Apocalypse Brasil
Διάβασμα σε 4,5’ THS22122018
Η Βραζιλία βυθίζεται στη βία και στη διαφθορά, λέει ο νέος πρόεδρος Jair Bolsonaro. Όποιος τον πιστεύει παραβλέπει το στόχο του: η δημιουργία μιας ρατσιστικής ταξικής κοινωνίας.
Το τελευταίο κεφάλαιο στην ιστορία της Βραζιλίας φαίνεται σε δυτικούς παρατηρητές, σαν μια πολιτική ταινία τρόμου της εποχής μας: και πραγματικά αυτό που συνέβη εκεί, δεν είναι ότι ήρθε απλά μόνο ένας δεξιός λαϊκιστής στην εξουσία, αλλά ένας καθαρόαιμος φασίστας, ένας πρώην στρατιωτικός ο οποίος τον ρατσισμό του και την ομοφοβία του δεν διστάζει να τα κουβαλάει ανοιχτά μαζί του, και να καλεί όλους για βία και βασανιστήρια, αυτός που δεν έχει βγάλει μια σταλιά λέξης για τη Δημοκρατία από τα χείλη του.
Αυτή η καταστροφή είναι ακόμα συγκλονιστικότερη γιατί μέχρι πρότινος θεωρούσαμε την Βραζιλία παράδειγμα χώρας μοντέλου: για τη μεγαλύτερη δημοκρατία στη Νότια Αμερική που είναι οικονομικά και κοινωνικά πολύ πιο γρήγορα εκσυγχρονισμένη από τους γείτονές της, τη Βενεζουέλα, την Κολομβία και την Αργεντινή. Μετά από 500 χρόνια σκληρής αποικιακής ιστορίας φαινόταν στην αρχή της νέας χιλιετίας, ότι έκανε τα πάντα για να βρεθεί σε μια θετική τροχιά ανάπτυξης και κοινωνικής εξέλιξης. Βραζιλία είχε εξαφανιστεί από τον παγκόσμιο χάρτη της πείνας, άκμαζε η οικονομία της, ο Μπαράκ Ομπάμα χαρακτήρισε τον Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, ο οποίος από λούστρος παπουτσιών έγινε πρόεδρος Εργαζομένων στη Μεταλλουργία, και ακολούθησε να είναι «ο πιο δημοφιλής πολιτικός στον κόσμο». Του Λούλα το Εργατικό Κόμμα, το οποίο είχε ιδρυθεί στη δεκαετία του ογδόντα ως ένωση των συνδικαλιστών κατά της στρατιωτικής δικτατορίας φαινόταν να μπορεί να οδηγήσει τη Βραζιλία σε μια νέα εποχή. Τώρα και αρκετά χρόνια όμως, βλέπουμε την παρακμή της Βραζιλίας, τις εκτροχιασμένες και με πολύ θυμό διαδηλώσεις στο δρόμο και, όπως φαίνεται και μια κλιμάκωση της βίας. Μία πρόεδρος η οποία εκδιώκεται από τα καθήκοντά της για καταγγελίες περί διαφθοράς και τώρα έχουμε ένα φασίστα στην εξουσία. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η κρίση της Βραζιλίας από μακριά. Ανήσυχος αλλά και έκπληκτος κάποιος τεντώνεται προς τα πίσω στη καρέκλα του και αναρωτιέται πώς μπορούσε να συμβεί μόνο. Ίσως δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβει; Ίσως είναι στη φύση των πραγμάτων; Ίσως οι χώρες της Νότιας Αμερικής να μην μπορούν να γίνουν σταθερές δημοκρατίες;
Η πατερναλιστική μας προοπτική
Αν δεν θέλουμε να αισθανθούμε ικανοποιημένοι με αυτή η πατερναλιστική και ρομαντική άποψη, εάν εμείς στην Ευρώπη δεν θέλουμε απλά να παρακολουθούμε τα γεγονότα που συμβαίνουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού στην Ευρώπη, αλλά πραγματικά θέλουμε να καταλάβουμε το τι συμβαίνει, θα πρέπει να επεκτείνουμε την άποψή μας πέρα από τις θεαματικές δηλώσεις (και εκδηλώσεις) της καθημερινής πολιτικής δραματουργείας. Τότε δεν πρέπει μόνο να δούμε μόνο τι συμβαίνει, αλλά να δούμε και τι δεν συμβαίνει. Πρέπει να δούμε ότι ορισμένες δομές διακυβέρνησης στη βραζιλιάνικη κοινωνία παρέμειναν ουσιαστικά αμετάβλητες για εκατοντάδες χρόνια. Ούτε η άνοδος του εργατικού κόμματος ούτε η κατάρρευση της δημοκρατίας τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει οτιδήποτε στην μετά-αποικιοκρατική οικονομική δομή και στη σχετική μετά-δουλείας εποχή κοινωνία.
Ας δούμε ξανά την κρίση σε γρήγορη κίνηση. Θα μπορούμε να ξεκινήσουμε το 2013: πετούν βόμβες μολότοφ, καίγοντας αυτοκίνητα, φτωχοί Βραζιλιάνοι διαμαρτυρόμενοι ενάντια στις υψηλές τιμές των εισιτηρίων στα λεωφορεία, κατά τη σπατάλη χρημάτων για σημαντικά γεγονότα όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο, απέναντι σε μια ανεπαρκή, διεφθαρμένη διοίκηση. Είναι η αρχή του τέλους της προεδρίας της Dilma Rousseff, της πρώτης γυναίκας προέδρου της Βραζιλίας, που διαδέχθηκε τον Lula da Silva το 2011.
Η σχεδόν κινηματογραφική αποσύνθεση
Η επόμενη σκηνή τρία χρόνια αργότερα: Στο μέγεθός του ίσως το μεγαλύτερο σκάνδαλο διαφθοράς στην ιστορία, στις 17 Απριλίου 2016, τα μέλη του δεύτερου κοινοβουλίου ψηφίζουν την καθαίρεση της προέδρου. Κατά τη διάρκεια της Προεδρίας του Λούλα και της Ρούσεφ η ημιδημόσιες εταιρείες στο τομέα πετρελαίων η Petrobras και η κατασκευαστική εταιρεία Odebrecht χρημάτιζαν κυβερνητικούς εκπροσώπους από όλο τον κόσμο με εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, έτσι ώστε να κάνουν μπορούν να δραστηριοποιούνται επιχειρήσεις τους.
Το ποινικό ήταν ότι η πρόεδρος για να γίνονται όλα αυτά όφειλε να τα γνωρίζει και να τα εγκρίνει όλα αυτά. Επιπλέον, κατηγορείται ότι είχε παραποιήσει μεμονωμένους κωδικούς στον κρατικό προϋπολογισμό προκειμένου να διατηρήσει κάποια κοινωνικά προγράμματα. Οι νομικές απόψεις είναι διίστανται, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι αν η Rousseff έκανε λάθη, τότε μόνο πολιτικά. Δεν είχε διαπράξει "εγκλήματα κατά της αρχής", όπως κατηγορείται κατηγορηματικά ότι έχει κάνει.
Είναι μια περίεργη, εξωτική σκηνή στα πλαίσια της οποίας οδηγήθηκε στο τάφο η δημοκρατία της Βραζιλίας. Σε ένα 6-ωρο σκηνοθετημένο θέαμα, κάθε ένα από τα 513 μέλη του κοινοβουλίου ανέβαινε στο βήμα μόνο για να ψηφίσει, αλλά και για να τα δικαιολογήσει και να το προβληθεί για τη θέση του. Δεν είναι λίγοι που έφτασαν τάχα μου κοντά σε δάκρυα, είτε από χαρά ή από θυμό. Κάτω από τις κραυγές και τις φωνές των άλλων βουλευτών που όλοι συνωστίζονται θέλοντας το μικρόφωνο, αφιερώνουν τις ομιλίες τους στον Θεό, στην οικογένειά τους ή στη πατρίδα τους.
"Μύθος! Μύθος! Μύθος!"
Με τραγελαφικό πάθος οι υποστηρικτές της μομφής έβγαζαν προς το κόσμο τον δήθεν θυμό τους, τη πραγματική ευφορία και τις ψεύτικες υποσχέσεις τους. Αυτό το θλιβερό παιγνίδι έλαβε το αποκορύφωμά του, όταν ο Jair Μεσσίας Bolsonaro πήρε το λόγο και αφιέρωσε το λόγο του στον Carlos Alberto Brilhante Ustra, ένα συνταγματάρχη της στρατιωτικής δικτατορίας ο οποίος επέβλεπε τις φυλακές βασανιστηρίων κατά τα έτη 1970-1974, στις οποίες επίσης η Dilma Rousseff είχε βασανιστεί και κακοποιηθεί.
Εκ των υστέρων, αυτή τη στιγμή φαίνεται σαν ένα κακό, αλλά όλα ήταν ένα πολύ σαφές σημάδι για το τι έμελλε να συμβεί. Σε αυτή τη χώρα, όπου η μεγαλύτερη επιτυχία της δήθεν καταπολέμησης της διαφθοράς ήταν να κοπούν τα πόδια της συχνά πολιτικά όχι λογικά ενεργούσας, αλλά ηθικά τέλειας προέδρου από μια ομάδα διεφθαρμένων βουλευτών- σε 299 από τους 513 βουλευτές υπηρχε κατά τη στιγμή της απομάκρυνσης της ένορκη δικαστική εξέταση - όλα ήταν δυνατά πλέον. Ακόμη και ο υποψήφιος για την προεδρία Jair Μεσσία Bolsonaro υποσχέθηκε πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου, μια «εκκαθάριση», «μια που ποτέ δεν έχει δει στην ιστορία της η Βραζιλία».
Η παράσταση-παρουσίαση του Jair Messiah Bolsonaro
Θα άφηνε τους πολιτικούς του αντιπάλους να «σαπίσουν» στις φυλακές, φώναζε ο Bolsonaro μέσα από το κινητό του, με το οποίο επικοινωνούσε σε όλη την προεκλογική εκστρατεία με τους διαμαρτυρόμενους υποστηρικτές του. Η αυτοσχέδια ζωντανή μετάδοση μέσω του smartphone είναι μέρος του θεάματος, ο στόχος του οποίου ήταν να εκπροσωπούν το χάος στο οποίο βρίσκεται η χώρα και από το οποίο ο υποτιθέμενος Μεσσίας, που αληθινά το πραγματικό όνομα είναι αυτό, θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Οι οπαδοί του είναι ηλεκτρισμένοι, και τον φωνάζουν "Μύθος, Μύθος, Μύθος".
Ακόμη και η τελευταία πράξη αυτής της πολιτικής καταστροφής, ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στα τέλη Οκτωβρίου φαίνεται να ακολουθεί ένα μακάβριο σενάριο: Ενώ οι ψηφοφόροι του Κόμματος των Εργαζομένων Fernando Haddad, καθηγητής της φιλοσοφίας με Λιβανέζικες ρίζες, μπαίνουν με ένα βιβλίο στο χέρι στο εκλογικό κέντρο, οι οπαδοί του Μπολσόναρο έρχονται με ένα πιστόλι στο χέρι. Μετά από αυτή την τελευταία σκηνή τρέχει και ο υπότιτλος: Στο βάθος φλόγες στο Εθνικό Μουσείο του Ρίο, τη μεγαλύτερη φυσικοιστορική και ανθρωπολογική συλλογή στη Λατινική Αμερική, που στεγάζεται στα πρώην κεντρικά γραφεία της αυτοκρατορικής (Kaiser) οικογένειας της Βραζιλίας, στη μέση όλης αυτής της τρέλας, ως σύμβολο της πτώσης, μέχρι που κάηκε μέχρι τα θεμέλια.
Αυτό που ο Λούλα δεν πέτυχε
Κάποιος μπορεί να συνοψίσει την τραγικότητα της πρόσφατης ιστορίας της Βραζιλίας στην πολιτική καριέρα του Λούλα ντα Σίλβα. Παρά τα καλά αποτελέσματα των εκλογών και εν μέρει εξαιρετικά ποσοστά αποδοχής του πρώην συνδικαλιστή, ο οποίος είναι σεβαστός από πολλούς σήμερα ως εθνικός ήρωας, ποτέ δεν ήταν σε θέση να υλοποιήσει στα χρόνια της κυβέρνησής του 2003-2011 σε καμία στιγμή μια πραγματικά ριζοσπαστική κοινωνική πολιτική: μια πολιτική που θα ξεπερνούσε την επικρατούσα ταξική δομή της Βραζιλίας. Λόγω του εκλογικού συστήματος της Βραζιλίας, βασιζόταν πάντοτε σε επικίνδυνους συνασπισμούς με πολλά κόμματα στο Κογκρέσο. Γνωρίζοντας ότι οποιαδήποτε κοινωνική σύγκρουση θα κατέληγε σε αιματοκύλισμα περιοριζόταν να διορθώσει τις χειρότερες υπερβολές της οικονομικής τάξης που βασιζόταν στην εξαγωγή πρώτων υλών. Το έργο του Κόμματος των κυβερνώντων εργαζομένων θα μπορούσε να περιγραφτεί καλύτερα ως μια ταξική πολιτική, χωρίς ταξική πάλη: όσο οι ροές ανάπτυξης ήταν οι επιθυμητές, οι τιμές των πρώτων υλών παρέμεναν σταθερές και έμεναν αρκετά από τα κέρδη από την κρατική πετρελαϊκή παραγωγή για την καταπολέμηση της μεγαλύτερης δυστυχίας, της πείνα και της απόλυτης φτώχειας, μπορούσαν οι ελίτ της χώρας να συνεχίσουν να υπερπλουτίζουν.
Τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας και οι επενδύσεις στην εκπαίδευση και την υγεία πρέπει να επιτρέψουν σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας να προχωρήσουν στη μεσαία τάξη μεσοπρόθεσμα. Αλλά η κυρίως λευκή μεσαία τάξη αντέδρασε στην αναδυόμενη κατώτερη τάξη με μνησικακία, ακόμα και με ένα μίσος που δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητό από μια Ευρωπαϊκή οπτική γωνία.
Σε δουλειές οικιακών βοηθών, συνεχίζει να ζει η κοινωνία των σκλάβων
Για να γίνει κατανοητό το μίσος των ελίτ και της μεσαίας τάξης για τους συχνά μαύρους και αυτόχθονες ανερχόμενους πολίτες, πρέπει να κατανοήσουμε πως η Βραζιλιάνικη κοινωνία είναι διαφορετική από την Ευρωπαϊκή μας. Φυσικά και υπάρχουν και στη Βραζιλία, οι σε εμάς γνωστές μορφές του κλασικού καπιταλισμού, υπάρχουν οι εργαζόμενοι, υπάρχουν τα εργοστάσια, τα ορυχεία και οι καλλιέργειες, υπάρχουν μεροκαματιάρηδες και όλα τα είδη των επισφαλών τρόπων ζωής. Στις μεγαλουπόλεις υπάρχει επίσης μια μορφή νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού με τα πρότυπα της ευέλικτης, εθελοντικής αυτο-εκμετάλλευσης.
Μία άλλη κρίσιμη ακολουθία στη κοινωνία της Βραζιλίας μπορούμε να αναγνωρίσουμε από έξω που είμαστε εμείς στην Ευρώπη πολύ σπανιότερα: ένα μεγάλο και σημαντικό μέρος του πληθυσμού πουλάει το εργατικό δυναμικό του όχι σε εργοστάσια ή επιχειρήσεις, αλλά περισσότερο ή λιγότερο άμεσα στα μέλη των ανώτερων στρωμάτων. Ως οικιακοί βοηθοί, νταντάδες, καθηγητές, φύλακες, θυρωροί, εν ολίγοις, ως υπάλληλοι που διατηρούν μια άμεση, προσωπική, σχεδόν οικογενειακή σχέση με τους εργοδότες τους. Η φυσικότητα αυτής της άμεσης σχέσης συχνά προκαλεί ενόχληση στους Ευρωπαίους επισκέπτες. Κάποιος αισθάνεται να του θυμίζει φεουδαρχία. Και είναι αλήθεια ότι αυτές οι υπηρεσίες είναι υπολείμματα της κοινωνίας των σκλάβων του 19ου αιώνα.
Μία καιροφυλακτούσα Elite και μια προσβεβλημένη μεσαία τάξη
Όπως τόνισε επανειλημμένα ο Γάλλος φιλόσοφος Louis Althusser, οι κοινωνικές τάξεις εμφανίζονται μόνο μέσα από την αντίθεση τους η μια απέναντι στην άλλη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δημιουργούνται οι ταυτότητες και η αυτοπεποίθηση των τάξεων, και η μορφή, αλλά χωρίς να μπερδευτεί το όλον με περίπλοκες οικονομικές συνθήκες που φέρνουν ένα νεφελώδες κλίμα στις ταξικές αντιθέσεις: η σχέση μεταξύ τους είναι άμεση και δεν καθορίζεται μέσα από σχέσεις παραγωγής. Όπως επίσης κάθε αλλαγή στην ταυτότητα μιας τάξης επηρεάζει άμεσα την ταυτότητα της άλλης τάξης.
Η προσπάθεια του Εργατικού Κόμματος για τη βελτίωση της ζωής των κατώτερων κοινωνικών τάξεων με προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας και εκπαίδευσης, ήθελε πάση θυσία να αποφύγει την ταξική πάλη, αλλά αναπόφευκτα έβαλε την ύπαρξη και την αυτοπεποίθηση της μεσαίας και ανώτερης τάξης υπό αμφισβήτηση. Άφησε μια ελίτ να καιροφυλακτεί και μια μεσαία τάξη λίγο έως πολύ προσβεβλημένη στο κοινωνικό της status που θα επανακινήσουν την αναβληθείσα σύγκρουση με την πρώτη ευκαιρία που θα τους δοθεί.
Οι καιροί στους οποίους μπορούσε να διατηρηθεί η υποτέλεια της εξουσίας με μαστίγιο, έχουν περάσει. Οι κατώτερες τάξεις των τελευταίων δεκαετιών έχουν αποκτήσει πολιτική συνείδηση, είναι οργανωμένες, όχι μόνο σε κόμμα, αλλά και στο με επιρροή κίνημα Ακτημόνων Εργατών (Movimento dos Trabalhadores Rurais Sem Terra) ή με τους άστεγους εργάτες(Movimento dos Trabalhadores Sem Teto). Η αποκατάσταση των παλιών συνθηκών από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα το 2018 είναι πιθανό, αλλά λόγω της αναμενόμενης αντίστασης σημαντικά με περισσότερο ρίσκο από ότι μια (φαινομενικά) δημοκρατική κατάληψη της εξουσίας.
Πριν από τις εκλογές του Οκτωβρίου γνώριζε η δεξιά της Βραζιλίας, ότι θα μπορούσε να κερδίσει μόνο αν η πλειοψηφία του πληθυσμού ψηφίζει ενάντια στα άμεσα συμφέροντά του. Παρά το γεγονός ότι εκλογική βάση του Bolsonaros βρίσκεται γεωγραφικά στον πλουσιότερο νότο και κοινωνιολογικά στη λευκή εύπορη μεσαία τάξη κοντά, δεν θα μπορούσε να κερδίσει χωρίς τους ψήφους από τους φτωχούς βορειοανατολικά και από τις φτωχογειτονιές των μεγάλων πόλεων στο νότο. Αλλά πώς να πείσει τους φτωχότερους Brasilians of Color να εκλέξουν ένα ρατσιστή εκατομμυριούχο, που θεωρεί την στείρωση των φτωχών σαν ένα αποτελεσματικό μέσο για την καταπολέμηση της εγκληματικότητας και της φτώχειας; Με το να προσπαθήσεις να πείσεις ότι 14-χρόνια της κυβέρνησης του Εργατικού Κόμματος ήταν η απευθείας οδός προς το χάος και στη δίνη της διαφθοράς και της βίας - ένα έργο στο οποίο ο υποψήφιος για την προεδρία Bolsonaro αφιέρωσε τον εαυτό του με μεγάλο πάθος.
Μόνο το Facebook και το WhatsApp δωρεάν
Προκειμένου να μετατραπούν οι πρώην δημοφιλείς ηγέτες Lula και Rousseff σε αποδιοπομπαίους τράγους για όλα τα προβλήματα που έχει η χώρα, έπρεπε να βρεθούν νέα εργαλεία και μέσα. Η ελίτ της Βραζιλίας, μια τάξη γαιοκτημόνων και καπιταλιστών, κυριαρχεί στην κλασσική δημόσια σφαίρα με τη βοήθεια των ομίλων μέσων ενημέρωσης Globo και Abril. Ελέγχει μεγάλα τμήματα του κατακερματισμένου νομοθετικού σώματος και της διεφθαρμένης δικαστικής εξουσίας μέσω μιας σειράς αμφιλεγόμενων κομμάτων που ιδρύονται και αποσύρονται κατά βούληση. Αλλά έπρεπε να μάθει ότι η πολιτική και νομική παρεμπόδιση και ο προσηλυτισμός μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν αρκούν πλέον μόνα τους για να μετατρέψουν τη πολιτική διάθεση στη χώρα.
Χρησιμοποιώντας το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Bolsonaro και οι συνεργάτες του ήταν σε θέση να μελετήσουν ποιες νέες ευκαιρίες παραπληροφόρησης προσφέρουν τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Στη Βραζιλία, η στρατηγική εφαρμόστηκε ακόμα πιο ριζικά, καθώς ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι εξοπλισμένο με συμβάσεις κινητής τηλεφωνίας, γεγονός που καθιστά λειτουργικές όλες τις υπηρεσίες Διαδικτύου εκτός από το Facebook και το WhatsApp που πρέπει να πληρώνουν. Για πολλούς φτωχούς και ανεκπαίδευτους Βραζιλιάνους, αποτελούσαν οι ομάδες WhatsApp, όπου μεταδιδόταν τα fake news σχεδόν η μοναδική πηγή πληροφοριών.
Σόγια, σιδηρομεταλλεύματα, αυτοκίνητα
Bolsonaro και οι υποστηρικτές του από το στρατό όπως και από τις ευαγγελικές εκκλησίες ήξεραν να χρησιμοποιούν αριστοτεχνικά αυτή την κατακερματισμένη δημόσια σφαίρα: με μια παράνομη χρηματοδότηση, συστηματικής διάδοσης ψευδών πληροφοριών που δημιούργησαν σε σύντομο χρονικό διάστημα την αντίληψη, ότι η Βραζιλία είναι μόνο ένα βήμα πριν από το χείλος του γκρεμού. Δημιούργησαν μια λαχτάρα για τις δήθεν καλύτερες παλιές ημέρες, μετά από μια περίοδο σταθερότητας και τάξης στην οποία η κάθε μια ήξερε τη θέση της στην κοινωνία: οι μεν στο «αρχοντικό», οι δε άλλοι στη «σκλαβόσπιτο» όπως αναφέρεται και στο τίτλο ενός σπουδαίου κοινωνιολογικού πορτρέτου του Gilberto Freyre .
Το 1933 στο βιβλίο, "το αρχοντικό και η σκλαβόσπιτο" ο κοινωνιολόγος περιέγραψε την εικόνα της εποχής μετά δουλείας της κοινωνίας στην οποία οι τρεις «φυλές» που απαρτίζουν τον πληθυσμό και τον λαό της Βραζιλίας – οι λευκοί Ευρωπαίοι, οι μαύροι απόγονοι των σκλάβων και οι ιθαγενείς - σε μια ασύμμετρη αλλά αρμονική σχέση συνυπήρχαν. Ο Freyre προερχόταν από την λευκή ανώτερη φυλή, οι ρίζες της οικογένειάς του δε μπορούν να ανιχνευθούν στους πρώτους Πορτογάλους αποικιοκράτες.
"Αρχοντικό και σκλαβόσπιτο"
Ο επιδιωκόμενος στόχος του Freyre ήταν να φέρει περισσότερη αναγνώριση στη συμβολή των μαύρων οικιακών βοηθών στη βραζιλιάνικη κοινωνία. Παρά τα αναμφισβήτητα ρατσιστικά και αντισημιτικά υπονοούμενα το «αρχοντικό και το σκλαβόσπιτο» διαβαζόταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ως μανιφέστο για μια φαινομενικά προοδευτική «φυλετική δημοκρατία». Στην πραγματικότητα, το βιβλίο αυτό παρείχε την ιδεολογική βάση για ένα ακόμα συνεχή εκθειασμό, ας πούμε των εξουσιαστικών σχέσεων στις οποίες η αντίθεση μεταξύ του εξουσιαστή κυρίαρχου και του σκλάβου συμβολίζει την αρμονική συνύπαρξη των διαφορετικών κοινωνικών ομάδων. Σε αυτόν τον υποτιθέμενο καλύτερο από όλους τους δυνατούς κόσμους, πρέπει κάθε "φυλή" να αναλάβει το έργο που αντιστοιχεί στην υποτιθέμενη "φύση" της. Ο Bolsonaro μπόρεσε να συνδεθεί σε αυτή την σημερινή παθογόνο σκέψη κοινωνικής δομής και να αντιταχθεί στην φαινομενικά τόσο χαοτική κατάσταση στην οποία άρχισαν οι πατριαρχικές δομές να κλονίζονται πλέον.
Εάν η κοινωνική άνοδος μιας τάξης ή μιας ομάδας θέτει υπο αμφισβήτηση όχι μόνο τα οικονομικά προνόμια, αλλά και την αυτοπεποίθηση μιας άλλης κοινωνικής διαφορετικής τάξης και κατ’ επέκταση της φυλετικής τάξης, δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι ανώτερες και μεσαίες τάξεις της Βραζιλίας θέλουν να αποτρέψουν αυτήν την κοινωνική άνοδο. Μέσα από μια πρωτοφανή, crowdsourcing(πληθοπορισμός) εκστρατεία παραπληροφόρησης παρουσίασσαν την πρόσφατη ιστορία της Βραζιλίας ως κινηματογραφική πτώση-κατάρρευση, σαν μια κατάρρευση προς τη διαφθορά, τη βία και την εγκατάλειψη.
Η Γερμανία επωφελείται στο μέγιστον
Εμείς στην Ευρώπη είμαστε δεκτοί σε αυτή την ιστορία, διότι επιβεβαιώνει τη συνήθη μας άποψη για τη Νότια Αμερική. Ξαφνικά βλέπουμε μια χώρα που δεν φαίνεται να μπορεί να γίνει πραγματική δημοκρατία. Το πρόβλημα είναι ότι η Ευρώπη, παρά την επιφανειακή οργή της για την άνοδο του φασισμού και την επικείμενη περιβαλλοντική καταστροφή, συμμερίζεται υποσυνείδητα το συμφέρον της άρχουσας τάξης της Βραζιλίας, το ενδιαφέρον για την αποκατάσταση της παλιάς τάξης.
Γιατί μια βαθιά κοινωνική αναστροφή όχι μόνο θα τερματίσει την διαρθρωτική ανάπτυξη της Βραζιλίας, την καταστροφή των τελευταίων ιθαγενών οικοτόπων και του σημαντικότερου βιότοπου της γης. Θα αποτρέψει επίσης αργά ή γρήγορα, ότι η Βραζιλία θα εξάγει σόγια και σιδηρομεταλλεύματα σε μεγάλες ποσότητες στην παγκόσμια αγορά και με τη σειρά της θα εισάγονται γερμανικά μηχανήματα και αυτοκίνητα. Θα περιορίσει την μοιραία εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και θα αμφισβητήσει την παγκόσμια μετα-αποικιοκρατική οικονομική τάξη. Όλα αυτά θα είχαν έμμεση επίπτωση σε εμάς. Θα συνέβαινε όχι μόνο ενάντια στον οικονομικό εγωισμό της ελίτ της Βραζιλίας, αλλά και ενάντια στον εγωισμό των Ευρωπαϊκών αυτοκινητοβιομηχανιών και παραγωγών κρέατος που εκτρέφονται τα ζώα τους με φθηνή μεταλλαγμένη σόγια.
Αυτός είναι άλλος λόγος για τον οποίο είμαστε έτοιμοι να πιστέψουμε την εκπληκτική ιστορία της κατάρρευσης της δημοκρατίας της Βραζιλίας, μιας ιστορίας που διαδίδεται από τους υποστηρικτές του (φασίστα) Bolsonaro στην τηλεόραση, στις εφημερίδες και στο WhatsApp, για να αποκαταστήσει μια αντιδραστική κοινωνική και οικογενειακή τάξη και για κηρύξει ένα ιερό κυνήγι εναντίον του εργατικού κόμματος, κατά της LGBTQ και κατά της κοινωνικής προόδου των Afro- Βrasilians και των ιθαγενών.
