Η μετανεωτερική ψευτοαριστερά (IΙΙ/IΙΙ): Μήπως πρέπει να γίνουμε επιτέλους ενήλικα άτομα για να καταφέρουμε την ανοιχτή κοινωνία που ονειρευόμαστε

Ο μεταμοντερνισμός της ψευτοαριστεράς πλέον διαφαίνεται παντού και δρα ανασταλτικά και άνισα. Μια ανοικτή κοινωνία με ενήλικα άτομα

THS 12052018  Διάβασμα σε 4  ‘

"Η πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζουμε

τους ανθρώπους να φροντίζουν

για κάτι που τους αφορά ".

[Paul Valéry

 

 

Η ενηλικίωση μας

Σήμερα από ποτέ γίνεται όλο και πιο καθαρό, πόσο αστείοι είναι οι στόχοι όλων  αυτών των λεγόμενων πολιτικών ευθιξίας. Ακόμα και οι πολιτικοί παραιτούνται για λόγους ευθιξίας όχι για κάποιους πραγματικούς λόγους, που στο τέλος συνήθως, και αυτό συνεπάγεται σαν αποτέλεσμα μετα  από διερεύνηση, δεν υπήρχε θέμα ευθιξίας αλλά απλά δεν είχαν τον θάρρος να πουν αντικειμενικά την αλήθεια.

Πόσο επικίνδυνο από την άλλη πλευρά  είναι οι παράπλευρες απώλειες, αυτές που διαδραματίζονται  στη δημόσια σφαίρα και ποιανών πραγματικά τα ενδιαφέροντα εξυπηρετούν? Κάποιες κοινωνικές πραγματικά – σαν τέτοιες- προοδευτικές δυνάμεις και όχι δήθεν για να καλύψουν την ελλειμματική κοινωνικό-πολιτική τους ταυτότητα θα πρέπει να ξεκινήσουν να καταπολεμούν αυτές τις πολιτικές

α) για να διαφυλάξουν και να υπερασπιστούν τους χώρους της ισότητας και

β) να σταματήσει η επέλαση λαϊκίστικων δεξιών κινημάτων, λόγω των καρπωμένων από αυτούς ανισοτήτων που παράγει ο νεοφιλελευθερισμός. 

Νηπιοπρέπεια.Αν συνεχίσουμε τη σκέψη μας πάνω σε αυτό θα δούμε ότι οι μετανεωτερικές ψευτοπολιτικές έχουν  ανοσοποιηθεί τελείως απέναντι σε απλές κριτικές αλλά και κριτικές επιθέσεις.  Δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Προσπαθήστε να κάνετε αντικειμενική κριτική σε ένα άτομο που πιστεύει ότι είναι αριστερός. «Έχουν καταφέρει να εντάξουν την ύπαρξη τους σε μια ζώνη μεταξύ πολιτικής από την μια και της ηθικότητας και ευπρέπειας από την άλλη και ανάλογα τις ανάγκες να ταλαντεύονται από την μια προς την άλλη.»^[32] Εδώ  η ‘προκλητική’ πρόκληση ακούει σε μια ηθική λέξη. «Ενηλικίωση» [ Zupančič, Alenka., Sex and Ontology, 2016.] 

Όσο πιο νηπιώδη συναισθήματα έχουμε και  όσο πιο ευαίσθητοι είμαστε, όσο πιο πολύ  τείνουμε να αισθανόμαστε πληγωμένοι με απλά μικροπράγματα, τόσο λιγότερο είμαστε  σε θέση να δημιουργήσουμε αλληλέγγυα σχήματα για να αντισταθούμε στη στέρηση πολλών δικαιωμάτων, ισότητάς και δικαίου που έχει καταφέρει ο νεοφιλελευθερισμός.

Νεοφιλελευθερη καθημερινότητα και μονο. Διαφαίνεται αλλά και παρατηρείται πλέον στη καθημερινότητα πολλών ιδιαίτερα οικονομικών λειτουργειών, ότι η κυρίαρχη πολιτική της κεντρικής εξουσίας  θέλει να αποποιηθεί και διαφεύγει από την ευθύνη που έχει για τα κύρια καθήκοντα της π.χ. να ρυθμίσει τις χρηματοπιστωτικές αγορές, την διαφυγή κεφαλαίων από ολιγάρχες και επιχειρηματικούς ομίλους και να δώσει τέλος στις πολιτικές της λιτότητας, μέσω αποπροσανατολισμού σε άλλα μικροπράγματα. Βλέπε παράδειγμα και στην ΤΑ πώς χειρίζονται τα θέματα της καθαριότητας μιας πόλης, όταν δεν είναι ικανοί να αναλάβουν την ευθύνη για το κυριότερο καθήκον που έχει μια Δημαρχιακή αρχή μιας πόλης. Στο τέλος- βλέπε Θεσσαλονίκη- η κατάσταση της ανικανότητας παγιώνεται και παράλληλα βγαίνει και ο Δήμαρχος και λέει μα δεν φταίμε εμείς ο πολίτης είναι βρωμερός και τρισάθλιος και γι’ αυτό δεν μπορούμε να ελέγξουμε την κατάσταση. Πολλά παραδείγματα τέτοια έχουμε στην καθημερινότητα μιας πόλης. Η νέα παραλία της Θεσσαλονίκης  είναι σε άθλια κατάσταση ανανέωσης και συντήρησης για ποιο λόγο δεν θέλουμε ν α πούμε με σιγουριά, αλλά τι κάνουν οι φωστήρες Αντιδήμαρχοι (μάλλον επειδή είχαν εγκριθεί τα χρήματα μέσα από κάποιο πρόγραμμα), αλλάζουν τη χρήση ενός χώρου όπου τα μικρά παιδιά έκαναν πατινάζ καθώς το πάτωμα ήταν από βιομηχανικό μπετόν και ταίριαζε στο παιχνίδι των παιδιών- γιατί λέει ήταν επικίνδυνο καθώς δεν ήταν οι προδιαγραφές για πατινάζ- και βάζουν πανάκριβα ανοξείδωτα όργανα γυμναστικής για το λαό (για να εξασκείται με γυμναστική και μη πάθει καρδιακά, που τέτοια ρίσκα του τα δημιουργεί η ίδια η πολιτική τους εν μέρη) , όπου μικρά παιδιά έχουν αποκλειστεί τώρα πλέον. Μια καθαρή κίνηση αποπροσανατολισμού από τα σημαντικά προβλήματα του συγκεκριμένου δημόσιου χώρου ή/και ανικανότητας ιεράρχησης πολιτικών προς όφελος της ισότητας.Ας μη μιλήσουμε για τις γειτονιές στην πόλη.

 

… και κατ’ επέκταση μια ανοικτή κοινωνία με ενήλικα άτομα^[33]  Εάν θέλουμε να φερόμαστε σαν ενήλικες θα πρέπει να αισθανθούμε και σαν ενήλικες. Σε μια ανοικτή κοινωνία όλες οι μειονότητες είτε είναι γυναίκες είτε trans είτε εθνικές ή πολιτισμικές, δεν δείχνουν καμία «οντολογική» διαφορά, η οποία να τους εμποδίζει να μπορούν να αφήσουν την ταυτότητα και την ευαισθησία πίσω τους. Δεν επιτρέπεται να ενθαρρύνουμε και να προωθούμε τις ιδιαιτερότητές τους αλλά αντίθετα να τους ενθαρρύνουμε για τις ικανότητες που έχουν στιγμιαία και αντικειμενικά να προφυλαχτούν και να υποστηρίξουν την αστο-πολιτική τους υπόσταση. Και αυτό είναι η υψηλότερη αρετή ενός ενεργού πολίτη. 

Δεν θέλουμε μια πολιτική που να μας λέει «εσείς είστε δυστυχώς αδύναμα άτομα, αλλά εμείς θα κάνουμε τα πάντα για να μη πεθάνετε γρήγορα». Δεν θέλουμε τέτοια πολιτική. Θέλουμε μια πολιτική που να γνωρίζει ότι τα άτομα «οι άνθρωποι, εμείς θα πεθάνουμε έτσι κι αλλιώς(και σαν ενήλικες θα πρέπει  τόσο να το γνωρίζουμε όσο και να μη θεωρούμε παράλογο). Και αφού θα πεθάνουμε  ούτως η άλλως, απαιτούμε να έχουμε  μπροστά μας κάτι που λέγεται ζωή, (μια  αξιοπρεπή ζωή)"

 

Τι χρειάζεται να κάνουμε επιτέλους?  Μια μη ανοιχτή κοινωνία, προωθεί την ανισότητα με ένα τόσο αυτονόητο τρόπο, που πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε τρόπους αντιμετώπισης των κακών φερόμενων σημείων του εαυτού μας. 

Όπως και o Dirie Eribon στο τέλος έγραψε: «Πήγα με την διπλή ελπίδα στο Παρίσι, να ζήσω μία ελεύθερη ζωή σαν ομοφυλόφιλος και να γίνω διανοούμενος»^[34] Ξεκίνησε με τις απαιτήσεις απέναντι στο εαυτό του.

Τώρα πλέον σε μια άνιση κοινωνία πρέπει να αντισταθούμε στη τύχη μας. Πρέπει να αγωνιστούμε πρώτα από όλα ενάντια στους εαυτούς μας για να προσδώσουμε στους εαυτούς μας τις ικανότητες και τα δικαιώματα που έχουν. Δεν μπορούμε όμως να το περιμένουμε αυτό να το κάνουν τα κοράκια και οι ολιγάρχες των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων είτε είναι αριστερές είτε δεξιές, για μας. Αυτές οι ικανότητες και τα δικαιώματα άλλοι τις έχουν αυτόματα. Οι δρόμοι γι’ αυτούς και τις μιμόζες τους είναι ξεκάθαροι και σεσημασμένοι με πινακίδες, εμείς πρέπει να ψηλαφίσουμε για να βρούμε το σωστό δρόμο, ή να πρέπει να βρούμε άλλους δρόμους γιατί αυτοί οι ίδιοι για εμάς δεν είναι ανοιχτοί, να διεκδικήοσυμε τα δικά μας διακιώματα ο καθε ένας. 

Η ερώτηση που τίθεται λοιπόν είναι για να έρθουμε και στο τέλος της δικής μας διερεύνησης. Για να έχουμε μια ίση, ελεύθερη και αλληλέγγυα κοινωνία, πως μπορούμε να το καταφέρουμε αυτό, ή ας θέσουμε το ερώτημα διαφορετικά. Παρατηρώντας τη σημερινή αδιαφορία, για το τι συμβαίνει στο κοινωνικό περίγυρο, αναρωτιόμαστε συγχρόνως τι άτομα είναι αναγκαία να υπάρχουν για να συμβεί κάτι τέτοιο? Πρέπει η κοινωνία να συνταχθεί -αντίθετο από αυτό που είναι σήμερα αλλά το ίδιο που είναι από την άλλη πλευρά του συστήματος αν μπορούμε να το πούμε σύστημα - «δηλαδή από  υπερήφανα, δυνατά, επικίνδυνα άγρια ζώα ή από φοβικά, αδύναμε κατοικίδια ζώα»^[35],  επειδή η ζωή όπως είπε ο Nietzsche είναι άγρια και σκληρή, και μόνο σαν τέτοια μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε.  Δεν χρειάζεται και δεν οφείλει να δημιουργηθούν στη κοινωνία μας συνθήκες επιβίωσης σαρκοβόρων ζώων όπως σήμερα εν μέρει γίνεται.

Είθε να έχουμε μια αγωγή και μια συμπεριφορά απέναντι  στο διπλανό μας, σαν να είμασταν δυνατά και ‘επικίνδυνα’ όντα, τα οποία όμως όχι μόνο να μπορούν να προκαλούν πόνο στον άλλο αλλά να αντέχουν και τον πόνο που θα τους προκαλούν άλλοι. Αυτό είναι το στοίχημα της δίκαιης επιβίωσης και διαβίωσης. Οταν όμως κυβερνήσεις συμπεριφέρονται απέναντι στον πληθυσμό και σε ομάδες πληθυσμού σε μειονότητες και σε περιορισμένες κοινωνικές ομάδες σαν να είναι παιδιά ή κατοικίδια ζώα, τότε ξεκινούν οι δυσαρέσκειες και η αγανάκτηση μεταξύ τους. Η λογική συνέπεια μετά  είναι να βάλεις τις ομάδες τις μειονότητες σε κλουβιά για να προστατέψεις τους μεν από τους δε. 

Και φυσικά εάν πάμε και ιστορικά προς τα πίσω αλλά και αν είμαστε παρατηρητικοί σήμερα θα δούμε ότι αυτοί που φωνάζουν για αστυνόμευση, ρυθμίσεις απαγορεύσεις και γραφειοκρατικές κανονικότητες είναι ‘σοσιαλοδημοκράται’, άνθρωποι της τέχνης, των γραμμάτων και του πολιτισμού, οι νομίζοντες  ίδιον εαυτόν αριστερόν, ‘εκσυγχρονισταί’  και φυσικά νέα υβρίδια  ελληνικής μεσοαστικής οικογένειας με προνόμια etc. etc. που θεωρούν ότι μόνο μέσω της στυνόμευσης μπορεί να εξασφαλιστεί το δικό τους ελάχιστο κουλτουριάρικο επίπεδο και η κοινωνική και ατομική ασφάλειά τους 

Ποτέ δεν βγήκαμε να φωνάξουμε ενάντια στη πολιτική των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, ενάντια στη μόλυνση της αστικής ατμόσφαιρας (για τα παιδιά μας που επέρχονται σαν γενεά)  ενάντια στη διάλυση των μέσων μαζικής μεταφοράς. Όχι, γι’ αυτά είναι το κράτος στη θέση του να τα ρυθμίσει για μας. Δεν μπορούμε να τα βάλουμε μαζί με τέτοιους θεσμούς και φορείς, και εάν θα μπορούσαμε θα χρειαζόταν πολύ ενέργεια, μαζικότητα.^[36] Εξ άλλου αυτά δεν δίνουν αδρεναλίνη στη χαμένη μας ταυτότητα. Αλλά απέναντι στο τσιγγάνο, τον trans και τον καντινιέρη, εκεί μας παίρνει ο εκπαιδευτικός ναρκισσισμός μας να βγούμε από πάνω και να καλέσουμε την αστυνομία ή να προσβάλουμε υψώνοντας τη φωνή και σίγουρα κάποιοι και τον δείκτη τους. Θα μπορούσαμε σαν άνθρωποι που συμμετέχουμε στη ζωή μιας πόλης να παίρναμε και εμείς τα ποδήλατά μας και να ποδηλατούσαμε επάνω στα πεζοδρόμια που έχουνε οι καταστηματάρχες παράνομα τα τραπεζάκια. Ίσως τότε κάτι θα κατανοούσαν ?

Ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα στις 7/5/2018,  όταν 8 άτομα ποδηλατιστών στη Θεσσαλονίκη πήγαν στο ΔΣ της Δευτέρας να παραδώσουν ένα ψήφισμα για τη  βιώσιμη ποδηλατοκίνηση. Μια διμοιρία ΜΑΤ μαςπερίμενε στην είσοδο του Δημαρχείου. Οι εκσυγχρονιστές αριστεροί, οι της τέχνης και του πολιτισμού είναι αυτοί που αμέσως φωνάζουν τον κατασταλτικό μηχανισμό για απομάκρυνση τυχών  ενοχλητικών στοιχείων από το campus του Δημαρχείου και γενικότερα από κάποιο Δημόσιο χώρο.  Ενώ ένα άλλος μιμόζας  και παρασιτικό κολλητήρι, του «papal conclave» πρόλαβε και ξεστόμισε: « Δεν μπορείτε να μπείτε στην αίθουσα του ΔΣ, συνεδριάζουν».^[37]  Φανταζόμαστε λοιπόν όταν έχουν έρθει στο στάδιο να υπογραμμίζουν αυτό σε ένα πολίτη, μη λαμβάνοντας υπόψη τις νομικές συνέπειες που θα μπορούσε να έχει αυτό που είπε για αυτόν, ποιο στάδιο αποσύνθεσης έχει έρθει η κοινωνία στη χώρα μας μέσω της πολιτική.^[38] 

Ηγεμονία και θεσμική παράνοια.Τα παραπάνω είναι ένα είδος εξειδικευμένου υπερπροσδιορισμού  του υποκειμένου που κάνει ικανό μια εχθρότητα να γίνεται πλέον ηγεμονική. Με την αίσθηση – ή τουλάχιστον την υπόσχεση- της απελευθέρωσης από τα γι’ αυτούς αρνητικά πράγματα,  συμβάλλουν στην εφαρμογή και  εγκατάσταση περιοριστικών μέτρων και ρυθμίσεων και καταφέρνουν τους ίδιους τους εαυτούς να «στέψουν» σαν την ίδια τους γραφειοκρατία, όπως “οι κληρικοί” του Nietsche”.^[39] 

Παρατηρούμε δηλαδή την παραγωγή μιας θεσμικής παράνοιας σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας, προκαλώντας με εικόνες ατελείωτων αδύναμων, τελείως αβοήθητων θυμάτων, και συγχρόνως απαιτούν άμεσα μέτρα χωρίς να σταθμίσουν ή να συζητήσουν το μέγεθος ή την καταλληλόλητα των μέσων.^[40] Σε κάποιους χώρους είναι ανίκανοι και γι’ αυτό. Η παράνοια αυτή στέφεται ιδιαίτερα λαμπρά σαν παράδειγμα και στο θέμα της νέας παραλίας στη Θεσσαλονίκη  και στο θέμα της ζήλειας μεταξύ ζευγαριών-«συντρόφων». Από την μια φαίνεται η ζήλεια να είναι ένα αυξημένο πάθος για το πολυαγαπημένο πρόσωπο, όμως αληθινά ο/η ζηλιάρης/α σύντροφος  προτιμάει  να ασχοληθεί με  τη ζήλεια του/της  παρά με την αγάπη του/της και το αγαπημένο του/της πρόσωπο. Ακριβώς μιας τέτοια εχθρότητα  με αγανάκτηση μαζί  δεν οδηγεί στην ισότητα αλλά γίνεται ένα εμπόδιο στο δρόμο για την ισότητα. Έτσι και ο Νίτσε το είδε ξεκάθαρα: «Το δικαίωμα στη γη είναι ο αγώνας ενάντια στα (κάθε είδους) αντανακλαστικά (reaktive) ^[41,42]συναισθήματα»^[43]. Αλλά  και ιστορικά βλέπουμε στο όνομα της προόδου και της ανθρωπιάς μετά τη κατάργηση του εμπορίου  σκλάβων,  Βέλγοι Άγγλοι, Ολλανδοί αρχίζουν και καταλαμβάνουν τις δυτικές και ανατολικές ακτές της Αφρικής όπου συνωστιζόταν όλος ο πληθυσμός πλέον. Ξεκινά η αποικιοκρατία και το μοντέρνο σκλαβοπάζαρο πλέον στις χώρες προέλευσης των Αφρικανών. 

Προσπάθεια ενός ενήλικου επίλογου  Πως μπορεί μια κοινωνία να απελευθερωθεί από μια τέτοια παράνοια και να μεταβεί σε άλλες λιγότερο έμφοβες μορφές αγωγής και εξέλιξης  του υποκειμένου αλλά και λιγότερο φορτισμένες με κοινωνική εχθρότητα? 

Ίσως σε αυτό που ο Sennett διέκρινε και εξήγησε θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία. Η επαναφορά της δημόσια σφαίρας σε δημόσιο ρόλο και όχι σε ιδιωτικό.^[44] Αποτελεί ίσως ηθική και πολιτική υποχρέωση να διαχωρίσουμε πλέον τους ιδιώτες και το δημόσιο ρόλο τους. 

Το πλέον αποφασιστικό πολιτικό ερώτημα στο εγγύς μέλλον θα είναι, με ποιο τρόπο η αγανάκτηση και η απόγνωση των πολιτών λόγω της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που καταργεί κάποιο στοιχειώδες ανθρώπινο βιοτικό επίπεδό και ρίχνει μεγάλες μάζες του πληθυσμού σε λιτότητά και φτώχεια, θα μπορέσει  να συναντήσει ή να βρει μια έκφραση και μάλιστα μια διαφορετική από αυτή που προσδίδεται από την άκρα δεξιά και όλα τα λαϊκίστικα κόμματα, αλλά ακόμα και τη σημερινή ψευτοαριστερά. Και εδώ θα παίξει σημαντικό ρόλο η αναβαθμισμένη γλωσσική επικοινωνία στην αντιμετώπισή τέτοιων ακραίων θέσεων εκμετάλλευσης και εμπορευματοποίησης για κομματικούς σκοπούς της φτωχοποίησης από λαϊκιστές και ‘άλλου’. Η θέση, δεν μιλώ με άκρα δεξιούς ή λαϊκιστές ή φασίστες υποβαθμίζει την τυχόν διαδικασία ενηλικίωσής μας. 

Ίσως θα πρέπει να βρεθεί μια πολιτική δύναμη ή να συσταθεί μια τέτοια  που να κάποια έχει στοιχεία όπως από αυτά τα κινήματα και τις πρωτοβουλίες όπως „Occupy Wall street“, „Los Indigados“, „nuit debou^[45]“, „La France insoumise^[46]“. Διότι σε κάθε άλλη περίπτωση εάν δεν γίνει αυτό -και τονίζουμε ότι μπορεί να αρκούν κάποια στοιχεία μόνο και δεν περιμένουνε τον τέλειο οργανισμό-, τότε: 

        Ι)τα λαϊκίστικα και άκρα δεξιά κινήματα και κόμματα θα επικρατήσουν στον αγώνα για πολιτική επιβίωση με ότι αυτό συνεπάγεται. Γιατί  η άκρα δεξιά και ο λαϊκισμός τι κάνει? Τα προφανή και εύλογα ενδιαφέροντα των συνεχώς φτωχοποιημένων ομάδων πληθυσμού και οι οποίες μεγιστοποιούνται συνεχώς, των οποίων τα προβλήματα οι σοσιαλδημοκράτες,  αριστεροί αλλά και όλα τα συστημικά κόμματα μέχρι σήμερα είτε αρνήθηκαν ότι υπάρχουν είτε προσπαθούσαν να συμβιβαστούν με αυτά, θα προσπαθήσουν, εσφαλμένα βεβαίως, να τα θεωρήσουν σαν δική τους ευθύνη προς διεκπεραίωση και λύση τους για να πάρουν τους συγκεκριμένους  πολίτες  με το μέρος τους. 

       ΙΙ) Η άλλη δυνατότητα είναι οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις  μέσα από το επικοινωνιακό θέατρο μαριονέτας με τη στήριξη των «κροκόδειλων» της άκρας δεξιάς που όταν ανοίγει η αυλαία τους εμφανίζονται  π.χ. οι  νεότεροι  απατεώνες, όπως  «συντηρητικοί (σικ) χριστιανοί ορθόδοξοι», οι  «δεξιοί χριστιανοί», οι «δεξιοί λαϊκιστές» , οι «δεξιοί φιλελεύθεροι», οι «δεξιοί», οι  «άκρα δεξιοί», οι «δεξιοί ριζοσπάστες» και θα τολμήσουμε να αναφέρουμε και αριστερό-διεθνιστές, αριστερόεσωτεριστές (νέα φυλή απατεώνων), αριστεροηδονιστών ή/και ότι άλλο τρέχει γύρω από τις δεξιές πτέρυγες, να κρατηθούν στην εξουσία. 

      ΙΙΙ) Η τρίτη δυνατότητα να παραμείνει μια δήθεν σοσιαλδημοκρατική-ψευτοαριστερή κυβέρνηση στην εξουσία -και εδώ- με μια παλέτα νεότερων δήθεν αριστερών απατεώνων, οι οποίοι να εκπληρούν τα νεοσυντηρητικά και νεοφιλελεύθερα οικονομικά προγράμματα, προς όφελος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού Καπιταλισμού, καθώς βγήκε ο 'Μαρξιστικός καπιταλισμός΄ από τη τελευταία κρίση του επιτυχώς πάλι.

Σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες πράσινοι και οι λεγόμενες μέχρι προσφάτως  αριστερές δυνάμεις μιας χώρας συνήθως είχαν και έχουν πολιτική επιτυχία διότι εφάρμοσαν κατά γράμμα τα οικονομικά προγράμματα των νεοσυντηρητικών και νεοφιλελεύθερων εχθρών τους. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ των δύο αυτών πολιτικών πεδίων στην οικονομική πολιτική σε γενικότερο πλαίσιο. Όσο αφορά δε τους συνοδευτικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς τάξης του μεταμοντερνισμού δε, οι αριστερές πολιτικές δείχνουν ανελέητο πάθος για κανονικότητα και ρύθμιση του δημόσιου βίου  -σύμφωνα με τα δικά τους βιασμένα πρότυπα- μέσω αστυνόμευσης. Ας συγκρίνουμε τη δραστηριότητα της αστυνομίας στην χώρα μας πριν το 2015 από την μια,  το 2017/2018 από την άλλη πλευρά. Παράλληλα να φέρουμε σε σχέση αυτή την αλλαγή και την αλλαγή του νόμου της αστυνομίας σε Ευρωπαϊκό κράτος,  σε ένα βαθύ συντηρητικό ομοσπονδιακό κρατίδιο της Γερμανίας,  τη Βαυαρία^[47]. Εκεί θα δούμε τις περισσότερες ομοιότητες.

Ας ανατρέξουμε σε αυτό που είχε πει ο B. Brecht, ότι «ο Κομμουνισμός είναι η μέση οδός»^[48]. Μία κυρίως πάνω σε αξίες ισότητας και δικαιοσύνης λειτουργούσα πολιτική δύναμη θα μπορούσε να ονομαζόταν αριστερά, εάν θα αναγνώριζε σήμερα όσο ποτέ άλλωστε το καθήκον να υπερασπιστεί και να επανιδρύσει αυτό το μέρος του κοινωνικού μεσαίου χώρου, ο οποίος δεν αποτελείται μόνο από την σημερινή Ευρωπαϊκή και σήμερα σταδιακά  υπό εξαφάνιση βρισκόμενη αστική τάξη αλλά από τον εν δυνάμει χώρο που είναι για όλους διαθέσιμος και προσβάσιμος. Αυτός ο χώρος θα δημιουργήσει ένα και μοναδικό κέντρο δυναμικής στη κοινωνία, στην οποία θα μπορεί να  διαπραγματεύεται και να παράγει την ισότητα, χωρίς την οποία δεν νοείται Δημοκρατική διαδικασία και Δημοκρατία.

Ο νεοφιλελευθερισμός καταστρέφει κάθε ίχνος αυτογνωσίας των ανθρώπων, ότι το υποκείμενο είναι ώριμος/ενήλικος πολίτης και συγχρόνως καθιερώνει την διαφορετική αντίληψη του κάθε ενός άλλου, αποκλειστικά σαν απειλή,  ταραχοποιό , ενοχλητικό. Εάν δε δεν λάβουμε υπόψη μας τον τριγωνισμό^[49], που μορφοποιείται με την παρουσία της ευγένειας σαν τρίτο φαινομενικό πρόσωπο στην επικοινωνία με τους άλλους, τότε θεωρείται το υποκείμενο και „κλέφτης της απόλαυσης.“ 

Για να ανταπεξέλθεις στη ζωή και να πετύχεις την εσωτερική σου ειρήνη χρειάζονται λογική και θάρρος . Για να αγιάσεις στη ζωή απαιτεί την αποθράσυνση - και μια άλλη ολοκληρωμένη κατανόηση της λογικής^[50]. Σε όλα αυτά τα μικρά ασήμαντα πράγματα και πρακτικές, ο νεοφιλελευθερισμός καλεί να γίνει εκκαθάριση^[51]. 

Και δεν θα παραλείψουμε όσο και υπερβολικό να διαβάζεται: 

 ”L i b e r t é  -  É g a l i t é  - F r a t e r n i t é”

 

[32] Hughes, Geoffrey., Political correctness, A History of semantics and Culture, Malden M.Α et al.: Wiley-Blackwell, 2010, σ 12.

[33] Βλέπε Pfaller. Robert., (2018) σ. 60-63

[34] Eribon, Didier., Rückkehr nach Reims, 2017, Verlag Surkamp, σ. 223

[35] Βλέπε Pfaller. Robert., (2018) σ. 138

[36] Βλέπε σήμερα τη μαζικότητα των λεγόμενων και αυτοαποκαλούμενων αριστερών και σοσιαλοδημοκρατών. Οι άκρα δεξιοί κατεβάζουν σε χρόνο dt 40.000 άτομα για το όνομα Μακεδονία, ο ΠΑΟΚ 10.00 άτομα για το ντέρμπυ  της ντροπής με τον Ολυμπιακό τον ποδοσφαιρικά ταξικό εχθρό.

[37] Εδώ φυσικά γελάς για την ημιμάθεια  και την αφέλεια του αλλά από την άλλη σε πιάνει θυμός για το θράσος του.

[38] Εγώ σαν Δήμαρχος – που ποτέ θα γινόμουν, κάνω μια υπόθεση εργασίας όμως- δεν θα φώναζα  να έρθουν τα ΜΑΤ να αντιμετωπίσουν του ποδηλάτες ακόμα και αν αυτοί ήταν 100. Τι θα μπορούσαν οι ποδηλάτες να καταφέρουν για να αναγκαστεί η κρατική μηχανή να κινητοποιηθεί. Γνωρίζοντας ότι ένας από τους υπευθύνους του οργάνου ποδηλατιστών είναι αρκετά έως και υπερβολικά συναινετικός και ενάντια σε οποιαδήποτε βία. Δεν έχει συμβεί αυτό σε προηγούμενες κυβερνήσεις κεντρικής εξουσίας και ΤΑ όσο αφορά τους ποδηλάτες.

[39]Βλέπε. Hubertus Mynarek., Nietzsche über, Kirche, Priester, Theologen. http://www.kirchenopfer.de/profmynarekspricht/friedrichnietzscheueberkirche/friedrichnietzscheueberkirche.html, Τελευταία πρόσβαση μου 8/5/2018. Επίσης: «Von nun an sind alle Dinge des Lebens so geordnet, dass der Priester überall unentbehrlich ist; in allen natürlichen Vorkommnissen des Lebens, bei der Geburt, der Ehe, der Krankheit, dem Tode, gar nicht vom Opfer (‚der Mahlzeit‘) zu reden, erscheint der heilige Parasit, um sie zu entnatürlichen: in seiner Sprache zu ‚heiligen‘ ... Denn dies muss man begreifen: jede natürliche Sitte, jede natürliche Institution (Staat, Gerichtsordnung, Ehe, Kranken- und Armenpflege), jede vom Instinkt des Lebens eingegebene Forderung, kurz alles, was seinen Wert in sich hat, wird durch den Parasitismus des Priesters (oder der ‚sittlichen Weltordnung‘) grundsätzlich wertlos, wert-widrig gemacht: es bedarf nachträglich einer Sanktion - eine wertverleihende Macht tut not, welche die Natur darin verneint, welche eben damit erst einen Wert schafft ... Der Priester entwertet, entheiligt die Natur: um diesen Preis besteht er überhaupt».

[40] Βλέπε Pfaller, R., (2018), σ 139.

[41] Reaktive συναισθήματα χρησιμοποιούν το θέμα της ισότητας σαν δήθεν φαινόμενο προκειμένου να προσδώσουν σε μια αδυναμία μια παραπλανητική αίσθηση εξουσίας μέσα από μια φαινομενική από μόνη της έγκυρη ή εξωπραγματική, όπως είναι (συνήθως) και οι πάγιες απαιτήσεις για τη δικαιοσύνη. Μόνο πάνω σε  active συναισθήματα βασίζεται η δικαιοσύνη. Το active συναίσθημα της δικαιοσύνης  τουναντίον υπάρχει στην εξαίρεση ύψιστης προσωπικής δύναμης που δείχνει ακόμα και απέναντι  σε μια εξωτερική αδυναμία.

[42] Friedrich W. Nietzsche, Genealogie der Moral, s. 31.  http://hfrudolph.bplaced.net/Material/GenalogiederMoral.pdf

[43] Βλέπε: Karl Jaspers., Nietzsche: Einführung in das Verständnis seines Philosophierens, 1981, Berlin-New York, σ. 207

[44] Thomas Breitner., Kommentar zu: Richard Sennett „Verfall und Ende des öffentlichen Lebens. Die Tyrannei der Intimität“, HS 1 HF Soziologie (FS 1), NF Kognitionsw. (FS 1), NF BWL (FS 1), Datum der Abgabe: 11.02.1999

^[45] https://en.wikipedia.org/wiki/Nuit_debout

^[46] https://en.wikipedia.org/wiki/La_France_Insoumise

[47] Εδώ πλέον η αστυνομία, θα μπορεί να στέλνει E-mail με το όνομα κάποιου, θα μπορεί να ελέγχει τα  chats στο WhatsApp, θα μπορεί να φέρει μαζί της χειροβομβίδες, θα μπορεί να ξεσκονίζει τις φωτογραφίες σου στο cloud, θα μπορεί να σε έχει στα κρατητήρια για 3 μήνες και να μη σου επιτρέπει δικηγόροι.

^[48] Bertolt, Brecht., Der Kommunismus ist da s Mittlere, Brecht heute, Politische Gedichte, Neues Leben, S. 72. 

^[49] Interview για την εβδομαδιαία Αυστριακή εφημερίδα  «die Furche»   με τον καθηγητή Prof. Robert Pfaller (Wien, 10. März 2011), Christian Fischill. Ζήτω ο αόρατος τρίτος. Σχετικά με την ευγένεια, φαντασίωση και τη μικρή ευτυχία να χαϊδέψεις μια γάτα… σ. 3. http://www.fischill.com/download/fischill_interview_Pfaller.pdf

^[50] Johannes B. Bucej.,  Seelenruhe: Philosophisch zur inneren Mitte finden, 2014. https://books.google.no/books?id=oTbfAwAAQBAJ&pg=PT126&lpg=PT126&dq=George+Bataille+allt%C3%A4gliche+Heilige&source=bl&ots=MJr4Cjy7xZ&sig=bFO5u0yE2MIxF9RiaoLlTsywR6I&hl=el&sa=X#v=onepage&q&f=false. Τελευταία πρόσβαση μου 11/05/2018.

^[51] R. Pfaller., (2018), σ. 204

Συνολικό εξωτερικό κόστος κινητικότητας σε μια χώρα. Διάβασμα σε 1'

Συνολικό εξωτερικό κόστος και επιπτώσεις της κινητικότητας σε μια ηπειρωτική χώρα (παράδειγμα η Ελβετία).
Αν λάβουμε υπόψη την παλαιότητα των μεταφορικών μέσων (ιδιωτικών και δημοσίων), την έλλειψη σιδηροδρομικού δικτύου και τις θαλάσσιες μεταφορές στην Ελλάδα που δεν έχει σε τέτοιο βαθμό η Ελβετία, μπορούμε να φανταστούμε  τις αρνητικές επιπτώσεις σε περιβάλλον και υγεία και στη χώρα μας. Σίγουρα σε μια έρευνα για την Ελλάδα θα συμβάλλουν και άλλοι παράγοντες για τον καθορισμό του κόστους ώφελους  της κινητικότητας. Προς το παρόν μπορούμε να έχουμε μια εικόνα σε πόσο % συμβάλλει ο ιδιώτης σαν χρήστης για την κάλυψη των  δαπανών και εξόδων των αρνητικών επιπτώσεων της κυκλοφορίας και των μεταφορών.
Τη περιβαλλοντική παιδεία δεν την λαμβάνουμε υπόψιν. Θεωρούμε ότι είναι παρόμοια σαν υπόθεση εργασίας.
Η κυκλοφορία και η κινητικότητα προκαλούν ορισμένες κόστη-δαπάνες αλλά έχουν και οφέλη. Μέρος αυτών είναι άμεσα αντιληπτό από τους χρήστες της κυκλοφοριακής υποδομής: ή ως έξοδο για τη βενζίνη και το εισιτήριο τρένου ή σαν όφελος της δυνατότητας που τους δίνεται να φτάσουν στην εργασία άνετα με αυτοκίνητο ή  με τρένο. Καταβάλλοντας εισιτήρια για βενζίνη ή τρένο, οι χρήστες των κυκλοφοριακών υποδομών κινητών και ακίνητων πληρώνουν μέρος των εξόδων  που δημιουργούν με τη χρήση των υποδομών κινητικότητας τους. Υπάρχουν όμως επίσης και δαπάνες που προκαλούνται από την κινητικότητα αλλά δεν αντικατοπτρίζονται στην τιμή της κινητικότητας. Αυτά τα αποκαλούμενα εξωτερικά κόστη είναι το αποτέλεσμα φθορών,ζημιών καταστροφών στο περιβάλλον, ατυχημάτων και υγείας. Αυτά καλύπτονται από τρίτους, το ευρύ κοινό ή/και τις μελλοντικές γενιές.


Όποιος θέλει να ενημερωθεί αναλυτικότερα σχετικά αναφέρουμε διάφορες πηγές σε Γερμανό- Γαλλό- Ιταλό- Αγγλόφωνη βιβλιογραφία: (Εισέρχεστε σε ένα σύνδεσμο και επιλέγετε επάνω δεξιά τη γλώσσα).

Externe Kosten und Nutzen des Verkehrs in der Schweiz (PDF, 2 MB, 01.07.2018)Strassen-, Schienen-, Luft- und Schiffsverkehr 2015

Externe Effekte des Verkehrs 2015 (PDF, 2 MB, 27.06.2018)Aktualisierung der Berechnungen von Umwelt-, Unfall- und Gesundheitseffekten des Strassen-, Schienen-, Luft- und Schiffsverkehrs 2010 bis 2015

Externe Effekte des Verkehrs 2010 (PDF, 10 MB, 17.12.2014)Monetarisierung von Umwelt-, Unfall- und Gesundheitseffekten - Schlussbericht

Staukosten Schweiz 2015 (PDF, 1 MB, 06.06.2018)Schlussbericht

Empfehlungen zur Festlegung der Zahlungsbereitschaft für die Verminderung des Unfall- und Gesundheitsrisikos (Value of statistical life) (PDF, 379 kB, 28.03.2017)

Value of Statistical Life (VOSL): Empfohlener Wert der Zahlungsbereitschaft für die Verminderung des Unfall- und Gesundheitsrisikos in der Schweiz (PDF, 239 kB, 16.10.2018)

Die Nutzen des Verkehrs: Synthese der Teilprojekte (PDF, 261 kB, 10.01.2007)

Die Nutzen des Verkehrs – Teilprojekt 1: Begriffe, Grundlagen und Messkonzepte (PDF, 542 kB, 27.10.2006)

Die Nutzen des Verkehrs – Teilprojekt 2: Beitrag des Verkehrs zur Wertschöpfung in der Schweiz (PDF, 699 kB, 27.10.2006)

Die Nutzen des Verkehrs – Teilprojekt 3: Erreichbarkeit und regionalwirtschaftliche Entwicklung (PDF, 531 kB, 27.10.2006)

Die Nutzen des Verkehrs – Teilprojekt 4: Netzwerkexternalitäten (PDF, 165 kB, 27.10.2006)

Φάρμακα στα λύματα σε θεραπευτικές δόσεις στα ζώα, Διάβασμα σε 0,5’

Μελέτη: Τα φάρμακα από τα λύματα φθάνουν σχεδόν τις θεραπευτικές δόσεις και σε ζώα
Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου 2018 / dpa  Διάβασμα σε 1’

Μελβούρνη / Αυστραλία - Πολλά φάρμακα δεν μεταβολίζονται στο σώμα, καταλήγουν στα ούρα και στα κόπρανα μετά  στα λύματα και από εκεί στη φύση. Αυστραλοί ερευνητές ανίχνευσαν 69 από τις 98 ερευνηθείσες ουσίες σε παραποτάμια οικοσυστήματα. Σε μερικά ζώα στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας θα μπορούσε, σύμφωνα με μια έκθεση στο περιοδικό Nature Communications (2018; doi: 10.1038/s41467-018-06822-w) να φτάσουν σχεδόν θεραπευτικές δόσεις?

Η λύματα μιας μεγάλης πόλης είναι μια εικόνα για τα φάρμακα που λαμβάνονται από τους κατοίκους τους. Εάν οι μονάδες επεξεργασίας λυμάτων δεν καταφέρουν να απομακρύνουν τις ουσίες, τότε απελευθερώνονται στο περιβάλλον. Erinn Richmond από την Cary Ινστιτούτο Οικοσύστημα Σπουδών στη Μελβούρνη και οι συνάδελφοί του μπόρεσαν και βρήκαν υπολείμματα σε έξι μικρότερα ποτάμια κοντά Μελβούρνη αλλά ακόμα και σε απομακρυσμένα  ποτάμια . 

Οι ιατρικές δραστικές χημικές ουσίες αρχικά απορροφώνται από τις προνύμφες των εντόμων. Από εκεί εισέρχονται στο σώμα των αραχνών και άλλων αρπακτικών. Σε κάθε στάδιο της τροφικής αλυσίδας, κάποιες ουσίες συσσωρεύονται. Στις προνύμφες των μυγών Caddis που αναπτύσσονται στο νερό του ποταμού, ανιχνεύθηκαν όχι λιγότερα από 69 δραστικά συστατικά. Μεταξύ αυτών ήταν και το αντιμυκητιακό Κλοτριμαζόλη, η αντικαταθλιπτική Βενλαφαξίνη και Σιταλοπράμη, το Betablocker Μετοπρολόλη και η υπολιπιδαιμικά Φαινοφιμπράτη.

Σχόλιο: Η φτώχεια δεν είναι sexy. Διάβασμα σε 1 ‘

Η φτώχεια δεν είναι sexy

Christian Baron

Διάβασμα σε 1 ‘ THS 19112018

Άστεγος στη Θεσσαλονίκη

Άστεγος σε σταθμό Μετρό του Βερολίνου picture alliance / dpa

Η πόλη του Ντόρτμουντ στη Γερμανία μοιράζει κλήσεις παραβατικής συμπεριφοράς  σε άστεγους, και το Βερολίνο πετάει τους  άστεγους από τους σταθμούς του μετρό. Και οι δύο περιπτώσεις αγγίζουν το ζήτημα σχετικά για το πως μια κοινωνία ασχολείται με και συμπεριφέρεται στους αδύναμους. Τι είναι να χειρότερο να παγώσεις μέχρι να πεθάνεις ή να πέσεις στις ράγες του τραίνου? Ο Οργανισμός αστικών συγκοινωνιών του Βερολίνου (ΟΑΣΒ) είναι μάλλον της γνώμης ότι η τελευταία λύση είναι η φρικαλεώτερη.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα του ο ΟΑΣΒ σε εξωτερικές θερμοκρασίες κάτω από δύο βαθμούς άνοιγε το βράδυ κάποιους σταθμούς για τους άστεγους. Επειδή αρκετοί άστεγοι είχαν πέσει στις ράγες τα τελευταία χρόνια αποφάσισαν να κρατήσουν αυτό το χειμώνα τους σταθμούς κλειστούς, δήλωσε ο επικεφαλής του ΟΑΣΒ Sigrid Nikutta. Η στο Βερολίνο Αντιδήμαρχος  Κοινωνικής Πολιτικής Elke Breitenbach (από τους Αριστερούς) θέλει να ανοίξει ένα από δεκαετία εγκαταλελειμμένο τούνελ για πεζούς στην πλατεία Alexander Platz για τους άστεγους. Πρώτα θα πρέπει να γίνουν κάποιες ανακαινίσεις όμως εκεί.  Η πτώση της θερμοκρασία δεν ήρθε ξαφνικά για τη περίοδο αυτή. Παρόλα’ αυτά  και το Δημοτικό Συμβούλιο  δεν έχει καταφέρει να διασφαλίσει, ότι κανείς δεν θα μείνει έξω. Τώρα και οι σταθμοί  είναι κλειστοί και η εθελοντική βοήθεια των πολιτών ενάντια στο ψύχος  τρέχει πίσω καλύψει τος αμέλειες της πολιτικής.

Ενώ στην πρωτεύουσα της χώρας, μετά από όλα αυτά, τίθεται το ζήτημα, κανείς εξ’ αιτίας έλλειψης στέγης να  μην οδηγηθεί στο θάνατο, στη πόλη του Ντόρτμουντ  έχει σημάνει συναγερμός για ‘επίθεση’ ενάντια στους άστεγους ανθρώπους. Σύμφωνα με πληροφορίες του WDR υπήρξαν  φέτος 265 φορές  «προειδοποιήσεις», από 20 ευρώ  σε κάθε άστεγο,  επειδή η πόλη της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας δεν θέλει πλέον να ανεχτεί, ότι οι άνθρωποι μένουν στους δρόμους. Όποιος λοιπόν δεν μπορεί να πληρώσει την ποινή ή δεν θέλει, μπορεί να καταλήξει στη φυλακή.

 

Γιατί ζουν τόσα πολλά άτομα χωρίς στέγη πάνω από τα κεφάλια τους;

Οι λέξεις με τις οποίες η Beate Siekmann απάντησε στην κριτική αυτής της Law-And-Order- λογικής δίνουν έναυσμα για να αναρωτηθεί  κάποιος  βαθύτερα . Είμαστε πλέον υποχρεωμένοι να δράσουμε, εάν υπάρχουν καταγγελίες από τη γειτονιά, δήλωσε η επικεφαλής του Γραφείου Κοινωνικής Τάξης του Ντόρτμουντ. Πουθενά στην καθημερινή ζωή δεν δείχνουν οι άνθρωποι τη τέχνη τους για να απωθούν  πραγματικές καταστάσεις όσο όταν εκδηλώνονται απέναντι σε άστεγους. Μπορούν να φαίνονται παντού, στις μεγάλες και μικρές πόλεις και παρόλα αυτά δεν υπάρχει βιώσιμη συζήτηση στην πολιτική ή στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με το γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι ζουν χωρίς στέγη πάνω από τα κεφάλια τους.Η αδιαφορία είναι δεδομένη, δεδομένου ότι πολλοί βασίζονται στα κοινωνικά συσσίτια και παντοπωλεία και γενικότερα στον εθελοντισμό των πολιτών και στα ενοχοποιητικά συναισθηματα που τους περιτιγυρλιζουν

Οι εφημερίδες, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση είναι απρόθυμες να αναφερθούν γιατί το θέμα δεν είναι αρκετά "σέξι". Στην περίπτωση της πολιτικής τα πράγματα είναι ήδη πιο περίπλοκα. Διότι προφανώς αυτό είναι ένα πρόβλημα δημοκρατίας. Ποιοι άνθρωποι  έστω και με ελάχιστη  εμπάθεια δεν ενδιαφέρονται αν κάποιος παγώσει ή όχι; Αλλά οι άστεγοι είναι ως επί το πλείστον μη ψηφοφόροι. Αυτό τους βάζει εκτός πεδίου των αξιωματούχων. Στην καλύτερη περίπτωση, πιστεύουν ότι οι άστεγοι δεν πεθαίνουν εξαιτίας της έλλειψης στέγης. Αυτό θα ήταν εξαιρετικά "σέξι" για τον τύπο. Ένα αντίστοιχο σκάνδαλο θα έβλαπτε την εικόνα της πολιτικής - ειδικά εάν ο Αντιδήμαρχος κοινωνικής πολιτικής ανήκει σε ένα αριστερό κόμμα, όπως συμβαίνει στο Βερολίνο.

Επιπλέον, η έλλειψη στέγης συχνά ερμηνεύεται ασυνείδητα ως ατομική παραβατική συμπεριφορά. Απλά κάνουμε ένα οικοδόμημα από αυτή τη κοινωνική εξαθλίωση.  Όποιος λοιπόν  πλέον δεν μπορεί να  συμβάλλει στο κοινωνικό προϊόν, πρέπει να υπολογίζει στη συντριβή, έτσι είναι η λογική. Αυτό μειώνει περαιτέρω την «Sexyness» του θέματος και κολλάει  στους αστέγους όσο αφορά το θέμα της ευαισθησίας του πολίτη απέναντι τους, ένα ηθικό μειονέκτημα. Το μοιράζονται μαζί  με τους λεγόμενους οικονομικούς πρόσφυγες. Και αυτό τους διαχωρίζει από τους πρόσφυγες του πολέμου, οι οποίοι στην κοινωνική αντιπαράθεση εμφανίζονται  διακριτικά χωριστά , δίπλα από παιδιά,  ηλικιωμένους ή άρρωστους, ως η μόνη ομάδα που μπορεί νόμιμα να περιμένει στήριξη από το κράτος.

 

Η απλή κοινωνική ψυχολογία του καπιταλισμού

Ένας νεαρός πρόσφυγας με το smartphoneστο χέρι  ανάβει τα αίματα του λαού, ενώ ένα υποσιτισμένο παιδί τυλιγμένο σε κουρέλια μαλακώνει τη ψυχή τους. Όποιος παρατηρήσει ένα άστεγο υπό την επήρεια  αλκοόλ  και να μυρίζει επι πλέον(χαρακτηριστικό της dekadence) να ζητά χρήματα πιθανόν δεν θα κάνει κίνηση να ανοίξει το πορτοφόλι του. Εν αντιθέσει κάθε άλλος, μπορεί να υπολογίζει σε μια ήπια βοήθεια, εάν μοιάζει σαν να είχε βγει μόλις από ένα μυθιστόρημα του Charles Dickens.

Αυτοί που μερικές φορές μιλούν με άστεγους γρήγορα μαθαίνουν γιατί τόσοι πολλοί από αυτούς έχουν ένα σκυλί. Εκτός από ασφάλεια απέναντι σε επιθέσεις ακροδεξιών και νεοεθνικιστών το πιο σημαντικό, βέβαια είναι να έχουν ένα πιστό και ζεστό σύντροφο μαζί τους κάτι που δεν τους δίνει η σημερινή κοινωνία. Αλλά είναι επίσης και αυτό, ότι οι περαστικοί είναι πρόθυμοι να δώσουν κάτι όταν βλέπουν έναν άστεγο με ένα ζώο. Το φτωχό ζώο μπορεί συνεπώς, σε αντίθεση με αυτό τον άνθρωπο, να μη φταίει σε τίποτα που είναι έτσι. Μερικές φορές η κοινωνική ψυχολογία του καπιταλισμού λειτουργεί τόσο εύκολα. Όσο όμως η επικρατούσα άποψη με αυτή την έννοια κάνει τη διαφορά μεταξύ εκούσιας και ακούσιας φτώχειας δεν θα αλλάξει τίποτα όσο αφορά  την περιφρόνηση και αδιαφορία των ανθρώπων απέναντι στους άστεγους.

Σχόλιο του blog:

Βέβαια  εδώ θα πρέπει να “πούμε ότι ο Δημόσιος χώρος δεν μας επιτρέπει να καθαιρούμε ατομικές υπάρξεις από την παρουσία τους σε  οποιαδήποτε παράσταση  από το δημόσιο χώρο, όσο δεν ενοχλούν υπό μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες. Η φτώχεια στα χρόνια των ψευτο-νοικοκυραίων(η χειρότερη κάστα ανθρώπων που έχει υπάρξει ποτέ στη χώρα μας την Ελλάδα)είχε άλλο κοινωνικό βάρος από ότι σήμερα.

Και εδώ μας ωθεί η τελευταία σκέψη αλλά και μια πρόσφατη συζήτηση με πολίτη για το πως αντιμετωπίζεις το κράτος για να μπορείς να απαιτείς, να αναφερθούμε στο εξής: Το να απαιτείς από το κράτος έχοντας εξειδίκευση σε οικονομικά, ή σε λογιστικά ή  ασχολείσαι με τα του κράτους και τους δημόσιους οργανισμούς,   ή ακόμα και από φόβο διότι δεν αντέχεις την ιδέα να έχεις καθυστερήσει 1 μέρα να πληρώσεις ένα λογαριασμό ΔΕΚΟ, ενός κράτους το οποίο κατακρίνεις, αλλά είσαι εντάξει φορολογικά απέναντί του, αυτό δεν σε έχει εξιλεώνει από την υποχρέωση σου σαν πολίτης(όχι ιδιώτης) να αντισταθείς πραγματικά πολιτικά με ανυπακοή διεκδικώντας στη δημόσια σφαίρα μια δίκαιη και ίση κοινωνία. Πόσοι έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν αυτό, ας μη μιλήσουμε για τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Για μια κοινωνία που δεν επιτρέπεται να πετάει τους φτωχούς και άστεγους στον καιάδα, επειδή εσύ, εγώ και ο άλλος εκμεταλλευτήκαμε σωστά τις καταστάσεις που έφερε ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελευθερισμός με ότι αυτό συνεπάγεται και το μετανεωτερικό κράτος θεωρεί τον εαυτό του επιβεβαιωμένο στις πολιτικές του επιλογές, αφού πληρώνει έστω και το 18% της οικονομικής βάσης. Αυτό για να διαφοροποιηθούμε λίγο από τη παραπάνω  λογική της “Law-And-Order” πρακτικής.

Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η φτώχεια δεν αντιμετωπίζεται από την ΤΑ σαν κοινωνικό φαινόμενο μέσα από τους τακτικούς προϋπολογισμούς και μια βιώσιμη κοινωνική πολιτική των Δήμων, αλλά σαν ένα οικοδόμημα, που μπορεί να το διαχειριστεί κάποιος όσο υπάρχουν χρήματα από την ΕΕ και άλλους διεθνείς φορείς.

Με την ευκαιρεία της "κατάργησης" του Ζέρβα από Δήμαρχος μια επαναδημοσίευση. Πάλι βιάστηκε ο υποψήφιος νέος “Νέο-Δήμαρχος” κ. Ζέρβας, με το Βιετνάμ δε .... Διάβασμα σε 2,5’

Αφού ενώθηκε το Βόρειο με το Νότιο Βιετνάμ μετά από εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς στο πόλεμο, σίγουρο είναι ότι προσβλέπουν κάποιοι στην ένωση Βόρειας Μακεδονίας και «νότιας» Μακεδονίας!!!!!

Διάβασμα σε 2,5 ‘ THS14112018

Ο πολιτικός έρωτας του κ. Μπουτάρη με τον κ. Ζέρβα. Αγκαλιά στα χρόνια της ανωριμότητας

Συνέντευξη στο dimarxos.gr. Εκμεταλλεύοντας με εθνικιστικό λαϊκισμό  και τρόπο το όνομα Μακεδονία, υποψήφιοι Δήμαρχοι προχωρούν στη συλλογή κουκιών στη συντηρητική Μακεδονία. Ο/η επικοινωνιακός σύμβουλος του κ. Ζέρβα – εάν έχει κάποιον/α- ή δεν συζητάει μαζί του/της ή είναι μόνο Μακεδόνας και επί  πλέον άσχετος/η στα επικοινωνιακά για τέτοιες δουλειές που θα τον/την χρειαζόταν ένας υποψήφιος Δήμαρχος.  Μα πραγματικά δεν έχουμε να προσάψουμε στο υποκείμενο κ. Ζέρβα κάτι, διότι δεν τον γνωρίζουμε προσωπικά. Αφού όμως εκτίθεται στη δημόσια σφαίρα όπως και επιθυμεί, τον διαβάζουμε σαν υποψήφιο Δήμαρχο, δηλαδή σαν το αντικείμενο του. Πρέπει όμως ταπεινά να του εφιστήσουμε τη προσοχή, ότι τείνει στον ίδιο αλτρουισμό αλλά συγχρόνως διαφαίνεται και ένας καθαρά λαϊκίστικος πουριτανισμός όπως αυτός του μέχρι σήμερα Δημάρχου της πόλης της Θεσσαλονίκης. Γιατί αυτό?

Το out fit κατά τη διάρκεια της συνέντευξης excellent! Σακάκι σκούρο, λευκό πουκάμισο με κολλαρισμένο γιακά και κουμπάκια για να μη πετάει ο γιακάς και ανοικτό το τελευταίο κουμπάκι του πουκαμίσου στο ύψος τους λαιμού. Τέλεια παρουσίαση. Η παρατήρηση αυτή για να μη ξεφύγουμε καθόλου από τα πρωινάδικα και χάσουμε κανένα πελάτη-αναγνώστη…

Στη συνέντευξη.

Δεν θα αναφερθούμε στα συστημικά αρνητικά του νυν Δημάρχου σύμφωνα με τον κ. Ζέρβα, και με τα οποία θα έρθει σε συστημική σύγκρουση  ο υποψήφιος για να λυθούν τα συστημικά προβλήματα. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να παρακολουθήσει τη συνέντευξη στο παραπάνω αναφερόμενο σύνδεσμο.

2’ Μίλησε για αξιολόγηση του προσωπικού του Δήμου, ότι πρέπει να γίνει και έχει να γίνει 10 χρόνια. Τα τελευταία 9 είστε εσείς στη Δημαρχιακή αρχή.

«Όχι, η μη αξιολόγηση έχει φόβο» είπε. Τι εννοεί ο υποψήφιος? Μάλλον για την επικινδυνότητα μίλησε εάν δεν γίνεται η αξιολόγηση. Φόβος για το δομημένο κατεστημένο του Δήμου? Φόβος ότι δεν θα υπάρξει επιτέλους συλλογική ευθύνη για το λειτούργημα του Δημοτικού υπαλλήλου ή φόβος ότι χωρίς αξιολόγηση θα ξεραθεί τελείως ο χλοοτάπητας Ουγκάντα?

Σαν πρώτο στην αξιολόγηση έβαλε το χαρακτηριστικό «υπάλληλος με προσόντα^[1]» χωρίς να πει έστω και μια κουβεντούλα, μια πρόταση αναφορικά με: σε ένα κακό, άδικο και δημόσια ανήθικο και βίαιο κόσμο πως λειτουργεί και τι σημαίνει να είσαι υπάλληλος με προσόντα. Συμπολίτευση στα δεινά του Δημότη που ζει και θα ζήσει στο μέλλον ή αντιπολίτευση και απορρύθμιση αυτής τη ναρκισσιστικής μέχρι σήμερα πολιτικής κάθε Δημάρχου που πέρασε από το Δήμο, εκτός σίγουρα κάποιων εξαιρέσεων πολύ παλαιότερα. Και αυτό για να αποφευχθεί η περαιτέρω υποβάθμιση του Πολίτη-Δημότη σαν κοινωνική οντότητα.

Και το status quo σήμερα είναι «…ένα διαρκές rotation, όπου όποιοι υποβάλλουν τα σέβη τους στο Δήμαρχο τοποθετούνται στις θέσεις που επιθυμούν“. Ποιοι, οι υπάλληλοι, οι Δημοτικοί Σύμβουλοι, οι Αντιδήμαρχοι? Το rotation Modell στους βουλευτές , Δημοτικούς Συμβούλους δεν είναι αυτό που ανέφερε ο υποψήφιος. Κάτι άλλο μάλλον θα εννοεί. Ας το συγκεκριμενοποιήσει. Μήπως υπάρχει άτυπο μικρό Δημοτικό Συμβούλιο εντός του Δήμου? Διότι αν παρατηρούσε κάποιος τη συμπεριφορά του λύκου(προέδρου) μέσα στα ΔΣ και πως προστάτευε το αρνί(Δήμαρχο) τότε, σίγουρα υπάρχει μέγα θέμα δεοντολογίας και πολιτικού ήθους στην Αυτοδιοίκηση.

5’ Ανέφερε το πρόβλημα της πόλης και τί είπε: τα σημαντικότερα είναι η «καθαριότητα και το κυκλοφοριακό». Δεν ανάφερε απολύτως τίποτα για τις εκπομπές και αποβολές ρυπογόνων υλικών και αερίων στην ατμόσφαιρα και το αστικό περιβάλλον της πόλης. Το ότι υπό ρυθμιζόμενες-κανονικές συνθήκες σύμφωνα με τις οδηγίες της ΕΕ και νόμους της χώρας δεν θα επιτρεπόταν να κυκλοφορεί ο ΟΑΣΘ στους δρόμους και ότι δεν θα επιτρεπόταν να κυκλοφορούν diesel αυτοκίνητα στο κέντρο της πόλης λόγω καθημερινής υπέρβασης των κοινοτικών ορίων ρύπανσης ΠΑΥ, PM και (NOx SOx) διοξειδίων που έχει θέσει η ΕΕ, γι’ αυτό δεν ανέφερε απολύτως τίποτα. Δεν συμπεριλαμβάνονται στη καθαριότητα της πόλης, μάλλον στη καθαρότητα…

Έχουμε την εντύπωση ότι οι υποψήφιοι Δήμαρχοι μάλλον ρίχνουν μια ματιά στον Αλχημιστή πριν πάνε σε συνέντευξη. Και πάλι ήρθε η ώρα της “χημείας”, σαν να είναι ερωτικοί σύντροφοι. Έτσι αισθανόντουσαν στην αρχή βλέπε φωτώ παραπάνω. Αναφέρθηκε λοιπόν και αυτός στη χημεία που πρέπει να έχει η Δημαρχιακή αρχή και η ομάδα του Δημάρχου «για να μπορέσει λύσει τα πολλά προβλήματα που έχει η πόλη». Εδώ θεωρούμε ότι θα πρέπει η Δημαρχιακή αρχή να αναπτύξει άλλα εργαλεία προσέγγισης και έρευνας για το τι συμβαίνει στη πόλη, γιατί όλοι μιλούν για τα προβλήματα στη πόλη αλλά κανείς δεν έχει ένα κατάλογο να δείξει με προτεραιότητες που θέτει μετά από βαθύτατη έρευνα για το τι εστί «πόλη της Θεσσαλονίκης» και που αναστενάζει βαριά το αστικό ανθρωπογενές περιβάλλον. Ο πολίτης να πει τι θέλει να συμβαίνει στη πόλη του, τα πλαίσια της βιώσιμης αστικής ανάπτυξης τα καθορίζει ο Δήμος και τα νομιμοποιεί μέσω των συμβουλίων των γειτονιών. Και ας αναρωτηθούν ποια είναι η αιτία και η λαϊκίστικη κοινωνικά εχθρική σκέψη έχει κυριαρχήσει στα συγκροτήματα περί και περιφερειακά του Κέντρου της Θεσσαλονίκης.

Δεν μίλησε καθόλου για την οχύρωση της πόλης απέναντι στην επερχόμενη κλιματική αλλαγή. Το άκρως ακατανόητο δε, δεν αναφέρθηκε σαν να μην υπάρχει, ούτε στην κοινωνική ανισότητα ούτε στη φτώχεια αλλά ούτε στην ανεργία των δημοτών- του πληθυσμού της πόλης. Υπάρχει μια τεταμένη αδιαφορία από όλους για την κοινωνική ανισότητα και τη φτώχεια.

"Η αδιαφορία είναι μια παραλυσία της ψυχής, ένας πρόωρος θάνατος" [Άντων Τσέχωφ, συγγραφέας]

7’ Δυστυχώς τον πήρε από κάτω η «υπερηφάνεια του Μακεδόνα» όπως είπε και μίλησε σχεδόν τα 3,5 από τα 11 λεπτά για τη συμφωνία των Πρεσπών και πως ο Μπουτάρης έκανε το λάθος με τον υπερβολικό ζήλο καλής γειτνίασης – εμπορικότατος σκοπός- με τα Σκόπια που είχε, να τα κάνει θάλασσα όπως περιφραστικά είπε. Ο ίδιος δε δεν απομακρύνθηκε από το να εκφραστεί σαν υποψήφιος Δήμαρχος για τη συμφωνία αυτή, αντί να παραμείνει στα Αυτοδιοικητικά, αλλά συνέχισε και εκφράστηκε σαν ένας άλλος, νεότερος Μπουτάρης από μια δήθεν άλλη πολιτική πλευρά.

Ίσως θα ήταν αντικειμενικότερο για τη μάζα να γίνει ένα Debate αφού έτσι το προωθούν το εθνικιστικό θέμα τους, με όλους τους υποψηφίους να ακούσουν οι πολίτες/Δημότες τι πρεσβεύει ο κάθε ένας για το Μακεδονικό, αφού είναι τόσο σημαντικό για το Αυτοδιοικητικό της πόλης.

10’ Το μέλημα του, ο στόχος του – και εδώ θέτουμε το ερώτημα είναι ηθικό ή ανήθικο μέλημα αυτό - της συνέντευξης- το να γίνει μια σωστή(?) Βαλκανική μητρόπολη μια Ευρωπαϊκή μητρόπολη etc. etc. Εδώ βλέπεις τον Ναρκισσισμό, αποφεύγουν όλοι να δουν το πρόβλημα να το προσεγγίσουν και ίσως να το προσπεράσουν ή να το καταπολεμήσουν, το μεταφέρουν στο μέλλον, παραπλανώντας και παραπληροφορώντας τους Δημότες. Θέλουμε μια «καυ… Ευρωπαϊκή μητρόπολη» (έκφραση του συντάξαντος για να μην υπάρξει παρεξήγηση) προπάντων για τον επισκέπτη. Και εδώ αδιαφορία για το κοινό για την πολιτειακή βάση μιας πόλης εκτός κέντρου.

Στο τέλος πάλι, το ότι γεννήθηκε στη πόλη και ζει εδώ και είναι Μακεδόνας, γι’ αυτό αγαπάει τη πόλη και γι’ αυτό θα πρέπει να φανεί αντάξιος της καταγωγής του. Τι επαρχιωτισμός. Κάποιοι δηλαδή που είναι εισαγόμενοι, δεν είναι αίμα των Μακεδόνων, δεν αγαπούν τη πόλη αλλά μένουν εδώ, δεν τη γνωρίζουν αλλά την πονούν, όταν την περπατούν, δεν κατανοούν τι θέλετε να πείτε. Διακρίνουμε ένα ελαφρύ τοπικιστικό, κοινωνικό αλλά  και  ένα καθαρό ρατσισμό, εάν συνεχίσουμε το συλλογισμό σας με την καταγωγή, το Μακεδόνα, τη πόλη που τον γέννησε  κλπ.

Και η φοβερή ιστορική ατάκα: « αφού υπάρχει βόρεια Μακεδονία θα υπάρξει και νότια Μακεδονία». Τι προτείνετε να κάνουν?

Φτάνετε δε σε σημείο, πάνω στον οίστρο του λεγόμενου πατριωτισμού σας σαν Μακεδόνας και έλκυσης εκλογικής μάζας, να αναφέρετε το Βόρειο και Νότιο Βιετνάμ σαν αρνητικό παράδειγμα για τη Μακεδονία, ξεχνώντας την ιστορία του και τους νεκρούς του. Αλλά άσχετα με τη Μακεδονία, μόνο που αναφέρατε το Holocaust των Αμερικάνων στο Βιετνάμ μετά που έβγαλαν την ουρίτσα τους οι Γάλλοι απ’ έξω, είναι έως και εξοργιστικό. Και ο νυν Δήμαρχος είχε αναφερθεί  προσφάτως cool αλλά πολύ cool, και στο Βιετνάμ και στην Ιρλανδία και στη Κορέα.

Πόλεμος για «ένωση» Βορείου Νοτίου Βιετνάμ

Δεν θα σας προτείνουμε να ανακαλέσετε την σύγκριση που κάνατε με το Βόρειο και Νότιο Βιετνάμ και μια συγνώμη για την άτυχη αναφορά, προς όφελος προφανώς του πληθυσμού εκεί, γιατί ξέρουμε ότι δεν θα το κάνετε, θεωρώντας εσείς ότι «πιάσατε το ζητούμενο». Κάντε μια αυτοσυγκέντρωση με μια κρυφή από τη δημόσια σφαίρα αυτοκριτική και ενεργειακά θα πάει μέχρι εκεί κάτω.

Όμως παραλείψατε στα παραδείγματα να αναφέρετε τη βόρεια και νότια Κορέα τη δυτική Σαχάρα και Μαρόκο, το Τιρόλο, την βόρεια και «νότια» Ιρλανδία.

Μπορεί να πετύχει να του δίνουν το χέρι και να του λένε «μπράβο», «άξιος» που υπερασπίζεσαι τη Μακεδονία μας, αλλά σαν κυβερνήτης ΤΑ- που είναι δύσκολο και πραγματικό και εμφανές έργο του -το αμφισβητούμε, γιατί σαν Αυτοδιοικητικός θα πρέπει να κοιτάξεις όλες τις κοινωνικές ομάδες, όχι μόνο τη κάστα σου και τον εθνικισμό σου. Τοπική αναπτυξιακή και διαρθρωτική πολιτική γίνεται όχι μόνο για τη μεσαία τάξη και που έχει εξαφανιστεί πλέον και είναι ελάχιστοι μαζί με τους upper 100 στη πόλη. Πρώτα έρχονται οι ανισότητες για να προλάβουμε τη μεγάλη ψαλίδα που δημιουργείται αφήνοντάς τους πάντα στο περιθώριο στη δεύτερη και τρίτη μοίρα.

Τώρα εάν όπως είπατε, στη Ταϊλάνδη ήξεραν το όνομα Μπουτάρη και όχι τη πόλη και το όνομα της Θεσσαλονίκης, μάλλον λάθος κάνατε και πήγατε προς τα εκεί εάν η νοημοσύνη κάποιων εκεί κάτω επιτρέπει να ξέρεις το όνομα του Δημάρχου αλλά όχι της πόλης που κυβερνά.

Και τέλος αφού είστε όλοι της απλής αναλογικής και όλοι θέλετε το καλό της Θεσσαλονίκης σαν Μακεδόνες που είστε, γιατί  δεν κατεβαίνετε όλοι μαζί σε κοινό ψηφοδέλτιο. Wow!

---

[1]Όμως έχει αποδειχθεί τις τελευταίες δεκαετίες, ότι ένα πτυχίο ή ένα μεταπτυχιακό δεν εγγυάται ότι μπορούν να κατανοήσουν το πρόβλημα του λαού. “Συνήθως προσπαθούν να το δουν μέσα από την προοπτική ενός τούνελ όπως κάνουν οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί” [Weltzer, 2018].

Το κυκλοφοριακό στη Θεσσαλονίκη: Fuck everyone anywhere! Τhe situation is desolate. Διάβασμα σε 2,5’

Τα έντομα, οι άνθρωποι και τ’ αυτοκίνητα. 
Η πόλη που δεν ανήκει στα αυτοκίνητα αλλά στους πεζούς είναι η πόλη του μέλλοντος, όσες  smart cities και αν  θέλουν να δημιουργήσουν κάποιοι.

               Διάβασμα σε 2,5‘        THS 07/03/2018, 10/11/2018

Ο Hermann Knoflacher επιδεικνύει την ανακάλυψή του, το "walkmobile

Ας αναρωτηθούμε πραγματικά κάτι. Βρίσκουμε με κάποιο τρόπο λογικό πώς συμπεριφέρονται οι οδηγοί αυτοκινήτων?  Πώς φωνάζουν ο ένας στον άλλο όταν ανταγωνίζονται για λίγα μέτρα χώρου ή για συμπεριφορά που ο ίδιος ο ‘ενάγων’  δείχνει  τα ίδια κατά διαστήματα ? Ας πάμε ένα βήμα παρακάτω: Ας ψάξουμε να δούμε , αν ένας οδηγός  αυτοκινήτου έχει  κοινά  με ένα ας πούμε οργανισμό από το κοινό οικοσύστημα του. Ο οδηγός έχει λιγότερα κοινά με ένα άτομο που περπατάει με τα πόδια, δηλαδή με ένα πεζό, “…από ότι ένας άνθρωπος με ένα έντομο. Κανένα έντομο δεν θα καταστρέψει οικειοθελώς το οικοσύστημά του, κανένα έντομο δεν θα δηλητηριάζει συστηματικά το περιβάλλον των ίδιων των απογόνων του.”¹

Απόλαυσε την οδήγηση και νοιώσε ελεύθερος στους δρόμους σαν ελεύθερος πολίτης – easy rider- που πρέπει να είσαι. Ναι!

Ο οδηγός το κάνει αυτό. Δεν υπερασπίζεται το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά του, αλλά τα αφήνει στο έλεος της καταστροφής του αστικού περιβάλλοντος (θόρυβος, δονήσεις, ατμοσφαιρική ρύπανση) από τα αυτοκίνητα. Η αρνητική επίδραση επί της ψυχοσύνθεσής του μέχρι και που μπαίνει μέσα στο σπίτι του, στην οικογένειά του  με ότι αυτό συνεπάγεται, θεωρείται ασήμαντη και όμως. Από εκεί ξεκινούν οι περισσότεροι καυγάδες σε μια οικογένεια που ζει σε μια μεγαλούπολη με τα αρνητικά προβλήματα της αστικότητας που παράγει ο ίδιος πλέον.  Γίνεται και πάλι άνθρωπος  όμως , όταν βγαίνει από το αυτοκίνητο?

Το αυτοκίνητο έχει κολλήσει στον εγκέφαλό μας σαν ιός λέει ο κ. Knoflacher.” Και όχι οπουδήποτε, αλλά ακριβώς εκεί όπου δεν μπορούμε πλέον να τον φτάσουμε με λογικά επιχειρήματα. Όταν πρόκειται για το αυτοκίνητο, αντιδρούμε περισσότερο ρηχά  από τους ανθρώπους της Παλαιολιθικής Εποχής, δηλαδή σύμφωνα με την φυλετική μας ιστορία πολύ πιο πριν από την εξέλιξη των ανώτερων όντων."

Και το ζητούμενο δεν είναι να καταργήσουμε το αυτοκίνητο. Προφανώς και όχι, αλλά να προσπαθήσουμε και να τα καταφέρουμε να αλλάξουμε τις ιεραρχίες χρήσης του σε διάφορες καθημερινές περιόδους της καθημερινής διαβίωσής μας, και εν πάση περιπτώσει, γιατί το αυτοκίνητο να μη καταλαμβάνει τόσο χώρο όσο ένα ποδήλατο ή ένας-δύο πεζοί. Ποιο το τελικό πλεονέκτημά του σε τελική ανάλυση?

“Δεν έχουμε πλέον τον απέραντο  χρόνο να επιτύχουμε έναν μετασχηματισμό στη κοινωνία, δηλαδή να πείσουμε τους ανθρώπους με πληροφορίες και πεποίθηση να αλλάξουν οικειοθελώς τη συμπεριφορά τους βήμα προς βήμα. Αρχίζουμε να πιστεύω στη διακοπή απλά, στο να τα σπάσω με το κατεστημένο. Φυσικά, αυτό συνδέεται με τις μεταβαλλόμενες συνθήκες πλαισίου, και αυτό είναι μια ευφημιστική λέξη, που αυτή είναι οι “απαγορεύσεις”. Φωνάζουνε και εκδηλώνονται αρνητικά για τη λεγόμενη  οίκο-δικτατορία. Αλλά πρέπει να το συνηθίσουμε, γιατί τρώμε και καίμε ήδη το μέλλον των παιδιών, των παιδιών μας και των εγγονιών μας  ...”

Τείνουμε να πούμε επιτέλους: λιγότερα αυτοκίνητα και άλλα, διαφορετικά  αυτοκίνητα, όχι εκείνα με 200 hp, όπου θα ήταν αρκετό και 50 hp για μια επαρκή διαβίωση δική μας και των άλλων. Το αυτοκίνητο είναι ένα μέσο μεταφοράς για να φτάσουμε  από το σημείο  Α στο σημείο Β. Αλλά το έχουμε κάνει ένα σύμβολο status, έτσι ώστε να διαφημίζονται και να πωλούνται σαν τέτοια, αφού και στη χώρα προέλευσης τους έτσι πωλούνται.  Και ως ανώριμοι καταναλωτές πρώτον μιμούμεθα  και πέφτουμε σε αυτή τη λούμπα.

Όπως μπορούμε  να δούμε και  από  μια γνωστική ασυμφωνία: Λένε λοιπόν οι πολίτες αν συζητήσεις σύντομα μαζί τους, “ναι ναι, καταλαβαίνουμε ότι δεν χρειαζόμαστε του πολλούς ίππους (hp)”, και όμως αγοράζουν τέτοια αυτοκίνητα. Γι' αυτό η βοήθεια για αυτούς τους ανώριμους είναι  ότι πρέπει να τους απαγορεύσουμε να προχωρούν σε τέτοια ενέργεια. Δεν είναι χαρακτηριστικό ολοκληρωτισμού αλλά χαρακτηριστικό συνειδητής πολιτικής κυβερνησιμότητας υπό προφανώς  άλλες  οικολογικά προσαρμοσμένες νεοφιλελεύθερες συνθήκες.  Μα που αναφερόμαστε τώρα, σε προσαρμογή νεοφιλελεύθερων πρακτικών? Ναι πάμε πίσω στη λογική μετά το κίνημα του ‘68.  “Get what you can get”,ή αλλιώς fuck everyone everywhere.

Οι αστικοοσχεδιαστές και διαμορφωτές αστικού τοπίου όπως και οι αστικοσυγκοινωνιολόγοι που θεωρούν ότι πρέπει να βλέπουν αειφορικά τη πόλη τους αλλά και με αποφασιστικότητα στο τι προτείνουν, θα πρέπει να κάνουν τη ζωή των οδηγών δύσκολη. Θα μας συγχωρείστε αλλά δεν πάει άλλο. Τέλος.

Διαδηλωτής ενάντια στην ατμοσφαιρική  ρύπανση από τα ντίζελ αυτοκίνητα 2018. DPA

Και κάτι άλλο, ας κάντε τη στάθμευση και παρκάρισμα στην άφιξη του  στόχου της διαδρομής τόσο ακριβό που να το σκεφτεί πριν μπει στο αυτοκίνητο για να οδηγήσει. Όμως όχι με ΜΜΕ όπως είναι ο Παλαιολιθικής  Εποχής Μεταφορικός Δημόσιος  Φορέας της Θεσσαλονίκης ΟΑΣΘ. Θα σκεφτούμε ότι έτσι παίρνουν το αυτοκίνητο και πάνε κάπου αλλού, σε ένα άλλο περιφερειακό εμπορικό κέντρο. Φυσικά θα πρέπει να είναι μια πολιτική χωρικής κάλυψης αυτό το εργαλείο.  Εάν γίνει και στην περιφέρεια ακριβό το πάρκινγκ τότε θα έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι συγκοινωνιολόγοι και οι αστικοπολεοδόμοι  θα πρέπει να γίνουν δαμαστές (που κάθονται στα γραφεία τους και προτείνουν και σχεδιάζουν άμορφα πράγματα στο CAD π.χ. ποδηλατόδρομους, προστατευμένους και μη που δεν θα γίνουν ποτέ, που(?) στην Β.  Όλγας, στη χειρότερη οδό της πόλης όσο αφορά την ατμοσφαιρική ρύπανση και τις μακροχρόνιες επιπτώσεις στους ποδηλάτες). Να έχουν το θάρρος και την σιγουριά  να βρεθούν σε ένα τσίρκο μέσα στο κλουβί με σαρκοφάγα ζώα, τα οποία στο τέλος θα τα βάλουν  στη σειρά να περπατούν. Είναι δική τους ευθύνη να πείσουν τους άσχετους, στη βιώσιμη αστική ανάπτυξη, πολιτικούς.

Ποιος όμως από αυτούς όλους που τριγυρίζουν και κοκορεύονται ότι κατέχουν το επιστημονικό τους πεδίο μπορούν να το προσπαθήσουν αυτό με ότι ρίσκο υπάρχει υπάρχει για την επαγγελματική τους καριέρα? Δεν γνωρίζω κανένα/καμία  προσωπικά, όλοι με το ρεύμα του “ότι  χρηματοδοτείται εκεί πάμε”. Αυτό δείχνουν τα αποτελέσματα  διαβίωσής μας. Δεν γνωρίζω κάποιον προσωπικά ούτε είναι αυτό μομφή για συγκεκριμένα άτομα. Είναι μομφή για όλους που λένε ότι ασχολούνται, όπως διατυμπανίζουν, με την βιώσιμη αστική ανάπτυξη.

Συμπληρωματικά εν όψη της λειτουργίας του Μετρό, και οψόμεθα που λένε, κάντε την ετήσια κάρτα μετακίνησης τόσο ελκυστική που να μην έχει άλλη επιλογή ο κάτοικος της πόλης.

Και με τα έξυπνα αυτοκινητάκια και με ηλεκτροκίνηση δεν λύνεται το θέμα και θα το δούμε στο μέλλον. Δεν βλέπουμε μόνο local το θέμα  αλλά και global.  Η βιομηχανία τα βλέπει σαν μέρος λύσης των δικών της προβλημάτων και όχι σαν πρόβλημα. Και εν πάση περιπτώσει πως θα διαμορφωθεί ένα Δημόσιος χώρος γεμάτος με αυτόνομα κινούμενα κονσερβοκούτια.

Δημιουργήστε bypass στους δρόμους για διευκόλυνση των πεζών και των ποδηλατιστών και στενώσεις για να δυσχεραίνετε την κατάσταση για τους οδηγούς, στη πόλη. Θα είναι η επαναστατική λύση για την Ελλάδα και θα σας κάνουν άγαλμα απλά και μόνο για  να πετούν κόκκινες μπογιές…

Και όμως μόνο έτσι θα σώσετε τη πόλη. Αλλιώς πείτε μας για άλλη λύση χωρίς να χρονοτριβούμε, δεν αντέχει ο (…) δημότης και η πόλη άλλο.

Δεν γίνεται αυτό, δεν μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας ένα τέτοιο κόσμο, ο οποίος θα αναπαράγει μόνο προβλήματα προπάντων με το τι εισπνέει καθημερινά στις πόλεις και που θα πρέπει οι απόγονοι του να βρουν τη λύση κ.ο.κ  και να συνεχιστεί αυτός ο κοινωνικοποιημένος αυτοματισμός και πλέον αλγόριθμος.

Και με το κάπνισμα είχαμε το ίδιο φαινόμενο. Σύμβολο ελευθερίας  ήταν τότε για μας. Εν τω μεταξύ, ας σκεφτούμε για πόσο καιρό εμείς οι παλαιότεροι, που το έφτασαν αυτό ακόμα, καθόμασταν στα αεροπλάνα ή και σε τρένα με καπνιστές γύρω μας και καπνίζαμε και ο ένας  διπλανός μας μη καπνιστής εισέπνεε τον καπνό τω  υπόλοιπων 3 στο κουπέ. Ειδικότερα δε τους κρύους μήνες όταν δεν άναβαν και συνέχεια τα καλοριφέρ βρωμούσαν τα κουπέ της αμαξοστοιχίας τρομερά, και κάποιοι  -σαν καπνιστές τότε- δεν έμπαιναν  ούτε οι ίδιοι στο τραίνο γι’ αυτό το λόγο. Το ίδιο προτείνουμε να γίνει και στα παιδιά μας με τα αυτοκίνητα από μια άλλη οπτική γωνία .

Δεν θα θέλαμε να ακούσουμε, ότι οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους και τι θέλεις να κάνουμε αφού το κράτος δεν μεριμνεί , γιατί μπαίνουμε σε μια άλλη πονεμένη συζήτηση και αν την αρχίσουμε στο τέλος της θα βγούμε, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι  λαβωμένοι.

Και σαν επίλογο: Διασκεδάστε την συμπεριφορά πεζών - στα πλαίσια ακτιβισμού- σε κάποια πόλη της Νότιο-Ανατολικής  Ασίας, γιατί εκεί τα ίδια προβλήματα έχουν όπως εμείς, αλλά έχουν άλλη αντίληψη αντιμετώπισης πολλές φορές (το τράνταγμα σε μικροκλίμακα που λέγαμε σε ένα άλλο κείμενό μας). Take back the crosswalks(video).

[1]Συγκοινωνιολόγος Hermann Knoflacher.