Οι φευγάτοι της Elit και της διανόησης(ΙΙΙ)
Περιεχόμενα
- Η φτώχεια παραμένει άγνωστη και προωθείται από τους περισσότερους ‘αριστερούς.
- Το κοινό τους χαρακτηριστικό: «Ego sum, qui sum»[είμαι αυτός που είμαι] τόσο από τους προνομιούχους όσο και από τους ασθενέστερους κοινωνικά/εισοδηματικά
Η φτώχεια παραμένει άγνωστη και προωθείται από τους περισσότερους ‘αριστερούς’.
Όπως
με την ανισότητα έτσι και με τη φτώχεια κάναμε ένα κοινωνικό οικοδόμημα
και την τοποθετήσαμε μέσα. Η απάντηση της κοινωνίας μας στο πρόβλημα
της φτώχειας είναι τα συσσίτια και τα κοινωνικά παντοπωλεία, “δώστε τα
παιγνίδια που δεν χρειάζεστε”. Μητέρα διαζευγμένη με δύο παιδιά χωρίς
εργασία, και χωρίς να της δίνει ο πρώην σύζυγος τη διατροφή πρέπει να
κάνει οικονομία, να πάει σε συσσίτιο για να εξοικονομήσει χρήματα για να
πάρει τη σχολική τσάντα ή να πάρει ένα μικρό δωράκι για τη γιορτή του
παιδιού τ
ης. Λύνεται με μιας άλλης μορφής κοινωνικού αυτοματισμού το πρόβλημα.
Μπορούν να φαίνονται παντού, στις μεγάλες και μικρές πόλεις και παρόλα αυτά δεν υπάρχει βιώσιμη συζήτηση στην πολιτική ή στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με το γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι ζουν χωρίς στέγη πάνω από τα κεφάλια τους. Η αδιαφορία είναι δεδομένη, δεδομένου ότι πολλοί βασίζονται στα κοινωνικά συσσίτια και παντοπωλεία και γενικότερα στον εθελοντισμό των πολιτών και στα ενοχοποιητικά συναισθήματα που μας περιτριγυρίζουν.
Μη εμπιστεύεστε τους ανθρώπους που σχετικοποιούν τη φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση με στατιστικούς δείκτες και όχι μόνο, και κάνουν τα θύματα θύτες. "Η αδιαφορία είναι μια παραλυσία της ψυχής, ένας πρόωρος θάνατος" [Άντων Τσέχωφ, συγγραφέας]
O Orban το έκανε ήδη στην Ουγγαρία. Ποινικοποίησε τους άστεγους. Κάποια στιγμή ακούστηκε και το ίδιο και στη Κρήτη και μετα απο διαμαρτυρία στα τοπικά ΜΜΕ διαγράφτηκε το πρόστιμο ενός άστεγου. Δεν έχουν δικαίωμα, είναι παρανομία να μην έχεις σπίτι. Στη Γερμανία μοιράζουν κλήσεις παραβατικής συμπεριφοράς στους άστεγους – γιατί είναι άστεγοι- και τους καλούν να πληρώσουν για το παράπτωμά τους, ειδάλλως τους πάνε φυλακή για μερικές ημέρες.
«Η φτώχεια είναι το αποτέλεσμα της τεμπελιάς . Αυτό ορίζει ο νεοφελευθερισμός και φτιάχνει το οικοδόμημά του»: Όσοι δεν έχουν αποδείξει ότι είναι "ανταγωνιστικοί" χαρακτηρίζονται ως αδύναμοι, ανόητοι, φτωχοί και τεμπέληδες. Όσοι δεν μπορούν ή δεν επιθυμούν πλέον να ενταχθούν, περιθωριοποιούνται ή απειλούνται με «την πτώση τους». Τους "παραπεταμένους και περιττούς" τους κατακρημνίζουν βαθύτερα , καταγγέλλονται δημοσίως και εξευτελίζονται.[23]
Ποιος νοιάζεται για όλους αυτούς ή για το πως θα αλλάξει αυτό. Εν τω μεταξύ, έχει εδραιωθεί στη μικρή μάζα των διανοουμένων που όλο και αναμιγνύονται με την οικονομική και πολιτική ελίτ ένα διόλου ξεκάθαρο συστημικό ‘αριστερό περιβάλλον’, στο οποίο διαφαίνεται και μια αλαζονεία. Δεν ορίζεται πλέον ο αριστερός σκεπτόμενος αναφορικά με την κοινωνική του διάσταση, γιατί τότε θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί υποστηρίξαμε την κυβερνητική πολιτική των τελευταίων ετών. Υπάρχουν εμφανή σε μερικά σημεία του συγκεκριμένου milieu συμπτώματα, για μια υποσυνείδητη ίσως και συνειδητή περιφρόνηση για την "κατώτερη τάξη" . Θεωρείται δε απο τους ίδιους και σαν σωστή πολιτική θέση.
Από την άλλη πλευρά. "Ο πλούτος είναι το αποτέλεσμα της εργατικότητας και της απόδοσης ." Αυτό είναι ένα άλλο σύνθημα των νεοφιλελεύθερων ιδεολόγων. Δεν πρόκειται για ευημερία για όλους! Το αντίθετο συμβαίνει: στον νεοφιλελευθερισμό, ηγούνται μέσω των "ελίτ" και των κλειστών κυβερνητικών κύκλων, εμπειρογνωμόνων/τεχνοκρατών, Βουλευτών, Υπουργικών διευθύνσεων, δικτύων και μυστικών συμμαχιών.
Αυτή η αξίωση που έχουν για ηγεσία, βασίζεται στην κοινωνική Δαρβινιστική ιδεολογία της «νίκης των ισχυρών» [24].
Η δημοκρατία αποτελεί για αυτούς τους "ελίτ κύκλους" μια μόνιμη απειλή
για τον προμαχώνα της εξουσίας τους. Είναι το «μεγάλο επίτευγμα» των
νεοφιλελεύθερων. Δημιούργησαν μια (νέα) ταξική ιδεολογία με το μανδύα
μιας επανακαθορισμένης αντίληψης για Δημοκρατία και Ελευθερία.
Το κοινό τους χαρακτηριστικό: «Ego sum, qui sum»[είμαι αυτός που είμαι] τόσο από τους προνομιούχους όσο και από τους ασθενέστερους κοινωνικά/εισοδηματικά.
Οι αξίες της καθολικότητας που δόθηκαν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στις κοινωνίες, προϋπέθεταν τα βασικά στοιχεία: δημόσια και κοινωνική πρόνοια και φροντίδα, παιδεία, υγεία και ανθρώπινα δικαιώματα μειονοτήτων κλπ.
Ο νεοφιλελευθερισμός καταργεί την παγκοσμιότητα/ καθολικότητα, και προχωράει στις αρένες που χαρακτηρίζονται από ταυτοπολιτικές διαδικασίες ακόμα πιο ριζοσπαστικά και βάζει στη θέση της ισότητας, τη διαφορά, τη διάκριση. Καταργήθηκε ή καλύτερα υποβαθμίστηκε η σημαντικότητα του δημόσιου τομέα, με εξοικονόμηση στις υπηρεσίες φροντίδας, κοινωνικές κατοικίες, βιβλιοθήκες, αθλητικές αίθουσες και αθλητικά κέντρα.
Αλλά το ερώτημα είναι γιατί? Όποιος έφερνε αρκετά στην αγορά μπορούσε και να έχει και αρκετό κέρδος, όποιος έφερνε λίγα θα έχανε και σίγουρα στην διάρκεια του χρόνου περισσότερα. Έτσι λοιπόν οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι δημόσιοι θεσμοί φτωχότεροι.
Μέχρι τα χρόνια του ’60 είχαμε έναν individualism ο οποίος σαν χώρος δραστηριοποίησης είχε το «χώρο της ισότητας». Τώρα αυτός ο «χώρος» έχει δώσει χώρο στο «χώρο της διαφορετικότητας»[25]. Όμως αυτή είναι μια διαφορά που τονίζει την ίδια, την ατομική ταυτότητα του κάθε ενός, την αυθεντικότητα του ας πούμε του κάθε ενός, χωρίς προσαρμογή, χωρίς ένταξη. Just so! «Ego sum, qui sum» .
Είναι αν το δούμε στη δημόσια σφαίρα το σύνολο, σαν «η διαχωριστική γραμμή μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού προσώπου, μεταξύ πολιτειακού πολίτη (Citoyen) και ιδιώτη πολίτη» [Isolde Charim].
Μέσα του είναι -ένας άγνωστος για αυτόν- διαφορετικός άνθρωπος από ότι προς τα έξω δείχνει.
Έτσι καταλήγει ο άνθρωπος να αντιμετωπίζει ανάμεικτα συναισθήματα που δεν τα έχει τακτοποιήσει και διερευνήσει και κατευθύνεται από την ανικανότητα να προσδιοριστεί και μέσα αλλά και σύμφωνα με τις ηθικές αξίες ενός κοινωνικού συνόλου, και όχι μόνο σαν αυθεντία, σε πράξεις που δεν συνάδουν με την ολοκλήρωσή του σαν κοινωνικό άτομο αλλά και σαν «ιδιώτης» αφού το θέλει έτσι. Το τέλος αυτής της εποχής ψυχαναλυτικά δεν το γνωρίζουμε.
Γιατί ο ανταγωνισμός μεταξύ των «αυθεντικών υποκειμένων» είναι μεγάλος και λίγοι καταλαβαίνουν να εκμεταλλευτούν τους μηχανισμούς και αυτά τα εργαλεία της παγκοσμιοποίησης έστω και για δική τους εξέλιξη μέσα στο κατεστημένο. Και το βλέπουμε οι ίδιοι όταν λέμε: «μας πως είναι δυνατόν να τα κατάφερε αυτός έτσι. Πρέπει να είσαι γεννημένος έτσι, αλλιώς δεν τα καταφέρνεις». Και οι άλλοι δε που δεν έχουν φτάσει σε αυτό το επίπεδο κατάληξης, χωρίς να μπορούν να εισέλθουν στη προνομιακή θέση των πρώτων κατηγορούν όλους τους άλλους σαν ανδρείκελα που δεν είναι σε θέση να δουν την δικιά τους «ηθική προσέγγιση του αυθεντικού».
Το επόμενο σχετικό άρθρο θα αναφέρεται επιγραμματικά στα:
· μετασχηματισμό του λόγου για το κοινό,
· αν ο Άξιος = και αμοιβαία εμπιστοσύνη ?
· ότι η διαφθορά θα τυραννάει εσαεί,
· με το παράδειγμα της κλιματικής αλλαγής να μας δίνει να κατανοούμε πολλά πράγματα.
· Μήπως θα πρέπει να αναπτύξουμε μια αντίστροφη λαϊκίστικη στρατηγική για καταπολέμηση του νεοφιλελευθερισμού.
o Τα fake News δεν τα εφεύρε ο Trump
o Δημοκρατία δεν είναι «satisfaction machine“
[23] Mies, Θ., Neoliberaler Faschismus, Hinter der liberalen Fassade lauert die Diktatur.in: RUBIKON, 4. Juli 2018, https://www.rubikon.news/artikel/neoliberaler-faschismus
[24] Mies, Θ., Neoliberaler Faschismus, Hinter der liberalen Fassade lauert die Diktatur.in: RUBIKON, 4. Juli 2018, https://www.rubikon.news/artikel/neoliberaler-faschismus
[25] Charim, Isolde., Ich und die anderen, Wie die neue Pluralisierung uns alle verändert, Verlag Zsolnay. 2018, pp 30-40.
