Οι φευγάτοι της Elit
και της διανόησης(ΙVα):
Γιατί η δημόσια σφαίρα δεν είναι πλέον
ελκυστική για τους κύκλους τους και αποφεύγουν την πολιτική
σύγκρουση.
Τη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική και
τον μετανεωτερικό τους ναρκισσισμό τα θεωρούν πλέον σαν το πολιτικό τους Status
quo
και συγχρόνως προϋπόθεση προστασίας των οικονομικών
συμφερόντών τους.
Διάβασμα σε 3’, THS 06012019
Wilhelm Buschs Max und Moritz
Περιεχόμενα
· Μετασχηματισμός του λόγου στη γλωσσική και γραπτή του
έκφραση στη δημόσια σφαίρα
· Συνέχεια του „Living
in
Excess και της παιδαγωγικής αυστηρότητας- Τα ανήλικα αριστερά
και όχι μόνο άτομα
· Άξιος = Αμοιβαία εμπιστοσύνη ?
· Η διαφθορά και η διαπλοκή θα τυραννάει
εσαεί
· Το παράδειγμα της κλιματικής
αλλαγής
Μετασχηματισμός του λόγου στη γλωσσική και γραπτή του
έκφραση στη δημόσια σφαίρα.
Μερικές φορές είναι απαραίτητο όχι μόνο να παράγουμε
γνώση, πολύ πιο σημαντικό είναι και να την μεταφράζουμε σε ένα ευρύτερο κοινό. «Χρειαζόμαστε πνευματικούς
ανθρώπους, ειδικά όταν το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον εξασθενεί» και
υποβαθμίζεται σαν υπόβαθρο για τη δημόσια σφαίρα, για να αναλάβουν αυτή τη
δύσκολη κοινωνική εργασία.
Ένα υποψήφιος Δήμαρχος είπε πρόσφατα: «Η πόλη δεν
πρέπει να γυρίσει πίσω. Έχουμε σχέδιο, γνωρίζουμε την πόλη. Θα πορευθούμε με
επίκεντρο τον πολίτη και το σεβασμό στον δημόσιο χώρο.» Τι λέει αυτή η πρόταση για ένα μέσο πολίτη μίας πόλης που μαστίζεται από
ανεργία, βρωμιά, κλείσιμο καταστημάτων, συνωστισμός νέων στις καφετέριες με
«αυθεντικές συζητήσεις», φτωχών άστεγων, αντικοινωνικών, μεταναστών προσφύγων
επαιτών κλπ. κλπ. Τι μπορεί να καταλάβει ένας υποψήφιος εκλογέας για να ψηφίσει
το πρόσωπο που θα -τάχα μου δήθεν- τον εκπροσωπεί στο ΔΣ της πόλης του?
Δηλαδή τα άτομα αυτά δεν έχουν καταλάβει
απολύτως τίποτα για το τι συμβαίνει στη κοινωνία τους δίπλα τους, απέναντί
τους. Είναι απλά επικίνδυνα για τη δημόσια σφαίρα.
Παρακάτω. «Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω», «εμείς ξέρουμε
καλύτερα», «ο πολίτης στο επίκεντρο». Βεβαίως ο «δημόσιος χώρος» που τον
κατανοούν το πολύ 5% του πληθυσμού μιας πόλης πρέπει να παίξει σημαντικό ρόλο.
Προεκλογικά προφανώς για μια συγκεκριμένη και μόνο πολιτισμική ομάδα, που
ταυτίζεται με την ηγεμονία της επι του δημόσιου χώρου. Καμία λέξη για την
ανισότητα και την αδικία στα δημοτικά διαμερίσματα και τις γειτονιές. Την ένταξη
ίσως και ενσωμάτωση κάποιων – όσοι θέλουν- μεταναστών.
Και πάλι τα ίδια. λίγο πριν από εκλογές. Τι ανόητοι τελικά που είμαστε σαν αυτοχαρακτηριζόμενα κοινωνικά όντα. Ένας έξυπνος πολίτης δεν περιμένει κάτι
άλλο από πολιτικές μούμιες όταν βαριούνται ή δεν αντέχουν άλλο χωρίς δόξα και
εξουσία. Κάτσε βρε παιδί, μου στα αυγά σου, δε βλέπεις ότι οι σκεπτόμενοι, υπό
τέτοιες συνθήκες δεν προχωρούν σε
ενασχόληση με τα κοινά ακόμα. Τους καταλαμβάνετε το χώρο, απλά
έτσι και αποφεύγουν για τα επόμενα χρόνια να μπορέσουν να ασχοληθούν ανιδιοτελώς με τα κοινά!
Σήμερα ένας Δήμαρχος θα πρέπει να κάνει ένα πράγμα μόνο,
να κοιτάζει να λειτουργεί άψογα η καθαριότητα και η προστασία από την κλιματική
αλλαγή, τίποτε άλλο, αφού δεν μπορεί ούτως ή άλλως. Οπότε μη εξαγγέλλει τίποτε άλλο σαν πολιτικό στόχο που
σίγουρα δεν θα είναι κατανοητός από κανένα αλλά και ούτε θα τον ακούσει κάποιος. Τη καθαριότητα και τον καύσωνα όμως μπορεί να το κατανοήσει σχεδόν ο κάθε πολίτης, όταν πραγματώνεται η καθαριότητα σε μια πόλη.
Στόχος σε
μια πόλη θα πρέπει να είναι: καθαριότητα της πόλης και όχι ο
εμπορο-καταναλωτικός εξωραϊσμός του κέντρου και δη μόνο του εμπορικού. Η
προστασία των ευάλωτων και αδύναμων κοινωνικών ομάδων από την κλιματική αλλαγή.
Τέλος! Δυο πραγματάκια που κάνουν
τη διαφορά. Αφήστε το δημόσιο χώρο κατ’ αρχήν στη άκρη. Μόλις φανούν τα
αποτελέσματα των παραπάνω δύο θα εκπλαγούμε πως ο δημόσιος χώρος αναλαμβάνει
μόνος του την ανανέωσή του από τη δημόσια σφαίρα.
Πως θα «διεκδικεί (η πόλη) μεταξύ
άλλων καλύτερες συγκοινωνίες ...» αφού δεν έχετε λόγο στον σχεδιασμό και την
διαμόρφωση των αστικών συγκοινωνιών και δεν παροτρύνετε τους κατοίκους να βγουν
στους δρόμους να απαιτήσουν να καθορίζουν αυτοί τη συγκοινωνιακή πολιτική που
τους αφορά άμεσα στη πόλη και στα
περιαστικά διαμερίσματα? Δεν θέλετε σύγκρουση αλλά μόνο τάχα μου συναινετική
επικοινωνία, για να φαίνεστε προς τα έξω
δημοκρατικοί.
Δεν λέει απολύτως τίποτα ο επίλογος (πρόσφατα) μιας
Κοινοτικής Συμβούλου στη Θεσσαλονίκη σε άρθρο της σε ηλεκτρονικό μέσο στη
πόλη(magazin) σχετικά με την θέση της απέναντι στο δημόσιο χώρο και την
εξαθλίωση ενός δημόσιου χώρου από το κοινό, που οι μεσοαστοί το ονομάζουν
“στολίδι” της πόλης: ”να αρχίσουμε με το έργο αυτό που τόσο αγάπησε η πόλη να
διδάσκουμε στους κατοίκους της την κουλτούρα της
συντήρησης.” Εδώ το έχει χάσει ήδη το παιγνίδι.
Τι μπορείς να καταφέρεις
με μια τέτοια πρόταση σε μια γειτονιά, ακόμα και σε μια πλησίον της παραλιακής
ζώνης? ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Δεν είναι αυτό το καθήκον σας, να προτείνετε αόριστα,
να πείτε παιδαγωγικά και με σηκωμένο το δάχτυλο να σταματήσουν οι πολίτες να… και να προσέχουν
σαν τα μάτια τους το δημόσιο χώρο etc. etc. Αυτό είναι το τετριμμένο
χαρτί. Για άλλα δεν υπάρχουν αντοχές και βλέμματα παρατήρησης εκ
μέρους σας, και αυτό το έχει αποδείξει και ο Δήμος με όλο το δημαρχιακό του
επιτελείο. Διότι μια φωνή αντιπολιτευτική στη ΤΑ να υπήρχε θα ακουγόταν σε ένα
τόσο ήσυχο απελπισμένο και τελικά και απεγνωσμένο περιβάλλον της
πόλης.
Συνέχεια του „Living in Exzess και της παιδαγωγικής
αυστηρότητας- ανήλικα άτομα. Και οι
παλαιότεροι θεωρούμενοι αριστερίζοντες διανοούμενοι δεν ξέρουν από που να γλυτώσουν, και
παραδίδονται για τα παιδιά τους αμαχητί. Τα παιδιά τους ούτως ή άλλως. Ούτε καν σκέφτονται την δυνατότητα
διεκδίκησης και καυχώνται
χαμογελώντας ή σηκώνοντας τα φρύδια: «εγώ τα έκανα τόσα χρόνια, τα διαπαιδαγώγησα τα παιδιά μου έτσι, δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω έχω
κουρασθεί, τώρα είναι αυτά στη σειρά να παλέψουν»[1], … οι
ίδιοι όμως „Living in Exzess“.
Παρατηρείς – ήμουν παρών στο συμβάν- να επιτίθενται άνδρες απο πάλαι ποτε εκσυγχρονιστική αριστερή παράταξη σε 2 γυναίκες, νέες, σε
σχεδόν εγκαταλελειμμένο για τον βαθμό σημαντικότητάς του αρχαιολογικό χώρο στη
πόλη που διαμένουμε, διότι μπήκαν να μαζέψουν οι γυναίκες κάποια νεότατα
γατάκια, να τους δώσουν κάποιο φάρμακο, καθώς μικρά, είχαν ίωση μάλλον. Και άρχισαν οι εαυτόν
αποκαλούμενοι αριστεροί, ακόμα 60ηρες και κάτι του γνωστού κομματικού μηχανισμού, (ο Χριστιανόπουλος
έγραψε κάτι όμορφο για τους ψευτοκουλτουριάρηδες) να τους
απευθύνονται με αυστηρό ύφος: « και που νομίζετε ότι είσαστε και ξέρετε ότι
είναι δημόσιος χώρος αυτός- με
σηκωμένο το δάχτυλο- και δεν
μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε εσείς etc etc..»[2]
.
Δηλαδή ούτε τον ορισμό του δημόσιου χώρου δεν μπόρεσαν
να δώσουν να καταλάβουν στις γυναίκες, που και πάλι δεν τους το απαγορεύει
κανείς. Εάν έλεγαν είναι
φυλασσόμενος αρχαιολογικός χώρος θα ήταν διαφορετικά. Αλλά «ο δημόσιος χώρος»
παίζει, η λέξη «δημόσιο» τρομοκρατεί την άθλια κατώτερη κοινωνική μάζα.
Αυνανίζονται οι „neoliberals lefts”, όταν αισθάνονται ότι διαφοροποιούνται από τον κοινό
πολίτη.
Αυτός είναι ο συμπληρωματικός κακός
κόσμος, όχι η χρηματοπιστωτική κοινότητα. Αυτοί οι ίδιοι έρχονται σε όποια
κοινωνική διάδραση με τον πολίτη. Αλλά με ποιο πολίτη, μόνο με την αυτοονομαζόμενη φιλελεύθερη
ελίτ για να έχει και ενδιαφέρον το αλισβερίσι, χωρίς καν να σκέπτονται ότι δρουν
τώρα και χρόνια συμπολιτευόμενοι νεοφιλελεύθερα, χρησιμοποιώντας
(επαναφέροντας[3]) το δικό τους όρο της πολιτικής ορθότητας, για να
προστατευτεί το συνονθύλευμα τους[4] , την κάστα τους. Στους άλλους σηκώνουμε το δάχτυλο με παιδαγωγικό ύφος
Ο Α. Ο Hirschman (φιλόσοφος και οικονομολόγος) έκανε
την εξής διατύπωση[5]
και διάκριση μεταξύ αυτού του μέρους του εαυτού μας που ενεργεί ως καταναλωτής
και εκείνο που μας παρέχει τις αιτίες/τους λόγους για την συγκεκριμένη ενέργεια.
Αυτό θεωρείται ότι μπορεί να εφαρμοστεί σε διάφορες
σκηνές καθημερινής ανεξέλεγκτης συμπεριφοράς είτε αυτή είναι π.χ. η κατανάλωση αγαθών είτε αυτή των
συναισθημάτων είτε πνευματικής ηλιθιότητας.
Η αγορά αντικατοπτρίζει αυτό που ο Hirschman
χαρακτήρισε σαν προτιμήσεις που «αποκαλύπτονται στους acteurs όταν αγοράζουν αγαθά και υπηρεσίες». Αλλά, ακριβώς έτσι ο Hirschman
εξηγεί παρακάτω, ότι οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν ταυτόχρονα την "ικανότητα
από τις, σε αυτούς, 'αποκαλυπτόμενες' ανάγκες τους, να αποσύρουν τις επιθυμίες τους και τις προτιμήσεις τους (για ένα και μοναδικό
σκοπό), να αναρωτηθούν αν πραγματικά θέλουν, τι θέλουν, και αν αγαπούν
πραγματικά αυτές τις προτιμήσεις». Διαμορφώνουμε τον εαυτό μας και την ταυτότητά
μας βάσει αυτής της ικανότητας για αντανακλαστικό προβληματισμό. Η εφαρμογή των
μεμονωμένων ικανοτήτων αντανακλαστικότητας ονομάζεται κατανόηση, η συλλογική
εφαρμογή αυτών των ικανοτήτων ονομάζεται κοινή λογική. η εφαρμογή αυτής της λογικής για τη διατύπωση
νόμων και πολιτικών αντιπαραθέσεων(discurs) ονομάζεται δημοκρατία. Όταν
κατονομάζουμε τους λόγους των
ενεργειών και των πεποιθήσεών μας, αναδεικνύουμε τον εαυτό μας: ατομικά και
συλλογικά, αποφασίζουμε ποιοι και τι είμαστε.
Αν συνεχίσουμε τη σκέψη μας πάνω σε αυτό θα δούμε ότι
οι μετανεωτερικές
ψευτοπολιτικές έχουν ανοσοποιηθεί τελείως απέναντι σε απλές
κριτικές αλλά και κριτικές επιθέσεις. Δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Προσπαθήστε να κάνετε αντικειμενική
κριτική σε ένα άτομο που πιστεύει ότι είναι αριστερός ή ότι κυβερνά σαν
αριστερός σήμερα τη χώρα μας. «Έχουν καταφέρει να εντάξουν την ύπαρξη τους σε
μια ζώνη μεταξύ πολιτικής από την μια και της ηθικότητας και ευπρέπειας από την
άλλη και ανάλογα τις ανάγκες να ταλαντεύονται από την μια προς την άλλη[6].
Εδώ η ‘προκλητική’ πρόκληση
ακούει σε μια ηθική λέξη. «Ενηλικίωση» [
Zupančič, Alenka., Sex and Ontology,
2016.]
Η κλιματική αλλαγή. Ένα άλλο παράδειγμα για το παραπάνω σε
ένα άλλο υψηλότερου επιπέδου μόρφωσης -και εδώ αναφερόμαστε στοχευμένα στους
διανοούμενους- και παιδείας είναι η επιστήμη του κλίματος - όσο χρήσιμη και
εποικοδομητική και αν είναι - έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα: «οι επιστήμονες του κλίματος δεν καταλαβαίνουν
τι είναι η κοινωνία, δεν καταλαβαίνουν τι είναι ο
πολιτισμός δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ψυχολογία»[Harald
Welzer].
Δεν κατηγορείται κανείς με αυτό, απλά δεν είναι ενσωματωμένο το συγκεκριμένο θέμα στην επιστημονική τους
εκπαίδευση, κάτι που παλαιότερα που δεν υπήρχε το θέμα δεν χρειαζόταν. Η
διαλεκτική στην κοινωνιολογική τους προσέγγιση δεν υπάρχει. Το να έχουμε την
ιδέα, ότι η απλά και μόνο η παρουσίαση ορισμένων γεγονότων
(facts) οδηγεί την επιθυμητή δράση-αντίδραση είναι κάτι το
εξωπραγματικό δεν έχει τίποτα να κάνει με την αληθινή κατάσταση έξω στη κοινωνία
και πως αντιδρά αυτή.
Δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα. «Με αυτή την έννοια,
πολλά από τα προβλήματα που έχουμε τώρα είναι καθαρά του οίκου μας»
[Harald
Welzer], δεν εξαπλώνονται παραπέρα, παραμένουν στο κύκλο μας.
Κάποιος πρέπει να λάβει υπόψη το γεγονός ότι έχουμε μια
καπιταλιστική οικονομία ανάπτυξης που οι άνθρωποι εξαρτώνται από την
κατανάλωση «και ότι βρίσκονται μέσα σε διάφορες δομές
εθισμού». Αυτό το έχει καταλάβει ο καπιταλισμός και η παραγωγή του και το
εκμεταλλεύεται πλήρως μέσω των διαφημίσεων, και η οποία διαφήμιση είναι και η κότα και το αυγό.
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν μπορείτε να διακηρύσσεται
μια ανοησία, παράδειγμα ένας
πολιτικός στόχος των 2 βαθμών C° λόγω αερίων του θερμοκηπίων, και στη συνέχεια να
αναρωτιέται γιατί κανείς δεν ακούει. Όλες οι κύριες οικονομικές παράμετροι ενός
παραγωγικού καπιταλιστικού η χρηματοπιστωτικού καπιταλιστικού συστήματος έχουν
σαν στόχο την συνεχόμενη και αυξανόμενη παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών και κατ’ επέκταση
όλο και περισσότερων εκπομπών αερίων.
Από την άλλη, ποιος από την οικονομική πολιτική ή
διανοουμενίστικη ελίτ, που ίσως προπαγανδίζει και την αειφόρο κινητικότητα, πριν
ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου του θα σκεφτεί μήπως θα πρέπει να πάει τα 3
χιλιόμετρα αυτά με ποδήλατο ή με ΜΜΜ? Ας απαντήσει ο κάθε ένας από την δική του
θέση την ερώτηση.
Και εδώ εννοούμε διαγενεολογικά, από γονείς μέχρι και
παιδιά που έχουν διδαχθεί από τους γονείς αλλά πλέον οι γονείς έχουν βαρύνει και
τα παιδιά «σιγά μη αντιμετωπίσω το θέμα του δημιουργήσατε εσείς οι γονείς σε
εμάς». Στη Γερμανία π.χ., από τους βουλευτές που χρησιμοποιούν περισσότερο το
αεροπλάνο και στις συντομότερες
διαδρομές/αποστάσεις – σαν
μεταφορικό μέσο με την σκληρότερη ατμοσφαιρική ρύπανση- είναι αυτοί της
κοινοβουλευτικής φράξιας των πρασίνων!
Άλλοι ιδιαίτερα εναλλακτικοί το χειρίζονται διαφορετικά, πήγαμε στην
Αθήνα Σαββατοκύριακο για να δούμε ένα εναλλακτικό “προχώ και ου άου” θεατρικό
έργο.
Άξιος - Αμοιβαία εμπιστοσύνη ! Και
τώρα ερχόμαστε στο προκείμενο ευαίσθητο σημείο. Η αλήθεια δεν βρίσκεται μόνο
στο περιεχόμενο, αλλά και στην «αξιοπιστία και αυθεντικότητα (σε
σχέση με την δημόσια ηθική) αυτών που θέλουν να διαχέουν την συνήθως μη επεξεργασμένη πληροφορία» [Isolde
Charim].
Ποιος ιδιώτης είναι ικανός ανιδιοτελώς να επεξεργαστεί και να δώσει την
πληροφορία στη μάζα με κίνδυνο θεσμικά να του γυρίσει bumerang. Μόνο ένα
πολιτειακός πολίτης ενεργώντας συλλογικά και έξυπνα για το κοινό αναγνωρίζοντας το υπό
σύγκρουση ευρισκόμενο υποκείμενο είτε είναι φορέας είτε άτομο. Ελάχιστοι
υπάρχουν υπό τις δεδομένες συνθήκες και την κουλτούρα της κοινωνίας μας.
Παραδειγματικά αναφερόμαστε στη Τοπική Αυτοδιοίκηση: Ας
πάρει ο κάθε ένας από εμάς θέση, γι’ αυτούς που θέλουν να μας κάνουν καλύτερη
τη διαβίωση μας από το 2019 και μετά, στη πόλη που ζούμε και αναφέρομαι σε
μερικά πρόσωπα. Και ας μη μας συγχωρέσουν που αναφερόμαστε με το όνομα τους,
αλλά σαν δημόσια πρόσωπα εκτίθενται και είναι ο κανόνας αυτός. Παρεμπιπτόντως
δεν βλέπω καμία κυρία μέχρι σήμερα στην ιστορία της ΤΑ της πόλης. Μάλλον πρέπει να θεωρήσουμε και σε αυτό τον τομέα ανώτερα όντα τις γυναίκες, γιατί γνωρίζουν με τι θα ασχοληθούν ένα μπλέξουν με την ΤΑ και προστατεύονται από την ενασχόλησή τους με αυτή.
Τους αναφέρουμε λοιπόν εδώ, ανώνυμους επώνυμους μελλοντικούς και
πολιτικές μούμιες, άτομα χωρίς προγράμματα αλλά μόνο με παρόλες σχετικά με το τι
είναι ζητούμενο όταν το κοινωνικό περιβάλλον εξασθενεί: Ποιος από αυτούς
μπορεί να εκπληρώσει το γνώρισμα ενός πνευματικού ανθρώπου με αυθεντία και
αξιοπιστία? Η πνευματική
ικανότητα για τη διαχείριση του γίγνεσθαι στην ΤΑ και την εξέλιξη ενός έξυπνου
Δημότη απαιτεί ανθρώπους που μπορούν και εξελίσσουν ακόμα την νόηση τους και
διαισθάνονται τη φτώχεια και την ανισότητα σε ένα κοινωνικό
σύνολο.
Και για να μπερδέψει το πολιτικό σκηνικό και ίσως να
κάνει για τη δική τους νόηση τη καινοτομία, τι κάνει μια πολιτική μούμια που
θέλει οπωσδήποτε να μπει στη πολιτική και πάλι? Κολλάει δίπλα του και ένα νέο
πρόσωπο[7]
και νέο σε ηλικία για να δώσει το στίγμα της ανανέωσης. Δυστυχώς και αυτό το
πρόσωπο το νέο, φαίνεται από τον τρόπο που μιλάει στις συνεντεύξεις, ότι
βιάζεται πολύ, βιάζεται χωρίς να έχει τη σφαιρική αντίληψη ενός αστικού
περιβάλλοντος και δεν θα πρέπει να είναι ο κατάλληλος και επικοινωνιακά να
συνεργαστεί με πολίτες στα πλαίσια πολιτικής αγωγής, πόσο μάλλον για μια αμιγώς
συμμετοχική διαδικασία εκτός των υπερσυγκεντρωτικών πλαισίων που δίνουν οι νόμοι
και οδηγίες της ΤΑ.
Και δεν μας φτάνει να μιλάμε φυσικά για μαγκιά όσο αφορά την
αυθεντία ή την Χριστιανοσύνη και τo εκκλησιάζειν του καθενός ή τον ναρκισσισμό τους, όπως
πολλοί έκαναν με την persona
Bout
που
τον προσκυνούσαν οι της τέχνης και των πολιτιστικών (όχι πολιτισμού). Κανείς
δεν πληρεί τα γνωρίσματα αυτά. Θα μου πείτε ότι περιμένουμε από κάποιους
πνευματικούς ανθρώπους να μας ωθήσουν προς την ανατροπή ή μια ταχύτερη
προσαρμοστικότητα στις αλλαγές του περιβάλλοντος που έχει επέλθει από
δραστηριότητες του ανθρωπόκαινου ανθρώπου, χωρίς να διεκδικήσουμε εμείς οι ίδιοι
το αυτονόητο? Ε, κάπου ναι αυτό περιμένει ο πολίτης όπως τον έχεις φτιάξεις και
χειραγωγήσει απολιτικ. Θέλει κάποιον „Führer“ ! Εκεί είναι πολύ ευλύγιστοι οι ακροδεξιοί.
Δείτε το συνονθύλευμα της δημοτικής παράταξης
«Πρωτοβουλία» ποιον ποια επέλεξε για υποψήφιο Δημοτικό Δήμαρχο στη Θεσσαλονίκη…
Η αριστερά χάνει όλο και περισσότερο έδαφος στο παιγνίδι απέναντι στην
ακροδεξιά. Η σοσιαλδημοκρατία το έχασε εν
τέλει!
Συνήθως όμως αυτό γίνεται από την αστική τάξη- που εδώ
δεν έχουμε ούτε είχαμε ποτέ. Και από τους διανοούμενους ξεκινούσε πάντα κάτι
ανατρεπτικό για τουλάχιστον μια μειωμένη ισχυρή πλειοψηφία, πάνω στην
ισότητα και τη δικαιοσύνη για το κοινωνικό σύνολο και όχι για τους μεσοαστούς
όπως συμβαίνει σήμερα σε κάθε πόλη σχεδόν της Ελλάδας.
Αλλά σήμερα που είναι αυτοί οι διανοούμενοι της γενιάς
του 50’ 60’ και 70’. Εδώ στη Ελλάδα έχουμε μια έκφραση: «βολεμένοι» θα
προσθέταμε εδώ, «με την αόρατη απελπισία τους από τη προδοσία τους». Στην
έλλειψη αυτής της αστικής τάξης έρχονται διάφοροι και το παίζουν «Γαλλική
Επανάσταση ala Grecque», μόνο για την ομαδούλα τους, την κάστα τους, την
ομαδούλα με την οποία ταυτίζονται, και πάνε σπίτι τους ιδιαιτέρως οι «άνω
κούλτ-τάξη» με τον οργασμό των
πολιτιστικών(ουχί πολιτισμικών) δραστηριοτήτων, μπερδεύοντας ακόμα και τη λέξη
«πολιτιστικό» και «πολιτισμικό».
Αυτούς δεν
επιτρέπεται να τους εμπιστεύεται κάποιος. Δεν λειτουργούν υπέρ του συνόλου
της κοινωνίας αλλά για το συνονθύλευμα τους.
Η διαφθορά και η διαπλοκή θα τυραννάει
εσαεί Όμως το κατακτημένο δεν τους αφήνει
τους μετανεωτερικούς αριστερούς, – δεν το αναφέρουμε σαν λαϊκισμό- το διαπίστωσε
και ο φιλόσοφος Slavoj
Zizek,
ο οποίος προσπάθησε να εξηγήσει αυτήν την διπλή μεταστροφή του
νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα με τον «πρώτη φορά αριστερά»:
«Μετά από 3 χρόνια (από το 2015 έως το
2018)τελικά διαφάνηκε και φαίνεται ότι η παλαιότερη Ελληνική πολιτική της
κακοδιαχείρισης και της διαφθοράς επανήλθε
τάχιστα»[8] στους μοναδικούς αριστερούς αυτοκράτορες της
Ευρώπης.
Και επειδή ζούμε σε μία εποχή της δήθεν
ατομικής αυθεντικότητας και του ξεκατινιάσματος. Οι διανοούμενοι έχουν ιδιαίτερο
ενδιαφέρον για την υπεράσπιση του χώρου που τους καθορίζει. «Εκείνοι που
διαμαρτύρονται ενάντια στους αυταρχικούς κινδύνους μπορούν σίγουρα να αποτύχουν.
Αλλά αυτοί που δεν καταδικάζουν τη διάβρωση της ελευθερίας και της ισότητας και
είναι απολογητές για κάθε αυθαιρεσία εγκαταλείπουν τον εαυτό τους.»[Doron
Rabinovici]
Προσωπικά, μπορούν να νομίζουν ότι
πετυχαίνουν
με τις μικρές ομιλίες τους και την απτόητη γαλήνη τους, όμως σαν διανοούμενοι
έχουν αποτύχει. Έτσι ξεκινάει η αυτοκτονία των διανοουμένων. Συνεχίζουν
όμως να πιστεύουν ότι παράγουν
έργο και λειτουργούν σαν alarm για την
κοινωνία και συντηρούν έτσι ένα ολόκληρο μηχανισμό μιμοζών, αδυνάμων και
αναξιοπαθούντων.
Είναι το Status
quo του μετανεωτερικού νεοφιλελευθερισμού που βόλεψε και την
οικονομική και τη διανοουμενίστικη
ελίτ.
[1] Απάντηση
γονέα σε μια συζήτηση για το πως συμπεριφέρονται οι περισσότεροι νέοι απέναντι
στο περιβάλλον π.χ. με τα πλαστικά και την κινητικότητα στη πόλη κλπ. κλπ..
[3] Αλλά
δυστυχώς οι αριστεροί ξεχνούν, όπως σημειώνει μέσα από μια έρευνα η Weigel [Βλέπε
Weigel, Moira., Political
correctness: how the rιght invented a phantom enemy. In: The Quardian
30.11.2016, https://www.theguardian.com/us-news/2016/nov/30/political-correctness-how-the-right-invented-phantom-enemy-donald-trump,
Τελευταία πρόσβαση μου 18/04/2108], ότι την πολιτική ορθότητα, political correctness, την εφηύραν τότε στα
χρόνια του 60’ και 70’ – περίοδο
ψυχρού πολέμου και μετά- οι αριστεροί, για να χαρακτηρίσουν ειρωνικά την
υπερβολή της αυστηρής ορθόδοξης και δογματικής πολιτικής. Στις αρχές του 90’ την
πήραν οι δεξιοί, την ενεργοποίησαν και αυτοί και κατ’ επέκταση την
χρησιμοποίησαν ενάντια στους
αριστερούς.
[4] Πολιτικά απέναντι στους νέο-δεξιούς έχουμε τώρα και
τους νέο-αριστερούς που εκκολάφθηκαν ή απλά τροποποιήθηκαν μέσα από την εξέλιξη
του νεοφιλελευθερισμού, χωρίς να το έχουν επιλέξει οι ίδιοι, σαν το άλλο άκρο
αυτού που πολεμούσαν μέχρι και πριν λίγα χρόνια. Είναι αυτό που λένε, δεν
επέλεξα να έχω αυτούς τους γονείς, αυτοί με γέννησαν. Και βεβαίως θα υπάρχουν
συγκρούσεις διαφόρων μορφών μεταξύ παιδιών και γονέων αλλά μέχρι α) να
απογαλακτισθούν και β) να ενηλικιωθούν τα παιδιά οι γονείς αποφασίζουν
συντονίζουν και πραγματώνουν.
Όμως
δεν θα παραμείνουμε στις στερεότυπες αυτές δύο λέξεις που τελικά δεν
αναφέρονται σε τίποτα από ότι και ιστορικά τα τελευταία 30 χρόνια απεδείχθη.
Όχι, θα δούμε το ζητούμενο από μια λίγο έως πολύ χρονική αναδρομή. Αλλά ένα τελευταίο θα μας επιτρέψετε να αναφέρουμε. Και επειδή η
πολιτική δεν είναι ευθεία γραμμή αλλά ένας κύκλος, εδώ συναντώνται παλιοί αριστεροί με
παλιούς δεξιούς πλέον.
[5]
Metcalf, Stephen., Die Idee, die die Welt verschlingt, Neoliberalismus. Er ist
die herrschende Ideologie unserer Zeit – eine, die den Gott des Marktes verehrt
und uns das nimmt, was uns menschlich macht, Der
Freitag.
[6]
Hughes,
Geoffrey., Political correctness, A History of semantics and Culture, Malden
M.Αet al.: Wiley-Blackwell, 2010,
σ
12.
[7] Παρατηρείστε
τη ταχύτητα με την οποια ομιλεί και όσα αντικείμενα θέλει να αναφέρει σε αυτό
το σύντομο χρονικό διάστημα της
συνέντευξης.
[8]
Βλέπε, Žižek, Slavoj., Der Mut der Hoffnungslosigkeit, Fischer, 2017,
σ.
130
ης. Λύνεται με μιας άλλης μορφής κοινωνικού αυτοματισμού το πρόβλημα.
