Η μετανεωτερική νεοφιλελεύθερη ψευτοαριστερή. «Παλαιότερα πίστευαν στις μάσκες».
Πρέπει να κάνουμε πάλι την ευγένεια, την κομψότητα και την φιλικότητα σαν τις πιο προοδευτικές αρετές για τον άνθρωπο[1].
Διάβασμα σε 4,5 ‘ THS 12092018
Περιεχόμενα
- Από μια μοντέρνα διασκέδαση γίνεται ξαφνικά μια μεταμοντερνίστικη σοβαρότητα. Παλαιότερα η ψευδαίσθηση του παιγνιδιού ήταν ευπρόσδεκτη. Σε μια καλώς εννοούμενη ψευδαίσθηση αντιστοιχεί τώρα πλέον και κάποιο εξαπατημένο άτομο,μια γυναίκα ίσως, μια κοινωνική ομάδα ή ...
- Το παιγνίδι της δήθεν ακρόασης
- Η επικοινωνία των “εισαγωγικών”. Σωσίβιο διάσωσης.
- Μάλλον η αόρατη τρίτη ψευδαίσθηση κατέληξε να έχει και ένα εξαπατημένο!
- Προσπάθεια ενός επιλόγου ανηλικότητας και ο πρόλογος μιας ενηλικότητας.
Υπόθεση εργασίας. Γνωρίζω κάποια γυναίκα, έξοδος, και το πρώτο που κάνω – για να προστατέψω και τον εαυτούλη μου, σίγουρα αυτό- είναι εάν βγούμε για φαγητό σινεμά ή σε μπαρ, να προσπαθήσω να την βοηθήσω να βάλει το σακάκι της, το παλτό της το μπουφάν εν πάση περιπτώσει ότι και αν φοράει. Εάν αρχίσει όμως «μα πως, και γιατί, και τι είναι αυτό, θα γίνουμε ρεζίλι», εκεί έχει λήξει η προσπάθεια γνωριμίας. Adieu! Θα μου πείτε γιατί? Ίσως με βοηθήσει και μένα να κατανοήσω το παρακάτω κείμενο ή θα πρέπει να πάω στον καναπέ του ψυχαναλυτή.
Κάποιοι θα μου πουν ότι είμαι ξεπερασμένος, κάποιοι θα πουν ότι προωθώ τον μισογυνισμό και κάποιοι ότι θεωρώ τη γυναίκα αδύναμο κρίκο στην κοινωνία, που είναι τελικά αν την παρατηρήσουμε στα πλαίσια της ισότητας των δικαιωμάτων σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας.
Το παιγνίδι της δήθεν ακρόασης
Και τότε αλλά και σήμερα υπάρχουν πολλές γυναίκες που παίζουν το συγκεκριμένο ρόλο τέλεια όπως υποδείκνυει η παλαιότερη παραδοσιακή τάξη στη κοινωνία: πρέπει δήθεν να δείχνουν ενδιαφερόμενες για το θέμα, σαν να μην έχουν ακούσει ποτέ για το θέμα στο οποίο αναφέρεται ο άνδρας, αν και το γνωρίζουν. Ακριβώς οι πιο θαυμάσιες και εξυπνότερες γυναίκες μπορούσαν και έπαιζαν και παίζουν και σήμερα αυτό το ρόλο, να ακολουθούν με αστραφτερό βλέμμα τον άνδρα κατά τη διάρκεια της αφήγησής του, ακόμα και γνωστές ιστορίες με μια εμφάνιση έντασης στο πρόσωπο, σαν να θέλει να ξέρει τι έπεται και ακόμα να γελάνε για ξεπερασμένα ανέκδοτα. Ενώ λοιπόν ο άνδρας χαιρόταν, γιατί πίστευε ότι αναφερόταν σε κάποιο ενδιαφέρον θέμα, οι γυναίκες έπαιζαν το ρόλο τους, και απλά φαινόντουσαν ότι ακούν με πολύ ενδιαφέρον.
Και σε αυτό το παιγνίδι έχουμε μια άλλη περίπτωση. Εδώ έχουμε άνδρες να σιωπαίνουν και να φλυαρούν οι γυναίκες, και γεννιέται η εντύπωση ότι εδώ έχουμε άνδρες που θέλουν να πουν κάτι σε μία γυναίκα και η γυναίκα ακούει ευχάριστα και προσηλωμένη. Αντίθετοι ρόλοι λοιπόν. Ο Lacan παρατηρεί σε αυτή τη περίπτωση ότι η επίδειξη της ανδρικότητας στη συγκεκριμένη περίπτωση φτάνει στην απέναντι πλευρά να την αισθάνεται η γυναίκα ακόμα και σαν μια θηλυκότητα:[2] διότι, ότι δείχνεται μπορεί να παρουσιάζεται σαν ανδρικό, αλλά το γεγονός ότι επιδεικνύεται δρα με ένα τόνο θηλυκότητας. Θα ήταν θεμιτό να αναγνωρίσουμε αυτή την ανταλλαγή των ρόλων και να μη φτάσουμε σε σημείο και εδώ να πούμε ότι η ομιλία του άνδρα είναι ένα δείγμα της ανδρογενούς επιδεικτικότητας και αυθάδειας του.
Κάποιες γυναίκες είναι τόσο οξυδερκείς και επιδέξιες στο λόγο τους που φτάνουν στο σημείο της «Σωκρατικής ειρωνείας», αναφέρει ο Pfaller, πολλές δε από αυτές έχουν αναπτύξει τη συγκεκριμένη τέχνη τόσο καλά που υπερβαίνει την αυθεντική Σωκρατική τέχνη. Στα πλαίσια της «διαλεκτικής τους» που κάτεχαν, μπορούσαν οι γυναίκες να κάνουν τους άνδρες να εκφράσουν αυτές τις συγκεκριμένες ιδέες και πεποιθήσεις που ήθελαν οι άνδρες να πουν στις γυναίκες μέσα από το παιγνίδι «δήθεν», των γυναικών. Είναι απορίας άξιο, εάν στα πλαίσια ενός τέτοιου παιγνιδιού ακόμα και μια εξαιρετική παρουσίαση αντεπιχειρημάτων θα μπορέσει να είναι κατάλληλη για να πείσει κάποιον, όπως τα υποτιθέμενα γυναικεία ερωτήματα, η φαινομενικά παθητική ακρόαση και η διάθεση να αφήσει να φαίνεται να έχεις πεισθεί.[3] Εδώ μια γυναικεία διαλεκτική είναι ανώτερη από μια ανδρογενή (μόνο-)λογική.
Η επικοινωνία των εισαγωγικών. Σωσίβιο διάσωσης.
Και συνεχίζουμε και διερωτόμαστε, γιατί τελικά θέλουμε να τα δούμε με τον δικό μας αυθεντικό τρόπο όλα αυτά που αφορούν την καθημερινότητα μας? Ναρκισσισμός, πουριτανισμός?
Τόσο σε συζητήσεις μεταξύ διανοουμένων και κάστας μεσοαστών τόσο προφορικά όσο και στο γραπτό λόγο ξαφνικά δεν προλαβαίνουμε να βάζουμε λέξεις σε εισαγωγικά . Σκοπός είναι α) να μη προσβληθεί ο απέναντι στον οποίο απευθύνουμε το λόγο κατανοώντας λάθος το νόημα ίσως, β) βάζουμε τις λέξεις σε εισαγωγικά για να μπορέσουμε να πλέξουμε μια ολόκληρη ιστορία αν μας ρωτήσει κάποιος και πως το εννοείτε και γ) υπάρχει μια πίεση μιας συνεχούς δυναμικής αντικατάστασης των λέξεων και δεν γνωρίζουμε ποια λέξη οφείλει να είναι η αληθινή για κάθε συγκεκριμένη περίπτωση και να μη θεωρηθεί και σαν ειρωνική έκφραση με ότι αυτό συνεπάγεται. Και στον προφορικό λόγο δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που με κίνηση των δαχτύλων του σήματος του ‘Victory’ λυγισμένα προς τα εμπρός με δυο κοφτές ταλαντώσεις μπροστά και προς αυτόν που απευθυνόμαστε στο λόγο- και με ένα παιδαγωγικό ύφος έκφρασης, προσπαθούμε να βάλουμε τάξη στο τι θέλουμε εμείς να εννοηθεί και να μη παρεξηγηθεί με το σήμα των εισαγωγικών, όπως είναι και στην Ελληνική νοηματική γλώσσα. Ξαφνικά απευθυνόμαστε στον απέναντί μας με μια καθαρά εικονική σύλληψη ενός νοήματος, με νοηματικές κινήσεις.Πως είναι δυνατόν το ειρωνικό χαρακτηριστικό του λόγου της πολιτικής ορθότητας των Ευρωαριστερών του Berlinguer κλπ. απέναντι στους ορθόδοξους -δογματικούς πολιτικούς στα χρόνια του ‘60 και ‘70 ξαφνικά μετά από ένα διάλλειμα μιας 30ετίας να επανεμφανίζεται στη δημόσια σφαίρα από τους ίδιους σαν εργαλείο για τον ορθό λόγο στη κάστα τους και μέσα στη μεσαία κοινωνική τάξη[4]? Και όχι μόνο απέναντι στους χαρακτηριζόμενους δεξιούς αλλά και απέναντι σε αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί τους, στη μεσαία τάξη. Σηκώνει ένας μεσοαστός, και πλέον και σημερινός αυτοονομαζόμενος αριστερός το δάχτυλο για να έχει προβάδισμα απέναντι σε έναν άλλο μεσοαστό- αριστερό. Παρατηρήστε το.
Μάλλον η αόρατη τρίτη ψευδαίσθηση κατέληξε να έχει και έναν εξαπατημένο!
«Πως, μου κρατάτε τη πόρτα για να εισέλθω?» «Γιατί είμαι ανίκανη να μπω μόνη μου?» «Καλά πας καλά, με βοηθάς να βάλω το παλτό μου, δεν μπορώ μόνη μου είμαι ανίκανη?"[5]» «Μπες στο ασανσέρ γιατί περιμένεις να μπω εγώ πρώτη?» «Κάθισε, όρθιος θα φας ή περιμένεις να καθίσω εγώ πρώτα στο τραπέζι ?» «Καλά, περιμένεις να ανεβώ εγώ πρώτη τη σκάλα, είσαι καλά?[6]»
Προσπαθήστε σαν άνδρας όταν συναντηθείτε με ένα γνωστό σας ζευγάρι ή με μια παρέα ανάμεικτη φύλων να χαιρετήσετε πρώτα τις γυναίκες. Όταν προτάξετε το χέρι σας – φυσικά εάν θέλετε δια χειραψίας και όχι δια εναγκαλισμού- μόνο οι άνδρες αντιδρούν οι γυναίκες περιμένουν την σειρά, δεύτερες! “Ladies first” τείνει να εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο μας.
Ναι, ναι έτσι είμαστε πλέον, δεν μπορούμε ούτε να είμαστε όπως αισθανόμαστε. Όχι! Θα είσαι εσύ μόνος σου και χύμα. «Ξέρεις ότι η γυναίκα πλέον ουρεί όρθια? Όχι δεν το γνώριζα λυπάμαι!» «Τώρα όμως ενημερώθηκα, δεν αστειεύομαι.» Βλέπε παρακάτω διαφημιστικό εξαρτήματος. Από λόγους υγιεινής θα το προτιμούσαμε το όρθιο για τις γυναίκες σε δημόσιες τουαλέτες.
Στη δημόσια σφαίρα όλοι νομίζουν ή μπορούμε να πούμε ακόμα ότι φοβούνται -προπάντων όλοι από τους μεσοαστούς και πάνω- ότι θα θεωρηθούν βλάκες λόγω μιας λανθασμένης εικόνας που δίνουν ή μπορεί να δώσουν. Δεν νομίζω στις κατώτερες και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες να μιλούν ή να γράφουν με εισαγωγικά. Εκεί λένε αυτό που σκέπτονται και αισθάνονται, σίγουρα στα πλαίσια που έχουν αποδεχτεί σαν το κοινωνικό milieu τους και τα γνωρίζουν πολύ καλά.
Σε αυτόν το νεοφιλελεύθερο κόσμο δεν μπορείς να προτάξεις όμορφα και αλληλέγγυα οράματα όπως ευγένεια, κομψότητα, αποτροπή κάθε κινδύνου για τον διπλανό σου.
Έτσι διαμελίζεται η δημόσια σφαίρα ο δημόσιος χώρος γίνεται εχθρικός, καταλαμβάνεται από μεμονωμένα άτομα χωρίς αλληλεγγύη χωρίς συλλογική προοπτική, ακόμα και για βιώματα στη γειτονιά. Το παρατηρούμε καθημερινά: οι γειτονιές έχουν, εκτός από κάποιους αρκετά ηλικιωμένους, αποκτήσει πολλά ανώνυμα πρόσωπα, χωρίς σχέση το ένα με το άλλο, και αυτό γιατί δεν θέλουμε να παίξουμε ένα ρόλο να φτιάξουμε μια όμορφη εικόνα για μια στιγμή που θα ομορφύνει την καθημερινότητά μας. Αυτή η τάση που υπάρχει τώρα και αρκετά χρόνια και έχει εγκαθιδρυθεί, ο άνθρωπος να «διαγράφει κάθε είδους μυθοπλασία, που ποτέ δεν ήταν μυθοπλασία και ποτέ δεν παραπλανούσε κάποιον, εκτός από έναν αόρατο τρίτο με τον οποίο είχαμε συμμαχήσει»[7], αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης της δημόσιας σφαίρας διαλύει το δημόσιο χώρο. Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Υπάρχει αυτός ο δημόσιος χώρος?
Από το δημόσιο χώρο δεν έχεις να περιμένεις κάτι πλέον και εκτός αυτού μη με ενοχλείς, είναι ότι καλύτερο για όλους μας. Είμαι μόνος αλλά «αυθεντικός» είμαι αυτό που θέλω να είμαι! Εδώ εισαγωγικά όχι για να μη πληγωθεί κάποιος αλλά για να δώσουμε έμφαση στην πάρα-αυθεντικότητα που υπάρχει.
Πρόσφατα μπροστά σε βιβλιοπωλείο: «Ξέρεις τι θυμήθηκα τώρα με αυτό που είπες, λέω σε κάποιο γνωστό μου? Πως λέγεται στη διάλεκτο σου από ‘κει που κατάγεσαι το κουνέλι αλλά ονομάζεται και έτσι στα Αρχαία? Δεν ξέρω μου απαντά. Κόνικλος του λέω. Και στα Γερμανικά – σε δημοτική- λέγεται, Καρνίκελ . Γυρίζει μια κυρία ηλικίας τέλη 50 αρχές 60 και με σοβαρό ύφος και υψωμένη τη φωνή: «Τι είναι αυτά που λέτε, δεν υπάρχει δημοτική και δεν υπάρχει αυτή η λέξη και κουνέλι στα Γερμανικά λέγεται Kaninchen και εγώ σπούδασα γερμανική γλωσσολογία και ξέρω». Έφυγα σιωπώντας. Με τέτοιους αυτοχρισμένους αριστερούς και διανοούμενους τι να διεκδικήσεις και με ποια σοβαρότητα και ποια μελλοντική αξιοπρέπεια, χωρίς να αναλωθείς στον υποκειμενικό τους ναρκισσισμό και φυσικά και ατομικό ιδεαλισμό να ξεκινήσεις ένα διάλογο. Σηκωμένος δάκτυλος και οφρύς!
Θα τελειώσουμε με την κατά κυριολεξία απόδοση ενός καθοριστικού του Pfaller(2018).
„Ένας φεμινισμός ο οποίος προωθεί μια τέτοια εξέλιξη, οδηγεί στη διαμέλιση και καταστροφή του δημόσιου χώρου σαν δημόσια σφαίρα και κάνει τις γυναίκες και όσους θέλουν να ονομάζονται γυναίκες στο δημόσιο χώρο- να χάσουν ένα μεγάλο μέρος των διευκολύνσεων και της κομψότητας που είχαν οι γυναίκες και που θα μπορούσαν να ομορφύνουν την καθημερινότητα τους [και μαζί με αυτές και ο σύντροφός τους, ό άνδρας, ο ερωμένος, ο φίλος τους:σημείωση του αρθρογράφου].
Όπως και σε άλλα κινήματα χειραφέτησης οι άνθρωποι συγχέουν την απελευθέρωση με την«απομάγευση του κόσμου»[8][Weber] και την αφομοίωση τους στο ρεύμα για τους ίδιους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς να υπάρξουν απώλειες.
Δίδει δε προβάδισμα σε ένα πουριτανιστικό ιδεώδες ενός νεοφιλελεύθερου κόσμου. Το γυναικείο θέμα γίνεται απλά μια ‘καμαριέρα’ της ατζέντας του αχόρταγου κεφαλαίου. Χειραφέτηση σύμφωνα με τα παραπάνω σημαίνει απλά μια «συστημική αφομοίωση»[σημείωση του αρθρογράφου] και συγχρόνως παραίτηση από ένα μεγάλο μέρος των διαφόρων μορφών, της όμορφης ζωής, τους οποίους διέθετε ο δημόσιος χώρος για τις γυναίκες, μέχρι πρόσφατα. Σίγουρα είναι ένα θέμα που θα πρέπει να σταθμιστεί, δηλαδή αν θα υπάρξει μια απελευθέρωση που αξίζει μιας τέτοιας απώλειας, αν θα μπορούσε δηλαδή να φέρει τόσα πολλά πλεονεκτήματα από αυτά που θα χανόντουσαν. Εάν όμως όλα αυτά τα θετικά και πλεονεκτήματα που σε μια παλαιότερή γενιά θα είχαν οι γυναίκες, θα τα αρνιόντουσαν και θα τα απαξίωναν, όπως και γίνεται σήμερα σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, τότε μια τέτοια στάθμιση δεν θα είναι πραγματοποιήσιμη.
Οι λόγοι για τους οποίους κάποιοι από εμάς είναι 'κολλημένοι' σε τέτοιου παλαιού τύπου σχέσεις θα πρέπει να φαίνονται ακατανόητοι και ανορθόδοξοι για τους περισσότερους, γραφικοί σίγουρα και θα σε χαρακτηρίσουν και συντηρητικό.
Η υποκειμενικός ιδεαλισμός και ο πολιτισμικός ναρκισσισμός των τελευταίων 30 ετών που αλληλοσυμπληρώνονται και συνοδεύουν κάθε ας πούμε προσπάθεια απελευθέρωσης σε διάφορους τομείς (βλέπε, χορτοφαγία, βεγκανισμός, «μετα»-χειραφέτιση γυναικών )έχουν μια κοινή αδυναμία: Την προσήλωση τους στο Εγώ, ενώ προκαλούν μία έλλειψη σε αναφορά σε αντικείμενο, που αυτό είναι το ζητούμενο. Είναι ένα είδος „ Rebels without a Cause“ (επαναστάτης χωρίς αιτία).
Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι για κάθε αναδυόμενη αδυναμία ενός προσώπου- ατόμου δημιουργείται και ένα κίνημα χειραφέτησης.
Το καινούργιο είναι “δεν δεχόμαστε να μιλούν με τρόπο που μπορεί να πληγωθεί ο άλλος", ή “είμαι αυτό που είμαι και δεν παρακαλώ κανένα να είναι κοντά μου”. Τελευταίο το παρατηρούμε ιδιαίτερα στους νέους.
Νέοι. Δεν τους ενδιαφέρει τι μπορεί να γίνουν ή σε τι μπορεί ή θέλουν να εξελιχθούν ή τι θα ήθελαν να είχαν μετά από μερικά χρόνια σαν μέλη μιας κοινωνίας. Όχι ! Θέλουν την αυθεντικότητα τους σαν ύψιστη αξία, και αυτό σήμερα και μόνο σήμερα. Ο υποκειμενικός ιδεαλισμός στο μεγαλείο του.
Η αυξημένη δυσαρέσκεια που πάρα πολλές γυναίκες σήμερα πλέον βιώνουν παρόλο των επιτυχημένων χειραφετημένων κινημάτων τους, μας επισημαίνουν το αναπόφευκτο επακόλουθο. Αυτό θα ανοίξει και πάλι με κάποια φυσικότητα (του κατεστημένου) νέες δυνατότητες και πεδία ενασχόλησης επαγγελματικά και ερευνητικά συνήθως από ‘γραφειοκρατικές αγωνίστριες και αγωνιστές’ που αντιστοιχούν σε τέτοιο τύπο ανθρώπων που ήδη έχουμε αναφέρει και χαρακτηρίσει στις προηγούμενες αναφορές μας: άνθρωποι που ζουν από τα λάθη τους.»
Προσπάθεια ενός επιλόγου ανηλικότητας και προλόγου μιας ενηλικότητας.
Τι θα συμβεί στο μέλλον πολιτικά, μετά από την αγανάκτηση και απογοήτευση για το ότι λόγω των νεοφιλελεύθερων πολιτικών χάνονται στοιχειώδη standards διαβίωσης [και όχι επιβίωσης:σημείωση του αρθρογράφου], για το ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι κατρακυλούν στη σκάλα προς τις φτωχοποιημένες κοινωνικές ομάδες. Θα βρεθεί μια διαφορετική μορφή έκφρασης αυτής της αγανάκτησης από ότι ελπίζουν και στηρίζουν οι ακροδεξιοί? Και εδώ θα παιχθεί το παιγνίδι. Στην γλωσσική αντιπαράθεση, επικοινωνία και discurs(διάλογο).
Αυτό θα έπρεπε να είναι και το καθήκον όλων των πραγματικών διανοούμενων και αριστερών και όχι το engagement με σύμβολα του ‘70.
Σήμερα συνήθως μετά την εργασία τους παραμένουν στο σπίτι τους ή/και σε φιλοσοφικά σεμινάρια και αυνανίζονται για το αν το υποκείμενο θεωρείται αδιαίρετο κοινωνικά ή όχι και ανησυχούν με σπιτικό παραδοσιακό τρόπο[σημείωση του αρθρογράφου]. Ίσως κατανοήσουν να χρησιμοποιήσουν μια γλώσσα χωρίς συμβολισμούς[9] και πολιτικής ορθότητας πλέον – όπως είναι σήμερα αυτή των ψευτοαριστερών και διανοουμένων, - αλλά προσανατολισμένη στις ανθρώπινες αξίες που είναι υπό κατάρρευση.
Πρέπει να καταλάβουν οι αυτοχαρακτηριζόμενοι και αυτοχρησμένοι αριστεροί μιας εν δυνάμει ανοικτής κοινωνίας δηλαδή της ισότητας και της δικαιοσύνης, ότι το κοινό στο οποίο θα απευθυνθεί και οφείλει κανείς να ενεργεί και να δραστηριοποιείται, πάντα από εμάς τους ίδιους συμπαράγεται. Το κοινό δεν είναι μόνο του, "απλά εκεί", αλλά συνδημιουργείται από εμάς , αλλά και από τους λαϊκιστές δεξιούς και αριστερούς βεβαίως. Οι διανοούμενοι δεν δείχνουν ότι εμπλέκονται ενεργά, όταν μόνο και μόνο αρχίζουν να μιλάνε από κάποιο βήμα ή από μια βουλή του λαού.
Αυτό που “χρειάζεται είναι η απόδοση εννοιολογικού έργου”. [Isolde Charim, Ich und die Anderen, Wie die neue Pluralisierung uns alle verändert, Zsolnay 2018] Οι καιροί είναι τόσο συγκεχυμένοι ώστε οι παλαιές γραμμές επιχειρημάτων και διαμαρτυριών είναι εντελώς άκαιρες. «Οφείλουμε να επιδείξουμε κατανόηση για να δημιουργήσουμε στους ανθρώπους δυνατότητα για να κατανοούν» για όλα αυτά που τους λέμε. [Isolde Charim].
Πρόσφατα στις κοινωνικές συγκρούσεις στο Chemnitz στη Γερμανία όπου σκοτώθηκε ένας 35 χρόνος Γερμανός- και από ότι λένε οι πηγές ενημέρωσης μέσα από μια διένεξη με δυο Ασιάτες μετανάστες- , πήγε μια ομάδα του τηλεοπτικού καναλιού ZDF με δημοσιογράφους να κάνουν reportage και μέσα σε όλα είπαν στο θυμωμένο πλήθος, ότι το “ζητούμενο είναι να μιλάμε μεταξύ μας και να βρίσκουμε λύσεις”. Τι θα πει αυτό για τους κατοίκους? Δεν ακούν καθόλου τέτοιες προτάσεις. Φυσικά οι κάτοικοι και μάλιστα μια γυναίκα 50 ετών τους έβαλε στη θέση τους και δεν μπορούσαν να πουν απολύτως τίποτα για το θέμα του ρατσισμού και τις αντιδράσεις του ντόπιου πληθυσμού. Νομίζουν ότι πολυπολιτισμικότητα σε μια κοινωνία είναι ένα συνονθύλευμα από γλώσσες, θρησκείες,, κουλτούρες. Δηλαδή προστέθηκαν κάποια μέχρι σήμερα ξένα στοιχεία σε μια ήδη υπάρχουσα και δομημένη κοινωνία. Όχι, πρώτα οι Γιουγκοσλάβοι οι Έλληνες οι Τούρκοι οι Ιταλοί, μετά οι Ζέρβοι, οι Κροάτες και οι Κοσοβάροι, μετά ήρθαν οι Πολωνοί, οι Σλοβάκοι, μετά οι Μουσουλμάνοι και τέλος, σήμερα δηλαδή οι μετανάστες. Είναι ένα ιστορικό process όλο αυτό.
Πήγαν αδιάβαστοι και έφυγαν αδιάβαστοι οι δημοσιογράφοι. Μόνο με το διανοουμενίστικο στυλ ‘70 αντίδρασης των δημοσιογράφων, με την ήρεμη φωνή και τις αργές κινήσεις και το παιδαγωγικό ύφος δεν έχει μέλλον εξέλιξης η αναδιάρθρωση μιας κοινωνίας μέσα σε μια τέτοια τεταμένη πολιτική σκηνή.
Και εδώ πολλοί προπάντων αριστεροί θα κλείσουν το μάτι και θα πουν καραδεξιός ο αρθρογράφος. Πρέπει να είσαι διαβασμένος και να δείχνεις κατανόηση για να πας να αντιμετωπίσεις την υποβαθμισμένη κοινωνία της πρώην Ανατολικής Γερμανίας και να μην αφήσεις τον φασισμό να φτάσει παντού στη κοινωνία και ιδιαίτερα στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα.
Και βέβαια, να εγκαταλειφθεί το ψεύτικο άλλοθι των σοσιαλδημοκρατών ala Schröder, και πρασίνων ala Ödzemir που είχαν πάντα επιτυχία, μόνο όταν στην πραγματικότητα εφάρμοζαν τις νεοαυταρχικές και νεοφιλελεύθερες γραμμές στο οικονομικό τους πρόγραμμα. Γιατί το έκαναν αυτό?
Γιατί η πολιτική της δεξιάς ζώνης μετατέθηκε προς το κέντρο επιδρώντας σε όλες τις πολιτικές προοπτικές. Για να διαφοροποιηθούν λοιπόν στις κύριες θέσεις από τους πολιτικούς τους αντιπάλους, επινόησαν σχετικά ασήμαντα θέματα να βάλουν στην ατζέντα τους, όπως πολυπολιτισμικότητα, ομοφυλοφιλία, διεμφυλικότητα κλπ.
Όσο και δίκαιο, αναγκαίο και καλοδεχούμενο είναι η ενασχόληση με τα δικαιώματα κάποιων μειονοτήτων, τόσο επαίσχυντο είναι το να τα χρησιμοποιείς όλα αυτά για να αποπροσανατολίσεις από άλλα σημαντικά θέματα, επειδή δεν έχεις τους μηχανισμούς να ασχοληθείς, δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα ή απλά δεν σε ενδιαφέρει, να δώσεις έμφαση στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό απευθύνεται στους σημερινούς ψευτοαριστερούς και εναλλακτικούς ήθους.
Εδώ σημειώνουμε να παρατήσουμε τις θέσεις και τις γνώμες των πολιτικών της ΤΑ φορέων διανοουμένων και άλλων θεσμικών οργάνων προνομιούχων όσο αφορά, π.χ. το pride party, την γυμνή ποδηλατοδρομία, τις φωτεινές ράβδους στις διαβάσεις πεζών στο κέντρο της πόλης της Θεσσαλονίκης, τις εκθέσεις μόδας από ανακυκλώσιμα υλικά, τα χαρακτηριζόμενα φεστιβάλ για το πεζοδρόμιο, φεστιβάλ για τους λουκουμάδες, φεστιβάλ για την κολοκύθα, φεστιβάλ για την ανακύκλωση κλπ. κλπ.Tittytaitment
Η πόλη “πεθαίνει σαν χώρα” και εμείς στο κόσμο μας.
Μπορεί εδώ να μη συμβαίνει ακόμα τόσο εκκεντρικά αλλά σε ευρωπαϊκές πόλεις σε down town πεζόδρομους και εμπορικές ζώνες, διαφημίζεται η αντιομοφοβία και ο αντιδιεμφυλισμός με διάφορους τρόπους ακόμα και με παρουσία των ιδίων σε συγκεκριμένα σημεία των πεζόδρομων, ενώ συγχρόνως υπάρχουν ομάδες μειονοτήτων που έχουν πληγεί πολύ περισσότερο από την αυξανόμενη ανεργία, την μείωση των προσφερόμενων κοινωνικών υπηρεσιών και από τις κοινωνικές εντάσεις μεταξύ τους.
Και όλα αυτά από πολιτικές και οικονομικά προγράμματα που εφαρμόζουν οι δήθεν πολιτισμικά εκσυγχρονιστικές κυβερνήσεις του νεοφιλελευθερισμού, σε κεντρικό επίπεδο εξουσίας και επίπεδο ΤΑ.
[Σημείωση του συντάξαντος:]
Άσχετα αν τα κείμενα διαβαστούν ή όχι περασθούν μια διαγώνια ματιά ή όχι, και αυτό κάτι θετικό θα είχε, αισθάνθηκα ότι η συντροφιά των βιβλίων το διάβασμα για το συγκεκριμένο θέμα και το γράψιμο δεν αντικαθιστούν την ανθρώπινη διάδραση και το επικοινωνιακό παιγνίδι, έστω και παρέα με αυτόν/την “αόρατη μυθοπλάστρια”, τουλάχιστον όπως την γνώρισα κάποτε. Μήπως η σκέψη και η δράση μας έχουν καταργήσει ήδη την ανθρώπινη υπόσταση, από την στιγμή που μπαίνει ο υποκειμενικός ιδεαλισμός σαν αρχική ερώτηση με σεκοντάρισμα της ψηφιοποίησης, γιατί το κάνω εγώ αυτό, θα ωφελήσει εμένα?
Και η απάντηση στο ερώτημα που έθεσα στην αρχή της συγγραφής των κειμένων στις 24.4.2018 …“Είναι τα συμπτώματα μιας πολιτικής, που τα νοιώθουμε πολλοί τόσο στο πετσί μας όσο και στη διάθεσή μας πάρα πολλές φορές, και σήμερα προσπαθούμε να εντοπίσουμε μέσα από μια για μένα προσωπικά σημαντική αναζήτηση - για να μπορέσω πάρω και επί τέλους τις αποστάσεις μου και να μη εθελοτυφλώ και για τη στάση πολλών συμπολιτών μου - , διαφόρων σημαντικών λόγων μιας εκκωφαντικής αποτυχίας του λεγόμενου «ανοικτού δημοκρατικού μπλοκ».”
Δεν θα μπορέσω να δώσω μια απάντηση, μάλλον μ’ αρέσει να εθελοτυφλώ για να μη βλέπω την πραγματικότητα και φτάσω σε άλλο σημείο, αλλά όπως μου είπε μια γνωστή χθες μετά που της διηγήθηκα κάτι όταν ψώνιζα bio δαμάσκηνα: “συμφιλιώσου με τη μ…α που σε δέρνει και τέλος, έτσι κι αλλιώς θα την ξαναπατήσεις με τους ανθρώπους”.
Η βασική βιβλιογραφία-Grundlegende Literatur
[1] Θα μας επιτρέψτε αν γίνουμε λίγο vulgär και να πούμε ότι το «χειμαδιό» εκτός των άλλων εντοπίστηκε και εντατικοποιήθηκε και μέσα από την απλοποίηση της γλώσσας μας από τους διανοούμενους, όταν εγκαταλείφθηκε το πολυτονικό σύστημα γραφής και έκφρασης και το αυγό έγινε αβγό, το ταξείδι ταξίδι και το άλλωτε άλλοτε και ξαφνικά από τα Ευρωπαϊκά προγράμματα και τις οικονομικές ενισχύσεις δημιουργήθηκε μια πάρα-μεσοαστική τάξη χωρίς τις βάσεις μιας ελάχιστης αναγεννησιακής κοινωνικής προοπτικής. Απλά έτσι, ας πούμε per decree.
[2] R. Pfaller., (2018), σ 183
[3] R. Pfaller., (2018), σ. 187. Ο Pfaller αναφέρει: «Όταν ο Karl Marx στην γνωστή του καταχώριση στο Confession book της κόρης του στην ερώτηση "αγαπημένη σας αρετή" στη στήλη "στον άνδρα" έγραψε "δύναμη", στην κατηγορία "στη γυναίκα" αντίθετα τη λέξη "αδυναμία" αντιπροσώπευε ίσως όχι μόνο μια επαναλαμβανόμενη και διαιώνιση μιας πατριαρχικής κατανόησης των ρόλων, αλλά μάλλον πολύ περισσότερο θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει μια λεπτή πολιτική συνειδητοποίηση των αντίστοιχων ρόλων και στην εξουσία. https://de.wikipedia.org/wiki/Karl_Marx. Πρόσβαση μου: 03082018
[4] Weigel, Moira., Political Correctness:how the right invented a phantom enemy. In:The Guradian 30.11.2016. https://www.theguardian.com/us-news/2016/nov/30/political-correctness-how-the-right-invented-phantom-enemy-donald-trump.
[5]Σε εστιατόρειο: «Άστο σε παρακαλώ θα γίνουμε ρεζίλι», άλλες προσθέτουν, «των σκυλιών». Αυτοπροσδιοριζόμενη διανοούμενη λόγω πανεπιστημιακής μάθησης και ίσως και εκπαίδευσης. Κανείς δεν γνωρίζει τι και πως.
[6] Και βεβαίως στο κατέβασμα της σκάλας πρώτος ο άνδρας κατεβαίνει, σε περίπτωση που παραπατήσει η γυναίκα, ίσως λόγω παπουτσιών, να μπορέσει ο άνδρας να την στηρίξει.
[7] R. Pfaller., (2018), σ 191
[8]Αυτή η φράση, η οποία περιγράφει με ακρίβεια την απόλυτη νίκη της ορθολογικής σκέψης και της λογικής πέρα από ην προ-νεωτερικότητα, τον κόσμο των μυστικιστών, των δαιμόνων, των μαγισσών και της μαγείας, πρέπει να γίνει μια φράση κλειδί της νεωτερικότητας.
[9] Εγώ δεν την διάβασα αλλά ούτε την άκουσα, την ομιλία κάποιου πρωθυπουργού από την Ιθάκη πρόσφατα. Μου είπε κάποια γνωστή μου – και γνωρίζω ότι δεν είναι επιφανειακή στη επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων-, ότι δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήθελε να πει ο αστικός Σαμάνος, πόσο μάλλον και κάποιες άλλες κοινωνικές ομάδες που τον άκουγαν. .
