Μικροσωματίδια στη πόλη (σκόνη PM 2,5) και η σχέση τους με την εκφυλιστική νόσο ‘άνοια’. Διάβασμα σε 1,5’

Μήπως και τα σωματίδια (ΠΑΥ-σκόνη) και το οξείδιο του αζώτου προκαλούν επίσης άνοια;

Οι επιστήμονες έχουν βρει, σε πρόσφατη μελέτη, μια σχέση μεταξύ της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, ιδιαίτερα με τη νόσο Alzheimer. (ΠΑΥ=Πολυαρωματικοί Υδρογονάνθρακες)

Διάβασμα σε 1,5 ‘    THS 26092018

Εικόνα: Pexels.com/CC0

Όλο και περισσότεροι κίνδυνοι για την υγεία αποδίδονται στην ατμοσφαιρική ρύπανση από την κυκλοφορία, τη βιομηχανία, τους θερμοηλεκτρικούς σταθμούς και τα νοικοκυριά μέσω της θέρμανσης. Ο κίνδυνος καρδιαγγειακών παθήσεων και αναπνευστικών παθήσεων αποδεικνύεται πλέον. Ο μαύρος άνθρακας μπορεί να αυξήσει τη βακτηριακή αντοχή στα αντιβιοτικά, να μειώσει την οστική πυκνότητα και να επηρεάσει αρνητικά το σπέρμα. Κάθε χρόνο, εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν πρόωρα από τις επιπτώσεις των σωματιδίων στον αέρα. Για τον ΠΟΥ (WHO), η ατμοσφαιρική ρύπανση είναι ο χειρότερος περιβαλλοντικός κίνδυνος για την υγεία του ανθρώπου. [1]

 

Ενώ τελευταία η κυκλοφορία και ιδιαίτερα οι κινητήρες ντίζελ έχουν προσελκύσει πρόσφατα την προσοχή ως παράγοντα κινδύνου, υπάρχουν πολλές άλλες πηγές εκπομπών που δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη. Για παράδειγμα, καθαριστικά μέσα ή καλλυντικά, φυτοφάρμακα ή μελάνια εκτύπωσης συμβάλλουν επίσης στην ατμοσφαιρική ρύπανση. Οι πτητικές οργανικές ενώσεις που απελευθερώνονται από χημικά προϊόντα (ΠΟΕ) έχουν ήδη ξεπεράσει τις εκπομπές ρύπων στις αστικές περιοχές και παρέχουν επίσης σωματίδια σε κλειστούς χώρους όπου η συγκέντρωση ΠΟΕ είναι αρκετές φορές υψηλότερη από ό, τι στο εξωτερικό περιβάλλον. Γι 'αυτό, πριν από δέκα χρόνια, οι επιστήμονες προειδοποίησαν για μια «σιωπηρή επιδημία» (εγκέφαλοι μέσα σε μια νευροτοξική σούπα).

 

Επί του παρόντος, η προσοχή επικεντρώνεται επίσης στο μερίδιο της ατμοσφαιρικής ρύπανσης στην αιτία των νευροεκφυλιστικών ασθενειών. Και εδώ πάλι, υπάρχουν ήδη παλαιότερες έρευνες. Πριν από 10 χρόνια υπήρξε ήδη μια ύπαρξη σύνδεσης μεταξύ της ατμοσφαιρικής ρύπανσης και της νοημοσύνης(βλέπε επόμενο προς ανάρτηση άρθρο: Flynn-Effect: Γινόμαστε όλο και περισσότερο βλάκες ?). Οι επιστήμονες του πανεπιστημίου του Στάνφορντ, του ETH Zürich και της Σχολής Οικονομικών του Λονδίνου διερεύνησαν πρόσφατα το ερώτημα εάν υπάρχει σχέση μεταξύ άνοιας και ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Και πιστεύουν ότι έχουν βρει αυτό που θέλουν, όπως γράφουν στην έκθεσή τους, η οποία εμφανίστηκε στο BMJ Open[2].

 

Για τη μελέτη τους, εξέτασαν τα στοιχεία για την ασθένεια από περισσότερους από 130.000 κατοίκους του Λονδίνου που ήταν μεταξύ 50 και 79 ετών το 2004 και δεν είχαν διάγνωση άνοιας. Τα ανώνυμα δεδομένα από 75 γενικές ιατρικές πρακτικές στο Λονδίνο προέρχονται από το Clinical Practice Research Datalink (CPRD). Με βάση τις διευθύνσεις των ασθενών, οι επιστήμονες εκτιμούσαν την ετήσια έκθεση σε οξείδιο του αζώτου, σωματίδια (PM2,5) και όζον, καθώς και την εγγύτητα με το θόρυβο της κυκλοφορίας. Η ανάπτυξη της υγείας του ασθενούς παρακολουθήθηκε για 7 χρόνια μέχρι να γίνει a)μια διάγνωση άνοιας, b)ο ασθενής πέθανε ή c) ο ασθενής απελευθερώθηκε από τo πρόγραμμα.

 

Κατά τη διάρκεια των επτά ετών, 2181 ασθενείς (1,7%) διαγνώστηκαν με άνοια ή νόσο του Alzheimer. Οι επιστήμονες εξέτασαν την πιθανή συσχέτιση με τα εκτιμώμενα επίπεδα νιτρικού οξειδίου και PM2,5. Δεν βρέθηκε συσχέτιση με το όζον.

 

Όσοι ζουν σε μια περιοχή με το υψηλότερο πέμπτο σε έκθεση οξείδιο του αζώτου (μεγαλύτερη από 41,5 μg / m3) έχουν 40% περισσότερες πιθανότητες διάγνωσης της άνοιας από ό, τι οι άνθρωποι που ζουν σε περιοχές με το χαμηλότερο πέμπτο (λιγότερο από 5%). 31,9 μg / m3). Παρόμοια είναι και η έκθεση σε σκόνη. Η σχέση είναι σταθερή και δεν μπορεί να εξηγηθεί από γνωστούς παράγοντες όπως το κάπνισμα ή ο διαβήτης. Στη σχέση του Alzheimer η σχέση είναι πιο έντονη από ότι για την αγγειακή άνοια.

 

Φυσικά, οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι είναι μόνο μια συσχέτιση, και όχι μια αιτιακή σχέση, και ότι πολλοί παράγοντες μπορεί να εμπλέκονται στην ανάπτυξη άνοιας, η ακριβής αιτία της οποίας είναι ακόμα άγνωστη. Το πώς η ατμοσφαιρική ρύπανση εισέρχεται στον εγκέφαλο και πώς μπορεί να προκαλέσει νευροεκφυλιστικές ασθένειες είναι επίσης σε μεγάλο βαθμό άγνωστη. Ωστόσο, η άνοια είναι ήδη η κύρια αιτία θανάτου στην Αγγλία και την Ουαλία, καθώς περισσότεροι άνθρωποι έχουν άνοια λόγω του αυξημένου προσδόκιμου ζωής. Επιπλέον, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ο αριθμός των περιπτώσεων άνοιας υποτιμάται.

Ακόμη και αν η ατμοσφαιρική ρύπανση ήταν χαμηλή στην παθογένεια της άνοιας, οι ερευνητές είπαν ότι τα οφέλη στην υγεία θα μπορούσαν να είναι υψηλά ακόμη και αν μειωθεί η έκθεση στην ατμοσφαιρική ρύπανση, επιβραδύνοντας έτσι την εξέλιξη της νόσου. Η έρευνά τους, με όλη τη δέουσα προσοχή για τα αποτελέσματα, επιβεβαιώνει το αυξανόμενο σύνολο στοιχείων που αποδεικνύουν τη σχέση μεταξύ ατμοσφαιρικής ρύπανσης και νευροεκφυλισμού^[3]. Και δεδομένου ότι η άνοια σε παγκόσμιο επίπεδο θα επιβαρύνει τις κοινωνίες στο μέλλον ακόμα περισσότερο με την προοδευτική γήρανση, οι περαιτέρω έρευνες είναι επείγουσες.

Επιστημονικός δημοσιογράφος. 2018 Florian Rötzer

---

[1] Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Περιβάλλοντος στη Γερμανία, "πάνω από 11% έως 14% όλων των καρδιοπνευμονικών θανάτων και περίπου 16-20% των θανάτων από καρκίνο του πνεύμονα οφείλονται σε περιβαλλοντικούς στρεσογόνους παράγοντες σε ενήλικες άνω των 30 ετών".

[2] https://bmjopen.bmj.com/content/8/9?current-issue=y

^[3] Επιπλέον υπάρχει ο κίνδυνος του αέρα, που δεν μπορεί να εισπνευσθεί. Οι πνεύμονες χρειάζονται οξυγόνο. Αλλά αυτό αντιπροσωπεύει μόνο ένα κλάσμα από αυτό που εισπνέουμε. Για παράδειγμα, η αναλογία διοξειδίου του άνθρακα στον αέρα που αναπνέουμε αυξάνεται συνεχώς. Ήδη έχει  αυξηθεί πάνω από 400 σωματίδια ανά εκατομμύριο (ppm). Οι εκτιμήσεις που βασίζονται στις τρέχουσες τάσεις δείχνουν ότι θα είναι 1.000 ppm μέχρι το τέλος του αιώνα. Αυτή η συγκέντρωση, σε σύγκριση με τον αέρα που αναπνέουμε σήμερα, θα οδηγήσει σε μείωση των ανθρώπινων νοητικών ικανοτήτων κατά 21%[

Joseph G. Allen, Piers MacNaughton, Usha Satish, Suresh Santanam, Jose Vallarino, and John D. Spengler., Associations of Cognitive Function Scores with CarbonDioxide, Ventilation, and Volatile Organic Compound

Exposures in Office Workers: A Controlled Exposure Study of Green and Conventional Office Environments, in: ENVIRONMENTALHEALTHPERSPECTIVES,, June 2016, Volume 124, Issue 6].

Μια μικρή χώρα, ακόμα μια φορά χωρίς όραμα, αλλά wow, με TAXISnet. Διάβασμα σε 3,5’, με 3 σκίτσα του Wilhelm Busch

Είμαι μια μικρή ταλαιπωρημένη χώρα, ακόμα μια φορά χωρίς όραμα αλλά, wow, με TAXISnet και όχι μόνο…

αυτή τη φορά βρίσκομαι και στη σκιά μιας νεοφιλελεύθερης ψευτοαριστερής παράταξης.

Διάβασμα κειμένου σε  3,5’, με αναφορές 4,5’   THS 18092018

Τα σκίτσα είναι του Wilhelm Busch  (1832-1908)

 

Σχετικά με την μετανεωτερικότητα, το νεοφιλελευθερισμό, το ναρκισσισμό και τον πολιτισμικό πουριτανισμό μιας ψευτοαριστεράς  βλέπε:  

https://zaungastnic.blogspot.com/2018/04/blog-post_25.html

https://zaungastnic.blogspot.com/2018/05/iii.html

https://zaungastnic.blogspot.com/2018/05/ii.html

https://zaungastnic.blogspot.com/2018/07/blog-post_23.html

https://zaungastnic.blogspot.com/2018/09/vi-68.html

https://zaungastnic.blogspot.com/2018/09/vii.html

Και επειδή ουδέν μονιμότερο του προσωρινού ανθρωπάκο μου, ξεκινάω σαν χώρα, για το ποια είναι μια χαρακτηριστική  περιγραφή για τον ΣΥΡΙΖΑ[1]: Ήταν ένα χύμα, αντιφατικό και εσωτερικά ανταγωνιστικό συνονθύλευμα αριστερών διανοουμένων… [σημείωση: «πέρα από το φράχτη»,  και ας πούμε και πράξης, και που τελικά φάνηκε και καιροσκόπων. Αυτό το οποίο τον προώθησε και το έφερε στην κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική εξουσία(το κίνημα της βάσης, έστω και σαν κίνημα διαμαρτυρίας),  το κατέστρεψε η ίδια του η παράταξη και η ναρκισσιστική του πολιτική]. …Εξαρτιόταν σημαντικά από  τις ικανότητες και τη δυναμικότητα των κοινωνικών κινημάτων όλων των ειδών και την δικτύωση της αλληλέγγυας κοινωνίας, η οποία κάλυπτε όλες τις κοινωνικές τάξεις με μία πλατειά θεματική πλατφόρμα ρήξεων και συγκρούσεων όπως του φύλου, της σεξουαλικότητας, του μεταναστευτικού (το οποίο ποτέ δεν το είχε αγγίξει στο παρελθόν), τα αντιπαγκοσμιοποιημένα κινήματα και φόρα, τα αναφορικά με δικαιώματα των πολιτών και ανθρώπων κινήματα κλπ. κλπ., έως και το 2014.  Τώρα όλα είναι νεκρά – ούτε ρευστά πλέον- και η Τοπική Αυτοδιοίκηση σαν επιμήκυνση του βραχίονα του συστήματος της κεντρικής εξουσίας τώρα πλέον εκλύει μόνο αναθυμιάσεις δυσοσμίας σαπισμένης πολιτικής σάρκας. Βλέπε, ελαχιστοποίηση της κοινωνικής οικονομίας, του δημόσιου χώρου

και εξαφάνιση των κοινωνικών κινημάτων και  υποψηφιότητες για τις Δημοτικές εκλογές στη πόλη της Θεσσαλονίκης, σαν παράδειγμα αναφέρουμε τη συγκεκριμένη πόλη, ατόμων όπως  Βούγιας ή Ψωμιάδης. Ο δε πλέον προστάτης της πόλης θα κατεβάσει ίσως και ποδοσφαιριστήν αξιόλογον με ρητορικό λέγειν και πειστικές ικανότητες, εσωτερικάκιας, σχεδόν Γκουρού. Αναμένω εις τον καναπέν μου. Τέλειωσα σαν χώρα, δίνω τη σκυτάλη στον ανθρωπάκο. Οι άλλοι την έδωσαν στους ακροδεξιούς.

 

Προσπερνάμε κάποιες ‘ιστορικές φάσεις’ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και φτάνουμε στο καλοκαίρι του 2015.  Ο Žižek αναφέρει[2]: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν σε μια ιδιόρρυθμη θέση: „Έπρεπε να κάνει αυτό, ενάντια στο οποία αντιστεκόταν.“

Τι σήμανε για τον ΣΥΡΙΖΑ η πλήρης συνθηκολόγηση και παράδοσή του,  τι επιδράσεις είχε? Μερικά χαρακτηριστικά συμπτώματα της συνθηκολόγησης: Aποριζοσπαστικοποίηση όλων αυτών που παρέμειναν στα υπουργεία, με το επακόλουθο να μη μπορούν να προετοιμαστούν για την επόμενη ρήξη, ή λόγω φόβου απέναντι στη ΤΡΟΙΚΑ να μη τους εκνευρίσουν, να μη τους θυμώσουν, δεν το έκαναν. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη ΤΡΟΙΚΑ φαινόταν να ήταν σαν ένα ινδικό χοιρίδιο στο τροχό του, το οποίο η ΤΡΟΙΚΑ όλο και γρηγορότερα απαιτούσε να τρέχει. H ΤΡΟΙΚΑ   μέσω των νομοθεσιών που επέβαλε στον ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζει, έφτιαξε και επέκτεινε τα θεσμικά φέουδά της [μιας χώρας χωρίς πλέον εγωισμό. Με άλλα λόγια η ΤΡΟΙΚΑ του έσπασε τα νταούλια του ΣΥΡΙΖΑ]. Με αυτό το τρόπο π.χ. δεν έχει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τίποτα στα χέρια της για να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή των ολιγαρχών. Το ίδιο ισχύει και στις ιδιωτικοποιήσεις. Η ΤΡΟΙΚΑ φτιάχνει δικά της όργανα που μπορεί και ελέγχει πλήρως αυτή και μόνο αυτή.[3]

 

Η παράδοση/συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ εξελίχθηκε  απλά σε μια συνθηκολόγηση που κάνει δυνατή την «επανένταξη» της Ελλάδας στη Ευρωπαϊκή Νομισματική  Ένωση -κάτι που σαν θεσμός δεν υπήρχε μέχρι το 2002- σαν ένα ταπεινωμένο και πτωχευμένο κράτος μέλος. Από την άλλη ένα Grexit θα έφερνε ίσως την καταστροφή, γιατί οι Pro Grexit της λεγόμενης αριστερής πλατφόρμας βρισκόταν στο μάτι του κυκλώνα της ευφορίας  τους προς ένα άγνωστο ταξείδι, Νιρβάνα δηλαδή.

Μετά  από 3 χρόνια τελικά διαφάνηκε και φαίνεται ότι η παλαιότερη Ελληνική πολιτική της κακοδιαχείρισης και της διαφθοράς επανήλθε τάχιστα. Το χειρότερο όμως είναι ότι υπάρχει φόβος σε όλους τους φιλοσοφικούς και ψυχαναλυτικούς και κριτικούς πολιτισμού, αλλά όχι στους πολιτικούς κύκλους,  ότι η νεοφιολελέυθερη ψευτοαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει εξελικτικά σε περισσότερη δύνη τον Ελληνικό πληθυσμό, και ότι ένα επι πλέον φιάσκο που θα συμβεί με δική τους ευθύνη θα υποβαθμίσει τον θεσμό της Αριστεράς τόσο πολύ, έτσι ώστε η επόμενη ήττα της θα είναι βούτυρο στο ψωμί αυτών που υποστηρίζουν σαν μοναδικό εφικτό, το καπιταλιστικό σύστημα.

Μήπως η πάλαι ποτέ ριζοσπαστική αριστερά είναι καταδικασμένη να πολεμά με όλα τα μέσα που έχει για την σοσιαλδημοκρατία, για να αποδείξει ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει?

 

Η διαφάνεια θεωρεί η αριστερά ότι είναι το πολιτικό ατού της.

Ο Thomas Mentzinger[4]. ορίζει την διαφάνεια κάπως έτσι απλοποιημένα: «Η διαφάνεια είναι μια ιδιαίτερη μορφή σκοταδιού. Όσον αφορά τη φαινομενολογία της οπτικής αντίληψης, η διαφάνεια σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δούμε κάτι γιατί είναι διαφανές. Δεν βλέπουμε το παράθυρο, αλλά μόνο το πουλί που πετάει μπροστά από το παράθυρο. Στην οπτική  αντίληψη δηλαδή, στο ότι μπορεί και  βλέπει κανείς παρ’ όλα αυτά  βρίσκεται το αρνητικό γεγονός ότι δεν βλέπουμε το παράθυρο, δεν εκπροσωπείται δεν υπάρχει ρητά»

Η ριζοσπαστική αριστερά όπως και οι αναρχικοί περηφανεύονται για την διαφάνεια που εμπνέουν οι κοινότητες για τις οποίες ονειρεύονται. Όμως για να υπάρξουν αυτά τα κοινωνικά συστήματα θα πρέπει να υπάρχει ένας πυκνός ιστός λεγόμενων «αποξενωμένων»[5]. θεσμικών μηχανισμών: Από που προέρχεται το νερό ή το ηλεκτρικό ρεύμα? Ποιος εγγυάται το κράτος ή όπως θέλετε να το ονομάσετε, δικαίου? Ποιος φροντίζει για τις υπηρεσίες υγείας και το πως λειτουργούν? Όσο πιο αυτοκαθοριζόμενο είναι ένα τέτοιο κοινωνικό σύστημα τόσο πιο εύρυθμο και αόρατο θα πρέπει να λειτουργεί το δίκτυο τους. Άρα εδώ πρέπει να δούμε από μέσα το πρόβλημα. Ίσως οφείλουμε αντί να έχουμε την άρση της αποξένωσης των θεσμών σαν στόχο, να επικεντρωθούμε στο να έχουμε την εφαρμογή του σωστού τρόπου αποξένωσης σαν στόχο αγώνων χειραφέτησης. Με αυτό το τρόπο μπορούμε ίσως να καταφέρουμε την ομαλή λειτουργία «αποξενωμένων»(αοράτων)κοινωνικών μηχανισμών, έτσι ώστε να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε χώρο για «μη αποξενωμένες» κοινότητες.[6]

Θέλεις μια δική σου γραφειοκρατία και διαφάνεια, εφεύρε ένα δικό σου γραφειοκρατικό σοσιαλισμό αλλά όχι ala Στάλιν[7]. Χρειάζεται χρόνο αλλά βάλε τις βάσεις. Ακόμα και η Κινέζικη προλεταριακή πολιτισμική επανάσταση, είχε σαν τον πρωταρχικό αλλά και πρωτοφανή για την ιστορία στόχο, την νέο-οργάνωση και όχι αναδιοργάνωση της οικονομίας και της καθημερινότητας των πολιτών της χώρας.  Τι έχουμε δει μέχρι σήμερα. Ναι, προφανώς η ΤΡΟΙΚΑ φταίει… Αλλά οι μηχανισμοί του κράτους δεν λειτουργούσαν και δεν λειτουργούν για την ΤΡΟΙΚΑ μόνο. Ο μοναδικός μηχανισμός που λειτουργεί με ή χωρίς ΤΡΟΙΚΑ είναι ο κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους. Ναι μα πρέπει, για να έχουμε υπό έλεγχο ένθε-κακείθεν τους κουκουλοφόρους μαυροφορεμένους και μη, με ελληνική σημαία και μη, γυμνούς και μη.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα έχει αποδείξει -όχι αποδειχθεί-, ότι όχι ότι δεν βλέπει ούτε το πουλί που περνά μπροστά από το παράθυρο, αλλά  δεν ξέρει που είναι το παράθυρο. Είναι σαν μια ΤΑ που μιλάει για διαφάνεια αλλά δεν θέλει να φέρει ευθύνες για τα έργα της και κλείνει συμβάσεις με εργολάβους για να διαχειριστούν αυτά που δεν μπορεί και δεν είναι ικανή η ίδια. Μετακύληση ευθυνών .  Παράδειγμα το πράσινο. Είναι δύσκολος τομέας και μας κοστίζει παρόλο που η διαμόρφωση των δημοσίων χώρων με πράσινο είναι καθαρά θέμα ΤΑ. Όχι, ας το δώσουμε σε εργολάβο θα φέρει αυτός την ευθύνη σε ότι στραβό γίνεται. Βλέπε κατάσταση χώρων πρασίνου στη Θεσσαλονίκη στη νέα παραλία(ή όπως την ονόμασαν ακόμα και beach) etc. etc.

Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να προσεγγίζει τις δημοκρατικές αξίες κάπως με όχι φιλικές προθέσεις, που γι’ αυτόν είναι παράγοντες αποξένωσης για τις κοινότητες που θέλει τάχα μου δήθεν να φτιάξει, που ούτε ο ίδιος πλέον δεν γνωρίζει τι θέλει γιατί είναι χωρίς φιλοσοφικά ιδεώδη για το λαό και κυβερνησιμότητα για την καθημερινότητά του. Άσχετα αν θέλει σύντομα – παρόλο που έλεγε άλλα πριν 3 μήνες- σαν λεγόμενη «μεταμνημονιακή κυβέρνηση» να πάει σε εκλογές, τώρα που καίει το σίδερο και ο λαουτζίκος δεν τα γνωρίζει όλα σχετικά με την μετά-εποχή. Αλλά και τι θα πει «μεταμνημονιακή κυβέρνηση». Αν λάβουμε υπόψη μας όλα τα μετα-κινήματα δεν νομίζω ότι μπορούμε να βγάλουμε ένα θετικό πόρισμα για το ταξείδι που μας προετοιμάζει.

Μη ξεχνάμε όμως και εμείς οι απλοί idiots,  ότι οι αριστεροί παλαιότερα κατέβαιναν στους δρόμους –ρωτήσετε  πατεράδες, μητέρες, γιαγιάδες και παππούδες ίσως ακόμα-  για να διεκδικήσουν οι ίδιοι κάτι και όχι για να παρακαλέσουν την εκάστοτε κυβέρνηση να τους λύσει τα προβλήματα τους. Όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ το διέγραψε αυτό το εργαλείο που είχε η πολιτειακή βάση, το κατήργησε, γιατί σαν ναρκισσιστές δεν θέλουν να λύσουν κανένα πρόβλημα αλλά το αποφεύγουν και το μεταφέρουν στο μέλλον απλά.  Ακόμα και σήμερα δικαιολογεί την ύπαρξη του με την Δεξιά, άσχετα εάν η ζώνη της δεξιάς πολιτικής και οικονομίας λόγω του εφαρμοζόμενου νεοφιλελευθερισμού έχει μεταφερθεί πλέον στα αριστερά ή έχει υιοθετηθεί τώρα και 20 χρόνια από την αριστερά λόγω έλλειψης φαντασίας. Αφού έχουμε κριτική από δεξιά, άρα υπάρχουμε και πράττουμε σωστά. Η κριτική από δεξιούς είναι δεχτή η κριτική από κέντρο και ιθαγενείς «αριστερούς πολιτικούς πρόσφυγες» όχι. Και οι κύριοι/κυρίες αριστεροί στρουθοκαμηλίζουν. Βάζουν τα δυνατά του με διάφορα θεσμικά εργαλεία να μη φύγουν από την εξουσία. Απλά δεν έχουν καταφέρει ακόμα να έρθουν λίγο κοντά στον εαυτό τους, για να κατανοήσουν, το τι λένε και τι μεταδίδουν.

 

Μια κυβέρνηση που καταστρέφει κάθε κίνημα βάσης(φοβούμενη για την συνέχιση της κυβερνητικής απόλαυσης  τ η ς, βλέπε παραπάνω γιατί), δεν αντιμετωπίζει την άκρα δεξιά και τον νεοεθνικιστικό λαϊκισμό πολιτικά, θεωρητικά και επιστημολογικά, αλλά συμπεριφέρεται infantil σαν να παίζουν σε παιδότοπο κλέφτες και αστυνόμους (οι ίδιοι θρασύτατα θεωρούν τους εαυτούς τους αρματωλούς απέναντι στην ΕΕ και συνάμα και θύματα), αλλά τους συντηρεί εντός του Κοινοβουλίου και τους αφήνουν να εξελιχθούν και να διαχυθούν στις γειτονιές των αστικών milieus. Τους αντιμετωπίζουν όχι με ενήλικη γλώσσα  αλλά με πολιτικές συμβόλων.

Διορίζουν οικογένειες δικές τους σε θέσεις κλειδιά, ακόμα και ψέματα λένε σε επιδόματα που λαμβάνουν σαν προνομιούχοι- αλλά καθώς νάρκισσοι επιτρέπεται αυτό και όχι μόνο αυτό αλλά και προβάλλονται σαν θύματα ορισμένων κοινωνικών ανακατατάξεων. Στηρίζουν τις κατασχέσεις λογαριασμών και διαμερισμάτων και σπιτιών, είναι κυβερνήσεις που αποδυναμώνουν την συνταγματική δικαιοσύνη σε διάφορους τομείς όπως κοινωνικά και περιβάλλοντικά ζητήματα. Στηρίζουν τη φτωχοποίηση γενικώτερα αλλά την καταπολεμούν ειδικότερα σε μερικές δεκάδες ανθρώπους για να φαίνεται ότι την καταπολεμούν γενικώτερα,  με αντίθετη απόφαση του λαού σύμφωνα με το ερώτημα που τους έθεσε  μέσω Referendum(παγίδα) ή ήταν ένα νέο είδος άμεσης δημοκρατίας με μια «συλλογική παραίσθηση», και ίσως εκεί την πάτησε ο αρχηγός τους ελπίζοντας σε «ναι» για να υποκύψει χωρίς φόβο και πάθος „on all fours “.[8]

Αυτή η διπλή πλήρης αναστροφή(ελληνιστί και κωλοτούμπα) τον Ιούλιο του 2015 δεν πρέπει να την δει κανείς σαν ένα βήμα από την τραγωδία στη κωμωδία,  αλλά  όπως και ο Στάθης Κουβελάκης σημείωσε: σαν ένα βήμα από «μια τραγωδία  γεμάτη από αστείες εκφράσεις σε μια τραγωδία του παραλόγου»^[9], από το ένα ακραίο στο άλλο αντίθετό του ακραίου, που ακόμα και οι Εγκελιανοί θεωρητικοί φιλόσοφοι θα έμεναν με ανοικτό το στόμα.[10]

Όλες αυτές οι κυβερνήσεις μόλις αισθανθούν εδραιωμένοι στην εξουσία μπορούν μόνο μέσω μια επαναστατικής πράξης να αντικατασταθούν, εκτός και αν ο λαός πέφτει από τη μια παγίδα στην άλλη ή δεν έχει το δημοκρατικό θάρρος και το κοινωνικό σθένος να ξεσηκωθεί και να απαιτήσει να διεκδικήσουν, αυτά που είχαν και δεν έχουν πλέον στα πλαίσια της βιώσιμής επάρκειας και όχι της υπερβολής.

Κοντολογίς: Είναι απλούστερο να αγωνίζεσαι για τη δημοκρατία, όσο αυτή υπάρχει. Μετά από αυτό είναι πολύ δύσκολο. Γιατί ? Γιατί και αυτό το ζούμε και με τους σημερινούς κομματικούς και συμπαθούντες κομματικά, και τυχαίους κομματικά, ή «οικογενειακά αποκτημένους» ΣΥΡΙΖΑιους(έτσι αποκαλούνται),  ότι κάθε ένας πολίτης με κάθε κριτική έκφραση απέναντι στη πολιτική τους  ή ενός αποκλίνοντος πρότυπου σκέψης, όλοι αυτοί αντιμετωπίζουν  όλο και περισσότερες δυσκολίες επικοινωνίας και αποδοχής[11] σαν κοινωνικά σκεπτόμενα άτομα, και μέλη μιας κοινωνίας που θέλουν να συμμετέχουν συνειδητά στη διαμόρφωση μιας ανοικτής κοινωνίας ανεξάρτητα πολιτικής ή κομματικής αγωγής ή ακόμα και παιδείας.

Παράλληλα υπάρχουν προσπάθειες, αποσπασματικές, να εγκαθιδρύσουν μια επικρατούσα κουλτούρα των αδύναμων μειονοτήτων που πρέπει η κυβέρνηση να προστατεύσει,  κεντρικά και τοπικά, γιατί όλα τα άλλα τα οικονομικά και κοινωνικά που είχαν ίσως πέρα στην άκρη του μυαλού τους δεν τους βγαίνουν.

Μόνο που όλα αυτά

α)μαζί δεν συμπίπτουν σε κάτι εθνικό που θέλουν να φαίνεται και

β)μια ηγεμονία στον Ευρωπαϊκό χώρο, ξανά θα πρέπει να την κερδίσεις με αγώνες, που τους έχεις εσύ ο ίδιος σαν κυβέρνηση ευνουχίσει, για να παραμείνεις χωρίς προβλήματα διαλεκτικής αμφισβήτησης στην εξουσία.

 

Έχει χαθεί λοιπόν η υπεροχή του ατόμου σαν citoyen, στη καθημερινότητα, στις συναλλαγές τους, στη διάδρασή τους, αλλά και η υπεροχή του έθνους σαν οργανικός οργανισμός απέναντι στους εταίρους. Βρήκε όμως έδαφος να δημιουργήσει νέα τάξη των μέσο-bourgeoises, από τη στάχτη, από αυτούς που μια τους έβγαζαν από το δημόσιο μια τους επανατοποθετούσαν. Και όμως κομματικός φίλαθλός τους έχει εκνευριστεί μαζί τους, και είπε ότι δεν θα τους ξαναψηφίσει καθώς τα μόρια κάποιου γνωστού του εκπαιδευτικού που ήταν αρκετά υψηλά, τελικά δεν «έφτασαν» για να πάρει μετάταξη σε  άλλη δημόσια υπηρεσία(κάπως έτσι αν κατάλαβα και εγώ σωστά). Δεν έχει  καταλάβει ότι στηρίζουν την κάστα τους, όπως κάνει και ο Μπουτάρης στην πόλη «του», κοιτάζει να ευχαριστήσει κατ’ αρχή την μεσοαστική τάξη.  Στο υπόλοιπο 80% tittytainment!  Θα τα ακούσει ο ανθρωπάκος από τους δάσκαλους και τους  καθηγητές, αλλά άλλη μια φορά να τα ακούσει δεν θα τον χαλάσει.

Έχει χαθεί λοιπόν ένα είδος ηγεμονίας στη κοινωνία. Αυτό που θεωρούσαν μέχρι προσφάτως δηλαδή μέχρι πριν 10-15 χρόνια αυτονόητο, δηλαδή «κανονικότητα» για τους περισσότερους (85%) έχει εξαφανιστεί. Και δεν είναι κάτι που τονίζει τον ανθρωπισμό. Όχι. Γιατί κανονικότητα ισχύει μόνο για την κοινωνική ομάδα και κοινωνικές ομάδες που μπορούν και καταφέρνουν να ζουν σε μια κανονικότητα. Όλοι οι άλλοι είναι εκτός γιατί «κανονικότητα» είναι ένα μηχανισμός ο οποίος αποκλείει άτομα και ομάδες, για να ζήσουν κάποιο λίγοι σε κανονικότητα. Τους άφησαν για τόσα χρόνια ακριβώς, να ζήσουν οι περισσότεροι την κανονικότητα  για να γευτούν και οι ίδιοι την ηθικοπλαστική αυτομαστίγωση τους αργότερα, και στη συνέχεια τους είπαν: «στο κλουβί τώρα.»

 

Επίσης οι αξίες, οι αξίες έχουν πάθει μια γενετική τροποποίηση στο εργαστήριο. Ποιοι είναι οι κανόνες διαβίωσης πλέον σήμερα, που μέσω πολιτικής αγωγής και κυβερνησιμότητας προσπαθείται να μεταδοθεί στον πολιτειακό πολίτη? Οκ με τους μετανάστες σαν λαός όχι σαν πολιτική τα πάμε σχετικά καλά. Αλλά γιατί? Γιατί είμαστε μια ανοικτή κοινωνία? Όχι βέβαια. Γιατί είμαστε και με ορθόδοξη παιδεία και πρέπει να κάνουμε κάτι καλό για να ξεπλυθούν τα υπόλοιπα αμαρτήματα μάλλον, σαν ψυχαναλυτής θα το ερμήνευα διαφορετικά είμαι σίγουρος. Με τα άλλα κινήματα μειονεκτούντων και μειονοτήτων -χωρίς να θέλουμε να υποβαθμίσουμε η να ισοπεδώσουμε τους αγώνες τους για τα δικαιώματά τους σε μια ανοικτή κοινωνία? Μερικοί θεωρούν, ότι  σαν vegan , ή σαν γυμνοί σε ποδήλατο, ή σαν μεταμφιεσμένοι σε παγώνι  έχουν κάνει και την επανάστασή τους  για τον ανθρωπισμό ενάντια στους πολέμους, ενάντια στη πηγή δημιουργίας μεταναστών ενάντια στα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τη κλιματική αλλαγή,  κλπ. κλπ.,  στο πλανήτη, οι υπόλοιποι παραμένουν σπιτικοί θεατές ούτε καν παρατηρητές. Δεν έχω δει γνωστούς veganistes μου σε πορείες όπου  υπάρχει η πιθανότητα σύγκρουσης με ΜΑΤ. Όχι είμαστε ειρηνόφιλοι και κατά της βίας. Και όταν διαμαρτύρεται η κοινωνία κατά της βίας γιατί δεν είσαι έξω στους δρόμους αλλά τρως κάπου vegan, θα ρωτήσει το ανιψάκι μου 11 ετών.

Αγαπητοί μου τις αξίες δεν μπορεί να μας τις βάλεις κανείς με χωνί στο μυαλό.

 

Μια ανοικτή κοινωνία όμως χρειάζεται την κριτική και την διαφοροποίηση και κοινωνικά κινήματα από τη βάση.  Ο κοινωνιολόγος Ralf  Dahrendorf υποστηρίζει^[12] ότι ζούμε σε μία περίοδο  όπου ο κόσμος είναι γεμάτος αβεβαιότητες. Δεν γνωρίζουμε τι είναι αληθές και τί είναι καλό. Για αυτό πρέπει να έχουμε την δυνατότητα να διερευνούμε για περισσότερες απαντήσεις. Αυτό μπορεί και συμβαίνει μόνο υπό την προϋπόθεση ότι  δοκιμές(διερευνήσεις) και σφάλματα επιτρέπονται και όχι μόνο αυτό αλλά να ενθαρρύνεις να γίνονται τέτοια βήματα, δηλαδή να είσαι μια ανοικτή κοινωνία. Το να οφείλεις να υπερασπίζεσαι και να εξελίσσεις αυτή λοιπόν την ανοικτή κοινωνία είναι το πρώτο σου καθήκον. Hey ακούτε εσείς οι ψεύτο-… Δεν είναι πολιτική η αντιμετώπιση ειρηνικών πολιτών με χημικά, για να εξασφαλίσετε την ομαλή κυβερνητική σας αλλά όχι πολιτική πορεία χωρίς αντίλογο σε διάλογο. 

 

Ακριβώς αυτό είναι το σημαντικό. Μία ανοικτή κοινωνία χρειάζεται κριτική και κινήματα βάσης, τα οποία να τα λαμβάνει υπόψη της η εκάστοτε εξουσία αλλιώς οδηγείται αναπόφευκτα σε απολυταρχικό καθεστώς(βλέπε πρώην Ανατολικόευρωπαικά κράτη, την Γαλλία του Μακρόν, την Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ), με σκοπό μόνο την παραμονή στην εξουσία, χωρίς προγραμματισμό βιώσιμης εξέλιξης του δημόσιου χώρου και της βελτίωσης των πλαισίων διαβίωσης των πολιτών.

Και πάλι εν συντομία, παλαιότερα ίσχυε το Motto: «Να ζήσεις και να αφήσεις να ζήσουν.» Αύριο, όχι σήμερα τι θα ισχύσει για τους επόμενους?

 

---

[1]Δεν θα αναφερθούμε στο ΚΚΕ εσ. Αυτό είναι άλλη μια πολιτικο-ιστορική αμαρτία. Stathis Gourgouris., The Syriza problem: radical democracy  and left governmentality in Greece, https:www.opendemocracy.net/can-europe-make-it-/stathis-gourgouris/syriza-problem-radical-democracy-and-left-governmentality-in-g, 6 August 2015,  Τελευταία πρόσβαση 16/09/2018

[2]Slavoj Žižek., Der Mut der Hoffnungslosigkeit (Το θάρρος της απελπισίας), Fischer, 2017, σ. 127

[3]Προσωπικές αναφορές του Βαρουφάκη προς τον Slavoj Žižek. Slavoj Žižek., Der Mut der Hoffnungslosigkeit, Fischer, 2017, σ. 127. Συγκεκριμένα όσο αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις το άκρως μνημονιακό Υπερταμείο, επίσημα «Ελληνική Εταιρία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε.» είναι ένα κατασκεύασμα των δανειστών το οποίο θα υποθηκεύσει τη σημερινή και μελλοντική κινητή και ακίνητη περιουσία του Δημοσίου για 99 χρόνια. Η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, χωρίς σαφή λόγο, για έναν αιώνα προκύπτει από τον ιδρυτικό νόμο του ταμείου, τα έσοδα του οποίου θα διατίθενται κατά 50% για την αποπληρωμή χρέους και κατά 50% για επενδύσεις οι οποίες όμως θα αφορούν στη δημιουργία υπεραξίας για τα περιουσιακά στοιχεία που βρίσκονται στις τέσσερις θυγατρικές του ταμείου. Άμεσες Θυγατρικές του Υπερταμείου είναι το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), το Ταμείο Αξιοποίησης και Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου ΑΕ (ΤΑΙΠΕΔ), η Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου ΑΕ (ΕΤΑΔ).

[4] Thomas, Metzinger., Phänomenale Transparenz und kognitive Selbstbezugnahme, in: http://www.philosophie.uni-mainz.de/metzinger/publikationen/PT.htm.  Τελευταία πρόσβαση 14.09.2018

[5] Thomas, Metzinger., Phänomenale Transparenz und kognitive Selbstbezugnahme, in: http://www.philosophie.uni-mainz.de/metzinger/publikationen/PT.htm.  Τελευταία πρόσβαση 15.09.2018

[6] Slavoj Žižek., Der Mut der Hoffnungslosigkeit, Fischer, 2017, σ. 130

[7] Με την αίσθηση – ή τουλάχιστον την υπόσχεση- της απελευθέρωσης από τα γι’ αυτούς αρνητικά πράγματα,  συμβάλλουν στην εφαρμογή και  εγκατάσταση περιοριστικών μέτρων και ρυθμίσεων και καταφέρνουν τους ίδιους τους εαυτούς να «στέψουν» σαν την ίδια τους γραφειοκρατία, όπως “οι κληρικοί” του Nietsche”.[39, Βλέπε. Hubertus Mynarek., Nietzsche über, Kirche, Priester, Theologen. http://www.kirchenopfer.de/profmynarekspricht/friedrichnietzscheueberkirche/friedrichnietzscheueberkirche.html, Τελευταία πρόσβαση μου 8/5/2018. Επίσης: «Von nun an sind alle Dinge des Lebens so geordnet, dass der Priester überall unentbehrlich ist; in allen natürlichen Vorkommnissen des Lebens, bei der Geburt, der Ehe, der Krankheit, dem Tode, gar nicht vom Opfer (‚der Mahlzeit‘) zu reden, erscheint der heilige Parasit, um sie zu entnatürlichen: in seiner Sprache zu ‚heiligen‘ ... Denn dies muss man begreifen: jede natürliche Sitte, jede natürliche Institution (Staat, Gerichtsordnung, Ehe, Kranken- und Armenpflege), jede vom Instinkt des Lebens eingegebene Forderung, kurz alles, was seinen Wert in sich hat, wird durch den Parasitismus des Priesters (oder der ‚sittlichen Weltordnung‘) grundsätzlich wertlos, wert-widrig gemacht: es bedarf nachträglich einer Sanktion - eine wertverleihende Macht tut not, welche die Natur darin verneint, welche eben damit erst einen Wert schafft ... Der Priester entwertet, entheiligt die Natur: um diesen Preis besteht er überhaupt».] Παρατηρούμε δηλαδή την παραγωγή μιας θεσμικής παράνοιας σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας, προκαλώντας με εικόνες ατελείωτων αδύναμων, τελείως αβοήθητων θυμάτων, και συγχρόνως απαιτούν άμεσα μέτρα χωρίς να σταθμίσουν ή να συζητήσουν το μέγεθος ή την καταλληλόλητα των μέσων.[40, Βλέπε Pfaller, R., (2018), σ 139.] Σε κάποιους χώρους είναι ανίκανοι και γι’ αυτό. Η παράνοια αυτή στέφεται ιδιαίτερα λαμπρά σαν παράδειγμα και στο θέμα της νέας παραλίας στη Θεσσαλονίκη  και στο θέμα της ζήλειας μεταξύ ζευγαριών-«συντρόφων». Από την μια φαίνεται η ζήλεια να είναι ένα αυξημένο πάθος για το πολυαγαπημένο πρόσωπο, όμως αληθινά ο/η ζηλιάρης/α σύντροφος  προτιμάει  να ασχοληθεί με  τη ζήλεια του/της  παρά με την αγάπη του/της και το αγαπημένο του/της πρόσωπο. Ακριβώς μιας τέτοια εχθρότητα  με αγανάκτηση μαζί  δεν οδηγεί στην ισότητα αλλά γίνεται ένα εμπόδιο στο δρόμο για την ισότητα. Έτσι και ο Νίτσε το είδε ξεκάθαρα: «Το δικαίωμα στη γη είναι ο αγώνας ενάντια στα (κάθε είδους) αντανακλαστικά (reaktive) [41,Reaktive συναισθήματα χρησιμοποιούν το θέμα της ισότητας σαν δήθεν φαινόμενο προκειμένου να προσδώσουν σε μια αδυναμία μια παραπλανητική αίσθηση εξουσίας μέσα από μια φαινομενική από μόνη της έγκυρη ή εξωπραγματική, όπως είναι (συνήθως) και οι πάγιες απαιτήσεις για τη δικαιοσύνη. Μόνο πάνω σε  active συναισθήματα βασίζεται η δικαιοσύνη. Το active συναίσθημα της δικαιοσύνης  τουναντίον υπάρχει στην εξαίρεση ύψιστης προσωπικής δύναμης που δείχνει ακόμα και απέναντι  σε μια εξωτερική αδυναμία.[42, Friedrich W. Nietzsche, Genealogie der Moral, s. 31.  http://hfrudolph.bplaced.net/Material/GenalogiederMoral.pdf]συναισθήματα»][43, Βλέπε: Karl Jaspers., Nietzsche: Einführung in das Verständnis seines Philosophierens, 1981, Berlin-New York, σ. 207.]

Αλλά  και ιστορικά βλέπουμε στο όνομα της προόδου και της ανθρωπιάς μετά τη κατάργηση του εμπορίου  σκλάβων,  Βέλγοι Άγγλοι, Ολλανδοί αρχίζουν και καταλαμβάνουν τις δυτικές και ανατολικές ακτές της Αφρικής όπου συνωστιζόταν όλος ο πληθυσμός πλέον. Ξεκινά η αποικιοκρατία και το μοντέρνο σκλαβοπάζαρο πλέον στις χώρες προέλευσης των Αφρικανών.

[8] Το βρήκαμε αστείο σε μιας αναφορά ενός Ελληνικού κειμένου, για αυτό το αναφέρουμε.

[9] Στάθης, Κουβελάκης., Από το παράλογο στο τραγικό, https://www.jacobinmag.com/2015/07/tsipras-syriza-greece-euro-dept/. Τελευταία πρόσβαση του Slavoj Žižek 11.07.2017 Jacobin is a leading voice of the American left, offering socialist perspectives on politics, economics, and culture. Το ίδιο έχει δημοσιευτεί και στο https://www.thepressproject.gr/article/79084/Apo-ton-paralogismo-stin-tragodia, Τελευταία πρόσβαση 18.09.2018

[10]Slavoj Žižek., Der Mut der Hoffnungslosigkeit, Fischer, 2017, σ. 110

[11] «Ψήφισε μας και εμείς θα σου τα λύσουμε όλα τα θέματα σου με τη δεξιά…» sms στο τηλέφωνο μου Απρίλιο 2015 από δαγκωτό Συριζαίο, οποίος μετά το Referendum θύμωσε και έφυγε το παιδί…

[Ο Λεβίτσκι υπογραμμίζει τις “ευθύνες των πολιτών και την απόλυτη ανάγκη επαγρύπνησής τους για την προστασία της ουσίας, της ποιότητας ακόμη και της υπόστασης της δημοκρατίας”. Steven Levitsky Daniel Ziblatt, Wie Demokratien sterben Und was wir dagegen tun können, Übersetzung: Schmidt, Klaus-Dieter, 2018.]

[12] Ralf, Dahrendorf., Die Globalisierung und ihre sozialen Folgen werden zur nächsten Herausforderung einer Politik der Freiheit. An der Schwelle zum autoritären Jahrhundert, in: Die Zeit, www.zeit.de/1997/47/thema.txt .19971114.xml. ,  Τελευταία πρόσβαση 13/09/2018