Ενας πρόλογος ενός τραγουδιού με τον τίτλο «Η μετριότητα» σε ένα κονσέρτο του στο Βερολίνο 1979.
  |
| Klaus Hoffmann τέλη '70 και αρχες του 2000 '20 |
Συγνώμη δεν θέλω να ενοχλήσω
Θα μπορούσατε να μου δώσετε πίσω τα όνειρα μου
Ξέρω ξερω..., εεεε πρέπει να αρχειοθετηθούν πρώτα,
Αλλα ίσως είναι δυνατόν να γίνει αυτό για μια μέρα μόνο
Ξέρετε,... μμμμ έχω μεταθέσει την ημέρα του θανάτου μου
για να μπορέσω να είμαι μια φορά ένας άλλος άνθρωπος.
Πραγματικά, δεν μπορείτε να φανταστειτε τι θα έδινα για να
μου επιτραπεί να ζήσω ένα απο τα όνειρά μου!
Κοιτάξτε..., να σας πω, δεν ελοχεύει κανένας κίνδυνος για σας:
Το σώμα μου ειναι σαν μια τρύπα, τελείως ακίνδυνο,
κινείται απο μόνο του σαν μια κούκλα,
αρα ειναι κάθε παρακαλούθηση του ανόητη,
αφού όπως και εσεις λέτε: registered(καταγεγραμμένο), controlled(ελεχόμενο), documented(αρχειοθετημένο) και censored(αξιολογημένο)
και συμπληρώνω, με χαμηλό τόνο για να μην ακουστεί, ... μπορεί να κάνει ο κάθε ένας ... ότι θέλει!
Οοοοοοοh
MMMM εεεεεεε νομίζω ότι είπα αυτή την στιγμή κάτι απαγορευμενο.
Δεν θέλω να ενοχλήσω ,
αλλά βγαίνουν καμια φορά πράγμτα προς τα έξω που ....
Η μετριότητα (Die Mittelmäßigkeit)
Κάθε πρωί το ίδιο τελετουργικό.
Κάθε πρωί, ένα πρόσωπο με την ίδια αγωνία.
Κάθε πρωί αυτό το συνηθισμένο
μπροστά στον καθρέφτη και στο λεωφορείο.
Κάθε πρωί οι ερωτήσεις
αν θέλω και εαν πρέπει.
Κάθε μέρα μεσα στα ρούχα μου μεσα στο παλτό μου η ίδια στάση.
Κάθε μέρα τη γνώμη μου απο τις εφημερίδες.
Κάθε μέρα να γνωρίζω τι έχει αλλάξει.
Κάθε μέρα μέσα μου η ίδια παράλυση.
Κάθε βράδυ στο κρεβάτι την ίδια κατηγορία μου επιρίχνω.
Κάθε βράδυ μπροστά στο ίδιο όνειρο
του φόβου και της φυγής.
Κάθε βράδυ με ανοιχτά τα μάτια να βλέπεις τα πάντα.
Κάθε βράδυ να περιμένουμε να φύγουν οι φόβοι.
Κάθε στιγμή να την πιέζουμε να γίνει ένα ψέμα,
να πρέπει να σε προδίδει, για μη τρελλαθείς.
Και πάλι να ξέρεις ότι ήσουν μαγκωμένος
χωρίς να χρειαστεις να εκτεθείς,
κάρφωσες τον ιδιο σου τον εαυτό.
Η μετριότητα βοηθάει στον να
αποφεύγουμε τυχόν διαφωνίες.
Την βλέπω συχνά με φύλλα να στέκεται στις γωνίες,
κάποιοι νεότεροι από ό τι εγώ, δεν τολμούν να πάνε προς το μέρος της.
Θέλω ξαφνικά να με καταπιεί η γή, αισθανομαι μια απόριψη μέσα μου ,
χωρίς να την έχω ακούσει, είναι ο φόβος μέσα μου.
Μέχρι στιγμής δεν έχω εκφράσει τον εαυτό μου
για την πολιτική,
Ποτέ δεν ήθελα να συμμετάσχω, μετακινούμαι με το καθένα.
Αλλά πολλοί λένε, η σιωπή μου
φέρνει πολλά κακά
Βοηθά ότι άλλοι, εξακολουθούν να φωνάζουν δυνατότερα.
Θα πρέπει να σταθώ στη μέση;
Θα πρέπει να μη κάνω ερωτήσεις;
Μηπως πρεπει να μείνω εντός πλαισίων,
να αποφεύγω καθε εριση;
Να αποφεύγω ολους στο δρόμο,
ακόμη και πριν αρχίσει η μάχη,
άλλοι έχουν ήδη καθορίσει,
τι πρέπει να σκεφτώ.
Η μετριότητα
αποφεύγει τυχόν διαφωνίες.
[Klaus Hoffmann]
Μοναξιά (Die Einsamkeit)
Τις νύχτες, αυτές τι νύχτες
Μου λείπει κάτι το "Κοινό" ,
το άρωμα των σκούρων γυναικείων μαλλιών,
το άγγιγμα του ζεστού δέρματος.
Κάθομαι λοιπόν στη φυλακή(κελί)
των Δέκα Εντολών μου
και είμαι έτοιμος, τόσο έτοιμος
για φιλιά και τρυφερότητα.
Το μόνο που μου μένει
αυτές τις ωρες όμως είναι
ένα οικείο φόρεμα,
που με περιβάλει αγλαλιάζοντάς με απαλά,
Η Μοναξιά.
Πήγαινε στους θαλάμους των βασανιστηρίων,
στις ντίσκο, στα μπαρ και στις αίθουσες φλίπερ,
ακολούθησε τα φτιαγμένα και ανασκευασμένα σώματα .
Αν εισαι πλούσιος μπορείς να τα αγοράσεις,
ξεχάσε το εαυτό σου υπο το αλλογόνο φως.
Οι Θεοί μας έδωσαν τη μουσική!
Τα κορίτσια χαμογελούν μόνο σε πόζες,
που εξακολουθούν να περιμένουν τον Βασιλιά Βάτραχο
και κόκκινα τριαντάφυλλα.
Και τα κουρασμένα μάτια
δείχνουν βουβά: Είμαι έτοιμος/η.
Αυτή όμως δεν θα το επιτρέψει
Η Μοναξιά
Πάρε με μαζί σου,
είναι νύχτα
Ναι, επιτρέπεται
επιτέλους να σκεφτείς
Ναι, επιτρέπεται
επιτέλους να αισθανθείς,
Πάρε με μαζί σου,
περνάει και φεύγει το πρόσωπό μου
περνάει και φεύγει αυτή η λέξη
Πάρε με μαζί σου.
Κράτα με σφιχτά,
είναι νύχτα,
Ναι, επιτρέπεται,
Μη φοβάσαι!
Αλλά όταν το επόμενο πρωί
μας δανείζει τον Ηλιο του,
παραμένει μέσα μας κρυμμένη
Η Μοναξιά.
[Klaus Hoffmann]
Αχ Ερασμιότατη!
Κοίταξέ την περπατάει, παρελαύνει,
Φτιαγμένη(σοφατισμένη) στα είκοσι δύο (ετων).
Έχει ανασκευαστεί αρκετά,
Η κυρία δεν μυρίζει πλέον τοσο ταγκίλα.
Σέρνει κοσμήματα πάνω της,
Πλατινένια σοβιετικά αστέρια,
Ένα blouson καταδρομέων αλεξιπτωτιστών
το φοράει ευχάριστα, ιδιαίτερα τη νύχτα.
Ξέρει πολλά περί λογοτεχνίας,
Μπορεί να μιλήσει για τον Μαρξ και για τον Κρίσνα.
Συζητάει ολημερίς και ολονυχτίς
Και έχει εξετάσει μόνο κατά νου την ζωή της.
Βλέπει τον κόσμο μόνο στον κινηματογράφο,
Είναι απογοητευμένη από το κεφάλι μέχρι τα πόδια
Και εξακολουθεί να περιμένει ακόμα τον Ταρζάν,
που θα την οδηγήσει έξω από την ζούγκλα της.
Ω ερασμιότατή μου κυρία,
Ω ερασμιότατή μου κυρία,
Δεν κάνει καμία διαφορά για μένα,
Αν είστε πλούσια ή φτωχή,
Όλοι ψάχνουν ένα και μόνο, τον έρωτα
Κοίταξε την περπατάει, παρελαύνει στην προμενάντε(παραλιακή),
Η βροχή αφήνει λίγο χρόνο και για ένα χαμόγελο.
Έχει ταριχευμένη την καρδιά της,
Στον καθρέφτη την βλέπει μόνο σπάνια.
Ένα φιλί από 'δώ, ένα φιλί από 'κεί,
Δυνατή, συνετή αλλά και δυναμική,
Με Punk στο κεφάλι της και Trallala
Μπας και αισθανθεί όμορφα και διαφορετική από τους άλλους.
Ονειρεύεται ήδη σήμερα έναν άνδρα,
πάρα πολύ εγκεφαλικό και με γλυκιά ζωή,
Ω, άνοιξε "σουσάμι της αστικής τάξης"
Και δώσε της την χρυσή ευλογία.
Ελπίζω ότι σύντομα θα βρεθεί προ της αληθινής πραγματικότητας,
Και θα νοιώσει πραγματικά προδομένη
Και να γράψει "ας ελπίζουμε στην αναρχία"
Και να ξεχωρίσει την θέση της από τους "Ιδιο(το)λόγους"(Idiot=βλάκας/ηλίθιος)
Ω ερασμιότατή μου κυρία,
Ω ερασμιότατή μου κυρία,
Δεν κάνει καμία διαφορά για μένα,
Αν είστε πλούσια ή φτωχή,
Όλοι ψάχνουν ένα και μόνο, τον έρωτα.
[Klaus Hoffmann]
