Σχόλιο: Η φτώχεια δεν είναι sexy. Διάβασμα σε 1 ‘

Η φτώχεια δεν είναι sexy

Christian Baron

Διάβασμα σε 1 ‘ THS 19112018

Άστεγος στη Θεσσαλονίκη

Άστεγος σε σταθμό Μετρό του Βερολίνου picture alliance / dpa

Η πόλη του Ντόρτμουντ στη Γερμανία μοιράζει κλήσεις παραβατικής συμπεριφοράς  σε άστεγους, και το Βερολίνο πετάει τους  άστεγους από τους σταθμούς του μετρό. Και οι δύο περιπτώσεις αγγίζουν το ζήτημα σχετικά για το πως μια κοινωνία ασχολείται με και συμπεριφέρεται στους αδύναμους. Τι είναι να χειρότερο να παγώσεις μέχρι να πεθάνεις ή να πέσεις στις ράγες του τραίνου? Ο Οργανισμός αστικών συγκοινωνιών του Βερολίνου (ΟΑΣΒ) είναι μάλλον της γνώμης ότι η τελευταία λύση είναι η φρικαλεώτερη.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα του ο ΟΑΣΒ σε εξωτερικές θερμοκρασίες κάτω από δύο βαθμούς άνοιγε το βράδυ κάποιους σταθμούς για τους άστεγους. Επειδή αρκετοί άστεγοι είχαν πέσει στις ράγες τα τελευταία χρόνια αποφάσισαν να κρατήσουν αυτό το χειμώνα τους σταθμούς κλειστούς, δήλωσε ο επικεφαλής του ΟΑΣΒ Sigrid Nikutta. Η στο Βερολίνο Αντιδήμαρχος  Κοινωνικής Πολιτικής Elke Breitenbach (από τους Αριστερούς) θέλει να ανοίξει ένα από δεκαετία εγκαταλελειμμένο τούνελ για πεζούς στην πλατεία Alexander Platz για τους άστεγους. Πρώτα θα πρέπει να γίνουν κάποιες ανακαινίσεις όμως εκεί.  Η πτώση της θερμοκρασία δεν ήρθε ξαφνικά για τη περίοδο αυτή. Παρόλα’ αυτά  και το Δημοτικό Συμβούλιο  δεν έχει καταφέρει να διασφαλίσει, ότι κανείς δεν θα μείνει έξω. Τώρα και οι σταθμοί  είναι κλειστοί και η εθελοντική βοήθεια των πολιτών ενάντια στο ψύχος  τρέχει πίσω καλύψει τος αμέλειες της πολιτικής.

Ενώ στην πρωτεύουσα της χώρας, μετά από όλα αυτά, τίθεται το ζήτημα, κανείς εξ’ αιτίας έλλειψης στέγης να  μην οδηγηθεί στο θάνατο, στη πόλη του Ντόρτμουντ  έχει σημάνει συναγερμός για ‘επίθεση’ ενάντια στους άστεγους ανθρώπους. Σύμφωνα με πληροφορίες του WDR υπήρξαν  φέτος 265 φορές  «προειδοποιήσεις», από 20 ευρώ  σε κάθε άστεγο,  επειδή η πόλη της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας δεν θέλει πλέον να ανεχτεί, ότι οι άνθρωποι μένουν στους δρόμους. Όποιος λοιπόν δεν μπορεί να πληρώσει την ποινή ή δεν θέλει, μπορεί να καταλήξει στη φυλακή.

 

Γιατί ζουν τόσα πολλά άτομα χωρίς στέγη πάνω από τα κεφάλια τους;

Οι λέξεις με τις οποίες η Beate Siekmann απάντησε στην κριτική αυτής της Law-And-Order- λογικής δίνουν έναυσμα για να αναρωτηθεί  κάποιος  βαθύτερα . Είμαστε πλέον υποχρεωμένοι να δράσουμε, εάν υπάρχουν καταγγελίες από τη γειτονιά, δήλωσε η επικεφαλής του Γραφείου Κοινωνικής Τάξης του Ντόρτμουντ. Πουθενά στην καθημερινή ζωή δεν δείχνουν οι άνθρωποι τη τέχνη τους για να απωθούν  πραγματικές καταστάσεις όσο όταν εκδηλώνονται απέναντι σε άστεγους. Μπορούν να φαίνονται παντού, στις μεγάλες και μικρές πόλεις και παρόλα αυτά δεν υπάρχει βιώσιμη συζήτηση στην πολιτική ή στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με το γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι ζουν χωρίς στέγη πάνω από τα κεφάλια τους.Η αδιαφορία είναι δεδομένη, δεδομένου ότι πολλοί βασίζονται στα κοινωνικά συσσίτια και παντοπωλεία και γενικότερα στον εθελοντισμό των πολιτών και στα ενοχοποιητικά συναισθηματα που τους περιτιγυρλιζουν

Οι εφημερίδες, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση είναι απρόθυμες να αναφερθούν γιατί το θέμα δεν είναι αρκετά "σέξι". Στην περίπτωση της πολιτικής τα πράγματα είναι ήδη πιο περίπλοκα. Διότι προφανώς αυτό είναι ένα πρόβλημα δημοκρατίας. Ποιοι άνθρωποι  έστω και με ελάχιστη  εμπάθεια δεν ενδιαφέρονται αν κάποιος παγώσει ή όχι; Αλλά οι άστεγοι είναι ως επί το πλείστον μη ψηφοφόροι. Αυτό τους βάζει εκτός πεδίου των αξιωματούχων. Στην καλύτερη περίπτωση, πιστεύουν ότι οι άστεγοι δεν πεθαίνουν εξαιτίας της έλλειψης στέγης. Αυτό θα ήταν εξαιρετικά "σέξι" για τον τύπο. Ένα αντίστοιχο σκάνδαλο θα έβλαπτε την εικόνα της πολιτικής - ειδικά εάν ο Αντιδήμαρχος κοινωνικής πολιτικής ανήκει σε ένα αριστερό κόμμα, όπως συμβαίνει στο Βερολίνο.

Επιπλέον, η έλλειψη στέγης συχνά ερμηνεύεται ασυνείδητα ως ατομική παραβατική συμπεριφορά. Απλά κάνουμε ένα οικοδόμημα από αυτή τη κοινωνική εξαθλίωση.  Όποιος λοιπόν  πλέον δεν μπορεί να  συμβάλλει στο κοινωνικό προϊόν, πρέπει να υπολογίζει στη συντριβή, έτσι είναι η λογική. Αυτό μειώνει περαιτέρω την «Sexyness» του θέματος και κολλάει  στους αστέγους όσο αφορά το θέμα της ευαισθησίας του πολίτη απέναντι τους, ένα ηθικό μειονέκτημα. Το μοιράζονται μαζί  με τους λεγόμενους οικονομικούς πρόσφυγες. Και αυτό τους διαχωρίζει από τους πρόσφυγες του πολέμου, οι οποίοι στην κοινωνική αντιπαράθεση εμφανίζονται  διακριτικά χωριστά , δίπλα από παιδιά,  ηλικιωμένους ή άρρωστους, ως η μόνη ομάδα που μπορεί νόμιμα να περιμένει στήριξη από το κράτος.

 

Η απλή κοινωνική ψυχολογία του καπιταλισμού

Ένας νεαρός πρόσφυγας με το smartphoneστο χέρι  ανάβει τα αίματα του λαού, ενώ ένα υποσιτισμένο παιδί τυλιγμένο σε κουρέλια μαλακώνει τη ψυχή τους. Όποιος παρατηρήσει ένα άστεγο υπό την επήρεια  αλκοόλ  και να μυρίζει επι πλέον(χαρακτηριστικό της dekadence) να ζητά χρήματα πιθανόν δεν θα κάνει κίνηση να ανοίξει το πορτοφόλι του. Εν αντιθέσει κάθε άλλος, μπορεί να υπολογίζει σε μια ήπια βοήθεια, εάν μοιάζει σαν να είχε βγει μόλις από ένα μυθιστόρημα του Charles Dickens.

Αυτοί που μερικές φορές μιλούν με άστεγους γρήγορα μαθαίνουν γιατί τόσοι πολλοί από αυτούς έχουν ένα σκυλί. Εκτός από ασφάλεια απέναντι σε επιθέσεις ακροδεξιών και νεοεθνικιστών το πιο σημαντικό, βέβαια είναι να έχουν ένα πιστό και ζεστό σύντροφο μαζί τους κάτι που δεν τους δίνει η σημερινή κοινωνία. Αλλά είναι επίσης και αυτό, ότι οι περαστικοί είναι πρόθυμοι να δώσουν κάτι όταν βλέπουν έναν άστεγο με ένα ζώο. Το φτωχό ζώο μπορεί συνεπώς, σε αντίθεση με αυτό τον άνθρωπο, να μη φταίει σε τίποτα που είναι έτσι. Μερικές φορές η κοινωνική ψυχολογία του καπιταλισμού λειτουργεί τόσο εύκολα. Όσο όμως η επικρατούσα άποψη με αυτή την έννοια κάνει τη διαφορά μεταξύ εκούσιας και ακούσιας φτώχειας δεν θα αλλάξει τίποτα όσο αφορά  την περιφρόνηση και αδιαφορία των ανθρώπων απέναντι στους άστεγους.

Σχόλιο του blog:

Βέβαια  εδώ θα πρέπει να “πούμε ότι ο Δημόσιος χώρος δεν μας επιτρέπει να καθαιρούμε ατομικές υπάρξεις από την παρουσία τους σε  οποιαδήποτε παράσταση  από το δημόσιο χώρο, όσο δεν ενοχλούν υπό μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες. Η φτώχεια στα χρόνια των ψευτο-νοικοκυραίων(η χειρότερη κάστα ανθρώπων που έχει υπάρξει ποτέ στη χώρα μας την Ελλάδα)είχε άλλο κοινωνικό βάρος από ότι σήμερα.

Και εδώ μας ωθεί η τελευταία σκέψη αλλά και μια πρόσφατη συζήτηση με πολίτη για το πως αντιμετωπίζεις το κράτος για να μπορείς να απαιτείς, να αναφερθούμε στο εξής: Το να απαιτείς από το κράτος έχοντας εξειδίκευση σε οικονομικά, ή σε λογιστικά ή  ασχολείσαι με τα του κράτους και τους δημόσιους οργανισμούς,   ή ακόμα και από φόβο διότι δεν αντέχεις την ιδέα να έχεις καθυστερήσει 1 μέρα να πληρώσεις ένα λογαριασμό ΔΕΚΟ, ενός κράτους το οποίο κατακρίνεις, αλλά είσαι εντάξει φορολογικά απέναντί του, αυτό δεν σε έχει εξιλεώνει από την υποχρέωση σου σαν πολίτης(όχι ιδιώτης) να αντισταθείς πραγματικά πολιτικά με ανυπακοή διεκδικώντας στη δημόσια σφαίρα μια δίκαιη και ίση κοινωνία. Πόσοι έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν αυτό, ας μη μιλήσουμε για τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Για μια κοινωνία που δεν επιτρέπεται να πετάει τους φτωχούς και άστεγους στον καιάδα, επειδή εσύ, εγώ και ο άλλος εκμεταλλευτήκαμε σωστά τις καταστάσεις που έφερε ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελευθερισμός με ότι αυτό συνεπάγεται και το μετανεωτερικό κράτος θεωρεί τον εαυτό του επιβεβαιωμένο στις πολιτικές του επιλογές, αφού πληρώνει έστω και το 18% της οικονομικής βάσης. Αυτό για να διαφοροποιηθούμε λίγο από τη παραπάνω  λογική της “Law-And-Order” πρακτικής.

Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η φτώχεια δεν αντιμετωπίζεται από την ΤΑ σαν κοινωνικό φαινόμενο μέσα από τους τακτικούς προϋπολογισμούς και μια βιώσιμη κοινωνική πολιτική των Δήμων, αλλά σαν ένα οικοδόμημα, που μπορεί να το διαχειριστεί κάποιος όσο υπάρχουν χρήματα από την ΕΕ και άλλους διεθνείς φορείς.

Καταλονία:Τα φρόνιμα παιδιά της Ευρώπης οι Γερμανοί…

Οι Γερμανοί έμπλεξαν ίσως άσχημα αναλαμβάνοντας, με την επιμέλεια που τους χαρακτηρίζει, το ρόλο μιας Ευρωπαϊκής Αστυνομίας

Διάβασμα σε 1,5 ‘

Φωτογραφία: berlinertageszeitung.de

Η ΕΕ έχει δείξει τα τελευταία χρόνια το σπάνιο χάρισμα να κάνει συχνά αυτό που την βλάπτει. Και να ακολουθεί μια πολιτική που χτυπά τα διακηρυγμένα ιδανικά της στο πρόσωπο. Όσο δεκτό έγινε το δικαίωμα της πολιτικής αυτοδιάθεσης μεταξύ των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, τόσο λιγότερο ισχύει κάτι τέτοιο για τους Καταλανούς, ιδίως και για μια πρώην περιφερειακή κυβέρνηση.

Μέχρι στιγμής, όχι μόνο έχουν εγκαταλειφθεί όλες οι προσπάθειες αλληλεγγύης και κατανόησης από τις Βρυξέλλες, έχει εγκαταλειφθεί και η προσπάθεια να προσφερθεί για διαμεσολάβηση. Εκπληκτική εσωτερική πολιτική, ιδιαίτερα όταν κάποιοι θέλουν και οραματίζονται μια ομοσπονδία στην Ευρώπη. Τόσο η κατασταλτική δράση των Ισπανικών αστυνομικών αρχών στο Καταλανικό δημοψήφισμα για ανεξαρτησία 1 Οκτωβρίου 2017, όσο και η νομική αντίποινα μετά, που φάνηκε καθαρά σαν μια βεντέτα, δεν κατηγορήθηκαν από την ΕΕ, πόσο μάλλον  πως να περιμένεις να εκφραστεί κριτική ή μια αποδοκιμασία και επίπληξη, βλέπε πρόσφατα Πολωνία, Ουγγαρία σε διαφορετικές περιπτώσεις.

Έτσι, η συντηρητική κυβέρνηση Rajoy μπορεί να συνεχίσει ‘όπως και κάνει μέχρι σήμερα την άκαμπτη συντηρητική της πορεία, η οποία επιδιώκει ανοιχτά να αμφισβητήσει στα κόμματα της ανεξαρτησίας στην Καταλονία να έχουν τα δικαιώματα που έχουν το δικαίωμα να έχουν, αλλά πάνω απ' όλα αφαιρεί από του ηγέτες της την κοινωνική και πολιτική τους ύπαρξη, καταδιώκοντας και φυλακίζοντάς τους.

Ο Turull κατηγορείται και φυλακίζεται Τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στο Βερολίνο, διατηρούν μια ουδετερότητα, μια μη παρέμβαση, η οποία ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με μια συνθηκολόγηση με την αδιάλλακτη σκληρότητα της Ισπανικής εκτελεστικής εξουσίας ενάντια στην κυριαρχία του αιτήματος της πλειοψηφίας στην Καταλονία. Τέλος, στις περιφερειακές εκλογές στις 21 Δεκεμβρίου κέρδισαν και πάλι τα κόμματα ανεξαρτησίας, αλλά εμποδίζονται να σχηματίσουν κυβέρνηση. Ο ορισθείς Περιφερειακός Πρόεδρος Jordi Turull κατηγορείται από το Ανώτατο Δικαστήριο της Μαδρίτης, μαζί με άλλους 13 Καταλανούς πολιτικούς, της εξέγερσης, και βρίσκεται στη φυλακή και θα πρέπει να περιμένουμε μια καταδίκη σαν ένοιχοι, όπου είναι δυνατή και μια ποινή έως και 30 χρόνια.

Ταιριάζει λοιπόν στην όλη εικόνα, όταν πλέον ο πρώην Περιφερειακός Πρόεδρος Carles Puigdemont συλλαμβάνεται μόνο στη Γερμανία μετά από μια σχετική κατάσταση ασύλου που του είχε χορηγηθεί από το Βέλγιο. Όσον αφορά βεβαίως στο ότι επικαλούνται οι Γερμανοί την αναπόφευκτη εκτέλεση της ανανέωσης από την Ισπανία του Ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης, η σύλληψη και η πιθανή έκδοση του είναι ένα πολιτικό ζήτημα πλέον, και που κάνει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία σε όλες τις προσπάθειες της για αποφύγει μια σύγκρουση, να βυθίζεται και να εμπλέκεται περισσότερο σε μια σύγκρουση. Ενώ οι Φινλανδικές αρχές αρνήθηκαν προφανώς μια πρόσβαση τους στον Puidgemont και δήλωσαν, ότι αυτός «δεν μπορούσε να βρεθεί» στο Ελσίνκι, οι αρχές στο Schleswig-Holstein εργάστηκαν επιμελώς και με νομικίστικο ζήλο για το ένταλμα σύλληψης. Λέγεται ότι υπήρχαν στοιχεία από τους Ισπανούς μυστικούς πράκτορες για τον διωκόμενο Puigdemonts. Όσον αφορά την έκδοση, οι Γερμανικές αρχές θα εμφανιστούν ως εκτελεστές ενός πολιτικά χρωματισμένου συστήματος ποινικής δικαιοσύνης.

"Επικίνδυνοι προδότες" Η ενδικοφανή προσφυγή στους ισχύοντες κανόνες της ΕΕ σαν δικαιολογία για τη σύλληψη, ωστόσο, δεν θα μείνει αρκετά σαν τεκμηριωμένη. Με το τρόπο που η σύγκρουση στην Ισπανία ολοένα και περισσότερο πολιτικά τεταμένη γίνεται, πρέπει να επηρεάσει την ΕΕ. Και δεν φτάνει αυτό αλλά είναι πρόθυμη να στηρίξει κάποιους εάν πρόκειται να κυνηγηθούν "προδότες" και να τους εξουδετερώσει. Αυτό δεν μπορεί να ισχύσει σαν ένδειξη έξυπνης πολιτικής λογικής, τουναντίον είναι καταδικασμένο σύντομα να χρεοκοπήσει.

“Και η Γερμανία που είναι αρχηγός της ΕΕ? Η ηθική βλάβη του συγκεκριμένου προβλήματος είναι προγραμματισμένη. Τουλάχιστον το Βέλγιο δεν ήταν διαθέσιμο για τους διώκτες του Carles Puigdemont, και του χορήγησε κατοικία και άσυλο. Ίσως μπορεί να φανταστεί κανείς ότι υπάρχει τουλάχιστον τόσοι εξυπνάδα να κρατήσουν υπό κράτηση τον Puigdemont αλλά να μη τον παραδώσουν στις Ισπανικές αρχές. Θα ήταν επίσης ένα θέμα ιστορική ευαισθησίας, καθώς ο Καταλανός Περιφερειακός Πρόεδρος Lluis Companys, δηλωμένος Ρεπουμπλικάνος, ο οποίος εκδόθηκε το 1940 από τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής στη Γαλλία στις Δικαστικές αρχές του Ισπανού Φράνκο εκτελέστηκε στη Βαρκελώνη στις 15 Οκτώβριου 1940.”

Όχι μόνο λόγω της κλιμακούμενης σύγκρουσης και πάλι στην Καταλονία, λαμβάνοντας επίσης υπόψη τις παραδόσεις της ΕΕ, ή άρνηση να αναλάβει την ευθύνη μιας αποκλιμάκωσης είναι δύσκολο κατανοητό. Κάτι τέτοιο δεν υπήρξε ποτέ σε σχέση με άλλα κινήματα για πολιτική αυτοδιάθεση. 1990/91, υποστηρίχθηκαν ρητά οι φιλοδοξίες ανεξαρτησίας των σοβιετικών δημοκρατιών της Βαλτικής κατά της ΕΣΣΔ. Στη Κύπρο εδώ και δεκαετίες προσπαθείται μια διαμεσολάβηση, όπως και στην απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία, η ΕΕ υπεύθυνη έκανε την εμφάνισή της και έχει αναλάβει τμήματα της πολιτικής και νομικής διαχείρισης από τις αρχές του 2008. Εάν η ΕΕ στο τέλος ιδιοποιηθεί την ισπανική επίσημη θέση και διαχείριση της σύγκρουσης στη Καταλονία, τότε υποβαθμίζει τη θεωρία της Ευρώπης των περιφερειών σε φάρσα.

Dr. Nicolas Theodosakis/Lutz Herden

Claus JKittsteiner:Το τραίνο της μνήμης, Εκκληση προς την Deutsche Bahn AG

Το τραίνο της μνήμης

Παρακαλούμε υπογράψτε την έκκληση προς την Γερμανικοί Σιδηρόδρομοι ΑΕ ιδιοκτήτης της οποίας είναι το Γερμανικό κράτος, εδώ:     http://zug-der-erinnerung.eu/

Foto: Deportation of Judes from Ioannina per truck to Larissa (25. March 1944)and then per train to Auschwitz. (C: Bundesarchiv)

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΑΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ-ΒΕΡΟΛΙΝΟ, Κάτι φάνηκε - Besetzte Volksbühne Berlin 22-09-2017. Etwas wird sichtbar

Etwas wird sichtbar

Volksbühne Hat man lang nicht gesehen: Menschen, die vom Grundsätzlichen träumen, besetzen ein Haus

Matthias Dell | Ausgabe 39/2017 7

Etwas wird sichtbar

Ob Chris Dercon das meinte, als er Partizipation propagiert hat?

Foto: Christian Thiel/Imago

Warum nicht mal die Machtfrage stellen? Wem die Stadt gehört, ist mittlerweile ein geläufiger Slogan, der immer mal wieder auf irgendwelchen Podien diskutiert wird. Ist der Veranstalter solcher Gespräche institutionalisiert, gibt’s für die eingeladenen Experten sogar Honorar und hinterher Wein und Laugengebäck. Damit können auch Journalistinnen umgehen, weil sie manchmal drüber berichten oder selbst auf dem Podium sitzen.

Was dagegen seit dem 22. September an der Berliner Volksbühne geschieht, ist schwerer zu fassen: Ein Netzwerk von Leuten – Künstler, Kulturarbeiter, Studentinnen, die sich auf Facebook als Gruppe „Staub zu Glitzer“ organisiert haben – hat die Berliner Volksbühne am Rosa-Luxemburg-Platz besetzt. Einfach so. Mit dem Ziel, unter einer Kollektivintendanz (tägliches Plenum) die nächsten zwei Jahre das Haus zu bespielen. Am Montag ging das Programm etwa los mit: „13-17 Kinderschminken, 17-18 HADES, TLMEA – zwei experimentelle Kurzfilme des Künstlers Kevin Kopacka, um 24 Uhr endete es mit „Hexenhochzeit“ und anschließender Party.

Geht’s jetzt wirklich darum, Theaterhäuser zu besetzen? Ist das 1968, 1980 oder 1989 nicht viel besser und richtiger gemacht worden? Und darf man das überhaupt – dem zwar von vielen kritisierten, aber doch offiziellen Intendanten Chris Dercon (die Besetzerinnen bieten ihm einen Platz im Kollektiv an) das Haus wegbehaupten?

„Er (Dercon) liefert nur den Vorwand und die Gelegenheit, sich die Kontrolle über eine attraktive Immobilie anzueignen“, schreibt am putzigsten der Theaterimmobilienmakler Peter Laudenbach in der Süddeutschen Zeitung. An der 1A-City-Lage seiner Sprache wird erkennbar, wie wenig Fantasie in den Bereichen der Gesellschaft herrscht, in denen die Welt geordnet, die Eigentumswohnung abbezahlt und das Erbe in geschmackvollen Restaurants verfuttert wird. Die anderen, jemanden von den zwölf Millionen Deutschen unterhalb der Armutsgrenze, die kennt man nicht; auch deshalb sind sie einem suspekt.

Und deshalb macht die Volksbühnen-Besetzung etwas sichtbar: Wenn man die Machtfrage stellt, dann ist es nur konsequent, grundsätzlich zu werden (und nicht etwa drei Extra-Förderungen aus dem Hauptstadtkulturfonds zu erpressen). Dann redet man von allem. Was dabei herauskommt, hängt nicht davon ab, ob einem Leute, die den Gendergap sprechen, eh nie sympathisch waren oder man Basisdemokratie für überholt hält: Es geht allein um die Frage, ob es „VB61-12“ (so heißt die Aktion nach der aktuell kleinsten Atombombe) gelingt, den sich genommenen Raum mit Sinn zu füllen. Mit Menschen. Mit Gesellschaft.

Seit 26. September liegt ein Verhandlungsangebot vor, dass Kultursenator und Dercon-Intendanz gemacht haben – die Besetzer könnten den Grünen Salon und den Pavillon auf der Westseite des Hauses bespielen.

Möglich, also denkbar ist die Aktion erst geworden durch das Sinnvakuum, das Dercons Berufung zum Intendanten der Volksbühne aufgetan hat. Begleitet wird die Besetzung von Ironien – dass der Verhandlungspartner in der Politik der Linken-Kultursenator Klaus Lederer ist, der sich noch erinnern kann, wie seine Partei 1994 Asyl in dem Haus fand. Oder dass Dercon auf dem Tempelhofer Feld, wo seine Arbeit mit Boris Charmatz’ Massentanz begann, Partizipation propagiert. Und dann durch die Stadt hin zum Rosa-Luxemburg-Platz ziehen wollte. Nun ist die Stadt schon vor ihm da. Schauen wir, was bleibt.

Geschrieben von

Matthias Dell

Filmverantwortlicher