Οι φευγάτοι της Elit και της διανόησης(ΙΙΙ)Ο νεοφιλελεύθερος φασισμός απέναντι στη φτώχεια, Διάβασμα σε 2,5'

Οι φευγάτοι της Elit και της διανόησης(ΙΙΙ)

Περιεχόμενα  

• Η φτώχεια παραμένει άγνωστη και προωθείται από τους περισσότερους ‘αριστερούς.
• Το κοινό τους χαρακτηριστικό: «Ego sum, qui sum»[είμαι αυτός που είμαι] τόσο από τους προνομιούχους όσο και από τους ασθενέστερους κοινωνικά/εισοδηματικά 

Η φτώχεια παραμένει άγνωστη και προωθείται από τους περισσότερους ‘αριστερούς’.

Όπως με την ανισότητα έτσι και με τη φτώχεια κάναμε ένα κοινωνικό οικοδόμημα και την τοποθετήσαμε μέσα. Η απάντηση της κοινωνίας μας στο πρόβλημα της φτώχειας είναι τα συσσίτια και τα κοινωνικά παντοπωλεία, “δώστε τα παιγνίδια που δεν χρειάζεστε”. Μητέρα διαζευγμένη με δύο παιδιά χωρίς εργασία, και χωρίς να της δίνει ο πρώην σύζυγος τη διατροφή πρέπει να κάνει οικονομία, να πάει σε συσσίτιο για να εξοικονομήσει χρήματα για να πάρει τη σχολική τσάντα ή να πάρει ένα μικρό δωράκι για τη γιορτή του παιδιού της. Λύνεται με μιας άλλης μορφής κοινωνικού αυτοματισμού το πρόβλημα.

Μπορούν να φαίνονται παντού, στις μεγάλες και μικρές πόλεις και παρόλα αυτά δεν υπάρχει βιώσιμη συζήτηση στην πολιτική ή στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με το γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι ζουν χωρίς στέγη πάνω από τα κεφάλια τους. Η αδιαφορία είναι δεδομένη, δεδομένου ότι πολλοί βασίζονται στα κοινωνικά συσσίτια και παντοπωλεία και γενικότερα στον εθελοντισμό των πολιτών και στα ενοχοποιητικά συναισθήματα που μας περιτριγυρίζουν.

Μη εμπιστεύεστε τους ανθρώπους που σχετικοποιούν τη φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση με στατιστικούς δείκτες και όχι μόνο, και κάνουν τα θύματα θύτες. "Η αδιαφορία είναι μια παραλυσία της ψυχής, ένας πρόωρος θάνατος" [Άντων Τσέχωφ, συγγραφέας]

O Orban το έκανε ήδη στην Ουγγαρία. Ποινικοποίησε τους άστεγους. Κάποια στιγμή ακούστηκε και το ίδιο και στη Κρήτη και μετα απο διαμαρτυρία στα  τοπικά ΜΜΕ  διαγράφτηκε το πρόστιμο ενός άστεγου. Δεν έχουν δικαίωμα, είναι παρανομία να μην έχεις σπίτι. Στη Γερμανία μοιράζουν κλήσεις παραβατικής συμπεριφοράς στους άστεγους – γιατί είναι άστεγοι- και τους καλούν να πληρώσουν για το παράπτωμά τους, ειδάλλως τους πάνε φυλακή για μερικές ημέρες.

«Η φτώχεια είναι το αποτέλεσμα της τεμπελιάς . Αυτό ορίζει ο νεοφελευθερισμός και φτιάχνει το οικοδόμημά του»: Όσοι δεν έχουν αποδείξει ότι είναι "ανταγωνιστικοί" χαρακτηρίζονται ως αδύναμοι, ανόητοι, φτωχοί και τεμπέληδες. Όσοι δεν μπορούν ή δεν επιθυμούν πλέον να ενταχθούν, περιθωριοποιούνται ή απειλούνται με «την πτώση τους». Τους "παραπεταμένους και περιττούς" τους κατακρημνίζουν βαθύτερα , καταγγέλλονται δημοσίως και εξευτελίζονται.^[23]

Ποιος νοιάζεται για όλους αυτούς ή για το πως θα αλλάξει αυτό. Εν τω μεταξύ, έχει εδραιωθεί στη μικρή μάζα των διανοουμένων που όλο και αναμιγνύονται με την οικονομική και πολιτική ελίτ ένα διόλου ξεκάθαρο συστημικό ‘αριστερό περιβάλλον’, στο οποίο διαφαίνεται και μια αλαζονεία. Δεν ορίζεται πλέον ο αριστερός σκεπτόμενος αναφορικά με την κοινωνική του διάσταση, γιατί τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί υποστηρίξαμε την κυβερνητική πολιτική των τελευταίων ετών. Υπάρχουν εμφανή σε μερικά σημεία του συγκεκριμένου milieu συμπτώματα, για μια υποσυνείδητη ίσως και συνειδητή περιφρόνηση για την "κατώτερη τάξη" . Θεωρείται δε απο τους ίδιους και σαν σωστή πολιτική θέση.

Από την άλλη πλευρά. "Ο πλούτος είναι το αποτέλεσμα της εργατικότητας και της απόδοσης ." Αυτό είναι ένα άλλο σύνθημα των νεοφιλελεύθερων ιδεολόγων. Δεν πρόκειται για ευημερία για όλους! Το αντίθετο συμβαίνει: στον νεοφιλελευθερισμό, ηγούνται μέσω των "ελίτ" και των κλειστών κυβερνητικών κύκλων, εμπειρογνωμόνων/τεχνοκρατών, Βουλευτών, Υπουργικών διευθύνσεων, δικτύων και μυστικών συμμαχιών.

Αυτή η αξίωση που έχουν για ηγεσία, βασίζεται στην κοινωνική Δαρβινιστική ιδεολογία της «νίκης των ισχυρών» ^[24]. Η δημοκρατία αποτελεί για αυτούς τους "ελίτ κύκλους" μια μόνιμη απειλή για τον προμαχώνα της εξουσίας τους. Είναι το «μεγάλο επίτευγμα» των νεοφιλελεύθερων. Δημιούργησαν μια (νέα) ταξική ιδεολογία με το μανδύα μιας επανακαθορισμένης αντίληψης για Δημοκρατία και Ελευθερία.

Το κοινό τους χαρακτηριστικό:  «Ego sum, qui sum»[είμαι αυτός που είμαι] τόσο από τους προνομιούχους όσο και από τους ασθενέστερους κοινωνικά/εισοδηματικά.

Οι αξίες της καθολικότητας που δόθηκαν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στις κοινωνίες, προϋπέθεταν τα βασικά στοιχεία: δημόσια και κοινωνική πρόνοια και φροντίδα, παιδεία, υγεία και ανθρώπινα δικαιώματα μειονοτήτων κλπ.

Ο νεοφιλελευθερισμός καταργεί την παγκοσμιότητα/ καθολικότητα, και προχωράει στις αρένες που χαρακτηρίζονται από ταυτοπολιτικές διαδικασίες ακόμα πιο ριζοσπαστικά και βάζει στη θέση της ισότητας, τη διαφορά, τη διάκριση. Καταργήθηκε ή καλύτερα υποβαθμίστηκε η σημαντικότητα του δημόσιου τομέα, με εξοικονόμηση στις υπηρεσίες φροντίδας, κοινωνικές κατοικίες, βιβλιοθήκες, αθλητικές αίθουσες και αθλητικά κέντρα.

Αλλά το ερώτημα είναι γιατί? Όποιος έφερνε αρκετά στην αγορά μπορούσε και να έχει και αρκετό κέρδος, όποιος έφερνε λίγα θα έχανε και σίγουρα στην διάρκεια του χρόνου περισσότερα. Έτσι λοιπόν οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι δημόσιοι θεσμοί φτωχότεροι.

Μέχρι τα χρόνια του ’60 είχαμε έναν individualism ο οποίος σαν χώρος δραστηριοποίησης είχε το «χώρο της ισότητας». Τώρα αυτός ο «χώρος» έχει δώσει χώρο στο «χώρο της διαφορετικότητας»^[25]. Όμως αυτή είναι μια διαφορά που τονίζει την ίδια, την ατομική ταυτότητα του κάθε ενός, την αυθεντικότητα του ας πούμε του κάθε ενός, χωρίς προσαρμογή, χωρίς ένταξη. Just so! «Ego sum, qui sum» .

Είναι αν το δούμε στη δημόσια σφαίρα το σύνολο, σαν «η διαχωριστική γραμμή μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού προσώπου, μεταξύ πολιτειακού πολίτη (Citoyen) και ιδιώτη πολίτη» [Isolde Charim].

Μέσα του είναι -ένας άγνωστος για αυτόν- διαφορετικός άνθρωπος από ότι προς τα έξω δείχνει.

Έτσι καταλήγει ο άνθρωπος να αντιμετωπίζει ανάμεικτα συναισθήματα που δεν τα έχει τακτοποιήσει και διερευνήσει και κατευθύνεται από την ανικανότητα να προσδιοριστεί και μέσα αλλά και σύμφωνα με τις ηθικές αξίες ενός κοινωνικού συνόλου, και όχι μόνο σαν αυθεντία, σε πράξεις που δεν συνάδουν με την ολοκλήρωσή του σαν κοινωνικό άτομο αλλά και σαν «ιδιώτης» αφού το θέλει έτσι. Το τέλος αυτής της εποχής ψυχαναλυτικά δεν το γνωρίζουμε.

Γιατί ο ανταγωνισμός μεταξύ των «αυθεντικών υποκειμένων» είναι μεγάλος και λίγοι καταλαβαίνουν να εκμεταλλευτούν τους μηχανισμούς και αυτά τα εργαλεία της παγκοσμιοποίησης έστω και για δική τους εξέλιξη μέσα στο κατεστημένο. Και το βλέπουμε οι ίδιοι όταν λέμε: «μας πως είναι δυνατόν να τα κατάφερε αυτός έτσι. Πρέπει να είσαι γεννημένος έτσι, αλλιώς δεν τα καταφέρνεις». Και οι άλλοι δε που δεν έχουν φτάσει σε αυτό το επίπεδο κατάληξης, χωρίς να μπορούν να εισέλθουν στη προνομιακή θέση των πρώτων κατηγορούν όλους τους άλλους σαν ανδρείκελα που δεν είναι σε θέση να δουν την δικιά τους «ηθική προσέγγιση του αυθεντικού».

Το επόμενο σχετικό άρθρο θα αναφέρεται επιγραμματικά στα:

· μετασχηματισμό του λόγου για το κοινό,

· αν ο Άξιος = και αμοιβαία εμπιστοσύνη ?

· ότι η διαφθορά θα τυραννάει εσαεί,

· με το παράδειγμα της κλιματικής αλλαγής να μας δίνει να κατανοούμε πολλά πράγματα.

· Μήπως θα πρέπει να αναπτύξουμε μια αντίστροφη λαϊκίστικη στρατηγική για καταπολέμηση του νεοφιλελευθερισμού.

o Τα fake News δεν τα εφεύρε ο Trump

o Δημοκρατία δεν είναι «satisfaction machine“

 

[23] Mies, Θ., Neoliberaler Faschismus, Hinter der liberalen Fassade lauert die Diktatur.in: RUBIKON, 4. Juli 2018, https://www.rubikon.news/artikel/neoliberaler-faschismus

[24] Mies, Θ., Neoliberaler Faschismus, Hinter der liberalen Fassade lauert die Diktatur.in: RUBIKON, 4. Juli 2018, https://www.rubikon.news/artikel/neoliberaler-faschismus

[25] Charim, Isolde., Ich und die anderen, Wie die neue Pluralisierung uns alle verändert, Verlag Zsolnay. 2018, pp 30-40.

 

Τι μας βάζουν στο κεφάλι, για το πως πρέπει να ζησουμε . Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ. Διάβασμα σε 1,5'

Μία κοινωνία των ψεμάτων ή η λεγόμενη κανονικότητα

Θα ξεκινήσω με το πιο στερεότυπο  και απλοϊκό αλλα όμως προφανές πλέον, αν το συνδέσω με αυτό που συνέβει στον πλανήτη τον Ιανουάριο του 2020 με την Πανδημία.

Η ζωή είναι σύντομη.  Τίποτα δεν είναι εγγυημένο και δεδομένο.  Είμαστε μια διασυνδεδεμένη ανθρώπινη φυλή σε έναν κοινό πλανήτη που τον μοιραζόμαστε.

Και θα μπούμε αμέσως στο κύριο θέμα, για το πως μία κοινωνία των ψεμάτων,

σου ρυθμίζει την δική της κανονικότητα στα πλαίσια της οποίας θα ζήσεις εσύ.

Ας πάρουμε λοιπόν τους νέους ανθρώπους που βρίσκονται στην εναρκτήρια φάση βάση της  εκπαίδευσής τους και της επαγγελματικής τους ζωής. Τι πρεσβεύει λοιπόν η κοινωνία στο σύνολο της (από πολιτική ΜΜΕ, θεσμοί υπηρεσίες, γονείς, παιδιά, σχολείο) σχετικά με

Την καριέρα σας 

Πρέπει να φοιτήσετε  σε πανεπιστήμιο για να έχετε μετα μια καλή δουλειά. 

Θα πρέπει να διαλέξετε ένα σημαντικό και «πιασσάρικο» άξονα επαγγέλματος. 

Η ελεύθερη εργασία είναι «επικίνδυνη» ενώ η εργασία σε ένα παραδοσιακό επάγγελμα  ιδιαίτερα στο δημόσιο τομέα είναι «ασφαλής». 

Μία πηγή εισοδήματος θα πρέπει να είναι επαρκής για την χρηματοοικονομική σας σταθερότητα. 

Η εργασία σε ένα επάγγελμα που μισείτε αξίζει τον κόπο, μόνο εάν αμείβεται αρκετά καλά. 

Εάν εργαστείτε σήμερα σκληρά,  θα έχετε μια [μεγαλύτερη, καλύτερη] απόδοση αργότερα. 

Η εξωτερίκευση του κοινωνικού σας στάτους σήμερα και μόνο σήμερα είναι σημαντική.

Πώς οφείλει να λειτουργεί η εργασία, η δουλειά σας

Πρέπει να έχετε συναντήσεις- meeting, χωρίς αυτά δεν υπάρχει παργωγικότητα.  

Όλοι πρέπει να εργάζονται από 5 μέρες την εβδομάδα συγκεκριμένες ώρες. Κάποιοι εντελώς άτυχοι,  θα πρέπει να σπάσουν τη μέρα τους στα δυο τους. Σε αυτό συμβάλουν και τα συνδικάτα.

Εάν δεν μπορείτε να επιβλέπετε τους υπαλλήλους σας κατά την εργασία, πιθανότατα θα χαλαρώσουν, οπότε πάντα έλεγχο. 

Οι άνθρωποι είναι πιο παραγωγικοί μόνο στο γραφείο και όχι από το σπίτι. (Καλύτερα ακόμα; Σε γραφείο ανοιχτού σχεδιασμού για περισσότερη συνεργασία εκεί που κάθονται όλοι μαζί χωρίς διαχωριστικά.) 

"Η απομακρυσμένη εργασία δεν λειτουργεί για την εταιρεία μας", λένε πολλοί.

Όποιος πρέπει να δηλώσει πτώχευση πρέπει τώρα να το κάνει γιατί αργότερα παρασέρνει και άλλους και περισσότερους μαζί του.

Με την κυβέρνηση σας & τους θεσμούς σας

Το δημόσιο σχολικό σύστημα σας προετοιμάζει επαρκώς για  μια ενηλικίωση! 

Η εθνική σας κυβέρνηση είναι ένα αξιόπιστο δίχτυ ασφαλείας για περιόδους κρίσεων και καταστροφών(αυτό εξαρτάται από τη χώρα από την οποία, υποθέτω στην Ελλάδα  μέχρι τώρα τα τελευταία χρόνια ένα μεγάλο ερωτηματικό(?)) 

Ο σκοπός των νόμων είναι να υπηρετεί και να προστατεύει. 

Οι θεσμοί και οι υπηρεσίες στην υπηρεσία του λαού. Οι καλοπροαίρετες παρατηρήσεις σας βελτίωσης  σε μια υπηρεσία κατανοείται από τους εκεί εργαζόμενους σαν : « τι θέλετε να πείτε δεν κάνουμε καλά τη δουλειά μας?»

Οι πολιτικοί εργάζονται για τους πολίτες, έχουν τα πάντα υπό έλεγχο και ξέρουν τι κάνουν. 

Οι πολιτικές, πάντα η χώρα μας μπροστά μόνο στη πασαρέλα του life style, και γαία πυρί μιχθείτω  είναι ο καλύτερος τρόπος διαβίωσης.  Είμαστε η πιο όμορφη χώρα στο κόσμο με ήλιο και θάλασσα και …

Με το θέμα της υγείας σας

Το σύστημα υγειονομικής μας περίθαλψης είναι το πρώτο! 

Μπορείτε να βασίζεστε σε φάρμακα και εμβόλια αντί να φροντίζετε το ανοσοποιητικό σας σύστημα. 

Η διαχείριση ενός άγχους ενός υπέρβαρου ατόμου που εξαρτάται από τα συνταγογραφούμενα φάρμακα και είναι φυσιολογική και αποδεκτή, είναι ότι καλύτερο μπορεί να προσφέρει μια κοινωνία. 

Η Ελλάδα έχει την ... υγειονομική περίθαλψη(βάλτε εσείς ότι θέλετε) .

Ο κόσμος 

Ο ρατσισμός δεν υπάρχει πια. 

Όλοι ζουν υπό ίσους όρους. 

Μια αλλαγή θα διαρκούσε πολύ, άρα δεν συμφέρει ο ανασχηματισμός. 

Οι άνθρωποι από διαφορετικές χώρες είναι «διαφορετικοί» από εσάς. 

Τα τείχη και τα σύνορα θα σας προστατεύσουν.

Πώς να ζήσετε τη ζωή σας 

Αξίζει να σχεδιάζετε για το τι θέλετε να είστε σήμερα, πως θέλετε να προβληθέιτε σήμερα, παρά  να ζήστε σήμερα με το θέλω να καταφέρω σήμερα κάτι για να έχω και στο αμεσο μέλλον.

Ένα καλύτερο, λαμπρότερο μέλλον είναι (σιωπηρά, στη κυριολεξία) εγγυημένο εάν βάζετε το κεφάλι σας κάτω, εργάζεστε σκληρά και ακολουθείτε τους κανόνες. 

Πρέπει να αγωνιστείτε για την οικονομική σας ασφάλεια έναντι της υγείας, της ευτυχίας και της περιπέτειας. 

Οι εξωτερικοί παράγοντες είναι αμφότεροι και η πηγή όσο και η λύση στα προβλήματά σας. 

Χρειάζεστε πολλά χρήματα για να έχετε υψηλή ποιότητα ζωής. 

Μείνετε στη προστατευόμενη λωρίδα σας: η αφομοίωση είναι καλύτερη (και ασφαλέστερη) από το να  διαφοροποιείστε. 

Πρέπει να παρακολουθείτε τα νέα κάθε μέρα – στην τηλεόραση φυσικά- για να είστε υπεύθυνοι πολίτες. 

Τα προβλήματα του κόσμου είναι μεγαλύτερα από εσάς, για να  μπορέσει να τα λύσει κάποιος άλλος(λοιπόν, ίσως να μην δοκιμάσετε καν να τα λύσετε)

Η κοινωνία ήταν λάθος για εσάς, οκ. Ποιο είναι το επόμενο βήμα?

Η κοινωνία θαυμάζει τους ανθρώπους που επιτυγχάνουν αγνοώντας τη συμβατική σοφία. 

Τι γίνεται αν το ζιγκ ζαγκ  στη ζωή σας  ήταν ίσως ο καλύτερος τρόπος για να ζήσετε;

Γνωρίζετε ότι υπάρχουν μουσικοί παραγωγοί που δεν γνωρίζουν τίποτα για τη θεωρία της μουσικής;

Τι θα συμβεί αν η παραβίαση των κανόνων δεν ήταν συνταγή για καταστροφή, αλλά ένας οδικός χάρτης για την εύρεση ευτυχίας και ικανοποίησης στη ζωή;

Δεν λέω ότι πρέπει να σταματήσετε τη δουλειά σας, να πουλήσετε τα πάντα και να μετακομίσετε σε μια ξένη χώρα ή να πάρετε τα βουνά (που επιθυμεί ο  συντάξας). Αλλά τι θα μπορούσε να συμβεί αν αποφασίζατε να ξεκινήσετε ξανά τώρα; Τι θα γινόταν αν σβήνατε το μαυροπίνακα, με όλα αυτά που νομίζατε ότι γνωρίζατε και είχατε γράψει με την κιμωλία και ξαναγράψετε «τους κανόνες» που σας αρέσουν;

Γιατί όχι? Τίποτα δεν έχει νόημα πια. Μια αναστάτωση είναι η καλύτερη στιγμή για κάτι νέο. Αυτή είναι η ευκαιρία - δεν θα υπάρξει ποτέ άλλη μέρα όπως σήμερα. Απενεργοποιήστε λοιπόν τα νέα της τηλεόρασης. Κατεβάστε το τηλέφωνό σας. Ακολουθήστε τη διαίσθησή σας και τον έρωτα της ζωή σας είτε είναι ένα έμβιο όν είτε είναι  η φύση και ξεκινήστε τη δουλειά σας, αν έχετε, για να βοηθήστε και τους άλλους που δεν έχουν.

Οι φευγάτοι της Elit και της διανόησης(ΙVα): Γιατί αποφεύγουν πλέον την πολιτική σύγκρουση, Διάβασμα σε 3’

Οι φευγάτοι της Elit και της διανόησης(ΙVα):  

Γιατί η δημόσια σφαίρα δεν είναι πλέον ελκυστική για τους κύκλους τους και αποφεύγουν την πολιτική σύγκρουση.  

Τη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική  και τον μετανεωτερικό τους ναρκισσισμό τα  θεωρούν πλέον σαν το πολιτικό τους Status quo και συγχρόνως προϋπόθεση προστασίας των οικονομικών συμφερόντών τους.

Διάβασμα σε 3’, THS 06012019

Wilhelm Buschs Max und Moritz

Περιεχόμενα

·         Μετασχηματισμός του λόγου στη γλωσσική και γραπτή του έκφραση στη δημόσια σφαίρα

·         Συνέχεια του „Living in Excess και της παιδαγωγικής αυστηρότητας- Τα ανήλικα αριστερά και όχι μόνο άτομα

·         Άξιος = Αμοιβαία εμπιστοσύνη ? 

·         Η διαφθορά και η διαπλοκή θα τυραννάει εσαεί 

·         Το παράδειγμα της κλιματικής αλλαγής

 

Μετασχηματισμός του λόγου στη γλωσσική και γραπτή του έκφραση στη δημόσια σφαίρα. 

Μερικές φορές είναι απαραίτητο όχι μόνο να παράγουμε γνώση, πολύ πιο σημαντικό είναι  και να την μεταφράζουμε σε ένα ευρύτερο κοινό. «Χρειαζόμαστε πνευματικούς ανθρώπους, ειδικά όταν το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον εξασθενεί» και υποβαθμίζεται σαν υπόβαθρο για τη δημόσια σφαίρα, για να αναλάβουν αυτή τη δύσκολη κοινωνική εργασία.

Ένα υποψήφιος Δήμαρχος είπε πρόσφατα: «Η πόλη δεν πρέπει να γυρίσει πίσω. Έχουμε σχέδιο, γνωρίζουμε την πόλη. Θα πορευθούμε με επίκεντρο τον πολίτη και το σεβασμό στον δημόσιο χώρο.»  Τι λέει αυτή η πρόταση για ένα μέσο πολίτη μίας πόλης που μαστίζεται από ανεργία, βρωμιά, κλείσιμο καταστημάτων, συνωστισμός νέων στις καφετέριες με «αυθεντικές συζητήσεις», φτωχών άστεγων,  αντικοινωνικών, μεταναστών προσφύγων επαιτών κλπ. κλπ. Τι μπορεί να καταλάβει ένας υποψήφιος εκλογέας για να ψηφίσει το πρόσωπο που θα -τάχα μου δήθεν- τον εκπροσωπεί στο ΔΣ της πόλης του? 

Δηλαδή τα άτομα αυτά δεν έχουν καταλάβει απολύτως τίποτα για το τι συμβαίνει στη κοινωνία τους δίπλα τους, απέναντί τους.  Είναι απλά επικίνδυνα για τη δημόσια σφαίρα.

Παρακάτω. «Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω», «εμείς ξέρουμε καλύτερα», «ο πολίτης στο επίκεντρο». Βεβαίως ο «δημόσιος χώρος» που τον κατανοούν το πολύ 5% του πληθυσμού μιας πόλης πρέπει να παίξει σημαντικό ρόλο. Προεκλογικά προφανώς για μια συγκεκριμένη και μόνο πολιτισμική ομάδα, που ταυτίζεται με την ηγεμονία της επι του δημόσιου χώρου. Καμία λέξη για την ανισότητα και την αδικία στα δημοτικά διαμερίσματα και τις γειτονιές. Την ένταξη ίσως και ενσωμάτωση κάποιων – όσοι θέλουν- μεταναστών.

Και πάλι τα ίδια. λίγο πριν από εκλογές. Τι ανόητοι τελικά που είμαστε σαν αυτοχαρακτηριζόμενα κοινωνικά όντα.  Ένας έξυπνος πολίτης δεν περιμένει κάτι άλλο από πολιτικές μούμιες όταν βαριούνται ή δεν αντέχουν άλλο χωρίς δόξα και εξουσία. Κάτσε βρε παιδί, μου στα αυγά σου, δε βλέπεις ότι οι σκεπτόμενοι, υπό τέτοιες συνθήκες  δεν προχωρούν σε ενασχόληση με τα κοινά ακόμα. Τους καταλαμβάνετε το χώρο, απλά έτσι και αποφεύγουν για τα επόμενα χρόνια να μπορέσουν να ασχοληθούν ανιδιοτελώς με τα κοινά!

Σήμερα ένας Δήμαρχος θα πρέπει να κάνει ένα πράγμα μόνο, να κοιτάζει να λειτουργεί άψογα η καθαριότητα και η προστασία από την κλιματική αλλαγή, τίποτε άλλο, αφού δεν μπορεί ούτως ή άλλως. Οπότε μη εξαγγέλλει  τίποτε άλλο σαν πολιτικό στόχο που σίγουρα δεν θα είναι κατανοητός από κανένα αλλά και ούτε θα τον ακούσει κάποιος. Τη καθαριότητα και τον καύσωνα όμως μπορεί να το κατανοήσει σχεδόν ο κάθε πολίτης, όταν πραγματώνεται η καθαριότητα σε μια πόλη.

Στόχος  σε μια πόλη θα πρέπει να  είναι: καθαριότητα της πόλης και όχι ο εμπορο-καταναλωτικός εξωραϊσμός  του κέντρου και δη μόνο του εμπορικού. Η προστασία των ευάλωτων και αδύναμων κοινωνικών ομάδων από την κλιματική αλλαγή. Τέλος!  Δυο πραγματάκια που κάνουν τη διαφορά. Αφήστε το δημόσιο χώρο κατ’ αρχήν στη άκρη. Μόλις φανούν τα αποτελέσματα των παραπάνω δύο θα εκπλαγούμε πως ο δημόσιος χώρος αναλαμβάνει μόνος του την ανανέωσή του από τη δημόσια σφαίρα.

Πως θα  «διεκδικεί  (η πόλη) μεταξύ άλλων καλύτερες συγκοινωνίες ...» αφού δεν έχετε λόγο στον σχεδιασμό και την διαμόρφωση των αστικών συγκοινωνιών και δεν παροτρύνετε τους κατοίκους να βγουν στους δρόμους να απαιτήσουν να καθορίζουν αυτοί τη συγκοινωνιακή πολιτική που τους αφορά άμεσα  στη πόλη και στα περιαστικά διαμερίσματα? Δεν θέλετε σύγκρουση αλλά μόνο τάχα μου συναινετική επικοινωνία, για να φαίνεστε προς τα έξω δημοκρατικοί.

Δεν λέει απολύτως τίποτα ο επίλογος (πρόσφατα) μιας Κοινοτικής Συμβούλου στη Θεσσαλονίκη σε άρθρο της σε ηλεκτρονικό μέσο στη πόλη(magazin) σχετικά με την θέση της απέναντι στο δημόσιο χώρο και την εξαθλίωση ενός δημόσιου χώρου από το κοινό, που οι μεσοαστοί το ονομάζουν “στολίδι” της πόλης: ”να αρχίσουμε με το έργο αυτό που τόσο αγάπησε η πόλη να διδάσκουμε στους κατοίκους της την κουλτούρα της συντήρησης.”  Εδώ το έχει χάσει ήδη το παιγνίδι.

Τι μπορείς να καταφέρεις με μια τέτοια πρόταση σε μια γειτονιά, ακόμα και σε μια πλησίον της παραλιακής ζώνης? ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Δεν είναι αυτό το καθήκον σας, να προτείνετε αόριστα, να  πείτε παιδαγωγικά και με σηκωμένο το δάχτυλο να σταματήσουν οι πολίτες να…  και να προσέχουν σαν τα μάτια τους το δημόσιο χώρο  etc. etc. Αυτό είναι το τετριμμένο χαρτί. Για άλλα δεν υπάρχουν αντοχές και βλέμματα παρατήρησης  εκ μέρους σας, και αυτό το έχει αποδείξει και ο Δήμος με όλο το δημαρχιακό του επιτελείο. Διότι μια φωνή αντιπολιτευτική στη ΤΑ να υπήρχε θα ακουγόταν σε ένα τόσο ήσυχο απελπισμένο και τελικά και απεγνωσμένο περιβάλλον της πόλης.

Συνέχεια του „Living in Exzess και της παιδαγωγικής αυστηρότητας- ανήλικα άτομα.  Και οι παλαιότεροι θεωρούμενοι αριστερίζοντες διανοούμενοι δεν ξέρουν από που να γλυτώσουν, και παραδίδονται για τα παιδιά τους αμαχητί. Τα παιδιά τους ούτως ή άλλως.  Ούτε καν σκέφτονται την δυνατότητα διεκδίκησης και  καυχώνται χαμογελώντας ή σηκώνοντας τα φρύδια:  «εγώ τα έκανα τόσα χρόνια, τα διαπαιδαγώγησα τα παιδιά μου έτσι,  δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω έχω κουρασθεί, τώρα είναι αυτά στη σειρά να παλέψουν»^[1], …  οι ίδιοι όμως „Living in Exzess“.

Παρατηρείς – ήμουν παρών στο συμβάν- να επιτίθενται άνδρες απο πάλαι ποτε εκσυγχρονιστική αριστερή παράταξη σε 2 γυναίκες, νέες, σε σχεδόν εγκαταλελειμμένο για τον βαθμό σημαντικότητάς του αρχαιολογικό χώρο στη πόλη που διαμένουμε, διότι μπήκαν να μαζέψουν οι γυναίκες κάποια νεότατα γατάκια, να τους δώσουν κάποιο  φάρμακο, καθώς μικρά, είχαν ίωση μάλλον. Και άρχισαν οι εαυτόν αποκαλούμενοι αριστεροί, ακόμα 60ηρες και κάτι του γνωστού κομματικού μηχανισμού, (ο Χριστιανόπουλος έγραψε κάτι όμορφο για τους ψευτοκουλτουριάρηδες) να τους απευθύνονται με αυστηρό ύφος: « και που νομίζετε ότι είσαστε και ξέρετε ότι είναι δημόσιος  χώρος αυτός- με σηκωμένο το δάχτυλο-  και δεν μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε εσείς etc etc..»^[2] . 

Δηλαδή ούτε τον ορισμό του δημόσιου χώρου δεν μπόρεσαν να δώσουν να καταλάβουν στις γυναίκες, που και πάλι δεν τους το απαγορεύει κανείς. Εάν έλεγαν είναι φυλασσόμενος αρχαιολογικός χώρος θα ήταν διαφορετικά.  Αλλά «ο δημόσιος χώρος» παίζει, η λέξη «δημόσιο» τρομοκρατεί την άθλια κατώτερη κοινωνική μάζα.

Αυνανίζονται οι „neoliberals lefts”, όταν αισθάνονται ότι διαφοροποιούνται από τον κοινό πολίτη.

Αυτός είναι ο συμπληρωματικός κακός κόσμος, όχι η χρηματοπιστωτική κοινότητα. Αυτοί οι ίδιοι έρχονται σε όποια κοινωνική διάδραση με τον πολίτη. Αλλά με ποιο πολίτη, μόνο με την αυτοονομαζόμενη φιλελεύθερη ελίτ για να έχει και ενδιαφέρον το αλισβερίσι, χωρίς καν να σκέπτονται ότι δρουν τώρα και χρόνια συμπολιτευόμενοι νεοφιλελεύθερα,  χρησιμοποιώντας (επαναφέροντας^[3]) το δικό τους όρο της πολιτικής ορθότητας, για να προστατευτεί το συνονθύλευμα τους^[4] , την κάστα τους. Στους άλλους σηκώνουμε το δάχτυλο με παιδαγωγικό ύφος

 

Ο Α. Ο Hirschman (φιλόσοφος και οικονομολόγος) έκανε την εξής διατύπωση^[5] και διάκριση μεταξύ αυτού του μέρους του εαυτού μας που ενεργεί ως καταναλωτής και εκείνο που μας παρέχει τις αιτίες/τους λόγους για την συγκεκριμένη ενέργεια.

Αυτό θεωρείται ότι μπορεί να εφαρμοστεί σε διάφορες σκηνές καθημερινής ανεξέλεγκτης  συμπεριφοράς είτε αυτή είναι π.χ. η κατανάλωση αγαθών είτε αυτή των συναισθημάτων είτε πνευματικής ηλιθιότητας.

 

Η αγορά αντικατοπτρίζει αυτό που ο Hirschman χαρακτήρισε σαν προτιμήσεις που «αποκαλύπτονται στους acteurs  όταν αγοράζουν αγαθά και υπηρεσίες». Αλλά, ακριβώς έτσι ο Hirschman εξηγεί παρακάτω, ότι οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν ταυτόχρονα την "ικανότητα από τις, σε αυτούς, 'αποκαλυπτόμενες' ανάγκες τους,  να αποσύρουν τις επιθυμίες τους και τις  προτιμήσεις τους (για ένα και μοναδικό σκοπό), να αναρωτηθούν αν πραγματικά θέλουν, τι θέλουν, και αν αγαπούν πραγματικά αυτές τις προτιμήσεις». Διαμορφώνουμε τον εαυτό μας και την ταυτότητά μας βάσει αυτής της ικανότητας για αντανακλαστικό προβληματισμό. Η εφαρμογή των μεμονωμένων ικανοτήτων αντανακλαστικότητας ονομάζεται κατανόηση, η συλλογική εφαρμογή αυτών των ικανοτήτων  ονομάζεται κοινή λογική. η εφαρμογή αυτής της λογικής για τη διατύπωση νόμων και πολιτικών αντιπαραθέσεων(discurs) ονομάζεται δημοκρατία. Όταν κατονομάζουμε τους  λόγους των ενεργειών και των πεποιθήσεών μας, αναδεικνύουμε τον εαυτό μας: ατομικά και συλλογικά, αποφασίζουμε ποιοι και τι είμαστε.

 

Αν συνεχίσουμε τη σκέψη μας πάνω σε αυτό θα δούμε ότι οι μετανεωτερικές ψευτοπολιτικές έχουν ανοσοποιηθεί τελείως απέναντι σε απλές κριτικές αλλά και κριτικές επιθέσεις.  Δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Προσπαθήστε να κάνετε αντικειμενική κριτική σε ένα άτομο που πιστεύει ότι είναι αριστερός ή ότι κυβερνά σαν αριστερός σήμερα τη χώρα μας. «Έχουν καταφέρει να εντάξουν την ύπαρξη τους σε μια ζώνη μεταξύ πολιτικής από την μια και της ηθικότητας και ευπρέπειας από την άλλη και ανάλογα τις ανάγκες να ταλαντεύονται από την μια προς την άλλη^[6]. Εδώ  η ‘προκλητική’ πρόκληση ακούει σε μια ηθική λέξη. «Ενηλικίωση» [ Zupančič, Alenka., Sex and Ontology, 2016.]

Η κλιματική αλλαγή.  Ένα άλλο παράδειγμα για το παραπάνω σε ένα άλλο υψηλότερου επιπέδου μόρφωσης -και εδώ αναφερόμαστε στοχευμένα στους διανοούμενους- και παιδείας είναι η επιστήμη του κλίματος - όσο χρήσιμη και εποικοδομητική και αν είναι - έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα: «οι επιστήμονες του κλίματος δεν καταλαβαίνουν τι είναι η κοινωνία, δεν καταλαβαίνουν τι είναι ο πολιτισμός δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ψυχολογία»[Harald Welzer].

Δεν κατηγορείται κανείς με αυτό, απλά  δεν είναι ενσωματωμένο το συγκεκριμένο θέμα στην επιστημονική τους εκπαίδευση, κάτι που παλαιότερα που δεν υπήρχε το θέμα δεν χρειαζόταν. Η διαλεκτική στην κοινωνιολογική τους προσέγγιση δεν υπάρχει. Το να έχουμε την ιδέα, ότι η απλά και μόνο η παρουσίαση ορισμένων γεγονότων (facts) οδηγεί την επιθυμητή δράση-αντίδραση είναι κάτι το εξωπραγματικό δεν έχει τίποτα να κάνει με την αληθινή κατάσταση έξω στη κοινωνία και πως αντιδρά αυτή.

Δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα. «Με αυτή την έννοια, πολλά από τα προβλήματα που έχουμε τώρα είναι καθαρά του οίκου μας» [Harald Welzer], δεν εξαπλώνονται παραπέρα, παραμένουν στο κύκλο μας.

Κάποιος πρέπει να λάβει υπόψη το γεγονός ότι έχουμε μια καπιταλιστική οικονομία ανάπτυξης που οι άνθρωποι εξαρτώνται από την κατανάλωση «και ότι βρίσκονται μέσα σε διάφορες δομές εθισμού». Αυτό το έχει καταλάβει ο καπιταλισμός και η παραγωγή του και το εκμεταλλεύεται πλήρως μέσω των διαφημίσεων, και η  οποία διαφήμιση είναι και η κότα και το αυγό.

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν μπορείτε να διακηρύσσεται μια  ανοησία, παράδειγμα ένας πολιτικός στόχος των 2 βαθμών C° λόγω αερίων του θερμοκηπίων, και στη συνέχεια να αναρωτιέται γιατί κανείς δεν ακούει. Όλες οι κύριες οικονομικές παράμετροι ενός παραγωγικού καπιταλιστικού η χρηματοπιστωτικού καπιταλιστικού συστήματος έχουν σαν στόχο την συνεχόμενη και αυξανόμενη παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών και κατ’ επέκταση όλο και περισσότερων εκπομπών αερίων.

Από την άλλη, ποιος από την οικονομική πολιτική ή διανοουμενίστικη ελίτ, που ίσως προπαγανδίζει και την αειφόρο κινητικότητα, πριν ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου του θα σκεφτεί μήπως θα πρέπει να πάει τα 3 χιλιόμετρα αυτά με ποδήλατο ή με ΜΜΜ? Ας απαντήσει ο κάθε ένας από την δική του θέση την ερώτηση.

Και εδώ εννοούμε διαγενεολογικά, από γονείς μέχρι και παιδιά που έχουν διδαχθεί από τους γονείς αλλά πλέον οι γονείς έχουν βαρύνει και τα παιδιά «σιγά μη αντιμετωπίσω το θέμα του δημιουργήσατε εσείς οι γονείς σε εμάς». Στη Γερμανία π.χ., από τους βουλευτές που χρησιμοποιούν περισσότερο το αεροπλάνο και στις  συντομότερες διαδρομές/αποστάσεις  – σαν μεταφορικό μέσο με την σκληρότερη ατμοσφαιρική ρύπανση- είναι αυτοί  της κοινοβουλευτικής φράξιας των πρασίνων!

Άλλοι ιδιαίτερα εναλλακτικοί το χειρίζονται διαφορετικά, πήγαμε στην Αθήνα Σαββατοκύριακο για να δούμε ένα εναλλακτικό “προχώ και ου άου” θεατρικό έργο.

Άξιος - Αμοιβαία εμπιστοσύνη !   Και τώρα ερχόμαστε στο προκείμενο ευαίσθητο σημείο. Η αλήθεια δεν βρίσκεται μόνο στο περιεχόμενο, αλλά και στην «αξιοπιστία και αυθεντικότητα  (σε σχέση με την δημόσια ηθική) αυτών που  θέλουν να διαχέουν την συνήθως μη επεξεργασμένη πληροφορία» [Isolde Charim]. Ποιος ιδιώτης είναι ικανός ανιδιοτελώς να επεξεργαστεί και να δώσει την πληροφορία στη μάζα με κίνδυνο θεσμικά να του γυρίσει bumerang. Μόνο ένα πολιτειακός πολίτης ενεργώντας συλλογικά και έξυπνα για το κοινό αναγνωρίζοντας το υπό σύγκρουση ευρισκόμενο υποκείμενο είτε είναι φορέας είτε άτομο. Ελάχιστοι υπάρχουν υπό τις δεδομένες συνθήκες  και την κουλτούρα της κοινωνίας μας.

Παραδειγματικά αναφερόμαστε στη Τοπική Αυτοδιοίκηση: Ας πάρει ο κάθε ένας από εμάς θέση, γι’ αυτούς που θέλουν να μας κάνουν καλύτερη τη διαβίωση μας από το 2019 και μετά, στη πόλη που ζούμε και αναφέρομαι σε μερικά πρόσωπα. Και ας μη μας συγχωρέσουν που αναφερόμαστε με το όνομα τους, αλλά σαν δημόσια πρόσωπα εκτίθενται και είναι ο κανόνας αυτός. Παρεμπιπτόντως δεν βλέπω καμία κυρία μέχρι σήμερα στην ιστορία της ΤΑ της πόλης. Μάλλον πρέπει να θεωρήσουμε και σε αυτό τον τομέα ανώτερα όντα τις γυναίκες, γιατί γνωρίζουν με τι θα ασχοληθούν ένα μπλέξουν με την ΤΑ και προστατεύονται από την ενασχόλησή τους με αυτή. 

Τους αναφέρουμε λοιπόν εδώ, ανώνυμους επώνυμους μελλοντικούς και πολιτικές μούμιες, άτομα χωρίς προγράμματα αλλά μόνο με παρόλες σχετικά με το τι είναι ζητούμενο όταν το κοινωνικό περιβάλλον εξασθενεί: Ποιος από αυτούς μπορεί να εκπληρώσει το γνώρισμα ενός πνευματικού ανθρώπου με αυθεντία και αξιοπιστία?  Η πνευματική ικανότητα για τη διαχείριση του γίγνεσθαι στην ΤΑ και την εξέλιξη ενός έξυπνου Δημότη απαιτεί ανθρώπους που μπορούν και εξελίσσουν ακόμα την νόηση τους και διαισθάνονται τη φτώχεια και την ανισότητα σε ένα κοινωνικό σύνολο.

Και για να μπερδέψει το πολιτικό σκηνικό και ίσως να κάνει για τη δική τους νόηση τη καινοτομία, τι κάνει μια πολιτική μούμια που θέλει οπωσδήποτε να μπει στη πολιτική και πάλι? Κολλάει δίπλα του και ένα νέο πρόσωπο[7] και νέο σε ηλικία για να δώσει το στίγμα της ανανέωσης. Δυστυχώς και αυτό το πρόσωπο το νέο, φαίνεται από τον τρόπο που μιλάει στις συνεντεύξεις, ότι βιάζεται πολύ, βιάζεται χωρίς να έχει τη σφαιρική αντίληψη ενός αστικού περιβάλλοντος και δεν θα πρέπει να είναι ο κατάλληλος και επικοινωνιακά να συνεργαστεί με πολίτες στα πλαίσια πολιτικής αγωγής, πόσο μάλλον για μια αμιγώς συμμετοχική διαδικασία εκτός των υπερσυγκεντρωτικών πλαισίων που δίνουν οι νόμοι και οδηγίες της ΤΑ.

Και δεν μας φτάνει  να  μιλάμε φυσικά για μαγκιά όσο αφορά την αυθεντία ή την Χριστιανοσύνη και τo εκκλησιάζειν του καθενός ή τον ναρκισσισμό τους, όπως πολλοί έκαναν με την persona Bout που τον προσκυνούσαν οι της τέχνης και των πολιτιστικών (όχι πολιτισμού). Κανείς δεν πληρεί τα γνωρίσματα αυτά. Θα μου πείτε ότι περιμένουμε από κάποιους πνευματικούς ανθρώπους να μας ωθήσουν προς την ανατροπή ή μια ταχύτερη προσαρμοστικότητα στις αλλαγές του περιβάλλοντος που έχει επέλθει από δραστηριότητες του ανθρωπόκαινου ανθρώπου, χωρίς να διεκδικήσουμε εμείς οι ίδιοι το αυτονόητο? Ε, κάπου ναι αυτό περιμένει ο πολίτης όπως τον έχεις φτιάξεις και χειραγωγήσει απολιτικ. Θέλει κάποιον „Führer“ ! Εκεί είναι πολύ ευλύγιστοι οι ακροδεξιοί.

Δείτε το συνονθύλευμα της δημοτικής παράταξης «Πρωτοβουλία» ποιον ποια επέλεξε για υποψήφιο Δημοτικό Δήμαρχο στη Θεσσαλονίκη… Η αριστερά χάνει όλο και περισσότερο έδαφος στο παιγνίδι απέναντι στην ακροδεξιά. Η σοσιαλδημοκρατία το έχασε εν τέλει!

Συνήθως όμως αυτό γίνεται από την αστική τάξη- που εδώ δεν έχουμε ούτε είχαμε ποτέ. Και από τους διανοούμενους ξεκινούσε πάντα κάτι ανατρεπτικό για τουλάχιστον μια μειωμένη ισχυρή πλειοψηφία, πάνω στην ισότητα και τη δικαιοσύνη για το κοινωνικό σύνολο και όχι για τους μεσοαστούς όπως συμβαίνει σήμερα σε κάθε πόλη σχεδόν της Ελλάδας.

Αλλά σήμερα που είναι αυτοί οι διανοούμενοι της γενιάς του 50’ 60’ και 70’. Εδώ στη Ελλάδα έχουμε μια έκφραση: «βολεμένοι» θα προσθέταμε εδώ, «με την αόρατη απελπισία τους από τη προδοσία τους». Στην έλλειψη αυτής της αστικής τάξης έρχονται διάφοροι και το παίζουν «Γαλλική Επανάσταση ala Grecque», μόνο για την ομαδούλα τους, την κάστα τους, την ομαδούλα με την οποία ταυτίζονται, και πάνε σπίτι τους ιδιαιτέρως οι «άνω κούλτ-τάξη» με  τον οργασμό των πολιτιστικών(ουχί πολιτισμικών) δραστηριοτήτων, μπερδεύοντας ακόμα και τη λέξη «πολιτιστικό» και «πολιτισμικό».

Αυτούς δεν επιτρέπεται να τους εμπιστεύεται κάποιος. Δεν λειτουργούν υπέρ του συνόλου της κοινωνίας αλλά για το συνονθύλευμα τους.  

Η διαφθορά και η διαπλοκή θα τυραννάει εσαεί  Όμως το κατακτημένο δεν τους αφήνει τους μετανεωτερικούς αριστερούς, – δεν το αναφέρουμε σαν λαϊκισμό- το διαπίστωσε και ο φιλόσοφος Slavoj Zizek, ο οποίος προσπάθησε να εξηγήσει αυτήν την διπλή μεταστροφή του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα με τον «πρώτη φορά αριστερά»: «Μετά  από 3 χρόνια (από το 2015 έως το 2018)τελικά διαφάνηκε και φαίνεται ότι η παλαιότερη Ελληνική πολιτική της κακοδιαχείρισης και της διαφθοράς επανήλθε τάχιστα»^[8] στους μοναδικούς αριστερούς αυτοκράτορες της Ευρώπης.

Και επειδή ζούμε σε μία εποχή της δήθεν ατομικής αυθεντικότητας και του ξεκατινιάσματος.  Οι διανοούμενοι έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την υπεράσπιση του χώρου που τους καθορίζει. «Εκείνοι που διαμαρτύρονται ενάντια στους αυταρχικούς κινδύνους μπορούν σίγουρα να αποτύχουν. Αλλά αυτοί που δεν καταδικάζουν τη διάβρωση της ελευθερίας και της ισότητας και είναι απολογητές για κάθε αυθαιρεσία εγκαταλείπουν τον εαυτό τους.»[Doron Rabinovici] 

Προσωπικά, μπορούν να νομίζουν ότι πετυχαίνουν με τις μικρές ομιλίες τους και την απτόητη γαλήνη τους, όμως σαν διανοούμενοι έχουν αποτύχει. Έτσι ξεκινάει η αυτοκτονία των διανοουμένων. Συνεχίζουν  όμως να πιστεύουν ότι παράγουν έργο και λειτουργούν σαν alarm  για την κοινωνία και συντηρούν έτσι ένα ολόκληρο μηχανισμό μιμοζών, αδυνάμων και αναξιοπαθούντων.

Είναι το Status quo του μετανεωτερικού  νεοφιλελευθερισμού που βόλεψε και την οικονομική και τη διανοουμενίστικη ελίτ.

---

^[1] Απάντηση γονέα σε μια συζήτηση για το πως συμπεριφέρονται οι περισσότεροι νέοι απέναντι στο περιβάλλον π.χ. με τα πλαστικά και την κινητικότητα στη πόλη κλπ.  κλπ..

^[2] Τρεις ημέρες αργότερα παραταξιακός σύντροφος τους, μου ανέφερε στο σχετικό θέμα: «Εάν ήταν όμως Κονγκολέζοι  και ουρούσαν μέσα στον αρχαιολογικό χώρο δεν θα μιλούσαν». Καταλαβαίνει κανείς λοιπόν, πως ένα τέτοιο συνονθύλευμα που είναι τόσο μπερδεμένο δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα με την άκρα δεξιά, η οποία σε σχέση με δαύτους είναι απείρως συγκροτημένη για τoν αποπλανητικό της ρόλο που έχει αναλάβει.

^[3] Αλλά δυστυχώς οι αριστεροί ξεχνούν, όπως σημειώνει μέσα από μια έρευνα η Weigel [Βλέπε Weigel, Moira.,  Political correctness: how the rιght invented a phantom enemy. In: The Quardian 30.11.2016,  https://www.theguardian.com/us-news/2016/nov/30/political-correctness-how-the-right-invented-phantom-enemy-donald-trump, Τελευταία πρόσβαση μου 18/04/2108],  ότι την πολιτική ορθότητα, political correctness, την εφηύραν τότε στα χρόνια του  60’ και 70’ – περίοδο ψυχρού πολέμου και μετά- οι αριστεροί, για να χαρακτηρίσουν ειρωνικά την υπερβολή της αυστηρής ορθόδοξης και δογματικής πολιτικής. Στις αρχές του 90’ την πήραν οι δεξιοί, την ενεργοποίησαν και αυτοί και κατ’ επέκταση την χρησιμοποίησαν ενάντια στους αριστερούς.

^[4] Πολιτικά απέναντι στους νέο-δεξιούς έχουμε τώρα και τους νέο-αριστερούς που εκκολάφθηκαν ή απλά τροποποιήθηκαν μέσα από την εξέλιξη του νεοφιλελευθερισμού, χωρίς να το έχουν επιλέξει οι ίδιοι, σαν το άλλο άκρο αυτού που πολεμούσαν μέχρι και πριν λίγα χρόνια. Είναι αυτό που λένε, δεν επέλεξα να έχω αυτούς τους γονείς, αυτοί με γέννησαν. Και βεβαίως θα υπάρχουν συγκρούσεις διαφόρων μορφών μεταξύ παιδιών και γονέων αλλά μέχρι α) να απογαλακτισθούν και β) να ενηλικιωθούν τα παιδιά οι γονείς αποφασίζουν συντονίζουν και πραγματώνουν.

Όμως δεν θα παραμείνουμε στις στερεότυπες αυτές δύο λέξεις που τελικά δεν αναφέρονται σε τίποτα από ότι και ιστορικά τα τελευταία 30 χρόνια απεδείχθη. Όχι, θα δούμε το ζητούμενο από μια λίγο έως πολύ χρονική αναδρομή.  Αλλά ένα τελευταίο θα μας επιτρέψετε να αναφέρουμε. Και επειδή η πολιτική δεν είναι ευθεία γραμμή αλλά ένας κύκλος, εδώ συναντώνται  παλιοί  αριστεροί με παλιούς δεξιούς πλέον.

[5] Metcalf, Stephen., Die Idee, die die Welt verschlingt, Neoliberalismus. Er ist die herrschende Ideologie unserer Zeit – eine, die den Gott des Marktes verehrt und uns das nimmt, was uns menschlich macht, Der Freitag.

^[6] Hughes, Geoffrey., Political correctness, A History of semantics and Culture, Malden M.Αet al.: Wiley-Blackwell, 2010, σ 12.

^[7] Παρατηρείστε τη ταχύτητα με την οποια ομιλεί και όσα αντικείμενα θέλει να αναφέρει σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα της συνέντευξης.

^[8] Βλέπε, Žižek,  Slavoj., Der Mut der Hoffnungslosigkeit, Fischer, 2017, σ. 130