Επανάσταση της Rojava:
Συρία. Απελευθέρωση των γυναικών, δημοκρατία και οικολογία στη βορειοανατολική Συρία
Bioneers | Published: June 4, 2024 JusticeWomen's Leadership Article
Κατά την τελευταία δεκαετία, η πιο εκτεταμένη κοινωνική επανάσταση του 21ου αιώνα έλαβε χώρα στο βορειοανατολικό τμήμα της Συρίας με κουρδική πλειοψηφία, που συνήθως αναφέρεται ως Rojava. Αν και ακόμη σε μεγάλο βαθμό άγνωστο, σήμερα περίπου το ένα τρίτο της συριακής επικράτειας δεν διοικείται από ένα έθνος-κράτος αλλά μέσω μιας ομοσπονδίας συμμετοχικών τοπικών συμβουλίων, επίσημα γνωστής ως Δημοκρατική Αυτόνομη Διοίκηση της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας (DAANES). Παρά τις συνθήκες συνεχούς πολέμου και απομόνωσης, ο λαός της Ροζάβα οικοδομεί και υπερασπίζεται μια κοινωνία που έχει τις ρίζες της στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, της αυτονομίας των γυναικών, της πολιτιστικής ποικιλομορφίας, της συνεργατικής οικονομίας και της κοινωνικής οικολογίας.
J.P: Θα ξεκινήσω εξηγώντας γιατί εμείς στο Bioneers θεωρήσαμε ότι αυτή η συνεδρία ήταν σημαντική για να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα του συνεδρίου, παρόλο που μπορεί να φαίνεται λίγο ασυνήθιστη και πιο ειδικά γεωπολιτική από ό,τι καλύπτουμε συνήθως.
Νομίζω ότι ο πρώτος λόγος είναι ότι αρκετοί από εμάς στην κοινότητα των Bioneers προέρχονται από κινήματα που έχουν τις ρίζες τους στην οικολογία, και πολλά από αυτά προέκυψαν από κοινοτιστικές και οικοσοσιαλιστικές και αναρχοσυνδικαλιστικές παραδόσεις. Και αυτή τη στιγμή, στον κόσμο, δεν υπάρχει πιο προοδευτική διακυβέρνηση σε αυτού του είδους την παράδοση από αυτό που συμβαίνει στη Βορειοανατολική Συρία, και είναι μια πραγματικά υποβαθμισμένη ιστορία. Είναι πραγματικά σοκαριστικό το μέγεθος στο οποίο δεν καλύπτεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Είναι μια πολύ περίπλοκη κατάσταση, όπως θα δείτε, οπότε δεν θα προσπαθήσουμε να συμπληρώσουμε κάθε λεπτομέρεια. Ελπίζουμε να εμπνεύσουμε όσους από εσάς ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν και να μάθουν περισσότερα.
Η Anna Rebrii και ο Arthur Pye και οι δύο τους έχουν περάσει αρκετό χρόνο στη Βορειοανατολική Συρία και θα προσπαθήσουν να μας ξεδιπλώσουν πολλές από τις πολυπλοκότητες σχετικά με το είδος της διακυβέρνησης εκεί, τις πολύ προοδευτικές, φεμινιστικές και οικολογικές αξίες που ενημερώνουν τα κινήματα και τις τεράστιες αντιφάσεις, απειλές και δυσκολίες σε αυτή την περιοχή.
ANNA REBRII: Η Ροζάβα είναι μια περιοχή στη βορειοανατολική Συρία που κατοικείται από περίπου πέντε εκατομμύρια ανθρώπους και έχει περίπου το μέγεθος του Βελγίου. Η περιοχή αυτή απέκτησε de facto αυτονομία από τη συριακή κυβέρνηση κατά το ξέσπασμα του συριακού εμφυλίου πολέμου το 2012, και μόλις το έκαναν αυτό, ξεκίνησαν να μετασχηματίσουν ριζικά το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό τους σύστημα με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, της απελευθέρωσης των γυναικών, του εθνοτικού και θρησκευτικού πλουραλισμού, μιας εκδημοκρατισμένης οικονομίας και της οικολογικής βιωσιμότητας. Είναι πολύ φιλόδοξο, και είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι συμβαίνει στη Συρία.
Δεν είναι πλέον τόσο πολύ στις ειδήσεις, αλλά πρόκειται για μια έντονη εμπόλεμη ζώνη για περισσότερο από μια δεκαετία. Είδε την άνοδο και την πτώση του ISIS μόλις πριν από λίγα χρόνια. Έτσι, πρόκειται για μια επανάσταση που συμβαίνει κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, στο πιο απίθανο μέρος και στον πιο απίθανο χρόνο, και παρόλα αυτά το κάνουν.
Είναι μια συναρπαστική ιστορία. Για να κατανοήσουμε την ιστορία της επανάστασης της Ροζάβα, πρέπει να μιλήσουμε για τους Κούρδους, οι οποίοι αποτελούν μια σημαντική πλειοψηφία στη βόρεια Συρία. Αυτή ήταν η πατρίδα τους.
Είναι ένας ιθαγενής λαός σε αυτή την περιοχή της Μέσης Ανατολής που ιστορικά ήταν γνωστή ως Μεσοποταμία, και οι Κούρδοι είναι ένας από τους μεγαλύτερους απάτριδες λαούς στον κόσμο. Παρά το γεγονός ότι είναι αυτόχθονες, δεν έχουν τον έλεγχο της επικράτειάς τους ή οποιαδήποτε πολιτικά, κοινωνικοοικονομικά ή πολιτιστικά δικαιώματα στην περιοχή στην οποία ζουν εδώ και χιλιετίες, και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι
όταν οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αποφάσισαν να διαμελίσουν τη Μέση Ανατολή, αυτό που ανήκε στην μόλις ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία, άρχισαν να χαράζουν τεχνητά σύνορα και να δημιουργούν νέα κράτη στα οποία ήθελαν να ασκήσουν έλεγχο. Αποφάσισαν ότι η δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, ενός κουρδικού κράτους για εκατομμύρια Κούρδους που ζούσαν υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία, δεν ήταν προς το συμφέρον των Ευρωπαίων, οπότε οι Κούρδοι χωρίστηκαν αυθαίρετα μεταξύ τεσσάρων νέων εθνικών κρατών - της Συρίας, της Τουρκίας, του Ιράν και του Ιράκ. Ουσιαστικά έγιναν μειονότητες στη δική τους πατρίδα που κυβερνούνταν από άλλες εθνοτικές ομάδες -Τούρκους, Άραβες, Πέρσες, αντίστοιχα.
Και βρέθηκαν σε αυτή την κατάσταση βάναυσης εσωτερικής αποικιοκρατίας, συμπεριλαμβανομένων γενοκτονικών σφαγών, απαλλοτρίωσης, εκτοπισμού και αναγκαστικής αφομοίωσης, όχι σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στις κοινότητες των ιθαγενών σε όλη τη λεγόμενη Αμερική, και, αναπόφευκτα, αντιστάθηκαν όπως θα έκανε κάθε άλλη καταπιεσμένη κοινότητα σε όλο τον κόσμο. Αντιστάθηκαν, και σε αυτή την αντίσταση βλέπουμε τους σπόρους της επανάστασης της Ροζάβα.
Οι Κούρδοι στην Τουρκία τη δεκαετία του 1970 άρχισαν να οργανώνουν ένα επαναστατικό αντιαποικιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, το οποίο ήταν μέρος του παγκόσμιου κύματος εκδίωξης των δυτικών αποικιοκρατικών δυνάμεων που είχε ξεκινήσει μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στόχος τους ήταν η ίδρυση ενός ανεξάρτητου σοσιαλιστικού Κουρδιστάν. Δημιούργησαν μια ομάδα που ονομάστηκε Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν. Όπως και άλλοι αποικιοκρατούμενοι λαοί, είδαν την ανάγκη να πάρουν τα όπλα για να πολεμήσουν ενάντια, στην περίπτωσή τους, στην τουρκική αποικιοκρατία, αλλά καθώς περνούσαν τα χρόνια, είδαν ότι ενώ κάποιοι άλλοι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες είχαν καταφέρει να καταργήσουν την αποικιοκρατία στις χώρες τους, οι αγώνες αυτοί δεν είχαν καταφέρει να φέρουν πραγματική χειραφέτηση για το λαό τους. Σωστά;
Σχεδόν σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι αποικιακές ελίτ είχαν ουσιαστικά αντικατασταθεί από τοπικές ελίτ και η καταπίεση, η περιθωριοποίηση και η εκμετάλλευση είχαν συνεχιστεί.
Με βάση αυτό, στα τέλη της δεκαετίας του '80 και τη δεκαετία του '90, το κίνημα άρχισε να επανεξετάζει τη φιλοσοφία του. Άρχισαν να επανεξετάζουν το πρόγραμμά τους για την απελευθέρωση.
Οι Κούρδοι στην Τουρκία τη δεκαετία του 1970 άρχισαν να οργανώνουν ένα επαναστατικό αντιαποικιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, το οποίο ήταν μέρος του παγκόσμιου κύματος εκδίωξης των δυτικών αποικιοκρατικών δυνάμεων που είχε ξεκινήσει μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στόχος τους ήταν η ίδρυση ενός ανεξάρτητου σοσιαλιστικού Κουρδιστάν. Δημιούργησαν μια ομάδα που ονομάστηκε Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν. Όπως και άλλοι αποικιοκρατούμενοι λαοί, είδαν την ανάγκη να πάρουν τα όπλα για να πολεμήσουν ενάντια, στην περίπτωσή τους, στην τουρκική αποικιοκρατία, αλλά καθώς περνούσαν τα χρόνια, είδαν ότι ενώ κάποιοι άλλοι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες είχαν καταφέρει να καταργήσουν την αποικιοκρατία στις χώρες τους, οι αγώνες αυτοί δεν είχαν καταφέρει να φέρουν πραγματική χειραφέτηση για το λαό τους. Σωστά; Σχεδόν σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι αποικιακές ελίτ είχαν ουσιαστικά αντικατασταθεί από τοπικές ελίτ και η καταπίεση, η περιθωριοποίηση και η εκμετάλλευση είχαν συνεχιστεί.
Με βάση αυτό, στα τέλη της δεκαετίας του '80 και τη δεκαετία του '90, το κίνημα άρχισε να επανεξετάζει τη φιλοσοφία του. Άρχισαν να επανεξετάζουν το πρόγραμμά τους για την απελευθέρωση.
Ο Ӧcalan είχε εντυπωσιαστεί πολύ από τις ιδέες του Bookchin και προσπάθησε πραγματικά να έρθει σε επαφή με τον Bookchin και να επικοινωνήσει μαζί του μέσω των δικηγόρων του. Οι ιδέες του Bookchin βοήθησαν τον Ӧcalan να επανεξετάσει την ιδεολογία του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος. Πέρασε μάλιστα στα μέλη του κινήματος ότι έπρεπε να αρχίσουν να διαβάζουν τα βιβλία του Bookchin. Μετά από λίγο καιρό ο Ӧcalan βγήκε με μια νέα φιλοσοφία που αντιπροσώπευε μια ριζική ρήξη από εκεί που ξεκίνησε το κίνημα τη δεκαετία του '70: εγκατέλειψε το αίτημα για ένα ανεξάρτητο κράτος επειδή ο Ӧcalan υποστήριζε πλέον ότι όλα τα εθνικά κράτη ήταν εγγενώς καταπιεστικά. Αντ' αυτού, υποστήριξε την οικοδόμηση ενός αποκεντρωμένου συστήματος άμεσης δημοκρατίας, στο οποίο η λήψη αποφάσεων γίνεται μέσω τοπικών λαϊκών συνελεύσεων, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να συγκεντρώνονται και να αποφασίζουν τι χρειάζονται για τις συλλογικές τους υποθέσεις αντί να πηγαίνουν να ψηφίζουν μια φορά κάθε λίγα χρόνια για αντιπροσώπους που θα παίρνουν στη συνέχεια αποφάσεις γι' αυτούς.
Αυτή η νέα φιλοσοφία επικεντρώθηκε επίσης στην απελευθέρωση των γυναικών και στον εθνοτικό και θρησκευτικό πλουραλισμό, κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσει κανείς στο πλαίσιο της Μέσης Ανατολής, όπου τις περισσότερες φορές υπάρχουν διαφορετικές κοινότητες που μοιράζονται τις πατρίδες τους. Αυτό το νέο πρόγραμμα ήθελε να διασφαλίσει ότι όλες οι διαφορετικές εθνο-θρησκευτικές ομάδες που μοιράζονται την ίδια γη θα είχαν την ίδια πρόσβαση στην εξουσία και τους πόρους. Ένα άλλο στοιχείο ήταν μια εκδημοκρατισμένη οικονομία βασισμένη σε συνεταιρισμούς, προκειμένου να εξαλειφθούν η εκμετάλλευση και η ανισότητα. Το τελευταίο σημαντικό στοιχείο ήταν η αναδιάρθρωση ολόκληρης της κοινωνίας με βάση την αρχή της οικολογικής βιωσιμότητας, κάτι που εμπνεύστηκε πολύ από τον Bookchin.
Και αυτό είναι το πρόγραμμα που προσπαθούν να εφαρμόσουν τα τελευταία 12 χρόνια τώρα, στη Ροζάβα, στη βορειοανατολική Συρία. Και, ως εκ θαύματος, δεν είναι μόνο Κούρδοι- είναι Κούρδοι και οι σύμμαχοί τους από άλλες εθνοθρησκευτικές ομάδες που εργάζονται για την εφαρμογή αυτού του προγράμματος. Είναι ακόμη ένα έργο σε εξέλιξη, καθώς έπρεπε να το κάνουν, ενώ παράλληλα πολεμούσαν έναν έντονο πόλεμο για να νικήσουν το ISIS. Δεν είναι πλέον στις ειδήσεις, αλλά οι Κούρδοι και οι σύμμαχοί τους, από τις αραβικές, αρμενικές και συριακές κοινότητες έχασαν περισσότερους από 10.000 μαχητές που πολεμούσαν κατά του ISIS. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι ένα θαύμα που συμβαίνει γενικώτερα.
ARTHUR PYE: Υποψιάζομαι ότι πολλοί από εσάς σκέφτονται: "Γιατί δεν έχω ακούσει περισσότερα γι' αυτό". Κατά τη διάρκεια της κορύφωσης του πολέμου κατά του ISIS πριν από περίπου μια δεκαετία, πολλοί άνθρωποι άκουγαν ότι το ISIS, το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος, καταλάμβανε μεγάλα τμήματα του Ιράκ και της Συρίας. Εκείνη την εποχή υπήρχε πράγματι μεγάλη κάλυψη από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης για τη σύγκρουση και τη Ροζάβα. Αλλά τι ήταν αυτό; Πολλές από αυτές ήταν εικόνες όμορφων Κούρδων γυναικών που φορούσαν φλοράλ κασκόλ και κρατούσαν τα AK-47 τους ιππεύοντας στη μάχη εναντίον του ISIS, μεταφέροντας ένα είδος ρομαντικοποιημένης, αλλοτριωμένης, απλοποιημένης εικόνας των ανθρώπων που πολεμούσαν το ISIS, του κουρδικού λαού και των Κούρδων γυναικών ειδικότερα.
Αλλά αυτό για το οποίο δεν γίνεται λόγος είναι η κοινωνία που υπερασπίζονταν. Η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έπαιρναν τα όπλα για να υπερασπιστούν την κοινωνία στην οποία ζούσαν προηγουμένως. Έπαιρναν τα όπλα πρώτα, φυσικά, για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους και τις κοινότητές τους σωματικά. Δεν είχαν καμία απολύτως επιλογή: αντιμετώπιζαν γενοκτονία, αλλά αγωνίζονταν σε μεγάλο βαθμό για την ευκαιρία να οικοδομήσουν κάτι νέο, μια κοινωνία που θα προσέφερε εναλλακτικές λύσεις στο κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία. Σίγουρα δεν είναι τέλειο. Δεν είναι ουτοπία. Οποιοσδήποτε έχει βρεθεί εκεί μπορεί να σας το πει αυτό, αλλά πραγματικά τα καταφέρνουν. Είναι μια ζωντανή, αναπνέουσα κοινωνική επανάσταση.
Τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης προσπαθούν να συμπυκνώνουν τα πάντα σε ηχητικά αποσπάσματα, οπότε είναι βέβαιο ότι παρουσιάζουν μια πολύ ρηχή ανάλυση πραγμάτων όπως αυτό, οπότε οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν αντιλαμβάνονται τους πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής ως απλά ανθρώπινα όντα όπως εμείς σε κοινωνίες με πλούσια ιστορία και κοινωνικά κινήματα, όπως οπουδήποτε αλλού.
J.P.: Θα ήθελα απλώς να παρεμβάλω ένα πράγμα, το οποίο είναι ότι υπάρχει επίσης ένα πρόβλημα στην προοδευτική κοινότητα και τα μέσα ενημέρωσης της εδώ στις ΗΠΑ σχετικά με αυτή την κατάσταση. Θα περίμενε κανείς ότι οι προοδευτικοί θα ήταν φανατικό ακροατήριο για τις ειδήσεις σχετικά με το τι συμβαίνει στη Ροζάβα, αλλά υπάρχουν κάποιοι περίεργοι παράγοντες, ένας από τους οποίους είναι ότι ο αμερικανικός στρατός και οι στρατιωτικές μονάδες της Ροζάβα συνεργάζονται στις μάχες κατά του ISIS, και για κάποιους ανθρώπους στην αριστερά, αυτό είναι ανάθεμα. Γι' αυτούς, αν οι ΗΠΑ εμπλέκονται με οποιονδήποτε τρόπο, αυτό πρέπει να είναι κακό, οπότε υπήρξε μια περίεργη έλλειψη δέσμευσης και κάλυψης από βασικά τμήματα των δικών μας κοινοτήτων.[i]
Νομίζω ότι είναι σημαντικό να δούμε αυτή την επανάσταση όχι μόνο ως ένα είδος εμπνευσμένου πράγματος που συμβαίνει στην άλλη πλευρά του κόσμου, και δεν θα ήταν ωραίο αν τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά εδώ και μπορούσαμε να έχουμε την ευκαιρία να το κάνουμε αυτό. Αλλά είτε το λέμε δυνατά είτε όχι, υποθέτουμε ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί εδώ. Λοιπόν, θέλουμε να σας προκαλέσουμε όλους να δείτε ότι αυτό ίσως είναι μια αποφυγή και ότι στην πραγματικότητα αυτό το κίνημα είναι απίστευτα σχετικό με τους αγώνες που έχουμε εδώ. Αν η Rojava μας δίνει ελπίδα, μας δίνει ελπίδα για ζωή πέρα από το κράτος, ζωή πέρα από τον καπιταλισμό και την πατριαρχία. Και δεν το λέω αυτό με την έννοια ότι τα έχουν βρει όλα και ότι αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν σε καμία μορφή στη βορειοανατολική Συρία και ότι είναι μια ουτοπία. Όχι, η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια πραγματική ζωντανή κοινωνική επανάσταση με συνεχείς αγώνες. Είναι η πραγματικότητα. Και αυτό είναι που μας δίνει ελπίδα, γιατί σημαίνει ότι είναι αληθινή.
Ένα άλλο πράγμα που το καθιστά σχετικό είναι η σχέση μεταξύ κρίσης και επανάστασης. Είδαμε σε μερικά από τα πάνελ εδώ σε αυτό το συνέδριο ότι οι άνθρωποι, για καλό λόγο, ανησυχούν πολύ για τις πολλαπλές, αλληλένδετες κρίσεις που αντιμετωπίζουμε. Κοιτάμε κατάματα, όχι μόνο την οικολογική κρίση, αλλά και τις κρίσεις της δημοκρατίας και τις κοινωνικοοικονομικές κρίσεις. Αυτές είναι πολύ πραγματικές, και πιθανότατα δεν πρόκειται να βελτιωθούν μέχρι να χειροτερέψουν, ακόμη και στα καλύτερα σενάρια.
Αλλά αυτό που μας δείχνει η Ροζάβα είναι ότι σε μια χώρα όπως η Συρία, όπου, κάτι που ξεκίνησε ως μια λαϊκή, ειρηνική διαμαρτυρία ενάντια σε ένα βασικά αυταρχικό καθεστώς -την κυβέρνηση Άσαντ- ξέφυγε από τον έλεγχο, στρατιωτικοποιήθηκε και κλιμακώθηκε σε μια εξαιρετικά χαοτική και έντονα βίαιη κατάσταση, θα μπορούσε να συμβεί κάτι τόσο προοδευτικό όσο η Ροζάβα. Αυτό μας διδάσκει τι μπορεί να συμβεί όταν μια κρίση έρχεται σε έναν τόπο και σε έναν χρόνο που ένα κοινωνικό κίνημα είναι έτοιμο να εκμεταλλευτεί την κρίση αυτή και να τη μετατρέψει σε ευκαιρία.
Το κουρδικό κίνημα για την ελευθερία είχε οργανωθεί για δεκαετίες στην κοινότητα, αναπτύσσοντας τις ιδέες του, αναπτύσσοντας μορφές οργάνωσης, δημιουργώντας τοπικές οργανώσεις βάσης μέσω των οποίων οι άνθρωποι μπορούν να αυτοδιοικούνται συλλογικά έξω και ενάντια στα υπάρχοντα συστήματα εξουσίας. Έτσι, όταν αυτά τα συστήματα κατέρρευσαν και ήρθε το χάος, υπήρξε ένα απόλυτο κενό εξουσίας, και θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί πολύ διαφορετικά.
Αλλά ποιος περίμενε στα παρασκήνια για να καλύψει αυτό το κενό εξουσίας όταν το συριακό καθεστώς δεν μπορούσε πλέον να αντέξει οικονομικά να κρατήσει τις δυνάμεις του υπό τον έλεγχο της κουρδικής περιοχής μακριά από την πρωτεύουσα; Αν το απελευθερωτικό κίνημα της Ροζάβας δεν ήταν έτοιμο, ποιος θα είχε καλύψει αυτό το κενό; ISIS. Και σχεδόν το έκαναν.
Και πάλι, αυτό δεν σημαίνει ότι οι Κούρδοι εκεί ήταν τέλειοι και τα είχαν υπολογίσει όλα, αλλά ήταν οργανωμένοι. Είχαν μια κατανόηση του κόσμου στον οποίο ήθελαν να ζήσουν- είχαν ένα σύνολο αξιών που τους καθοδηγούσε- και είχαν ένα πρακτικό πρόγραμμα άμεσης δημοκρατίας το οποίο μπόρεσαν να εφαρμόσουν μόλις το ISIS και οι δυνάμεις του συριακού καθεστώτος υποχώρησαν. Είπαν, εντάξει, ας το δοκιμάσουμε. Πήγαν στις γειτονιές και είπαν, θα δημιουργήσουμε μια κοινότητα σε κάθε γειτονιά και αυτή είναι μια αμεσοδημοκρατική συνέλευση στην οποία όλοι στη γειτονιά έχουν το δικαίωμα και την ευθύνη να εμφανίζονται και να συμμετέχουν, και αυτή η νέα δημοκρατία που θα οικοδομήσουμε θα ξεκινήσει από εκεί.
Το σύστημα που προσπαθούν να οικοδομήσουν ονομάζεται "δημοκρατικός συνομοσπονδοιασμός". Έχει τις ρίζες του σε κάποιες αριστερές αντικρατικές σοσιαλιστικές παραδόσεις που θέλουν η εξουσία και η πρωτοβουλία να ρέουν από κάτω προς τα πάνω, οπότε ξεκινάει από το επίπεδο της γειτονιάς και κινείται από εκεί.
Οι συνελεύσεις της γειτονιάς ονομάζονται κοινότητες και κάθε κατοικία ανήκει στην αντίστοιχη κοινότητα. Πρόκειται για μια εξαιρετικά οικεία μορφή δημοκρατίας και βασίζεται, ιδανικά, στην ενεργό συμμετοχή όλων στη βάση στις αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή τους.
Αλλά από εκεί και πέρα δεν μπορείτε να διοικήσετε μια ολόκληρη κοινωνία σε αυτό το μικροεπίπεδο, οπότε οι τοπικές κοινότητες πρέπει να συντονίζονται με την ευρύτερη γειτονιά, με την πόλη, με το αντίστοιχο της κομητείας και στη συνέχεια με ολόκληρη την περιφέρεια. Ο τρόπος που το κάνουν αυτό είναι να στείλουν έναν αντιπρόσωπο- θα εκλέξουν έναν αντιπρόσωπο για να πάει στο επόμενο επίπεδο. Και σε κάθε επίπεδο εκεί, η συμμετοχή των γυναικών είναι θεσμοθετημένη, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο σήμερα. Οποιοδήποτε συμβουλευτικό όργανο πρέπει να πληροί απαρτία 50% των φύλων για να είναι λειτουργικό. Αν τα μισά άτομα στην αίθουσα δεν είναι γυναίκες, δεν θεωρείται νόμιμη ή δημοκρατική απόφαση. Αν πρέπει να αναληφθεί μια ηγετική θέση, μια θέση ευθύνης, ακόμη και σε επίπεδο γειτονιάς, εκλέγουν πάντα συμπροέδρους. Πρέπει να υπάρχουν δύο, και η μία από αυτές πρέπει να είναι γυναίκα, σε κάθε όργανο λήψης αποφάσεων, σε όλη τη διαδρομή προς τα πάνω.
Προσπαθούν επίσης να αναπτύξουν εναλλακτικά συστήματα απονομής δικαιοσύνης, καταργητικά συστήματα αντί να φυλακίζουν ανθρώπους. Προσπαθούν όσο το δυνατόν περισσότερο να επιλύουν τα προβλήματα και τις συγκρούσεις σε επίπεδο γειτονιάς.
Η άμυνα της κοινωνίας είναι οργανωμένη με παρόμοιες αξίες. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να έχουν ακούσει για το YPG και το YPJ. Αυτά είναι κουρδικά ακρωνύμια για τις Μονάδες Προστασίας του Λαού, αλλά επίσης, ακόμη και στον στρατό, υπάρχει η YPJ, οι Μονάδες Προστασίας των Γυναικών, η οποία είναι ένας αυτόνομος, αποκλειστικά γυναικείος στρατός. Διοικούν μόνες τους. Ένας άνδρας δεν μπορεί ποτέ να δώσει εντολές σε μια γυναίκα, ακόμη και όταν συντονίζονται μαζί σε μια στρατιωτική επιχείρηση.
Υπάρχει μια ευρύτερη ομπρέλα που ονομάζεται Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις, η οποία περιλαμβάνει όχι μόνο τις κουρδικές δυνάμεις αυτοάμυνας, αλλά και πολλές άλλες πολιτισμικά αυτόνομες μειονοτικές πολιτοφυλακές που έχουν τις ρίζες τους σε διαφορετικές εθνοτικές κοινότητες. Κάθε κοινότητα έχει το δικό της δικαίωμα να οργανώσει τις δικές της αμυντικές δυνάμεις και αυτές ομοσπονδιοποιούνται μαζί υπό τη δομή των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων. Υπάρχουν επίσης διάφορες πιο τοπικές αυτόνομες κοινοτικές αμυντικές δυνάμεις σε επίπεδο κοινότητας. Πρόκειται για ένα περίπλοκο σύστημα που προσπαθεί να είναι όσο το δυνατόν πιο δημοκρατικό σε κάθε επίπεδο.
ANNA: Στην επισκόπηση που έκανα νωρίτερα, ανέφερα κάποιες από τις πνευματικές επιρροές στον Ӧcalan, αλλά δεν εξήγησα την επιρροή που είχαν οι Κούρδισσες γυναίκες πάνω του και στην ηγεσία του κινήματος, η οποία τελικά είχε ως αποτέλεσμα ο Ӧcalan να επικεντρώσει την απελευθέρωση των γυναικών σε τόσο μεγάλο βαθμό στη φιλοσοφία που επινόησε ενώ βρισκόταν στη φυλακή.
Αυτό που συνέβη ήταν ότι πίσω στη δεκαετία του 1970, όταν το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν άρχισε να οργανώνεται και να παίρνει τα όπλα για να πολεμήσει το τουρκικό κράτος, χρειαζόταν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους για να συμμετάσχουν στον αγώνα, και συνειδητοποίησαν μετά από λίγο ότι χρειάζονταν γυναίκες μαχήτριες, αλλά είναι μια πολύ συντηρητική ως προς τα φύλα κοινωνία, και ήταν ακόμα πιο πολύ έτσι τη δεκαετία του 1970, οπότε αυτό προκάλεσε κάποια προβλήματα. Οι άνδρες στον αντάρτικο στρατό δεν ήθελαν να βλέπουν γυναίκες να πολεμούν, και υπήρξε μεγάλη αντίσταση. Ορισμένοι διοικητές απλά έστελναν τις γυναίκες που ήθελαν να συμμετάσχουν στον αγώνα πίσω στα χωριά τους.
Αυτές οι γυναίκες είχαν ενταχθεί στο κίνημα επειδή ένιωθαν καταπιεσμένες ως Κούρδισσες, αλλά οι συμπεριφορές μέσα στο ίδιο τους το κίνημα ανέδειξαν πόσο πολύ καταπιέζονταν και αυτές ως γυναίκες, όχι μόνο από το τουρκικό κράτος, αλλά και από τους Κούρδους συναδέλφους τους άνδρες, οπότε από εκεί προέρχεται αυτή η έμφαση στην απελευθέρωση των γυναικών, επειδή οι γυναίκες πίεζαν μέσα από το κίνημα μέχρι που απέκτησαν το δικό τους γυναικείο στρατό.
Αυτό είχε ήδη συμβεί πριν από τη Ροζάβα, στις τάξεις του PKK στην Τουρκία. Από εκεί προήλθε το σύστημα των συμπροέδρων -μια γυναίκα/ένας άνδρας σε κάθε ηγετική θέση. Έτσι απέκτησαν τις ποσοστώσεις 50% σε όλα τα όργανα λήψης αποφάσεων, αλλά ήταν μια πραγματική μάχη. Υπήρξαν πολλές αντιδράσεις, και υπάρχουν ακόμα πολλές αντιδράσεις, αλλά αυτό είναι βασικά το σύστημα που μεταφυτεύτηκε από την περιοχή του Κουρδιστάν της Τουρκίας στη Ροζάβα. Ήταν η αφετηρία για την ενδυνάμωση των γυναικών στη βορειοανατολική Συρία.
Και αυτό δεν αφορά μόνο τη στρατιωτική και πολιτική συμμετοχή. Υπάρχει μια μορφή διεπιστημονικών γυναικείων σπουδών σε πανεπιστημιακό επίπεδο στη Ροζάβα, η οποία έχει αναπτύξει θεωρητικά πλαίσια για την εξέταση της χιλιετούς εκμετάλλευσης των γυναικών, της καταπίεσης των γυναικών, της περιθωριοποίησης των γυναικών και του τι μπορεί να γίνει για την απελευθέρωση των γυναικών. Και αυτό το μάθημα, το οποίο ονομάζουν γενεαλογία, είναι υποχρεωτικό μάθημα από τα δημοτικά σχολεία μέχρι το πανεπιστήμιο. Και αν πρόκειται να ενταχθείς σε οποιοδήποτε ίδρυμα που είναι μέρος αυτής της κυβέρνησης στη βορειοανατολική Συρία, συμπεριλαμβανομένων των δυνάμεων αυτοάμυνας, πρέπει να παρακολουθήσεις ένα εργαστήριο για την απελευθέρωση των γυναικών. Δεν μπορείς να πάρεις όπλο αν δεν μάθεις γιατί έχει σημασία η απελευθέρωση των γυναικών και πώς πρέπει να συμβάλεις σε αυτήν.
Μια άλλη πραγματικά σημαντική πτυχή του κινήματος που αρχίσαμε να συζητάμε νωρίτερα είναι ο εθνοτικός και θρησκευτικός πλουραλισμός. Καθώς βλέπουμε τη γενοκτονία να εκτυλίσσεται στην Παλαιστίνη, μας υπενθυμίζει ότι η καταπίεση, η απαλλοτρίωση και η γενοκτονία έχουν συμβεί για πολλές κοινότητες στη Μέση Ανατολή, ειδικά στη σύγχρονη εποχή λόγω της δυτικής αυτοκρατορικής παρέμβασης και της επιβολής τεχνητών εθνών-κρατών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ӧcalan και το κουρδικό κίνημα εγκατέλειψαν την ιδέα της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους. Συνειδητοποίησαν ότι ένα ανεξάρτητο κουρδικό κράτος θα συνεπαγόταν αναγκαστικά την περιθωριοποίηση, τον εκτοπισμό άλλων κοινοτήτων που επίσης αποκαλούν το Κουρδιστάν σπίτι τους-Αρμένιοι, Άραβες, Σύριοι. Είναι ένα τέτοιο μωσαϊκό. Αυτή η περιοχή ιστορικά ήταν ένα μωσαϊκό.
Αυτή η μακρά ιστορία εργαλειοποίησης της εθνικότητας και της θρησκείας στην περιοχή αυτή έχει μακρά ιστορία, πιο πρόσφατα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, στη συνέχεια στις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και στη συνέχεια στις νέες ελίτ των εθνικών κρατών μετά την ανεξαρτησία. Όλοι τους χρησιμοποίησαν μια προσέγγιση "διαίρει και βασίλευε", στρέφοντας αυτές τις κοινότητες η μία εναντίον της άλλης, χρηματοδοτώντας την εθνοθρησκευτική βία και τις γενοκτονίες. Και ως αποτέλεσμα, αν πάτε τώρα στην περιοχή, αυτές οι κοινότητες που ζούσαν μαζί για τόσο πολύ καιρό, τις περισσότερες φορές ειρηνικά, τώρα βλέπουν η μία την άλλη με δυσπιστία και συχνά με ανοιχτή εχθρότητα εξαιτίας αυτής της ιστορίας της αντιπαράθεσης μεταξύ τους.
Αν μιλήσετε με Κούρδους, δεν εμπιστεύονται τους Άραβες επειδή καταπιέστηκαν από την αραβική εθνικιστική κυβέρνηση της Συρίας. Οι Άραβες δεν εμπιστεύονται τους Κούρδους επειδή έχουν διδαχθεί από τη συριακή κυβέρνηση να θεωρούν τους Κούρδους ως ξένους πράκτορες που είναι επικίνδυνοι για την ενότητα της χώρας. Αν μιλήσετε με τους Αρμένιους ή τους Σύριους, κατηγορούν τους Κούρδους για τη γενοκτονία στις αρχές του 20ου αιώνα, η οποία στην πραγματικότητα καθοδηγήθηκε και πραγματοποιήθηκε από τις οθωμανικές ελίτ, αλλά με τη συμμετοχή ορισμένων Κούρδων.
Έτσι, αυτό το νέο σύστημα στη Ροζάβα είναι μια προσπάθεια να ξεφύγουν από την ιστορία της δια-εθνοτικής βίας της περιοχής τους. Είναι εννοιολογικά παρόμοιο με τις διάφορες εγγυήσεις και τους μηχανισμούς που διαθέτουν για να διασφαλίσουν την πλήρη συμμετοχή των γυναικών. Προσπαθούν να επιτύχουν αναλογική εκπροσώπηση των τεσσάρων κύριων εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων ανάλογα με τη σύνθεσή τους σε μια συγκεκριμένη περιοχή, οπότε το σύστημα συμπροεδρίας δεν λειτουργεί μόνο για το φύλο. Ανάλογα με το σε ποιο τμήμα της επικράτειας βρίσκεστε, συχνά θα συναντήσετε έναν συμπρόεδρο που είναι Άραβας και ο άλλος Κούρδος, ή έναν Αρμένιο και έναν Άραβα κ.λπ.
Και όλες αυτές οι διαφορετικές κοινότητες έχουν ενθαρρυνθεί, πολύ εσκεμμένα, να δημιουργήσουν τις δικές τους δυνάμεις αυτοάμυνας και να μην βασίζονται σε άλλες κοινότητες για να τις υπερασπιστούν. Αυτό ήταν πολύ κρίσιμο στον πόλεμο κατά του ISIS, και τώρα, δέχονται και πάλι επίθεση από την Τουρκία. Κάθε μειονοτική ομάδα, κάθε μικτή κοινότητα, ενθαρρύνεται να δημιουργήσει τα δικά της αυτόνομα όργανα για να εκπροσωπεί τα συλλογικά της συμφέροντα και να αποτρέψει τη μελλοντική περιθωριοποίηση/καταπίεση από άλλες ομάδες στην περιοχή αυτή.
Μια από τις άλλες βασικές αξίες του κινήματος είναι η οικολογία, αλλά αυτή η πτυχή της επανάστασης ήταν εκείνη στην οποία έχει σημειωθεί η μικρότερη πρόοδος, επειδή η ανάγκη να αγωνιστεί κανείς για να επιβιώσει την έχει υπερκεράσει. Μια σημαντική αντίφαση είναι ότι βασίζονται στους τοπικούς πετρελαϊκούς πόρους τους, για καύσιμα, ηλεκτρική ενέργεια και ως απαραίτητη πηγή εισοδήματος. Αυτό είναι μια προφανής αντίφαση με την ιδρυτική φιλοσοφία αυτού του κινήματος που θέλει να αναδιαρθρώσει ολόκληρη την κοινωνία και να ξαναχτίσει την οικονομία της με βάση την αρχή της οικολογικής βιωσιμότητας, ώστε να βρίσκεται σε αρμονία με τη μη ανθρώπινη φύση. Αλλά, προς το παρόν, απλά δεν έχουν άλλες εναλλακτικές λύσεις. Υπάρχει μεγάλο ηλιακό δυναμικό σε αυτή την καυτή περιοχή της ερήμου, αλλά υπόκεινται σε εμπάργκο από την Τουρκία, οπότε δεν μπορούν να εισάγουν εξοπλισμό ή υλικά για την κατασκευή ηλιακών συλλεκτών. Η Τουρκία έχει καταστήσει δύσκολη την εισαγωγή ακόμη και τροφίμων και φαρμάκων, τα πιο βασικά είδη πρώτης ανάγκης.
J.P.: Ας εξερευνήσουμε λίγο περισσότερο τις αντιφάσεις και τα παράδοξα που αντιμετωπίζει η επανάσταση και η στρατιωτική κατάσταση που απειλεί την ίδια την ύπαρξη της Ροζάβα, οπότε, Άρθουρ, κάνε μια προσπάθεια...
ARTHUR: Είναι αλήθεια. Είναι μια κατάσταση γεμάτη προκλήσεις, γεμάτη προβλήματα και παράδοξα, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Πρόκειται για ένα κίνημα που πρέπει να μάθει καθώς περπατάει. Δεν έχουν χρόνο να τα καταλάβουν όλα και μετά να εφαρμόσουν το σύστημά τους. Διεξάγουν έναν πόλεμο σε πολλά μέτωπα μόνο και μόνο για να επιβιώσουν. Βρίσκονται υπό εμπάργκο. Υπάρχουν πολλοί περιορισμοί στο τι μπορούν να κάνουν, ακόμη και αν τα είχαν σκεφτεί όλα, και επειδή είναι μια ζωντανή, αναπνέουσα κοινωνική επανάσταση που πρέπει να καταλάβει τα πράγματα γρήγορα, δεν τα καταφέρνουν όλα σωστά, και σκοντάφτουν στην πορεία, και αντιμετωπίζουν τα είδη των προκλήσεων που υπάρχουν με κάθε επανάσταση μόλις αυτή επιτύχει έναν ορισμένο βαθμό επιτυχίας ή ισχύος και έχει την ευκαιρία να οικοδομήσει ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης.
Ένα μεγάλο ζήτημα είναι ότι γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι είναι άλλο πράγμα να έχουμε, στα χαρτιά και στη θεωρία, αυτό το πολύ ισχυρό πρόγραμμα άμεσης, τοπικής δημοκρατικής διακυβέρνησης και να έχουμε φόρουμ και δομές που μπορούμε να θέσουμε σε εφαρμογή παντού στην επικράτειά μας, αλλά αυτό απαιτεί να εμφανιστεί ο κόσμος. Θέλουν πραγματικά οι άνθρωποι αυτό το σύστημα; Ο τρόπος που μου το είπαν μια φορά είναι ότι δεν μπορείς να έχεις ένα δημοκρατικό φόρουμ χωρίς δημοκρατική κουλτούρα. Και κάποιοι άνθρωποι μπορεί να προτιμούν ένα κράτος που τους λέει τι να κάνουν ή δεν έχουν αρκετά κίνητρα για να συμμετέχουν στη δική τους διακυβέρνηση.
Και τι συμβαίνει όταν ένα χωριό ή μια πόλη λέει ότι μας αρέσει πολύ αυτή η ιδέα της τοπικής διακυβέρνησης, αλλά στο χωριό μας δεν πιστεύουμε ότι οι γυναίκες πρέπει να συμμετέχουν στην πολιτική. Αν το επιτρέψουμε αυτό θα παραβιάζαμε μια βασική αρχή της ισότητας των φύλων, αλλά τότε οι ντόπιοι αισθάνονται ότι τους επιβάλλετε τις απόψεις σας, κάτι που δεν είναι πραγματικά τοπική αυτονομία, οπότε η κατάσταση είναι συχνά δυναμική. Κινείται, ρέει, είναι γεμάτη παράδοξα.
Και ναι, έχουν πολλές πραγματικά σπουδαίες ιδέες και δομές για την ειρηνική συνύπαρξη όλων των ανθρώπων, για μια πραγματικά πλουραλιστική δημοκρατία, αλλά αν οι άνθρωποι μισούν ο ένας τον άλλον και θέλουν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον, η ενθάρρυνσή τους να δημιουργήσουν τις δικές τους αυτόνομες, τοπικές πολιτοφυλακές θα μπορούσε να έχει πολύ άσχημα αποτελέσματα. Έτσι, σε κάθε βήμα της διαδρομής βλέπετε ότι ο αγώνας για τη δημιουργία ενός είδους βαθιά δημοκρατικής κοινωνίας δεν είναι μόνο δομικός, δεν είναι μόνο θέμα εξουσίας. Είναι ζήτημα αξιών, ζήτημα συνείδησης, ζήτημα τρόπου ζωής, και αυτό δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, ακόμη και αν η κυβέρνηση εξαφανιστεί και δημιουργήσετε ένα σύστημα συνομοσπονδιακών συνελεύσεων.
Και ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, ακόμη και μεταξύ των ανθρώπων που συμφωνούν με αυτές τις ιδέες, είναι απλώς να πείσουν τους ανθρώπους να εμφανιστούν και να συμμετάσχουν. Πολλοί άνθρωποι, ακόμη και στην κουρδική κοινότητα, οι οποίοι ήταν πιστοί στο κίνημα για πολλά, πολλά χρόνια, οι οποίοι αγαπούν αυτές τις ιδέες, δεν προσέρχονται στις συναντήσεις. Ένας ισόβια αφοσιωμένος μαχητικός οργανωτής κουρδικής κοινότητας μου παραπονέθηκε: "Είναι ευκολότερο να πείσεις αυτούς τους Κούρδους να πάρουν ένα όπλο και να πεθάνουν στην πρώτη γραμμή παρά να εμφανιστούν σε μια συνέλευση".
Αυτό δείχνει πραγματικά την εικόνα του προβλήματος. Πρέπει να κάνεις τον κόσμο να εμφανιστεί και να συμμετάσχει, αλλά δεν μπορούν να περιμένουν τον κόσμο να εμφανιστεί για να κρατήσουν τα τρένα στην ώρα τους, ας πούμε. Πρέπει να θρέψουν και να υπερασπιστούν την κοινωνία και να πάρουν αποφάσεις διακυβέρνησης, οπότε όταν ο κόσμος δεν εμφανίζεται, αν οι τοπικές επιτροπές δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε, το όποιο είδος συν-ηγεσίας εκλέγεται στο επόμενο επίπεδο πρέπει να φέρει εις πέρας αυτό το έργο, αλλά σε κάθε βήμα της διαδρομής, παρακαλούν τον κόσμο στη βάση να λύσει τα δικά του προβλήματα όσο το δυνατόν περισσότερο.
JP: Δεν έχουμε πολύ χρόνο, και για να καταλάβει ο κόσμος πόσο επισφαλής είναι η στρατιωτική κατάσταση εκεί και ότι είναι ανοιχτό το ερώτημα αν η αυτόνομη περιοχή της Ροζάβα θα μπορέσει να επιβιώσει, ας το ξεδιπλώσουμε λίγο.
ANNA: Ναι. Είναι μια πολύ, πολύ επισφαλής κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ροζάβα. Νίκησαν το ISIS, ως εκ θαύματος, αλλά η Τουρκία είναι ένας πολύ μεγαλύτερος εχθρός που έχουν να αντιμετωπίσουν. Είναι μέλος του ΝΑΤΟ με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό σε αυτή τη συμμαχία. Διεξάγει πόλεμο κατά των Κούρδων με τη συνενοχή της διεθνούς κοινότητας, ιδίως των Ηνωμένων Πολιτειών, εδώ και δεκαετίες. Και, όπως ανέφερα, οι Κούρδοι έχουν διαιρεθεί μεταξύ τεσσάρων εθνικών κρατών, και ο μεγαλύτερος κουρδικός πληθυσμός βρίσκεται μακράν στην Τουρκία, η οποία εδώ και καιρό καταπιέζει βάναυσα τους Κούρδους εντός της επικράτειάς της, και τώρα κάνει το ίδιο στους Κούρδους στη βορειοανατολική Συρία, επειδή φοβάται ότι μια επιτυχημένη επανάσταση στη Ροζάβα, μια αυτονομία για τους Κούρδους στη Ροζάβα, θα αποτελούσε ένα πολύ εμπνευσμένο παράδειγμα για τους Κούρδους στην Τουρκία, και δεν θέλει να ξεσηκωθούν οι Κούρδοι.
Η Τουρκία έχει εισβάλει με χερσαίες δυνάμεις δύο φορές, το 2018 και το 2019, και κατέλαβε κομμάτια της βόρειας Ροζάβα με τη βοήθεια κάποιων από τους τζιχαντιστές πληρεξουσίους της, οι οποίοι, όπως μου είπαν άνθρωποι που βρίσκονται επί τόπου, είναι χειρότεροι από το ISIS και επιδίδονται σε εθνοκάθαρση. Έχουν εκτοπίσει συνολικά περίπου 500.000 ανθρώπους σε αυτές τις δύο εισβολές, κυρίως Κούρδους, και αντικαθίστανται από Άραβες από άλλα μέρη της Συρίας και ακόμη και πέρα από τη Συρία, ένα είδος σκόπιμης δημογραφικής μηχανικής για να αποτρέψουν την επιτυχία οποιουδήποτε κουρδικού σχεδίου στη συνοριακή περιοχή μεταξύ Τουρκίας και Συρίας.
Και ο πόλεμος συνεχίστηκε. Η Τουρκία βομβαρδίζει τακτικά τις περιοχές της πρώτης γραμμής και πραγματοποιεί δολοφονίες με μη επανδρωμένα αεροσκάφη πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών της Ροζάβα, σκοτώνοντας τους καλύτερους ανθρώπους που ηγούνται αυτής της επανάστασης, στοχεύοντας ιδίως τις γυναίκες ηγέτες που ήταν οι πρωτεργάτριες όλου αυτού του εγχειρήματος. Πιο πρόσφατα, πέρυσι τον Οκτώβριο, η Τουρκία άρχισε να πραγματοποιεί συστηματικούς, μεγάλης κλίμακας βομβαρδισμούς σε μη στρατιωτικές υποδομές, στοχεύοντας σκόπιμα πετρελαϊκές εγκαταστάσεις, σταθμούς ύδρευσης και ηλεκτροπαραγωγής, εργοστάσια, νοσοκομεία, σχολεία.
Η Τουρκία θέλει πραγματικά να εισβάλει ξανά, και πιο μαζικά αυτή τη φορά, αλλά δεν μπορεί αυτή τη στιγμή λόγω της γεωπολιτικής κατάστασης στη Συρία, στην οποία διάφορες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ιράν και της Ρωσίας, έχουν λόγο για το τι μπορεί να συμβεί στην περιοχή. Όμως, μη μπορώντας να εισβάλουν προς το παρόν, έχουν ουσιαστικά ακολουθήσει μια στρατηγική με την οποία προσπαθούν να καταστήσουν την περιοχή ακατοίκητη με όποιο μέσο μπορούν, και οι στρατιωτικές επιθέσεις είναι μόνο μια πτυχή αυτής της στρατηγικής.
Η Τουρκία έχει θέσει ως όπλο το νερό, φράζοντας τη ροή του ποταμού Ευφράτη στα κατάντη, αφήνοντας εκατομμύρια ανθρώπους με ελάχιστο νερό ή ηλεκτρικό ρεύμα. Αυτός είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που αποθαρρύνει τους ανθρώπους να συμμετάσχουν. Η καθημερινή ζωή είναι πραγματικά δύσκολη, ειδικά το καλοκαίρι που κάνει τόση ζέστη και δεν έχεις ηλεκτρικό ρεύμα ή νερό. Είναι πολύ αποθαρρυντικό, και αυτό είναι που θέλει η Τουρκία.
Αλλά ο πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν θέλει πραγματικά να εισβάλει και να καταστρέψει τη Ροζάβα, και αυτό μας φέρνει σε μια αντίφαση που αναφέρθηκε νωρίτερα, την παρουσία περίπου 900 αμερικανικών στρατευμάτων στην περιοχή, τα οποία συμμάχησαν με τους Κούρδους και τους συμμάχους τους στη Ροζάβα στον σκληρό αγώνα κατά του ISIS, και εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί δήθεν για να αποτρέψουν την επανεμφάνιση του ISIS, το οποίο έχει χάσει τα εδάφη του, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει ως υπόγεια δύναμη και εξακολουθεί να επιδίδεται σε αρκετά συχνές επιθέσεις κατά της αυτόνομης διοίκησης στη βορειοανατολική Συρία.
Αυτά τα λίγα στρατεύματα χρησιμεύουν ως ανάχωμα έναντι μιας μονομερούς τουρκικής εισβολής. Η Τουρκία δεν μπορεί να εισβάλει μονομερώς. Πρέπει να υπάρχει άδεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και μερικές φορές συναντάμε αυτή τη δυσφορία σε ορισμένους κύκλους της αμερικανικής αριστεράς που είναι τόσο αντίθετοι στις αμερικανικές στρατιωτικές αναπτύξεις που δεν θα υποστηρίξουν την επανάσταση στη Ροζάβα.
Αυτό δείχνει πραγματικά την εικόνα του προβλήματος. Πρέπει να κάνεις τον κόσμο να εμφανιστεί και να συμμετάσχει, αλλά δεν μπορούν να περιμένουν τον κόσμο να εμφανιστεί για να κρατήσουν τα τρένα στην ώρα τους, ας πούμε. Πρέπει να θρέψουν και να υπερασπιστούν την κοινωνία και να πάρουν αποφάσεις διακυβέρνησης, οπότε όταν ο κόσμος δεν εμφανίζεται, αν οι τοπικές επιτροπές δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε, το όποιο είδος συν-ηγεσίας εκλέγεται στο επόμενο επίπεδο πρέπει να φέρει εις πέρας αυτό το έργο, αλλά σε κάθε βήμα της διαδρομής, παρακαλούν τον κόσμο στη βάση να λύσει τα δικά του προβλήματα όσο το δυνατόν περισσότερο.
Αλλά, συνολικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν υποστηρίξει σε συντριπτικό βαθμό τους εχθρούς της Ροζάβα και των περισσότερων Κούρδων. Πρώτα απ' όλα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, με τις ενέργειές τους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, δημιούργησαν τις ίδιες τις συνθήκες που οδήγησαν εξαρχής στην άνοδο του ISIS.
Επίσης, εδώ και δεκαετίες, εξοπλίζουν και υποστηρίζουν πολιτικά μια φασιστική δικτατορία, η οποία ταλαντεύεται μεταξύ διαφορετικών πολιτικών μορφών, αλλά ήταν πάντα ένα σφοδρά αντι-κουρδικό εθνοκράτος στην Τουρκία, μετατρέποντάς την στο δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ, οπότε όταν η Τουρκία ρίχνει βόμβες σε κουρδικά νοσοκομεία, σχολεία και κοινοτικά κέντρα και δολοφονεί πολιτικούς ηγέτες, χρησιμοποιεί F-16 που κατασκευάζονται στις Ηνωμένες Πολιτείες και παρέχονται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, που πληρώνονται από τα δολάρια των αμερικανικών φόρων, κάτι στο οποίο είμαστε συνένοχοι και πρέπει να απορρίψουμε. Στην πραγματικότητα, το Κογκρέσο ενέκρινε πρόσφατα την πώληση ενός ολόκληρου νέου στόλου ολοκαίνουργιων αμερικανικών F-16 στην Τουρκία. Για ποιο λόγο θα τα χρησιμοποιήσουν; Για να βομβαρδίσουν τη Ροζάβα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν καταγράψει εδώ και καιρό το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν ως τρομοκρατική οργάνωση. Πρέπει να ζητήσουμε τη διαγραφή τους από την λίστα.
Πολλοί από εσάς γνωρίζετε ότι ο Νέλσον Μαντέλα ήταν στη λίστα των τρομοκρατών για δεκαετίες. Πρέπει να το δούμε αυτό υπό παρόμοιο πρίσμα. Οι ΗΠΑ έχουν επικηρύξει ακόμα και τα κεφάλια των ανδρών και των γυναικών που βρίσκονται σε ηγετικές θέσεις της Ένωσης Κοινοτήτων Κουρδιστάν, η οποία είναι η μεγαλύτερη οργάνωση-ομπρέλα του κουρδικού κινήματος ελευθερίας, οπότε το να βλέπουμε αυτή την κατάσταση και να ζουμάρουμε μόνο σε αυτές τις επιχειρήσεις κατά του ISIS και να καταδικάζουμε το κίνημα του Ροζάβαν για "συμμαχία με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό" είναι ανόητο. Η τεράστια δύναμη των ΗΠΑ έχει υποστηρίξει σε συντριπτικό βαθμό την καταστροφή των κουρδικών απελευθερωτικών κινημάτων και οι κοινές επιχειρήσεις κατά του ISIS αποτελούν μια σπάνια εξαίρεση.
Και αν καθίσετε με την ηγεσία εκεί και πιείτε ένα τσάι, θα διαπιστώσετε γρήγορα ότι έχουν μηδενικές αυταπάτες για τις προθέσεις του στρατού των ΗΠΑ. Καταλαβαίνουν ότι βρίσκονται εκεί για τα δικά τους κυνικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, αλλά ούτε αυτό αλλάζει την κατάσταση. Αν οι ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ φύγουν, η Τουρκία θα εισβάλει με μαζική δύναμη...
J.P.: Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε τις αντιφάσεις στη ζωή. Στη γαλλική Αντίσταση, υπήρχαν βασιλικοί και κομμουνιστές. Μερικές φορές πρέπει να συνεργαστείς με εχθρούς και να συμβιβαστείς για να υπερασπιστείς τη ζωή σου από μια πιο άμεση απειλή.
ARTHUR: Ο Mazloum Abdi, ο γενικός διοικητής των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων, δήλωσε ότι αν αναγκαστούμε να επιλέξουμε μεταξύ συμβιβασμού και γενοκτονίας, θα επιλέγουμε κάθε φορά το λαό μας. Δεν θα μπορούσα να το πω καλύτερα από αυτό.
[i] Νομίζω ότι έχεις ακριβώς δίκιο. Υπάρχουν πολλά παράδοξα όταν πρόκειται για την κατανόηση αυτής της σύγκρουσης και της κάλυψής της. Υπάρχουν προφανείς ιδεολογικοί λόγοι για τους οποίους, ας πούμε, η Wall Street Journal δεν σκοντάφτει πάνω από τον εαυτό της για να σας πει τα πάντα για αυτό το κίνημα που προσπαθεί να καταστήσει τις εταιρείες και το κράτος παρωχημένα. Μπορεί να θέλουν να δεις αυτή τη φωτογραφία της γυναίκας με το κασκόλ και το ΑΚ-47. Αυτό είναι συναρπαστικό και θα σε κάνει να κάνεις κλικ στα άρθρα τους, αλλά οι άνθρωποι που μιλούν για το πώς να δημιουργήσουν μια άμεση δημοκρατία για να ξεπεράσουν την πατριαρχία και τον καπιταλισμό, αυτό είναι άλλο πράγμα. Αλλά για τα αριστερά μέσα ενημέρωσης, είναι πιο εκπληκτικό και καταθλιπτικό το γεγονός ότι δεν μιλάμε γι' αυτό πολύ περισσότερο.
