Ποιος νοιάζεται πλέον για ιδιαίτερες συζητήσεις;
Μέγα θέμα το ένα, μέγα θέμα το άλλο. Η μονοπώληση των θεμάτων είναι στην ημερήσια διάταξη αλλα που οι νέες ιδέες ?
“Language of desire & language of utopia” ( Γλώσσα της επιθυμίας & γλώσσα της ουτοπίας). [Carolin Emcke] Αν θέλουμε την μια, να μάθουμε και την άλλη.
Michael Angele – η μετάφραση σε μαύρα, η επιμέλεια κειμένου και παρεμβάσεις σε γκρι του blogger zaungastnic
23.11.2020 ενημέρωση και επαναδημοσίευση
Σχεδόν για οτιδήποτε μπορεί να συζητήσει κάποιος. Αλλά έχει νόημα αυτό;
Βασικά, μπορείτε να συζητήσετε οτιδήποτε που δεν αυτοεπεξηγείται ή που δεν είναι αυτονόητο.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα όπως η ποδηλατολωρίδα για την οποία κατατέθηκε αίτηση στο Δήμο για κατάργησή της μετα από 4 μήνες, τα κενά 5 cm ανάμεσα σε πλάκες πλαταιών για σπορά γκαζόν(!), η μη ύπαρξη επιτροπής ηθικής για ιδιωτικά κεφάλαια στην αστική ανάπτυξη και το δημόσιο χώρο της πόλης, η κοπή δένδρων από δενδροστοιχίες στους δρόμους κ.ο.κ. Για όλα υπάρχει λόγος ένστασης?
Εσείς, αγαπητέ αναγνώστη, πιθανότατα να μη μπορείτε να ενδιαφερθείτε για τέτοια θέματα. Και το κοινό φυσικά δεν ενδιαφέρεται χρόνια τώρα σχετικά με την μοιρασιά των γυάλινων περιπτέρων στη νέα παραλία και ότι ήδη υπάρχουν 8 λεγόμενα αναψυκτήρια με ότι χειρότερο μπορεί ν απροσφέρει η γαστρονομία σε πελατειακό κοινό(ξεκάρφωμα για να μη τις πουν καφετέριες και ντροπιαστούν) και έπονται και άλλα σε μια απόσταση 3 km μόνο(να μαζεύουμε και ας είναι και ψίχουλα, μπικικίνια), αλλα και ούτε για τους άστεγους πρόσφυγες που χωρίς άδεια παραμονής, χωφίς εμβολιασμό ή τουλάχιστον χωρίς δημόσια έγγραφα ταυτότητας που δεν μπορούν να έχουν υπηρεσίες του κοινωνικού ιατρείου, αφού ήρθαν στη χώρα μας. Και ας αφήσουμε τους αλλοδαπούς, ας κοιτάξουμε τους Έλληνες που επιβιώνουν καθημερινά με το ρίσκο της λοίμωξης άσχετα ότι πολλοί θα πουν ότι « αφού ζουν αποκλεισμένοι από που να ιωθούν?» Και μόνο αυτό το αποκλεισμένοι που απλά το δεχόμαστε για να δικαιολογήσουμε εξωγενείς καταστάσεις που υπό άλλες συνθήκες θα επηρέαζαν τη ιδιωτική μας, άθλια τελικά ζωή, μόνο αυτό μας κάνει να ξανασκεφτούμε αυτό που λέγεται με τους φτωχούς και άστεγους.
Ωστόσο, οι συζητήσεις σήμερα θα αναφερόταν λόγω δεδομένων αφορμών στον Ισλαμισμό αν δεν υπήρχε το μεγάλο πρόβλημα του κορωναϊού και γνωρίζουμε γιατι. Η Μέγα συζήτηση. Το "τεράστιο θέμα" (Moritz von Uslar).
Οι συζητήσεις τείνουν να μονοπωλούνται. Απαιτούν την αδιαίρετη προσοχή μας για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, συνήθως για το πολύ μερικές ημέρες. Μετά άκρα σιωπή.
Με την Corona, αυτό συμβαίνει εδώ και μήνες, η πανδημία μας έχει κατακυριεύσει. Η δεύτερη τηλεοπτική εκλογική μονομαχία πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Οκτώβριο στις ΗΠΑ. Μια εφημερίδα είχε τίτλο: "Η τελική τηλεοπτική μονομαχία Τραμπ εναντίον Μπάιντεν: επιτέλους συζήτηση αντί να φωνάζουν". Αυτό λέει πολλά για μια επιθυμία της κουλτούρας της συζήτησης. Πάνω απ' όλα, σημαίνει αυτό,
αυτό που σπάνια βρίσκεται στα κοινωνικά δίκτυα.
Σε γενικές γραμμές ισχύει ότι οι συζητήσεις μετατρέπονται σε «μέτα» φαινόμενα. Αυτό ισχύει επίσης και για τον Sars-2.
Αναφέρονται τα μέσα ενημέρωσης στο θέμα αξιοπρεπώς
και επαρκώς; Βλέπουν τα μέσα ενημέρωσης
και κατ’ επέκταση οι δημοσιογράφοι μεμονωμένα ένα θέμα ή βλέπουν το πολιτικό
και κοινωνικό εννοιολογικό τους πλαίσιο [1].
Αυτό είναι ένα ζήτημα που δεν ενδιαφέρει μόνο τους δημοσιογράφους των μέσων ενημέρωσης. Το πολιτικά ενδιαφερόμενο και σκεπτόμενο μέρος του πληθυσμού έχει ξυπνήσει από καιρό όσον αφορά την πολιτική των μέσων ενημέρωσης. Και γίνεται πλέον μαι δευτερογενής σφαίρα ενημέρωςης μέσω των κοινωνικών δικτύυων που αποκαλύπτονται θέματα που υπο άλλες συνθήκες θα αποκρυπτόταν.
Ποιοι ειδικοί έχουν τη γνώμη τους και που την εκφράζουν; Και το πιο σημαντικό: Ποιοι δεν μπορούν να έχουν λόγο πού;
Παράδειγμα Λέξη-κλειδί Cancel Culture: „The knowledge of what it excludes is associated with debate”, ή αλλιώς, η γνώση του τι αποκλείεται συνδέεται με την εξέλιξη της συζήτησης. Στην πραγματικότητα κάτι καλό από την πρώτη ματιά. Για δεκαετίες, κριτικοί ζητούσαν αυτήν την ευαισθησία στην ανταλλαγή θέσεων.
Η ένσταση είναι ευπρόσδεκτη, αλλα …
Αλλά τώρα κάτι φαίνεται να ξεφεύγει από τη συμμετοχή μας σε συζητήσεις. Η Carolin Emcke γράφει: "Εμείς, οι οποίοι μιλάμε ή γράφουμε δημόσια, πρέπει να σκεφτούμε ότι, ... κανείς δεν μιλάει ούτε γράφει απευθυνόμενος σε κάποιο χώρο χωρίς βιώματα. Πρέπει να αναρωτηθούμε, με κάθε πρόταση που γράφουμε, με κάθε εικόνα που προκαλούμε, σε τι αναφερόμαστε με αυτό, ποιες αναμνήσεις συνδέονται με αυτό, ποιες φωνές νομιμοποιούνται να εκφραστούν ή ακόμα και ποιες όχι. " Βλέπε ρατσισμός, φασισμός, πατριαρχία κλπ.
Ακούγεται καλό στην αρχή. Αναφέρεται σε μια "αφύπνιση", σε μια ευθύνη. "Αλλά αν διαβάσει κανείς τις προτάσεις πιο προσεκτικά, μιλάει μια υπεροψία μέσα από αυτές. Δεν είναι δυνατόν πραγματικά να ξέρω τι επιπτώσεις αναλυτικά θα έχει η κάθε ομιλία μου και η κάθε γνώμη μου σε άλλους. Το κοινό δεν λειτουργεί σαν κλινική."
Πολλοί διαμαρτύρονται για έναν υπερβολικά υψηλό τόνο ηθικής στις συζητήσεις, kits πνευματικότητα και κάποιοι βλέπουν τον «ορίζοντα της γνώμης» να στενεύει. Αυτή η κριτική προέρχεται συχνά από τη συντηρητική πλευρά. Τελευταία όχι μόνο από αυτούς. Για παράδειγμα ο λεγόμενος αριστερός και όποιος πιστεύει ότι το ζήτημα των προσφύγων πρέπει κατά κύριο λόγο να αντιμετωπιστεί με τις «αιτίες μετανάστευσης και φυγής από τις χώρες τους», εάν δεν γίνει ρατσιστής, θα καταλήξει γρήγορα στο κύκλο αυτών που ασκούν ριζοσπαστική κριτική για την παγκόσμια οικονομία. Και φυσικά και πρέπει να γίνει κριτική γι’ αυτήν. Αλλά πλέον κατηγοριοποιείσαι απλά με τη γνώμη σου και η επικοινωνιακή διάδραση σταματά εκεί.
… και οι νέες ιδέες (?)
Στην Ελλάδα είμαστε ένας πληθυσμός που γερνάει. Πάνω από 45% του πληθυσμού είναι άνω των 50 ετών. 32% άνω των 65 ετών. Ποιοι θα δώσουν τις νέες ιδέες για την ανθεκτικότητα της κοινωνίας, κοινωνικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά. Οι ηλικιωμένοι ή οι νέοι που το όραμα τους είναι τα πάρτυ, τα χρήματα, τα ταξείδια(ένδειξη status) και ένα καλό αυτοκίνητο, ναι όσο και παράξενο να φαίνεται?
Οι 50ηδες και οι άνω των 60 ετών έχουν περισσότεροι παραδοθεί περιμένοντας, χωρίς να έχουν συμφιλιωθεί με αυτόν, το θάνατο, ενώ κάποιοι άλλοι περνούν μια αργοπορημένη Μεταεφηβία. Από αυτούς δεν μπορούμε να περιμένουμε και πολλά ουσιαστικά πράγματα, να το πούμε καλύτερα, σοφές ενέργειες και φυσιο- και κλιματοκεντρικά και όχι ανθρωποκεντρικά concepts.
Ακόμα και οι Πράσινοι στη Γερμανία με μακρά ιστορία από τα χρόνια της αστυνομικής καταστολής κάθε πολιτειακής πρωτοβουλίας στη Γερμανία έχουν φτάσει στο σημείο να μην αρνούνται τελείως τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα( 21.11.2020 στο συνέδριο τους) και να παρακαλούν για βαριά όπλα προς την Ουκρανία (2022).
Η ευνομούμενη κοινωνία έχει κατανεμηθεί σε δύο στρατόπεδα προς το παρόν όσον αφορά την συνειδητοποίηση της καθημερινής διαβίωσης. Στους νέους που αντιστέκονται στην απεριόριστη χρήση γήινων πόρων και σηκώνουν το δάχτυλο στους ηλικιωμένους άνω των 50, 60, 70 και καλά το κάνουν από μια άποψη. Να σταματήσουν να είναι άνετοι στις πολυθρόνες τους οι ηλικιωμένοι και να κάνουν κάτι παραγωγικό για τη κλιματική κρίση, γιατί και αυτοί, οι νέοι θέλουν να ζήσουν υπό καλύτερες συνθήκες όπως και η απέναντι πλευρά πριν κάποια χρόνια. Από την άλλη, οι ηλικιωμένοι -οι boomer γενικώτερα- σηκώνουν και αυτοί το δάχτυλο και λένε στους νέους να σταματήσουν να συνέρχονται και να διασκεδάζουν προς το παρόν λόγω της πανδημίας, γιατί είναι αυτοί, η δική τους κοινωνική ομάδα, που είναι ευάλωτη και ευαίσθητη.
Τελικά και οι δυο ομάδες ένα επιθυμούν: την λύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.
Όμως καλά θα ήταν τουλάχιστον οι ηλικιωμένοι αφού φοβούνται να καθίσουν σπίτι τους και να μη σηκώνουν το δάχτυλο στους νέους.
Από που έρχονται οι νέες ιδέες. Σίγουρα από τους ηλικιωμένους όχι. Βλέπε Μπουτάρης (seventy and something σαν Δήμαρχος
Θεσσαλονίκης. Τι έπραξε για τις ηλικίες κάτω των 30-40 ετών ???? Ακόμα και την λειτουργούσα
πρόχειρη πίστα bmx και scatt χωρίς προδιάγραφες για 5 χρόνια στη νέα παραλία την «ξήλωσε» (2018) μέσα σε
μια νύχτα μετα από θάνατο νεαρού παιδιού.
Μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει ασχοληθεί με την πολιτική νεολαίας, παρόλο που ο σημερινός
Δήμαρχος είναι ca. 50 και όλα αυτά τα παιδιά δεν έχουν που να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο άθλημα τους. Ο σημερινός Δήμαρχος, Ζέρβας, μόνο για εργολαβίες υποδομών ενδιαφέρεται.
Η γηράσκοντες έχουν φόβο ακόμα και να κατέβουν σε μια διαμαρτυρία για διεκδίκηση δικών τους δικαιωμάτων π.χ. σύνταξη, υποβαθμισμένο σύστημα υγείας κλπ., οι νέοι δεν έχουν(Friday for future, we are 99%, occupy etc). Οι ηλικιωμένοι κρύβονται πίσω από την τάχα μου αναγκαιότητα δημοκρατικών διαδικασιών για κάθε απόφαση και πρωτοβουλία μέσα σε μια κοινωνία.
Και αφού εδώ στην Ελλάδα δημογραφικά και πληθυσμιακά όλο και λιγότεροι νέοι άνθρωποι βρίσκονται στη χώρα μας, θα πρέπει να παρακαλούμε να έρθουν νέοι άνθρωποι στη χώρα μας να μας δώσουν νέες ιδέες και
να μας ξαναθυμίσουν την λέξη «θάρρος».
Ας το σκεφτούν οι λίγοι έξυπνοι πολιτικοί εν ενέργεια που έχουν απομείνει ή που υπάρχουν γενικότερα, να καταθέσουν προτάσεις και για την ενσωμάτωση ας πούμε των νέων που έχουν έρθει στην Ελλάδα( δε θέλουν το κακό της κοινωνίας όλοι αυτοί που είναι «εγκατεστημένοι» εδώ), αλλα και των Ελλήνων που έχουν μείνει εδώ και αγωνίζονται για την επιβίωση.
[Walter Benjamin]: Σκεφτείτε πάντα ριζoσπαστικά, ποτέ με συγκατάβαση, στα πιο σημαντικά πράγματα της ζωής
Αλλά ακόμα και η δομή τη κοινωνίας είναι τόσο ανήλικη που μόνο οι γυναίκες συνήθως συμφιλιώνονται με το γήρας εκμεταλλευόμενοι αυτό προς τη σοφία, ενώ οι άνδρες το θεωρούν ταμπού. Εδώ τους βοηθάει και η επιστήμη προπάντων η ιατρική και βιοτεχνολογία [Χωρίς την προώθηση των φαρμακευτικών βιομηχανιών, η ευαισθητοποίηση και η γνώση σχετικά με τις σεξουαλικές δυσκολίες στις γυναίκες (ή και άτομα με κολπικά που δεν ταυτίζονται ως γυναίκες) δεν έχει προχωρήσει με τον ίδιο τρόπο όπως και για τους άνδρες.].
Οι γυναίκες μιλούν σοβαρά για το γήρας ενώ οι άνδρες μιλούν για το γήρας γελοιοποιώντας το. Ίσως μέσω της περισσότερο ενσυναίσθησης οι γυναίκες να αποκτούν ταχύτερα την αξιοπρέπεια τους σε σχέση με τους άνδρες, πριν αποβιώσουν. Οι άνδρες μπορεί και να μη προλάβουν!
Όμως μια ώριμη εφηβεία είναι κάτι δεδομένο στους άνδρες και πάντα σχεδόν ομιλούν για μια ώριμή αποδοτικότητα. Αλλα δε νομίζετε ότι φτάνει πια αυτή η υπερφίαλη ανοησία? Από την άλλη δεν εννοούμε φυσικά το ενδιαφέρον να περιοριστεί μόνο στους ποδοσφαιρικούς αγώνες όταν δεν έχουμε εργασία ή δεν έχουμε όρεξη να κάνουμε κάτι με τον σύντροφο με την οποία ζούμε. Αλλα να μη λέμε, εγω έκανα ότι έκανα τώρα είναι η σειρά των παιδιών μου να κάνουν κάτι. Συνήθως κανένα από τα παιδιά δεν κάνουν κάτι, αλλα δεν αναρωτιούνται οι γονείς γιατί? Θεωρούν, ότι έκαναν τα πάντα για να δείξουν στα παιδιά τους τι συμβαίνει γύρω τους.
Και οι ίδιοι που θεωρούν τους εαυτούς τους προοδευτικούς, εαν διαφωνήσεις με την ισχύουσα θέση του απο αυτούς υποστηριζόμενου αριστερού κόμματος τους τότε εισαι εχθρός, εισαι με την άλλη πλευρα που θέλει το κακό του λαού. Ναι, τόσο ανηλικότητα.
Τους μιλάς για την ατμοσφαιρική ρύπανση στη πόλη, την υπερθέρμανση στη πόλη, το θόρυβο και τους προτείνεις λιγότερα αυτοκίνητα στο κέντρο της πόλης και χρήση περισσότερο ποδηλάτων εκεί που ειναι εφικτό όπως στο κέντρο της πόλης, και η απάντηση αυτών των προοδευτικών αριστερών ειναι "μα εγω πληρώνω φόρους για να κυκλοφορώ ενω ο ποδηλάτης δεν πληρώνει και απαιτώ να έχω και χώρους στάθμευσης." 
Τους αναφέρεις τις ενστάσεις σου σαν πλήρως εμβολιαμένος όσον αφορα τα εμβόλια την επιστημονική κοινότητα και πως το αντιμετωπίζει το θέμα και τον τρόπο με τον οποιο γίνεται η διαφίμηση τους και ο εμβολιασμός και σου αντιπαραθέτουν αμέσως την επικινδυνότητα που εχει αυτή η συζήτηση να δώση πάτημα στους αρνητες εμβολιασμού- και κατ' επέκταση τους ακρα δεξιούς, γιατι εκεί πήγαινει η σκέψη τους-. Αυτό εχουν να πουν στον προβληματισμό μου?
Εδω τελειώνει η κατανόηση της ύπαρξης του έμβιου βίου σου σαν κοινωνικό όν.
Να ασχοληθούμε με το θάνατο, όχι με τις αρρώστιες, να καταλάβουμε ότι τείνει να τελειώσει η ζωή νομοτελειακά και να μη το βλέπουμε σαν ανοησία να το σκεφτόμαστε αυτό. Ασχολούμαστε καθημερινά με τους διψήφιους ή τριψήφιους αριθμούς κρουσμάτων ή/και θανάτων και παραιτούμαστε του θέματος, τι κάνουμε the day after, πως συμπεριφερόμαστε στο διπλανό μας ή στον εαυτό μας χωρίς να θίξουμε τον διπλανό μας και το περιβάλλον του οποίου η καταστροφή σε συνδυασμό με την κλιματική αλλαγή προωθεί την εμφάνιση των ανθρωποζωονόσων.
«Σε γενικές γραμμές, οι πραγματικές, τελικά, διαφωτιστικές συζητήσεις πραγματοποιούνται συχνά μεταξύ των οικονομολόγων. Αλλά δεν τους δίνουμε πάντα τη δέουσα προσοχή, στην αρχή δεν μας διεγείρουν το μυαλό, δεν "πυροδοτούν" προκλήσεις. Επειδή οι οικονομολόγοι δεν γνωρίζουν εθνικές ή σεξουαλικές ομάδες(ταυτότητα, η χαρισματική ιδιότητα για την θεμελίωση του νεοφιλελευθερισμού) στις οποίες μπορεί να εκχωρηθεί ή να απορριφθεί ένα καθεστώς θύματος, αλλά μόνο ο "homo oeconomicus". Οι ηλικιωμένοι δεν πάσχουν από κάτι «ηλικιακό» εδώ, αλλά από πολύ χαμηλές συντάξεις και ένα κατεστραμμένο σύστημα υγείας. Όταν γράφεται κάτι τέτοιο, φυσικά, προκαλεί αντιπαραθέσεις και ενστάσεις. Σε μια συζήτηση αυτό πρέπει να προωθείται όμως και όχι να αποφεύγεται και να απαγορεύεται. Γιατί; Επειδή σε κάνει ελεύθερο άτομο.»
