Τι φόβος ανθρωπάκο. Το σύστημα υγείας σου είναι ανθυγιεινό
Κάθε μέρα στις 21:00, οι άνθρωποι σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στη Μεσογειακή λεκάνη ξαφνικά θυμήθηκαν το δημόσιο σύστημα υγείας και ευχαριστούν τους νοσηλευτές, φροντιστές και τους γιατρούς με χειροκροτήματα που διαρκούν αρκετά λεπτά για τις προσπάθειές τους κατά του ιού corona. Τόσο σεβασμός για το ιατρικό προσωπικό πια ??? Ποτέ δεν υπήρξε αυτό !
Όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση πανικού είτε σηκώνουμε τα χέρια προς το Θεό είτε προσκυνούμε κάποιον που είναι ο μοναδικός από τον οποίο κρέμεται η επίγεια ζωή μας που σχετίζεται καθαρά με την υλική πλευρά αγνοώντας την υλιστική μας σχέση με τη φύση. Και φυσικά και για τη δική μας ασφάλεια την ιδιοτελή χωρίς να ασθενήσουμε, τότε βγαίνουμε όλοι μαζί και χειροκροτούμε σα χαζά αφού βλέπουμε και το διπλανό μας να χειροκροτεί. Μόνοι μας δεν θα το κάναμε και ας ήταν δικαιολογημένο το χειροκρότημα. Εκτίθεσαι βλέπεις μόνος σου και αυτό δεν το έχουν οι νεοφιλελεύθερες κοινωνίες με το ναρκισσισμό τους.
Πρώτη φόρα διαβάζω τόσες πολλές φορές παντού αναρτημένο στις πόλεις “για το καλό όλων μας”. Τι φόβος του ανθρωπάκου μας;
Ταυτόχρονα τρέμουν όλοι οι υπόλοιποι ακόμα και βόρειο-ευρωπαίοι με τα καθαρά νοσοκομεία τους τις ισπανικές ή ιταλικές συνθήκες στα νοσοκομεία. Ακόμα σε σε μια χώρα όπως η πλούσια η Γερμανία του Covid-ασθενείς φοβούνται για τη ζωή τους επειδή τα νοσοκομεία δεν διέθεταν σχετικά απλά πράγματα όπως μάσκες, απολυμαντικά και αναπνευστήρες κάτι που αποτελεί μαρτυρία της φτώχειας - και που φαινόταν αδιανόητη μέχρι πριν λίγες εβδομάδες, με την έννοια ότι δεν τον είχαν καν σκεφτεί. Δεδομένα και αυτονόητα όλα σήμερα.
Παραμένει να δούμε αν η ανησυχία για την υγεία θα οδηγήσει σε μια στροφή στην πολιτική για την υγεία. Αλλα σύμφωνα με τις πολιτικές της Γερμανία της Αυστρίας και της Ολλανδίας εάν αυτό πρέπει να συμβεί στην ΕΕ σίγουρα δεν θα συμβεί αν αρνηθούν κατ’ αρχήν το Ευρωομόλογο, κάτι που κάνουν μέχρι και σήμερα. Φυσικά και δεν θέλουν να επιμεριστεί το ρίσκο της καταστροφής από την πανδημία σε όλους. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Κατά τα άλλα η Ευρώπη της αλληλεγγύης και της πολιτισμικής διαφορετικότητας.
Μόνο η Πορτογαλία έβγαλε Dekret, ότι κατά τη διάρκεια της πανδημίας όλοι οι μετανάστες θα έχουν το status των πορτογάλων πολιτών!!
Αυτό που είναι βέβαιο, ωστόσο, είναι ότι η σημερινή δυσκολία στο σύστημα υγείας είναι αποτέλεσμα μιας βαθιάς πολιτισμικής αλλαγής. Αντί της υγειονομικής περίθαλψης που προσανατολίζεται στις ανάγκες του ασθενούς, έχει αναλάβει μια οικονομία υγείας που βασίζεται σε επιχειρηματικά κριτήρια.
Ο απώτερος στόχος δεν είναι πλέον η καλύτερη δυνατή φροντίδα του ασθενή, αλλά η βέλτιστη θεραπεία για την καλύτερη οικονομική διαχείριση των επιχειρήσεων. Κάτι που στοχεύουν τόσο τα κράτη όσο και η ΕΕ σαν 'υπερεθνικός' φορέας, ας θυμηθούμε τα μέτρα λιτότητας τότε και πόσα νοσοκομεία έχουν κλείσει από το 2011 έως και το 2016, 54. Σήμερα θέλουν να κλείσουν άλλα 13 στην Ελλάδα.
Τι συμβαίνει λοιπόν σε όλα τα υγειονομικά συστήματα και τι είναι αυτό που θα συμβεί και συμβαίνει ήδη σε μας;
Το πιο προφανές είναι το «μάρκετινγκ» του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης που εγκαταλείπει τον ασθενοκεντρικό τρόπο και πάει στον κοστολογικό προσανατολισμό του νοσοκομειακού τομέα.
Όπως παραπάνω αναφέραμε μειώθηκαν τα νοσοκομεία σχεδόν στα 2/3. Ο αριθμός των κλινών από τότε μειώθηκε κατά ένα τρίτο, αν και η ανάγκη λόγω γηράσκουσας κοινωνίας και φροντίδας, γιατί στην Ελλάδα αυτό συμβαίνει αυξάνεται, δεν μειώνεται.
Οι κατ 'αποκοπή τιμές ανά περίπτωση και τα "αγγλικά εξιτήρια"
Τα νοσοκομεία μας αλλάζουν σιγά σιγά από ιδρύματα γενικού ενδιαφέροντος σε μόνο με γνώμονα τη ζήτηση σε εταιρίες υγείας με προσανατολισμό τη ζήτηση και εξειδίκευση: η λύση τώρα δεν είναι μόνο τα ιδιωτικά ιδρύματα να επικεντρωθούν στο κέρδος αλλά και στην ευημερία του κοινού, γιατί κακά τα ψέματα το μαύρο χρήμα στην Ελλάδα κυριαρχεί, άρα πολλοί ακόμα χρησιμοποιούν ιδιωτικές υπηρεσίες παροχής περίθαλψης. Αλίμονο στους μη προνομιούχους και τους φτωχούς.
Χθες ήταν -λιγότερο ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι θα ήταν εξόφθαλμο(!)- σήμερα η ΝΔ και θέλουν τα δημόσια νοσοκομεία που διοικούνται από τα δικά τους παιδιά να έχουν σαν προσανατολισμό το κέρδος όπως και τα ιδιωτικά.
Δεδομένου ότι το κόστος προσωπικού είναι το μεγαλύτερο ποσό των δαπανών στα νοσοκομεία, το κόκκινο μολύβι χρησιμοποιείται κυρίως εκεί. Σε λίγο πλέον το πολύ οι επικεφαλής ιατροί και οι εμπορικοί διευθυντές θα αμείβονται επαρκώς στα νοσοκομεία.
Οι τελευταίοι διασφαλίζουν ότι το λεγόμενο Case Mix είναι το σωστό σε συνδυασμό με το σύστημα ταξινόμησης ασθενών που ονομάζεται DRG (Diagnose Related Groups) ή τα Κλειστα Ενοποιημένα Νοσήλια. Τι είναι το σύστημα DRG?
[Οι ομάδες που σχετίζονται με τη διάγνωση (DRG) περιγράφουν ένα αμφιλεγόμενο σύστημα ταξινόμησης για μια κατ' αποκοπή διαδικασία τιμολόγησης με την οποία οι νοσοκομειακές περιπτώσεις (ασθενείς) προσκολλώνται (μετρούνται) σε ομάδες υποθέσεων βάσει ιατρικών δεδομένων. Για τις μεθοδολογικές ομοιότητες, οι λεγόμενοι αναγνωριστές επιδόσεων, χρησιμοποιούνται για τον προσδιορισμό των ομάδων περιπτώσεων. Αυτές είναι, για παράδειγμα, κύριες και δευτερεύουσες διαγνώσεις, κωδικοί διαδικασίας ή δημογραφικές μεταβλητές.]
Ο δείκτης λοιπόν του Case Mix δείχνει τη δαπάνη πόρων όλων των νοσοκομειακών περιπτώσεων που υποβλήθηκαν σε θεραπεία και, ως εκ τούτου, υποδεικνύει το καλύτερο δυνατό "μείγμα" από οικονομικής άποψης.
Από τότε που το σύστημα DRG, το οποίο εισήχθη το 2003 και ακολουθεί την αρχή "μία υπηρεσία = μία τιμή", και έχει ανταμείψει τις παρεμβάσεις στα νοσοκομεία με τον υψηλότερο δυνατό βαθμό όσο αφορά τη μείωση κόστους, έχουν τα λεγόμενα "αγγλικά εξιτήρια" μεγάλη ζήτηση.
Επειδή για το σύστημα χρέωσης κατ’ αποκοπή είναι σημαντικό πόσο χρόνο παραμένει ο ασθενής στο νοσοκομείο, τα εμπορικά τμήματα των νοσοκομείων παροτρύνουν το ιατρικό προσωπικό να μειώνει τους χρόνους παραμονής των ασθενών και να επιλέξει οικονομικά αποδοτικές μεθόδους θεραπείας. Σε πολλά μέρη, οι πιστοποιημένοι νοσηλευτές εξοικονομήθηκαν ή αντικαταστάθηκαν από βοηθούς νοσηλευτών.
Τι λένε τα ιδιωτικά νοσοκομεία;
Οι διευθύνοντες σύμβουλοι και οι διευθυντές ιδιωτικών φορέων νοσοκομείων υποστηρίζουν ότι τα δικά τους εμπορικά ιδρύματα παρέχουν τις ίδιες υπηρεσίες με τα δημόσια νοσοκομεία - αλλά πολύ πιο αποτελεσματικά.
“Με αυτόν τον τρόπο τι κάνουν? Επικεντρώνονται στο μικροοικονομικό- επιχειρηματικό μέγεθος της περίθαλψης (!) μια πιο οικονομικά αποδοτική παροχή ιατρικών υπηρεσιών όπως αυτοί την ονομάζουν, ενώ αναλυτικές λεπτομέρειες αναφορικά με τη διάρθρωση αυτού του κόστους και το πλεονέκτημά τους παραμένουν εκτός υπολογισμού τους. “
Οι συνέπειες αυτών των μέτρων εξορθολογισμού γίνονται αισθητές όχι μόνο από τους εργαζόμενους σήμερα, αλλά και από τους ασθενείς. Το πρόβλημα θα φανεί πολύ ξεκάθαρο αργότερα, όταν ιδιωτικές νοσοκομειακές αλυσίδες όπως η Εuromedica π.χ. ή κάπποι άλλη εισαγομένη αλυσίδα αποκτήσουν πολλά δημόσια νοσοκομεία σε άμεση γειτνίαση το ένα με το άλλο. Έτσι θα απειλείται η εθνική χωρική κάλυψη της παροχής νοσοκομειακών εγκαταστάσεων στον πληθυσμό, δεδομένου ότι οι νοσοκομειακές αλυσίδες συχνά συγκεντρώνουν τις εγκαταστάσεις τους για εξοικονόμηση κόστους λόγω urbanizational effects und localizational effects (γενικότερα σαν πλεονεκτήματα της εγγύτητας γνωστά) και θα αποσυρθούν από τη περιφέρεια. Και μετα φυσικά και προφανώς θα έχουμε το πρόβλημα της κάλυψης της υγειονομικής περίθαλψης καθώς η πρόσβαση των κατοίκων με τη πολιτική κινητικότητας και μετακίνησης που έχουμε στη χώρα μας είναι καταστροφική.
Και ας μη κλείσουν νοσοκομεία τελείως ή όλα τα τμήματα, τουλάχιστον θα μειωθεί ο αριθμός κλινών, αυτό είναι σίγουρο.
Δεν είναι η ίδια αγορά όπως κάθε άλλη που συναντάμε
Οι υπερασπιστές της ιδιωτικής ελεύθερης αγοράς προωθούν την ιδιωτικοποίηση των συστημάτων υγείας εδώ και δεκαετίες, αν και η ποικιλομορφία και η διαφορετικότητα της αγοράς υγείας έχει αναγνωριστεί και επιστημονικά από το έργο του Kenneth Arrow, του οποίου το 1972 απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ στα Οικονομικά.
Η αρχή της ελευθερίας των καταναλωτών, η οποία είναι συστατικό για τις λειτουργικές αγορές της οικονομίας, δεν ισχύει για την αγορά υγείας, διότι οι άρρωστοι δεν ενεργούν ως πελάτες, αλλά βρίσκονται στο έλεος της αγοράς!
Ενώ τα αγαθά και οι υπηρεσίες στις αγορές χρησιμοποιούνται συνήθως οικειοθελώς (εξαίρεση: η αγορά φαρμάκων) ή θεωρούνται προνόμιο (υποχρεωτική εκπαίδευση στην «αγορά εκπαίδευσης»), κανείς δεν χρησιμοποιεί οικειοθελώς υπηρεσίες υγείας. Ανεξάρτητα από το πόσο φθηνή ή αποτελεσματική είναι μια θεραπεία, κανείς δεν θέλει να είναι άρρωστος.
Για πολλά αγαθά/προϊόντα, μπορούμε να σφίξουμε το ζωνάρι μας, αλλά εκείνοι που είναι σοβαρά άρρωστοι δεν μπορούν να κάνουν χωρίς τη φαρμακευτική αγωγή τους. Δυνατόν είναι να ακυρώσουμε τις διακοπές επειδή είναι σφιχτά τα οικονομικά μας, αλλά μια ασθένεια δεν μπορεί να επιστραφεί ή να ακυρωθεί επειδή δεν μας ταιριάζει οικονομικά.
Στη περίοδο κρίσης τι πρέπει να συμβει λοιπόν;
Η κρίση του κορωναϊού πρέπει επίσης να διδάξει τους υπέρμαχους της αγοράς, ότι οι νόμοι της οικονομίας στην υγειονομική περίθαλψη μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να υπάρξουν υπό όρους, βλέπε παρακάτω. Εάν η ευημερία των ασθενών πρόκειται να γίνει ξανά ο σκοπός και το σημείο εκκίνησης για μια ιατρική ενέργεια/δράση, χρειαζόμαστε μια σημαντική αλλαγή της πορείας ολόκληρου του συστήματος.
Το μαγαζί ‘υγεία’ πρέπει να τελειώσει και να κλείσει.
Μόνο τότε θα εφαρμοστεί κατάλληλα ο νοσοκομειακός νόμος, σύμφωνα με τον οποίο ο στόχος ενός νοσοκομείου πρέπει να είναι να παρέχει στον πληθυσμό υγειονομική περίθαλψη σύμφωνα με τις ανάγκες του. Δεν πρέπει πλέον να βλέπουμε τις εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης ως οικονομικές μονάδες και, στον καθρέφτη της "κρίσης Corona", πρέπει να θυμόμαστε μια παλιά λαϊκή φράση: η υγεία δεν μπορεί να ζυγιστεί ούτε σε χρήμα ούτε σε χρυσό.
Το παραπάνω κείμενο συγγράφτηκε σαν σύνοψη μερικών κεντρικών σημείων ενδιαφέροντος των
θέσεων του καθηγητού της Διδακτικής των Κοινωνικών Επιστημών στο
Πανεπιστήμιο Goethe της Φρανκφούρτης, Tim Engartner από το βιβλίο
του “το κράτος σε διαδικασία ξεπουλήματος” στα γερμανικά.
1Δεν είναι αδιαμφισβήτητο ότι η Sana Kliniken AG, ως ο τρίτος μεγαλύτερος ιδιωτικός κλινικός όμιλος, κατέχει 25 ιδιωτικές εταιρείες ασφάλισης υγείας οι οποίες, ως μέτοχοι, δεσμεύονται να προσανατολιστού στην αξία των μετόχων.
Κάθε μέρα στις 21:00, οι άνθρωποι σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στη Μεσογειακή λεκάνη ξαφνικά θυμήθηκαν το δημόσιο σύστημα υγείας και ευχαριστούν τους νοσηλευτές, φροντιστές και τους γιατρούς με χειροκροτήματα που διαρκούν αρκετά λεπτά για τις προσπάθειές τους κατά του ιού corona. Τόσο σεβασμός για το ιατρικό προσωπικό πια ??? Ποτέ δεν υπήρξε αυτό !
Όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση πανικού είτε σηκώνουμε τα χέρια προς το Θεό είτε προσκυνούμε κάποιον που είναι ο μοναδικός από τον οποίο κρέμεται η επίγεια ζωή μας που σχετίζεται καθαρά με την υλική πλευρά αγνοώντας την υλιστική μας σχέση με τη φύση. Και φυσικά και για τη δική μας ασφάλεια την ιδιοτελή χωρίς να ασθενήσουμε, τότε βγαίνουμε όλοι μαζί και χειροκροτούμε σα χαζά αφού βλέπουμε και το διπλανό μας να χειροκροτεί. Μόνοι μας δεν θα το κάναμε και ας ήταν δικαιολογημένο το χειροκρότημα. Εκτίθεσαι βλέπεις μόνος σου και αυτό δεν το έχουν οι νεοφιλελεύθερες κοινωνίες με το ναρκισσισμό τους.
Πρώτη φόρα διαβάζω τόσες πολλές φορές παντού αναρτημένο στις πόλεις “για το καλό όλων μας”. Τι φόβος του ανθρωπάκου μας;
Ταυτόχρονα τρέμουν όλοι οι υπόλοιποι ακόμα και βόρειο-ευρωπαίοι με τα καθαρά νοσοκομεία τους τις ισπανικές ή ιταλικές συνθήκες στα νοσοκομεία. Ακόμα σε σε μια χώρα όπως η πλούσια η Γερμανία του Covid-ασθενείς φοβούνται για τη ζωή τους επειδή τα νοσοκομεία δεν διέθεταν σχετικά απλά πράγματα όπως μάσκες, απολυμαντικά και αναπνευστήρες κάτι που αποτελεί μαρτυρία της φτώχειας - και που φαινόταν αδιανόητη μέχρι πριν λίγες εβδομάδες, με την έννοια ότι δεν τον είχαν καν σκεφτεί. Δεδομένα και αυτονόητα όλα σήμερα.
Παραμένει να δούμε αν η ανησυχία για την υγεία θα οδηγήσει σε μια στροφή στην πολιτική για την υγεία. Αλλα σύμφωνα με τις πολιτικές της Γερμανία της Αυστρίας και της Ολλανδίας εάν αυτό πρέπει να συμβεί στην ΕΕ σίγουρα δεν θα συμβεί αν αρνηθούν κατ’ αρχήν το Ευρωομόλογο, κάτι που κάνουν μέχρι και σήμερα. Φυσικά και δεν θέλουν να επιμεριστεί το ρίσκο της καταστροφής από την πανδημία σε όλους. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Κατά τα άλλα η Ευρώπη της αλληλεγγύης και της πολιτισμικής διαφορετικότητας.
Μόνο η Πορτογαλία έβγαλε Dekret, ότι κατά τη διάρκεια της πανδημίας όλοι οι μετανάστες θα έχουν το status των πορτογάλων πολιτών!!
Αυτό που είναι βέβαιο, ωστόσο, είναι ότι η σημερινή δυσκολία στο σύστημα υγείας είναι αποτέλεσμα μιας βαθιάς πολιτισμικής αλλαγής. Αντί της υγειονομικής περίθαλψης που προσανατολίζεται στις ανάγκες του ασθενούς, έχει αναλάβει μια οικονομία υγείας που βασίζεται σε επιχειρηματικά κριτήρια.
Ο απώτερος στόχος δεν είναι πλέον η καλύτερη δυνατή φροντίδα του ασθενή, αλλά η βέλτιστη θεραπεία για την καλύτερη οικονομική διαχείριση των επιχειρήσεων. Κάτι που στοχεύουν τόσο τα κράτη όσο και η ΕΕ σαν 'υπερεθνικός' φορέας, ας θυμηθούμε τα μέτρα λιτότητας τότε και πόσα νοσοκομεία έχουν κλείσει από το 2011 έως και το 2016, 54. Σήμερα θέλουν να κλείσουν άλλα 13 στην Ελλάδα.
Τι συμβαίνει λοιπόν σε όλα τα υγειονομικά συστήματα και τι είναι αυτό που θα συμβεί και συμβαίνει ήδη σε μας;
Το πιο προφανές είναι το «μάρκετινγκ» του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης που εγκαταλείπει τον ασθενοκεντρικό τρόπο και πάει στον κοστολογικό προσανατολισμό του νοσοκομειακού τομέα.
Όπως παραπάνω αναφέραμε μειώθηκαν τα νοσοκομεία σχεδόν στα 2/3. Ο αριθμός των κλινών από τότε μειώθηκε κατά ένα τρίτο, αν και η ανάγκη λόγω γηράσκουσας κοινωνίας και φροντίδας, γιατί στην Ελλάδα αυτό συμβαίνει αυξάνεται, δεν μειώνεται.
Οι κατ 'αποκοπή τιμές ανά περίπτωση και τα "αγγλικά εξιτήρια"
Τα νοσοκομεία μας αλλάζουν σιγά σιγά από ιδρύματα γενικού ενδιαφέροντος σε μόνο με γνώμονα τη ζήτηση σε εταιρίες υγείας με προσανατολισμό τη ζήτηση και εξειδίκευση: η λύση τώρα δεν είναι μόνο τα ιδιωτικά ιδρύματα να επικεντρωθούν στο κέρδος αλλά και στην ευημερία του κοινού, γιατί κακά τα ψέματα το μαύρο χρήμα στην Ελλάδα κυριαρχεί, άρα πολλοί ακόμα χρησιμοποιούν ιδιωτικές υπηρεσίες παροχής περίθαλψης. Αλίμονο στους μη προνομιούχους και τους φτωχούς.
Χθες ήταν -λιγότερο ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι θα ήταν εξόφθαλμο(!)- σήμερα η ΝΔ και θέλουν τα δημόσια νοσοκομεία που διοικούνται από τα δικά τους παιδιά να έχουν σαν προσανατολισμό το κέρδος όπως και τα ιδιωτικά.
Δεδομένου ότι το κόστος προσωπικού είναι το μεγαλύτερο ποσό των δαπανών στα νοσοκομεία, το κόκκινο μολύβι χρησιμοποιείται κυρίως εκεί. Σε λίγο πλέον το πολύ οι επικεφαλής ιατροί και οι εμπορικοί διευθυντές θα αμείβονται επαρκώς στα νοσοκομεία.
Οι τελευταίοι διασφαλίζουν ότι το λεγόμενο Case Mix είναι το σωστό σε συνδυασμό με το σύστημα ταξινόμησης ασθενών που ονομάζεται DRG (Diagnose Related Groups) ή τα Κλειστα Ενοποιημένα Νοσήλια. Τι είναι το σύστημα DRG?
[Οι ομάδες που σχετίζονται με τη διάγνωση (DRG) περιγράφουν ένα αμφιλεγόμενο σύστημα ταξινόμησης για μια κατ' αποκοπή διαδικασία τιμολόγησης με την οποία οι νοσοκομειακές περιπτώσεις (ασθενείς) προσκολλώνται (μετρούνται) σε ομάδες υποθέσεων βάσει ιατρικών δεδομένων. Για τις μεθοδολογικές ομοιότητες, οι λεγόμενοι αναγνωριστές επιδόσεων, χρησιμοποιούνται για τον προσδιορισμό των ομάδων περιπτώσεων. Αυτές είναι, για παράδειγμα, κύριες και δευτερεύουσες διαγνώσεις, κωδικοί διαδικασίας ή δημογραφικές μεταβλητές.]
Ο δείκτης λοιπόν του Case Mix δείχνει τη δαπάνη πόρων όλων των νοσοκομειακών περιπτώσεων που υποβλήθηκαν σε θεραπεία και, ως εκ τούτου, υποδεικνύει το καλύτερο δυνατό "μείγμα" από οικονομικής άποψης.
Από τότε που το σύστημα DRG, το οποίο εισήχθη το 2003 και ακολουθεί την αρχή "μία υπηρεσία = μία τιμή", και έχει ανταμείψει τις παρεμβάσεις στα νοσοκομεία με τον υψηλότερο δυνατό βαθμό όσο αφορά τη μείωση κόστους, έχουν τα λεγόμενα "αγγλικά εξιτήρια" μεγάλη ζήτηση.
Επειδή για το σύστημα χρέωσης κατ’ αποκοπή είναι σημαντικό πόσο χρόνο παραμένει ο ασθενής στο νοσοκομείο, τα εμπορικά τμήματα των νοσοκομείων παροτρύνουν το ιατρικό προσωπικό να μειώνει τους χρόνους παραμονής των ασθενών και να επιλέξει οικονομικά αποδοτικές μεθόδους θεραπείας. Σε πολλά μέρη, οι πιστοποιημένοι νοσηλευτές εξοικονομήθηκαν ή αντικαταστάθηκαν από βοηθούς νοσηλευτών.
Τι λένε τα ιδιωτικά νοσοκομεία;
Οι διευθύνοντες σύμβουλοι και οι διευθυντές ιδιωτικών φορέων νοσοκομείων υποστηρίζουν ότι τα δικά τους εμπορικά ιδρύματα παρέχουν τις ίδιες υπηρεσίες με τα δημόσια νοσοκομεία - αλλά πολύ πιο αποτελεσματικά.
“Με αυτόν τον τρόπο τι κάνουν? Επικεντρώνονται στο μικροοικονομικό- επιχειρηματικό μέγεθος της περίθαλψης (!) μια πιο οικονομικά αποδοτική παροχή ιατρικών υπηρεσιών όπως αυτοί την ονομάζουν, ενώ αναλυτικές λεπτομέρειες αναφορικά με τη διάρθρωση αυτού του κόστους και το πλεονέκτημά τους παραμένουν εκτός υπολογισμού τους. “
Οι συνέπειες αυτών των μέτρων εξορθολογισμού γίνονται αισθητές όχι μόνο από τους εργαζόμενους σήμερα, αλλά και από τους ασθενείς. Το πρόβλημα θα φανεί πολύ ξεκάθαρο αργότερα, όταν ιδιωτικές νοσοκομειακές αλυσίδες όπως η Εuromedica π.χ. ή κάπποι άλλη εισαγομένη αλυσίδα αποκτήσουν πολλά δημόσια νοσοκομεία σε άμεση γειτνίαση το ένα με το άλλο. Έτσι θα απειλείται η εθνική χωρική κάλυψη της παροχής νοσοκομειακών εγκαταστάσεων στον πληθυσμό, δεδομένου ότι οι νοσοκομειακές αλυσίδες συχνά συγκεντρώνουν τις εγκαταστάσεις τους για εξοικονόμηση κόστους λόγω urbanizational effects und localizational effects (γενικότερα σαν πλεονεκτήματα της εγγύτητας γνωστά) και θα αποσυρθούν από τη περιφέρεια. Και μετα φυσικά και προφανώς θα έχουμε το πρόβλημα της κάλυψης της υγειονομικής περίθαλψης καθώς η πρόσβαση των κατοίκων με τη πολιτική κινητικότητας και μετακίνησης που έχουμε στη χώρα μας είναι καταστροφική.
Και ας μη κλείσουν νοσοκομεία τελείως ή όλα τα τμήματα, τουλάχιστον θα μειωθεί ο αριθμός κλινών, αυτό είναι σίγουρο.
Δεν είναι η ίδια αγορά όπως κάθε άλλη που συναντάμε
Οι υπερασπιστές της ιδιωτικής ελεύθερης αγοράς προωθούν την ιδιωτικοποίηση των συστημάτων υγείας εδώ και δεκαετίες, αν και η ποικιλομορφία και η διαφορετικότητα της αγοράς υγείας έχει αναγνωριστεί και επιστημονικά από το έργο του Kenneth Arrow, του οποίου το 1972 απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ στα Οικονομικά.
Η αρχή της ελευθερίας των καταναλωτών, η οποία είναι συστατικό για τις λειτουργικές αγορές της οικονομίας, δεν ισχύει για την αγορά υγείας, διότι οι άρρωστοι δεν ενεργούν ως πελάτες, αλλά βρίσκονται στο έλεος της αγοράς!
Ενώ τα αγαθά και οι υπηρεσίες στις αγορές χρησιμοποιούνται συνήθως οικειοθελώς (εξαίρεση: η αγορά φαρμάκων) ή θεωρούνται προνόμιο (υποχρεωτική εκπαίδευση στην «αγορά εκπαίδευσης»), κανείς δεν χρησιμοποιεί οικειοθελώς υπηρεσίες υγείας. Ανεξάρτητα από το πόσο φθηνή ή αποτελεσματική είναι μια θεραπεία, κανείς δεν θέλει να είναι άρρωστος.
Για πολλά αγαθά/προϊόντα, μπορούμε να σφίξουμε το ζωνάρι μας, αλλά εκείνοι που είναι σοβαρά άρρωστοι δεν μπορούν να κάνουν χωρίς τη φαρμακευτική αγωγή τους. Δυνατόν είναι να ακυρώσουμε τις διακοπές επειδή είναι σφιχτά τα οικονομικά μας, αλλά μια ασθένεια δεν μπορεί να επιστραφεί ή να ακυρωθεί επειδή δεν μας ταιριάζει οικονομικά.
Στη περίοδο κρίσης τι πρέπει να συμβει λοιπόν;
Η κρίση του κορωναϊού πρέπει επίσης να διδάξει τους υπέρμαχους της αγοράς, ότι οι νόμοι της οικονομίας στην υγειονομική περίθαλψη μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να υπάρξουν υπό όρους, βλέπε παρακάτω. Εάν η ευημερία των ασθενών πρόκειται να γίνει ξανά ο σκοπός και το σημείο εκκίνησης για μια ιατρική ενέργεια/δράση, χρειαζόμαστε μια σημαντική αλλαγή της πορείας ολόκληρου του συστήματος.
- Για να γίνει αυτό, ο δημοσιονομικός στραγγαλισμός των δημόσιων προϋπολογισμών πέρα από τα "πακέτα βοήθειας Corona" πρέπει να τερματιστεί.
- Η εξάλειψη του "χρέους" σε περιόδους ιστορικά φθηνού χρήματος θα ήταν μια πολλά υποσχόμενη αρχή. Αν θέλετε να κρατήσετε ζωντανές τις υποτιθέμενες συστημικές σας και τόσο σημαντικά ιδρύματα, τις τράπεζες, με πακέτα διάσωσης πολλών δισεκατομμυρίων για δεύτερη φορά μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, αυτό θα πρέπει να ισχύσει και για το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης: Πού αλλού πρόκειται για τη διατήρηση της ζωής, αν όχι σε νοσοκομεία
- Ταυτόχρονα, το σύστημα πρέπει να είναι σε θέση να αντέξει τις πιέσεις από τους ασφαλιστικούς φορείς υγείας. Πιέζουν να γίνουν από «πληρωτές» σε «παίκτες» του παιγνιδιού που όχι μόνο να μη πληρώνουν, αλλά και να εφαρμόζουν την ιδέα τους για ένα «προσανατολισμένο στο κόστος» ανταγωνισμό των νοσοκομείων και της υγειονομικής περίθαλψης1.
- Ωστόσο, η πανδημία δεν θα αποτελούσε απλώς ένα κατάλληλο σημείο εκκίνησης για την εγκατάλειψη του ανταγωνισμού στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης που αναγκάζεται σε ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων και των υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης. Εδω απαιτείται μια καλύτερη αποζημίωση των νοσοκόμων και του προσωπικού φροντίδας.
- Ταυτόχρονα, πρέπει να τερματιστεί η διττή ταξική ιατρική για να καταστεί σαφές ότι η αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων είναι απαραβίαστη - και όχι μόνο αυτή του ιδιωτικά ασφαλισμένου.
Το μαγαζί ‘υγεία’ πρέπει να τελειώσει και να κλείσει.
Μόνο τότε θα εφαρμοστεί κατάλληλα ο νοσοκομειακός νόμος, σύμφωνα με τον οποίο ο στόχος ενός νοσοκομείου πρέπει να είναι να παρέχει στον πληθυσμό υγειονομική περίθαλψη σύμφωνα με τις ανάγκες του. Δεν πρέπει πλέον να βλέπουμε τις εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης ως οικονομικές μονάδες και, στον καθρέφτη της "κρίσης Corona", πρέπει να θυμόμαστε μια παλιά λαϊκή φράση: η υγεία δεν μπορεί να ζυγιστεί ούτε σε χρήμα ούτε σε χρυσό.
Το παραπάνω κείμενο συγγράφτηκε σαν σύνοψη μερικών κεντρικών σημείων ενδιαφέροντος των
θέσεων του καθηγητού της Διδακτικής των Κοινωνικών Επιστημών στο
Πανεπιστήμιο Goethe της Φρανκφούρτης, Tim Engartner από το βιβλίο
του “το κράτος σε διαδικασία ξεπουλήματος” στα γερμανικά.1Δεν είναι αδιαμφισβήτητο ότι η Sana Kliniken AG, ως ο τρίτος μεγαλύτερος ιδιωτικός κλινικός όμιλος, κατέχει 25 ιδιωτικές εταιρείες ασφάλισης υγείας οι οποίες, ως μέτοχοι, δεσμεύονται να προσανατολιστού στην αξία των μετόχων.
