Καταλονία:Τα φρόνιμα παιδιά της Ευρώπης οι Γερμανοί…

Οι Γερμανοί έμπλεξαν ίσως άσχημα αναλαμβάνοντας, με την επιμέλεια που τους χαρακτηρίζει, το ρόλο μιας Ευρωπαϊκής Αστυνομίας

Διάβασμα σε 1,5 ‘

Φωτογραφία: berlinertageszeitung.de

Η ΕΕ έχει δείξει τα τελευταία χρόνια το σπάνιο χάρισμα να κάνει συχνά αυτό που την βλάπτει. Και να ακολουθεί μια πολιτική που χτυπά τα διακηρυγμένα ιδανικά της στο πρόσωπο. Όσο δεκτό έγινε το δικαίωμα της πολιτικής αυτοδιάθεσης μεταξύ των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, τόσο λιγότερο ισχύει κάτι τέτοιο για τους Καταλανούς, ιδίως και για μια πρώην περιφερειακή κυβέρνηση.

Μέχρι στιγμής, όχι μόνο έχουν εγκαταλειφθεί όλες οι προσπάθειες αλληλεγγύης και κατανόησης από τις Βρυξέλλες, έχει εγκαταλειφθεί και η προσπάθεια να προσφερθεί για διαμεσολάβηση. Εκπληκτική εσωτερική πολιτική, ιδιαίτερα όταν κάποιοι θέλουν και οραματίζονται μια ομοσπονδία στην Ευρώπη. Τόσο η κατασταλτική δράση των Ισπανικών αστυνομικών αρχών στο Καταλανικό δημοψήφισμα για ανεξαρτησία 1 Οκτωβρίου 2017, όσο και η νομική αντίποινα μετά, που φάνηκε καθαρά σαν μια βεντέτα, δεν κατηγορήθηκαν από την ΕΕ, πόσο μάλλον  πως να περιμένεις να εκφραστεί κριτική ή μια αποδοκιμασία και επίπληξη, βλέπε πρόσφατα Πολωνία, Ουγγαρία σε διαφορετικές περιπτώσεις.

Έτσι, η συντηρητική κυβέρνηση Rajoy μπορεί να συνεχίσει ‘όπως και κάνει μέχρι σήμερα την άκαμπτη συντηρητική της πορεία, η οποία επιδιώκει ανοιχτά να αμφισβητήσει στα κόμματα της ανεξαρτησίας στην Καταλονία να έχουν τα δικαιώματα που έχουν το δικαίωμα να έχουν, αλλά πάνω απ' όλα αφαιρεί από του ηγέτες της την κοινωνική και πολιτική τους ύπαρξη, καταδιώκοντας και φυλακίζοντάς τους.

Ο Turull κατηγορείται και φυλακίζεται Τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στο Βερολίνο, διατηρούν μια ουδετερότητα, μια μη παρέμβαση, η οποία ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με μια συνθηκολόγηση με την αδιάλλακτη σκληρότητα της Ισπανικής εκτελεστικής εξουσίας ενάντια στην κυριαρχία του αιτήματος της πλειοψηφίας στην Καταλονία. Τέλος, στις περιφερειακές εκλογές στις 21 Δεκεμβρίου κέρδισαν και πάλι τα κόμματα ανεξαρτησίας, αλλά εμποδίζονται να σχηματίσουν κυβέρνηση. Ο ορισθείς Περιφερειακός Πρόεδρος Jordi Turull κατηγορείται από το Ανώτατο Δικαστήριο της Μαδρίτης, μαζί με άλλους 13 Καταλανούς πολιτικούς, της εξέγερσης, και βρίσκεται στη φυλακή και θα πρέπει να περιμένουμε μια καταδίκη σαν ένοιχοι, όπου είναι δυνατή και μια ποινή έως και 30 χρόνια.

Ταιριάζει λοιπόν στην όλη εικόνα, όταν πλέον ο πρώην Περιφερειακός Πρόεδρος Carles Puigdemont συλλαμβάνεται μόνο στη Γερμανία μετά από μια σχετική κατάσταση ασύλου που του είχε χορηγηθεί από το Βέλγιο. Όσον αφορά βεβαίως στο ότι επικαλούνται οι Γερμανοί την αναπόφευκτη εκτέλεση της ανανέωσης από την Ισπανία του Ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης, η σύλληψη και η πιθανή έκδοση του είναι ένα πολιτικό ζήτημα πλέον, και που κάνει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία σε όλες τις προσπάθειες της για αποφύγει μια σύγκρουση, να βυθίζεται και να εμπλέκεται περισσότερο σε μια σύγκρουση. Ενώ οι Φινλανδικές αρχές αρνήθηκαν προφανώς μια πρόσβαση τους στον Puidgemont και δήλωσαν, ότι αυτός «δεν μπορούσε να βρεθεί» στο Ελσίνκι, οι αρχές στο Schleswig-Holstein εργάστηκαν επιμελώς και με νομικίστικο ζήλο για το ένταλμα σύλληψης. Λέγεται ότι υπήρχαν στοιχεία από τους Ισπανούς μυστικούς πράκτορες για τον διωκόμενο Puigdemonts. Όσον αφορά την έκδοση, οι Γερμανικές αρχές θα εμφανιστούν ως εκτελεστές ενός πολιτικά χρωματισμένου συστήματος ποινικής δικαιοσύνης.

"Επικίνδυνοι προδότες" Η ενδικοφανή προσφυγή στους ισχύοντες κανόνες της ΕΕ σαν δικαιολογία για τη σύλληψη, ωστόσο, δεν θα μείνει αρκετά σαν τεκμηριωμένη. Με το τρόπο που η σύγκρουση στην Ισπανία ολοένα και περισσότερο πολιτικά τεταμένη γίνεται, πρέπει να επηρεάσει την ΕΕ. Και δεν φτάνει αυτό αλλά είναι πρόθυμη να στηρίξει κάποιους εάν πρόκειται να κυνηγηθούν "προδότες" και να τους εξουδετερώσει. Αυτό δεν μπορεί να ισχύσει σαν ένδειξη έξυπνης πολιτικής λογικής, τουναντίον είναι καταδικασμένο σύντομα να χρεοκοπήσει.

“Και η Γερμανία που είναι αρχηγός της ΕΕ? Η ηθική βλάβη του συγκεκριμένου προβλήματος είναι προγραμματισμένη. Τουλάχιστον το Βέλγιο δεν ήταν διαθέσιμο για τους διώκτες του Carles Puigdemont, και του χορήγησε κατοικία και άσυλο. Ίσως μπορεί να φανταστεί κανείς ότι υπάρχει τουλάχιστον τόσοι εξυπνάδα να κρατήσουν υπό κράτηση τον Puigdemont αλλά να μη τον παραδώσουν στις Ισπανικές αρχές. Θα ήταν επίσης ένα θέμα ιστορική ευαισθησίας, καθώς ο Καταλανός Περιφερειακός Πρόεδρος Lluis Companys, δηλωμένος Ρεπουμπλικάνος, ο οποίος εκδόθηκε το 1940 από τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής στη Γαλλία στις Δικαστικές αρχές του Ισπανού Φράνκο εκτελέστηκε στη Βαρκελώνη στις 15 Οκτώβριου 1940.”

Όχι μόνο λόγω της κλιμακούμενης σύγκρουσης και πάλι στην Καταλονία, λαμβάνοντας επίσης υπόψη τις παραδόσεις της ΕΕ, ή άρνηση να αναλάβει την ευθύνη μιας αποκλιμάκωσης είναι δύσκολο κατανοητό. Κάτι τέτοιο δεν υπήρξε ποτέ σε σχέση με άλλα κινήματα για πολιτική αυτοδιάθεση. 1990/91, υποστηρίχθηκαν ρητά οι φιλοδοξίες ανεξαρτησίας των σοβιετικών δημοκρατιών της Βαλτικής κατά της ΕΣΣΔ. Στη Κύπρο εδώ και δεκαετίες προσπαθείται μια διαμεσολάβηση, όπως και στην απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία, η ΕΕ υπεύθυνη έκανε την εμφάνισή της και έχει αναλάβει τμήματα της πολιτικής και νομικής διαχείρισης από τις αρχές του 2008. Εάν η ΕΕ στο τέλος ιδιοποιηθεί την ισπανική επίσημη θέση και διαχείριση της σύγκρουσης στη Καταλονία, τότε υποβαθμίζει τη θεωρία της Ευρώπης των περιφερειών σε φάρσα.

Dr. Nicolas Theodosakis/Lutz Herden

zaungastnic: Καταλονία- Κοντά για μια Περιφερειακή κυβέρνηση αλλά…

Αποκαμωμένοι και ζορισμένοι

Ισπανία Οι Καταλανοί αυτονομιστές είναι κοντά να κάνουν μια νέα περιφερειακή κυβέρνηση, αλλά δεν προχωρούν όσο έπρεπε πραγματικά

Conrad Lluis Martell | Τεύχος 10/2018                                                                                             Διάβασμα σε 2,5’

  

Ο Carles Puigdemont φαίνεται σαν Κυβερνήτης Περιφέρειας Καταλονίας να έχει επιβιώσει, αλλά όχι σαν φάντασμα.

Foto: Zuma Press/Imago

Την 1η Μαρτίου, το Κοινοβούλιο de Catalunya πραγματοποίησε την πρώτη του συνεδρίαση μετά τις περιφερειακές εκλογές της 21ης Δεκεμβρίου. Η συνεδρίαση διαφημίστηκε πολιτικά ως "sessió de desbloqueig" (απεμπλοκαρίσματος) επειδή ήταν απαραίτητο να ξεπεραστεί ο αποκλεισμός στον οποίο βρίσκεται η Καταλονία, όχι μόνο από τον Δεκέμβριο 2017, αλλά το αργότερο μετά το βίαια από την κυβέρνηση Rajoy κατεσταλμένο δημοψήφισμα για ανεξαρτησία την 1η Οκτωβρίου 2017. Αλλά αντί να ενεργήσουν χαλαρά [για να βοηθηθούν όλοι], δημιουργήθηκαν τεταμένες καταστάσεις. Πρώτο η συνεδρίαση άρχισε μερικές ώρες αργότερα, επειδή τα κόμματα ανεξαρτησίας έπρεπε να συμφωνήσουν σε μια διακήρυξη της τελευταίας στιγμής που ικανοποιούσε όλους - συντηρητικούς, φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες και αριστερούς ριζοσπάστες. Όταν άνοιξε η σύνοδος, το αντι-αυτονομιστικό κόμμα του Ciutadan - με 25% και 35 βουλευτές, έχει και την ισχυρότερη παράταξη - προσπάθησε να μποϋκοτάρει την ατζέντα καταγγέλλοντας κατηγορηματικά διαδικαστικές παραβιάσεις από τους αυτονομιστές.

Όταν άρχισε τελικά η ουσιαστική συζήτηση, τα μέτωπα είχαν σκληρύνει παντού. Κάθε μία από τις επτά παρατάξεις ακολούθησε τη δική της ατζέντα και πήγε σε γενική κριτική σχετικά με την πορεία κάθε αντιτιθέμενου μπλοκ - το στρατόπεδο των αυτονομιστών ή των αντί-αποσχιστικών. Υπήρχαν και δηλητηριώδη βέλη ακόμα και προς στους συμμάχους τους, δημιουργώντας ατμόσφαιρα μόνιμου ερεθισμού. Πρώτον, ο αριστερός Xavier Domènech, ηγέτης της παράταξης Podemos, προσπάθησε να τοποθετηθεί αλλά τελικά έκανε μια φάρσα. Από τη μία πλευρά, υπερασπίστηκε το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου ως μια από τις πιο σημαντικές κινητοποιήσεις «των τελευταίων ετών», από την άλλη πλευρά, περιέγραψε τη συμβολική ανακήρυξη της ανεξαρτησίας στις 27 Οκτωβρίου, η οποία στηρίχθηκε σε αυτήν ακριβώς την ψηφοφορία ως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της Generalitat που έχει κάνει ποτέ και που είναι περιφερειακή κυβέρνηση της Καταλονίας. Επιπλέον κατηγορούσαν οι του Domenech τους αυτονομιστές να θέλουν να ανατρέψουν το κοινοβούλιο και να δημιουργήσουν πολιτικές παράλληλες δομές στον πρώην πρόεδρο Carles Puigdemont για να εξασφαλίσει μια θέση κλειδί στο εκτελεστικό ."Σας ενώνει περισσότερο το παρελθόν παρά το μέλλον. Δημιουργείτε σύμβολα, όχι πολιτική, "λέει ο Domènech, ο οποίος αποκρύπτει όμως τη λύση που πρότειναν οι Podemos. Αντ' αυτού, τονίζει μέσα από ένα μάθημα ιστορίας για το 1930, όταν ο τότε Πρόεδρος Περιφερειακής Lluís Εταιρείας υπερασπίστηκε το Κοινοβούλιο της Καταλονίας ως ένα ενιαίο παράδειγμα της Καταλανικής κυριαρχίας. Ο κ. Domènech ξέχασε όμως να αναφέρει ότι είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς την κυριαρχία στην τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδο. Εξάλλου, τα κόμματα της ανεξαρτησίας έχουν νόμιμη απόλυτη πλειοψηφία στην εκλογική περιφέρεια.

Τάση για παζάρια

Quim Torra, μέλος της Junts per Catalunya, στη κέντρο-δεξιά συμμαχία που κάποτε ιδρύθηκε από τον Puigdemont για να προωθήσει την ανεξαρτησία, κατέφυγε και αυτός ιστορικά στο παρελθόν παρά στο παρόν. Ο μόνος νόμιμος εκπρόσωπος για παράδειγμα των Καταλανών είναι το περιφερειακό κοινοβούλιο, και μάλιστα από τον 14ο αιώνα. Απέναντι σε αυτό βρίσκεται συνέχεια μια ολοένα και περισσότερο αυταρχική Ισπανία, από τη δικτατορία του Miguel Primo de Rivera (1923 - 1930), την εποχή του Φράνκο (1939 - 1975) και μέσα από την λεγόμενη «αποκατάσταση Bourbon,» της Ισπανίας γνωστή ως δημοκρατική μετάβαση του βασιλιά Χουάν Κάρλος (1975 - 2014). Σε αυόλα αυτά τα χρόνια η Καταλονία βρισκόταν συνέχεια σε βάναυση καταστολή από το κέντρο είπε ο Quim Torra. «Μόνο με την Καταλανική Δημοκρατία θα είμαστε ελεύθεροι», δήλωσε στον επίλογό του και έφυγε σιωπηλά χωρίς να αναφερθεί, στο ότι η δεξιά στην Καταλονία τα ‘έκανε πλακάκια’ με αυτή την «αρχαϊκή» και «κατασταλτική» κεντρική κυβέρνηση για μεγάλο χρονικό διάστημα, που ακόμα , και ο Συντηρητικός Artur Mas μεταξύ 2010 και το 2012 εμφανίστηκε ως το μοντέλο του μαθητή που υπερασπιζόταν την πολιτική της λιτότητας από τη Μαδρίτη.

Η τόσο μισητή στην Καταλονία «κουλτούρα της μετάβασης» με την αυταρχική κατανόηση για δημοκρατία όπου μόνο η πολιτική ελίτ μπορεί να λειτουργήσει, καταδικάζοντας τον λαό να παρακολουθεί απλά – [ούτε να παρατηρούν δεν τους αφήνουν πλέον, ένα γενικότερο χαρακτηριστικό του σημερινού διαπλεκόμενου νεοφιλελεύθερου πολιτικό-οικονομικού συστήματος] , είναι πολύ περισσότερο εμφανές στο στρατόπεδο της ανεξαρτησίας, από ότι πολλοί στη βάση το επιθυμούν. Τις τελευταίες εβδομάδες παρείχαμε πολύ επεξηγηματικό υλικό. Οι ηγέτες της Junts per Catalunya και η κοινωνικοφιλελεύθερη Esquerra Republicana de Catalunya (ERC), το άλλο μεγάλο Κόμμα Ανεξαρτησίας, προσπάθησε μαζί με τον εξόριστο Puigdemont στα παλίσια ενός παζαριού ένα σχηματισμό κυβέρνησης. Στην αρχή λεγόταν, ότι ο Puigdemont ήθελε να επιστρέψει για να γίνει πρόεδρος. Μετά φημολογήθηκε ότι είχε επιλέξει την Έλσα Αρτάδη - έναν από τους εμπιστευτικούς του συνεργάτες - ως υποψήφια. Αργότερα εικαζόταν ότι ο πρώην πρόεδρος ήθελε μια παράλληλη κυβερνητική δομή στις Βρυξέλλες, ένα «Συμβούλιο της Δημοκρατίας», ώστε να έχει τον έλεγχο και από μακριά.

Το ERC - έφτασε ως Junts per Catalunya, τον Δεκεμβρίο του 2017 σε 21% – και κατέστησε σαφές: Ο Puigdemont θα μπορούσε να παραμείνει συμβολικός πρόεδρος, αλλά ο φυλακισμένος ηγέτης του ERC Oriol Junqueras de facto θα έπρεπε να κατείχε την εκτελεστική εξουσία. Υπήρξε κόντρα μεταξύ των παρατάξεων της αυτονομίας, και οι διαφορές τους με κάθε νέα κλήση από το Ανώτατο Δικαστήριο γινόταν όλο και πικρότερες: Θα μας βάλουν υψηλά πρόστιμα ή ακόμη θα μας φυλακίσουν γιατί επιμένουμε πάρα πολύ στην ανεξαρτησία? Πολλοί Καταλανοί πολιτικοί ίσως το αναρωτιόντουσαν μηρός στο δικαστήριο και στη συνέχεια μάλλον υα εξήγαγαν τα συμπεράσματά τους για το πώς θα κινηθούν.

Στην πραγματικότητα, οι αποφάσεις, οι φυλακίσεις και οι απειλές του ισπανικού δικαστικού σώματος αφήνουν το σημάδι τους. Κρυμμένη πίσω από μια όμορφη ρητορική, το στρατόπεδο ανεξαρτησίας και αυτονομίας δίνει περισσότερο έμφαση πλέον στην αποφυγή της ανυπακοής. Έτσι, στις διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης, η "πιο επαναστατική" συνιστώσα - procés constituent, - έπεσε στο κενό. Αυτό δεν ενθουσιάζει το αριστερό κόμμα CUP καθώς και άλλες εκατοντάδες Δημοκρατικές Επιτροπές με σκοπό την προστασία της Δημοκρατίας (CDRs) που δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την Καταλονία από τον Οκτώβριο του 2017. Παρόλο που το CUP εξακολουθεί να προκαλεί δημοσίως με την εξέγερση και να βλέπει τον μοναδικό τρόπο ανεξαρτησίας μια επαναστατική εκκίνηση, το κόμμα δεν πήρε θέση στην κοινοβουλευτική συνεδρίαση την 1η Μαρτίου. Η δήλωση, η οποία συμφωνήθηκε από όλα τα κόμματα της ανεξαρτησίας, δεν επικύρωσε τελικά τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας στις 27 Οκτωβρίου!

Αυτός δεν είναι λόγος να μην δημιουργηθεί ένας διαφορετικός καυγάς Το βράδυ της 1ης Μαρτίου, ο Carles Puigdemont ανακοίνωσε με τηλεοπτικό μήνυμα ότι παραιτήθηκε από την προεδρία. Ο Jordi Sánchez είναι ο ιδανικός υποψήφιος, είπε. Ωστόσο, ο πρόεδρος της πρωτοβουλίας ANC και κορυφαίος υποψήφιος της λίστας Puigdemont δύσκολα θα μπορέσει να αναλάβει καθήκοντα. Από τα μέσα Οκτωβρίου έχει φυλακιστεί για την υποκίνηση της εξέγερσης. Εάν απελευθερωθεί, ο Sánchez θα είναι ο σωστός υποψήφιος για πολλούς: ένας ακτιβιστής χωρίς να ανήκει κομματικά κάπου, προσεκτικός και με στρατηγική σκέψη. Από τη φυλακή, συνέστησε να μην δοθεί μονομερώς καμία διακήρυξη ανεξαρτησίας - ο χρόνος δεν ήταν ο ακατάλληλος. Φυσικά οι θέσεις αυτές είν αι αντίθετες σε εκείνες τις θέσεις του CUP, οι οποίες συντάσσονται στο: ο Puigdemont, όχι ο Sánchez, είναι ο μοναδικός υποψήφιος τους. Το ERC είναι επίσης επιφυλακτικό προς τα έξω, στο λαό τις μάζες, αλλά είναι πιθανό συμφιλιωθεί με τον Sánchez, τον οποίο σέβεται ως συμβολική μορφή. Ο Sánchez θα μπορούσε να δώσει νέα ώθηση στο κίνημα ανεξαρτησίας και να επιτρέψει στο ERC να αναλάβει αποτελεσματικά κυβερνητική δράση στα πλαίσια μιας ισχυρής αντιπροεδρίας.

Οι Seniors διαδηλώνουν

Εν τω μεταξύ στους δρόμους διαδηλώνουν για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Για εβδομάδες, μαχητικοί ηλικιωμένοι στα πλαίσια των διαμαρτυριών τους παντού απαιτούν αύξηση των χαμηλών συντάξεών τους. Ταυτόχρονα, οι προετοιμασίες για τη γενική απεργία για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου προβλέπουν συζητήσεις για το φεμινισμό, την ανισότητα των μισθών και τη βία κατά των γυναικών. Ένα τέτοιο έντονο δημόσιο πολιτικό διάλογο η χώρα ποτέ δεν γνώριζε σε αυτό το βαθμό. Η συντηρητική κεντρική κυβέρνηση αντιμετωπίζει εντυπωσιακά νευρικά τις διαμαρτυρίες, δεν κολλάει στη σκληρή σκληρότητα με την οποία αντιμετώπισε και την Καταλανική αυτονομία. Ενάντια στους Καταλανοί μπορούν να κυβερνούν άνετα, αλλά εναντίον των γυναικών και των ηλικιωμένων, απέναντι σε τόσους δυνητικούς ψηφοφόρους? Τα κόμματα ανεξαρτησίας της Καταλονίας θα βοηθούσαν πολύ  εάν υιοθετήσουν το απλό σύνθημα της φεμινιστικής διαδήλωση:μαζί είμαστε περισσότεροι!

zaungastnic: Μια απροσδόκητη πολιτική revanche της Καταλονίας (τίτλος του blogger)

Οι Podemos από τα δεξιά

Ισπανία Το  Καταλανικό πρόβλημα  μπόρεσε και ευνόησε  μια συντηρητική αλλαγή  [στο κομματικό τοπίο] που οδηγείται από το κόμμα των Ciudadanos

Conrad Lluis Martell                                                                                                                        THS 05022018

διάβασμα σε 3 ‘

Το  κοινό εκλογικό σώμα συνήθως θέλει μια αξιόπιστη δύναμη που να το ανέχεται

Foto: Susana Vera/Reuters

Για τους πολίτες το 2017 ήταν ένα κακό, ανησυχητικό έτος θα έλεγα. Η μειοψηφική κυβέρνηση του Mariano Rajoys ασκείται σε μια στάση αναμονής... Δεν πραγμάτωσε καμία πολιτική, ήθελε μόνο να βρίσκεται στην εξουσία. Αλλά ακόμη και η αντιπολίτευση απέτυχε να προσφέρει μια εναλλακτική λύση. Η χώρα είναι παραλυμένη. Και αυτό τώρα και χρόνια. "Η ετυμηγορία της δημοσιογράφου Lucia Méndez αποκαλύπτει τι συμβαίνει πέρα από το καυτό σημείο της Καταλονίας στην Ισπανία, έως και απολύτως  τίποτα. Οι φανφάρες  της εθνικής ενότητας, του συνταγματικού πατριωτισού και της μαχητικής δημοκρατίας κρύβουν  πιο πολλά κακά παρά καλά, και  ότι ο πρωθυπουργός Rajoy και το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα (ΡΡ) στο Καταλανικό ερώτημα έχουν ακόμα μια ευθύνη να απαντήσουν.  Στην πραγματικότητα, η Καταλονία είναι ένα σύμπτωμα. Ο Rajoy και το κόμμα του ουσιαστικά στερούνται ενός βιώσιμου, ελπιδοφόρου σχεδίου.

Ο σαν προσωπικότητα λίγο βαρεμάρης  και εν αναμονή αρχηγός του κράτους θεωρεί ότι οι θετικοί οικονομικοί δείκτες είναι αρκετά καλοί για να αποδεχθεί ο λαός τη  στάση του. Οι μειωμένοι αριθμοί ανεργίας θα βοηθήσουν από μόνες τους να κερδίσει αυτός  την εμπιστοσύνη των πολιτών. Έτσι πίστεψε.  Εδώ διαψεύσθηκε. Το Partido Popular ξεκίνησε την αρχή τους έτους 2018  με δικαστήρια. Στη «περίπτωση Gürtel», το κόμμα σε περιοχές όπως στη Μαδρίτη και στη Βαλένθια κατηγορήθηκε για κατάχρηση δημόσιου χρήματος δωρεές κόμματος και διάχυση δημοσίου χρήματος σε εταιρείες τώρα και δεκαετίες. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, το PP κατάφερε να απεικονιστεί ως βράχος παρά τις διαπλοκές, αψηφώντας την οικονομική υποτονικότητα, τον αριστερό λαϊκισμό και την πολιτική της απόσχισης.

Αλλά τώρα, που μετά το «θερμό φθινόπωρο» , που πάλι οι Rojigualdas, οι εθνικές σημαίες, κρεμάστηκαν έξω στα μπαλκόνια και έξω από τα παράθυρα στην Ισπανία, και που έγιναν ανεκτές ομάδες  Εθνικιστών (Φρανκιστών) που φώναζαν ενάντια στην αυτονομία της Καταλονίας, θα έπρεπε ο  Rajoy  να στέκεται  τώρα πολύ  σταθερότερα - το αντίθετο  έχει συμβεί. Ο πρωθυπουργός παραδέχτηκε στα μέσα Ιανουαρίου στην ηγεσία του κόμματος : "Η απάντηση της κυβέρνησης στη Καταλανική κατάσταση ήταν καλή για την Ισπανία, αλλά πιθανόν όχι για το Λαϊκό Κόμμα".

Τέλος της τάσης προς αριστερά

Επί του παρόντος, δύο τάσεις συναντώνται στην Ισπανία, μια παλιά και μια άλλη νέα. Από την πρώτη μπορεί κάποιος να βγάλει ένα συμπέρασμα: Η σύγκρουση για την Καταλονία τελείωσε τελικά την αριστερή στροφή, η οποία φαινόταν εξαντλημένη για αρκετό καιρό. Από την άνοιξη του 2011, όταν οι διαμαρτυρίες του Indignados ήταν αδιαμφισβήτητες, ξεκίνησε ένα κύμα στήριξης για αυτούς.  Όταν στις δημοτικές εκλογές Μάιο 2015 κέρδισε το κόμμα των Podemos στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη και σε άλλες μεγάλες πόλεις, κάποιοι είδαν αυτό τον νέο αριστερό ήδη στην εξουσία. Έδωσε την εντύπωση ότι μαζί με άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης, όπως στην Ελλάδα και την Πορτογαλία, η αριστερή ηγεμονία είναι στην πορεία. Αποδείχθηκε όμως στις εκλογές στα τέλη Δεκεμβρίου του 2015 με 20,7 τοις εκατό ως όχι αρκετά ισχυρή δύναμη. Με τους συρρικνωμένους σοσιαλιστές - έχασαν σχεδόν το 7% - θα μπορούσε να γίνει μια αριστερή κυβέρνηση. Δυστυχώς, το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (PSOE) δεν κοίταζε προς τα αριστερά, αλλά προς τα δεξιά, προς τη δεξιά πτέρυγα προς το  νεοεισερχόμενο φιλελεύθερο κόμμα  του Ciudadanos.

Όπως και το Podemos, έτσι και το Ciudadanης  εκλέχτηκε για πρώτη φορά στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2015. Όπως και η ριζοσπαστική αριστερά, θεωρήθηκε ότι το κόμμα θα ήταν ένας  πρόγονος μιας "νέας πολιτικής" που υπόσχεται να θέσει τελικά τα όρια στα αρτηριοσκληρωμένα  λαϊκά κόμματα. Το κόμμα των Ciudadanos έλαβε μόνο 14 τοις εκατό, που ήταν μέτριο, όμως αρκούσε επί της παρούσας για την εξουδετέρωση της ανόδου των Podemos και συγχρόνως να δημιουργηθεί ένα ισχυρό δεξιό μπλοκ στην Βουλή. Η αριστερή εκτίναξη οδηγήθηκε στο κενό.

Το κόμμα Ciudadanos - ιδρύθηκε το 2006 στη Βαρκελώνη από συντηρητικούς διανοούμενους όπως και αντικαταλανικές δυνάμεις  και επεκτάθηκε στην Ισπανία πολύ νωρίς το 2015 με την βοήθεια μιας εκστρατείας μεγάλης κλίμακας των μέσων ενημέρωσης– και λειτούργησε ως «Podemos της δεξιάς» και σαν το  ιδανικό ρυθμιστικό εργαλείο  ενάντια στην αριστερά. Οι δεξιοί φιλελεύθεροι φαινόταν να είναι ο συνδυασμός για να εξασφαλίσουν πλειοψηφίες τα παλιά κόμματα. Κατ’ αρχήν το  Ciudadanos  προσπάθησε μετά τις εκλογές του 2015 με τον Σοσιαλιστή τον  αρχηγό του κόμματος Pedro Sánchez. Μετά όμως  που με τον κοινωνικό-φιλελεύθερο άξονα  δεν υπήρχε πλειοψηφία και έφτασαν πάλι στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2016, οι φιλελεύθεροι δεξιοί προσκολλήθηκαν στους Συντηρητικούς με τον Rajoy.

Ήταν μια λογική στροφή προς το μέσο ή απλά ένα ς καθαρός καιροσκοπισμός, όπως παραπονέθηκαν οι κριτικοί; Ο αρχηγός του κόμματος Albert Rivera - όπως  είπε αρκετά επιθετικά  ο πολιτικός  επιστήμονας Jorge Verstrynge - «είναι λιγότερο πολιτικός και περισσότερο πωλητής πολιτικής, ένας  ‘γλύφτης σνομπίστας’ που μπορεί και έχει επικοινωνιακές δεξιότητες και έχει  ένα πρόγραμμα γεμάτο ασάφειες,  και που αποκαλύπτεται το απόθεμα της συντηρητικής προσέγγιση, όταν πρόκειται για δύσκολες ερωτήσεις: Φόροι, θρησκεία στο σχολείο, ο ρόλος του κράτους, το εδαφικό μοντέλο ... Το Ciudadanos παραμένει για μένα  ένας κοινωνιολογικός γρίφος. "

Εν τω μεταξύ,  από "κοινωνικό γρίφο" του Ciudadano έχει γίνει ένα πολιτικό γεγονός που διαθέτει περισσότερη δύναμη από  ότι η νέα αριστερά και η παλιά δεξιά επιθυμούν.  Ισπανία στις αρχές του 2018: Η όρεξη  και η συμπάθεια για μια αριστερή στροφή έχουν στερέψει, η χώρα πιστή βαδίζει προς τα δεξιά - και όχι με το Λαϊκό Κόμμα, αλλά  με τους Ciudadanos που  παραθέτουν πιστά  αυτή την συντηρητική τάση. Αυτή είναι η νέα τάση στην οποία  οδηγήθηκε η Ισπανία μετά από την Καταλανική σύγκρουση. Για πολλούς Ισπανούς, η ανεξαρτησία ήταν και παραμένει ένα ζήτημα ταυτότητας: Ο αυτονομισμός απειλεί να καταστρέψει αυτό που είναι σήμερα, και το αίσθημα, σε ποιον και για ποιο σκοπό κάποιος ανήκει κάπου».

Σε αυτήν την κατάσταση, το Ciudadanos βρίσκεται σαν πρωταγωνιστής α) για την ταυτότητα και β) κατά της ανεξαρτησίας της Καταλονίας. Είτε αυτοί  προτρέπουν την κυβέρνηση Rajoy να διαχειριστεί την κατάσταση με σκληρότερα μέτρα, εξυμνώντας το έθνος και τη μοναρχία ή με άγραφους νόμους και κανόνες  να τα sστραγγαλίσει την καταλανική πολιτικής,  που  στις ομιλίες τους  χρησιμοποιούν καταλανικά και τα ισπανικά επίσης - εξυπηρετεί πάντα την αυτοπεποίθηση της μέσης ενός του κομματικού τοπίου. Το Ciudadanos απειλεί ακόμη και με μια μισοειρωνική στάση, ότι σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, η περιφέρεια της  αντι-αποσχιστικής τάσης  να πρέπει να χωριστεί από τη αυτονομιστική Καταλονία. Στο τέλος του 2017 στις περιφερειακές εκλογές της Καταλανίας, η άγρια δυσαρέσκεια απέδωσε, όταν το Ciudadanos έγινε η ισχυρότερη δύναμη με 25%.

Η high-flying  άφησε κάποιο αποτέλεσμα , αλλά κάποιες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το κόμμα θα μπορούσε να ξεπεράσει τον Συντηρητικό  Rajoy και να αυξηθεί περαιτέρω, διότι προκαλεί συμπάθεια σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Ο χαρισματικός πρώην πρωθυπουργός Φελίπε Γκονζάλες (PSOE) τόνισε ότι δεν  διατηρεί επαφή ούτε με τον  Rajoy ούτε  με τον σοσιαλιστή επικεφαλής Sánchez, αλλά μόνο με τον Albert Rivera. Μήπως  βλέπει στον 38χρονο Rivera έναν Ισπανό Macron; Αναμφίβολα, το Ciudadanos αντιπροσωπεύει την παλιά λαχτάρα για ένα κόμμα εκσυγχρονισμού που δεν έχει ούτε το άρωμα της Αποκατάστασης ούτε της Επανάστασης. Οι συντηρητικοί παρεμποδίζονταν το Φράνκο-παρελθόν, αν ήθελαν να ακολουθήσουν το πρότυπο. Οι Σοσιαλιστές στερούνται αυτής της ετικέτας λόγω του αγώνα τους για επιβίωση με τους Podemos. «Δεν Θέλουμε καμία στασιμότητα  καμία παρακμή, αλλά και κανένα  λαϊκισμό και εκδίκηση (...) Η πραγματική αλλαγή δεν σημαίνει να ταρακουνήσει ότι λειτουργεί, αλλά να θέσει υπό αμφισβήτηση αυτό που δεν λειτουργεί», είπε ο Rivera πρόσφατα σε συνέντευξή του στην εφημερίδα El País. Κάτω από αυτές τις συνθήκες το Ciudadanos προσφέρει στην κακοποιημένη μεσαία τάξη την τέλεια μεμβράνη ταυτότητας και αναγνώρισης. Ο μικρός επιχειρηματίας , για τον οποίο οι συντηρητικοί είναι πολύ διεφθαρμένοι, οι σοσιαλιστές  μέσα στη παλαιοκαμματική σκονισμένη ατμόσφαιρά τους,  ο ηγέτης  των Podemos ένας επαναστάτης, μπορεί  να ταυτιστεί με ένα κόμμα που υπόσχεται πολιτικές  υπερ των επιχειρήσεων. Μετά από όλα, το ίδιο το κόμμα λειτουργεί σαν μια εταιρεία. Ο Rivera μπορεί να υπολογίζει στη νεαρή οικογένεια μεσαίας τάξης, που θέλει τα κοινωνικά πρότυπα της Ισπανίας να φθάσουν στα επίπεδα της Δυτικής Ευρώπης. Εν ολίγοις: Το Ciudadanos αντιπροσωπεύει το όραμα της μέσης, τάξη και αλλαγή βρίσκονται μέσα στη συσκευασία.

Νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα

«Η ήρεμη αλλαγή» - θα ήταν το καλύτερο σύνθημα για το Ciudadanos, αν δεν το είχε ήδη επινοήσει ο πολιτικός του κέντρου Adolfo Suárez το 1977. Ο Suárez, ο νεαρός, ενεργητικός πρωθυπουργός που οδήγησε τη χώρα από τη δικτατορία του Φράνκο στη δημοκρατία, έβαλε ρεαλιστές, κομμουνιστές και εθνικιστές σε ένα τραπέζι, και αυτό είναι το  πρότυπο του Ριβέρα. Με ζήλο μιμείται τις εκφράσεις ή χειρονομίες  του και θα ήθελε να επαναλάβει την ιστορία: Όπως κάποτε ο Suárez οδήγησε τη χώρα μετά τον Franco σε μια νέα εποχή, έτσι και  ο  Rivera θέλει  να φέρει την Ισπανία  στο στάδιο της ολοκλήρωσης  ενός παρατεταμένου εκσυγχρονισμού.

Αυτός παραμένει ο στόχος και η απαίτηση του κόμματος που δεν κυβέρνησε πουθενά, σε οποιαδήποτε περιοχή. Πώς το Ciudadanos, αν κάποια στιγμή μπορέσει και συμβεί , μπορεί να κάνει realpolitik, παραμένει άγνωστο. Το πρόγραμμά τους δείχνει σκληρές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις. Θα περιορίσει ή θα βαθύνει η   "τυποποιημένη σύμβαση εργασίας" που προτείνει ο Rivera  την επισφάλεια της ζωής των εργαζομένων; Η πολιτική σε  ταραγμένες οικονομικά περιόδους όπως οι σημερινές  δεν βασίζεται σε προγράμματα, αλλά σε λαχτάρες και φόβους. Και τα δύο γνωρίζει  ο καθοδηγητής του Ciudadanos πώς να τα ερεθίσει. Ο φιλελευθερισμός τους έχει ως στόχο μόνο το βασικό: την εξουσία.

zungastnic: Η Καταλονία σε αδιέξοδο λαβύρινθου

Στο λαβύρινθο

Καταλονία. Πριν από τις περιφερειακές εκλογές οι αυτονομιστές έχουν εξαντληθεί.
Conrad Lluis Martell | Τεύχος 50/2017

THS 19122017

Illustration:  der Freitag

Σχεδόν καμία άλλη χώρα στην Ευρώπη δεν είναι τόσο άγνωστη και τόσο εσφαλμένα κατανοήσιμη όσο  η Ισπανία. Έτσι, ο Hispanist Gerald Brenan ξεκίνησε το 1943 κλασικό του έργο” Η ισπανική Λαβύρινθος”.  Η ρήση του μπορεί να προσαρμοστεί ως εξής με το βλέμμα στραμμένο στις  περιφερειακές εκλογές της Καταλονίας στις 21 Δεκεμβρίου: Για τους Ισπανούς, ιδιαίτερα για τους  Καταλανούς, η γη τους έχει γίνει ένας λαβύρινθος. Και πάλι μια  ορμητική προεκλογική εκστρατεία θα καταλήξει  και αυτή τη φορά σε μια  σύγχυση όπως συνήθως γίνεται. Επτά κόμματα - τρεις για την ανεξαρτησία, τρεις εναντίον και  ένα στο ενδιάμεσο - αγωνίζονται για τους ψηφοφόρους. Όλοι θα έκαναν κάτι καλό, να μην ξαναυποσχεθούν κάτι που δεν μπορεί να  το κρατήσουν. Ούτε η πορεία ανεξαρτησίας ούτε η κατάργηση της αυτονομίας δεν μπορεί να είναι εφικτή. Υπάρχει μια εύθραυστη ισορροπία μεταξύ των αυτονομιστών και των αντιαυτονομιστών. Ο χρόνος από γεμάτες αντιπαραθέσεις  πρέπει να ξεπεραστεί,  τώρα είναι πλέον η ώρα για realpolitik, αλλά αυτή μπορεί να είναι πολύ διαφορετική. Τρεις παράγοντες διαμορφώνουν την προεκλογική εκστρατεία και πρέπει να είναι αποφασιστικής σημασίας για τη μελλοντική διακυβέρνηση.
Κατ 'αρχάς, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το στρατόπεδο της απόσπασης εξασθενεί, ενώ οι ανταυτονομιστές, ειδικά οι δεξιότεροι Ciutadans , υπό την ηγεσία του Inés Arrimadas, προσπαθούν να κερδίσουν έδαφος προς τα πάνω. Με λίγο πάνω από 20%, το κόμμα θα μπορούσε να πάρει την πρώτη θέση μπροστά από τους αναμενόμενους ψήφους του νεοφιλελεύθερου  Σοσιαλιστικού Κόμματος Esquerra Republicana de Catalunya (ERC). Το θριαμβευτικό ERC τρέμει, και μέχρι πρόσφατα πίστευε ότι είχε κάνει τα πάντα σωστά. Για δεκαετίες,  υποστήριζε την αυτοκυριαρχία της Καταλονίας και μπορούσε να το αποδείξει με τον Oriol Junqueras, έναν αρχηγό κόμματος, ο οποίος κάθεται ως μάρτυρας στη φυλακή. Είναι αυτό σωστό πολιτικό μάρκετινγκ?  Κατά την τελευταία κοινοβουλευτική περίοδο η ERC παρέμεινε χλωμό στην κυβέρνηση συνασπισμού με τους συντηρητικούς από το Partit Democrata Europeu Català (pdecat), και λόγου του ότι  επίσης επειδή το δόγμα της λιτότητας δεν κλονίστηκε. Αυτό ήταν εμφανές κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, καθώς η αντιπρόεδρος το κόμμα Marta Rovira με τον αντίπαλο Inés Arrimadas δεν είχε απολύτως τίποτα ουσιαστικό να συζητήσει σχετικά με την επισφάλεια της εργασίας την ανεργία, τα σχολεία ή  και την βία κατά των γυναικών. Η Rovira και το ERC επιδιώκουν πολύ λιγότερο ένα κοινωνικό από ένα εθνικό σχέδιο. Αλλά η αφήγηση (παραμύθι) για μια γρήγορη, χωρίς πόνο ανεξαρτησία που το κόμμα ήταν κολλημένο σε αυτή ήταν απλώς ένας μύθος για να κερδίσει τις εκλογές και τις διαμαρτυρίες των ψηφοφόρων του. Τίποτε άλλο!  Η εξουσία του στρατοπέδου απόσπασης δεν προέρχεται από την κυβέρνηση, αλλά από τους ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους αισθάνονται τώρα πλέον εξαντλημένοι και εξαπατημένοι.
Έτσι, ο δεύτερος παράγοντας που θα επηρεάσει το αποτέλεσμα των εκλογών  είναι  η κινητοποίηση του εκλογικού σώματος. Στην Καταλονική κοινωνία κάτι κινείται, επειδή η βιομηχανική ζώνη της Βαρκελώνης είναι πιο δραστήρια πλέον από ό, τι συνήθως και ξύπνησε από το λήθαργο που νιώθει η παραδοσιακή πολιτική έναντι της Καταλονίας (πολύ περισσότερο από ό, τι στην ισπανική). Σε πόλεις εργατικής τάξης, όπως το Hospitalet ή Badalona, πολλοί είναι εξοργισμένοι από μια περιφερειακή κυβέρνηση που μίλησε εξ’ ονόματος όλων των Καταλανών, αλλά μόνο οι μισοί το είπαν. Μια λυπηρή παράπλευρη ζημιά στην τρέχουσα κρίση είναι ότι η σύγκρουση μεταξύ των «πραγματικών» και των «άλλων» Καταλανών έχει αναζωπυρωθεί. Το "πραγματικό" μιλάει και γράφει στην καθημερινή ζωή στα καταλανικά, βλέπει, ακούει και διαβάζει καταλανικά μέσα ενημέρωσης. Οι "άλλοι" ζουν την καθημερινή τους ζωή στα ισπανικά - καταλανικά κατανοούν, μερικές φορές τα μιλούν, λίγο  όμως στη γραπτή γλώσσα. Εάν η εκλογή στη βιομηχανική ζώνη αυξάνει τη συμμετοχή κατά 10 ή 15 τοις εκατό, δεν θα είναι καλή είδηση για τους ανεξάρτητους και δεν θα πρέπει απλώς να τους κάνει να σκέφτονται μόνο τακτικούς λόγους εκλογής.
Τρίτον, ότι η λογική του μπλοκ μεταξύ των αυτονομιστών και των αντιαυτονομιαστών  μπορεί να  ξεπεραστεί παραμένει μια ευσεβής επιθυμία. Εκτός εάν τα δύο κόμματα, σχηματοποιημένα ως τρίτη δύναμη, διαδραματίζουν βασικό ρόλο στο νέο κοινοβούλιο. Από τη μία πλευρά οι Σοσιαλιστές υπό τον Miquel Iceta από την άλλη πλευρά το κόμμα  Catalunya en Comú-Podem  του Xavier Domènech, η συμμαχία των Podemos Ada με την  Colau, η αριστερή Δήμαρχος της Βαρκελώνη. Οι τώρα και πολύ καιρό πολιτικά νεκροί Σοσιαλιστές του Iceta βρίσκονται σε άνοδο. Ενώ είναι επικριτικοί για την ανεξαρτησία και το συνταγματικό, υπόσχονται μεγαλύτερη αυτονομία και ζητούν μια Καταλανική φορολογική αρχή. Οι υποσχέσεις του Iceta είναι ελκυστικές επειδή φαίνονται ρεαλιστικές. Και να πούμε την αλήθεια δεν απέδειξαν οι σοσιαλιστές στο παρελθόν ότι μπορούν να συμφωνήσουν τόσο με το συντηρητικό Partido Popular (PP) στη Μαδρίτη όσο και με τους Καταλάνους εθνικιστές;

Μια Δανέζικη έμπνευση σαν ελπίδα

Η Catalunya en Comú-Podem, από την άλλη πλευρά, εξασθενεί. Η ελπίδα να γίνει αριστερό Λαϊκό Κόμμα έχει θαφτεί προς το παρόν. Είναι απαραίτητο να αποφευχθεί η ελευθέρα πτώση στην ύπαρξη ενός κόμματος που διασπάται, το οποίο εξακολουθεί να υποτιμά το άθλιο αποτέλεσμα  του των τελευταίων περιφερειακών εκλογών (σχεδόν εννέα τοις εκατό). Το γεγονός ότι η Αριστερά είναι υπέρ του δικαιώματος της αυτοαπόφασης της Καταλονίας και ταυτόχρονα είναι επικριτική απέναντι στις δυνάμεις ανεξαρτησίας, δεν δημιουργεί εταίρους συμμαχίας ούτε στη Μαδρίτη ούτε τη Βαρκελώνη και την καθιστά ευάλωτη και εκεί και στη Βαρκελώνη.
Παρ 'όλα αυτά, οι Pοdemos, όπως και οι σοσιαλιστές, λατρεύουν μια ελπίδα εμπνευσμένη από τη Δανία: Όπως και η Birgitte Nyborg στη σκανδιναβική πολιτική τηλεοπτική σειρά “Borgen”, ελπίζουν να γίνουν η μόνη εναλλακτική λύση σε δύο μπλοκαρισμένα στρατόπεδα. Αλλά η option της Borgen  θα παραμείνει μάλλον μυθιστόρημα. Οι σοσιαλιστές μάλλον  δεν είναι επιλέξιμοι για τους Καταλανούς  που υποστηρίζουν την απόσπαση, ενώ οι αριστεροί δεν θα έχουν κάποιο σημαντικό αποτέλεσμα. Έτσι, βλέπουμε να γίνεται μια εκλογική καμπάνια , η οποία, πέρα από τη μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα στους υποστηρικτές της ανεξαρτησίας και τους αντιπάλους, κρύβει κι άλλες πλευρές. Θα κερδίσει το σοσιαλιστικό-φιλελεύθερο ERC ή η συντηρητική ένωση Junts per Catalunya μια ένωση που , ο πρώην πρόεδρο Carles Puigdemont έξυπνα  διευθύνει από την εξορία των Βρυξελλών; Ή μήπως κυριαρχεί ο σκληρός αντισεπαρατισμός των Ciutadans; Και θα έχει νόημα εάν ο σκληρός πυρήνας του κινήματος της ανεξαρτησίας θα χρησιμοποιήσει την προεκλογική εκστρατεία για να κινητοποιηθεί ενάντια στο κεντρικό κράτος; Μια βεβαιότητα σίγουρα θα υπάρχει: Μετά τις εκλογές η Καταλονία θα παραμένει εντός του λαβυρίνθου.

zaungastnic: Καταλονία-Κυβέρνηση μέσα από τη φυλακή

Κυβέρνηση από τη φυλακή

Οι Καταλανοί αποσχιστές διατηρούν την απόλυτη πλειοψηφία τους στο κοινοβούλιο μετά τις περιφερειακές εκλογές. Ο νέος αρχηγός της κυβέρνησης αναμένεται να ασκεί το αξίωμά του μέσα από τη φυλακή.

Πηγή της φωτoγραφίας: Spiegel on line                                                                                         διάβασμα σε 1 ‘  THS22122017

Και πάλι , οι Καταλανοί αυτονομιστές παίρνουν τη πλειοψηφία στο περιφερειακό κοινοβούλιο. Με μια record συμμετοχή 82% των Καταλανών, έλαβαν πάλι  ισχυρή υποστήριξη από τους ψηφοφόρους.  Αυτοί επαναλαμβάνουν και λένε προκλητικά: Τώρα ακόμα περισσότερο ανεξάρτητοι! Συνεχίζουν να ζητούν το δικαίωμα να αποφασίζουν για το μέλλον της χώρας τους, την ανεξαρτησία του κράτους ή την παραμονή τους στην Ισπανία. Οι σημαντικοί κινητήριοι μοχλοί είναι πληγωμένη υπερηφάνεια και τη πεισματάρική οργή απέναντι  στο ισπανικό κράτος και στην κυβέρνηση της Μαδρίτης. Οι αστυνομικοί με τον ξυλοδαρμό της 1ης Οκτωβρίου δεν αποδυνάμωσαν το κίνημα ανεξαρτησίας, αλλά το ενίσχυσαν.

Τώρα πλέον αναμένεται ένας περίεργος σχηματισμός κυβέρνησης. Ο μελλοντικός αρχηγός της κυβέρνησης της Καταλονίας θα είναι ο πρώην της : ο Carles Puigdemont. Προς το παρόν βρίσκεται στο Βέλγιο και κατά την άφιξή του στην Ισπανία είναι πιθανόν να φυλακιστεί από το κατασταλτικό κράτος του Rajoy . Ο πρώην αναπληρωτής επικεφαλής Oriol Junqueras ο οποίος θα αναλάβει και πάλι τη θέση του, είναι ήδη υπό κράτηση και κατηγορείται για εξέγερση. Στη Μαδρίτη, ο συντηρητικός πρωθυπουργός M Rajoy συνεχίζει να κυβερνά. Μέχρι στιγμής, αυτοί οι τρεις πολιτικοί δεν έχουν ξεκινήσει διάλογο και μάλλον θα συνεχίσουν να μην έχουν τίποτα να πουν μεταξύ τους. Υπό ceteris paribus  συνθήκες λοιπόν ένας εποικοδομητικός διάλογος μεταξύ Βαρκελώνης και Μαδρίτης είναι αδιανόητος.

Για το εγγύς μέλλον, αναμένεται να συνεχιστεί το πολιτικό μπλοκάρισμα- ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ- στο θέμα της Καταλονίας. Ακόμη περισσότερο επειδή στην ίδια την Καταλονία οι αυτονομιστές και οι λεγόμενοι συνταγματολόγοι - αυτοί που πολέμησαν το παράνομο δημοψήφισμα ανεξαρτησίας - αντιμετωπίζουν δύο προφανώς ασυμβίβαστες ομάδες. Λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις συνθήκες, ο πειρασμός της κυβέρνησης της Μαδρίτης να συνεχίσει την επιτήρηση της Καταλονίας σύμφωνα με το άρθρο 155 θα πρέπει να είναι μεγάλος, με το επιχείρημα ότι μια νέα αυτονομιστική κυβέρνηση θα διεξαγάγει νέες αποσχιστικές δραστηριότητες.

Η ΕΕ θα πρέπει να είναι περήφανη για τις εσωτερικές πολιτικές διπλωματικές ικανότητες και επιδεξιότητες. Η ίδια μαζί με το post modern-φρανκικό κράτος της Ισπανίας θα είναι υπεύθυνοι για νέες εκλογές. στην Ισπανία. Η αντιπολίτευση στη Ισπανία θα βρει αιτία για εκλογές και θα ήταν μια καλή ευκαιρία να γυρίσει σε περισσότερη Δημοκρατία η χώρα.

der Freitag-Lutz Herden:Καταλονία. Η αυτάρεσκη αδιαφορία της ΕΕ

Μια αυτάρεσκη αδιαφορία

Lutz Herden 23.10.2017

Με επίσημη άδεια από το μέσο ενημέρωσης για τη μετάφραση

Dr. rer. pol. Nicolas Theodosakis

Ισπανία Η κρίση στην Καταλονία επηρεάζει μια ενωμένη Ευρώπη περισσότερο από ότι το κέντρο της ΕΕ θα ήθελε. Οι Βρυξέλλες θα πρέπει να αντιδρούν αντί να αρνούνται.

Η Μαδρίτη πυροδότησε το επόμενο στάδιο κλιμάκωσης και θέλει να τιμωρήσει το Καταλανικό πολιτικό στέλεχος της περιφερειακής κυβέρνησης. Οποιαδήποτε προσδοκία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να παρέμβει με μετριοπαθή και μεσολαβητικό τρόπο αποδείχθηκε τελικά μια πλάνη.

Είναι ένα σημάδι της αδυναμίας της εξωτερικής πολιτικής της Ευρώπης, όταν η  διαμεσολάβηση δεν απουσιάζει μόνο, αλλά αποφεύγεται και επιδεικτικά. Μήπως πρέπει να το δει κανείς  υπό το πρίσμα  μιας μορφής οπορτουνισμού? Μάλλον, με την λογική συνέπεια της φύσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι πρώτα και κύρια μια ένωση κρατών και κυβερνήσεων - όχι εθνών και περιφερειών με τους πολίτες. Δηλαδή, η επιθυμία για αυτοδιάθεση - είτε με Καταλανούς, Σκωτσέζους, οι Φλαμανδούς, Λομβαρδούς ή Κορσικανούς θέτει υπό αμφισβήτηση αναγκαστικά την ισορροπία δυνάμεων στην ΕΕ, ιδιαίτερα την άκαμπτη αρχιτεκτονική εξουσίας που διακατέχει την ΕΕ. Επομένως, δεν αντιδρά, αλλά απλά αρνείται.

 

Μέτρο όλων των πραγμάτων

Η ΕΕ, όπως υπάρχει σήμερα, μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν διοικήσεις όπως αυτή της συντηρητικής Ισπανίας με  πρωθυπουργό τον  Rajoy  γίνουν μέτρο σύγκρισης όλων των πραγμάτων. Στη Μαδρίτη και στις Βρυξέλλες. Η πολιτική οικονομία του ευρώ, τα μέτρα λιτότητας και το καθεστώς χρέους μπορούν να διατηρηθούν μόνο με εταίρους όπως τον Rajoy. Εξαιτίας αυτού, έχει υποστεί η νομιμότητα που  ενσαρκώνεται από τον πολιτική του τάξη τραύματα όπως και η εμπιστοσύνη στα ίδιο το κράτος.

Αυτό μπορεί να φανεί αν μη τι άλλο  από το γεγονός ότι εξελέγη ο Rajoy δύο φορές στην Ισπανία το 2016, με το  Λαϊκό Κόμμα (PP)  χωρίς να κέρδισε μια σαφή εντολή να συνεχίσει να κυβερνά  με την συνεργασία των ευρώ διαχειριστών της κρίσης  όπως  μετά το ξέσπασμα της στην Ισπανία εξαιρετικά επώδυνης οικονομικής κρίσης το 2008.  Από την άποψη αυτή η επιθυμία για ανεξαρτησία της Καταλονίας είναι επίσης ένας δείκτης της αναζήτησης εναλλακτικών λύσεων στο πολιτικό κατεστημένο (status quo), του οποίου η ύπαρξη τίθεται υπό αμφισβήτηση. Ίσως αυτό είναι ακόμα η καθοριστική αιτία για την μεροληψία με την οποία οι φορείς στις Βρυξέλλες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή , βρίσκονται ανεπιφύλακτα πίσω από τη Μαδρίτη και τα καταναγκαστικά δρακόντεια πειθαρχικά μέτρα  απέναντι της  περιφερειακής κυβέρνησης της Καταλονίας.

 

Αυτοδιάθεση ενάντια την εξάρτηση

Με άλλα λόγια, πολίτες στην Ευρώπη, οι οποίοι θέλουν να ισχύσουν τα  περιφερειακά συμφέροντά τους και απαιτούν περισσότερη αυτοκυριαρχία δεν ελέγχονται καταπιεστικά μόνο από το Ισπανικό κράτος.  Το ίδιο βιώνουν και από το κέντρο της ΕΕ που τους στιγματίζει σαν παράνομους (κάτι που συχνά θεωρείται ομοίως από την πλειοψηφία των γερμανικών ΜΜΕ), επειδή βάζουν σε πρώτη θέση την αυτοδιάθεση παρά την εξάρτηση. Και αυτό, αν και οι αποσχιστές Καταλανοί με κανέναν τρόπο δεν συμπεριφέρονται ως αντιευρωπαίοι ή ακόμα και ως ΕΕ-περιφρονητές.  Σε αντίθεση με πολλούς του κυβερνώντος βρετανικού Συντηρητικού Κόμματος, με τους οποίους διαπραγματεύεται επί του παρόντος η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εντατικά και παρόλο των αντίθετων θέσεων  δεν αρνήθηκαν τον αλληλοσεβασμό.

 

Οι Βρυξέλλες υποχώρησανι στην επίσημη τυπική θέση, ότι κρίση στη Καταλονία είναι μια εσωτερική σύγκρουση, έτσι ώστε να μην αρμόζει να παρέμβει η ΕΕ. Φυσικά,  και θα μπορούσαν να υπάρχουν πολλά κανάλια επικοινωνίας - εσωτερικά και επίσημα – για να δουλέψει κάποιος προς την κατεύθυνση ενός συμβιβασμού έτσι ώστε ούτε να ταπεινωθούν ούτε να τιμωρηθούν οι αρχές της Καταλονίας. Αντ’ αυτού εγκρίνει  η έδρα των Βρυξελλών  τους χειρισμούς του Mariano Rajoy σχετικά την σύγκρουση της ισπανικής κοινωνίας, που σημαίνει κυρίως ένα πράγμα: μια συμφωνία είναι ανεπιθύμητη. Εάν η ΕΕ αποδεχθεί  αυτό έτσι απλά, θα είναι ολέθριο αν όχι και αυτοκαταστροφικό για την Ευρώπη,.

 

Θα πρέπει να τεθεί το ερώτημα  στη συνέχεια: Ποια είναι η αξία μιας συνεχούς επικαλούμενης επιθυμίας για τον εκδημοκρατισμό  αν αυτό περιλαμβάνει και την αποδοχή μιας  αυταρχικής διακυβέρνησης από τη Μαδρίτη?  Πώς θα έπρεπε να αποκατασταθεί η νομιμότητα υπό αυτές τις συνθήκες?  Και με ποιο δικαίωμα οι κυβερνήσεις της ΕΕ επιπλήττουν την Ανατολική Ευρώπη, ενώ άλλοι επιτρέπεται να κάνουν ότι θέλουν

 

Όπως γνωρίζουμε, η ΕΕ έχει κάνει αρκετά καλά. Διατηρεί μια ενιαία αγορά και μια  τελωνειακή ένωση, έχει καταργήσει τα εσωτερικά σύνορα σε μεγάλο βαθμό, έχει 19 κράτη-μέλη με κοινό νόμισμα και μια κεντρική τράπεζα,  που ονειρεύτηκε τον εαυτό της με το αποτυχημένο το 2005 Σύνταγμα της ΕΕ να βρίσκεται στο κατώφλι των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. προσπαθώντας με διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας για μια κοινή εξωτερική πολιτική, για να μη λείπει και μια παγκόσμια αύρα από τον χαρακτήρα της.  Πρώην-αποικιακές δυνάμεις όπως η Γαλλία, η Ισπανία και - ακόμη περισσότερο - το Ηνωμένο Βασίλειο τα βγάζουν πέρα τόσο λίγο με το αποικιακή τους σκέψη όσο και η Γερμανία, χωρίς την απόδειξη  μιας  παγκόσμιας πολιτικής εξουσίας.

 

Και τότε αυτή η τερατώδης Ευρωπαϊκή υπερδομή, αποδεικνύεται ανίκανη και απρόθυμη, τουλάχιστον να δικαιώσει την επιθυμία για αυτοδιάθεση των Καταλανών  τουλάχιστον  να αισθάνονται οι ίδιοι υπεύθυνοι; Γιατί να είναι τόσο δύσκολο όταν οι παράγοντες  στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη - Rajoy και Puigdemont - ισχυρίζονται ότι είναι πεπεισμένοι Ευρωπαίοι?

 

Απειλείται από την κατάρρευση

Και δεν είναι ένα μόνο  ένα Ευρωπαϊκό ζήτημα, εάν ένα μοντέλο εθνικού κράτους που εμφανίστηκε τον 17ο αιώνα αποδεικνύεται πλέον ξεπερασμένο και απορρίπτεται από πολλούς πολίτες στην εν λόγω ήπειρο; Η ΕΕ δεν οφείλει μόνο, αλλά πρέπει να αναζητήσει λύσεις και δεν μπορεί να το αφήσει αυτό στους σκληροπυρηνικούς στη Μαδρίτη. Εξάλλου, πρόκειται για μια υπαρξιακή πρόκληση. Η ΕΕ των 27 μπορεί να είναι μια συνομοσπονδία μόνο επειδή βασίζεται σε έθνη-κράτη. Εάν λείψει αυτό το θεμέλιο, ολόκληρο το Ευρωπαϊκό σπίτι απειλείται με κατάρρευση - ή πρέπει αλλιώς πρέπει να βρει μια νέα, γερή στατική.

Αν αυτό αγνοηθεί, ολόκληρο το υπάρχον καθεστώς  θα κλονιστεί. Ποιος πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνο γι’ αυτό, αν όχι τα κράτη μέλη?  Ωστόσο, η κρίση του ευρώ επιβάρυνε την ικανότητά τους να ενεργούν με τέτοιο τρόπο, που έχουν απολέσει σημαντικά μέρη του κύρους της εξουσίας τους αλλά και της εμπιστοσύνης τους. Η αυτοδιάθεση έπρεπε να επωφεληθεί από αυτό, είτε το ήθελε είτε όχι. Και αυτός ο πολιτικός φυσικός νόμος δεν μπορεί να εξουδετερωθεί από μια  καταστολή, από πειθαρχικά μέτρα ή από την αδιαφορία. Εάν η ΕΕ δεν τo αντιμετωπίσει αυτό δεν θα αναγκάσουν μόνο τους Καταλανούς να το πράξουν.