Οι φευγάτοι της Elit και της διανόησης(ΙΙΙ)Ο νεοφιλελεύθερος φασισμός απέναντι στη φτώχεια, Διάβασμα σε 2,5'

Οι φευγάτοι της Elit και της διανόησης(ΙΙΙ)

Περιεχόμενα  

• Η φτώχεια παραμένει άγνωστη και προωθείται από τους περισσότερους ‘αριστερούς.
• Το κοινό τους χαρακτηριστικό: «Ego sum, qui sum»[είμαι αυτός που είμαι] τόσο από τους προνομιούχους όσο και από τους ασθενέστερους κοινωνικά/εισοδηματικά 

Η φτώχεια παραμένει άγνωστη και προωθείται από τους περισσότερους ‘αριστερούς’.

Όπως με την ανισότητα έτσι και με τη φτώχεια κάναμε ένα κοινωνικό οικοδόμημα και την τοποθετήσαμε μέσα. Η απάντηση της κοινωνίας μας στο πρόβλημα της φτώχειας είναι τα συσσίτια και τα κοινωνικά παντοπωλεία, “δώστε τα παιγνίδια που δεν χρειάζεστε”. Μητέρα διαζευγμένη με δύο παιδιά χωρίς εργασία, και χωρίς να της δίνει ο πρώην σύζυγος τη διατροφή πρέπει να κάνει οικονομία, να πάει σε συσσίτιο για να εξοικονομήσει χρήματα για να πάρει τη σχολική τσάντα ή να πάρει ένα μικρό δωράκι για τη γιορτή του παιδιού της. Λύνεται με μιας άλλης μορφής κοινωνικού αυτοματισμού το πρόβλημα.

Μπορούν να φαίνονται παντού, στις μεγάλες και μικρές πόλεις και παρόλα αυτά δεν υπάρχει βιώσιμη συζήτηση στην πολιτική ή στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με το γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι ζουν χωρίς στέγη πάνω από τα κεφάλια τους. Η αδιαφορία είναι δεδομένη, δεδομένου ότι πολλοί βασίζονται στα κοινωνικά συσσίτια και παντοπωλεία και γενικότερα στον εθελοντισμό των πολιτών και στα ενοχοποιητικά συναισθήματα που μας περιτριγυρίζουν.

Μη εμπιστεύεστε τους ανθρώπους που σχετικοποιούν τη φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση με στατιστικούς δείκτες και όχι μόνο, και κάνουν τα θύματα θύτες. "Η αδιαφορία είναι μια παραλυσία της ψυχής, ένας πρόωρος θάνατος" [Άντων Τσέχωφ, συγγραφέας]

O Orban το έκανε ήδη στην Ουγγαρία. Ποινικοποίησε τους άστεγους. Κάποια στιγμή ακούστηκε και το ίδιο και στη Κρήτη και μετα απο διαμαρτυρία στα  τοπικά ΜΜΕ  διαγράφτηκε το πρόστιμο ενός άστεγου. Δεν έχουν δικαίωμα, είναι παρανομία να μην έχεις σπίτι. Στη Γερμανία μοιράζουν κλήσεις παραβατικής συμπεριφοράς στους άστεγους – γιατί είναι άστεγοι- και τους καλούν να πληρώσουν για το παράπτωμά τους, ειδάλλως τους πάνε φυλακή για μερικές ημέρες.

«Η φτώχεια είναι το αποτέλεσμα της τεμπελιάς . Αυτό ορίζει ο νεοφελευθερισμός και φτιάχνει το οικοδόμημά του»: Όσοι δεν έχουν αποδείξει ότι είναι "ανταγωνιστικοί" χαρακτηρίζονται ως αδύναμοι, ανόητοι, φτωχοί και τεμπέληδες. Όσοι δεν μπορούν ή δεν επιθυμούν πλέον να ενταχθούν, περιθωριοποιούνται ή απειλούνται με «την πτώση τους». Τους "παραπεταμένους και περιττούς" τους κατακρημνίζουν βαθύτερα , καταγγέλλονται δημοσίως και εξευτελίζονται.^[23]

Ποιος νοιάζεται για όλους αυτούς ή για το πως θα αλλάξει αυτό. Εν τω μεταξύ, έχει εδραιωθεί στη μικρή μάζα των διανοουμένων που όλο και αναμιγνύονται με την οικονομική και πολιτική ελίτ ένα διόλου ξεκάθαρο συστημικό ‘αριστερό περιβάλλον’, στο οποίο διαφαίνεται και μια αλαζονεία. Δεν ορίζεται πλέον ο αριστερός σκεπτόμενος αναφορικά με την κοινωνική του διάσταση, γιατί τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί υποστηρίξαμε την κυβερνητική πολιτική των τελευταίων ετών. Υπάρχουν εμφανή σε μερικά σημεία του συγκεκριμένου milieu συμπτώματα, για μια υποσυνείδητη ίσως και συνειδητή περιφρόνηση για την "κατώτερη τάξη" . Θεωρείται δε απο τους ίδιους και σαν σωστή πολιτική θέση.

Από την άλλη πλευρά. "Ο πλούτος είναι το αποτέλεσμα της εργατικότητας και της απόδοσης ." Αυτό είναι ένα άλλο σύνθημα των νεοφιλελεύθερων ιδεολόγων. Δεν πρόκειται για ευημερία για όλους! Το αντίθετο συμβαίνει: στον νεοφιλελευθερισμό, ηγούνται μέσω των "ελίτ" και των κλειστών κυβερνητικών κύκλων, εμπειρογνωμόνων/τεχνοκρατών, Βουλευτών, Υπουργικών διευθύνσεων, δικτύων και μυστικών συμμαχιών.

Αυτή η αξίωση που έχουν για ηγεσία, βασίζεται στην κοινωνική Δαρβινιστική ιδεολογία της «νίκης των ισχυρών» ^[24]. Η δημοκρατία αποτελεί για αυτούς τους "ελίτ κύκλους" μια μόνιμη απειλή για τον προμαχώνα της εξουσίας τους. Είναι το «μεγάλο επίτευγμα» των νεοφιλελεύθερων. Δημιούργησαν μια (νέα) ταξική ιδεολογία με το μανδύα μιας επανακαθορισμένης αντίληψης για Δημοκρατία και Ελευθερία.

Το κοινό τους χαρακτηριστικό:  «Ego sum, qui sum»[είμαι αυτός που είμαι] τόσο από τους προνομιούχους όσο και από τους ασθενέστερους κοινωνικά/εισοδηματικά.

Οι αξίες της καθολικότητας που δόθηκαν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στις κοινωνίες, προϋπέθεταν τα βασικά στοιχεία: δημόσια και κοινωνική πρόνοια και φροντίδα, παιδεία, υγεία και ανθρώπινα δικαιώματα μειονοτήτων κλπ.

Ο νεοφιλελευθερισμός καταργεί την παγκοσμιότητα/ καθολικότητα, και προχωράει στις αρένες που χαρακτηρίζονται από ταυτοπολιτικές διαδικασίες ακόμα πιο ριζοσπαστικά και βάζει στη θέση της ισότητας, τη διαφορά, τη διάκριση. Καταργήθηκε ή καλύτερα υποβαθμίστηκε η σημαντικότητα του δημόσιου τομέα, με εξοικονόμηση στις υπηρεσίες φροντίδας, κοινωνικές κατοικίες, βιβλιοθήκες, αθλητικές αίθουσες και αθλητικά κέντρα.

Αλλά το ερώτημα είναι γιατί? Όποιος έφερνε αρκετά στην αγορά μπορούσε και να έχει και αρκετό κέρδος, όποιος έφερνε λίγα θα έχανε και σίγουρα στην διάρκεια του χρόνου περισσότερα. Έτσι λοιπόν οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι δημόσιοι θεσμοί φτωχότεροι.

Μέχρι τα χρόνια του ’60 είχαμε έναν individualism ο οποίος σαν χώρος δραστηριοποίησης είχε το «χώρο της ισότητας». Τώρα αυτός ο «χώρος» έχει δώσει χώρο στο «χώρο της διαφορετικότητας»^[25]. Όμως αυτή είναι μια διαφορά που τονίζει την ίδια, την ατομική ταυτότητα του κάθε ενός, την αυθεντικότητα του ας πούμε του κάθε ενός, χωρίς προσαρμογή, χωρίς ένταξη. Just so! «Ego sum, qui sum» .

Είναι αν το δούμε στη δημόσια σφαίρα το σύνολο, σαν «η διαχωριστική γραμμή μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού προσώπου, μεταξύ πολιτειακού πολίτη (Citoyen) και ιδιώτη πολίτη» [Isolde Charim].

Μέσα του είναι -ένας άγνωστος για αυτόν- διαφορετικός άνθρωπος από ότι προς τα έξω δείχνει.

Έτσι καταλήγει ο άνθρωπος να αντιμετωπίζει ανάμεικτα συναισθήματα που δεν τα έχει τακτοποιήσει και διερευνήσει και κατευθύνεται από την ανικανότητα να προσδιοριστεί και μέσα αλλά και σύμφωνα με τις ηθικές αξίες ενός κοινωνικού συνόλου, και όχι μόνο σαν αυθεντία, σε πράξεις που δεν συνάδουν με την ολοκλήρωσή του σαν κοινωνικό άτομο αλλά και σαν «ιδιώτης» αφού το θέλει έτσι. Το τέλος αυτής της εποχής ψυχαναλυτικά δεν το γνωρίζουμε.

Γιατί ο ανταγωνισμός μεταξύ των «αυθεντικών υποκειμένων» είναι μεγάλος και λίγοι καταλαβαίνουν να εκμεταλλευτούν τους μηχανισμούς και αυτά τα εργαλεία της παγκοσμιοποίησης έστω και για δική τους εξέλιξη μέσα στο κατεστημένο. Και το βλέπουμε οι ίδιοι όταν λέμε: «μας πως είναι δυνατόν να τα κατάφερε αυτός έτσι. Πρέπει να είσαι γεννημένος έτσι, αλλιώς δεν τα καταφέρνεις». Και οι άλλοι δε που δεν έχουν φτάσει σε αυτό το επίπεδο κατάληξης, χωρίς να μπορούν να εισέλθουν στη προνομιακή θέση των πρώτων κατηγορούν όλους τους άλλους σαν ανδρείκελα που δεν είναι σε θέση να δουν την δικιά τους «ηθική προσέγγιση του αυθεντικού».

Το επόμενο σχετικό άρθρο θα αναφέρεται επιγραμματικά στα:

· μετασχηματισμό του λόγου για το κοινό,

· αν ο Άξιος = και αμοιβαία εμπιστοσύνη ?

· ότι η διαφθορά θα τυραννάει εσαεί,

· με το παράδειγμα της κλιματικής αλλαγής να μας δίνει να κατανοούμε πολλά πράγματα.

· Μήπως θα πρέπει να αναπτύξουμε μια αντίστροφη λαϊκίστικη στρατηγική για καταπολέμηση του νεοφιλελευθερισμού.

o Τα fake News δεν τα εφεύρε ο Trump

o Δημοκρατία δεν είναι «satisfaction machine“

 

[23] Mies, Θ., Neoliberaler Faschismus, Hinter der liberalen Fassade lauert die Diktatur.in: RUBIKON, 4. Juli 2018, https://www.rubikon.news/artikel/neoliberaler-faschismus

[24] Mies, Θ., Neoliberaler Faschismus, Hinter der liberalen Fassade lauert die Diktatur.in: RUBIKON, 4. Juli 2018, https://www.rubikon.news/artikel/neoliberaler-faschismus

[25] Charim, Isolde., Ich und die anderen, Wie die neue Pluralisierung uns alle verändert, Verlag Zsolnay. 2018, pp 30-40.

 

Θεσσαλονίκη: κοινωνικος αυτοματισμος και κοινωνικες δομες σε δυο φωτογραφικές στιγμές

Οι φευγάτοι της Elit και της διανόησης(ΙΙ): Ζουν σε άλλο κόσμο… Διάβασμα σε 6’

Οι φευγάτοι της Elit και της διανόησης(ΙΙ): Ζουν σε άλλο κόσμο, σε ένα άλλο σώμα στην εποχή της αυθεντικότητας.

Διάβασμα σε 6’ THS16122018

Photo © Jochen Schievink  DIE ZEIT

Περιεχόμενα

1. Η ex ante θέση μας σχετικά με την ηθικότητα της πολιτικής κάθε μελήματός μας που δρα στη κοινωνία 
2. Πως οδήγησε ο νεοφιλελευθερισμός στην απολιτικοποίηση και πως την κοινωνική αδιαφορία την μετατρέψαμε απλά σε ένα οικοδόμημα (konstrukt) για να την "σώσουμε'?  
3. Η μεταστροφή ενεργών πολιτικοποιημένων πολιτών σε απλούς FANs

H ex ante θέση μας σχετικά με την ηθικότητα της πολιτικής κάθε μελήματός μας που θα δράσει κοινωνικά.

 Και για να συνδεθούμε με το προηγούμενο μέρος επαναλαμβανουμε κάποια σημεία του κειμένου. 

Ο Lasch [1]τονίζει, ότι "η νέα ελίτ, που παραιτείται από τις αρχές της παλαιάς αστικής τάξης, δεν ταυτίζεται πλέον με το ήθος της εργασίας και την ευθύνη για ευημερία, αλλά με μια κοσμοθεωρία που  

 

αναγνωρίζει τον ηδονισμό και την αυτοεκπλήρωση ως τις ανώτερες αξίες. 

 

Ναι μεν συνεχίζει αυτή η ελίτ και διαχειρίζεται π.χ. Ιδρύματα, σχολεία και θεσμούς γενικότερα για το συμφέρον της ατομικής ιδιοκτησίας (εταιρική ιδιοκτησία σε αντίθεση με την επιχειρηματική ιδιοκτησία), όμως αντικαθιστά την οικοδόμηση της προσωπικότητας με την ανοχή, τη παρηγοριά της ψυχής μέσω της θεραπείας της, τη τυφλή δικαιοσύνη μέσω της θεραπευτικής δικαστικής δικαιοσύνης, τη φιλοσοφία μέσω της κοινωνικής επιστήμης, και το κύρος(authority) ενός, με το πραγματικό ανορθολογικό κύρος κάποιων επαγγελματιών εμπειρογνωμόνων (συμβούλων)."

Αλλά πέρα από όλα τα "elit Bashings"(προκαταλήψεις και κατηγορίες), ο Michael Hartmann δείχνει πόσο επικίνδυνο είναι για τη δημοκρατία, όταν 

οι αποκαλούμενες "ελίτ" ομάδες γίνονται όλο και περισσότερο ένας σύλλογος με αποκλειστικά δικαιώματα, μια κλειστή κοινωνία. 

Ο Hartmann περιγράφει τι συμβαίνει όταν οι κόσμοι των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, από την μία πλευρά, και οι απλοί πολίτες, από την άλλη απομακρύνονται. Μια μικρή ομάδα ζει εις βάρος της πλειοψηφίας, διαθέτοντας απλόχερα στον εαυτό της τους δικούς της κανόνες και "παράγοντας ένα φορολογικό και οικονομικό σκάνδαλο μετά το άλλο". 

Οι συνέπειες σύμφωνα με τον Hartmann: Πολιτική δυσαρέσκεια και (άκρα)δεξιός λαϊκισμός. Αυτό που θεωρεί ότι πρέπει να συμβεί ο Hartmann: Οι ελίτ είναι μια επιχείρηση οικονομικής ιδιo-στρατολόγησης ατόμων που διαβρώνει τη δημοκρατία. Μόνο μέσω ενός ριζοσπαστικού κοινωνικού ανοίγματος της πολιτικής ελίτ θα γίνει δυνατή η ανάκαμψη.

Ο δε Lagasnerie Geoffroy αναρωτιέται:  

Μπορεί κάποιος να έχει μια καλή ζωή σε ένα κακό κόσμο^[2]?

Πως μπορεί κάποιος σε ένα άδικο και άνισο και από εκμετάλλευση χαρακτηριζόμενο κόσμο να κάνει μια ηθική ζωή? 

Αυτή την ερώτηση της ηθικής θα πρέπει να θέσουν και φυσικά πρώτοι οι διανοούμενοι και όχι μόνο. Όπως πρόσφατα ξαφνικά σε μια συζήτηση για το πως στηρίζει ένας Δήμος τους καλλιτέχνες, μου ανέφερε ένας νέος μουσικός, ότι δεν μπορεί να ασχοληθεί με το θέμα αυτό, γιατί αυτός είναι εδώ μόνο για να παράγει μουσική! Είναι μία βαθυστόχαστη ερώτηση ηθικής^[3]. Είναι ένα ερώτημα που θα έπρεπε να το θέτουμε καθημερινά ή ακόμα καλύτερα, που δεν το θέτουμε, γατί δεν θέλουμε να δούμε με τα μάτια μας, την συνενοχή μας, την εγκατάλειψή μας, την ανικανότητα να προσαρμοζόμαστε.^[4] 

Και εδώ τίθεται το ζητούμενο: Πώς θα πρέπει να είναι δομημένο το σκέπτεσθαι, εάν συντελείται σε ένα κόσμο με βία, αδικία και καταπίεση? Εάν το ηθικό μέλημα λοιπόν θα πρέπει να ορισθεί από την αρχή της ενέργειας μας, της έναρξης. 

Πολιτικά, θα πρέπει η κουλτούρα και ο πολιτισμός μάλλον να έρθουν αντιμέτωποι με την κοινωνία σε ένα στάδιο ex ante (εν των προτέρων) και όχι ex post (εκ των υστέρων).

Διαφαίνεται ότι πλέον θα πρέπει να τεθεί υπό αμφισβήτηση το σημερινό παραδοσιακό πολιτικό, διανοουμενίστικο και ακαδημαϊκό πλαίσιο της ζωής. Και όχι μόνο αυτό. Η νέα διαμόρφωση για τους χώρους συζήτησης, της συνειδητοποίησης του "πλησίον" και της "απόστασης" πρέπει να απεγκλωβιστεί από σύμβολα σαν μέσα αντιπαράθεσης, όπως μέχρι σήμερα ακόμα γίνεται, ιδιαίτερα από την εξουδετερωμένη αριστερά.

 

Πως οδήγησε ο νεοφιλελευθερισμός σε μια ακαθόριστη απολιτικοποίηση και πως την κοινωνική αδιαφορία την βάλαμε σε διάφορα οικοδομήματα για να "σωθούμε"

“There is no such thing as society. There are only individual men and women” «Κάτι τέτοιο σαν ‘κοινωνία’ δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο άτομα, άνδρες και γυναίκες» [Margaret Thatcher].  

Ενώ προηγουμένως υπήρχε μια συλλογική αυτοπεποίθηση για τους ανθρώπους της εργατικής τάξης, η οποία αντανακλώνταν στις οργανώσεις τους και τη κουλτούρα τους, σήμερα παραμένουν σε μεγάλο βαθμό, πεταμένοι ας το πούμε, στις ατομικές τους καταστάσεις και συνθήκες. Επομένως, ήταν εξαιρετικά σημαντικό για την Θάτσερ να συντρίψει αυτές τις συλλογικές λογικές και στρατεύσεις. Η βίαιη καταστολή της απεργίας των ανθρακωρύχων το 1984/85 αποτέλεσε το καθοριστικό σημείο καμπής της συγκεκριμένης εξέλιξης. Επειδή οι ανθρακωρύχοι αντιπροσώπευαν τις συλλογικές παραδόσεις και την αυτοπεποίθηση αυτών, όπως καμία άλλη ομάδα της βρετανικής εργατικής τάξης.

Σε αυτή την πρόταση συνίσταται ο ιδεολογικός πυρήνας του νεοφιλελευθερισμού. Σε ένα ριζοσπαστικό ατομικισμό. 

Τα άτομα -το μαθαίνουν αυτό οι άνθρωποι σε όλο το κόσμο-, πρέπει να φέρουν τον εαυτό τους, στην παγκοσμιοποιημένη αγορά του ανταγωνισμού, να πουλήσουν το τομάρι τους. Γι’ αυτό πρέπει και οφείλουν να είναι

α) διαθέσιμοι για αποδοτικότητα, αλλά και

β) ικανοί για αποτελεσματικότητα, με παιδεία, επαγγελματικά καταρτισμένοι, έστω και με bachelor at least, με ικανότητες προσαρμογής, όπως επίσης

γ) υγιείς, ελαστικοί στους στόχους τους, σίγουρα δυναμικοί, με επιχειρηματικό πνεύμα, κοντολογίς:

Να είναι για όλα πανέτοιμοι. «Ο νεοφιλελευθερισμός χρειάζεται μια συλλογικότητα από «ΕΓΩ» ανωνύμων εταιρειών [ένα συνονθύλευμα "ενικών"-μονάδων], για να μπορέσει τη θρησκεία του, δηλαδή την αγορά να την εξασφαλίσει απέναντι στις δημόσιες κρατικές παρεμβάσεις».^[5]

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική μπορούσε τώρα πλέον να επιβληθεί ανεμπόδιστα. Δεν κατέστρεψαν μόνο τις συλλογικές συμβάσεις και σχέσεις και ακύρωσαν συλλογικές ταυτότητες, επαναπροσδιορίστηκαν οι ταξικές δομές και οι ταξικές συγκρούσεις σε ένα άλλο επίπεδο, στο επίπεδο των μεμονωμένων ατομικών αποφάσεων. Ο καθένας μπορεί να το καταφέρει και όποιος δεν μπόρεσε, είναι δικιά του η ευθύνη/το λάθος: Αυτό ήταν το νέο δόγμα και που κυριαρχεί μέχρι και σήμερα.

Μια δεύτερη πραγματική παράμετρος είναι ότι πριν το 2008 είχε ήδη αυξηθεί η δυσπιστία απέναντι στους μισθούς, την επιμέρους φοροδιαφυγή και σκάνδαλα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Αμέσως μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση αντιστρέφεται η διάθεση σε όλα τα μέτωπα. Για πολλούς ανθρώπους με την κρίση, η βασική υπόσχεση της κυρίαρχης ελίτ και η αιτιολόγηση για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της, το ότι, τελικά ο καθένας θα επωφεληθεί από ριζική απελευθέρωση των αγορών διαψεύστηκαν ή τουλάχιστον τέθηκαν υπό έντονη αμφισβήτηση. 

«Ως εκ τούτου σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού έχει κατακρημνισθεί η φήμη και η εκτίμηση απέναντι στην ελίτ μαζικά και σε ορισμένα σημεία παράχθηκε ακόμη και οργή εναντίον της^[6].» Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε παραδείγματα Ελληνικής πραγματικότητας.

Ο «νέος άνθρωπος»: ο Homunculus ^[7]της αγοράς στην ελεγχόμενη δημόσια σφαίρα

Ο κομφορμιστικός-οικονομίστικος και ιδιωτεύων-λειτουργοποιημένος παραμορφωμένος Homunculus της αγοράς, αντιστοιχεί στην ανθρώπινη εικόνα των νεοφιλελεύθερων σήμερα. 
Θέλουν να δημιουργήσουν τον «νέο άνθρωπο»: Αυτός θα μπορεί να «ξεδιπλωθεί» μόνο σε ένα σύνολο συγκεκριμένων πλαισίων καπιταλιστικής-νεοφιλελεύθερης τάξης, αλλά πάνω απ' όλα, θα πρέπει να μη μπορεί να αναγνωρίζει το σύνολο αυτών των πλαισίων του σε οργανωμένου σε στυλ μαντριού περιορισμού του, της άγνοιας και του ψυχικού εγκλωβισμού του, και βεβαίως να μη μπορεί να διαφύγει. Μια παρατήρηση γύρω μας στη καθημερινότητα, ιδιωτική και επαγγελματική αρκεί για να μας πείσει. 

 

Δυσαρεστημένοι οι περισσότεροι με την πολιτική προσωπικών δεδομένων  πολλών κοινωνικών μέσων αλλα κανείς δεν παραιτείται απο την εθισμένη πλέον χρήση τους.

Οι κυρίαρχοι φορείς προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας πείσουν, ότι ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να χρησιμοποιεί το μυαλό του, μπορεί να είναι και παρανοϊκός στις κοινωνικά πεπεισμένες και τεκμηρειωμένες απαιτήσεις του. Πρέπει να υπακούει, να εργάζεται, να μην θέτει ερωτήσεις και να επιδίδεται στην «τάξη της ελεύθερης αγοράς» και στις «αλήθειες» της[8]. 

Η μοναδική του λειτουργία σε αυτό το κόσμο είναι να γίνει ο ίδιος ο φορέας της ίδιας της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, όπως το σύστημα. Θα πρέπει να έχει, να δημιουργεί ελάχιστο κόστος - και όσον αφορά την οικονομική συμμετοχή του, να καταναλώνει το δυνατόν περισσότερο και στην περίπτωση της αποτυχίας του στην αγορά που «προκάλεσε ο ίδιος» - σαν «κοινωνικό παράσιτο» - να εγκαταλείψει τη ζωή το συντομότερο δυνατόν.

Ένα σύστημα πωλήσεων  και marketing Amway νεοφιλελεύθερων ιδεών.

Παράλληλα με την έρπουσα εξέλιξη, στα ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού, του ατόμου σε καθαρά «ιδιώτη», προχωρά και η αυτοκαθιστούμενη νηπιοπρέπεια, λόγω της άγνοιας και της απόκρυψης των γεγονότων^[9]. Ανεπίδεκτοι μαθήσεως που λέει ο λαός, είναι ιδιαίτερα και συχνά οι «καλύτεροι» σε ακαδημαϊκό επίπεδο διανοούμενοι που αντλούν τον πολιτικό τους ορίζοντα από αναφορές και κείμενα-άρθρα σε συγκεκριμένες εφημερίδες και συγκεκριμένα περιοδικά ακόμα και συγκεκριμένα ξένα φύλλα ημερήσιου τύπου, που τελικά συμφωνούν και μόνο με τη γνώμη τους. Η ζωή τους περιορίζεται εδώ κυρίως στο προγραμματισμό της σταδιοδρομίας/καριέρας, των διακοπών και στο life style. Η πολιτική άγνοια και η παραδοχή του mainstream είναι ο κανόνας.

Όμως παρ’ όλα αυτά έχουν πληθώρα ενέργεια για να διδάξουν διαπαιδαγωγώντας τους συμπολίτες τους , φυσικά πάντα με αλαζονεία και το δάχτυλο υψωμένο. 

Και το πως όλοι αυτοί, οι τότε διανοούμενοι (εκφραζόμενοι κομματικά π.χ. και μέσα από το ΚΚΕεσ. όπως και ο συντάξας μέχρι το 1981) ξαφνικά βρέθηκαν να συμπολιτεύονται με την οικονομική και πολιτική ελίτ έχει την αιτία του στο ότι, η εκπαίδευση έγινε το κεντρικό μέσο για την επίλυση κοινωνικών προβλημάτων. Είναι αλήθεια ότι κατανοήθηκε, ότι η κοινωνική προέλευση επηρεάζει αποφασιστικά τις εκπαιδευτικές ευκαιρίες που δίδονται. Ωστόσο, αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί με αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις των υπευθύνων. Αυτό που αγνοείται παρά την κάποια πιθανή πρόοδο είναι το γεγονός ότι μια βασική προϋπόθεση για την προσέγγιση ίσων εκπαιδευτικών ευκαιριών είναι και η εξίσωση των υλικών συνθηκών της ζωής.

Η φτώχεια μπορεί και οδηγεί ακόμα και στο καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα σε χειρότερα και υποβαθμισμένα πτυχία. Το #unten, και αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα, εφιστεί την προσοχή στο γεγονός ότι βασικά εδώ έχουμε να κάνουμε με ταξικές δομές και όχι με ατομικιστικές αποτυχίες. Αυτή είναι η αρχή για «να αμφισβητήσουμε σοβαρά τις επικρατούσες έννοιες του τι είναι νόμιμο και τι δεν είναι».^[10] 

 «Να έχεις τη δική σου γνώμη αλλά όχι τη δική σου πραγματικότητα»

Παράλληλα η γένεση και δημιουργία όλων και περισσότερων ελίτ μεγαλώνει την απαξίωση του πληθυσμού απέναντι τους, γιατί αυτοί οι άνθρωποι «στερούνται κάθε κατανόησης το τι προκαλούν οι ενέργειές τους στην κοινωνία. Η άγνοια (και η αδιαφορία) τους είναι απίστευτη» [Peter Steinbruck, Γερμανός πολιτικός, ο ίδιος ανήκων στη πολιτική ελίτ της χώρας]. Οι ελίτ στην πλειοψηφία τους βρίσκονται τόσο μακρυά από τη μάζα, το λαό γενικότερα, που έχουν όλο και περισσότερο, δυσκολία να προσδιορίσουν τα προβλήματα αυτών εκεί κάτω και να κατανοήσουν τις συνέπειες των ενεργειών και αποφάσεών τους για τη μάζα. Μετα τις εκλογες του 2023 Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ: "Δεν γνωρίζαμε τι γινόταν απο κάτω στον λαό." 

Ένα παράδειγμα: Τέλος του 2017 το Διοικητικό Συμβούλιο της Siemens αποφάσισε, να καταργήσει περίπου 3500 θέσεις εργασίας στη Γερμανία σε τρεις εγκαταστάσεις σε Thuringia και Sachsen ή να κλείσει το εργοστάσιο στο Görlitz. Εκεί το ακροδεξιό με νεοεθνικιστικές τάσεις κόμμα AfD στην Ομοσπονδιακές εκλογές κέρδισε έδρα.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τους δημόσιους υπαλλήλους αλλά και ειδικότερα τους δασκάλους και καθηγητές στην Ελλάδα, από πρωτοβάθμια μέχρι και τριτοβάθμια. Ναι, είναι εν πολλοίς η ελίτ, διότι ανάλογα με την πολιτισμική ανάπτυξη σου, συντίθενται και οι ελιτίστικες κοινωνικές ομάδες σου. Δεν έχουν- εκτός μερικών παραταξιακά οργανωμένων εξαιρέσεων- καμία σχέση με τη πραγματικότητα, δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει στην υπόλοιπη κοινωνία εκτός του γίγνεσθαι στο σχολείο και των αναρτήσεων στα social Media. Και δεν τους ενδιαφέρει να μάθουν (εδώ στο κεφάλαιο 2) εκτός μερικών εξαιρέσεων,  καθώς θεωρούν ότι εάν μάθουν θα τους αφαιρεθεί κάποιο προνόμιο από τη σημερινή -γι’ αυτούς έστω και σε αυτό το βαθμό καταξιωμένη- διαβίωση. Αλλα και το "ροζ συννεφάκι¨"  παίζει εδω καθοριστιό ρόλο της στοχευμένης παθητικότητας.

 

Η μεταστροφή από κομματικά οργανωμένους πολίτες σε απλούς FAN

Πως παρουσιάζεται η πολιτική από τη σκοπιά ενός πλουραλιστικού υποκειμένου, από τη σκοπιά ενός « λιγότερου-Εγώ». Η Isolde Charim θεωρεί ότι ένα πλουραλιστικό υποκείμενο από την μια μεριά έχει ένα κατηγορηματικό πολιτικό ενδιαφέρον από την άλλη αυτό το ενδιαφέρον αρθρώνεται κοινωνικά πλέον τελείως διαφορετικά.^[11] Πολλά από τα υποκείμενα θέλουν/επιθυμούν τη στράτευση, διψούν για συμμετοχή. Αλλά σήμερα είναι τελείως διαφορετικά η κατανόηση της συμμετοχής από ότι πριν από 40-50 χρόνια. Εδώ αποστασιοποιείται τόσο η πολιτική όσο και η διανοητική ελίτ. Θεωρούν τις κινητοποιήσεις με λίγους συμμετέχοντες γραφικές παραστάσεις και φυσικά δεν αφήνουν τους εαυτούς τους να συμμετέχουν. Είναι όμως η σκλήρή πραγμτικότητα που την ζούμε και εμείς στην Ελλάδα.

Από το 1800 έως και τα χρόνια του ’60 η συμμετοχή βασιζόταν σε μία συσπείρωση και κινητοποίηση του κοινού της μάζας. Την ίδια την ταυτότητα μας την άφηνε το κίνημα εκτός. Τη στιγμή της  επανάστασης ήθελαν να είναι μέρος της μάζας που κάνει την επανάσταση.

Mετά τα χρόνια του ’60 ξεκινάει ένας δεύτερος ατομικισμός που αρνείται πλέον τις προκαθορισμένες μορφές διαβίωσης και έκφρασης από φορείς, συνδικάτα κλπ. και αντιστρέφει το δόγμα της κοινωνική κοινής διερεύνησης ενός δρόμου ύπαρξης σε ένα δρόμο διερεύνησης „αυθεντικών μορφών διαβίωσης και έκφρασης“.^[12] Ήταν ένα κίνημα του Ρομαντισμού τέλος του 18 ^ου αιώνα („Expressivismus“)στους κύκλους της διανοουμενίστικης και καλλιτεχνικής ελίτ.

Σήμερα έχει απλωθεί στη μάζα.^[13] Γι’ αυτό και ο συγγραφέας Taylor Ch., ονόμασε την εποχή αυτή «Η εποχή της αυθεντικότητας». Η ζωή ξαφνικά έγινε ένα „προσωπικό-ατομικό Project“^[14]. Έφτιαξαν μία «Εγώ» -ΑΕ. Έτσι λοιπόν εμφανίστηκαν τα διάφορα κινήματα ταυτότητας και κινήματα μειονοτήτων etc. Η σημαντική διαφορά και το χαρακτηριστικό τους είναι, ότι εδώ τα άτομα δεν έχουν σκοπό να αλλάξουν κάτι ή τον ίδιο τον εαυτό τους αλλά να επιβεβαιώσουν αυτό που είναι οι ίδιοι. Αυτό το βλέπουμε και  στο ότι, στις διαμαρτυρίες για γενικότερα κοινωνικά προβλήματα και όχι ειδικότερα, δεν λαμβάνουν μέρος αυτοί που την προηγούμεν μέρα π.χ. διαμρτυρήθηκαν για την αναγνωρίση τους ως μια μειονότητα. Και επι πλέον οι κοινωνικές ομάδες ή εκκλησία οι φορείς να ταιριάζουν σε μένα και όχι αντίστροφα! Έχουμε λοιπόν ένα πλουραλισμό των μορφών διαβίωσης.^[15]

Σήμερα πλέον έχουμε τον πλουραλισμό του πληθυσμού^[16]. Ενώ ο δεύτερος ατομικισμός σκόπευε στην ένταξη των μειονοτήτων σε ένα εθνικό κανόνα, ο πλουραλισμός του πληθυσμού «αποσκοπεί στη προώθηση της διάβρωσης της εθνικότητας». Είναι ένα δικό του είδος ατομικισμού: Ο πλουραλιστικός ατομικισμός. Και οι δύο ατομικισμοί δηλαδή ο δεύτερος και ο τρίτος εργάζονται για την ας πούμε λίγο ή πολύ διάβρωση μιας εθνικής μορφής, όμως και οι δύο πάνω σε διαφορετικές στρατηγικές και με διαφορετικό τρόπο. Ο δεύτερος π.χ. με τις γυναίκες ή με τους ομοφυλόφιλους, προσπάθησε να εντάξει άλλες ταυτότητες στην μέχρι τότε εθνική κανονικότητα (κανόνα). Ήταν μια πολιτική κίνηση.

Ο τρίτος ατομικισμός δεν έχει να κάνει με πολιτική κίνηση. Είναι μία παράπλευρη εξέλιξη της κοινωνίας η οποία «ξεγύμνωσε τη Δημοκρατία» με το που την απεγκλώβισε από μια εθνική δέσμευση. Ένα σημερινό παράδειγμα είναι το κίνημα „Occupy“, που εκεί συμμετέχεις διαφορετικά από ότι μέχρι σήμερα σε άλλα κινήματα. Από τη μια το έβρισκαν ενδιαφέρον το κίνημα από την άλλη αναρωτιόντουσαν όλοι, εάν είναι αποδοτικό. Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Η συμμετοχή είναι να παίρνεις μέρος, να αποφασίζεις να συναποφασίζεις, τι ακριβώς? Είναι μια πραγματική συμμετοχή στις αποφάσεις, πραγματική συμμετοχή στο λόγο^[17]. Εδώ πλέον φεύγει η συμμετοχή από μια αντικειμενική γωνία και προσκολλάται σε μια πραγματική συμμετοχική πρόσβαση, σε ένα υποκειμενικό momentum της συμμετοχής. Δηλαδή η συμμετοχή δεν συμμερίζεται μόνο την πραγματικότητα, αλλά έχει και την δική της πραγματικότητα που είναι μέσα στο υποκείμενο. Για τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο.

Occupy εδώ δίνει την αίσθηση στο υποκείμενο σαν μεμονωμένο άτομο ότι συμμετέχει, χωρίς την εργαλειοποίηση και καναλοποίηση μέσω φορέων ομάδων και θεσμών^[18]. Ο κάθε ένας πρέπει, μπορεί και οφείλει μόνο σαν τέτοιος να συμμετέχει. Και δεν είναι τυχαίο ότι στο συγκεκριμένο κίνημα δεν υπήρχε κατάλογος απαιτήσεων. Το σλόγκαν ήταν : «είμαστε το 99%». Δεν ήθελαν προγράμματα και δεν είχαν σημεία διεκδίκησης. Σαν να ήταν κουρασμένοι πια από προγράμματα και προγραμματικές δηλώσεις κλπ.

Το επόμενο βήμα είναι να υπογράφουμε με πλήρη αγανάκτηση „petitions“ και μόλις κάνουμε το κλικ, απλά επιβεβαιώνεται η ταυτότητά μας. Κατεβαίνουμε στους δρόμους υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα μειονοτήτων ή άλλα ζητήματα, π.χ. CETA, TTIP, TiSA, στα πλαίσια πρωτοβουλιών. Όλα εξυπηρετούν την «προσομοίωση» μιας μεταδημοκρατικής ψευδαίσθησης, ότι τάχαμου ζούμε εντός μιας δημοκρατικής κανονικότητας^[19].

Και αυτό πρέπει να κατανοήσουμε για να ανατρέψουμε μια βαλτωμένη, άνιση και άδικη πολιτική κατάσταση στη κοινωνία. Ό τι όλα αυτά είναι μέρος μιας μεταπολιτικής σκηνοθεσίας, ένα μέρος μια παράδοξης προσομοίωσης, πάνω στη οποία συμπτύσσεται-μειώνεται η Δημοκρατία πλέον:^[20] Πρακτικές μιας «συλλογικής αυτοψευδαίσθησης»,^[21] που επιτρέπουν από τη μία πλευρά να γίνει βιωματικό το «δημοκρατικό αυτονόητο» και από την άλλη να μπορούν να διατηρήσουν μια πολιτική του αποκλεισμού, της περιθωριοποίησης και της ανισότητας^[22]. Τα «κίτρινα γιλέκα» το 12.2018 απαίτησαν άμεση δημοκρατία, θεωρώντας ότι με το τρόπο αυτό συμμετέχουν ή λαμβάνουν μέρος στο λόγο και στις αποφάσεις.

 

Το επόμενο σχετικό άρθρο θα αναφέρεται επιγραμματικά στο:

· μετασχηματισμό του λόγου για το κοινό,

· αν ο Άξιος = και αμοιβαία εμπιστοσύνη ?

· ότι η διαφθορά θα τυραννάει εσαεί,

· με το παράδειγμα της κλιματικής αλλαγής να μας δίνει να κατανοούμε πολλά πράγματα.

· Μήπως θα πρέπει να αναπτύξουμε μια αντίστροφη λαϊκίστικη στρατηγική για καταπολέμηση του νεοφιλελευθερισμού.

o Τα fake News δεν τα εφεύρε ο Trump

o Δημοκρατία δεν είναι «satisfaction machine“

Υποσημειώσεις-Βιβλιογραφία

[1] http://www.single-generation.de/usa/christopher_lasch.htm

[2]Judith. Butler., in: http://www.fr.de/kultur/judith-butlers-dankesrede-kann-man-ein-gutes-leben-im-schlechten-fuehren-a-805966. Τελευταία πρόσβασή μου 3/11/2018

[3] De Lagasnerie Geoffroy, Denken in einer schlechten Welt, Vrlg. Matthes & Seitz, Berlin 2018. σ. 15

[4] De Lagasnerie Geoffroy, Denken in einer schlechten Welt, Vrlg. Matthes & Seitz, Berlin 2018. σ. 15

[5] Weltzer, H., Wir sind die Mehrheit, Für eine offene Gesellschaft, Fischer, 2017, σ. 79

[6]Hartamnn, Michael., Οι ανώτεροι δέκα χιλιάδες. Η εξουσία και η επιρροή των ελίτ απειλούν τη δημοκρατία. https://www.economy4mankind.org/de/macht-und-einfluss-der-eliten-bedrohen-die-demokratie/, τελευταία πρόσβαση μου 11/11/2018

[7] Mies, Ullrich., Neoliberaler Faschismus, 14.07.2018 Hoimunculus: A homunculus ;( Latin for "little person" is a representation of a small human being. Popularized in sixteenth-century alchemy and nineteenth-century fiction, it has historically referred to the creation of a miniature, fully formed human. The concept has roots in preformationism as well as earlier folklore and alchemic traditions.[Wikipedia])

[8] Mies, Θ., Neoliberaler Faschismus, Hinter der liberalen Fassade lauert die Diktatur.in: RUBIKON, 4. Juli 2018, https://www.rubikon.news/artikel/neoliberaler-faschismus

[9] Mies, Ullrich., Neoliberaler Faschismus, 14.07.2018, https://www.economy4mankind.org/de/neoliberaler-faschismus/

[10] Hartmann, Michael., Und schuld bist d u, in: Der Freitag, Ausgabe 46/2018

[11] Charim, Isolde., Ich und die anderen, Wie die neue Pluralisierung uns alle verändert, Verlag Zsolnay. 2018, σ. 109.

[12] Taylor, Charls., Ein sekuläres Zeitalter, Frankfurt/Main 2009, Kapitel 13 Das Zeitalter der Authenzität, https://books.google.de/books?id=Sd47CgAAQBAJ&pg=PT757&lpg=PT757&dq=Taylor+Charles+authentischen+Lebens-+und+Ausdrucksformen&source=bl&ots=Un5rjLvnPa&sig=FPHb9izvSwMFhu3qqsD3El8X7uk&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwiTj9HRzYDfAhUFC-wKHWzJBP8Q6AEwCHoECAQQAQ#v=onepage&q=Taylor%20Charles%20authentischen%20Lebens-%20und%20Ausdrucksformen&f=false και Charim, Isolde., Ich und die anderen, Wie die neue Pluralisierung uns alle verändert, Verlag Zsolnay. 2018, s 38.

[13] Taylor, Charls., Ein sekuläres Zeitalter, Frankfurt/Main 2009, Kapitel 13 Das Zeitalter der Authenzität,

[14] Walzer Michael., Vernunft, Politik und Leidenschaft. Defizoite liberaler Politik, Frankfurt /Main 1999, Kapitel IV. https://books.google.de/books?id=MzHnCQAAQBAJ&pg=PT21&dq=Walzer+Michael+vernunft+politik+und+Leidenschaft+pers%C3%B6nlichen+Projekt&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwip7YCu0YDfAhUL3KQKHUuzCLEQ6AEIKTAA#v=onepage&q=Walzer%20Michael%20vernunft%20politik%20und%20Leidenschaft%20pers%C3%B6nlichen%20Projekt&f=false

[15] Charim, Isolde., Ich und die anderen, Wie die neue Pluralisierung uns alle verändert, Verlag Zsolnay. 2018, σ. 43

[16] Charim, Isolde., Ich und die anderen, Wie die neue Pluralisierung uns alle verändert, Verlag Zsolnay. 2018, σ. 44

[17] Charim, Isolde., Ich und die anderen, Wie die neue Pluralisierung uns alle verändert, Verlag Zsolnay. 2018, σ. 113

[18] Βλέπε, Michelsen, D., Walter, Franz., Unpolitische Demokratie, Zur Krise der Repräsentation, F/M 2013, in Charim Isolde, (2018), σ. 114.

[19]INDES Zeitschrift für Politik und Gesellschaft (Ausgabe Herbst 2013), Göttinger Institut für Demokratieforschung,

Simulative Demokratie – Ein Gespräch mit Ingolfur Blühdorn, https://www.wu.ac.at/fileadmin/wu/d/i/ign/INDES_Gespraech_zur_simulativen_Demokratie_-_freigegebene_Endversion.pdf, τελευταία πρόσβασή μου 11/12/2018.

[20] Βλέπε, Charim, Isolde., Ich und die anderen, Wie die neue Pluralisierung uns alle verändert, Verlag Zsolnay. 2018, σ. 115

[21]https://books.google.de/books?id=3pmcDQAAQBAJ&pg=PA453&lpg=PA453&dq=kollektive+Selbst+Illusionierung&source=bl&ots=LA_cfoaQEr&sig=jVOJ8cwD-ivCT5Zh844eydAMx7E&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwiy9ZTuxpffAhVyqIsKHRgPB70Q6AEwAHoECAAQAQ#v=onepage&q=kollektive%20Selbst%20Illusionierung&f=false

[22]Dae Seong JEONG Von der Subjektivität zur Intersubjektivität, Die Auseinandersetzung von Habermas mit der Subjektivitätsphilosophie, Diss., Bochum, Juni 2003, σ.57. http://www-brs.ub.ruhr-uni-bochum.de/netahtml/HSS/Diss/JeongDaeSeong/diss.pdf, τελευταία πρόσβασή μου 11/12/2018

Σχόλιο: Η φτώχεια δεν είναι sexy. Διάβασμα σε 1 ‘

Η φτώχεια δεν είναι sexy

Christian Baron

Διάβασμα σε 1 ‘ THS 19112018

Άστεγος στη Θεσσαλονίκη

Άστεγος σε σταθμό Μετρό του Βερολίνου picture alliance / dpa

Η πόλη του Ντόρτμουντ στη Γερμανία μοιράζει κλήσεις παραβατικής συμπεριφοράς  σε άστεγους, και το Βερολίνο πετάει τους  άστεγους από τους σταθμούς του μετρό. Και οι δύο περιπτώσεις αγγίζουν το ζήτημα σχετικά για το πως μια κοινωνία ασχολείται με και συμπεριφέρεται στους αδύναμους. Τι είναι να χειρότερο να παγώσεις μέχρι να πεθάνεις ή να πέσεις στις ράγες του τραίνου? Ο Οργανισμός αστικών συγκοινωνιών του Βερολίνου (ΟΑΣΒ) είναι μάλλον της γνώμης ότι η τελευταία λύση είναι η φρικαλεώτερη.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα του ο ΟΑΣΒ σε εξωτερικές θερμοκρασίες κάτω από δύο βαθμούς άνοιγε το βράδυ κάποιους σταθμούς για τους άστεγους. Επειδή αρκετοί άστεγοι είχαν πέσει στις ράγες τα τελευταία χρόνια αποφάσισαν να κρατήσουν αυτό το χειμώνα τους σταθμούς κλειστούς, δήλωσε ο επικεφαλής του ΟΑΣΒ Sigrid Nikutta. Η στο Βερολίνο Αντιδήμαρχος  Κοινωνικής Πολιτικής Elke Breitenbach (από τους Αριστερούς) θέλει να ανοίξει ένα από δεκαετία εγκαταλελειμμένο τούνελ για πεζούς στην πλατεία Alexander Platz για τους άστεγους. Πρώτα θα πρέπει να γίνουν κάποιες ανακαινίσεις όμως εκεί.  Η πτώση της θερμοκρασία δεν ήρθε ξαφνικά για τη περίοδο αυτή. Παρόλα’ αυτά  και το Δημοτικό Συμβούλιο  δεν έχει καταφέρει να διασφαλίσει, ότι κανείς δεν θα μείνει έξω. Τώρα και οι σταθμοί  είναι κλειστοί και η εθελοντική βοήθεια των πολιτών ενάντια στο ψύχος  τρέχει πίσω καλύψει τος αμέλειες της πολιτικής.

Ενώ στην πρωτεύουσα της χώρας, μετά από όλα αυτά, τίθεται το ζήτημα, κανείς εξ’ αιτίας έλλειψης στέγης να  μην οδηγηθεί στο θάνατο, στη πόλη του Ντόρτμουντ  έχει σημάνει συναγερμός για ‘επίθεση’ ενάντια στους άστεγους ανθρώπους. Σύμφωνα με πληροφορίες του WDR υπήρξαν  φέτος 265 φορές  «προειδοποιήσεις», από 20 ευρώ  σε κάθε άστεγο,  επειδή η πόλη της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας δεν θέλει πλέον να ανεχτεί, ότι οι άνθρωποι μένουν στους δρόμους. Όποιος λοιπόν δεν μπορεί να πληρώσει την ποινή ή δεν θέλει, μπορεί να καταλήξει στη φυλακή.

 

Γιατί ζουν τόσα πολλά άτομα χωρίς στέγη πάνω από τα κεφάλια τους;

Οι λέξεις με τις οποίες η Beate Siekmann απάντησε στην κριτική αυτής της Law-And-Order- λογικής δίνουν έναυσμα για να αναρωτηθεί  κάποιος  βαθύτερα . Είμαστε πλέον υποχρεωμένοι να δράσουμε, εάν υπάρχουν καταγγελίες από τη γειτονιά, δήλωσε η επικεφαλής του Γραφείου Κοινωνικής Τάξης του Ντόρτμουντ. Πουθενά στην καθημερινή ζωή δεν δείχνουν οι άνθρωποι τη τέχνη τους για να απωθούν  πραγματικές καταστάσεις όσο όταν εκδηλώνονται απέναντι σε άστεγους. Μπορούν να φαίνονται παντού, στις μεγάλες και μικρές πόλεις και παρόλα αυτά δεν υπάρχει βιώσιμη συζήτηση στην πολιτική ή στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με το γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι ζουν χωρίς στέγη πάνω από τα κεφάλια τους.Η αδιαφορία είναι δεδομένη, δεδομένου ότι πολλοί βασίζονται στα κοινωνικά συσσίτια και παντοπωλεία και γενικότερα στον εθελοντισμό των πολιτών και στα ενοχοποιητικά συναισθηματα που τους περιτιγυρλιζουν

Οι εφημερίδες, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση είναι απρόθυμες να αναφερθούν γιατί το θέμα δεν είναι αρκετά "σέξι". Στην περίπτωση της πολιτικής τα πράγματα είναι ήδη πιο περίπλοκα. Διότι προφανώς αυτό είναι ένα πρόβλημα δημοκρατίας. Ποιοι άνθρωποι  έστω και με ελάχιστη  εμπάθεια δεν ενδιαφέρονται αν κάποιος παγώσει ή όχι; Αλλά οι άστεγοι είναι ως επί το πλείστον μη ψηφοφόροι. Αυτό τους βάζει εκτός πεδίου των αξιωματούχων. Στην καλύτερη περίπτωση, πιστεύουν ότι οι άστεγοι δεν πεθαίνουν εξαιτίας της έλλειψης στέγης. Αυτό θα ήταν εξαιρετικά "σέξι" για τον τύπο. Ένα αντίστοιχο σκάνδαλο θα έβλαπτε την εικόνα της πολιτικής - ειδικά εάν ο Αντιδήμαρχος κοινωνικής πολιτικής ανήκει σε ένα αριστερό κόμμα, όπως συμβαίνει στο Βερολίνο.

Επιπλέον, η έλλειψη στέγης συχνά ερμηνεύεται ασυνείδητα ως ατομική παραβατική συμπεριφορά. Απλά κάνουμε ένα οικοδόμημα από αυτή τη κοινωνική εξαθλίωση.  Όποιος λοιπόν  πλέον δεν μπορεί να  συμβάλλει στο κοινωνικό προϊόν, πρέπει να υπολογίζει στη συντριβή, έτσι είναι η λογική. Αυτό μειώνει περαιτέρω την «Sexyness» του θέματος και κολλάει  στους αστέγους όσο αφορά το θέμα της ευαισθησίας του πολίτη απέναντι τους, ένα ηθικό μειονέκτημα. Το μοιράζονται μαζί  με τους λεγόμενους οικονομικούς πρόσφυγες. Και αυτό τους διαχωρίζει από τους πρόσφυγες του πολέμου, οι οποίοι στην κοινωνική αντιπαράθεση εμφανίζονται  διακριτικά χωριστά , δίπλα από παιδιά,  ηλικιωμένους ή άρρωστους, ως η μόνη ομάδα που μπορεί νόμιμα να περιμένει στήριξη από το κράτος.

 

Η απλή κοινωνική ψυχολογία του καπιταλισμού

Ένας νεαρός πρόσφυγας με το smartphoneστο χέρι  ανάβει τα αίματα του λαού, ενώ ένα υποσιτισμένο παιδί τυλιγμένο σε κουρέλια μαλακώνει τη ψυχή τους. Όποιος παρατηρήσει ένα άστεγο υπό την επήρεια  αλκοόλ  και να μυρίζει επι πλέον(χαρακτηριστικό της dekadence) να ζητά χρήματα πιθανόν δεν θα κάνει κίνηση να ανοίξει το πορτοφόλι του. Εν αντιθέσει κάθε άλλος, μπορεί να υπολογίζει σε μια ήπια βοήθεια, εάν μοιάζει σαν να είχε βγει μόλις από ένα μυθιστόρημα του Charles Dickens.

Αυτοί που μερικές φορές μιλούν με άστεγους γρήγορα μαθαίνουν γιατί τόσοι πολλοί από αυτούς έχουν ένα σκυλί. Εκτός από ασφάλεια απέναντι σε επιθέσεις ακροδεξιών και νεοεθνικιστών το πιο σημαντικό, βέβαια είναι να έχουν ένα πιστό και ζεστό σύντροφο μαζί τους κάτι που δεν τους δίνει η σημερινή κοινωνία. Αλλά είναι επίσης και αυτό, ότι οι περαστικοί είναι πρόθυμοι να δώσουν κάτι όταν βλέπουν έναν άστεγο με ένα ζώο. Το φτωχό ζώο μπορεί συνεπώς, σε αντίθεση με αυτό τον άνθρωπο, να μη φταίει σε τίποτα που είναι έτσι. Μερικές φορές η κοινωνική ψυχολογία του καπιταλισμού λειτουργεί τόσο εύκολα. Όσο όμως η επικρατούσα άποψη με αυτή την έννοια κάνει τη διαφορά μεταξύ εκούσιας και ακούσιας φτώχειας δεν θα αλλάξει τίποτα όσο αφορά  την περιφρόνηση και αδιαφορία των ανθρώπων απέναντι στους άστεγους.

Σχόλιο του blog:

Βέβαια  εδώ θα πρέπει να “πούμε ότι ο Δημόσιος χώρος δεν μας επιτρέπει να καθαιρούμε ατομικές υπάρξεις από την παρουσία τους σε  οποιαδήποτε παράσταση  από το δημόσιο χώρο, όσο δεν ενοχλούν υπό μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες. Η φτώχεια στα χρόνια των ψευτο-νοικοκυραίων(η χειρότερη κάστα ανθρώπων που έχει υπάρξει ποτέ στη χώρα μας την Ελλάδα)είχε άλλο κοινωνικό βάρος από ότι σήμερα.

Και εδώ μας ωθεί η τελευταία σκέψη αλλά και μια πρόσφατη συζήτηση με πολίτη για το πως αντιμετωπίζεις το κράτος για να μπορείς να απαιτείς, να αναφερθούμε στο εξής: Το να απαιτείς από το κράτος έχοντας εξειδίκευση σε οικονομικά, ή σε λογιστικά ή  ασχολείσαι με τα του κράτους και τους δημόσιους οργανισμούς,   ή ακόμα και από φόβο διότι δεν αντέχεις την ιδέα να έχεις καθυστερήσει 1 μέρα να πληρώσεις ένα λογαριασμό ΔΕΚΟ, ενός κράτους το οποίο κατακρίνεις, αλλά είσαι εντάξει φορολογικά απέναντί του, αυτό δεν σε έχει εξιλεώνει από την υποχρέωση σου σαν πολίτης(όχι ιδιώτης) να αντισταθείς πραγματικά πολιτικά με ανυπακοή διεκδικώντας στη δημόσια σφαίρα μια δίκαιη και ίση κοινωνία. Πόσοι έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν αυτό, ας μη μιλήσουμε για τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Για μια κοινωνία που δεν επιτρέπεται να πετάει τους φτωχούς και άστεγους στον καιάδα, επειδή εσύ, εγώ και ο άλλος εκμεταλλευτήκαμε σωστά τις καταστάσεις που έφερε ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελευθερισμός με ότι αυτό συνεπάγεται και το μετανεωτερικό κράτος θεωρεί τον εαυτό του επιβεβαιωμένο στις πολιτικές του επιλογές, αφού πληρώνει έστω και το 18% της οικονομικής βάσης. Αυτό για να διαφοροποιηθούμε λίγο από τη παραπάνω  λογική της “Law-And-Order” πρακτικής.

Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η φτώχεια δεν αντιμετωπίζεται από την ΤΑ σαν κοινωνικό φαινόμενο μέσα από τους τακτικούς προϋπολογισμούς και μια βιώσιμη κοινωνική πολιτική των Δήμων, αλλά σαν ένα οικοδόμημα, που μπορεί να το διαχειριστεί κάποιος όσο υπάρχουν χρήματα από την ΕΕ και άλλους διεθνείς φορείς.