Μια άγνωστη επιχειρούμενη αστική πολιτική στο Δήμο Θεσσαλονικης ή το οικονομιστικό ξεπούλημά του. Ανάγνωση σε 4'

Requiem  μιας δίκαιης  πολιτειακής λαικής  αστικής ανάπτυξης. Το  πλασάρισμα  της  πόλης,  ή  "η αξιωματική του συμφέροντος"

 

Dr. rer. pol. Νικος Θεοδοσάκης

 

Και ουέ-ουέ  και επαναληφθεί η ίδια μίσθωση στα περίπτερα.     

Η σύνταξη του κειμένου έγινε τον Ιούλιο του 2017. Το αναδημοσιεύουμε(Απρίλιο 2024) γιατί θέλουμε και εμείς οι ίδιοι να αναγνωρίσουμε την επαναλαμβανόμενη ιστορία μια κοντόφθαλμης πολιτικής στο Δήμο Θεσσαλονίκης που κάθε άλλο παρά αστικού τύπου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.

Περιεχόμενα

1. Πολιτική “in Irrealis”
2. Το αυτογκόλ
3. Street Money ή μια πόλη που εκδίδεται
4. Η πνευματική μπάκα…
5. Οι τυφλοί και ο ελέφαντας 
6. Χώρος χωρίς ή με απαξίωση
7. … και η άγονη προσπάθεια ενός φρόνιμου επιλόγου.

Ξεκινώ  με την ελάχιστη κριτική διάνοια και το ελάχιστο χιούμορ που μπορεί να κατέχει ακόμα κάποιος, για να κατανοεί σε ποιο κόσμο ζει. Αλλά αυτός ο κόσμος, αυτή η πόλη, είναι η ίδια και για μένα και για τον Δήμαρχο. Δεν θα θεωρήσω ότι ζούμε σε δυο διαφορετικούς κόσμους για να δηλώσω την διαφορετικότητα μας στην προσέγγιση κατανόησης του αστικού περιβάλλοντος. Και θεωρώντας επί πλέον, έχοντας σώας τα φρένας αναφέρομαι στο πως αισθάνομαι σαν πολίτης και τα καταγράφω έτσι όπως έχω μάθει να γράφω τις σκέψεις μου, και όταν μπορώ ακόμα και τα πολιτειακά συναισθήματά μου. 

Η πόλη ‘μας’ δεν αυτοδιοικείται με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο. Όπως η κοινωνία επιβιώνει διεκδικώντας την ίδια, την οριακή διαβίωσή της, έτσι και η διοίκηση της πόλης επιβιώνει εκτελούμενη από μια στιγμιαία οριακή χρησιμοθηρική ‘πολιτική’ δίχως ιεραρχικές αξίες.
 

Δεν κυβερνάται με στόχο την αντιμετώπιση της ευθύνης ενός καθορισμού δέσμης δημοτικών μακροχρόνιων βιώσιμων στρατηγικών ανάπτυξης, βεβαίως στα πλαίσια ενός ευρύτερου παγκοσμιοποιημένου συστήματος.
Ούτε διακυβερνάται εναλλακτικά, όπως θα ήταν εφικτό σήμερα πλέον λόγω των μεγάλων οικονομικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών αλλαγών.

 

Πολιτική “in Irrealis”
 

Το όραμα του Δημάρχου από ότι διαφαίνεται είναι να κατορθώσει να εξασφαλίσει στην πόλη “του” κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες το τρίπτυχο «Ειρήνη, Ευημερία, Ευτυχία».

 

Χωρικά σε συγκεκριμένα σημεία όμως. Απλό και έξυπνο θεωρητικό δυναμικό. Σκοπός? Η απελευθέρωση όλων των δυνάμεων της αγοράς με γνώμονα του «καλώς εννοούμενου συμφέροντος» για την πόλη. Χαρακτηριστικό? Νεοφιλελεύθερο δόγμα καθώς, η οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική -και συμπληρώνω- ηθική βιωσιμότητα της πολιτικής, δεν συμπορεύεται με το τρίπτυχο «Ειρήνη, Ευημερία, Ευτυχία» μιας σημερινής πολιτικής οικονομίας, εάν η πόλη δεν έχει κοινωνικό κεφάλαιο[1].

Αλλά ακόμα και ο Κάντ[2] όμως είχε αναγνωρίσει, ότι μια τέτοια αρχή που αποσκοπεί στην ευταξία που κάθε κοινωνία έχει ανάγκη, μπορεί να παράξει μια δίκαιη κοινωνία αλλά με ποιο τίμημα? Με ένα «λαό δαιμόνων».

Προσοχή λοιπόν γιατί διαφαίνεται τι είδους πολίτη θέλουν κάποιοι. Φυσικά και δεν είναι άγγελοι οι σημερινοί δημότες ίσως και πολίτες, τουναντίον. Αλλά και αυτό είναι καθήκον του Δημάρχου, η πολιτική αγωγή του πολίτη, γι’ αυτό εξ' άλλου και εξελέγει.

 
Δεν είναι εύκολο το επάγγελμα του Δημάρχου, αλλά γι' αυτό και δεν μπορεί να γίνει ο/η κάθε ένας/μια δήμαρχος. Αυτό δεν συνεπάγεται ότι ο κάθε ένας που κάθισε στη καρέκλα του Δημάρχου ήταν και Δήμαρχος.  Βλέπε το ενδιαφέρον προς ανάλυση και διερεύνηση παράδειγμα του Δημάρχουν Κ. Ζέρβα (2019-2023).

 

Πολυσυζητημένο έργο του 'πρωτοφανή τεράστιου' Δημάρχου Κ. Ζέρβα το 2023 χώρος στάθμευσης ποδηλάτων σε χώρο εγκαταλελειμμένου σχολείου απέναντι από το Μέγαρον Μουσικής.

Και η σιωπηλή αφανής ποδηλατολωρίδα  με κρυφό φωτισμό (που ποτέ δεν φωτίζουν αλλά "ειναι huge ρε") στον πεζόδρομο Αγ. Σοφίας στη Θεσσαλονίκη επί Δημαρχίας Μπουτάρη σχεδιασμένος μάλλον επί Παπαγεωργόπουλου.

 

Αν κάποιοι γράφουν τι θα έκαναν οι ίδιοι εάν ήταν Δήμαρχοι, etc etc., αυτό είναι το αιώνιο πρόβλημα του Έλληνα, που δεν είναι ευχαριστημένος με την κοινωνική του ταυτότητα σήμερα. Δεν τον ενδιαφέρει τι θέλει να έχει στο μέλλον σαν κάτι καλύτερο, δικαιότερο, το ενδιαφέρει τι θέλει να είναι σήμερα και μάλιστα εμφανώς ναρκισσιστικά αυτοπροβαλλόμενος.  

 

Το σημαντικότερο και το προφανέστερο όλων είναι το εξής: ο κάθε ένας από τα παιδιά της πόλης -γιατί μόνο τέτοια επιτρέπονται να είναι Δήμαρχοι σύμφωνα με τον τωρινό Δήμαρχο(2021)- ασκούν πολιτική υπέρ της κάστας τους. Ο προηγούμενος (Χρυσόστομος) για την καταρραμένη πολιτιστική(tittytainment) και όχι πολιτισμική ιδέα της πόλης, ο δε σημερινός (Νάρκισσος) σαν καθαρός πολιτικός μηχανικός στα τεχνικά έργα και μόνο,  μέχρι σήμερα και υπό τις δύσκολες συνθήκες του εγκλεισμού των κατοίκων.[οι χαρακτηρισμοί βασιζόμενοι στο έργο: [ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ / HESSE HERMANN]   

 

The Glass Box Project   

 

Σήμερα (2024) τα Glass-περίπτερα ειναι άδεια καθώς μάλλον οι συμβάσεις έληξαν. Τον Δήμαρχο σήμερα -σαν αυτοδιοικητικό επάγγελμα-, θα τον παρουσίαζα σαν ένα ελεύθερο επαγγελματία, με θεσμοθετημένα καθήκοντα κοινωνικού λειτουργού, υπέρτατο εκπρόσωπο του οικονομισμού[3]. Η ηθική εδώ είναι ανώφελη. Εξεπλάγην όταν διάβασα το  κείμενό του στον τοπικό τύπο, σχετικά με την επικείμενη αύξηση του αριθμού των τραπεζοκαθισμάτων, σε υπαίθριους και κλειστούς χώρους και γιατί πρέπει να γίνει αυτό. Πρέπει να ομολογήσω όμως, ότι ουδόλως εκλαϊκευμένα συντάχθηκε το κείμενο, για να γίνει κατανοητό από όλους του δημότες ενός Δημάρχου, τουναντίον φτηνά επιστημικά λαϊκίστικα . Έψαχνα και για κανένα βιβλιογραφικό υπόμνημα, έτσι για τους τύπους, αλλά τίποτα. Το άρθρο αναφέρεται για την «ανθρωποκεντρικότητα των τραπεζοκαθισμάτων» και την «συν-επικοινωνία». Ατυχής η πρώτη έκφραση. Κανείς νοήμων δεν μπορεί να καταλάβει το ‘έπιπλο’ τι συναίσθημα βγάζει όταν εκτίθεται. Η δε συν-επικοινωνία έχει καταμεριστεί σε exclusive τμήματα της κοινωνίας που θα χρησιμοποιούν επίσης exclusive ιδιωτικούς, προσομειωμένους σε δημόσιους χώρους, υπό την διαχείριση ιδιωτών. Επιβεβαιώνεται μέσα από το συγκεκριμένο άρθρο του Χρυσόστομου(που μάλλον κάποιος ψυχολόγος το συνέταξε σύμφωνα με αυτά που έμαθε στα έδρανα του πανεπιστημίου), ότι η αναγκαιότητα περισσότερων τραπεζοκαθισμάτων σε συγκεκριμένους χώρους είναι αποκλειστικό δικαίωμα κάποιων γιατί κάποιοι άλλοι θα αποκλείονται, θα απελάσσονται. Και να πούμε και του στραβού το δίκιο. Προφανώς οι ιδιώτες θα δραστηριοποιούνται επενδυτικά, άλλα σε πλήρη συμφωνία με ένα αειφόρο αστικό σχεδιασμό της πόλης υπό την καθοδήγηση της «διπλής νομιμότητας των αποφάσεων» δηλαδή των αποφάσεων του ΔΣ αλλά και της συναπόφασης των πολιτών στις γειτονιές ή στα συνοικιακά συμβούλια, με γνώμονα μια ευγενή και ειλικρινή βιωσιμότητα. Θα έλεγαν οι παιδαγωγοί.

Μια βιώσιμη Δημοτική - θα έλεγα αντί να την ονομάζουμε αναπτυξιακή- ‘εξελικτική’ πολιτική, 

είναι μονόδρομος. Δεν υπάρχει όμως αλλά ούτε και γίνεται προσπάθεια από κανέναν.    

Αειφόρο προφίλ της πόλης? Δεν μιλάμε για την αστική ανθεκτικότητα 2030 γιατι γελούν και τα ψάρια του Θερμαϊκού με τα 2000 άτομα (0,57% του πληθυσμού της πόλης, σε ποιες περιοχές τι κοινωνικο-οικονομικής τάξης σήμερα πλέον) που ρώτησαν τάχαμου δήθεν, πότε, πως και τι ακριβώς τους ρωτήσατε, για να συντάξουν τις απαιτήσεις στην ανθεκτικότητα της πόλης και την ερώτηση προς τους πολίτες. Μπορούμε να την βάλουμε σε συμμετοχική διαβούλευση στις γειτονιές, όχι απλά σαν ενημέρωση μέσω διαδικτύου, που είναι απλά μια παθητική ενημέρωση και δεν αγγίζει το σύνολο της μάζας γατί δεν φτάνει στους περισσότερους.


Το αυτογκόλ [4] και το Glass Box Project
 

«Τραπεζάκια έξω» … αλλά μήπως ξεχνάμε το «…όπου κοιτάζω να κοιτάζεις όλη [η πόλη] ατέλειωτη παράγκα…», αλλά μάλλον είναι νεότερης γενιάς και δεν γνώριζε το άλλο τραγουδάκι ο σύμβουλος του Μπουτάρη. Τραπεζοκαθίσματα εδώ τραπεζοκαθίσματα εκεί, μίσθωση περιπτέρων στην παραλία μίσθωση δημόσιου χώρου για καφετέριες, ακόμα και στο όνομα της τέχνης όπως π.χ. ‘ Casa Bianca’, και να δούμε τι θα συμβεί και με το Maison La Trattoria (και το είδαμε ήδη) και ότι άλλο προκύψει στο μέλλον.

 

Μεσοπρόθεσμα αδιέξοδο, εάν δεν υπάρχουν παραγωγικές διαδικασίες και στρατηγική ποιότητας ζωής. Οι Έλληνες έχουν ακόμα πολύ λίπος να κάψουν. Οπότε, μίσθωνε και κάνε ταμείο, γιατί ο Δήμος δεν έχει πόρους.      

Μην αναφερθούμε στα έργα ‘ποιότητας’ που παραλαμβάνουν οι υπηρεσίες του Δήμου και είναι ήδη εξοφλημένα. Βλέπε συντήρηση ξύλινων ραμπών στη νέα παραλία που επιχρωματίσθηκαν μετά από 5 έτη χωρίς να καθορισθούν από την αλμύρα της θάλασσας, ή οι λιμνούλες στον κήπο του νερού που εξ αρχής δεν έπρεπε να είχε παραληφθεί σαν έργο(δεν έχει παραληφθεί μέχρι σήμερα από κανένα), σήμερα ανακατασκευάζεται λόγω διαρροών νερού.Κόστος? ...

 

Παροχές ιδιωτών επενδυτών προς την πόλη, προσφορές σε αγάλματα, δωρεές, ενδοθαλάσσια spa, εξέδρες στην παραλιακή με 4 λωρίδες για ΙΧ (‘ακόμα στα χαρτιά’), και ότι άλλο σκαρφιστούν για να εισέλθουν στα πολιτικό-οικονομιστικά ενδότερα etc etc.. Είναι γενικότερα αποδεκτό, ότι έχει ακυρωθεί από την ‘’’’’’προοδευτική’’’’’ κεντρική εξουσία της άγριας αυτής νοτιοβαλκανικής χώρας το αυτοδιοικητικό και δεν μπορεί ο Δήμος οικονομικά να χειριστεί σχεδόν τίποτα αυτοδιοικητικά. 

 

Αλλά μόνο από τον εκσυγχρονισμό του δημοτικού ηλεκτροφωτισμού και την υπογειοποίηση κάδων θα μπορούσε να εξοικονομήσει τόσο βραχυπρόθεσμα, α) με επιλογή άλλης φιλοπεριβαλλοντικής τεχνολογίας για τον ηλεκτροφωτισμό, όσο και β) μακροπρόθεσμα, επιλέγοντας σοβαρό και όχι μειοδότη συνεργάτη στα έργα της διαχείρισης απορριμμάτων, αρκετούς πόρους.

 

Glass Box Project το ονόμασαν όλο το εγχείρημα του πλειοψηφικού  Δημοτικού Συμβουλίου και ιδού το αποτέλεσμα .  Και ουέ-ουέ  και επαναληφθεί η ίδια μίσθωση στα περίπτερα.     

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Street Money ή η πόλη που εκδίδεται

Σήμερα και τα τελευταια 11 χρόνια, προσπαθεί ο Δήμος τουριστικά μέσω μιας αγοραίας εξωστρέφειας προς Βαλκάνια και ανατολικά με tourist senior guide τον κ. Μπουτάρη όπως είπε και ο ίδιος (βλέπε υπόμνημα 13) με σκοπό την οικονομική ‘πρόσκαιρη ευημερία’. Που? Μόνο στο εμπορικό κέντρο της πόλης, ενώ όλα τα ΔΔ γύρω από το κέντρο καταρρέουν κοινωνικό-οικονομικά. Και από ότι λένε επιχειρηματίες στο κέντρο, μόνο εάν έρθουν τα “Ρωσάκια μεμονωμένα και όχι σε group” έχει και η τουριστική ‘βιομηχανία’ στο κέντρο κάτι να κερδίσει.

Για να μη φανεί δε εξόφθαλμα το τι συμβαίνει, υπάρχει και μια ενστάλαξη της οικονομιστικής του πορείας με πολιτιστικές εκδηλώσεις σε τέχνες αλλά φυσικά και σε πολλά χαζοθεάματα (tittytainment)[5]. Μου δημιουργεί την εικόνα έκδοσης της πόλης με πολύχρωμα ενδύματα εξωστρέφειας. Αξιότιμε, και ένας πολίτης να βγει να φωνάξει «μας παίρνουν την πόλη μας» έχει αποτύχει το project[6].


Η πνευματική μπάκα…
 

Το καλώς εννοούμενο οικονομικό συμφέρον όμως έχει παραμερίσει κάθε πολιτική αλλά και δημοκρατική προσέγγιση μιας αειφόρου αναπτυξιακής δημοτικής πολιτικής. Παράλληλα φαίνεται ότι «το γνωστό γραμμικό μοντέλο λήψης αποφάσεων από την κορυφή προς τη βάση δεν δουλεύει πλέον αποτελεσματικά …»,[7] εμφανίζονται όλο και συχνότερα διαρροές. Ο ένας σας ‘αδειάζει’ αλλά και ο άλλος σας ‘αδειάζει’. Ο έξυπνος πολίτης δεν τα παίρνει όλα αυτά σοβαρά. Μόνο αυτοί που ‘διαβιώνουν’ μέσα από τις εργολαβίες της ΤΑ, και αυτοί που θεωρούν ότι είστε ο μοναδικός Δήμαρχος οπαδός των πολιτιστικών και της τέχνης θα σας παίρνουν σοβαρά όταν πρέπει.
 

Έχω την εντύπωση ότι λείπει το κοινό όραμα, το κοινό-συλλογικό, όχι το δικό σας, το προσωπικό. Πως θα αντιμετωπίσετε τις προκλήσεις των επόμενων ετών? 

Τι θα αφήσετε πίσω σας στις γενιές που έρχονται αλλά και το σημαντικότερο, τι γενιές θα αφήσετε πίσω να ρυπαίνουν με την απλή παρουσία τους το αστικό περιβάλλον. 

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν! Δύσκολο το επάγγελμα του Δημάρχου.     

Ελπίζω ο επόμενος να μη είναι κάποιος/α από την παλιά διαβρωμένη και διαπλεκόμενη φρουρά που έχει βαρεθεί να κάθεται άδοξη/ος. Αλλά ήδη κάποιος αλληθωρίζει προς την εξουσία της ΤΑ. Σας προσφέρει και ένα κολλητό του ήδη για σύμβουλο «για να μάθει τη δουλειά» -μη χάνουμε χρόνο- πριν έρθει ο μεσάζοντας στην Δημοτική εξουσία. Είναι τόσο ελκυστική τελικά μια ακυβέρνητη εξουσία? 

Οι τυφλοί και ο ελέφαντας
 

Όμως κάτι δείχνουν τα τελευταία συμβάντα: Αφενός μεν εντός του πολιτικό-διοικητικού οίκου σας (το τι συμβαίνει εντός της παράταξη σας ουδόλως ενδιαφέρει τον έξυπνο πολίτη, καθώς όλα διαφαίνονται προς τα έξω μέσω της ‘α[8]-διοίκησης’)[9], αφ’ ετέρου εκτός, στην λεγόμενη ελεύθερη αγορά.

Σήμερα όμως με όλα αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία αλλά και στον οίκο του Δημάρχου, όπως

• μεταβολή αξιών,

• παγκοσμιοποίηση,

• οι δημογραφικές αλλαγές,

• νέα Media-κουλτούρα,

• διαρθρωτική οικονομική κρίση των δήμων,

• αυξανόμενη επιρροή της ΕΕ,

φαίνεται να έχει απολέσει, τουλάχιστον, και όπως δείχνει και τη λίγο έως πολύ χαοτική οικοκυρική του τέχνη, κάθε σχέση με τον απαιτούμενο προσανατολισμό της πολιτικό-διοικητικής εξουσίας μιας πόλης.



 

 

Κοιτάξτε το, αλλά και παρατηρήστε το συνάμα μη το δείτε μόνο, γιατί δεν θα αναγνωρίσετε το σύνολο του προβλήματος: Το μοντέλο που κερδίζει έδαφος είναι οι μορφές συνεργασίας, συμμετοχικής διαβούλευσης και συναπόφασης που ξεπερνούν και ακυρώνουν των κάθε λογής προσωπικών κοινωνικών, ηλικιακών συνόρων και συνόρων Δημοτικού Διαμερίσματος. 

Δεν ακυρώνεται έτσι το δημόσιο συμφέρον, τουναντίον εδραιώνεται. Η συμμετοχική διαβούλευση και η συναπόφαση των πολιτών θα πρέπει να είναι πλέον το ζητούμενο. Ελκύστε τους πολίτες να συμπραγματώσουν. Αυτό είναι το πολιτικό-ηθικό καθήκον σας.

Δημοκρατική πολιτική είναι αδιανόητη χωρίς την νομιμότητα της πολιτειακής βάσης. Η χαοτική κυβερνησιμότητα του πολίτη σε δημοτικό επίπεδο πλέον διαδραματίζεται από πολλούς παράγοντες και φορείς που δρουν ασυντόνιστα επί της Δημοτικής πολιτικής και του αστικού σχεδιασμού.
 

Γιατί όμως το παραβλέπετε σκοπίμως? Για να παραμείνετε στην εξουσία just so? Κάνοντας την υπέρβαση σας να εμπλέξετε όμως όλους αυτούς τους παράγοντες και τους πολίτες στις γειτονιές τους επισήμως και θεσμοθετημένα στην διαδικασία αστικού σχεδιασμού, έχοντας εσείς απλά τον συντονισμό των διαφόρων τομεακών δημοτικών πολιτικών (ένα πόστο που δεν υπάρχει σε κανένα Δήμο της Ελλάδας), μπορείτε να καταφέρετε να βάλετε τις βάσεις σε ένα αειφορικό ολοκληρωμένο αστικό σχεδιασμό και οι πολίτες να συμπραγματώνουν έργο και να ευθύνονται γι’ αυτό. Νομιμοποιεί αποφάσεις της πλειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου, και βελτιώνει την ποιότητα και την αποδοχή του αστικού σχεδιασμού. Η ευθύνη των πολιτών δεν φαίνεται μόνο στο αν παρκάρουν σωστά ή πετούν σωστά τα απορρίμματά τους! 

 

Σωστή η κριτική από την μια πλευρά σας και πολλών άλλων συμπολιτών. Κοιτάξτε όμως και τον Δήμο στον τομέα των αστικών αποβλήτων (κατάσταση κάδων καθαριότητα, θέσεις στάθμευσης κάδων etc.) που έπρεπε να δείχνει το παράδειγμα. Το κυλικείο του Δήμου δεν έχει κάδο ανακύκλωσης!!! Θέλετε να βάζετε στο στόμα την λέξη «αειφορία»? Δεν επιτρέπεται! Υποβαθμίζετε, όμως με τρόπο απαξιωτικό τους αστούς πολίτες, και απέχουν από κάθε επικοινωνία με τις συμμετοχικές διαδικασίες στα κοινά. Αυτό, που από καιρό σε καιρό κάνετε, αναφερόμενος στα ΜΜΕ, ότι οι πολίτες είναι αυτοί που φτιάχνουν την πόλη και αναφέρεστε σε συγκεκριμένα αρνητικά παραδείγματα είναι πολιτική εκγύμναση - που δεν έχει φέρει κάποιο αποτέλεσμα- και όχι πολιτική αγωγή εκ μέρους σας και μέσω της ιδίας συμμετοχής των ενεργών πολιτών στις διαδικασίες απόφασης, που θα ήταν επιθυμητή.Ο πολίτης διψάει για κυβερνησιμότητά του αλλά κανείς δεν του την προσέφερε μέχρι σήμερα, ούτε η κεντρική εξουσία ούτε η αυτοδιοίκηση, εκτός σίγουρα ελάχιστων εξαιρέσεων. 

Χώρος χωρίς ή με απαξίωση
 

Όμως οι καιροί είναι πονηροί και απαιτούν έναν μηχανισμό φίλτρου ηθοφροσύνης στη διοίκηση, όταν παρουσιάζονται επιπλέον οικονομιστικοί μνηστήρες. Σαν ανώτατος δημότης μιας πόλης, είστε υποχρεωμένος να προστατέψτε τις βασικές αστικές πολιτικές αξίες: γη, αέρας, νερό. Η αποποίηση ευθυνών σας σε δύσκολα ολιστικής και συλλογικής πολιτικής προσέγγισης θέματα τελευταία, μας ωθούν να σκεφτούμε διάφορα:
Η «Χρυσός ΑΕ» δημιουργεί θέσεις εργασίας, οπότε μη διαμαρτυρόσαστε. Έλα βρε θεωρίες συνομωσίας, ιδεοληψίες, αντιδραστικός ανάπτυξης etc. etc.. Τουναντίον τη λέξη ‘ανάπτυξη’ την έχουμε υποβαθμίσει σε ένα καταναγκασμό, σε μια ιδιαίτερη ιδεοληψία.

Το παράδειγμα του ΟΑΣΘ τι μας λέει. Που είναι η δημοτική στρατηγική της βιώσιμης κινητικότητας που να συμπεριλαμβάνει όλα τα μέσα μεταφοράς από ΙΧ, μετρό μέχρι ποδήλατο(ηλεκτρικό και μη) και πατίνι αλλά και μεταφορικές υπηρεσίες που δεν τις υπολογίζετε ούτε αυτές ενσωματώνοντάς τις σε ένα δίκτυο μεταφορών.

«Η αξιοπρέπεια είναι η προς τα έξω ορατή μορφή του αυτοσεβασμού»[10]…

 

Κυβερνητικά όμως πως γίνεται να συνεχίζει κάποιος να αισθάνεται παρ’ όλα αυτά μοναδικός και να χτυπά το χέρι πάνω στο έδρανο και να σηκώνει και το δάχτυλο ψηλά? (στο ΔΣ στις 26.6.2017, αυτόπτης μάρτυρας ο συντάξας) Θα τολμήσω δε να γράψω, ότι εάν δεν υπήρχε η Αντιδημαρχεία πολιτισμού της πόλης (και δεν αναφέρομαι σε πρόσωπα γιατί κανέναν  δεν γνωρίζω), που σας βγάζει καμιά φορά ασπροπρόσωπο -όπως και αυτές τις ημέρες με τις πολιτιστικές εκδηλώσεις- σε σχέση με τον προηγούμενο Δήμαρχο και απέναντι στους φιλότεχνους δημότες, δεν θα φαινόσασταν και πολύ. Αλλά μόνο πολιτιστικά, σας καλύπτει?Μου έρχεται το λαϊκό ρητό: «ο μονόφθαλμος στην χώρα των τυφλών είναι βασιλιάς.»

Διοικητικά, μόνος με συνεπικούρηση μέρους του ΔΣ και κάποιων επενδυτών ή χορηγών, επειδή το «95% των πολιτών, μένει στη Θεσσαλονίκη …σιωπηρό» όπως διάβασα κάπου από την παράταξη «Μένουμε Θεσσαλονίκη». Τέτοια στατιστικά με τέτοια ακρίβεια με προβληματίζουν και μάλιστα το πώς υπολογίζονται. Εγώ θα έλεγα, η πλειονότητα των πολιτών που κατοικούν εδώ σιωπηρά αλλά σκόπιμα αδιάφορα.

Είναι απλά κάτοικοι σε αστικό χώρο αλλά όχι αστοί πολίτες. Έχει μεγάλη διαφορά, και εδώ είναι η πρόκληση, για τους νέους πολιτικοποιημένους ανθρώπους της πόλης.


… και η άγονη προσπάθεια ενός φρόνιμου επιλόγου.
Πολιτική χωρίς δημόσια δράση και ενεργή πολιτοφροσύνη έχει διαφορετικό όνομα. Ονομάζεται οικονομία. Η πολιτική ακόμα και στην αυτοδιοίκηση είναι σήμερα απλά η κατανόηση των αναγκών της τοπικής οικονομίας[11]. Ωστόσο όσο πιο μαζική όμως είναι η ‘πολιτειακότητα’ τόσο περισσότερο κοινωνικό κεφάλαιο υπάρχει, και τόσο περισσότερο εξελίσσεται, και τελικά ευτυχεί η περιοχή[12]. Τότε θα έχετε την ειρήνη την ευημερία και την ευτυχία.

Ας αποφασίστε μέσα σας τι πρεσβεύετε και πράξτε δημοσίως αναλόγως, αλλά με αληθινό αξιοπρεπές πρόσωπο ενός λειτουργικού πολιτικού απέναντι τουλάχιστον στους πολιτειακούς πολίτες και με πολιτική τεκμηρείωση, όχι με γραφικές φράσεις για να αποπροσανατολίζετε τους πολίτες και να διασκεδάζουν με τις γελοιογραφικές εκδοχές των συμπεριφορών σας[13], έτσι απλά. Υπερβολικού ζήλου επιστημονικά κείμενα συμβούλων σας δεκτά. Αλλά μόνο για ανάγνωση και αναγνώριση εκ μέρους των αστών πολιτών αυτών που σας συμβουλεύουν και μόνο, όχι για τεκμηρείωση επιλογών σας απέναντι στον λαό της πόλης.

Εγώ σαν πολίτης θα ήθελα ένα Δήμαρχο που να έχει την δυναμική να κάνει Indignez-Vous (=αγανακτήστε και κάντε κάτι ενάντια σε αυτό που σας απαξιώνει σαν δημότη και σαν Δήμαρχο), να έχει ένα γραφείο ‘ανήσυχο’, ναι να διερωτάται από καιρό σε καιρό, όπως κάνουν οι έξυπνοι πολίτες αν πρέπει να αμφιβάλλει για την νοημοσύνη του, ή μήπως να τα εγκαταλείψει όλα και να κάνει κάτι άλλο, ακόμα που να μπορεί να απαγορεύσει στον εαυτό του κάτι, βλέπε τσιγάρο.

Η δική σας πολιτική θέση, το ήθος στον αστικό σχεδιασμό και την δημοτική πολιτική είναι σημαντικότερη για τον προσανατολισμό του έξυπνου πολίτη. Αν θέλετε φυσικά, δεν σας υποχρεώνει κανείς. Αλλά εάν όχι, τότε μη ξεχάσετε να κλείσετε την πόρτα πίσω σας.

---

[1] “…το γεγονός πως οι σχέσεις που οι άνθρωποι συνάπτουν μπορούν εν δυνάμει να αποτελέσουν πηγή ωφέλειας και συνεπώς (να) έχουν (και) χρηστική σημασία”, σε: Σωκράτης Μ. Κονιόρδος., Κοινωνικό Κεφάλαιο: μεταξύ θεωρητικής σαφήνειας και σύγχυσης. Επιστήμη και Κοινωνία, Επιθεώρηση πολιτικής και ηθικής θεωρίας, Τεύχος 16, περίληψη, 2006 . σ. 3Πηγή: http://www2.media.uoa.gr/sas/issues/16_issue/koniordos.html. Πρώτη φορά το 1961 στο «Jane Jacobs, The Death and Life of Greater American Cities», αναφέρεται κάποιος στο κοινωνικό κεφάλαιο

[2] Kant Immanuel, Για την αιώνια ειρήνη, μτφ. Άννα Ποταγά, Αλεξάνδρεια 1992, σ. 62-63

[3] Ένας τέτοιος οικονομιστής είναι οι σημερινός  πρόεδρος των ολοκληρωτικά διοικούμενων ΗΠΑ σε ένα προφανώς διαφορετικής κλίμακας και μεγέθους επίπεδο. 
[4]… του συμβούλου συντάξαντος και κατ’ επέκταση του Δημάρχου.

[5] Αγγλοσαξονική  επεξήγηση:  “A form of lowest common denominator entertainment designed to appeal to the masses and refrain people from thinking”. «Μια μορφή ελάχιστης κοινού παρονομαστή ψυχαγωγίας, που έχει σχεδιαστεί για να προσελκύει τις μάζες και κάνει τους ανθρώπους να απέχουν από το να σκέφτονται» [μετάφραση του συντάξαντα]. Προτεινόμενη πολιτική το 1995 στο Hotel Fairmont, San Francisco στα πλαίσια της συνεδρίασης των „500 leading politicians, business leaders and academics from all continents “  από το ίδρυμα Gorbatchow. Συγκεκριμένα ο Zbigniew Brzezinskio ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Αμερικανού προέδρου J. Carter (πέθανε 29.5.2017).

[6] Όμως καμία πόλη στο κόσμο δεν έζησε μόνο από τον τουρισμό. Τουναντίον παραδείγματα  από νότιες Ευρωπαϊκές πόλεις (Βαρκελώνη) μας καλούν να αποφύγουμε την μονοδόμηση της αστικής οικονομίας σε ένα τέτοιο κλάδο, μολονότι, μια οικονομική κρίση με ένταση 1 μονάδα σε ένα κράτος προέλευσης επισκεπτών της πόλης θα έχει πολλαπλές μονάδες αρνητικής επίδρασης στον οικονομικό ιστό της πόλης.

[7] Λουδοβίκος Βασενχόβεν, Πόπη Σαπουντζάκη, Πρακτικές Διακυβέρνησης στο Μητροπολιτικό Σχεδιασμό της Αθήνας: Βελτιώνουν τις Προοπτικές Υλοποίησης Χωρικών Παρεμβάσεων Μεγάλης Κλίμακας; Συνέδριο: Γεωγραφίες της μητρόπολης- όψεις του φαινομένου στον Ελληνικό χώρο (Θεσσαλονίκη, 21-22-23 / 10 / 2005).  σ. 2. 

[8]  Στερητικό <α>.

[9]  Κοιτάξτε το πρακτικό παραλαβής του έργου σας στο κήπο του Καλού και θα καταλάβετε, πρόσφατα αποφασίσατε να εξοφλήσετε τον εργολάβο.

[10] Avishai Margalit., Politik der Würde, übersetzt von Anne Vonderstein und Gunnar Schmidt, Berlin 2012, S. 126. In: Armin Thurnher., Republik ohne Würde. Wien 2013,σ. 19

[11] Armin Thurnher., Republik ohne Würde. Wien 2013,σ. 7

[12] Σωκράτης Μ. Κονιόρδος., o.p., σ. 6.

[13] «Χρειάζεται μια αναδιοργάνωση, ένας φορέας όπου δεν θα μετέχουν οι κρατικοί φορείς. Εάν έχουν έναν καραγκιόζη, σαν και εμένα, να φέρνει κόσμο, εντάξει τότε.» Στην συνάντηση για την τουριστική προβολή του νομού Θεσσαλονίκης στις 20.6.2017, από εφημερίδα http://www.aftodioikisi.gr/. Ή πρόσφατα σε ΔΣ  26.6.2017 « …αφού μ’ αρέσει να πίνω το αίμα των εργαζομένων…», ειρωνική έκφραση.