Τοξικοί νάρκισσοι και νήπια παντού. (Μέρος ΙΙΙ) Ανδρικός ναρκισσισμός, οικογένεια και κοινωνικά μέσα. Ανάγνωση σε 5,5'

 Τοξικοί νάρκισσοι και νήπια παντού. Ανδρικός ναρκισσισμός, οικογένεια και κοινωνικά μέσα. (Μέρος ΙΙΙ)

Περιεχόμενα

1. Ανδρικός vs. γυναικείος ναρκισσισμός
2. Ο νάρκισσος στη σχέση και στην οικογένεια, μέσα και έξω 
3. Διάχυση των κοινών χαρακτηριστικών μας και πως αυτό στηρίζει τη δημιουργία ναρκισσιστικών χαρακτήρων
4. Το να ξεχνάμε το παρελθόν μας και το κυνήγι της αυθεντικότητας μέσα από τα ΚΜ;

 

Ανδρικός vs. γυναικείος ναρκισσισμός

Όμως σε αυτό το σημείο θα ήταν σημαντικό, λόγω της πατριαρχίας και της ανδροκρατίας, δυο ανασταλτικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας, που περιφέρονται σε όλες τις κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, να τοποθετηθούμε στο ερώτημα, αν αυτό είναι μια προϋπόθεση, για να εξελιχτεί στο ανδρικό φύλο περισσότερο ο ναρκισσισμός.

Η εξουσία σε κοινωνία οικονομία και πολιτισμό δίνει στους άνδρες να αισθανθούν πιο σίγουροι.

Η εξουσιαστικότητα, η εξουσία και το χρήμα και η υπεροψία τους,

τους καθιστούν εξ’ ορισμού αλώβητους σε σύγκριση με τις γυναίκες που έχουν περισσότερη ανασφάλεια για τον εαυτό τους τις ικανότητές τους και στην εξωτερική τους εικόνα.

Φυσικά δεν μιλάμε για τον λεγόμενο θετικό εγωϊσμό,  που θα μπορούσε να βοηθήσει το άτομο να αναγνωρίσει εαυτόν με τη βοήθεια της ενσυνaαίσθησης,  γιατί ο ναρκισσισμός υπερκαλύπτει τα γνωρίσματα αυτού του θετικού εγωϊσμού, ενίοτε τα καταστρέφει γιατί τα θεωρεί επικίνδυνα για τον ίδιο. Δημιουργεί δικά του κρυφά ιδιόμορφα χαρακτηριστικά, για να μη προδίδεται άμεσα προς τα έξω.

 

Ο νάρκισσος στη σχέση και στην οικογένεια, μέσα και έξω

Μια ναρκισσιστική αποπλάνηση ή ψυχολογική παρέμβαση στον άλλο και ειδικά απέναντι σε γυναίκες  δεν είναι κάποια απλή συνήθης παρέμβαση ενός νάρκισσου.

Μια τέτοια παρέμβαση συνδυάζεται συχνά με το ρόλο του θύματος. Και αναφερόμαστε στις γυναίκες γιατί είναι αυτές τα κύρια θύματα του νάρκισσου.

Οι γυναίκες εκτιμούν την αίσθηση της ασφάλειας που τους δίνουν οι ναρκισσιστές στην αρχή μιας σχέσης. Όμως  όλα είναι για τη δική τους ανωτερότητα και μόνο.

Πραγματικά όμως εδώ λειτουργεί το αντίστροφο της σχέσης δράστης-θύμα, παρά όλες τις πολιτισμικές επεξηγηματικές εκστρατείες στην κοινωνία.

Και φυσικά μιλάμε και για τη βία αλλα όχι τη σωματική βία.  Αυτή έτσι και αλλιώς μπορείς να την καταγγείλεις, αν καταφέρεις να ξεπεράσεις τις κοινωνικά προσδιοριζόμενες ενοχές σου και τύψεις.

Την άλλη τη βαθιά εννοιολογική βία που ασκείται στα θύματα

καθώς υπάρχουν άνδρες που δεν μπορούν να ασκήσουν σωματική βία, γιατί την απεχθάνονται σαν ανασφαλή άτομα που είναι, φοβούμενα, ότι θα μείνουν εκτός
ασφάλειας σπιτιού, εάν προχωρήσει η γυναίκα σε καταγγελία ή εγκαταλείψει το λεγόμενο κοινό βίο, αλλα χρησιμοποιούν την συναισθηματική και την ψυχολογική και τη βία της έκφραση προπάντων προσώπου μέσα στο σπίτι, μια στο σύνολό της χειραγωγική βία.  Ας μην αναφερθούμε στα παιδιά που μπορεί να υπάρξουν αντικείμενο εκμετάλλευσης^[i] του νάρκισσου για να πετύχει τους στόχους του. 

Οι περισσότερες γυναίκες έχουν πολύ μικρή αυτοπεποίθηση για να το αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα.

Η νευρωτική επιθυμία του νάρκισσου να λάμπει πάντα νικά κάθε αίσθηση πραγματικής εγγύτητας.

Αυτό ακριβώς μπορεί να οδηγήσει σε μια συναισθηματική εξάρτηση μιας γυναίκας που έχει συναισθήματα για έναν ναρκισσιστή, επειδή ψάχνει συνεχώς κάτι σε αυτόν που δεν μπορεί να δώσει αυτός. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι τα συναισθήματά της δεν γίνονται αποδεκτά και προσπαθεί να δώσει όλο και περισσότερο, πιστεύοντας ότι κάποια στιγμή πρέπει να πετύχει με την αγάπη της να μαλακώσει αυτήν την ψυχρή καρδιά. Δεν μαλακώνει.

 Ο νάρκισσος είναι ανίκανος για πραγματική εγγύτητα.

Τα βαθιά συναισθήματα και η πραγματική οικειότητα είναι εξαιρετικά ενοχλητικά γι' αυτόν και ως εκ τούτου πρέπει να αποφεύγονται. Τον φοβίζουν όλα αυτά.  Ολόκληρη η εσωτερική του ύπαρξη καθορίζεται από τον πρωταρχικό φόβο του να μην υποτιμηθεί ξανά, αν είναι δυνατόν, όπως το βίωσε ως παιδί (βλέπε Μέρος ΙΙ Kohunt και Verhaeghe).

Δεν είναι μοναδικό ανδρικό χαρακτηριστικό αν το δούμε βαθύτερα.

Τα συναισθήματα τον κάνουν ανασφαλή, γιατί ασυνείδητα φοβάται ότι η επίπονα χτισμένη ψευδής και πολύ εύθραυστη αυτοεκτίμησή του θα μπορούσε να ραγίσει. Αυτό με τη σειρά του θα μπορούσε να τον κάνει ευάλωτο και του δώσει πάλι την αίσθηση της μειωμένης αυτοεκτίμησης και μικρότητας, την οποία πρέπει να αποφύγει απολύτως επειδή είναι αφόρητη γι' αυτόν.

Με άλλα λόγια, εάν ο ναρκισσιστής έχει ένα συναίσθημα για κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό του, αυτό το συναίσθημα τον απομακρύνει από το νευρωτικά κατασκευασμένο Εγω-κέντρο του. Γι’ αυτό ψυχικά ταλαντεύεται και είναι βαθιά ανασφαλής. Αυτή η αβεβαιότητα πρέπει να εξαλειφθεί αμέσως, δηλαδή ο φόβος να μπορέσει κάποιος  να αναγνωρίσει τα  κενά του, τα ελλείμματά του, δεν επιτρέπει συναισθήματα.

Κάποιες γυναίκες ίσως σκεφτούν. Όλα αυτά με εξαντλούν ψυχικά και πνευματικά. Ισως βλέπουν τον παππού, τον πατέρα, τον σύζυγό τους, με τον οποίο ζουν ακόμα μαζί ή έχουν χωρίσει, και αρχίζουν να αναγνωρίζουν  τον ρόλο τους. 

"Πώς μπορεί κάποιος να πρέπει να υπομείνει αυτή την απόλυτη αρνητική άποψη και αυτό να με έχει κρατήσει στη ζωή για σχεδόν ... χρόνια;"

Αυτό! Το να συνειδητοποιήσουν, ότι επειδή δεν αντέδρασαν, δεν μπόρεσαν, δεν κατάλαβαν, δεν έμαθαν από οποιονδήποτε, από ποιον να μάθουν άλλωστε ... γιατί έπαιξαν το ρόλο τους τόσο τέλεια όλα αυτά τα χρόνια.

 

Διάχυση των κοινών χαρακτηριστικών μας και πως αυτό στηρίζει τη δημιουργία ναρκισσιστικών χαρακτήρων

Οι άνθρωποι μπορούν ελεύθερα να επιλέξουν τον χώρο διαμονής τους, μπορούν να ταξιδέψουν παντού, μπορούν να εξελιχθούν πολύ πιο ανεξάρτητα από την χωροθέτηση τους. Έτσι φαίνεται να είναι, και έτσι προωθείται συνήθως κοινωνικά. Δεν είναι όμως πιο πιθανό να σπάσει η γυάλινη αυτή οροφή παρά να θεωρείται μόνο διαπερατή;

Ο ναρκισσισμός έχει επιλέξει να τα συνδυάζει όλα για να ανυψώνει τη ταυτότητα του όπου και να βρίσκεται.

Επειδή δηλαδή νοιώθουμε κάτι σαν θετικό και το επισημαίνουμε κιόλας σε εμάς και προς τα έξω δεν σημαίνει ότι είναι και η αλήθεια. Άνθρωποι που είναι ιδιαίτερα επιτυχημένοι, είναι προσαρμοσμένοι, πιστοποιούνται ως ιδιαίτερα αξιόπιστοι. Αλλά όταν τα πράγματα γίνονται σοβαρά, παρουσιάζονται ως παραδείγματα της ανθρώπινης εξατομίκευσης. Απομακρύνονται από τον καθένα και κανείς δεν ενοχλείται γιατί κανείς δεν τους γνωρίζει.

Η γνωριμία και η απομάκρυνση

Όσο λιγότερο γνωρίζει ο ένας τον άλλο, τόσο πιο εύκολα είναι όλα. Ενεργούμε σαν ένα ανθρώπινο τεφλόν. Προσπαθούμε να αποφύγουμε τους τραυματισμούς ‘μας’, να μη μπερδευτούμε πουθενά επικοινωνιακά, βλέπε [ο τραυματισμός είναι το μόνο αληθινό και φοβόμαστε.]

Και το παράδοξο είναι, ότι σε όλη αυτή την προσπάθεια που κάνουμε για να είμαστε ανεξάρτητοι και αυθεντικοί,

γινόμαστε  μάστιγα της εξάρτησης μας από ιδανικά και ταυτότητες που δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε a priori.

Σήμερα, ο νεοφιλελευθερισμός  πρεσβεύει στη καθημερινότητα μας, ότι αυτός που νοιώθει τραυματισμένος έχει το δίκιο με το μέρος του. Και ο νάρκισσος αυτή την ευκαιρία περιμένει, για να οχυρωθεί και να υποστηρίξει όχι αναίμακτα το Εγω του απέναντι στον άλλο, το σύντροφό του π.χ.

 

Το να ξεχνάμε το παρελθόν μας και το κυνήγι της αυθεντικότητας μέσα από τα ΚΜ;

Αμφισβητούμε το παρελθόν μας, αμφισβητούμε την δεδομένη κοινωνική μας ταυτότητα,  αμφισβητούμε διάφορα που θεωρούμε ότι μας εμποδίζουν σε ένα αχαλίνωτο ταξείδι αυθεντικότητας του ατόμου μας.

Το κυνήγι της αυθεντικότητας μας τοποθετεί σε όλο και ποιο στενό μονοπάτι ναρκισσισμού.   

Τρομάζει κάποιος σκεπτόμενος τις επιδράσεις των ανθρωπογενών δραστηριοτήτων μας, μόλις  και εάν λήξει με όποιο τρόπο η επιβράδυνση της κοινωνικής και οικονομικής ζωής και ο εγκλεισμός μας.

Και αυτό που ζούμε σήμερα, αύριο θα είναι παρελθόν και το θέλουμε να είναι παρελθόν.

Το παρελθόν μας όμως το θεωρούμε σαν κάτι άχρηστο για την εξέλιξή μας. Η κυριολεκτική δραπέτευση από το παρελθόν μας  είναι ο δείκτης της ψυχικής  ευημερίας για μας. Έτσι το θέλουμε. Ergo μένουμε μακρυά από το παρελθόν μας. Και βλέπε, ξαφνικά για πολλούς είμαστε εμείς οι άλλοι ένα παρελθόν.

Το παρελθόν θεωρείται ξεχασμένο. Όχι το παρελθόν των 20, 20 ή 30 ή 40 ετών για όσους είναι τόση ηλικιωμένοι . Αλλα και αυτό των τελευταίων 10 μηνών.

Αλλά  μήπως είναι αυτό μια λανθασμένη συμπεριφορά, ίσως μια λανθασμένη θέση; Δεν είμαστε πάντα αποτέλεσμα του παρελθόντος μας, από το οποίο δεν μπορούμε και δεν επιτρέπεται να ξεφύγουμε;

Γιατί θέλουμε πάντα να ξεκόψουμε τα πάντα και στη συνέχεια να ‘βελτιώσουμε’ τον εαυτό μας για να τον δημιουργήσουμε ξανά τελείως προσαρμοσμένο σε κάποια εξαμβλωματικά πρότυπα;

Απομακρυνόμαστε από δεσμούς που θα μπορούσαν ή θεωρούμε ότι είναι επικίνδυνοι για εμάς,  ή γιατί δεν υπηρετεί αυτός ο δεσμός τον ναρκισσισμό μας με κάποιο τρόπο, και γιατί θέλουμε να έχουμε το  πάνω χέρι, να κατευθύνουμε αν όχι τους άλλους, εμας του ίδιους μέσω των άλλων. Όποτε τελικά τυγχάνουν να γίνουν μια πραγματικότητα οι άλλοι, οι δεσμοί, οι επικοινωνικές σχέσεις, τα διακόπτουμε, τα ακυρώνουμε.

Αφήνουμε τις επικοινωνίες μας μέσω Chat να σβήνουν σιγά σιγά (για να μην αναφέρουμε και τις πραγματικές επαφές μας) ή τις μπλοκάρουμε.

Αφήνουμε χρόνο να απαντήσουμε για να μη νομίζουν οι άλλοι ότι έχουμε απέραντο χρόνο στη διάθεσή μας, για να κάνουμε τους εαυτούς μας πιο ελκυστικούς.

Χρησιμοποιούμε την εικόνα Whatsapp, Viber etc.  και όλες τις συναφείς εικόνες ως την τελευταία μας ματιά στον άλλο, αφιερώνουμε χρόνο ελέγχοντας την κατάσταση του στο διαδίκτυο. Δεν είμαστε μόνοι με αυτό. Οι άνθρωποι σπάνια μας αποκαλύπτουν το «πάθος» τους γενικώτερα, φοβούνται ακόμα κα με μια σοβαρή εικόνα που θα αναρτήσουν μην εκτεθούν. 

"- Μα δεν αντιδράς, δεν παίρνεις θέση σε όλα αυτά που γράφονται?" 

"- Μη νομίζεις τα διαβάζω και προσπαθώ να βγάλω άκρη να ξεκαθαρίσω τι συμβαίνει γύρω μου?"

Φαντάζομαι λοιπόν ότι οι άνθρωποι κάθονται μόνοι τους στο smartphone και μετρούν τα λεπτά που μια απάντηση δεν θα ήταν επιζήμια για τη θέση τους. Ένας παράξενος κόσμος, που τον οικοιοποιούμστε -προφανως-  σαν ένα δευτερο "ιδιω-δημόσιο" χώρο αλλα δεν δεν θέλουμε να αφήσουμε τον εαυτό μας να έρθει σε συνειδησιακή ή ηθική σύγκρουση μαζι του.

Καμία φορά σκέφτομαι. Που είναι όλοι αυτοί του παρελθόντος μου, του παρελθόντος μας, που

για μένα έχει μείνει ίσως μία θ ύ μ η σ η- κάτι που αρχίζω και αμφισβητώ και για μένα ακόμα, καθώς ξεβάφει με το χρόνο-  για κάποιους άλλους έχει γίνει τώρα και πολύ καιρό ένα ε ν θ ύ μ ι ο.

Μια επίπλαστη αστική επικοινωνία είναι αυτό που μας κυριαρχεί και μας παροτρύνει να απορρίψουμε ή να ενσωματώσουμε σε εμάς το παρελθόν μας, επιλέγοντας ένα ταξείδι στο βαγόνι της αυταρέσκειας.

---

[i] «Υπάρχουν παιδιά που ταυτίζονται με έναν διεστραμμένο ναρκισσιστικό πατέρα, αλλά και παιδιά που γίνονται θύματα. Στο διαζύγιο, τα παιδιά συχνά οργανώνονται από διεστραμμένους ναρκισσιστές, καθώς θεωρούνται επίσης ως επέκταση του εαυτού τους και ως φορέας της καταστροφικής τους δύναμης. Ο διεστραμμένος ναρκισσιστής αισθάνεται σαν νικητής όταν καταφέρνει να χειραγωγήσει τα παιδιά και να τα στρέψει εναντίον του άλλου γονέα.»

 

Η βία στη σχέση λαμβάνει χώρα σε κάθε περιβάλλον και milieu," Έπεσα και χτύπησα", Ανάγνωση σε 3,5'

Γλίστρησε στο μπάνιο και χτύπησε

Γυναίκες Μια στις τέσσερεις βιώνει τη βία στη Γερμανία από τον σύντροφό τους. [Σχόλιο του Blogger: Δεν αναφέρεται μόνο στη Γερμανία το παρακάτω κείμενο αλλά στην κοινωνία του Δυτικού κόσμου]

Simone Schmollack, Ausgabe 47/2017

Με πιστοποίηση από το μέσο ενημέρωσης/αρθρογράφο  για την απόδοση μετάφραση 25.11.2017

Βία στη ‘συντροφική’ σχέση τη συναντάς σε κάθε milieu 

Illustration: Jonas Hasselmann  für der Freitag; Material: Studiograndouest/iStock

Όταν η Nadine Wenzke στις δημόσιες αργίες, κατά τη διάρκεια του Πάσχα ή των Χριστουγέννων, έχει βάρδια προετοιμάζεται για την αντιμετώπιση διαφόρων καταστάσεων . Στη συνέχεια προετοιμάζεται μέσα της για το γεγονός ότι η κλήση έκτακτης ανάγκης της αστυνομίας 110 χτυπάει πιο συχνά απ 'ότι συνήθως και η αστυνομικός και οι συνάδελφοί της πρέπει να βγουν έξω πιο συχνά από ότι άλλες ημέρες. 

«Οι διακοπές μπορεί να γίνουν ημέρες κρίσεων και δύσκολες», λέει η Wenzke. Οι οικογένειες καταλήγουν να στοιβάζονται ο ένας πάνω στο άλλο για 2-3 ημέρες , να βαρεθούν, να παίξουν τα νεύρα ο ένας του άλλου, και φυσικά να πίνουν περισσότερο οινόπνευμα από το συνηθισμένο. Η μπύρα και τα σφηνάκια απελευθερώνουν συναισθήματα που οι γυναίκες και οι άνδρες δεν μπορούν πλέον να διαχειριστούν. 

«Ό αέρας αρχίζει να μυρίζει μπαρούτι σε δευτερόλεπτα», λέει η αστυνομική επίτροπος του Βερολίνου: «Τότε ξεφεύγει καμιά φορά το χέρι.» Περίπου 16.000 φορές το χρόνο βγαίνει έξω η αστυνομία στο Βερολίνο για τον τερματισμό διαφοράς στη σχέση μεταξύ ανδρός και γυναικός για βίαιες συμπεριφορές σε σπίτια. Τότε οι άνθρωποι σαν την Wenzke είναι περιζήτητοι: Είναι αξιωματικός προστασίας των θυμάτων και ειδικός σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, ξέρει πώς να τερματίσει τις κλιμακώσεις μεταξύ των ζευγαριών.

Μια στις τέσσερις γυναίκες στη Γερμανία έχει βιώσει βία μέσω τωρινών ή πρώην συντρόφων, σύμφωνα με μελέτη του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Οικογενειακών Υποθέσεων. Τα συγκεκριμένα στοιχεία της Ομοσπονδιακής Εγκληματολογικής Αστυνομίας (BKA) χαρακτηρίζουν την κατάσταση  κάπως έτσι: 127.457 άνθρωποι το 2015 στη Γερμανία έπεσαν θύματα δολοφονίας, ανθρωποκτονίας, επίθεσης, βιασμού, δέχθηκαν επίθεση από σημερινούς ή πρώην συντρόφους τους. Το 82% των θυμάτων ήταν γυναίκες, το 80% των δραστών ήταν άνδρες.

Στην αρχή είναι η αγάπη ακόμα δυνατή

Η Wenzke, που δεν είναι ακόμα 40 ετών, είναι μια μικροκαμωμένη γυναίκα με ένα μαλακό πρόσωπο και μια απαλή φωνή. Η αστυνομική στολή πλέει στο σώμα της. Πώς καταφέρνει αυτή η συγκρατημένη γυναίκα να κατευνάσει τους εξοργισμένους άντρες και να καθησυχάσει τις αλαλάζοντες γυναίκες; Οι αιτίες για τις εκρήξεις θυμού των ανδρών είναι μερικές φορές αστείες, λέει η Wenzke: Το φαγητό έχει πολύ αλάτι, η μπύρα δεν είναι στο τραπέζι, τα παιδιά φωνάζουν ."Δεν υπάρχουν λόγοι που να δικαιολογούν μια βίαιη επίθεση", λέει η επίτροπος. "Συχνά, είναι λόγοι για το τίποτα."
 

Μπορεί να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο για τις γυναίκες όταν θέλουν να χωρίσουν από τους συντρόφους τους. "Μερικοί άνδρες δεν μπορούν να αντέξουν, όταν η γυναίκα θελήσει να πάρει τον δικό της δρόμο" λέει η Wenzke: "Είναι συνηθισμένος να κάνει με τη γυναίκα αυτό που θέλει ο άνδρας, και ότι έχει  πάντα το πάνω χέρι. Όταν η γυναίκα του ‘αναγγείλει’ ότι θα φύγει, ο άντρας αισθάνεται ότι στερείται της εξουσίας του. Για να αντισταθμίσουν αυτό το συναίσθημα, μερικοί άνδρες  χτυπούν. "

 Σύμφωνα με τη μελέτη του Υπουργείου Οικογενειακών Υποθέσεων, το 37% των ερωτηθέντων έχουν βιώσει σωματική βία τουλάχιστον μία φορά από τότε που ήταν 16: σπρώξιμο , χαστούκια, γροθιές. Σχεδόν μία στις επτά γυναίκες δήλωσαν ότι βίωσαν σεξουαλική βία, από καταναγκαστικά χαϊδέματα μέχρι και βιασμό.

Κάθε περίπτωση οικιακής βίας είναι ιδιαίτερη. Αλλά υπάρχουν μοτίβα που επαναλαμβάνονται. Στην αρχή η συντροφικότητα  και η έλξη μεταξύ των δύο εραστών είναι μεγάλη, κάποια στιγμή αρχίζουν να φωνάζουν, όταν συζητούν, και  θέλει αυτός να έχει πάντα δίκιο συνήθως. 

Αυτή κάνει πίσω γιατί δεν θέλει να κλιμακωθούν οι διαμάχες, μερικές φορές δεν λέει τίποτα πια. 

Αλλά αυτό δεν βοηθά, πάντα βρίσκει ένα λόγο να της φωνάξει. Σε κάποιο σημείο της διαμάχης της δίνει και ένα χαστούκι, τυχαία, όπως αργότερα θα διαβεβαιώσει. Αυτή είναι διαταραγμένη, αλλά τον αγαπά ακόμα, γι 'αυτό τον συγχωρεί και επιδιώκει να δώσει ευθύνες στον εαυτό της.

 

Και έτσι συνεχίζεται, μέχρι η βία να γίνει μέρος της καθημερινότητας. 

Τα θύματα υποφέρουν, αρρωσταίνουν, αλλά το δικαιολογούν με το άγχος στην καθημερινή ζωή: παιδιά, εργασία, άρρωστοι γονείς. 

Κάποια στιγμή η γυναίκα δεν μπορεί να αντέξει πια και θέλει να χωρίσει. Αυτό τον ενοχλεί ακόμα περισσότερο και απειλεί: Μείνε μαζί μου ή θα συμβεί κάτι κακό.
Πριν οι γυναίκες για πρώτη φορά καλέσουν την αστυνομία, οι άνδρες έχουν συμπεριφερθεί βίαια πολλές φορές, λέει η αστυνομικός Wenzke: «Κατά μέσο όρο οκτώ φορές ενδοοικογενειακής βίας συνέχεια, έχει ήδη συμβεί, πριν πάρουν τηλέφωνο.» [Σχόλιο του Blogger: Εδώ ίσως οι 8 φορές μπορεί να είναι 108 ή και καθόλου μέχρι να πεθάνει ο σύζυγος] . Οι γυναίκες δεν παίρνουν τηλέφωνο γιατί φοβούνται τις συνέπειες της αστυνομικής επιχείρησης στο σπίτι. Επειδή ντρέπονται: Τι να πουν τώρα οι γείτονες? Και τι θα σκεφτούν τα παιδιά όταν ξαφνικά εμφανιστούν αστυνομικοί στο διαμέρισμα το βράδυ?

Οι βίαιες επιθέσεις έχουν συνέπειες για τα θύματα: μώλωπες, μελανιασμένα πρόσωπα και χέρια , σπασμένα οστά, τραυματισμούς στο κεφάλι και στο πρόσωπο, ανοιχτά τραύματα, κολπικές βλάβες, τραύματα γενικότερα. Τα ψυχικά συμπτώματα είναι συνήθως λιγότερο ορατά, αλλά συχνά πολύ σοβαρά. «Τα ευρήματα δείχνουν ότι όλες οι αναγνωρισμένες μορφές της βίας και της σεξουαλικής παρενόχλησης μπορεί να οδηγήσουν σε εκτεταμένα ψυχολογικά συμπτώματα που φτάνουν από αϋπνίες, αυξημένο άγχος και μειωμένη αυτοεκτίμηση, κατάθλιψη ,σκέψεις αυτοκτονίας, αυτοτραυματισμού και διατροφικές διαταραχές», λέει η μελέτη του Υπουργείου Οικογενειακών Υποθέσεων.

"Είναι δικό της το λάθος"

Μερικές φορές η Wenzke και οι συνάδελφοί της ανοίγουν την πόρτα μιας γυναίκας με αίματα στη μύτη και λέει(ακολουθεί διάλογος): Γλυστρισα στο μπάνιο. Και οι μώλωπες πάνω από το φρύδι; Από την πτώση, έπεσα με το πρόσωπό μου και χτύπησα στην άκρη της μπανιέρας. Πρέπει να το πιστέψουμε αυτό; Ναι, είμαι λίγο αδέξια. Και ο σύζυγος μου το λέει αυτό συχνά. Αλλά οι γείτονες άκουσαν τις κραυγές σας, λοιπόν τι συνέβει ? Τίποτα, πραγματικά τίποτα, μπορείτε να με πιστέψετε. Φωνάζουμε απλά λίγο πιο δυνατά από τους άλλους.

Στο παρελθόν, οι αστυνομικοί έμεναν ευχαριστημένοι από τέτοιες δηλώσεις , και έφευγαν αφού διαχώριζαν το ζευγάρι που μάλωνε. Παλαιότερα, η ενδοοικογενειακή βία είχε απορριφθεί ως μια πραγματικά σαχλαμάρα, ως μια διαφορά μεταξύ του συζύγου και της συζύγου, ως μια ιδιωτική υπόθεση, λέει η Heike Lütgert, πρώην πρώτη ντετέκτιβ επικεφαλής της αστυνομικής διεύθυνσης στο Bielefeld. Αυτό θεωρούνταν οικογενειακή διαφορά. "Μόνο ο όρος οικογενειακή διαφορά  τα λέει όλα", λέει η Lütgert: "σαν να ήταν ένας σύντομος καυγάς που δεν είχε κάποιο νόημα." Τέτοιες περιπτώσεις δεν έχουν καταγραφεί στατιστικά. Δεν υπάρχει καμία κοινωνική ομάδα που να έχει παραμείνει άθικτη από τη βία των συντρόφων, λαμβάνει χώρα σε κάθε περιβάλλον και σε κάθε  milieu. Πλανώνται οι άνθρωποι , όταν θεωρούν ότι ιδιαίτερα στις λεγόμενες μη μορφωμένες οικογένειες πέφτει ξύλο λέει Lütgert: 

«Συμβαίνει και  στο ακαδημαϊκό περιβάλλον. Αλλά ο καθηγητής μπορεί να το κάνει λίγο πιο επιδέξια από άλλους."

 

Τα καταφύγια γυναικών είναι υπερπλήρη
 

Δεν χτυπά τη σύζυγό του στο πρόσωπο, αλλά ένα μελανιασμένο μάτι και ένα σκίσιμο του φρυδιού δεν μπορεί να τα κρύψεις. Ένα ατύχημα κατά την διάρκεια του καθαρισμού των παραθύρων ή στο ξεσκόνισμα φαίνεται τελείως διαφορετικό. Όταν «χτυπάει ο κ. Καθηγητής » χτυπά, επάνω στους βραχίονες της συζύγου του, και κλωτσάει τα οπίσθιά της. Εάν υπάρχουν ίχνη, καμία δεν τα λέει, γιατί η γυναίκα δεν θα τα δείξει σε κανέναν. Βρίσκεται σε αμηχανία να έχει παντρευτεί έναν άνθρωπο που είναι βίαιος απέναντι στη σύζυγό του.

 

Και κάτι για τη μεσαία τάξη!
 

Βίαια παραβατικά άτομα από τα μεσαία και ανώτερα στρώματα δε καταγγέλλονται,

τόσο συχνά λέει η Heike Lütgert, αυτό βιώνει εδώ και χρόνια στην υπηρεσία της: 

«Όσο υψηλότερη είναι η κοινωνική θέση ενός ζευγαριού, τόσο πιο δύσκολο είναι για την κακοποιημένη γυναίκα να πάει στην αστυνομία». 

Οι γυναίκες γνωρίζουν με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης, ότι έπρεπε να έχουν κάνει κάτι ενάντια στη βία του συζύγου τους. Αλλά ντρέπονται που δεν το έκαναν ή δεν κατάφεραν να χωρίσουν εγκαίρως. Το πρόσωπο της οικογένειας προς τα έξω της μεσαίας τάξης πρέπει να διατηρηθεί σε κάθε περίπτωση.

 

Παρόλα αυτά οι μύθοι της βίας που δικαιολογούν τις επιθέσεις παραμένουν: Αυτό συμβαίνει μόνο όταν είναι μεθυσμένος, είναι δική της υπαιτιότητα γιατί με αυτόν τον τρόπο τον προκάλεσε . Πώς αλλιώς αυτός μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του, όταν αυτή είναι κατανοητικά και διανοητικά ανώτερη του; Τέτοιες προκαταλήψεις εξηγούν την βία στην συντροφική σχέση σαν ένα προσωπικό πρόβλημα  και μετατοπίζουν την "ενοχή" μακριά από τον δράστη στο θύμα. H επίτροπος Wenzke αντιλέγει:

Δεν υπάρχει "αδίκημα" που να δικαιολογεί τη βία. Εκείνος που ασκεί τη δύναμη θέλει να επιδείξει, να καταπιέσει, να υποτάξει και να επιβάλει τη θέλησή του.

 Από το 2002, ο νόμος για την προστασία από τη βία προστατεύει τα θύματα και τιμωρεί τους παραβάτες. Ο νόμος επιτρέπει επίσης στην Wenzke και στους συναδέλφους της να εκδιώξουν τον δράστη από το διαμέρισμα, και απαγορεύεται να γυρίσει στο σπίτι για τις επόμενες δέκα ημέρες. Τον ενημερώνουν ότι πιθανότατα θα έρθει σε δίκη, ανεξάρτητα από το αν το θελήσει η σύζυγός του ή όχι. Και δίνουν στις γυναίκες τους τηλεφωνικούς αριθμούς καταφύγιων γυναικών και συμβουλευτικών κέντρων γυναικών.

 
Ωστόσο, τα περίπου 400 γυναικεία καταφύγια και καταφύγια για θύματα βιαιοπραγιών με συνολικό αριθμό 6.000 θέσεων που προστατεύουν τα θύματα, είναι συχνά υπερκατειλημμένα και ανεπαρκώς χρηματοδοτούμενα. Για μια γυναίκα που βρίσκει βοήθεια σε ένα γυναικείο καταφύγιο, υπάρχουν δύο γυναίκες που τους έχουν αρνηθεί γιατί δεν υπάρχει δωρεάν κρεβάτι.

Ενόψει της μετατόπισης της κυβέρνησης προς τα δεξιά, οι ενώσεις των θυμάτων και τα καταφύγια των γυναικών είναι απίθανο να υποστηριχτούν από την επόμενη κυβέρνηση.