Η ΤΑΖ Βερολίνου αλλάζει αφήγημα, ανακαλύπτει την άλλη μισή αλήθεια
 | ||
| Διαδήλωση μετά την διακοπή τυ συνεδρίου για τηνν Παλαιστίνη στο Βερολίνο |
Η προστασία της εβραϊκής ζωής είναι μέρος του λόγου ύπαρξης για τη Γερμανία. Αλλά αυτή η προστασία ισχύει και για τους Εβραίους που είναι πιο επικριτικοί απέναντι στην ισραηλινή πολιτική από τη γερμανική κυβέρνηση; Υπάρχουν αμφιβολίες σχετικά με αυτό. Ο αποκλεισμός της φιλοσόφου Nancy Fraeser, η μεταχείριση της Masha Gessen και της Judith Butler και η διάλυση ενός «Παλαιστινιακού Συνεδρίου» που διοργανώθηκε από μια μικρή εβραϊκή ομάδα, μεταξύ άλλων – όλα αυτά δείχνουν τι αξίζουν οι κυριακάτικες ομιλίες για την προστασία της εβραϊκής ζωής στη Γερμανία όταν πρόκειται για τη σύσφιξη με το Ισραήλ και τη δεξιά εξτρεμιστική κυβέρνησή του: Η άλλη πλευρά του λόγου ύπαρξης.
Υπήρχε πάντα μια δυσαρέσκεια στη Γερμανία εναντίον των «φιλελεύθερων διανοουμένων των ΗΠΑ». Φαίνεται ότι αυτή η δυσαρέσκεια βρήκε μια νέα έκφραση στο όνομα της καταπολέμησης του αντισημιτισμού. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κατανοήσουμε τον ζήλο με τον οποίο, μαζί με την κατηγορία της έλλειψης ταύτισης με το ισραηλινό κράτος, απορρίπτονται ολόκληρες σχολές σκέψης.
Αλλά ο γερμανικός μακαρθισμός στρέφεται εναντίον όλων εκείνων που δεν μοιράζονται τον λόγο ύπαρξης της Γερμανίας με το Ισραήλ. Όχι μόνο αγνοούνται οι κανόνες ευπρέπειας και γίνονται αυστηρότεροι οι νόμοι, αλλά αγγίζονται επίσης τα όρια του κράτους δικαίου όταν επιβάλλονται φαινομενικά αυθαίρετες απαγορεύσεις εισόδου, συνάθροισης και δραστηριοτήτων, όπως συνέβη τώρα στο «Παλαιστινιακό Κογκρέσο» στο Βερολίνο, το οποίο εμποδίστηκε από την αστυνομία. Κατά ειρωνικό τρόπο, ο επίτροπος αντισημιτισμού θέλει τώρα να ανακαλέσει το μη κερδοσκοπικό καθεστώς της αριστερής ένωσης «Εβραϊκή Φωνή για μια Δίκαιη Ειρήνη» επειδή απορρίπτει την αλληλεγγύη της προς την Παλαιστίνη.
Υπάρχει έλλειψη φιλελεύθερων που βασίζονται στο κράτος δικαίου
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τα συντηρητικά μέσα ενημέρωσης επικροτούν αυτή την αυταρχική πορεία. Αλλά ακόμη και φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης, όπως η Die Zeit, σηκώνουν τους ώμους του. Στην πολιτική και τα μέσα ενημέρωσης, δεν υπάρχουν παλιομοδίτες φιλελεύθεροι του κράτους δικαίου, όπως ο πολιτικός του FDP Gerhart Baum, ο οποίος ως υπουργός Εσωτερικών διατήρησε την ψυχραιμία του ακόμη και μετά το «γερμανικό φθινόπωρο» του 1977. Ως υπενθύμιση, η χώρα συγκλονίστηκε από μια σειρά επιθέσεων και αεροπειρατειών εκείνη την εποχή. Σήμερα, το μόνο που χρειάζεται είναι μερικές φιλοπαλαιστινιακές διαδηλώσεις ή αμφισβητήσιμες δηλώσεις για το Ισραήλ ώστε η μισή χώρα να πέσει σε ηθικό πανικό και οι πολιτικοί να αντιδράσουν υπερβολικά.
Κάποιοι χαιρετίζουν την καταστολή επειδή πιστεύουν ότι θα πλήξει τους σωστούς ανθρώπους. Άλλοι ισχυρίζονται ότι όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά: δεν υπάρχει τίποτα να δούμε, προχωρήστε! Αλλά αν αυτή η αυταρχική πορεία σπάσει, σύντομα θα στραφεί εναντίον άλλων ομάδων που αντιτίθενται στην κυβέρνηση: ακτιβιστές για το κλίμα, πρόσφυγες ή άλλους. Και αυτή η κυβέρνηση δεν θα είναι πάντα μια κυβέρνηση συνασπιμού.
