Zaungast:ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ à la Grecque ΜΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗ ΝΕΑ ΠΑΡΑΛΙΑ

Διαβούλευση à la Grecque  και  η αισχύνη μιας βιασμένης αξιοπρέπειας.

19.4.2017, Δημοσίευση στο περιοδικό παράλλαξη (parallaximag.gr)

Επαναδημοσίευση 05.07.2023

Κρατική αξιοπρέπεια. «Ρητορικά θεωρείται πλέον η αξιοπρέπεια ως στοιχείο της δημόσιας δράσης  μάλλον παρωχημένο», διαπιστώνει  ένα ιστορικό λεξικό της ρητορικής. Στην καλύτερη περίπτωση την συναντάμε, σαν ένα «ψευδό- φαινόμενο» κανονιστικών παραστάσεων,  όπως κρατικές πράξεις - πρωτόκολλα, όπου κάποιος μπορεί  να την συναντήσει σαν ρητορική αξιοπρέπεια ακόμα, σαν καμουφλάζ, σαν σκηνοθεσία, σαν επιφάνεια, που αποπροσανατολίζει  από κρίσιμες και αποφασιστικές διεργασίες.

"Απαντώντας στις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης, ο Γιάννης Μπουτάρης επανέλαβε ότι τα 500 τμ τραπεζοκαθίσματα δεν θα πλημμυρίσουν τη νέα παραλία των 280 στρεμμάτων. «Δεν χάνει κανένα δημόσιο χαρακτήρα η Νέα παραλία. Πάρτε το χαμπάρι. Έχει πάρα πολύ κόσμο ο οποίος θέλει να καθίσει και να πιει σε καρέκλα, τον καφέ του. Καλά είναι να απλωνόμαστε στο γρασίδι. Εγώ δεν θέλω να καθίσω στο γρασίδι. Εγώ θέλω γκαρσόνι να μου φέρνει τον καφέ μου» συμπλήρωσε. [Πηγή: thessnews.gr, 10.4.2017    

Κάπου κάτι  λείπει στην πρόταση.   «… με αξιοπρέπεια»!Μα δεν είναι αυτό το πρόβλημα και το θέμα αντιπαράθεσης. Σίγουρα ο δημόσιος χαρακτήρας  δεν  θα χαθεί κύριε Δήμαρχε αν είναι ελεγχόμενη η δράση στα πλαίσια ενός βιώσιμου αστικού σχεδιασμού.  Και αυτοί που θέλουν να ξαπλώνουν στο γρασίδι, να ικανοποιηθούν και αυτοί που θέλουν προσφερόμενο καφέ από ένα γκαρσόνι, να τον έχουν ‘αξιοπρεπώς’.  Εάν είναι εφικτό και μπορεί με κανόνες να συμβεί αυτό, να συμβεί αλλά στα πλαίσια ενός γενικότερου μπούσουλα  βιώσιμης χρήσης δημόσιων χώρων και μόνο .

 

Από την άλλη όταν μιλάμε για δημόσιο χαρακτήρα δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούμε τον όρο σαν parola ούτε από την μια πλευρά ούτε από την άλλη.

Αλλά που είναι αυτό το πανδαιμόνιο από φορείς υπηρεσιών  και αξιοπρέπειας  με τις εξειδικευμένες γνώσεις να μιλήσουν και να εξηγήσουν στο κοινό!!!

Ναι,  στην Ελλάδα, εάν κάποιος  αμφισβητεί και επιχειρηματολογεί δημοσίως τότε είναι ανόητος. Δεν έχει μείνει τίποτα από μια αστική (με την έννοια του πολίτη) χειραφέτηση.

Πριν συνεχίσω,  επειδή νοιώθω ελάχιστο θυμό πρέπει να επιπλήξω προληπτικά τον εαυτό μου: Αυτοσυγκράτηση είναι η πιο ευγενής στάση! Προς Θεού όχι  κατ 'αποκοπή ισοπέδωση. Διατήρηση της αξιοπρέπειας.  Ελπίζω να τα καταφέρω.

Εύλογο  λοιπόν το να υπάρχει αυτή η διασκεδαστική αν θέλετε αντιπαράθεση – σίγουρα ο/η αναγνώστης έχει παρακολουθήσει  τις ανταλλαγές  ‘θεσεων’ στα ΜΜΕ-, τόσο μεταξύ του Δημάρχου προσωπικά και των πολιτών -αφού το θέτει και προσωπικά- αλλά φαντάζομαι και στα εσωτερικά του πλειοψηφικού  Δημοτικού Συμβουλίου που φτάνουν και στο σημείο να προτείνουν Δημοψήφισμα ( Δημοτικός Σύμβουλος Ανδρέας Κουράκης): «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ». Για να αποσυμφορήσουν την ένταση, να δείξουν ότι ενδιαφέρονται για την κοινωνία των πολιτών(?) με ένα ερώτημα το οποίο σίγουρα θα είναι  ανόητο   και αλλόκοτο. Τι θα ρωτήσουν τον πολίτη στο δημοψήφισμα, αν θέλει να κατέβει στην παραλία να πιεί καφέ με τις υπηρεσίες ενός garçon ή για το ποιά θα πρέπει να είναι η χρήση της παραλίας?  Προσέξτε κύριοι και λιγοστές κυρίες του ΔΣ πως θα το χειριστείτε το θέμα,  γιατί έχουμε πρόσφατο στο μυαλό μας το τελευταίο της κυβέρνησης.

Όσο λαΪκά  κατανοητό και να είναι αυτό που είπε ο Δήμαρχος,  θα ρωτήσω:  Με ποια τεκμηριωμένη θέση  μιας αειφορικής (βιώσιμης) αστικής ανάπτυξης συνάδει αυτό που θέλει ο Δήμαρχος;  

Ο πολίτης και ο κάθε Δήμαρχος θέλει να γίνει το δικό του. Πρέπει να βρεθεί το δίκαιο λοιπόν μεταξύ αυτών των δυο. Το δίκαιο του φυσικού περιβάλλοντος διαβίωσης ποιος θα το εκφράσει;  Μακάρι να μπορούσε να μιλήσει. Ποιος μας λέει ότι η ανθεκτικότητα του περιορισμένου  και εγκλωβισμένου  χώρου πράσινου – μεταξύ μιας λεωφόρου ταχείας κυκλοφορίας και θαλάσσιου μετώπου- δηλαδή η Νέα  Παραλία, είναι δεδομένη a priori. Για παράδειγμα. Η ανθεκτικότητα σε επισκεψιμότητα  του συγκεκριμένου φυσικού περιβάλλοντος στο φοινικόδασος στο Βάι  (250 στρ. όσο δηλαδή περίπου και η νέα παραλία) για να συνεχίσει να υπάρχει, έχει υπολογιστεί σε 2000 άτομα ανά  έτος.  Ας προσεγγίσουμε τις αθροιστικά  δρώμενες αρνητικές δυνάμεις επί της Νέας παραλίας από ένα αστικό περιβάλλον   με την περιβαλλοντική συνείδηση που έχει ο ΕΛΛΗΝ !!!   

Στα 280 στρ. παραλίας που λέτε εσείς  θέλετε  μισό στρέμμα, δηλαδή 500 τμ, τραπεζοκαθίσματα. Πόσα άτομα κάθονται ? Για  2 x 100  τμ. μιλούσατε αν κατάλαβα καλά όχι για μισό στρ. Ποιον ρώτησαν; Κυρ Γιάννης κερνάει  κυρ Γιάννης πίνει…

Ας ξεκινήσουμε με αυτό που λιτανεύετε και εσείς ο ίδιος και οι συνεργάτες σας στο Δημοτικό Συμβούλιο, που και που, την λέξη «αειφορία».  Φαντάζομαι ότι όλα αυτά τα project που θέλετε να κάνετε με την μείωση του CO₂ τα κάνετε επειδή τα πιστεύετε και όχι για να δείξετε προς τα έξω ότι είστε ένα αειφορικά σκεπτόμενο δημοτικό συμβούλιο και μόνο (παρεμπίπτοντος έδωσε ο Δήμος στο εν το μεταξύ στο  κυλικείο του Δήμου  κάδους ανακύκλωσης ?) ή για να πάρετε φτηνό χρήμα σε   τράπεζες  αλλά και επειδή υπάρχουν Ευρωπαϊκά προγράμματα βρε αδερφέ, μη τα χάσουμε τα μπικικίνια και έχει λίγα ο Δήμος, κρίμα είναι.  Αν και εδώ από υπερβολικό ζήλο, έχουν γίνει αρκετά στραβά με τα LED στον εκσυγχρονισμό του δημοτικού φωτισμού. Δεν είναι όμως επί του παρόντος.

Έχουμε έρθει σε αυτό το σημείο να συζητάμε με αυτό τον τραγελαφικό τρόπο  και για τέτοια ασήμαντα καθημερινά  θέματα αναψυχής, αλλά σημαντικά από πλευράς βιωσιμότητας δημόσιου χώρου - σαν και δεν έχουμε σημαντικότερα στην πόλη μας- γιατί κάπου στο δρόμο το χάσαμε το παιγνίδι και εσείς σαν εκπρόσωποι μας στο Δημοτικό Συμβούλιο και εμείς σαν πολίτες.  Δεν μπορέσατε να μας κάνετε να συνεργαστούμε μαζί με το Δημοτικό Συμβούλιο  γιατί ίσως δεν προσπαθήσατε ακόμα περισσότερο από ό,τι χρειαζόταν. Αλλά προφανώς  το πλειοψηφικό σύστημα είναι γλυκό.  Και όταν άκουγα αυτό το στερεότυπο: «κρατείται, εγκρίνεται» συνήθως, «δεν εγκρίνεται» σπάνια, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερη αντίδραση και τεκμηρίωση σε κάποια σημαντικότατα θέμα, γιατί οι ΔΣ δεν κατέχουν την γνωστικότητα τομεακών δημοτικών αντικειμένων για να κρίνουν, ας μη γελιόμαστε, τότε φεύγεις από την αίθουσα του ΔΣ.  Και το αποτέλεσμα είναι αυτό. Ποιο;  Ότι συνεχίζει η διαχείριση= και μόνο-  των Δημοτικών χωρίς να υπάρχει ένας μπούσουλας στα πλαίσια του οποίου θα κινηθεί ο Δήμος  για να αναπτύξει το αστικό αειφορικό του προφίλ και να προσαρμόσει τις αναπτυξιακές πολιτικές του.

Από την άλλη εμείς όπως πάντα Έλληνες, κουραστήκαμε γρήγορα από την «αγανάκτηση», είμαστε των 100 όχι των 10.000 μτρ. δρομείς. Μια «αγανάκτηση» που θέλαμε να εκφράσουμε, αλλά γιατί? Γιατί  οι Ισπανοί «μας  πλήγωσαν τον τσαμπουκά». Όμως αυτό δεν είχε σχέση με αυτήν την ‘αγανάκτηση’ που ήθελε να πει ο Stèphane Hessel (απεβίωσε το  2013). Aν o Έλληνας συνειδητοποιούσε και αισθανόταν την απαξίωση  (in-dignez –vous)  που βίωνε μέσα από το κράτος και τη κοινωνία τότε θα αγανακτούσε και θα ήταν ακόμα στους δρόμους και με σοβαρές προτάσεις και  επιτεύγματα, ίσως να είχαμε φτάσει στο επίπεδο των Ισλανδών, όσο  αφόρα την συλλογική σκέψη και δράση.  Αργότερα απογοητευτήκαμε από  τις ψευτοϋποσχέσεις  και ψευτοδιλήμματα γιατί ελπίζαμε ότι θα ξαναγυρίσουν οι εποχές των χρυσών κουταλιών για το λαό- το διεφθαρμένο κατεστημένο συνεχίζει να διοικεί  και να ροκανίζει - και γυρίσαμε πάλι εκεί που ήμασταν τόσα χρόνια πριν  όταν έρεε το χρήμα των ‘Κουτόφραγκων’ και όλοι κάναμε τουμπέκι γιατί όλοι είχαμε λερωμένη τη φωλιά μας, αλλά καλά περνούσαμε. Που? Μα στον βολικό  καναπέ αλλά  τώρα με ένα tablet στα πόδια μας, απαξιώνοντας οι ίδιοι τους εαυτούς μας.  Η κοινωνία των πολιτών εκφράζει την αλληλεγγύη της και την αγανάκτησή της τώρα πλέον σε ψηφιακή μορφή, αλλά είναι  ένα φθηνό τετριμμένο εργαλείο με περιορισμένες δυνατότητες άσχετα αν το βλέπουν πολλοί σαν πανάκια. Σαν μέσο πληροφόρησης – και με πολύ προσοχή πλέον- ναι. Τίποτε άλλο.

Η δύναμη μιας κοινωνίας πρέπει να είναι οι «πρωτοβουλίες πολιτών» και οι «εξωκομματικές πολιτικές ομαδικές πρωτοβουλίες». Ας μην ξεχάσουμε,  αλλά με μεγάλη προσοχή – τουλάχιστον όσο αφορά την Ελλάδα- τις ΜΚΟ. 

Στόχος της βιώσιμης ή αλλιώς αειφορικής αστικής ανάπτυξης: Η δημιουργία ενός λειτουργικού μείγματος εντός γειτονιών και δημοτικών διαμερισμάτων με την βοήθεια της ολοκληρωμένης ανάμειξης της κατοικίας της εργασίας της φροντίδας και της αναψυχής.

Πολυκεντρικότητα σαν μέσο για ένα αποκεντρωμένο συγκεντρωτισμό. Αυτό είναι και ένα αξίωμα-ιδεώδες  στην Agenda 21 του 1992. Συμφωνούμε μέχρι εδώ; Φαντάζομαι ναι. Μην προχωρήσουμε και στην Αgenda 2030 γιατί εκεί δεν θα έχουμε να πούμε απολύτως τίποτα για την Θεσσαλονίκη, αν κα ι η ίδια η Agenda 2030  είναι λίγο πολύ χωρίς φιλόδοξους συγκεκριμένους στόχους. Ένας στόχος της Agenda 21 επίσης είναι: Ισορροπία μεταξύ οικονομίας και οικολογίας. Οι συμβαλλόμενοι αλλά και υπογράφοντες την Agenda  είναι υποχρεωμένοι επίσης σε τοπικό επίπεδο να προωθήσουν μια περιβαλλοντικά και κοινωνικά βιώσιμη ανάπτυξη. «Σκέψου παγκόσμια, δράσε  'όμως' τοπικά». Πρέπει  εκεί, όπου υπάρχει το πρόβλημα, να διερευνηθεί και να βρεθεί η επιδιωκόμενη λύση σε όποιο επίπεδο αυτοδιοίκησης.  Οι ντόπιοι κάτοικοι θα πρέπει με τις ικανότητες τις γνώσεις, τις επιδεξιότητες τους να συνεισφέρουν μέσα από την συμπεριφορά τους με αξιοπρεπή αντιπαράθεση  στην εξεύρεση κάποιας λύσης. Και εδώ φαντάζομαι θα συμφωνήσουμε ή όχι.

Τι μπορεί να επιτύχει  λοιπόν μια συμμετοχική διαβούλευση πολιτών στα κοινά  αλλά και στις δημοτικές  αποφάσεις;

•  Μπορεί να νομιμοποιεί αποφάσεις  της πλειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου, και να  βελτιώνει την ποιότητα και την αποδοχή του αστικού σχεδιασμού.
• Οι δημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων να είναι ευκολότερα βιώσιμες και κατανοήσιμες.
• Να συνδημιουργεί  μέσω της συμμετοχής των πολιτών σαν μια βασική προϋπόθεση για μια βιώσιμη, ολοκληρωμένη αστική ανάπτυξη.

Θεωρώντας  σαν  προϋπόθεση (ιδανική) την αποδοχή  και την πραγματική συμμετοχή (σχεδόν) όλων των κατοίκων τότε θα πρέπει μια βιώσιμη αστική ανάπτυξη να είναι:

-        προσανατολισμένη  σε κάποια  ιδεώδη  και σε κάποιους στόχους (αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα,

-        εξισορροπητική και ρυθμιστική μεταξύ των διαφόρων ομάδων συμφερόντων και last but not least,

-        ανθρωποκεντρική, αντιληπτή, κατανοητή, και ενδιαφέρουσα/γοητευτική (από την άποψη  της προσωπικής δέσμευσης  του πολίτη για συμμετοχή).

Τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη φαίνεται ότι εξακολουθεί να υφίσταται σε μεγάλο βαθμό το αντίθετο:

1.      Στους περισσότερους δήμους  - όπως στη Θεσσαλονίκη - δεν έχει ψηφιστεί ένα πλειοψηφικό σύστημα ιδεωδών -δηλαδή ποια είναι τα κρίσιμα χαρακτηριστικά με βιώσιμο χαρακτήρα που πρέπει να προσέξουμε μακροπρόθεσμα  ειδικότερα για την πόλη-  και σύστημα στόχων συγκεκριμένα για την αστική ανάπτυξη. Εάν υπάρχει, να μας το δώσει ο Δήμος.

2.     Συνήθως απαιτείται συχνά – εάν πληρείται  το πρώτο σημείο- για την αειφόρο αστική ανάπτυξη να δοθεί μια προτεραιότητα μονομερώς ή στον στο τομέα της οικολογίας ή στον τομέα της οικονομίας, συνήθως στο δεύτερο, καθώς έχουμε και την οικονομική κρίση.

3.     Βιώσιμη αστική ανάπτυξη είναι ένα πολύ σύνθετο και ως εκ τούτου  εξαιρετικά δύσκολο θέμα, το οποίο αυτή την στιγμή  αφήνει  πλήρως ή μερικώς αδιάφορο τουλάχιστον – αν μπορούμε να το θέσουμε και στατιστικά- το 95% του συνόλου των κατοίκων της πόλης.

4.     Δημοτικοί σύμβουλοι λόγω των καθημερινών υποχρεώσεων τους για το επάγγελμα τους δεν είναι σε θέση να ενημερωθούν ειδικότερα για θέματα όπως αειφορία και την  ένταξη της στην αστική ανάπτυξη και δημοτική πολιτική. Γνωρίζουν γενικά και αόριστα,  ότι υπάρχει μια λέξη «βιωσιμότητα - αειφορία » που συνδέεται με την προστασία του  περιβάλλοντος και  τίποτε άλλο,  και ότι πρέπει να την αναφέρουν συνέχεια. Μια καμουφλαρισμένη  ‘αξιοπρέπεια’ απέναντι στην ίδια την βιωσιμότητα.  Parole parole.

5.       Υπάρχουν  πολίτες  που επιθυμούν  να συμμετέχουν, όμως,

o   περίπλοκες καταστάσεις ...

o   η αδιαφάνεια στη λήψη αποφάσεων στο πολιτικό προσκήνιο...

o   μαζί με  χρονικά παρατεταμένες και περίπλοκες διαδικασίες .. και όλα αυτά εντός Δήμου, σπρώχνουν τους πολίτες στο να διακατέχονται από υψηλό αίσθημα απογοήτευσης, ergo στροφή μακριά από τέτοια θέματα!

Και πάμε τώρα στα βιώματα και τις εμπειρίες σε παγκόσμια κλίμακα γιατί τα βιώματα επί μέρους κοινωνιών μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας τα λαμβάνουμε υπ’όψη μας, δεν τα αγνοούμε. Οι συζητήσεις για το θέμα μιας αειφορικής ή βιώσιμης αστικής ανάπτυξης και ενός σχεδιασμού έχουν δείξει, ότι μια τέτοια ανάπτυξη  έχει πιθανότητες υλοποίησης μόνο αν υποστηρίζεται και στηρίζεται  όχι μόνο από την δημοτική κυβέρνηση και τους πολιτικούς της, αλλά πάνω απ 'όλα με μεγάλη πλειοψηφία  από τους πολίτες. Δηλαδή εδώ απαιτεί  το αειφορικό σύστημα μια συνδημιουργία.

Σε άλλες χώρες της Ευρώπης και άλλων ηπείρων έχουν έρθει σε ένα σημείο να βλέπουν την βιώσιμη αστική ανάπτυξη πλέον και  με  χιούμορ και με λίγο αστειότητα. Όχι μόνο με επιστημονική απόχρωση και σοβαρότητα, όπως κάνει σήμερα ο γράφων.

Εδώ στην Θεσσαλονίκη θα πρέπει να το δούμε, όμως, πριν από το στάδιο αυτό, δηλαδή και επιστημονικά, για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε από κάπου και να τεκμηριώσουμε  απέναντι στους πολίτες αλλά και απέναντι στους εκπροσώπους των πολιτών την ανάγκη να συμμετέχουν σαν ισότιμοι partners  στον αστικό σχεδιασμό.  Είναι σαφές ότι  οι περισσότεροι πολίτες θα θελήσουν να δουν το θέμα της δικής τους συμμετοχής στα κοινά από  μακριά, από απόσταση.  Ίσως όμως να προσπαθήσουμε εμείς σαν ενεργοί πολίτες που θέλουμε να είμαστε , να πείσουμε το Δημοτικό Συμβούλιο  αλλά και τους πολίτες για την αναγκαιότητα της τήρησης των αξιωμάτων και ιδεωδών μιας αειφορικής αναπτυξιακής αστικής πολιτικής και σχεδιασμού .

Και ερωτάται το Δημοτικό Συμβούλιο και ο Δήμαρχος: Ποίο είναι το αειφορικό /βιώσιμο προφίλ της πόλης της Θεσσαλονίκης;  Υπάρχει κάπου να το διαβάσουμε;   Να δούμε τελικά αν χρειάζεται και η συμμετοχή των πολιτών.  Γιατί εάν δεν υπάρχει, τσάμπα καταναλώνουμε ώρες ατέλειωτες για να πεισθούμε εμείς αλλά και να πείσουμε τους πολίτες και εκπροσώπους αυτών στο Δημοτικό Συμβούλιο.

Ας θέσουμε διαφορετικά την ερώτηση με περισσότερη σαφήνεια: Ποιος είναι ο βαθμός  προσβασιμότητας και  προσιτότητας της πόλης;  Και εδώ δεν εννοούμε την προσβασιμότητα από θάλασσα ή από ξηρά…

Και προχωράμε στο θέμα αναψυχή και πράσινο μιας αειφορικής αναπτυξιακής πολιτικής με μερικές ερωτήσεις.

Σε τι ωφελεί  το πράσινο στη παραλία και για τους κατοίκους της παραλιακής αλλά και για όλους τους κατοίκους που έχουν πρόσβαση σε αυτή, εάν συμβαίνουν τα παρακάτω:

-   Ότι δεν θα μπορέσει ο επισκέπτης να ηρεμήσει με αναψυχή, να περπατήσει  χωρίς να ακούει κάθε 50-100 μέτρα μουσική ή τις βοές των ατόμων που διασκεδάζουν ή συζητούν, τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων για να βρουν σε μια οδό ταχείας κυκλοφορίας ένα παρκινγκ ιδιαίτερα τους θερινούς και ανοιξιάτικους μήνες.

-    Γιατί πρέπει να συμπληρωθεί το οπτικό μας πεδίο κατά τη διάρκεια του περιπάτου, μεταξύ πράσινων δένδρων και κατοικιών, με ομπρέλες ή άλλους είδους στέγαστρα ;

-    Γιατί θα πρέπει να βγάλετε τον μοναδικό σχεδόν υπαρκτό συνεχή 4 χιλιομέτρων ποδηλατοδρόμο -ασχέτως ελλειμματικών προδιαγραφών-  της πόλης στον δρόμο ταχείας κυκλοφορίας ή να τον καταργήσετε; Έχει η πόλη τόσους πολλούς ποδηλατόδρομους;  Πού χωράει εδώ η Agenda 21 σχετικά με την αύξηση της μετάβασης από αυτοκίνητο σε ποδήλατο. Τις οικογένειες με τα παιδάκια τους που ξεκινούν να μαθαίνουν ποδήλατο για να μπορούν σαν πολίτες αργότερα να το χρησιμοποιούν πού θα τους πάτε; Στους σίγουρους άλλους ποδηλατόδρομους που έχετε κατασκευάσει;

-    Μπορείτε να υποστηρίξετε ότι η δημοτική αναπτυξιακή  πολιτική ή τουλάχιστον αυτή που θεωρείτε ότι υπάρχει,  εξυπηρετεί και προωθεί την κινητικότητα χωρίς ίδιο αυτοκίνητο για την επίτευξη των στόχων της μείωσης  εκπομπών καυσαερίων – και αυτό Agenda 21 - από αυτοκίνητα και τους σπρώχνετε να κατέβουν στο παραλιακό μέτωπο για να πιούν τον καφέ τους προσφερόμενο από ένα γκαρσόνι ;
Φαντάζομαι ότι θα πείτε να πάρουν τα ΜΜΜ να κατέβουν στην παραλία. Μαζί σας. Ερώτηση: Γνωρίζετε ή δεν ενδιαφέρθηκε το τμήμα περιβαλλοντικής ποιότητας του Δήμου να μάθει αν όλα τα εν ενεργεία και κυκλοφορούντα λεωφορεία ΟΑΣΘ  έχουν κάρτα καυσαερίων και από ποια χρονιά και αν αυτά στηρίζουν την περιβαλλοντική πολιτική του Δήμου συμπληρωματικά;  Για το συγκεκριμένο θέμα μήπως έχει γίνει κάτι για την προώθηση του Car-Sharing; Θα αλλάξουν τα δρομολόγια του ΟΑΣΘ για να έχει ο πολίτης καλύτερη πρόσβαση στην παραλία και να μην αναγκάζεται να έρχεται με το αυτοκίνητο; Θέλει κουράγιο για να αλλάξεις ένα ολόκληρο λαό.

-      Υπάρχει Θεσσαλονικιά στρατηγική ποδηλατοδρόμων και πεζοδρόμων για να δράσει συμπληρωματικά με το «κατεβείτε στην παραλιακή να πιείτε καφέ»;

-      Σκεφτήκατε ότι μια τέτοια κίνηση μπορεί να κινήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση  στην χρήση του παραλιακού μετώπου της Νίκης σε μονό-εκμεταλλεύσεις διασκεδαστικής αναψυχής, δηλαδή ένας απέραντος δρόμος με καφετέριες. Ήδη  δυο αλυσίδες καταστημάτων έχουν ξεκινήσει το παιγνίδι. Είναι τα λεγόμενα αν έχετε ακούσει, τα external  economies of scale και ειδικότερα τα  localization economies.

-    Κοιτάξτε όμως τα σχέδια χρήσης γης και εκμετάλλευσης του Δήμου και αναρωτηθείτε.  280 στρ, είναι πολλά για μια πόλη,  που δεν έχει παρά μόνο στο συγκεκριμένο  παραλιακό μέτωπο δυνατότητα συνδυασμού πράσινου-θάλασσας  και αναψυχής.  Μόνο αυτό υπάρχει. Πώς το καθορίζετε εσείς έτσι αυθαίρετα ότι είναι πάρα πολλά ή είναι αρκετά τα 280 στρ. για 1 εκ. κατοίκους της ευρύτερης περιοχής;

-    Αν είχε η πόλη 3-5 x από 280 στρέμματα στην διάθεση της τότε θα μπορούσε κάποιος να πει να κατεβάσουμε και τραπεζοκαθίσματα. Μέσα σε ένα τέτοιο χώρο ποια είναι η περιβαλλοντική ανθεκτικότητα του χώρου που λέγεται παραλία; Δεν μπορεί ένας χώρος να καλύψει όλες τις ανάγκες της πόλης. Νομίζω είναι κατανοητό.

-     Πόσα μέτρα απόσταση έχει ένα/μια κάτοικος της Θεσσαλονίκης κατά μέσο όρο να διανύσει για να φτάσει σε πράσινο χώρο αναψυχής; Δεν μιλάμε για τις τρίγωνες και τετράγωνες νησίδες στις γειτονιές. Όχι βέβαια, αλλά όπως αυτή της παραλίας. Από χάρτη που κοίταξα είναι από 2,3 έως 3,8 Km!

-    Μπορεί να διαχειριστεί και να συντηρήσει ο Δήμος υποδομές και φυσικό περιβάλλον μετά από μια τέτοια κίνηση. Η ιστορική διαδρομή της διοίκησης έδειξε ότι σε πολλά θεματικά αντικείμενα δεν  το κατέχει .

Πρόσβαση για όλους σε όλα; Η Θεσσαλονίκη μπορεί να αντιμετωπίσει μια αυξανόμενη – που θεωρείτε εσείς ότι υπάρχει-  ζήτηση σε προσβασιμότητα σε κάποιους χώρους με περιορισμένη ανθεκτικότητα ή περιορισμένους πόρους- όπως το παραλιακό μέτωπο, μόνο με μια  σαφή τεκμηριωμένη και καθορισμένη έννοια δικαίου - και βεβαίως με νέες ας πούμε καινοτόμες και ευχάριστες  προσεγγίσεις.  Όχι όπως διαβάστηκε – αν αληθεύει-  «εγώ θέλω βρε αδελφέ να μου φέρνει τον καφέ μου ένα γκαρσόνι». Έτσι τεκμηριώνει ο Δήμαρχος τις αποφάσεις του σχετικά με την δική του ορολογία της «ανάπτυξης» ; Είναι σοβαρότητα Δημάρχου αυτή ή έχουμε και κάνουμε την πλάκα μας.

Ο πολίτης χρειάζεται λύσεις οικουμενικές αντί λύσεις προσαρμοσμένες σε ατομικές ομάδες-στόχους, με την έννοια σχεδιασμός και εκμετάλλευση για όλους. Εδώ η εξ’ αρχής δημοκρατική συμμετοχή του πολίτη  στον σχεδιασμό και την εφαρμογή της προσβασιμότητας (αειφορική αστική ανάπτυξη) μπορεί να δράσει σαν πρόληψη στο μέλλον για συγκρούσεις στόχων κατά την υλοποίηση τους,  αλλά και συγκρούσεις γενικότερα μεταξύ των διαφόρων ομάδων ενδιαφερόντων.

Βρείτε ποιά είναι η επιθυμητή ποιότητα των πράσινων χώρων αναψυχής στη πόλη και ποιες  είναι αυτές οι διαφοροποιημένες χρήσεις που μπορούν να υπάρξουν στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Πώς; Μα ρωτήστε τους ίδιους τους πολίτες στις γειτονιές και αφήστε τους να συν-διαβουλευτούν και συναποφασίσουν κατεβάζοντας δικιά τους πρόταση. Δώστε τους την ευκαιρία. Αν δεν υπάρχει αντίδραση τότε κάντε ότι θέλετε και μη τους ρωτάτε πλέον. Αυτό είναι όμως ένα process! Δεν τελειώνει σε μια  ή  δύο  5-ετίες.

Μην υποτιμάτε τις ικανότητες και επιδεξιότητες αλλά και ειδικότερες γνώσεις που μπορεί να έχει ο πολίτης της πόλης για ένα συγκεκριμένο θέμα που άπτεται του αστικού σχεδιασμού, αλλά δεν μπορεί να τις φέρει ο ίδιος στο Δημοτικό Συμβούλιο γιατί ο τρόπος που λειτουργείτε  μας διώχνει όλους από τα κοινά. Δώστε του την ευκαιρία στη γειτονιά να συνεργαστεί σύμφωνα με την ειδικότητα και το γνωστικό του αντικείμενο . Τι πιο αντιπροσωπευτικό μπορεί να είναι κάτι άλλο.

Πιστεύω, ότι αν θέλουμε να αναπτύξουμε ένα προφίλ αειφορίας στην πόλη, που να επιτυγχάνει μια ισχυρή επικοινωνιακή δράση της πόλης τόσο προς τα μέσα όσο και προς τα έξω, που φαντάζομαι αυτό θέλει ένας Δήμαρχος για την πόλη του, βοηθάει ελάχιστα, εάν χρησιμοποιήσουμε γνωστές παρωχημένες δομές, αλλά και ό,τι μας καπνίσει, π.χ. διαγωνισμός ψαρέματος και ψήσιμο κατευθείαν κτλ. κτλ.- και στη συνέχεια πάλι να τις ξανά-σκιτσάρουμε πάνω στο χαρτί μιας δημοτικής πολιτικής.

Την αλλαγή-μεταβολή που χρειάζεται η πόλη της Θεσσαλονίκης – που φαντάζομαι θέλετε και εσείς- για να παραμείνει ζωντανή στα επόμενα χρόνια πρέπει να την διαμορφώσουν οι πολίτες από κοινού με τους εκπροσώπους τους στο Δήμο στις γειτονιές- το ποιο μέγεθος θα έχει μια γειτονιά το καθορίζετε εσείς-  στα πλαίσια της δημιουργίας ενός αειφορικού προφίλ.  Αυτές οι αλλαγές θα διαμορφωθούν με τέτοιο τρόπο για να επιτευχθεί ένας συμβιβασμός μεταξύ:

των οικονομικών ενδιαφερόντων,

της κοινωνικής δικαιοσύνης,

της πολιτιστικής ανάπτυξης και

της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος διαβίωσης.

Προλάβετε στο μέλλον τέτοιες συγκρούσεις  με μια και μοναδική προσπάθεια:

Βάλτε τους πολίτες να πάρουν ευθύνες εάν θέλουν κάτι.

Κάντε τον αστικό σχεδιασμό για τους πολίτες ενδιαφέροντα και ελκυστικό.

Η δημιουργία διαφόρων «φόρα πολιτών»  θα φέρει μια ευρύτερη συζήτηση μεταξύ των   πολιτών, της διοίκησης και των δημοτικών πολιτικών οργάνων.

Και μη φοβάστε. Σπάστε τις αλυσίδες  σας  που απαξιώνουν  τους πολίτες.  Φτιάξτε  ένα αστικό Δήμο με αξιοπρέπεια Αυτό είναι το καθήκον σας. Όχι σε κάθε ΔΣ  να εγκρίνετε ή να μην εγκρίνετε. Το ει δυνατόν ‘ευκολότερο’ όπως είθισται πάντα.  

Οι προκλήσεις και οι συγκρούσεις στόχων έχουν και τα θετικά τους. Θα είναι αυτά που θα μας φέρουν στο δρόμο για την αειφόρο ανάπτυξη στην πόλη της Θεσσαλονίκης.  Μη δαιμονοποιούμε τις διαφορετικές γνώμες και θέσεις πολιτών  στα πλαίσια ενός δημοκρατικού διαλόγου και μιας συμμετοχικής διαβούλευσης των πολιτών. Τονίζω όμως «συμμετοχικής διαβούλευσης»  έως και «συναπόφασης» - και όχι διαβούλευσης à la Grecque . Μη ξεχνάμε ό,τι είναι αδιανόητα μια δημοκρατική πολιτική  - σε όποιο επίπεδο διακυβέρνησης και αν είναι αυτό-  χωρίς την συμβολή μιας δημόσιας νομιμοποίησης εκ μέρους των πολιτών.

Εύθραυστη η ελπίδα μου, τι λέτε;