Σκέψεις για τη Simone de Beauvoir: “Οι γυναίκες στην ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανεπαρκείς άνδρες, στην καλύτερη περίπτωση είναι τόσο καλές όσο ένας άνδρας. Και όταν μια γυναίκα έχει γίνει σαν άντρας, τότε πάντα παραμένει ‘το άλλο’”.

 

 

 

Θρίαμβος και τρυφερότητα: Julia Korbik.  “Oh, Simone! Γιατί πρέπει να ανακαλύψουμε εκ νέου τη Beauvoir”. Σκέψεις για τη Simone de Beauvoir.

Άννα Kipke, Teresa Mallt | Τεύχος 02/2018

Διάβασμα 4 ‘                                                                                                                                              THS 14012018   

 

         Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες που δεν μπόρεσαμε να τις κατανοήσουμε νωρίτερα.

Σε μια παραλία στη Λιθουανία: Simone de Beauvoir, εραστής

Φωτογραφία: Antanas Sutkus / Agencu Vu / Laif

 

Η γυναίκα σαν τέτοια δεν υπάρχει. Ούτε σαν  θέμα,  αλλά ούτε και σαν  ανεξάρτητη κατηγορία. Αυτό υποστηρίζει   η Simone de Beauvoir, η Γαλλίδα συγγραφέας, φιλόσοφος και φεμινίστρια, και η οποία  αμφισβήτησε εντελώς, την εικόνα του φύλου. Το βιβλίο της «Το άλλο φύλο», μια παγκόσμια επιτυχία, εξακολουθεί να θεωρείται ορόσημο της φεμινιστικής λογοτεχνίας.

 

“Οι γυναίκες, -διαπιστώνει η de Beauvoir το 1949-, στην ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανεπαρκείς άνδρες, στην καλύτερη περίπτωση είναι τόσο καλές όσο ένας άνδρας. Και όταν μια γυναίκα έχει γίνει σαν άντρας, τότε πάντα παραμένει ‘το άλλο’”.

Αυτό ακούγεται προκλητικό. Όχι μόνο τότε, αμέσως μετά τον πόλεμο, όταν η συγγραφέας έγραψε αυτές τις προτάσεις σε χαρτί. Αλλά ακόμα και σήμερα. Ή ίσως και σήμερα περισσότερο από ποτέ στις περιόδους αντίδρασης  αναφορικά με φεμινιστικά ζητήματα μέσω των πραγματώσεων των δεξιών λαϊκιστών?  Το να ασχοληθείς έντονα με την Simone de Beauvoir μπορεί να είναι μια τόσο μεγάλη ευχαρίστηση όσο και έκσταση συνάμα.

 

Μια γυναίκα ασχολήθηκε πολύ εντατικά με τη μεγάλη Γαλλιδα γυναίκα που θα θα γινόταν σήμερα 110 ετών.  Η Julia Korbik, ανεξάρτητος δημοσιογράφος στο Βερολίνο, μόλις δημοσίευσε το βιβλίο "Oh, Simone! Γιατί πρέπει να ανακαλύψουμε εκ νέου τη Beauvoir."  Στο νέο βιβλίο της, ρίχνει φως στη ζωή της φιλόσοφου από όλες τις πλευρές, από τα αγαπημένα της μέρη στο Παρίσι μέχρι την ουσία της σκέψης της.

 

Σαν παιδί είχε και visit card

Η Beauvoir δεν αισθανόταν πρωτίστως ως γυναίκα, με αυτή την έννοια. «Εγώ ήμουν εγώ», έλεγε απλά. H Beauvoir γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1908 στο Παρίσι, κόρη μιας βιβλιοθηκονόμου και ενός δικηγόρου, που σπούδασε σαν μια από τις πρώτες γυναίκες φιλοσοφία στη Σορβόννη. Τη δύσκολη  agrégation  την περνάει η νεότερη και νεοεισερχόμενη ως δεύτερη καλύτερη της χρονιάς - μετά από τον μοναδικό Γάλλο συγγραφέα Jean-Paul Sartre. Φήμες λένε, πιθανώς μόνο επειδή μια γυναίκα δεν επιτρεπόταν να είναι πρώτη.

 

Όταν η Beauvoir είναι τριών ετών, δεν ψάχνει για πνευματική καριέρα ακόμα. Οικογένεια Beauvoir  ανήκει στην αστική κοινωνία των πολιτών, και όπως ταιριάζει σε μια σημαντική κοινωνικά κόρη, η μικρή Σιμόν έχει τη δική της επαγγελματική κάρτα, που αφήνει διακριτικά σε επισκέψεις σε ξένα σπίτια, όπως της δίδαξε η αστική συνείδηση της μητέρα της. Στην πραγματικότητα, τα οικονομικά τους δεν ήταν καλά, και όταν η Beauvoir είναι ένδεκα ετών, η οικογένεια υποβαθμίζεται κοινωνικά λόγω οικονομικών δυσκολιών. Για εκείνη και την αδελφή της Hélène, αυτό σημαίνει ότι δεν επιτρέπεται να «παντρευτούν»   σύμφωνα με τη γυναικεία ζωή. «Εσείς, τα μικρά μου, δεν θα παντρευτείτε, πρέπει να δουλέψετε», εξηγεί ο πατέρας τους.

 

Και αυτό κάνει η Beauvoir. Ο φόρτος εργασίας της είναι τεράστιος καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της. Αυτή, η διανοούμενη, η φιλόσοφος, η συγγραφέας, θα καθιερώσει και θα τεκμηρειώσει τον υπαρξισμό, λαμβάνει  για τη λογοτεχνική της εργασία το βραβείο, Prix Concourt, το υψηλότερο λογοτεχνικό βραβείο στη Γαλλία. Ταξιδεύει σε όλη τη ζωή της τον κόσμο και μεταφέρει  τα πάντα σε μυθιστορήματα, δοκίμια, επιστολές, την αυτοβιογραφία της σε τέσσερις τόμους που έγραψε, ένα κοσμοϊστορικό έργο, για το οποίο  η Αμερικανίδα συνάδελφός της  Κέιτ Μίλετ θα πει αργότερα: «Ποιος θα έγραφε ποτέ ένα βιβλίο, το οποίο θα άλλαζε τη μοίρα όλων των ανθρώπων? "

 

Αυτό το βιβλίο, «The Other Sex», δημιουργεί δημόσια μια γυναίκα από την Beauvoir – ναι πόσο παράδοξο! Γιατί είναι ένα βιβλίο για την απελευθέρωση από την καταπίεση ως γυναίκα ή από το να-Πρέπει-να-Γίνεις-Γυναίκα .

Την πρώτη εβδομάδα πωλούνται περίπου 22.000 αντίτυπα, το Βατικανό το βάζει στο στόχαστρο.  Ξεκινάει το δεύτερο γυναικείο κίνημα. Αλλά για τη Beauvoir, αυτό σημαίνει: Από ένα εξαίσιο πνεύμα γίνεται σε μια «ακτιβιίστρια  για τα δικαιώματα  των γυναικών». Σε μια εποχή κατά των αντισυλληπτικών στη Γαλλία, όπου μια γυναίκα, παρά την εισαγωγή δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες χρειάζονται την συγκατάθεση του συζύγου για να έχει λογαριασμό σε τράπεζα, και το χλευαστικό σχόλιο του Γάλλου Προέδρου, σχετικά με ίδρυση ενός υπουργείου των γυναικών με τα λόγια: «Ένα Υπουργείο για θέματα γυναικών; Γιατί όχι και μια υπηρεσία για πλέξιμο; "

 

Σε αυτή τη περίοδο, το να είσαι "φεμινίστρια" είναι ένα εμπορικό σήμα. Επιπλέον, η Beauvoir έχει μια δια βίου σχέση με τον Sartre, του οποίου η διασημότητα - και η αρρενωπότητα - την "υποβαθμίζει" σε σύντροφό του. «Η φεμινίστρια», «η ερωμένη  του Sartre»: Η Beauvoir χαρακτηρίζεται πλέον ως γυναίκα.

 

«Το άλλο φύλο», όμως,  η Beauvoir το γράφει σαν υπαρξίστρια. Ρωτάει ποια είναι η ελευθερία και δηλώνει ότι όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν τους ίδιους όρους  και προϋποθέσεις για ελεύθερη διαβίωση και δράση. Σαν φιλόσοφος προσπαθεί, «να εξετάσει τις δυνατότητες που προσφέρονται στις  γυναίκες από αυτό τον κόσμο, και τις δυνατότητες που τους στερεί αυτός ο κόσμος, τα όριά τους, την ευτυχία και την δυστυχία τους, δικαιολογίες τους, τα επιτεύγματά τους». Σε 14 μήνες, γράφει ένα ριζοσπαστικό μανιφέστο, σχεδόν 1.000 σελίδες, μια πολύ σύνθετη ανάλυση της ιστορίας και της κατάστασης των γυναικών. Χρησιμοποιεί διαφορετικούς τομείς: την εθνολογία, τη βιολογία, την ιατρική, τη λογοτεχνική ιστορία και την ψυχανάλυση. Επίσης, ερευνά και ερωτά γυναίκες για τη ζωή, τις επιθυμίες και τις εμπειρίες τους.

 

Οι γυναίκες βιώνουν πολλούς περιορισμούς. Συγκεκριμένα, ο μύθος του θηλυκού αποδίδει στις γυναίκες ένα χαρακτήρα και έναν χώρο στον κόσμο που τις καθιστά δευτερεύουσες. Το θηλυκό είναι ακατάλληλο για πολλά πράγματα, σύμφωνα με το μύθο: οι μητέρες, για παράδειγμα, ανήκουν στην κουζίνα. 

 

Η Beauvoir επιμένει ενάντια στην οικονομική εξάρτηση, ενάντια στους κανόνες της ομορφιάς, την σκιερή ύπαρξη γυναικών στη δημόσια σφαίρα και στην πολιτική. Καταδικάζει την καταστολή της γυναικείας δημιουργικότητας, της πνευματικότητας και του πόθου. Κατά τη διάρκεια της ζωής της, απορρίπτει τον γάμο ως «περιοριστική ταξική αστικοποίηση και θεσμοθετημένη παρέμβαση του κράτους σε ιδιωτικά θέματα». Αργότερα, λέει ότι αισθάνθηκε υποχρεωμένη να ανήκει στους ετεροφυλόφιλους και συμβουλεύει τις γυναίκες να αντιταχθούν σε αυτή την κοινωνική συνέπεια [και γραμμή].

 

Η Beauvoir δεν αρνείται τις διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών. Απλώς εξηγεί ότι δεν είναι προκαθορισμένα από τη φύση, αλλά παράγονται πολιτισμικά. Και αυτή η ιδέα της κοινωνικής δημιουργίας της θηλυκότητας (και της αρρενωπότητας) είναι επαναστατική. Μετά την Beauvoir, δεν μπορεί πλέον να εξαλειφθεί.

 

Ακόμα και οι νεότερες γενιές εμπνέονται τώρα από την Beauvoir για να ξεκινήσουν να προβληματίζονται  για τη δική τους κατάσταση και να αψηφούν τις υπάρχουσες συνθήκες και γραμμές.  

 

Να μην είσαι  ικανοποιημένος με άλλο ένα νόμο για την ισότητα των φύλων, αλλά να απευθύνεσαι στα μεγάλα ζητήματα: τι είναι η ελευθερία και πώς μπορούμε να την εξασφαλίσουμε για όσο το δυνατόν περισσότερους; Πώς θέλουμε να οργανώσουμε την εργασία και να βιώσουμε τις σχέσεις μας; Πώς μπορούμε να βρεθούμε ως άτομα;

 

Το  μανιφέστο των ‘σκύλων γυναικών’

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Beauvoir δεν είναι πια η ίδια. Η εσωτερική ζωή της έχει καταρρεύσει, λέει: «Ο πόλεμος είχε αλλάξει όχι μόνο τις σχέσεις μου με όλα, έχει αλλάξει τα πάντα». Ακόμα και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ίδρυσε την αντιστασιακή ομάδα «Σοσιαλισμός et Liberté», ο Σαρτρ είναι στο πλευρό της.

Υποστηρίζει τον αγώνα της Αλγερίας για ανεξαρτησία από τη Γαλλία και, κατά τη διάρκεια του Μαΐου του Παρισιού, το φοιτητικό κίνημα. Όχι μόνο υπέγραψε το μανιφέστο για δημόσια δέσμευση των 343 (γυναικών σκύλων ) για την νομιμοποίηση της άμβλωσης, αλλά το συντάσσει κιόλας. Μαζί με το γυναικείο κίνημα, βγαίνει στους δρόμους.

 

Αυτή είναι η χαρακτηριστική Beauvoir. Σε περισσότερο από οτιδήποτε επιμένει για την ελευθερία, για να παίρνεις την δική σου ζωή στα χέρια σου, να ξεκινήσεις να διεκδικείς σε ολόκληρο τον κόσμο. "Η δουλειά μου είναι η ζωή μου", είπε η Beauvoir. Και στην πραγματικότητα, συνεχίζουν να είναι το έργο της και η ζωή της ένα πρότυπο: Ειδικά με τον σχεδόν υπέρμετρο και πολύ αποφασιστικό τρόπο  και φιλοδοξία να ληφθεί σοβαρά υπόψη στη δημόσια σφαίρα.

 

Όποιος σήμερα  διαβάζει τα γραπτά της Beauvoir και το νέο βιβλίο της Korbik μαθαίνει πόσο δύσκολη και συναρπαστική  μπορεί να είναι αυτή η γυναίκα την ίδια στιγμή. Οι φράσεις της είναι συχνά παθιασμένες σελίδες θριάμβου. Στην πνευματική της τολμηρότητα και σκληρότητα (unsentimentally) της ανάλυσής της συνδυάζονται με πρόζες, σχεδόν τρυφερές σκέψεις. Λέει, για παράδειγμα: «Πάνω από μια φορά, τις επόμενες μέρες, όταν καθόμουν κάτω από την οξιά ή την ασημένια λεύκα, αισθάνθηκα με φόβο το κενό του ουρανού πάνω από εμένα. ». Ανακαλύπτοντας την Beauvoir- τι περιπέτεια.

Ερώτηση του μεταφραστή και μέλος του blog: Μου ήλθε μια σκέψη σχετικά με τους πρόσφατους, υποκριτικούς τόσο στην ουσία όσο και στην τέχνη, θορύβους, ποιος παρενοχλεί σεξουαλικά ποιόν/ποιά,α ασχέτως ότι κάθε σεξουαλική παρενόχληση ειναι έγκλημα.

Άραγε όλα αυτά τα άτομα, γνωστά και μη, του “άρτος και  θέαμα” αλλά ίσως και της διανοουμενίστικής και creative  τέχνης  που κατηγορούν μετά από χρόνια όταν πλέον έχουν “καταξιωθεί” εμπορικά και που εν μέρει μετά από τόσα χρόνια με κάποιο τρόπο εκπορνεύονται,  έχουν κατανοήσει τη σχέση τους σαν “ εγώ είμαι εγώ” με τον υπόλοιπο κόσμο?

Εγώ η σκύλα, μ' αρεσει το πολύ σεξ στη ζωή μου. Είμαι όμως και φεμινίστρια. Συχνά δεν είναι εύκολο να συμβιβαστούν αυτά τα δύο. Διάβασμα σε 3'

Εγώ, η σκύλα.

Έχω πολύ σεξ στη ζωή μου. Είμαι όμως και φεμινίστρια. Συχνά δεν είναι εύκολο να συμβιβαστούν αυτά τα δύο. 

 Kathrin Weßling

Fotos: Jacob Aue Sobol/Magnum Photos/Agentur Focus (αριστερά); Liliya Rodnikova/Stocksy (δεξιά)

Μια ανοικτή ομολογία μιας γυναίκας φεμινίστριας για τους ενδοιασμούς του εθελοντικού και απελευθερωμένου σεξ και γιατί δεν μιλούν οι γυναίκες γι' αυτό και τις επιθυμίες τους. Για την ημέρα της γυναίκας! Πραγματικά ένα άρθρο μέσα από το οποίο θα μπορούσαν και άνδρες να κατανοήσουν κάτι τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους ίδιους τους εαυτούς.

Μιλώντας και γράφοντας για το σεξ ως γυναίκα σημαίνει συνήθως να μιλάς σεξιστικά. Προφανώς, αφού το πρώτο που με ρώτησαν ήταν, αν θέλω να γράψω αυτό το κείμενο. Ένα κείμενο σχετικά με την άποψή μου για τη γυναικεία σεξουαλικότητα; Ακριβώς τώρα έχουν ανάψει όλα τα alarm, στο κεφάλι και στο στομάχι: Τι θα έλεγε η οικογένεια, οι φίλοι, οι φεμινίστριες, τα ανδρείκελα, τι θα γίνει αν το διάβαζαν μελλοντικοί εργοδότες μου; Τι γίνεται αν αυτό θα έβλαπτε τη φήμη μου και ούτω καθεξής; Ο κατάλογος των φόβων είναι ατελείωτος.

Αλλά ακριβώς γι 'αυτό το λόγο είναι το κείμενο τώρα διαθέσιμο: γιατί ακριβώς αυτό που συνέβη στο κεφάλι μου για λίγα δευτερόλεπτα είναι αρκετά σημαντικός λόγος για να γράψω το κείμενο. Παρά τον φόβο που νιώθω τώρα. Επέλεξα τον τίτλο ακριβώς εξαιτίας αυτού: ιδιοποιούμαι αυτό που λέγεται ότι είμαι και σίγουρα θα είμαι. Είμαι μια "τσούλα", το λιγότερο μια "σκύλα", όταν πρόκειται να κινηθώ σε κανονιστικά πρότυπα. Γιατί είχα και έχω πολύ σεξ. Και είμαι φεμινίστρια. Και δεν είναι πάντα εύκολο να συμβιβάσεις αυτά τα δύο. Μερικές φορές καθόλου.Επειδή η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι τόσο στενά συνδεδεμένη με τη σεξουαλικοποιημένη βία, τον φόβο, τη ντροπή και την καταπίεση, ότι στα πλαίσια αυτής της συνείδησης είναι σχεδόν αδύνατο να μιλήσω για τη σεξουαλικότητα και το σεξ που έχω χωρίς να σκέφτομαι όλα αυτά. Παρ 'όλα αυτά, θα ήθελα να προσπαθήσω να γράψω και να μιλήσω γι' αυτό εδώ. Το βλέπω σχεδόν αδύνατον να γίνει.

Επειδή υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να ντροπιάζουν γυναίκες σαν κι εμένα, για τον ανοιχτό τρόπο που έχω σεξ, για τη συχνότητα, την επαναλειπτικότητα. Και εκείνοι που πιστεύουν ότι είμαι αντιφεμινίστρια επειδή μου αρέσει να ντύνομαι πολύ σέξι, να φλερτάρω και να το κάνω στα κρεβάτια του Βερολίνου. Εκεί κάπου στη μέση βρίσκομαι και προσπαθώ να ενεργήσω με τρόπο που να αισθάνομαι ελεύθερη και ελαφριά. Δεν το πετυχαίνω.

Διότι εκτός από την αξιολόγηση από τους άλλους, υπάρχει και η δική μου συμπεριφορά και η συνεχής αμφισβήτηση της. Και εγώ είχα επίσης αποτροπιαστική συμπεριφορά τα τελευταία είκοσι χρόνια και έκανα λάθη στην αντιμετώπιση άλλων. Δεν μπορώ να ελευθερωθώ από αυτό και να μη το σκέφτομαι τώρα που γράφω. Πρέπει να τα σκέφτομαι όλα αυτά όλα, όταν μιλάω για σεξ, τα κίνητρά μου, τις επιθυμίες μου, τα λάθη μου.

Γρήγορα να  πάει το πορνό πιο μπροστά, μη το βλέπω
Όλα αυτά το καθιστούν απεριόριστα δύσκολο, διότι μιλάμε για κάτι που προκαλεί συγκρούσεις: Πώς μπορώ να γράψω ένα κείμενο σχετικά με τη σεξουαλική απελευθέρωση αν μπορούσε να έχει τόσες συνέπειες; Ίσως ακριβώς έτσι: αποκαλύπτοντας πόσο δύσκολο είναι όλα αυτά για μένα. Και το κάνω παρ όλα αυτά. Γιατί το σεξ είναι πολύ σημαντικό για μένα. Είναι κάτι στοιχειώδες. Είναι σημαντικό μέρος της προσωπικότητάς μου. Αλλά αυτό είναι πάντα ένα πρόβλημα.

Για πολύ καιρό, για παράδειγμα, ήμουν ντροπαλή για πίπες. Το έβρισκα πατριαρχικό, στη χειρότερη περίπτωση ταπεινωτικό . Στην περίπτωση του πορνό, πήγαινα γρήγορα μπροστά τις σκηνές δεν ήθελα να τις δω όταν το πέος έπαινε πιέζοντας τόσο βαθιά στο στόμα που οι γυναίκες πνιγόντουσαν. Προσπάθησα να αυνανίζομαι και να έρχομαι σε οργασμό με φεμινιστικά πορνό, δεν τα κατάφερα. Τα έβρισκα πάντα βαρετά. Το αιώνιο παιγνίδι, το γλύψιμο, οι διάλογοι. Δεν θέλω να δω δυο hipsters να κάνουν σεξ. Θέλω μόνο να παρακολουθήσω σεξ. Παθιασμένο σεξ.

Αλλά ακόμα και αυτή η προτίμηση για έντονο σεξ δεν μπορεί να συνδεθεί με τις φεμινιστικές στάσεις μου. Αλήθεια δεν είναι? Πως συμβιβάζεται αυτό?

Τώρα πια με αναγνωρίζω: ναι. Λειτουργεί. Επειδή η διαφορά ανάμεσα στο φεμινιστικό και το πατριαρχικό σεξ δεν είναι στα ειδικά πράγματα που κάνω. Είναι πολύ περισσότερο κάτι άλλο: το κάνω, επειδή αισθάνομαι ότι θέλω να το κάνω ή το κάνω επειδή πιστεύω ότι το χρειάζονται οι άλλοι.

Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, βρήκα ξανά την επιθυμία μου για πίπες. Όταν δεν ήμουν αναγκασμένη να το δώσω, αλλα ούτε να το αρνηθώ απο φεμινιστικής πλευράς, επέστρεψα στην ελευθερία να γλύφω το ανδρικό πέος όταν ήθελα. Αν πραγματικά, πραγματικά το θέλω. Διότι αυτή είναι η μεγάλη παρεξήγηση: δεν είναι αυτό που κάνουμε, αλλά γιατί το κάνουμε.

Για να το κάνω πιο συγκεκριμένο: Διαφέρει αν θα αφήσω τον εαυτό μου να με πάρει από πίσω κατά τη διάρκεια του σεξ επειδή το απολαμβάνω - ή αν το κάνω επειδή ο άνδρας το απαιτεί ή το θέλει με αυτόν τον τρόπο. Η ταπείνωση και ο πόνος μπορούν επίσης να είναι ευχάριστα συναισθήματα, αρκετά θα έλεγα. Είναι θέμα επικοινωνίας. Και έπρεπε να δουλέψω και σε αυτό το θέμα επάνω.

Για πολλά χρόνια της ζωής μου, ποτέ δεν σκέφτηκα να δείξω σε άνδρα αυτό που μου αρέσει πραγματικά. Και για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν αλήθεια στην περίπτωσή μου, ότι μέσω του αυνανισμού ήξερα τι μου άρεσε. Μερικά πράγματα μπορώ να τα κάνω μόνη μου άλλα με ένα άνδρα ή με ένα δονητή. Και εδώ ανήκουν οι Squirting(κλειτοριδικός οργασμός) και ο κολπικοί οργασμοί. Χωρίς εξαίρεση, όλοι οι άνδρες με τους οποίους κοιμόμουν έβρισκαν γυναίκες που ικανοποιούνται με Squirting super. Αυτή είναι και η εμπειρία πολλών φιλενάδων μου που δίνουν μεταξύ τους συμβουλές για το πώς μπορεί να δουλέψει καλύτερα(αν το επιθυμεί κάποιος).

Όταν καπνίζαμε ξεπαγιάζοντας σε ένα μπαλκόνι κάποιες ημέρες του χειμώνα μιλώντας για το πώς ακριβώς λειτουργεί, σκέφτηκα για λίγο: πω πω, τελικά ζούμε σε μια κοινωνία όπου αυτό δεν είναι πλέον πρόβλημα! Στην οποία οι γυναίκες μπορούν να μιλήσουν ανοιχτά για το Squirting και την καλύτερη τεχνική.

Λίγους μήνες αργότερα, έγραψα χαρούμενη στο προφίλ μου Twitter και Instagram "θετική στο σέξ", δίπλα στο "φεμινίστρια". Το αισθανόμαι συγχρόνως σαν ένα μεγάλο βήμα αλλά και επικίνδυνο. Και ήταν. Μέχρι σήμερα, αρκετοί άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτή η λέξη είναι μια πρόσκληση (και είμαι βέβαιη ότι και αυτό το κείμενο παροτρύνει μερικούς ανθρώπους να λένε "απλά ένα γεια" και να πηγαίνουν παρακάτω). Μια παρανόηση στην οποία πολλές γυναίκες εκτίθενται επειδή είναι ανοιχτές και ειλικρινείς με τη σεξουαλικότητά τους: Το να είμαστε θετικές δεν σημαίνει ότι θέλουμε να πηδηχτούμε με τους πάντες ανά πάσα στιγμή. Απλώς σημαίνει ότι δεν απορρίπτουμε το σεξ όσο είναι ισότιμο. Όλα τα υπόλοιπα είναι μια ατομική υπόθεση, θέμα προτιμήσεων και επιθυμιών.

Πόσο μεγάλη είναι αυτή η παρεξήγηση το ανακαλύπτουμε σε περιβάλλοντα όπως #metoo: εκεί λοιπόν ρωτούν άνδρες και γυναίκες τι είναι ακόμη επιτρεπτό και τι όχι. Πώς μπορούν να φλερτάρουν και να γαμήσουν. Και τελικά είναι πολύ απλό - η σεξουαλική βία, όπως ο βιασμός και η κακοποίηση είναι ακριβώς αυτό: μια βία που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από την κάλυψη της σεξουαλικότητας. Σε περιπτώσεις όπως του Harvey Weinstein και απεριόριστών πολλών άλλων περιπτώσεων, το σεξ χρησιμοποιείται μόνο για άσκηση βίας και εξουσίας. Είναι μόνο ένας τρόπος για έναν τελείως διαφορετικό σκοπό. Μιλώντας για αυτό, η αβεβαιότητα από όλες τις πλευρές, αποκαλύπτει μόνο πόσο λίγο μιλάμε για αυτή τη διαφορά. Και για πόσους ανθρώπους φαίνεται απολύτως αποδεκτό, ότι η κακοποίηση και η βία αποτελούν μέρος μιας υγιούς σεξουαλικότητας.

Δεν είναι έτσι. Όποιος σκοπίμως ενεργεί υπερβολικά - ή ακόμη και ακούσια - πρέπει να φέρει την ευθύνη γι' αυτό. Δικαιολογίες και επιθετικότητα δεν λύνουν το πρόβλημα ούτε από τη μία πλευρά ούτε από την άλλη.Κάνουμε λάθη. Πρέπει να μάθουμε από τα λάθη μας. Πρέπει να μιλήσουμε γι' αυτά.

Γιατί όλο και πιο συχνά με τριγυρίζει το συναίσθημα, ότι μετά την καταστολή της γυναικείας σεξουαλικότητας, ένα νέο κλειδί θα κλειδώσει τώρα τα χείλη του αιδοίου: Η συνεχής αμφισβήτηση αλλά και ανάκριση της επιθυμίας των γυναικών στο πλαίσιο μιας πατριαρχικής κοινωνίας. Θέλω να ελευθερώσω τον εαυτό μου, θέλω να φορέσω ότι θέλω, όταν θέλω και όσο πιο κοντά το θέλω, θέλω να έχω σεξ τόσο συχνά και όσο συχνά το βρίσκω καλό. Αλλά ναι μεν κατάφερα να βγάλω από πάνω μου μέχρι τώρα τις σκέψεις που θα μπορούσε κάποιος να με θεωρήσει «τσούλα» και ότι μου έδειξα, ότι δεν πρέπει να ενδιαφέρομαι πως θα με χαρακτηρίσουν, έρχονται τώρα οι επόμενες αμφιβολίες. Αμφιβολίες ως προς το αν θα ήθελα τους άντρες ως μια καλή φεμινίστρια.

Οι διαδηλώσεις "Slutwalk" δεν με βοηθούν σε αυτό το πλαίσιο, επειδή ο στόχος τους είναι να μεταφέρουν το στοιχειώδες και σημαντικό μήνυμα ότι μια σέξι ενδυμασία δεν σημαίνει ότι θέλετε να σας πειράξουν και να σας την πέσουν. Και στο δρόμο για μια γνωριμία, αισθάνομαι πραγματικά κατά τον ίδιο τρόπο: Δε θέλω να με κοιτάζουν. Αλλά θέλω να είμαι επιθυμητή στην αρσενική μου γνωριμία. Θέλω σεξ. Πολύ και συχνά, με πολλούς κατά προτίμηση όλη την ώρα. Και παρόλο που θέλω να βλέπω τον εαυτό μου ως ανοικτό και αντανακλαστικό, εξακολουθώ να μην βρίσκω έναν τρόπο αντιμετώπισης αυτής της σύγκρουσης, δηλαδή να μπορώ να απολαύσω τη σεξουαλικότητά μου χωρίς φόβο και αμφιβολία.

Χωρίς φόβο και αμφιβολία

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τις γυναίκες να είναι τελικά σε θέση να είναι τόσο ανοιχτές όσο οι άντρες που είναι εδώ και τόσο καιρό χωρίς να υποβαθμίζονται. Είναι λυπηρή η αλήθεια ότι η προκατάληψη συνεχίζεται. Έτσι η γυναικεία σεξουαλικότητα δεν είναι ακόμα ελεύθερη. Είναι πάντοτε εκτεθειμένη σε εκτιμήσεις, κρίσεις και εχθρότητα. Και από όλες τις κατευθύνσεις. Ναι, από όλους, συμπεριλαμβανομένων και των φεμινιστριών. Αυτό που μου έχει απομείνει είναι απλώς μια απόπειρα, η οποία είναι αυτό το κείμενο και πρέπει να είναι η αρχή ενός διαλόγου. Γιατί μόνο με το να μιλάμε μπορεί να ξεκινήσει μια αλλαγή. Παρά το φόβο, παρά τις αμφιβολίες.

Όλο το σεξ στο Διαδίκτυο, στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης, στη φεμινιστική πορνογραφία, στους στίχους, στους δονητές ηχητικών κυμάτων, στα βιβλία - υποδηλώνουν ότι τώρα και καιρό βρισκόμαστε σε ένα σημείο όπου η γυναικεία ηδονή είναι τελικά εδώ, είναι στο επίκεντρο. Και είναι αλήθεια: έτσι είναι και το πραγματώνει αυτό. Αλλά ακριβώς γι 'αυτό εκτίθεται περισσότερο σε εχθρότητα και κριτικές από ποτέ άλλοτε.

Ξέρω μόνο πόσο φοβισμένη είμαι να στείλω αυτό το κείμενο. Και αυτό ακριβώς σημαίνει ότι είμαστε ακόμα πολύ, πολύ, πολύ στην αρχή.

Ενδοοικογενειακή βία: Οι άνδρες δεν κλαίνε…

Οι άνδρες δεν κλαίνε

Βία Όποιος χτυπιέται και ταπεινώνεται από την σύντροφο του σπάνια βρίσκει βοήθεια

Melanie Schröder                                                                                                                                                                                            Διάβασμα σε 3 ‘

Μαλακοκαύλη, του φωνάζει. Στη συνέχεια τον κλωτσάει στο καλάμι. Μερικές φορές, όταν ο … και η …μαλώνουν, ο θυμός της … δεν γνωρίζει πλέον όρια. Στη συνέχεια δεν έχει υπό έλεγχο ούτε τις γροθιές της αλλά ούτε και τα πόδια της. Γρατσουνάει, κλωτσάει, και βρυχάται σαν ζώο. Ο … το ξέρει, αλλά είναι πολύ αδύναμος για να την αντιμετωπίσει. Το τέλος? Μώλωπες και πολλές φορές και σοβαρούς τραυματισμούς.

Αυτό το ζευγάρι, τα ονόματα των οποίων έχουμε αλλάξει, δεν είναι το μόνο που εμπλέκεται σε βία συντρόφων. Σύμφωνα με μια μελέτη του Υπουργείου Οικογενειακών Υποθέσεων, κάθε τέταρτη γυναίκα στη Γερμανία αντιμετωπίζει σωματική και ψυχολογική βία τουλάχιστον μία φορά στη ζωή της. Οι εκτιμήσεις μιλούν για περίπου το 20% των ανδρών θύματα. Οι αντιπροσωπευτικές στατιστικές για την ενδοοικογενειακή βία κατά των ανδρών είναι σπάνιες όπως μπορούμε να καταλάβουμε. Φαντάζομαι και εδώ στην Ελλάδα τα ίδια θα είναι, όσο αφορά τουλάχιστον τη στατιστική.

Η ντροπή μεταξύ των ανδρών που βιώνουν βία, για να μιλήσουμε γι 'αυτό, είναι μεγάλη. Εάν πάρουν οι άντρες με βιώματα βίας το θάρρος να ασχοληθούν ανοιχτά με τις εμπειρίες τους, ακόμη και οι φίλοι τους και η οικογένειά τους αντιδρούν τελείως παράδοξα και χωρίς κατανόηση: Τι, αφήνεις τον εαυτό σου και σε δέρνει η γυναίκα σου? Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό.

Η βοήθεια για τα αρσενικά θύματα της ενδοοικογενειακής βίας είναι σπάνια. Ενώ υπάρχουν περίπου 400 γυναικεία καταφύγια σε εθνικό επίπεδο και συμβουλευτικά κέντρα για γυναίκες σε όλες τις μεγάλες περιοχές, οι άνδρες βρίσκουν καταφύγιο σε τρία καταφύγια μόνο.

Οι φίλοι μένουν άφωνοι

"Η βία εναντίον ανδρών τι περισσότερες φορές γελοιοποιείται", λέει ο Rolf Weinert της οικιακής βοήθειας των ανδρών στην Κάτω Σαξονία Oldenburg. Ο Weinert όχι μόνο ξέρει πόσο δύσκολα οι άνδρες βρίσκουν βοήθεια και στήριξη. Ξέρει επίσης πως αισθάνεται κάποιος με μια τέτοια βία. Τη βίωνε πριν λίγα χρόνια. Και άντεξε όλα αυτά τα χρόνια μέχρι που μπούκωσε και δεν άντεχε άλλο αυτές τις διαμάχες και τις κακοποιήσεις από την σύντροφό του και έφυγε από το σπίτι.

Ο Weinert εξεπλάγη από τις αντιδράσεις στο κοντινό του περιβάλλον. Μερικοί από τους φίλους του έμειναν με ανοιχτό το στόμα όταν άκουσαν για βία στον κύκλο των γνωστών - και όμως παρέμεινα παρ’ όλα αυτά σιωπηλοί. Αυτό που συμβαίνει και με τις γυναίκες. Λίγοι στάθηκαν δίπλα του. Όταν τελικά αποφάσισε να πάει στην αστυνομία, οι περισσότεροι είπαν: Την σύζυγό μας δεν την κατηγορούμε και δεν την καταγγέλλουμε ποτέ. Μια συγγενής τον ρώτησε, λέει, γιατί «δεν της έδωσες μια δυνατή για να ηρεμήσει».

Τον χωρισμό από την σύντροφό του ακολούθησε μια μάχη με τις αρχές, τα δικαστήρια, την αστυνομία, μαζί με όλα αυτά ήταν και ένας αγώνας για το παιδί τους. Συνάντησε λίγη κατανόηση και όλη η διαδικασία ενάντια της ενδοοικογενειακής βία από τη και κατά της συζύγου του σταμάτησε. 

Ο Weinert λέει: "Το οικογενειακό δικαστήριο και το γραφείο των νέων είχαν παρατηρήσει τη βία, αλλά το αγνόησαν." Η κατοικία του κοινού παιδιού παραχωρήθηκε στη μητέρα. Μια εμπειρογνώμονας είχε σημειώσει ότι υπήρξε βία από τη πλευρά της συντρόφου , αλλά ο Weinert δεν ήθελε να αναγνωρίσει το δικό του μερίδιο ευθύνης.

Ο Weinert έφυγε από το κοινό διαμέρισμα, μόνος του, χωρίς τη βοήθεια μιας 'οργάνωσης για άντρες που εχουν πληγεί από βία'. Δεν υπήρξε κανένας άλλος τρόπος, όπως αυτό το σημείο επικοινωνίας και επαφής για περιπτώσεις όπως αυτόν που υπάρχει τώρα στο Oldenburg, όπου ζει ακόμα. Αυτό δεν μπορεί να παραμείνει έτσι, είπε ο ίδιος. Έτσι αποφάσισε να ξεκινήσει ένα σύλλογο. Μαζί με τον Walter Dinninghoff και τον Wolfgang Rosenthal ίδρυσαν το 2002 την στήριξη διαμονής για άνδρες που κακοποιούνται στο Oldenburg.

Έκτοτε, περισσότεροι από 80 άντρες όλων των ηλικιών έχουν επισκεφτεί εκεί το ίδρυμα, με μέση ηλικία περίπου 40 ετών. Στο καταφύγιο, μπορούν να μείνουν δύο άνδρες μέχρι και τρεις μήνες, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών τους. Ακριβώς όπως σε ένα γυναικείο καταφύγιο, οι άνδρες πρέπει να οργανώσουν την καθημερινή τους ζωή και εδώ: πλύσιμο, μαγείρεμα, ξεσκόνισμα. Τα σπίτια των γυναικών και των ανδρών δεν είναι ξενοδοχεία.

Για τη στέγαση πρέπει να πληρώσουν ένα ενοίκιο, στο Oldenburg σήμερα 90 ευρώ ανά εβδομάδα. Αν υπάρχουν δύο άνδρες, μπορούν να μοιράζονται το ενοίκιο, οπότε όλοι πληρώνουν μόνο 45 ευρώ.

Στο σπίτι αυτό του Oldenburg, τα θύματα βίας μπορούν να πάνε, προτού φτάσουν σε χειροδικίες μεταξύ τους. Ο Rolf Weinert το ονομάζει αυτό "προληπτική" προσέγγιση. Πάνω απ 'όλα, μπορούν οι πατέρες να τις χρησιμοποιούν μαζί με τα παιδιά τους και θα μετακομίζουν προσωρινά. Ο Dinninghoff λέει: «Πιστεύουμε ότι οι πατέρες, προς το συμφέρον των παιδιών τους και με έντονο αίσθημα ευθύνης για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, επιλέγουν να συνεχίσουν την οικογένεια με τη συνήθη μορφή τους».

Το διαμέρισμα του Oldenburg είναι σχεδόν πάντα κατειλημμένο. "Υποθέτουμε ότι θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε ένα ή δύο επιπλέον διαμερίσματα στο Oldenburg με παρόμοιο φόρτο εργασίας", λέει ο Dinninghoff. Παρ 'όλα αυτά, δεν γνωρίζουν πώς θα συνεχίζει να λειτουργεί ο σύλλογος καθώς η διοίκηση της πόλης δεν τον στηρίζει πλέον από το 201. Το κέντρο παροχής συμβουλών των ανδρών έπρεπε να είχε κλείσει το 2016, γιατί δεν υπήρχαν χρήματα. Ο Dinninghoff υποψιάζεται ότι πίσω από αυτό υπάρχει ένας "παρεξηγημένος φεμινισμός" των αρχών, μια προσφορά βοήθειας για τους άνδρες να παρερμηνεύεται μια βοήθεια κατά των γυναικών.

Ότι το πιο φυσικά ανώτερο άτομο γίνεται θύμα της βίαιας συντρόφου του, φαίνεται δύσκολο να φανταστεί κανείς. Αν και το ξεπερασμένο, αλλά ακόμα διαδεδομένο αρσενικό στερεότυπο υπαγορεύει, ότι ένας άνδρας δεν επιτρέπεται και δεν μπορεί να είναι θύμα . Η αντοχή και η κυριαρχία θεωρούνται παραδοσιακά αρσενικά χαρακτηριστικά.

Ένα παραδοσιακό πολιτιστικό κατασκεύασμα που διαμορφώνει τα αγόρια ήδη από την παιδική ηλικία: δεν πρέπει να κλαίνε και να μην δείχνουν αδυναμία. Αργότερα, ως έφηβοι, έχουν του είναι δύσκολο να εκφράζουν ανοιχτά τα συναισθήματά τους και έτσι να αντέχουν στο πόνο και την ψυχική πίεση. Στις περισσότερες καθημερινές καταστάσεις, για παράδειγμα στον επαγγελματικό τομέα, αυτές οι ιδιότητες θεωρούνται προνομιακές.

Εντωμεταξύ είναι πλέον σαφές ότι τα στερεότυπα φύλου αυτού του είδους είναι ιδιαίτερα επιβλαβή για τους ίδιους τους άνδρες - και πολλοί νεότεροι γονείς εκπαιδεύουν τα παιδιά τους με διαφορετικό τρόπο. Τα αγόρια μπορούν να κλάψουν, να παίζουν με κούκλες και να φορούν ροζ καλσόν και φυσικά τα κορίτσια να παίζουν με το μικρό γερανό.

 

Τοξικός κύκλος

Είναι πλέον σαφές ότι οι άνδρες που έχουν εκπαιδευτεί ως παιδιά και νέοι σε "αληθινούς αρσενικούς τύπους", που σαν παιδιά μερικές φορές έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τις γροθιές τους, μπορούν να γίνουν βίαιοι και ως ενήλικες. Ή, αντιστρόφως, παραμένουν σε βίαιες σχέσεις επειδή τη βία την έχουν μάθει σαν στρατηγική για τη λύση των προβλημάτων τους. 

Δεν τολμούν να αναζητήσουν βοήθεια. Επιπλέον, εάν βρεθούν και σε ένα περιβάλλον που παίζονται οι ίδιοι ρόλοι όπως αυτό που είχε μάθει, φαίνεται σχεδόν αδύνατο να μπορέσει να ξεφύγουν από τον τοξικό κύκλο της βίας.

Αποτελεί καθήκον για την κοινωνία στο σύνολό της να σπάσει αυτόν τον κύκλο: οι άνδρες δεν πρέπει να φοβούνται να μιλάνε για την εμπειρία τους από τη βία · οι γυναίκες πρέπει να το αναγνωρίζουν αυτό. Πρέπει να δημιουργηθούν ιδρύματα ενίσχυσης και πρέπει να χρηματοδοτούνται από την πολιτεία. Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο, πρέπει να υπάρχει και μια κοινωνική πολιτική, αναφορικά με την ενδοοικογενειακή βία κατά των ανδρών

zaungastnic: Η γλώσσα των ενηλίκων στη πολιτική και πολιτισμό. … ?

Η γλώσσα των ενηλίκων. Σχετικά με την εξαφάνισή της από την πολιτική και τον πολιτισμό.  Του φιλόσοφου Rοbert Pfaller.

Johanna Montanari                                                                             Διάβασμα σε 3,5 ‘

Το στόμα του κυριούλη λέει πάντα την αλήθεια! Πολλές γυναίκες το αμφισβητούν  αυτό
Φωτογραφία: H. Armstrong Roberts / Getty Images

Σχόλιο και εισαγωγή του blogger : [Το να είσαι θύμα και αδύναμος είναι το σημαντικότερο μιας νέας αντίληψης της πολιτικής ταυτοποίησης. Πώς όμως η συζήτηση για τον σεξισμό στην Αμερικάνικη κοινωνία (μέσω #metoo) επηρεάζει θα έλεγα με ύπουλο τρόπο ακόμα και κριτικές βιβλίων στην Ευρώπη ? Οι παρακάτω αναφορές στο βιβλίο προφανώς και δείχνουν πόσο μπερδεμένη είναι ακόμα η αναγνώριση της κοινωνικής ταυτότητας φύλου, όταν από όλα τα κείμενα του βιβλίου τελικά μόνο ο ανταγωνισμός ύπαρξης σαν ισότιμα όντα γυναίκας και ανδρός φαίνεται να έρχεται στο προσκήνιο και εστιάζεται επάνω του μια ολόκληρη στάση ζωής. Η ανάγκη κάποιων  ανδρών  να προσφέρουν – φαντάζομαι ανιδιοτελώς- συγκρούεται με την νεοφιλελεύθερη  μετά φεμινιστική εποχή.  Δεν γίνονται κατανοητοί πολλές φορές, “ δεν είναι δυνατόν δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα” ακούς συνήθως.  Σίγουρα δεν είναι ο κανόνας όμως είναι υπαρκτή πραγματικότητα.  Δεν ήθελε  το blog να ανεβάσει αυτή τη κριτική του βιβλίου, αλλά την θεωρήσαμε ενδεικτική και χαρακτηριστική για το πώς ανώριμοι είμαστε μερικές φορές όσο αφορά την συμπεριφορά άλλων, καθώς είμαστε προκατειλημμένοι με κάτι: «Δεν μπορεί αυτός να είναι τόσο ελεύθερος και ευγενικός μαζί μου και να μη τον ενδιαφέρει με ποιον πάω έξω και τι κάνω έχοντας μου απέραντη εμπιστοσύνη. Κάτι δεν πάει καλά.».]

 

Ο Αυστριακός φιλόσοφος Robert Pfaller καθόταν στο αεροπλάνο καθοδόν προς τις ΗΠΑ και ήθελε να δει την ταινία Amour του Michael Hanekes. Πριν ξεκινήσει, εμφανίστηκε μια προειδοποίηση για "γλώσσα ενηλίκου". Ο Pfaller ενοχλήθηκε πάρα πολύ και έτσι γεννήθηκε ο τίτλος του νέου του βιβλίου. Με τη γλώσσα των ενηλίκων ο Pfaller κάνει μια πολιτική απογραφή. Γι 'αυτόν γλώσσα ενηλίκων είναι ακριβώς αυτό που χάνεται σήμερα. Η προειδοποίηση στο αεροπλάνο είναι για το Pfaller το σύμπτωμα ενός χρόνου, ο οποίος εκτιμά περισσότερο τις ευαισθησίες, τους τραυματισμούς, τα λάθη και τις αδυναμίες από ότι μια ώριμη ενηλικίωση με όλους τους άλλους. Ο Pfaller, που διδάσκει στο Kunstuniversität Linz, βλέπει αυτή την εξέλιξη κυρίως στις ΗΠΑ, αλλά όλο και περισσότερο και στην Ευρώπη.

 

Είσαι ένα κακομαθημένο θύμα!

Για να διαβάσετε το βιβλίο του Pfaller, πρέπει να καταλάβετε πώς μπορείτε να αγνοήσετε τα καμπανάκια συναγερμού που χτυπάνε. Ήδη από τον τίτλο του βιβλίου τ' ακούς: Η κατηγορία ότι είναι παιδιάστικο, προβάλλεται με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, για να μη προσβάλει σοβαρά του ανθρώπους και τις ανησυχίες τους. Αλλά ο Pfaller έχει συναρπαστικά πειράματα σκέψης και πολλές σοβαρές κριτικές να προσφέρει. Λοιπόν, με καλή θέληση συνεχίζουμε!


Του Pfaller κύρια θέση είναι, ότι η εστίαση στις περιθωριοποιημένες ομάδες, στη προβολή και στην αναγνώριση πηγαίνει χέρι με χέρι με μια νεοφιλελεύθερη  ιδεολογία. Μια πολιτική ευαισθησίας, στην οποία ανταμείβεται όταν είσαι θύμα, είναι το τρυφερό ένδυμα των (σημερινών) βίαιων συνθηκών. De facto για αυτό το λόγο ειναι σήμερα μόνο η νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας ή ο δεξιός λαϊκισμός οι δύο μεγάλες εναλλακτικές λύσεις. Έτσι το βιβλίο του Pfaller είναι κυρίως μια σοβαρή μομφή έναντι της ευρωπαϊκής αριστεράς: είχαν αφήσει να τους υπαγορεύονται τα θέματά τους μέσα από μια νεοφιλελεύθερη ατζέντα και μέσα από τις διάφορες μικρές ταυτότητες και τις ανησυχίες αυτών ξέχασαν τον υλισμό. Λιγότερο το "Είναι" και περισσότερο το "Κατέχω" είναι το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας. Δεν αφορά την ταυτότητα αλλά την ανακατανομή που οδηγεί σε μια πολιτική αριστεράς.


Ο Pfaller αντιτίθεται στην πολιτική ορθότητα (political correctness), τη μεταμοντέρνα θεωρία, τη γλωσσική πολιτική, την ένταξη και την ποικιλομορφία(multiculti). Όλοι αυτοί σαν δημοφιλείς στόχοι, συχνά γελοιοποιούνται και από την δεξιά. Ο Pfaller δεν ενδιαφέρεται να κατανοήσει τους διάφορους κοινωνικούς αγώνες, στους οποίους επιτίθεται, από την οπτική γωνία εκείνων που τους αγγίζουν. Ενώ ο γνωστός κριτικός της πολιτική της ταυτότητας Mark Lilla στο (Η στιγμή και το μέλλον των Φιλελευθέρων), στις ΗΠΑ αναγνωρίζει ακόμα ότι υπάρχει ειλικρινές ενδιαφέρον, το οποίο /έχει οδηγήσει στις διάφορες εκφάνσεις της πολιτικής ταυτότητας, δηλαδή την προστασία των ιδιαίτερα ευάλωτων, ο Pfaller δεν βρίσκει τίποτα καλό σε αυτό. Από την πλευρά της δικής του θέσης θέλει να ασχοληθεί με το κυρίως αντιφατικό της κοινωνίας. Το σύνολο των παράπλευρων ασήμαντων πραγμάτων είναι αμελητέο γι’ αυτόν.

Pfaller χαρακτηρίζει π.χ. τόσο την ανησυχία να βρεθεί μια κατάλληλη σωστή ή ηθική ονομασία/χαρακτηρισμός , π.χ σαν Μαύρος, ή σαν Λατίνος, όσο και στο να απευθύνεσαι με αυτό τον τρόπο, σαν γελοία και τα δύο. Οι πραγματικοί φτωχοί δεν πρέπει να τους ενδιαφέρει μια τέτοια επιφάνεια και επιπολαιότητα. Η ωριμότητα σύμφωνα με τον Pfaller είναι τόσο μια στάση ζωής που ξέρει μεν πώς να την εξηγήσει ψυχαναλυτικά, καθώς όμως και ένας συγκεκριμένος τρόπος ομιλίας, ο οποίος προϋποθέτει ότι έχεις να αντιμετωπίσεις έναν εξίσου ενήλικα απέναντι σου! 

Γλώσσα ενηλίκων: ένας δείκτης για το πως αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως πολιτειακό (αστικό) άτομο και που μπορεί στο τέλος να αντιμετωπίσει και συγκεκριμένες δυσμενείς συνθήκες στη καθημερινότητά του.

Πόσο λίγο σοβαρά παίρνει ο Pfaller τις ταυτότητες-πολιτικές ανησυχίες αποδεικνύεται με την ενασχόληση του με τον όρο «mansplaining» (συντίθεται από τη λέξη man και explaining). Ο όρος ανάγεται στην Αμερικανίδα συγγραφέα Rebecca Solnitt και εννοεί την με ανδρική αυτοπεποίθηση χειρονομία εξουσίας επί μιας γυναίκας, χωρίς να έχει ρωτήσει να της εξηγείται κάτι. Ο Pfaller σε αυτό το θέμα προσάπτει στις φεμινίστριες απώλεια ειρωνείας, εμμονή και σπάσιμο ενός παιγνιδιού που μπορεί να συμβάλλει στην οικειότητα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Κατανοεί τον όρο σαν να υπεράσπιζαν οι φεμινίστριες, ότι οι άνδρες δεν επιτρέπεται ποτέ να εξηγήσου κάτι στις γυναίκες. Σαν να! Εδώ υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη παρανόηση ή μια ευρεία μη βούληση για κατανόηση: σαν να οδηγούσε η κριτική για την επεξήγηση του άνδρα προς την γυναίκα να απαγορεύσει compliments, να βοηθήσει να ανοίξει την πόρτα ή να βοηθήσει μια γυναίκα να μεταφέρει κάτι βαρύ. [χωρίς σχόλιο…]


Την ανδρικότητα αντίθετα την εξηγεί και περιγράφει ο Pfaller σαν μια συγκεκριμένη μορφή ευγένειας. Περιγράφει τις παλιές καλές μέρες όταν οι γυναίκες είχαν το προνόμιο να μην χρειαστεί να ξεκινήσουν μια συζήτηση. Η γυναικεία απαίτηση για την έναρξη μιας συζήτησης από έναν άνδρα και η ευκαιρία να κατευθύνει τη συζήτηση σήμαινε ότι είχε κάποια εξουσία. [αυτό ειναι εξήγηση της αρθρογράφου για το βιβλίο] Όπως η δύναμη της συζύγου που περιγράφεται με τη ‘power of the pillow’, η οποία δεν εμφανίζεται δημόσια ως άτομο. Ο Pfaller φαίνεται (με παιδαριώδη τρόπο ?) να γαντζώνεται σε έναν παλιό, κανονικοποιημένο κόσμο. Γιατί γιατί δεν μπορεί η γυναίκα να είναι Gentelman [σχόλιο του μεταφραστή του blog: γράφει αλλά δεν σκέπτεται η αρθρογράφος ότι μπορεί να γράψει gentel δηλαδή αυτό που θέλει χωρίς το συνθετικό man] σήμερα και να εξηγήσει κάτι στον άνδρα? [σχόλιο του μεταφραστή του blog: Από ότι έχω διαβάσει δεν ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο Pfaller]. Θα ήταν παιχνιδιάρικο να μπορέσουμε να ανταλλάξουμε και τους ρόλους. Η ευγένεια μπορεί επίσης να σημαίνει ότι απευθύνεσαι σε ανθρώπους όπως αυτοί επιθυμούν να την έχουν. [και κατά την διάρκεια της διαδικασίας αναγνώρισης των ατόμων μεταξύ τους τι συμβαίνει ?]



«Εεε εσύ τύπε!» θα ήθελε να του την πει κάποιος: «Ο δρόμος προς τα εμπρός δεν μπορεί να βρίσκεται στο βλέμμα προς τα πίσω». Οι ανησυχίες των διαφόρων περιθωριοποιημένων ομάδων συνδέονται με τα υλιστικά ζητήματα, τα οποία θα πρέπει να τα εξετάσουν όλοι όσοι θέλουν την ανακατανομή, αν αυτοί δεν θέλουν να μείνουν μόνοι τους για να οδηγήσουν τον αγώνα τους. Εάν, για παράδειγμα, η υποτίμηση και το αόρατο της μη καταβληθείσας αναπαραγωγικής εργασίας ερμηνευθούν ως μέρος των καπιταλιστικών εκμεταλλευτικών σχέσεων, το φεμινιστικό ζήτημα δεν μπορεί πλέον να είναι μια παράπλευρη μόνο αντίφαση. Θα ήταν ωραίο να μην πέσουμε στην παγίδα της διαίρεσης – μειονότητες εναντίον πλειοψηφικού λευκού πληθυσμού - αλλά να δούμε την αλληλοεμπλοκή των αθέμιτων και άνισων σχέσεων αλλά και τις δυνατότητές τους για αλληλοσύνδεση.

 

Δυνατό είναι το έργο η γλώσσα των ενηλίκων, ιδιαίτερα  όταν πρόκειται για σφοδρή απόλαυση  και χιούμορ. Ο Pfaller εκτιμά και δείχνει την πολιτική της διάσταση. Η επιθυμία και το χιούμορ είναι απαραίτητες για να συναντήσουν τους άλλους με καλοσύνη και γενναιοδωρία και να δώσουν τη δυνατότητα αλληλεγγύης. Η δεξιοί λαϊκιστές έχουν καταλάβει το πεδίο για τους ίδιους  «δεν θα μου  υπαγορεύσει κανείς πώς πρέπει να μιλήσω και να μπορώ να κάνω αστεία», και αυτή είναι η μάρκα της επιτυχίας τους, γράφει Pfaller. Ο φιλόσοφος σημειώνει μια κατά τα άλλα διαδεδομένη εχθρότητα. Αυτό έχει να κάνει επίσης με το γεγονός ότι στην καπιταλιστική μας κοινωνία η σκέψη της αποτελεσματικότητας τοποθετείται πάνω από όλα. Όμως, επειδή η επιθυμία και η αποτελεσματικότητα αδρανοποιούν το ένα το άλλο, η ευχαρίστηση όλο και περισσότερο θυσιάζεται υπέρ της αποτελεσματικότητας.

 

Ως αποτέλεσμα, ο Pfaller περιγράφει την άνοδο μιας «Με-χωρίς» κοινωνίας  (μπύρα χωρίς αλκοόλ, λουκάνικο χωρίς κρέας, κάπνισμα χωρίς νικοτίνη κ.λπ.). Το βιβλίο είναι επίσης μια έκκληση για διασκέδαση. Η διασκέδαση πάει χέρι με χέρι με την  κοινωνική πρακτική στο ότι η απόλαυση δεν είναι κάτι φρόνιμο. Ταυτόχρονα, ο Pfaller βασίζεται στο επιτυχημένο βιβλίο του, γιατι αξίζει να ζήσεις, το οποίο δημοσιεύθηκε το 2011. Χρησιμοποιεί το ποίημα του Bertolt Brecht  Resolution der Kommunarden (Ψήφισμα των Κομουνιστών) του 1934:

 

Κάτι με και χωρίς τίποτα, παρακαλώ

«Λαμβάνοντας υπόψη ότι μας απειλείτε με τα τουφέκια και τα κανόνια, αποφασίσαμε να φοβόμαστε περισσότερο τη κακή ζωή τώρα από το θάνατο». Αν δεν μπορεί να απαντηθεί το ερώτημα για το τι αξίζει να ζήσει κανείς, έρχεσαι αυτόματα  αντιμέτωπος με μνησικακίες και εχθρότητες: Βλέπω στους άλλους μόνο αυτό, που εγώ ο ίδιος δεν μπορώ  να έχω, την ατελείωτη απόλαυση. Και αυτόν το καιρό συμβαίνει αυτό παντού. Ο Pfaller περιγράφει πώς ακριβώς λειτουργούν  μνησικακίες και οι εχθρότητες. Δεν γνωρίζουν ούτε ντροπή αλλά έχουν και κάτι παρανοϊκό επάνω τους. Για παράδειγμα, μπορεί  η μνησικακία να  περιλαμβάνει και την επιθυμία μας να αισθανόμαστε αυτάρκεις και αβλαβείς για τους άλλους.  Σε μικρή κλίμακα, ωστόσο, θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει: είναι το βιβλίο του Pfaller απαλλαγμένο από κάθε μνησικακία, για παράδειγμα εναντίον εκείνων που περιγράφει ως παιδαριώδεις? Είναι ένα σημάδι καλών θεωριών που θέλουν να εφαρμοστούν άμεσα και να δοκιμαστούν - ενδεχομένως και με πρότυπο την συγκεκριμένη θεωρία.

 

Το μεγάλο ερώτημα του Robert Pfaller είναι: "Γιατί οι άνθρωποι ξαφνικά αγωνίζονται για αναγνώριση και όχι για την ισότητα? "  Αλλά οι γυναίκες και η εργατική τάξη έπρεπε να αγωνιστούν για να αναγνωριστούν ως ώριμοι πολίτες. Ακριβώς όπως ομοφυλόφιλοι, οι trans, ή intersexual. Και αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται σήμερα, σε καμία περίπτωση δεν έχουν ξεπεραστεί. Μερικοί άνθρωποι είναι ακόμα ποιο ισότιμοι  από κάποιους άλλους. Γι 'αυτό είναι απαραίτητη η αναγνώριση. Αυτό δεν μπορεί να είναι ούτε θέμα του «Είναι» ούτε του «Κατέχω», αλλά μάλλον θέμα αμοιβαίας σχέσης.

Βιβλίο: Η γλώσσα των ενηλίκων. Σχετικά με την εξαφάνισή της στην πολιτική και τον πολιτισμό Robert Pfaller, S. Fischer Verlag, Φρανκφούρτη Main 2017