Η πολιτική άνοια της «ΑΓΟΡΑΣ[2]» και του αγοραίου μιας πόλης και ο βιασμός της δημόσιας ηθικής και της αξιοπρέπειας. Διάβασμα σε 3'

Η πολιτική άνοια^[1] της «ΑΓΟΡΑΣ^[2]» και του αγοραίου μιας πόλης και ο βιασμός της δημόσιας ηθικής και της αξιοπρέπειας.
  

Διάβασμα σε 4’ THS 20012019

Με αφορμή όλα αυτά που συμβαίνουν και δε συμβαίνουν καν στην τοπική πολιτική σκηνή, από παραιτήσεις, ναρκισσισμούς, πουριτανισμούς, κατηγορίες etc., αλλά και προπάντωνν μαγκιές , ενθυμούμαι και ξαναφέρνω μέσα απο το σκληρό δίσκο ένα Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης(27.11.2017) σαν ερέθισμα για τις παρακάτω σκέψεις. 

 

 Θα πρότεινα δε,  με δημόσιο κάλεσμα  και για τους Δημότες να καλέσουν  μια φορά την “αγορά τους” με μοναδική ημερήσια διάταξη  ‘Αφήγηση του ποιήματος  “Οκτανα” του  Ανδρ. Εμπειρίκου’.

Τα artefakte: Δημοτικός Σύμβουλος προς Αντιδήμαρχο έργων «Μα πότε τελικά θα αντικατασταθούν τα δένδρα στην Γραβιάς εκεί κοντά ... , δυο χρόνια τα βλέπω καθημερινά κομμένα?» Αντιδήμαρχος έργων προς Δημοτικό Σύμβουλο αντιπολίτευσης: "το γνωρίζουμε και το έχουμε στο πρόγραμμα να βάλουμε υψηλής ποιότητας δένδρα" , «το γνωρίζουμε το θέμα και έχουμε δώσει προτεραιότητα στην οδό Γραβιάς», χαμογελώντας ειρωνικά.

Αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης προς Δήμαρχο «Το λιγότερο που έχετε να κάνετε είναι να πείτε συγγνώμη στους Θεσσαλονικείς». Το είπε τουλάχιστον 4 φορές στον ίδιο το λόγο του, σχετικά με το γειτνιάζον κράτος των Σκοπίων και το όνομα Μακεδονία στο οποίο αναφέρθηκε ο Δήμαρχος κατά την επίσκεψή του εκεί.
Δήμαρχος προς αρχηγό της μείζονος αντιπολίτευσης «Είσαι παντελώς ανόητος.»

Στο βάθος του ήχου της χάβρας Θεσσαλονικέων κάποια αλαλάζουσα που παραιτήθηκε πρόσφατα από τρία αξιώματα (Wow),να εκφέρεται κατά των «πραξικοπηματιών» που αποχωρούσαν από την αίθουσα .
 

Αυτή είναι η δομή του λόγου των «συ(ν)-γκοινωνούντων» δοχείων μέσα στην αίθουσα του κτιρίου στη - promenade bord de l’ eau- Θεσσαλονίκης.
 

H αισθητική του political correctness: Αντιδήμαρχος πολιτισμού της πόλης,  μάλλον καλύτερα των  events της πόλης επ' ουδενί πολιτισμού, μπαίνει μέσα στην αίθουσα Δημοτικού Συμβουλίου εν ώρα συνεδριάσεως: Στο ένα χέρι την κούπα του καφέ μιλώντας με κάποια κυρία καθήμενη στα πίσω καθίσματα της αίθουσας στο διάδρομο και στο στόμα ένα σβηστό στριφτό τσιγάρο (δυστυχώς δεν βρίσκω την φωτογραφία να την αναρτήσω)

Αυτή είναι – θα μπορούσε να ήταν και ένας νέος χαρακτηρισμός στo φιλοσοφικό diskurs - η χωρική αναξιοπρέπεια του αξιώματος της Αντιδημαρχίας από την ίδια την Αντιδήμαρχο ή απλά “space demontage”.
 

Έχουμε φτάσει στο σημείο της μαζικής κατανάλωσης μιας δημοκρατίας όπως αυτή η μαζική κατανάλωση του Νες καφέ φραπέ. Μας σερβίρουν επικοινωνιακές αντιπαραθέσεις του παραπάνω αναφερόμενου ύφους σαν διαβούλευση σε τοπικό επίπεδο, όπως ένα φραπέ με καλαμάκι. Είναι το «tittytainment» σε πολιτικό επίπεδο. Από όλα πρέπει να έχει το θέαμα!

Ο κόσμος μας είναι γεμάτος από “nausées EGO”

Ας ξεκινήσουμε από έναν παιδικό  ή αλλιώς πλέον αγαθό και απλό ορισμό της προέλευσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
“Όλη η αξιοπρέπεια των ανθρώπων πηγάζει από την αξιοπρέπεια που δείχνουν απέναντι στη φύση” [Αξιοπρέπεια του Πλάσματος. Θεμελίωση, Σημασία και το Καθήκον μιας νέας Συνταγματικής Αρχής.][3]

 

Μπορεί κάποιος από αυτούς να απαιτήσει την αξιοπρέπεια απέναντι στο θεσμό « Δημοτικό Συμβούλιο» από τον ίδιο τον πολίτη ή να απαιτήσει, ο πολίτης να σκεφτεί πολιτικά? Όχι, την αξιοπρέπεια δεν την ζητάς, την κερδίζεις. Η πολιτική συνδέει επικοινωνιακά εξουσία και πολίτη. Δεν έχεις να δώσεις πολιτική αγωγή στο «ποίμνιό σου», δεν έχεις να κερδίσεις αξιοπρέπεια ! Την αξιοπρέπεια δεν την παίρνεις αιτώντας την από κάπου από ένα φορέα ή θεσμό αλλά μόνο μέσω της πολιτικής αγωγής που πραγματώνεται απέναντι στον πολίτη.

Η αξιοπρέπεια όμως βγάζει στην επιφάνεια και ελλείψεις: Νοιώθουμε ότι κάτι λείπει.
Η κεντρική σημασία της αξιοπρέπειας έχει ένα και μοναδικό χαρακτήρα, την ηθική, όπως είπε ο Rousseau: Νομίζουν ότι « είναι γεννημένοι ελεύθεροι αλλά [παντού] είναι δεμένοι με αλυσίδες» μέχρι να έρθει η ώρα τους, και τότε σκέφτονται πρώτη φορά την αξιοπρέπεια aliaw ελευθεριακή σκέψη. Μόνο κοντά, πριν έρθει ο θάνατος τότε θα αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ή να αναζητούμε το νόημα ή της αξιοπρέπεια για τον άνθρωπο.
Η αξιοπρέπεια σε πραγματικό χρόνο απέναντι σε αυτόν που πιστεύει, ότι μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητά του, ο υγιής αστικό-πολιτικός λόγος και η ηθική είναι η τριάδα του δικαίου του Αειφόρου Δημόσιου «ΚΑΤΙ» που μας οδηγεί στην τελική σύνεση. Ένα από αυτά να βιαστεί, παραδίδεται το «ΚΑΤΙ» στην δυσμένεια της πολιτικής άνοιας.

Ο Καντ στιγμάτισε τον ορισμό της αξιοπρέπειας: «Στο βασίλειο της σκοπιμότητας όλα έχουν ή μια τιμή ή μια αξιοπρέπεια. «Όταν κάτι έχει μια τιμή, στη θέση του μπορεί να υπάρξει κάτι άλλο ισοδύναμο. Ότι όμως υπάρχει πέρα από κάθε μορφή τιμής, για το οποίο δεν αναγνωρίζεται κάποιο ισοδύναμο αυτό έχει μια αξιοπρέπεια.» [Immanuel, Kant., Grundlegung zur Metaphysik der Sitten, Stuttgart 2008, p. 72 ].

Και η τιμή και η σύγκριση εδώ αναφέρονται σε αξίες όχι οπωσδήποτε σε καθαρό χρήμα. Η αξιοπρέπεια απαλλάσσεται από μόνη της από την ίδια λέξη ρίζας την «αξία» [P, Tiedeman., Was ist Menschenwürde, Darmsatdt 2006, p. 83].
Θα ερχόντουσαν οι σημερινοί πολιτικοί στην εύνοια της Αρχαίας Ελληνικής «ατέλειας» ? Θα μου πείτε μόνοι τους τα διεκπεραιώνουν πλέον δεν χρειάζονται την άδεια ή κάποιο θεσμικό πλαίσιο. Οι άνθρωποι στην Αρχαία Ελλάδα δεν γνώριζαν τη λέξη αξιοπρέπεια αλλά το μέγεθος και την απόλυτη αξία του δημόσιου «ΚΑΤΙ» και παράλληλα διερευνούσαν την ύπαρξη του ανθρώπου. Ο Πλάτων πρέσβευε, ότι ο άνθρωπος θα έπρεπε να μοιάσει στο Θεό και με αυτό τον τρόπο να εξυψωθεί πάνω από τα ζώα.

Ο Ernst Bloch στοχευμένα είπε για την αξιοπρέπεια: «Συμμετοχή στην παγκόσμια σύνεση, την ενότητα του ανθρώπινου είδους, το φυσιολογικό δικαίωμα για ειρήνη, τη γνήσια δημοκρατία και την αμοιβαία στήριξη» [Ernst, Bloch., Naturrecht und menschliche Würde, Frankfurt/Main, 1972, pp. 27, δευτ. πηγή].
 

Ποιος έχει τελικά αξιοπρέπεια? Όλοι οι άνθρωποι?, Όλα τα όντα? Γιατί? Γιατί έχουν την ικανότητα της λογικής σκέψης? Τι θα γίνει όμως με αυτούς που δεν είναι άτομα πλέον με αυτή τη λογική, γιατί έχασαν την διάνοιά τους και την μνήμη τους νκαι περιήλθαν σε μια κατάσταση πολιτικής άνοιας, demenz?

Σύμφωνα με τον Tiedemann δεν τους ανήκει καμία αξιοπρέπεια, αλλά επειδή υπάρχει μια σειρά ηθικών βασικών εννοιών, μας οδηγούν αυτές στο να τους συμπεριφερθούμε αξιοπρεπώς, όπως σε όλα τα όντα. Ακόμα και με το ηθικό τους κακούργημα απέναντι στη πολική υπόσταση της κοινωνίας?

Πολιτικά, αναρωτιόμαστε λοιπόν πως εμφανίζεται τελικά η πολιτική αξιοπρέπεια σε ένα άνθρωπο. Η πολιτική αξιοπρέπεια σαν ορισμός στοχεύει σε ένα quasi «πολιτικό ελάχιστο μέγεθος»- όπως το εννοεί ο Πλάτων- στο οποίο ένας πολιτικός πρέπει να μπορεί να συμμετέχει από κοινού με τους άλλους πολιτικούς της «ΑΓΟΡΑΣ», εάν θέλει να ζει σύμφωνα με ένα αληθινό βίο πολιτικής αγωγής. Όμως σήμερα βλέπουμε μια πολιτική να αναδύεται από την πρόσφατη ιστορία αυτού του έθνους αλλά και παγκοσμίως, του πλανήτη, η οποία στοχεύει μόνο στην πολιτική εκγύμναση των μαζών, για να κατευναστεί το 80% του πληθυσμού για να μη εξεγερθεί.  Το άλλο 20% είναι ήδη οικονομικοπολιτικά ευνουχισμένο.

 

Η ζωτικότητα του κοινωνικού διαλόγου και της κοινωνικής αλλά και πολιτικής σύγκρουσης έχει τραβήξει το πιο κοντό σπίρτο από όλες τις συγκρίσιμες αξίες.

Τέλος για να φτάσουμε και στο δια ταύτα του τίτλου. Ο Tiedeman αναφέρεται στην διαφορά της απόλυτης και της ηθικής αξίας. Ορίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ως την "απόλυτη αξία που έχει ένα άτομο, υπό την έννοια ότι το ίδιο έχει τη θεμελιώδη ικανότητα να αποφασίζει με τη θέλησή του βάσει των δικών του εκτιμήσεων και έτσι να ταυτίζεται με τον δημιουργό της θέλησής του"[4]. Φαίνεται πιο σημαντικό όμως πώς συμπληρωματικά καθορίζει την απόλυτη αξία ως εξής: "Η απόλυτη αξία του βασίζεται επίσης στο γεγονός ότι η συνείδηση της δικής του αξιοπρέπειας προκύπτει από μια επικοινωνιακή διαδικασία από την οποία προκύπτει ταυτόχρονα και η συνείδηση για την αξιοπρέπεια του άλλου."[5]

Αυτό είναι υλοποιήσιμο σαν ιδεατή «αξιοπρέπεια» μόνο όταν ο πολιτικός υποταχθεί στην πολιτική αγωγή που του επιβάλει η κοινωνία και ο πολίτης στην πολιτική αγωγή που του επιβάλει ο απέναντί του.

Τέλος, «Πολιτική» είναι μια άλλη λέξη για την δημόσια πολιτισμένη αντιπαράθεση. Δημόσιες αυτοαπαξιώσεις ή αυτοεξευτελισμοί δείχνουν μόνο προς μια κατεύθυνση: βεβιασμένη αποσυναρμολόγηση της πολιτικής πειθούς και αξιοπρέπειας ή διαφορετικά πολιτική άνοια.

«Τι θα πίστευε ένας επισκέπτης ζωολογικού κήπου εάν θα έβλεπε ένα πίθηκο μέσα από το κλουβί του να πετάει τα φιστίκια έξω από το κλουβί του». Αυτή είναι και η κατάσταση στο ζωολογικό κήπο μας.

 
Θα πρότεινα δε,  με δημόσιο κάλεσμα  και για τους Δημότες να καλέσουν  μια φορά την “αγορά τους” με μοναδική ημερήσια διάταξη  ‘Αφήγηση του ποιήματος  “Οκτανα” του  Ανδρ. Εμπειρίκου’. Αλλιώς εάν τους είναι υπερβολικό τότε την  “Άνοιξη” του Κ. Καρυωτάκη.

---

[1] Η άνοια (dementia) δεν είναι μια μεμονωμένη πάθηση, αλλά ένα σύνολο από συμπτώματα, κυρίως … ασθενείς που έχουν σχέση με τις γνωσιακές λειτουργίες του εγκεφάλου (μνήμη, προσανατολισμός, συγκέντρωση, αντίληψη, λόγος, επίλυση προβλημάτων κ.ο.κ.) και επηρεάζουν την καθημερινότητα. Ο ασθενής με άνοια, δεν γνωρίζει που βρίσκεται, ποια είναι τα πρόσωπα γύρω του, ξεχνάει να ντυθεί ή να φάει, είναι ανήσυχος, φωνάζει κ.ο.κ.

[2] ‘Αγορά’, ‘Δημοτικό Συμβούλιο’, ‘Εκτελεστική Τοπική Αυτοδιοίκηση’, χρησιμοποιούνται με το ίδιο νόημα αλλά όχι σύμφωνα με τη ιστορική τους προέλευση.

[3]Γερμ. :Würde der Kreatur, Grundlegung, Bedeutung und Funktion eines neuen Verfassungsprinzips, in: Nida-Rümelin/D. Von den Prfordten (Hg), Ökologosdche Ethik und Rechtstheorie, Studien zur Rechtsphilosophie und Rechtstheorie, 10), Baden-Baden 1995, 355-364, εδω 360. δευτ. πηγή]

[4] P. Tiedemann., Was ist Menschenwürde, Darmstadt 2006, p. 283

[5] P. Tiedemann., Was ist Menschenwürde, Darmstadt 2006, p. 283

zaungastnic: Η γλώσσα των ενηλίκων στη πολιτική και πολιτισμό. … ?

Η γλώσσα των ενηλίκων. Σχετικά με την εξαφάνισή της από την πολιτική και τον πολιτισμό.  Του φιλόσοφου Rοbert Pfaller.

Johanna Montanari                                                                             Διάβασμα σε 3,5 ‘

Το στόμα του κυριούλη λέει πάντα την αλήθεια! Πολλές γυναίκες το αμφισβητούν  αυτό
Φωτογραφία: H. Armstrong Roberts / Getty Images

Σχόλιο και εισαγωγή του blogger : [Το να είσαι θύμα και αδύναμος είναι το σημαντικότερο μιας νέας αντίληψης της πολιτικής ταυτοποίησης. Πώς όμως η συζήτηση για τον σεξισμό στην Αμερικάνικη κοινωνία (μέσω #metoo) επηρεάζει θα έλεγα με ύπουλο τρόπο ακόμα και κριτικές βιβλίων στην Ευρώπη ? Οι παρακάτω αναφορές στο βιβλίο προφανώς και δείχνουν πόσο μπερδεμένη είναι ακόμα η αναγνώριση της κοινωνικής ταυτότητας φύλου, όταν από όλα τα κείμενα του βιβλίου τελικά μόνο ο ανταγωνισμός ύπαρξης σαν ισότιμα όντα γυναίκας και ανδρός φαίνεται να έρχεται στο προσκήνιο και εστιάζεται επάνω του μια ολόκληρη στάση ζωής. Η ανάγκη κάποιων  ανδρών  να προσφέρουν – φαντάζομαι ανιδιοτελώς- συγκρούεται με την νεοφιλελεύθερη  μετά φεμινιστική εποχή.  Δεν γίνονται κατανοητοί πολλές φορές, “ δεν είναι δυνατόν δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα” ακούς συνήθως.  Σίγουρα δεν είναι ο κανόνας όμως είναι υπαρκτή πραγματικότητα.  Δεν ήθελε  το blog να ανεβάσει αυτή τη κριτική του βιβλίου, αλλά την θεωρήσαμε ενδεικτική και χαρακτηριστική για το πώς ανώριμοι είμαστε μερικές φορές όσο αφορά την συμπεριφορά άλλων, καθώς είμαστε προκατειλημμένοι με κάτι: «Δεν μπορεί αυτός να είναι τόσο ελεύθερος και ευγενικός μαζί μου και να μη τον ενδιαφέρει με ποιον πάω έξω και τι κάνω έχοντας μου απέραντη εμπιστοσύνη. Κάτι δεν πάει καλά.».]

 

Ο Αυστριακός φιλόσοφος Robert Pfaller καθόταν στο αεροπλάνο καθοδόν προς τις ΗΠΑ και ήθελε να δει την ταινία Amour του Michael Hanekes. Πριν ξεκινήσει, εμφανίστηκε μια προειδοποίηση για "γλώσσα ενηλίκου". Ο Pfaller ενοχλήθηκε πάρα πολύ και έτσι γεννήθηκε ο τίτλος του νέου του βιβλίου. Με τη γλώσσα των ενηλίκων ο Pfaller κάνει μια πολιτική απογραφή. Γι 'αυτόν γλώσσα ενηλίκων είναι ακριβώς αυτό που χάνεται σήμερα. Η προειδοποίηση στο αεροπλάνο είναι για το Pfaller το σύμπτωμα ενός χρόνου, ο οποίος εκτιμά περισσότερο τις ευαισθησίες, τους τραυματισμούς, τα λάθη και τις αδυναμίες από ότι μια ώριμη ενηλικίωση με όλους τους άλλους. Ο Pfaller, που διδάσκει στο Kunstuniversität Linz, βλέπει αυτή την εξέλιξη κυρίως στις ΗΠΑ, αλλά όλο και περισσότερο και στην Ευρώπη.

 

Είσαι ένα κακομαθημένο θύμα!

Για να διαβάσετε το βιβλίο του Pfaller, πρέπει να καταλάβετε πώς μπορείτε να αγνοήσετε τα καμπανάκια συναγερμού που χτυπάνε. Ήδη από τον τίτλο του βιβλίου τ' ακούς: Η κατηγορία ότι είναι παιδιάστικο, προβάλλεται με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, για να μη προσβάλει σοβαρά του ανθρώπους και τις ανησυχίες τους. Αλλά ο Pfaller έχει συναρπαστικά πειράματα σκέψης και πολλές σοβαρές κριτικές να προσφέρει. Λοιπόν, με καλή θέληση συνεχίζουμε!


Του Pfaller κύρια θέση είναι, ότι η εστίαση στις περιθωριοποιημένες ομάδες, στη προβολή και στην αναγνώριση πηγαίνει χέρι με χέρι με μια νεοφιλελεύθερη  ιδεολογία. Μια πολιτική ευαισθησίας, στην οποία ανταμείβεται όταν είσαι θύμα, είναι το τρυφερό ένδυμα των (σημερινών) βίαιων συνθηκών. De facto για αυτό το λόγο ειναι σήμερα μόνο η νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας ή ο δεξιός λαϊκισμός οι δύο μεγάλες εναλλακτικές λύσεις. Έτσι το βιβλίο του Pfaller είναι κυρίως μια σοβαρή μομφή έναντι της ευρωπαϊκής αριστεράς: είχαν αφήσει να τους υπαγορεύονται τα θέματά τους μέσα από μια νεοφιλελεύθερη ατζέντα και μέσα από τις διάφορες μικρές ταυτότητες και τις ανησυχίες αυτών ξέχασαν τον υλισμό. Λιγότερο το "Είναι" και περισσότερο το "Κατέχω" είναι το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας. Δεν αφορά την ταυτότητα αλλά την ανακατανομή που οδηγεί σε μια πολιτική αριστεράς.


Ο Pfaller αντιτίθεται στην πολιτική ορθότητα (political correctness), τη μεταμοντέρνα θεωρία, τη γλωσσική πολιτική, την ένταξη και την ποικιλομορφία(multiculti). Όλοι αυτοί σαν δημοφιλείς στόχοι, συχνά γελοιοποιούνται και από την δεξιά. Ο Pfaller δεν ενδιαφέρεται να κατανοήσει τους διάφορους κοινωνικούς αγώνες, στους οποίους επιτίθεται, από την οπτική γωνία εκείνων που τους αγγίζουν. Ενώ ο γνωστός κριτικός της πολιτική της ταυτότητας Mark Lilla στο (Η στιγμή και το μέλλον των Φιλελευθέρων), στις ΗΠΑ αναγνωρίζει ακόμα ότι υπάρχει ειλικρινές ενδιαφέρον, το οποίο /έχει οδηγήσει στις διάφορες εκφάνσεις της πολιτικής ταυτότητας, δηλαδή την προστασία των ιδιαίτερα ευάλωτων, ο Pfaller δεν βρίσκει τίποτα καλό σε αυτό. Από την πλευρά της δικής του θέσης θέλει να ασχοληθεί με το κυρίως αντιφατικό της κοινωνίας. Το σύνολο των παράπλευρων ασήμαντων πραγμάτων είναι αμελητέο γι’ αυτόν.

Pfaller χαρακτηρίζει π.χ. τόσο την ανησυχία να βρεθεί μια κατάλληλη σωστή ή ηθική ονομασία/χαρακτηρισμός , π.χ σαν Μαύρος, ή σαν Λατίνος, όσο και στο να απευθύνεσαι με αυτό τον τρόπο, σαν γελοία και τα δύο. Οι πραγματικοί φτωχοί δεν πρέπει να τους ενδιαφέρει μια τέτοια επιφάνεια και επιπολαιότητα. Η ωριμότητα σύμφωνα με τον Pfaller είναι τόσο μια στάση ζωής που ξέρει μεν πώς να την εξηγήσει ψυχαναλυτικά, καθώς όμως και ένας συγκεκριμένος τρόπος ομιλίας, ο οποίος προϋποθέτει ότι έχεις να αντιμετωπίσεις έναν εξίσου ενήλικα απέναντι σου! 

Γλώσσα ενηλίκων: ένας δείκτης για το πως αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως πολιτειακό (αστικό) άτομο και που μπορεί στο τέλος να αντιμετωπίσει και συγκεκριμένες δυσμενείς συνθήκες στη καθημερινότητά του.

Πόσο λίγο σοβαρά παίρνει ο Pfaller τις ταυτότητες-πολιτικές ανησυχίες αποδεικνύεται με την ενασχόληση του με τον όρο «mansplaining» (συντίθεται από τη λέξη man και explaining). Ο όρος ανάγεται στην Αμερικανίδα συγγραφέα Rebecca Solnitt και εννοεί την με ανδρική αυτοπεποίθηση χειρονομία εξουσίας επί μιας γυναίκας, χωρίς να έχει ρωτήσει να της εξηγείται κάτι. Ο Pfaller σε αυτό το θέμα προσάπτει στις φεμινίστριες απώλεια ειρωνείας, εμμονή και σπάσιμο ενός παιγνιδιού που μπορεί να συμβάλλει στην οικειότητα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Κατανοεί τον όρο σαν να υπεράσπιζαν οι φεμινίστριες, ότι οι άνδρες δεν επιτρέπεται ποτέ να εξηγήσου κάτι στις γυναίκες. Σαν να! Εδώ υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη παρανόηση ή μια ευρεία μη βούληση για κατανόηση: σαν να οδηγούσε η κριτική για την επεξήγηση του άνδρα προς την γυναίκα να απαγορεύσει compliments, να βοηθήσει να ανοίξει την πόρτα ή να βοηθήσει μια γυναίκα να μεταφέρει κάτι βαρύ. [χωρίς σχόλιο…]


Την ανδρικότητα αντίθετα την εξηγεί και περιγράφει ο Pfaller σαν μια συγκεκριμένη μορφή ευγένειας. Περιγράφει τις παλιές καλές μέρες όταν οι γυναίκες είχαν το προνόμιο να μην χρειαστεί να ξεκινήσουν μια συζήτηση. Η γυναικεία απαίτηση για την έναρξη μιας συζήτησης από έναν άνδρα και η ευκαιρία να κατευθύνει τη συζήτηση σήμαινε ότι είχε κάποια εξουσία. [αυτό ειναι εξήγηση της αρθρογράφου για το βιβλίο] Όπως η δύναμη της συζύγου που περιγράφεται με τη ‘power of the pillow’, η οποία δεν εμφανίζεται δημόσια ως άτομο. Ο Pfaller φαίνεται (με παιδαριώδη τρόπο ?) να γαντζώνεται σε έναν παλιό, κανονικοποιημένο κόσμο. Γιατί γιατί δεν μπορεί η γυναίκα να είναι Gentelman [σχόλιο του μεταφραστή του blog: γράφει αλλά δεν σκέπτεται η αρθρογράφος ότι μπορεί να γράψει gentel δηλαδή αυτό που θέλει χωρίς το συνθετικό man] σήμερα και να εξηγήσει κάτι στον άνδρα? [σχόλιο του μεταφραστή του blog: Από ότι έχω διαβάσει δεν ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο Pfaller]. Θα ήταν παιχνιδιάρικο να μπορέσουμε να ανταλλάξουμε και τους ρόλους. Η ευγένεια μπορεί επίσης να σημαίνει ότι απευθύνεσαι σε ανθρώπους όπως αυτοί επιθυμούν να την έχουν. [και κατά την διάρκεια της διαδικασίας αναγνώρισης των ατόμων μεταξύ τους τι συμβαίνει ?]



«Εεε εσύ τύπε!» θα ήθελε να του την πει κάποιος: «Ο δρόμος προς τα εμπρός δεν μπορεί να βρίσκεται στο βλέμμα προς τα πίσω». Οι ανησυχίες των διαφόρων περιθωριοποιημένων ομάδων συνδέονται με τα υλιστικά ζητήματα, τα οποία θα πρέπει να τα εξετάσουν όλοι όσοι θέλουν την ανακατανομή, αν αυτοί δεν θέλουν να μείνουν μόνοι τους για να οδηγήσουν τον αγώνα τους. Εάν, για παράδειγμα, η υποτίμηση και το αόρατο της μη καταβληθείσας αναπαραγωγικής εργασίας ερμηνευθούν ως μέρος των καπιταλιστικών εκμεταλλευτικών σχέσεων, το φεμινιστικό ζήτημα δεν μπορεί πλέον να είναι μια παράπλευρη μόνο αντίφαση. Θα ήταν ωραίο να μην πέσουμε στην παγίδα της διαίρεσης – μειονότητες εναντίον πλειοψηφικού λευκού πληθυσμού - αλλά να δούμε την αλληλοεμπλοκή των αθέμιτων και άνισων σχέσεων αλλά και τις δυνατότητές τους για αλληλοσύνδεση.

 

Δυνατό είναι το έργο η γλώσσα των ενηλίκων, ιδιαίτερα  όταν πρόκειται για σφοδρή απόλαυση  και χιούμορ. Ο Pfaller εκτιμά και δείχνει την πολιτική της διάσταση. Η επιθυμία και το χιούμορ είναι απαραίτητες για να συναντήσουν τους άλλους με καλοσύνη και γενναιοδωρία και να δώσουν τη δυνατότητα αλληλεγγύης. Η δεξιοί λαϊκιστές έχουν καταλάβει το πεδίο για τους ίδιους  «δεν θα μου  υπαγορεύσει κανείς πώς πρέπει να μιλήσω και να μπορώ να κάνω αστεία», και αυτή είναι η μάρκα της επιτυχίας τους, γράφει Pfaller. Ο φιλόσοφος σημειώνει μια κατά τα άλλα διαδεδομένη εχθρότητα. Αυτό έχει να κάνει επίσης με το γεγονός ότι στην καπιταλιστική μας κοινωνία η σκέψη της αποτελεσματικότητας τοποθετείται πάνω από όλα. Όμως, επειδή η επιθυμία και η αποτελεσματικότητα αδρανοποιούν το ένα το άλλο, η ευχαρίστηση όλο και περισσότερο θυσιάζεται υπέρ της αποτελεσματικότητας.

 

Ως αποτέλεσμα, ο Pfaller περιγράφει την άνοδο μιας «Με-χωρίς» κοινωνίας  (μπύρα χωρίς αλκοόλ, λουκάνικο χωρίς κρέας, κάπνισμα χωρίς νικοτίνη κ.λπ.). Το βιβλίο είναι επίσης μια έκκληση για διασκέδαση. Η διασκέδαση πάει χέρι με χέρι με την  κοινωνική πρακτική στο ότι η απόλαυση δεν είναι κάτι φρόνιμο. Ταυτόχρονα, ο Pfaller βασίζεται στο επιτυχημένο βιβλίο του, γιατι αξίζει να ζήσεις, το οποίο δημοσιεύθηκε το 2011. Χρησιμοποιεί το ποίημα του Bertolt Brecht  Resolution der Kommunarden (Ψήφισμα των Κομουνιστών) του 1934:

 

Κάτι με και χωρίς τίποτα, παρακαλώ

«Λαμβάνοντας υπόψη ότι μας απειλείτε με τα τουφέκια και τα κανόνια, αποφασίσαμε να φοβόμαστε περισσότερο τη κακή ζωή τώρα από το θάνατο». Αν δεν μπορεί να απαντηθεί το ερώτημα για το τι αξίζει να ζήσει κανείς, έρχεσαι αυτόματα  αντιμέτωπος με μνησικακίες και εχθρότητες: Βλέπω στους άλλους μόνο αυτό, που εγώ ο ίδιος δεν μπορώ  να έχω, την ατελείωτη απόλαυση. Και αυτόν το καιρό συμβαίνει αυτό παντού. Ο Pfaller περιγράφει πώς ακριβώς λειτουργούν  μνησικακίες και οι εχθρότητες. Δεν γνωρίζουν ούτε ντροπή αλλά έχουν και κάτι παρανοϊκό επάνω τους. Για παράδειγμα, μπορεί  η μνησικακία να  περιλαμβάνει και την επιθυμία μας να αισθανόμαστε αυτάρκεις και αβλαβείς για τους άλλους.  Σε μικρή κλίμακα, ωστόσο, θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει: είναι το βιβλίο του Pfaller απαλλαγμένο από κάθε μνησικακία, για παράδειγμα εναντίον εκείνων που περιγράφει ως παιδαριώδεις? Είναι ένα σημάδι καλών θεωριών που θέλουν να εφαρμοστούν άμεσα και να δοκιμαστούν - ενδεχομένως και με πρότυπο την συγκεκριμένη θεωρία.

 

Το μεγάλο ερώτημα του Robert Pfaller είναι: "Γιατί οι άνθρωποι ξαφνικά αγωνίζονται για αναγνώριση και όχι για την ισότητα? "  Αλλά οι γυναίκες και η εργατική τάξη έπρεπε να αγωνιστούν για να αναγνωριστούν ως ώριμοι πολίτες. Ακριβώς όπως ομοφυλόφιλοι, οι trans, ή intersexual. Και αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται σήμερα, σε καμία περίπτωση δεν έχουν ξεπεραστεί. Μερικοί άνθρωποι είναι ακόμα ποιο ισότιμοι  από κάποιους άλλους. Γι 'αυτό είναι απαραίτητη η αναγνώριση. Αυτό δεν μπορεί να είναι ούτε θέμα του «Είναι» ούτε του «Κατέχω», αλλά μάλλον θέμα αμοιβαίας σχέσης.

Βιβλίο: Η γλώσσα των ενηλίκων. Σχετικά με την εξαφάνισή της στην πολιτική και τον πολιτισμό Robert Pfaller, S. Fischer Verlag, Φρανκφούρτη Main 2017

Η πολιτική άνοια κάποιων πολιτικών της ΤΑ, Ανάγνωση σε 2,5'

Η πολιτική άνοια[1] της «ΑΓΟΡΑΣ»[2] μιας πόλης 2500 ετών και ο βιασμός της δημόσιας ηθικής.

Επαναδημοσίευση  στις 07.12.2021   

Επανδημοσίευση 5.7.2023

                                                                                           THS02122017

Πηγή: Άγνωστη.

Ξεκινώ αναφερόμενος  παραδειγματικά  σε Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης (27.11.2017) : Δημοτικός Σύμβουλος  αντιπολίτευσης  προς Αντιδήμαρχο έργων:  «Μα πότε τελικά θα αντικατασταθούν τα δένδρα στην οδό … εκεί  κοντά ... , δυο χρόνια τα βλέπω καθημερινά τα κομμένα δένδρα?»   Αντιδήμαρχος έργων προς Δημοτικό Σύμβουλο αντιπολίτευσης:  το γνωρίζουμε και το έχουμε στο πρόγραμμα να βάλουμε υψηλής ποιότητας δένδρα , «το γνωρίζουμε το θέμα και έχουμε δώσει προτεραιότητα στην οδό …», χαμογελώντας ειρωνικά.

Αρχηγός  της μείζονος αντιπολίτευσης  προς Δήμαρχο: «Το λιγότερο που έχετε να κάνετε είναι να πείτε συγγνώμη στους Θεσσαλονικείς».  Το είπε τουλάχιστον 4 φορές στον ίδιο το λόγο του, σχετικά με το γειτνιάζον κράτος των Σκοπίων και το όνομα Μακεδονία  στο οποίο αναφέρθηκε ο Δήμαρχος κατά την επίσκεψή του εκεί περασμένη εβδομάδα.  Δήμαρχος προς αρχηγό της μείζονος αντιπολίτευσης: «Είσαι  παντελώς ανόητος.»

Στο βάθος  του ήχου της χάβρας της αγοράς  κάποια αλαλάζουσα να εκφέρεται κατά των «πραξικοπηματιών» που αποχωρούσαν από την αίθουσα .

Αυτή είναι η δομή του λόγου  των “συ(ν)-γκοινωνούντων  δοχείων” μέσα στην αίθουσα του κτιρίου στη - promenade  bord de l’ eau- Θεσσαλονίκης.

 

Αντιδήμαρχος (γένους θυλυκού) … μπαίνει μέσα στην αίθουσα Δημοτικού Συμβουλίου εν ώρα συνεδριάσεως: Στο ένα χέρι την κούπα του καφέ μιλώντας με κάποια κυρία  καθήμενη στα πίσω καθίσματα της αίθουσας στο διάδρομο και στο στόμα ένα σβηστό στριφτό τσιγάρο.

Αυτή είναι – θα μπορούσε να ήταν και ένας νέος χαρακτηρισμός στο φιλοσοφικό diskurs - η χωρική αναξιοπρέπεια  του αξιώματος της Αντιδημαρχίας  από την ίδια την Αντιδήμαρχο ή απλά “scape demontage”.

Σημεία καιρών  μαζικής κατανάλωσης μιας δημοκρατίας όπως αυτή η μαζική κατανάλωση του Νες καφέ φραπέ. Μας σερβίρουν επικοινωνιακές αντιπαραθέσεις του παραπάνω αναφερόμενου ύφους σαν διαβούλευση σε τοπικό επίπεδο, με καλαμάκι και μέσα στην αίθουσα αλλά και στο σπίτι μας. Μόνο που δεν ακούς τα ρουφήγματα. Είναι το «tittytainment» σε πολιτικό επίπεδο. Από όλα πρέπει να έχει το θέαμα!

Ο κόσμος μας είναι γεμάτος από “nausées EGO”

Ας ξεκινήσουμε από ένα παιδικό  ή αλλιώς πλέον αγαθό και απλό ορισμό της προέλευσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. “Όλη η αξιοπρέπεια των ανθρώπων πηγάζει από την αξιοπρέπεια (και σεβασμό) που δείχνουν απέναντι στη φύση (και στο κλιμα). ^[3]  

Μπορεί κάποιος από αυτούς που εμπλέκονται στην “αγορά” να απαιτήσει την αξιοπρέπεια απέναντι στο θεσμό « Δημοτικό Συμβούλιο» από τον πολίτη ή να απαιτήσει, ο πολίτης να σκεφτεί πολιτικά και όχι α-πολίτικα? Όχι, την αξιοπρέπεια δεν την ζητάς, την κερδίζεις, η πολιτική συνδέει επικοινωνιακά εξουσία και πολίτη. Δεν έχεις να δώσεις πολιτική αγωγή στο «ποίμνιό σου» σου κάνοντας πολιτική, δεν έχεις να κερδίσεις αξιοπρέπεια ! Την αξιοπρέπεια δεν την παίρνεις αιτώντας την από κάπου από ένα φορέα ή θεσμό αλλά μόνο μέσω της πολιτικής αγωγής που πραγματώνεσαι απέναντι στον πολίτη.

Η αξιοπρέπεια όμως βγάζει στην επιφάνεια και ελλείψεις: Νοιώθουμε ότι κάτι λείπει.

Η κεντρική σημασία της αξιοπρέπειας έχει ένα και μοναδικό χαρακτήρα, την ηθική, όπως είπε ο Rousseau: Νομίζουν ότι « είναι γεννημένοι ελεύθεροι αλλά [παντού] είναι δεμένοι με αλυσίδες» μέχρι να έρθει η ώρα τους και τότε σκέφτονται πρώτη φορά την αξιοπρέπεια. Μόνο κοντά, πριν έρθει ο θάνατος τότε θα αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε τι είναι αξιοπρέπεια.

Η αξιοπρέπεια σε πραγματικό χρόνο απέναντι σε αυτόν που πιστεύει, ότι μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητά του, ο υγιής αστικό-πολιτικός λόγος και η ηθική είναι η τριάδα του δικαίου του Αειφόρου Δημόσιου «ΚΑΤΙ» που μας οδηγεί στην τελική σύνεση. Ένα από αυτά να βιαστεί, παραδίδεται το «ΚΑΤΙ» στην δυσμένεια της πολιτικής άνοιας.

Ο Καντ στιγμάτισε τον ορισμό της αξιοπρέπειας: «Στο βασίλειο της σκοπιμότητας όλα έχουν ή μια τιμή ή μια αξιοπρέπεια. «Ότι έχει μια τιμή, στη θέση του μπορεί να υπάρξει κάτι άλλο ισοδύναμο. Ότι όμως υπάρχει πέρα από κάθε μορφή τιμής, για το οποίο δεν αναγνωρίζεται κάποιο ισοδύναμο αυτό έχει μια αξιοπρέπεια.» [Μεταφυσική των ηθών. Γερμ.: Immanuel, Kant., Grundlegung zur Metaphysik der Sitten, Stuttgart 2008, p. 72 ]. Και η τιμή και η σύγκριση εδώ αναφέρεται σε αξίες όχι οπωσδήποτε σε καθαρό χρήμα. Η αξιοπρέπεια απαλλάσσεται από μόνη της από την ίδια λέξη ρίζας την «αξία» [Τι είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια . Γερμν.: P, Tiedeman., Was ist Menschenwürde, Darmsatdt 2006, p. 83].

Θα ερχόντουσαν οι σημερινοί πολιτικοί στην εύνοια της Αρχαίας Ελληνικής «ατέλειας» ? Θα μου πείτε μόνοι τους τα διεκπεραιώνουν πλέον δεν χρειάζονται την άδεια ή κάποιο θεσμικό πλαίσιο. Οι άνθρωποι στην Αρχαία Ελλάδα δεν γνώριζαν τη λέξη αξιοπρέπεια αλλά το μέγεθος και την απόλυτη αξία του δημόσιου «ΚΑΤΙ» και παράλληλα διερευνούσαν την ύπαρξη του ανθρώπου. Ο Πλάτων πρέσβευε, ότι ο άνθρωπος θα έπρεπε να μοιάσει στο Θεό και με αυτό τον τρόπο να εξυψωθεί πάνω από τα ζώα.

Ο Ernst Bloch στοχευμένα είπε για την αξιοπρέπεια: «Συμμετοχή στην παγκόσμια σύνεση την ενότητα του ανθρώπινου είδους, το φυσιολογικό δικαίωμα για ειρήνη, τη γνήσια δημοκρατία και την αμοιβαία στήριξη» [Δίκαιο για τη φύση  και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Γερμ.: Ernst, Bloch., Naturrecht und menschliche Würde, Frankfurt/Main, 1972, pp. 27, δευτ. πηγή].

Ποιος έχει τελικά αξιοπρέπεια? Όλοι οι άνθρωποι?, Όλα τα όντα? Γιατί? Γιατί έχουν την ικανότητα της λογικής σκέψης? Τι θα γίνει όμως με αυτούς που δεν είναι άτομα πλέον με αυτή τη λογική, γιατί έχασαν την διάνοιά τους και την μνήμη τους?

Σύμφωνα με τον Tiedemann δεν τους ανήκει καμία αξιοπρέπεια, αλλά επειδή υπάρχει μια σειρά ηθικών βασικών εννοιών, μας οδηγούν αυτές στο να τους συμπεριφερθούμε αξιοπρεπώς, όπως σε όλα τα όντα. Ακόμα και με το ηθικό τους κακούργημα απέναντι στη πολική υπόσταση της κοινωνίας?

Πολιτικά, αναρωτιόμαστε λοιπόν πως εμφανίζεται τελικά η πολιτική αξιοπρέπεια σε ένα άνθρωπο. Η πολιτική αξιοπρέπεια σαν ορισμός στοχεύει σε ένα quasi πολιτικό ελάχιστο μέγεθος- όπως το εννοεί ο Πλάτων- στο οποίο 

ένας πολιτικός πρέπει να μπορεί να συμμετέχει από κοινού με τους άλλους πολιτικούς της «ΑΓΟΡΑΣ» και πολίτες, εάν θέλει να ζει σύμφωνα με ένα αληθινό και ηθικό βίο στη βάση μιας  πολιτικής αγωγής. 

Όμως σήμερα βλέπουμε μια πολιτική να αναδύει από την πρόσφατη ιστορία αυτού του έθνους αλλά και παγκοσμίως, του πλανήτη, η οποία στοχεύει μόνο στην πολιτική εκγύμναση των μαζών, για να κατευναστεί ας πούμε το 80% του πληθυσμού και να μη εξεγερθεί. Η ζωτικότητα του κοινωνικού διαλόγου έχει τραβήξει το πιο κοντό σπίρτο από όλες τις συγκρίσιμες αξίες.

Τέλος για να φτάσουμε και στο νόημα του τίτλου. Ο Tiedeman αναφέρεται στην διαφορά της απόλυτης αξίας και της ηθικής αξίας. Ορίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ως την "απόλυτη αξία που έχει ένα άτομο, υπό την έννοια, ότι το ίδιο έχει τη θεμελιώδη ικανότητα να αποφασίζει με τη θέλησή του βάσει των δικών του εκτιμήσεων και έτσι να ταυτίζεται με τον δημιουργό της θέλησής του"[4]. Και ο Seneca προς αυτή την κατευθυνση συλογίζεται οταν μιλάει για την ελευθερία του ατόμου. Φαίνεται πιο σημαντικό όμως πώς συμπληρωματικά καθορίζει την απόλυτη αξία ως εξής ο Tiedeman: "Η απόλυτη αξία του βασίζεται επίσης στο γεγονός ότι η συνείδηση της δικής του αξιοπρέπειας προκύπτει από μια επικοινωνιακή διαδικασία από την οποία προκύπτει ταυτόχρονα και η συνείδηση για την αξιοπρέπεια του άλλου."[5]

Αυτό είναι υλοποιήσιμο σαν ιδεατή «αξιοπρέπεια» μόνο όταν ο πολιτικός υποταχθεί στην πολιτική αγωγή που του επιβάλει η κοινωνία και ο πολίτης στην πολιτική αγωγή που του επιβάλει ο απέναντί του.

Τέλος, «Πολική» είναι μια άλλη λέξη για την δημόσια πολιτισμένη αντιπαράθεση. Δημόσιοι αυτοεξευτελισμοί,  ναι ακόμα και αυτοαπαξιώσεις (όπως παραπάνω) δείχνουν μόνο προς μια κατεύθυνση: βεβιασμένη αποσυναρμολόγηση της πολιτικής πειθούς και αξιοπρέπειας ή διαφορετικά, πολιτική άνοια.

«Τι θα πίστευε ένας επισκέπτης ζωολογικού κήπου εάν θα έβλεπε ένα πίθηκο μέσα από το κλουβί του να πετάει τα φιστίκια έξω από το κλουβί».

Και είναι αυτός … ο πολιτικός  ζωολογικός μας κήπος...  

Θα πρότεινα δε,  με δημόσιο κάλεσμα  και για τους Δημότες να καλέσουν  μια φορά την “αγορά τους” με μοναδική ημερήσια διάταξη  ‘Αφήγηση του ποιήματος  “Οκτανα” του  Ανδρ. Εμπειρίκου’. Αλλιώς εάν τους είναι υπερβολικό τότε την  “Άνοιξη” του Κ. Καρυωτάκη.

---

[1] Η άνοια (dementia) δεν είναι μια μεμονωμένη πάθηση, αλλά ένα σύνολο από συμπτώματα, κυρίως … ασθενείς που έχουν σχέση με τις γνωσιακές λειτουργίες του εγκεφάλου (μνήμη, προσανατολισμός, συγκέντρωση, αντίληψη, λόγος, επίλυση προβλημάτων κ.ο.κ.) και επηρεάζουν την καθημερινότητα. Ο ασθενής με άνοια, δεν γνωρίζει που βρίσκεται, ποια είναι τα πρόσωπα γύρω του, ξεχνάει να ντυθεί ή να φάει, είναι ανήσυχος, φωνάζει κ.ο.κ.

[2] ‘Αγορά’, ‘Δημοτικό Συμβούλιο’, ‘Εκτελεστική Τοπική Αυτοδιοίκηση’, χρησιμοποιούνται με το ίδιο νόημα αλλά όχι σύμφωνα με τη ιστορική τους προέλευση.

[3]Αξιοπρέπεια του Πλάσματος. Θεμελίωση, Σημασία και Καθήκον μιας νέας Συνταγματικής Αρχής. Γερμ. :Würde der Kreatur, Grundlegung, Bedeutung und Funktion eines neuen Verfassungsprinzips, in: Nida-Rümelin/D. Von den Prfordten (Hg), Ökologosdche Ethik und Rechtstheorie, Studien zur Rechtsphilosophie und Rechtstheorie, 10), Baden-Baden 1995, 355-364, εδω 360. δευτ. πηγή]

[4] Τι είναι ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Γερμ.: P. Tiedemann., Was ist Menschenwürde, Darmstadt 2006, p. 283

[5] Τι είναι ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Γερμ.:P. Tiedemann., Was ist Menschenwürde, Darmstadt 2006, p. 283

Δρ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΟΤΗΤΑ. Διευθυντής στο Ειδικό Γυμνάσιο και Λύκειο Κωφών & Βαρηκόων Αθηνών στην Αγία Παρασκευή Αττικής.

Λιγα λόγια για τον κ Παπασπύρου, που η εκφραση του και η χρηση της Ελληνικής Νοηματικής(κινηματικής) γλώσσας με έκανε να συνεχίσω και να τελειώσω τα μαθήματα της Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας. Και απο εδω τον ευχαριστω απο καρδιάς.

Ο Χρυσόστομος Παπασπύρου (γεν. 1959), ανήκοος από ηλικία 3 ετών, είναι πτυχιούχος χημείας Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτωρ (Dr) γλωσσογίας Πανεπιστημίου Αμβούργου. Είναι διευθυντής στο Ειδικό Γυμνάσιο και Λύκειο Κωφών & Βαρηκόων Αθηνών στην Αγία Παρασκευή Αττικής. Έχει δημοσιεύσει πολυάριθμες επιστημονικές μελέτες για τις κινηματικές γλώσσες και την εκπαίδευση των ανηκόων.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ  ΚΑΙ  ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΟΤΗΤΑ

Ἐπιτρέψτε μου νὰ παραθέσω ἐδῶ μὲ λίγα λόγια κάποιες σκόρπιες σκέψεις ποὺ μέ ἀπασχόλησαν κατὰ καιρούς σὲ σχέσι μὲ τὴν θεματολογία ποὺ σᾶς ἀφορᾷ. Ὁ σκοπὸς αὐτοῦ τοῦ σύντομου κειμένου μου πρὸς ἐσᾶς εἶναι νὰ μοιραστῶ μαζὶ σας μία κατὰ τὸ δυνατὸν σφαιρικὴ προοπτικὴ θεωρήσεως τῶν δυσεπιλύτων προβλημάτων ποὺ ἀπασχολοῦν ὄχι μόνο ἐσᾶς, ἀλλὰ καὶ πολλοὺς ἄλλους πολίτες, οἱ ὁποῖοι ὅμως, παγιδευμένοι στὸν ἀδιάκοπο ἀγῶνα τῆς καθημερινότητας, ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιμετωπίσουν σὲ ἐπαρκῆ βαθμὸ τὰ προβλήματα αυτά.

Οἱ σύγχρονες δημοκρατίες ὡς συστήματα πολιτειακῆς ὀργανώσεως εἶναι μόνο κατ᾽ ἐπίφασι δημοκρατίες, διότι δὲν ἐξασφαλίζουν τὴν ἄμεση συμμετοχὴ τῶν πολιτῶν στὰ πολιτειακὰ δρώμενα. Οἱ θεσμοθετημένοι φορεῖς ἐξουσίας εἶναι σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα (συλλογικὰ ὄργανα, τοπικὴ αὐτοδιοίκησι, περιφερειακὴ καὶ κεντρικὴ κρατικὴ ἐξουσία κτλ.) αντιπροσωπευτικοί, ὄχι συμμετοχικοί. Ἐδῶ βρίσκεται ἀκριβῶς ἡ οὐσία τοῦ προβλήματος, διότι μπαίνει στὴν μέση ἡ ἀνθρώπινη φύσι τοῦ ἀτόμου, μὲ ὅλες τὶς ἀρετὲς ἀλλὰ καὶ τὶς ἀδυναμίες της, ἡ σοβαρότερη ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι ἡ ἀπληστία. Μὲ τὴν καθολικὴ ἐξάπλωσι τῆς θεσμικῆς ἀντιπροσωπευτικότητας τῶν φορέων ἐξουσίας κινητοποιοῦνται οἱ πανανθρώπινοι (μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις) μηχανισμοὶ τῆς ἀπληστίας, οἱ ὁποῖοι συγκεντρώνονται συνοπτικὰ στὸ εὔστοχο λαϊκὸ ρητὸ: «Ὅ,τι φᾶμε, ὅ,τι πιοῦμε κι᾽ ὅ,τι ἁρπάξῃ ὁ κῶλος μας!». Τὰ ἄτομα, ἑπομένως, ποὺ ἐπιδιώκουν τὴν θεσμικὴ ἀντιπροσώπευσι σὲ κάποιον φορέα ἐξουσίας, ὠθοῦνται κατὰ κανόνα (οἱ ἐλάχιστες φωτεινὲς ἐξαιρέσεις ἁπλῶς ἐπιβεβαιώνουν τὸν κανόνα) ἀπὸ τὴν ἀπληστία, καὶ συνεπῶς ἐπενδύουν συμφέροντα στὴν λειτουργία τους ὡς ἀντιπρόσωποι κοινωνικῶν ὁμάδων. Τὰ συμφέροντα χρειάζονται, ὅμως, διαρκῆ προάσπισι καὶ ὅσο τὸ δυνατὸν μακροβιότερη ἐξασφάλισι, προϋποθέσεις ποὺ πληροῦνται σταδιακὰ μὲ ἕνα κατάλληλο καὶ ὑστερόβουλο νομοθετικὸ χειρισμὸ τῶν διαφόρων περιστάσεων τῆς πολιτειακῆς ζωῆς. Ἐδῶ βρίσκεται, κατὰ τὴν γνώμη μου, ἡ ρίζα τῆς διαφθορᾶς. Τὸ κεφάλαιο, ποὺ τόσο πολὺ τό κατηγοροῦμε γιὰ ὅλα τὰ δεινὰ τοῦ κόσμου, ἀποτελεῖ ὄχι τὴν οὐσία, ἀλλὰ τὸ μέσον τῆς διαφθορᾶς. Διαφθορὰ παντοῦ: στὰ οἰκονομικά, στὰ ἐθνικά, στὰ κοινωνικά, στὰ πολιτισμικά, στὰ περιβαλλοντικά, κι᾽ ὁ κατάλογος τελειωμὸ δὲν ἔχει...

Δὲν θὰ ἀσχοληθῶ ἐδῶ μὲ τὴν ἑρμηνεία τῶν λόγων, γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει φτάσει σ᾽ αὐτὸ τὸ ἄθλιο χάλι τοῦ παγκόσμιου ἐξευτελισμοῦ, ὅπου ἡ ἀνθρώπινη δυστυχία καὶ οἱ στοιχειώδεις ἀνάγκες τῆς ζωῆς ἔχουν καταντήσει ἐμπορεύματα στοὺς λαβύρινθους τῆς διαφθορᾶς. Θὰ μποροῦσαν νὰ γραφοῦν τόμοι ὁλόκληροι. Ἁπλᾶ, ἐπειδὴ εἶμαι αἰσιόδοξο ἄτομο, θὰ ἤθελα νὰ ἐπισημάνω μερικοὺς ἀξιόπιστους καὶ ἀποτελεσματικοὺς τρόπους, μὲ τοὺς ὁποίους ἐμεῖς οἱ πολίτες μποροῦμε νὰ ἀντιτάξουμε μὲ τὴν δρᾶσι μας ἕνα ἀντίβαρο σ᾽ αὐτὴ τὴν κατρακύλα. Μποροῦμε. Ἀρκεῖ μονάχα νὰ εἴμαστε ἐνημερωμένοι, συνειδητοποιημένοι καὶ νὰ ἔχουμε θέλησι.

Προϋπόθεσι γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀντιταχθοῦμε εἶναι νὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ ἐφαρμόσουμε τὴν κοινωνικὰ καὶ ἀτομικὰ εὐεργετικὴ ἰδιότητα τῆς συμμετοχικότητας σὲ κατὰ τὸ δυνατὸν εὐρύτερη κλίμακα. Νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν στεῖρα καὶ ἐπιζήμια γιὰ ὅλους μας ἔννοια τοῦ ἀτομικισμοῦ, ἡ ὁποία, στὴν καθημερινὴ ζωή, φαίνεται μὲ ἐκφράσεις ὅπως: «Τί εἶμαι ᾽γώ, κορόϊδο, ποὺ θὰ τό κάνω; Ἂς τό κάνῃ ἄλλος!», «Μὴ σέ νοιάζει, παράτα το, σκέψου τὸν ἑαυτό σου κι᾽ ἄσε τοὺς ἄλλους νὰ κουρεύωνται», «Τί νὰ κάνουμε, ἀνάγκη εἴχαμε, ἂν ἐκεῖνος ἐνοχλῆται ἂς βρῇ μόνος του ἄκρη» κτλ. Συμμετοχὴ εἶναι νὰ βάζω τὸν ἑαυτό μου στὴν θέσι τοῦ ἄλλου, νὰ ἀφουγκράζωμαι τὶς ἀνάγκες καὶ τὶς ἐπιθυμίες του καὶ νὰ κατανοῶ τὴν ἀγωνία του. Συμμετοχὴ εἶναι νὰ χτυπήσω τὴν πόρτα τοῦ ἄρρωστου γείτονα, προσφέροντάς του ἕνα πιάτο φαγητὸ καὶ λίγη ἐνθαρρυντικὴ κουβέντα. Νὰ δεχθῶ νὰ κρατήσω μία μέρα τὸ ἀνήλικο παιδὶ τῆς ἀπεγνωσμένης ἄνεργης γειτόνισσας, γιὰ νὰ πάῃ ἐκείνη στὴν συνέντευξι γιὰ δουλειά. Εἶναι πολλὰ αὐτὰ ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε γιὰ νὰ καλλιεργήσουμε τὴν συμμετοχική μας πλευρὰ στὴν καθημερινὴ ζωή. Μὲ τὸν καιρὸ μαθαίνουμε νὰ παίρνουμε ἀπόστασι ἀπὸ τὶς ἐμπειρίες μας, στὶς ὁποῖες εἴμαστε τραγικὰ ἐθισμένοι, καὶ νὰ ἀποβάλλουμε σταδιακὰ τὸ ὀλέθριο φάντασμα τῆς ἀπληστίας ἀπὸ μέσα μας, κατανοῶντας ὅτι ἡ συμμετοχικότητα, ἡ μέθεξι, μᾶς προικίζει μὲ χαρά, δύναμι, αἰσιοδοξία. Συμμετοχὴ εἶναι ἡ ἀλληλεγγύη.

Ἕνας πολὺ ἀποτελεσματικὸς τρόπος γιὰ νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν διαφθορά, εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν ἀπάτη ποὺ χαρακτηρίζει τὴν διαφήμισι τῶν ἀγαθῶν, ἡ ὁποία μᾶς καλλιεργεῖ τὴν ἐντύπωσι ὅτι ἔχουμε ἀνάγκες, ἐνῷ οὐσιαστικὰ μᾶς διεγείρει τὴν καταναλωτικότητα πέρα ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς ἀντοχῆς μας. Μποροῦμε νὰ γίνουμε πιὸ συνετοὶ στὴν προμήθεια ἀγαθῶν. Τὰ περισσότερα ἀγαθὰ ποὺ κυκλοφοροῦν σήμερα, εἶναι κυριολεκτικὰ σκουπίδια. Ἡ συνεχὴς προσπάθεια γιὰ τὴν ἀπόκτησί τους μᾶς ἐμβάλλει σ᾽ ἕνα φαῦλο κύκλο ἀλλοτριώσεως τοῦ ἑαυτοῦ μας, στερῶντας μας πολύτιμο ἐλεύθερο χρόνο, ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ ἀξιοποιήσουμε γιὰ νὰ ἀναστοχασθοῦμε πάνω στὴν ἀνθρώπινη φύσι μας, νὰ χαρίσουμε στιγμὲς χαρᾶς σὲ μᾶς καὶ στοὺς συνανθρώπους μας, καὶ ἐν τέλει νὰ ἀφουγκρασθοῦμε τὴν κραυγὴ ἀπογνώσεως ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ φυσικό μας περιβάλλον, τὸ ὁποῖο ἔχουμε κυριολεκτικὰ καταληστεύσει.

Μποροῦμε, ἀκόμα, νὰ μάθουμε νὰ ἐκτιμοῦμε τὴν ἀξία τῶν ἀγαθῶν ὄχι μόνο μὲ βάσι τοὺς ἐνδογενεῖς τους παράγοντες (ποιότητα, τιμὴ), ἀλλὰ καὶ συνεκτιμῶντας καὶ τοὺς ἐξωγενεῖς παράγοντες (τρόπος καὶ κίνητρα κατασκευῆς, ἐπιπτώσεις στὸν ἄνθρωπο καὶ στὸ περιβάλλον, συνάφεια πρὸς τὶς ἀποδεκτὲς ἠθικὲς ἀξίες κτλ.). Παραδείγματα:

1.    Ἀρνοῦμαι ν᾽ ἀγοράσω ἕνα (κατὰ τὰ ἄλλα ἐξαιρετικὸ) χειροποίητο χαλὶ ἀπὸ τὸ Πακιστάν, γνωρίζοντας ὅτι αὐτὸ εἶναι προϊὸν ἐκμεταλλεύσεως παιδιῶν (παιδικὴ δουλεία).

2.    Ἀρνοῦμαι ν᾽ ἀγοράσω ἕνα (μοναδικῆς ποιότητας) ἀπορρυπαντικό, γνωρίζοντας ὅτι ἡ παρασκευή του καὶ ἡ χρῆσι του ρυπαίνει ἀνεπανόρθωτα τὸ περιβάλλον.

3.    Ἀρνοῦμαι νὰ δεχθῶ τὶς ὑπηρεσίες ἑνὸς (κατὰ τὰ ἄλλα ἐξαιρετικοῦ) γιατροῦ, ὁ ὁποῖος στὸ παρελθὸν παραβίασε δεοντολογικὲς ἀρχὲς τῆς ἱατρικῆς.

4.    Ἀρνοῦμαι ν᾽ ἀγοράσω ἕνα οἰκοδομήσιμο οἰκόπεδο, τὸ ὁποῖο (γιὰ ὅποιους λόγους) διαταράσσει ἀνεπανόρθωτα τὸ οἰκοσύστημα τῆς περιοχῆς.

5.    Ἀρνοῦμαι νὰ ἀγοράσω ἕνα (κατὰ τὰ ἄλλα μοναδικῆς ἀποτελεσματικότητας) φάρμακο, ἔχοντας γνῶσι τοῦ ὅτι τὸ φάρμακο αὐτὸ χρησιμοποιήθηκε σὲ ἀθέμιτα πειράματα μὲ ἀνθρώπους, μὲ σοβαρὲς ζημιὲς γιὰ κείνους.

Μπορεῖ κανεὶς νὰ σκεφθῇ κι᾽ἄλλα, ἀμέτρητα παραδείγματα. Ἡ οὐσία εἶναι μία: Ἐπειδὴ ἐμεῖς οἱ πολίτες εἴμαστε οἱ τελικοὶ ἀποδέκτες ἀγαθῶν καὶ ὑπηρεσιῶν, εἴμαστε καὶ οἱ ρυθμιστὲς τῆς διακινήσεως τοῦ κεφαλαίου, ἀρκεῖ βεβαίως νὰ ἀποκτήσουμε ἐπίγνωσι αὐτῆς τῆς ἱκανότητας. Ἂν ἐμεῖς δὲν παίξουμε τὸ παιχνίδι, τὸ ὁποῖο οἱ φορεῖς ἐξουσίας ἀναμένουν ἀπὸ μᾶς νὰ παίξουμε, χτυπᾶμε τὴν διαφθορὰ στὴν βάσι της. Τὸ κεφάλαιο, ὡς μέσον ἀσκήσεως ἐξουσίας, ἀπαιτεῖ ὄχι μόνο πομποὺς, ἀλλά καὶ κυρίως ἀποδέκτες ἐξουσίας. Χωρὶς ἀποδέκτες δὲν νοεῖται ἐξουσία.

Σὲ συμμετοχικὸ ἐπίπεδο μποροῦμε πολλὰ νὰ κάνουμε. Ἕνα σχετικὰ πρόσφατο παράδειγμα εἶναι ἡ ἀπόφασι κατοίκων τῆς Πεντέλης νά κάνουν ἐκ περιτροπῆς νυχτερινὲς περιπολίες στὴν περιοχή τους. Ἄλλο παράδειγμα εἶναι ἡ ὁμαδικὴ μεταφορὰ ἐνοίκων μίας πολυκατοικίας ἀπὸ τὸ σπίτι στὴν δουλειὰ μὲ ἐκ περιτροπῆς χρῆσι λιγότερων αὐτοκινήτων (ἀντὶ νὰ πηγαίνῃ ὁ καθένας μόνος του μὲ τὸ δικό του αὐτοκίνητο, πᾶνε 4 ἢ 5 μαζί). Κι᾽ἂς πᾶμε πιὸ πέρα, γιὰ νὰ δοῦμε, πῶς ἡ συμμετοχικὴ δρᾶσι μπορεῖ νὰ ἀποβῇ ἄκρως εὐεργετικὴ γιὰ τὸ περιβάλλον:

1.    Χρησιμοποιοῦμε μὲ σύνεσι τὰ ἰδιωτικά μας αὐτοκίνητα, προτιμῶντας, ὅπου εἶναι εὔλογο, τὰ μέσα συγκοινωνίας. Ἡ ἐξοικονόμησι ἐνέργειας μπορεῖ νὰ φτάσῃ μέχρι 60%!

2.    Μποϋκοττάρουμε τὰ προϊόντα ἐκείνων τῶν βιομηχανιῶν, οἱ ὁποῖες δὲν συμμορφώνονται στὶς περιβαλλοντικὲς ἀπαιτήσεις, δείχνοντας μὲ τὴν συνεπῆ μας καταναλωτικὴ συνείδησι ὅτι μποροῦμε ὄντως νὰ γίνουμε οἱ ἀποφασιστικοὶ ρυθμιστικοὶ παράγοντες γιὰ ἕνα καλύτερο περιβάλλον.

3.    Ἀπαξιώνουμε μὲ τὴν στάσι μας ὅλα ἐκεῖνα τὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα παρασύρονται στὴν διαφθορὰ προδίδοντας τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ τοὺς δείξαμε.

4.    Προάγουμε τὴν περιβαλλοντικὴ ἀγωγὴ στὰ σχολεῖα μας, ἔχοντας ἐπίγνωσι τοῦ ἀποφασιστικοῦ ρόλου τῆς παιδείας στὴν καλλιέργεια περιβαλλοντικῆς συνειδήσεως.

5.    Ἀναλαμβάνουμε προσωπικές δράσεις μικρῆς κλίμακας γιὰ τὸ περιβάλλον. Στὸ σπίτι, στὸν δρόμο, στὴν πλατεῖα, στὴν ἀκτή, στὸ βουνό.

Μήπως ὅλα αὐτὰ μοιάζουν οὐτοπικά; Ὄχι, ἂν σκεφτοῦμε ὅτι εἶναι στὸ χέρι μας. Χρειαζόμαστε σαφῶς περισσότερη ἐνημέρωσι, παιδεία καὶ καλλιέργεια. Ἀρκεῖ μονάχα νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἔχουν ἤδη ἀρχίσει νὰ χτυπᾶνε οἱ συναγερμοὶ ἀπὸ τὸ περιβάλλον μας, κι᾽ ἂν δὲν ἀναλάβουμε δρᾶσι, θὰ μᾶς πάρῃ κι᾽ ἐμᾶς ὁ ἀφανισμός.

Μερικὰ ἁπλᾶ παραδείγματα:

1.    Ὁ γεωργὸς μπορεῖ νὰ διαπιστώσῃ - διαβάζοντας τὶς ὁδηγίες - ὅτι μπορεῖ νὰ κάμῃ τὴν δουλειά του χρησιμοποιῶντας ἕνα μικρὸ μόνο μέρος τοῦ περιεχομένου τῆς συσκευασίας κάποιου φυτοφαρμάκου, ἀντὶ νὰ ἀδειάζῃ μὲ μιᾶς ὅλο τὸ περιεχόμενο στὸ μηχάνημα ψεκασμοῦ.

2.    Ἡ νοικοκυρὰ μπορεῖ νὰ καθαρίσῃ ἄψογα τὸ σπίτι μὲ ἕνα καπάκι ὑγροῦ ἀπορρυπαντικοῦ, ἀντὶ νὰ ξοδεύῃ ἀφειδῶς ὅλο τὸ μπουκάλι.

3.    Ὁ ὑπάλληλος γραφείου μπορεῖ νὰ ξαναχρησιμοποιῇ τὶς κόλλες χαρτιοῦ ὡς πρόχειρο ἀπὸ τὴν πίσω πλευρά, ἀντὶ νὰ τὶς πετᾷ στὸ καλάθι μετὰ ἀπὸ τὴν χρῆσι.

4.    Οἱ μόνιμοι παραθεριστὲς μποροῦν νὰ μαζεύουν ἐκ περιτροπῆς τὰ σκουπίδια ποὺ ξεβράζει τὸ κῦμα στὴν ἀκτή.

5.    Φροντίζουμε ὅλοι μας νὰ παράγουμε κατὰ τὸ δυνατόν λιγώτερα ἀπόβλητα, σταθμίζοντας ὀρθολογικὰ τὰ προσδοκώμενα ὀφέλη ἀπὸ τὴν ἀγορὰ καταναλωτικῶν ἀγαθῶν (συγκεκριμένο παράδειγμα: ἀντὶ νὰ ἀγοράζουμε ἐμφιαλωμένο νερό, τοποθετοῦμε φίλτρο νεροῦ στὴν βρύση).

6.    Προτιμοῦμε τὰ προϊόντα σὲ ἐπιστρεφόμενες συσκευασίες, ἀντὶ γιὰ τὶς συσκευασίες μίας χρήσεως.

Σᾶς εὐχαριστῶ ποὺ μέ διαβάσατε.

Μὲ φιλικοὺς χαιρετισμούς,

Χρυσόστομος Παπασπύρου