ΔΩΣΤΕ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΕ ΙΣΑ & ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ

 Ο Δημόσιος χώρος της νέας παραλίας. Ποιος ειναι αυτός?

Υπάρχει ταυτότητα της νέας παραλίας  σαν δημόσιος χώρος? Όπως μέχρι πριν μερικά χρόνια όπου υπήρχε ο διαχωρισμός μεταξύ  δημόσιου ρόλου και ιδιώτη ατόμου και μεταξύ δημόσιου χώρου και ιδιωτικού χώρου ή του έχει γίνει και αυτού εκκαθάριση (όπως επίσης και σε πολλούς άλλους τομείς όπου θα μπορούσες να βρεις  ακόμα ίχνη αυτού του διαχωρισμού αλλά και εκεί με μόνο και μόνο που θέτεις το ερώτημα του διαχωρισμού επιτελεστικά εκκαθαρίζεις τον διαχωρισμό αυτό) ?

Εδώ δεν είναι το καθήκον μας μας να καταδικάσουμε μια ιδιωτική πρωτοβουλία. Όχι φυσικά. Εδώ θα πρέπει να το δει ο κάθε Δημότης, σαν Πολίτης και όχι σαν Ιδιώτης, μαζί με τη Δημαρχιακή Αρχή, ότι έχουν απέναντι σε βασικές αρχές καθορισμού και εκμετάλλευσης της δημόσιας σφαίρας και χώρου δικαιώματα και υποχρεώσεις. Εκτός και δεν μας ενδιαφέρει πλέον τίποτε άλλο από το “τι είμαστε εκείνη τη στιγμή” που ενεργούμε  και δεν σκεφτόμαστε τι θα θέλαμε να έχουμε ή να είμαστε και στο μέλλον. Και εδώ έχει χάσει το παιγνίδι η αειφορία. Αειφορία και ο ναρκισσισμός του νεοφιλελευθερισμού δεν πάνε μαζί. Αυτό πρός όλες τις κατευθύνσεις της εκάστοτε δημαρχιακής αρχής.

Η μεταμοντερνίστικη ιδεολογία διακατέχει πλέον όλα τα πολιτισμικά στρώματα του πληθυσμού από Δήμαρχο, Αντιδήμαρχο, Αρχιτέκτονες και πολεοδόμους που το κάνουν συνειδητά λόγω ναρκισσισμού – εάν  δεν έχουν συνειδητοποιήσει το έγκλημα που διαπράττουν απέναντι σε αυτά που κατόρθωσε η νεωτερικότητα-  μέχρι και τον άπορο που πολλές φορές τον αναγκάζουν να συμπεριφερθεί με το ίδιο τρόπο σε άλλο επίπεδο για να αισθανθεί άπορος συνέχεια και να κρέμεται από την καλοσύνη του Δημάρχου ή κάθε υπηρεσίας.

Το performative turn

Ιούλιος 2018: Η βιομηχανία διατροφής στο ζενίθ. Με μια τέτοια λογική που να βγούμε στους δρόμους ενάντια στις διεθνείς συμβάσεις ελεύθερων εμπορικών συναλλαγών και υπηρεσιών (CETA, TTIP JEFTA, TiSA) για να προστατέψουμε τη διατροφή μας και τον πολιτισμικό της χαρακτήρα τουλάχιστον στο μέλλον. Εμείς οι ίδιοι έχουμε φέρει τη λογική αυτή ήδη. Adieu! Αλλά  και οι της τέχνης και της αισθητικής ART ART ART ΚΑΙ ξερό ART. Ας μπει κάποιος μέσα να τρίψει να καθαρίσει. Δικά του  καλημέντα είναι:


"Πληρώνουμε άρα πρέπει να έρθει ο Δήμος να καθαρίσει" τις βρωμιές μας.  Γιατί να μην υπάρχει πολιτική αγωγή ανακύκλωσης και να μη τα μαζεύει ο Δήμος. Να πρέπει ο Δήμος να το κάνει, να τα πηγαίνει στην ανακύκλωση χωρίς να το λαμβάνει υπόψη του ο Δημότης. Πάλι έτοιμο στο πιάτο του το δίνεις. Παθητικός ανακυκλωτής ο πολίτης, όποιος πολίτης.

Μακροχρόνιες μισθώσεις ιδιωτικού/εμπορευματικού χαρακτήρα μέσα σε ένα δημόσιο χώρο, όπου ο μισθωτής μπορεί να αποκλείσει πολίτες απο την χρήση του συγκεκριμένου χώρου, χωρίς να θέσετε προϋποθέσεις αειφορικού χαρακτήρα εκμετάλλευσης, καθώς εσεις πλέον μόνο ανθρωποκεντρικά καταλαβαίνετε το κόσμο σας. Μόνο οι υπερβολικές και όχι επαρκείς ανάγκες του κόσμου υπάρχουν και πρέπει να εκπληρωθούν!

Και μετά τον απαξιώνετε σαν πολίτη. Θέλετε να έχετε  μόνο τη κυριαρχία τους Δήμαρχοι σαν αδύναμα άτομα, γιατί αν αλλάξει προς το καλύτερο ο Δημότης σας, δεν χρειάζεστε εσείς να βγαίνετε και να λέτε πολλές φορές ασυναρτησίες. Γιατί δεν κάνετε μια τέτοια πολιτική, έτσι ώστε ο Δημότης να ψάξει να πάει στο κάδο ανακύκλωσης να ρίξει το πλαστικό ποτηράκι και το αλουμίνιο. Που είναι η πρωτοπορία του Δήμου να ορίσει και να καθορίσει, ότι όσοι χρησιμοποιούν τη νέα παραλία εμπορικά θα πρέπει να έχουν και συγκεκριμένα υλικά συσκευασία-αποδομήσιμα ?Που είναι το πλαίσιο του Δήμου για σωστή χρήση με εκπαιδευτική πολιτική στους πολίτες του και σε αυτούς που κάνουν χρήση δημόσιο χώρο εμπορικά? 

Είχαμε αναφερθεί και στις λαϊκές αγορές που θα έπρεπε εκεί ο Δήμος να ξεκινήσει την πολιτική του αγωγή και να πείσει του συμμετέχοντες αγρότες και εμπόρους να καθαρίζουν τα χοντρά πριν φύγουν και να πηγαίνουν τα πράσινα σε κάδο κομποστοποίησης, όχι να αφήνουν μια εικόνα άθλια στο τέλος και να φεύγουμε  και γαία πυρί  μιχθήτω. Τα σκαμπό στα γυάλινα ήρθαν Mayors!

Στη κυριολεξία να κάνουμε και τη δουλειά μας στο δημόσιο χώρο… Διάβασμα σε 1,5'

Στη κυριολεξία να κάνουμε τη δουλειά μας στο δημόσιο χώρο…

Και πέρυσι τα ίδια. Δηλαδή πρέπει να περιφράχθεί, με δημόσια δαπάνη που λένε, ο χώρος για να μη πηγαίνουν οι πολίτες μετά  το ποτάκι να αφοδεύουν εκεί?

Και πηγαίνοντας βολτίτσα τη μικρή τετράποδη φίλη δεν γλυτώνω από τη θέα, πραγματικά θέα, κάποιων ούτε καν σου ρεάλ σκηνικών. Απερίγραπτες σκηνές. Κατά τα άλλα εναλλακτικά!

Και να κατασκευάζονται αυτά τα σκηνικά σε ιδιωτικούς χώρους, ναι δεκτό, εισαι στο χώρο σου κάνεις ότι θέλεις. Στο δημόσιο χώρο όμως, τι λόγο ύπαρξης έχουν όταν συνδέονται επι πλέον και με διάθεση αλκοόλ?  Διατίθεται η θέα του Θερμαϊκού με ρόφημα gratis? Όχι βέβαια, προφανώς με οικονομικό όφελος.

Φυσικά και ο κάθε ένας πρέπει να είναι ελεύθερος για τις παραστάσεις του και τη έκφρασή του στο δημόσιο χώρο. Όμως να κάνεις τις δικές σου παραστάσεις με δήθεν σκηνικά εναλλακτικά- είναι και in πλέον το εναλλακτικό- και από τις οποίες να βγάζεις οικονομικό κέρδος, αυτό σε δημόσιο χώρο είναι λίγο έως πολύ αντιφατικό και δεν συνάδει με το κλασσικό τρόπο προσδιορισμού και χαρακτηρισμού του δημόσιου χώρου. Ναι ο χρόνος κυλάει και εξελίσσεται η κοινωνία θα που κάποιοιοι και πρέπει να προσαρμοστούμε και εμείς. Ας περιμένουμε να δούμε  και εμείς οι Τ-REX τι προσαρμογή θα πρέπει να κάνουμε όταν σε αυτό το δημόσιο χώρο λειτουργήσουν 3 περίπτερα γυάλινα σαν αναψυκτήρια, το Maison Crystal απο τον ΠΑΟΚ και τμήματα του χώρου έχουν υιοθετηθεί απο ιδιώτες για συντήρηση καθώς ο Δήμος αδυνατεί να συντηρήσει την επένδυση διαμόρφωσης της Νεας Παραλίας που σχεδίασε και υλοιποίησε.

Αλλά ας το αφήσουμε αυτό. Το πράσινο που βρίσκεται δίπλα σε όλα αυτά τα σκηνικά, πόσους ανθρώπους αντέχει ποια είναι η φέρουσα ικανότητα του. Και ας αφήσουμε το πράσινο, ακόμα και για τον γενικώτερα περιβάλλοντα χώρο έχει γίνει κάποια έρευνα για τη φέρουσα ικανότητα και τι είδους και πόσες δραστηριότητες  επιτρέπονται να υπάρχουν στο χώρο αυτό λίγο πρίν καταστραφεί 1 τμ. πρασίνου? Και δεν είμαστε σκληροπυρηνικοί οικολόγοι. Όχι, αλλά δίνουμε το παράδειγμα για να κάνουμε κάτι κατανοητό, το οποίο τόσο οι πολίτες όσο και οι υπηρεσίες του Δήμου το αγνοούν σκόπιμα, και λόγω πολιτικού κόστους, αλλά και μάλλον λόγω επιστημονικής άγνοιας μάλλον για να μη το αγγίζουν.

Και το τελευταίο. Όλες οι δραστηριότητες αυτές που αποσκοπούν στο κέρδος και όχι στην επιβίωση, γιατί τελευταίο είναι διαφορετικό, λειτουργούν με μηδενικό περιβαλλοντικό κόστος. Δηλαδή χρησιμοποιούν το περιβάλλον,  το δομημένο και το φυσικό, σαν παράγοντες δημιουργίας  πρόσθετους εισοδήματος, αλλά προς μία τιμή κόστους του περιβάλλοντος  ίσο με το μηδέν. Δεν πληρώνουν δηλαδή σε ένα ταμείο ένα ισοδύναμο χρήσης του περιβάλλοντος. Και αν έχουν άδεια λειτουργίας ο Δήμος σίγουρα δεν έχει βάλει κάτι αντίστοιχο  ή το κόστος επαναφοράς της αρχικής κατάστασης μέσα στην τιμή της άδειας που εκδίδεται άπαξ για δυο ή τρία χρόνια στη καλύτερη περίπτωση.

  

 

 

Εμείς τη δουλεία μας κάνουμε!

Στη Νεα Παραλία Θεσσαλονίκης – δυστυχώς πάλι σαν παράδειγμα το φέρνουμε γιατί γίνεται καθημερινά βιασμός της ελευθερίας του δημόσιου χώρου. Σε τμήμα μ 250 μτρ. x π 70 μτρ. Τι συμβαίνει?

Η δημόσια σφαίρα καταργείται, ο δημόσιος χώρος αυθαίρετα ιδιωτικοποιείται και εμπορευματικοποιείται ίσως με την ευλογία της ΤΑ, καταστρέφεται ρυπαίνεται το περιβάλλον, ο πολίτης μένει παθητικός, η ΤΑ δε κοιτάζει σφυρίζοντας.

Business as usual τώρα και πολλές Ολυμπιάδες από ανίκανους Δημάρχους και Δημοτικές υπηρεσίες για το αυτονόητο. Ο πολίτης δε, προσπερνά δίπλα από αυτά σαν zombi.

Και αισθανθήκαμε ότι κάτι πρέπει να συμβεί, ιδιαίτερα όταν είδαμε τη λιμνούλα βεζινολαδιών στο δένδρο για τη λειτουργία της γεννήτριας. Καλέσαμε την αστυνομία και έγινε επώνυμη καταγγελία, τόσο για ηχορύπανση όσο και για ρύπανση περιβάλλοντος εδάφους με κίνδυνο ξήρανσης δένδρου. Ήρθαν οι αστυνομικοί με τα ποδήλατα και … δεν γνωρίζουμε τι έγινε. Πάντως ήρθαν.

Ίσως το δούν διαφορετικά οι επιχειρηματίες και να μην είναι μόνο δήθεν με κάδους ανακύκλωσης για να λένε προστατεύουμε το περιβάλλον. Τι ποτηράκια χρησιμοποιούν, τι χυμούς «φυσικούς» λεμονιού χρησιμοποιούν, καλαμάκια από μακαρόνια ίσως?

 

Και βέβαια γυρίζοντας σου επιφυλάσσει η θέα αυτών ότι όλα λειτουργούν κανονικά… μέσα στην α-κανονικότητα