Θερμικός θόλος Οκτώβριος 2023

 Θερμικός θόλος 2023

Ο καύσωνας θα αναπτυχθεί αρχικά στη νοτιοδυτική Ευρώπη σήμερα και στη συνέχεια θα εξαπλωθεί σταδιακά στη δυτική και κεντρική Ευρώπη, καθώς ο θερμικός θόλος θα επεκταθεί σε μεγάλο μέρος της ηπείρου κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου. Οι επόμενες ημέρες θα φέρουν πιο σημαντικά ανώμαλες θερμοκρασίες για ορισμένα τμήματα της Ευρώπης, ενώ την Κυριακή μπαίνουμε ήδη στον Οκτώβριο.

 

Αντί να τον ονομάσουμε έναν θερμικό θόλο που είναι πιθανό να σκοτώσει μεγάλο αριθμό ανθρώπων, γιατί να μην τον ονομάσουμε με το όνομα του δείκτη των 100 κορυφαίων ρύπων του PERI Greenhouse 100, δηλαδή „θόλος PERI Greenhouse“; Και δεδομένου ότι μεγάλος αριθμός ανθρώπων κάποια στιγμή θα πεθάνει κάτω από αυτούς τους θερμικούς θόλους, ίσως θα έπρεπε να τους ονομάσουμε „ΘΘ“ (θόλους θανάτου). 

 

Αυτό θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να τα ονομάσουμε:

     Ο Θόλος Θερμότητας του Βόρειου Ατλαντικού: Ο Θόλος Θανάτου της Ενέργειας Vistra

    Ο Κινεζικός Θόλος Θερμότητας: Duke Energy Deathdome

    Ο Θόλος Θερμότητας της Νότιας Ευρώπης: Southern Company Deathdome

    Ο Θόλος της Θερμότητας στις νότιες ΗΠΑ και το Μεξικό: Berkshire Hathaway.

Ας δούμε γρήγορα την κύρια αιτία του έντονου καύσωνα. Χρησιμοποιούμε τον όρο θερμικός θόλος όταν συνέβαιναν σοβαρά φαινόμενα καύσωνα στο παρελθόν, ανεξάρτητα από το αν ζούμε στην Ευρώπη ή στις Ηνωμένες Πολιτείες / Καναδά. Συνήθως, είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό των καλοκαιρινών καιρικών συνθηκών και στις δύο ηπείρους.

 

 

 

 

 

 

 

 

Η μακροπρόθεσμη μέση θερμοκρασία για το πρώτο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου είναι περίπου 5-6 °C για το Λονδίνο σε αυτό το επίπεδο. Η θερμοκρασία θα είναι σημαντικά πάνω από τα κανονικά επίπεδα από το Σάββατο έως τη Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου έως τις 2 Οκτωβρίου. Ιδιαίτερα την Κυριακή και τη Δευτέρα, όταν οι θερμοκρασίες θα είναι γύρω στους 14-15 °C σε αυτό το επίπεδο, περίπου 10 βαθμούς C υψηλότερες από το κανονικό.

Θερμικός θόλος θα είναι ο όρος που θα χρησιμοποιήσουμε όταν αναπτύσσεται εξαιρετικά υψηλή θερμοκρασία.

Εδώ είναι γιατί?

Το μοτίβο κορυφογραμμής ανώτερου επιπέδου, το οποίο γνωρίζουμε ως μπλοκαρισμένο υψηλό, σχηματίζει συνήθως αυτόν τον λεγόμενο θόλο θερμότητας. Αυτό το μοτίβο καιρού φέρνει συχνά υψηλές, μερικές φορές δύσκολες θερμοκρασίες ρεκόρ για την περιοχή από κάτω. Ένας θερμικός θόλος είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται όταν μια ευρεία περιοχή  είναι κάτω από περιοχές υψηλής πίεσης σε ένα μεγάλο τμήμα της ηπείρου. Συνήθως παραμένει εκεί για αρκετές συνεχόμενες ημέρες ή ακόμα και εβδομάδες.

Με απλά λόγια, αυτό που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε όταν συζητάμε για τον θόλο θερμότητας είναι ότι λειτουργεί σαν καπάκι σε κατσαρόλα. Ο μεγάλος θόλος έχει ως αποτέλεσμα την παγίδευση μιας πολύ θερμής μάζας αέρα σε όλα τα επίπεδα από κάτω.

Γίνεται ιδιαίτερα ανώμαλο στα χαμηλότερα υψόμετρα. Έτσι δημιουργεί πολύ σταθερό καιρό και συχνά πολύ ξηρή αέρια μάζα με ελάχιστες πιθανότητες για βροχόπτωση ή ακόμα και σύννεφα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των θερμοκρασιών σε ακραίες τιμές λόγω της βύθισης των δεμάτων αέρα στο κέντρο του θόλου θερμότητας.

Συνήθως, η υπερβολική ζέστη είναι το αποτέλεσμά της, οδηγώντας σε σημαντικά αυξημένη απειλή πυρκαγιάς λόγω της ανάπτυξης ξηρασίας ή ακόμη και της επιδείνωσης των συνεχιζόμενων, προϋπαρχουσών πολύ ξηρών συνθηκών. Ο θόλος θερμότητας είναι συχνά υπεύθυνος για τους θανατηφόρους καύσωνες παγκοσμίως.

 

Η Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία και ο δρόμος πρός την κλιματική αλλαγή

Πώς ιδέες από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία μπορεί να οδήγησαν τον πολιτισμό προς την κλιματική αλλαγή

Πυρκαγιές που προκλήθηκαν από τους αυξανόμενους ανέμους και την πρωτοφανή ζέστη περικύκλωσαν την Αθήνα το περασμένο καλοκαίρι, καλύπτοντας τα αρχαία μαρμάρινα μνημεία και τους ελαιώνες της με στάχτη και ακάθαρτο καπνό. Αυτά είναι τα ίδια μέρη όπου οι φιλόσοφοι συγκεντρώθηκαν πριν από σχεδόν 2.500 χρόνια για να συζητήσουν ερωτήματα σχετικά με τη φύση της ύλης και της ηθικής.

Οι ιδέες που διατυπώθηκαν τότε αντηχούν σήμερα στον δυτικό πολιτισμό – καλώς ή κακώς. Στην καλύτερη περίπτωση, η κλασική ελληνική φιλοσοφία φανταζόταν τους ανθρώπους ως ικανούς για μεγάλη τιμή και επίτευγμα, καθοδηγούμενοι από λογική συζήτηση. Στη χειρότερη περίπτωση, μερικές από τις ιδέες τους έχουν επιτρέψει έναν εκμεταλλευτικό, επεκτατικό τρόπο ζωής που βοήθησε να τροφοδοτηθεί η υπερθέρμανση του πλανήτη και ώθησε τον πολιτισμό προς το χείλος της αυτοκαταστροφής.

Οι αιώνες από τότε που οι κλασικοί Έλληνες φιλόσοφοι έκαναν απολογισμό του κόσμου αποτελούν ένα πείραμα σε παγκόσμια κλίμακα, δοκιμάζοντας ποιες φιλοσοφίες προσκαλούν  πλανητικά ακμάζοντες και ποιες προκαλούν καταστροφή.

Πτυχές της κοσμοθεωρίας που διατυπώθηκαν από τους κλασικούς Έλληνες φιλοσόφους – σε συνδυασμό, σύνθεση και τελειοποίηση από άλλους κατά τη διάρκεια αιώνων – βοήθησαν να τεθεί το σκηνικό για τις κλιματικές αλλαγές που τροφοδοτούν τώρα καταστροφικές πυρκαγιές και ακραία καιρικά φαινόμενα σε όλο τον κόσμο.

 

Το επικίνδυνο μονοπάτι των Ατομιστών

Οι πρώτοι Έλληνες φιλόσοφοι ενδιαφέρονταν κυρίως για δύο είδη ερωτημάτων. Το πρώτο είδος ήταν μεταφυσικό: Τι είναι ο κόσμος; Το δεύτερο είδος ήταν ηθικό: Τι είναι καλός άνθρωπος; Τα δύο είδη ερωτήσεων ήταν αλληλένδετα, καθώς η φυσική περιγραφή του κόσμου διαμόρφωσε τη θέση της ανθρωπότητας σε αυτόν.

Πού λοιπόν πήραν οι πρώτοι Έλληνες ένα επικίνδυνο μονοπάτι; Μια ομάδα φιλοσόφων γνωστών σήμερα ως Ατομιστές - μεταξύ των οποίων ο  Λεύκιππος και ο Δημόκριτος - υποστήριξαν ότι η ύλη αποτελείται από άτομα που, γι 'αυτούς, είναι μικροσκοπικά στερεά σωματίδια που ποικίλλουν μόνο από το σχήμα, το μέγεθος και την ταχύτητά τους. Ένα άτομο φωτιάς, για παράδειγμα, ήταν αιχμηρό, μικρό και γρήγορο. ενώ ένα άτομο ελαιολάδου ήταν στρογγυλό, μεγάλο και αργό. Τα μικροσκοπικά σωματίδια είναι ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, αλληλεπιδρώντας μόνο όταν συγκρούονται.

Αν ο κόσμος είναι μόνο ύλη, δεν έχει σκοπό ή σκοπιμότητα, θεϊκό σχέδιο ή παρέμβαση, πνεύμα ή αγιότητα. Είναι απλά πράγματα που κινούνται ή όχι, συντρίβονται ή όχι. Τα σωματίδια λειτουργούν σύμφωνα με μηχανιστικούς νόμους, όπως εκφράζονται από τις αρχές της γεωμετρίας. Κατά συνέπεια, ο κόσμος δεν έχει αναδυόμενες ιδιότητες – ψυχή, νους, συνείδηση – που δεν μπορούν να εκφραστούν με αριθμούς.

Σύμφωνα με αυτή την άποψη, ο κόσμος είναι βέβηλος, μια λέξη που προέρχεται από το «βέβηλο», που σημαίνει «έξω από τον ναό». Δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερο σε αυτό, τίποτα που να εμπνέει σεβασμό ή λατρεία.

 

Μια ανοιχτή πόρτα στην εκμετάλλευση και τη σπατάλη

Πριν από τους Ατομιστές, οι πρώτοι Έλληνες γενικά δεν έκαναν σαφή διάκριση μεταξύ του υλικού και του πνευματικού κόσμου. Κατά την άποψή τους, τα πάντα – ποτάμι, βουνό, παιδί, δέντρο – ζωντανεύουν από μια δύναμη ζωής.

Αλλά η μηχανιστική, αναγωγιστική, ύλη-σε-κίνηση κοσμοθεωρία απογύμνωσε το πνεύμα από τον φυσικό κόσμο. Με αυτόν τον τρόπο, απογύμνωσε επίσης την εγγενή αξία του κόσμου. Ο κόσμος έγινε μη αξιοσημείωτος, μειώσιμος, εξηγήσιμος, ιδιόκτητος, προς πώληση. Και έτσι, η μηχανιστική κοσμοθεωρία άνοιξε την πόρτα στην εκμετάλλευση, τη σπατάλη και την κατάχρηση.

Με την πάροδο του χρόνου, αυτή η κοσμοθεωρία ενσωματώθηκε βαθιά στη δυτική σκέψη. Και έτσι η ανθρώπινη επιχείρηση, ακολουθώντας αυτή την άποψη, θα μπορούσε να βλάψει και να καταστρέψει  την ύλη του κόσμου και να μην προσβάλει κανένα θεό, αξία ή ιερό τόπο.

Οι αγρότες σόγιας και οι κτηνοτρόφοι βοοειδών έχουν αποψιλώσει εκατομμύρια στρέμματα του τροπικού δάσους του Αμαζονίου, μια περιοχή σημαντική για την παγκόσμια βιοποικιλότητα και τη ρύθμιση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Ricardo Beliel/Brazil Photos/LightRocket via Getty Images

Φυσικά, οι Έλληνες φιλόσοφοι δεν προέβλεψαν ούτε σκόπευαν αυτό το αποτέλεσμα. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, οι ιδέες τους καλλιέργησαν και επικύρωσαν την  συνεχώς αυξανόμενη ανθρώπινη ικανότητα εκμετάλλευσης του πλανήτη, μια διαδικασία που ξεκίνησε στην Αναγέννηση και αναπτύχθηκε καθ 'όλη τη διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης.

Η κοινωνική νομιμοποίηση των πολιτισμών να δημιουργήσουν μια υπαρξιακή περιβαλλοντική καταστροφή συνέπεσε με τη δύναμή τους να κάνουν ακριβώς αυτό. Ταυτόχρονα, η δύναμη των ιδεών τους – και ο τρόπος με τον οποίο αυτές οι ιδέες εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των ισχυρών – εξευτέλισαν, αποδυνάμωσαν και σε πολλές περιπτώσεις κατέστρεψαν τις αυτόχθονες και άλλες ανταγωνιστικές κοσμοθεωρίες. Στα αμερικανικά ινδικά οικιστικά σχολεία, για παράδειγμα, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, συχνά με τη βοήθεια θρησκευτικών ιδρυμάτων, ανάγκασε τα παιδιά των ιθαγενών να εγκαταλείψουν τις πολιτιστικές και θρησκευτικές παραδόσεις τους.

 

Ένα κάλεσμα για μια νέα κοσμοθεωρία

Με μια νέα κοσμοθεωρία, ή εμπνευσμένη από τους αρχαίους αυτόχθονες πολιτισμούς, πιστεύουμε ότι μπορεί να είναι δυνατό για τον δυτικό πολιτισμό να απελευθερωθεί από τον παλιό υλισμό και να αποκαταστήσει τη ζωή, το πνεύμα, τον σκοπό, την αξία - και ως εκ τούτου, κάποιο μέτρο προστασίας - στην ουσία του πλανήτη. Εξετάστε εναλλακτικές απαντήσεις στις δύο μεγάλες ερωτήσεις:

Ξανασκεφτείτε: Τι είναι ο κόσμος;

Σήμερα, σε μια μεγάλη σύγκλιση, η οικολογική επιστήμη, η εξελικτική θεωρία, η κβαντική θεωρία, η αυτόχθονη σοφία και οι θρησκείες του κόσμου μας λένε ότι η ιστορία που λέει η μηχανιστική κοσμοθεωρία είναι πολύ μικρή. Σε αυτή τη διευρυμένη άποψη, υπάρχει πολυπλοκότητα στο σύμπαν, στα ποτάμια, στα φυτά, στα ζώα που δεν μπορεί να εξηγηθεί από την ύλη σε κίνηση.

Οι συγκλίνουσες κοσμοθεωρίες τονίζουν ότι νέες ιδιότητες και οντότητες εξελίσσονται ή προκύπτουν από τις αλληλεξαρτήσεις και τις αλληλεπιδράσεις των φυσικών συστημάτων, όχι μόνο από την ύλη τους. Οι ορχιδέες ή η συνείδηση ή η ομορφιά, για παράδειγμα, δεν συνδέονται μεταξύ τους από σωματίδια ύλης όπως τα Legos. Αντίθετα, αναδύονται σε μεγάλες χρονικές περιόδους από την εξελισσόμενη οργάνωση συγκεκριμένων συστημάτων. Καθώς τα συστήματα γίνονται πιο περίπλοκα και διαδραστικά, οργανώνονται σε νέα πρότυπα, νέες μορφές ζωής, νέες πραγματικότητες.

Και τι γίνεται με το δεύτερο αρχαίο ερώτημα: Τι είναι καλός άνθρωπος;

Η ηθική ξεκινά με την αναγνώριση ότι οι οντότητες αυτής της Γης είναι τόσο υλικές όσο και έμψυχες. Σε αυτή την επανασχεδιασμένη κοσμοθεωρία, οι άνθρωποι είναι μέλη της κοινότητας των όντων. Μοιραζόμαστε τον επείγοντα χαρακτήρα της ζωής, που διαμορφώνεται από τις πολιτιστικές, οικολογικές και φυσικές μας σχέσεις. Θα έχουμε κοινή μοίρα.

Δεν υπάρχει ιεραρχία αξίας σε έναν τέτοιο κόσμο. Η αξία που αποδίδεται στον άνθρωπο διανέμεται γενναιόδωρα σε όλο τον κόσμο. Αν όλα τα όντα είναι άξια, τότε όλα μετράνε στον υπολογισμό του τι είναι ηθικά επιτρεπτό – και τι όχι.

 

Σταματώντας τις φωτιές της πλανητικής καταστροφής

Καθώς οι ισχυροί άνεμοι οδήγησαν τις πυρκαγιές στα ελληνικά δάση, οι αρχές οργάνωσαν σκάφη για εκκενώσεις και τα πληρώματα της πυροσβεστικής χρησιμοποίησαν ελικόπτερα, βομβαρδιστικά και μάνικες για να επιβραδύνουν την πρόοδο των πυρκαγιών. Πυροσβέστες από άλλες χώρες προέτρεψαν τα ελληνικά πληρώματα να σβήσουν τις φωτιές, ρίχνοντας φλόγες από πυρσούς πριν από τη γραμμή της καταιγίδας. Η στρατηγική ήταν να καεί το έδαφος καθαρό από τη μεγάλη συσσώρευση ‘καυσίμων’ και έτσι να επιβραδυνθεί η πρόοδος της φωτιάς.

Καθώς η παγκόσμια καταστροφή εκτυλίσσεται, είναι απίθανο να υπάρξουν βάρκες για μια πλανητική εκκένωση σε ασφαλές μέρος. Αλλά μπορούμε να υιοθετήσουμε τη στρατηγική του μπούμερανγκ για να επιβραδύνουμε την πυρκαγιά. Μπορούμε να κάψουμε τους παλιούς μηχανιστικούς τρόπους σκέψης που τροφοδοτούν τις φωτιές της πλανητικής καταστροφής και να δημιουργήσουμε χώρο για έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι ζουν σε σχέση σεβασμού μεταξύ άλλων όντων.

Michael Paul Nelson Professor of Environmental Ethics and Philosophy, Oregon State University. Kathleen Dean Moore Distinguished Professor Emerita, Oregon State University. 

 Kalpana Jain Senior συντάκτης θρησκείας + ηθικής

 

KLAUS HOFFMANN Η μετριότητα, Η μοναξιά , Αχ ερασμιότατη

Ενας πρόλογος ενός τραγουδιού με τον τίτλο «Η μετριότητα» σε ένα κονσέρτο του στο Βερολίνο 1979.

Klaus Hoffmann τέλη '70 και αρχες του 2000 '20

 

Συγνώμη δεν θέλω να ενοχλήσω

Θα μπορούσατε να μου δώσετε πίσω τα όνειρα μου

Ξέρω  ξερω..., εεεε  πρέπει  να αρχειοθετηθούν πρώτα,

Αλλα ίσως είναι δυνατόν να γίνει αυτό για μια μέρα μόνο

Ξέρετε,... μμμμ  έχω μεταθέσει την ημέρα του θανάτου μου

για να μπορέσω να είμαι μια φορά ένας άλλος άνθρωπος.

Πραγματικά, δεν μπορείτε να φανταστειτε τι θα έδινα για να

μου επιτραπεί να ζήσω ένα απο τα όνειρά μου!

Κοιτάξτε..., να σας πω, δεν ελοχεύει κανένας κίνδυνος για σας:

Το σώμα μου ειναι σαν μια τρύπα, τελείως ακίνδυνο,

κινείται απο μόνο του σαν μια κούκλα,

αρα ειναι κάθε παρακαλούθηση του ανόητη,

αφού όπως και εσεις λέτε: registered(καταγεγραμμένο), controlled(ελεχόμενο), documented(αρχειοθετημένο) και censored(αξιολογημένο)

και συμπληρώνω,  με χαμηλό τόνο για να μην ακουστεί, ... μπορεί να κάνει ο κάθε ένας ... ότι θέλει!

Οοοοοοοh

MMMM εεεεεεε νομίζω ότι είπα αυτή την στιγμή κάτι απαγορευμενο.

Δεν θέλω να ενοχλήσω ,

αλλά βγαίνουν καμια φορά πράγμτα προς τα έξω που ....

 

 

 

 

Η μετριότητα (Die Mittelmäßigkeit)

 

Κάθε πρωί το ίδιο τελετουργικό.

Κάθε πρωί, ένα πρόσωπο με την ίδια αγωνία.

Κάθε πρωί αυτό το συνηθισμένο

μπροστά στον καθρέφτη και στο λεωφορείο.

Κάθε πρωί οι ερωτήσεις

αν θέλω και εαν  πρέπει.

 

Κάθε μέρα μεσα στα ρούχα μου μεσα στο παλτό  μου η ίδια στάση.

Κάθε μέρα τη γνώμη μου απο τις εφημερίδες.

Κάθε μέρα να γνωρίζω τι έχει αλλάξει.

Κάθε μέρα μέσα μου η ίδια παράλυση.

 

Κάθε βράδυ στο κρεβάτι την ίδια κατηγορία μου επιρίχνω.

Κάθε βράδυ μπροστά στο  ίδιο όνειρο

του φόβου και της φυγής.

Κάθε βράδυ με ανοιχτά τα μάτια να βλέπεις τα πάντα.

Κάθε βράδυ να περιμένουμε να φύγουν οι φόβοι.

 

Κάθε στιγμή να την πιέζουμε να γίνει ένα ψέμα,

να  πρέπει να σε προδίδει, για μη τρελλαθείς.

Και πάλι να ξέρεις ότι ήσουν μαγκωμένος

χωρίς να χρειαστεις να εκτεθείς,

κάρφωσες τον ιδιο σου τον  εαυτό.

 

 

Η μετριότητα βοηθάει στον να

αποφεύγουμε τυχόν διαφωνίες.

 

Την βλέπω συχνά με φύλλα να στέκεται στις γωνίες,

κάποιοι νεότεροι από ό τι εγώ, δεν τολμούν να πάνε προς το μέρος της.

Θέλω ξαφνικά να με καταπιεί η γή, αισθανομαι μια απόριψη μέσα μου ,

χωρίς να την έχω ακούσει,  είναι ο φόβος μέσα μου.

 

Μέχρι στιγμής δεν έχω εκφράσει τον εαυτό μου

για την πολιτική,

Ποτέ δεν ήθελα να συμμετάσχω,  μετακινούμαι με το καθένα.

Αλλά πολλοί  λένε, η σιωπή μου

φέρνει πολλά κακά

Βοηθά ότι άλλοι, εξακολουθούν να φωνάζουν δυνατότερα.

 

Θα πρέπει να σταθώ στη μέση;

Θα πρέπει να μη κάνω ερωτήσεις;

Μηπως πρεπει να μείνω εντός πλαισίων,

να αποφεύγω καθε εριση;

 

Να αποφεύγω ολους στο δρόμο,

ακόμη και πριν αρχίσει η μάχη,

άλλοι έχουν ήδη καθορίσει,

τι πρέπει να σκεφτώ.

 

Η μετριότητα

αποφεύγει τυχόν διαφωνίες.

 

[Klaus Hoffmann]

 

 

 

Μοναξιά (Die Einsamkeit)

 

Τις νύχτες, αυτές τι νύχτες

Μου λείπει κάτι το "Κοινό" ,

το άρωμα των σκούρων γυναικείων μαλλιών,

το άγγιγμα του ζεστού δέρματος.

Κάθομαι λοιπόν στη φυλακή(κελί)

των Δέκα Εντολών μου

και είμαι έτοιμος, τόσο έτοιμος

για φιλιά και τρυφερότητα.

Το μόνο που μου μένει

αυτές τις ωρες όμως είναι

ένα οικείο φόρεμα,

που με περιβάλει αγλαλιάζοντάς με  απαλά,

Η Μοναξιά.

 

Πήγαινε στους θαλάμους των βασανιστηρίων,

στις ντίσκο, στα μπαρ και στις αίθουσες φλίπερ,

ακολούθησε τα φτιαγμένα και ανασκευασμένα σώματα .

Αν εισαι πλούσιος μπορείς να τα αγοράσεις,

ξεχάσε το εαυτό σου υπο το αλλογόνο  φως.

Οι Θεοί μας έδωσαν τη μουσική!

Τα κορίτσια χαμογελούν μόνο σε πόζες,

που εξακολουθούν να περιμένουν τον Βασιλιά Βάτραχο

και κόκκινα τριαντάφυλλα.

Και  τα κουρασμένα μάτια

δείχνουν βουβά: Είμαι έτοιμος/η.

Αυτή όμως δεν θα το επιτρέψει

Η Μοναξιά

 

 

Πάρε με μαζί σου,

είναι νύχτα

Ναι, επιτρέπεται

επιτέλους να σκεφτείς

Ναι, επιτρέπεται

επιτέλους να αισθανθείς,

Πάρε με μαζί σου,

περνάει και φεύγει το πρόσωπό μου

περνάει και φεύγει αυτή η λέξη

Πάρε με μαζί σου.

Κράτα με σφιχτά,

είναι νύχτα,

Ναι, επιτρέπεται,

Μη φοβάσαι!

 

Αλλά όταν το επόμενο πρωί

μας δανείζει τον Ηλιο του,

παραμένει μέσα μας κρυμμένη

Η Μοναξιά.

 

[Klaus Hoffmann]

 

 

Αχ Ερασμιότατη!

 

Κοίταξέ την περπατάει, παρελαύνει,

Φτιαγμένη(σοφατισμένη) στα  είκοσι δύο (ετων).

Έχει ανασκευαστεί αρκετά,

Η κυρία δεν μυρίζει πλέον τοσο ταγκίλα.

 

Σέρνει κοσμήματα πάνω της,

Πλατινένια σοβιετικά αστέρια,

Ένα  blouson καταδρομέων αλεξιπτωτιστών

το φοράει ευχάριστα,  ιδιαίτερα τη νύχτα.

 

Ξέρει πολλά περί λογοτεχνίας,

Μπορεί να μιλήσει για τον Μαρξ και για τον Κρίσνα.

Συζητάει ολημερίς και ολονυχτίς

Και έχει εξετάσει  μόνο κατά νου την ζωή της.

 

Βλέπει τον κόσμο μόνο στον κινηματογράφο,

Είναι απογοητευμένη από το κεφάλι μέχρι τα πόδια

Και εξακολουθεί να περιμένει ακόμα τον Ταρζάν,

που θα την οδηγήσει έξω από την ζούγκλα της.

 

Ω ερασμιότατή μου κυρία,

Ω ερασμιότατή μου κυρία,

Δεν κάνει καμία διαφορά για μένα,

Αν είστε πλούσια ή φτωχή,

Όλοι ψάχνουν ένα  και μόνο, τον έρωτα

 

Κοίταξε την περπατάει, παρελαύνει στην προμενάντε(παραλιακή),

Η βροχή αφήνει λίγο χρόνο και για ένα χαμόγελο.

Έχει ταριχευμένη την καρδιά της,

Στον καθρέφτη την βλέπει μόνο σπάνια.

Ένα φιλί από 'δώ, ένα φιλί  από 'κεί,

Δυνατή, συνετή αλλά και δυναμική,

Με Punk στο κεφάλι της και Trallala

Μπας και αισθανθεί όμορφα και διαφορετική από τους άλλους.

 

Ονειρεύεται ήδη σήμερα έναν άνδρα,

πάρα πολύ εγκεφαλικό  και με γλυκιά ζωή,

Ω, άνοιξε  "σουσάμι της αστικής τάξης"

Και δώσε της την χρυσή ευλογία.

 

Ελπίζω ότι σύντομα θα βρεθεί προ της αληθινής πραγματικότητας,

Και θα νοιώσει πραγματικά προδομένη

Και να γράψει  "ας ελπίζουμε στην αναρχία"

Και να ξεχωρίσει την θέση της από τους "Ιδιο(το)λόγους"(Idiot=βλάκας/ηλίθιος)

 

Ω ερασμιότατή μου κυρία,

Ω ερασμιότατή μου κυρία,

Δεν κάνει καμία διαφορά για μένα,

Αν είστε πλούσια ή φτωχή,

Όλοι ψάχνουν ένα  και μόνο, τον έρωτα.

[Klaus Hoffmann]

 

 

Γ. βαρουφάκης, Η παρακμή της δημοκρατίας στην Ευρώπη

Η παρακμή της δημοκρατίας στην Ευρώπη

 

 

 

 

 Ευρωεκλογές. Η ΕΕ θα εκλέξει το νέο της κοινοβούλιο το 2024. Εκτός από το δημοκρατικό έλλειμμα και την έλλειψη λογοδοσίας προς τους πολίτες της, άλλες εξελίξεις θολώνουν επίσης την εμπιστοσύνη στην ΕΕ ως δύναμη για το καλό εντός και εκτός της Ευρώπης 

  

Γιάνης Βαρουφάκης, 17.9.2023 Άρθρο στην 'der Freitag'

Οι ήσυχες μέρες του Αυγούστου είναι μια καλή στιγμή για να σκεφτείτε το επόμενο έτος. Όταν κοιτάζω το ημερολόγιό μου για το 2024, πλησιάζουν οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο – δυστυχώς, δεν με εμπνέουν τόσο πολύ όσο πριν από πέντε χρόνια. Το 2019, έβαλα υποψηφιότητα για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στη Γερμανία, ενώ ένας Γερμανός συνάδελφος το έκανε στην Ελλάδα. Με το DiEM25, το πανευρωπαϊκό μας κίνημα, θέλαμε να επισημάνουμε ότι η ευρωπαϊκή δημοκρατία θα παραμείνει μια φάρσα αν δεν κινηθεί προς την πλήρη διεθνικότητα. Το 2024, τέτοιες χειρονομίες δεν έχουν πλέον ούτε συμβολική σημασία. Η κούρασή μου όσον αφορά τις ευρωπαϊκές εκλογές τον Ιούνιο του 2024 δεν οφείλεται στο γεγονός ότι έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για την ευρωπαϊκή πολιτική ή έχω υποστεί πρόσφατα πολιτικές ήττες, από τις οποίες έχω βιώσει αρκετές. Αυτό που με εξαντλεί είναι η δυσκολία να φανταστώ ότι οι σπόροι της δημοκρατίας θα μπορούσαν να φυτρώσουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση κατά τη διάρκεια της ζωής μου.

Οι ευρωπαίοι νομιμόφρονες θα με επιπλήξουν γι' αυτή τη δήλωση. Πώς τολμώ να περιγράψω την ΕΕ ως ζώνη χωρίς δημοκρατία, όταν διοικείται από ένα συμβούλιο που αποτελείται από εκλεγμένους πρωθυπουργούς και προέδρους, μια επιτροπή που διορίζεται από τις εκλεγμένες εθνικές κυβερνήσεις και ένα κοινοβούλιο που εκλέγεται άμεσα από τους λαούς της Ευρώπης και έχει την εξουσία να παύει τη διορισμένη επιτροπή;

Το σήμα κατατεθέν κάθε δημοκρατίας σε βαθιά άνισες κοινωνίες είναι οι θεσμοί που έχουν σχεδιαστεί για να αποτρέψουν το άθροισμα όλων των ανθρώπινων αλληλεπιδράσεων από το να μειωθεί σε σχέσεις εξουσίας. Προκειμένου να διατηρηθεί ο δεσποτισμός υπό έλεγχο, η διακριτική ευχέρεια της εκτελεστικής εξουσίας πρέπει να ελαχιστοποιηθεί από μια κυρίαρχη πολιτεία, εξοπλισμένη με τα κατάλληλα μέσα. Τα κράτη μέλη της ΕΕ θέτουν τα κονδύλια αυτά στη διάθεση των κοινοτήτων τους. Όσο περιορισμένες και αν είναι οι επιλογές, οι πολίτες μιας χώρας διατηρούν την εξουσία να καθιστούν τα εκλεγμένα όργανα υπόλογα για τις αποφάσεις τους (στο πλαίσιο των εξωγενών περιορισμών της χώρας).

Τα μέλη του Συμβουλίου περνούν αντιδημοφιλείς αποφάσεις χωρίς αντίσταση

Δυστυχώς, αυτό δεν είναι δυνατό σε επίπεδο ΕΕ. Όταν οι ηγέτες μας επιστρέφουν στην πατρίδα τους μετά από μια συνεδρίαση του Συμβουλίου της ΕΕ, απορρίπτουν αμέσως την ευθύνη για μη δημοφιλείς αποφάσεις και αντ' αυτού κατηγορούν τους συναδέλφους τους στο Συμβούλιο: «Ήταν το καλύτερο που μπορούσα να διαπραγματευτώ», λένε σηκώνοντας τους ώμους. Οι αξιωματούχοι της ΕΕ, οι σύμβουλοι, οι εκπρόσωποι ομάδων συμφερόντων και οι υπάλληλοι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας το γνωρίζουν αυτό. Έχουν μάθει να περιμένουν από τους εκπροσώπους των κρατών μελών να εμμένουν σε αυτή τη γραμμή και να πουν στα εθνικά τους κοινοβούλια ότι, ενώ δεν συμφωνούν με τις αποφάσεις του Συμβουλίου, είναι πολύ «υπεύθυνοι» και αφοσιωμένοι στην ευρωπαϊκή «αλληλεγγύη» για να αντιταχθούν σε αυτές.

Και εδώ ακριβώς έγκειται το δημοκρατικό έλλειμμα της ΕΕ. Κρίσιμες πολιτικές στις οποίες αντιτίθεται η πλειοψηφία των μελών του συμβουλίου συχνά περνούν χωρίς αντίσταση και δεν υπάρχει πολιτεία που να μπορεί να κρίνει το ίδιο το συμβούλιο, να το καταστήσει υπόλογο και τελικά να το απορρίψει ως σώμα. Εάν το Συμβούλιο καταλήξει σε μια λογική συμφωνία (όπως αυτή μεταξύ του Ισπανού πρωθυπουργού Pedro Sánchez και του Ολλανδού ομολόγου του Mark Rutte για τη μεταρρύθμιση του δημοσιονομικού συμφώνου της ΕΕ), οι εθνικές εκλογές που δεν επικεντρώνονται ποτέ σε αποφάσεις σε επίπεδο ΕΕ μπορεί να τις εξαφανίσουν στον αέρα. Επιπλέον, η τυπική εξουσία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (το οποίο εξακολουθεί να στερείται της δυνατότητας νομοθετικής πρωτοβουλίας) να παύσει την Επιτροπή στο σύνολό της είναι περίπου εξίσου χρήσιμη με τον εξοπλισμό του ελληνικού ναυτικού με πυρηνική βόμβα για την αντιμετώπιση των απειλών της Τουρκίας να καταλάβει ένα νησί στα ανοικτά των ακτών της.

Τίποτα από αυτά δεν είναι καινούργιο, αλλά είμαι ακόμα πιο κουρασμένος σήμερα. Τρεις εξελίξεις έχουν σχεδόν καταστρέψει την ιδέα ότι η ΕΕ θα μπορούσε να είναι μια αποτελεσματική δύναμη για το καλό εντός και εκτός Ευρώπης.

Για αρχή, έχουμε χάσει την ελπίδα ότι το κοινό χρέος θα μπορούσε να είναι η χαμιλτονιανή κόλλα που θα μετέτρεπε την ευρωπαϊκή μας συνομοσπονδία σε κάτι πιο κοντά σε μια συνεκτική δημοκρατική ομοσπονδία. Ναι, η πανδημία οδήγησε τελικά τη Γερμανία να αποδεχθεί την ανάληψη κοινού ευρωπαϊκού χρέους. Αλλά, όπως είχα προειδοποιήσει τότε, οι πολιτικές συνθήκες υπό τις οποίες εισέρρευσαν τα κεφάλαια ήταν το όνειρο ενός ευρωσκεπτικιστή που έγινε πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα; Αντί να κάνει ένα πρώτο βήμα προς την απαραίτητη δημοσιονομική ένωση, το NextGenerationEU (Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης από την Πανδημία) απέκλεισε έναν χαμιλτονιανό μετασχηματισμό.

 

Η ΕΕ έχει χτίσει τείχη που ο Ντόναλντ Τραμπ πρέπει να ζηλεύει

Δεύτερον, ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει συντρίψει τις ευρωπαϊκές φιλοδοξίες για στρατηγική αυτονομία από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρά τις επίσημες λεπτομέρειες μετά την ήττα του Ντόναλντ Τραμπ το 2020, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να βλέπουν την ΕΕ ως αντίπαλο που πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο. Ό,τι και αν πρέπει να περιέχει μια ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, η ασχετοσύνη της ΕΕ κατά τη διάρκεια της διπλωματικής διαδικασίας σύναψης ειρήνης παραμένει αδιαμφισβήτητη.

Τρίτον, η ΕΕ δεν μπορεί πλέον να προσποιείται ότι είναι υπέρμαχος του κοσμοπολιτισμού βάσει αρχών. Οι Ευρωπαίοι περιφρονούσαν τις συγκεντρώσεις του Τραμπ «Χτίστε το Τείχος», αλλά η ΕΕ έχει αποδειχθεί πιο έμπειρη στο να χτίζει τείχη από ό, τι ήταν ποτέ ο Τραμπ. Στα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία, στον μαροκινό θύλακα της Ισπανίας, στα ανατολικά σύνορα της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας, στην έρημο της Λιβύης και τώρα στην Τυνησία, η ΕΕ έχει χρηματοδοτήσει το κατεστημένο βδελύγματος που μόνο να ζηλέψει έχει ο Τραμπ. Και δεν λέγεται ούτε λέξη για την παράνομη συμπεριφορά της ακτοφυλακής μας, η οποία λειτουργεί υπό το πρόσχημα της Frontex (της συνοριακής υπηρεσίας της ΕΕ) και έχει αναμφισβήτητα συμβάλει σε χιλιάδες θανάτους στη Μεσόγειο.

Στον απόηχο των ευρωπαϊκών εκλογών του 2019, ο φιλελεύθερος Τύπος εξέφρασε ανακούφιση που η ακροδεξιά στην Ευρώπη δεν τα πήγε τόσο καλά όσο φοβόταν. Αλλά ξέχασαν ότι η νέα ακροδεξιά, σε αντίθεση με τους φασίστες του μεσοπολέμου, δεν χρειάζεται να κερδίσει τις εκλογές. Η μεγάλη δύναμή τους έγκειται στο γεγονός ότι, ανεξάρτητα από το αν κερδίσουν ή χάσουν, αποκτούν εξουσία από τα συμβατικά κόμματα που επιτίθενται το ένα στο άλλο και δεσμεύονται πρώτα στην ξενοφοβία, μετά στον αυταρχισμό και τελικά στον ολοκληρωτισμό. Με άλλα λόγια, οι αυταρχικοί Ευρωπαίοι ηγέτες, όπως ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν, δεν χρειάζεται να κουνήσουν το δάχτυλό τους για να διαδώσουν το σοβινιστικό τους πιστεύω στην ΕΕ και τις Βρυξέλλες.