Χαλαροί, βαρετοί, αναποφάσιστοι, λαπάδες ενωθείτε!
Οι άνθρωποι πεθαίνουν και δεν είναι ευτυχισμένοι. Ο Αλμπέρ Καμύ βάζει αυτό το απόφθεγμα στο στόμα του Καλιγούλα του. Και οι σημερινοί πολιτικοί αντίστοιχα είναι λιγότερο συγκεντρωμένοι σε κάτι σημαντικό. Προσπαθούν να κινηθούν προς τη μέση του όλου και κάνουν συμβιβασμούς που συνήθως αποκαλούνται σχεδόν υποτιμητικά "χλιαροί". Σε έναν (μιντιακό) κόσμο με θαυμαστικά και κεφαλαία γράμματα, δεν υπάρχει τίποτα χλιαρό. Ο στόχος είναι πάντα να ενεργούμε με απόλυτη πεποίθηση, να είμαστε αδιαμφισβήτητοι, αποφασιστικοί, να τα δίνουμε όλα για όλα.
Η κοινωνία των επιδόσεων
δεν ανέχεται χλιαρούς χαρακτήρες - θέλει υψηλούς στόχους και πέναλτι σε περίπτωση
αποτυχίας. Συγκινησιακές καταστάσεις. Νίκη ή ήττα! Και φυσικά δεν ειναι ένας δρόμος για όλους αλλα για κάποιους συγκεκριμένους.
Η "επιτυχία" απαιτεί ψυχρότητα και σκληρότητα, αλλά πρέπει να καίγεσαι για τη δουλειά, για τη δέσμευση - και μόνο όσοι βρίσκονται διαρκώς στα πρόθυρα της εξουθένωσης μπορούν να αποκαλούν τους εαυτούς τους "υψηλά επιτυχημένους". Από την άλλη πλευρά, αυτοί που είναι "οκ, εντάξει κατά τα άλλα" δεν πρέπει να τους εμπιστεύεστε, δεν υποφέρουν αρκετά, δεν αισθάνονται αρκετά - δεν είναι αρκετά καλοί για το συγκεκριμένο! Κανένα μυθιστόρημα, καμία ταινία δεν εξυμνεί τη χλιαρότητα. Κανείς δεν αγαπάει τη χλιαρή ποίηση. Η δράση χρειάζεται ζέστη, όχι αυτό το κάπου εκεί ενδιάμεσα να στοχεύσουμε.
Αλλά έχει όντως περισσότερο νόημα να πολεμάτε σε ακραίες συνθήκες ζέστης-ψυχρού; Δεν έχει την αξία του το τόσο δα και, το ισορροπημένο, το μη αυθόρμητο, και μάλιστα: την αναγκαιότητά του, μόνο όσοι είναι χλιαροί μπορούν να είναι ακριβείς. Να εξετάσουμε τα πάντα. Με την ησυχία μας. Να λάβουμε μια απόφαση με ηρεμία.
Ειδικά εμείς οι Έλληνες μια ζωή στη χαλαρότητα, αλλα το αποτέλεσμα είναι ένα ‘νεκρό ψυχρό’ γιατί? Δεν κάψαμε βιβλία και ανθρώπους. Άλλοι που το έκαναν «πρόκοψαν». Εμείς απλά έχουμε οδηγήσει πολλούς αρχαίους ημών προγόνους και νέους Έλληνες στην αυτοκτονία. Μας λείπει ο ρομαντισμός , το «μαύρο γάλα» του Trakl, η νοσταλγία της ιστορίας- αλλά βασικά θα μπορούσαμε να είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι με μια μικρή μελαγχολία, γιατί την αισθανόμαστε σαν μια νεκρή ζέστη, και αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς.
Ο λακωνικός πραγματισμός μειώνει την αρτηριακή πίεση: "Πώς πάει;" - "Πρέπει να πάει δεν γίνεται αλλιώς". Γιατί πράγματι πρέπει! Πρέπει να συνεχιστεί με κάποιο τρόπο. Η ανάπτυξη – η υψηλότερη, η γρηγορότερη, η περισσότερη- οδηγεί στο αδιέξοδο της αβύσσου.
Και ενώ η Γη μας καίγεται, εμείς χρειαζόμαστε χλιαρές ιδέες, χλιαρές μπανιέρες, χλιαρές έννοιες. Η εγκράτεια και η επάρκεια είναι η ουσία της δημοκρατίας. Κάτι που αντιτίθεται στο ολοκληρωτικό, ή αυτό ή εκείνο. Προωθεί την καλοζυγισμένη συνύπαρξη. Ακόμα και το βρέφος τρέφεται με χλιαρό μητρικό γάλα - η ζωή ως τέτοια είναι χλιαρή, το σώμα ρυθμίζει έξυπνα κάθε ακραία κατάσταση που του επιβάλλεται.
Η χαλαρότητα από μόνη της δεν σας κάνει ευτυχισμένους, αλλά δεν προκαλεί και άγχος - είναι μάλιστα, διαλεκτικά, μια προϋπόθεση για τον πόνο και την έκσταση.
Γιατί φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις. Το ζεστό κρασί πρέπει να είναι ζεστό. Η μπύρα πρέπει να είναι κρύα. Στο σεξ, στη φιλία και στην αγάπη όπως και στην χειραψία: το να είσαι χαλαρός και χλιαρός, δεν είναι ότι καλύτερο. Στον αθλητισμό, τα πόδια πρέπει να πετάνε, τα δάκρυα πρέπει να ρέουν, οι γροθιές πρέπει να χτυπούν τα στήθη. Η τέχνη μας αναθερμαίνει, η λογοτεχνία μας ανατριχιάζει! Ακόμα και σε ένα παιδικό πάρτι γενεθλίων, όταν η αναζήτηση με δεμένα μάτια απαιτεί υπερπροσπάθεια, τα πράγματα πρέπει να είναι ζεστά, αλλιώς θα χάσετε το στόχο - "Κρύο! Πολύ κρύο!" του λένε- στο σκοτεινό κενό εκείνου που δεν μπορεί να βρει το ζητούμενο μέχρι τελικά - "Χλιαρό!" - ο στόχος να πλησιάσει - "Πιο ζεστό! Καυτό!" Bingo! Ζήτω!
Αλλά στην καθημερινή ζωή, και αυτό είναι που καθορίζει τις περισσότερες φορές, είναι προτιμότερο να είσαι χλιαρός, γιατί οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν μόνο, αλλά και ζουν, και κάθε τόσο είναι και λίγο χαρούμενοι στην πορεία, σισύφεια κυλώντας την πέτρα, ξανά και ξανά, γνωρίζοντας ότι θα κυλήσει κάτω, ξανά και ξανά. Ο Καμύ είναι ίσως ο πιο χλιαρός από τους υπαρξιστές. Και το χλιαρό είναι επίσης λίγο ζεστό, και η βραδύτητα επίσης απoσκοπεί στο στόχο. Εξάλλου, δεν υπάρχει χλιαρό-κρύο αλλά σπεύδε βραδέως υπάρχει.
Katharina Körting
