Τι γίνεται αν η μετάβαση στην καθαρή ενέργεια κοστίζει πολύ λιγότερο απ' ότι μας έχουν πει;
Οι συζητήσεις για το αστρονομικό κόστος μιας βιώσιμης οικονομίας(εδώ αναφερόμαστε μόνο σε καθαρά καύσιμα) παραλείπουν κάποιες από τις εξοικονομήσεις από τη χρήση λιγότερων ορυκτών καυσίμων, σύμφωνα με μια νέα ανάλυση.
Η παγκόσμια μετάβαση στην καθαρή ενέργεια έχει κόστος, αλλά μπορεί να είναι πολύ χαμηλότερο από τα αριθμητικά στοιχεία που μερικές φορές προκύπτουν. Οι διαφορές είναι μεγάλες και ανέρχονται σε τρισεκατομμύρια ή ακόμη και δεκάδες τρισεκατομμύρια δολάρια.
Μια νέα ανάλυση από την RMI, την ομάδα έρευνας και προώθησης/υπεράσπισης της καθαρής ενέργειας, εντοπίζει αυτό που οι συντάκτες της λένε ότι είναι ένα βασικό ελάττωμα σε πολλές από τις συμβατικές εκτιμήσεις: Δεν λαμβάνουν πλήρως υπόψη τη μείωση των δαπανών για ορυκτά καύσιμα.
«Αυτό το είδος αφηγήματος ότι υπάρχει μια τεράστια αύξηση του κεφαλαίου που απαιτείται για την μετάβαση είναι απλά λανθασμένο», δήλωσε ο Kingsmill Bond, συν-συγγραφέας της έκθεσης και αναλυτής της RMI, η εργασία της οποίας καλύπτει την οικονομική πλευρά της ενεργειακής μετάβασης.
Η έκθεση διαπιστώνει ότι οι παγκόσμιες κεφαλαιουχικές δαπάνες (χρήματα που χρησιμοποιούνται για εξοπλισμό και ακίνητα, μεταξύ άλλων) για τον ενεργειακό εφοδιασμό βρίσκονται σε καλό δρόμο για να είναι περίπου 2,5 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2030, από 2,2 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2023.
«Είναι 2% ετήσια ανάπτυξη», δήλωσε ο Bond. «Σε καθαρή βάση, δεν είναι πολλά».
Η ανάλυση RMI δεν λαμβάνει υπόψη κανένα από τα οικονομικά οφέλη από τον περιορισμό της βλάβης της κλιματικής αλλαγής, όπως η μείωση των ιατρικών ζητημάτων που σχετίζονται με τη θερμότητα και των υλικών ζημιών.
Θα μπορούσε δηλαδή να είναι ακόμα χαμηλότερο το κόστος μετάβασης αν λάβουμε υπόψη και αυτά τα externalities. Η έκθεση χρησιμεύει ως αντίστιξη στις εκτιμήσεις οργανισμών όπως η McKinsey & Company και του Διεθνή Οργανισμού Ενέργειας.
Η McKinsey, η εταιρεία συμβούλων διαχείρισης, ανέφερε σε έκθεση του 2022 ότι οι δαπάνες για συστήματα ενέργειας και χρήσης γης στη μετάβαση σε καθαρό μηδέν θα κόστιζαν κατά μέσο όρο 9,2 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως μεταξύ 2021 και 2050, που είναι ετήσια αύξηση περίπου 3,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως από αυτό που ήταν τότε το τρέχον επίπεδο δαπανών. Οι συντάκτες της McKinsey σημείωσαν ότι αυτή η αύξηση θα ισοδυναμούσε με το ήμισυ των παγκόσμιων εταιρικών κερδών και το ένα τέταρτο των παγκόσμιων φορολογικών εσόδων.
Αυτό ακούγεται τρομακτικό - και είναι παραπλανητικό, σύμφωνα με τον Bond. Η McKinsey κάνει μια άδικη σύγκριση, είπε, επειδή η παγκόσμια οικονομία και οι ενεργειακές δαπάνες αυξάνονται και θα αυξηθούν ανεξάρτητα από το αν το σύστημα βασίζεται σε ορυκτά καύσιμα ή όχι.
Μια δικαιότερη σύγκριση θα ήταν μεταξύ μιας οικονομίας που στοχεύει
· σε καθαρές μηδενικές εκπομπές και
· μιας οικονομίας με σενάριο «business as usual» με βραδύτερη μετάβαση στην καθαρή ενέργεια.
Η McKinsey περιλαμβάνει αυτό το είδος σύγκρισης αργότερα στην έκθεσή της, δείχνοντας ότι η μέση ετήσια αύξηση για ένα σενάριο καθαρού μηδενικού ισοζυγίου είναι περίπου 1 τρισεκατομμύριο δολάρια ετησίως. (Η McKinsey δεν απάντησε σε αίτημα για σχόλιο.)
Ο IEA αναφέρει ότι οι κεφαλαιουχικές δαπάνες για ενέργεια ήταν 2,8 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2023 και θα αυξηθούν σε περισσότερα από 4 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2030 σύμφωνα με το σενάριο «καθαρών μηδενικών εκπομπών», το οποίο είναι ένα από τα πολλά σενάρια στις Παγκόσμιες Ενεργειακές Προοπτικές. (Ο IEA με έδρα το Παρίσι κάνει έρευνα για να βοηθήσει τις 31 χώρες μέλη του, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, να σχεδιάσουν και να διαχειριστούν να καλύψουν τις ενεργειακές τους ανάγκες.)
Ο Bond και οι συνεργάτες του υποστηρίζουν ότι ο IEA είναι παραπλανητικός στις εκτιμήσεις του, επειδή συγκεντρώνει διάφορες κατηγορίες κόστους κεφαλαίου, μερικές από τις οποίες είναι πιο κατάλληλες να συμπεριληφθούν από άλλες.
Η απάντηση του IEA: «Είναι λίγο δύσκολο να απαντήσουμε, καθώς πολλά από τα σημεία είναι ασαφή ή διατυπωμένα αρκετά αόριστα», δήλωσε ο Tim Gould, επικεφαλής οικονομολόγος ενέργειας του IEA.
Είπε ότι ο IEA εξηγεί σαφώς τις μειώσεις στις κεφαλαιουχικές δαπάνες ορυκτών καυσίμων, οπότε πιστεύει ότι αυτή η πτυχή της κριτικής του RMI είναι άστοχη.
Η σύγκρουση αφορά σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο υπολογισμού και επικοινωνίας αυτών των μειώσεων. Μπορώ να δω τι λέει η RMI και μπορώ επίσης να καταλάβω γιατί ο IEA είναι σίγουρος για την προσέγγισή του.
Είναι σημαντικό να διευκρινιστεί ότι η έκθεση της RMI χρησιμοποιεί εκτιμήσεις δαπανών του IEA ως βάση της ανάλυσής της, επομένως οι δύο έχουν πολλά κοινά. Η διαφορά είναι ότι η RMI κάνει αυτό που οι συγγραφείς λένε ότι είναι δικαιολογημένες προσαρμογές στους αριθμούς του IEA ως μέρος ενός ευρύτερου επιχειρήματος ότι η μείωση των δαπανών για ορυκτά καύσιμα θα πρέπει να θεωρηθεί ως μείωση του κόστους της ενεργειακής μετάβασης.
Θεωρείται μάλλον, ότι ο τρόπος με τον οποίο ο Bond πλαισιώνει αυτό το θέμα είναι συναρπαστικός, συμπεριλαμβανομένης της ιδέας ότι ο κόσμος έχει περισσότερα από αρκετά χρήματα για να πληρώσει για μια γρήγορη μετάβαση.
Η έκθεση του RMI αναγνωρίζει ότι υπάρχει έλλειψη διαθέσιμων δεδομένων για την εκτίμηση του κόστους στις αναδυόμενες αγορές, όπως οι περιοχές εντός της Αφρικής. Εάν η μετάβαση σε αυτά τα μέρη είναι ασυνήθιστα αργή και δαπανηρή, θα μπορούσε να υπονομεύσει την κύρια ώθηση του επιχειρήματος της έκθεσης.
Ο Bond είπε ότι ο ίδιος και άλλοι στο RMI εργάζονται για να χειριστούν καλύτερα το κόστος στα μέρη όπου συχνά λείπουν αυτές οι πληροφορίες.
Ένα από τα κύρια συμπεράσματά από αυτήν την έκθεση είναι ότι η μετάβαση στην καθαρή ενέργεια δεν είναι κάτι περίεργο με αστρονομικό κόστος που θα έπρεπε να φοβόμαστε. Είναι η πίστα στην οποία βρισκόμαστε ήδη.
Το βασικό ερώτημα δεν είναι ο προορισμός, αλλά πόσο γρήγορα θα φτάσουμε εκεί. Οι εταιρείες ορυκτών καυσίμων έχουν πολλά να κερδίσουν από μια αργή μετάβαση και αυτό είναι που ζωντανεύει μεγάλο μέρος της συζήτησης που έχουμε και θα συνεχίσουμε να έχουμε.
