Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΣ ΠΟΥΡΙΤΑΝΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΣ ΠΟΥΡΙΤΑΝΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

13 Δεκ 2018

Ο μεταμοντερνισμός της νεοφιλελεύθερης αριστεράς (II/IΙΙ): Ο ναρκισσισμός και πολιτισμικός πουριτανισμός της. Διάβασμα σε 8,5’

Ο μεταμοντερνισμός της ψευτοαριστεράς πλέον διαφαίνεται παντού και δρα ανασταλτικά και άνισα. Ο Ναρκισσισμός, πολιτισμικός πουριτανισμός και η αριστερά[1]
image_thumb2


Διάβασμα σε 8,5  ‘THS 12052018  


"Η πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζουμε


τους ανθρώπους να φροντίζουν


για κάτι που τους αφορά ".


[Paul Valéry]


Ο τραυματισμός είναι το μόνο αληθινό και φοβόμαστε.
 
Εάν παρατηρήσουμε ιδιαίτερα το medium FB, και τις επικοινωνιακές αλληλοεπιδράσεις αλλά και απλά και μόνο τις αναρτήσεις διαφόρων τίτλων ή εικόνων (που δεν θα τις θεωρούσαμε σαν επικοινωνιακή διάδραση), θα δούμε ότι,

ελάχιστοι είναι αυτοί που διατίθενται να εκτεθούν μέσω της έκφρασης της γνώμης τους.    
 
Οι περισσότεροι, μπαίνουν μέσα, βλέπουν φευγαλέα, γιατί είναι τόσες πολλές οι πληροφορίες που έχουν λάβει, που λόγω πίεσης χρόνου θέλουν να έχουν μια γνώση για το τι έφτασε στο λογαριασμό τους, δεν διαβάζουν – και εάν το κάνουν, διαγωνίως - αλλά δεν εκφέρουν γνώμη ή εκφέρουν το συναίσθημά τους με το πολύ 4-5 λέξεις ένα προσωπάκι ή με ένα αντίχειρα ή με μια ψηφιοτικοποιημένη καρδούλα ως συνήθως.

Σε δευτερόλεπτα έχει ξεχασθεί σχεδόν κάθε πληροφορία που εχει δει. Δεν εκφράζονται επικοινωνιακά -στη βάση μιας αλληλεπίδρασης- , αλλά και όμως νομίζουν ότι επικοινωνούν εκείνη τη στιγμή με τόσους «φίλους». Χαρακτηριστικό σε αυτά τα media είναι τελικά η σιωπή, διότι δεν φτάνει ποτέ στο δια ταύτα μιας ανάρτησης. Η εικονική ταυτότητα οτιδήποτε και τι σου προκαλεί αυτή είναι αρκετή. Απλά κατευθύνει ο ισχυρότερος και ο κατέχων την τεχνική ικανότητα/επιδεξιότητα του μέσου και ετυμολογικά τη γλώσσα στο συγκεκριμένο μέσο, εκεί που θέλει, μέχρι το σημείο που θέλει αυτός ή που μπορεί ή που νομίζει ότι γνωρίζει ότι μπορεί. 
 
Φοβάται ο μέσος χρήστης μην εκτεθεί μη πληγωθεί και μη πληγώσει μη τυχόν και τον αποβάλλουν, από κάτι «βρώμικο» που θα πει, από την cyber κοινότητα.
  
Αλλά προπάντων τι θα πει η φίλος γνωστός μου εάν διαβάσει τι γράφω γι’ αυτό. Και παρόλο που η λογοκρισία είναι καθημερινό φαινόμενο στο συγκεκριμένο μέσο και μάλιστα από τους διαχειριστές, οι «δυνατοί παίκτες» παραμένουν στο μέσο αυτό! Ξέρουν ότι είναι ένα drug, όχι όμως αυθεντικό. αλλα εργαστηριακό. Αλλά εκεί βλέπουν και την «αξία τους» και αυτό τροφοδοτεί την μειωμένη αυτοπεποίθηση και αυτοεκπλήρωση τους.

Ξέρουν ότι είναι ένας φαινομενικός ανασταλτικός παράγοντας ανταλλαγής παραστάσεων του παραδοσιακού δημόσιου χώρου, αλλά δεν το ρισκάρουν να τον εγκαταλείψουν. 
 
Βλέπεις ποιος είναι «ο αρχηγός» της επικοινωνίας, ποιος κατευθύνει και σε ποιο επίπεδο, με τι θέματα την επικοινωνία. Ακόμα παρατηρείς και ιεραρχίες που έχουν αποκρυσταλλοποιηθεί στην επικοινωνία. Παρατηρείς ένα quasi δέος, ένα σεβασμό, ίσως και μια ενοχικότητα για προηγούμενες επικοινωνίες και στο τέλος και φόβο κάποιων για κάποιους άλλους. Και δεν είναι μόνο αυτό ο λόγος, αλλά είναι και ότι δεν θέλουν να πληγωθεί ο άλλος.

Οι προτάσεις λίγες, οι προτάσεις σύντομες, αν είναι δυνατόν τρισύλλαβες και πολύ είναι, γιατί κουράζεται ο αναγνώστης. Το άλλο medium το πουλάκι σε αφήνει να γράψεις μόνο 280 γράμματα νομίζω.[2] Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την μετανεωτερικότητα και την αριστερά? Μα αυτό είναι το κυρίαρχο κοινωνικό αλλά συγχρόνως και φιλοσοφικό στίγμα, η infatilization[3].

(Παιδικότητα/παιδιάρισμα) της επικοινωνίας, η νηπιοπρέπεια με όλα της τα παρακλάδια και η οποία στηρίζεται ας πούμε ιδεολογικά από την «πολιτική ορθότητα», που οι ίδιοι επανάφεραν στη ζωή στην πολιτισμική πλευρά της πολιτικής. «Μη μου άπτου». Και δεν παραβλέπουμε και αποφεύγουμε με αυτό τον τρόπο τις κοινωνικές αδικίες και τους άνισους χειρισμούς καταστάσεων και δομών σε μια κοινωνία ή σε μια κοινωνική ομάδα. Και εξηγούμε τι εννοούμε. Το αξίωμα για την πολιτική ορθότητα λέγεται: «Όποιος αισθανθεί πληγωμένος, προσβεβλημένος κλπ. έχει το δίκιο με το μέρος του».[4] Αυτό λοιπόν το σενάριο επαναλαμβάνεται όπως εξηγεί και ο Πφάλλερ, με ένα ερμηνευτικό πρότυπο, όπως αυτό που είχε καλλιεργήσει και η λογοτεχνική θεωρία στα χρόνια του ‘60, όπου εξηγούσε ότι η ερμηνεία ενός κειμένου προσδίδεται από τον αναγνώστη και όχι από τον συγγραφέα.[5] 
 
Το ότι θα μπορούσε ίσως τόσο ο αναγνώστης όσο και ο συγγραφέας να έκαναν λάθος απλά το αγνόησαν, παρ’ όλο που ένας άλλος εικονικός αναγνώστης θα μπορούσε να διαφωνήσει και έτσι να εξελιχθεί σε μια αντιπαράθεση, - ενός διαλόγου-αντιλόγου (discourse) - για το πως ίσως θα μπορούσε να ερμηνευτεί το κείμενο διαφορετικά (Diedrichsen Diedrich, Politische Korrektur, 1996). Πάνω σε αυτή τη βάση διαδραματίζεται σήμερα μια πικρή πολιτική αλήθεια. Φυσικά και να πρέπει να ληφθεί υπόψη το συναίσθημα κάποιου, ας πούμε θύματος, μέσα από μια επικοινωνία. 
 
Όμως πως είναι δυνατόν το κριτήριο για κατανόηση ενός γεγονότος να είναι η στιγμιαία κατάσταση του συναισθηματικού κόσμου του υποκειμένου. Και ο Σόπεναουερ διατύπωσε: Δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο (Υποκείμενο-Αντικείμενο). Κατά τον Σοπενάουερ ο κόσμος υπάρχει σαν αναπαράσταση ενός υποκειμένου και όχι ανεξάρτητα από αυτό το υποκείμενο. Το υποκείμενο ενσωματώνει βασικές διαφορετικές λειτουργίες (cognitive facilities) που η κάθε μια αντιστοιχεί σε διαφορετική κλάση-σύνολο αντικειμένων.

· Η κατανόηση (Understanding)

· Η λογική (Reason)

· Η ευαισθησία (Sensitivity)

· Η θέληση-βούληση (will-volition)

 
Η «ζωή (είναι) ουσιώδης, δηλαδή, στις βασικές της λειτουργίες, γίνεται τραυματική, εκμεταλλεύεται, καταστρέφει και δεν μπορεί να θεωρηθεί (σαν τέτοια) χωρίς αυτούς τους χαρακτήρες.» (Nietzsche [1887]: 263)

Πάνω σε ποιο κριτήριο λοιπόν θα πρέπει ένα άτομο να αφουγκράζεται και να ερμηνεύει ένα γεγονός μέσα από μια επικοινωνία? Πάνω στο κριτήριο το πώς αισθάνεται ο ίδιος σε σχέση με το γεγονός? 
 
Μάλλον όχι, διότι εάν βάλουμε σε πρώτη θέση την ευαισθησία των συναισθημάτων του προσώπου και μόνο αυτή, τότε δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν γεγονός η αλήθεια αλλά ούτε και το πρόσωπο σαν πρόσωπο, γιατί δεν μπορεί πλέον να είναι ικανό για να δει μια αλήθεια με τα παραπάνω υπόλοιπα 3 χαρακτηριστικά της ύπαρξης του υποκειμένου. 
 
Και επί πλέον, για να έχει κάποιος σχέση με την αλήθεια θα πρέπει να μπορεί να πει ότι έχει κάνει και λάθος. 
 
Ας παρατηρήσουμε τους διαπληκτισμούς μεταξύ λεγόμενων πολιτικοποιημένων ατόμων ή ακόμα και μεταξύ «αριστερών» διαφορετικών κατευθύνσεων. Δεν μπορεί κανείς από αυτούς να παραδεχτεί ότι συγκεκριμένες λέξεις και προτάσεις όπως και πολιτικοί χαρακτηρισμοί ή πολιτικά νοήματα όχι μόνο δεν μπορεί να εννοούνται προσβλητικά αλλά και ούτε είναι, και ότι η αίσθηση ότι ο άλλος τους προσβάλει είναι λάθος. 
 
Όπως και «το να σφάλεις, ότι αισθάνεσαι προσβεβλημένος μπορεί να σου συμβεί τόσο εύκολα όσο εύκολο είναι να σφάλεις και στη Φιλοσοφία ότι είσαι Μαρξιστής,» [6] πάρα πολύ εύκολα λοιπόν. Κάθε δήλωση είναι πολιτική, σύμφωνα με το δόγμα του μαθητή του Derrida[7], έτσι δεν υπάρχουν πλέον αλήθειες, μόνο ο αγώνας για το πως θα λεχθεί ανταγωνιστικά το πολιτικό ζητούμενο. [8]



Πουριτανισμός και Νεοφιλελεύθερη πολιτική, το σκήπτρο της εκσυγχρονιστικής Αριστεράς.

Τι θεμελίωσε την σημερινή ηγεμονία[9] του συστήματος?

a) Ο πολιτισμικός πουριτανισμός, που θέλει από τη ρίζα να «καθαρίσει» το δημόσιο χώρο προ πάντων από τα φερόμενα σαν αποκρουστικά στοιχεία της κοινωνίας. Ενα απλό παράδειγμα: Τρεις ημερες πριν τα Χριστούγεννα (25.12) η συντηρητικότατη σχεδόν ρατσιστική  δημοτική αρχή της Θεσσαλονίκης "καθαρίζει" απο άστεγους την πρόσοψη του οικήματος  "Αλέξανδρος", καθώς στο κέντρο και δεν επιτρέπεται να φαινονται επέτες στο κέντρο τις γιορινες ημέρες. Ενοχλούν ποιους εκεινες τις ημέρες?

b) Ο «ρομαντισμός» του 1968 της προσωπικής ολοκλήρωσης και της σε παιδιάστική μεταμορφωμένη μορφή κάθε αντίστασης απέναντι σε κάθε είδος αυταρχισμού οδήγησε σαν ένα είδος εκσυγχρονιστικής εξέλιξης στην δημιουργία ενός ακραίου ναρκισσισμού, όπως αναγνώρισαν πολύ νωρίς ο Richard Sennett[10,11] και Christopher Lasch [12], και

c) το νεοφιλελεύθερο ενδιαφέρον για αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου από το μεσαίο στρώμα προς την ανώτερη κοινωνική τάξη και κατ’ επέκταση την ιδιωτικοποίηση και ιδιοποίηση συγχρόνως τόσο δημόσιων αγαθών όσο και δημόσιων χώρων.[13]

Και τα τρία προσέφεραν το έδαφος για την ανάπτυξη ενός ηγεμονικού συστήματος.

Ο Sennett θεωρεί αυτή τη ναρκισσιστική αφοσίωση στον εαυτό μας ότι είναι καθολική. Το αποτέλεσμα είναι ότι,
 
οι άνθρωποι δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στους άλλους όσο αφορά την αυθεντικότητα και το κίνητρο τους.  
 
Αυτό όμως είναι προβληματικό προπάντων για τη σχέση μεταξύ πολιτικών και ψηφοφόρων. Δεν είναι το ερώτημα λοιπόν αυτό που θέλει να κάνει ο πολιτικός όταν βρίσκεται στην εξουσία, αλλά πώς παρουσιάζει την προσωπικότητά του. 
 
Παράδειγμα: Ο Sennett παραθέτει ως παράδειγμα τον πολιτικό που γευματίζει με μια οικογένεια εργατικής τάξης, για την οποία γράφουν όλα τα ΜΜΕ, αλλά κανείς δεν αναφέρει ότι αυτός ο πολιτικός πραγματοποιεί ταυτόχρονα αυξήσεις φόρων στα μισθολογικά εισοδήματα [14] ή θα τους μείωσει στο τέλος τους χρόνου τις συντάξεις.

Ο Lasch [15] τονίζει, ότι   
 
"η νέα ελίτ, που παραιτείται από τις αρχές της παλαιάς αστικής τάξης, δεν ταυτίζεται πλέον με το ήθος της εργασίας και την ευθύνη για ευημερία, αλλά με μια κοσμοθεωρία που
α ν α γ ν ω ρ ί ζ ε ι    τ ο ν    η δ ο ν ι σ μ ό και την αυτοεκπλήρωση
ως τις ανώτερες αξίες.
 
 
Ναι μεν συνεχίζει αυτή η ελίτ και διαχειρίζεται π.χ. Αμερικανικά Ιδρύματα και θεσμούς γενικότερα για το συμφέρον της ατομικής ιδιοκτησίας (εταιρική ιδιοκτησία σε αντίθεση με την επιχειρηματική ιδιοκτησία), όμως αντικαθιστά την οικοδόμηση της προσωπικότητας με την ανοχή, τη παρηγοριά της ψυχής μέσω της θεραπείας της, τη τυφλή δικαιοσύνη μέσω της θεραπευτικής δικαστικής δικαιοσύνης, τη φιλοσοφία μέσω της κοινωνικής επιστήμης, και το κύρος(authority) ενός, με το πραγματικό ανορθολογικό κύρος κάποιων επαγγελματιών εμπειρογνωμόνων."

Αυτός ο πολιτισμικός ναρκισσισμός ο οποίος ξεκίνησε από την σεξουαλική επανάσταση και απελευθέρωση του φερόμενου ως αληθινού έρωτα απέναντι σε κάθε θεσμικό πλαίσιο κανονικοποίησής του, είναι αυτός που έγινε σεξουαλικά εχθρικός και πέρασε και τόσο γρήγορα στην σεξιστική [16] παρενόχληση και τη «μετασεξουαλικότητα».[17] Είναι ακριβώς όπως οι αγώνες για την απελευθέρωση του λόγου και της ομιλίας στη νεωτερικότητα που μετά ήρθαν οι μετανεωτερικές φωνές για έλεγχο και λογοκρισία. [18]

Ο πολιτισμικός ναρκισσισμός τροφοδοτεί, όπως έγραψαν και παρουσίασαν οι Bela Grudberger και Pierre Sessuant, (σε ένα μεγάλο μέρος του) τον βαθύτατο χριστιανικό πουριτανισμό που υπάρχει στη φύση του. Τόσο ο πολιτισμικός όσο και ο χριστιανικός πουριτανισμός στοχεύουν στην εξάλειψη όλων ανεξαιρέτως των θετικών συμβάντων, με την βοήθεια των οποίων το μη συμβατό “Εγώ” μας μπορεί να μετατραπεί σε κάτι ευχάριστο ή σε κάτι πολιτισμικά αξιόλογο.

Το να έχεις στο δημόσιο χώρο ιδιωτικές δράσεις διασκέδασης και ψυχαγωγίας δεν είναι κάτι αρνητικό, υπό την προϋπόθεση ότι a) ο δημόσιος χώρος δεν καταστρέφεται δεν βανδαλίζεται, b) δεν υλοποιείς μια ανακατανομή χρήσης κοινωνικού χώρου παραστάσεων από τα κατώτερα προς τα ανώτερα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα, και c) δεν χρησιμοποιείς αυτά τα μέσα σαν «tittytaitment» [19] εργαλεία για να ναρκώσεις τυχών κοινωνικές αναταράξεις και ανησυχίες ακόμα και αντικομφορμιστικές παραστάσεις και να έχεις τη πολιτειακή βάση μιας αστικής κοινωνίας υπό καταστολή.

Microagression (παράδειγμα η νέα παραλία): Και εδώ ερχόμαστε σε ένα πάλι γνωστό δικό μας πλησίον μας παράδειγμα. Το αναφέρουμε εδώ επειδή είναι μια κατ’ εξοχήν αντιπροσωπευτική περίπτωση ναρκισσισμού με γεύση μικροεπιθετικότητας/ “Microagression”. Η δημόσια χρήση της νέας παραλίας στη Θεσσαλονίκη. Είναι πραγματικά μια par exemple περίπτωση προσανατολισμού προς τα που βαδίζει ο μεταμοντερνισμός. Εάν βγεις στη παραλία και δεις και ακούσεις θα έχεις τη δυνατότητα να αντιληφθείς εικονικά αλλά και ακουστικά τις αντιδράσεις ή τα σχόλια συγκεκριμένων ατόμων από διακεκριμένες κοινωνικές ομάδες και τάξεις που αγανακτούν -ας αναφερθούμε σε ένα στοιχείο-, με την αισθητική της εικόνας της promenade που βιάζεται - όπως πολλές φορές ακούγεται να λένε αλλά και αρέσει να το ξεστομίζουν κάποιοι- από τα ξενικά[20]-και που τυχαίως έχει να κάνει και η λέξη και με την εντοπιότητα και προέλευση- από τα gadgets ή τα χειροποίητα bijoux.

Για την εμπορική χρήση τμημάτων του χώρου της νέας παραλίας με τις ανάλογες ενοχλήσεις έχουν ακουστεί: «Τι αισθητική είναι αυτή να απονέμεις βραβεία χορού κάτω από το γλυπτό του καλλιτέχνη…», «τι βανδαλισμός είναι να κάνεις μπροστά από το γλυπτό αγώνες ταχύτητας ποδηλατοδρομίας» (και αυτό κατ’ εξαίρεση γιατί η Τσιμισκή τότε όπου θα γινόταν οι αγώνες ήταν κλειστή λόγω διαδήλωσης) , «πως θα αισθανόταν ο γλύπτης-καλλιτέχνης εάν το έβλεπε αυτό που συμβαίνει» «καλαμπόκι εδώ, μαλλί της γριάς εκεί, πως καταντήσαμε τη παραλία»[21]κλπ. κλπ., και πάρα πολλά άλλα ανθάκια. 
 
Και φυσικά υπάρχει και ο γκουρού από τον σύλλογο φίλων νέας παραλίας, ο οποίος σηκώνει το δάχτυλο και σου λέει τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται, σύμφωνα με τον δικό του πολιτισμικό πουριτανισμό. Του δίδεται έτσι η δυνατότητα να καλλιεργήσει τη δική του ευαισθησία για να προφασισθεί ότι είναι και αυτός ένα θύμα, και κατ’ επέκταση να αναγνωριστεί ακόμα με περισσότερη συμπάθεια από το κοινό του και έτσι να αποπροσανατολίσει ηθικά από την δική του προνομιακή θέση. Στη συνέχεια προφανώς με αυτό το τρόπο δημιουργεί από κοινωνικής άποψης και πάλι ένα αναπόφευκτο γόητρο και κύρος στους δικούς του εξειδικευμένους κύκλους και μη.[22]

Εδώ -από τον πολιτισμικό πουριτανισμό και ναρκισσισμό, γιατί συνήθως συγγενεύουν αυτά τα δυο- θεωρείται ετερονομία δηλαδή σαν παραίτηση από την συνήθως ηθική[23], να ενεργείς στο δημόσιο χώρο «απρόσωπα», π.χ. αντικειμενικά και με επιχειρήματα αντί να έρχεσαι και να τα αντιμετωπίζεις με συναισθήματα, ευαισθησίες, με αναφορές στην εγγενή ταυτότητα του κάθε ενός κλπ. Γιατί εάν για λίγο δεν είσαι ο εαυτός σου θεωρείσαι εύκολη λεία για το στόμα του άλλου. Αυτό θεωρεί ο ναρκισσισμός[24]. Για αυτό και μετά το 1968 θεωρήθηκε θράσος ο καθαρά αστικός διαχωρισμός μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου χώρου. Το ότι υπάρχουν χώροι στην καθημερινότητα μας που δεν είναι δομημένοι πάνω στο αξίωμα «Εσύ ή Εγώ»[25] και ότι υπάρχει μια τρίτη εναλλακτική που είναι προς όφελος του συνόλου, της εξέλιξης και της πολιτισμένης αλληλοεπίδρασης, αυτό ο ναρκισσισμός δεν το δέχεται.[26] Αυτός ο πολιτισμικός ναρκισσισμός που συναντιέται και βολταρίζει στο παραλιακό μέτωπο ανηλεώς λατρεύει το παθιασμένο «Υπέρ-Εγώ» και νεύει καταφατικά πάντα σε ότι ανήκει στο «Εγώ». 


Η διάσπαση της κοινωνίας με τις ευλογίες της ψευτοαριστεράς

Μεγάλες κοινωνικές ανακατατάξεις βρίσκονται μπροστά μας αλλά και συντελούνται ήδη σε αληθινό χρόνο. Συγκεκριμένα το πιο χαρακτηριστικό είναι η διάσπαση της κοινωνίας σε μία ελίτ ψηφιοποίησης από τη μια και το υπόλοιπο τεράστιο πρεκαριάτο από την άλλη πλευρά, ενώ η μεσαία τάξη ιδιαίτερα η Ευρωπαϊκή μεσαία τάξη (διότι στην Ελλάδα αντίστοιχη[27]δεν υπάρχει) μειώνεται όλο και περισσότερο και τείνει προς σημαντικότατη μείωση. Παράλληλα οι ανισότητες στα κοινωνικά στρώματα γίνονται εμφανείς. Ακριβώς και μέσω των λεγόμενων ψηφιακών καινοτομιών οι ανισότητες αυξάνονται. Γεγονός είναι ότι έχουμε μια κοινωνία υπο διάσπαση σε ποικιλόμορφη κλίμακα ανάλογα την ανάπτυξη του καθ΄ εκάστου κράτους.

Από την άλλη μεριά, η ψηφιοποίηση και αυτό που γίνεται και που έπεται στο χώρο εργασίας πραγματικά ριζοσπαστικοποιεί την εργασία σαν ίδιο του ατόμου χωρίς την καπιταλιστική υπερμεγένθυση μιας τιμής της εργασίας μέσω μιας υπεραξίας σε μία άνευ πολιτισμική και πνευματική ενασχόληση του ατόμου που αν μη τι άλλο το καταστρέφει και σωματικά πλέον, καθώς πνευματικά είναι κατεστραμμένος σαν άνθρωπος της πρώην νεωτερικότητας. 
 
Μπαίνουμε λοιπόν στην περιόδο του μετα-ανθρωποκαίνου όπου ο νεοφιλελευθερισμός θεωρεί τον άνθρωπο ενταγμένο στην ψηφιοποίηση σαν νομοτελειακό γεγονός.
 
Άλλη εναλλακτική δεν θεωρεί ότι υπάρχει για να υπερασπίσει τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, του 20% του παγκόσμιου κεφαλαίου. Και βλέπουμε ότι το δόγμα του καπιταλισμού – που από ότι φαίνεται δεν είναι πλέον δόγμα- σύμφωνα με αυτό που θα ήθελε το ορθόδοξο δόγμα, δεν θα καταρρεύσει (Altvater), αλλά θα ανανεώνεται συνεχώς σε όλες τις αναπόφευκτες κρίσεις του.[28]

Ας πάρουμε την εργατική τάξη που είναι το Α και το Ω για μια αριστερά: Δεν υπάρχουν πλέον δυνατότητες οργάνωσης της εργατικής τάξης λόγω της αλλαγής των συνθηκών εργασίας. Αυτό τους βολεύει και το προωθούν, καθώς υπάρχει μια ριζοσπαστική απομόνωση του κάθε ενός εργαζόμενου και ο καθολικός έλεγχος του, αν κάθε ένας από αυτούς κάνει την δουλειά σωστά. Τώρα πλέον παρακαλούμε το κεφάλαιο και την ολιγαρχία για μια κανονική δουλειά, για να μπορεί το σύστημα να μας εκμεταλλευτεί πλήρως και όπως μας το εχουν εμπεδώσει, να φτωχοποιηθούμε πρώτα, να γίνουμε δούλοι για να ερθει μετα η ελπίδα. Αρκεί να έχουμε μια κανονική δουλειά πλέον, αυτό είναι αρκετό.[29] Και αυτό το προωθεί κάθε κυβερνητική εξουσία είτε αριστερή λέγεται είτε δεξιά.

Το επείγον πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής: Η (primate) ή η αρχή του πρωτεύοντος της οικονομίας είναι δεδομένη, όμως από την αρχή του πρωτεύοντος της οικολογίας είμαστε έτη φωτός μακριά. Θα ήταν μια καινοτομία η αρχή της οικολογίας να βγει μπροστά σε όλους τους τομείς, και όχι η ψηφιοποίηση που θέλουν να πιστεύουν όλοι και την λιτανεύουν καθημερινά, γιατί από αυτό που θα έπρεπε να είμαστε τον 21 αιώνα είμαστε πάρα πολύ μακριά ακόμα, όσο αφορά την προσαρμογή μας στη κλιματική αλλαγή για να μην επιδεινωθεί περισσότερο. Θα περίμενε κανείς από μια ανάπτυξη στην ανοικτή ψηφιοποίηση να φέρει και μια αρχή του πρωτεύοντος της οικολογίας. Δηλαδή καλή ζωή, με ριζοσπαστικά μειωμένη κατανάλωση γήινων πόρων, κάτι που σημαίνει ριζοσπαστική μείωση στη κατανάλωση. Η ψηφιοποίηση δεν είναι επαναστατική. Οι κοινωνικές μεταβολές και συνέπειες είναι επαναστατικές από όποια πλευρά και αν τις δει κάποιος.

Το ζήτημα της βιωσιμότητας: Η σκέψη για βιωσιμότητα θα πρέπει να γίνει στα πλαίσια μια κοινωνικής καινοτομίας και όχι μια τεχνολογικής πλέον. Πρέπει αν καταργήσουμε αυτές τι θέσεις εργασίας που είναι βλακώδεις και να δημιουργήσουμε νέα κοινωνικά βιώσιμες θέσεις εργασίας όπως αυτές για την φροντίδα ατόμων, για την οικογένεια, για την παιδεία των παιδιών μας κλπ. Η σημερινές κυβερνητικές ελίτ είτε είναι δεξιές είτε αριστερές-σοσιαλοδημοκρατικές προωθούν τα "ελιτίστικα εκπαιδευτικά ιδρύματα και κέντρα αριστείας (και που) είναι ο σίγουρος οδικός χάρτης για να έρθουμε στα αδιέξοδα της προόδου, από τα οποία υπάρχει μόνο μια διέξοδος, προς τα πίσω"[30].


Η εξαφάνιση μιας κοινωνικής ομάδας που στην Ελλάδα είναι α-ταξική: Εδώ έχουμε στη χώρα μας κάτι παράδοξο. Ενώ η δεξιά μέχρι σήμερα δεν είχε ‘πειράξει’ εκκαθαριστικά – όπως κάνει σήμερα η ψευτοαριστερά με την στήριξη της ΤΡΟΙΚΑ- την Ελληνική, διαπλεκόμενη και πολλές φορές ιδεολογικά διεφθαρμένη μεσαία – όχι αστική- τάξη, και ειδικά την ιδιοκτησία της, πάνω στην οποία βασιζόταν ο μοχλός κίνησης κεφαλαίων που ανακύκλωνε αποδοτικότητες και δημιουργούσε κάποιες νέες θέσεις εργασίας, η αριστερά, χωρίς κανένα ενδιασμό μέσω π.χ. των ηλεκτρονικών αναγκαστικών πλειστηριασμών, καταφέρεται ενάντια σε αυτή τη τάξη μέσα στην οποία υπήρχαν και υπάρχουν και υγιεινά στοιχεία, χωρίς διαφοροποιήσεις. Παράλληλα πρέπει να πούμε ότι η τάξη που ανέδειξε εκλογικά το σημερινό κυβερνόν κόμμα της ψευτοαριστεράς είναι – εκτός των δημοσίων υπαλλήλων- αυτοί και πολλοί από αυτούς ήλπιζαν σε μία άλλη πιο δίκαιη κοινωνία. Αυτοί σήμερα τιμωρούνται για την απόφαση τους να στηρίξουν ένα τελικά πολιτισμικό οπορτουνισμό και ναρκισσισμό της λεγόμενης Αριστεράς. Και έτσι ποσοστιαία και ένα μέρος του «ιδεολογικού εχθρού» της οπορτουνιστικής Αριστεράς εξαφανίστηκε.

Αυτή η μη υπάρχουσα αστική τάξη[31] στην Ελλάδα που απαρτιζόταν από μικροεπαγγελματίες, ελεύθερους επαγγελματίες και one man show επαγγελματίες κλπ. – πολλοί εκ των οποίων απλά επέλεγαν οπορτουνιστικά τι θα ψηφίσουν- και οι οποίοι συγκέντρωναν το 65-70% της εμπορικής δραστηριότητας στη χώρα μας και το 60% του εργατικού δυναμικού από υπαλλήλους, μέχρι πωλητές και εργάτες, έχει σχεδόν εξαφανιστεί χωρίς ελπίδα να αναβιώσουν και να προσφέρνουν τυχών εμπειρίες τους και επιδεξιότητές τους στους οικονομικούς τομείς που γνωρίζουν. Ας μη μιλήσουμε για νέες θέσεις εργασίας, για τους νέους εκπατρίστηκαν από την ημέρα της κρίσης και οι σημερινές κυβερνήσεις στατιστικά τις λαμβάνουν υπόψη τους σαν μείωση ποσοστού της ανεργίας.


[1] Ευγενώς παρακαλείται ο αναγνώστης να μη παραλείψει τις αναφορές στις υποσημειώσεις, διότι είναι εξόχου σημασίας για την συνολική συνέχεια στη κατανόηση του κειμένου.
[2] Προχωράς στην επικοινωνία, σύμφωνα και με μαρτυρίες, σε πλαίσια πολιτικής ορθότητας όπως το θέλουν-, ρωτάς βρε παιδί μου «εργάζεστε», «έχετε οικογένεια» πάντα στο πληθυντικό, ξαφνικά από το πουθενά θα ενεργοποιηθεί μια σεξουαλικά εχθρική ριζοσπαστική χειραφέτηση, και μόνο που δεν σε βγάζουν στο αέρα σαν σεξιστή ή ίσως ακόμα και σε ακραία περίπτωση σαν κάποιο ο οποίος βιάζει με όχι ορθό λεξιλόγιο μέσα από το διαδίκτυο. Άρα εδώ θα υποστηρίζαμε σε ακραίες περιπτώσεις ότι υπεισέρχεται και ο παράγοντας τρομοκρατία.
[3] Infantilization is the prolonged treatment of one who has a mental capacity greater than that of a child as though he or she is a child. When used in reference to teenagers or adolescents, the term typically suggests that teenagers and their potential are underestimated in modern society, and/or that adolescents are often regarded as though they are younger than their actual age. Wikipedia, Τελευταία πρόσβαση 28/04/2018.
[4] Hoffmann, Arne., Political Correctness, Zwischen Sprachzensur und Minderheitenschutz., [πολιτική ορθότητα, Μεταξύ λογοκρισίας και προστασίας μειονοτήτων, Marburg 1996, s. 60
[5]Βλέπε, Pfaller, Robert., (2018), σ. 55.
[6] Pfaller, R., (2018), σ. 56
[7] Η λεγόμενη θεωρία της «αποδόμησης» είναι μια κριτική της λογοτεχνίας που απορρίπτει τις προηγούμενες θέσεις των στρουκτουραλιστών, οι οποίοι υποστήριζαν την ύπαρξη σχέσης μεταξύ γλώσσας και νοήματος και μεταξύ κειμένου και αντικειμενικής πραγματικότητας. Αποτελεί την λεπτομερή ανάγνωση κειμένων με στόχο την υπόδειξη ότι κάθε δεδομένο κείμενο, αντί να είναι ένα ενωμένο όλον, έχει αδιάλλακτα αντιφατικά νοήματα. Παράλληλα επικεντρώνεται στην ασάφεια και στην αντίφαση στο νόημα και φιλοδοξεί να αποκαλύψει τα πολλαπλά επίπεδα αυτού στη γλώσσα. Ο Ντεριντά φθάνει στο συμπέρασμα ότι οι λέξεις δεν έχουν καθορισμένο σημείο αναφοράς και ότι όλα τα γραπτά κείμενα αντιφάσκουν μεταξύ τους, ότι οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα στις ίδιες τις ερωτήσεις και ότι η αποδόμηση αντιστέκεται στην τυραννία της εύκολης απάντησης. Η ριζοσπαστική θεωρία του Ντεριντά, πέρα από τις τριβές και τις αντιθέσεις που έχει προκαλέσει στις τάξεις των ακαδημαϊκών και φιλοσόφων, κυρίως επειδή θεωρούν τη σκέψη του σύνθετη και δυσνόητη, έχει επιδράσει καταλυτικά τόσο στη θεωρία και κριτική της λογοτεχνίας και της τέχνης όσο και στη μουσική, στην αρχιτεκτονική, στην ψυχολογία, στην ιστορία και στην κοινωνιολογία. http://architecture.web.auth.gr/wp-content/uploads/2014/02/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82-derrida.pdf
[8]Diederichsen. Diedrich.,Politische Korrekturen. Kiepenheuer & Witsch, Köln 1996. http://www.faz.net/aktuell/feuilleton/politik/rezension-sachbuch-den-weltverschwoerern-auf-der-spur-11319421.html
[9] Pfaller, R., (2018), σ. 57
[10] Sennett, R., The Fall of public man, New York 1977,
[11] https://www.zeit.de/1983/49/kraehwinkels-grosse-stunde, Τελευταία πρόσβαση μου 30/04/2018
[12] http://thezeitgeistmovement.se/files/Lasch_Christopher_The_Culture_of_Narcissism.pdf
[13]Kulduva, Tereza., Urban Utopias: Excess and Expulsion in Neoliberal South, New York 2017, Asiahttps://books.google.ch/books?id=6c9NDgAAQBAJ&pg=PR1&lpg=PR1&dq=Kuldova+Tereza+Urban+Utopias:+Excess+and+Expulsion+in+Neoliberal+South+Asia&source=bl&ots=lX6jM-Gq-9&sig=716loSbWtUfveQuQWkzhQllfeFw&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwjg7fSF1u3aAhXB3CwKHVkvAewQ6AEwBnoECAAQVg#v=onepage&q=Kuldova%20Tereza%20Urban%20Utopias%3A%20Excess%20and%20Expulsion%20in%20Neoliberal%20South%20Asia&f=false. Περιορισμένη πρόσβαση μου 5/5/2018.
[14] https://umamibuecher.wordpress.com/2009/08/10/richard-sennett-verfall-und-ende-des-offentlichen-lebens/. Τελευταία πρόσβαση μου 30/04/2018
[15] http://www.single-generation.de/usa/christopher_lasch.htm
[16] Η Svenja Flaßpöhler, είναι φιλόσοφος και αρχισυντάκτρια του Philosophie Magazins. Από την διατριβή της σχετικά με την πορνογραφία και το μοντέρνο υποκείμενο έχει δημοσιεύσει αρκετά βιβλία όπως αυτό πρόσφατα: Die potente Frau: Für eine neue Weiblichkeit (Ullstein Verlag), Εκεί εκφράζει την θεώρησή της ότι το #metoo δεν προσδίδει στη γυναίκα για να αντισταθεί ανάλογα τις περιπτώσεις την δυναμική αλλά περιμένει πάλι από τους νόμους και από μια κοινωνία ανδρών να τους καθορίσει την νομική ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών βάζοντας αυστηρά πλαίσια στην σεξιστική παρενόχληση. Η νομική πλευρά είναι θέμα κράτους η de facto είναι θέμα ατόμου, και αν αυτό δεν το έχουμε καταλάβει τότε δεν έχουμε καταλάβει και τι θα πει αυτονομία ατόμου.
[17] Βλέπε Pfaller, R., (2018), σ. 58
[18] Fruedi, Frank., What’s Happened to the University? A sociologigal Exploration of Its Infatilisation . Τι συμβαίνει με το πανεπιστήμιο?, Μια κοινωνιολογική διερεύνηση της ανηλικότητάς(παιδιακίστικο) του, Milton: Taylor & Francis, 2016, σ. 102 https://books.google.no/books?id=2z4lDwAAQBAJ&pg=PA34&lpg=PA34&dq=furedi+F+2016+What%27s+happened+to+the+universities&source=bl&ots=uW59ZfLvz5&sig=cu6AmGd5nbZWeh1jNMOrGtAT3Ns&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwi7grHnicjaAhWKliwKHZnhBzkQ6AEIXDAH#v=onepage&q=furedi%20F%202016%20What's%20happened%20to%20the%20universities&f=false. Τελευταία πρόσβαση μου 30/4/2018
[19] Αγγλοσαξονική επεξήγηση: “A form of lowest common denominator entertainment designed to appeal to the masses and refrain people from thinking”. «Μια μορφή ελάχιστης κοινού παρονομαστή ψυχαγωγίας, που έχει σχεδιαστεί για να προσελκύει τις μάζες και κάνει τους ανθρώπους να απέχουν από το να σκέφτονται» [μετάφραση του συντάξαντα]. Προτεινόμενη πολιτική το 1995 στο Hotel Fairmont, San Francisco στα πλαίσια της συνεδρίασης των „500 leading politicians, business leaders and academics from all continents “ από το ίδρυμα Gorbatchow. Συγκεκριμένα ο Zbigniew Brzezinski ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Αμερικανού προέδρου J. Carter (απεβίωσε 29.5.2017)
[20] Ξενικό (Ξενικόσταρο) ονομαζόταν παλιότερα ο Αραβόσιτος στη Κρήτη.
[21] Το ότι δεν υπάρχει κανονικοποίηση της εμπορικής λειτουργίας του χώρου της νέας παραλίας αυτό δεν είναι ευθύνη των μικροπωλητών αλλά του φορέα που διαχειρίζεται την νέα παραλία, που είναι ο Δήμος. Βλέπε και κείμενο για την φέρουσα ικανότητα και την κανονικοποίηση της εμπορικής δραστηριότητας στη νέα παραλία. https://zaungastnic.blogspot.ch/2018/03/zaungastnic.html
[22]Αναφορικά με τις κοινωνικές και επικοινωνιακά-τεχνικές προϋποθέσεις της αυτοθυματοποίησης- την ύπαρξη μιας τρίτης και παρεμβατικής εξουσίας, όπως επίσης και σχετικά με τη πρόσβαση στην υστερική δημόσια σφαίρα των μέσων μαζικής ενημέρωσης – βλέπε https://www.prospectingmimeticfractals.com/uploads/7/2/3/3/72331595/microaggression_and_moral_cultures.pdf. Note: This article appears in the journal Comparative Sociology (Vol.13, No.6, pp.692-726). Τελευταία πρόσβαση μου 9/5/2018.
[23] Βλέπε Pfaller, R., (2018) σ. 60
[24] Βλέπε και υποσημείωση #40
[25] Και εδώ δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε όλα τα σχόλια των υπευθύνων του συλλόγου φίλων της νέας παραλίας για το πόσο έντονα εξαντλούσαν την αυστηρότητά τους στους «καταραμένους» και προφανώς ανεπιθύμητους κάτοικους της πόλης. Oποιος θέλει μπορεί να μπει στο FB και να ψάξει «φίλοι της νέας παραλίας», αν δεν έχουν σβηστεί τα σχόλια τους.
[26] «Ψυχαναλυτικά το γεγονός αυτό μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: Για τον πολιτισμικό (δευτεροβάθμιο) ναρκισσισμό, οι εντολές- αυτό που προσφέρεται- της πολιτισμένης δημόσιας σφαίρας, της συμβολικής τάξης λοιπόν, εμφανίζονται σαν ετερόνομες, αυταρχικές εντολές. Ακριβώς αυτό, το οποίο δημιουργεί ένα «συμβολικό ευνουχισμό», δηλαδή μια υπέρβαση ναρκισσιστικής αυθαιρεσίας, γίνεται ψευδώς αντιληπτό σαν κάτι μη «ευνουχισμένης» και μη «πατριαρχικής» αυθαιρεσίας και σαν μια σκοτεινή απόλαυση. Ένα ωραίο παράδειγμα που αφορά αυτή τη ναρκισσιστική λανθασμένη αντίληψη μου έδωσε μια φίλη Βιεννέζα Ψυχαναλύτρια: Εάν έλεγε της κόρη της, ότι δεν πρέπει να βάλει το χέρι της στην ζεστή εστία της κουζίνας, η κόρη θα πίστευε ότι η μητέρα της το απαγορεύει μόνο, ώστε να μπορεί η ίδια να βάλει το χέρι της εκεί και να κερδίσει έτσι μια τεράστια απόλαυση πέρα από όλες τις απαγορεύσεις. Το ότι θα μπορούσε να υπάρξει και ένα τρίτο πράγμα, δηλαδή ένα δωμάτιο στο οποίο όλοι είναι «ευνουχισμένοι» και μπορεί να πάθουν επώδυνους τραυματισμούς εάν βάλουν το χέρι τους πάνω στην εστία είναι για τον ναρκισσισμό αδιανόητο (σε αυτή την περίπτωση είναι ο πρωτογενής, παιδικός). Αυτό είναι όπως παρατήρησε ο Ζακ Λακάν η επίδραση ενός ναρκισσισμού που κυριαρχείται από ένα τυραννικό «Υπέρ-Εγώ», το οποίο παρενοχλεί το Εγώ ανελέητα και συνεχώς δίνοντας την εντολή «Απόλαυσέ το!» (βλ. Λακάν [1972-1973]: 10 Βλέπε Pfaller 2011 Κεφάλαιο 10. Dusini / Edlinger το 2012. 186-191 και δείτε την ενότητα «Παιδικό θεούς» στον παρόντα τόμο.»
[27] Και το σύμπτωμα είναι ότι όχι μόνο χάνουμε τη μεσαία τάξη, ή ότι ίχνος υπήρχε από αυτή τουλάχιστον στην Ελλάδα, ενώ σε άλλες δυτικές παραδοσιακές Ευρωπαϊκές χώρες η μεσαία τάξη αναστενάζει , προσπαθεί όμως να κρατήσει κάποιες αξίες ακόμα. Εδώ στη χώρα μας πολλοί αλλά και οι ίδιοι πιστεύουν ότι δημιουργείται μια άλλη μεσαία τάξη επιβιώσασα ιδιαίτερα μέσα από τη κρίση, συνήθως δημοσίων υπαλλήλων που θεωρούν τους εαυτούς τους νοικοκυραίους και λογικότερους από τους άλλους που έχουν εξαφανιστεί ή συνεχίζεται η εξαφάνισή τους, δικαιολογημένα και μη, από ορθολογική και μη ορθολογική οικονομική συμπεριφορά. Οι σημερινοί μεσαίοι δεν γνωρίζουν τι θα πει επαγγελματικό ρίσκο και επαγγελματικός καπιταλισμός. Το παίζουν και έτσι και αλλιώς, όπως και οι σημερινοί μεταμοντέρνοι αριστεροί συνήθως δημόσιοι λειτουργοί.
[28] Παρ 'όλα αυτά, οι κρίσεις προσφέρουν τη δυνατότητα αντίστασης, για παράδειγμα στην ανάπτυξη αυτόνομων συνεταιριστικών μορφών, εάν η κοινωνία είναι εξελιγμένη και δεν διέπεται από Microagressions και πουριτανικό ναρκισσισμό.
[29] Νέος 28 ετών παντρεμένος μια μικρό παιδί. Η σύντροφος εργάζεται μισή μέρα αυτός το ίδιο. «Δεν καταλαβαίνουν ότι εάν μου δώσουν τώρα 8ωρο θα κάνω τούμπες γι’ αυτούς?»
[30] Nachwort für Elmar Altvater. http://www.sueddeutsche.de/kultur/nachruf-elmar-altvater-ist-gestorben-1.3964138, 3/5/2018. Φυσικά και είναι ο άνθρωπος που σημειώνει/βλάπτει τη φύση, όμως η εκβιομηχάνιση δεν γνωρίζει κανένα έλεος. "Η φύση είναι ενδιαφέρουσα μόνο ως φυσικό κεφάλαιο, ο άνθρωπος μόνο ως ανθρώπινο κεφάλαιο".
[31] Βλέπε Κονδύλης, Π., Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας, δ’ έκδοση, Αθήνα 2011


Η μετανεωτερική ψευτοαριστερά (IΙΙ/IΙΙ): Μήπως πρέπει να γίνουμε επιτέλους ενήλικα άτομα για να καταφέρουμε την ανοιχτή κοινωνία που ονειρευόμαστε

Ο μεταμοντερνισμός της ψευτοαριστεράς πλέον διαφαίνεται παντού και δρα ανασταλτικά και άνισα. Μια ανοικτή κοινωνία με ενήλικα άτομα
THS 12052018  Διάβασμα σε 4  ‘



"Η πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζουμε

τους ανθρώπους να φροντίζουν

για κάτι που τους αφορά ".

[Paul Valéry
 
 

Η ενηλικίωση μας

Σήμερα από ποτέ γίνεται όλο και πιο καθαρό, πόσο αστείοι είναι οι στόχοι όλων  αυτών των λεγόμενων πολιτικών ευθιξίας. Ακόμα και οι πολιτικοί παραιτούνται για λόγους ευθιξίας όχι για κάποιους πραγματικούς λόγους, που στο τέλος συνήθως, και αυτό συνεπάγεται σαν αποτέλεσμα μετα  από διερεύνηση, δεν υπήρχε θέμα ευθιξίας αλλά απλά δεν είχαν τον θάρρος να πουν αντικειμενικά την αλήθεια.

Πόσο επικίνδυνο από την άλλη πλευρά  είναι οι παράπλευρες απώλειες, αυτές που διαδραματίζονται  στη δημόσια σφαίρα και ποιανών πραγματικά τα ενδιαφέροντα εξυπηρετούν? Κάποιες κοινωνικές πραγματικά – σαν τέτοιες- προοδευτικές δυνάμεις και όχι δήθεν για να καλύψουν την ελλειμματική κοινωνικό-πολιτική τους ταυτότητα θα πρέπει να ξεκινήσουν να καταπολεμούν αυτές τις πολιτικές

α) για να διαφυλάξουν και να υπερασπιστούν τους χώρους της ισότητας και

β) να σταματήσει η επέλαση λαϊκίστικων δεξιών κινημάτων, λόγω των καρπωμένων από αυτούς ανισοτήτων που παράγει ο νεοφιλελευθερισμός. 

Νηπιοπρέπεια.Αν συνεχίσουμε τη σκέψη μας πάνω σε αυτό θα δούμε ότι οι μετανεωτερικές ψευτοπολιτικές έχουν  ανοσοποιηθεί τελείως απέναντι σε απλές κριτικές αλλά και κριτικές επιθέσεις.  Δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Προσπαθήστε να κάνετε αντικειμενική κριτική σε ένα άτομο που πιστεύει ότι είναι αριστερός. «Έχουν καταφέρει να εντάξουν την ύπαρξη τους σε μια ζώνη μεταξύ πολιτικής από την μια και της ηθικότητας και ευπρέπειας από την άλλη και ανάλογα τις ανάγκες να ταλαντεύονται από την μια προς την άλλη.»[32] Εδώ  η ‘προκλητική’ πρόκληση ακούει σε μια ηθική λέξη. «Ενηλικίωση» [ Zupančič, Alenka., Sex and Ontology, 2016.] 

Όσο πιο νηπιώδη συναισθήματα έχουμε και  όσο πιο ευαίσθητοι είμαστε, όσο πιο πολύ  τείνουμε να αισθανόμαστε πληγωμένοι με απλά μικροπράγματα, τόσο λιγότερο είμαστε  σε θέση να δημιουργήσουμε αλληλέγγυα σχήματα για να αντισταθούμε στη στέρηση πολλών δικαιωμάτων, ισότητάς και δικαίου που έχει καταφέρει ο νεοφιλελευθερισμός.

Νεοφιλελευθερη καθημερινότητα και μονο. Διαφαίνεται αλλά και παρατηρείται πλέον στη καθημερινότητα πολλών ιδιαίτερα οικονομικών λειτουργειών, ότι η κυρίαρχη πολιτική της κεντρικής εξουσίας  θέλει να αποποιηθεί και διαφεύγει από την ευθύνη που έχει για τα κύρια καθήκοντα της π.χ. να ρυθμίσει τις χρηματοπιστωτικές αγορές, την διαφυγή κεφαλαίων από ολιγάρχες και επιχειρηματικούς ομίλους και να δώσει τέλος στις πολιτικές της λιτότητας, μέσω αποπροσανατολισμού σε άλλα μικροπράγματα. Βλέπε παράδειγμα και στην ΤΑ πώς χειρίζονται τα θέματα της καθαριότητας μιας πόλης, όταν δεν είναι ικανοί να αναλάβουν την ευθύνη για το κυριότερο καθήκον που έχει μια Δημαρχιακή αρχή μιας πόλης. Στο τέλος- βλέπε Θεσσαλονίκη- η κατάσταση της ανικανότητας παγιώνεται και παράλληλα βγαίνει και ο Δήμαρχος και λέει μα δεν φταίμε εμείς ο πολίτης είναι βρωμερός και τρισάθλιος και γι’ αυτό δεν μπορούμε να ελέγξουμε την κατάσταση. Πολλά παραδείγματα τέτοια έχουμε στην καθημερινότητα μιας πόλης. Η νέα παραλία της Θεσσαλονίκης  είναι σε άθλια κατάσταση ανανέωσης και συντήρησης για ποιο λόγο δεν θέλουμε ν α πούμε με σιγουριά, αλλά τι κάνουν οι φωστήρες Αντιδήμαρχοι (μάλλον επειδή είχαν εγκριθεί τα χρήματα μέσα από κάποιο πρόγραμμα), αλλάζουν τη χρήση ενός χώρου όπου τα μικρά παιδιά έκαναν πατινάζ καθώς το πάτωμα ήταν από βιομηχανικό μπετόν και ταίριαζε στο παιχνίδι των παιδιών- γιατί λέει ήταν επικίνδυνο καθώς δεν ήταν οι προδιαγραφές για πατινάζ- και βάζουν πανάκριβα ανοξείδωτα όργανα γυμναστικής για το λαό (για να εξασκείται με γυμναστική και μη πάθει καρδιακά, που τέτοια ρίσκα του τα δημιουργεί η ίδια η πολιτική τους εν μέρη) , όπου μικρά παιδιά έχουν αποκλειστεί τώρα πλέον. Μια καθαρή κίνηση αποπροσανατολισμού από τα σημαντικά προβλήματα του συγκεκριμένου δημόσιου χώρου ή/και ανικανότητας ιεράρχησης πολιτικών προς όφελος της ισότητας.Ας μη μιλήσουμε για τις γειτονιές στην πόλη.

 

… και κατ’ επέκταση μια ανοικτή κοινωνία με ενήλικα άτομα[33]  Εάν θέλουμε να φερόμαστε σαν ενήλικες θα πρέπει να αισθανθούμε και σαν ενήλικες. Σε μια ανοικτή κοινωνία όλες οι μειονότητες είτε είναι γυναίκες είτε trans είτε εθνικές ή πολιτισμικές, δεν δείχνουν καμία «οντολογική» διαφορά, η οποία να τους εμποδίζει να μπορούν να αφήσουν την ταυτότητα και την ευαισθησία πίσω τους. Δεν επιτρέπεται να ενθαρρύνουμε και να προωθούμε τις ιδιαιτερότητές τους αλλά αντίθετα να τους ενθαρρύνουμε για τις ικανότητες που έχουν στιγμιαία και αντικειμενικά να προφυλαχτούν και να υποστηρίξουν την αστο-πολιτική τους υπόσταση. Και αυτό είναι η υψηλότερη αρετή ενός ενεργού πολίτη. 

Δεν θέλουμε μια πολιτική που να μας λέει «εσείς είστε δυστυχώς αδύναμα άτομα, αλλά εμείς θα κάνουμε τα πάντα για να μη πεθάνετε γρήγορα». Δεν θέλουμε τέτοια πολιτική. Θέλουμε μια πολιτική που να γνωρίζει ότι τα άτομα «οι άνθρωποι, εμείς θα πεθάνουμε έτσι κι αλλιώς(και σαν ενήλικες θα πρέπει  τόσο να το γνωρίζουμε όσο και να μη θεωρούμε παράλογο). Και αφού θα πεθάνουμε  ούτως η άλλως, απαιτούμε να έχουμε  μπροστά μας κάτι που λέγεται ζωή, (μια  αξιοπρεπή ζωή)"

 

Τι χρειάζεται να κάνουμε επιτέλους?  Μια μη ανοιχτή κοινωνία, προωθεί την ανισότητα με ένα τόσο αυτονόητο τρόπο, που πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε τρόπους αντιμετώπισης των κακών φερόμενων σημείων του εαυτού μας. 

Όπως και o Dirie Eribon στο τέλος έγραψε: «Πήγα με την διπλή ελπίδα στο Παρίσι, να ζήσω μία ελεύθερη ζωή σαν ομοφυλόφιλος και να γίνω διανοούμενος»[34] Ξεκίνησε με τις απαιτήσεις απέναντι στο εαυτό του.

Τώρα πλέον σε μια άνιση κοινωνία πρέπει να αντισταθούμε στη τύχη μας. Πρέπει να αγωνιστούμε πρώτα από όλα ενάντια στους εαυτούς μας για να προσδώσουμε στους εαυτούς μας τις ικανότητες και τα δικαιώματα που έχουν. Δεν μπορούμε όμως να το περιμένουμε αυτό να το κάνουν τα κοράκια και οι ολιγάρχες των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων είτε είναι αριστερές είτε δεξιές, για μας. Αυτές οι ικανότητες και τα δικαιώματα άλλοι τις έχουν αυτόματα. Οι δρόμοι γι’ αυτούς και τις μιμόζες τους είναι ξεκάθαροι και σεσημασμένοι με πινακίδες, εμείς πρέπει να ψηλαφίσουμε για να βρούμε το σωστό δρόμο, ή να πρέπει να βρούμε άλλους δρόμους γιατί αυτοί οι ίδιοι για εμάς δεν είναι ανοιχτοί, να διεκδικήοσυμε τα δικά μας διακιώματα ο καθε ένας. 

Η ερώτηση που τίθεται λοιπόν είναι για να έρθουμε και στο τέλος της δικής μας διερεύνησης. Για να έχουμε μια ίση, ελεύθερη και αλληλέγγυα κοινωνία, πως μπορούμε να το καταφέρουμε αυτό, ή ας θέσουμε το ερώτημα διαφορετικά. Παρατηρώντας τη σημερινή αδιαφορία, για το τι συμβαίνει στο κοινωνικό περίγυρο, αναρωτιόμαστε συγχρόνως τι άτομα είναι αναγκαία να υπάρχουν για να συμβεί κάτι τέτοιο? Πρέπει η κοινωνία να συνταχθεί -αντίθετο από αυτό που είναι σήμερα αλλά το ίδιο που είναι από την άλλη πλευρά του συστήματος αν μπορούμε να το πούμε σύστημα - «δηλαδή από  υπερήφανα, δυνατά, επικίνδυνα άγρια ζώα ή από φοβικά, αδύναμε κατοικίδια ζώα»[35],  επειδή η ζωή όπως είπε ο Nietzsche είναι άγρια και σκληρή, και μόνο σαν τέτοια μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε.  Δεν χρειάζεται και δεν οφείλει να δημιουργηθούν στη κοινωνία μας συνθήκες επιβίωσης σαρκοβόρων ζώων όπως σήμερα εν μέρει γίνεται.

Είθε να έχουμε μια αγωγή και μια συμπεριφορά απέναντι  στο διπλανό μας, σαν να είμασταν δυνατά και ‘επικίνδυνα’ όντα, τα οποία όμως όχι μόνο να μπορούν να προκαλούν πόνο στον άλλο αλλά να αντέχουν και τον πόνο που θα τους προκαλούν άλλοι. Αυτό είναι το στοίχημα της δίκαιης επιβίωσης και διαβίωσης. Οταν όμως κυβερνήσεις συμπεριφέρονται απέναντι στον πληθυσμό και σε ομάδες πληθυσμού σε μειονότητες και σε περιορισμένες κοινωνικές ομάδες σαν να είναι παιδιά ή κατοικίδια ζώα, τότε ξεκινούν οι δυσαρέσκειες και η αγανάκτηση μεταξύ τους. Η λογική συνέπεια μετά  είναι να βάλεις τις ομάδες τις μειονότητες σε κλουβιά για να προστατέψεις τους μεν από τους δε. 

Και φυσικά εάν πάμε και ιστορικά προς τα πίσω αλλά και αν είμαστε παρατηρητικοί σήμερα θα δούμε ότι αυτοί που φωνάζουν για αστυνόμευση, ρυθμίσεις απαγορεύσεις και γραφειοκρατικές κανονικότητες είναι ‘σοσιαλοδημοκράται’, άνθρωποι της τέχνης, των γραμμάτων και του πολιτισμού, οι νομίζοντες  ίδιον εαυτόν αριστερόν, ‘εκσυγχρονισταί’  και φυσικά νέα υβρίδια  ελληνικής μεσοαστικής οικογένειας με προνόμια etc. etc. που θεωρούν ότι μόνο μέσω της στυνόμευσης μπορεί να εξασφαλιστεί το δικό τους ελάχιστο κουλτουριάρικο επίπεδο και η κοινωνική και ατομική ασφάλειά τους 

Ποτέ δεν βγήκαμε να φωνάξουμε ενάντια στη πολιτική των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, ενάντια στη μόλυνση της αστικής ατμόσφαιρας (για τα παιδιά μας που επέρχονται σαν γενεά)  ενάντια στη διάλυση των μέσων μαζικής μεταφοράς. Όχι, γι’ αυτά είναι το κράτος στη θέση του να τα ρυθμίσει για μας. Δεν μπορούμε να τα βάλουμε μαζί με τέτοιους θεσμούς και φορείς, και εάν θα μπορούσαμε θα χρειαζόταν πολύ ενέργεια, μαζικότητα.[36] Εξ άλλου αυτά δεν δίνουν αδρεναλίνη στη χαμένη μας ταυτότητα. Αλλά απέναντι στο τσιγγάνο, τον trans και τον καντινιέρη, εκεί μας παίρνει ο εκπαιδευτικός ναρκισσισμός μας να βγούμε από πάνω και να καλέσουμε την αστυνομία ή να προσβάλουμε υψώνοντας τη φωνή και σίγουρα κάποιοι και τον δείκτη τους. Θα μπορούσαμε σαν άνθρωποι που συμμετέχουμε στη ζωή μιας πόλης να παίρναμε και εμείς τα ποδήλατά μας και να ποδηλατούσαμε επάνω στα πεζοδρόμια που έχουνε οι καταστηματάρχες παράνομα τα τραπεζάκια. Ίσως τότε κάτι θα κατανοούσαν ?

Ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα στις 7/5/2018,  όταν 8 άτομα ποδηλατιστών στη Θεσσαλονίκη πήγαν στο ΔΣ της Δευτέρας να παραδώσουν ένα ψήφισμα για τη  βιώσιμη ποδηλατοκίνηση. Μια διμοιρία ΜΑΤ μαςπερίμενε στην είσοδο του Δημαρχείου. Οι εκσυγχρονιστές αριστεροί, οι της τέχνης και του πολιτισμού είναι αυτοί που αμέσως φωνάζουν τον κατασταλτικό μηχανισμό για απομάκρυνση τυχών  ενοχλητικών στοιχείων από το campus του Δημαρχείου και γενικότερα από κάποιο Δημόσιο χώρο.  Ενώ ένα άλλος μιμόζας  και παρασιτικό κολλητήρι, του «papal conclave» πρόλαβε και ξεστόμισε: « Δεν μπορείτε να μπείτε στην αίθουσα του ΔΣ, συνεδριάζουν».[37]  Φανταζόμαστε λοιπόν όταν έχουν έρθει στο στάδιο να υπογραμμίζουν αυτό σε ένα πολίτη, μη λαμβάνοντας υπόψη τις νομικές συνέπειες που θα μπορούσε να έχει αυτό που είπε για αυτόν, ποιο στάδιο αποσύνθεσης έχει έρθει η κοινωνία στη χώρα μας μέσω της πολιτική.[38] 

Ηγεμονία και θεσμική παράνοια.Τα παραπάνω είναι ένα είδος εξειδικευμένου υπερπροσδιορισμού  του υποκειμένου που κάνει ικανό μια εχθρότητα να γίνεται πλέον ηγεμονική. Με την αίσθηση – ή τουλάχιστον την υπόσχεση- της απελευθέρωσης από τα γι’ αυτούς αρνητικά πράγματα,  συμβάλλουν στην εφαρμογή και  εγκατάσταση περιοριστικών μέτρων και ρυθμίσεων και καταφέρνουν τους ίδιους τους εαυτούς να «στέψουν» σαν την ίδια τους γραφειοκρατία, όπως “οι κληρικοί” του Nietsche”.[39] 

Παρατηρούμε δηλαδή την παραγωγή μιας θεσμικής παράνοιας σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας, προκαλώντας με εικόνες ατελείωτων αδύναμων, τελείως αβοήθητων θυμάτων, και συγχρόνως απαιτούν άμεσα μέτρα χωρίς να σταθμίσουν ή να συζητήσουν το μέγεθος ή την καταλληλόλητα των μέσων.[40] Σε κάποιους χώρους είναι ανίκανοι και γι’ αυτό. Η παράνοια αυτή στέφεται ιδιαίτερα λαμπρά σαν παράδειγμα και στο θέμα της νέας παραλίας στη Θεσσαλονίκη  και στο θέμα της ζήλειας μεταξύ ζευγαριών-«συντρόφων». Από την μια φαίνεται η ζήλεια να είναι ένα αυξημένο πάθος για το πολυαγαπημένο πρόσωπο, όμως αληθινά ο/η ζηλιάρης/α σύντροφος  προτιμάει  να ασχοληθεί με  τη ζήλεια του/της  παρά με την αγάπη του/της και το αγαπημένο του/της πρόσωπο. Ακριβώς μιας τέτοια εχθρότητα  με αγανάκτηση μαζί  δεν οδηγεί στην ισότητα αλλά γίνεται ένα εμπόδιο στο δρόμο για την ισότητα. Έτσι και ο Νίτσε το είδε ξεκάθαρα: «Το δικαίωμα στη γη είναι ο αγώνας ενάντια στα (κάθε είδους) αντανακλαστικά (reaktive) [41,42]συναισθήματα»[43]. Αλλά  και ιστορικά βλέπουμε στο όνομα της προόδου και της ανθρωπιάς μετά τη κατάργηση του εμπορίου  σκλάβων,  Βέλγοι Άγγλοι, Ολλανδοί αρχίζουν και καταλαμβάνουν τις δυτικές και ανατολικές ακτές της Αφρικής όπου συνωστιζόταν όλος ο πληθυσμός πλέον. Ξεκινά η αποικιοκρατία και το μοντέρνο σκλαβοπάζαρο πλέον στις χώρες προέλευσης των Αφρικανών. 

Προσπάθεια ενός ενήλικου επίλογου  Πως μπορεί μια κοινωνία να απελευθερωθεί από μια τέτοια παράνοια και να μεταβεί σε άλλες λιγότερο έμφοβες μορφές αγωγής και εξέλιξης  του υποκειμένου αλλά και λιγότερο φορτισμένες με κοινωνική εχθρότητα? 

Ίσως σε αυτό που ο Sennett διέκρινε και εξήγησε θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία. Η επαναφορά της δημόσια σφαίρας σε δημόσιο ρόλο και όχι σε ιδιωτικό.[44] Αποτελεί ίσως ηθική και πολιτική υποχρέωση να διαχωρίσουμε πλέον τους ιδιώτες και το δημόσιο ρόλο τους. 

Το πλέον αποφασιστικό πολιτικό ερώτημα στο εγγύς μέλλον θα είναι, με ποιο τρόπο η αγανάκτηση και η απόγνωση των πολιτών λόγω της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που καταργεί κάποιο στοιχειώδες ανθρώπινο βιοτικό επίπεδό και ρίχνει μεγάλες μάζες του πληθυσμού σε λιτότητά και φτώχεια, θα μπορέσει  να συναντήσει ή να βρει μια έκφραση και μάλιστα μια διαφορετική από αυτή που προσδίδεται από την άκρα δεξιά και όλα τα λαϊκίστικα κόμματα, αλλά ακόμα και τη σημερινή ψευτοαριστερά. Και εδώ θα παίξει σημαντικό ρόλο η αναβαθμισμένη γλωσσική επικοινωνία στην αντιμετώπισή τέτοιων ακραίων θέσεων εκμετάλλευσης και εμπορευματοποίησης για κομματικούς σκοπούς της φτωχοποίησης από λαϊκιστές και ‘άλλου’. Η θέση, δεν μιλώ με άκρα δεξιούς ή λαϊκιστές ή φασίστες υποβαθμίζει την τυχόν διαδικασία ενηλικίωσής μας. 

Ίσως θα πρέπει να βρεθεί μια πολιτική δύναμη ή να συσταθεί μια τέτοια  που να κάποια έχει στοιχεία όπως από αυτά τα κινήματα και τις πρωτοβουλίες όπως „Occupy Wall street“, „Los Indigados“, „nuit debou[45]“, „La France insoumise[46]“. Διότι σε κάθε άλλη περίπτωση εάν δεν γίνει αυτό -και τονίζουμε ότι μπορεί να αρκούν κάποια στοιχεία μόνο και δεν περιμένουνε τον τέλειο οργανισμό-, τότε: 

        Ι)τα λαϊκίστικα και άκρα δεξιά κινήματα και κόμματα θα επικρατήσουν στον αγώνα για πολιτική επιβίωση με ότι αυτό συνεπάγεται. Γιατί  η άκρα δεξιά και ο λαϊκισμός τι κάνει? Τα προφανή και εύλογα ενδιαφέροντα των συνεχώς φτωχοποιημένων ομάδων πληθυσμού και οι οποίες μεγιστοποιούνται συνεχώς, των οποίων τα προβλήματα οι σοσιαλδημοκράτες,  αριστεροί αλλά και όλα τα συστημικά κόμματα μέχρι σήμερα είτε αρνήθηκαν ότι υπάρχουν είτε προσπαθούσαν να συμβιβαστούν με αυτά, θα προσπαθήσουν, εσφαλμένα βεβαίως, να τα θεωρήσουν σαν δική τους ευθύνη προς διεκπεραίωση και λύση τους για να πάρουν τους συγκεκριμένους  πολίτες  με το μέρος τους. 

       ΙΙ) Η άλλη δυνατότητα είναι οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις  μέσα από το επικοινωνιακό θέατρο μαριονέτας με τη στήριξη των «κροκόδειλων» της άκρας δεξιάς που όταν ανοίγει η αυλαία τους εμφανίζονται  π.χ. οι  νεότεροι  απατεώνες, όπως  «συντηρητικοί (σικ) χριστιανοί ορθόδοξοι», οι  «δεξιοί χριστιανοί», οι «δεξιοί λαϊκιστές» , οι «δεξιοί φιλελεύθεροι», οι «δεξιοί», οι  «άκρα δεξιοί», οι «δεξιοί ριζοσπάστες» και θα τολμήσουμε να αναφέρουμε και αριστερό-διεθνιστές, αριστερόεσωτεριστές (νέα φυλή απατεώνων), αριστεροηδονιστών ή/και ότι άλλο τρέχει γύρω από τις δεξιές πτέρυγες, να κρατηθούν στην εξουσία. 

      ΙΙΙ) Η τρίτη δυνατότητα να παραμείνει μια δήθεν σοσιαλδημοκρατική-ψευτοαριστερή κυβέρνηση στην εξουσία -και εδώ- με μια παλέτα νεότερων δήθεν αριστερών απατεώνων, οι οποίοι να εκπληρούν τα νεοσυντηρητικά και νεοφιλελεύθερα οικονομικά προγράμματα, προς όφελος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού Καπιταλισμού, καθώς βγήκε ο 'Μαρξιστικός καπιταλισμός΄ από τη τελευταία κρίση του επιτυχώς πάλι.

Σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες πράσινοι και οι λεγόμενες μέχρι προσφάτως  αριστερές δυνάμεις μιας χώρας συνήθως είχαν και έχουν πολιτική επιτυχία διότι εφάρμοσαν κατά γράμμα τα οικονομικά προγράμματα των νεοσυντηρητικών και νεοφιλελεύθερων εχθρών τους. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ των δύο αυτών πολιτικών πεδίων στην οικονομική πολιτική σε γενικότερο πλαίσιο. Όσο αφορά δε τους συνοδευτικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς τάξης του μεταμοντερνισμού δε, οι αριστερές πολιτικές δείχνουν ανελέητο πάθος για κανονικότητα και ρύθμιση του δημόσιου βίου  -σύμφωνα με τα δικά τους βιασμένα πρότυπα- μέσω αστυνόμευσης. Ας συγκρίνουμε τη δραστηριότητα της αστυνομίας στην χώρα μας πριν το 2015 από την μια,  το 2017/2018 από την άλλη πλευρά. Παράλληλα να φέρουμε σε σχέση αυτή την αλλαγή και την αλλαγή του νόμου της αστυνομίας σε Ευρωπαϊκό κράτος,  σε ένα βαθύ συντηρητικό ομοσπονδιακό κρατίδιο της Γερμανίας,  τη Βαυαρία[47]. Εκεί θα δούμε τις περισσότερες ομοιότητες.

Ας ανατρέξουμε σε αυτό που είχε πει ο B. Brecht, ότι «ο Κομμουνισμός είναι η μέση οδός»[48]. Μία κυρίως πάνω σε αξίες ισότητας και δικαιοσύνης λειτουργούσα πολιτική δύναμη θα μπορούσε να ονομαζόταν αριστερά, εάν θα αναγνώριζε σήμερα όσο ποτέ άλλωστε το καθήκον να υπερασπιστεί και να επανιδρύσει αυτό το μέρος του κοινωνικού μεσαίου χώρου, ο οποίος δεν αποτελείται μόνο από την σημερινή Ευρωπαϊκή και σήμερα σταδιακά  υπό εξαφάνιση βρισκόμενη αστική τάξη αλλά από τον εν δυνάμει χώρο που είναι για όλους διαθέσιμος και προσβάσιμος. Αυτός ο χώρος θα δημιουργήσει ένα και μοναδικό κέντρο δυναμικής στη κοινωνία, στην οποία θα μπορεί να  διαπραγματεύεται και να παράγει την ισότητα, χωρίς την οποία δεν νοείται Δημοκρατική διαδικασία και Δημοκρατία.

Ο νεοφιλελευθερισμός καταστρέφει κάθε ίχνος αυτογνωσίας των ανθρώπων, ότι το υποκείμενο είναι ώριμος/ενήλικος πολίτης και συγχρόνως καθιερώνει την διαφορετική αντίληψη του κάθε ενός άλλου, αποκλειστικά σαν απειλή,  ταραχοποιό , ενοχλητικό. Εάν δε δεν λάβουμε υπόψη μας τον τριγωνισμό[49], που μορφοποιείται με την παρουσία της ευγένειας σαν τρίτο φαινομενικό πρόσωπο στην επικοινωνία με τους άλλους, τότε θεωρείται το υποκείμενο και „κλέφτης της απόλαυσης.“ 

Για να ανταπεξέλθεις στη ζωή και να πετύχεις την εσωτερική σου ειρήνη χρειάζονται λογική και θάρρος . Για να αγιάσεις στη ζωή απαιτεί την αποθράσυνση - και μια άλλη ολοκληρωμένη κατανόηση της λογικής[50]. Σε όλα αυτά τα μικρά ασήμαντα πράγματα και πρακτικές, ο νεοφιλελευθερισμός καλεί να γίνει εκκαθάριση[51]. 

Και δεν θα παραλείψουμε όσο και υπερβολικό να διαβάζεται: 

 ”L i b e r t é  -  É g a l i t é  - F r a t e r n i t é”

 

[32] Hughes, Geoffrey., Political correctness, A History of semantics and Culture, Malden M.Α et al.: Wiley-Blackwell, 2010, σ 12.

[33] Βλέπε Pfaller. Robert., (2018) σ. 60-63

[34] Eribon, Didier., Rückkehr nach Reims, 2017, Verlag Surkamp, σ. 223

[35] Βλέπε Pfaller. Robert., (2018) σ. 138

[36] Βλέπε σήμερα τη μαζικότητα των λεγόμενων και αυτοαποκαλούμενων αριστερών και σοσιαλοδημοκρατών. Οι άκρα δεξιοί κατεβάζουν σε χρόνο dt 40.000 άτομα για το όνομα Μακεδονία, ο ΠΑΟΚ 10.00 άτομα για το ντέρμπυ  της ντροπής με τον Ολυμπιακό τον ποδοσφαιρικά ταξικό εχθρό.

[37] Εδώ φυσικά γελάς για την ημιμάθεια  και την αφέλεια του αλλά από την άλλη σε πιάνει θυμός για το θράσος του.

[38] Εγώ σαν Δήμαρχος – που ποτέ θα γινόμουν, κάνω μια υπόθεση εργασίας όμως- δεν θα φώναζα  να έρθουν τα ΜΑΤ να αντιμετωπίσουν του ποδηλάτες ακόμα και αν αυτοί ήταν 100. Τι θα μπορούσαν οι ποδηλάτες να καταφέρουν για να αναγκαστεί η κρατική μηχανή να κινητοποιηθεί. Γνωρίζοντας ότι ένας από τους υπευθύνους του οργάνου ποδηλατιστών είναι αρκετά έως και υπερβολικά συναινετικός και ενάντια σε οποιαδήποτε βία. Δεν έχει συμβεί αυτό σε προηγούμενες κυβερνήσεις κεντρικής εξουσίας και ΤΑ όσο αφορά τους ποδηλάτες.

[39]Βλέπε. Hubertus Mynarek., Nietzsche über, Kirche, Priester, Theologen. http://www.kirchenopfer.de/profmynarekspricht/friedrichnietzscheueberkirche/friedrichnietzscheueberkirche.html, Τελευταία πρόσβαση μου 8/5/2018. Επίσης: «Von nun an sind alle Dinge des Lebens so geordnet, dass der Priester überall unentbehrlich ist; in allen natürlichen Vorkommnissen des Lebens, bei der Geburt, der Ehe, der Krankheit, dem Tode, gar nicht vom Opfer (‚der Mahlzeit‘) zu reden, erscheint der heilige Parasit, um sie zu entnatürlichen: in seiner Sprache zu ‚heiligen‘ ... Denn dies muss man begreifen: jede natürliche Sitte, jede natürliche Institution (Staat, Gerichtsordnung, Ehe, Kranken- und Armenpflege), jede vom Instinkt des Lebens eingegebene Forderung, kurz alles, was seinen Wert in sich hat, wird durch den Parasitismus des Priesters (oder der ‚sittlichen Weltordnung‘) grundsätzlich wertlos, wert-widrig gemacht: es bedarf nachträglich einer Sanktion - eine wertverleihende Macht tut not, welche die Natur darin verneint, welche eben damit erst einen Wert schafft ... Der Priester entwertet, entheiligt die Natur: um diesen Preis besteht er überhaupt».

[40] Βλέπε Pfaller, R., (2018), σ 139.

[41] Reaktive συναισθήματα χρησιμοποιούν το θέμα της ισότητας σαν δήθεν φαινόμενο προκειμένου να προσδώσουν σε μια αδυναμία μια παραπλανητική αίσθηση εξουσίας μέσα από μια φαινομενική από μόνη της έγκυρη ή εξωπραγματική, όπως είναι (συνήθως) και οι πάγιες απαιτήσεις για τη δικαιοσύνη. Μόνο πάνω σε  active συναισθήματα βασίζεται η δικαιοσύνη. Το active συναίσθημα της δικαιοσύνης  τουναντίον υπάρχει στην εξαίρεση ύψιστης προσωπικής δύναμης που δείχνει ακόμα και απέναντι  σε μια εξωτερική αδυναμία.

[42] Friedrich W. Nietzsche, Genealogie der Moral, s. 31.  http://hfrudolph.bplaced.net/Material/GenalogiederMoral.pdf

[43] Βλέπε: Karl Jaspers., Nietzsche: Einführung in das Verständnis seines Philosophierens, 1981, Berlin-New York, σ. 207

[44] Thomas Breitner., Kommentar zu: Richard Sennett „Verfall und Ende des öffentlichen Lebens. Die Tyrannei der Intimität“, HS 1 HF Soziologie (FS 1), NF Kognitionsw. (FS 1), NF BWL (FS 1), Datum der Abgabe: 11.02.1999

[45] https://en.wikipedia.org/wiki/Nuit_debout

[46] https://en.wikipedia.org/wiki/La_France_Insoumise

[47] Εδώ πλέον η αστυνομία, θα μπορεί να στέλνει E-mail με το όνομα κάποιου, θα μπορεί να ελέγχει τα  chats στο WhatsApp, θα μπορεί να φέρει μαζί της χειροβομβίδες, θα μπορεί να ξεσκονίζει τις φωτογραφίες σου στο cloud, θα μπορεί να σε έχει στα κρατητήρια για 3 μήνες και να μη σου επιτρέπει δικηγόροι.

[48] Bertolt, Brecht., Der Kommunismus ist da s Mittlere, Brecht heute, Politische Gedichte, Neues Leben, S. 72. 

[49] Interview για την εβδομαδιαία Αυστριακή εφημερίδα  «die Furche»   με τον καθηγητή Prof. Robert Pfaller (Wien, 10. März 2011), Christian Fischill. Ζήτω ο αόρατος τρίτος. Σχετικά με την ευγένεια, φαντασίωση και τη μικρή ευτυχία να χαϊδέψεις μια γάτα… σ. 3. http://www.fischill.com/download/fischill_interview_Pfaller.pdf

[50] Johannes B. Bucej.,  Seelenruhe: Philosophisch zur inneren Mitte finden, 2014. https://books.google.no/books?id=oTbfAwAAQBAJ&pg=PT126&lpg=PT126&dq=George+Bataille+allt%C3%A4gliche+Heilige&source=bl&ots=MJr4Cjy7xZ&sig=bFO5u0yE2MIxF9RiaoLlTsywR6I&hl=el&sa=X#v=onepage&q&f=false. Τελευταία πρόσβαση μου 11/05/2018.

[51] R. Pfaller., (2018), σ. 204

Ετικέτες