Τα σύνορα γίνονται πιο
ρευστά
Ευρώπη Το έθνος είναι κάτι τεχνητό, η περιφέρεια είναι φυσικό. Απάντηση στο δοκίμιο του Heinrich August Winkler "Οι λάθος φίλοι της Ευρώπης"
Ο Βίκτωρ Ουγκώ έγραψε στο Essay Sur l'Europe το 1850, ότι το γαλλικό έθνος δεν ήταν παρά η εδραίωση διαφόρων επαρχιών υπό την ομπρέλα μιας δημοκρατίας, αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να είναι και το τέλος της ιστορίας. Το επακόλουθο θα μπορούσε να είναι μόνο η σύνθεση όλων των ευρωπαϊκών Επαρχιών σε μια ευρωπαϊκή Αδελφότητα, μια ευρωπαϊκή Δημοκρατία. Ο Βίκτωρ Ουγκώ χλευάστηκε τόσο πολύ που αποφάσισε να φύγει από τη Γαλλία. Πήγε εξορία στις Βρυξέλλες. Σήμερα αναγνωρίζουμε τη διορατικότητά του: η ιστορική του στιγμή έχει έρθει όταν οι ευρωπαϊκές Επαρχίες - οι Περιφέρειες - ξεκινούν να σχηματίζουν μια ευρωπαϊκή Δημοκρατία. Γιατί το Εθνοκράτος έχει γίνει πολύ στενό ως [έννοια] και ως οργανωτικό πρότυπο για τη Δημοκρατία στην Ευρώπη.
Το 1957, η Συνθήκη της Ρώμης καθιέρωσε την ευρωπαϊκή αγορά ως ολοκλήρωση των εθνικών αγορών. Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ του 1992, το νόμισμα εξευγενίστηκε [ευρωπαϊκά]. "Μια αγορά - ένα νόμισμα" ήταν το σύνθημα εκείνη τη εποχή. Σήμερα πρόκειται για την ολοκλήρωση αυτού του ιστορικού έργου: η αγορά και το νόμισμα απαιτούν και μια Δημοκρατία στην Ευρώπη. Διαφορετικά, η Ευρώπη θα μπορούσε να αποτύχει [παταγωδώς] ως ένα μεγάλο σημαντικό κατασκεύασμα της σύγχρονης εποχής.
Εξαπατημένοι Σκωτσέζοι
Όποιος υπερασπίζεται σήμερα το έθνος ενάντια στην ευρωπαϊκή ενότητα, θα δεχτεί την επανάληψη της ιστορίας ως θυσία εις βάρος των Ευρωπαίων που θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους όπως τους την υποσχέθηκαν: σε μια Ευρώπη χωρίς σύνορα, όπου το εθνικό διαβατήριο δεν θα παίζει πλέον κάποιο ρόλο, αλλά αντικαθίσταται από μια ευρωπαϊκή ιθαγένεια. Σήμερα, πολλοί Βρετανοί επιθυμούν (που θέλουν απλά να αγοράσουν ένα διαβατήριο της ηπειρωτικής Ευρώπης ή της Ιρλανδίας για να μην χάσουν τις ευρωπαϊκές τους ελευθερίες), όπως και οι Σκωτσέζοι (οι οποίοι επηρεάζονται επίσης από τον Brexit) ή οι Καταλανοί, οι οποίοι αδικαιολόγητα τους φέρνουν μπροστά στην [']εναλλακτική['], είτε να υποκύψουν στα καταπιεστικά μέτρα της Ισπανικής κεντρικής κυβέρνησης - είτε να εγκαταλείψουν την ΕΕ και το ευρώ.
Οι Καταλανοί είναι Ευρωπαίοι, οι εθνικιστές βρίσκονται στη Μαδρίτη. Ακόμα και οι Σκωτσέζοι εξαπατήθηκαν στο δημοψήφισμα για ανεξαρτησία. Επειδή απειλήθηκαν να πεταχτούν έξω από την ΕΕ, αν ψήφιζαν για [την αυτοδιάθεσή τους] την ανεξαρτησία τους, ψήφισαν για "Remain" - αυτό το "Remain" ίσχυε για την Ευρώπη και όχι για την Μεγάλη Βρετανία. Επίσης στο νησί, οι Σκωτσέζοι είναι οι Ευρωπαίοι, οι εθνικιστές βρίσκονται στο Λονδίνο - και έχουν δείξει με το δημοψήφισμα του Brexit την παράλογη και επικίνδυνη φύση του εθνικισμού.
[Κάποιοι συμπεριφέρονται] σαν να μην υπάρχει καλύτερη λύση και σαν να είναι τα σημερινά ευρωπαϊκά κράτη με την σημερινή του διάρθρωση το τέλος της ιστορίας . Ειδικότερα, οι ιστορικοί πρέπει να γνωρίζουν την ενδεχόμενη πορεία της ευρωπαϊκής ιστορίας, στην οποία τίποτα δεν ήταν τόσο ρευστό όσο τα σύνορα και οι μορφές της ευρωπαϊκής κρατικής εξουσίας
Είτε είναι η Καταλονία, η χώρα των Βάσκων, το Τυρόλο, η Σκωτία, το Βένετο, η Βαυαρία, η Φλάνδρα, το Σάαρλαντ ή η Αλσατία και πολλές άλλες περιοχές που επιθυμούν σήμερα περισσότερη αυτονομία: Όλες αυτές είναι πολιτισμικές μονάδες με δική τους ιστορία. Μπορούν να ξεφύγουν από τα έθνη, αλλά δεν θα αφήσουν την Ευρώπη. Αυτό θέτει και πάλι το ζήτημα, του πώς όλοι αυτοί θα θέλουν να ζήσουν μαζί εν ειρήνη και με ελευθερία στο μέλλον στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Το Saarland, για παράδειγμα, ψήφισε το 1955 για το εάν θα ανήκει στη Γαλλία ή τη Γερμανία ή επιθυμούσε να ήταν ανεξάρτητο - αν είχε επιλέξει το τελευταίο εκείνο το διάστημα, θα μπορούσε τώρα να είναι ένα δεύτερο Λουξεμβούργο. Τίποτα δεν δείχνει περισσότερο την σχεδόν τυχαία δημιουργία αυτού που σήμερα ονομάζουμε Εθνοκράτος.
Κάθε εθνικός σχηματισμός που γνωρίζουμε σήμερα - η Ισπανία ή η Γερμανία ή η Ιταλία, αλλά και η Μεγάλη Βρετανία, η οποία αποστέλλει αυτήν την περίοδο τέσσερις ποδοσφαιρικές ομάδες στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα - αποτελείται από πολλές μονάδες. Για να οδηγήσουν στη σύνθεση των "εθνικών σχηματισμών" έγιναν όλοι αυτοί οι πόλεμοι τον περασμένο αιώνα, που οδήγησαν την Ευρώπη στην καταστροφή. Τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, με τη σειρά τους, είναι ως επί το πλείστον προϊόν της κατάρρευσης της μοναρχίας των Αψβούργων. Οι δρόμοι προς το σημερινό έθνος ήταν λοιπόν ποικίλοι. Περιφέρεια ή έθνος, αυτός είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα ορισμού. Μερικές φορές οι άνθρωποι μιλούν για εθνο- περιφερειακό χαρακτήρα, μερικές φορές για περιφερειακό εθνικισμό. Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που αναγνωρίζεται.
Έτσι, όποιος θυμάται την ιστορικότητα της οικοδόμησης των εθνών δεν σηκώνει και αμέσως την σημαία της επανάστασης. Δεν εξιδανικεύει τη διαδικασία των κινήσεων απόσχισης και δεν υπερασπίζεται την μονοπεριφερειακή ευημερία με την έννοια του "Bayern-can-it-even-alone". Αλλά τολμά μόνο να ξανασκεφτεί την Ευρώπη όπως θα μπορούσε να ήταν στον 21ο αιώνα. Γιατί η ΕΕ όπως είναι δεν λειτουργεί πλέον και με τα μόνα υποτιθέμενα κυρίαρχα εθνικά κράτη ως συνταγματικούς φορείς ταρακουνιέται από τη μια κρίση στην επόμενη. Αυτό ο καθένας μπορεί να το δει καθαρά. Η κυριαρχία, κι έτσι ο Bonmot από τον Kurt Tucholsky, προέρχεται από τους ανθρώπους και δεν επιστρέφει τόσο γρήγορα. Στη σημερινή ΕΕ, βυθίζεται η κυριαρχία στο Συμβούλιο της ΕΕ: κανείς δεν ξέρει ποιος αποφασίζει τι και γιατί, αλλά οι αποφάσεις επηρεάζουν όλους τους Ευρωπαίους. Πότε τελικά θα θέσουμε ένα τέλος σε αυτό;
Έτσι ποιος θα μπορούσε να είναι ο συνταγματικός φορέας μιας μελλοντικής Ευρώπης, ποιος θα ίδρυε το souveraineté européenne, για το οποίο μίλησε ο Εμμανουήλ Μακρόν σε δύο ομιλίες του; Αυτό είναι το ερώτημα που αντιμετωπίζει τώρα η ήπειρος. Γνωρίζουμε την απάντηση των εθνικιστών. Και επίσης, που έχει οδηγήσει η απάντηση τους.
Pro αποκεντρωμένων δομών
Εάν το έθνος ήταν μια οντολογική λαχτάρα του λαού, τότε θα είχαμε έθνη από τη νεολιθική εποχή. Αυτό δεν συμβαίνει όμως. Και όποιος προσπάθησε ήδη να δωσει ένα έναν ορισμό του «έθνους» και στην ακλόνητη του οντολογία, του συνιστάταιο με κάποιο τρόπο τον συντηρητικό - ιστορικό Theodor Schieder, ο οποίος το 1963 σε ένα μικρό φυλλάδιο με τίτλο 'Το έθνοκράτος στην Ευρώπη ιστορικό φαινόμενο" έγραψε το εξής: «Έθνος είναι η κρατική πολιτειακή κοινότητα όχι οπωσδήποτε γλωσσική ή λαϊκή κοινότητα.» Ποιος ή τι ανήκει σε ένα έθνος, είναι πάντα μια πολιτική απόφαση: Είναι αυτοί που αποφάσισαν να πάνε στο κράτος δικαίου. [με τα αποτελέσματα της δολοφονίας της δημοσιογράφου στο κρατίδιο της Μάλτας]
Θα μπορούσαμε να επωφεληθούμε από αυτόν τον ορισμό για να διαμορφώσουμε μια μετά-εθνική Ευρώπη, έτσι ώστε εμείς σαν Ευρωπαίοι πολίτες, ανεξάρτητα από το ποια ευρωπαϊκή περιοχή είναι η πατρίδα μας και ποια είναι η γλώσσα και ο πολιτισμός, να αποφασίσουμε για μια κρατική πολιτειακή κοινότητα. Πρόκειται για την Ευρώπη ως ομοσπονδία μικρών μονάδων, σύμφωνα με τις ιδέες του Leopold Kohr, ενός από τους πρωταγωνιστές μιας περιφερειακής Ευρώπης. Μονάδες 8 έως 15 εκατομμυρίων κατοίκων θεωρούνται στην πολιτική επιστήμη ως "βέλτιστο μέγεθος επιχείρησης": Κανείς δεν αισθάνεται έτσι κάποια ξενοκρατία, ούτε από τις Βρυξέλλες, ούτε από το Βερολίνο, ούτε από τη Μαδρίτη.
Schieder τελειώνει το κείμενο με την τότε προφητική φράση: «Αλλά αυτή τη στιγμή, όπου για μας το εθνικό κράτος έχει γίνει ένα ιστορικό φαινόμενο, το έχουμε αυθυπερβεί ήδη και για σήμερα αλλά και στο μέλλον.» Δεν είναι θέμα Νέο-εθνικισμού, αλλά η δημιουργία εύλογων διοικητικών μονάδων σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία, οι οποίες θα είναι πολιτικά οργανωμένες κατά τρόπον ώστε τα μεγάλα έθνη να μην μπορούν πλέον να ξεπεράσουν πλεονεκτικά τα μικρά έθνη. Δεν θα υπάρξει ποτέ μια Ευρώπη αλληλεγγύης εάν ο υπουργός οικονομικών ενός μεγάλου έθνους μπορεί να μειώσει το επίπεδο των μισθών και των συντάξεων σε ένα μικρό έθνος χωρίς να εκλεγεί και να ψηφιστεί εκεί.
Πρόκειται πλέον για την ανάπτυξη αποκεντρωμένων δομών μιας αποκεντρωμένης Ευρώπης, η οποία ταιριάζει και στις άλλες αποκεντρωμένες διαδικασίες της κοινωνίας. Πρόκειται για την αναβάθμιση των δυνατοτήτων πολιτικής συμμετοχής στον τόπο της διαβίωσης, ας το ονομάσουμε Περιφέρεια. Πρόκειται λοιπόν για την εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων και ευκαιριών για τους Ευρωπαίους, οπουδήποτε θέλουν να ζήσουν σε αυτήν την ήπειρο. Σύμφωνα με τον καθηγητή του συνταγματικού δικαίου Armin von Bogdandy: Το θέμα είναι ότι από μια τεχνοκρατική κοινοτική νομική κοινότητα να δημιουργηθεί ένας πολιτικός νομικός χώρος της Ευρώπης.
Κύριε Winkler, νομίζετε ότι αυτό δεν θα κερδίσει πλειοψηφίες στην Ευρώπη;
Ευρώπη Το έθνος είναι κάτι τεχνητό, η περιφέρεια είναι φυσικό. Απάντηση στο δοκίμιο του Heinrich August Winkler "Οι λάθος φίλοι της Ευρώπης"
Απόδοση μετάφραση από τη
Γερμανική Dr. rer. pol Nicolas Theodsakis
Οι Καταλανοί φέρνουν τα πάνω κάτω στην Ευρώπη.. Είναι αυτό πραγματικά ένα πρόβλημα?
Foto: Darribau/Fractures/Laif
Όποιος υποστηρίζει μια δημοκρατική, μετά-εθνική Ευρώπη, προωθεί τους εθνικιστές, αυτό είχε γράψει ο Heinrich August Winkler πρόσφατα στο der Spiegel. Αυτό είναι τόσο προφανές όσο και μια κατηγορία, ότι οι αντιφασίστες ευθύνονται για τον φασισμό και οι Εβραίοι για τον αντισημιτισμό. Ας διαπραγματευτούμε καλύτερα αντικειμενικά την ευρωπαϊκή κατάσταση με προτάσεις για το ευρωπαϊκό μέλλον!Ο Βίκτωρ Ουγκώ έγραψε στο Essay Sur l'Europe το 1850, ότι το γαλλικό έθνος δεν ήταν παρά η εδραίωση διαφόρων επαρχιών υπό την ομπρέλα μιας δημοκρατίας, αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να είναι και το τέλος της ιστορίας. Το επακόλουθο θα μπορούσε να είναι μόνο η σύνθεση όλων των ευρωπαϊκών Επαρχιών σε μια ευρωπαϊκή Αδελφότητα, μια ευρωπαϊκή Δημοκρατία. Ο Βίκτωρ Ουγκώ χλευάστηκε τόσο πολύ που αποφάσισε να φύγει από τη Γαλλία. Πήγε εξορία στις Βρυξέλλες. Σήμερα αναγνωρίζουμε τη διορατικότητά του: η ιστορική του στιγμή έχει έρθει όταν οι ευρωπαϊκές Επαρχίες - οι Περιφέρειες - ξεκινούν να σχηματίζουν μια ευρωπαϊκή Δημοκρατία. Γιατί το Εθνοκράτος έχει γίνει πολύ στενό ως [έννοια] και ως οργανωτικό πρότυπο για τη Δημοκρατία στην Ευρώπη.
Το 1957, η Συνθήκη της Ρώμης καθιέρωσε την ευρωπαϊκή αγορά ως ολοκλήρωση των εθνικών αγορών. Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ του 1992, το νόμισμα εξευγενίστηκε [ευρωπαϊκά]. "Μια αγορά - ένα νόμισμα" ήταν το σύνθημα εκείνη τη εποχή. Σήμερα πρόκειται για την ολοκλήρωση αυτού του ιστορικού έργου: η αγορά και το νόμισμα απαιτούν και μια Δημοκρατία στην Ευρώπη. Διαφορετικά, η Ευρώπη θα μπορούσε να αποτύχει [παταγωδώς] ως ένα μεγάλο σημαντικό κατασκεύασμα της σύγχρονης εποχής.
Εξαπατημένοι Σκωτσέζοι
Όποιος υπερασπίζεται σήμερα το έθνος ενάντια στην ευρωπαϊκή ενότητα, θα δεχτεί την επανάληψη της ιστορίας ως θυσία εις βάρος των Ευρωπαίων που θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους όπως τους την υποσχέθηκαν: σε μια Ευρώπη χωρίς σύνορα, όπου το εθνικό διαβατήριο δεν θα παίζει πλέον κάποιο ρόλο, αλλά αντικαθίσταται από μια ευρωπαϊκή ιθαγένεια. Σήμερα, πολλοί Βρετανοί επιθυμούν (που θέλουν απλά να αγοράσουν ένα διαβατήριο της ηπειρωτικής Ευρώπης ή της Ιρλανδίας για να μην χάσουν τις ευρωπαϊκές τους ελευθερίες), όπως και οι Σκωτσέζοι (οι οποίοι επηρεάζονται επίσης από τον Brexit) ή οι Καταλανοί, οι οποίοι αδικαιολόγητα τους φέρνουν μπροστά στην [']εναλλακτική['], είτε να υποκύψουν στα καταπιεστικά μέτρα της Ισπανικής κεντρικής κυβέρνησης - είτε να εγκαταλείψουν την ΕΕ και το ευρώ.
Οι Καταλανοί είναι Ευρωπαίοι, οι εθνικιστές βρίσκονται στη Μαδρίτη. Ακόμα και οι Σκωτσέζοι εξαπατήθηκαν στο δημοψήφισμα για ανεξαρτησία. Επειδή απειλήθηκαν να πεταχτούν έξω από την ΕΕ, αν ψήφιζαν για [την αυτοδιάθεσή τους] την ανεξαρτησία τους, ψήφισαν για "Remain" - αυτό το "Remain" ίσχυε για την Ευρώπη και όχι για την Μεγάλη Βρετανία. Επίσης στο νησί, οι Σκωτσέζοι είναι οι Ευρωπαίοι, οι εθνικιστές βρίσκονται στο Λονδίνο - και έχουν δείξει με το δημοψήφισμα του Brexit την παράλογη και επικίνδυνη φύση του εθνικισμού.
[Κάποιοι συμπεριφέρονται] σαν να μην υπάρχει καλύτερη λύση και σαν να είναι τα σημερινά ευρωπαϊκά κράτη με την σημερινή του διάρθρωση το τέλος της ιστορίας . Ειδικότερα, οι ιστορικοί πρέπει να γνωρίζουν την ενδεχόμενη πορεία της ευρωπαϊκής ιστορίας, στην οποία τίποτα δεν ήταν τόσο ρευστό όσο τα σύνορα και οι μορφές της ευρωπαϊκής κρατικής εξουσίας
Είτε είναι η Καταλονία, η χώρα των Βάσκων, το Τυρόλο, η Σκωτία, το Βένετο, η Βαυαρία, η Φλάνδρα, το Σάαρλαντ ή η Αλσατία και πολλές άλλες περιοχές που επιθυμούν σήμερα περισσότερη αυτονομία: Όλες αυτές είναι πολιτισμικές μονάδες με δική τους ιστορία. Μπορούν να ξεφύγουν από τα έθνη, αλλά δεν θα αφήσουν την Ευρώπη. Αυτό θέτει και πάλι το ζήτημα, του πώς όλοι αυτοί θα θέλουν να ζήσουν μαζί εν ειρήνη και με ελευθερία στο μέλλον στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Το Saarland, για παράδειγμα, ψήφισε το 1955 για το εάν θα ανήκει στη Γαλλία ή τη Γερμανία ή επιθυμούσε να ήταν ανεξάρτητο - αν είχε επιλέξει το τελευταίο εκείνο το διάστημα, θα μπορούσε τώρα να είναι ένα δεύτερο Λουξεμβούργο. Τίποτα δεν δείχνει περισσότερο την σχεδόν τυχαία δημιουργία αυτού που σήμερα ονομάζουμε Εθνοκράτος.
Κάθε εθνικός σχηματισμός που γνωρίζουμε σήμερα - η Ισπανία ή η Γερμανία ή η Ιταλία, αλλά και η Μεγάλη Βρετανία, η οποία αποστέλλει αυτήν την περίοδο τέσσερις ποδοσφαιρικές ομάδες στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα - αποτελείται από πολλές μονάδες. Για να οδηγήσουν στη σύνθεση των "εθνικών σχηματισμών" έγιναν όλοι αυτοί οι πόλεμοι τον περασμένο αιώνα, που οδήγησαν την Ευρώπη στην καταστροφή. Τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, με τη σειρά τους, είναι ως επί το πλείστον προϊόν της κατάρρευσης της μοναρχίας των Αψβούργων. Οι δρόμοι προς το σημερινό έθνος ήταν λοιπόν ποικίλοι. Περιφέρεια ή έθνος, αυτός είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα ορισμού. Μερικές φορές οι άνθρωποι μιλούν για εθνο- περιφερειακό χαρακτήρα, μερικές φορές για περιφερειακό εθνικισμό. Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που αναγνωρίζεται.
Έτσι, όποιος θυμάται την ιστορικότητα της οικοδόμησης των εθνών δεν σηκώνει και αμέσως την σημαία της επανάστασης. Δεν εξιδανικεύει τη διαδικασία των κινήσεων απόσχισης και δεν υπερασπίζεται την μονοπεριφερειακή ευημερία με την έννοια του "Bayern-can-it-even-alone". Αλλά τολμά μόνο να ξανασκεφτεί την Ευρώπη όπως θα μπορούσε να ήταν στον 21ο αιώνα. Γιατί η ΕΕ όπως είναι δεν λειτουργεί πλέον και με τα μόνα υποτιθέμενα κυρίαρχα εθνικά κράτη ως συνταγματικούς φορείς ταρακουνιέται από τη μια κρίση στην επόμενη. Αυτό ο καθένας μπορεί να το δει καθαρά. Η κυριαρχία, κι έτσι ο Bonmot από τον Kurt Tucholsky, προέρχεται από τους ανθρώπους και δεν επιστρέφει τόσο γρήγορα. Στη σημερινή ΕΕ, βυθίζεται η κυριαρχία στο Συμβούλιο της ΕΕ: κανείς δεν ξέρει ποιος αποφασίζει τι και γιατί, αλλά οι αποφάσεις επηρεάζουν όλους τους Ευρωπαίους. Πότε τελικά θα θέσουμε ένα τέλος σε αυτό;
Έτσι ποιος θα μπορούσε να είναι ο συνταγματικός φορέας μιας μελλοντικής Ευρώπης, ποιος θα ίδρυε το souveraineté européenne, για το οποίο μίλησε ο Εμμανουήλ Μακρόν σε δύο ομιλίες του; Αυτό είναι το ερώτημα που αντιμετωπίζει τώρα η ήπειρος. Γνωρίζουμε την απάντηση των εθνικιστών. Και επίσης, που έχει οδηγήσει η απάντηση τους.
Pro αποκεντρωμένων δομών
Εάν το έθνος ήταν μια οντολογική λαχτάρα του λαού, τότε θα είχαμε έθνη από τη νεολιθική εποχή. Αυτό δεν συμβαίνει όμως. Και όποιος προσπάθησε ήδη να δωσει ένα έναν ορισμό του «έθνους» και στην ακλόνητη του οντολογία, του συνιστάταιο με κάποιο τρόπο τον συντηρητικό - ιστορικό Theodor Schieder, ο οποίος το 1963 σε ένα μικρό φυλλάδιο με τίτλο 'Το έθνοκράτος στην Ευρώπη ιστορικό φαινόμενο" έγραψε το εξής: «Έθνος είναι η κρατική πολιτειακή κοινότητα όχι οπωσδήποτε γλωσσική ή λαϊκή κοινότητα.» Ποιος ή τι ανήκει σε ένα έθνος, είναι πάντα μια πολιτική απόφαση: Είναι αυτοί που αποφάσισαν να πάνε στο κράτος δικαίου. [με τα αποτελέσματα της δολοφονίας της δημοσιογράφου στο κρατίδιο της Μάλτας]
Θα μπορούσαμε να επωφεληθούμε από αυτόν τον ορισμό για να διαμορφώσουμε μια μετά-εθνική Ευρώπη, έτσι ώστε εμείς σαν Ευρωπαίοι πολίτες, ανεξάρτητα από το ποια ευρωπαϊκή περιοχή είναι η πατρίδα μας και ποια είναι η γλώσσα και ο πολιτισμός, να αποφασίσουμε για μια κρατική πολιτειακή κοινότητα. Πρόκειται για την Ευρώπη ως ομοσπονδία μικρών μονάδων, σύμφωνα με τις ιδέες του Leopold Kohr, ενός από τους πρωταγωνιστές μιας περιφερειακής Ευρώπης. Μονάδες 8 έως 15 εκατομμυρίων κατοίκων θεωρούνται στην πολιτική επιστήμη ως "βέλτιστο μέγεθος επιχείρησης": Κανείς δεν αισθάνεται έτσι κάποια ξενοκρατία, ούτε από τις Βρυξέλλες, ούτε από το Βερολίνο, ούτε από τη Μαδρίτη.
Schieder τελειώνει το κείμενο με την τότε προφητική φράση: «Αλλά αυτή τη στιγμή, όπου για μας το εθνικό κράτος έχει γίνει ένα ιστορικό φαινόμενο, το έχουμε αυθυπερβεί ήδη και για σήμερα αλλά και στο μέλλον.» Δεν είναι θέμα Νέο-εθνικισμού, αλλά η δημιουργία εύλογων διοικητικών μονάδων σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία, οι οποίες θα είναι πολιτικά οργανωμένες κατά τρόπον ώστε τα μεγάλα έθνη να μην μπορούν πλέον να ξεπεράσουν πλεονεκτικά τα μικρά έθνη. Δεν θα υπάρξει ποτέ μια Ευρώπη αλληλεγγύης εάν ο υπουργός οικονομικών ενός μεγάλου έθνους μπορεί να μειώσει το επίπεδο των μισθών και των συντάξεων σε ένα μικρό έθνος χωρίς να εκλεγεί και να ψηφιστεί εκεί.
Πρόκειται πλέον για την ανάπτυξη αποκεντρωμένων δομών μιας αποκεντρωμένης Ευρώπης, η οποία ταιριάζει και στις άλλες αποκεντρωμένες διαδικασίες της κοινωνίας. Πρόκειται για την αναβάθμιση των δυνατοτήτων πολιτικής συμμετοχής στον τόπο της διαβίωσης, ας το ονομάσουμε Περιφέρεια. Πρόκειται λοιπόν για την εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων και ευκαιριών για τους Ευρωπαίους, οπουδήποτε θέλουν να ζήσουν σε αυτήν την ήπειρο. Σύμφωνα με τον καθηγητή του συνταγματικού δικαίου Armin von Bogdandy: Το θέμα είναι ότι από μια τεχνοκρατική κοινοτική νομική κοινότητα να δημιουργηθεί ένας πολιτικός νομικός χώρος της Ευρώπης.
Κύριε Winkler, νομίζετε ότι αυτό δεν θα κερδίσει πλειοψηφίες στην Ευρώπη;
