Σε κίνδυνο η ζωή τους
Αργεντινή Μαζοχιστική βία πλήττει τις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων των τρανσεξουαλικών. Οι δολοφονίες δεν είναι ασυνήθιστες
Με πιστοποίηση από το μέσο ενημέρωσης/αρθρογράφο για τη μετάφραση
Dr. rer. pol. Nicolas Theodosakis-15/11/2017
Μεταξύ λευκού και μαύρου διαμέσου της ζωής: Διεμφυλική στο Buenos Aires
Foto: Anibal Aldrian Greco/NYT/Redux/Laif
Μετά από δεκαετίες αγώνα του κινήματος τρανσεξουαλικών, η Γερουσία της Αργεντινής ψήφισε στις 10 του Μάη 2012 κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του κοινωνικό-λαϊκιστή Kirchneristen ένα νόμο για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Ήταν μια ιστορική καμπή: ο πρώτος νόμος στον κόσμο που εγγυάται το δικαίωμα να καθορίσουν τη δική τους ταυτότητα φύλου μέσα από μια απλή επίσημη πράξη της αλλαγής των εγγράφων της ταυτότητας χωρίς ψυχιατρική διάγνωση ή στείρωση. Από το 2012, περισσότερα από 6.000 trans στην Αργεντινή έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν την προσωπική τους κατάσταση στην ταυτότητα χωρίς καμία διάγνωση.
Ο νόμος ακολούθησε έγινε μοντέλο για πολλές χώρες όπως η Μάλτα ή η Δανία. Οι οργανώσεις Trans όπως η Ομοσπονδιακή Ένωση Trans ή η Ένωση Trans Inter Queer ζητούν παρόμοιες νομοθετικές αλλαγές και στη Γερμανία. Μέχρι τώρα με ελάχιστη επιτυχία όμως.
Ωστόσο, οι πραγματικότητα της ζωής των γυναικών και των τρανς στην Αργεντινή κυριαρχείται από τη βία, τα εγκλήματα μίσους και τις βάναυσες δολοφονίες. Το φεμινιστικό κίνημα «Ni Una Μένος» , το οποίο ξεκίνησε από την Αργεντινή και τώρα δραστηριοποιείται επίσης και σε άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής, αυξάνει τις διαμαρτυρίες του ενάντια στη γενοκτονία γυναικών, δηλαδή τις δολοφονίες των γυναικών και μόνο όπως και στη μαζοχιστική βία.
Ιδιαίτερα ευάλωτοι/ες
Το φθινόπωρο του 2015, η Trans ακτιβίστρια Diana Sacayan δολοφονήθηκε άγρια στο Μπουένος Άιρες. Ένα χρόνο αργότερα, το φθινόπωρο του 2016, η υπόθεση πήγε στο δικαστήριο. Ήταν η πρώτη φορά που ο δολοφόνος μιας γυναίκας trans κατονομάστηκε δημόσια και καταδικάστηκε σαν «femicide». Ακριβώς την πρώτη ετήσια επέτειο από τη δολοφονία της Diana Sacayán, στις 11 Οκτωβρίου 2016, η 26-year-old Evelyn Rojas βρέθηκε νεκρή σε ένα εγκαταλελειμμένο σιδηροδρομικό σταθμό στην επαρχία Misiones: μια περιοχή (από Colectivo de Acción Contra las Violencias de Géneros κατά της βίας του φύλου) σαν επαρχία με τον δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό femicide γυναικών και σεξουαλικής βίας κατά των γυναικών στη χώρα.
Μετά τη δολοφονία της Evelyn Rojas Trans έφεραν οι Τρανς- πρωτοβουλίες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στο Μπουένος Άιρες στο δρόμο που υποστήριζαν ότι «Πρέπει να οργανωθούμε έτσι ώστε να μην υπάρχουν πλέον περισσότεροι θάνατοι από μαζοχιστική βία. Για να αμφισβητηθεί η ηθική που η Εκκλησία και οι σύμμαχοί της θέλουν να μας την εξαναγκάσουν και να καταπολεμήσουμε την τρανσφοβική βία, χρειαζόμαστε χιλιάδες να βρίσκονται στους δρόμους, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και στα εργοστάσια και σε όλα τα μέρη με την κραυγή: “Ni Una Menos " (Ούτε μια γυναίκα λιγότερη).
Τα trans άτομα είναι ιδιαίτερα ευάλωτα και περιθωριοποιημένα. Αυτό μπορεί να διαπιστωθεί από τους μακροχρόνιους αγώνες για να πετύχουν τη χρηματοδότηση ορμονικής ή χειρουργικής θεραπείας. Η ένωση των Travestis, τρανσέξουαλ και διεμφυλικών της Αργεντινής (ΑΤΤΤΑ) ανακοίνωσε ότι το Μάιο του 2016 περίμεναν 600 άτομα για μια «αλλαγή φύλου» στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας. Για το άτομο trans είναι δύσκολο να αποκτήσει ένα διαμέρισμα ή μια δουλειά. Η συλλογική πρωτοβουλία ‘Lohana Berkins’, το όνομά της οποίας το πήραν από την δολοφονημένη το Φεβρουάριο του 2016 Trans –ακτιβίστρια, αγωνίζεται για περισσότερες θέσεις εργασίας για τα διεμφυλικά άτομα και ζητεί την εφαρμογή μιας Trans-ποσόστωσης στον τομέα της εργασίας, πλέον και νομικά κατοχυρωμένο , σε ένα ύψος 1%.
85 τοις εκατό των τρανσεξουαλικών γυναικών και 63 τοις εκατό των τρανσεξουαλικών ανδρών εργάζονται στην Αργεντινή στην πορνεία, ένα σημάδι της επισφαλούς κοινωνικής τους κατάστασης. Είναι καθαρά μια μαστροπεία του κράτους, όπως διαμαρτύρονται οι σύλλογοι ΑΤΤΤΑ ή και LGBTIQ των Trans , αφού συλλαμβάνουν τους τρανς και μετά τους ζητούν να δωροδοκηθούν για να τις /τους αφήσουν ελεύθερους/ρες. Στην πρωτεύουσα, υπάρχει πλέον μια επίσημα αναγνωρισμένη περιοχή κόκκινου φωτός και οι ξεναγοί των ταξιδιωτικών γραφείων στο Μπουένος Άιρες αναφέρουν ότι είναι ο παράδεισος για τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες στη Λατινική Αμερική. Πράγματι, υπάρχουν στο Μπουένος Άιρες μερικά γκέι μπαρ, ντίσκο και σάουνες, και μερικούς λεσβιακούς και queer χώρους. Αλλά η καθημερινή ζωή πολλών trans απέχει πολύ από το να είναι ένας παράδεισος. Στη φαινομενικά φιλελεύθερη πρωτεύουσα υπάρχουν νομοθετικές ρυθμίσεις που κάνουν τη ζωή δύσκολη στους εργαζόμενους στο κλάδο του σεξ , όπως παρατηρείται, για παράδειγμα πρέπει να ισχύει η ελάχιστη απόσταση των 200 μέτρων από εκκλησίες.
Το μέσο προσδόκιμο ζωής του Trans-ατόμου είναι εξαιρετικά χαμηλό. Σύμφωνα με μια μελέτη της ILO, είναι μεταξύ 35 και 40 ετών στην Αργεντινή. Η κύρια αιτία θανάτου είναι το AIDS, το 62 τοις εκατό πεθαίνει από τη νόσο, ακολουθούμενο από αστυνομική βία και τρανσφοβικούς Femicides. Πολλές τρανς γυναίκες δολοφονούνται είτε από τους συντρόφους τους, είτε από τους «προστάτες» τους που τους εκμεταλλεύονται σεξουαλικά ή ακόμα και από πελάτες. Οι αστυνομικές διατάξεις για τη "δημόσια ασφάλεια" ακόμα από την εποχή της στρατιωτικής δικτατορίας χρησιμοποιούνται με ασήμαντες αλλαγές, ειδικά στις επαρχίες κατά των τρανσεξουαλικών εργαζομένων. Η αστυνομία μπορεί να τους κρατήσει για 24 ώρες ή ακόμα και τρεις έως τέσσερις εβδομάδες στα κρατητήρια. Οι Trans εργαζόμενοι στο κλάδο του σεξ πρέπει να πληρώσουν πρόστιμα αν δεν δώσουν όλα τα μετρητά που έχουν. Συχνά τους χτυπούν, παρενοχλούν και τους κακοποιούν κατά τη διάρκεια αλλά και μετά τις συλλήψεις.
Ίχνη της στρατιωτικής δικτατορίας
Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας συλλήφθηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν αμέτρητοι τρανς. Πολλοί εξαφανίστηκαν. Alejandro Mamani, μέλος της Abosex, Δικηγόροι για σεξουαλικά δικαιώματα, δήλωσε ότι η σύλληψη Travestis και τρανσεξουαλικών μέχρι το έτος 1995 ήταν πολύ σύνηθες φαινόμενο με την κατηγορία της απρεπούς ενδυμασίας, «λάθος ενδυμασία». Αυτό το στίγμα διατηρήθηκε στο περιβάλλον της αστυνομίας.
Τον Οκτώβριο του 2016 στη Βουλή πέρασε νόμος για αποζημίωση των Travestis και trans, οι οποίοι είναι θύματα της θεσμικής βίας λόγω φύλου, χάρη στην άσκηση πίεσης από τρανσεξουαλικές ενώσεις και συλλόγους και την στήριξη από φορείς ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι οποίοι εν μέρει είχαν στηριχτεί οικονομικά από την Kirchneristen κυβέρνηση. Ένα project που ξεκίνησε από την trans ακτιβίστρια Lohana Berkins χορηγεί στα θύματα της θεσμικής βίας λόγω φύλου μια ελάχιστη σύνταξη.
Με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που από το 2015 ο πρόεδρος Mauricio Macr κυβερνά, η χρηματοδοτική στήριξη των στο παρελθόν χρηματοδοτούμενων έργων για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχει μειωθεί σημαντικά. Ακόμη και τα ελάχιστα αυτο-οργανωμένα σχολεία τρανσεξουαλικών στα οποία μπορούσαν κάποιο/ες να έχουν καταρτιστούν σε ένα ελάχιστο επίπεδο εκπαίδευσης και να βρουν και μια δουλειά, απειλούνται με την ύπαρξή τους ή ήδη μπορεί να έχουν κλείσει.
Επίσης σε παγκόσμιο επίπεδο, οι συνθήκες διαβίωσης για τους tran επιδεινώνονται. Σύμφωνα με την έρευνα του Προγράμματος Παρακολούθησης Τρανσεξουαλικών (TMM) και την οργάνωση Transgender Europe (TGEU) 2.000 Trans τα τελευταία οκτώ χρόνια σε όλο τον κόσμο - γυναίκες στη συντριπτική πλειοψηφία των Trans- δολοφονήθηκε. Η έκθεση δείχνει μια συνεχή αύξηση του αριθμού των δολοφονημένων. Περισσότεροι από 1.500 από αυτούς δολοφονήθηκαν στη Νότια και Κεντρική Αμερική. Το 65 τοις εκατό όλων των δολοφονημένων τρανσεξουαλικών ατόμων εργαζόταν στη πορνεία. Mar Cambrollé, η πρόεδρος της Plataforma Trans, μια συμμαχία των Trans των ομάδων στην Ισπανία, εξηγεί: «Τα δικαιώματα των διεμφυλικών ατόμων δεν είναι ειδικά δικαιώματα, αλλά οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα» Προσθέτει ότι οι τρανσεξουαλικοί «έχουν το δικαίωμα να έχουν ζωή όπως κάθε άνθρωπος. Δικαιούνται προστασίας από την αυθαίρετη σύλληψη και βασανιστήρια, την απαγόρευση των διακρίσεων και την ελευθερία της έκφρασης, του συνεταιρίζεσθαι και του συνέρχεσθαι. Τα δικαιώματα αυτά και πολλά άλλα που κατοχυρώνονται σε διεθνείς νόμους και συνθήκες, στερούνται των διεμφυλικών λόγω της ταυτότητάς τους."
Κάθε χρόνο στις 20 Νοεμβρίου, η Transgender Day of Remembrance (TDoR), γιορτάζεται παγκοσμίως. Οι δημόσιες εκδηλώσεις είναι αφιερωμένες σε άτομα που έχουν πέσει θύματα της τρανσφοβίας και του μίσους. Σκοπός είναι να δοθεί στα θύματα της βίας πρόσωπο και φωνή και να απαιτηθεί για τους Trans να ζήσουν μια ζωή χωρίς βία και να ασκήσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα. Πέρυσι, ο εορτασμός αυτός διεξήχθη σε διεθνές επίπεδο σε περισσότερες από 180 πόλεις σε περισσότερες από 20 χώρες.
[Ενημέρωση από τους blogger: Οσοι ενδιαφέρονται για τις δραστηριότητες στην Ελλάδα πατήσετε εδω: Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών]
