Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

12 Σεπ 2018

Η μετανεωτερική νεοφιλελεύθερη 'ψευτο'-αριστερά (VII): Πρέπει να κάνουμε πάλι την ευγένεια, την κομψότητα και την φιλικότητα σαν τις πιο προοδευτικές αρετές για τον άνθρωπο

Η μετανεωτερική νεοφιλελεύθερη ψευτοαριστερή. «Παλαιότερα πίστευαν στις μάσκες».

Πρέπει να κάνουμε πάλι την ευγένεια, την κομψότητα και την φιλικότητα σαν τις πιο προοδευτικές αρετές για τον άνθρωπο[1].

Διάβασμα σε 4,5 ‘ THS 12092018

Περιεχόμενα

  1. Από μια μοντέρνα διασκέδαση γίνεται ξαφνικά μια μεταμοντερνίστικη σοβαρότητα. Παλαιότερα η ψευδαίσθηση του παιγνιδιού ήταν ευπρόσδεκτη. Σε μια καλώς εννοούμενη ψευδαίσθηση αντιστοιχεί τώρα πλέον και κάποιο εξαπατημένο άτομο,μια γυναίκα ίσως, μια κοινωνική ομάδα ή ...
  2. Το παιγνίδι της δήθεν ακρόασης
  3. Η επικοινωνία των “εισαγωγικών”. Σωσίβιο διάσωσης.
  4. Μάλλον η αόρατη τρίτη ψευδαίσθηση κατέληξε να έχει και ένα εξαπατημένο!
  5. Προσπάθεια ενός επιλόγου ανηλικότητας και ο πρόλογος μιας ενηλικότητας.

Υπόθεση εργασίας. Γνωρίζω κάποια γυναίκα, έξοδος, και το πρώτο που κάνω – για να προστατέψω και τον εαυτούλη μου, σίγουρα αυτό- είναι εάν βγούμε για φαγητό σινεμά ή σε μπαρ, να προσπαθήσω να την βοηθήσω να βάλει το σακάκι της, το παλτό της το μπουφάν εν πάση περιπτώσει ότι και αν φοράει. Εάν αρχίσει όμως «μα πως, και γιατί, και τι είναι αυτό, θα γίνουμε ρεζίλι», εκεί έχει λήξει η προσπάθεια γνωριμίας. Adieu! Θα μου πείτε γιατί? Ίσως με βοηθήσει και μένα να κατανοήσω το παρακάτω κείμενο ή θα πρέπει να πάω στον καναπέ του ψυχαναλυτή.

Κάποιοι θα μου πουν ότι είμαι ξεπερασμένος, κάποιοι θα πουν ότι προωθώ τον μισογυνισμό και κάποιοι ότι θεωρώ τη γυναίκα αδύναμο κρίκο στην κοινωνία, που είναι τελικά αν την παρατηρήσουμε στα πλαίσια της ισότητας των δικαιωμάτων σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας. 


Το παιγνίδι της δήθεν ακρόασης

Και τότε αλλά και σήμερα υπάρχουν πολλές γυναίκες που παίζουν το συγκεκριμένο ρόλο τέλεια όπως υποδείκνυει η παλαιότερη παραδοσιακή τάξη στη κοινωνία: πρέπει δήθεν να δείχνουν ενδιαφερόμενες για το θέμα, σαν να μην έχουν ακούσει ποτέ για το θέμα στο οποίο αναφέρεται ο άνδρας, αν και το γνωρίζουν. Ακριβώς οι πιο θαυμάσιες και εξυπνότερες γυναίκες μπορούσαν και έπαιζαν και παίζουν και σήμερα αυτό το ρόλο, να ακολουθούν με αστραφτερό βλέμμα τον άνδρα κατά τη διάρκεια της αφήγησής του, ακόμα και γνωστές ιστορίες με μια εμφάνιση έντασης στο πρόσωπο, σαν να θέλει να ξέρει τι έπεται και ακόμα να γελάνε για ξεπερασμένα ανέκδοτα. Ενώ λοιπόν ο άνδρας χαιρόταν, γιατί πίστευε ότι αναφερόταν σε κάποιο ενδιαφέρον θέμα, οι γυναίκες έπαιζαν το ρόλο τους, και απλά φαινόντουσαν ότι ακούν με πολύ ενδιαφέρον.
Και σε αυτό το παιγνίδι έχουμε μια άλλη περίπτωση. Εδώ έχουμε άνδρες να σιωπαίνουν και να φλυαρούν οι γυναίκες, και γεννιέται η εντύπωση ότι εδώ έχουμε άνδρες που θέλουν να πουν κάτι σε μία γυναίκα και η γυναίκα ακούει ευχάριστα και προσηλωμένη. Αντίθετοι ρόλοι λοιπόν. Ο Lacan παρατηρεί σε αυτή τη περίπτωση ότι η επίδειξη της ανδρικότητας στη συγκεκριμένη περίπτωση φτάνει στην απέναντι πλευρά να την αισθάνεται η γυναίκα ακόμα και σαν μια θηλυκότητα:[2] διότι, ότι δείχνεται μπορεί να παρουσιάζεται σαν ανδρικό, αλλά το γεγονός ότι επιδεικνύεται δρα με ένα τόνο θηλυκότητας. Θα ήταν θεμιτό να αναγνωρίσουμε αυτή την ανταλλαγή των ρόλων και να μη φτάσουμε σε σημείο και εδώ να πούμε ότι η ομιλία του άνδρα είναι ένα δείγμα της ανδρογενούς επιδεικτικότητας και αυθάδειας του.
Κάποιες γυναίκες είναι τόσο οξυδερκείς και επιδέξιες στο λόγο τους που φτάνουν στο σημείο της «Σωκρατικής ειρωνείας», αναφέρει ο Pfaller, πολλές δε από αυτές έχουν αναπτύξει τη συγκεκριμένη τέχνη τόσο καλά που υπερβαίνει την αυθεντική Σωκρατική τέχνη. Στα πλαίσια της «διαλεκτικής τους» που κάτεχαν, μπορούσαν οι γυναίκες να κάνουν τους άνδρες να εκφράσουν αυτές τις συγκεκριμένες ιδέες και πεποιθήσεις που ήθελαν οι άνδρες να πουν στις γυναίκες μέσα από το παιγνίδι «δήθεν», των γυναικών. Είναι απορίας άξιο, εάν στα πλαίσια ενός τέτοιου παιγνιδιού ακόμα και μια εξαιρετική παρουσίαση αντεπιχειρημάτων θα μπορέσει να είναι κατάλληλη για να πείσει κάποιον, όπως τα υποτιθέμενα γυναικεία ερωτήματα, η φαινομενικά παθητική ακρόαση και η διάθεση να αφήσει να φαίνεται να έχεις πεισθεί.[3] Εδώ μια γυναικεία διαλεκτική είναι ανώτερη από μια ανδρογενή (μόνο-)λογική.

Η επικοινωνία των εισαγωγικών. Σωσίβιο διάσωσης.

Και συνεχίζουμε και διερωτόμαστε, γιατί τελικά θέλουμε να τα δούμε με τον δικό μας αυθεντικό τρόπο όλα αυτά που αφορούν την καθημερινότητα μας? Ναρκισσισμός, πουριτανισμός?

Τόσο σε συζητήσεις μεταξύ διανοουμένων και κάστας μεσοαστών τόσο προφορικά όσο και στο γραπτό λόγο ξαφνικά δεν προλαβαίνουμε να βάζουμε λέξεις σε εισαγωγικά . Σκοπός είναι α) να μη προσβληθεί ο απέναντι στον οποίο απευθύνουμε το λόγο κατανοώντας λάθος το νόημα ίσως, β) βάζουμε τις λέξεις σε εισαγωγικά για να μπορέσουμε να πλέξουμε μια ολόκληρη ιστορία αν μας ρωτήσει κάποιος και πως το εννοείτε και γ) υπάρχει μια πίεση μιας συνεχούς δυναμικής αντικατάστασης των λέξεων και δεν γνωρίζουμε ποια λέξη οφείλει να είναι η αληθινή για κάθε συγκεκριμένη περίπτωση και να μη θεωρηθεί και σαν ειρωνική έκφραση με ότι αυτό συνεπάγεται. Και στον προφορικό λόγο δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που με κίνηση των δαχτύλων του σήματος του ‘Victory’ λυγισμένα προς τα εμπρός με δυο κοφτές ταλαντώσεις μπροστά και προς αυτόν που απευθυνόμαστε στο λόγο- και με ένα παιδαγωγικό ύφος έκφρασης, προσπαθούμε να βάλουμε τάξη στο τι θέλουμε εμείς να εννοηθεί και να μη παρεξηγηθεί με το σήμα των εισαγωγικών, όπως είναι και στην Ελληνική νοηματική γλώσσα. Ξαφνικά απευθυνόμαστε στον απέναντί μας με μια καθαρά εικονική σύλληψη ενός νοήματος, με νοηματικές κινήσεις.Πως είναι δυνατόν το ειρωνικό χαρακτηριστικό του λόγου της πολιτικής ορθότητας των Ευρωαριστερών του Berlinguer κλπ. απέναντι στους ορθόδοξους -δογματικούς πολιτικούς στα χρόνια του ‘60 και ‘70 ξαφνικά μετά από ένα διάλλειμα μιας 30ετίας να επανεμφανίζεται στη δημόσια σφαίρα από τους ίδιους σαν εργαλείο για τον ορθό λόγο στη κάστα τους και μέσα στη μεσαία κοινωνική τάξη[4]? Και όχι μόνο απέναντι στους χαρακτηριζόμενους δεξιούς αλλά και απέναντι σε αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί τους, στη μεσαία τάξη. Σηκώνει ένας μεσοαστός, και πλέον και σημερινός αυτοονομαζόμενος αριστερός το δάχτυλο για να έχει προβάδισμα απέναντι σε έναν άλλο μεσοαστό- αριστερό. Παρατηρήστε το.


Μάλλον η αόρατη τρίτη ψευδαίσθηση κατέληξε να έχει και έναν εξαπατημένο!

image«Πως, μου κρατάτε τη πόρτα για να εισέλθω?» «Γιατί είμαι ανίκανη να μπω μόνη μου?» «Καλά πας καλά, με βοηθάς να βάλω το παλτό μου, δεν μπορώ μόνη μου είμαι ανίκανη?"[5]» «Μπες στο ασανσέρ γιατί περιμένεις να μπω εγώ πρώτη?» «Κάθισε,  όρθιος θα φας ή περιμένεις να καθίσω εγώ πρώτα στο τραπέζι ?» «Καλά, περιμένεις να ανεβώ εγώ πρώτη τη σκάλα, είσαι καλά?[6]»
Προσπαθήστε  σαν άνδρας όταν συναντηθείτε με ένα γνωστό σας ζευγάρι ή με μια παρέα ανάμεικτη φύλων να χαιρετήσετε πρώτα τις γυναίκες. Όταν προτάξετε το χέρι σας – φυσικά εάν θέλετε δια χειραψίας και όχι δια εναγκαλισμού- μόνο οι άνδρες αντιδρούν οι γυναίκες περιμένουν την σειρά, δεύτερες! “Ladies first” τείνει να εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο μας.
Ναι, ναι έτσι είμαστε πλέον, δεν μπορούμε ούτε να είμαστε όπως αισθανόμαστε. Όχι! Θα είσαι εσύ μόνος σου και χύμα. «Ξέρεις ότι η γυναίκα πλέον ουρεί όρθια? Όχι δεν το γνώριζα λυπάμαι!» «Τώρα όμως ενημερώθηκα, δεν αστειεύομαι.» Βλέπε παρακάτω διαφημιστικό εξαρτήματος. Από λόγους υγιεινής θα το προτιμούσαμε το όρθιο για τις γυναίκες σε δημόσιες τουαλέτες.
Frau pinkelt stehendΣτη δημόσια σφαίρα όλοι νομίζουν ή μπορούμε να πούμε ακόμα ότι φοβούνται -προπάντων όλοι από τους μεσοαστούς και πάνω- ότι θα θεωρηθούν βλάκες λόγω μιας λανθασμένης εικόνας που δίνουν ή μπορεί να δώσουν. Δεν νομίζω στις κατώτερες και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες να μιλούν ή να γράφουν με εισαγωγικά. Εκεί λένε αυτό που σκέπτονται και αισθάνονται, σίγουρα στα πλαίσια που έχουν αποδεχτεί σαν το κοινωνικό milieu  τους και τα γνωρίζουν πολύ καλά.
Σε αυτόν το νεοφιλελεύθερο κόσμο δεν μπορείς να προτάξεις όμορφα και αλληλέγγυα οράματα όπως ευγένεια, κομψότητα, αποτροπή κάθε κινδύνου για τον διπλανό σου
 
Έτσι διαμελίζεται η δημόσια σφαίρα ο δημόσιος χώρος γίνεται εχθρικός, καταλαμβάνεται από μεμονωμένα άτομα χωρίς αλληλεγγύη χωρίς συλλογική προοπτική, ακόμα και για βιώματα στη γειτονιά. Το παρατηρούμε καθημερινά: οι γειτονιές έχουν, εκτός από κάποιους αρκετά ηλικιωμένους, αποκτήσει πολλά ανώνυμα πρόσωπα, χωρίς σχέση το ένα με το άλλο, και αυτό γιατί δεν θέλουμε να παίξουμε ένα ρόλο να φτιάξουμε μια όμορφη εικόνα για μια στιγμή που θα ομορφύνει την καθημερινότητά μας. Αυτή η τάση που υπάρχει τώρα και αρκετά χρόνια και έχει εγκαθιδρυθεί, ο άνθρωπος να «διαγράφει κάθε είδους μυθοπλασία, που ποτέ δεν ήταν μυθοπλασία και ποτέ δεν παραπλανούσε κάποιον, εκτός από έναν αόρατο τρίτο με τον οποίο είχαμε συμμαχήσει»[7], αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης της δημόσιας σφαίρας διαλύει το δημόσιο χώρο. Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Υπάρχει αυτός ο δημόσιος χώρος? 
Από το δημόσιο χώρο δεν έχεις να περιμένεις κάτι πλέον και εκτός αυτού μη με ενοχλείς, είναι ότι καλύτερο για όλους μας. Είμαι μόνος αλλά «αυθεντικός» είμαι αυτό που θέλω να είμαι! Εδώ εισαγωγικά όχι για να μη πληγωθεί κάποιος αλλά για να δώσουμε έμφαση στην πάρα-αυθεντικότητα που υπάρχει.
Πρόσφατα μπροστά σε βιβλιοπωλείο: «Ξέρεις τι θυμήθηκα τώρα με αυτό που είπες, λέω σε κάποιο γνωστό μου? Πως λέγεται στη διάλεκτο σου από ‘κει που κατάγεσαι το κουνέλι αλλά ονομάζεται και έτσι στα Αρχαία? Δεν ξέρω μου απαντά. Κόνικλος του λέω. Και στα Γερμανικά – σε δημοτική- λέγεται, Καρνίκελ . Γυρίζει μια κυρία ηλικίας τέλη 50 αρχές 60 και με σοβαρό ύφος και υψωμένη τη φωνή: «Τι είναι αυτά που λέτε,  δεν υπάρχει δημοτική και δεν υπάρχει αυτή η λέξη και κουνέλι στα Γερμανικά λέγεται Kaninchen και εγώ σπούδασα γερμανική γλωσσολογία και ξέρω». Έφυγα σιωπώντας. Με τέτοιους αυτοχρισμένους αριστερούς και διανοούμενους τι να διεκδικήσεις και με ποια σοβαρότητα και ποια μελλοντική αξιοπρέπεια, χωρίς να αναλωθείς στον υποκειμενικό τους ναρκισσισμό και φυσικά και ατομικό ιδεαλισμό να ξεκινήσεις ένα διάλογο. Σηκωμένος δάκτυλος και οφρύς!

Θα τελειώσουμε με την κατά κυριολεξία απόδοση ενός καθοριστικού του Pfaller(2018).

„Ένας φεμινισμός ο οποίος προωθεί μια τέτοια εξέλιξη, οδηγεί στη διαμέλιση και καταστροφή του δημόσιου χώρου σαν δημόσια σφαίρα  και κάνει τις γυναίκες και όσους θέλουν να ονομάζονται γυναίκες στο δημόσιο χώρο- να χάσουν ένα μεγάλο μέρος των διευκολύνσεων και της κομψότητας που είχαν οι γυναίκες και που θα μπορούσαν να ομορφύνουν την καθημερινότητα τους [και μαζί με αυτές και ο σύντροφός τους, ό άνδρας, ο ερωμένος, ο φίλος τους:σημείωση του αρθρογράφου].

Όπως και σε άλλα κινήματα χειραφέτησης οι άνθρωποι συγχέουν την απελευθέρωση με την«απομάγευση του κόσμου»[8][Weber] και την αφομοίωση  τους στο ρεύμα για τους ίδιους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς να υπάρξουν απώλειες.  

Δίδει δε προβάδισμα σε ένα πουριτανιστικό ιδεώδες ενός νεοφιλελεύθερου κόσμου. Το γυναικείο θέμα γίνεται απλά μια ‘καμαριέρα’ της ατζέντας του αχόρταγου κεφαλαίου. Χειραφέτηση σύμφωνα με τα παραπάνω σημαίνει απλά μια «συστημική αφομοίωση»[σημείωση του αρθρογράφου] και συγχρόνως παραίτηση από ένα μεγάλο μέρος των διαφόρων μορφών, της όμορφης ζωής, τους οποίους διέθετε ο δημόσιος χώρος για τις γυναίκες, μέχρι πρόσφατα. Σίγουρα είναι ένα θέμα που θα πρέπει να σταθμιστεί, δηλαδή αν θα υπάρξει μια απελευθέρωση που αξίζει μιας τέτοιας απώλειας, αν θα μπορούσε δηλαδή να φέρει τόσα πολλά πλεονεκτήματα από αυτά που θα χανόντουσαν. Εάν όμως όλα αυτά τα θετικά και πλεονεκτήματα που σε μια παλαιότερή γενιά θα είχαν οι γυναίκες, θα τα αρνιόντουσαν και θα τα απαξίωναν, όπως και γίνεται σήμερα σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, τότε μια τέτοια στάθμιση δεν θα είναι πραγματοποιήσιμη. 

Οι λόγοι για τους οποίους κάποιοι από εμάς είναι 'κολλημένοι' σε τέτοιου παλαιού τύπου σχέσεις θα πρέπει να φαίνονται ακατανόητοι και ανορθόδοξοι για τους περισσότερους, γραφικοί σίγουρα και θα σε χαρακτηρίσουν και συντηρητικό. 

Η υποκειμενικός ιδεαλισμός και ο πολιτισμικός ναρκισσισμός των τελευταίων 30 ετών που αλληλοσυμπληρώνονται και συνοδεύουν κάθε ας πούμε προσπάθεια απελευθέρωσης σε διάφορους τομείς (βλέπε, χορτοφαγία, βεγκανισμός, «μετα»-χειραφέτιση γυναικών )έχουν μια κοινή αδυναμία: Την προσήλωση τους στο Εγώ, ενώ προκαλούν μία έλλειψη σε αναφορά σε αντικείμενο, που αυτό είναι το ζητούμενο. Είναι ένα είδος „ Rebels without a Cause“ (επαναστάτης χωρίς αιτία).
Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι για κάθε αναδυόμενη αδυναμία ενός προσώπου- ατόμου δημιουργείται και ένα κίνημα χειραφέτησης. 
Το καινούργιο είναι “δεν δεχόμαστε να μιλούν με τρόπο που μπορεί να πληγωθεί ο άλλος", ή “είμαι αυτό που είμαι και δεν παρακαλώ κανένα να είναι κοντά μου”. Τελευταίο το παρατηρούμε ιδιαίτερα στους νέους. 
Νέοι. Δεν τους ενδιαφέρει τι μπορεί να γίνουν ή σε τι μπορεί ή θέλουν να εξελιχθούν ή τι θα ήθελαν να είχαν μετά από μερικά χρόνια σαν  μέλη μιας κοινωνίας. Όχι ! Θέλουν την αυθεντικότητα τους σαν ύψιστη αξία, και αυτό σήμερα και μόνο σήμερα. Ο υποκειμενικός ιδεαλισμός στο μεγαλείο του.
Η αυξημένη δυσαρέσκεια που πάρα πολλές γυναίκες σήμερα πλέον βιώνουν παρόλο των επιτυχημένων χειραφετημένων κινημάτων τους, μας επισημαίνουν το αναπόφευκτο επακόλουθο. Αυτό θα ανοίξει και πάλι με κάποια φυσικότητα (του κατεστημένου) νέες δυνατότητες και πεδία ενασχόλησης επαγγελματικά και ερευνητικά συνήθως από ‘γραφειοκρατικές αγωνίστριες και αγωνιστές’ που αντιστοιχούν σε τέτοιο τύπο ανθρώπων που ήδη έχουμε αναφέρει και χαρακτηρίσει στις προηγούμενες αναφορές μας: άνθρωποι που ζουν από τα λάθη τους.»
Προσπάθεια ενός επιλόγου ανηλικότητας και  προλόγου μιας ενηλικότητας.

Τι θα συμβεί στο μέλλον πολιτικά, μετά από την αγανάκτηση και απογοήτευση για το ότι λόγω των νεοφιλελεύθερων πολιτικών χάνονται στοιχειώδη standards διαβίωσης [και όχι επιβίωσης:σημείωση του αρθρογράφου], για το ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι κατρακυλούν στη σκάλα προς τις φτωχοποιημένες κοινωνικές ομάδες. Θα βρεθεί μια διαφορετική μορφή έκφρασης αυτής της αγανάκτησης από ότι ελπίζουν και στηρίζουν οι ακροδεξιοί?  Και εδώ θα παιχθεί το παιγνίδι. Στην γλωσσική αντιπαράθεση, επικοινωνία και discurs(διάλογο).
Αυτό θα έπρεπε να είναι και το καθήκον όλων των πραγματικών διανοούμενων και αριστερών και όχι το engagement με σύμβολα του ‘70.
Σήμερα συνήθως μετά την εργασία τους παραμένουν στο σπίτι τους ή/και σε φιλοσοφικά σεμινάρια και αυνανίζονται για το αν το υποκείμενο θεωρείται αδιαίρετο κοινωνικά ή όχι και ανησυχούν με σπιτικό παραδοσιακό τρόπο[σημείωση του αρθρογράφου]. Ίσως κατανοήσουν να χρησιμοποιήσουν μια γλώσσα χωρίς συμβολισμούς[9] και πολιτικής ορθότητας πλέον – όπως είναι σήμερα αυτή των ψευτοαριστερών και διανοουμένων, - αλλά προσανατολισμένη στις ανθρώπινες αξίες που είναι υπό κατάρρευση.
Πρέπει να καταλάβουν οι αυτοχαρακτηριζόμενοι και αυτοχρησμένοι αριστεροί μιας εν δυνάμει  ανοικτής κοινωνίας δηλαδή της ισότητας και της δικαιοσύνης, ότι το κοινό στο οποίο θα απευθυνθεί και οφείλει κανείς να ενεργεί και να δραστηριοποιείται, πάντα από εμάς τους ίδιους συμπαράγεται. Το κοινό δεν είναι μόνο του, "απλά εκεί", αλλά συνδημιουργείται από εμάς , αλλά και από τους λαϊκιστές δεξιούς και αριστερούς βεβαίως. Οι διανοούμενοι δεν δείχνουν ότι εμπλέκονται ενεργά, όταν μόνο και μόνο αρχίζουν να μιλάνε από κάποιο βήμα ή από μια βουλή του λαού.
Αυτό που “χρειάζεται είναι η απόδοση εννοιολογικού έργου”. [Isolde Charim, Ich und die Anderen, Wie die neue Pluralisierung uns alle verändert, Zsolnay 2018]  Οι καιροί είναι τόσο συγκεχυμένοι ώστε οι παλαιές γραμμές επιχειρημάτων και διαμαρτυριών είναι εντελώς άκαιρες. «Οφείλουμε να επιδείξουμε κατανόηση για να δημιουργήσουμε στους ανθρώπους δυνατότητα για να κατανοούν» για όλα αυτά που τους λέμε. [Isolde Charim]. 
Πρόσφατα στις κοινωνικές συγκρούσεις στο Chemnitz στη Γερμανία όπου σκοτώθηκε ένας 35 χρόνος Γερμανός- και από ότι λένε οι πηγές ενημέρωσης μέσα από μια διένεξη με δυο Ασιάτες μετανάστες- , πήγε μια ομάδα του τηλεοπτικού καναλιού ZDF με δημοσιογράφους να κάνουν reportage και μέσα σε όλα είπαν στο θυμωμένο πλήθος, ότι το “ζητούμενο είναι να μιλάμε μεταξύ μας και να βρίσκουμε λύσεις”. Τι θα πει αυτό για τους κατοίκους? Δεν ακούν καθόλου τέτοιες προτάσεις. Φυσικά οι κάτοικοι και μάλιστα μια γυναίκα 50 ετών τους έβαλε στη θέση τους και δεν μπορούσαν να πουν απολύτως τίποτα για το θέμα του ρατσισμού και τις αντιδράσεις του ντόπιου πληθυσμού. Νομίζουν ότι πολυπολιτισμικότητα  σε μια κοινωνία είναι ένα συνονθύλευμα  από γλώσσες, θρησκείες,, κουλτούρες. Δηλαδή προστέθηκαν κάποια μέχρι σήμερα ξένα στοιχεία σε μια ήδη υπάρχουσα και δομημένη κοινωνία. Όχι, πρώτα οι Γιουγκοσλάβοι οι Έλληνες οι Τούρκοι οι Ιταλοί, μετά  οι Ζέρβοι, οι Κροάτες και οι Κοσοβάροι,  μετά ήρθαν οι Πολωνοί, οι Σλοβάκοι, μετά οι Μουσουλμάνοι και τέλος, σήμερα δηλαδή οι μετανάστες. Είναι ένα ιστορικό process όλο αυτό.
Πήγαν αδιάβαστοι και έφυγαν αδιάβαστοι οι δημοσιογράφοι. Μόνο με το διανοουμενίστικο στυλ ‘70 αντίδρασης των  δημοσιογράφων, με την ήρεμη φωνή και τις αργές κινήσεις και το παιδαγωγικό ύφος δεν έχει μέλλον εξέλιξης η αναδιάρθρωση  μιας κοινωνίας μέσα σε μια τέτοια τεταμένη πολιτική σκηνή.
Και εδώ πολλοί προπάντων αριστεροί θα κλείσουν το μάτι και θα πουν καραδεξιός ο αρθρογράφος.  Πρέπει να είσαι διαβασμένος και να δείχνεις κατανόηση για να πας να αντιμετωπίσεις την υποβαθμισμένη κοινωνία της πρώην Ανατολικής Γερμανίας και να μην αφήσεις τον φασισμό να φτάσει παντού στη κοινωνία και ιδιαίτερα στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα.
Και βέβαια, να εγκαταλειφθεί το ψεύτικο άλλοθι των σοσιαλδημοκρατών ala Schröder, και πρασίνων ala Ödzemir που είχαν πάντα επιτυχία, μόνο όταν στην πραγματικότητα εφάρμοζαν τις νεοαυταρχικές και νεοφιλελεύθερες γραμμές στο οικονομικό τους πρόγραμμα. Γιατί το έκαναν αυτό?
Γιατί η πολιτική της δεξιάς ζώνης μετατέθηκε προς το κέντρο επιδρώντας σε όλες τις πολιτικές προοπτικές. Για να διαφοροποιηθούν λοιπόν στις κύριες θέσεις από τους πολιτικούς τους αντιπάλους, επινόησαν σχετικά ασήμαντα θέματα να βάλουν στην ατζέντα τους, όπως πολυπολιτισμικότητα, ομοφυλοφιλία, διεμφυλικότητα κλπ.
Όσο και δίκαιο, αναγκαίο και καλοδεχούμενο είναι η ενασχόληση με τα δικαιώματα κάποιων μειονοτήτων, τόσο επαίσχυντο είναι το να τα χρησιμοποιείς όλα αυτά για να αποπροσανατολίσεις από άλλα σημαντικά θέματα, επειδή δεν έχεις τους μηχανισμούς να ασχοληθείς, δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα ή απλά δεν σε ενδιαφέρει, να δώσεις έμφαση στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό απευθύνεται στους σημερινούς ψευτοαριστερούς και εναλλακτικούς ήθους.
Εδώ σημειώνουμε να παρατήσουμε τις θέσεις και τις γνώμες των πολιτικών της ΤΑ φορέων διανοουμένων και άλλων θεσμικών οργάνων προνομιούχων όσο αφορά, π.χ. το pride party, την γυμνή ποδηλατοδρομία, τις φωτεινές ράβδους στις διαβάσεις πεζών στο κέντρο της πόλης της Θεσσαλονίκης, τις εκθέσεις μόδας από ανακυκλώσιμα υλικά, τα χαρακτηριζόμενα φεστιβάλ για το πεζοδρόμιο, φεστιβάλ για τους λουκουμάδες, φεστιβάλ για την κολοκύθα, φεστιβάλ για την ανακύκλωση κλπ. κλπ.Tittytaitment
Η πόλη “πεθαίνει σαν χώρα” και εμείς στο κόσμο μας.
Μπορεί εδώ να μη συμβαίνει ακόμα τόσο εκκεντρικά αλλά σε ευρωπαϊκές πόλεις σε down town πεζόδρομους και εμπορικές ζώνες, διαφημίζεται η αντιομοφοβία και ο αντιδιεμφυλισμός με διάφορους τρόπους ακόμα και με παρουσία των ιδίων σε συγκεκριμένα σημεία των πεζόδρομων, ενώ συγχρόνως υπάρχουν ομάδες μειονοτήτων που έχουν πληγεί πολύ περισσότερο από την αυξανόμενη ανεργία, την μείωση των προσφερόμενων κοινωνικών υπηρεσιών και από τις κοινωνικές εντάσεις μεταξύ τους.
Και όλα αυτά από πολιτικές και οικονομικά προγράμματα που εφαρμόζουν οι δήθεν πολιτισμικά εκσυγχρονιστικές κυβερνήσεις του νεοφιλελευθερισμού, σε κεντρικό επίπεδο εξουσίας και επίπεδο ΤΑ.

[Σημείωση του συντάξαντος:]

Άσχετα αν τα κείμενα διαβαστούν ή όχι περασθούν μια διαγώνια ματιά ή όχι, και αυτό κάτι θετικό θα είχε,  αισθάνθηκα ότι η συντροφιά των βιβλίων το διάβασμα για το συγκεκριμένο θέμα και το γράψιμο δεν αντικαθιστούν την ανθρώπινη διάδραση και το επικοινωνιακό παιγνίδι,  έστω και παρέα με αυτόν/την “αόρατη μυθοπλάστρια”, τουλάχιστον όπως την γνώρισα κάποτε. Μήπως η σκέψη και η δράση μας έχουν καταργήσει ήδη την ανθρώπινη υπόσταση, από την στιγμή που μπαίνει ο υποκειμενικός ιδεαλισμός σαν αρχική ερώτηση με σεκοντάρισμα της ψηφιοποίησης, γιατί το κάνω εγώ αυτό, θα ωφελήσει εμένα?

Και η απάντηση στο ερώτημα που έθεσα στην αρχή της συγγραφής των κειμένων στις 24.4.2018 …“Είναι τα συμπτώματα μιας πολιτικής, που τα νοιώθουμε πολλοί τόσο στο πετσί μας όσο και στη διάθεσή μας πάρα πολλές φορές, και σήμερα προσπαθούμε να εντοπίσουμε μέσα από μια για μένα προσωπικά σημαντική αναζήτηση - για να  μπορέσω πάρω και επί τέλους τις αποστάσεις μου και να μη εθελοτυφλώ και για τη στάση πολλών συμπολιτών μου - , διαφόρων σημαντικών λόγων μιας εκκωφαντικής αποτυχίας του λεγόμενου «ανοικτού δημοκρατικού μπλοκ».”

Δεν θα μπορέσω να δώσω μια απάντηση, μάλλον μ’ αρέσει να εθελοτυφλώ για να μη βλέπω την πραγματικότητα και φτάσω σε άλλο σημείο, αλλά  όπως μου είπε μια γνωστή χθες μετά  που της διηγήθηκα κάτι όταν ψώνιζα bio δαμάσκηνα: “συμφιλιώσου με τη μ…α που σε δέρνει και τέλος, έτσι κι αλλιώς θα την ξαναπατήσεις με τους ανθρώπους”.

Η βασική βιβλιογραφία-Grundlegende Literatur

20180912_132148


[1] Θα μας επιτρέψτε αν γίνουμε λίγο vulgär και να πούμε ότι το «χειμαδιό» εκτός των άλλων εντοπίστηκε και εντατικοποιήθηκε και μέσα από την απλοποίηση της γλώσσας μας από τους διανοούμενους, όταν εγκαταλείφθηκε το πολυτονικό σύστημα γραφής και έκφρασης και το αυγό έγινε αβγό, το ταξείδι ταξίδι και το άλλωτε άλλοτε και ξαφνικά από τα Ευρωπαϊκά προγράμματα και τις οικονομικές ενισχύσεις δημιουργήθηκε μια πάρα-μεσοαστική τάξη χωρίς τις βάσεις μιας ελάχιστης αναγεννησιακής κοινωνικής προοπτικής. Απλά έτσι, ας πούμε  per decree.

[2] R. Pfaller., (2018), σ 183

[3] R. Pfaller., (2018), σ. 187. Ο Pfaller αναφέρει: «Όταν ο Karl Marx στην γνωστή του καταχώριση στο Confession book της κόρης του στην ερώτηση "αγαπημένη σας αρετή" στη στήλη "στον άνδρα" έγραψε "δύναμη", στην κατηγορία "στη γυναίκα" αντίθετα τη λέξη "αδυναμία" αντιπροσώπευε ίσως όχι μόνο μια επαναλαμβανόμενη και διαιώνιση μιας πατριαρχικής κατανόησης των ρόλων, αλλά μάλλον πολύ περισσότερο θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει μια λεπτή πολιτική συνειδητοποίηση των αντίστοιχων ρόλων και στην εξουσία. https://de.wikipedia.org/wiki/Karl_Marx. Πρόσβαση μου: 03082018

[4] Weigel, Moira., Political Correctness:how the right invented a phantom enemy. In:The Guradian 30.11.2016. https://www.theguardian.com/us-news/2016/nov/30/political-correctness-how-the-right-invented-phantom-enemy-donald-trump.

[5]Σε εστιατόρειο: «Άστο σε παρακαλώ θα γίνουμε ρεζίλι», άλλες προσθέτουν, «των σκυλιών». Αυτοπροσδιοριζόμενη διανοούμενη λόγω πανεπιστημιακής μάθησης και ίσως και εκπαίδευσης. Κανείς δεν γνωρίζει τι και πως.

[6] Και βεβαίως στο κατέβασμα της σκάλας πρώτος ο άνδρας κατεβαίνει, σε περίπτωση που παραπατήσει η γυναίκα, ίσως λόγω παπουτσιών, να μπορέσει ο άνδρας να την στηρίξει.

[7] R. Pfaller., (2018), σ 191

[8]Αυτή η φράση, η οποία περιγράφει με ακρίβεια την απόλυτη νίκη της ορθολογικής σκέψης και της λογικής πέρα από ην προ-νεωτερικότητα, τον κόσμο των μυστικιστών, των δαιμόνων, των μαγισσών και της μαγείας, πρέπει να γίνει μια φράση κλειδί της νεωτερικότητας.

[9] Εγώ δεν την διάβασα αλλά ούτε την άκουσα, την ομιλία κάποιου πρωθυπουργού από την Ιθάκη πρόσφατα. Μου είπε κάποια γνωστή μου – και γνωρίζω ότι δεν είναι επιφανειακή στη επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων-, ότι δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήθελε να πει ο αστικός Σαμάνος, πόσο μάλλον και κάποιες άλλες κοινωνικές ομάδες που τον άκουγαν. .

Η μετανεωτερική νεοφιλελεύθερη ψευτοαριστερά VI. Το ‘68, ο/η άτυχος/η και ο επεξηγηματικός τύπος άνδρα (mansplaining)

Η μετανεωτερική νεοφιλελεύθερη ψευτοαριστερά.  

Άλλωτε  «τα θέλαμε όλα … τώρα τι έχουμε?» Πολλούς μικρούς κοινωνικούς πολέμους 

Διάβασμα σε 2’    THS 12092018

Περιεχόμενα

·        «Αχ εγώ ο καημενούλης, είμαι ό άτυχος »

·        Ο Αυτο-εφευρετισμός μας κάπως διαφορετικά

·        «Mansplaining»

 

«Αχ εγώ ο καημενούλης, είμαι (τόσο) άτυχος[1]»

Το βασικό θεμελίωμα του ναρκισσισμού σύμφωνα με τους Grunberger-Dessuant[2] είναι ότι ο αδύναμος φαίνεται να είναι πάντα ο καλός, ο συνήθως συμπαθής. Και πραγματικά, αυτό ακριβώς συμβαίνει και στους κύκλους των προνομιούχων των φτασμένων πλέον δημόσιων υπαλλήλων και μεσοαστών. Προσπαθούν συνέχεια και με ζήλο όπως βρουν μια πτυχή μιας παραμέλησής τους από τους άλλους – δηλαδή ή την κοινωνία ή από ένα μέρος από την κάστα τους- στη καθημερινότητα για να τη θέσουν στο προσκήνιο σαν μάσκα απέναντι σε άλλες πτυχές της καθημερινότητας κάτω από τις οποίες υπό κανονικές συνθήκες θα τους θεωρούσε κάποιος προνομιούχους. Δεν το θέλουν λοιπόν αυτό. H υποτιθέμενη ίδια έκκεντρη ηθική μετατόπιση στα προνομιακό άτομα προσπαθείται ναρκισσιστικά μέσω μίας Αυτό-φαντασίωσης να επαναπροσδιορίζεται συνέχεια σαν το θύμα και να βρίσκεται στο επίκεντρο πάλι.   

 
“Αυτοεφευρεθείτε διαφορετικά”   
Ο ναρκισσισμός στη θεωρία δεν προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα αλλά το αποφεύγει. Παράδειγμα. Αυτοί που δεν έχουν το συγκεκριμένο πρόβλημα γίνονται η εικόνα της λύσης για αυτούς που έχουν το πρόβλημα,- π.χ. οι ομοφυλόφιλοι για τους ετερόφυλους, οι λεσβίες για τις ετερόφυλες γυναίκες, οι μετασεξουαλικοί για τους σεξουαλικούς, οι αόριστοι για τους συγκεκριμένους, οι εναλλακτικοί για τους δεδομένους κλπ. κλπ..
Παράδειγμα οι ετεροξεσουαλικοί . Π.χ., αντί οι ετεροφυλόφιλοι να μπορούσαν να περάσουν καλά και ευχάριστα κάτω από ελεύθερες σχέσεις, ονειρεύονται τη δημιουργία ταυτότητας φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού και με αυτό το τρόπο δηλώνουν απέναντι σε εκείνους που υποφέρουν από αυτές τις μη ελεύθερες και άδικες σχέσεις: «Όποιος λοιπόν σήμερα δεν μπορεί να αυτοπροσδιορίστεί παρά μόνο σαν λεσβία, ομοφυλόφιλος, trans- ή α-σεξουαλικός είναι δικό του το πρόβλημα.» 

Η θεωρία των φύλλων (gender) παραβλέπει μέσα από την εστίασή της σε σεξουαλικές ταυτότητες και σεξουαλικούς προσανατολισμούς, όπως ακριβώς θέλει και ο νεοφιλευθερισμός, ότι οι σεξουαλικές σχέσεις δεν φέρονται μόνο από μεμονωμένα άτομα. Πολύ περισσότερο αναπόφευκτα διασταυρώνονται στη σεξουαλικότητα και οικονομικοί και νομικοί παράμετροι, που φτάνουν μέχρι τις ολοκληρωμένες οργανωτικές μορφές της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και του κράτους, όπως και ο Ενγκελς έγραψε στο «η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους»[Ένγκελς 1973[3]].


"Παραιτούμαστε της λείας για κάτι άλλο"
Μέσα από αυτή τη παραπλανητική εστίαση στη θεωρία των ταυτοτήτων και των φύλλων, αγνοήθηκε το πολιτικό πρόβλημα και αφέθη στους συντηρητικούς αντιπάλους και τους ακροδεξιούς. Πως? Με το να διαφωνούν υπερβολικά μέχρι εσχάτως με μια υποτιθέμενη «έτερο σεξουαλική μήτρα»(sex, gender, desire), πέρασε απαρατήρητο όχι μόνο ότι η κοινωνική ανεκτικότητα για ομοφυλοφιλικές σχέσεις στο ενδιάμεσο διάστημα της ιστορίας είχε αγγίξει ήδη απομακρυσμένους και περιθωριακούς κύκλους της κοινωνίας, αλλά προπάντων, ότι η απελευθέρωση του έρωτα μετά το 1968 με τις επ’ αυτού ανάλογες κοινωνικές συνδέσεις και ελευθερίες τότε, χάθηκαν, έτσι ώστε υπάρχει πλέον μόνο δυαδική μονογαμική σχέση, αν είναι δυνατόν μόνο για αναπαραγωγή, και σήμερα τόσο πολύ όσο ποτέ άλλωτε, και σίγουρα επισφραγίζεται πολλές φορές, ότι κάθε άλλος τρόπος ερωτικής σχέσης ή σχέσης αγάπης που εμμένει ακόμα στον έρωτα, είναι αδιανόητος και άρρητος. 
Παράδειγμα μπορώ να φέρω από τον κύκλο των γνωστών αναφορικά με γυναίκα που δεν ήταν δυνατόν να τεκνοποιήσει. Αυτό το επισημαίνει και ο Pfaller σε ένα παράδειγμα[4], ότι δηλαδή, σε μια παρέα ερωτηθείσα η γυναίκα εάν έχει παιδιά το πρώτο που έκανε ήταν μια γκριμάτσα με σηκωμένα τα φρύδια. Βρέθηκε φυσικά σε μια θέση που έπρεπε να ακούσει και άλλες παράξενες ερωτήσεις και να πρέπει να δικαιολογείται.  

Η άλλη πλευρά της γυναίκας που δεν συνάδει με τη λογική του νεοφιλελευθερισμού είναι ότι αντί να ψάχνεται σε ταυτοποιήσεις άλλων δυνατοτήτων για την ίδια της την αβεβαιότητα και ανασφάλεια όσο αφορά το παιδί, θα μπορούσε ίσως να δινόταν ναι μεν στα σκληρά, αλλά συγκεκριμένα κοινωνικά δεδομένα της , ακόμα και εάν οι μη ανατρέψιμοι κοινωνικοί συσχετισμοί δεν θα άλλαζαν ούτε οι ίδιοι, ούτε κάτι, ούτε και σύντομα αν υπήρχε η περίπτωση, και οι οποίοι υπαγορεύουν τον 21 αιώνα τον «φαινότυπο» του έρωτα. Και εδώ εκπλησσόμαστε, ότι η φιλοσοφική προσέγγιση του R. Pfaller συναντά την αλήθεια στη καθημερινότητα, διότι υπήρξε πραγματική αναφορά στο παράδειγμα. Της εδώθει η ευκαιρία να δει γύρω της τι συμβαίνει, ναι μεν με τη σκληρότητα που συμβαίνει, αλλά και την ομορφιά μιας απλής ζωής χωρίς παιδιά, προσδίδοντας έμφαση στην αγάπη και τον έρωτα. Το αρνήθηκε φυσικά γιατί αυτό είναι δύσκολο, να κολυμπήσει αντίστροφα στο ρεύμα. Και αυτό μπορούμε να το ονομάσουμε “παραίτηση λείας” πρός όφελος άλλων τομέων.

Από μια μοντέρνα διασκέδαση γίνεται ξαφνικά μια μεταμοντερνίστικη ψυχρή σοβαρότητα. Παλαιότερα η ψευδαίσθηση του όμορφου του ευγενικού ήταν ευπρόσδεκτη. Σε μια καλώς εννοούμενη ψευδαίσθηση αντιστοιχεί τώρα πλέον και κάποιο εξαπατημένο άτομο. Αυτό το θεωρεί ο νεοφιλελευθερισμός. 

 
Mansplaining[5]
Γιατί οι γυναίκες συγκεκριμένα προνόμια και πλεονεκτήματα που είχαν παλαιότερα, αλλά ακόμη και σαν όπλα που είχαν απέναντι στους άνδρες, ξαφνικά τα περιγράφουν και τα βιώνουν σαν μειονεκτήματα και φραγμούς για την εξέλιξη των γυναικών και αρχίζουν να τα αρνούνται και να τα εξορκίζουν σχεδόν?
Την ερώτηση μπορούμε να την συντάξουμε και διαφορετικά. Γιατί έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο που π.χ. όταν ένας άνδρας προσπαθεί να εξηγεί κάτι σε μια γυναίκα να το θεωρεί η γυναίκα προσβλητικό, επειδή θέλει η γυναίκα να το βλέπει αυτό σαν κάτι που το ξέρει ο άνδρας παραπάνω από την γυναίκα? Γιατί όμως αυτή τη ταυτοποίηση να γίνεται πλέον μέσα από Lobbies γνωστών προσωπικοτήτων, προνομιούχων κατά τα άλλα, που να θεωρούν ξαφνικά τους εαυτούς τους θύματα, 30 – 40 χρόνια μετά? Μεταχειραφετημένη self-victimazation
Ενώ τα πραγματικά θύματα της ταυτοποιημένης σεξιστικής παρενόχλησης λεκτικής και σωματικής να μη έχουν τη δυνατότητα να βγουν στη δημόσια σφαίρα με ανακοινώσεις και καταγγελίες?   
 

Δεν είναι λίγες οι στιγμές που βρίσκονται μαζί ένας άνδρας και μια γυναίκα και συζητούν και ο άνδρας προσπαθεί να εξηγήσει κάτι στη γυναίκα άσχετα αν η γυναίκα, ναι μεν το γνωρίζει το θέμα αλλά τον αφήνει να συνεχίζει στη φαντασία του ότι προσφέρει κάτι στη γυναίκα ή στην κυρία[6], ή δεν έχει το θάρρος να του πει ότι το γνωρίζει. Αυτό το πολιτισμικό φαινόμενο πως προσδιορίζεται ιστορικά.[7]
Γιατί ένα τέτοιο φαινόμενο παλιότερα δεν θα ενοχλούσε και σήμερα ιδιαίτερα στους κύκλους των πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών και διανοουμένων έχει γίνει ενοχλητικό? Και γιατί μόνο σε αυτούς τους κύκλους? Προσπάθησαν παλιότερα οι άνδρες να εξηγήσουν λιγότερα από ότι κάνουν αυτό σήμερα, ή ασχολιόντουσαν οι γυναίκες λόγω λιγότερης χειραφέτησης τότε, με πολύ πιο σημαντικά παραπτώματα και κοινωνικές παραβατικότητες των ανδρών στις καθημερινές σχέσεις τους με τους άνδρες? Και τώρα μετά που έχουν ξεπεραστεί τα χειρότερα ασχολούνται με αυτό ας το πούμε το χρόνια τωρα κρυμμένο „κακό“?

Είχαν παλαιότερα ίσως μεγαλύτερη άγνοια από πολλά πράγματα και κατ’ επέκταση ήταν χαρούμενες εάν υπήρχε κάποιος που να τους εξηγούσε κάποια πράγματα, ενώ σήμερα λόγω των αυξημένων ποσοστών τελειόφοιτων τόσο δευτεροβάθμιας όσο και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, έχουν καταφέρει να έχουν μια ισότιμη θέση που πολλές φορές μπορεί να είναι και υψηλότερη από αυτή των ανδρών?
Από προσωπικές εμπειρίες και βιώματα όμως μπορούμε να αναφερθούμε και σε ένα άλλο εύλογο λόγο ίσως. Η ανδρογενής εξήγηση δεν χρειάζεται να έχει σχέση με διαφορά στην ποιότητα και το μέγεθος της γνώσης. Θα το θέσουμε τελείως από μια αφελή πλευρά. Οι άνδρες θέλουν να διασκεδάσουν να απασχολήσουν τις γυναίκες ή να τις κάνουν να ενδιαφερθούν γι’ αυτούς, δηλαδή να κάνουν μέσω της συζήτησης το άτομο τους ενδιαφέρον για τις γυναίκες. Δεν είναι έγκλημα αυτό. Γιατί στις περισσότερες κάτω της μεσαίας τάξης κοινωνικές και ηλικιακές ομάδες συνεχίζει να υπάρχει αυτό ακόμα ? Μπορεί να αντιμετωπιστείς με εμπάθεια και κακία τις περισσότερες φορές, αντί η γυναίκα να προσπαθήσει να του δείξει του άνδρα ένα άλλο δρόμο για τα αντιμετώπιση των ενδιαφερόντων του. Απλά η γυναίκα τον σπρώχνει στην περιφέρεια του πατριάρχη χωρίς να του δειχνει προς τα που θα ηθελε να γίνει ένας διάλογος.
 
Το να αφηγείσαι κάτι νέο και να προσπαθείς να εξηγείς δεν έχει σχέση οπωσδήποτε με την ίδια την αξία της πληροφορίας ή της καινοτομίας. Όπως γινόταν και παλαιότερα οι άνδρες απασχολούσαν/διασκέδαζαν τις γυναίκες γιατί είτε είχε κάτι ευγενικό στη σκέψη τους ή ήθελαν να αποφύγουν μια βαρετή ή άβολη σιωπή απέναντι στη γυναίκα ή ακόμα και να αδράξουν την ευκαιρία να έχουν μια κοινωνικότερη σχέση με τη γυναίκα.[8]
 
Παραδοσιακά βέβαια ήταν ο ρόλος του άνδρα να ξεκινήσει μια συνομιλία. Με αυτό τον τρόπο οι γυναίκες απέφευγαν το ρίσκο να μπουν ή να ξεκινήσουν μια συζήτηση για το όποιο θέμα οι ίδιες ίσως δεν γνώριζαν τίποτα. Οπότε δεν υπήρχε κίνδυνος να γελοιοποιηθούν ή να ντροπιαστούν.
 
Επι πλέον κάποιοι μπορεί να θυμούνται που ακόμα και γυναίκες επαγγελματικά χειραφετημένες αναφερόταν που και που σε συζητήσεις μεταξύ σοβαρού και αστείου στο: «ο άνδρας πρέπει να έχει παρελθόν και η γυναίκα μέλλον». Συνήθως ηλικιακά μεγαλύτεροι άνδρες ενδιαφερόντουσαν για νεότερες γυναίκες. Και αν βρισκόντουσαν σε καμία εκδήλωση διασκέδασης, πάρτυ, φαγητό ή χορό έπρεπε να συμπεριφέρονται σε γυναίκες ίδιας τους ηλικίας σαν να ήταν νεότερες.
Σίγουρα υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, όπου ένας τυπικός ανδρικός χαρακτήρας που ζητά μια επικοινωνία με νεότερες γυναίκες μπορεί να είναι ιδιαίτερα αλαζονικού και ίσως και προσβλητικού είδους ανθρώπου, αλλά αυτό σίγουρα δεν προέρχεται κατά κύριο λόγο από τις ασθενείς πλευρές του χαρακτήρα του αλλά από ένα κοινωνικό πρότυπο/μοντέλο συμπεριφοράς της τότε εποχής. Η αγανάκτηση για το ανδρογενές θράσος, που θέλει να εξηγεί σε γυναίκες, κινδυνεύει να κοστίσει[9] πλέον στη πραγματικότητα κάτι που ήταν πλεονεκτικό και προνομιούχο για τις γυναίκες παλαιότερα.


Από μόνοι μας πλέον «ξεκατινιαζόμαστε», μέσα από ρούχα ή τα τατουάζ, αντί – και δεν το τοποθετούμε εδώ σαν επιθυμία- όπως σε ολοκληρωτικά καθεστώτα να είναι απαγορευμένα όλα αυτά από τους έχοντες την εξουσία και έτσι να καθίσταται τελείως άχρηστα για χρήση για υψηλότερες πολιτισμικές ταυτότητες - όπως ακριβώς και με τον τρόπο και την ταχύτητα που αποκαλύπτουμε την προσωπική μας οικειότητα(intim sphere) στο Facebook χωρίς να διερευνάται από κάποια μυστική υπηρεσία. Αυτό το ονόμασε ο R. Pfaller "Beuteverzicht“[10](παραίτηση από κάποια λεία(δικαίωμα)). Και το εξηγεί με το ακόλουθο παράδειγμα: «Παραδόξως, τα μέλη των μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών τάξεων, στα οποία έχουν στερήσει τα τελευταία χρόνια δημόσια αγαθά και υπηρεσίες αλλά και δημόσιο χώρο λόγω των ιδιωτικοποιήσεων, συχνά αποποιούνται από μόνοι τους την απαίτησή τους, το δικαίωμα τους για τέτοια πράγματα. Στην περίπτωση των μισθών για παράδειγμα, ζητούν "περισσότερο καθαρό αντί για το ακαθάριστο και έτσι αποφεύγουν την αλληλεγγύη της κοινωνίας στη περίπτωση ασθένειας και της κοινωνικής νοσοκομειακής ασφάλειας .[11] Αντί να παίξουν έναν πολιτισμικό ρόλο σε παραστάσεις με την συμπεριφορά τους και έτσι να ανοίξουν την πρόσβαση στην κοινωνία, προτιμούν να είναι ‘αυθεντικοί’ και να αποκλείονται οι ίδιοι από κάποια πράγματα. Αντί να ενηλικιώνονται και να μην είναι ευαίσθητοι στις μικρές προκλήσεις της δημόσιας ζωής, διαμαρτύρονται για σχεδόν όλα όπως τα μικρά παιδιά - και δεν συνειδητοποιούν ότι χάνουν το status τους σαν ώριμοι «πολιτειακοί πολίτες».[12]
Βέβαια σε πολλές κοινωνίες όπου δεν υπάρχουν αποδέκτες των εκφραζόμενων παρατηρήσεων των πολιτών καταντάει αυτή η γκρίνια κουραστική, για τους μη παίζοντας το ρόλο τους σωστά στην ΤΑ π.χ.

Το επόμενο και τελευταίο κεφάλαιο αναφέρεται στο γιατί ίσως θα πρέπει να αντιδράσουμε απέναντι στον  υποκειμενικό ιδεαλισμό και ναρκισσισμό, τόσο των συμπολιτών μας όσο και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Το ερώτημα είναι πως?


[1] Βλέπε Robert Pfaller.,(2018), σ.σ. 177

[2] Grunberge Bela., Dessuant Pierre., Narzißmus, Christentum, Antisemitismus. Eine psychoanalytische Untersuchung, Stuttgart: Klett-Cotta, 2000, σ.203.

[3] Πρωτογενής πηγή  R, Pfaller.,(2018).

[4] Robert Pfaller., Zweite Welte. Und andere Lebenselixiere, Frankfurt am Main, Fischer , 2012

[5] Από το αγγλικό «man» & «explaining»

[6] Εδώ κάποιες θα πουν με σηκωμένα τα φρύδια. «Τι θα πει , τι εννοείς κυρία? Είμαστε γυναίκες»

[7] Βλέπε R. Pfaller., (2018), σ. 181

[8] Από προσωπικά βιώματα διαφόρων, των οποίων την γνώμη εκτιμώ, μπορούμε να αναφερθούμε και σε περιπτώσεις που πάνω σε ένα πρόβλημα που υπήρχε μπορεί να ζητούσα μια συμβουλή τόσο από άνδρες όσο και από γυναίκες. Από άνδρες συνήθως άκουγες μια πρόταση που περιλάμβανε και μια λύση ή ένα «δεν μπορώ να βοηθήσω» . Από τις γυναίκες μπορεί να εισέπραττες και εμπάθεια πολλές φορές.

[9]Από διήγηση:  Γυναίκα 45 ετών, να  θέλει να τελειώσει τελεσίδικα τη σχέση της με άνδρα για να ξεκινήσει όπως έλεγε μια καινούργια φάση της ζωής της – παρόλο που ο έρωτας του πατέρας της γι’ την ίδια ήταν κάτι το πασιφανές και το πως δρούσε επάνω της-  ανέβασε στο FB με μηνύματα και Statements κάποιων γνωστών λογοτεχνών της Esoterik και με πουλιά, χελιδόνια που αποδημούν etc. Για να δείξει ότι τα κατάφερε να του ξεφύγει του άχρηστου άνδρα. και οι φίλες όλες να χειροκροτούν και να επισφραγίζουν τη κίνησή της μέσω FB . Ένα πλήρες ξεκατίνιασμα που λένε στην αργώ.

[10] https://www.welt.de/icon/article147513204/Das-Ziel-der-Mode-ist-nicht-einzigartig-zu-sein.html, . Τελευταία πρόσβασή μου 29.7.2018

[11] Εδώ θα αναφερθούμε στο ζήτημα των δημοσίων λειτουργών δασκάλων και καθηγητών, που συνέχεια απαιτούσαν και διεκδικούσαν υψηλότερους μισθούς αλλά ποτέ δεν προσπάθησαν για ένα ελεύθερο κοινωνικό σχολείο ή ένα σχολείο που να μη χρειάζεται ιδιαίτερα για να μπουν τα παιδιά στο πανεπιστήμιο. Σήμερα δε κάνουν ιδιαίτερα από το δημοτικό, γυμνάσιο στα ΤΕΙ για να περάσουν μαθήματα και φυσικά στο πανεπιστήμιο όπου έχουμε φτάσει στο σημείο να πληρώνουμε πτυχιακές εργασίες να μας την κάνουν για να έχουμε υψηλότερο βαθμό στο πτυχίο στο τέλος. Συγγενής μου α’ βαθμού  το έχει κάνει αυτό και φυσικά του είπα ότι δεν μπορώ να τον αναγνωρίσω έτσι όπως θα ήθελε αυτός σαν άτομο που έχει τελειώσει πανεπιστήμιο, όταν το μοναδικό που σου μαθαίνει το πανεπιστήμιο στο τέλος και το σημαντικότερο είναι πως να δουλεύεις σωστά ένα θέμα μόνος σου με βιβλιογραφία και με εργαστήρια. Και όταν πλέον στη περίοδο τη κρίσης ήταν αμφίβολο αν θα μπορούν να  έχουν όλοι  και τις θέσεις τους στο σχολείο ακόμα  και με μειωμένο μισθό, τότε σκέφτηκαν το δημόσιο ελεύθερο σχολείο για να έχουν την συμπαράσταση της κοινωνίας. Παλαιότερα δεν ασχολιόντουσαν καθόλου με το θέμα, μόνο τους μισθούς τους κοίταζαν

[12] Βλέπε προηγούμενο νούμερο αναφορά μας. Και εδώ ισχύει το ίδιο. Οι δάσκαλοι και καθηγητές έχουν απομονωθεί από την κοινωνία. Ας συγκρίνουμε για τη θέση του καθηγητή αλλά προπάντων του δάσκαλου σε μια κοινωνία του ‘60 και αυτών του σήμερα.


17 Αυγ 2018

Το κλίμα δεν αγνοεί τη ταξική διάκριση σε φτωχούς και πλούσιους στις κοινωνίες. Τουναντίον δημιουργεί νέα ταξική αστική ανισότητα και ενδυναμώνει τις υπάρχουσες και μας οδηγεί σε ένα circulus vitiosus. Διάβασμα σε 2’

Η επερχόμενη κοινωνικά οξεία ανισότητα  θα ζεστάνει ακόμα περισσότερο το αστικό περιβάλλον διαβίωσης.

Υπάρχει μια υπολανθάνουσα εντύπωση, ότι παιγνίδι το χάσαμε ήδη. Το κλίμα δεν αγνοεί τη ταξική διάκριση σε φτωχούς και πλούσιους στις κοινωνίες: ενώ οι προνομιούχοι αναπαύονται ή εργάζονται με την  ψύξη, άλλοι ιδρώνουν μέχρι ακόμα να πέσουν και νεκροί. Η κοινωνία δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένη για την συχνότητα και την αύξηση των κυμάτων καύσωνα λόγω κλιματικής αλλαγής. Μάλλον χειροτερεύει η κατάσταση των φτωχών, αυτών  των «αόρατων» , κοινωνικά ευάλωτων και των λαθρομεταναστών. Και εάν διερευνήσουμε θα βρούμε και άλλους παράγοντες που επιδρούν ανασταλτικά και αρνητικά στα χαμηλότερα μέχρι και κατώτερα κοινωνικά στρώματα φτιάχνοντας πλέον τμηματοποιημένη ταξική ανισότητα, βλέπε AirBnb. Δεν είναι μακριά από τα διαμερίσματά και σπίτια μας μας. Ας παραμείνουμε όμως στο κλίμα και δεν είναι υπερβολικός πανικός όπως θα έλεγαν πολλοί. Άλλοι υποκειμενικά το εκλογικεύουν, ας αφήσουμε τους άλλους δεν μας καίει, στη κυριολεξία, ακόμα το πρόβλημα.

Die Sonne

Αποφασίσαμε να ζήσουμε εξ αιτίας του… θα πρέπει να προσαρμοστούμε εγκαίρως στις μεταβολές της δικής του προοπτικής εξ αιτίας μας


Οι πόλεις απορροφούν θερμότητα

Στις αστικές περιοχές, οι δολοφονικές θερμοκρασίες επιτυγχάνονται ταχύτερα από ότι σε περιοχές με λιγότερη αστικοποίηση.  Οι πόλεις απορροφούν θερμότητα και παράγουν θερμότητα και όλο αυτό το pensum το ακτινοβολούν. Άσφαλτος, τούβλα, τσιμέντο, μπετόν και σκοτεινές στέγες ενεργούν σαν σφουγγάρια που απορροφούν τη θερμότητα κατά τη διάρκεια της ημέρας και την απελευθερώνουν τη νύχτα. Ο κλιματισμός είναι ένα σωσίβιο για όσους μπορούν να το αντέξουν οικονομικά, αλλά κάνει τους δρόμους ακόμα πιο θερμούς - ειδικά δε όταν δεν  υπάρχουν δένδρα- για όσους δεν μπορούν να έχουν κλιματισμό. Μια μελέτη από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, είναι προειδοποιητική: «Αστικές  Θερμονησίδες σε συνδυασμό με τη γήρανση του πληθυσμού και η αυξανόμενη αστικοποίηση μελλοντικά θα αυξήσουν την ευπάθεια του αστικού πληθυσμού όσο αφορά τα προβλήματα υγείας που σχετίζονται με τη ζέστη».

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), το 2030, το 60% των ανθρώπων θα ζουν στις πόλεις. Και όσο περισσότερο γεμίζουν οι πόλεις, τόσο θερμότερές θα γίνονται. Με τις πρόσφατες προειδοποιήσεις ότι οι θερμοκρασίες στη Νότια Ασία θα υπερβούν το όριο για την ανθρώπινη επιβίωση στο τέλος αυτού του αιώνα, κάθε βαθμός μετράει. Ήδη φέτος, 65 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε θερμοκρασίες σχεδόν 44 βαθμών Κελσίου στην πακιστανική πόλη του Καράτσι - μια πόλη που είναι συνηθισμένη στην υπερβολική ζέστη.

Ausgetrockneter Boden in AsienΑλλά τα αποτελέσματα δεν είναι τα ίδια για όλους. Για παράδειγμα, υπάρχει μία ισχυρή συσχέτιση μεταξύ των πράσινων περιοχών μιας περιοχής σε μια πόλη και την ευημερία της: Όταν η σκιά των δέντρων μπορεί να μειώσει τις μέγιστες επιφανειακές θερμοκρασίες από 11 έως 25 βαθμούς, «το τοπίο αστικού πρασίνου  γίνεται ένας δείκτης της θνησιμότητας κατά τις περιόδους καύσωνα,» εξήγησε ο Tarik Benmarhnia, ειδικός της δημόσιας υγείας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια Σαν Ντιέγκο. Είναι συν-συγγραφέας μιας επιστημονικής έκθεσης που ισχυρίζεται ότι σε περιοχές με λιγότερη βλάστηση υπάρχει 5% υψηλότερος κίνδυνος θανάτου λόγω ζέστης. Το 2017, οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ κατάφεραν να δημιουργήσουν μια σύνδεση μεταξύ εθνολογικά χωρισμένων οικιστικών περιοχών στις ΗΠΑ και αυτών που είναι πλησίον  σε περιοχές με δέντρα. Για μαύρους σε σύγκριση με τους  λευκούς, η πιθανότητα να ζήσουν σε περιοχή με ρίσκο καύσωνα είναι 52% παραπάνω, για Ασιάτες 32% και 21% για τους Ισπανόφωνους.


Οι φτωχοί και οι απομονωμένοι υποφέρουν περισσότερο

Στην Αμερική αλλά τελικά αποδείχτηκε και σε άλλες χώρες, η πιθανότητα να πεθάνει κάποιος από καύσωνα με μεταναστευτικό υπόβαθρο είναι 3 φορές υψηλότερη από ότι Αμερικανοί πολίτες ή αντίστοιχα οι ιθαγενείς.

Ο θάνατος σε ένα κύμα καύσωνα είναι σαν να βράζεις σιγά-σιγά", δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, Καθηγητής Camilo Mora, κατά τη στιγμή της δημοσίευσης. "Είναι καθαρό βασανιστήριο. Τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι διατρέχουν ιδιαίτερο κίνδυνο. Αλλά διαπιστώσαμε ότι αυτή η ζέστη μπορεί να σκοτώσει και στρατιώτες, ή αθλητές, τον κάθε  έναν από εμάς. "

Πέρυσι το 2017, οι ερευνητές της Χαβάης προέβλεψαν ότι το ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού που εκτίθεται σε θανατηφόρο καύσωνα για τουλάχιστον 20 ημέρες το χρόνο θα αυξηθεί από το σημερινό 30% σε 74% το 2100. Εφόσον επιτρέψουμε να συνεχίσουν να αυξάνονται οι εκπομπές καυσαερίων. Αντίθετα, με μια "δραστική μείωση", το ποσοστό αυτό θα αυξηθεί μόνο στο 48 τοις εκατό, αλλά θα εξακολουθεί να αυξάνεται. Το συμπέρασμα των επιστημόνων: "Η αυξανόμενη απειλή για την ανθρώπινη ζωή λόγω της υπερβολικής ζέστης φαίνεται σχεδόν αναπόφευκτη".

Το έτος 2018 είναι πιθανό να γίνει ένα από τα πιο καυτά από την έναρξη της καταγραφής θερμοκρασίας. Σε παγκόσμιο επίπεδο, έχουν φθάσει σε πρωτοφανή επίπεδα - από τους 43 βαθμούς Κελσίου στην πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, το Μπακού μέχρι σε μόλις πάνω από 30 βαθμούς στις σκανδιναβικές χώρες. Στο Κιότο, Ιαπωνία, ο υδράργυρος δεν έπεσε κάτω από τους 38 βαθμούς Κελσίου για μια εβδομάδα. Και στις ΗΠΑ, το προάστιο του Λος Άντζελες Chino Hills γνώρισε ένα ασυνήθιστα πρώιμο και υγρό κύμα καύσωνα τον Ιούλιο που κορυφώθηκε στους 48,8 βαθμούς Κελσίου. Οι κάτοικοι γύρισαν τον κλιματισμό τους τόσο ψηλά ώστε έφτασαν στο σημείο να μη φτάνει η παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια.

 

Ο κλιματισμός παραμένει ανέφικτος για πολλούς

Η ατμοσφαιρική ρύπανση έχει επίσης πιο θανατηφόρες συνέπειες σε τέτοιες περιοχές, καθώς τα οξείδια του αζώτου παράγουν όζον όταν θερμαίνονται από τον ήλιο, προκαλώντας φλεγμονή του αναπνευστικού συστήματος και αυξανόμενο κίνδυνο θνησιμότητας. "Οι άνθρωποι με χαμηλό εισόδημα που ζουν κοντά σε βαρύ κυκλοφοριακό σε κακώς μονωμένα σπίτια ή σπίτια χωρίς κλιματισμό έχουν περισσότερα προβλήματα με αυτά τα θέματα", ανέφερε ο Benmarhnia. Αλλά ο κλιματισμός παραμένει ανέφικτος για πολλούς, ακόμα και αν είναι όλο και περισσότερο απαραίτητος.

 clip_image002[6]

Δρόσισμα μιας νεαρής γυναίκας στο Κάϊρο

Το 2014, ο δημόσιος οργανισμός Δημόσιας Υγείας της Αγγλίας εξέφρασε την ανησυχία ότι "η διάθεση συσκευών air  condition αντικατοπτρίζει την κοινωνικοοικονομική ανισότητα εάν δεν επιδοτηθεί σε μεγάλο βαθμό". Η αύξηση του κόστους των καυσίμων επιδεινώνει το πρόβλημα. Και αν η ανθρωπότητα θέλει να καταναλώνει λιγότερη ενέργεια για να ψύξει τον πλανήτη της - όχι μόνο τα σπίτια και τα γραφεία - δεν έχει νόημα να βασιζόμαστε σε κλιματισμό μακροπρόθεσμα ούτως ή άλλως. Σε καμία περίπτωση δεν είναι λύση για όλους τους ανθρώπους.

 

"Το καλοκαίρι γίνεται κόλαση"

Στην τροπική πρωτεύουσα των Φιλιππίνων της Μανίλα, όπου  οι θερμοκρασίες άνω των 30 βαθμών επιδεινώνονται από τη νωθρότητα της υγρασίας, ο κλιματισμός είναι πολυτέλεια ακόμη και για νοσοκομειακούς ασθενείς. Ο χώρος μητρότητας του νοσοκομείου του Dr Jose Fabella Memorial είναι σχεδόν πάντα υπερπλήρης. Μόνο πρόσφατα, στο κατά κύριο λόγο καθολικό κράτος, τα αντισυλληπτικά είναι πλέον ελεύθερα διαθέσιμα. Ένα μονόκλινο δωμάτιο με κλιματισμό κοστίζει 650 πέσος τη νύχτα - λιγότερο από 10 ευρώ, αλλά σημαντικά περισσότερα από ό, τι οι περισσότερες έγκυες μητέρες μπορούν να αντέξουν οικονομικά. Φιλοξενούνται σε κοινόχρηστα δωμάτια, τα οποία εξαρτώνται από ανεμιστήρες . "Αυτοί οι ανεμιστήρες εργάζονται 24 ώρες την ημέρα χωρίς διακοπή. Σπάνια διαρκούν περισσότερο από ένα χρόνο », αναφέρει ο Maribel Bote, ο οποίος εργάζεται στο νοσοκομείο για 28 χρόνια. "Το καλοκαίρι γίνεται πραγματικά κόλαση εδώ- οι ανεμιστήρες φυσούν ζεστό αέρα", λέει ο Bote. "Στη συνέχεια, οι μητέρες χρησιμοποιούν δίσκους χαρτιού για να δροσιστούν".

Στην Καμπότζη,  η επιβίωση του καύσωνα για τους τρόφιμους των φυλακών είναι ένα θέμα της κοινωνικής θέσης. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η 30-ετών Chao Sophea περασε περισσότερο από δύο χρόνια στη φυλακή της Πνομ Πενχ Prey Sar. Καταδικάστηκε για αδικήματα ναρκωτικών, αλλά αρνείται την κατηγορία.  Όταν ήταν στη φυλακή, ήταν τέσσερις μήνες έγκυος. Το παιδί της πέρασε το πρώτο έτος της σε ένα γεμάτο δωμάτιο για τις εγκύους και τις μητέρες με μωρά. "Ήταν στην πραγματικότητα ατμόλουτρο", θυμάται η Σόφα. "Χρησιμοποίησα μια βεντάλια από φύλλο φοίνικα για να ανακουφίσω το μωρό μου από τη ζέστη - αυτό ήταν μόνο που θα μπορούσα να αντέξω. Υπήρχε ένα μικρό παράθυρο που ανοίγει στον τοίχο. Αλλά μπορείτε να φανταστείτε πόση ποσότητα του αέρα καταναλώνεται σε ένα τόσο γεμάτο δωμάτιο; Υποβάλαμε αίτηση για έναν ανεμιστήρα, αλλά ποτέ δεν ήρθε."  Ένας ακτιβιστής για το περιβάλλον ο οποίος ζήτησε να παραμείνει ανώνυμος, είπε ότι έπρεπε να μοιράζονται ένα κελί τεσσάρων τετραγωνικών μέτρων με 25 άλλους άνδρες, όταν ήταν υπό κράτηση . "Κοιμόμασταν σαν καπνιστά ψάρια περασμένα σε ένα καλαμάκι. Δεν υπήρχε κλιματισμός, ούτε καν ανεμιστήρας. "Junge erfrischt sich  von der Hitze

 Τρομακτικό το συναίσθημα του νεαρού για λίγη δροσιά στο Νέο Δελχί


Τι μέλλει γενέσθαι ?

Έχει αποδειχθεί  ότι μια κλειστή κοινωνία ‘η αλλιώς μη κοινωνία με πολλές υπάρχουσες ανισότητες «ανάβει» το αστικό περιβάλλον. Οι Αμερικανοί ερευνητές, οι οποίοι το 2013  αποκάλυψαν την σχέση του ρατσισμού με τους κινδύνους και ρίσκα που σχετίζονται με την υπερθέρμανση, βρήκαν άλλο ένα φαινόμενο: όσο εντονότερος είναι ο ρατσισμός σε μια πόλη, τόσο θερμότερη είναι η πόλη για όλους[1]. A woman cools down in a water fountain in Montreal on Monday, July 2. The heat wave has now been blamed for 91 deaths in Quebec, with 53 alone in Montreal.

Μια γυναίκα δροσίζεται σε ένα συντριβάνι στο Μοντρεάλ την Δευτέρα 2 Ιουλίου 2018. Το κύμα καύσωνα ηταν υπέυθυνο για 91 νεκρούς Quebec,, με  53 μόνο στο Μοντρεάλ.  (Graham Hughes / THE CANADIAN PRESS). Πηγή:https://www.thestar.com/news/canada/2018/07/18/89-deaths-now-linked-to-heat-wave-in-quebec.html

Οι επιστήμονες συνέστησαν επομένως στον αγώνα ενάντια στη θερμότητα να αντιμετωπίσουν τις πόλεις στο σύνολό τους, συμπεριλαμβανομένων των γκέτο. Κάτι που τονίζεται συνέχεια αναφορικά με την ολιστική αειφόρο αστική ανάπτυξη. Περισσότερα δέντρα, περισσότερα μικρά πάρκα όχι μεγάλα. Μεγάλα δεν έχουν το θετικό αντίκτυπο για το αστικό κλίμα όσο τα μικρά. Τα μεγάλα έχουν θετικές επιδράσεις μόνο στους γειτνιάζοντες κατοίκους.  Ανοιχτόχρωμες προσόψεις κτιρίων  και δένδρα στους δρόμους θα μπορούσαν να μειώσουν το σύνολο της επίδρασης της θερμότητας σε μια πόλη. Επιπλέον, ο πολεοδομικός σχεδιασμός στο μέλλον πρέπει «να λαμβάνει προληπτικά υπόψη την οικολογική δικαιοσύνη και να εξαλείφει κάθε εθνοτική ανισότητα». Για τον Benmarhnia. [2]  η διάλυση της κοινωνικής απομόνωσης και του αποκλεισμού είναι ένας βασικός παράγοντας που θα ωφελήσει όλους. Επιπλέον, αυτοί  για πολλούς από μας "αόρατοι", δηλαδή οι πιο ευάλωτοι άνθρωποι - όπως οι άστεγοι και οι λαθρομετανάστες - θα πρέπει να αγκαλιαστούν από την κοινότητα για να τους φροντίσει. [3]

Ο Francine Nadler του House Benedict Labre λέει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μόλις αρχίζουν[4] να συνειδητοποιούν τα καταστροφικά αποτελέσματα της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Οι πόλεις πρέπει να αναθεωρήσουν την όποια δημοτική πολιτική έχουν  και να επανακαθορίσουν την μελλοντική σήμερα μη αειφόρο κατασκευαστική και πολιτική του κατοικείν για όλους τους πολίτες - από τους πολύ προνομιούχους και πλούσιους  έως τους πιο ευάλωτους με συγκριτικό πλεονέκτημα στους ευάλωτους καθώς εάν έχουμε ίσα μέτρα θα έχουμε συνέχεια ένα προβάδισμα των προνομιούχων, σε ένα θέμα που θεωρείται δημόσιο αγαθό, όπως π.χ. το νερό. Και αυτό είναι η υγεία στους καιρούς του καύσωνα, και βεβαίως εδώ δεν θα μιλήσουμε για δίκαιη ανακατανομή του συγκεκριμένου αγαθού καθώς οι προνομιούχοι είναι αυτοί που έχουν συνεισφέρει κατά σημαντικό λόγο στη κλιματική αλλαγή σε σχέση με τις ευάλωτες ομάδες.


«Η πραγμάτωση της ζωής σήμερα έχει αφεθεί περισσότερο στο έλεος των γεγονότων παρά στην πεποίθηση»

[Walter Benjamin,1892-1940].


Πηγές αλφαβητικά:

Από Amy Fleming(der Freitag) με συνεργασία της Ruth Michaelson και Adham Youssef στο Καϊρο, Oliver Holmes στην Ιερουσαλήμ, Carmela Fonbuena στη Μανίλα und Holly Robertson στην Πνομ Πεν

·         https://www.c40.org Τελευταία πρόσβαση μου στις 17/8/2018

·         https://www.freitag.de/autoren/the-guardian/die-naechste-ungleichheit Τελευταία πρόσβαση μου στις 14/8/2018

·         http://iopscience.iop.org/article/10.1088/1748-9326/10/2/024005/pdf Τελευταία πρόσβαση μου στις 16/8/2018

          https://www.nature.com/articles/nclimate3322 Τελευταία πρόσβαση μου στις 17/8/2018

·        https://www.reuters.com/article/us-temperature-immigrants-casualties/immigrant-workers-in-u-s-have-tripled-risk-for-heat-related-death-idUSKBN1DE2G3 Τελευταία πρόσβαση μου στις 17/8/2018


[1] Illumniati το κατανοούν αυτό ή θέλουν και επεξήγηση.

[2]Tarik Benmarhnia,1,2,3 Marie-France Sottile,4,5 Céline Plante,6 Allan Brand,3,7 Barbara Casati,4 Michel Fournier,6 and Audrey Smargiassi1,3,7. Variability in Temperature-Related Mortality Projections under Climate Change.       [1Département de santé environnementale et santé au travail (DSEST), Université de Montréal, Montréal, Québec, Canada; 2EHESP School of Public Health (École des hautes études en santé publique), Rennes, Sorbonne-Paris Cité, Rennes, France; 3Chaire sur la pollution de l’air, les changements climatiques et la santé, DSEST, Université de Montréal, Montréal, Québec, Canada; 4Consortium Ouranos, Montréal, Québec, Canada; 5Ministère du Développement durable, de l’Environnement et des Parcs, Québec, Canada; 6Direction de santé publique de l’Agence de la santé et des services sociaux de Montréal, Québec, Canada; 7Institut National de Santé Publique du Québec, Montréal, Québec, Canada ]  https://ehp.niehs.nih.gov/1306954/.

Τελευταία πρόσβαση μου 18/08/2018

[3]Πρώτα μέτρα έχουν ληφθεί ήδη σε τουλάχιστον μία από τις πιο “καυτές χώρες” του κόσμου. Σύμφωνα με την Ινδική κυβέρνηση με μια σειρά απλών μέτρων, ο αριθμός των θανάτων θερμότητας μειώθηκε  δραστικά - από 2.040 το 2014 σε μόλις πάνω από 200 το 2017. Μεταξύ άλλων, κατά τη διάρκεια της ημέρας το πάρκο άνοιξε, διανέμονται δωρεάν νερό και στη παραγκούπολη οι στέγες βάφτηκαν λευκές, που μείωσαν την εσωτερική θερμοκρασία κατά 5%.Η πόλη του Μόντρεαλ εισήγαγε για πρώτη φορά ένα παρόμοιο σχέδιο δράσης για το καύσωνα το 2004, μειώνοντας τον αριθμό των θανάτων κατά μέσο όρο κατά 2,52 ανά μέρα στις πολύ ζεστές μέρες. Όμως, καθώς τα κύματα καύσωνα αυξάνονται σε ένταση, πιθανόν να χρειαστούν ξανά σύντομα προσαρμογές των μέτρων.

[4]https://www.thestar.com/news/canada/2018/07/18/89-deaths-now-linked-to-heat-wave-in-quebec.html





Ετικέτες