Η ενηλικίωση μας
Σήμερα από ποτέ γίνεται όλο και πιο καθαρό, πόσο αστείοι είναι οι στόχοι όλων αυτών των λεγόμενων πολιτικών ευθιξίας. Ακόμα και οι πολιτικοί παραιτούνται για λόγους ευθιξίας όχι για κάποιους πραγματικούς λόγους, που στο τέλος συνήθως, και αυτό συνεπάγεται σαν αποτέλεσμα μετα από διερεύνηση, δεν υπήρχε θέμα ευθιξίας αλλά απλά δεν είχαν τον θάρρος να πουν αντικειμενικά την αλήθεια.
Πόσο επικίνδυνο από την άλλη πλευρά είναι οι παράπλευρες απώλειες, αυτές που διαδραματίζονται στη δημόσια σφαίρα και ποιανών πραγματικά τα ενδιαφέροντα εξυπηρετούν? Κάποιες κοινωνικές πραγματικά – σαν τέτοιες- προοδευτικές δυνάμεις και όχι δήθεν για να καλύψουν την ελλειμματική κοινωνικό-πολιτική τους ταυτότητα θα πρέπει να ξεκινήσουν να καταπολεμούν αυτές τις πολιτικές
α) για να διαφυλάξουν και να υπερασπιστούν τους χώρους της ισότητας και
β) να σταματήσει η επέλαση λαϊκίστικων δεξιών κινημάτων, λόγω των καρπωμένων από αυτούς ανισοτήτων που παράγει ο νεοφιλελευθερισμός.
Νηπιοπρέπεια.Αν συνεχίσουμε τη σκέψη μας πάνω σε αυτό θα δούμε ότι οι μετανεωτερικές ψευτοπολιτικές έχουν ανοσοποιηθεί τελείως απέναντι σε απλές κριτικές αλλά και κριτικές επιθέσεις. Δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Προσπαθήστε να κάνετε αντικειμενική κριτική σε ένα άτομο που πιστεύει ότι είναι αριστερός. «Έχουν καταφέρει να εντάξουν την ύπαρξη τους σε μια ζώνη μεταξύ πολιτικής από την μια και της ηθικότητας και ευπρέπειας από την άλλη και ανάλογα τις ανάγκες να ταλαντεύονται από την μια προς την άλλη.»[32] Εδώ η ‘προκλητική’ πρόκληση ακούει σε μια ηθική λέξη. «Ενηλικίωση» [ Zupančič, Alenka., Sex and Ontology, 2016.]
Όσο πιο νηπιώδη συναισθήματα έχουμε και όσο πιο ευαίσθητοι είμαστε, όσο πιο πολύ τείνουμε να αισθανόμαστε πληγωμένοι με απλά μικροπράγματα, τόσο λιγότερο είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε αλληλέγγυα σχήματα για να αντισταθούμε στη στέρηση πολλών δικαιωμάτων, ισότητάς και δικαίου που έχει καταφέρει ο νεοφιλελευθερισμός.
Νεοφιλελευθερη καθημερινότητα και μονο. Διαφαίνεται αλλά και παρατηρείται πλέον στη καθημερινότητα πολλών ιδιαίτερα οικονομικών λειτουργειών, ότι η κυρίαρχη πολιτική της κεντρικής εξουσίας θέλει να αποποιηθεί και διαφεύγει από την ευθύνη που έχει για τα κύρια καθήκοντα της π.χ. να ρυθμίσει τις χρηματοπιστωτικές αγορές, την διαφυγή κεφαλαίων από ολιγάρχες και επιχειρηματικούς ομίλους και να δώσει τέλος στις πολιτικές της λιτότητας, μέσω αποπροσανατολισμού σε άλλα μικροπράγματα. Βλέπε παράδειγμα και στην ΤΑ πώς χειρίζονται τα θέματα της καθαριότητας μιας πόλης, όταν δεν είναι ικανοί να αναλάβουν την ευθύνη για το κυριότερο καθήκον που έχει μια Δημαρχιακή αρχή μιας πόλης. Στο τέλος- βλέπε Θεσσαλονίκη- η κατάσταση της ανικανότητας παγιώνεται και παράλληλα βγαίνει και ο Δήμαρχος και λέει μα δεν φταίμε εμείς ο πολίτης είναι βρωμερός και τρισάθλιος και γι’ αυτό δεν μπορούμε να ελέγξουμε την κατάσταση. Πολλά παραδείγματα τέτοια έχουμε στην καθημερινότητα μιας πόλης. Η νέα παραλία της Θεσσαλονίκης είναι σε άθλια κατάσταση ανανέωσης και συντήρησης για ποιο λόγο δεν θέλουμε ν α πούμε με σιγουριά, αλλά τι κάνουν οι φωστήρες Αντιδήμαρχοι (μάλλον επειδή είχαν εγκριθεί τα χρήματα μέσα από κάποιο πρόγραμμα), αλλάζουν τη χρήση ενός χώρου όπου τα μικρά παιδιά έκαναν πατινάζ καθώς το πάτωμα ήταν από βιομηχανικό μπετόν και ταίριαζε στο παιχνίδι των παιδιών- γιατί λέει ήταν επικίνδυνο καθώς δεν ήταν οι προδιαγραφές για πατινάζ- και βάζουν πανάκριβα ανοξείδωτα όργανα γυμναστικής για το λαό (για να εξασκείται με γυμναστική και μη πάθει καρδιακά, που τέτοια ρίσκα του τα δημιουργεί η ίδια η πολιτική τους εν μέρη) , όπου μικρά παιδιά έχουν αποκλειστεί τώρα πλέον. Μια καθαρή κίνηση αποπροσανατολισμού από τα σημαντικά προβλήματα του συγκεκριμένου δημόσιου χώρου ή/και ανικανότητας ιεράρχησης πολιτικών προς όφελος της ισότητας.Ας μη μιλήσουμε για τις γειτονιές στην πόλη.
… και κατ’ επέκταση μια ανοικτή κοινωνία με ενήλικα άτομα[33] Εάν θέλουμε να φερόμαστε σαν ενήλικες θα πρέπει να αισθανθούμε και σαν ενήλικες. Σε μια ανοικτή κοινωνία όλες οι μειονότητες είτε είναι γυναίκες είτε trans είτε εθνικές ή πολιτισμικές, δεν δείχνουν καμία «οντολογική» διαφορά, η οποία να τους εμποδίζει να μπορούν να αφήσουν την ταυτότητα και την ευαισθησία πίσω τους. Δεν επιτρέπεται να ενθαρρύνουμε και να προωθούμε τις ιδιαιτερότητές τους αλλά αντίθετα να τους ενθαρρύνουμε για τις ικανότητες που έχουν στιγμιαία και αντικειμενικά να προφυλαχτούν και να υποστηρίξουν την αστο-πολιτική τους υπόσταση. Και αυτό είναι η υψηλότερη αρετή ενός ενεργού πολίτη.
Δεν θέλουμε μια πολιτική που να μας λέει «εσείς είστε δυστυχώς αδύναμα άτομα, αλλά εμείς θα κάνουμε τα πάντα για να μη πεθάνετε γρήγορα». Δεν θέλουμε τέτοια πολιτική. Θέλουμε μια πολιτική που να γνωρίζει ότι τα άτομα «οι άνθρωποι, εμείς θα πεθάνουμε έτσι κι αλλιώς(και σαν ενήλικες θα πρέπει τόσο να το γνωρίζουμε όσο και να μη θεωρούμε παράλογο). Και αφού θα πεθάνουμε ούτως η άλλως, απαιτούμε να έχουμε μπροστά μας κάτι που λέγεται ζωή, (μια αξιοπρεπή ζωή)"
Τι χρειάζεται να κάνουμε επιτέλους? Μια μη ανοιχτή κοινωνία, προωθεί την ανισότητα με ένα τόσο αυτονόητο τρόπο, που πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε τρόπους αντιμετώπισης των κακών φερόμενων σημείων του εαυτού μας.
Όπως και o Dirie Eribon στο τέλος έγραψε: «Πήγα με την διπλή ελπίδα στο Παρίσι, να ζήσω μία ελεύθερη ζωή σαν ομοφυλόφιλος και να γίνω διανοούμενος»[34] Ξεκίνησε με τις απαιτήσεις απέναντι στο εαυτό του.
Τώρα πλέον σε μια άνιση κοινωνία πρέπει να αντισταθούμε στη τύχη μας. Πρέπει να αγωνιστούμε πρώτα από όλα ενάντια στους εαυτούς μας για να προσδώσουμε στους εαυτούς μας τις ικανότητες και τα δικαιώματα που έχουν. Δεν μπορούμε όμως να το περιμένουμε αυτό να το κάνουν τα κοράκια και οι ολιγάρχες των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων είτε είναι αριστερές είτε δεξιές, για μας. Αυτές οι ικανότητες και τα δικαιώματα άλλοι τις έχουν αυτόματα. Οι δρόμοι γι’ αυτούς και τις μιμόζες τους είναι ξεκάθαροι και σεσημασμένοι με πινακίδες, εμείς πρέπει να ψηλαφίσουμε για να βρούμε το σωστό δρόμο, ή να πρέπει να βρούμε άλλους δρόμους γιατί αυτοί οι ίδιοι για εμάς δεν είναι ανοιχτοί, να διεκδικήοσυμε τα δικά μας διακιώματα ο καθε ένας.
Η ερώτηση που τίθεται λοιπόν είναι για να έρθουμε και στο τέλος της δικής μας διερεύνησης. Για να έχουμε μια ίση, ελεύθερη και αλληλέγγυα κοινωνία, πως μπορούμε να το καταφέρουμε αυτό, ή ας θέσουμε το ερώτημα διαφορετικά. Παρατηρώντας τη σημερινή αδιαφορία, για το τι συμβαίνει στο κοινωνικό περίγυρο, αναρωτιόμαστε συγχρόνως τι άτομα είναι αναγκαία να υπάρχουν για να συμβεί κάτι τέτοιο? Πρέπει η κοινωνία να συνταχθεί -αντίθετο από αυτό που είναι σήμερα αλλά το ίδιο που είναι από την άλλη πλευρά του συστήματος αν μπορούμε να το πούμε σύστημα - «δηλαδή από υπερήφανα, δυνατά, επικίνδυνα άγρια ζώα ή από φοβικά, αδύναμε κατοικίδια ζώα»[35], επειδή η ζωή όπως είπε ο Nietzsche είναι άγρια και σκληρή, και μόνο σαν τέτοια μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε. Δεν χρειάζεται και δεν οφείλει να δημιουργηθούν στη κοινωνία μας συνθήκες επιβίωσης σαρκοβόρων ζώων όπως σήμερα εν μέρει γίνεται.
Είθε να έχουμε μια αγωγή και μια συμπεριφορά απέναντι στο διπλανό μας, σαν να είμασταν δυνατά και ‘επικίνδυνα’ όντα, τα οποία όμως όχι μόνο να μπορούν να προκαλούν πόνο στον άλλο αλλά να αντέχουν και τον πόνο που θα τους προκαλούν άλλοι. Αυτό είναι το στοίχημα της δίκαιης επιβίωσης και διαβίωσης. Οταν όμως κυβερνήσεις συμπεριφέρονται απέναντι στον πληθυσμό και σε ομάδες πληθυσμού σε μειονότητες και σε περιορισμένες κοινωνικές ομάδες σαν να είναι παιδιά ή κατοικίδια ζώα, τότε ξεκινούν οι δυσαρέσκειες και η αγανάκτηση μεταξύ τους. Η λογική συνέπεια μετά είναι να βάλεις τις ομάδες τις μειονότητες σε κλουβιά για να προστατέψεις τους μεν από τους δε.
Και φυσικά εάν πάμε και ιστορικά προς τα πίσω αλλά και αν είμαστε παρατηρητικοί σήμερα θα δούμε ότι αυτοί που φωνάζουν για αστυνόμευση, ρυθμίσεις απαγορεύσεις και γραφειοκρατικές κανονικότητες είναι ‘σοσιαλοδημοκράται’, άνθρωποι της τέχνης, των γραμμάτων και του πολιτισμού, οι νομίζοντες ίδιον εαυτόν αριστερόν, ‘εκσυγχρονισταί’ και φυσικά νέα υβρίδια ελληνικής μεσοαστικής οικογένειας με προνόμια etc. etc. που θεωρούν ότι μόνο μέσω της στυνόμευσης μπορεί να εξασφαλιστεί το δικό τους ελάχιστο κουλτουριάρικο επίπεδο και η κοινωνική και ατομική ασφάλειά τους
Ποτέ δεν βγήκαμε να φωνάξουμε ενάντια στη πολιτική των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, ενάντια στη μόλυνση της αστικής ατμόσφαιρας (για τα παιδιά μας που επέρχονται σαν γενεά) ενάντια στη διάλυση των μέσων μαζικής μεταφοράς. Όχι, γι’ αυτά είναι το κράτος στη θέση του να τα ρυθμίσει για μας. Δεν μπορούμε να τα βάλουμε μαζί με τέτοιους θεσμούς και φορείς, και εάν θα μπορούσαμε θα χρειαζόταν πολύ ενέργεια, μαζικότητα.[36] Εξ άλλου αυτά δεν δίνουν αδρεναλίνη στη χαμένη μας ταυτότητα. Αλλά απέναντι στο τσιγγάνο, τον trans και τον καντινιέρη, εκεί μας παίρνει ο εκπαιδευτικός ναρκισσισμός μας να βγούμε από πάνω και να καλέσουμε την αστυνομία ή να προσβάλουμε υψώνοντας τη φωνή και σίγουρα κάποιοι και τον δείκτη τους. Θα μπορούσαμε σαν άνθρωποι που συμμετέχουμε στη ζωή μιας πόλης να παίρναμε και εμείς τα ποδήλατά μας και να ποδηλατούσαμε επάνω στα πεζοδρόμια που έχουνε οι καταστηματάρχες παράνομα τα τραπεζάκια. Ίσως τότε κάτι θα κατανοούσαν ?
Ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα στις 7/5/2018, όταν 8 άτομα ποδηλατιστών στη Θεσσαλονίκη πήγαν στο ΔΣ της Δευτέρας να παραδώσουν ένα ψήφισμα για τη βιώσιμη ποδηλατοκίνηση. Μια διμοιρία ΜΑΤ μαςπερίμενε στην είσοδο του Δημαρχείου. Οι εκσυγχρονιστές αριστεροί, οι της τέχνης και του πολιτισμού είναι αυτοί που αμέσως φωνάζουν τον κατασταλτικό μηχανισμό για απομάκρυνση τυχών ενοχλητικών στοιχείων από το campus του Δημαρχείου και γενικότερα από κάποιο Δημόσιο χώρο. Ενώ ένα άλλος μιμόζας και παρασιτικό κολλητήρι, του «papal conclave» πρόλαβε και ξεστόμισε: « Δεν μπορείτε να μπείτε στην αίθουσα του ΔΣ, συνεδριάζουν».[37] Φανταζόμαστε λοιπόν όταν έχουν έρθει στο στάδιο να υπογραμμίζουν αυτό σε ένα πολίτη, μη λαμβάνοντας υπόψη τις νομικές συνέπειες που θα μπορούσε να έχει αυτό που είπε για αυτόν, ποιο στάδιο αποσύνθεσης έχει έρθει η κοινωνία στη χώρα μας μέσω της πολιτική.[38]
Ηγεμονία και θεσμική παράνοια.Τα παραπάνω είναι ένα είδος εξειδικευμένου υπερπροσδιορισμού του υποκειμένου που κάνει ικανό μια εχθρότητα να γίνεται πλέον ηγεμονική. Με την αίσθηση – ή τουλάχιστον την υπόσχεση- της απελευθέρωσης από τα γι’ αυτούς αρνητικά πράγματα, συμβάλλουν στην εφαρμογή και εγκατάσταση περιοριστικών μέτρων και ρυθμίσεων και καταφέρνουν τους ίδιους τους εαυτούς να «στέψουν» σαν την ίδια τους γραφειοκρατία, όπως “οι κληρικοί” του Nietsche”.[39]
Παρατηρούμε δηλαδή την παραγωγή μιας θεσμικής παράνοιας σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας, προκαλώντας με εικόνες ατελείωτων αδύναμων, τελείως αβοήθητων θυμάτων, και συγχρόνως απαιτούν άμεσα μέτρα χωρίς να σταθμίσουν ή να συζητήσουν το μέγεθος ή την καταλληλόλητα των μέσων.[40] Σε κάποιους χώρους είναι ανίκανοι και γι’ αυτό. Η παράνοια αυτή στέφεται ιδιαίτερα λαμπρά σαν παράδειγμα και στο θέμα της νέας παραλίας στη Θεσσαλονίκη και στο θέμα της ζήλειας μεταξύ ζευγαριών-«συντρόφων». Από την μια φαίνεται η ζήλεια να είναι ένα αυξημένο πάθος για το πολυαγαπημένο πρόσωπο, όμως αληθινά ο/η ζηλιάρης/α σύντροφος προτιμάει να ασχοληθεί με τη ζήλεια του/της παρά με την αγάπη του/της και το αγαπημένο του/της πρόσωπο. Ακριβώς μιας τέτοια εχθρότητα με αγανάκτηση μαζί δεν οδηγεί στην ισότητα αλλά γίνεται ένα εμπόδιο στο δρόμο για την ισότητα. Έτσι και ο Νίτσε το είδε ξεκάθαρα: «Το δικαίωμα στη γη είναι ο αγώνας ενάντια στα (κάθε είδους) αντανακλαστικά (reaktive) [41,42]συναισθήματα»[43]. Αλλά και ιστορικά βλέπουμε στο όνομα της προόδου και της ανθρωπιάς μετά τη κατάργηση του εμπορίου σκλάβων, Βέλγοι Άγγλοι, Ολλανδοί αρχίζουν και καταλαμβάνουν τις δυτικές και ανατολικές ακτές της Αφρικής όπου συνωστιζόταν όλος ο πληθυσμός πλέον. Ξεκινά η αποικιοκρατία και το μοντέρνο σκλαβοπάζαρο πλέον στις χώρες προέλευσης των Αφρικανών.
Προσπάθεια ενός ενήλικου επίλογου Πως μπορεί μια κοινωνία να απελευθερωθεί από μια τέτοια παράνοια και να μεταβεί σε άλλες λιγότερο έμφοβες μορφές αγωγής και εξέλιξης του υποκειμένου αλλά και λιγότερο φορτισμένες με κοινωνική εχθρότητα?
Ίσως σε αυτό που ο Sennett διέκρινε και εξήγησε θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία. Η επαναφορά της δημόσια σφαίρας σε δημόσιο ρόλο και όχι σε ιδιωτικό.[44] Αποτελεί ίσως ηθική και πολιτική υποχρέωση να διαχωρίσουμε πλέον τους ιδιώτες και το δημόσιο ρόλο τους.
Το πλέον αποφασιστικό πολιτικό ερώτημα στο εγγύς μέλλον θα είναι, με ποιο τρόπο η αγανάκτηση και η απόγνωση των πολιτών λόγω της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που καταργεί κάποιο στοιχειώδες ανθρώπινο βιοτικό επίπεδό και ρίχνει μεγάλες μάζες του πληθυσμού σε λιτότητά και φτώχεια, θα μπορέσει να συναντήσει ή να βρει μια έκφραση και μάλιστα μια διαφορετική από αυτή που προσδίδεται από την άκρα δεξιά και όλα τα λαϊκίστικα κόμματα, αλλά ακόμα και τη σημερινή ψευτοαριστερά. Και εδώ θα παίξει σημαντικό ρόλο η αναβαθμισμένη γλωσσική επικοινωνία στην αντιμετώπισή τέτοιων ακραίων θέσεων εκμετάλλευσης και εμπορευματοποίησης για κομματικούς σκοπούς της φτωχοποίησης από λαϊκιστές και ‘άλλου’. Η θέση, δεν μιλώ με άκρα δεξιούς ή λαϊκιστές ή φασίστες υποβαθμίζει την τυχόν διαδικασία ενηλικίωσής μας.
Ίσως θα πρέπει να βρεθεί μια πολιτική δύναμη ή να συσταθεί μια τέτοια που να κάποια έχει στοιχεία όπως από αυτά τα κινήματα και τις πρωτοβουλίες όπως „Occupy Wall street“, „Los Indigados“, „nuit debou[45]“, „La France insoumise[46]“. Διότι σε κάθε άλλη περίπτωση εάν δεν γίνει αυτό -και τονίζουμε ότι μπορεί να αρκούν κάποια στοιχεία μόνο και δεν περιμένουνε τον τέλειο οργανισμό-, τότε:
Ι)τα λαϊκίστικα και άκρα δεξιά κινήματα και κόμματα θα επικρατήσουν στον αγώνα για πολιτική επιβίωση με ότι αυτό συνεπάγεται. Γιατί η άκρα δεξιά και ο λαϊκισμός τι κάνει? Τα προφανή και εύλογα ενδιαφέροντα των συνεχώς φτωχοποιημένων ομάδων πληθυσμού και οι οποίες μεγιστοποιούνται συνεχώς, των οποίων τα προβλήματα οι σοσιαλδημοκράτες, αριστεροί αλλά και όλα τα συστημικά κόμματα μέχρι σήμερα είτε αρνήθηκαν ότι υπάρχουν είτε προσπαθούσαν να συμβιβαστούν με αυτά, θα προσπαθήσουν, εσφαλμένα βεβαίως, να τα θεωρήσουν σαν δική τους ευθύνη προς διεκπεραίωση και λύση τους για να πάρουν τους συγκεκριμένους πολίτες με το μέρος τους.
ΙΙ) Η άλλη δυνατότητα είναι οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις μέσα από το επικοινωνιακό θέατρο μαριονέτας με τη στήριξη των «κροκόδειλων» της άκρας δεξιάς που όταν ανοίγει η αυλαία τους εμφανίζονται π.χ. οι νεότεροι απατεώνες, όπως «συντηρητικοί (σικ) χριστιανοί ορθόδοξοι», οι «δεξιοί χριστιανοί», οι «δεξιοί λαϊκιστές» , οι «δεξιοί φιλελεύθεροι», οι «δεξιοί», οι «άκρα δεξιοί», οι «δεξιοί ριζοσπάστες» και θα τολμήσουμε να αναφέρουμε και αριστερό-διεθνιστές, αριστερόεσωτεριστές (νέα φυλή απατεώνων), αριστεροηδονιστών ή/και ότι άλλο τρέχει γύρω από τις δεξιές πτέρυγες, να κρατηθούν στην εξουσία.
ΙΙΙ) Η τρίτη δυνατότητα να παραμείνει μια δήθεν σοσιαλδημοκρατική-ψευτοαριστερή κυβέρνηση στην εξουσία -και εδώ- με μια παλέτα νεότερων δήθεν αριστερών απατεώνων, οι οποίοι να εκπληρούν τα νεοσυντηρητικά και νεοφιλελεύθερα οικονομικά προγράμματα, προς όφελος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού Καπιταλισμού, καθώς βγήκε ο 'Μαρξιστικός καπιταλισμός΄ από τη τελευταία κρίση του επιτυχώς πάλι.
Σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες πράσινοι και οι λεγόμενες μέχρι προσφάτως αριστερές δυνάμεις μιας χώρας συνήθως είχαν και έχουν πολιτική επιτυχία διότι εφάρμοσαν κατά γράμμα τα οικονομικά προγράμματα των νεοσυντηρητικών και νεοφιλελεύθερων εχθρών τους. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ των δύο αυτών πολιτικών πεδίων στην οικονομική πολιτική σε γενικότερο πλαίσιο. Όσο αφορά δε τους συνοδευτικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς τάξης του μεταμοντερνισμού δε, οι αριστερές πολιτικές δείχνουν ανελέητο πάθος για κανονικότητα και ρύθμιση του δημόσιου βίου -σύμφωνα με τα δικά τους βιασμένα πρότυπα- μέσω αστυνόμευσης. Ας συγκρίνουμε τη δραστηριότητα της αστυνομίας στην χώρα μας πριν το 2015 από την μια, το 2017/2018 από την άλλη πλευρά. Παράλληλα να φέρουμε σε σχέση αυτή την αλλαγή και την αλλαγή του νόμου της αστυνομίας σε Ευρωπαϊκό κράτος, σε ένα βαθύ συντηρητικό ομοσπονδιακό κρατίδιο της Γερμανίας, τη Βαυαρία[47]. Εκεί θα δούμε τις περισσότερες ομοιότητες.
Ας ανατρέξουμε σε αυτό που είχε πει ο B. Brecht, ότι «ο Κομμουνισμός είναι η μέση οδός»[48]. Μία κυρίως πάνω σε αξίες ισότητας και δικαιοσύνης λειτουργούσα πολιτική δύναμη θα μπορούσε να ονομαζόταν αριστερά, εάν θα αναγνώριζε σήμερα όσο ποτέ άλλωστε το καθήκον να υπερασπιστεί και να επανιδρύσει αυτό το μέρος του κοινωνικού μεσαίου χώρου, ο οποίος δεν αποτελείται μόνο από την σημερινή Ευρωπαϊκή και σήμερα σταδιακά υπό εξαφάνιση βρισκόμενη αστική τάξη αλλά από τον εν δυνάμει χώρο που είναι για όλους διαθέσιμος και προσβάσιμος. Αυτός ο χώρος θα δημιουργήσει ένα και μοναδικό κέντρο δυναμικής στη κοινωνία, στην οποία θα μπορεί να διαπραγματεύεται και να παράγει την ισότητα, χωρίς την οποία δεν νοείται Δημοκρατική διαδικασία και Δημοκρατία.
Ο νεοφιλελευθερισμός καταστρέφει κάθε ίχνος αυτογνωσίας των ανθρώπων, ότι το υποκείμενο είναι ώριμος/ενήλικος πολίτης και συγχρόνως καθιερώνει την διαφορετική αντίληψη του κάθε ενός άλλου, αποκλειστικά σαν απειλή, ταραχοποιό , ενοχλητικό. Εάν δε δεν λάβουμε υπόψη μας τον τριγωνισμό[49], που μορφοποιείται με την παρουσία της ευγένειας σαν τρίτο φαινομενικό πρόσωπο στην επικοινωνία με τους άλλους, τότε θεωρείται το υποκείμενο και „κλέφτης της απόλαυσης.“
Για να ανταπεξέλθεις στη ζωή και να πετύχεις την εσωτερική σου ειρήνη χρειάζονται λογική και θάρρος . Για να αγιάσεις στη ζωή απαιτεί την αποθράσυνση - και μια άλλη ολοκληρωμένη κατανόηση της λογικής[50]. Σε όλα αυτά τα μικρά ασήμαντα πράγματα και πρακτικές, ο νεοφιλελευθερισμός καλεί να γίνει εκκαθάριση[51].
Και δεν θα παραλείψουμε όσο και υπερβολικό να διαβάζεται:
”L i b e r t é - É g a l i t é - F r a t e r n i t é”
[32] Hughes, Geoffrey., Political correctness, A History of semantics and Culture, Malden M.Α et al.: Wiley-Blackwell, 2010, σ 12.
[33] Βλέπε Pfaller. Robert., (2018) σ. 60-63
[34] Eribon, Didier., Rückkehr nach Reims, 2017, Verlag Surkamp, σ. 223
[35] Βλέπε Pfaller. Robert., (2018) σ. 138
[36] Βλέπε σήμερα τη μαζικότητα των λεγόμενων και αυτοαποκαλούμενων αριστερών και σοσιαλοδημοκρατών. Οι άκρα δεξιοί κατεβάζουν σε χρόνο dt 40.000 άτομα για το όνομα Μακεδονία, ο ΠΑΟΚ 10.00 άτομα για το ντέρμπυ της ντροπής με τον Ολυμπιακό τον ποδοσφαιρικά ταξικό εχθρό.
[37] Εδώ φυσικά γελάς για την ημιμάθεια και την αφέλεια του αλλά από την άλλη σε πιάνει θυμός για το θράσος του.
[38] Εγώ σαν Δήμαρχος – που ποτέ θα γινόμουν, κάνω μια υπόθεση εργασίας όμως- δεν θα φώναζα να έρθουν τα ΜΑΤ να αντιμετωπίσουν του ποδηλάτες ακόμα και αν αυτοί ήταν 100. Τι θα μπορούσαν οι ποδηλάτες να καταφέρουν για να αναγκαστεί η κρατική μηχανή να κινητοποιηθεί. Γνωρίζοντας ότι ένας από τους υπευθύνους του οργάνου ποδηλατιστών είναι αρκετά έως και υπερβολικά συναινετικός και ενάντια σε οποιαδήποτε βία. Δεν έχει συμβεί αυτό σε προηγούμενες κυβερνήσεις κεντρικής εξουσίας και ΤΑ όσο αφορά τους ποδηλάτες.
[39]Βλέπε. Hubertus Mynarek., Nietzsche über, Kirche, Priester, Theologen. http://www.kirchenopfer.de/profmynarekspricht/friedrichnietzscheueberkirche/friedrichnietzscheueberkirche.html, Τελευταία πρόσβαση μου 8/5/2018. Επίσης: «Von nun an sind alle Dinge des Lebens so geordnet, dass der Priester überall unentbehrlich ist; in allen natürlichen Vorkommnissen des Lebens, bei der Geburt, der Ehe, der Krankheit, dem Tode, gar nicht vom Opfer (‚der Mahlzeit‘) zu reden, erscheint der heilige Parasit, um sie zu entnatürlichen: in seiner Sprache zu ‚heiligen‘ ... Denn dies muss man begreifen: jede natürliche Sitte, jede natürliche Institution (Staat, Gerichtsordnung, Ehe, Kranken- und Armenpflege), jede vom Instinkt des Lebens eingegebene Forderung, kurz alles, was seinen Wert in sich hat, wird durch den Parasitismus des Priesters (oder der ‚sittlichen Weltordnung‘) grundsätzlich wertlos, wert-widrig gemacht: es bedarf nachträglich einer Sanktion - eine wertverleihende Macht tut not, welche die Natur darin verneint, welche eben damit erst einen Wert schafft ... Der Priester entwertet, entheiligt die Natur: um diesen Preis besteht er überhaupt».
[40] Βλέπε Pfaller, R., (2018), σ 139.
[41] Reaktive συναισθήματα χρησιμοποιούν το θέμα της ισότητας σαν δήθεν φαινόμενο προκειμένου να προσδώσουν σε μια αδυναμία μια παραπλανητική αίσθηση εξουσίας μέσα από μια φαινομενική από μόνη της έγκυρη ή εξωπραγματική, όπως είναι (συνήθως) και οι πάγιες απαιτήσεις για τη δικαιοσύνη. Μόνο πάνω σε active συναισθήματα βασίζεται η δικαιοσύνη. Το active συναίσθημα της δικαιοσύνης τουναντίον υπάρχει στην εξαίρεση ύψιστης προσωπικής δύναμης που δείχνει ακόμα και απέναντι σε μια εξωτερική αδυναμία.
[42] Friedrich W. Nietzsche, Genealogie der Moral, s. 31. http://hfrudolph.bplaced.net/Material/GenalogiederMoral.pdf
[43] Βλέπε: Karl Jaspers., Nietzsche: Einführung in das Verständnis seines Philosophierens, 1981, Berlin-New York, σ. 207
[44] Thomas Breitner., Kommentar zu: Richard Sennett „Verfall und Ende des öffentlichen Lebens. Die Tyrannei der Intimität“, HS 1 HF Soziologie (FS 1), NF Kognitionsw. (FS 1), NF BWL (FS 1), Datum der Abgabe: 11.02.1999
[45] https://en.wikipedia.org/wiki/Nuit_debout
[46] https://en.wikipedia.org/wiki/La_France_Insoumise
[47] Εδώ πλέον η αστυνομία, θα μπορεί να στέλνει E-mail με το όνομα κάποιου, θα μπορεί να ελέγχει τα chats στο WhatsApp, θα μπορεί να φέρει μαζί της χειροβομβίδες, θα μπορεί να ξεσκονίζει τις φωτογραφίες σου στο cloud, θα μπορεί να σε έχει στα κρατητήρια για 3 μήνες και να μη σου επιτρέπει δικηγόροι.
[48] Bertolt, Brecht., Der Kommunismus ist da s Mittlere, Brecht heute, Politische Gedichte, Neues Leben, S. 72.
[49] Interview για την εβδομαδιαία Αυστριακή εφημερίδα «die Furche» με τον καθηγητή Prof. Robert Pfaller (Wien, 10. März 2011), Christian Fischill. Ζήτω ο αόρατος τρίτος. Σχετικά με την ευγένεια, φαντασίωση και τη μικρή ευτυχία να χαϊδέψεις μια γάτα… σ. 3. http://www.fischill.com/download/fischill_interview_Pfaller.pdf
[50] Johannes B. Bucej., Seelenruhe: Philosophisch zur inneren Mitte finden, 2014. https://books.google.no/books?id=oTbfAwAAQBAJ&pg=PT126&lpg=PT126&dq=George+Bataille+allt%C3%A4gliche+Heilige&source=bl&ots=MJr4Cjy7xZ&sig=bFO5u0yE2MIxF9RiaoLlTsywR6I&hl=el&sa=X#v=onepage&q&f=false. Τελευταία πρόσβαση μου 11/05/2018.
[51] R. Pfaller., (2018), σ. 204
