Σεξουαλική παρενόχληση: Οι άνδρες ‘βάζουν χέρι’ , παρενοχλούν και βιάζουν ..
Silke Burmester | Έκδοση 45/2017
Με επίσημη πιστοποίηση από το μέσο ενημέρωσης για τη επιμέλεια και μετάφρασητου άρθρου
Dr. rer. pol. Nicolas Theodosakis-14/11/2017
Χωρίς αυτοκίνητα! Οι γυναίκες θεωρούνται ακόμα σαν αντικείμενο
Οι άνδρες βάζουν χέρι , παρενοχλούν και βιάζουν ιεραρχικά προς τα κάτω.
Σχετικά με την σεξουαλικά εκφραζόμενη κατάχρησης εξουσίας.
Η εικόνα που δίνουν προς τα έξω, το Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης, το Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού ή το Διεθνές Σαλόνι Αυτοκινήτου στη Φρανκφούρτη, δεν είναι ξεκάθαρη: Παίρνετε και την γυναίκα που κάθεται στο αυτοκίνητο στο καπό επάνω όταν το αγοράζετε; ή είναι στα "Extras", όπως και η μεταλλική βαφή; Είναι ίσως μια εφάπαξ χρήση μέσα στην τιμή;
ένα μαζικό πήδημα στη Βουδαπέστη
Τουλάχιστον, ο άνδρας που παίζει σε επίπεδο Mover-and-Shaker (κινεί και ανακατώνει καταστάσεις για ένα στόχο) είναι σε πολλά συνηθισμένος. Ακόμα εξακολουθεί να αποτελεί μέρος της διεθνούς επιχειρηματικής πρακτικής να εορτάζει τις καλές συνεργασίες και τα deals σε πορνεία ή να εξασφαλίζει την μελλοντική επιτυχία των συνεργασιών τους ή ακόμα και των πολιτικών απαιτήσεων του με ένα δείπνο, και που το αργότερο μέχρι το πρώτο πούρο μετά το φαγητό, ξαφνικά από το πουθενά να εμφανίζονται όμορφα θηλυκά. Όποιος άνδρας παίζει όμως μόνο στην λίγκα Hyundai Cabrio , μένει ευχαριστημένος, εάν η επιτυχία τους ανταμειφθεί με ένα μαζικό πήδημα στη Βουδαπέστη.
Οι γυναίκες εξακολουθούν να θεωρούνται ως αντικείμενο. Επιπλέον ο άνδρας ή την παίρνει τη γυναίκα ή του προσφέρεται. Είναι κάτι που μπορεί να εξουσιάζει και να διαθέτει αυτός και μόνο για τον εαυτό του.
Δεν είναι οι περιπτώσεις μαστόρων ή φροντιστών ζώων
οι οποίοι πιστεύουν ότι είναι απέναντι σε γυναίκες ελεύθεροι να καταχραστούν την εξουσία τους, να ενοχλούν ή να τις βιάζουν. Όχι, είναι οι περιπτώσεις ισχυρών ανδρών. Από την πολιτική, την οικονομία, τον πολιτισμό. Τελικά είναι ακόμα παραδόξως πολύ λίγοι αυτοί. Λίγοι σε σχέση με το γεγονός, ότι θα έπρεπε να μας ήταν γνωστό ότι έτσι λειτουργεί το σύστημα. Γιατί εκεί όπου η σταδιοδρομία, η πρόοδος ή και μόνο η παρουσία κάποιου εξαρτάται από την εύνοια, την καλοσύνη ή την επιρροή ενός και μόνο άνδρα, έρχεται πολύ συχνά και αυτή η μορφή εκβιασμού και της κατάχρησης εξουσίας. Οι άνδρες ‘βάζουν χέρι’, παρενοχλούν, βιάζουν αν το δούμε και ιεραρχικά όχι προς τα πάνω [γιατί δεν έχουν τα ‘αυγά’ να το κάνουν προς την ιεραρχικά υψηλότερα εργασιακά γυναίκα]. ‘Βάζουν χέρι’, παρενοχλούν και βιάζουν προς τα κάτω.
Όπου επικρατούν ιεραρχίες
Αυτό συμβαίνει σε νοσοκομεία που δεν είναι διαφορετικά από ότι σε εισαγγελικές αρχές, στη μουσική βιομηχανία, στις εταιρείες συμβούλων, τηλεοπτικούς σταθμούς, στον τραπεζικό κλάδο και στα θέατρα, στα πανεπιστήμια και στην πολιτική. Το γνωρίζουμε όλοι τελικά:Όπου επικρατούν ιεραρχίες, όπου η κοινωνική ή επαγγελματική άνοδο των γυναικών, και μερικές φορές και των ανδρών, εξαρτάται μόνο από ένα άτομο, νομοτελειακά έρχεσαι αντιμέτωπος με μια σεξουαλικά εκφραζόμενη κατάχρησης εξουσίας.
Αυτή η κατάχρηση εξουσίας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πατριαρχικής μας κουλτούρας. Οι αντιδράσεις αυτών των ημερών είναι σχετικά ήρεμες [και χαμηλών τόνων], αποκαλύπτοντας πόσο διαδεδομένες είναι αυτές οι σεξουαλικές επιθέσεις απέναντι σε γυναίκες. Όμως δεν είμαστε αγανακτισμένες. Γιατί πρέπει να είμαστε άλλωστε, αφού έχουμε ανεχτεί το σύστημα εδώ και αιώνες. Στην καλύτερη περίπτωση μένουμε έκπληκτοι. «Τι ,αυτός;» ή: «Και αυτός, έλα;»
Η ταξικότητα της αντίδρασης στα Μέσα Ενημέρωσης
Στην περίπτωση του Harvey Weinstein εκπλαγήκαμε για το ποσοστό των γυναικών που βγήκαν και είπαν διάφορα για τον σκηνοθέτη και τον οποίο εμφάνιζαν ως άγριο ζώο στου οποίου το κεφάλι αντί να υπάρχει εγκέφαλος να του λέει τι να κάνει τον προσανατόλιζε ένα τερατώδες πέος, και που είχε και τον κύριο λόγο στη ζωή του [ποιες γυναίκες από την μέση κοινωνική τάξη και κάτω έχουν την δυνατότητα και την κοινωνική δύναμη να το κάνουν αυτό].
Είναι όμως εκπληκτικό μόνο με ένα πράγμα: ότι το θέμα τελικά ακούστηκε παντού. Και αυτό μετά από τόσες δεκαετίες των ολοένα φουντωμάτων συζητήσεων από την μια και της κάλυψης κάτω από το τραπέζι την άλλη. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια στα οποία οι καταγγελίες γυναικών απορριπτόταν σαν γυναίκες που είναι υστερικές ή το παίζουν [τάχα μου δήθεν βιασμένες ή σεξιστικά παρενοχλημένες] όπως όταν κατηγόρησε η Mia Farrow τον πρώην σύζυγό της, τον σκηνοθέτη Γούντι Άλεν, ότι παρενοχλούσε σεξουαλικά την υιοθετημένη κόρη τους, οι καταστάσεις βρίσκονται επί τέλους πάνω στο τραπέζι και αυτή τη φορά δεν μπορούν να εξαφανιστούν τόσο εύκολα σκουπίζοντάς τις κάτω από το χαλί της συλλογικής καταπίεσης.
Χειραφέτηση και στους άνδρες!
Πολλοί άνδρες φαίνεται να έχουν καταλάβει ότι η κοινωνία έχει πρόβλημα, τουλάχιστον κάποιοι ισχυρίζονται ότι έχουν καταλάβει. Κάποιος που έχει καταλάβει είναι ο συντάκτης του Spiegel Markus Feldenkirchen, ο οποίος θεωρεί την υπεροχή των γυναικών στο ότι έχουν ασχοληθεί με το ρόλο τους και την εικόνα τους για δεκαετίες. Κάτι που πρέπει να γίνει, σύμφωνα με το Feldenkirchen, τελικά και στους άνδρες. Και εδώ θέλουμε να συμβάλουμε με μια ερώτηση εμείς οι γυναίκες. Με ποια λογική γίνεται έκπτωτος ο ερμηνευτής του προέδρου των ΗΠΑ στο House of Cards, Κέβιν Σπέισι, στο πλαίσιο ότι παρενόχλησε άνδρες και δεν έχει μπει το περιθώριο με τις ανάλογες συνέπειες για σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση των γυναικών ο πραγματικός πρόεδρος των ΗΠΑ. Είναι επειδή για τους άνδρες η σεξουαλική παρενόχληση των ανδρών είναι χειρότερη από αυτή των γυναικών? Ή η αγωνία να μην βρεθεί ένας άνθρωπος με αρκετά “αυγά”στο παντελόνι του για να βάλει τον Donald Trump στο πλαίσιο μη κοινωνικής αποδοχής στη θέση του; ? Ωστόσο, η ευκαιρία που προκύπτει από το θέμα της σεξουαλική επίθεσης που τελικά βρίσκεται στο τραπέζι δεν είναι μόνο μία ευκαιρία για τους άνδρες. Είναι επίσης για εμάς, τις γυναίκες.
Ας κάνουμε μια σημαντική σκέψη. Ποιες θέλουμε πραγματικά να είμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Γιατί δεν καταφέραμε σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να μετατρέψουμε τη σεξουαλική[κακοποίηση και παρενόχληση] επίθεση από τη σφαίρα του πταίσματος σε ποινικό αδίκημα? Και επίσης να διεκδικήσουμε τον εαυτό μας με το "όχι!". Γιατί εξακολουθούμε να αφήνουμε την ερμηνεία της κυριαρχίας στους άνδρες? Γιατί το ανεχόμαστε τόσο πολύ? Γιατί εξακολουθούμε να μας αρέσει ο ρόλος των αδύναμων και καθημερινά ενισχύουμε την εικόνα της γυναίκας ως φορέα παροχής υπηρεσιών και ως αντικείμενο, και να γινόμαστε νοσοκόμες αντί για γιατροί και καθόμαστε πάνω στα καπό των αυτοκινήτων;
Η θέση μας δεν είναι κάτω από το γιατρό, αλλά απέναντι. Όχι πάνω στο καπό, αλλά πίσω από το τιμόνι.
[Σχόλιο του blogger σε σχέση με τις σχέσεις:
Είναι τέλεια και ιδανικά περιγραφόμενα όπως τα γράφει και έτσι τα βρίσκω και εγώ σχετικά με τα επαγγελματικά métier που αναφέρεται. Αλλά το τι συμβαίνει και το τι θα συμβεί ακόμα και στα επόμενα χρόνια σε κοινωνικές ομάδες προς τα κάτω στη κοινωνική μας ιεραρχία κανείς δεν θα ενδιαφερθεί, διότι απλά δεν έχουν να προσφέρουν κάτι στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Σωστά ο συντάκτης του der Spiegel. Σίγουρα υπάρχουν πολλές γυναίκες ανώτερες από τον άνδρα κάτι που ασπάζονται κάποιοι άνδρες και προσπαθούν οι ίδιοι να το εκμεταλλευτούν καλοπροαίρετα και γιατί ξέρουν ότι θα βγουν κερδισμένοι και οι δύο στη συμβίωση. Αλλά όλες οι γυναίκες? Και όλες συνειδητοποιούν, όταν ο άνδρας αφήνει ελεύθερο πεδίο για αυτές σε όλους τους τομείς της κοινωνίας? Είμαι σίγουρος όχι.
Το πρόβλημα είναι να ξεφύγουν από το ρόλο τους σαν διαφορετικό χρωμόσωμα που τους έχει δώσει αιώνες τώρα η κοινωνία αλλά και που έχουν αποδεχτεί και για το λόγο αυτό αισθάνονται και πολλές φορές ασφαλείς. Θα τολμήσω να πω δε, ότι δυστυχώς η προθυμία του συντάκτη θα βρει μόνο στον κύκλο του ίσως θετική ανταπόκριση, γιατί απλά οι περισσότερες δεν θέλουν και δεν μπορούν, να εγκαταλείψουν τον αδύναμο ρόλο στην οικογένεια και κατ’ επέκταση στη κοινωνία.
Πλένοντας κάποιος άνδρας τα πιάτα σε ένα τραπέζι που τον είχαν καλέσει, αρχίσαν οι άνδρες και ειρωνευόντουσαν διαμέσου παιγνίου ότι χαλάει τη πιάτσα κλπ.. Εναλλακτικοί αριστεροί τύποι στη παρέα. Αφού… Και σε αυτή την σύντομη τη ζωή ποιοι άνδρες που σκέπτονται ιδεολογικά σαν τον συντάκτη του περιοδικού θα αφιερώσουν όλη τους τη ζωή να πείσουν τις γυναίκες ότι είναι ελεύθερες, αλλά να το δουλέψουν για να μη νομίζουν ότι των ανδρών τους είναι αδιάφορες επειδή έχουν την ολιστική τους ελευθερία. Ας προσπαθήσουν και οι ίδιες. Μη θεωρούν, ότι όταν ο άνδρας συμπεριφέρεται ανιδιοτελώς απέναντι στην σύντροφο του -και υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι- ή, δεν απαιτεί να γνωρίσει τι κάνει και που βρίσκεται η σύντροφός του, να πάει να κοιμηθεί χωρίς να έχει γυρίσει η σύντροφός του, ότι ο άνδρας της είτε δεν την αγαπά, είτε δεν την ποθεί, είτε έχει ‘γκόμενα’ – έτσι λέγεται αυτό και μεταξύ των γυναικών- απ’ έξω! Και δεν μιλάμε για την μεινότητα των γυναικών που apriori το βλέπουν διαλεκτικά.
Ας κάνουν και κάτι για τον εαυτό τους πρώτα να βρεθούν π.χ. κάποιες αντιμέτωποι με τον έρωτα του πατέρα γι’ αυτές ή και οι άνδρες με τον έρωτα της μάνας γι’ αυτούς. Υπάρχουν άνδρες που δεν θέλουν να ξέρουν τη λέξη δεσμά. Και όσο υπάρχουν γυναίκες που κάθονται στο καπό στις εκθέσεις αυτοκινήτων και άνδρες γιατροί που θεωρούν τους εαυτούς τους Θεούς, ή πολιτικοι παράγοντες που θεωρούν τους εαυτούς τους Άρειους, θα συμβαίνουν αυτά. Άρα δεν είναι θέμα μόνο πατριαρχικής κουλτούρας αλλά και εξέλιξης του ατόμου, φυσικά ανάλογα με τα ερεθίσματα που έχει. Αλλά και το κράτος σαν τέτοιο στηρίζει την κακοποίηση των γυναικών. Στη Λατινική Αμερική είναι κατά πολύ χειρότερα τα πράγματα. Μέχρι και με το θάνατό τους ερχόντουσαν αντιμέτωπες οι γυναίκες. Βλέπε Αργεντινή και το κίνημα "Ni una menos" (Ούτε μια γυναίκα λιγότερο). Σε μια κοινωνία όμως των 20:80 τι περιμένει κανείς πλέον.]
