Η οικονομική δέσμευση της κλιματικής αλλαγής
Οι παγκόσμιες προβολές των μακροοικονομικών ζημιών από την κλιματική αλλαγή συνήθως εξετάζουν τις επιπτώσεις από τις μέσες ετήσιες και εθνικές θερμοκρασίες σε μακροπρόθεσμους ορίζοντες. Εδώ χρησιµοποιούµε πρόσφατα εµπειρικά ευρήµατα από περισσότερες από 1.600 περιοχές παγκοσµίως κατά τα τελευταία 40 χρόνια για να προβλέψουµε τις υποεθνικές ζηµίες από τη θερµοκρασία και τις βροχοπτώσεις, συµπεριλαµβανοµένης της ηµερήσιας µεταβλητότητας και των ακραίων φαινοµένων. Χρησιμοποιώντας μια εμπειρική προσέγγιση που παρέχει ένα ισχυρό κατώτερο όριο για την επιμονή των επιπτώσεων στην οικονομική ανάπτυξη, διαπιστώνουμε ότι η παγκόσμια οικονομία έχει δεσμευτεί για μείωση του εισοδήματος κατά 19% μέσα στα επόμενα 26 χρόνια, ανεξάρτητα από τις μελλοντικές επιλογές εκπομπών (σε σχέση με μια βασική κατάσταση χωρίς κλιματικές επιπτώσεις, πιθανό εύρος 11-29%, λαμβάνοντας υπόψη τη φυσική κλιματική και εμπειρική αβεβαιότητα). Οι ζημίες αυτές υπερβαίνουν ήδη κατά έξι φορές το κόστος μετριασμού που απαιτείται για τον περιορισμό της υπερθέρμανσης του πλανήτη στους 2 °C σε αυτό το βραχυπρόθεσμο χρονικό πλαίσιο και στη συνέχεια αποκλίνουν έντονα ανάλογα με τις επιλογές εκπομπών. Οι αναμενόμενς ζημίες προκύπτουν κυρίως μέσω αλλαγών στη μέση θερμοκρασία, αλλά η συνεκτίμηση περαιτέρω κλιματικών συνιστωσών αυξάνει τις εκτιμήσεις κατά περίπου 50% και οδηγεί σε μεγαλύτερη περιφερειακή ετερογένεια. Οι αναμενόμενες ζημίες προβλέπονται για όλες τις περιοχές εκτός από εκείνες στα πολύ υψηλά γεωγραφικά πλάτη, στις οποίες η μείωση της μεταβλητότητας της θερμοκρασίας αποφέρει οφέλη. Οι μεγαλύτερες απώλειες αναμένονται σε χαμηλότερα γεωγραφικά πλάτη σε περιοχές με χαμηλότερες σωρευτικές ιστορικές εκπομπές και χαμηλότερο σημερινό εισόδημα.
