Θρίαμβος και τρυφερότητα: Julia Korbik. “Oh, Simone! Γιατί πρέπει να ανακαλύψουμε εκ νέου τη Beauvoir”. Σκέψεις για τη Simone de Beauvoir.
Άννα Kipke, Teresa Mallt | Τεύχος 02/2018
Διάβασμα 4 ‘ THS 14012018
Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες που δεν μπόρεσαμε να τις κατανοήσουμε νωρίτερα.
Σε μια παραλία στη Λιθουανία: Simone de Beauvoir, εραστής
Φωτογραφία: Antanas Sutkus / Agencu Vu / Laif
Η γυναίκα σαν τέτοια δεν υπάρχει. Ούτε σαν θέμα, αλλά ούτε και σαν ανεξάρτητη κατηγορία. Αυτό υποστηρίζει η Simone de Beauvoir, η Γαλλίδα συγγραφέας, φιλόσοφος και φεμινίστρια, και η οποία αμφισβήτησε εντελώς, την εικόνα του φύλου. Το βιβλίο της «Το άλλο φύλο», μια παγκόσμια επιτυχία, εξακολουθεί να θεωρείται ορόσημο της φεμινιστικής λογοτεχνίας.
“Οι γυναίκες, -διαπιστώνει η de Beauvoir το 1949-, στην ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανεπαρκείς άνδρες, στην καλύτερη περίπτωση είναι τόσο καλές όσο ένας άνδρας. Και όταν μια γυναίκα έχει γίνει σαν άντρας, τότε πάντα παραμένει ‘το άλλο’”.
Αυτό ακούγεται προκλητικό. Όχι μόνο τότε, αμέσως μετά τον πόλεμο, όταν η συγγραφέας έγραψε αυτές τις προτάσεις σε χαρτί. Αλλά ακόμα και σήμερα. Ή ίσως και σήμερα περισσότερο από ποτέ στις περιόδους αντίδρασης αναφορικά με φεμινιστικά ζητήματα μέσω των πραγματώσεων των δεξιών λαϊκιστών? Το να ασχοληθείς έντονα με την Simone de Beauvoir μπορεί να είναι μια τόσο μεγάλη ευχαρίστηση όσο και έκσταση συνάμα.
Μια γυναίκα ασχολήθηκε πολύ εντατικά με τη μεγάλη Γαλλιδα γυναίκα που θα θα γινόταν σήμερα 110 ετών. Η Julia Korbik, ανεξάρτητος δημοσιογράφος στο Βερολίνο, μόλις δημοσίευσε το βιβλίο "Oh, Simone! Γιατί πρέπει να ανακαλύψουμε εκ νέου τη Beauvoir." Στο νέο βιβλίο της, ρίχνει φως στη ζωή της φιλόσοφου από όλες τις πλευρές, από τα αγαπημένα της μέρη στο Παρίσι μέχρι την ουσία της σκέψης της.
Σαν παιδί είχε και visit card
Η Beauvoir δεν αισθανόταν πρωτίστως ως γυναίκα, με αυτή την έννοια. «Εγώ ήμουν εγώ», έλεγε απλά. H Beauvoir γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1908 στο Παρίσι, κόρη μιας βιβλιοθηκονόμου και ενός δικηγόρου, που σπούδασε σαν μια από τις πρώτες γυναίκες φιλοσοφία στη Σορβόννη. Τη δύσκολη agrégation την περνάει η νεότερη και νεοεισερχόμενη ως δεύτερη καλύτερη της χρονιάς - μετά από τον μοναδικό Γάλλο συγγραφέα Jean-Paul Sartre. Φήμες λένε, πιθανώς μόνο επειδή μια γυναίκα δεν επιτρεπόταν να είναι πρώτη.
Όταν η Beauvoir είναι τριών ετών, δεν ψάχνει για πνευματική καριέρα ακόμα. Οικογένεια Beauvoir ανήκει στην αστική κοινωνία των πολιτών, και όπως ταιριάζει σε μια σημαντική κοινωνικά κόρη, η μικρή Σιμόν έχει τη δική της επαγγελματική κάρτα, που αφήνει διακριτικά σε επισκέψεις σε ξένα σπίτια, όπως της δίδαξε η αστική συνείδηση της μητέρα της. Στην πραγματικότητα, τα οικονομικά τους δεν ήταν καλά, και όταν η Beauvoir είναι ένδεκα ετών, η οικογένεια υποβαθμίζεται κοινωνικά λόγω οικονομικών δυσκολιών. Για εκείνη και την αδελφή της Hélène, αυτό σημαίνει ότι δεν επιτρέπεται να «παντρευτούν» σύμφωνα με τη γυναικεία ζωή. «Εσείς, τα μικρά μου, δεν θα παντρευτείτε, πρέπει να δουλέψετε», εξηγεί ο πατέρας τους.
Και αυτό κάνει η Beauvoir. Ο φόρτος εργασίας της είναι τεράστιος καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της. Αυτή, η διανοούμενη, η φιλόσοφος, η συγγραφέας, θα καθιερώσει και θα τεκμηρειώσει τον υπαρξισμό, λαμβάνει για τη λογοτεχνική της εργασία το βραβείο, Prix Concourt, το υψηλότερο λογοτεχνικό βραβείο στη Γαλλία. Ταξιδεύει σε όλη τη ζωή της τον κόσμο και μεταφέρει τα πάντα σε μυθιστορήματα, δοκίμια, επιστολές, την αυτοβιογραφία της σε τέσσερις τόμους που έγραψε, ένα κοσμοϊστορικό έργο, για το οποίο η Αμερικανίδα συνάδελφός της Κέιτ Μίλετ θα πει αργότερα: «Ποιος θα έγραφε ποτέ ένα βιβλίο, το οποίο θα άλλαζε τη μοίρα όλων των ανθρώπων? "
Αυτό το βιβλίο, «The Other Sex», δημιουργεί δημόσια μια γυναίκα από την Beauvoir – ναι πόσο παράδοξο! Γιατί είναι ένα βιβλίο για την απελευθέρωση από την καταπίεση ως γυναίκα ή από το να-Πρέπει-να-Γίνεις-Γυναίκα .
Την πρώτη εβδομάδα πωλούνται περίπου 22.000 αντίτυπα, το Βατικανό το βάζει στο στόχαστρο. Ξεκινάει το δεύτερο γυναικείο κίνημα. Αλλά για τη Beauvoir, αυτό σημαίνει: Από ένα εξαίσιο πνεύμα γίνεται σε μια «ακτιβιίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών». Σε μια εποχή κατά των αντισυλληπτικών στη Γαλλία, όπου μια γυναίκα, παρά την εισαγωγή δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες χρειάζονται την συγκατάθεση του συζύγου για να έχει λογαριασμό σε τράπεζα, και το χλευαστικό σχόλιο του Γάλλου Προέδρου, σχετικά με ίδρυση ενός υπουργείου των γυναικών με τα λόγια: «Ένα Υπουργείο για θέματα γυναικών; Γιατί όχι και μια υπηρεσία για πλέξιμο; "
Σε αυτή τη περίοδο, το να είσαι "φεμινίστρια" είναι ένα εμπορικό σήμα. Επιπλέον, η Beauvoir έχει μια δια βίου σχέση με τον Sartre, του οποίου η διασημότητα - και η αρρενωπότητα - την "υποβαθμίζει" σε σύντροφό του. «Η φεμινίστρια», «η ερωμένη του Sartre»: Η Beauvoir χαρακτηρίζεται πλέον ως γυναίκα.
«Το άλλο φύλο», όμως, η Beauvoir το γράφει σαν υπαρξίστρια. Ρωτάει ποια είναι η ελευθερία και δηλώνει ότι όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν τους ίδιους όρους και προϋποθέσεις για ελεύθερη διαβίωση και δράση. Σαν φιλόσοφος προσπαθεί, «να εξετάσει τις δυνατότητες που προσφέρονται στις γυναίκες από αυτό τον κόσμο, και τις δυνατότητες που τους στερεί αυτός ο κόσμος, τα όριά τους, την ευτυχία και την δυστυχία τους, δικαιολογίες τους, τα επιτεύγματά τους». Σε 14 μήνες, γράφει ένα ριζοσπαστικό μανιφέστο, σχεδόν 1.000 σελίδες, μια πολύ σύνθετη ανάλυση της ιστορίας και της κατάστασης των γυναικών. Χρησιμοποιεί διαφορετικούς τομείς: την εθνολογία, τη βιολογία, την ιατρική, τη λογοτεχνική ιστορία και την ψυχανάλυση. Επίσης, ερευνά και ερωτά γυναίκες για τη ζωή, τις επιθυμίες και τις εμπειρίες τους.
Οι γυναίκες βιώνουν πολλούς περιορισμούς. Συγκεκριμένα, ο μύθος του θηλυκού αποδίδει στις γυναίκες ένα χαρακτήρα και έναν χώρο στον κόσμο που τις καθιστά δευτερεύουσες. Το θηλυκό είναι ακατάλληλο για πολλά πράγματα, σύμφωνα με το μύθο: οι μητέρες, για παράδειγμα, ανήκουν στην κουζίνα.
Η Beauvoir επιμένει ενάντια στην οικονομική εξάρτηση, ενάντια στους κανόνες της ομορφιάς, την σκιερή ύπαρξη γυναικών στη δημόσια σφαίρα και στην πολιτική. Καταδικάζει την καταστολή της γυναικείας δημιουργικότητας, της πνευματικότητας και του πόθου. Κατά τη διάρκεια της ζωής της, απορρίπτει τον γάμο ως «περιοριστική ταξική αστικοποίηση και θεσμοθετημένη παρέμβαση του κράτους σε ιδιωτικά θέματα». Αργότερα, λέει ότι αισθάνθηκε υποχρεωμένη να ανήκει στους ετεροφυλόφιλους και συμβουλεύει τις γυναίκες να αντιταχθούν σε αυτή την κοινωνική συνέπεια [και γραμμή].
Η Beauvoir δεν αρνείται τις διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών. Απλώς εξηγεί ότι δεν είναι προκαθορισμένα από τη φύση, αλλά παράγονται πολιτισμικά. Και αυτή η ιδέα της κοινωνικής δημιουργίας της θηλυκότητας (και της αρρενωπότητας) είναι επαναστατική. Μετά την Beauvoir, δεν μπορεί πλέον να εξαλειφθεί.
Ακόμα και οι νεότερες γενιές εμπνέονται τώρα από την Beauvoir για να ξεκινήσουν να προβληματίζονται για τη δική τους κατάσταση και να αψηφούν τις υπάρχουσες συνθήκες και γραμμές.
Να μην είσαι ικανοποιημένος με άλλο ένα νόμο για την ισότητα των φύλων, αλλά να απευθύνεσαι στα μεγάλα ζητήματα: τι είναι η ελευθερία και πώς μπορούμε να την εξασφαλίσουμε για όσο το δυνατόν περισσότερους; Πώς θέλουμε να οργανώσουμε την εργασία και να βιώσουμε τις σχέσεις μας; Πώς μπορούμε να βρεθούμε ως άτομα;
Το μανιφέστο των ‘σκύλων γυναικών’
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Beauvoir δεν είναι πια η ίδια. Η εσωτερική ζωή της έχει καταρρεύσει, λέει: «Ο πόλεμος είχε αλλάξει όχι μόνο τις σχέσεις μου με όλα, έχει αλλάξει τα πάντα». Ακόμα και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ίδρυσε την αντιστασιακή ομάδα «Σοσιαλισμός et Liberté», ο Σαρτρ είναι στο πλευρό της.
Υποστηρίζει τον αγώνα της Αλγερίας για ανεξαρτησία από τη Γαλλία και, κατά τη διάρκεια του Μαΐου του Παρισιού, το φοιτητικό κίνημα. Όχι μόνο υπέγραψε το μανιφέστο για δημόσια δέσμευση των 343 (γυναικών σκύλων ) για την νομιμοποίηση της άμβλωσης, αλλά το συντάσσει κιόλας. Μαζί με το γυναικείο κίνημα, βγαίνει στους δρόμους.
Αυτή είναι η χαρακτηριστική Beauvoir. Σε περισσότερο από οτιδήποτε επιμένει για την ελευθερία, για να παίρνεις την δική σου ζωή στα χέρια σου, να ξεκινήσεις να διεκδικείς σε ολόκληρο τον κόσμο. "Η δουλειά μου είναι η ζωή μου", είπε η Beauvoir. Και στην πραγματικότητα, συνεχίζουν να είναι το έργο της και η ζωή της ένα πρότυπο: Ειδικά με τον σχεδόν υπέρμετρο και πολύ αποφασιστικό τρόπο και φιλοδοξία να ληφθεί σοβαρά υπόψη στη δημόσια σφαίρα.
Όποιος σήμερα διαβάζει τα γραπτά της Beauvoir και το νέο βιβλίο της Korbik μαθαίνει πόσο δύσκολη και συναρπαστική μπορεί να είναι αυτή η γυναίκα την ίδια στιγμή. Οι φράσεις της είναι συχνά παθιασμένες σελίδες θριάμβου. Στην πνευματική της τολμηρότητα και σκληρότητα (unsentimentally) της ανάλυσής της συνδυάζονται με πρόζες, σχεδόν τρυφερές σκέψεις. Λέει, για παράδειγμα: «Πάνω από μια φορά, τις επόμενες μέρες, όταν καθόμουν κάτω από την οξιά ή την ασημένια λεύκα, αισθάνθηκα με φόβο το κενό του ουρανού πάνω από εμένα. ». Ανακαλύπτοντας την Beauvoir- τι περιπέτεια.
Ερώτηση του μεταφραστή και μέλος του blog: Μου ήλθε μια σκέψη σχετικά με τους πρόσφατους, υποκριτικούς τόσο στην ουσία όσο και στην τέχνη, θορύβους, ποιος παρενοχλεί σεξουαλικά ποιόν/ποιά,α ασχέτως ότι κάθε σεξουαλική παρενόχληση ειναι έγκλημα.
Άραγε όλα αυτά τα άτομα, γνωστά και μη, του “άρτος και θέαμα” αλλά ίσως και της διανοουμενίστικής και creative τέχνης που κατηγορούν μετά από χρόνια όταν πλέον έχουν “καταξιωθεί” εμπορικά και που εν μέρει μετά από τόσα χρόνια με κάποιο τρόπο εκπορνεύονται, έχουν κατανοήσει τη σχέση τους σαν “ εγώ είμαι εγώ” με τον υπόλοιπο κόσμο?
