Ο ανθρωπόκαινος(εξαφανισθείς) Λεβιάθαν(θεός)
Η συστημική πλαστή ελευθερία του, η εκλιπούσα ευφυία του ανθρωπόκαινου τον οδηγεί πίσω, στην περίοδο του homo erectus[i].
Ο ανθρωπόκαινος. Κάλυψη του Rhonegletscher μονωτικό υλικό για επιβράδυνση της τήξης του παγετώνα.
Και φυσικά προχωράω μόνος μου με την ελευθερία μου πλάι μου, έτσι πιστεύω, αλλά με οδηγούν άλλοι κάποιοι.
Πάντα υπάρχει ένας ναρκισσιστής, τρελαμένος για εξουσία, κοινωνιοπαθής[ii] με τις ομάδες αδηφάγων τυφλών πραιτοριανών γύρω του, που θα κρατούν ομήρους μια ολόκληρη χώρα και μέρη του λαού της, με τους περισσότερους να βρίσκονται μέσα στη ντόπα της ελευθερίας του πορνοιερατείου τους.
Τι έγινε με όλα τα δοκίμια ενθάρρυνσης και αισιοδοξίας που μας παρακαλούσαν να επανεξετάσουμε πραγματικά τον τρόπο ζωής μας, να γίνουμε πιο βιώσιμοι? Ποια είναι η σχέση μεταξύ επαναληπτικών ιδίων ενεργειών και συμπεριφορών μου και του επερχόμενου τέλους? «Άσε μας και εσύ με την ηθική σου!»
Αφορμή παίρνω από τις πεπερασμένες σκέψεις στο «Όλα για την ελευθερία μου Ι.» Πώς οι συμπεριφορές του ανθρωπόκαινου όπως σήμερα τις παρατηρούμε αναφορικά με το περιβάλλον, το κλίμα και τις ανθρωποζωονόσους, πως προήλθαν, πώς δημιουργήθηκαν.
Είναι ο ‘ανθρωπογενής’ ‘άνθρωπος’(δύο αθλιότητες σε ένα είδος μέσα) ένα είδος πλάσματος με κακές καταβολές που δεν μπόρεσε να πλησιάσει καν ένα ικανοποιητικό βαθμό ήθους και αξίας, που δεν προσπάθησε να σηκωθεί να βρει τη πηγή νερού που έχει ανάγκη να βρει για τα παιδιά του και πεθαίνουν από αφυδάτωση?
Η απάντηση όποια και αν είναι, οφείλει να εκπλήξει τον κάθε ένα μας,
καθώς σε εμάς ναι σε εμάς δεν μας έχει λείψει τίποτα από όλα αυτά που θα μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε την ίδια μας τη θέση, και να συμπεριφερθούμε/πράξουμε προληπτικά απέναντι σε κάθε ‘κακό’ αρνητικό για το ευρύτερο περιβάλλον μας.
Αυτό το γένος του ανθρώπου στο οποίο ανήκουμε, θα μπορούσε να είχε πολλά πλεονεκτήματα. Μπορούσε να αντιληφθεί, να παρατηρήσει, να συγκρίνει και να διακρίνει πράγματα. Εκτός αυτού ανέπτυξε και εξέλιξε εργαλεία, γλώσσα και πολιτισμό. Ποιο άλλο έμβιο όν επί της γης μπορεί να τα κάνει όλα αυτά και συγχρόνως, να αναβαθμίζεται πολιτισμικά και βιοηθικά, αειφόρα? Αυτά είναι καθημερινές ασχολίες του, και οι οποίες δεν έχουν αναφορά μόνο στο παρόν αλλά και στο παρελθόν του.
Η εγκατάλειψη της ιδεολογίας και των συμβατικών, των γνωστών σε μένα καταστάσεων προκαλεί αβεβαιότητα και συνεπώς φόβο. Αυτός ο φόβος για κάτι νέο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με λογικούς κινδύνους, παρανοούμε μέσα στις σκέψεις φόβου. Το αποτέλεσμα αυτών, καλλιεργώ αυταρχισμό και παραδόσεις.
«Ο συνηθισμένος τρόπος να κάνω τα πράγματα είναι ο καλύτερος».
Νέος 50 ετων αναφέρεται σε άτομα που δεν είχαν την τύχη τους ή την στήριξη από κάπου που είχε αυτός είτε οικονομική ήταν αυτή είτε οικογενειακή είτε φιλική, ότι "δεν ασχολουμαι πλέον με άτομα που μπορούνί να γίνουν ανάχωμα για μένα τον ίδιο και να μου σπαταλήσουν στο χρόνο μου". Και επί πλέον, για να έχει κάποιος σχέση με την αλήθεια και να την κατανοήσει θα πρέπει να μπορεί να πει ότι έχει κάνει και λάθος! Ναι, απαιτείται να γίνει και σοφός καθώς έχει στη διάθεσή του και πεπερασμένες, παρελθούσες εμπειρίες άλλων συγγενών του αλλά και παρατηρήσεις για το μέλλον ευφυιών ανθρώπων, που τις περισσότερες φορές βγήκαν αυτοί αληθινοί!!!
Βασιζόμενοι πάνω σε νόμους της φύσης που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να μας παροτρύνουν να ζούμε λιτά ευτυχισμένοι, να διακρίνουμε χρήσιμα και ζημιογόνα για μας πράγματα, και έχοντας καθορίσει κανόνες για να προφυλαχτούμε από πλάνες, και που μπορούμε μετα να πούμε τι είναι όμορφο και τι άσχημο, δίκαιο ή άδικο καλό ή κακό και σε ποιο βαθμό. Ακόμα όμως και κάθε ασχήμια ας πούμε ή κακία αποδεικνύεται, έχοντας όλα τα παραπάνω εχέγγυα , με μαθηματική ακρίβεια σαν ζημιογόνος.[iii]
ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, 2019!
 Πρόωροι θάνατοι και απολεσθέντα έτη ζωής εξ αιτίας ατμοσφαιρικής ρύπανσης, 2019 |
Οι άνθρωποι χάνονται μέσα στο χρόνο με ότι ανοησίες, λάθη και προπάντων υπερβολές καταχρήσεων και καταναλωτισμού μπορεί να φανταστεί κανείς ότι κάνουν.
Δεδομένης της αιτίας και αφορμής τόσο της υποβάθμισης της βιοποικιλότητας σε στεριά και ωκεανούς όσο και της ενόχλησης του ισοζυγίου του κλίματος, οφείλω να παραδεχτώ, ότι δε έγιναν ευφυέστεροι οι άνθρωποι ούτε από τα ξένα ούτε από τα δικά τους βιώματα και εμπειρίες. «Έτσι στην καλύτερη των περιπτώσεων, μέσω κάποιου εκπροσώπου τους ίσως φανούν πιο αστείοι, έξυπνοι, λόγιοι, ποτέ όμως πιο σοφοί» … [Arno Schmidt].
Και προσπαθεί να προσομοιωθεί με τους εξουσιαστές του, με τον Λεβιάθαν τελικά, χωρίς να ξέρει πως θα πεθάνει και αυτός στο τέλος.
« Διότι οι άνθρωποι (-όπως και οι πολιτικοί-) δεν σκέφτονται με βάση τους νόμους της λογικής. Τουναντίον: ο έμφυτος και γενικός τρόπος τους να καμώνονται τους λογικούς είναι ο εξής: συνάγουν από μεμονωμένα στοιχεία γενικά συμπεράσματα, από δεδομένα, τα οποία μόνο φευγαλέα ή αποσπασματικά υπέπεσαν στην αντίληψή τους ή ακόμα και στην προσοχή τους, οδηγούνται σε εσφαλμένες εικασίες, και ανά πάσαν στιγμή, συγχέουν τις λέξεις με τις έννοιες και τις έννοιες με τα πράγματα.»[iv]
Οι περισσότεροι κρίνουν τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή τους πάντα με τις αισθητηριακές εντυπώσεις και αναδυόμενους συναισθηματισμούς σύμφωνα με προκαταλήψεις, αδυναμίες φαντασιώσεις, τυχαίους συνειρμούς λέξεων και παραστάσεων σύμφωνα με την δικιά τους ιδιοτελή μεροληψία.
Είμαι ελεύθερος να καπνίσω αν θέλω, αλλά εάν αρχίσω είναι δύσκολο να σταματήσω. Όμως η δυνατότητα που έχω να σταματήσω το κάπνισμα εάν θέλω, είναι ο λόγος που συνεχίζω και καπνίζω χωρίς τύψεις, γιατί έχω μπροστά μου συνέχεια τη λέξη ‘τέλος’. Από την άλλη εάν το έλεγαν αυτό υπό μορφή οδηγίας ή επιβολής, ότι μπορείς να καπνίσεις αλλά όταν αρχίσεις δεν επιτρέπεται πλέον να σταματήσεις, τότε σίγουρα πολύ λιγότερα άτομα θα ξεκινούσαν το κάπνισμα. Το πρόβλημά μου λοιπόν είναι η συνεχής προσπάθειά μου να σταματήσω το κάπνισμα και δεν το γνωρίζω.
Μόνο αν φτάσω σε ένα σημείο που δεν ξέρω πως να συνεχίσω, τι οφείλω να κάνω, ίσως τότε μπορεί να πραγματοποιηθεί μια αλλαγή, όπως όταν σε εγκαταλείπει η αγαπημένη σου ή ο αγαπημένος σου. Έφτασε όμως αυτό το σημείο μηδέν της απελπισίας μου για να αλλάξω ρότα? Είμαι λίγο πριν ίσως? Ή είμαι σε τελείως λάθος δρόμο. Έχω το αληθινό θάρρος να αποδεχθώ τις επιπτώσεις της μη ύπαρξης τουλάχιστον μερικώς ευδιάκριτων εναλλακτικών λύσεων ? Ή δίνοντας μου ξίφος και σκήπτρο στο χέρι (τις διάφορες μορφές ελευθερίας που προετοιμάστηκαν να μου δοθούν) αισθάνομαι τόσο δυνατός που δεν πέφτει στην αντίληψη μου η παντοκρατορική αδυναμία μου σαν θνητός θεός, και το μόνο που καταφέρνω είναι να υπακούω στη κανονικότητα του ξίφους και του σκήπτρου? Ή με έχουν βαπτίσει θύμα και αδύναμο κάτι που είναι σημαντικότερο μιας νέας αντίληψης της πολιτικής ταυτοποίησης και ταυτότητας.
Βλέπω συγκρίσιμες ομοιότητες. Είμαι αδύναμος τελικά να θέλω να δω εναλλακτικές για μένα, γιατί θα το πω, το Είναι μου ρυθμίζεται από γνώμες και μόνο[v](μεταφορικά από διαφημίσεις και μόνο, προς όφελος μιας κερδοφόρας παραγωγικής διαδικασίας για τις εταιρείες). Και αρκούμαι στην ελάχιστη προσπάθεια με τη μεγαλύτερη ιδιοτελή αποδοτικότητα(για μένα τον ίδιο).
Είμαι ένας ή ο αυθεντικός καθημερινός λαός.
«Ο ανθρώπινος βίος είναι µοναχικός, ενδεής, βρωµερός, κτηνώδης και βραχύς»[vi]
Εμείς οι ίδιοι θεωρούμε ότι είμαστε καταδικασμένοι να μας χρησιμοποιούν σαν εργαλείο ή να μας κάνουν Bulling ξένα χέρια, ή να είμαστε σαν «ένα πούπουλο, που κάθε αεράκι μπορεί να (μας) παρασύρει σε άλλη κατεύθυνση». Όλα αυτά όμως δεν είναι αξίες συμπεριφοράς και χαρακτηρισμούς δραστηριοτήτων ενός λογικού(homo sapiens) όντος.
Θα σταματήσουμε εδώ να δούμε τον επίλογο μιας ομιλίας[vii] απέναντι σε μια γυναίκα που ήταν λίγο πριν αποκοιμηθεί του τελευταίου ανθρώπου Ροβισώνα επι της γης μετα από μια ατομική καταστροφή.
Ο ανθρωπόκαινος. H κάλυψη της γλώσσας του Rhonegletscher-παγετώνα με πλαστικό.
Ο κινητήριος μοχλός όλων εκείνων των καθημερινών πράξεων που δεν αποτελούν προϊόν ενστικτώδους συνήθειας στο διακύβευμα της ευτυχίας ή της δυστυχίας μιας ολόκληρης ζωής, η ευμάρεια ή η μιζέρια ενός ολόκληρου λαού, είναι…
«τα αλλότρια πάθη ή οι προκαταλήψεις, είναι οι πιέσεις, ή οι σπρωξιές λίγο μεμονωμένων χεριών η κοινή γλώσσα ενός και μόνο λογοκόπου, η άγρια φλόγα ενός και μόνο φαντασιόπληκτου, ο υποκριτικός ζήλος ενός και μόνο ψευδοπροφήτη, το κάλεσμα ενός και μόνο απόκοτου που θέτει τον εαυτό του στην κορυφή-…
Αυτά είναι που κινητοποιούν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους για πράγματα των οποίων δεν μπορούν να διακρίνουν μήτε την ορθότητα μήτε τις συνέπειες: με ποιο δικαίωμα ένα τόσο παράλογο γένος πλασμάτων να θέλει…
Οι κλακαδόροι, οι κομπογιαννίτες, οι τερατουργοί κι οι ταχυδακτυλουργοί (όπως ονόμασε και ένας φίλος έναν πρόσφατο αριστερό πολιτικό), οι μαστροποί οι πορτοφολάδες κι οι αγοραίοι σπαθιστές (θα προσέθετα δε και οι δικηγόροι) είναι εκείνοι που μοιράζονται τον κόσμο ·- και τα μουνουχισμένα κριάρια σκύβουν το χαζό το κεφάλι τους και κάθονται να τα κουρέψουν·- ενώ οι γελωτοποιοί σιγοντάρουν με γκριμάτσες και κωλοτούμπες. Κι οι έξυπνοι, αν μπορούν, πηγαίνουν και γίνονται ερημίτες: η παγκόσμια ιστορία in nuce, ad usum Delphini.»[viii]
«Φταίχτης? του όλου φυσικά είναι ο …Λεβιάθαν…» [ix]
[i] Αιτία εξαφάνισης: Ο Ceri Shipton από το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας (ANU): ο Homo Erectus είχε μια "στρατηγική ελάχιστης προσπάθειας" η οποία συμπληρωνόταν από μια συντηρητική κοινωνικοποίηση.
[ii] Σύντομα και περιγραφικά για τις αιτίες.
· Τα γονίδια μπορεί να κάνουν ευάλωτο το άτομο στην ανάπτυξη αντικοινωνικής διαταραχής προσωπικότητας. Επιπλέον, οι καταστάσεις της ζωής μπορεί να προκαλέσουν την ανάπτυξή της.
· Το οικογενειακό ιστορικό αντικοινωνικής διαταραχής προσωπικότητας ή άλλων ψυχικών διαταραχών αυξάνει τις πιθανότητες εμφάνισής της.
· Η κακοποίηση και η παραμέληση κατά την παιδική ηλικία μπορούν να οδηγήσουν στην ανάπτυξη κοινωνιοπάθειας.
Συμπτώματα.
· Περιφρόνηση στο «σωστό και λάθος»
· Εκμετάλλευση και χειριστικότητα προς τρίτους
· Συχνά ψέματα και προσπάθεια εξαπάτησης
· Χειρισμός προς τρίτους χρησιμοποιώντας την ισχυρή τους γοητεία
· Αίσθημα υπεροχής και επιδειξιμανία Παρανομίες και καταπάτηση των δικαιωμάτων των πιο αδύναμων με παραπλάνηση και απειλές.
· Παρορμητική και βίαιη συμπεριφορά.
· Έλλειψη ενσυναίσθησης προς τους συνανθρώπους γύρω του.
· Απουσία συναισθημάτων ενοχής προς τρίτους.
· Παίρνει υπερβολικά ρίσκα
· Έχει εργασιακή ανευθυνότητα
· Αδυναμία αλλαγής συμπεριφοράς παρά τις αρνητικές επιπτώσεις που έχουν στην ζωή τους
· Αδιαφορία και έλλειψη σεβασμού για τις ανάγκες των άλλων.
· Ακραίοι βανδαλισμοί. Σοβαρή παραβίαση των νόμων και των κανόνων.
· Εξάρτηση από ουσίες ή χάπια.
· Ψεύδεται συνεχώς.
· Τάση προς εξαπάτηση.
[iv] Arno Schmidt, Schwarze Spiegel, Suhrkamp, 2006, S.99
[v] Arno Schmidt, Schwarze Spiegel, Suhrkamp, 2006, S.99
[vi] Τόμας Χομπς, Λεβιάθαν ή Ύλη, Μορφή και Εξουσία μιας Εκκλησιαστικής και Λαϊκής Πολιτικής
Κοινότητας, μτφρ. Γρηγόρης Πασχαλίδης-Αιμίλιος Μεταξόπουλος, εισαγ. Αιμίλιος Μεταξόπουλος, Γνώση, Αθήνα 2006, σ. 196
[vii] Die Grimassenmacher, Quacksalber, Gaukler, Taschenspieler, Kuppler, Beutelschneider und Klopffechter teilten sich in die Welt; – die Schöpse reckten ihre dummen Köpfe hin und ließen sich scheren; – die Narren schnitten Kapriolen und Burzelbäume dazu. Und die Klugen, wenn sie konnten, gingen hin und wurden Einsiedler: die Weltgeschichte in nuce, in usum Delphini.“
„Schuld daran ?“ – „Ist freilich der Primo Motore des Ganzen, der Schöpfer, den ich den
Leviathan genannt, und langweilig bewiesen habe.“
[viii] Ο όρος κατ’ αρχήν αναφέρεται σε διασκευές-πειραγμένων λογοτεχνικών έργων της κλασικής αρχαιότητας. Αυτά «χτενίστηκαν» σύμφωνα με τις επικρατούσες ηθικές αντιλήψεις, καθώς κάποιο από το περιεχόμενο θεωρήθηκε ακατάλληλο για τη διδασκαλία του διαδόχου (που παραδοσιακά έφερε τον τίτλο Dauphin στη Γαλλία). Ο όρος αργότερα υιοθετήθηκε επίσης γενικά για κείμενα που, για παράδειγμα, μετά από μέτρα λογοκρισίας, εμφανίζονταν «καθαρισμένα», που είναι κυρίως περιληπτικά και σύντομα.
Οι κόμητες της Βιέν φορούσαν το δελφίνι (γαλλ. dauphin, λατινικά delphinus) ως εραλδικό ζώο από τον Guy VIII. Το όνομα αυτού του ζώου χρησιμοποιήθηκε συχνά ως ποιητικό όνομα τιμής για τον πρίγκιπα, που δεν ήταν ασυνήθιστο στον Μεσαίωνα. Η περιοχή της κομητείας του Viennois από τον ύστερο Μεσαίωνα είχε λοιπόν χαρακτηριστεί με το όνομα Dauphiné (Λατινικό Delphinatus), το οποίο χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα.
[ix] Arno Schmidt, Schwarze Spiegel, Suhrkamp, 2006
