Νερό, Τι θα συμβεί όταν μας τελειώσει το νερό; Η κλιματική αλλαγή εξαντλεί ή μολύνει τις πηγές γλυκού νερού.

Τι θα συμβεί όταν μας τελειώσει το νερό; Χάρη στην κλιματική αλλαγή, μια δυστοπική υπόθεση γίνεται πραγματικότητα

Οι ειδικοί λένε ότι η κλιματική αλλαγή εξαντλεί ή μολύνει τις πηγές γλυκού νερού. Μπορούμε να επιβιώσουμε σε έναν ξηρότερο κόσμο;

Matthew Rozsa

Αναμφισβήτητα το πιο σημαντικό ερώτημα για την ανθρωπότητα στον 21ο αιώνα είναι πώς θα προσαρμοστούμε στην κλιματική αλλαγή. Ενώ η κλιματική αλλαγή είναι ένα πολύπλευρο πρόβλημα που  πρόκειται να προκαλέσει κάθε είδους όλεθρο στη Γη και τη ζωή της, οι άνθρωποι θα πρέπει αναπόφευκτα να επικεντρωθούν στη διατήρηση των πόρων που είναι πιο θεμελιώδεις για τη διατήρησή μας. Το νερό είναι το πρώτο μεταξύ αυτών. Η ανόργανη ένωση καλύπτει το 71% της επιφάνειας της Γης και είναι χωρίς αμφιβολία ένας από τους πιο ζωτικούς πόρους.  Οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιβιώσουν για περισσότερο από τρεις ημέρες χωρίς να το καταναλώσουν και το νερό είναι απαραίτητο για την καλλιέργεια και την εκτροφή των φυτών και των ζώων στα οποία βασίζονται οι άνθρωποι για την τροφή τους. Δεδομένου ότι μόνο το τρία τοις εκατό του νερού της Γης είναι γλυκό νερό και λιγότερο από το ήμισυ αυτού είναι πόσιμο (ασφαλές για πόση), θα ήταν πολύ κακό αν η κλιματική αλλαγή έκανε το πόσιμο νερό πιο σπάνιο.

«Η κλιματική αλλαγή κάνει τις ξηρές περιοχές ξηρότερες – και τις υγρές περιοχές πιο υγρές».

Δυστυχώς, οι ειδικοί λένε ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Το νερό γίνεται όλο και πιο σπάνιο τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα, εξηγεί ο αναπληρωτής καθηγητής γεωλογίας του Πανεπιστημίου της Ανατολικής Καρολίνας Δρ Alex K. Manda σε ένα email στο Salon. Ο Manda πρόσθεσε ότι μπορούμε να αναμένουμε «μείωση των ποσών βροχόπτωσης λόγω του μεταβαλλόμενου κλίματος, των επίμονων συνθηκών ξηρασίας [και] της υπερβολικής απόσυρσης υπόγειων υδάτων από τους υδροφόρους ορίζοντες». Εν τω μεταξύ, η ποιότητα του γλυκού νερού μειώνεται επίσης, λόγω της «εισβολής αλμυρού νερού [και] της ρύπανσης των υδάτινων πόρων».

 

Ο Δρ Michael E. Mann μπορεί να το επιβεβαιώσει αυτό από τη δική του εμπειρία. Ένας καθηγητής της Γης και της Περιβαλλοντικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, ο Mann  και μια ομάδα επιστημόνων μελέτησαν τον λεγόμενο «πύργο νερού» της Ασίας, το οροπέδιο του Θιβέτ - ένα φυσικό χαρακτηριστικό τόσο τεράστιο και σημαντικό που 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι βασίζονται στο νερό από την κατάντη ροή του. Σύμφωνα με την έρευνά τους, «σε ένα σενάριο "business as usual", όπου αποτυγχάνουμε να περιορίσουμε ουσιαστικά την καύση ορυκτών καυσίμων τις επόμενες δεκαετίες, μπορούμε να αναμένουμε μια σημαντική - δηλαδή, σχεδόν 100% απώλεια - της διαθεσιμότητας νερού στις κατάντη περιοχές του οροπεδίου του Θιβέτ», όπως εξήγησε ο Mann στην έκθεση. Αυτό θα θέσει σε κίνδυνο τα αποθέματα νερού για την «κεντρική Ασία, το Αφγανιστάν, τη Βόρεια Ινδία, το Κασμίρ και το Πακιστάν μέχρι τα μέσα του αιώνα».

 

«Ένα πράγμα που γνωρίζουμε είναι ότι ισχυρότεροι τυφώνες και πιο σοβαρά πλημμυρικά φαινόμενα μπορούν να σπείρουν τον όλεθρο σε εργοστάσια και διυλιστήρια, απελευθερώνοντας επικίνδυνες χημικές ουσίες στο περιβάλλον, όπως έχουμε δει στο Χιούστον, τη Λουιζιάνα και την Αλαμπάμα», δήλωσε ο Μαν στο Salon μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Akanda, αναπληρωτής καθηγητής και μεταπτυχιακός διευθυντής πολιτικής και περιβαλλοντικής μηχανικής στο Πανεπιστήμιο του Ρόουντ Άιλαντ, μίλησε στο Salon μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για μια διαφορετική διάσταση του προβλήματος της κλιματικής αλλαγής / νερού - ένα από τα άκρα που γίνονται πιο ακραία.

Οι άνθρωποι βασίζονται στην αρδευόμενη γεωργία τόσο πολύ που αντιπροσωπεύει περίπου το 90% της συνολικής κατανάλωσης νερού του είδους μας.

"Εν ολίγοις, η κλιματική αλλαγή κάνει τις ξηρές περιοχές ξηρότερες - και τις υγρές περιοχές πιο υγρές", λέει ο Akanda.  Ως εκ τούτου, «τα προβλήματα λειψυδρίας επιδεινώνονται... Βλέπουμε μεγαλύτερους και θερμότερους κύκλους ξηρασίας και σε μεγαλύτερες γεωγραφικές περιοχές». Ανέφερε επίσης, ότι η αστική ανάπτυξη επιδεινώνει τα προβλήματα λειψυδρίας που ήδη επιδεινώνονται από την αύξηση της θερμοκρασίας (η περιοχή Φοίνιξ, για παράδειγμα, μπορεί στο εγγύς μέλλον να είναι σχεδόν ακατοίκητο). «Οι ανθρώπινες πρακτικές διαδραματίζουν επίσης σημαντικό ρόλο, καθώς η αστικοποίηση εντείνει τη ζήτηση σε πολλές άνυδρες περιοχές όπου το νερό είναι ήδη σπάνιο (Ντουμπάι, Λος Άντζελες κ.λπ.) και επίσης λόγω των πολιτικών αναταραχών και των συγκρούσεων που καταστρέφουν τις υποδομές και περιορίζουν τις προμήθειες (Υεμένη, Αιθιοπία κ.λπ.)».

Οι άνθρωποι βασίζονται στην αρδευόμενη γεωργία τόσο πολύ που αντιπροσωπεύει περίπου το 90% της συνολικής κατανάλωσης νερού του είδους μας και είναι υπεύθυνη για το 40% της συνολικής κατανάλωσης τροφίμων. Παρ 'όλα αυτά, μόλις αρχίζουμε να βρίσκουμε τρόπους για να αντιμετωπίσουμε τις μεγαλύτερες προκλήσεις που προκαλούνται από την επικείμενη κρίση λειψυδρίας. Ο Δρ Lorenzo Rosa, κύριος ερευνητής στο Carnegie Institution for Science στο Τμήμα Παγκόσμιας Οικολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ειδικεύεται σε αυτό το πρόβλημα και παρέπεμψε τον Salon στην έκθεσή του για το 2022 για το περιοδικό Environmental Research Letters. Όπως εξηγεί ο Rosa, επειδή ο πληθυσμός μας επεκτείνεται, οι άνθρωποι θα πρέπει να επεκτείνουν την αρδευόμενη γεωργία σε υποχρησιμοποιούμενες καλλιεργήσιμες εκτάσεις που αναπτύσσονται από το βρόχινο νερό, προκειμένου να καλύψουν τη μελλοντική παγκόσμια ζήτηση τροφίμων. Ωστόσο, μόλις αρχίσαμε να ποσοτικοποιούμε πώς να καταστήσουμε βιώσιμη την άρδευση, παρά το γεγονός ότι είναι «μία από τις πρακτικές διαχείρισης γης με τις μεγαλύτερες περιβαλλοντικές και υδροκλιματικές επιπτώσεις». Η μελέτη του Rosa περιγράφει λεπτομερώς τους τομείς όπου θα χρειαστούν εξελιγμένες πολιτικές, που κυμαίνονται από την παγκόσμια επισιτιστική ασφάλεια και την ποιότητα του νερού έως τη χρήση ενέργειας και τις υποδομές αποθήκευσης νερού.

Οι γεωργικές παρεμβάσεις που υιοθετούνται υπό τις τρέχουσες κλιματικές συνθήκες μπορεί να είναι αναποτελεσματικές υπό τη μελλοντική υπερθέρμανση του πλανήτη», γράφει ο Rosa. «Μέχρι το τέλος του αιώνα, οι περιορισμοί του γλυκού νερού θα μπορούσαν να απαιτήσουν την αντιστροφή 60 εκατομμυρίων εκταρίων από αρδευόμενα σε βροχοπτόμενα. Ωστόσο, η κλιματική αλλαγή μεταβάλλει τα πρότυπα βροχοπτώσεων με τρόπο που θα επιδεινώσει την έλλειψη νερού πάνω από 70 εκατομμύρια εκτάρια καλλιεργήσιμων εκτάσεων, οι οποίες παρέχουν τροφή σε 700 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Ακόμη χειρότερα, η κλιματική αλλαγή θα αυξήσει την ένταση και τη διάρκεια των κυμάτων καύσωνα, έτσι ώστε οι άνθρωποι να είναι θερμότεροι ακόμη και όταν οι αποδόσεις των καλλιεργειών μειώνονται.

 

Ενώ το μέλλον της ανθρωπότητας στο νερό είναι ζοφερό, δεν είναι απελπιστικό. Ο Akanda, για παράδειγμα, είχε πολλές προτάσεις πολιτικής.

«Είναι πολλες». «Πρώτα απ 'όλα, οι κυβερνήσεις πρέπει να κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά στην επικοινωνία του κινδύνου - μοιράζοντας και διαχέοντας την επιστήμη, εξηγώντας τις λεπτομέρειες και τις πιθανές επιπτώσεις στα τρόφιμα, την υγεία και τα μέσα διαβίωσης στο πληγέν κοινό». Ο Akanda είπε ότι μια άλλη εστίαση θα πρέπει να είναι στην πρόβλεψη και την κοινή χρήση πόρων σε αυτό το πεδίο. "Για παράδειγμα, σε μια μεγάλη λεκάνη απορροής ποταμού, όλες οι παρόχθιες χώρες θα πρέπει να επενδύσουν μαζί σε ένα σύστημα πρόβλεψης σε όλη τη λεκάνη αντί για μονομερείς αναπτύξεις", υποστήριξε.

 

Ο Akanda υποστήριξε επίσης την καλύτερη διαχείριση καταστροφών και τον σχεδιασμό έκτακτης ανάγκης, τα οποία «είναι αυτονόητα», αλλά πρόσθεσε ότι «όλα αυτά είναι απαντήσεις μετά το συμβάν. Οι κυβερνήσεις πρέπει να είναι proactive και προληπτικές... οπλισμένοι με συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης και αποτελεσματικά σχέδια προσαρμογής και προστασίας.»

Αφρική: Είδη-εισβολέων καταστρέφουν μαζικά τη γεωργία της Αφρικής, Ανάγνωση σε 1'

 Είδη-εισβολέων καταστρέφουν μαζικά τη γεωργία της Αφρικής

Ζώα και φυτά που εισάγονται στην αφρικανική ήπειρο προκαλούν τεράστια οικονομική ζημιά. Οι γυναίκες και τα παιδιά  την πληρώνουν. Πως?

von Esther Megbel

 

Τα είδη-εισβολείς ζώων και φυτών κοστίζουν στη γεωργία της Αφρικής 3,6 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της πρώτης ολοκληρωμένης μελέτης σχετικά με τις οικονομικές επιπτώσεις των εισβολέων, η οποία δημοσιεύθηκε στο "CABI Agriculture and Bioscience" Το ποσό αντιστοιχεί περίπου στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν  π.χ. της Γερμανίας, σαν σύγκριση. Η ζημία υπολογίζεται από τις απώλειες των καλλιεργειών και το πρόσθετο κόστος εργασίας που προκαλείται από τα παράσιτα, τα οποία η ερευνητική ομάδα του Κέντρου Γεωργίας και Βιοεπιστήμης Διεθνούς (CABI) καθόρισε μετά από έρευνες και ερωτηματολόγια σε δημοσιεύσεις.

Τα παράσιτα, τα οποία δεν ήταν αρχικά εγγενή στην Αφρική, τρέφονται σε  και με διάφορα είδη καλλιεργειών. Η μανιόκα, τα εσπεριδοειδή και οι ντομάτες έχουν υποστεί μέχρι σήμερα  τις περισσότερες ζημιές από έντομα. Το υψηλότερο κόστος προκαλείται από τον ανθρακωρύχο ντομάτας(τουτα απσολουτα) ένα έντομο που και στην Ελλάδα και σε όλες τις μεσογειακές χώρες έχεις καταστρέψει ολόκληρες καλλιέργειες και που ψεκάζεται με πολύ δυνατές συνθετικές δραστικές ουσίες και ειναι στα 11,45 δισεκατομμύρια δολάρια, ακολουθούμενο από το είδος πεταλούδας Spodoptera frugiperda, γνωστό πυραλίδα αραβοσίτου. Καταστρέφει το καλαμπόκι και δη την εμπορευσιμότητά του και προκαλεί απώλειες περίπου 9,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Περαιτέρω ζημιά προκαλείται από τα εισαγόμενα ζιζάνια: το πρόσθετο κόστος εξολόθρευσης  ζιζανίων ανήλθε σε 3,43 τρισεκατομμύρια δολάρια.

 

Κατά μέσο όρο, κάθε αφρικανική χώρα έχασε 76,32 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως - με μεγάλες διαφορές μεταξύ μεμονωμένων κρατών: Ενώ το Τζιμπουτί, η Ισημερινή Γουινέα και η Γουινέα-Μπισάου έχασαν το καθένα 100 εκατομμύρια δολάρια, η Νιγηρία επηρεάστηκε από απώλειες καλλιεργειών άνω του 1 τρισεκατομμυρίου δολαρίων.

Τα είδη εισβολέων (IAS, Invasive Alien Species) είναι φυτά, ζώα ή μύκητες που εγκαθίστανται σε βιότοπους όπου δεν ήταν αρχικά γηγενή. Έχουν οικονομική, οικολογική και κοινωνική επίδραση παγκοσμίως: προκαλούν υψηλό κόστος, αυξάνουν την κατανάλωση νερού και μερικές φορές θέτουν σε κίνδυνο την υγεία  του ανθρώπου και των ζώων. Ιδιαίτερα οι γυναίκες και τα παιδιά ασχολούνται με το βοτάνισμα των διεισδυτικών φυτικών ειδών. Σχεδόν το 70% των παιδιών από νοικοκυριά στην υποσαχάρια Αφρική πρέπει να βοηθήσουν να ξεριζωθούν τα ζιζάνια αντί να πάνε στο σχολείο κατά τη διάρκεια της επίμαχου περιόδου.

Ο Dennis Rangi του CABI, ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που εστιάζει στο περιβάλλον και τη γεωργία στις αναπτυσσόμενες χώρες, επισημαίνει ότι στην ήπειρο, "πάνω από το 80% των ανθρώπων στις αγροτικές περιοχές εξαρτώνται από τις καλλιέργειες που καλλιεργούνται για παραγωγή τροφίμων προς ίδια κατανάλωση και για εισόδημα τους. Μέχρι στιγμής έχουν γίνει λίγες μελέτες σχετικά με τον οικονομικό αντίκτυπο του IAS στην αφρικανική ήπειρο.

Η Επίτροπος Γεωργίας της Αφρικανικής Ένωσης, κυρία Josefa Sacko, πρόσθεσε: «Η διαχείριση των ειδών-εισβολέων είναι απαραίτητη προκειμένου η γεωργία της Αφρικής να αξιοποιήσει πλήρως τις δυνατότητές της και να προμηθεύσει με προϊόντα διατροφής τον αυξανόμενο πληθυσμό. Αναμένεται να διπλασιαστεί σε δυόμισι δισεκατομμύρια άτομα έως το 2050. "