Καταλονία:Η βία θα τα κρίνει όλα, Διάβασμα σε 2'

Η βία θα τα κρίνει όλα

Καταλονία. Το ισπανικό κράτος αντιδρα ιδιαίτερα αυστηρά και κατασταλτικά  σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής  στις διαμαρτυρίες. Αλλά και η αντίσταση των πολιτών στην προσέγγιση αυτή του κράτους γίνεται όλο και πιο ριζοσπαστική

Conrad Lluis Martell

18 Οκτωβρίου 2019, η πέμπτη ημέρα της διαμαρτυρίας κατά της απόφασης του ισπανικού ανώτατου δικαστηρίου: Ένας αστυνομικός χτυπά έναν διαδηλωτή Φωτογραφία: Paco Freire / Εικόνες SOPA / LightRocket / Getty Images1

Εάν η Καταλονία και η Ισπανία είναι σύμφωνες αυτή τη στιγμή, τότε μόνο για ένα, ότι αμφισβητούνται και αμφιβάλλουν. Συλλαμβάνουν τους αποσχιστές και τους αντιπάλους τους, τους μεσολαβητές ούτως ή άλλως. Όλοι τους είναι δέσμιοι  μιας δυναμικής που πυροδοτείται από όλους, κανείς όμως δεν την κατευθύνει. Φυσικά, η τελευταία αιτία για τις αναταραχές στην Καταλονία είναι προφανής. Ήταν η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου στις 14 Οκτωβρίου ενάντια στους πολιτικούς απόσχισης που συνελήφθησαν για το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου 2017 και την επακόλουθη "συμβολική" δήλωση ανεξαρτησίας. Σε αντίθεση με την απαιτούμενη δίωξη από τον εισαγγελέα, δεν καταδικάστηκαν για έσχατη προδοσία (rebelión), αλλά λόγω εξέγερσης (sedición) και στην περίπτωση των υπαλλήλων για υπεξαίρεση δημόσιων πόρων. Οι ποινές φυλάκισης ηταν πολύ υψηλές, μερικές φορές περισσότερο από μια δεκαετία.

Το κράτος δικαίου, με τη μορφή της ανώτατης ποινικής του αρχής, θέλει να πιστεύει ότι έχει εκδώσει την ετυμηγορία του, η οποία όμως  προκαλεί εξαιρετικά αντιφατικές ερμηνείες. Με ελαφρότητα αναταποκρίθηκε , η προσωρινή σοσιαλιστική κυβέρνηση της Μαδρίτης Pedro Sánchez όπως και τα κοινωνικά-φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης, με επικεφαλής το φύλλο El País. Το περιεχόμενο της δήλωσης: Οι τιμωρίες εναντίον των πολιτικών απόσχισης είναι σκληρές, αλλά όχι τόσο σκληρές ώστε οι τάφροι μεταξύ Καταλονίας και Ισπανίας να μείνουν αγεφύρωτες. Η αναξερτησία τσακίζεται πάνω στο σκληρό τοίχο της δικαστικής εξουσίας, αλλά οι κρατούμενοι μπορεί σύντομα να λάβουν ελάφρυνση ποινής. Ενάντια σε μια τέτοια προοπτική εξαγριώνονται οι δεξιοί της Ισπανίας. 

Είναι απογοητευμένοι, ομολόγησε ο συντηρητικός Cayetana Álvarez de Toledo μετά την ετυμηγορία. Μια στάση που μοιράζεται όχι μόνο με τα δεξιά γεράκια, αλλά και με σημαντικά τμήματα του πληθυσμού που θα επιθυμούσαν περισσότερη τιμωρία. Είναι ακριβώς αυτή η ανελέητη εκδίκηση εναντίον μιας πράξης δημοκρατικής αυτοδιάθεσης που βλέπουν οι Independentistas στην καταδικαστική απόφαση της Μαδρίτης. Ότι το πεδίο εφαρμογής του Δικαστηρίου ρυθμίζεται από ένα ποινικό κώδικα του 1995 που απεκατέστησε  τα καταλανικά κόμματα, ενώ οι Συντηρητικοί απείχαν τότε, καθώς  σήμερα ισχύει πλέον το κακό ή το καλό, δεν  αξίζει να αναφερθεί. Μια μετα-φρανκική δικαιοσύνη που αντιπροσωπεύει ένα αυταρχικό κράτος θέλει να μας σιωπά! – φωνάζουν οι δυνάμεις ανεξαρτησίας.

Η σύγκρουση εδώ και τώρα!

Ως αποτέλεσμα του όλου, ανταποκρίνονται οι πολίτες με μαζική κινητοποίηση όπου συγκεντρώθηκαν περισσότερα από μισό εκατομμύριο άτομα στη Βαρκελώνη το Σαββατοκύριακο, ως συνήθως, γαλήνια και ειρηνικά. Όμως μετα την ετυμηγορία οι μ΄ρες αλλά προπάντων οι νύχτες  παρέμειναν  όχι και τόσο ειρηνικές διαμαρτυρίες, και ήρθε για πρώτη φορά η βια. Πολλές χιλιάδες διαδηλωτές διαδήλωσαν στην καταλανική πρωτεύουσα και μερικοί έως πολλοί συγκρούστηκαν με τις κατασταλτικές δυνάμεις. Επίσης για πρώτη φορά από την ψηφοφορία ανεξαρτησίας του 2017 κατασκευάστηκαν οδοφράγματα, οπότε και η άλλη πλευρά απάντησε με δακρυγόνα και καουτσούκ. 
Επιπλέον, το αεροδρόμιο μπλοκαρίστηκε με το σύνθημα: "Το κάνουμε Χονγκ Κονγκ", με αυτό το τρόπο μια  "πραγματική" διαμαρτυρία, η οποία  περιέλαβε και μια ευαίσθητη υποδομή της δημόσιας σφαίρας.

Τα γεγονότα σηματοδοτούν ένα σημείο καμπής. Αποκαλύπτουν το δίλημμα του κινήματος ανεξαρτησίας. Οι παλιοί ηγέτες τους βρίσκονται υπό κράτηση ή - όπως ο Κάρλες Πούιντμοντον - σε εξορία, οι καινούργιοι δεν γνωρίζουν τι να κάνουν. Για παράδειγμα, ο σημερινός Πρωθυπουργός της Καταλονίας, Quim Torra, καλεί για πολιτική ανυπακοή στη "Μαδρίτη", αλλά η ανυπακοή του περιορίζεται μόνο σε μια ήρεμη  και αναξιόπιστη ρητορική. Όταν ο Torra ανακοίνωσε πρόσφατα ότι θα ήθελε να επαναλάβει το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία αυτής της νομοθετικής περιόδου, αυτό εξέπληξε ακόμη και το γραφείο του. Γρήγορα θάφτηκε η ιδέα. 

Ακόμα και εκείνοι που είναι για το διάλογο με τη Μαδρίτη τα έχουν βρεί δυσκολα. Μέρη του κινήματος της ανεξαρτησίας δεν θέλουν να διαπραγματευτούν, αλλά θέλουν τη συγκρουση- εδώ και τώρα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Gabriel Rufián, ένας πολιτικός ανεξαρτησίας που υπερασπίζεται με πάθος τα συμφέροντα της Καταλονίας στο ισπανικό κοινοβούλιο και πρόσφατα μετρίασε τις προσδοκίες του όσο αφορα την ανεξαρτησία, εκδιώκεται από μια διαδήλωση στη Βαρκελώνη με το σύνθημα: «Προδότες! Δε μας εκπροσωπείτε! Πηγαίνετε στη Μαδρίτη! "
 

Οι νέοι είναι ανυπόμονοι

Αυτό αφορά όχι μόνο τη συντηρητική θέση του Rufiáns για προσοχή στις διαδηλώσεις, αλλά κυρίως για το γεγονός ότι αυτός ο πολιτικός - και πολλοί του δικού του στρατοπέδου - καταδικάζει κάθε είδους βία και ζητά ειρηνικές διαμαρτυρίες. Όλο αυτό είναι  απλώς ένα σύμπτωμα μιας εσωτερικής ρήξης που διαπερνά το κίνημα της απόσχισης. 

Από τη μια πλευρά, η πλειοψηφία που συνεχίζει να επικεντρώνεται στη μη βίαιη αντίσταση, από την άλλη μια μειονότητα που εχει μπουχτίσει το τη λεγόμενη οικογενειακό συμπεριφορά  και επιμένει: Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό για πάντα, δεν θα πετύχει απολύτως τίποτα. Πολλοί από αυτούς είναι νέοι, ηλικίας μεταξύ 20 και 30 ετών, οι οποίοι μεγάλωσαν με την υπόσχεση, την ποτέ απολύτως ειλικρινή, μιας ταχείας ανεξαρτησίας που θα υποστήριζε η Ισπανία και θα καλωσόριζε η ΕΕ. Τώρα αυτή η αγωνιστική βάση του κινήματος σκέφτεται, ότι μπορεί να πιέσει και να προωθήσει από κάτω ό,τι απέτυχε «από πάνω» - και αν χρειαστεί ακόμα και με βία.  

Η αντίδραση των συντηρητικών και της ακροδεξιάς στη πολιτική  αναταραχή στη Καταλονία δεν είναι λιγότερο βίαιη. Ζητήθηκε η άμεση παρέμβαση, να αρθεί η αυτονομία της περιοχής ξανά, μερικοί ακόμη ζήτησαν και τη κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Πέραν όλων αυτών, ελπίζουν, ότι το πολιτικό κέρδος θα είναι κατηγορηματικό χωρίς συμβιβασμό στις νέες εκλογές της 10ης Νοεμβρίου. Οι δεξιότεροι λαϊκιστές του κόμματος Vox βιώνουν σύμφωνα με έρευνες υψηλά ποσοστά. 

Κανονικά, η έκκληση για παρέμβαση στην Καταλονία δεν είναι λιγότερο βίαιη από τη συμπεριφορά των «αποσχιστών του χάους» - όπως τους ονομάζουν- που φέρονται ότι έβαλαν παντού φωτιά. Οι δεξιοί πιστεύουν, ότι αυτή τη φορά, μόνο με τη βία του κράτους, θα μπορέσουν να  κυριαρχήσουν επι του καταλανικού προβλήματος - βία σαν τελευταία εναλλακτική για το πρόβλημα. Αυτό απαιτεί απόλυτη αφοσίωση και κατά συνέπεια αποκλείει αμφιβολίες και αμφισβητίες. Η βία πρέπει να κρίνει ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί με άλλα μέσα.

Καταλονία: Πολιτικό άσυλο και όχι…

Πολιτικό Άσυλο αντί Έκδοση στην Ισπανία

Καταλονία Η σύλληψη του Carles Puigdemont κάνει τη Γερμανία μέρος της κρατικής κρίσης στην Ισπανία και δεν μπορεί πλέον να παραμείνει εκτός.

Conrad Lluis Martell 13/2018                                                                                                   THS 30032018  Διάβασμα σε 2 ‘

Κατά ένα ειρωνικό τρόπο, έπρεπε να συμβεί αυτό στη Γερμανία, σε μια χώρα, όπου οι αποφάσεις της δικαστικής εξουσίας απολαμβάνουν πολλές φορές περισσότερο σεβασμό από ότι οι αποφάσεις του κοινοβουλίου. Όμως γιατί ο Καταλανός πρώην πρόεδρος Carles Puigdemont συνελήφθη στο δρόμο από τη Φινλανδία προς το Βέλγιο μέσα στη Γερμανία και όχι σε μια από τις σκανδιναβικές χώρες από όπου και πέρασε, παραμένει άγνωστο. Το Γερμανικό κράτος δικαίου πάντως δεν έκλεισε τα μάτια: Ο Puigdemont συνελήφθη μετά τη διέλευση των συνόρων στο Schleswig-Holstein - χάρη σε μια συντονισμένη δράση της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Δίωξης Εγκλήματος με την Ισπανική υπηρεσιακή ομόλογό του, Centro Nacional de Inteligencia. Η απόφαση για την έκδοση πρέπει να παρθεί προφανώς σύντομα. Τα εγκλήματα της εξέγερσης και της κατάχρησης του δημοσίου χρήματος(μέσω της διαδικασίας δημοψηφίσματος της ανεξαρτοποίησης) , του οποίου η Puigdemont κατηγορείται είναι βαριά. Η Γερμανική συνεργασία με την Ισπανία είναι αναμφισβήτητη. Για άλλη μια φορά, η πολιτική βρίσκεται πίσω από μια φαινομενικά ουδέτερη δικαστική εξουσία. Στην πραγματικότητα, η σύλληψη του Puigdemont είναι όχι μια και μια πολιτική πράξη.

Η κυβέρνηση Μέρκελ εγκρίνει την αδιάλλακτη σκληρότητα του Mariano Rajoy κατά του κινήματος της ανεξαρτησίας στη Καταλονία, επειδή είναι πρόθυμη χωρίς επιφύλαξη να στηρίξει την φερόμενη ως διασφαλισμένη μέσω της Ισπανίας σταθερότητα στη νότια Ευρώπη. Ο συντηρητικός πρωθυπουργός θεωρείται στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες ως αξιόπιστος υποστηρικτής της υποδειγματικής λιτότητας. Θεωρήθηκε σαν ο βασιλικός δρόμος για να ξεπεραστεί η χρηματοπιστωτική κρίση και να διατηρηθεί η κοινωνική αναταραχή σε ανεκτά πλαίσια. Αλλά μια πορεία που πάντα βασίζεται και επικεντρώνεται σε σκληρές «σιδηρές» πολιτικές σταθερότητες και μέτρα, δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Σε κάποιο σημείο, το κρατικό πλοίο θα πέσει πάνω σε ύφαλο. Αυτό ακριβώς συνέβη στην Ισπανία με την Καταλονία.

Για χρόνια, η πολιτική ελίτ στη Μαδρίτη έκλεινε τα μάτια της στο γεγονός ότι γίνονται κάποιες ζυμώσεις στην Καταλονία. Η μετατόπιση της προσπάθειας για ανεξαρτησία από το περιθώριο που κατέληξε να γίνει ένα μαζικό κίνημα έχει και μια ημερομηνία: τον Ιούνιο του 2010, όταν το Ισπανικό Συνταγματικό Δικαστήριο περιόρισε το με δημοτικό δημοψήφισμα της Καταλονίας ένα περιφερειακό σύνταγμα, με τέτοιο τρόπο που εξόργισε πολλούς Καταλανούς. Οι δικαστές αρνήθηκαν όσο αφορά την «εθνική πραγματικότητα» της Καταλονίας από πλευράς πολιτικής και νομικής ισχύς και πρόσβαλε και όλους εκείνους που δεν υποστήριζαν την Ανεξαρτησία αλλά επιθυμούσαν την αναγνώριση της ιστορίας, του πολιτισμού και της γλώσσας τους ως έθνος. Αυτή η αυθόρμητη καταγγελία προήλθε από τους συντηρητικούς, τότε ακόμα στην αντιπολίτευση, αλλά ήδη ηγούταν ο Rajoy. Με μια πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών ξεκίνησε η δημαγωγία για την «υπεράσπιση του ισπανικού έθνους».

Τότε, όπως και σήμερα, ένα είναι ξεκάθαρο: Οι δικαστικές αποφάσεις δεν προκύπτουν μέσα σε ένα κενό, διαμορφώνονται από πολιτικό κλίμα μέσα στο οποίο δημιουργούνται. Αυτό ισχύει για τον λανθάνοντα Αντικαταλανισμό της σημερινής εποχής, όπως και για την επιθετική αντιαποσχιστική τάση, που τρέφει το παρόν κυβερνόν Λαϊκό Κόμμα και ανατροφοδοτείται από τη δεξιά φιλελεύθερη πτέρυγα των Ciudadanos . Η συμπεριφορά τους δεν θα μπορούσε να είναι πιο καταστροφική: Πρώτα αγνοήθηκε το κίνημα ανεξαρτησίας και τώρα επιπλέον διώκεται.

«Ελπίζω ότι ο δικαστής Pablo Llarena να μη βάλει πολιτικούς ανεξαρτησίας στη φυλακή . Αποσχιστικές τάσεις δεν μπορούν να καταστραφούν, αλλά μόνο πολιτικά να ηττηθούν.» Η αξιολόγηση του σοσιαλιστή πρώην πρωθυπουργός Φελίπε Γκονζάλες, κάθε άλλο παρά φίλος της Καταλονίας, δίνει μια περιγραφή το τι θα έπρεπε να γίνει, κάτι για το οποίο η Μαδρίτη μόνο που το σκέπτεται τρομοκρατείται: να αδράξουν την πολιτική πρωτοβουλία, και μη οχυρώνονται πλέον πίσω από εισαγγελείς και δικαστήρια. [Αυτό δείχνει κοινωνικό φόβο και πολιτική ανασφάλεια.]

Με όλες τις επικρίσεις των δυνάμεων ανεξαρτησίας, οι οποίες συχνά συμπεριφέρονται πεισματάρικα και μη ρεαλιστικά δύσκολα μπορεί κανείς να αρνηθεί κάτι: το σχεδόν αφελές και με ειρηνικό σκοπό κίνημα. Σε κάποιο σημείο, το κεντρικό κράτος θα διαπραγματευόταν, έτσι ήλπιζαν. Αλλά αυτό προσπαθεί να κόψει τα κεφάλια της του κινήματος ανεξαρτησίας. Είναι ένας αναχρονισμός πέρα από το να συγκρίνουμε ότι δημοκρατικά νομιμοποιημένοι πολιτικοί, όπως ο Carles Puigdemont, κηρύσσονται προδότες, σαν να ήταν χουντικοί. Αυτό δεν αξίζει να αποκαλείται πολιτικός πολιτισμός της Ευρώπης του 21ου αιώνα και τροφοδοτεί μια αντιδραστική αποκατάσταση του ζητήματος με ένα τρόπο, που εξουσιοδοτεί το κεντρικό κράτος της Ισπανίας να δράσει με αυταρχικό τρόπο ενάντια σε πολιτικά διαφωνούντες. Όποιος από τις Βρυξέλλες ή τη Γερμανία πιστεύει σοβαρά ότι μπορεί να παραμείνει εκτός κρίσης, δίδει άφεση σε ένα καταστροφικό δόγμα που λέει, ότι το ισπανικό κράτος μπορεί να σωθεί υπό την τρέχουσα ισχύ της εδαφικότητας και Συντάγματος της από τι δυσκολίες μόνο με τη εφαρμογή σκληρότητας.

Σε όλες τις προσπάθειές της για αποφυγή της κρίσης, η Γερμανία έγινε κράτος συμμετέχον στη κρατική κρίση, με τη σύλληψη του Puigdemont. Η κυβέρνηση Μέρκελ βρίσκεται υπό πίεση για να χρησιμοποιήσει την επιρροή της στην ΕΕ, και να δηλώσει στο σύντροφό Rajoy της, ότι το κρίση του κράτους στην Ισπανία δεν μπορεί να λυθεί αν το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης αποτελέσει αποτρεπτικό παράδειγμα. Όσο στη Μαδρίτη δεν χρησιμοποιείται αλλαγή πλεύσης και σκέψης, δεν μπορεί να υπάρχει άλλος τρόπος παρά να αφήσεις τον Puigdemont πίσω στην εξορία του στο Βέλγιο ή να του χορηγήσεις άσυλο στη Γερμανία. Αυτό που οι αρχές του Βελγίου και πιθανώς και στη Φινλανδία, οι οποίες δήλωσαν ότι ο Puigdemont «δεν βρίσκεται πουθενά», θα έπρεπε να ήταν δυνατό και για τις υπηρεσίες της Γερμανίας. Οι πολιτικά διωκόμενοι έχουν δικαίωμα προστασίας και ασύλου.

Καταλονία:Τα φρόνιμα παιδιά της Ευρώπης οι Γερμανοί…

Οι Γερμανοί έμπλεξαν ίσως άσχημα αναλαμβάνοντας, με την επιμέλεια που τους χαρακτηρίζει, το ρόλο μιας Ευρωπαϊκής Αστυνομίας

Διάβασμα σε 1,5 ‘

Φωτογραφία: berlinertageszeitung.de

Η ΕΕ έχει δείξει τα τελευταία χρόνια το σπάνιο χάρισμα να κάνει συχνά αυτό που την βλάπτει. Και να ακολουθεί μια πολιτική που χτυπά τα διακηρυγμένα ιδανικά της στο πρόσωπο. Όσο δεκτό έγινε το δικαίωμα της πολιτικής αυτοδιάθεσης μεταξύ των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, τόσο λιγότερο ισχύει κάτι τέτοιο για τους Καταλανούς, ιδίως και για μια πρώην περιφερειακή κυβέρνηση.

Μέχρι στιγμής, όχι μόνο έχουν εγκαταλειφθεί όλες οι προσπάθειες αλληλεγγύης και κατανόησης από τις Βρυξέλλες, έχει εγκαταλειφθεί και η προσπάθεια να προσφερθεί για διαμεσολάβηση. Εκπληκτική εσωτερική πολιτική, ιδιαίτερα όταν κάποιοι θέλουν και οραματίζονται μια ομοσπονδία στην Ευρώπη. Τόσο η κατασταλτική δράση των Ισπανικών αστυνομικών αρχών στο Καταλανικό δημοψήφισμα για ανεξαρτησία 1 Οκτωβρίου 2017, όσο και η νομική αντίποινα μετά, που φάνηκε καθαρά σαν μια βεντέτα, δεν κατηγορήθηκαν από την ΕΕ, πόσο μάλλον  πως να περιμένεις να εκφραστεί κριτική ή μια αποδοκιμασία και επίπληξη, βλέπε πρόσφατα Πολωνία, Ουγγαρία σε διαφορετικές περιπτώσεις.

Έτσι, η συντηρητική κυβέρνηση Rajoy μπορεί να συνεχίσει ‘όπως και κάνει μέχρι σήμερα την άκαμπτη συντηρητική της πορεία, η οποία επιδιώκει ανοιχτά να αμφισβητήσει στα κόμματα της ανεξαρτησίας στην Καταλονία να έχουν τα δικαιώματα που έχουν το δικαίωμα να έχουν, αλλά πάνω απ' όλα αφαιρεί από του ηγέτες της την κοινωνική και πολιτική τους ύπαρξη, καταδιώκοντας και φυλακίζοντάς τους.

Ο Turull κατηγορείται και φυλακίζεται Τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στο Βερολίνο, διατηρούν μια ουδετερότητα, μια μη παρέμβαση, η οποία ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με μια συνθηκολόγηση με την αδιάλλακτη σκληρότητα της Ισπανικής εκτελεστικής εξουσίας ενάντια στην κυριαρχία του αιτήματος της πλειοψηφίας στην Καταλονία. Τέλος, στις περιφερειακές εκλογές στις 21 Δεκεμβρίου κέρδισαν και πάλι τα κόμματα ανεξαρτησίας, αλλά εμποδίζονται να σχηματίσουν κυβέρνηση. Ο ορισθείς Περιφερειακός Πρόεδρος Jordi Turull κατηγορείται από το Ανώτατο Δικαστήριο της Μαδρίτης, μαζί με άλλους 13 Καταλανούς πολιτικούς, της εξέγερσης, και βρίσκεται στη φυλακή και θα πρέπει να περιμένουμε μια καταδίκη σαν ένοιχοι, όπου είναι δυνατή και μια ποινή έως και 30 χρόνια.

Ταιριάζει λοιπόν στην όλη εικόνα, όταν πλέον ο πρώην Περιφερειακός Πρόεδρος Carles Puigdemont συλλαμβάνεται μόνο στη Γερμανία μετά από μια σχετική κατάσταση ασύλου που του είχε χορηγηθεί από το Βέλγιο. Όσον αφορά βεβαίως στο ότι επικαλούνται οι Γερμανοί την αναπόφευκτη εκτέλεση της ανανέωσης από την Ισπανία του Ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης, η σύλληψη και η πιθανή έκδοση του είναι ένα πολιτικό ζήτημα πλέον, και που κάνει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία σε όλες τις προσπάθειες της για αποφύγει μια σύγκρουση, να βυθίζεται και να εμπλέκεται περισσότερο σε μια σύγκρουση. Ενώ οι Φινλανδικές αρχές αρνήθηκαν προφανώς μια πρόσβαση τους στον Puidgemont και δήλωσαν, ότι αυτός «δεν μπορούσε να βρεθεί» στο Ελσίνκι, οι αρχές στο Schleswig-Holstein εργάστηκαν επιμελώς και με νομικίστικο ζήλο για το ένταλμα σύλληψης. Λέγεται ότι υπήρχαν στοιχεία από τους Ισπανούς μυστικούς πράκτορες για τον διωκόμενο Puigdemonts. Όσον αφορά την έκδοση, οι Γερμανικές αρχές θα εμφανιστούν ως εκτελεστές ενός πολιτικά χρωματισμένου συστήματος ποινικής δικαιοσύνης.

"Επικίνδυνοι προδότες" Η ενδικοφανή προσφυγή στους ισχύοντες κανόνες της ΕΕ σαν δικαιολογία για τη σύλληψη, ωστόσο, δεν θα μείνει αρκετά σαν τεκμηριωμένη. Με το τρόπο που η σύγκρουση στην Ισπανία ολοένα και περισσότερο πολιτικά τεταμένη γίνεται, πρέπει να επηρεάσει την ΕΕ. Και δεν φτάνει αυτό αλλά είναι πρόθυμη να στηρίξει κάποιους εάν πρόκειται να κυνηγηθούν "προδότες" και να τους εξουδετερώσει. Αυτό δεν μπορεί να ισχύσει σαν ένδειξη έξυπνης πολιτικής λογικής, τουναντίον είναι καταδικασμένο σύντομα να χρεοκοπήσει.

“Και η Γερμανία που είναι αρχηγός της ΕΕ? Η ηθική βλάβη του συγκεκριμένου προβλήματος είναι προγραμματισμένη. Τουλάχιστον το Βέλγιο δεν ήταν διαθέσιμο για τους διώκτες του Carles Puigdemont, και του χορήγησε κατοικία και άσυλο. Ίσως μπορεί να φανταστεί κανείς ότι υπάρχει τουλάχιστον τόσοι εξυπνάδα να κρατήσουν υπό κράτηση τον Puigdemont αλλά να μη τον παραδώσουν στις Ισπανικές αρχές. Θα ήταν επίσης ένα θέμα ιστορική ευαισθησίας, καθώς ο Καταλανός Περιφερειακός Πρόεδρος Lluis Companys, δηλωμένος Ρεπουμπλικάνος, ο οποίος εκδόθηκε το 1940 από τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής στη Γαλλία στις Δικαστικές αρχές του Ισπανού Φράνκο εκτελέστηκε στη Βαρκελώνη στις 15 Οκτώβριου 1940.”

Όχι μόνο λόγω της κλιμακούμενης σύγκρουσης και πάλι στην Καταλονία, λαμβάνοντας επίσης υπόψη τις παραδόσεις της ΕΕ, ή άρνηση να αναλάβει την ευθύνη μιας αποκλιμάκωσης είναι δύσκολο κατανοητό. Κάτι τέτοιο δεν υπήρξε ποτέ σε σχέση με άλλα κινήματα για πολιτική αυτοδιάθεση. 1990/91, υποστηρίχθηκαν ρητά οι φιλοδοξίες ανεξαρτησίας των σοβιετικών δημοκρατιών της Βαλτικής κατά της ΕΣΣΔ. Στη Κύπρο εδώ και δεκαετίες προσπαθείται μια διαμεσολάβηση, όπως και στην απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία, η ΕΕ υπεύθυνη έκανε την εμφάνισή της και έχει αναλάβει τμήματα της πολιτικής και νομικής διαχείρισης από τις αρχές του 2008. Εάν η ΕΕ στο τέλος ιδιοποιηθεί την ισπανική επίσημη θέση και διαχείριση της σύγκρουσης στη Καταλονία, τότε υποβαθμίζει τη θεωρία της Ευρώπης των περιφερειών σε φάρσα.

Dr. Nicolas Theodosakis/Lutz Herden

zaungastnic: Καταλονία- Κοντά για μια Περιφερειακή κυβέρνηση αλλά…

Αποκαμωμένοι και ζορισμένοι

Ισπανία Οι Καταλανοί αυτονομιστές είναι κοντά να κάνουν μια νέα περιφερειακή κυβέρνηση, αλλά δεν προχωρούν όσο έπρεπε πραγματικά

Conrad Lluis Martell | Τεύχος 10/2018                                                                                             Διάβασμα σε 2,5’

  

Ο Carles Puigdemont φαίνεται σαν Κυβερνήτης Περιφέρειας Καταλονίας να έχει επιβιώσει, αλλά όχι σαν φάντασμα.

Foto: Zuma Press/Imago

Την 1η Μαρτίου, το Κοινοβούλιο de Catalunya πραγματοποίησε την πρώτη του συνεδρίαση μετά τις περιφερειακές εκλογές της 21ης Δεκεμβρίου. Η συνεδρίαση διαφημίστηκε πολιτικά ως "sessió de desbloqueig" (απεμπλοκαρίσματος) επειδή ήταν απαραίτητο να ξεπεραστεί ο αποκλεισμός στον οποίο βρίσκεται η Καταλονία, όχι μόνο από τον Δεκέμβριο 2017, αλλά το αργότερο μετά το βίαια από την κυβέρνηση Rajoy κατεσταλμένο δημοψήφισμα για ανεξαρτησία την 1η Οκτωβρίου 2017. Αλλά αντί να ενεργήσουν χαλαρά [για να βοηθηθούν όλοι], δημιουργήθηκαν τεταμένες καταστάσεις. Πρώτο η συνεδρίαση άρχισε μερικές ώρες αργότερα, επειδή τα κόμματα ανεξαρτησίας έπρεπε να συμφωνήσουν σε μια διακήρυξη της τελευταίας στιγμής που ικανοποιούσε όλους - συντηρητικούς, φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες και αριστερούς ριζοσπάστες. Όταν άνοιξε η σύνοδος, το αντι-αυτονομιστικό κόμμα του Ciutadan - με 25% και 35 βουλευτές, έχει και την ισχυρότερη παράταξη - προσπάθησε να μποϋκοτάρει την ατζέντα καταγγέλλοντας κατηγορηματικά διαδικαστικές παραβιάσεις από τους αυτονομιστές.

Όταν άρχισε τελικά η ουσιαστική συζήτηση, τα μέτωπα είχαν σκληρύνει παντού. Κάθε μία από τις επτά παρατάξεις ακολούθησε τη δική της ατζέντα και πήγε σε γενική κριτική σχετικά με την πορεία κάθε αντιτιθέμενου μπλοκ - το στρατόπεδο των αυτονομιστών ή των αντί-αποσχιστικών. Υπήρχαν και δηλητηριώδη βέλη ακόμα και προς στους συμμάχους τους, δημιουργώντας ατμόσφαιρα μόνιμου ερεθισμού. Πρώτον, ο αριστερός Xavier Domènech, ηγέτης της παράταξης Podemos, προσπάθησε να τοποθετηθεί αλλά τελικά έκανε μια φάρσα. Από τη μία πλευρά, υπερασπίστηκε το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου ως μια από τις πιο σημαντικές κινητοποιήσεις «των τελευταίων ετών», από την άλλη πλευρά, περιέγραψε τη συμβολική ανακήρυξη της ανεξαρτησίας στις 27 Οκτωβρίου, η οποία στηρίχθηκε σε αυτήν ακριβώς την ψηφοφορία ως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της Generalitat που έχει κάνει ποτέ και που είναι περιφερειακή κυβέρνηση της Καταλονίας. Επιπλέον κατηγορούσαν οι του Domenech τους αυτονομιστές να θέλουν να ανατρέψουν το κοινοβούλιο και να δημιουργήσουν πολιτικές παράλληλες δομές στον πρώην πρόεδρο Carles Puigdemont για να εξασφαλίσει μια θέση κλειδί στο εκτελεστικό ."Σας ενώνει περισσότερο το παρελθόν παρά το μέλλον. Δημιουργείτε σύμβολα, όχι πολιτική, "λέει ο Domènech, ο οποίος αποκρύπτει όμως τη λύση που πρότειναν οι Podemos. Αντ' αυτού, τονίζει μέσα από ένα μάθημα ιστορίας για το 1930, όταν ο τότε Πρόεδρος Περιφερειακής Lluís Εταιρείας υπερασπίστηκε το Κοινοβούλιο της Καταλονίας ως ένα ενιαίο παράδειγμα της Καταλανικής κυριαρχίας. Ο κ. Domènech ξέχασε όμως να αναφέρει ότι είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς την κυριαρχία στην τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδο. Εξάλλου, τα κόμματα της ανεξαρτησίας έχουν νόμιμη απόλυτη πλειοψηφία στην εκλογική περιφέρεια.

Τάση για παζάρια

Quim Torra, μέλος της Junts per Catalunya, στη κέντρο-δεξιά συμμαχία που κάποτε ιδρύθηκε από τον Puigdemont για να προωθήσει την ανεξαρτησία, κατέφυγε και αυτός ιστορικά στο παρελθόν παρά στο παρόν. Ο μόνος νόμιμος εκπρόσωπος για παράδειγμα των Καταλανών είναι το περιφερειακό κοινοβούλιο, και μάλιστα από τον 14ο αιώνα. Απέναντι σε αυτό βρίσκεται συνέχεια μια ολοένα και περισσότερο αυταρχική Ισπανία, από τη δικτατορία του Miguel Primo de Rivera (1923 - 1930), την εποχή του Φράνκο (1939 - 1975) και μέσα από την λεγόμενη «αποκατάσταση Bourbon,» της Ισπανίας γνωστή ως δημοκρατική μετάβαση του βασιλιά Χουάν Κάρλος (1975 - 2014). Σε αυόλα αυτά τα χρόνια η Καταλονία βρισκόταν συνέχεια σε βάναυση καταστολή από το κέντρο είπε ο Quim Torra. «Μόνο με την Καταλανική Δημοκρατία θα είμαστε ελεύθεροι», δήλωσε στον επίλογό του και έφυγε σιωπηλά χωρίς να αναφερθεί, στο ότι η δεξιά στην Καταλονία τα ‘έκανε πλακάκια’ με αυτή την «αρχαϊκή» και «κατασταλτική» κεντρική κυβέρνηση για μεγάλο χρονικό διάστημα, που ακόμα , και ο Συντηρητικός Artur Mas μεταξύ 2010 και το 2012 εμφανίστηκε ως το μοντέλο του μαθητή που υπερασπιζόταν την πολιτική της λιτότητας από τη Μαδρίτη.

Η τόσο μισητή στην Καταλονία «κουλτούρα της μετάβασης» με την αυταρχική κατανόηση για δημοκρατία όπου μόνο η πολιτική ελίτ μπορεί να λειτουργήσει, καταδικάζοντας τον λαό να παρακολουθεί απλά – [ούτε να παρατηρούν δεν τους αφήνουν πλέον, ένα γενικότερο χαρακτηριστικό του σημερινού διαπλεκόμενου νεοφιλελεύθερου πολιτικό-οικονομικού συστήματος] , είναι πολύ περισσότερο εμφανές στο στρατόπεδο της ανεξαρτησίας, από ότι πολλοί στη βάση το επιθυμούν. Τις τελευταίες εβδομάδες παρείχαμε πολύ επεξηγηματικό υλικό. Οι ηγέτες της Junts per Catalunya και η κοινωνικοφιλελεύθερη Esquerra Republicana de Catalunya (ERC), το άλλο μεγάλο Κόμμα Ανεξαρτησίας, προσπάθησε μαζί με τον εξόριστο Puigdemont στα παλίσια ενός παζαριού ένα σχηματισμό κυβέρνησης. Στην αρχή λεγόταν, ότι ο Puigdemont ήθελε να επιστρέψει για να γίνει πρόεδρος. Μετά φημολογήθηκε ότι είχε επιλέξει την Έλσα Αρτάδη - έναν από τους εμπιστευτικούς του συνεργάτες - ως υποψήφια. Αργότερα εικαζόταν ότι ο πρώην πρόεδρος ήθελε μια παράλληλη κυβερνητική δομή στις Βρυξέλλες, ένα «Συμβούλιο της Δημοκρατίας», ώστε να έχει τον έλεγχο και από μακριά.

Το ERC - έφτασε ως Junts per Catalunya, τον Δεκεμβρίο του 2017 σε 21% – και κατέστησε σαφές: Ο Puigdemont θα μπορούσε να παραμείνει συμβολικός πρόεδρος, αλλά ο φυλακισμένος ηγέτης του ERC Oriol Junqueras de facto θα έπρεπε να κατείχε την εκτελεστική εξουσία. Υπήρξε κόντρα μεταξύ των παρατάξεων της αυτονομίας, και οι διαφορές τους με κάθε νέα κλήση από το Ανώτατο Δικαστήριο γινόταν όλο και πικρότερες: Θα μας βάλουν υψηλά πρόστιμα ή ακόμη θα μας φυλακίσουν γιατί επιμένουμε πάρα πολύ στην ανεξαρτησία? Πολλοί Καταλανοί πολιτικοί ίσως το αναρωτιόντουσαν μηρός στο δικαστήριο και στη συνέχεια μάλλον υα εξήγαγαν τα συμπεράσματά τους για το πώς θα κινηθούν.

Στην πραγματικότητα, οι αποφάσεις, οι φυλακίσεις και οι απειλές του ισπανικού δικαστικού σώματος αφήνουν το σημάδι τους. Κρυμμένη πίσω από μια όμορφη ρητορική, το στρατόπεδο ανεξαρτησίας και αυτονομίας δίνει περισσότερο έμφαση πλέον στην αποφυγή της ανυπακοής. Έτσι, στις διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης, η "πιο επαναστατική" συνιστώσα - procés constituent, - έπεσε στο κενό. Αυτό δεν ενθουσιάζει το αριστερό κόμμα CUP καθώς και άλλες εκατοντάδες Δημοκρατικές Επιτροπές με σκοπό την προστασία της Δημοκρατίας (CDRs) που δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την Καταλονία από τον Οκτώβριο του 2017. Παρόλο που το CUP εξακολουθεί να προκαλεί δημοσίως με την εξέγερση και να βλέπει τον μοναδικό τρόπο ανεξαρτησίας μια επαναστατική εκκίνηση, το κόμμα δεν πήρε θέση στην κοινοβουλευτική συνεδρίαση την 1η Μαρτίου. Η δήλωση, η οποία συμφωνήθηκε από όλα τα κόμματα της ανεξαρτησίας, δεν επικύρωσε τελικά τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας στις 27 Οκτωβρίου!

Αυτός δεν είναι λόγος να μην δημιουργηθεί ένας διαφορετικός καυγάς Το βράδυ της 1ης Μαρτίου, ο Carles Puigdemont ανακοίνωσε με τηλεοπτικό μήνυμα ότι παραιτήθηκε από την προεδρία. Ο Jordi Sánchez είναι ο ιδανικός υποψήφιος, είπε. Ωστόσο, ο πρόεδρος της πρωτοβουλίας ANC και κορυφαίος υποψήφιος της λίστας Puigdemont δύσκολα θα μπορέσει να αναλάβει καθήκοντα. Από τα μέσα Οκτωβρίου έχει φυλακιστεί για την υποκίνηση της εξέγερσης. Εάν απελευθερωθεί, ο Sánchez θα είναι ο σωστός υποψήφιος για πολλούς: ένας ακτιβιστής χωρίς να ανήκει κομματικά κάπου, προσεκτικός και με στρατηγική σκέψη. Από τη φυλακή, συνέστησε να μην δοθεί μονομερώς καμία διακήρυξη ανεξαρτησίας - ο χρόνος δεν ήταν ο ακατάλληλος. Φυσικά οι θέσεις αυτές είν αι αντίθετες σε εκείνες τις θέσεις του CUP, οι οποίες συντάσσονται στο: ο Puigdemont, όχι ο Sánchez, είναι ο μοναδικός υποψήφιος τους. Το ERC είναι επίσης επιφυλακτικό προς τα έξω, στο λαό τις μάζες, αλλά είναι πιθανό συμφιλιωθεί με τον Sánchez, τον οποίο σέβεται ως συμβολική μορφή. Ο Sánchez θα μπορούσε να δώσει νέα ώθηση στο κίνημα ανεξαρτησίας και να επιτρέψει στο ERC να αναλάβει αποτελεσματικά κυβερνητική δράση στα πλαίσια μιας ισχυρής αντιπροεδρίας.

Οι Seniors διαδηλώνουν

Εν τω μεταξύ στους δρόμους διαδηλώνουν για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Για εβδομάδες, μαχητικοί ηλικιωμένοι στα πλαίσια των διαμαρτυριών τους παντού απαιτούν αύξηση των χαμηλών συντάξεών τους. Ταυτόχρονα, οι προετοιμασίες για τη γενική απεργία για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου προβλέπουν συζητήσεις για το φεμινισμό, την ανισότητα των μισθών και τη βία κατά των γυναικών. Ένα τέτοιο έντονο δημόσιο πολιτικό διάλογο η χώρα ποτέ δεν γνώριζε σε αυτό το βαθμό. Η συντηρητική κεντρική κυβέρνηση αντιμετωπίζει εντυπωσιακά νευρικά τις διαμαρτυρίες, δεν κολλάει στη σκληρή σκληρότητα με την οποία αντιμετώπισε και την Καταλανική αυτονομία. Ενάντια στους Καταλανοί μπορούν να κυβερνούν άνετα, αλλά εναντίον των γυναικών και των ηλικιωμένων, απέναντι σε τόσους δυνητικούς ψηφοφόρους? Τα κόμματα ανεξαρτησίας της Καταλονίας θα βοηθούσαν πολύ  εάν υιοθετήσουν το απλό σύνθημα της φεμινιστικής διαδήλωση:μαζί είμαστε περισσότεροι!