Ουτοπια ή ΔΥΣΤΟΠΙΑτης αστικής κινητικότητας
Ο δημόσιος χώρος είναι κατεστραμμένος, κατειλημμένος, ιδιοποιημένος και αποκλεισμένος για τους μη μηχανοκίνητους συμμετέχοντες στο αστικό γίγνεσθαι από τα αυτοκίνητα, πρωτογενώς.
Το πρόβλημα δεν είναι τα τραπεζοκαθίσματα για να ξεκινήσουμε ένα κίνημα που θα σβήσει σε λίγο καιρό από απραξία, επειδή κάτι παρόμοιο ξεκίνησε στην Πάρο και μετά στην Χαλκιδική κοκ. Η ανθρωποκεντρική οπτική και προσέγγιση να προβάλλουμε τα θέλω μας σε ένα κατά τα άλλα σύνθετο κόσμο είναι το πηγαίο πρόβλημα. Μιμούμεθα πολίτες νησιών η τουριστικών θερέτρων τη στιγμή που θα έπρεπε να μιμηθούν εμάς στην πόλη για τις αντιδράσεις μας της εγκληματικής ιδιοποίησης δημόσιου χώρου από τα αυτοκίνητα και όχι μόνο.
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΕΥΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΩΡΟΥ...
Η ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΩΡΟΥ ΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ ΟΠΩΣ ΕΚΦΡΑΖΕΙ Ο ΣΟΥΗΔΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.
