Η δέσμευση του διοξειδίου του άνθρακα δεν λειτουργεί - και όμως η ΕΕ το επιδιώκει

Η δέσμευση του διοξειδίου του άνθρακα δεν λειτουργεί - και όμως η ΕΕ επιμένει σε αυτό.

Η βιομηχανία ορυκτών καυσίμων, και ο στρατός των λομπιστών της, είναι πρόθυμοι να διατηρήσουν τις εκπομπές αναμμένες - και business as usual - με τη δέσμευση άνθρακα. Ακούγεται απατηλά απλό.

Αυτό το άρθρο γράφτηκε από την Belén Balanyá (CEO) και εμφανίστηκε αρχικά στο EU Observer.

Ωστόσο, το Φόρουμ Διαχείρισης Βιομηχανικού Άνθρακα (ICM Forum) - που λήγει την Παρασκευή (11 Οκτωβρίου) στο Pau της Γαλλίας, το οποίο συμβουλεύει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τη δέσμευση άνθρακα, είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση ψευδών λύσεων, εταιρικής δέσμευσης και επιρροής ορυκτών καυσίμων.

Το πρόβλημα; Οι τεχνολογίες δέσμευσης και αποθήκευσης άνθρακα (CCS) είναι απαγορευτικά ακριβές, δεν έχουν βελτιωθεί εδώ και 40 χρόνια και δεν λειτουργούν ως λύση για το κλίμα.

Στην πραγματικότητα, η δέσμευση άνθρακα είναι ένα τέχνασμα της βιομηχανίας για να καθυστερήσει τη σταδιακή κατάργηση των ορυκτών καυσίμων. δεν λειτουργεί σε κλίμακα, αλλά αυτό που κάνει είναι να ενισχύει τις υποδομές ορυκτών καυσίμων - και ακόμη περισσότερο την εξόρυξη πετρελαίου - αντί να ενθαρρύνει την απαραίτητη μετάβαση σε πραγματικές εναλλακτικές λύσεις.

 

Αποτυχημένη τεχνολογία

Οι ομάδες εργασίας του φόρουμ ICM, στις οποίες κυριαρχούν τα συμφέροντα των ορυκτών καυσίμων, έχουν λάβει εντολή να διαμορφώσουν τη βασική ενεργειακή πολιτική της ΕΕ, να ξεπλύνουν το πράσινο φως και να σπαταλήσουν δισεκατομμύρια σε δημόσιο χρήμα για την προστασία των συμφερόντων της βιομηχανίας.

Αυτό είναι ένα σημαντικό εμπόδιο για πραγματική δράση για το κλίμα. Η CCS (ή CCUS όταν περιλαμβάνεται η χρήση σε προϊόντα) αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο των προσπαθειών της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων να αποφύγει το είδος των απειλητικών για το κέρδος περικοπών εκπομπών που οι επιστήμονες επιβεβαιώνουν ότι είναι απαραίτητες για την αποφυγή της ανεξέλεγκτης κλιματικής αλλαγής.

Οι τεχνολογίες δέσμευσης άνθρακα έχουν δοκιμαστεί για πάνω από 50 χρόνια, ύψους άνω των 83 δισεκατομμυρίων δολαρίων [76 δισεκατομμυρίων ευρώ] παγκοσμίως, με αμελητέα αποτελέσματα.

Σήμερα, οι χώρες της ΕΕ δεσμεύουν μόλις 1,9 Mt CO2 ετησίως και δεν αποθηκεύουν μόνιμα τίποτα από αυτό. Αυτό είναι ένα αξιολύπητο 0,076% των εκπομπών της ΕΕ  το 2023. Μόλις 53Mt έχουν συλλεχτεί παγκοσμίως.

Μια έκθεση του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης δεν δείχνει καμία ένδειξη τεχνολογικής βελτίωσης ή μείωσης του κόστους σε οποιοδήποτε μέρος της διαδικασίας δέσμευσης, μεταφοράς ή αποθήκευσης κατά τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες - και μια πορεία με υψηλή περιεκτικότητα σε CCS θα κόστιζε 20 τρισεκατομμύρια δολάρια περισσότερο.

Παρά τις αποτυχίες αυτές, η ΕΕ ξόδεψε τα τελευταία δύο χρόνια την υπερτροφοδότηση των πολιτικών για τη στήριξη της μαζικής επέκτασης αυτής της τεχνολογίας.

Η πιο πρόσφατη προσπάθεια είναι η Στρατηγική Βιομηχανικής Διαχείρισης Άνθρακα (ICMS), η οποία απηχεί τις απαιτήσεις της βιομηχανίας, αυξάνοντας δραματικά τους στόχους δέσμευσης άνθρακα σε 450Mt έως το 2050, απαιτώντας 19.000 χιλιόμετρα υποδομών μεταφοράς CO2 έως το 2040 - που αναμένεται να κοστίσει στους ευρωπαίους φορολογούμενους το επιβλητικό ποσό των 16 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Η επίτευξη αυτών των στόχων θα απαιτούσε τουλάχιστον 200πλάσια αύξηση της παραγωγικής ικανότητας τα επόμενα 25 χρόνια - ένα απίθανο κατόρθωμα, δεδομένου ότι μόνο 40 έργα λειτουργούν παγκοσμίως και  το 80% των επιχειρούμενων έργων CCUS μεγάλης κλίμακας αποτυγχάνουν.

Μια νέα μελέτη του IEEFA εκτιμά ότι το συνολικό κόστος των προγραμματισμένων έργων CCS της Ευρώπης θα είναι 520 δισ. ευρώ, εκ των οποίων έως και 140 δισ. ευρώ απαιτούνται από τους φορολογούμενους.

 

Γιατί λοιπόν η ΕΕ προωθεί ριψοκίνδυνες, δαπανηρές, αποδεδειγμένα αποτυχημένες τεχνολογίες δέσμευσης άνθρακα, όταν υπάρχουν καλύτερες εναλλακτικές λύσεις, όπως αξιόπιστες, ταχέως εξελισσόμενες και ταχύτερα εφαρμόσιμες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας;

 

Put simply: lobbyists.

Η αναθεωρημένη  έκθεση Carbon Coup του Corporate Europe Observatory  αποκαλύπτει ότι το ετήσιο συμβουλευτικό φόρουμ ICM της Επιτροπής, που συστάθηκε το 2021, είναι ένα τζάμπορι της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων.

Αποτελείται από γνώστες της βιομηχανίας και οργανισμούς που συνδέονται - ή τουλάχιστον σε στενή συνεργασία με - συμφέροντα ορυκτών καυσίμων, αλλά έχει ασκήσει σημαντική επιρροή στους κανονισμούς CCUS και στη δημόσια χρηματοδότηση της ΕΕ - και καλείται ακόμη και να κατευθύνει την πολιτική.

Οι προσπάθειες της Επιτροπής να παρουσιάσει το φόρουμ ICM ως μια «ισορροπημένη» πολυμερή πλατφόρμα είναι παραπλανητικές: κάθε ομάδα εργασίας προεδρεύεται από τη βιομηχανία ορυκτών καυσίμων ή από οργανώσεις που συνδέονται με τη βιομηχανία υπέρ της CCUS.

Οι προτάσεις του φόρουμ ICM έχουν ήδη διαμορφώσει βασικές πολιτικές — όπως οι στόχοι υποδομής που επιδοτούνται από τους φορολογούμενους από τους φορολογούμενους.

Όπως δήλωσε η επίτροπος της ΕΕ Kadri Simson στο φόρουμ CCUS του 2023: «Ζητήσατε έναν συγκεκριμένο και επαληθεύσιμο στόχο για την ικανότητα αποθήκευσης, τη βιομηχανική στήριξη και τις διαρθρωτικές λύσεις... Και αυτή η πρόταση κάνει ακριβώς αυτό. Πιστεύω ότι αυτή είναι μια ευκαιρία για τους παραγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου της ΕΕ.»

 

Οι προσπάθειες της Επιτροπής να παρουσιάσει το φόρουμ ICM ως μια «ισορροπημένη» πολυμερή πλατφόρμα είναι παραπλανητικές: κάθε ομάδα εργασίας προεδρεύεται από τη βιομηχανία ορυκτών καυσίμων ή από οργανώσεις που συνδέονται με τη βιομηχανία υπέρ της CCUS.

Οι προτάσεις του φόρουμ ICM έχουν ήδη διαμορφώσει βασικές πολιτικές — όπως οι στόχοι υποδομής που επιδοτούνται από τους φορολογούμενους από τους φορολογούμενους.

Όπως δήλωσε η επίτροπος της ΕΕ Kadri Simson στο φόρουμ CCUS του 2023: «Ζητήσατε έναν συγκεκριμένο και επαληθεύσιμο στόχο για την ικανότητα αποθήκευσης, τη βιομηχανική στήριξη και τις διαρθρωτικές λύσεις... Και αυτή η πρόταση κάνει ακριβώς αυτό. Πιστεύω ότι αυτή είναι μια ευκαιρία για τους παραγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου της ΕΕ.»

 

Ωρολογιακή βόμβα

Ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι το ICMS περιλαμβάνει διατάξεις για την προστασία των εταιρειών ορυκτών καυσίμων από την ευθύνη. Αλλά οι αγωγοί CO2 είναι μια ωρολογιακή βόμβα· αρκετές διαρροές στις ΗΠΑ έχουν ήδη οδηγήσει σε εντολές για επιτόπια προστασία και νοσηλείες σε νοσοκομεία.

Τα πρόσφατα ενημερωμένα έγγραφα καθοδήγησης της οδηγίας CCS δείχνουν σημαντικά κενά παρακολούθησης, αυτοαναφερόμενα μέτρα ασφαλείας και λίγες περιόδους ευθύνης του κλάδου.

Το λόμπι του πετρελαίου και του φυσικού αερίου γνωρίζει ότι αν μπορέσει να κλειδώσει τις υποδομές CO2, μπορεί να κλειδώσει αποτελεσματικά το μέλλον των ορυκτών καυσίμων. Προσφέρει την ψευδή υπόσχεση ότι τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει - ακόμη και όταν η υπερθέρμανση του πλανήτη υπερφορτώνει επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα, όπως ο άτυπος τυφώνας που  κατευθύνθηκε πρόσφατα προς την τοποθεσία του ICM Forum στη Γαλλία.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι τόσο ύπουλο το γεγονός ότι η Επιτροπή έχει αντιγράψει-επικολλήσει τα αιτήματα του ICM Forum και τώρα τους παραδίδει την εφαρμογή βασικών ενεργειακών πολιτικών, οι οποίες θα αναγκάσουν τις χώρες να ρίξουν δισεκατομμύρια δημόσιου χρήματος εις βάρος πραγματικών λύσεων.

Το φόρουμ CCUS είναι ένα αρχετυπικό παράδειγμα εταιρικής αιχμαλωσίας, το οποίο εγκρίθηκε με ενθουσιασμό από την επιτροπή, σε ένα σημαντικό πραξικόπημα για τη βιομηχανία ορυκτών καυσίμων.

Μια βιομηχανία της οποίας η ιστορία άσκησης πίεσης για καθυστέρηση, αποδυνάμωση και σαμποτάζ της δράσης για το κλίμα, μαζί με το έννομο συμφέρον της για τη διατήρηση της ροής των ορυκτών καυσίμων, σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχει θέση να επηρεάζει την πολιτική για το κλίμα. Αντ' αυτού, μια ΕΕ ικανή να ανταποκριθεί στις ευθύνες της για κλιματική δικαιοσύνη χρειάζεται πολιτική χωρίς ορυκτά καύσιμα.

Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε αυτή η ώθηση για μεγάλης κλίμακας CCUS, υποδομές CO2 και αγορά CO2 να αποτελέσει καταπακτή διαφυγής για τη βιομηχανία ορυκτών καυσίμων, ούτε δαπανηρή απόσπαση της προσοχής από την ανάληψη επείγουσας δράσης για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσηςs.

Δέσμευση και Αποθήκευση Άνθρακα (CCS) . Aλλη μια MEGA-βόμβα που ελπίζουμε μη σκάσει

Άλλος ένας μύθος της δέσμευσης και αποθήκευσης άνθρακα με απώτερο σκοπό την παράταση εξόρυξης ορυκτών πηγών ενέργειας.

Η CCS (Δέσμευση και Αποθήκευση Άνθρακα) άλλη μια MEGA-βόμβα που ελπίζουμε μη σκάσει.

Με όλες τις πρωτογενείς πηγές και συνδέσεις

Αν ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό, οι άνθρωποι θα το πιστέψουν ούτως ή άλλως. Οι υποστηρικτές της δέσμευσης και αποθήκευσης άνθρακα από ορυκτά καύσιμα έμαθαν αυτό το μάθημα πριν από μερικές δεκαετίες και έχουν χρησιμοποιήσει τον συνδυασμό της εκθαμβωτικής υπόσχεσης και της αξιόπιστης αποτυχίας να παρατείνουν την πώληση και τη χρήση προϊόντων θέρμανσης του πλανήτη για δεκαετίες.

 Η δέσμευση άνθρακα (στην τρέχουσα κύρια περίπτωση χρήσης της) δεν είναι πραγματικά μια τεχνολογία. Είναι ένα ξόρκι: ένας συνδυασμός λέξεων-κλειδιών που καταπραΰνει την παραφωνία των υπευθύνων χάραξης πολιτικής, των επενδυτών, των επιχειρήσεων και των τεχνοκρατών. Πρόκειται για μια κενή υπόσχεση που συνδέεται χαλαρά με σχεδιαζόμενα ή υφιστάμενα έργα ορυκτών καυσίμων για να διευκολύνει την έγκρισή τους ή να καθυστερήσει την κατάργησή τους.

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η δέσμευση άνθρακα συμπεριλήφθηκε στο τελικό κείμενο της  συμφωνίας «Global Stocktake» της COP28. Περιλαμβάνει «τεχνολογίες μείωσης και αφαίρεσης, όπως η δέσμευση, η χρήση και αποθήκευση άνθρακα» μεταξύ του καταλόγου επιλογών που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι χώρες για να βοηθήσουν στην επίτευξη των κλιματικών στόχων.

Η αξία της δέσμευσης άνθρακα ως ένα ισχυρό ξόρκι κλιματικής καθυστέρησης έχει επανέλθει στο προσκήνιο. Η ρητή συμπερίληψή της στο κείμενο της COP28 παρέχει ένα σημείο αναφοράς για τους υποστηρικτές νέων και υφιστάμενων έργων ορυκτών καυσίμων. Εισάγει μια νέα και τρομερή ενέργεια σε αυτό το προϋπάρχον σύστημα 'κλιματικής καθυστέρησης'.

Αξίζει να επανεξετάσουμε την τρέχουσα κατάσταση της δέσμευσης και αποθήκευσης διοξειδίου του άνθρακα, στο πλαίσιο του ρόλου που διαδραμάτισε ως ψευδής υπόσχεση που χρησιμοποιήθηκε ειδικά για την ενίσχυση των προβλεπόμενων έργων που βλάπτουν το κλίμα. Λίγο πριν και κατά τη διάρκεια της COP, βγήκε μια σειρά από μεγάλες νέες εκθέσεις για τις οποίες θα αναφερθούμε εδώ .

Η CCS δεν είναι αποτυχία. Πετυχαίνει λαμπρά στη δουλειά της, η οποία είναι να λάμπει δελεαστικά στον ορίζοντα, αλλά ποτέ να μην πλησιάσει τόσο πολύ ώστε οι εταιρείες ορυκτών καυσίμων να υποχρεωθούν ή να ρυθμιστούν να το χρησιμοποιήσουν πραγματικά σε οποιαδήποτε σημαντική κλίμακα. Είναι μια αποτυχημένη βόμβα και είναι καταστροφική.

 

Το κύμα που αυξάνεται, αλλά ποτέ δεν συντρίβεται

Υπήρξε ένα κύμα προγραμματισμένων έργων CCS στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, και μόνο ένα μικρό κλάσμα από αυτά μετατράπηκε σε πραγματική, επιχειρησιακή ικανότητα δέσμευσης. Νομίζω ότι φαίνεται όμορφα σε αυτό το διάγραμμα από την έκδοση του 2023 της ετήσιας ενημέρωσης του Global CCS Institute:

Ενώ η GSCCi πούλησε μια ρόδινη εικόνα ενός τεράστιου νέου σε σκαριά έργου («αυτή τη φορά είναι διαφορετικό», ήταν η ατμόσφαιρα)

Η ποσότητα της επιχειρησιακής ικανότητας CCS στον κόσμο δεν έχει αυξηθεί σημαντικά από το 2022 έως το 2023, παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις. Η εγκατεστημένη ισχύς αυξήθηκε από 43 σε 49 μεγατόνους ετησίως. Οι ετήσιες παγκόσμιες εκπομπές άνθρακα το 2023 θα είναι περίπου 37.000 μεγατόνοι, ή περίπου 765 φορές η εγκατεστημένη ικανότητα δέσμευσης.

 

Η μικρή αύξηση που σημειώθηκε μεταξύ 2022 και 2023 προέρχεται από - φυσικά - έργα που χρησιμοποιούν τον δεσμευμένο άνθρακα για να βοηθήσουν στην εξόρυξη περισσότερων ορυκτών καυσίμων («ενισχυμένη ανάκτηση πετρελαίου»). Δεν υπήρξε αύξηση της λειτουργικής δέσμευσης και αποθήκευσης διοξειδίου του άνθρακα για τομείς που είναι δύσκολο να μειωθούν, όπως η βαριά βιομηχανία.

Τα περισσότερα από τα προγραμματισμένα νέα έργα θα χρησιμοποιηθούν σε σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής με ορυκτά καύσιμα ή σε έργα εξόρυξης ορυκτών καυσίμων, γεγονός που δεν τονίζεται πραγματικά όταν ο τεράστιος νέος όγκος εργων που βρίσκεται στα σκαριά συζητείται ως κάτι καλό.

Το GCCSi προώθησε και διαφίμησε μια «δραματική αύξηση 48% στην ικανότητα δέσμευσης άνθρακα όλων των εγκαταστάσεων CCS, η οποία έχει αυξηθεί σε 361 εκατομμύρια μετρικούς τόνους CO2 ετησίως». Αυτό είναι ανειλικρινές: δεν πρόκειται για πραγματική δυναμικότητα, αλλά για προγραμματισμένα έργα (σε έναν κλάδο όπου υπάρχει πρόβλημα με τα έργα).

Παρομοίως, διαφημίζουν "198 νέες εγκαταστάσεις" που προστέθηκαν στον κατάλογό τους, αλλά αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι άρχισαν να υπολογίζουν για πρώτη φορά τους αγωγούς και τους χώρους αποθήκευσης. Τα περισσότερα από αυτά τα προγραμματισμένα έργα βρίσκονται στις ΗΠΑ, και πάλι τα περισσότερα από αυτά για ορυκτά καύσιμα.[i]

Και εδώ είναι το αστείο: πηγαίνοντας από τις ημερομηνίες έναρξης του έργου τους, η παγκόσμια ικανότητα της CCS σε λειτουργία προορίζεται να τριπλασιαστεί τα επόμενα δύο χρόνια. Αυτό συμβαίνει αφού η επιχειρησιακή ικανότητα αυξήθηκε από 30 μεγατόνους ετησίως το 2010 σε 50 το 2023. Τι είναι διαφορετικό τώρα, σε σύγκριση με τις τελευταίες δεκαετίες σχεδόν μηδενικής ανάπτυξης;

Οι παγκόσμιες ενεργειακές προοπτικές του Διεθνούς Οργανισμού  δημοσιεύονται ετησίως και η φετινή έκδοση μείωσε δραματικά τη βιωσιμότητα της CCS στα σενάριά της. Ωστόσο: το 2030, το μοντέλο τους «καθαρό μηδέν έως το 2050» περιλαμβάνει περισσότερους από 1.000 μεγατόνους ετήσιας δέσμευσης - που είναι πολλοί (και είναι ακόμη λιγότεροι από ό, τι βασίζονται γενικά τα επιλεγμένα σενάρια της IPCC). Έτσι φαίνεται το μοντέλο του IEA, σε σύγκριση με τον τρέχοντα αγωγό:

Η CCS είναι μια αποτυχημένη βόμβα. Εκείνοι που το προτείνουν έχουν το μεγαλύτερο κίνητρο να διασφαλίσουν ότι δεν θα τεθεί ποτέ πραγματικά σε λειτουργία, εκτός εάν εξυπηρετεί με κάποιο τρόπο τους σκοπούς των κερδών που προκύπτουν από την επιδείνωση της κλιματικής αλλαγής (όπως η βελτιωμένη εξόρυξη πετρελαίου). Συνεχίζει να μην υπάρχει επειδή δεν χρειάζεται να υπάρχει για να παρατείνει τη χρήση ορυκτών καυσίμων: στην πραγματικότητα «λειτουργεί» καλύτερα αν δεν καταλήξει ποτέ να εκπληρώσει τις υποσχέσεις της.

Είναι άλλο πράγμα να βάζεις όλα τα αυγά σου σε ένα καλάθι. Άλλο να βάζεις τα αυγά σου σε ένα καλάθι που δεν υπάρχει -και δεν θα υπάρχει-. Το μόνο πράγμα που μπορείς να προβλέψεις αξιόπιστα εκεί είναι ένας σωρός από σπασμένα αυγά.

Λίγο πριν και κατά τη διάρκεια της COP, δημοσιεύτηκε μια σειρά από εκθέσεις και αναλύσεις με ένα κοινό θέμα: Μια παγκόσμια προσέγγιση της δράσης για το κλίμα που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην CCS είναι καταδικασμένη σε αποτυχία από την αρχή.

Ο Διεθνής Οργανισμός Ενέργειας δημοσίευσε μια έκθεση που δείχνει ότι εάν επρόκειτο να βασιστούμε στην CCS για να δεσμεύσουμε τις εκπομπές αντί να τις μειώσουμε, θα απαιτούσε κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας ισοδύναμη με τη συνολική παγκόσμια ζήτηση του 2022. Θα κόστιζε 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια από τώρα έως το 2050. "Το να πούμε ότι η τεχνολογία δέσμευσης άνθρακα θα επιτρέψει στη βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου να συνεχίσει με τις τρέχουσες τάσεις παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι καθαρή φαντασία".

1.               Το Κέντρο Διεθνούς Περιβαλλοντικού Δικαίου δημοσίευσε μια έκθεση που υπογραμμίζει τους απίστευτους και ποικίλους νέους κινδύνους της δέσμευσης, μεταφοράς και αποθήκευσης άνθρακα υπόγεια, όταν απλά αφήνοντάς τον υπάρχει μια επιλογή.

2.              Μια πολύ καλή μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης εξέτασε πόσο θα μας κόστιζε η μεγάλη εξάρτηση από την CCS, ως χρήστες ενέργειας. Είναι ένας τρόπος, πολύ περισσότερο από ό, τι αν βασιζόμαστε στην καθαρή ενέργεια αντ 'αυτού.

3.              Η Climate Analytics δημοσίευσε μια έξυπνη ανάλυση που δείχνει τι συμβαίνει όταν υποθέτετε ένα πραγματικό «ποσοστό δέσμευσης» για CCS περίπου 50% με βάση την πραγματική απόδοση, αντί για την ιδεαλιστική υπόθεση του 95%. Βασιζόμενοι τόσο πολύ στην CCS όσο υποδηλώνουν τα σενάρια της IPCC, και θα μπορούσαμε να καταλήξουμε με επιπλέον 86 γιγατόνους χάρη στα κακά ποσοστά δέσμευσης.

4.              Το Ινστιτούτο Ενεργειακής Οικονομίας και Χρηματοοικονομικής Ανάλυσης (IEEFA) μοιράστηκε αυτό το φανταστικό σχετικό γραφικό που  συγκέντρωσαν με βάση μια δέσμη των αναλύσεών τους - δείχνει τα πραγματικά ποσοστά δέσμευσης για μια δέσμη τεχνολογιών CCS. Η ανάλυση του DeSmog για μεμονωμένους ιστότοπους είναι επίσης εξαιρετική.

Στην COP28, τα μέλη της “Carbon management challenge” -πρόκλησης διαχείρισης άνθρακα,(ένας παράλογος ευφημισμός που έχει γίνει πολύ δημοφιλής) ανακοίνωσαν έναν «φιλόδοξο» στόχο δέσμευσης και ατμοσφαιρικών απορροφήσεων 1 γιγατόνου ετησίως έως το 2030 - περίπου σύμφωνα με το σενάριο καθαρού μηδενικού ισοζυγίου του IEA. Όπως επισημαίνει το Climate Action Tracker, η επίτευξη αυτού του στόχου θα απαιτήσει «ο αγωγός να υπερδιπλασιαστεί και το ποσοστό επιτυχίας να φτάσει το 100%. Δεδομένου ότι οι χρόνοι παράδοσης στην ανάπτυξη έργων CCS μπορεί συχνά να υπερβαίνουν τα επτά έτη, αυτός ο διπλασιασμός της ανακοινωθείσας ικανότητας θα πρέπει να συμβεί σήμερα».

Από όλες τις δεσμεύσεις και τα σχέδια για το κλίμα που δρομολογήθηκαν στην COP28, η ανάλυση του Climate Action Tracker δείχνει ότι η δέσμευση και αποθήκευση άνθρακα είναι η πιο δύσκολη:

Οι ΗΠΑ διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο σε αυτή την παγκόσμια αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για την CCS. Σε αυτή την περίπτωση περιλαμβάνει τόσο τη δέσμευση άνθρακα σε σημειακή πηγή όσο και την απομάκρυνσή του από την ατμόσφαιρα ("απομάκρυνση άνθρακα").  

Η COP28 ήταν μια τρομακτική υπενθύμιση για κάτι πολύ σημαντικό: η κενή υπόσχεση του CCS εξακολουθεί να έχει απίστευτη δύναμη για τη διευκόλυνση της έγκρισης νέων υποδομών ορυκτών καυσίμων ή την καθυστέρηση της διακοπής λειτουργίας των υφιστάμενων. Στην τρέχουσα κατάστασή της, παραμένει μια απειλή. Το γεγονός ότι αποτυγχάνει τόσο επίμονα δεν προκαλεί την απόρριψή της: στην πραγματικότητα, αυτό είναι που την καθιστά τόσο έντονα χρήσιμη για όσους προσπαθούν να βλάψουν την ασφάλειά μας με τα αγαπημένα τους ορυκτά προϊόντα.

 

Μια Case Study κακής CCS: Η ηλεκτρική ενέργεια και το φυσικό αέριο της Αυστραλίας

Ως έξτρα: Θα ταξιδέψουμε σε ένα έργο CCS που, περιέργως, βρέθηκε μόλις πριν από μερικές εβδομάδες.

Επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω τον σταθμό ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα Millmerran στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας. Εκπέμπει ~ 5,5 μεγατόνους αερίων θερμοκηπίου ετησίως, λίγο κάτω από το 12% των συνολικών εκπομπών του τομέα ηλεκτρικής ενέργειας του Κουίνσλαντ. Οι εκπομπές ενέργειας της Αυστραλίας συγκεντρώνονται μοναδικά  σε μερικά τεράστια εργοστάσια άνθρακα. Ο Millmerran το αποδεικνύει αυτό όμορφα.

 

Πριν από 14 χρόνια, η «εταιρεία μεταφοράς και αποθήκευσης άνθρακα», ή CTSCo, που ανήκει στον γίγαντα άνθρακα Glencore, ξεκίνησε προκαταρκτικές εργασίες για ένα ασαφές σχέδιο αποθήκευσης διοξειδίου του άνθρακα στη λεκάνη του Σουράτ, στο Κουίνσλαντ. Μέχρι το 2017, δεν θα υπάρξει σχεδόν καμία πρόοδος, αλλά εκείνη τη χρονιά  θα υποσχεθούν ότι μέχρι το 2021, θα έχουν ένα λειτουργικό σύστημα δέσμευσης άνθρακα σε λειτουργία στον σταθμό ηλεκτροπαραγωγής Millmerran, μαζί με τον άνθρακα που αποθηκεύεται στη λεκάνη του Σουράτ.

Από το 2009, η εξόρυξη άνθρακα της Αυστραλίας έχει διπλασιαστεί και η εξόρυξη φυσικού αερίου έχει τετραπλασιαστεί. Την ίδια περίοδο, η ποσότητα άνθρακα που δεσμεύεται σε αυτό το έργο και αποθηκεύεται μόνιμα αυξήθηκε από ZERO σε ZERO. Καμία δέσμευση στο εργοστάσιο άνθρακα, καμία λειτουργική αποθήκευση στη λεκάνη. Η απομάκρυνση του άνθρακα από το έδαφος είναι εξαιρετικά επείγουσα. Η επανατοποθέτησή του είναι ένας πολυτελής, αργός περίπατος πολλών δεκαετιών.

Οι τοπικοί αγρότες αντιτίθενται στο χωράφι αποθήκευσης, λόγω πραγματικών και σημαντικών περιβαλλοντικών κινδύνων, ανέφερε ο Guardian πριν από λίγες ημέρες

Ένας αριθμός τραβάει την την προσοχή μας: η εγκατάσταση δέσμευσης στο εργοστάσιο άνθρακα σκοπεύει να δεσμεύσει 110.000 τόνους εκπομπών του εργοστασίου ετησίως. Αυτό είναι ένα επιβλητικό δύο τοις εκατό των συνολικών εκπομπών του:

Υποθετικά, πώς θα έμοιαζε η CCS τα τελευταία χρόνια .Εδώ είναι το διασκεδαστικό μέρος: αυτή είναι μια τεράστια υπερβολή της ικανότητας της εγκατάστασης CCS.

Η δυσεύρετη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων υπολογίζει τον όγκο των εκπομπών που θα προκύψουν κατά τη διάρκεια της τριετούς διάρκειας ζωής του έργου: η λειτουργία της CCS είναι εξαιρετικά ενεργοβόρα και, φυσικά, λειτουργεί με ορυκτά καύσιμα. Οι περισσότερες από τις εκπομπές από τη λειτουργία αυτής της διαδικασίας CCS προέρχονται από την ηλεκτρική ενέργεια και τον ατμό για τη δέσμευση του άνθρακα από τη μονάδα παραγωγής ενέργειας, τη μεταφορά του στον χώρο αποθήκευσης και μια τεράστια ποικιλία δυσάρεστων διαρροών στην πορεία.

Αυτό σημαίνει ότι, από τους ~ 330.000 τόνους που το εργοστάσιο προορίζεται να συλλάβει σε διάστημα τριών ετών, απελευθερώνει 250.000 μόνο για να τρέξει το καταραμένο πράγμα.

Οι 330.000 τόνοι που δεσμεύονται σε διάστημα τριών ετών μοιάζουν με κάτι, σαν να  το συγκρίνετε με τις εκπομπές από τη λειτουργία των μηχανών που δεσμεύουν, μεταφέρουν και αποθηκεύουν άνθρακα (οι περισσότερες από τις εκπομπές του έργου CCS προέρχονται από την ηλεκτρική ενέργεια και τον ατμό που απαιτούνται για τη λειτουργία της δέσμευσης μετά την καύση στο εργοστάσιο άνθρακα):

Oι εκπομπές από το εργοστάσιο άνθρακα στο οποίο επισυνάπτεται δεν περιλαμβάνονται σε αυτούς τους υπολογισμούς

Αυτό το έργο CCS δεσμεύει πραγματικά μόνο λίγο περισσότερο από το 15% αυτού που διαφημίζεται. Και αυτό σημαίνει ότι, από τις συνολικές εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου του Millmerran, μόνο το 0,3% θα αποφευχθεί, όχι το 2%. Που μοιάζει με αυτό:

Εδώ και χρόνια, η Glencore απορροφά κρατικές επιδοτήσεις για να θέσει σε λειτουργία αυτό το έργο. Η πράξη θανάτου της κυβέρνησης Morrison  ήταν να εκσφενδονίσει 35 εκατομμύρια δολάρια στην εταιρεία για να πληρώσει το κόστος της προσποίησης ότι προσπαθεί να το κάνει αυτό για άλλα λίγα χρόνια. Νωρίτερα φέτος αποκαλύφθηκε από το ABC ότι η Glencore ασκούσε πιέσεις στην πολιτειακή κυβέρνηση για να αποφύγει νομικές προκλήσεις στον χώρο αποθήκευσης γύρω από τις επιπτώσεις της μόλυνσης των υπόγειων υδάτων.

Η Αυστραλία είναι μια εστία για τις χειρότερες ιδέες δέσμευσης άνθρακα που μπορείτε να φανταστείτε. Η Glencore προτείνει  την παραγωγή υδρογόνου χρησιμοποιώντας τον άνθρακα της και την ταφή του στην ίδια λεκάνη του Κουίνσλαντ, όταν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις καθαρής ενέργειας. Το έργο «Hydrogen Energy Supply Chain» ή HESC  καίει ασφυκτικά ρυπογόνο άνθρακα, που δικαιολογείται με την κατάφωρα ψευδή υπόσχεση δέσμευσης και αποθήκευσης άνθρακα. Το σχετικό έργο αποθήκευσης "CarbonNet" είναι επίσης δεκαετιών και επίσης δεν έχει προχωρήσει σε προηγούμενες περιβαλλοντικές μελέτες.

Η σημερινή κυβέρνηση της Αυστραλίας κλίνει προς τη «διαχείριση του άνθρακα», όπως και οι ΗΠΑ - εκτός, το όλο σχέδιο είναι να διοχετεύσει τους φυσικούς όγκους διοξειδίου του άνθρακα σε γειτονικές χώρες όπως το Ανατολικό Τιμόρ. Αυτό επιβαρύνει αυτές τις χώρες με την ευθύνη πολλών χιλιετιών να διασφαλίσουν ότι αυτό που αντλείται υπόγεια παραμένει υπόγειο - η Αυστραλία κάνει λευκή αποικιοκρατία του κλίματος όπως λίγοι άλλοι. Το μόνο καλό με αυτό είναι ότι για κάποιο λόγο, η νομοθεσία που προώθησε η κυβέρνηση ονομάζεται τέλεια νομοσχέδιο «θαλάσσιου ντάμπινγκ». Δηλώθηκε με απόλυτη υπερηφάνεια και μηδενικό δισταγμό ότι αυτό το έργο CCS ήταν ζωτικής σημασίας για τη διασφάλιση του ανοίγματος ενός τεράστιου νέου πεδίου αερίου βόμβας άνθρακα. Ditto για το έργο "Middle Arm" στη Βόρεια Επικράτεια: ο αποδέκτης τεράστιων κρατικών επιδοτήσεων, και επίσης χρησιμοποιώντας CCS για να δικαιολογήσει μια τεράστια αύξηση της εξόρυξης ορυκτού αερίου.

Μεταξύ των χειρότερων σε μια ήδη εξαιρετικά κακή ομάδα είναι το έργο CCS Moumba, το οποίο ο Santos δήλωσε ρητά ότι απαιτείται για να διευκολύνει τις συνεχιζόμενες προσπάθειες επέκτασής τους. Ο Σάντος παρουσίασε ένα τεράστιο διόραμα αυτού του έργου στο περίπτερο της Αυστραλίας στην COP26. Είναι αρκετά κακό το γεγονός ότι αυτό το έργο επισυνάπτεται στην επέκταση του φυσικού αερίου για να το δικαιολογήσει, αλλά ο Σάντος θα κερδίσει επίσης αυστραλιανές πιστώσεις άνθρακα  (ACCUs) για την ταφή κάθε τόνου διοξειδίου του άνθρακα που επρόκειτο να δέσμευε ούτως ή άλλως. Αυτές οι πιστώσεις θα αγοραστούν από άλλους μαζικούς ρυπαντές και θα εφαρμοστούν στους λογαριασμούς εκπομπών τους για να προσποιηθούν τη δράση για το κλίμα αντί να μειώσουν πραγματικά τις δικές τους εκπομπές (όπως η Energy Australia που πωλεί φυσικό αέριο με την ετικέτα "ουδέτερο ισοζύγιο άνθρακα"). Πρόκειται για ένα εκπληκτικά ομαλό οικοσύστημα απάτης, κερδοσκοπίας και ζημιών στον πραγματικό κόσμο.

Οι μόνες «επιτυχημένες» εφαρμογές δέσμευσης και αποθήκευσης άνθρακα μέχρι σήμερα ήταν στη διαδικασία εξόρυξης ορυκτού μεθανίου. Το μεθάνιο βγαίνει από το έδαφος αναμεμειγμένο με διοξείδιο του άνθρακα: οι εταιρείες πρέπει να το διαχωρίσουν ούτως ή άλλως, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, έχουν υποσχεθεί να το θάψουν αντί να το πετάξουν απλώς στον αέρα. Δείτε πώς πήγε αυτό σε ένα από τα μεγαλύτερα έργα στον κόσμο στη Δυτική Αυστραλία, το εργοστάσιο Gorgon CCS, έναντι των στόχων του χώρου και των συνολικών εκπομπών της Chevron:

Μαζί με τις ΗΠΑ, η Αυστραλία είναι ένας βασικός παγκόσμιος παραβάτης όταν πρόκειται για έργα CCS που παρατείνουν τα έργα ορυκτών καυσίμων. Αν δεν αλλάξει τίποτα, αυτό θα χειροτερέψει.

Επιμέλεια μετάφραση και σύνθεση του κειμένου Blogger zaungastnic.

Πηγή: https://ketanjoshi.co/2023/12/17/ccs-the-failure-bomb-the-current-state-of-cop28s-poison-pill/

 

---

[i] Μέρος της τεράστιας πολιτικής του Τζο Μπάιντεν «Νόμος για τη μείωση του πληθωρισμού» είναι ένα κίνητρο για CCS στους σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής, κάτι που οι εμπειρογνώμονες πολιτικής Emily Grubert και Frances Sawyer υποστηρίζουν ότι θα μπορούσε κάλλιστα να καταλήξει  ενεργά στην παροχή κινήτρων για αύξηση των εκπομπών, επειδή η πίστωση φόρου «δίνει κίνητρα στις εγκαταστάσεις να λειτουργούν περισσότερο, με συνακόλουθες αυξήσεις στην εξόρυξη καυσίμων και συναφείς επιπτώσεις που η CCS δεν μετριάζει»,  Θα δώσει κίνητρα στον άνθρακα να υπερπαράγει πολύ περισσότερα από το φυσικό αέριο και θα ενθαρρύνει τους ιδιοκτήτες σταθμών ηλεκτροπαραγωγής από ορυκτά καύσιμα να παρατείνουν τη διάρκεια ζωής αυτών των σταθμών ηλεκτροπαραγωγής αντί να τους κλείσουν. Τι χάος.