Αποκαμωμένοι και ζορισμένοι
Ισπανία Οι Καταλανοί αυτονομιστές είναι κοντά να κάνουν μια νέα περιφερειακή κυβέρνηση, αλλά δεν προχωρούν όσο έπρεπε πραγματικά
Ο Carles Puigdemont φαίνεται σαν Κυβερνήτης Περιφέρειας Καταλονίας να έχει επιβιώσει, αλλά όχι σαν φάντασμα.
Foto: Zuma Press/Imago
Την 1η Μαρτίου, το Κοινοβούλιο de Catalunya πραγματοποίησε την πρώτη του συνεδρίαση μετά τις περιφερειακές εκλογές της 21ης Δεκεμβρίου. Η συνεδρίαση διαφημίστηκε πολιτικά ως "sessió de desbloqueig" (απεμπλοκαρίσματος) επειδή ήταν απαραίτητο να ξεπεραστεί ο αποκλεισμός στον οποίο βρίσκεται η Καταλονία, όχι μόνο από τον Δεκέμβριο 2017, αλλά το αργότερο μετά το βίαια από την κυβέρνηση Rajoy κατεσταλμένο δημοψήφισμα για ανεξαρτησία την 1η Οκτωβρίου 2017. Αλλά αντί να ενεργήσουν χαλαρά [για να βοηθηθούν όλοι], δημιουργήθηκαν τεταμένες καταστάσεις. Πρώτο η συνεδρίαση άρχισε μερικές ώρες αργότερα, επειδή τα κόμματα ανεξαρτησίας έπρεπε να συμφωνήσουν σε μια διακήρυξη της τελευταίας στιγμής που ικανοποιούσε όλους - συντηρητικούς, φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες και αριστερούς ριζοσπάστες. Όταν άνοιξε η σύνοδος, το αντι-αυτονομιστικό κόμμα του Ciutadan - με 25% και 35 βουλευτές, έχει και την ισχυρότερη παράταξη - προσπάθησε να μποϋκοτάρει την ατζέντα καταγγέλλοντας κατηγορηματικά διαδικαστικές παραβιάσεις από τους αυτονομιστές.
Όταν άρχισε τελικά η ουσιαστική συζήτηση, τα μέτωπα είχαν σκληρύνει παντού. Κάθε μία από τις επτά παρατάξεις ακολούθησε τη δική της ατζέντα και πήγε σε γενική κριτική σχετικά με την πορεία κάθε αντιτιθέμενου μπλοκ - το στρατόπεδο των αυτονομιστών ή των αντί-αποσχιστικών. Υπήρχαν και δηλητηριώδη βέλη ακόμα και προς στους συμμάχους τους, δημιουργώντας ατμόσφαιρα μόνιμου ερεθισμού. Πρώτον, ο αριστερός Xavier Domènech, ηγέτης της παράταξης Podemos, προσπάθησε να τοποθετηθεί αλλά τελικά έκανε μια φάρσα. Από τη μία πλευρά, υπερασπίστηκε το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου ως μια από τις πιο σημαντικές κινητοποιήσεις «των τελευταίων ετών», από την άλλη πλευρά, περιέγραψε τη συμβολική ανακήρυξη της ανεξαρτησίας στις 27 Οκτωβρίου, η οποία στηρίχθηκε σε αυτήν ακριβώς την ψηφοφορία ως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της Generalitat που έχει κάνει ποτέ και που είναι περιφερειακή κυβέρνηση της Καταλονίας. Επιπλέον κατηγορούσαν οι του Domenech τους αυτονομιστές να θέλουν να ανατρέψουν το κοινοβούλιο και να δημιουργήσουν πολιτικές παράλληλες δομές στον πρώην πρόεδρο Carles Puigdemont για να εξασφαλίσει μια θέση κλειδί στο εκτελεστικό ."Σας ενώνει περισσότερο το παρελθόν παρά το μέλλον. Δημιουργείτε σύμβολα, όχι πολιτική, "λέει ο Domènech, ο οποίος αποκρύπτει όμως τη λύση που πρότειναν οι Podemos. Αντ' αυτού, τονίζει μέσα από ένα μάθημα ιστορίας για το 1930, όταν ο τότε Πρόεδρος Περιφερειακής Lluís Εταιρείας υπερασπίστηκε το Κοινοβούλιο της Καταλονίας ως ένα ενιαίο παράδειγμα της Καταλανικής κυριαρχίας. Ο κ. Domènech ξέχασε όμως να αναφέρει ότι είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς την κυριαρχία στην τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδο. Εξάλλου, τα κόμματα της ανεξαρτησίας έχουν νόμιμη απόλυτη πλειοψηφία στην εκλογική περιφέρεια.
Τάση για παζάρια
Quim Torra, μέλος της Junts per Catalunya, στη κέντρο-δεξιά συμμαχία που κάποτε ιδρύθηκε από τον Puigdemont για να προωθήσει την ανεξαρτησία, κατέφυγε και αυτός ιστορικά στο παρελθόν παρά στο παρόν. Ο μόνος νόμιμος εκπρόσωπος για παράδειγμα των Καταλανών είναι το περιφερειακό κοινοβούλιο, και μάλιστα από τον 14ο αιώνα. Απέναντι σε αυτό βρίσκεται συνέχεια μια ολοένα και περισσότερο αυταρχική Ισπανία, από τη δικτατορία του Miguel Primo de Rivera (1923 - 1930), την εποχή του Φράνκο (1939 - 1975) και μέσα από την λεγόμενη «αποκατάσταση Bourbon,» της Ισπανίας γνωστή ως δημοκρατική μετάβαση του βασιλιά Χουάν Κάρλος (1975 - 2014). Σε αυόλα αυτά τα χρόνια η Καταλονία βρισκόταν συνέχεια σε βάναυση καταστολή από το κέντρο είπε ο Quim Torra. «Μόνο με την Καταλανική Δημοκρατία θα είμαστε ελεύθεροι», δήλωσε στον επίλογό του και έφυγε σιωπηλά χωρίς να αναφερθεί, στο ότι η δεξιά στην Καταλονία τα ‘έκανε πλακάκια’ με αυτή την «αρχαϊκή» και «κατασταλτική» κεντρική κυβέρνηση για μεγάλο χρονικό διάστημα, που ακόμα , και ο Συντηρητικός Artur Mas μεταξύ 2010 και το 2012 εμφανίστηκε ως το μοντέλο του μαθητή που υπερασπιζόταν την πολιτική της λιτότητας από τη Μαδρίτη.
Η τόσο μισητή στην Καταλονία «κουλτούρα της μετάβασης» με την αυταρχική κατανόηση για δημοκρατία όπου μόνο η πολιτική ελίτ μπορεί να λειτουργήσει, καταδικάζοντας τον λαό να παρακολουθεί απλά – [ούτε να παρατηρούν δεν τους αφήνουν πλέον, ένα γενικότερο χαρακτηριστικό του σημερινού διαπλεκόμενου νεοφιλελεύθερου πολιτικό-οικονομικού συστήματος] , είναι πολύ περισσότερο εμφανές στο στρατόπεδο της ανεξαρτησίας, από ότι πολλοί στη βάση το επιθυμούν. Τις τελευταίες εβδομάδες παρείχαμε πολύ επεξηγηματικό υλικό. Οι ηγέτες της Junts per Catalunya και η κοινωνικοφιλελεύθερη Esquerra Republicana de Catalunya (ERC), το άλλο μεγάλο Κόμμα Ανεξαρτησίας, προσπάθησε μαζί με τον εξόριστο Puigdemont στα παλίσια ενός παζαριού ένα σχηματισμό κυβέρνησης. Στην αρχή λεγόταν, ότι ο Puigdemont ήθελε να επιστρέψει για να γίνει πρόεδρος. Μετά φημολογήθηκε ότι είχε επιλέξει την Έλσα Αρτάδη - έναν από τους εμπιστευτικούς του συνεργάτες - ως υποψήφια. Αργότερα εικαζόταν ότι ο πρώην πρόεδρος ήθελε μια παράλληλη κυβερνητική δομή στις Βρυξέλλες, ένα «Συμβούλιο της Δημοκρατίας», ώστε να έχει τον έλεγχο και από μακριά.
Το ERC - έφτασε ως Junts per Catalunya, τον Δεκεμβρίο του 2017 σε 21% – και κατέστησε σαφές: Ο Puigdemont θα μπορούσε να παραμείνει συμβολικός πρόεδρος, αλλά ο φυλακισμένος ηγέτης του ERC Oriol Junqueras de facto θα έπρεπε να κατείχε την εκτελεστική εξουσία. Υπήρξε κόντρα μεταξύ των παρατάξεων της αυτονομίας, και οι διαφορές τους με κάθε νέα κλήση από το Ανώτατο Δικαστήριο γινόταν όλο και πικρότερες: Θα μας βάλουν υψηλά πρόστιμα ή ακόμη θα μας φυλακίσουν γιατί επιμένουμε πάρα πολύ στην ανεξαρτησία? Πολλοί Καταλανοί πολιτικοί ίσως το αναρωτιόντουσαν μηρός στο δικαστήριο και στη συνέχεια μάλλον υα εξήγαγαν τα συμπεράσματά τους για το πώς θα κινηθούν.
Στην πραγματικότητα, οι αποφάσεις, οι φυλακίσεις και οι απειλές του ισπανικού δικαστικού σώματος αφήνουν το σημάδι τους. Κρυμμένη πίσω από μια όμορφη ρητορική, το στρατόπεδο ανεξαρτησίας και αυτονομίας δίνει περισσότερο έμφαση πλέον στην αποφυγή της ανυπακοής. Έτσι, στις διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης, η "πιο επαναστατική" συνιστώσα - procés constituent, - έπεσε στο κενό. Αυτό δεν ενθουσιάζει το αριστερό κόμμα CUP καθώς και άλλες εκατοντάδες Δημοκρατικές Επιτροπές με σκοπό την προστασία της Δημοκρατίας (CDRs) που δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την Καταλονία από τον Οκτώβριο του 2017. Παρόλο που το CUP εξακολουθεί να προκαλεί δημοσίως με την εξέγερση και να βλέπει τον μοναδικό τρόπο ανεξαρτησίας μια επαναστατική εκκίνηση, το κόμμα δεν πήρε θέση στην κοινοβουλευτική συνεδρίαση την 1η Μαρτίου. Η δήλωση, η οποία συμφωνήθηκε από όλα τα κόμματα της ανεξαρτησίας, δεν επικύρωσε τελικά τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας στις 27 Οκτωβρίου!
Αυτός δεν είναι λόγος να μην δημιουργηθεί ένας διαφορετικός καυγάς Το βράδυ της 1ης Μαρτίου, ο Carles Puigdemont ανακοίνωσε με τηλεοπτικό μήνυμα ότι παραιτήθηκε από την προεδρία. Ο Jordi Sánchez είναι ο ιδανικός υποψήφιος, είπε. Ωστόσο, ο πρόεδρος της πρωτοβουλίας ANC και κορυφαίος υποψήφιος της λίστας Puigdemont δύσκολα θα μπορέσει να αναλάβει καθήκοντα. Από τα μέσα Οκτωβρίου έχει φυλακιστεί για την υποκίνηση της εξέγερσης. Εάν απελευθερωθεί, ο Sánchez θα είναι ο σωστός υποψήφιος για πολλούς: ένας ακτιβιστής χωρίς να ανήκει κομματικά κάπου, προσεκτικός και με στρατηγική σκέψη. Από τη φυλακή, συνέστησε να μην δοθεί μονομερώς καμία διακήρυξη ανεξαρτησίας - ο χρόνος δεν ήταν ο ακατάλληλος. Φυσικά οι θέσεις αυτές είν αι αντίθετες σε εκείνες τις θέσεις του CUP, οι οποίες συντάσσονται στο: ο Puigdemont, όχι ο Sánchez, είναι ο μοναδικός υποψήφιος τους. Το ERC είναι επίσης επιφυλακτικό προς τα έξω, στο λαό τις μάζες, αλλά είναι πιθανό συμφιλιωθεί με τον Sánchez, τον οποίο σέβεται ως συμβολική μορφή. Ο Sánchez θα μπορούσε να δώσει νέα ώθηση στο κίνημα ανεξαρτησίας και να επιτρέψει στο ERC να αναλάβει αποτελεσματικά κυβερνητική δράση στα πλαίσια μιας ισχυρής αντιπροεδρίας.
Οι Seniors διαδηλώνουν
Εν τω μεταξύ στους δρόμους διαδηλώνουν για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Για εβδομάδες, μαχητικοί ηλικιωμένοι στα πλαίσια των διαμαρτυριών τους παντού απαιτούν αύξηση των χαμηλών συντάξεών τους. Ταυτόχρονα, οι προετοιμασίες για τη γενική απεργία για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου προβλέπουν συζητήσεις για το φεμινισμό, την ανισότητα των μισθών και τη βία κατά των γυναικών. Ένα τέτοιο έντονο δημόσιο πολιτικό διάλογο η χώρα ποτέ δεν γνώριζε σε αυτό το βαθμό. Η συντηρητική κεντρική κυβέρνηση αντιμετωπίζει εντυπωσιακά νευρικά τις διαμαρτυρίες, δεν κολλάει στη σκληρή σκληρότητα με την οποία αντιμετώπισε και την Καταλανική αυτονομία. Ενάντια στους Καταλανοί μπορούν να κυβερνούν άνετα, αλλά εναντίον των γυναικών και των ηλικιωμένων, απέναντι σε τόσους δυνητικούς ψηφοφόρους? Τα κόμματα ανεξαρτησίας της Καταλονίας θα βοηθούσαν πολύ εάν υιοθετήσουν το απλό σύνθημα της φεμινιστικής διαδήλωση:μαζί είμαστε περισσότεροι!
