Όταν οι ιοί1 ακυρώνουν τα σύνορα
ή όταν σε μια ταξική κοινωνία το σύνθημα ήταν «πεινάω» και τώρα το σύνθημα της ρίσκο κοινωνίας έγινε «φοβάμαι».
“Το μόνο που μένει λοιπόν σε εμάς είναι να κατανοήσουμε τι προκαλεί αυτή η καταστροφή μέσα μας, να δώσουμε προσοχή στην έκρηξη των τόσο πολλών επιπτώσεων που αποκαλύπτονται. Εκεί βρίσκεται η πολυπλοκότητα της κατάστασης,
και οι σπάνιες υποσχέσεις της για το μέλλον”.–Sabu Kohso
Shrese
Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, επιστήμονες όπως ο Παστέρ και άλλοι διατύπωσαν τη θεωρία των μικροβίων: ασθένειες θα μπορούσαν να μεταδοθούν από μικροσκοπικά έμβια όντα (εξ ου και το όνομα μικρόβια, μικρά βιοτόπια) αόρατα στο μάτι. Τα βακτήρια, οργανισμοί που είναι φτιαγμένα από και ένα μοναδικό κύτταρο, «ανακαλύφθηκαν».
 |
| Οι ιστορίες ιών είναι κυρίως ιστορίες θραύσης επιφάνειας, διέλευσης μεμβρανών, αποφυγή περιορισμών, θραύσης συνόρων, αλλαγής στίξης. |
Οι ιοί ήρθαν στον κόσμο μας διαριγνλυοντας μια μεμβράνη μη σμαλτωμένης πορώδους πορσελάνης. Εδώ ξεκινά η αφήγησή τους - και σιγά μη τυχόν και δεν ήταν εκεί. Ο Κέβιν Μπάκλαντ, ένας μυθιστοριογράφος που ζει στη Βαρκελώνη, μας διδάσκει για τον ιό το εξής: «Η δύναμή του είναι απλή: μπορεί να αλλάξει τελείες σε κόμματα. Μπορεί να καταργήσει προτάσεις. Αυτό που είχε σφραγιστεί θεωρώντας λυμένο, αυτό που είχε συσκευαστεί και το είχαμε ήδη αποθηκεύσει κάπου, αυτό που είχε ήδη παρασυρθεί, είναι τώρα και πάλι κάτι ημιτελές, έτοιμο να ξαναγραφεί. "
Τις τελευταίες εβδομάδες, οι μέρες μας έχουν γεμίσει με παρεκβάσεις σχετικά με τους ιούς. Για παράδειγμα: οι ιοί είναι ζωντανοί; Ναι, όχι, εξαρτάται από το πώς ορίζεις το "ζωντανό" ... Και εξαρτάται από το ποιον ρωτάς να σου απατήσει: κάποιον που ζει μέσα από την πανδημία Covid-19 ή το ίδιο άτομο πριν από δύο μήνες.
Αυτή η ερώτηση υπήρχε πάντα, όσο χρονικό διάστημα εισερχόντουσαν οι ιοί στον κόσμο μας. Αφού πέρασαν διέσχισαν για πρώτη φορά το Pasteur-Chamberland φίλτρο , θεωρήθηκαν ότι ήταν υγρές οντότητες. Έπειτα έγιναν στερεά σωματίδια. Αλλά τι ήταν πραγματικά, ήταν απλά τοξίνες; Ήταν μικρόβια;
Σήμερα, λέμε ότι είναι στο περιθώριο της ζωής, και τους αποδίδουμε το δώρο τού ζώντος οργανισμού μόνο όταν έχουν περάσει τις κυτταρικές μας μεμβράνες…
Η συζήτηση συχνά ακολουθεί ένα συγκεκριμένο σενάριο:
-Οι ιοί δεν μπορούν να δημιουργήσουν μόνα τους το σώμα τους ούτε να αναπαράγουν τον εαυτό τους, επομένως δεν είναι ζωντανοί.
- Δεν είναι όμως πραγματικά;
- Λοιπόν, ναι, αλλά δεν είναι ανεξάρτητοι ούτε αυτόνομοι, δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους, πρέπει να μολύνουν ένα κύτταρο για να το κάνουν.
-Αλλά ορισμένοι οργανισμοί χρειάζονται επίσης άλλους ξενιστές-οργανισμούς για αναπαραγωγή. - Αχ ναι;
-Και εσύ τι νομίζεις ότι είσαι? θα ήσουν τόσο ανεξάρτητος και αυτόνομος αν ήσουν σε έναν κόσμο χωρίς άλλα εμβια όντα;
-…
Πράγματι, ρωτώντας για κάτι αν «είναι ζωντανό;» μας αναγκάζει να σκεφτούμε «τι σημαίνει να λέγεται ότι κάτι/κάποιο είναι ζωντανό;». Ένας άλλος τρόπος για να απαντηθεί ίσως αυτό είναι να βρούμε καταλόγους κριτηρίων, λίστες ελέγχου, ώστε να μπορούμε να σημειώσουμε «ναι» ή «όχι» όταν πρόκειται για ιούς και η συζήτηση δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί με αυτό. Συνολικά, αυτή είναι μια ιστορία καθορισμού ενός φαινομένου «ex crux», το οποίο εστιάζει σε αυτό που αποκλείεται εξ' ορισμού. Αυτή η συζήτηση για την εύρεση των ορίων της σφαίρας της ζωής ακούγεται αφαιρετική, και όμως είναι μια εντυπωσιακή συμβολή από τον ίδιο τον ιό.Η βιολογική λειτουργία του και η παραβίαση επιφανειών.
Εάν ρωτήσετε «τι κάνει ένας ιός;», θα σας έλεγε οποιοσδήποτε ενας βιολόγος: πρώτον, προσκολλάται σε ορισμένα στοιχεία στην επιφάνεια των κυττάρων των ζώων ή των φυτών (τα βακτήρια έχουν τη δική τους κατασκευασμένη κατηγορία ιών που ονομάζεται βακτηριοφάγοι). Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας μια γκάμα τακτικών, θα διαπεράσει την επιφανειακή μεμβράνη του κυττάρου. Μόλις βρεθεί μέσα στο κύτταρο, ο παθογόνος τύπος ιών γενικά θα χακάρει αυτό που κάνει το κύτταρο για να ζήσει (να μεγαλώσει και να αναπαραχθεί όπως όλα τα έμβια όντα) για να αναπαραχθεί ο ίδιος σε αρκετή μεγάλη ποσότητα.
Μετά από κάποιους πολλαπλασιασμούς, ο ιός θα έλθει σε επαφή πάλι με την επιφάνεια, με το σύνορο, αυτή τη φορά για να ανατινάξει κυριολεκτικά την μεμβράνη του κυττάρου, σπάζοντας όλη τη δομική της ακεραιότητα απλώνοντας το εσωτερικό του προς τα έξω.Το κύτταρο σε αυτό το στάδιο, μπορεί με μεγάλη σιγουριά να θεωρηθεί «νεκρό». Βλέπετε, όλα σχετίζονται με την παράβαση επιφανειών.
Αυτή είναι η επίσημη εκδοχή. Αλλά υπάρχει κάποια ακόμη ημιτελής αναφορά γι αυτό. Σκεφτόμαστε κυρίως τους ιούς ως παθογόνα που μας μολύνουν, μας κάνουν άρρωστους, μας σκοτώνουν. Ορίζονται και γίνονται αντιληπτά αποκλειστικά από τη λειτουργία τους ή από τον τρόπο ζωής τους (ένα κομμάτι DNA ή RNA γονιδιώματος ενθυλακωμένο που πρέπει να μολύνει έναν ξενιστή για να κάνει πραγματικά κάτι).
Έχει νόημα να συγκεντρωθούν όλα μαζί με αυτόν τον ενιαίο όρο; Τα γονιδιώματά τους μπορούν να είναι κάθε είδους και σχήματος, οι δομές τους, καθώς και οι κανόνες εμπλοκής τους με τα κύτταρα. Αλλά πάνω απ' όλα, φαίνεται ότι μια σημαντική δραστηριότητά τους είναι να αναμειγνύουν τα πράγματα: εισάγουν τα γονιδιώματά τους στους ξενιστές τους, παίρνουν επίσης κομμάτια, μετακινούν αυτά τα κομμάτια από τον ένα οργανισμό στον άλλο, μπορεί να έχουν συνδεθεί με κύτταρα για να δημιουργήσουν νέο είδος κυττάρων.
Βρισκόμαστε τώρα στον κόσμο της Lynn Margulis2 και των ιστοριών της εξελικτικής συμβιογέννεσης - ως μια ημιτελή πέψη: βιολογικές οντότητες που συνδέονται με ή εισέρχονται σε άλλες οντότητες και κολλάνε.
Το πιο διάσημο παράδειγμα είναι τα οργανίδια που βρίσκονται μέσα σε κύτταρα, όπως τα μιτοχόνδρια ή οι χλωροπλάστες, που προέρχονται από βακτήρια που «τρώγονται» από άλλα βακτήρια και έμειναν εκεί. Μερικοί λένε ότι το πρώτο ευκαρυωτικό κύτταρο (ένα κύτταρο με καλά καθορισμένο πυρήνα DNA) προήλθε από έναν πραγματικό ιό που εισήλθε σε ένα κύτταρο.
Θα έπρεπε να έχουμε ακούσει περισσότερο την Lynn Margulis. Πρώτον, προσέφερε μια λύση στο «τι είναι η ζωή;» το δίλημμα: η ζωή δεν είναι κάτι, είναι μια διαδικασία. Πράγματι, τι κάνει ένας οργανισμός; Αυξάνεται. Γιατί; Για να μεγαλώσει περισσότερο.
Και ο Δαρβίνος τα είπε ωραία και καλά, αλλά η ίδια επιμένει ότι το μεταφορικό σχήμα του δένδρου ήταν λίγο έως πολύ τρομακτικό. Η ζωή δεν είναι φτιαγμένη από ανεξάρτητους κλάδους οργανισμών, γενεαλογίες που ακολουθούν τις δικές τους διαδρομές ξεχωριστά από τους άλλους. Ένα πιο κατάλληλο μεταφορικό σχήμα θα ήταν ο ιστός(της αράχνης): όλες αυτές οι «γενεαλογίες» συγκρούονται μεταξύ τους, διασχίζουν η μια την άλλη, δεν σέβονται σύνορα — ούτε αυτά των οργανισμών, ούτε αυτά των ταξινομιστών.
Ταξινόμηση.
Αυτή είναι μια άλλη ιστορία περιορισμού και συσκευασίας που γκρεμίστηκε.
Η ταξινομία είναι η επιστήμη της ταξινόμησης: ταξινόμηση των πραγμάτων σε ξεχωριστές κατηγορίες, σύμφωνα με συγκεκριμένα κριτήρια. Ουσιαστικά, η διαίρεση, η αποκόλληση, ο διαχωρισμός, η απομόνωση… Οι ταξινομιστές ως συνοριοφύλακες.
Εδώ, η Debra Benita Shaw και η πλατφόρμα της σχετικά με τα «πολλά υποσχόμενα τέρατα» είναι πολύ εντυπωσιακή. Όταν μας διδάσκει ότι «τα τέρατα είναι το απαραίτητο αντιστάθμισμα της ταξινόμησης, [εμφανίζονται] τόσο εντός των στρωμάτων της ταξινομικής βαθμίδας και πέρα από τα όριά της» και ότι «τα είδη παγιδεύονται σε ένα ταξινομικό πλέγμα, αλλά πάντοτε αγωνίζονται να ξεφύγουν/ να μεταλλαχθούν, είναι σχεδόν σαν να μας λέει ιστορίες για ιούς.
Τα τέρατά της είναι ειναι απαραίτητα τόσο για την παραγωγή κατηγοριών, ταξινομιών και ιεραρχιών, όπως επίσης και για την υπονόμευσή και την πρόκλησή τους - τίθενται σε κίνηση για να παράγουν αυτό που είναι αποδεκτό ως κανονικό αλλά παραμένουν και πολλαπλασιάζονται. Είναι ανωμαλίες που αρνούνται να εξαφανιστούν, μας ενοχλούν κάθε τόσο σαν ενα πετραδάκι μέσα σε ένα παπούτσι. Αλλά είναι επίσης και «απροσδόκητοι σχηματισμοί που εμπεριέχουν λανθάνουσες δυνατότητες», αποκλίσεις που κρύβουν μέσα τους τις πιθανότητες μελλοντικών αλλαγών, εξελίξεων και εμφανίσεων νέων μορφών (όπως του concept of saltation3 και κάποιων ελπιδοφόρων τεράτων στην εξελικτική βιολογία).
Είναι εύκολο να σκεφτούμε τι είναι καταστροφικό σχετικά με τους ιούς, ειδικά την Τετάρτη 1 Απριλίου στις 21:04 στη Βαρκελώνη της Ισπανίας. Είμαστε πνιγμένοι στις καμπύλες των νέων περιπτώσεων Covid-19 (είναι ακόμα επίπεδες;), ηλιόλουστες και δελεαστικές άδειες οδούς από τα μπαλκόνια μας, γραφήματα καθημερινών θανάτων, μετανάστες παίρνουν πρόστιμα επειδή βρίσκονται στους δρόμους βοηθώντας άλλους… Και είναι κάτι ιδιαίτερο λέγοντας ότι η απάντηση σε έναν ιό, δεδομένης της ικανότητάς του να οργώνεται δια μέσω των καθιερωμένων πλέον κατηγοριών μας, ήταν να αυξήσουμε τους περιορισμούς μας: lock down, περιορισμοί μετακινήσεων, επιβαλλόμενες αποστάσεις ατόμων και απομόνωση, κλείσιμο συνόρων, τρόποι μεταφοράς. Αλλά ποιο από όλα αυτά θα μπορούσε να ήταν αρκετά υποσχόμενο για μια απάντηση σε αυτό που μας επιφυλάσσεται;
Είναι αλήθεια, αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει έλλειψη ενδιαφερόντων προτάσεων και αναλύσεων που να μας λένε ότι ο κορωναϊός είναι μια ευκαιρία για κοινωνική αλλαγή, ένας δείκτης της αποτυχίας του καπιταλισμού, ένα σημείο αιχμής από το οποίο δεν θα γυρίσουμε πίσω, ένας σωτήρας για τον πλανήτη, η φύση που δαγκώνει πίσω…
Αστεία είναι, μια ενδιαφέρουσα συνεισφορά που προτάθηκε από τον ίδιο τον ιό, σε ένα μονόλογο.
Ο ιός κατάφερε ακόμη και να καταργήσει την κατάσταση και να την περιορίσει σε μια κεντρική διχάλα που μας προσφέρει δυο εναλλακτικές: «η οικονομία ή η ζωή;».
Και εδώ τον ξανασυναντάμε αναγκάζοντάς μας να σκεφτούμε πάλι για τη ζωή.
Γράφοντας μέσα στη περίοδο της πανδημίας, από τη πλευρά ενός πολύ ιδιαίτερου πλεονεκτικού οπτικού πεδίου(αρκετά προνομιακό: home work, φθηνό ενοίκιο, χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις , με επίσημα ευρωπαϊκά έγγραφα ταυτότητας – άντε πάλι φτάσαμε στα σύνορα), οι ημέρες είναι πλέον νέου τύπου. Συνεχώς στο παρασκήνιο, πάω και έρχομαι, τα σαγόνια μου είναι αγκυλωμένα, οι ώμοι μου πονούν, διαπερνώντας το στήθος μου και κόβοντας την αναπνοή μου, ένα «ααααααααααααααααααααααααααχ!» - άγχος, φόβος και ανησυχία.
Όχι τόσο διαφορετικά σε σχέση με μερικούς αιώνες πριν, οι ιοί είναι αόρατοι στους περισσότερους από εμάς. Ταξιδεύουν με σταγονίδια, αεροζόλ, πλανώνται στις επιφάνειες, ρούχα… όποιος έχει μολυνθεί και κατά την περίοδο επώασης, χωρίς να εμφανίζει συμπτώματα, θα μπορούσε ενδεχομένως να τον μεταδώσει. Ούτε καν έμμεση ένδειξη του κινδύνου. Τόσο πολύ πλύσιμο των χεριών μας! Η σχέση μας με τα χέρια μας έχει αλλάξει εντελώς, είναι οι φορείς της αόρατης απειλής. Τα στόματά μας, τα μάτια μας, οι μύτες μας είναι τα σημεία εισόδου. Φοβισμένοι από τα δικά μας σώματα, ενσωματώνουμε τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη της ζωής που περιγράφεται από τη Silvia Federici «όπου η κυριαρχία της φιλελεύθερης αγοράς στρέφεται ενάντια όχι μόνο στην συλλογική κοινή αλληλεγγύη ομάδων αλλά και στην αλληλεγγύη μέσα μας». Σε μια τέτοια κατάσταση, βρισκόμαστε σε μια συνεχή κατάσταση φόβου για το τι υπάρχει μέσα μας, «εσωτερικεύουμε την πιο βαθιά εμπειρία της αυτοαπομόνωσης, καθώς αντιμετωπίζουμε όχι μόνο ένα μεγάλο θηρίο που δεν υπακούει στις εντολές μας, αλλά και μια σειρά από μικρό-εχθρούς που εμφυτεύονται στο σώμα μας, έτοιμοι να μας επιτεθούν ανά πάσα στιγμή. […] Δεν έχουμε καλή γεύση για τον εαυτό μας. "
Το αόρατο δεν μεταφέρει μόνο τις τρομακτικές οντότητες, τα θηρία. Εδώ είναι επίσης όπου ο καπιταλισμός απελευθερώνει όλα τα απόβλητά του: στον αέρα, τον ωκεανό, το υπέδαφος, «πρώην» αποικίες κλπ… Όλες οι ιστορίες λένε ότι οι ιοί φαίνεται να ταιριάζουν αρκετά στην κοινωνία κινδύνου, στη λεγόμενη risk society.
Αυτή είναι η ιδέα, ότι η σύγχρονη κοινωνία μας έχει μετατοπιστεί σε ένα ψυχαναγκασμό με ασφάλεια και με την έννοια του ρίσκου και έχει διαμορφώσει δραματικά την οργάνωσή της αντίστοιχα για να απαντήσει μόνο σε αυτούς τους κινδύνους.
Από μια ταξική κοινωνία όπου το σύνθημα ήταν «πεινάω» και όπου οργανώθηκαν κοινωνικοί αγώνες γύρω από αυτό, το σύνθημα της κοινωνίας κινδύνου έγινε «φοβάμαι».
Αυτό δ ημιούργησε ένα διαφορετικό σύνολο απαιτήσεων, κυρίως γύρω απο την ανάγκη να αισθανόμαστε ασφαλείς. Οι κίνδυνοι είναι ως επί το πλείστον αόρατοι (όπως, ενεργά αόρατοι: πυρηνικές, χημικές τοξίνες, πετρελαιοκηλίδες, τρομοκρατία κ.λπ.). Αυτό που καθίσταται επομένως σημαντικό είναι να αποφασίσουμε από τι συνιστάται ο κίνδυνος. Επειδή οι επιστήμονες είναι αυτοί που στηρίζονται για να κάνουν αυτήν την αξιολόγηση, η επιστήμη έγινε ένα συγκεκριμένο πεδίο μάχης. Σε αυτό το πλαίσιο, οι κίνδυνοι χωρίζονται σε εξωτερικούς και κατασκευασμένους κινδύνους. Οι πρώτοι είναι «φυσικοί» κίνδυνοι που προκύπτουν από το εξωτερικό (ξηρασία, πλημμύρες, σεισμοί - τι κάνει η «φύση» σε εμάς) και ο δεύτερος συμβαίνει λόγω του τι κάνουν οι άνθρωποι στη «φύση» μέσω των τεχνο-επιστημονικών πρακτικών τους. Ο Rob Wallace μας ζητά να θυμόμαστε ότι οι πληγές είναι κατασκευασμένοι κίνδυνοι. Ο πολλαπλασιασμός των ζωονόσων (μολυσματικές ασθένειες που εξαπλώνονται από ζώα εκτός του ανθρώπου στον άνθρωπο), υποστηρίζει, είναι άμεσο αποτέλεσμα των καπιταλιστικών τρόπων παραγωγής: εντατικές μονοκαλλιέργειες, μείωση της ποικιλομορφίας, καταστροφή οικοτόπων…
Τι θα μπορούσε να μας δείξει περισσότερους από αυτούς τους αόρατους κατασκευασμένους κινδύνους από ένα πυρηνικό συγκρότημα και τις συναφείς ακτινοβολίες του; Και πώς αυτό μας θυμίζει ιούς. Και οι δύο είναι υπερ-στόχοι, ένας όρος που προτάθηκε από τον φιλόσοφο Timothy Morton για να περιγράψει φαινόμενα που αφορούν πράγματα, χρονικές στιγμές και χωρικές κλίμακες που είναι πέρα από τον άνθρωπο ενώ είναι στενά παρόντα - δυσανάλογα, μνημειακά και αποκαλυπτικά βεβαίως μέσα από λεπτές αόρατες οντότητες. Επίσης, η αντιμετώπιση αυτών των καταστροφών είναι δύσκολη. Ο αληθινός αποκαλυπτικός χαρακτήρας αυτών των γεγονότων δεν είναι ότι θα φέρουν το τέλος του κόσμου, είναι ακριβώς ότι δεν τελειώνουν ποτέ, ένα χαρακτηριστικό των κοινωνιών ελέγχου. Τα πυρηνικά απόβλητα και οι ιοί φυσικά θα επιβιώσουν αμέτρητες γενιές ανθρώπων. Η μνημειακότητα μιας τέτοιας καταστροφής φαίνεται να απαιτεί μια μνημειακή λύση, που θα ξεκινήσει από μια ανώτερη δύναμη, αποθαρρύνοντας όλες τις εξεγέρσεις. Αλλά πάνω απ 'όλα, είναι η εικονική πραγματικότητα της ραδιενέργειας και των ιών που μας τρομοκρατεί.
Ανυπόφορη, αόρατη, μετακαθυστερημένη επίδραση… τα νουκλεΐδια και οι ιοί διαχέονται στον κόσμο και τους οργανισμούς μας μέσω ανεξέλεγκτων και αναξιόπιστων κινήσεων μας. Ως υπερ-αντικείμενα, είναι ιξώδη: «κολλάνε» σε όντα που εχουν σχέση με αυτά ». Σε μια πυρηνική έκρηξη ή μια πανδημία, δεν μπορούμε να εμποδίσουμε το σώμα μας να υποδεχθεί τις ακτινοβολίες ή τον ιό. Αλληλεπιδρούν με τα κύτταρά μας - χειραγώγηση, χρήση, τροποποίηση, παρεμπόδιση και απειλή της ακεραιότητάς τους. Ξαφνικά, μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε φτιαγμένοι από κύτταρα, διακυβεύεται η ακεραιότητα του σώματός μας, και ενδεχομένως αυτά των απογόνων μας, ή των κοντινότερων μας…
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί συμπολίτες (μου) παραπονιούνται «αυτές τις μέρες, δεν μπορώ να σκεφτώ καν». Δεν μπορώ να εστιάσω σε κάτι. Το μυαλό μας λάσπη, ή από βαμβάκι τρομαγμένο από την απειλή του ιλίγγου που βρίσκεται ο φορέας του, ο άνθρωπος.
Αλλά είναι να ρωτήσουμε πραγματικά. Είναι φόβος αυτός ή η επιθυμία μας για τα ύψη.
Τώρα έχουμε μείνει ξαφνικά απολιθωμένοι από το τεράστιο εύρος της κατάστασης που δημιούργησε. Αποκλεισμένοι πλέον είμαστε απόλυτα μπερδεμένοι, όταν αντιμετωπίζουμε την ικανοποίηση ενός από τους βαθύτερους και πιο καταπιεσμένους πόθους μας: Stop ένα λεπτό. Πάρτε μια ανάσα και κλείστε το μηχάνημα. Ας σταθούμε ακίνητοι εκεί, τυλιγμένοι σε όλη τη βρωμιά με την οποία ποτέ δε θέλαμε να μείνουμε μαζί σε ένα χώρο, υπενθυμίζοντάς μας τους πολλούς τρόπους που συνεχίσαμε να ασχολούμαστε απλά για να αποφύγουμε να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας. Τελικά, ενδώσαμε στον πειρασμό - που δεν μας άφησε ποτέ από την πρώτη μέρα του σχολείου - να μείνουμε στο κρεβάτι, να υποχωρήσουμε, να παραιτηθούμε και να εγκαταλείψουμε στο τέλος τον ανθρώπινο και όχι τον ανθρωπογενή εαυτό μας.
Όπως μας θυμίζει ο Sabu Kohso όταν έγραφε για την καταστροφή της πόλης Φουκουσίμα, “δεν θα σώσουμε τον κόσμο”. Το σημείο εκκίνησής μας θα μπορούσε να ήταν η αποσυναρμολόγηση ενός συνόλου που μας πουλήθηκε ως “Ο Κόσμος” μας, η μετεγκατάσταση των μεμβρανών του και η αλλαγή της στίξης του, η επιθετική ανασύνθεση του, με νέες επίγειες σχέσεις που είναι ήδη λύσεις για να ζήσουμε την καλή ζωή. «Σε αυτό το μείγμα των επιπτώσεων - απόγνωση, χαρά, θυμό - που πολλοί από εμάς μοιραζόμαστε, μετριάζουμε, σβήνουμε και σφυρηλατούμε νέα όπλα, και επεξεργαζόμαστε παράξενα εργαλεία και περίεργα φυλακτά, για να ζήσουμε πραγματικά πολύ εφήμερες και έντονες ζωές πάνω σε αυτήν τη γη."
All images by Shrese.
Shrese is a carpenter and independent researcher based in Barcelona, Spain.
1Ιός στα αρχαία ελληνικά= 'δηλητήριο' στα νεοελληνικά
2Lynn Margulis was the Eastman Visiting Professor and Fellow of Balliol, 2008-9. Sadly, she died on 22 November 2011. Therefore this debate can never be repeated, and the VOX recording of it is precious for that reason alone. But it is also precious because it reflects the current turmoil in the world of evolutionary biology. In fact, all the major assumptions of neo-Darwinism have been challenged. Jim Shapiro’s book Evolution, a view from the 21st century shows that mutations have been far from random, that sharing and exchange of DNA is ubiquitous and favours Barbara McClintock’s view that the ‘genome is an organ of the cell’ (McClintock won a Nobel prize for discovering ‘jumping genes’). Meanwhile, the great originator of socio-biology, E.O.Wilson has done a highly controversial volte-face in switching from the idea that all altruism originates from selfish genes flourishing through kin-selection to the idea that co-operation is also essential and that selection can occur at higher levels than the gene. The debate is therefore a great contribution to a much wider movement of opinion in biological science.
3Mια ξαφνική ασυνέχεια σε μια γραμμή προέλευσης (περίπου μια mutation).Mια απότομη μεταβολή στην εμφάνιση ενός οργανισμού, είδους, κ.λ.π., που συνήθως προκαλείται από γενετική μετάλλαξη
