H προκλητική αντιμετώπιση της COVID-19 από την πολιτική.
Μήπως ήδη σήμερα και όχι αύριο να απαιτήσουμε καλώντας τους ανίκανους και αδέξιους πολιτικούς να λογοδοτήσουν?
Στα SM ο χλευασμός δίνει και παίρνει. Όσον αφορά τις ενέργειες των πολιτικών μας σχετικά με την αντιμετώπιση της ασθένειας COVID-19, των δικών τους προκλητικών ενεργειών και το πως χειρίζονται ακόμα το καρτέλ της παραγωγής των εμβολίων. Και όχι μόνο αυτό όλοι ασχολούνται με την αποκατάσταση από το σύμπτωμα, αλλα κανείς δεν προσανατολιζεται στις αιτίες που η επιστημονική κοινότητα έχει θίξει και κρούει συνέχεια τη καμπάνα του κινδύνου τώρα και αρκετά χρόνια.
Και όμως το θέμα δεν είναι τόσο επιφανειακό για να το εγκαταλείψουμε σε αυτό το στάδιο. Πολύ περισσότερο. Είναι η στιγμή και όφειλε να ήταν ήδη τώρα και καιρό να σιωπήσουμε με τον επικοινωνιακό οργασμό που μας διακατέχει απέναντι στους αναξιόπιστους πολιτικούς μας και να ανασυνταχθούμε για μια κοινωνική αντιμετώπιση της ανικανότητας τους. Ένα αξιόλογο άρθρο στο μέσο BMJ ισχυρίστηκε ότι οι πολιτικοί σε όλο τον κόσμο πρέπει να θεωρηθούν υπεύθυνοι για την κακή διαχείριση της πανδημίας COVID-19.
Μετά από δύο εκατομμύρια θανάτους, μήπως θα πρέπει να βρούμε τις αιτίες και τους λόγους για τους οποίους απέτυχε η αντιμετώπιση της πανδημίας.
Πώς θα μπορούσε ο όρος «δολοφονία» να εφαρμοστεί σε αποτυχίες με πρόθεση απέναντι σε μια πανδημία; Ο Abbasi θεωρεί, ότι τουλάχιστον, στα πλαίσια της COVID-19 μπορεί να χαρακτηριστεί ως «κοινωνική δολοφονία» (socicid) που απαιτεί ένα είδος αποκατάστασης.
Όταν οι πολιτικοί και οι ειδικοί λένε ότι είναι πρόθυμοι να επιτρέψουν δεκάδες χιλιάδες πρόωρους θανάτους, για χάρη της ανοσίας της αγέλης ή με σκοπό να στηρίξουν την οικονομία και μόνο, δεν είναι αυτό κάτι προμελετημένο και μια απερίσκεπτη αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή;
Και όταν οι πολιτικοί αγνοούν σκόπιμα τις επιστημονικές συμβουλές, τη διεθνή και ιστορική εμπειρία, και τα ίδια ανησυχητικά στατιστικά τους μοντέλα, επειδή η ενέργειές τους αντιβαίνουν την πολιτική στρατηγική τους ή την ιδεολογία τους, είναι αυτό νόμιμο;
Αναγνωρίζεται από τη μια πλευρά, ότι οι νόμοι οποιουδήποτε έθνους για πολιτικό παράπτωμα ή αμέλεια είναι περίπλοκοι και δεν έχουν σχεδιαστεί για να αντιδρούν σε πρωτοφανή γεγονότα όπως μια πανδημία, αλλά μετά από περισσότερους από 2.350.000 θανάτους σήμερα, δεν επιτρέπεται να παραμένουμε αδύναμοι βλέποντας τους εκλεγμένους αντιπρόσωπους σε όλο τον κόσμο να συνεχίζουν να είναι άλογοι να μη αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους – σήμερα εκτός των άλλων και όσον αφορά τα εμβόλια - και να είναι ήρεμοι σαν μη συμβαίνει τίποτα.
«Η δολοφονία είναι μια συναισθηματική λέξη», γράφει ο αρχισυντάκτης. Σύμφωνα με το νόμο, μια δολοφονία προαπαιτεί πρόθεση. Όλοι αυτοί οι θάνατοι θα πρέπει να θεωρούνται παράνομοι σύμφωνα με το νόμο. Πώς θα μπορούσε η λέξη «δολοφονία» να εφαρμοστεί λόγω των αποτυχιών αντιμετώπισης μιας πανδημικής ασθένειας?»
Ίσως δεν μπορεί, και δε θα γίνει ποτέ αυτό, αλλά αξίζει να εξεταστεί αυτή η δυνατότητα.
Πηγή- editorial: BMJ 2021; 372 doi: https://doi.org/10.1136/bmj.n314 (Published 04 February 2021) Cite this as: BMJ 2021;372:n314
