Καταλονία:Τα φρόνιμα παιδιά της Ευρώπης οι Γερμανοί…

Οι Γερμανοί έμπλεξαν ίσως άσχημα αναλαμβάνοντας, με την επιμέλεια που τους χαρακτηρίζει, το ρόλο μιας Ευρωπαϊκής Αστυνομίας

Διάβασμα σε 1,5 ‘

Φωτογραφία: berlinertageszeitung.de

Η ΕΕ έχει δείξει τα τελευταία χρόνια το σπάνιο χάρισμα να κάνει συχνά αυτό που την βλάπτει. Και να ακολουθεί μια πολιτική που χτυπά τα διακηρυγμένα ιδανικά της στο πρόσωπο. Όσο δεκτό έγινε το δικαίωμα της πολιτικής αυτοδιάθεσης μεταξύ των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, τόσο λιγότερο ισχύει κάτι τέτοιο για τους Καταλανούς, ιδίως και για μια πρώην περιφερειακή κυβέρνηση.

Μέχρι στιγμής, όχι μόνο έχουν εγκαταλειφθεί όλες οι προσπάθειες αλληλεγγύης και κατανόησης από τις Βρυξέλλες, έχει εγκαταλειφθεί και η προσπάθεια να προσφερθεί για διαμεσολάβηση. Εκπληκτική εσωτερική πολιτική, ιδιαίτερα όταν κάποιοι θέλουν και οραματίζονται μια ομοσπονδία στην Ευρώπη. Τόσο η κατασταλτική δράση των Ισπανικών αστυνομικών αρχών στο Καταλανικό δημοψήφισμα για ανεξαρτησία 1 Οκτωβρίου 2017, όσο και η νομική αντίποινα μετά, που φάνηκε καθαρά σαν μια βεντέτα, δεν κατηγορήθηκαν από την ΕΕ, πόσο μάλλον  πως να περιμένεις να εκφραστεί κριτική ή μια αποδοκιμασία και επίπληξη, βλέπε πρόσφατα Πολωνία, Ουγγαρία σε διαφορετικές περιπτώσεις.

Έτσι, η συντηρητική κυβέρνηση Rajoy μπορεί να συνεχίσει ‘όπως και κάνει μέχρι σήμερα την άκαμπτη συντηρητική της πορεία, η οποία επιδιώκει ανοιχτά να αμφισβητήσει στα κόμματα της ανεξαρτησίας στην Καταλονία να έχουν τα δικαιώματα που έχουν το δικαίωμα να έχουν, αλλά πάνω απ' όλα αφαιρεί από του ηγέτες της την κοινωνική και πολιτική τους ύπαρξη, καταδιώκοντας και φυλακίζοντάς τους.

Ο Turull κατηγορείται και φυλακίζεται Τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στο Βερολίνο, διατηρούν μια ουδετερότητα, μια μη παρέμβαση, η οποία ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με μια συνθηκολόγηση με την αδιάλλακτη σκληρότητα της Ισπανικής εκτελεστικής εξουσίας ενάντια στην κυριαρχία του αιτήματος της πλειοψηφίας στην Καταλονία. Τέλος, στις περιφερειακές εκλογές στις 21 Δεκεμβρίου κέρδισαν και πάλι τα κόμματα ανεξαρτησίας, αλλά εμποδίζονται να σχηματίσουν κυβέρνηση. Ο ορισθείς Περιφερειακός Πρόεδρος Jordi Turull κατηγορείται από το Ανώτατο Δικαστήριο της Μαδρίτης, μαζί με άλλους 13 Καταλανούς πολιτικούς, της εξέγερσης, και βρίσκεται στη φυλακή και θα πρέπει να περιμένουμε μια καταδίκη σαν ένοιχοι, όπου είναι δυνατή και μια ποινή έως και 30 χρόνια.

Ταιριάζει λοιπόν στην όλη εικόνα, όταν πλέον ο πρώην Περιφερειακός Πρόεδρος Carles Puigdemont συλλαμβάνεται μόνο στη Γερμανία μετά από μια σχετική κατάσταση ασύλου που του είχε χορηγηθεί από το Βέλγιο. Όσον αφορά βεβαίως στο ότι επικαλούνται οι Γερμανοί την αναπόφευκτη εκτέλεση της ανανέωσης από την Ισπανία του Ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης, η σύλληψη και η πιθανή έκδοση του είναι ένα πολιτικό ζήτημα πλέον, και που κάνει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία σε όλες τις προσπάθειες της για αποφύγει μια σύγκρουση, να βυθίζεται και να εμπλέκεται περισσότερο σε μια σύγκρουση. Ενώ οι Φινλανδικές αρχές αρνήθηκαν προφανώς μια πρόσβαση τους στον Puidgemont και δήλωσαν, ότι αυτός «δεν μπορούσε να βρεθεί» στο Ελσίνκι, οι αρχές στο Schleswig-Holstein εργάστηκαν επιμελώς και με νομικίστικο ζήλο για το ένταλμα σύλληψης. Λέγεται ότι υπήρχαν στοιχεία από τους Ισπανούς μυστικούς πράκτορες για τον διωκόμενο Puigdemonts. Όσον αφορά την έκδοση, οι Γερμανικές αρχές θα εμφανιστούν ως εκτελεστές ενός πολιτικά χρωματισμένου συστήματος ποινικής δικαιοσύνης.

"Επικίνδυνοι προδότες" Η ενδικοφανή προσφυγή στους ισχύοντες κανόνες της ΕΕ σαν δικαιολογία για τη σύλληψη, ωστόσο, δεν θα μείνει αρκετά σαν τεκμηριωμένη. Με το τρόπο που η σύγκρουση στην Ισπανία ολοένα και περισσότερο πολιτικά τεταμένη γίνεται, πρέπει να επηρεάσει την ΕΕ. Και δεν φτάνει αυτό αλλά είναι πρόθυμη να στηρίξει κάποιους εάν πρόκειται να κυνηγηθούν "προδότες" και να τους εξουδετερώσει. Αυτό δεν μπορεί να ισχύσει σαν ένδειξη έξυπνης πολιτικής λογικής, τουναντίον είναι καταδικασμένο σύντομα να χρεοκοπήσει.

“Και η Γερμανία που είναι αρχηγός της ΕΕ? Η ηθική βλάβη του συγκεκριμένου προβλήματος είναι προγραμματισμένη. Τουλάχιστον το Βέλγιο δεν ήταν διαθέσιμο για τους διώκτες του Carles Puigdemont, και του χορήγησε κατοικία και άσυλο. Ίσως μπορεί να φανταστεί κανείς ότι υπάρχει τουλάχιστον τόσοι εξυπνάδα να κρατήσουν υπό κράτηση τον Puigdemont αλλά να μη τον παραδώσουν στις Ισπανικές αρχές. Θα ήταν επίσης ένα θέμα ιστορική ευαισθησίας, καθώς ο Καταλανός Περιφερειακός Πρόεδρος Lluis Companys, δηλωμένος Ρεπουμπλικάνος, ο οποίος εκδόθηκε το 1940 από τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής στη Γαλλία στις Δικαστικές αρχές του Ισπανού Φράνκο εκτελέστηκε στη Βαρκελώνη στις 15 Οκτώβριου 1940.”

Όχι μόνο λόγω της κλιμακούμενης σύγκρουσης και πάλι στην Καταλονία, λαμβάνοντας επίσης υπόψη τις παραδόσεις της ΕΕ, ή άρνηση να αναλάβει την ευθύνη μιας αποκλιμάκωσης είναι δύσκολο κατανοητό. Κάτι τέτοιο δεν υπήρξε ποτέ σε σχέση με άλλα κινήματα για πολιτική αυτοδιάθεση. 1990/91, υποστηρίχθηκαν ρητά οι φιλοδοξίες ανεξαρτησίας των σοβιετικών δημοκρατιών της Βαλτικής κατά της ΕΣΣΔ. Στη Κύπρο εδώ και δεκαετίες προσπαθείται μια διαμεσολάβηση, όπως και στην απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία, η ΕΕ υπεύθυνη έκανε την εμφάνισή της και έχει αναλάβει τμήματα της πολιτικής και νομικής διαχείρισης από τις αρχές του 2008. Εάν η ΕΕ στο τέλος ιδιοποιηθεί την ισπανική επίσημη θέση και διαχείριση της σύγκρουσης στη Καταλονία, τότε υποβαθμίζει τη θεωρία της Ευρώπης των περιφερειών σε φάρσα.

Dr. Nicolas Theodosakis/Lutz Herden

der Freitag-Lutz Herden:Καταλονία. Η αυτάρεσκη αδιαφορία της ΕΕ

Μια αυτάρεσκη αδιαφορία

Lutz Herden 23.10.2017

Με επίσημη άδεια από το μέσο ενημέρωσης για τη μετάφραση

Dr. rer. pol. Nicolas Theodosakis

Ισπανία Η κρίση στην Καταλονία επηρεάζει μια ενωμένη Ευρώπη περισσότερο από ότι το κέντρο της ΕΕ θα ήθελε. Οι Βρυξέλλες θα πρέπει να αντιδρούν αντί να αρνούνται.

Η Μαδρίτη πυροδότησε το επόμενο στάδιο κλιμάκωσης και θέλει να τιμωρήσει το Καταλανικό πολιτικό στέλεχος της περιφερειακής κυβέρνησης. Οποιαδήποτε προσδοκία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να παρέμβει με μετριοπαθή και μεσολαβητικό τρόπο αποδείχθηκε τελικά μια πλάνη.

Είναι ένα σημάδι της αδυναμίας της εξωτερικής πολιτικής της Ευρώπης, όταν η  διαμεσολάβηση δεν απουσιάζει μόνο, αλλά αποφεύγεται και επιδεικτικά. Μήπως πρέπει να το δει κανείς  υπό το πρίσμα  μιας μορφής οπορτουνισμού? Μάλλον, με την λογική συνέπεια της φύσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι πρώτα και κύρια μια ένωση κρατών και κυβερνήσεων - όχι εθνών και περιφερειών με τους πολίτες. Δηλαδή, η επιθυμία για αυτοδιάθεση - είτε με Καταλανούς, Σκωτσέζους, οι Φλαμανδούς, Λομβαρδούς ή Κορσικανούς θέτει υπό αμφισβήτηση αναγκαστικά την ισορροπία δυνάμεων στην ΕΕ, ιδιαίτερα την άκαμπτη αρχιτεκτονική εξουσίας που διακατέχει την ΕΕ. Επομένως, δεν αντιδρά, αλλά απλά αρνείται.

 

Μέτρο όλων των πραγμάτων

Η ΕΕ, όπως υπάρχει σήμερα, μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν διοικήσεις όπως αυτή της συντηρητικής Ισπανίας με  πρωθυπουργό τον  Rajoy  γίνουν μέτρο σύγκρισης όλων των πραγμάτων. Στη Μαδρίτη και στις Βρυξέλλες. Η πολιτική οικονομία του ευρώ, τα μέτρα λιτότητας και το καθεστώς χρέους μπορούν να διατηρηθούν μόνο με εταίρους όπως τον Rajoy. Εξαιτίας αυτού, έχει υποστεί η νομιμότητα που  ενσαρκώνεται από τον πολιτική του τάξη τραύματα όπως και η εμπιστοσύνη στα ίδιο το κράτος.

Αυτό μπορεί να φανεί αν μη τι άλλο  από το γεγονός ότι εξελέγη ο Rajoy δύο φορές στην Ισπανία το 2016, με το  Λαϊκό Κόμμα (PP)  χωρίς να κέρδισε μια σαφή εντολή να συνεχίσει να κυβερνά  με την συνεργασία των ευρώ διαχειριστών της κρίσης  όπως  μετά το ξέσπασμα της στην Ισπανία εξαιρετικά επώδυνης οικονομικής κρίσης το 2008.  Από την άποψη αυτή η επιθυμία για ανεξαρτησία της Καταλονίας είναι επίσης ένας δείκτης της αναζήτησης εναλλακτικών λύσεων στο πολιτικό κατεστημένο (status quo), του οποίου η ύπαρξη τίθεται υπό αμφισβήτηση. Ίσως αυτό είναι ακόμα η καθοριστική αιτία για την μεροληψία με την οποία οι φορείς στις Βρυξέλλες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή , βρίσκονται ανεπιφύλακτα πίσω από τη Μαδρίτη και τα καταναγκαστικά δρακόντεια πειθαρχικά μέτρα  απέναντι της  περιφερειακής κυβέρνησης της Καταλονίας.

 

Αυτοδιάθεση ενάντια την εξάρτηση

Με άλλα λόγια, πολίτες στην Ευρώπη, οι οποίοι θέλουν να ισχύσουν τα  περιφερειακά συμφέροντά τους και απαιτούν περισσότερη αυτοκυριαρχία δεν ελέγχονται καταπιεστικά μόνο από το Ισπανικό κράτος.  Το ίδιο βιώνουν και από το κέντρο της ΕΕ που τους στιγματίζει σαν παράνομους (κάτι που συχνά θεωρείται ομοίως από την πλειοψηφία των γερμανικών ΜΜΕ), επειδή βάζουν σε πρώτη θέση την αυτοδιάθεση παρά την εξάρτηση. Και αυτό, αν και οι αποσχιστές Καταλανοί με κανέναν τρόπο δεν συμπεριφέρονται ως αντιευρωπαίοι ή ακόμα και ως ΕΕ-περιφρονητές.  Σε αντίθεση με πολλούς του κυβερνώντος βρετανικού Συντηρητικού Κόμματος, με τους οποίους διαπραγματεύεται επί του παρόντος η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εντατικά και παρόλο των αντίθετων θέσεων  δεν αρνήθηκαν τον αλληλοσεβασμό.

 

Οι Βρυξέλλες υποχώρησανι στην επίσημη τυπική θέση, ότι κρίση στη Καταλονία είναι μια εσωτερική σύγκρουση, έτσι ώστε να μην αρμόζει να παρέμβει η ΕΕ. Φυσικά,  και θα μπορούσαν να υπάρχουν πολλά κανάλια επικοινωνίας - εσωτερικά και επίσημα – για να δουλέψει κάποιος προς την κατεύθυνση ενός συμβιβασμού έτσι ώστε ούτε να ταπεινωθούν ούτε να τιμωρηθούν οι αρχές της Καταλονίας. Αντ’ αυτού εγκρίνει  η έδρα των Βρυξελλών  τους χειρισμούς του Mariano Rajoy σχετικά την σύγκρουση της ισπανικής κοινωνίας, που σημαίνει κυρίως ένα πράγμα: μια συμφωνία είναι ανεπιθύμητη. Εάν η ΕΕ αποδεχθεί  αυτό έτσι απλά, θα είναι ολέθριο αν όχι και αυτοκαταστροφικό για την Ευρώπη,.

 

Θα πρέπει να τεθεί το ερώτημα  στη συνέχεια: Ποια είναι η αξία μιας συνεχούς επικαλούμενης επιθυμίας για τον εκδημοκρατισμό  αν αυτό περιλαμβάνει και την αποδοχή μιας  αυταρχικής διακυβέρνησης από τη Μαδρίτη?  Πώς θα έπρεπε να αποκατασταθεί η νομιμότητα υπό αυτές τις συνθήκες?  Και με ποιο δικαίωμα οι κυβερνήσεις της ΕΕ επιπλήττουν την Ανατολική Ευρώπη, ενώ άλλοι επιτρέπεται να κάνουν ότι θέλουν

 

Όπως γνωρίζουμε, η ΕΕ έχει κάνει αρκετά καλά. Διατηρεί μια ενιαία αγορά και μια  τελωνειακή ένωση, έχει καταργήσει τα εσωτερικά σύνορα σε μεγάλο βαθμό, έχει 19 κράτη-μέλη με κοινό νόμισμα και μια κεντρική τράπεζα,  που ονειρεύτηκε τον εαυτό της με το αποτυχημένο το 2005 Σύνταγμα της ΕΕ να βρίσκεται στο κατώφλι των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. προσπαθώντας με διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας για μια κοινή εξωτερική πολιτική, για να μη λείπει και μια παγκόσμια αύρα από τον χαρακτήρα της.  Πρώην-αποικιακές δυνάμεις όπως η Γαλλία, η Ισπανία και - ακόμη περισσότερο - το Ηνωμένο Βασίλειο τα βγάζουν πέρα τόσο λίγο με το αποικιακή τους σκέψη όσο και η Γερμανία, χωρίς την απόδειξη  μιας  παγκόσμιας πολιτικής εξουσίας.

 

Και τότε αυτή η τερατώδης Ευρωπαϊκή υπερδομή, αποδεικνύεται ανίκανη και απρόθυμη, τουλάχιστον να δικαιώσει την επιθυμία για αυτοδιάθεση των Καταλανών  τουλάχιστον  να αισθάνονται οι ίδιοι υπεύθυνοι; Γιατί να είναι τόσο δύσκολο όταν οι παράγοντες  στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη - Rajoy και Puigdemont - ισχυρίζονται ότι είναι πεπεισμένοι Ευρωπαίοι?

 

Απειλείται από την κατάρρευση

Και δεν είναι ένα μόνο  ένα Ευρωπαϊκό ζήτημα, εάν ένα μοντέλο εθνικού κράτους που εμφανίστηκε τον 17ο αιώνα αποδεικνύεται πλέον ξεπερασμένο και απορρίπτεται από πολλούς πολίτες στην εν λόγω ήπειρο; Η ΕΕ δεν οφείλει μόνο, αλλά πρέπει να αναζητήσει λύσεις και δεν μπορεί να το αφήσει αυτό στους σκληροπυρηνικούς στη Μαδρίτη. Εξάλλου, πρόκειται για μια υπαρξιακή πρόκληση. Η ΕΕ των 27 μπορεί να είναι μια συνομοσπονδία μόνο επειδή βασίζεται σε έθνη-κράτη. Εάν λείψει αυτό το θεμέλιο, ολόκληρο το Ευρωπαϊκό σπίτι απειλείται με κατάρρευση - ή πρέπει αλλιώς πρέπει να βρει μια νέα, γερή στατική.

Αν αυτό αγνοηθεί, ολόκληρο το υπάρχον καθεστώς  θα κλονιστεί. Ποιος πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνο γι’ αυτό, αν όχι τα κράτη μέλη?  Ωστόσο, η κρίση του ευρώ επιβάρυνε την ικανότητά τους να ενεργούν με τέτοιο τρόπο, που έχουν απολέσει σημαντικά μέρη του κύρους της εξουσίας τους αλλά και της εμπιστοσύνης τους. Η αυτοδιάθεση έπρεπε να επωφεληθεί από αυτό, είτε το ήθελε είτε όχι. Και αυτός ο πολιτικός φυσικός νόμος δεν μπορεί να εξουδετερωθεί από μια  καταστολή, από πειθαρχικά μέτρα ή από την αδιαφορία. Εάν η ΕΕ δεν τo αντιμετωπίσει αυτό δεν θα αναγκάσουν μόνο τους Καταλανούς να το πράξουν.