Auctoritas, non veritas facit legem(Thomas Hobbes) - «H εξουσία καθορίζει το νόμο, όχι η αλήθεια»)
Τι συνέβει στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες ξαφνικά -λογω CoVid-19- με την εξαφάνιση ή καλύτερa την κονονιστικότητα των συνταγματικών θεμελιωδών δικαιωμάτων. Μήπως μας τριγυρίζει ένας αποφασιοκρατισμός?
Ποιοι παίζουν το παιχνίδι σήμερα? Τόσο επικοινωνιακά όσο και ουσιαστικά. Επιδημιολόγοι, ιολόγοι, ένας πρωθυπουργός, ο υπουργός εσωτερικών και... η αστυνομία.
Συγκεκριμένα, η βασική ερώτηση που τίθεται είναι κατά πόσον η κυβερνητική εξουσία ή περιφερειακές κυβερνήσεις ΤΑ μπορεί να θέσουν τέτοιους περιορισμούς στα θεμελιώδη δικαιώματα όπως η ελευθερία του συνέρχεσθαι και της θρησκείας ή της ελεύθερης κυκλοφορίας-μετακίνησης. Φυσικά κάποιες αφηρημένες προτάσεις στο σύνταγμα της Ελλάδας επιτρέπουν μια τέτοια άδεια: Άρθρα 5, 6, 11, 13 του συντάγματος της Ελλάδας
Αυτό ισχύει forteriori σε όλα τα δημοκρατικά ζητήματα αναφορικά με τη νομιμότητα. Οι de facto έκτακτες εξουσίες για τον πρωθυπουργό μπορούν αρχικά να δικαιολογηθούν μόνο, επισημαίνοντας την επικινδυνότητα μιας επικείμενης καταστροφής. Όμως βλέπε πρόσφατα φασιστικοποιημένο ολιγάρχη Orban.
Το θέμα είναι εάν το κράτος προχωρήσει και σε μια νομιμοποίηση των ισχυόντων μέτρων με μια απλή συγκατάθεση των πολιτών που μπορεί να γίνει μέσω ερευνών, πχ. προσωπικών συνεντεύξεων. Και μετά θα θεωρεί ότι έχει τη νομιμοποίηση.
Θα ήταν το ίδιο αν νομιμοποιούσε κάποιος μια σειρά αυταρχικών μορφών διακυβέρνησης, όπως ο Πουτιν, Orban , Χι, Ο Μπολσοναρο με τα δάση του Αμαζονίου που είναι παγκόσμιο αγαθό και ο Trump με τις πολιτείες του. Για να μη πούμε και που και πότε άλλοτε, ίσως πριν 73 χρόνια?
Η πιο απλή δημοκρατική αιτιολόγηση χρίζει μιας διπλής νομιμοποίησης: την πλειοψηφία του πληθυσμού και μια κανονιστική νομιμοποίηση.
Φαντάζομαι ότι έτσι θα είναι η κοινωνία των πολιτών ικανοποιημένη με την απόφαση συλλογικότητας μιας δημόσιας κρατικής εξουσίας. Φυσικά υπό τη προϋπόθεση ότι η κοινωνία αυτή έχει κρατήσει τη ψυχραιμία της και δεν έχει τρομοκρατηθεί από το φόβο της απώλειας της ίδιας της ζωής σύμφωνα με προπαγάνδα που υπόκειται καθημερινά. Και αυτό φυσικά συμβαίνει και μέσα από τα ηλεκτρονικά μίντια, καθώς όποιος έχει πρόσβαση σε διαδίκτυο και ασχοληθεί μπορεί να έχει και πρόσβαση σχεδόν σε οποιαδήποτε πληροφορία απο οποιαδήποτε πηγή πληροφόρησης για τη συγκεκριμένη πανδημία. Και είναι χαρακτηριστικό. Δεν ενδιαφέρει τους περισσότερους πως δουλεύει ο ιός στο σώμα τους ή από που κόλλησαν, ποια ήταν η αιτία όχι η αφορμή. Τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα πάνω τους. Για αυτό και ο πολίτης στη μετά εποχή του κορωναϊου... businsess as usual.Θα δείξει.
Στο σύνταγμα υπάρχει και η λέξη που ονομάζεται αρχή της αναλογικότητας ή δικαίωμα στην αναλογικότητα. Συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει ότι ένας μαζικός περιορισμός κάποιων μερικών ή μεμονωμένων θεμελιωδών δικαιωμάτων πρέπει πληρεί τις προϋποθέσεις του να είναι κατάλληλος, απαραίτητος και αναλογικός για το συγκεκριμένο δικαίωμα. Είναι;
Εάν λάβουμε υπόψη μόνο εκείνους που έχουν μολυνθεί και έχουν πεθάνει στην Ελλάδα, εκτός και εάν δεν είναι σωστές οι πραγματικές στατιστικές που ανακοινώνουν, σίγουρα δεν είναι αναλογικό.
Από το πρώτο παρακάτω διάγραμμα διαφαίνεται, ότι η πολιτική έχει ξεπεράσει τον εαυτό της και είναι και η ίδια ξεπερασμένη, γιατί έπρεπε σύμφωνα με τα διαγράμματα για το κύμα της γρίπης το χειμώνα 2014-2015 , 2016-2017 και 2018-2019 να υπάρχουν ακόμα και σήμερα περιοριστικά μέτρα. Δεν θα αναφερθούμε ότι κάποιος θα πει: μα είδες έχουμε μόνο τόσο λίγα θύματα λόγω των περιορισμών.
Και σε σχέση με αυτό θα δείξουμε άλλη μια στατιστική με μεγάλο ερωτηματικό για τα στοιχεία της Ελλάδας. Από τη δεύτερη εικόνα(διαγράμματα του John Hopkins University) παρατηρεί κάποιος ότι τόσο στις 6.4. όσο και στις 17.4. οι θεραπευμένοι παραμένουν στον ίδιο αριθμό ενώ οι θάνατοι έχουν αυξηθεί από 79 σε 106!! Τι συμβαίνει λοιπόν με τον αυτοκράτορα που έχει όλες τις εκτελεστικές εξουσίες στα χέρια του? Παραποιεί κάποια δεδομένα και για ποιο λόγο?
Από την άλλη υποκρινόμενος, ασχολείται και με το κατεστραμμένο σύστημα υγείας για το οποίο τόσο προσπάθησε (wow!) να το απεγκλωβίσει από μια υπερταλαιπωρία και γι αυτό αυτά τα αυστηρά μέτρα.
Οι θεμελιώδεις παρεμβάσεις σήμερα είναι σχετικές μόνο εάν εξεταστούν από την προοπτική μιας επικείμενης χειρότερης περίπτωσης με δεκάδες χιλιάδες θανάτους. Αυτό σίγουρα θα το πουν όχι οι πολιτικοί αλλά οι επιδημιολόγοι. Τα υπάρχοντα μέτρα μπορούν να δικαιολογηθούν μόνο εάν περιμένεις μια τέτοια καταστροφή ή ένα τέτοιο πόλεμο όπως τον ονλομασε σε μια πολεμική μεταφορά ο Μακρόν. „Nous sommes en guerre!“ Και μετά από αυτό το αντέγραψαν όλοι ακόμα και οι Γερμανοί που προσέχουν πολύ τι θα πουν τώρα και πως θα το πουν, οι οποίοι μετά από ένα μήνα όπως και ο πρόεδρος τους αποφεύγουν να πουν τη λέξη πόλεμος.
Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να αποφασιστεί μόνο από την επιστήμη που λέει συνέχεια ο πρωθυπουργός στα διαγγέλματά του. Αυτό θα ήταν μια πλευρά, η επιστημονική. Η δημοκρατική νομιμοποίηση θα ήταν και μια απόφαση των δημοκρατικά νομιμοποιημένων εκπροσώπων. Το Κοινοβούλιο δεν πρέπει να ενεργοποιηθεί? Ή απλά περνάει κάποιες αποφάσεις.
Εάν αυτό δεν συμβεί, μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία που λειτουργούσε υπό κανόνες και ρυθμίσεις απειλείται να πέσει σε ένα καθαρά αποφασιοκρατισμό.1,2 Επίσης ο Παναγιώτης Κονδύλης3 χρησιμοποιεί τον όριο περιγραφικό αποφασιοκρατισμό.
Οι δημοκρατίες σπάνια εξαφανίζονται σήμερα με ένοπλο πραξικόπημα. Συνήθως και αυτός είναι ο τρόπος, διαβρώνονται και πεθαίνουν αργά. Η δημοκρατία σε αυτή τη χώρα που ζούμε επίσης δεν είναι απολύτως απρόσβλητη από τέτοιες διαβρώσεις.
1Υποδηλώνει αποφάσεις ή διαδικασίες λήψης αποφάσεων που είναι χαρακτηριστικές για το ότι δεν δικαιολογούνται ή είναι δικαιολογημένες πάνω σε γενικά πρότυπα ορθολογισμού. Αυτό ισχύει για περιστατικά κατάστασης στα οποία, για παράδειγμα, λόγω περιορισμένης πληροφόρησης ή περιορισμένου χρόνου, οι λόγοι ή οι σχέσεις σκοπού-μέσου που σχετίζονται με μια απόφαση δεν μπορούν να διευκρινιστούν επαρκώς.
2Βλέπε Thomas Hobbes, Μαθηματικός, Θεωρητικός του κράτους και Φιλόσοφος. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%82_%CE%A7%CE%BF%CE%BC%CF%80%CF%82
3Ο ελεύθερος, καθαρά επιστημονικός «περιγραφικός αποφασιστισμός» του Παναγιώτη Κονδύλη »λέει ότι στη διαπροσωπική ζωή, χωρίς εξαίρεση, όλες οι ηθικές, ηθικoφιλοσοφικές και νομικοθεωρητικές απαιτήσεις βασίζονται στην απόφαση συγκεκριμένων ανθρώπων υπέρ ή κατά της εγκυρότητάς τους. Δεν υπάρχουν υψηλότερες εξουσίες ή αρχές που μας απαλλάσσουν από το βάρος να πάρουμε μια απόφαση, καθώς και την ελευθερία να μπορούμε να πάρουμε μια απόφαση.
Τι συνέβει στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες ξαφνικά -λογω CoVid-19- με την εξαφάνιση ή καλύτερa την κονονιστικότητα των συνταγματικών θεμελιωδών δικαιωμάτων. Μήπως μας τριγυρίζει ένας αποφασιοκρατισμός?
Ποιοι παίζουν το παιχνίδι σήμερα? Τόσο επικοινωνιακά όσο και ουσιαστικά. Επιδημιολόγοι, ιολόγοι, ένας πρωθυπουργός, ο υπουργός εσωτερικών και... η αστυνομία.
Αυτό ισχύει forteriori σε όλα τα δημοκρατικά ζητήματα αναφορικά με τη νομιμότητα. Οι de facto έκτακτες εξουσίες για τον πρωθυπουργό μπορούν αρχικά να δικαιολογηθούν μόνο, επισημαίνοντας την επικινδυνότητα μιας επικείμενης καταστροφής. Όμως βλέπε πρόσφατα φασιστικοποιημένο ολιγάρχη Orban.
Το θέμα είναι εάν το κράτος προχωρήσει και σε μια νομιμοποίηση των ισχυόντων μέτρων με μια απλή συγκατάθεση των πολιτών που μπορεί να γίνει μέσω ερευνών, πχ. προσωπικών συνεντεύξεων. Και μετά θα θεωρεί ότι έχει τη νομιμοποίηση.
Θα ήταν το ίδιο αν νομιμοποιούσε κάποιος μια σειρά αυταρχικών μορφών διακυβέρνησης, όπως ο Πουτιν, Orban , Χι, Ο Μπολσοναρο με τα δάση του Αμαζονίου που είναι παγκόσμιο αγαθό και ο Trump με τις πολιτείες του. Για να μη πούμε και που και πότε άλλοτε, ίσως πριν 73 χρόνια?
Η πιο απλή δημοκρατική αιτιολόγηση χρίζει μιας διπλής νομιμοποίησης: την πλειοψηφία του πληθυσμού και μια κανονιστική νομιμοποίηση.
Φαντάζομαι ότι έτσι θα είναι η κοινωνία των πολιτών ικανοποιημένη με την απόφαση συλλογικότητας μιας δημόσιας κρατικής εξουσίας. Φυσικά υπό τη προϋπόθεση ότι η κοινωνία αυτή έχει κρατήσει τη ψυχραιμία της και δεν έχει τρομοκρατηθεί από το φόβο της απώλειας της ίδιας της ζωής σύμφωνα με προπαγάνδα που υπόκειται καθημερινά. Και αυτό φυσικά συμβαίνει και μέσα από τα ηλεκτρονικά μίντια, καθώς όποιος έχει πρόσβαση σε διαδίκτυο και ασχοληθεί μπορεί να έχει και πρόσβαση σχεδόν σε οποιαδήποτε πληροφορία απο οποιαδήποτε πηγή πληροφόρησης για τη συγκεκριμένη πανδημία. Και είναι χαρακτηριστικό. Δεν ενδιαφέρει τους περισσότερους πως δουλεύει ο ιός στο σώμα τους ή από που κόλλησαν, ποια ήταν η αιτία όχι η αφορμή. Τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα πάνω τους. Για αυτό και ο πολίτης στη μετά εποχή του κορωναϊου... businsess as usual.Θα δείξει.
Στο σύνταγμα υπάρχει και η λέξη που ονομάζεται αρχή της αναλογικότητας ή δικαίωμα στην αναλογικότητα. Συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει ότι ένας μαζικός περιορισμός κάποιων μερικών ή μεμονωμένων θεμελιωδών δικαιωμάτων πρέπει πληρεί τις προϋποθέσεις του να είναι κατάλληλος, απαραίτητος και αναλογικός για το συγκεκριμένο δικαίωμα. Είναι;
Εάν λάβουμε υπόψη μόνο εκείνους που έχουν μολυνθεί και έχουν πεθάνει στην Ελλάδα, εκτός και εάν δεν είναι σωστές οι πραγματικές στατιστικές που ανακοινώνουν, σίγουρα δεν είναι αναλογικό.
Από το πρώτο παρακάτω διάγραμμα διαφαίνεται, ότι η πολιτική έχει ξεπεράσει τον εαυτό της και είναι και η ίδια ξεπερασμένη, γιατί έπρεπε σύμφωνα με τα διαγράμματα για το κύμα της γρίπης το χειμώνα 2014-2015 , 2016-2017 και 2018-2019 να υπάρχουν ακόμα και σήμερα περιοριστικά μέτρα. Δεν θα αναφερθούμε ότι κάποιος θα πει: μα είδες έχουμε μόνο τόσο λίγα θύματα λόγω των περιορισμών.
Από την άλλη υποκρινόμενος, ασχολείται και με το κατεστραμμένο σύστημα υγείας για το οποίο τόσο προσπάθησε (wow!) να το απεγκλωβίσει από μια υπερταλαιπωρία και γι αυτό αυτά τα αυστηρά μέτρα.
Οι θεμελιώδεις παρεμβάσεις σήμερα είναι σχετικές μόνο εάν εξεταστούν από την προοπτική μιας επικείμενης χειρότερης περίπτωσης με δεκάδες χιλιάδες θανάτους. Αυτό σίγουρα θα το πουν όχι οι πολιτικοί αλλά οι επιδημιολόγοι. Τα υπάρχοντα μέτρα μπορούν να δικαιολογηθούν μόνο εάν περιμένεις μια τέτοια καταστροφή ή ένα τέτοιο πόλεμο όπως τον ονλομασε σε μια πολεμική μεταφορά ο Μακρόν. „Nous sommes en guerre!“ Και μετά από αυτό το αντέγραψαν όλοι ακόμα και οι Γερμανοί που προσέχουν πολύ τι θα πουν τώρα και πως θα το πουν, οι οποίοι μετά από ένα μήνα όπως και ο πρόεδρος τους αποφεύγουν να πουν τη λέξη πόλεμος.
Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να αποφασιστεί μόνο από την επιστήμη που λέει συνέχεια ο πρωθυπουργός στα διαγγέλματά του. Αυτό θα ήταν μια πλευρά, η επιστημονική. Η δημοκρατική νομιμοποίηση θα ήταν και μια απόφαση των δημοκρατικά νομιμοποιημένων εκπροσώπων. Το Κοινοβούλιο δεν πρέπει να ενεργοποιηθεί? Ή απλά περνάει κάποιες αποφάσεις.
Εάν αυτό δεν συμβεί, μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία που λειτουργούσε υπό κανόνες και ρυθμίσεις απειλείται να πέσει σε ένα καθαρά αποφασιοκρατισμό.1,2 Επίσης ο Παναγιώτης Κονδύλης3 χρησιμοποιεί τον όριο περιγραφικό αποφασιοκρατισμό.
Οι δημοκρατίες σπάνια εξαφανίζονται σήμερα με ένοπλο πραξικόπημα. Συνήθως και αυτός είναι ο τρόπος, διαβρώνονται και πεθαίνουν αργά. Η δημοκρατία σε αυτή τη χώρα που ζούμε επίσης δεν είναι απολύτως απρόσβλητη από τέτοιες διαβρώσεις.
1Υποδηλώνει αποφάσεις ή διαδικασίες λήψης αποφάσεων που είναι χαρακτηριστικές για το ότι δεν δικαιολογούνται ή είναι δικαιολογημένες πάνω σε γενικά πρότυπα ορθολογισμού. Αυτό ισχύει για περιστατικά κατάστασης στα οποία, για παράδειγμα, λόγω περιορισμένης πληροφόρησης ή περιορισμένου χρόνου, οι λόγοι ή οι σχέσεις σκοπού-μέσου που σχετίζονται με μια απόφαση δεν μπορούν να διευκρινιστούν επαρκώς.
2Βλέπε Thomas Hobbes, Μαθηματικός, Θεωρητικός του κράτους και Φιλόσοφος. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%82_%CE%A7%CE%BF%CE%BC%CF%80%CF%82
3Ο ελεύθερος, καθαρά επιστημονικός «περιγραφικός αποφασιστισμός» του Παναγιώτη Κονδύλη »λέει ότι στη διαπροσωπική ζωή, χωρίς εξαίρεση, όλες οι ηθικές, ηθικoφιλοσοφικές και νομικοθεωρητικές απαιτήσεις βασίζονται στην απόφαση συγκεκριμένων ανθρώπων υπέρ ή κατά της εγκυρότητάς τους. Δεν υπάρχουν υψηλότερες εξουσίες ή αρχές που μας απαλλάσσουν από το βάρος να πάρουμε μια απόφαση, καθώς και την ελευθερία να μπορούμε να πάρουμε μια απόφαση.
