Requiem του σημερινού συμβατικού αριστερού χώρου ή ο βάτραχος που ήθελε να μάθει να πετάει

Μια μικρή χώρα είμαι, ακόμα μια φορά χωρίς όραμα αλλά, wow με TAXISnet ηλεκτρονικους πλειστηριασμους που ακόμα και η Γερμανία δεν έχει και όχι μόνο…

Αυτή τη φορά βρίσκομαι και στη σκιά μιας νεοφιλελεύθερης ψευτοαριστερής παράταξης. Ένα Requiem του σημερινού αριστερού χώρου.

Αναδημοσίευση 19.9.2023 Διάβασμα κειμένου σε  3,5’, με αναφορές 4,5’   THS 18092018

 

Τα σκίτσα είναι του Wilhelm Busch  (1832-1908). Σχετικά με την μετανεωτερικότητα, το νεοφιλελευθερισμό, το ναρκισσισμό και τον πολιτισμικό πουριτανισμό μιας ψευτοαριστεράς  βλέπε:  

https://zaungastnic.blogspot.com/2018/04/blog-post_25.html

https://zaungastnic.blogspot.com/2018/05/iii.html

https://zaungastnic.blogspot.com/2018/05/ii.html

https://zaungastnic.blogspot.com/2018/07/blog-post_23.html

https://zaungastnic.blogspot.com/2018/09/vi-68.html

https://zaungastnic.blogspot.com/2018/09/vii.html

 

Και επειδή ουδέν μονιμότερο του προσωρινού ανθρωπάκο μου, ξεκινάω σαν χώρα, για το ποια είναι μια χαρακτηριστική  περιγραφή για τον ΣΥΡΙΖΑ[1]: Ήταν ένα χύμα, αντιφατικό και εσωτερικά ανταγωνιστικό συνονθύλευμα αριστερών διανοουμένων… [σημείωση: «πέρα από το φράχτη»,  και ας πούμε και πράξης, και που τελικά φάνηκε και καιροσκόπων. Αυτό το οποίο τον προώθησε και το έφερε στην κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική εξουσία(το κίνημα της βάσης, έστω και σαν κίνημα διαμαρτυρίας),  το κατέστρεψε η ίδια του η παράταξη και η ναρκισσιστική του πολιτική]. …εξαρτιόταν σημαντικά από  τις ικανότητες και τη δυναμικότητα των κοινωνικών κινημάτων όλων των ειδών και την δικτύωση της αλληλέγγυας κοινωνίας, η οποία κάλυπτε όλες τις κοινωνικές τάξεις με μία πλατειά θεματική πλατφόρμα ρήξεων και συγκρούσεων όπως του φύλου, της σεξουαλικότητας, του μεταναστευτικού (το οποίο ποτέ δεν το είχε αγγίξει στο παρελθόν), τα αντιπαγκοσμιοποιημένα κινήματα και Fora, τα αναφορικά με δικαιώματα των πολιτών και ανθρώπων κινήματα κλπ. κλπ. Τώρα όλα είναι νεκρά και η Τοπική Αυτοδιοίκηση σαν επιμήκυνση του βραχίονα του συστήματος της κεντρικής εξουσίας τώρα πλέον εκλύει μόνο αναθυμιάσεις δυσοσμίας σαπισμένης πολιτικής σάρκας. Βλέπε, ελαχιστοποίηση της κοινωνικής οικονομίας, του δημόσιου χώρου και εξαφάνιση των κοινωνικών κινημάτων και  υποψηφιότητες για τις Δημοτικές εκλογές στη πόλη της Θεσσαλονίκης, σαν παράδειγμα αναφέρουμε τη συγκεκριμένη πόλη, ατόμων όπως  Βούγιας ή Ψωμιάδης. Ο δε πλέον προστάτης της πόλης θα κατεβάσει ίσως και ποδοσφαιριστήν αξιόλογον με ρητορικό λέγειν και πειστικές ικανότητες, εσωτερικάκιας, σχεδόν Γκουρού. Αναμένω εις τον καναπέν μου. Τέλειωσα σαν χώρα, δίνω τη σκυτάλη στον ανθρωπάκο.

Προσπερνάμε κάποιες ‘ιστορικές φάσεις’ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και φτάνουμε στο καλοκαίρι του 2015.Ο Žižek αναφέρει[2]: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν σε μια ιδιόρρυθμη θέση: „Έπρεπε να κάνει αυτό, ενάντια στο οποία αντιστεκόταν.“

Ο βάτραχος που ήθελε να πετάξει

Τι σήμανε για τον ΣΥΡΙΖΑ η πλήρης συνθηκολόγηση και παράδοσή του,  τι επιδράσεις είχε? Μερικά χαρακτηριστικά συμπτώματα της συνθηκολόγησης: Aποριζοσπαστικοποίηση όλων αυτών που παρέμειναν στα υπουργεία, με το επακόλουθο να μη μπορούν να προετοιμαστούν για την επόμενη ρήξη, ή λόγω φόβου απέναντι στη ΤΡΟΙΚΑ να μη τους εκνευρίσουν, να μη τους θυμώσουν, δεν το έκαναν. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη ΤΡΟΙΚΑ φαινόταν να ήταν σαν ένα ινδικό χοιρίδιο στο τροχό του, το οποίο η ΤΡΟΙΚΑ όλο και γρηγορότερα απαιτούσε να τρέχει. H ΤΡΟΙΚΑ   μέσω των νομοθεσιών που επέβαλε στον ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζει, έφτιαξε και επέκτεινε τα θεσμικά φέουδά της [μιας χώρας χωρίς πλέον εγωισμό.  Με άλλα λόγια η ΤΡΟΙΚΑ του έσπασε τα νταούλια του ΣΥΡΙΖΑ]. Με αυτό το τρόπο π.χ. δεν έχει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τίποτα στα χέρια της για να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή των ολιγαρχών. Το ίδιο ισχύει και στις ιδιωτικοποιήσεις. Η ΤΡΟΙΚΑ φτιάχνει δικά της όργανα που μπορεί και ελέγχει πλήρως αυτή και μόνο αυτή.[3]

Η παράδοση/συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ εξελίχθηκε  απλά σε  μια συνθηκολόγηση που κάνει δυνατή την «επανένταξη» της Ελλάδας στη Ευρωπαϊκή Νομισματική  Ένωση -κάτι που σαν θεσμός δεν υπήρχε μέχρι το 2002- σαν ένα ταπεινωμένο και πτωχευμένο κράτος μέλος. Από την άλλη ένα Grexit θα έφερνε ίσως την καταστροφή, γιατί οι Pro Grexit της λεγόμενης αριστερής πλατφόρμας βρισκόταν στο μάτι του κυκλώνα της ευφορίας  τους προς ένα άγνωστο ταξείδι, Νιρβάνα δηλαδή.

Μετά  από 3 χρόνια τελικά διαφάνηκε και φαίνεται ότι η παλαιότερη Ελληνική πολιτική της κακοδιαχείρισης και της διαφθοράς επανήλθε τάχιστα. Το χειρότερο όμως είναι ότι υπάρχει φόβος σε όλους τους φιλοσοφικούς και ψυχαναλυτικούς και κριτικούς πολιτισμού, αλλά όχι στους πολιτικούς κύκλους,  ότι η νεοφιολελέυθερη ψευτοαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει εξελικτικά σε περισσότερη δύνη τον Ελληνικό πληθυσμό, και ότι ένα επι πλέον φιάσκο που θα συμβεί με δική τους ευθύνη, θα υποβαθμίσει τον θεσμό της Αριστεράς τόσο πολύ, έτσι ώστε η επόμενη ήττα της θα είναι βούτυρο στο ψωμί αυτών που υποστηρίζουν σαν μοναδικό εφικτό, το καπιταλιστικό σύστημα.

Μήπως η πάλαι ποτέ ριζοσπαστική αριστερά είναι καταδικασμένη να πολεμά με όλα τα μέσα που έχει για την σοσιαλδημοκρατία, για να αποδείξει ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει?

Η διαφάνεια θεωρεί η αριστερά ότι είναι το πολιτικό ατού της.

Ο Thomas Mentzinger[4]. ορίζει την διαφάνεια κάπως έτσι απλοποιημένα: «Η διαφάνεια είναι μια ιδιαίτερη μορφή σκοταδιού. Όσον αφορά τη φαινομενολογία της οπτικής αντίληψης, η διαφάνεια σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δούμε κάτι γιατί είναι διαφανές. Δεν βλέπουμε το παράθυρο, αλλά μόνο το πουλί που πετάει μπροστά από το παράθυρο. Στην οπτική  αντίληψη δηλαδή, στο ότι μπορεί και  βλέπει κανείς παρ’ όλα αυτά  βρίσκεται το αρνητικό γεγονός ότι δεν βλέπουμε το παράθυρο, δεν εκπροσωπείται δεν υπάρχει ρητά»

Η ριζοσπαστική αριστερά όπως και οι αναρχικοί περηφανεύονται για την διαφάνεια που εμπνέουν οι κοινότητες για τις οποίες ονειρεύονται. Όμως για να υπάρξουν αυτά τα κοινωνικά συστήματα θα πρέπει να υπάρχει ένας πυκνός ιστός λεγόμενων «αποξενωμένων» [5]. θεσμικών μηχανισμών: Από που προέρχεται το νερό ή το ηλεκτρικό ρεύμα? Ποιος εγγυάται το κράτος ή όπως θέλετε να το ονομάσετε, δικαίου? Ποιος φροντίζει για τις υπηρεσίες υγείας και το πως λειτουργούν? Όσο πιο αυτοκαθοριζόμενο είναι ένα τέτοιο κοινωνικό σύστημα τόσο πιο εύρυθμο και αόρατο θα πρέπει να λειτουργεί το δίκτυο τους. Άρα εδώ πρέπει να δούμε από μέσα το πρόβλημα. Ίσως οφείλουμε αντί να έχουμε την άρση της αποξένωσης των θεσμών σαν στόχο, να επικεντρωθούμε στο να έχουμε την εφαρμογή του σωστού τρόπου αποξένωσης σαν στόχο αγώνων χειραφέτησης. Με αυτό το τρόπο μπορούμε ίσως να καταφέρουμε την ομαλή λειτουργία «αποξενωμένων»(αοράτων)κοινωνικών μηχανισμών, έτσι ώστε να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε χώρο για «μη αποξενωμένες» κοινότητες.[6]

Θέλεις μια δική σου γραφειοκρατία και διαφάνεια, εφεύρε ένα δικό σου γραφειοκρατικό σοσιαλισμό αλλά όχι ala Στάλιν[7]. Χρειάζεται χρόνο αλλά βάλε τις βάσεις. Ακόμα και η Κινέζικη προλεταριακή πολιτισμική επανάσταση, είχε σαν τον πρωταρχικό αλλά και πρωτοφανή για την ιστορία στόχο, την νέο-οργάνωση και όχι αναδιοργάνωση της οικονομίας και της καθημερινότητας των πολιτών της χώρας.  Τι έχουμε δει μέχρι σήμερα. Ναι, προφανώς η ΤΡΟΙΚΑ φταίει… Αλλά οι μηχανισμοί του κράτους δεν λειτουργούσαν και δεν λειτουργούν για την ΤΡΟΙΚΑ μόνο. Ο μοναδικός μηχανισμός που λειτουργεί με ή χωρίς ΤΡΟΙΚΑ είναι ο κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους. Ναι μα πρέπει, για να έχουμε υπό έλεγχο ένθε-κακείθεν τους κουκουλοφόρους μαυροφορεμένους και μη, με ελληνική σημαία και μη, γυμνούς και μη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα έχει αποδείξει -όχι αποδειχθεί-, ότι όχι ότι δεν βλέπει ούτε το πουλί που περνά μπροστά από το παράθυρο, αλλά  δεν ξέρει που είναι το παράθυρο. Είναι σαν μια ΤΑ που μιλάει για διαφάνεια αλλά δεν θέλει να φέρει ευθύνες για τα έργα της και κλείνει συμβάσεις με εργολάβους για να διαχειριστούν αυτά που δεν μπορεί και δεν είναι ικανή η ίδια. Μετακύληση ευθυνών σε εργολάβο και βεβαίως στη προσωπική ευθύνη της επιτροπής παραλαβής.  Παράδειγμα το πράσινο. Είναι δύσκολος τομέας και μας κοστίζει παρόλο που η διαμόρφωση των δημοσίων χώρων με πράσινο είναι καθαρά θέμα ΤΑ. Όχι, ας το δώσουμε σε εργολάβο θα φέρει αυτός την ευθύνη σε ότι στραβό γίνεται. Βλέπε κατάσταση χώρων πρασίνου στη Θεσσαλονίκη στη νέα παραλία(ή όπως την ονόμασαν ακόμα και beach) etc. etc.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να προσεγγίζει τις δημοκρατικές αξίες κάπως με εχθρικές γκριμάτσες  που γι’ αυτόν είναι παράγοντες αποξένωσης για τις κοινότητες που θέλει τάχα μου δήθεν να φτιάξει, που ούτε ο ίδιος πλέον δεν γνωρίζει τι θέλει γιατί είναι χωρίς φιλοσοφικά ιδεώδη για το λαό και κυβερνησιμότητα για την καθημερινότητά του. Άσχετα αν θέλει σύντομα – παρόλο που έλεγε άλλα πριν 3 μήνες- σαν λεγόμενη «μεταμνημονιακή κυβέρνηση» να πάει σε εκλογές, τώρα που καίει το σίδερο και ο λαουτζίκος δεν τα γνωρίζει όλα σχετικά την μετά-εποχή. Αλλά και τι θα πει «μεταμνημονιακή κυβέρνηση». Αν λάβουμε υπόψη μας όλα τα μετα-κινήματα δεν νομίζω ότι μπορούμε να βγάλουμε ένα θετικό πόρισμα για το ταξείδι που μας προετοιμάζει.

Μη ξεχνάμε όμως και εμείς οι απλοί idiots,  ότι οι αριστεροί παλαιότερα κατέβαιναν στους δρόμους –ρωτήσετε  πατεράδες, μητέρες, γιαγιάδες και παππούδες ίσως ακόμα-  για να διεκδικήσουν οι ίδιοι κάτι και όχι για να παρακαλέσουν την εκάστοτε κυβέρνηση να τους λύσει τα προβλήματα τους. Όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ το διέγραψε αυτό το εργαλείο που είχε η πολιτειακή βάση, το κατήργησε, γιατί σαν ναρκισσιστές δεν θέλουν να λύσουν κανένα πρόβλημα αλλά το αποφεύγουν και το μεταφέρουν στο μέλλον απλά.  Ακόμα και σήμερα δικαιολογεί την ύπαρξη του με την Δεξιά, άσχετα εάν η ζώνη της δεξιάς πολιτικής και οικονομίας λόγω του εφαρμοζόμενου νεοφιλελευθερισμού έχει μεταφερθεί πλέον στα αριστερά. Αφού έχουμε κριτική από δεξιά, άρα υπάρχουμε και πράττουμε σωστά.

Η κριτική από δεξιούς είναι δεχτή η κριτική από κέντρο και ιθαγενείς «αριστερούς πολιτικούς πρόσφυγες» όχι. 

Και οι κύριοι/κυρίες αριστεροί στρουθοκαμηλίζουν. Βάζουν τα δυνατά του με διάφορα θεσμικά εργαλεία να μη φύγουν από την εξουσία. Απλά δεν έχουν καταφέρει ακόμα να έρθουν λίγο κοντά στον εαυτό τους, για να κατανοήσουν, το τι λένε και μεταδίδουν.

Κυβερνήσεις που καταστρέφουν κάθε κίνημα βάσης(φοβούμενες για την συνέχιση της κυβερνητικής απόλαυσης τους, βλέπε παραπάνω γιατί), δεν αντιμετωπίζουν την άκρα δεξιά και τον νεοεθνικιστικό λαϊκισμό πολιτικά, θεωρητικά και επιστημολογικά, αλλά συμπεριφέρονται infantil σαν να παίζουν σε παιδότοπο κλέφτες και αστυνόμους (οι ίδιοι θρασύτατα θεωρούν τους εαυτούς τους αρματωλούς απέναντι στην ΕΕ και συνάμα και θύματα), αλλά τους συντηρούν εντός του Κοινοβουλίου και τους αφήνουν να εξελιχθούν και να διαχυθούν στις γειτονιές των αστικών milieus. Τους αντιμετωπίζουν όχι με ενήλικη γλώσσα  αλλά με πολιτικές συμβόλων.

Διορίζουν οικογένειες δικές τους σε θέσεις κλειδιά, ακόμα και ψέματα λένε σε επιδόματα που λαμβάνουν σαν προνομιούχοι- αλλά καθώς νάρκισσοι επιτρέπεται αυτό και όχι μόνο αυτό αλλά και προβάλλονται σαν θύματα ορισμένων κοινωνικών ανακατατάξεων. Στηρίζουν τις κατασχέσεις λογαριασμών και διαμερισμάτων και σπιτιών, κυβερνήσεις που αποδυναμώνουν  την συνταγματική δικαιοσύνη σε διάφορους τομείς όπως κοινωνικά και περιβάλλον. Όλες αυτές οι κυβερνήσεις μόλις αισθανθούν εδραιωμένοι στην εξουσία μπορούν μόνο μέσω μια επαναστατικής πράξης να αντικατασταθούν, εκτός και αν ο λαός πέφτει από τη μια παγίδα στην άλλη ή δεν έχει το δημοκρατικό θάρρος και το κοινωνικό σθένος να ξεσηκωθεί και να απαιτήσει να διεκδικήσουν, αυτά που είχαν και δεν έχουν πλέον στα πλαίσια της βιώσιμής επάρκειας και όχι της υπερβολής.

Στηρίζουν τη φτωχοποίηση γενικώτερα αλλά την καταπολεμούν ειδικότερα σε μερικές δεκάδες ανθρώπους για να φαίνεται ότι την καταπολεμούν γενικώτερα,  με αντίθετη απόφαση του λαού σύμφωνα με το ερώτημα που τους έθεσε  μέσω Referendum(παγίδα) ή ήταν ένα νέο είδος άμεσης δημοκρατίας με μια «συλλογική παραίσθηση», και ίσως εκεί την πάτησε ο αρχηγός τους ελπίζοντας σε «ναι» για να υποκύψει χωρίς φόβο και πάθος „on the fourth“[8]

Αυτή η διπλή πλήρης αναστροφή(ελληνιστή κωλοτούμπα) τον Ιούλιο του 2015 δεν πρέπει να την δει κανείς σαν ένα βήμα από την τραγωδία στη κωμωδία,  αλλά  όπως και ο Στάθης Κουβελάκης σημείωσε: σαν ένα βήμα από «μια τραγωδία  γεμάτη από αστείες εκφράσεις σε μια τραγωδία του παραλόγου»^[9], από το ένα ακραίο στο άλλο αντίθετό του ακραίο, που ακόμα και οι Εγκελιανοί θεωρητικοί φιλόσοφοι θα έμεναν με ανοικτό το στόμα.[10]

Κοντολογίς: Είναι απλούστερο να αγωνίζεσαι για τη δημοκρατία, όσο αυτή υπάρχει. Μετά από αυτό είναι πολύ δύσκολο. Γιατί ? Γιατί και αυτό το ζούμε και με τους σημερινούς κομματικούς και συμπαθούντες κομματικά, και τυχαίους κομματικά, ή «οικογενειακά αποκτημένους» ΣΥΡΙΖΑιους,  ότι κάθε ένας πολίτης με κάθε κριτική έκφραση απέναντι στη πολιτική τους  ή ενός αποκλίνοντος πρότυπου σκέψης, όλοι αυτοί αντιμετωπίζουν  όλο και περισσότερες δυσκολίες επικοινωνίας και αποδοχής[11] σαν κοινωνικά σκεπτόμενα άτομα, και μέλη μιας κοινωνίας που θέλουν να συμμετέχουν συνειδητά στη διαμόρφωση μιας ανοικτής κοινωνίας.

Παράλληλα υπάρχουν προσπάθειες, αποσπασματικές, να εγκαθιδρύσουν μια επικρατούσα κουλτούρα των αδύναμων μειονοτήτων που πρέπει η κυβέρνηση να προστατεύσει,  κεντρικά και τοπικά, γιατί όλα τα άλλα δεν τους βγαίνουν.

Μόνο που όλα αυτά

α)μαζί δεν συμπίπτουν σε κάτι εθνικό που θέλουν να φαίνεται και

β)μια ηγεμονία στον Ευρωπαϊκό χώρο, ξανά θα πρέπει να την κερδίσεις με αγώνες, που τους έχεις εσύ ο ίδιος σαν κυβέρνηση ευνουχίσει, για να παραμείνεις χωρίς προβλήματα διαλεκτικής αμφισβήτησης στην εξουσία.

Έχει χαθεί λοιπόν η υπεροχή του ατόμου σαν citoyen, στη καθημερινότητα στις συναλλαγές τους αλλά και η υπεροχή του έθνους σαν οργανικός οργανισμός απέναντι στους εταίρους, αλλά βρήκε έδαφος να δημιουργήσει νέα τάξη των μέσο-bourgeoises, από αυτούς που μια τους έβγαζαν από το δημόσιο μια τους επανατοποθετούσαν.  Και δείτε το καταναλωτικό τους προφίλ όλων αυτών. Και όμως πολιτικός φίλαθλός τους έχει εκνευριστεί μαζί τους, και είπε ότι δεν θα τους ξαναψηφίσει καθώς τα μόρια κάποιου γνωστού του εκπαιδευτικού που ήταν αρκετά υψηλά, τελικά δεν «έφτασαν» για να πάρει μετάταξη σε  άλλη δημόσια υπηρεσία(κάπως έτσι δεν κατάλαβα και εγώ σωστά). Δεν έχει  καταλάβει ότι στηρίζουν την κάστα τους, όπως κάνει και ο Μπουτάρης στην πόλη «του», κοιτάζει να ευχαριστήσει κατ’ αρχή την μεσοαστική τάξη.  Στο υπόλοιπο 80% tittytainment!

Έχει χαθεί λοιπόν ένα είδος ηγεμονίας. Αυτό που θεωρούσαν μέχρι προσφάτως δηλαδή μέχρι πριν 10 χρόνια αυτονόητο, δηλαδή «κανονικότητα» για τους περισσότερους (85%) έχει εξαφανιστεί. Και δεν είναι κάτι που τονίζει τον ανθρωπισμό. Όχι. Γιατί κανονικότητα ισχύει μόνο για την κοινωνική ομάδα και κοινωνικές ομάδες που μπορούν και καταφέρνουν να ζουν σε μια κανονικότητα. Όλοι οι άλλοι είναι εκτός γιατί «κανονικότητα» είναι ένα μηχανισμός ο οποίος αποκλείει άτομα και ομάδες, για να ζήσουν κάποιοι λίγοι σε κανονικότητα. Τους άφησαν για 10 χρόνια ακριβώς να ζήσουν οι περισσότεροι την κανονικότητα  για να γευτούν και οι ίδιοι την ηθική αυτομαστίγωση τους αργότερα, και στη συνέχεια τους είπαν: «στο κλουβί πάλι.»

Επίσης οι αξίες, οι αξίες έχουν πάθει μια γενετική τροποποίηση στο εργαστήριο. Ποιοι είναι οι κανόνες διαβίωσης πλέον σήμερα, που μέσω πολιτικής αγωγής και κυβερνησιμότητας προσπαθείται να μεταδοθεί στον πολιτειακό πολίτη? Οκ με τους μετανάστες τα πάμε σχετικά καλά. Αλλά γιατί? Γιατί είμαστε μια ανοικτή κοινωνία? Όχι βέβαια. Γιατί είμαστε ορθόδοξοι και πρέπει να κάνουμε κάτι καλό για να ξεπλυθούν τα υπόλοιπα αμαρτήματα μάλλον, σαν ψυχαναλυτής θα το ερμήνευα διαφορετικά είμαι σίγουρος. Με τα άλλα κινήματα μειονεκτούντων και μειονοτήτων -χωρίς να θέλουμε να υποβαθμίσουμε η να ισοπεδώσουμε τους αγώνες τους για τα δικαιώματά τους σε μια ανοικτή κοινωνία? Μερικοί θεωρούν, ότι  σαν vegan , ή σαν γυμνοί σε ποδήλατο, ή σαν μεταμφιεσμένοι σε παγώνι  κάνουν την επανάστασή τους  για τον ανθρωπισμό ενάντια στους πολέμους, ενάντια στη πηγή δημιουργίας μεταναστών και κλιματικής αλλαγής, ενάντια στα ολοκληρωτικά καθεστώτα κλπ. κλπ.,  στο πλανήτη, οι υπόλοιποι παραμένουν σπιτικοί θεατές ούτε καν παρατηρητές.

Αγαπητοί μου τις αξίες δεν μπορεί να μας τις βάλεις κανείς με χωνί στο μυαλό.

Μια ανοικτή κοινωνία όμως χρειάζεται την κριτική και την διαφοροποίηση και κοινωνικά κινήματα από τη βάση.  Ο κοινωνιολόγος Ralf  Dahrendorf υποστηρίζει^[12] ότι ζούμε σε μία περίοδο  όπου ο κόσμος είναι γεμάτος αβεβαιότητες. Δεν γνωρίζουμε τι είναι αληθές και τί είναι καλό. Για αυτό πρέπει να έχουμε την δυνατότητα να διερευνούμε για περισσότερες απαντήσεις. Αυτό μπορεί και συμβαίνει μόνο υπό την προϋπόθεση ότι  δοκιμές(διερευνήσεις) και σφάλματα επιτρέπονται και όχι μόνο αυτό αλλά να ενθαρρύνεις να γίνονται τέτοια βήματα, δηλαδή να είσαι μια ανοικτή κοινωνία. Το να οφείλεις να υπερασπίζεσαι και να εξελίσσεις αυτή λοιπόν την ανοικτή κοινωνία είναι το πρώτο σου καθήκον. Hey ακούτε εσείς οι ψεύτο-… Δεν είναι πολιτική η αντιμετώπιση ειρηνικών πολιτών με χημικά, για να εξασφαλίσετε την ομαλή κυβερνητική σας αλλά όχι πολιτική πορεία.

Ακριβώς αυτό είναι το σημαντικό. Μία ανοικτή κοινωνία χρειάζεται κριτική και κινήματα βάσης, τα οποία να τα λαμβάνει υπόψη της η εκάστοτε εξουσία αλλιώς οδηγείται αναπόφευκτα σε απολυταρχικό καθεστώς, με σκοπό μόνο την παραμονή στην εξουσία, χωρίς προγραμματισμό βιώσιμης εξέλιξης του δημόσιου χώρου και της βελτίωσης των πλαισίων διαβίωσης των πολιτών.

Και πάλι εν συντομία, παλαιότερα ίσχυε το Motto: «Να ζήσεις και να αφήσεις να ζήσουν.» Αύριο, όχι σήμερα τι θα ισχύσει?

 

---

[1] Stathis Gourgouris., The Syriza problem: radical democracy  and left governmentality in Greece, https:www.opendemocracy.net/can-europe-make-it-/stathis-gourgouris/syriza-problem-radical-democracy-and-left-governmentality-in-g, 6 August 2015,  Τελευταία πρόσβαση 16/09/2018

[2]Slavoj Žižek., Der Mut der Hoffnungslosigkeit, Fischer, 2017, σ. 127

[3]Προσωπικές αναφορές του Βαρουφάκη προς τον Slavoj Žižek. Slavoj Žižek., Der Mut der Hoffnungslosigkeit, Fischer, 2017, σ. 127. Συγκεκριμένα όσο αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις το άκρως μνημονιακό Υπερταμείο, επίσημα «Ελληνική Εταιρία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε.» είναι ένα κατασκεύασμα των δανειστών το οποίο θα υποθηκεύσει τη σημερινή και μελλοντική κινητή και ακίνητη περιουσία του Δημοσίου για 99 χρόνια. Η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, χωρίς σαφή λόγο, για έναν αιώνα προκύπτει από τον ιδρυτικό νόμο του ταμείου, τα έσοδα του οποίου θα διατίθενται κατά 50% για την αποπληρωμή χρέους και κατά 50% για επενδύσεις οι οποίες όμως θα αφορούν στη δημιουργία υπεραξίας για τα περιουσιακά στοιχεία που βρίσκονται στις τέσσερις θυγατρικές του ταμείου. Άμεσες Θυγατρικές του Υπερταμείου είναι το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), το Ταμείο Αξιοποίησης και Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου ΑΕ (ΤΑΙΠΕΔ), η Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου ΑΕ (ΕΤΑΔ).

[4] Thomas, Metzinger., Phänomenale Transparenz und kognitive Selbstbezugnahme, in: http://www.philosophie.uni-mainz.de/metzinger/publikationen/PT.htm.  Τελευταία πρόσβαση 14.09.2018

[5] Thomas, Metzinger., Phänomenale Transparenz und kognitive Selbstbezugnahme, in: http://www.philosophie.uni-mainz.de/metzinger/publikationen/PT.htm.  Τελευταία πρόσβαση 15.09.2018

[6] Slavoj Žižek., Der Mut der Hoffnungslosigkeit, Fischer, 2017, σ. 130

[7] Με την αίσθηση – ή τουλάχιστον την υπόσχεση- της απελευθέρωσης από τα γι’ αυτούς αρνητικά πράγματα,  συμβάλλουν στην εφαρμογή και  εγκατάσταση περιοριστικών μέτρων και ρυθμίσεων και καταφέρνουν τους ίδιους τους εαυτούς να «στέψουν» σαν την ίδια τους γραφειοκρατία, όπως “οι κληρικοί” του Nietsche”.[39, Βλέπε. Hubertus Mynarek., Nietzsche über, Kirche, Priester, Theologen. http://www.kirchenopfer.de/profmynarekspricht/friedrichnietzscheueberkirche/friedrichnietzscheueberkirche.html, Τελευταία πρόσβαση μου 8/5/2018. Επίσης: «Von nun an sind alle Dinge des Lebens so geordnet, dass der Priester überall unentbehrlich ist; in allen natürlichen Vorkommnissen des Lebens, bei der Geburt, der Ehe, der Krankheit, dem Tode, gar nicht vom Opfer (‚der Mahlzeit‘) zu reden, erscheint der heilige Parasit, um sie zu entnatürlichen: in seiner Sprache zu ‚heiligen‘ ... Denn dies muss man begreifen: jede natürliche Sitte, jede natürliche Institution (Staat, Gerichtsordnung, Ehe, Kranken- und Armenpflege), jede vom Instinkt des Lebens eingegebene Forderung, kurz alles, was seinen Wert in sich hat, wird durch den Parasitismus des Priesters (oder der ‚sittlichen Weltordnung‘) grundsätzlich wertlos, wert-widrig gemacht: es bedarf nachträglich einer Sanktion - eine wertverleihende Macht tut not, welche die Natur darin verneint, welche eben damit erst einen Wert schafft ... Der Priester entwertet, entheiligt die Natur: um diesen Preis besteht er überhaupt».] Παρατηρούμε δηλαδή την παραγωγή μιας θεσμικής παράνοιας σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας, προκαλώντας με εικόνες ατελείωτων αδύναμων, τελείως αβοήθητων θυμάτων, και συγχρόνως απαιτούν άμεσα μέτρα χωρίς να σταθμίσουν ή να συζητήσουν το μέγεθος ή την καταλληλόλητα των μέσων.[40, Βλέπε Pfaller, R., (2018), σ 139.] Σε κάποιους χώρους είναι ανίκανοι και γι’ αυτό. Η παράνοια αυτή στέφεται ιδιαίτερα λαμπρά σαν παράδειγμα και στο θέμα της νέας παραλίας στη Θεσσαλονίκη  και στο θέμα της ζήλειας μεταξύ ζευγαριών-«συντρόφων». Από την μια φαίνεται η ζήλεια να είναι ένα αυξημένο πάθος για το πολυαγαπημένο πρόσωπο, όμως αληθινά ο/η ζηλιάρης/α σύντροφος  προτιμάει  να ασχοληθεί με  τη ζήλεια του/της  παρά με την αγάπη του/της και το αγαπημένο του/της πρόσωπο. Ακριβώς μιας τέτοια εχθρότητα  με αγανάκτηση μαζί  δεν οδηγεί στην ισότητα αλλά γίνεται ένα εμπόδιο στο δρόμο για την ισότητα. Έτσι και ο Νίτσε το είδε ξεκάθαρα: «Το δικαίωμα στη γη είναι ο αγώνας ενάντια στα (κάθε είδους) αντανακλαστικά (reaktive) [41,Reaktive συναισθήματα χρησιμοποιούν το θέμα της ισότητας σαν δήθεν φαινόμενο προκειμένου να προσδώσουν σε μια αδυναμία μια παραπλανητική αίσθηση εξουσίας μέσα από μια φαινομενική από μόνη της έγκυρη ή εξωπραγματική, όπως είναι (συνήθως) και οι πάγιες απαιτήσεις για τη δικαιοσύνη. Μόνο πάνω σε  active συναισθήματα βασίζεται η δικαιοσύνη. Το active συναίσθημα της δικαιοσύνης  τουναντίον υπάρχει στην εξαίρεση ύψιστης προσωπικής δύναμης που δείχνει ακόμα και απέναντι  σε μια εξωτερική αδυναμία.[42, Friedrich W. Nietzsche, Genealogie der Moral, s. 31.  http://hfrudolph.bplaced.net/Material/GenalogiederMoral.pdf]συναισθήματα»][43, Βλέπε: Karl Jaspers., Nietzsche: Einführung in das Verständnis seines Philosophierens, 1981, Berlin-New York, σ. 207.]

Αλλά  και ιστορικά βλέπουμε στο όνομα της προόδου και της ανθρωπιάς μετά τη κατάργηση του εμπορίου  σκλάβων,  Βέλγοι Άγγλοι, Ολλανδοί αρχίζουν και καταλαμβάνουν τις δυτικές και ανατολικές ακτές της Αφρικής όπου συνωστιζόταν όλος ο πληθυσμός πλέον. Ξεκινά η αποικιοκρατία και το μοντέρνο σκλαβοπάζαρο πλέον στις χώρες προέλευσης των Αφρικανών.

[8] Το βρήκαμε αστείο σε μιας αναφορά ενός Ελληνικού κειμένου, για αυτό το αναφέρουμε.

[9] Στάθης, Κουβελάκης., Από το παράλογο στο τραγικό, https://www.jacobinmag.com/2015/07/tsipras-syriza-greece-euro-dept/. Τελευταία πρόσβαση του Slavoj Žižek 11.07.2017 Jacobin is a leading voice of the American left, offering socialist perspectives on politics, economics, and culture. Το ίδιο έχει δημοσιευτεί και στο https://www.thepressproject.gr/article/79084/Apo-ton-paralogismo-stin-tragodia, Τελευταία πρόσβαση 18.09.2018

[10]Slavoj Žižek., Der Mut der Hoffnungslosigkeit, Fischer, 2017, σ. 110

[11] «Ψήφισε μας και εμείς θα σου τα λύσουμε όλα τα θέματα σου με τη δεξιά…» sms στο τηλέφωνο μου Απρίλιο 2015 από δαγκωτό Συριζαίο, οποίος μετά το Referendum θύμωσε και έφυγε το παιδί…

[Ο Λεβίτσκι υπογραμμίζει τις “ευθύνες των πολιτών και την απόλυτη ανάγκη επαγρύπνησής τους για την προστασία της ουσίας, της ποιότητας ακόμη και της υπόστασης της δημοκρατίας”. Steven Levitsky Daniel Ziblatt, Wie Demokratien sterben Und was wir dagegen tun können, Übersetzung: Schmidt, Klaus-Dieter, 2018.]

[12] Ralf, Dahrendorf., Die Globalisierung und ihre sozialen Folgen werden zur nächsten Herausforderung einer Politik der Freiheit. An der Schwelle zum autoritären Jahrhundert, in: Die Zeit, www.zeit.de/1997/47/thema.txt .19971114.xml. ,  Τελευταία πρόσβαση 13/09/2018