Η ανάπτυξη που πονάει και αρρωσταίνει: Οικονομική αλληλεγγύη, Πολιτικός κοσμοπολιτισμός, Πολιτισμικός κρεολισμός

Η ανάπτυξη που πονάει                  

Οικονομική αλληλεγγύη, Πολιτικός κοσμοπολιτισμός,   Πολιτισμικός κρεολισμός

Georg Seeßlen                                                                                                   THS 22032018 Διάβασμα σε 5’

Μια ανθρωπιστική, δημοκρατική ‘αριστερά’ που εγκαταλείπει τον κοσμοπολιτισμό έχει ήδη χάσει και έχει χαθεί η ίδια.

Η προφανής αναστροφή των ανθρώπων, των κοινωνιών, των πολιτισμών και των χωρών όλο και περισσότερο προς τα δικά τους υπάρχοντα, τα οποία πρέπει να προστατευθούν έναντι των ξένων,  το ότι καταφεύγουν σε όρους όπως «λαός», «έθνος», ακόμη και «φυλή», και, λίγο ηπιότερα όταν μιλούν  για «ταυτότητα», «πολιτισμό» και «σπίτι», απλά φαίνεται να είναι το κύριο θέμα σε ένα αιώνα, στον οποίο οι επόμενες γενιές, εάν αυτές ακόμα θα υπάρχουν, θα  τον περιγράφουν σαν ένα «χαμένο» αιώνα, τουλάχιστον όσο αφορά του να εξελιχθείς σε άνθρωπο και τον ανθρωπισμό. Λόγοι φαίνεται να υπάρχουν σε αφθονία: ο ανελέητος ανταγωνισμός στον turbo-καπιταλισμό με νέους αγώνες και συγκρούσεις  για τη διανομή πόρων (όχι κοινωνικής αναδιανομής), η υποχώρηση του κράτους από τις ευθύνες του για τις κοινωνικές του υποχρεώσεις, η άνοδος των αυταρχικών, τρομοκρατικών και φονταμενταλιστικών κρατών και κινημάτων, ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε μια φιλελεύθερη-δημοκρατική από την μια και λαϊκίστικη(populistic)  από την άλλη, και η πολυπλοκότητα του παγκόσμιου γίγνεσθαι που απαιτεί την απλοποίηση, και την απορρύθμιση  συνοδευόμενη με το ξαφνικό ‘θάνατο’ θεσμικών οργάνων και εγγυήσεων της κοινοβουλευτικής/ συνταγματικής δημοκρατίας στη «μετά-δημοκρατία», η έλλειψη της ενότητας και της εσωτερικής αλλά και  της εξωτερικής ειρήνης δημιουργούν συνεχείς αντιπαραθέσεις (οι manager της συναίνεσης δεν υπάρχουν και δεν λειτουργούν πιά όπως σε παλαιότερες και αγριότερες πολιτικές εποχές), η απομόνωση των ατόμων στα πλαίσια της συνεχούς κατανάλωσης τόσο των αγαθών όσο και μέσων μαζικής ενημέρωσης,  η ωμότητα και η αποβλάκωση που εξελίσσεται στο λαό δίδοντας λευκή επιταγή για διαχείριση του πολιτισμού  από τους ηγέτες της αγοράς, ανόητη και διεφθαρμένη συνέχεια από την παρούσα πολιτική τάξη και ούτω καθεξής. Και έχουμε και αυτούς ακόμα: τους ξένους. Διακινούμενοι εργαζόμενοι, άθλιοι μετανάστες, πολυτελείς μετανάστες. Πάνω απ' όλα, και όπως το όλο δίλημμα αυτής της χαμένης εποχής εκφράζεται σε ένα: τους πρόσφυγες.

Οι κύριες χώρες αυτού του συνδυαστικού καπιταλισμού και της λεγομένης συνταγματικής δημοκρατίας, οι οποίες  προφανώς έφτιαξαν το πιο σταθερό, πλεονεκτικότερο και ανθρώπινο σύστημα κυβέρνησης, κοινής ωφέλειας και καθημερινότητας, που υπήρξε ποτέ, τόσο τέλειο και βαρετό που θα μπορούσε να σημαίνει και «το τέλος της ιστορίας» πλημμυρίζονται  και αποσταθεροποιούνται, οι κοινωνίες τους " βρίσκονται στο χείλος της ανθεκτικότητας ", τα κοινωνικά συστήματα δεν μπορούν να «αντιμετωπίσουν» τους νεοφερμένους και επιπλέον δεν λειτουργεί ο  μηχανισμός της ενσωμάτωσης.  Μέσα στους νεοαφιχθέντες δεν είναι λίγοι αυτοί, οι οποίοι έχουν προσαρμοστεί στις ευλογίες του καπιταλισμού (συμπεριλαμβανομένης και της ιδέας του ότι θα μπορούσε κανείς να απελευθερώσει δυνάμεις να πετύχει τη χειραφέτησή του και από εκμεταλλευόμενος να γίνει εκμεταλλευτής), που όμως δυστυχώς δεν ξέρουν ή ακόμα μπορεί και να μη θέλουν να έχουν σχέση με την Δημοκρατία,  τον φιλελευθερισμό και τα πολιτικά δικαιώματα. Συναντιόνται με μια κουλτούρα, που έχει χάσει εδώ και καιρό τα μεγάλα ιδανικά της,  με φθίνουσες, αποσταθεροποιημένες, επισφαλείς και σε ατελείωτες πολεμικών κρίσεων βρισκόμενες καταστάσεις χώρες, σε κοινωνίες με αποσύνθεση και παρακμή. Εδώ και εκεί οι ξένοι είναι ένα πρόβλημα. Αλλά το μεγαλύτερο αδίκημά τους είναι ότι καθιστούν εμφανή τα προβλήματα των χωρών στις οποίες αναζητούν καταφύγιο και πατρίδα.

Οι άνθρωποι που αισθάνονται ότι απειλούνται από τους ξένους, λένε συνήθως ότι αισθάνονται ξένοι στη χώρα τους. Το ανόητο είναι, ότι θα  αισθάνονται  έτσι και χωρίς τους ξένους. Μόνο δεν θα τολμούσαν να το πουν ποτέ.

Το όνειρο παραμένει

Στο σημείο αυτό, αν και φαίνεται ότι κάνουν έκκληση για «αλληλεγγύη», (στην πραγματικότητα απαιτούν κάτι πολύ απλούστερο, ένα όχι μόνο μετά-χριστιανικό αυτονόητο, αλλά το ερέθισμα να βοηθηθούν άνθρωποι) οι ξένοι μας δείχνουν, ότι η έννοια της αλληλεγγύης στις χώρες της Ευρώπης και της ΕΕ έχει αποτύχει, ή καλύτερα,  έχει απλά καταργηθεί. Και μάλιστα μαζί με άλλα δύο projects που, μετά φυσικά από τις εμπειρίες με τον  φασισμό και τους παγκόσμιους πολέμους βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη. Από τη μία: Με τον  «κοσμοπολιτισμό» σαν μια  βάση μιας πολιτικής που δεν προσανατολίζεται μόνο στο συμφέρον μεμονωμένων κρατών, οικονομιών και κοινωνιών,  αλλά στην ευημερία όλων των ανθρώπων και σε μια κοσμολογική κατανόηση που δεν βασίζεται στις λέξεις «πατρίδα» και «ξένος», αλλά που δημιουργείται και βασίζεται πάνω στις λέξεις περιέργεια και το ανοικτοί  ορίζοντες. Δεν πρέπει ασφαλώς να αγνοείται ότι στον κοσμοπολιτισμό σε εποχές καπιταλιστικής  ευημερίας τα οικονομικά, ιδεολογικά και πολιτικά συμφέροντα θα μπορούσαν επίσης να κρυφτούν και ότι ο ενεργός κοσμοπολιτισμός,  η επιθυμία, να διερευνήσεις και να αντιληφθείς τον κόσμο [σαν ένα κλειστό] σύνολο, για να μπορείς να αισθανθείς μέσα σε αυτό  σαν στο σπίτι σου, να μη  σήμαινε ένα παθητικό Κοσμοπολιτισμό, δηλαδή κάτι τέτοιο που σήμερα με μια ελαφριά απόχρωση θα ονομάζαμε  «welcome culture».

Και όμως, αυτό το κοσμοπολίτικο όνειρο υπήρξε επίσης στην αριστερή, δημοκρατική και ανθρωπιστική μορφή, δηλαδή στο ότι ήταν αδιαχώριστο από την έννοια της αλληλεγγύης.  Και με μια τρίτη δύναμη αλλαγής, μια αντίδραση, πάνω στην αρχή του  πολιτιστικού ανοίγματος και την ετοιμότητα να έρθει σε επαφή με  τους δικούς της κώδικες με άλλες πολιτιστικές γλώσσες, να δεχτεί τα θετικά άλλων χωρών όχι σαν ληστεία, αλλά σαν δώρο, και να αλλάξουν προς κάτι άλλο με την βοήθεια των συναντήσεων μεταξύ τους και να δημιουργήσουν από τα διαφορετικά στοιχεία κάτι Νέο. Ας το ονομάσουμε κάπως διαφορετικά, ώστε να μην ακούγεται σαν μια μη δεσμευτική ανταλλαγή απλώς ενός σουβενίρ μεταξύ ξένων: Κρεολισμό. Ακριβώς όπως η αστική επανάσταση (Γαλλική) ανακήρυξε την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την αδελφοσύνη ως τους εσωτερικούς στόχους της, θα μπορούσε η συμπεριφορά  προς τα έξω να συνδέεται μόνο με αυτή την τριάδα για να γίνει υπαρκτή: Αλληλεγγύη, Κοσμοπολιτισμός, Κρεολισμός. Το γεγονός ότι από αυτό δεν έχει εξελιχθεί απολύτως τίποτα, πιθανότατα έχει να κάνει με το γεγονός, ότι αυτή η αστική κοινωνία, της ήταν ευχάριστο τελικά να έχει γίνει  [και να έχει παραμείνει] καπιταλιστική, εθνικιστική και ιμπεριαλιστική. Αλλά παρέμεινε ένα όνειρο, ένα αριστερό, δημοκρατικό, ανθρωπιστικό όνειρο. Μια ελπίδα για ένα διαφορετικό μέλλον. Χάνουμε σήμερα και αυτό ακόμα?

Ο πολιτικός επιστήμονας Wolfgang Merkel έθεσε αντιμέτωπους  τον κοσμοπολιτισμό_[1] και  τον κομμουνιταρισμό_[2] («κοινοτισμό» παλαιότερα), και εδώ ήταν οι περισσότερο δυσάρεστες προφανείς συγκρούσεις διανομής «στο τελευταίο τρίτο» της κοινωνικής σκάλας του πληθυσμού. Και σαν να είναι ο ίδιος ο κοσμοπολιτισμός, ο οποίος αντιπροσωπεύει την ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων, προϊόντων-υπηρεσιών και εργασίας και ο οποίος επίσης υποστηρίζει  τα ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες και τους αιτούντες μια ελπίδα στη ζωή τους.  Και σαν να είναι οι κομουνιταριστές που είναι ενάντια σε μια καθολική έννοια της δικαιοσύνης και μια ισχύουσα  ανθρώπινη αλληλεγγύη, ειρηνική και λιτή, εάν τους αφήναν επιτέλους να ζήσουν ειρηνικά εντός των συνόρων τους,  και να τους γλυτώνανε από  τους ξένους. Ένας παράδοξος κύκλος κλείνει, όταν ο Merkel αντιμετωπίζει αρκετά κριτικά τις «θετικές χειρονομίες» της κοσμοπολίτικης αλληλεγγύης και αγγίζει τα θέματα  των «ελεγχόμενων συνόρων» και  της «ποσόστωσης εισαχθέντων προσφύγων και μεταναστών»  σε κάποιες χώρες (οι πολιτικοί τα ονομάζουν αυτό/α «ανώτατο όριο»), γιατί  ο ρεαλιστικός Kommunitarismus «εξαρτιέται από τα σταθερά πλαίσια γειτνίασης και κοινότητας» ^[3]. Τώρα, όμως η ιστορική προέλευση της λέξης «αλληλεγγύης», λέει ότι προέρχεται από το ρωμαϊκό δίκαιο και την έννοια του «„obligatio in solidum“» (υποχρέωση στη σταθερότητα)  προσανατολισμένη ακριβώς στη σταθεροποίηση των σχέσεων. Φέρνει κοντά ξένους μεταξύ τους ανθρώπους και αντικρουόμενα συμφέροντα και είναι ένα  απαραίτητο στοιχείο αλλά και δίκαιο το οποίο βρίσκεται πάντα δίπλα στις φιλικές σχέσεις, οικογενειών, γειτονιών και οικονομικών ή πολιτιστικών κοινοτήτων. Το αντίθετο αυτού είναι μια επαρχιακή, και μάλιστα "λαϊκίστικη" και εθνικιστική επιμονή στα δικά τους προνόμια και τις χέσεις τους, που αποκλείει πάντα  το ξένο. Αυτό δεν εννοεί μόνο τον ξένο σαν άτομο, αλλά και την ξένη προς τον λαό του σκέψη per se, για το οποίο είναι υπεύθυνο τόσο η παγκόσμια διαλεκτική «ελίτ» όσο και ένας φιλελεύθερος «fake τύπος.»

   

Φυλακή του περιορισμού

Κοσμοπολιτικό, αλληλέγγυο, κρεολικό: Αυτό ήταν το τρίγωνο που είχαμε ονειρευτεί  για να μπορέσουμε δραπετεύσουμε από την φυλακή της στενότητας, δηλαδή τη βίας και της ηλιθιότητας. Τα τρία αυτά πράγματα μαζί, μας οδηγούν σήμερα πλέον σε αυτό το ουτοπικό περιεχόμενο. Κοσμοπολίτης θα μπορούσε να είναι  και κάποιος όπως ένας αποικιοκράτης, ένας επενδυτικός τραπεζίτης ή ένας τουρίστας αν δεν υπήρχε ταυτόχρονα η διάσταση της αλληλεγγύης και του κρεολισμού. Είναι τρεις όψεις του ίδιου κινήματος, και συγκεκριμένα όσο αφορά την υπέρβαση των συνόρων, της "φυλής", του έθνους, της θρησκείας και της ιστορικής ιδεολογίας. Δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς το άλλο.

Κατανοητό λοιπόν  γιατί η «συντηρητική επανάσταση» και η «νέα Δεξιά», για να μην αναφερθούμε στα παλαιά και νέα  ολοκληρωτικά ναζιστικά καθεστώτα, πάντα επιτίθενται καταιγιστικά σε αυτή τη τριγωνική θεώρηση. Αν η επίθεση καταφέρει να σπάσει ένα από τα τρία αυτά στοιχεία (κρίκους)του project - την οικονομική αλληλεγγύη, τον πολιτικό κοσμοπολιτισμό ή τον πολιτιστικό κρεολισμό -  και να το απομονώσει, το project στο σύνολό του θα βρεθεί  σε κίνδυνο. Μια ανθρωπιστική, δημοκρατική αριστερά, που είναι πρόθυμη να της πάρουν ακόμη και ένα μόνο από αυτά τα τρία στοιχεία ή είναι πρόθυμη να θυσιάσει οικειοθελώς κάτι, έχει (ήδη) χαθεί και σίγουρα και χάσει.

Η επανάκτηση του κοσμοπολιτισμού μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω μιας κοινής προσπάθειας σε δουλειά σε μια επερχόμενη κοινωνία. Και αυτό επειδή, η επιμονή με την οποία γίνεται προσπάθεια  να διατηρηθούν οι  "παλιές" αξίες και παραδόσεις έχει επίσης να κάνει με την έλλειψη του «κάτι» καινούργιου. Η αιώνια παρουσία του τούρμπο-καπιταλισμού δεν προσφέρει καμία βάση για κάτι τέτοιο. αλλά και εδώ υπάρχει μια αντανάκλαση που υπάρχει σαν αντίστροφο της ανάπτυξης του παγκόσμιου καπιταλισμού και των πολιτικών του συνεπειών, δηλαδή αυτό που αναφέρεται στην αποκέντρωση, την περιφερειακότητα ή ακόμα και την κοινοτικοποίηση της οικονομίας. Με αυτό τον τρόπο αντιτίθεται στον πειρασμό κάποιος να συνδέσει την οικονομική αναδιάρθρωση με μορφή «εγγύτητας» με τις παραδόσεις και τα φαντάσματα (μεταφορικά σαν παραίσθηση) των ανθρώπων και του έθνους. Περιφερειακή οικονομία από κάτω- bottom up process -, προσανατολισμένη  στις πραγματικές  ανάγκες και όχι στα κέρδη για πραγματικά ανοικτές αγορές σε κοσμοπολίτικα και κρεολιστικά  και αλληλέγγυα πλαίσια.

Είναι σημαντικό, αυτές οι έννοιες επίσης να μη τις καταντήσουμε σαν ιδεολογία, σαν δόγμα  ή ακόμα και σαν μια ίδια κατηγορία: είναι ένα ατελές, πράγματι ένα ατελείωτο, έργο σε εξέλιξη στο οποίο ανήκουν αμφιβολίες και αμφισβητήσεις, κριτική και επιβράδυνση ακριβώς όπως και το να υποφέρεις για την ανάπτυξη. Αλλά μόνο αυτή η ανάπτυξη του ανθρώπου σημαίνει ότι μπορεί να έχει και κάποιο θετικό μέλλον.

[1] Οι κοσμοπολίτες είναι συνήθως καλά και συνήθως πανεπιστημιακά μορφωμένοι, λαμβάνουν πάνω από το μέσο όρο εισόδημα και φυσικά φροντίζουν για προνομιούχες εκπαιδευτικές ευκαιρίες για τα παιδιά τους. Είναι οι νικητές της παγκοσμιοποίησης των κοινωνιών μας. Στις κοινωνικές κουζίνες συνήθως δεν τους βρίσκεις. Πιθανόν να μην είναι από τις δύο πλευρές της διάθεσης ούτε να λαμβάνουν αλλά ούτε και να προσφέρουν. Αυτό δεν τους εμποδίζει να προσεγγίζουν τους κοινωνικούς βοηθούς της κουζίνες και να τους φέρνουν αντιμέτωπους με ηθικά maximes .

[2] Οι Κομμουνιταριστές έχουν μια τάση να ελέγχουν, μερικές φορές να κλείνουν και τα σύνορα. Δεν επιθυμούν πλέον να πιστεύουν στις διαδεδομένες δήθεν συνέπειες της ανάπτυξης μέσω απεριόριστων οικονομικών συναλλαγών ( ανταλλαγής  εργατικού δυναμικού ή κεφαλαίου π.χ.) και μάλλον σωστά. Όχι , δεν μπορούν να το δεχτούν μετά από τρεις δεκαετίες αυξανόμενης ανισότητας και φτώχειας στη σκιά ενός κόσμου απεριόριστων οικονομικών συναλλαγών. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να κερδίσουν τίποτα από το διάχυτο "μπορούμε να το καταφέρουμε" [όπως είχε πει μια φόρα πριν 13 χρόνια η Μέρκελ στο λόγο της στοπ Ομοσπονδιακό κοινοβούλιο, ή όπως το έλεγε ο Obama ή όπως το λένε όλοι οι κυβερνήτες χωρίς κοινωνικό και πολιτικό όραμα.] Θέλουν να έχουν ένα σταθερό περιβάλλον, μια ήσυχη γειτονιά και μια δική τους κοινότητα. Η επιθυμία για ελεγχόμενα σύνορα, όπως και η μετρίως ποσοστικοποιημένη  μετανάστευση, δεν πρέπει κατά ουδένα τρόπο να προέρχεται από ένα εθνικιστικό και ρατσιστικό συναίσθημα. Η αντιδράσεις από γειτονιές με υψηλότερα εισοδήματα παράγει αυτή την πικρή γεύση.

[3] Παρατηρήστε και κρυφακούστε – ναι κρυφακούστε στον περίπατό σας- συζητήσεις ατόμων  και ιδιαίτερα εμφανώς κοσμοπολίτικων ατόμων- στη νέα παραλία της Θεσσαλονίκης ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες όταν οι ξένοι πωλούν την πραμάτεια τους  ή ακόμα διαβάστε και σχεδιαστές του δημόσιου χώρου αυτού όταν εκφράζονται  στα λεγόμενα ‘κοινωνικά μέσα επικοινωνίας’ για την τέχνη στη νέα παραλία και πως πρέπει να αντιμετωπίζεται ‘ο εισβολέας’ και κάθε ξένος σε σχέση με την τέχνη και το δημόσιο χώρο.

zaungastnic: Καταλονία- Κοντά για μια Περιφερειακή κυβέρνηση αλλά…

Αποκαμωμένοι και ζορισμένοι

Ισπανία Οι Καταλανοί αυτονομιστές είναι κοντά να κάνουν μια νέα περιφερειακή κυβέρνηση, αλλά δεν προχωρούν όσο έπρεπε πραγματικά

Conrad Lluis Martell | Τεύχος 10/2018                                                                                             Διάβασμα σε 2,5’

  

Ο Carles Puigdemont φαίνεται σαν Κυβερνήτης Περιφέρειας Καταλονίας να έχει επιβιώσει, αλλά όχι σαν φάντασμα.

Foto: Zuma Press/Imago

Την 1η Μαρτίου, το Κοινοβούλιο de Catalunya πραγματοποίησε την πρώτη του συνεδρίαση μετά τις περιφερειακές εκλογές της 21ης Δεκεμβρίου. Η συνεδρίαση διαφημίστηκε πολιτικά ως "sessió de desbloqueig" (απεμπλοκαρίσματος) επειδή ήταν απαραίτητο να ξεπεραστεί ο αποκλεισμός στον οποίο βρίσκεται η Καταλονία, όχι μόνο από τον Δεκέμβριο 2017, αλλά το αργότερο μετά το βίαια από την κυβέρνηση Rajoy κατεσταλμένο δημοψήφισμα για ανεξαρτησία την 1η Οκτωβρίου 2017. Αλλά αντί να ενεργήσουν χαλαρά [για να βοηθηθούν όλοι], δημιουργήθηκαν τεταμένες καταστάσεις. Πρώτο η συνεδρίαση άρχισε μερικές ώρες αργότερα, επειδή τα κόμματα ανεξαρτησίας έπρεπε να συμφωνήσουν σε μια διακήρυξη της τελευταίας στιγμής που ικανοποιούσε όλους - συντηρητικούς, φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες και αριστερούς ριζοσπάστες. Όταν άνοιξε η σύνοδος, το αντι-αυτονομιστικό κόμμα του Ciutadan - με 25% και 35 βουλευτές, έχει και την ισχυρότερη παράταξη - προσπάθησε να μποϋκοτάρει την ατζέντα καταγγέλλοντας κατηγορηματικά διαδικαστικές παραβιάσεις από τους αυτονομιστές.

Όταν άρχισε τελικά η ουσιαστική συζήτηση, τα μέτωπα είχαν σκληρύνει παντού. Κάθε μία από τις επτά παρατάξεις ακολούθησε τη δική της ατζέντα και πήγε σε γενική κριτική σχετικά με την πορεία κάθε αντιτιθέμενου μπλοκ - το στρατόπεδο των αυτονομιστών ή των αντί-αποσχιστικών. Υπήρχαν και δηλητηριώδη βέλη ακόμα και προς στους συμμάχους τους, δημιουργώντας ατμόσφαιρα μόνιμου ερεθισμού. Πρώτον, ο αριστερός Xavier Domènech, ηγέτης της παράταξης Podemos, προσπάθησε να τοποθετηθεί αλλά τελικά έκανε μια φάρσα. Από τη μία πλευρά, υπερασπίστηκε το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου ως μια από τις πιο σημαντικές κινητοποιήσεις «των τελευταίων ετών», από την άλλη πλευρά, περιέγραψε τη συμβολική ανακήρυξη της ανεξαρτησίας στις 27 Οκτωβρίου, η οποία στηρίχθηκε σε αυτήν ακριβώς την ψηφοφορία ως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της Generalitat που έχει κάνει ποτέ και που είναι περιφερειακή κυβέρνηση της Καταλονίας. Επιπλέον κατηγορούσαν οι του Domenech τους αυτονομιστές να θέλουν να ανατρέψουν το κοινοβούλιο και να δημιουργήσουν πολιτικές παράλληλες δομές στον πρώην πρόεδρο Carles Puigdemont για να εξασφαλίσει μια θέση κλειδί στο εκτελεστικό ."Σας ενώνει περισσότερο το παρελθόν παρά το μέλλον. Δημιουργείτε σύμβολα, όχι πολιτική, "λέει ο Domènech, ο οποίος αποκρύπτει όμως τη λύση που πρότειναν οι Podemos. Αντ' αυτού, τονίζει μέσα από ένα μάθημα ιστορίας για το 1930, όταν ο τότε Πρόεδρος Περιφερειακής Lluís Εταιρείας υπερασπίστηκε το Κοινοβούλιο της Καταλονίας ως ένα ενιαίο παράδειγμα της Καταλανικής κυριαρχίας. Ο κ. Domènech ξέχασε όμως να αναφέρει ότι είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς την κυριαρχία στην τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδο. Εξάλλου, τα κόμματα της ανεξαρτησίας έχουν νόμιμη απόλυτη πλειοψηφία στην εκλογική περιφέρεια.

Τάση για παζάρια

Quim Torra, μέλος της Junts per Catalunya, στη κέντρο-δεξιά συμμαχία που κάποτε ιδρύθηκε από τον Puigdemont για να προωθήσει την ανεξαρτησία, κατέφυγε και αυτός ιστορικά στο παρελθόν παρά στο παρόν. Ο μόνος νόμιμος εκπρόσωπος για παράδειγμα των Καταλανών είναι το περιφερειακό κοινοβούλιο, και μάλιστα από τον 14ο αιώνα. Απέναντι σε αυτό βρίσκεται συνέχεια μια ολοένα και περισσότερο αυταρχική Ισπανία, από τη δικτατορία του Miguel Primo de Rivera (1923 - 1930), την εποχή του Φράνκο (1939 - 1975) και μέσα από την λεγόμενη «αποκατάσταση Bourbon,» της Ισπανίας γνωστή ως δημοκρατική μετάβαση του βασιλιά Χουάν Κάρλος (1975 - 2014). Σε αυόλα αυτά τα χρόνια η Καταλονία βρισκόταν συνέχεια σε βάναυση καταστολή από το κέντρο είπε ο Quim Torra. «Μόνο με την Καταλανική Δημοκρατία θα είμαστε ελεύθεροι», δήλωσε στον επίλογό του και έφυγε σιωπηλά χωρίς να αναφερθεί, στο ότι η δεξιά στην Καταλονία τα ‘έκανε πλακάκια’ με αυτή την «αρχαϊκή» και «κατασταλτική» κεντρική κυβέρνηση για μεγάλο χρονικό διάστημα, που ακόμα , και ο Συντηρητικός Artur Mas μεταξύ 2010 και το 2012 εμφανίστηκε ως το μοντέλο του μαθητή που υπερασπιζόταν την πολιτική της λιτότητας από τη Μαδρίτη.

Η τόσο μισητή στην Καταλονία «κουλτούρα της μετάβασης» με την αυταρχική κατανόηση για δημοκρατία όπου μόνο η πολιτική ελίτ μπορεί να λειτουργήσει, καταδικάζοντας τον λαό να παρακολουθεί απλά – [ούτε να παρατηρούν δεν τους αφήνουν πλέον, ένα γενικότερο χαρακτηριστικό του σημερινού διαπλεκόμενου νεοφιλελεύθερου πολιτικό-οικονομικού συστήματος] , είναι πολύ περισσότερο εμφανές στο στρατόπεδο της ανεξαρτησίας, από ότι πολλοί στη βάση το επιθυμούν. Τις τελευταίες εβδομάδες παρείχαμε πολύ επεξηγηματικό υλικό. Οι ηγέτες της Junts per Catalunya και η κοινωνικοφιλελεύθερη Esquerra Republicana de Catalunya (ERC), το άλλο μεγάλο Κόμμα Ανεξαρτησίας, προσπάθησε μαζί με τον εξόριστο Puigdemont στα παλίσια ενός παζαριού ένα σχηματισμό κυβέρνησης. Στην αρχή λεγόταν, ότι ο Puigdemont ήθελε να επιστρέψει για να γίνει πρόεδρος. Μετά φημολογήθηκε ότι είχε επιλέξει την Έλσα Αρτάδη - έναν από τους εμπιστευτικούς του συνεργάτες - ως υποψήφια. Αργότερα εικαζόταν ότι ο πρώην πρόεδρος ήθελε μια παράλληλη κυβερνητική δομή στις Βρυξέλλες, ένα «Συμβούλιο της Δημοκρατίας», ώστε να έχει τον έλεγχο και από μακριά.

Το ERC - έφτασε ως Junts per Catalunya, τον Δεκεμβρίο του 2017 σε 21% – και κατέστησε σαφές: Ο Puigdemont θα μπορούσε να παραμείνει συμβολικός πρόεδρος, αλλά ο φυλακισμένος ηγέτης του ERC Oriol Junqueras de facto θα έπρεπε να κατείχε την εκτελεστική εξουσία. Υπήρξε κόντρα μεταξύ των παρατάξεων της αυτονομίας, και οι διαφορές τους με κάθε νέα κλήση από το Ανώτατο Δικαστήριο γινόταν όλο και πικρότερες: Θα μας βάλουν υψηλά πρόστιμα ή ακόμη θα μας φυλακίσουν γιατί επιμένουμε πάρα πολύ στην ανεξαρτησία? Πολλοί Καταλανοί πολιτικοί ίσως το αναρωτιόντουσαν μηρός στο δικαστήριο και στη συνέχεια μάλλον υα εξήγαγαν τα συμπεράσματά τους για το πώς θα κινηθούν.

Στην πραγματικότητα, οι αποφάσεις, οι φυλακίσεις και οι απειλές του ισπανικού δικαστικού σώματος αφήνουν το σημάδι τους. Κρυμμένη πίσω από μια όμορφη ρητορική, το στρατόπεδο ανεξαρτησίας και αυτονομίας δίνει περισσότερο έμφαση πλέον στην αποφυγή της ανυπακοής. Έτσι, στις διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης, η "πιο επαναστατική" συνιστώσα - procés constituent, - έπεσε στο κενό. Αυτό δεν ενθουσιάζει το αριστερό κόμμα CUP καθώς και άλλες εκατοντάδες Δημοκρατικές Επιτροπές με σκοπό την προστασία της Δημοκρατίας (CDRs) που δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την Καταλονία από τον Οκτώβριο του 2017. Παρόλο που το CUP εξακολουθεί να προκαλεί δημοσίως με την εξέγερση και να βλέπει τον μοναδικό τρόπο ανεξαρτησίας μια επαναστατική εκκίνηση, το κόμμα δεν πήρε θέση στην κοινοβουλευτική συνεδρίαση την 1η Μαρτίου. Η δήλωση, η οποία συμφωνήθηκε από όλα τα κόμματα της ανεξαρτησίας, δεν επικύρωσε τελικά τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας στις 27 Οκτωβρίου!

Αυτός δεν είναι λόγος να μην δημιουργηθεί ένας διαφορετικός καυγάς Το βράδυ της 1ης Μαρτίου, ο Carles Puigdemont ανακοίνωσε με τηλεοπτικό μήνυμα ότι παραιτήθηκε από την προεδρία. Ο Jordi Sánchez είναι ο ιδανικός υποψήφιος, είπε. Ωστόσο, ο πρόεδρος της πρωτοβουλίας ANC και κορυφαίος υποψήφιος της λίστας Puigdemont δύσκολα θα μπορέσει να αναλάβει καθήκοντα. Από τα μέσα Οκτωβρίου έχει φυλακιστεί για την υποκίνηση της εξέγερσης. Εάν απελευθερωθεί, ο Sánchez θα είναι ο σωστός υποψήφιος για πολλούς: ένας ακτιβιστής χωρίς να ανήκει κομματικά κάπου, προσεκτικός και με στρατηγική σκέψη. Από τη φυλακή, συνέστησε να μην δοθεί μονομερώς καμία διακήρυξη ανεξαρτησίας - ο χρόνος δεν ήταν ο ακατάλληλος. Φυσικά οι θέσεις αυτές είν αι αντίθετες σε εκείνες τις θέσεις του CUP, οι οποίες συντάσσονται στο: ο Puigdemont, όχι ο Sánchez, είναι ο μοναδικός υποψήφιος τους. Το ERC είναι επίσης επιφυλακτικό προς τα έξω, στο λαό τις μάζες, αλλά είναι πιθανό συμφιλιωθεί με τον Sánchez, τον οποίο σέβεται ως συμβολική μορφή. Ο Sánchez θα μπορούσε να δώσει νέα ώθηση στο κίνημα ανεξαρτησίας και να επιτρέψει στο ERC να αναλάβει αποτελεσματικά κυβερνητική δράση στα πλαίσια μιας ισχυρής αντιπροεδρίας.

Οι Seniors διαδηλώνουν

Εν τω μεταξύ στους δρόμους διαδηλώνουν για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Για εβδομάδες, μαχητικοί ηλικιωμένοι στα πλαίσια των διαμαρτυριών τους παντού απαιτούν αύξηση των χαμηλών συντάξεών τους. Ταυτόχρονα, οι προετοιμασίες για τη γενική απεργία για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου προβλέπουν συζητήσεις για το φεμινισμό, την ανισότητα των μισθών και τη βία κατά των γυναικών. Ένα τέτοιο έντονο δημόσιο πολιτικό διάλογο η χώρα ποτέ δεν γνώριζε σε αυτό το βαθμό. Η συντηρητική κεντρική κυβέρνηση αντιμετωπίζει εντυπωσιακά νευρικά τις διαμαρτυρίες, δεν κολλάει στη σκληρή σκληρότητα με την οποία αντιμετώπισε και την Καταλανική αυτονομία. Ενάντια στους Καταλανοί μπορούν να κυβερνούν άνετα, αλλά εναντίον των γυναικών και των ηλικιωμένων, απέναντι σε τόσους δυνητικούς ψηφοφόρους? Τα κόμματα ανεξαρτησίας της Καταλονίας θα βοηθούσαν πολύ  εάν υιοθετήσουν το απλό σύνθημα της φεμινιστικής διαδήλωση:μαζί είμαστε περισσότεροι!

Μυανμάρ: Βία στο όνομα του Βούδα και τι σχέση έχουν οι τότε αποικιοκράτες και ο εξισλαμισμός των ασιατικών χωρών με τις συγκρούσεις?

Βιρμανία(Μιανμάρ): Βία στο όνομα του Βούδα;

Μια σύντομη ιστορική αναδρομή. Πόσο πολύ επέδρασε η αποικιοκρατία στις σημερινές συγκρούσεις στη Μιανμάρ και που εμφανίζονται και στη Σρι Λάνκα πλέον.

                                                                                                                            THS 11032018 Διάβασμα σε 4,5 ‘

Βουδιστής Μοναχός διαμαρτυρόμενος, και Rohingua με την οικογένεια του σε  μια βάρκα να εκλιπαρεί τους  Πακιστανούς συνοριοφύλακες να τους  αφήσουν να εισέλθουν στο Πακιστάν. 

"Δεν είναι ο Βουδισμός αυτή η Ευγενική Θρησκεία που αφήνει τον καθένα να είναι όπως είναι?" Ήταν η ρητορική ερώτηση του συντονιστή μιας εκπομπής στο κανάλι ZDF. Το reportage δείχνει εικόνες κατεστραμμένων σπιτιών, καταστημάτων και τζαμιών, καθώς και άνδρες με μακριά κλομπ που χτυπούν έναν άνθρωπο. Μεταξύ αυτών που ξυλοκοπούν τον άνθρωπο είναι και ένας άνδρας με ενδυμασία μοναχού.
Δείτε επίσης σχετικά με τα τελευταία γεγονότα μιας εθνοκάθαρσης από τους στρατηγούς και την νυν πρωθυπουργό Aung San Suu Kyi :

https://zaungastnic.blogspot.it/2017/10/der-freitag-christine-keilholz-myanmar-m.html

https://zaungastnic.blogspot.it/2018/01/aung-san-suu-kyi-myanmar-rohingya.html

https://zaungastnic.blogspot.it/2018/02/reuters-myanmar-yanmar-reuters.html

Απατηλά όνειρα
Από το καλοκαίρι του 2012 έχουν υπάρξει επανειλημμένες αναφορές για βία σε βουδιστικές χώρες κατά των μουσουλμανικών μειονοτήτων, ιδίως από τη Βιρμανία (Μιανμάρ) και περιστασιακά από τη Σρι Λάνκα. ΟΙ αναφορές αυτές καταστρέφουν πολλές ψευδαισθήσεις, ιδίως στη Δύση, σχετικά με μια ειρηνική και απλή διαδικασία εκδημοκρατισμού και ένα αυξανόμενο άνοιγμα της χώρας. Από το 2012, η βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης Aung San Suu Kyi ήταν βουλευτής της χώρας.  Μόνο τον Νοέμβριο του 2010, η τότε στρατιωτική κυβέρνηση είχε ανακαλέσει την 15ετή κατ 'οίκον κράτησή της. Οι ελεύθερες κοινοβουλευτικές εκλογές προγραμματίζονται να πραγματοποιηθούν το 2015, με πολλούς να ελπίζουν ότι η Aung San Suu Kyi θα ηγηθεί της χώρας. Σήμερα, τον Μάρτιο 2018 σαν de facto πρωθυπουργός της Βιρμανίας, της ανακάλεσαν το βραβείο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που είχε λάβει το 2011. Μέσα από όλα αυτά τα όνειρα τώρα ανατέλλουν νέα  αναφορικά με πολλούς νεκρούς, πρόσφυγες, κατεστραμμένα σπίτια, καμένες γειτονιές και καταστήματα και κατεστραμμένα τζαμιά και μαζικούς τάφους. Το Human Rights Watch μιλούσε πριν μερικά χρόνια, μάλιστα για "εθνοκάθαρση". Σήμερα είναι γεγονός αλλά με την πρωτοβουλία των στρατηγών της. Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι ότι οι βουδιστές μοναχοί προφανώς όχι μόνο εμπλέκονται σε αυτές τις βίαιες υπερβολές, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και τις υποκινούν.

Όταν ο Βούδας μισεί "
Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης είναι πρόθυμα να τα βγάλουν όλα αυτά στη δημοσιότητα για να διαλύσουν τη δυτική εικόνα του βουδισμού ως μια ειρηνική, ανεκτική, μη βίαιη θρησκεία. Και έτσι, ο δημοσιογράφος Georg Blume της ZEIT μιλά για ότι η Δύση θα πρέπει να «διορθώσει την εικόνα του καλού Βουδισμού» και ότι υπάρχει επίσης ένας «κακός, ξενοφοβικός, δολοφονικός Βουδισμός» που «πρέπει να αντιμετωπιστεί ξεκάθαρα από τον κόσμο». Ο τίτλος της Süddeutsche: “Όταν ο Βούδας μισεί". Και το εξώφυλλο του περιοδικού Time από την 1η Ιουλίου δείχνει το "πρόσωπο της βουδιστικής τρομοκρατίας".
Αυτό αναφέρεται στον Ashin Wirathu, τον πλέον διάσημο μοναχό στη Βιρμανία, ο οποίος ήταν 9 χρόνια φυλακισμένος υπό τη στρατιωτική κυβέρνηση για τις αντι-μουσουλμανικές του δραστηριότητες. Μέσα από τις ομιλίες μίσους και θεωρίες συνωμοσίας, συνεισφέρει όχι ασήμαντα στη προώθηση μιας συνεχιζόμενης σύγκρουσης. Διασυνδεδεμένος με τα media αναφέρεται και καταγγέλλει έναν απειλητικό εξισλαμισμό της χώρας, και που αυτό νομιμοποιεί τη βία από πλευράς των βουδιστών ως άμυνα.

Φωνές ενάντια σε αυτή τη κατάσταση της βίας

Τον Δεκέμβριο του 2012, 18 γνωστές βουδιστικές προσωπικότητες όλων των παραδόσεων Βουδισμού, μεταξύ των οποίων και οι S.H. ο Δαλάι Λάμα, ο Θίχ Ναντ Χαν, ο Μπούκχου Μποχχί, ο Χαράντα Ρόσχι και ο Δρ. Α Τ Ariyaratne, έκαναν έκκληση με μια ανοικτή επιστολή προς τον λαό της Βιρμανίας, για ειρήνη και την επίκληση των βουδιστικών αρχών της μη βίας, της συμπόνιας και της φροντίδας. Σ Η Δαλάι Λάμα τόνισε επανειλημμένα, ότι η βία δεν είναι αποδεκτό μέσο για τους Βουδιστές. Κατά τα άλλα παρέμειναν σιωπηλοί όλοι οι άλλοι στους υπόλοιπους βουδιστικούς κύκλους - επισήμανε η Ursula Baatz (Buddhismus Aktuell)[1]. Αυτό ασφαλώς έχει πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς μπορεί επίσης να σχετίζεται και με την πολυπλοκότητα της κατάστασης. Για να γίνει αυτό λίγο πιο διαφανές για τους αναγνώστες μας, ζητήσαμε από τον Thierry Dodin, να φωτίζει το παρασκήνιο αυτής της σύγκρουσης και να το θέσει σε ένα ιστορικό πλαίσιο. Η συζήτηση μαζί του έγινε από τον Tenzin Peljor και επί του παρόντος με συντομεύσεις και επιμέλεια από τη Monika Deimann-Clemens. Η Petra Kühl, η οποία έζησε στη Μυανμάρ εδώ και περισσότερα από 15 χρόνια, μας έστειλε μια έκθεση σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση. Επιπλέον, έχουμε συντάξει ιστότοπους με περισσότερες πληροφορίες.

Ο Thierry Dodin γεννήθηκε το 1960 στο Παρίσι. Σπούδασε Θιβετολογία, Εθνολογία και Θρησκευτικές Σπουδές. Τα κύρια θέματα του είναι η πολιτιστική ιστορία, η σύγχρονη ιστορία καθώς και κοινωνικά, πολιτικά και οικολογικά ζητήματα στο Θιβέτ και τις χώρες των Ιμαλαΐων, καθώς και στις χώρες του βουδιστικού πολιτισμού. Από το 1990 διεξάγει διάφορα ερευνητικά έργα, δημοσιεύει πολυάριθμα βιβλία και άρθρα και διοργανώνει διεθνή συνέδρια. Πρόσφατα, διεύθυνε ερευνητικό πρόγραμμα για την παγκοσμιοποίηση του Θιβετιανού βουδισμού. Συμμετείχε επίσης σε διάφορα αναπτυξιακά έργα στο Θιβέτ. Από το 2001 είναι διευθυντής της υπηρεσίας πληροφοριών TibetInfoNet, με έδρα το Λονδίνο. Δείτε: www.tibetinfonet.net

 

Συνομιλία με τον Thierry Dodin
 

Οι ρίζες της σύγκρουσης
Tenzin Peljor: Είναι οι συγκρούσεις που ξέσπασαν στη Βιρμανία πριν από περίπου ένα χρόνο, νέες ή δεν είχαν παρατηρηθεί μέχρι σήμερα;
Thierry Dodin: Οι συγκρούσεις αυτές δεν είναι καινούργιες, ήταν και στις ημέρες της στρατιωτικής κυβέρνησης. Και δεν είναι ότι αγνοήθηκαν - απλά ξεχάστηκαν γρήγορα . Εμφανίζονται συνεχώς και στη συνέχεια αποδυναμώνουν και πάλι: είναι συμπτώματα ανεπίλυτων προβλημάτων! Όσο παραμένουν τα προβλήματα, οι συγκρούσεις θα συνεχιστούν.
TP: Πότε εμφανίστηκαν αυτές οι συγκρούσεις;
TD: Οι συγκρούσεις στη Βιρμανία ή ακόμη και εκείνες στη Σρι Λάνκα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα τώρα, έχουν τις ρίζες τους κυρίως στον 19ο αιώνα, στην εποχή της αποικιοκρατίας. Αλλά οι Βουδιστές και οι Μουσουλμάνοι, όπως πρέπει να ξέρετε, έχουν μια μακρά ιστορία συγκρούσεων σε αυτό το μέρος του κόσμου.


Ο Βουδισμός ήταν κάποτε η κυρίαρχη θρησκεία στην Ασία, η οποία εκτεινόταν από την Κεντρική Ασία μέχρι την Ιαπωνία και από τη νότια Σιβηρία μέχρι την Ινδονησία. Κατά το δεύτερο μισό της πρώτης χιλιετίας, άρχισε την ανάπτυξή και επέκταση του τότε το Ισλάμ, από τη Δυτική Ασία προοδευτικά προς τα ανατολικά. Το μεγαλύτερο μουσουλμανικό κράτος στον κόσμο σήμερα είναι η Ινδονησία, και η Ινδονησία ήταν βουδιστική και ινδουιστική χώρα, όπως και η Μαλαισία. Απλά μόνο σκεφτείτε το συγκρότημα του ναού του Borobudur.

 
Μεγάλα τμήματα της Κεντρικής Ασίας ήταν βουδιστικά μέχρι που το Ισλάμ καθιερώθηκε από αραβικές επιδρομές εκεί ως θρησκευτική υπεροχή. Ιδιαίτερα χώρες όπως το Τατζικιστάν και το Αφγανιστάν - τα αγάλματα του Βούδα του Bamyan!


- ήταν κάποτε τα οχυρά του Βουδισμού. Στην Ινδία, η πτώση του Βουδισμού αποδίδεται κυρίως στους Mουσουλμάνους εισβολείς. Ωστόσο, γνωρίζουμε σήμερα ότι η ιστορία ήταν πολύ πιο περίπλοκη. Δεν μπορούμε να κάνουμε υπεύθυνους για την εξαφάνιση του Βουδισμού μόνο τους Mουσουλμάνους, ακόμη και αν ήταν υπεύθυνοι (κυρίως Αφγανοί και Τούρκικες εθνότητες για τη φυσική καταστροφή των μεγάλων μοναστηριακών συγκροτημάτων όπως Nalanda
Σε μια τεράστια γεωγραφική περιοχή, το Ισλάμ και ο Βουδισμός αντιτίθενται ιστορικά ο ένας στον άλλο σχεδόν πάντα ως αντιπάλοι. Από τον 7ο αιώνα μέχρι τον 16ο, 17ο αιώνα, ο Βουδισμός εξαφανίστηκε από ολόκληρες χώρες της Ασίας. Αυτό είναι ένα ιστορικό γεγονός που διαμορφώνει τη σχέση μεταξύ των δύο θρησκειών μέχρι και σήμερα.
Ωστόσο, η επέκταση του Ισλάμ δεν συνέβη παντού με τη μορφή εισβολών και βίας. Παρά το γεγονός ότι η βία υπήρχε σε Ινδία και Κεντρική Ασία, στη Νοτιοανατολική Ασία ήταν μια αργή διαδικασία που προήλθε από τις πόλεις-λιμάνια - της Ινδονησίας- ένα νησί έθνος και τη Μαλαισία μια χερσόνησος-, αλλά και τη Βιρμανία, όπου πολλοί Μουσουλμάνοι εγκαταστάθηκαν στις ακτές τους. Υπήρξε έντονο εμπόριο μεταξύ της Ανατολικής Ασίας και του Μουσουλμανικού κόσμου, ιδίως μέσω των Αραβικών εμπόρων. Αυτοί είχαν εγκατασταθεί σχετικά νωρίς στις πόλεις-λιμάνια της Νοτιοανατολικής Ασίας και άσκησαν επιρροή στις γύρω περιοχές. Το εμπόριο έχει μεταμορφώσει σε μεγάλο βαθμό τη παράκτια Νοτιοανατολική Ασία και την κοινωνία της.
Ένα σημαντικός, αλλά ελάχιστα διερευνημένος τομέας είναι η θέση της γυναίκας. Στη Νοτιοανατολική Ασία, φαίνεται - ειδικά σε προ-βουδιστικούς χρόνους - να έχουν σχετικά ισχυρή θέση. Από την Ινδονησία μέχρι το σημερινό Γιουνάν (Κίνα) υπάρχουν ακόμη ίχνη μητριαρχικών δομών. Στα λιμάνια, εργαζόντουσαν επί το πλείστον άνδρες, το οποίο στη συνέχεια έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξάπλωση του Ισλάμ. Έτσι, ο Βουδισμός, ο οποίος είχε φτιάξει μια συνεργατική κουλτούρα με τους παλιούς λαϊκούς πολιτισμούς και κουλτούρες σταδιακά αντικαταστάθηκε από μια κοινωνικά και οικονομικά ωθούμενη πολιτιστική εισβολή και μεταβολή.
Επιπλέον, ο Βουδισμός δεν είναι γενικά μια μορφή θρησκείας που προσεγγίζει τις μάζες. Οι Βουδιστές ελίτ, είτε σε Θεραβάντα, Μαχαγιάνα, ή Βατζραγιάνα - και οι τρεις ήταν παρόντες στη Νοτιοανατολική Ασία - αδιαφορούν για το αν οι άνθρωποι,  ο λαός δηλαδή,  κατανοούν τις διδασκαλίες. Ο Βουδισμός προσανατολιζόταν περισσότερο στους μορφωμένους και σχετικά πλούσιους ανθρώπους που είχαν τον ελεύθερο χρόνο να ασχοληθούν με τα μεγάλα μεταφυσικά ερωτήματα, την ταλαιπωρία, την εξιλέωση, κλπ .. Για τις μάζες έγιναν ανεκτές παραδοσιακές μορφές της θρησκείας, όπως  το Προβουδιστικό πνεύμα λατρείας ή ακόμη και οι νεεισαχθείς Ινδικές Θεότητες, όπως Brahma ή Γκανέσα που ήταν πιο απτά ‘πρόσωπα’ για τον λαό. Οι άλλες θρησκείες – το Ισλάμ, ο Ινδουισμός και ο Χριστιανισμός - είναι πιο κοντά στους ανθρώπους με πολλούς τρόπους: δίνουν στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων μια δομή και τοποθετούν το άτομο σε ένα κοινωνικό σύστημα συντεταγμένων.
 

Οι συγκρούσεις δεν έχουν θρησκευτικά κίνητρα
TP: Έχουν π.χ. οι τρέχουσες συγκρούσεις στη Μυανμάρ, θρησκευτικά κίνητρα? Σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης αυτό έχουν υποθέσει έως τώρα.
TD: Όχι, αυτές δεν έχουν κατά κύριο λόγο θρησκευτικά κίνητρα, έχουν σαφώς εθνικιστικά και κοινωνικά κίνητρα. Σύμφωνα με την γενικότερη εθνική αυτογνωσία της πλειοψηφίας, οι Βιρμανοί είναι Βουδιστές. Εάν δεν είστε Βουδιστής και ζείτε με διαφορετικό τρόπο, τότε μπορείτε γρήγορα να αισθανθείτε περιθωριοποιημένος - δικαίως ή αδίκως. Στη Βιρμανία, υπάρχουν όχι μόνο συγκρούσεις με μουσουλμάνους, αλλά και με άλλες μειονότητες, οι οποίες είναι περισσότερο χριστιανικά (ή ανιμιστικά) προσανατολισμένες. Αυτά συνέβαιναν τώρα και χρόνια και έχουν επιδεινωθεί από την εισβολή/εισοδο του χριστιανισμού στις λεγόμενες φυλές Hill-Tribes, τις ορεινές φυλές που ζουν σε μεγάλο μέρος της χερσαίας περιοχής στο βορρά. Για να ξεχωρίζουν από τους Βουδιστές, εντάχθηκαν στον χριστιανισμό των Βρετανών αποικιακών ηγεμόνων τότε.
Σε βίαιες συγκρούσεις, φυσικά, οι μειονότητες υποφέρουν ιδιαίτερα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι μειονότητες δεν συνέβαλαν στη σύγκρουση. Έτσι, οι Rohingyas στη Βιρμανία είναι αρκετά επιτυχείς σε ορισμένους οικονομικούς τομείς. Το αποτέλεσμα είναι ότι αισθάνονται ανώτεροι με κάποιο τρόπο και, δεύτερον, ότι ζηλεύουν τον πληθυσμό της πλειοψηφίας. Μια σοβαρή  σύγκρουση  στη Βιρμανία είχε προκαλέσει π.χ. η περίπτωση ενός μουσουλμάνου εμπόρου χρυσού, που προσέφερε ένα τίμημα σε μια φτωχή βουδιστική οικογένεια που ήθελε να πουλήσει τα οικογενειακά κοσμήματά της, με τα οποία όμως δεν συμφωνούσαν στη τιμή.
Όπως είπα, οι συγκρούσεις στη Βιρμανία προέκυψαν εξαιτίας κοινωνικών εντάσεων. Εδώ συγκρούστηκαν ομάδες εθνοτήτων, όχι θρησκείες, ακόμη και αν αυτές οι ομάδες ορίζουν την ταυτότητά τους μέσω της θρησκείας. Οι αποικιακοί κυβερνήτες, για τη Βιρμανία και τη Σρι Λάνκα ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο, προωθούσαν σκόπιμα και χρησιμοποίησαν τους ανταγωνισμούς μεταξύ διαφορετικών εθνοτήτων για δικούς τους σκοπούς.
Κάποιος πρέπει επίσης να αναφέρει στο πλαίσιο αυτό και τον Ορθοδοξισμό του Ισλάμ, ο οποίος έλαβε χώρα στο πλαίσιο της αποικιοκρατίας. Σε πολλές περιοχές της Ασίας έως τον 20ο αιώνα, το Ισλάμ ήταν σε αντίθεση με τη σημερινή του εικόνα στη Δύση μια ευέλικτη θρησκεία που προσαρμόστηκε αρμονικά στο τοπικό πολιτιστικό περιβάλλον,. Αλλά όταν οι μαθητές θρησκειών πήγαιναν στη Μέση Ανατολή και επισκέπτονταν εκεί τα κορανικά σχολεία, γνώρισαν μια αυστηρή, πολύ πιο ανυπόστατη εκδοχή του Ισλάμ. Αυτό, για παράδειγμα, εκπροσωπείται από τους Wahabites (Ουαχαμπισμός (αραβικά: Wahhābiya) αποτελεί θρησκευτικό κίνημα ή κλάδο του σουνιτικού Ισλάμ), οι οποίοι ισχυρίζονται ότι αντιπροσωπεύουν το αυθεντικό Ισλάμ. Παρεμπιπτόντως, η ισχύς τους αυτή προκύπτει επίσης μέσα από τα παιχνίδια εξουσίας των Βρετανών αποικιακών ηγεμόνων. Υπό την επίδραση αυτών των άκαμπτων διδαγμάτων, επέστρεφαν οι Μουσουλμάνοι στην πατρίδα τους, και έτσι μεταμόρφωσαν πλήρως το τοπικό Ισλάμ. Είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς, αλλά πολλές γυναίκες στην Ινδονησία δεν φορούσαν πανωφόρι μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Η βία δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με τις διδασκαλίες του Βούδα
ΤΠ: Μπορεί η βία των Βουδιστών στη Βιρμανία να δικαιολογηθεί με τις διδασκαλίες του Βούδα?
TD: Βασικά όχι! Η Βουδιστική ηθική δεν είναι ούτε αυστηρή ούτε απόλυτη, αλλά απορρέει από τη σχέση αιτίας-δράσης και προσθέτει τις περιστάσεις και την ψυχολογία, και συγκεκριμένα τα κίνητρα που αποτελούν τη βάση μιας δράσης. Τίποτα δεν είναι έγκυρο μία για πάντα, κάθε μεμονωμένη περίπτωση πρέπει να επανεξεταστεί. Βασικά, όμως, η βία περιλαμβάνει αρνητικό κάρμα και ταλαιπωρία και δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνει. Υπάρχουν όμως και οριακές περιπτώσεις στις οποίες η χρήση βίας είναι νόμιμη και μπορεί να εφαρμοστεί και μάλιστα πρέπει να γίνει π.χ. για να αποτρέψει το μεγαλύτερο κακό. Ο Βουδισμός είναι πολύ επιδέξιος και ευέλικτος με τα κλασσικά ηθικά διλήμματα και η στάση του απέναντι στη βία έχει πολλά να κάνει με την κοινή λογική.
Ωστόσο, η βία που μιλάμε εδώ στη Βιρμανία και τη Σρι Λάνκα, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί μες τις διδασκαλίες του Βούδα. Πρόκειται για Groupego, τη σύγκρουση μεταξύ διαφορετικών εθνοτήτων. Σύμφωνα με τον Βουδισμό, πρέπει να αναγνωρίζουμε το πρόβλημα, να το επεξεργαζόμαστε και να το λύνουμε, αλλά όχι με βία! Η ομιλία του μίσους είναι ασυμβίβαστη με τη μοναστηριακή πειθαρχία, τη Vinaya. Είναι ενδιαφέρον ότι η βία δεν έχει δικαιολογηθεί με βουδιστικά πιστεύω, αλλά πάντα με κοινωνικές δικαιολογίες όπως "ο μουσουλμανικός πληθυσμός αναπτύσσεται πολύ γρήγορα" ή "οι μουσουλμάνοι παίρνουν τις συζύγους μας" κλπ.

Αλλά ο Βουδισμός μπορεί να καταστρατηγηθεί όπως και άλλες θρησκείες
Όσο και να εκτιμά κάποιος τον Βουδισμό, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι οι Βουδιστές δεν είναι απαραιτήτως οι καλύτεροι άνθρωποι. Όπου ο Βουδισμός έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι των πολιτισμών, έχει επίσης καταστρατηγηθεί για τη δημιουργία ταυτότητας, ομαδικότητας, εγωισμού και εθνικισμού του χειρότερου είδους. Και όμως παρόλα αυτά ο Βουδισμός βασίζεται στον προβληματισμό και την κατανόηση σε πολύπλοκα πλαίσια, όχι στην κατασκευή ταυτοτήτων που επιδιώκει να διαχωριστούν από άλλες ταυτότητες που πρέπει στη συνέχεια να καταστραφούν και να εξαφανιστούν. Όποιος το κάνει αυτό καταστρατηγεί τον Βουδισμό.
TP: Υπάρχουν πολλοί βουδιστές μοναχοί στη Βιρμανία που υποστηρίζουν τη βία κατά των μειονοτήτων ή των μουσουλμάνων; Υπάρχουν κάποιες αρνητικές φωνές από τους Βουδιστές για αυτό το θέμα ή κόντρα πρωτοβουλίες;
TD: Η κατάσταση στη Βιρμανία είναι συγκεχυμένη. Οι μοναχοί που κηρύττουν τη βία κατά των Μουσουλμάνων είναι μια μικρή μειοψηφία. Αλλά φυσικά το ερώτημα είναι πάντα πόσο επιρροή έχει αυτή η μικρή μειονότητα. Εάν δεν υπήρχαν προβλήματα και καμία υποστήριξη από μέρη του πληθυσμού, αυτή η μειοψηφία δεν θα μπορούσε να επιτύχει τίποτα. Ωστόσο, ένα αποφασισμένο, ισχυρό βέτο που θα μπορούσε να σταματήσει αυτούς τους μοναχούς μπορεί να προέλθει μόνο από άλλους βουδιστές μοναχούς σε μια τέτοια χώρα. Η κρατική εξουσία θα διασφαλίσει την τάξη, αλλά με τους μοναχούς, θα το χειριστεί πολύ προσεκτικά, γιατί η κοινωνία τους σέβεται. Με άλλα λόγια, η μειοψηφία που ασκεί το μίσος και την ομιλία στο Sangha μπορεί να ελέγχεται αποτελεσματικά μόνο εάν η πλειοψηφία των μοναχών αναλαμβάνει την ευθύνη και χρησιμοποιεί την εξουσία τους. Κατά τη γνώμη μου, αυτός είναι ένας κρίσιμος παράγοντας για την επίλυση της σύγκρουσης στη Βουδιστική πλευρά.
ΤΠ: Πώς μπορεί ένας μεμονωμένος μοναχός της Βιρμανίας, όπως ο Ashin Wirathu, να αναδειχθεί ως ηγέτης ενός τέτοιου κινήματος χωρίς να τον σταματήσουν οι συμπατριώτες του ή μια βουδιστική αρχή; Η κυβέρνηση δεν φαίνεται να θέλει να τα σπάσει μαζί του.
TD: Να σας πω, ο Βουδισμός είναι μια αρκετά αναρχική θρησκεία. Τα μοναστήρια απολαμβάνουν μεγάλη αυτονομία. Δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου αλληλεπικαλυπτόμενες οργανώσεις και αν υπάρχουν τότε δεν έχουν πραγματική δύναμη, είναι σε ανταγωνισμό μεταξύ τους ... Δεν υπάρχει καμία αρχή αποδεκτή από όλους που να μπορεί να εξουσιάσει το Sangha και να καθορίσει δεσμευτικούς κανόνες και κατευθύνσεις. Ο Δαλάι Λάμα π.χ. δήλωσε ότι η δολοφονία είναι "αδιανόητη" στο όνομα της θρησκείας, αλλά μια τέτοια δήλωση θα είχε πολύ περισσότερη δύναμη εάν προερχόταν από Βιρμανικούς μοναχούς. Μερικοί μοναχοί πετάγονται έξω από τη μονή ή προσωρινά εκδιώκονται γιατί είχαν μιλήσει με μια γυναίκα πάρα πολύ! Μπορούμε να ευχηθούμε ότι με μια τέτοια σοβαρότητα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και ο ιεροκήρυκας μίσους όπως ο U Wirathu. Οι θρησκευτικοί κανόνες απαγορεύουν να μιλάς άσχημα για τρίτους.
Επιπλέον, είναι επίσης γνωστό, ότι στον τύπο δεν αναφέρεται κανείς όταν συμβαίνει κάτι θετικό. Αλλά αν ένας βουδιστής μοναχός ζητήσει τη δολοφονία μουσουλμάνων ή την απέλαση από τη χώρα, τότε θα περάσει από όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτό είναι ένα πρόβλημα της σύγχρονης εποχής μας: Ο αποφασιστικός παράγοντας για τη διάδοση των γεγονότων δεν είναι η αντιπροσωπευτικότητά τους, αλλά η επίδραση των μέσων ενημέρωσης στο κοινό. Τέλος, η  ακροαματικότητα θα πρέπει να είναι η επιθυμητή! Εδώ πρέπει να στηρίξουμε όσους μπορούν να επηρεάσουν θετικά για τη λύση των  συγκρούσεων και να τους δοθεί μια πλατφόρμα για να το κάνουν αυτό. ■

Πηγή:https://info-buddhismus.de/Burma-Gewalt-im-Namen-des-Buddha.html and  Oύρσουλα Ρίτσαρντ  

---

[1] https://buddhismus-aktuell.de/startseite.html

Μυανμαρ: Επι τέλους χάνει το βραβείο για τα ανθρώπινα δικαιώματα

Myanmar. Η de facto πρωθυπουργός Aung San Suu Kyi χάνει το βραβείο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και η γενοκτονία συνεχίζεται

Το Μουσείο των ΗΠΑ για το Ολοκαύτωμα έχει αγανακτήσει από την καταστολική βία  απέναντι στους Rohinyga - και τη μακρά σιωπή της  de facto πρωθυπουργού Aung San Suu Kyi. Τώρα της στερούν πλέον το Βραβείο Elie Wiesel για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα από το 2012.

THS 08032018       Διάβασμα σε 1’

Στην τελευταία θέση της ετήσιας έκθεσης για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα Ηνωμένα Έθνη που υπέβαλαν την τετάρτη στέκεται: Βιρμανία. Τώρα ακόμα και το Μουσείο του Ολοκαυτώματος των ΗΠΑ στην Ουάσινγκτον έχει καταδικάσει τις βάναυσες ενέργειες εναντίον της μουσουλμανικής μειονότητας Rohingya και επικρίθηκε για αυτό με ένα ασυνήθιστο τρόπο: ανακλήθηκε το βραβείο  της  για τα ανθρώπινα δικαιώματα της de facto πρωθυπουργού της Βιρμανίας, της Aung San Suu Kyi από το ίδρυμα Elie Wiesel .

Λόγος είναι η συνεχής αποτυχία της  Suu Kyi να επικρίνει την επί  μήνες συνεχιζόμενη εθνοκάθαρση στη Βιρμανία και να  αποφασίσει να την σταματήσει. Το βραβείο έχει ξεκινήσει να δίνεται από το 2011  και από το 2012 ονομάζεται σύμφωνα με τον συνιδρυτή του μουσείου και τελευταίο επιζώντα του Holocaust Elie Wiesel.

«Ελπίζαμε ότι θα κάνατε κάτι». «Είχαμε ελπίσει ότι εσείς, την οποία γιορτάσαμε σαν ένα άνθρωπο  με  δέσμευση και αγώνα  για τα παγκόσμια ανθρώπινα δικαιώματα, ότι θα κάνατε  κάτι για για να καταδικάσετε και να σταματήσετε τη βάρβαρη στρατιωτική βία  και να εκφράσετε έτσι την αλληλεγγύη σας προς τον πληθυσμό Rohingya που πλήττεται από  αυτό» έγραψε το μουσείο την Τρίτη προς την  Suu Kyi. Η επιστολή δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του μουσείου.

Η Suu Kyi, η οποία από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 υπερασπίστηκε τον ειρηνικό εκδημοκρατισμό της χώρας της,  ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα σε  κατ' οίκον περιορισμό από τον ισχυρό στρατό, και το 1991 έλαβε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης ενώ  το 2012 και το Βραβείο Elie Wiesel .

Από τότε που ξεκίνησε ο ξεριζωμός και η προσφυγιά των εκατοντάδων χιλιάδων Rohingya (ca. 950.000) προς το Μπαγκλαντές για να γλυτώσουν τη  στρατιωτική βία , τους βιασμούς και τις δολοφονίες, το μουσείο επέκρινε πάρα πολύ την επικεφαλής της κυβέρνησης της βουδιστικής χώρας, για την επιφυλακτικότητά της  να καταδικάσει δημοσίως  και να σταματήσει την εθνοκάθαρση  από τους στρατιωτικούς της.

zaungastnic: Τα Bitcoins και η υπερβολική κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος για την παραγωγή και διαχείρισή τους

Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση προκαλεί ακόμα περισσότερο …

Από την μία συναντιούνται για το πώς θα μειώσουν το φαινόμενου του θερμοκηπίου στον πλανήτη και από την άλλη…

Διάβασμα σε 1’

Bitcoin Mining: Ένας υπολογιστής για την παραγωγή του ψηφιακού νομίσματος βρίσκεται υπό συντήρηση.

Εάν κάποιος θεωρούσε το σύστημα Bitcoin ως κράτος, θα είχε ήδη καταταγεί με σειρά 61η από την άποψη της διεθνούς κατανάλωσης ενέργειας, υπολόγισε πρόσφατα  η Βρετανική πύλη σύγκρισης τιμών ηλεκτρικής ενέργειας "Power Compare". Εάν η κατανάλωση συνεχίσει να αυξάνεται, το επίπεδο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας για την παραγωγή Bitocoins  θα μπορούσε να φτάσει αυτό της Μεγάλης Βρετανίας και μέχρι τον επόμενο Οκτώβριο  2019 ακόμη και εκείνο των ΗΠΑ - μια τρελή ιδέα !

Το παγκόσμιο δίκτυο υπολογιστών Bitcoin διαχειρίζεται τις ‘δημιουργίες’ του  στα πλαίσια του  λεγόμενου blockchain. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του εμπειρογνώμονα  Digiconomist Alex de Vries, χρειάζονται ήδη 225 κιλοβατώρες ηλεκτρικής ενέργειας για μία συναλλαγή Bitcoin, εκ των οποίων περίπου 300.000 γίνονται καθημερινά. Αυτή η ενέργεια  θα επέτρεπε να λειτουργούμε  ένα ψυγείο για δύο χρόνια.

 

Το ψηφιακό νόμισμα καταναλώνει σήμερα πάνω από 30 τεραβατώρες το έτος, έχουν υπολογίσει. Αυτό είναι περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια από ότι χρειάζονται ολόκληρα κράτη. Τώρα, η ενέργεια προέρχεται όλο και περισσότερο από ανανεώσιμες πηγές, αλλά οι εμπειρογνώμονες το βλέπουν πολύ ανησυχητικά και κριτικά αυτό.

Τα Cryptosystems όπως το Bitcoin καταναλώνουν πολύ ηλεκτρική ενέργεια  για την παραγωγή τους. Στην Ισλανδία, οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Αλλά οι Ισλανδοί δεν  το βρίσκουν και τόσο καλό. Στην Ισλανδία, η παραγωγή Cryptosystems όπως το Bitcoin θα καταναλώνει σύντομα περισσότερο ηλεκτρισμό από τα κανονικά νοικοκυριά, αναφέρει το Associated Press. Ο λόγος: όλο και περισσότερες εταιρείες εγκαθίστανται στο νησί για να δημιουργήσουν τις ψηφιακές  τους εγκαταστάσεις λόγω της φθηνής ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (γεωθερμία, υδροηλεκτρισμός).  Σύμφωνα με τον Johann Snorri Sigubergsson της ενεργειακής εταιρείας Hitaveita Sudurnesja, η αυξανόμενη βιομηχανία Cryptoindustry θα μπορούσε να αυξήσει την κατανάλωση ρεύματος έως και 100 μεγαβάτ φέτος. Αυτό είναι περισσότερο από ό, τι οι 340.000 κάτοικοι της Ισλανδίας συνολικά καταναλώνουν κάθε χρόνο.

 

‘Συνεχές "Mining"

Τα Cryptosystems παράγονται ψηφιακά σε τεράστια κέντρα δεδομένων μέσω της λεγόμενης διαδικασίας "Mining". Κάθε συναλλαγή χρειάζεται ένα τεράστιο ποσό υπολογισμού και εγγράφεται σε ένα αρχείο που ονομάζεται blockchain. Κάθε μέρα περίπου 300.000 συναλλαγές διεξάγονται σε όλο τον κόσμο, για τις οποίες οι λεγόμενοι "Miner" λαμβάνουν ο καθένας τους bitcoins. Κάθε συναλλαγή απαιτεί περίπου 650 κιλοβατώρες ηλεκτρικής ενέργειας, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Digiconomist, ερευνητή της αγοράς  του Bitocoin. Οι υπολογιστές λειτουργούν χωρίς διακοπή, επειδή το Blockchain συμπληρώνεται και ανανεώνεται  συνεχώς - κατά συνέπεια, καταναλώνουν πολλή ενέργεια.

 

Η παραγωγή του Bitcoin και άλλου ψηφιακού εξοπλισμού έχει επανειλημμένα επικριθεί ως επιβλαβής για το περιβάλλον. Η αυξανόμενη ζήτηση Cryptosystems οδηγεί στην κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας. Τα περισσότερα από τα server farms βρίσκονται στην Κίνα, όπου θα χρησιμοποιούν κατά κύριο λόγο τη άνθρακα για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Ωστόσο, όλο και περισσότερα κέντρα δεδομένων λειτουργούν με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Το ερώτημα είναι μέχρι πότε θα μπορούν να λειτουργούν σε ποιες χώρες, μιας και οι χώρες με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας για τέτοιου είδους ενεργοβόρες δραστηριότητες είναι λίγες στον κόσμο, π,χ. Ισλανδία.

 

Ισλανδία ως νέο κέντρο Bitcoin

Η Ισλανδία με τη σειρά της καθιερώνεται ως νέο κέντρο Cryptosystems μέσω του πλήθους των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, όπως η γεωθερμία, ο αιολικός και ο υδροηλεκτρικός εξοπλισμός. Οι χαμηλές θερμοκρασίες παρέχουν επίσης φυσική ψύξη των κέντρων δεδομένων. Πρόσφατα, το έργο "MoonLite" εγκαταστάθηκε στην Ισλανδία, η οποία ισχυρίζεται ότι θα λειτουργεί από τον Αύγουστο 2018, αρκετά κέντρα βιομηχανικών δεδομένων για μονάδες κρυπτογράφησης αποκλειστικά με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Στη μικρή παραθαλάσσια πόλη Keflavik υπάρχουν τώρα τρία μεγάλα κέντρα δεδομένων, αναφέρει το "AP". Ένα από αυτά, το Genesis Mining, μετακόμισε από τη Γερμανία στην Ισλανδία το 2014, αφού η αξία του Bitcoin σημείωσε άνοδο από $ 350 σε $ 1.000.

Ενόψει της αναπτυσσόμενης βιομηχανίας, ο βουλευτής Smari McCarthy του Ισλανδικού Κόμματος Πειρατών πρότεινε τώρα τη φορολόγηση της κρυπτοπαραγωγής. "Υπό κανονικές συνθήκες, οι εταιρείες που συμβάλλουν στην δημιουργία αξίας στην Ισλανδία πληρώνουν ένα ορισμένο ποσό φόρων", δήλωσε ο McCarthy. "Αυτές οι εταιρείες δεν το κάνουν αυτό, αλλά ίσως πρέπει." Αργότερα, στο Twitter, πρόσθεσε ότι δεν θέλει να θεωρηθεί αντίπαλος των Cryptosystems, αλλά θέλει να συνεργαστεί μαζί τους για να επωφεληθούν από κοινού.”

Frankfurter Rundschau 2.12.207 J Wille -, Frankfurter Allegmeine Zeitung, 13.2.2018

zaungastnic: Η γλώσσα των ενηλίκων στη πολιτική και πολιτισμό. … ?

Η γλώσσα των ενηλίκων. Σχετικά με την εξαφάνισή της από την πολιτική και τον πολιτισμό.  Του φιλόσοφου Rοbert Pfaller.

Johanna Montanari                                                                             Διάβασμα σε 3,5 ‘

Το στόμα του κυριούλη λέει πάντα την αλήθεια! Πολλές γυναίκες το αμφισβητούν  αυτό
Φωτογραφία: H. Armstrong Roberts / Getty Images

Σχόλιο και εισαγωγή του blogger : [Το να είσαι θύμα και αδύναμος είναι το σημαντικότερο μιας νέας αντίληψης της πολιτικής ταυτοποίησης. Πώς όμως η συζήτηση για τον σεξισμό στην Αμερικάνικη κοινωνία (μέσω #metoo) επηρεάζει θα έλεγα με ύπουλο τρόπο ακόμα και κριτικές βιβλίων στην Ευρώπη ? Οι παρακάτω αναφορές στο βιβλίο προφανώς και δείχνουν πόσο μπερδεμένη είναι ακόμα η αναγνώριση της κοινωνικής ταυτότητας φύλου, όταν από όλα τα κείμενα του βιβλίου τελικά μόνο ο ανταγωνισμός ύπαρξης σαν ισότιμα όντα γυναίκας και ανδρός φαίνεται να έρχεται στο προσκήνιο και εστιάζεται επάνω του μια ολόκληρη στάση ζωής. Η ανάγκη κάποιων  ανδρών  να προσφέρουν – φαντάζομαι ανιδιοτελώς- συγκρούεται με την νεοφιλελεύθερη  μετά φεμινιστική εποχή.  Δεν γίνονται κατανοητοί πολλές φορές, “ δεν είναι δυνατόν δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα” ακούς συνήθως.  Σίγουρα δεν είναι ο κανόνας όμως είναι υπαρκτή πραγματικότητα.  Δεν ήθελε  το blog να ανεβάσει αυτή τη κριτική του βιβλίου, αλλά την θεωρήσαμε ενδεικτική και χαρακτηριστική για το πώς ανώριμοι είμαστε μερικές φορές όσο αφορά την συμπεριφορά άλλων, καθώς είμαστε προκατειλημμένοι με κάτι: «Δεν μπορεί αυτός να είναι τόσο ελεύθερος και ευγενικός μαζί μου και να μη τον ενδιαφέρει με ποιον πάω έξω και τι κάνω έχοντας μου απέραντη εμπιστοσύνη. Κάτι δεν πάει καλά.».]

 

Ο Αυστριακός φιλόσοφος Robert Pfaller καθόταν στο αεροπλάνο καθοδόν προς τις ΗΠΑ και ήθελε να δει την ταινία Amour του Michael Hanekes. Πριν ξεκινήσει, εμφανίστηκε μια προειδοποίηση για "γλώσσα ενηλίκου". Ο Pfaller ενοχλήθηκε πάρα πολύ και έτσι γεννήθηκε ο τίτλος του νέου του βιβλίου. Με τη γλώσσα των ενηλίκων ο Pfaller κάνει μια πολιτική απογραφή. Γι 'αυτόν γλώσσα ενηλίκων είναι ακριβώς αυτό που χάνεται σήμερα. Η προειδοποίηση στο αεροπλάνο είναι για το Pfaller το σύμπτωμα ενός χρόνου, ο οποίος εκτιμά περισσότερο τις ευαισθησίες, τους τραυματισμούς, τα λάθη και τις αδυναμίες από ότι μια ώριμη ενηλικίωση με όλους τους άλλους. Ο Pfaller, που διδάσκει στο Kunstuniversität Linz, βλέπει αυτή την εξέλιξη κυρίως στις ΗΠΑ, αλλά όλο και περισσότερο και στην Ευρώπη.

 

Είσαι ένα κακομαθημένο θύμα!

Για να διαβάσετε το βιβλίο του Pfaller, πρέπει να καταλάβετε πώς μπορείτε να αγνοήσετε τα καμπανάκια συναγερμού που χτυπάνε. Ήδη από τον τίτλο του βιβλίου τ' ακούς: Η κατηγορία ότι είναι παιδιάστικο, προβάλλεται με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, για να μη προσβάλει σοβαρά του ανθρώπους και τις ανησυχίες τους. Αλλά ο Pfaller έχει συναρπαστικά πειράματα σκέψης και πολλές σοβαρές κριτικές να προσφέρει. Λοιπόν, με καλή θέληση συνεχίζουμε!


Του Pfaller κύρια θέση είναι, ότι η εστίαση στις περιθωριοποιημένες ομάδες, στη προβολή και στην αναγνώριση πηγαίνει χέρι με χέρι με μια νεοφιλελεύθερη  ιδεολογία. Μια πολιτική ευαισθησίας, στην οποία ανταμείβεται όταν είσαι θύμα, είναι το τρυφερό ένδυμα των (σημερινών) βίαιων συνθηκών. De facto για αυτό το λόγο ειναι σήμερα μόνο η νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας ή ο δεξιός λαϊκισμός οι δύο μεγάλες εναλλακτικές λύσεις. Έτσι το βιβλίο του Pfaller είναι κυρίως μια σοβαρή μομφή έναντι της ευρωπαϊκής αριστεράς: είχαν αφήσει να τους υπαγορεύονται τα θέματά τους μέσα από μια νεοφιλελεύθερη ατζέντα και μέσα από τις διάφορες μικρές ταυτότητες και τις ανησυχίες αυτών ξέχασαν τον υλισμό. Λιγότερο το "Είναι" και περισσότερο το "Κατέχω" είναι το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας. Δεν αφορά την ταυτότητα αλλά την ανακατανομή που οδηγεί σε μια πολιτική αριστεράς.


Ο Pfaller αντιτίθεται στην πολιτική ορθότητα (political correctness), τη μεταμοντέρνα θεωρία, τη γλωσσική πολιτική, την ένταξη και την ποικιλομορφία(multiculti). Όλοι αυτοί σαν δημοφιλείς στόχοι, συχνά γελοιοποιούνται και από την δεξιά. Ο Pfaller δεν ενδιαφέρεται να κατανοήσει τους διάφορους κοινωνικούς αγώνες, στους οποίους επιτίθεται, από την οπτική γωνία εκείνων που τους αγγίζουν. Ενώ ο γνωστός κριτικός της πολιτική της ταυτότητας Mark Lilla στο (Η στιγμή και το μέλλον των Φιλελευθέρων), στις ΗΠΑ αναγνωρίζει ακόμα ότι υπάρχει ειλικρινές ενδιαφέρον, το οποίο /έχει οδηγήσει στις διάφορες εκφάνσεις της πολιτικής ταυτότητας, δηλαδή την προστασία των ιδιαίτερα ευάλωτων, ο Pfaller δεν βρίσκει τίποτα καλό σε αυτό. Από την πλευρά της δικής του θέσης θέλει να ασχοληθεί με το κυρίως αντιφατικό της κοινωνίας. Το σύνολο των παράπλευρων ασήμαντων πραγμάτων είναι αμελητέο γι’ αυτόν.

Pfaller χαρακτηρίζει π.χ. τόσο την ανησυχία να βρεθεί μια κατάλληλη σωστή ή ηθική ονομασία/χαρακτηρισμός , π.χ σαν Μαύρος, ή σαν Λατίνος, όσο και στο να απευθύνεσαι με αυτό τον τρόπο, σαν γελοία και τα δύο. Οι πραγματικοί φτωχοί δεν πρέπει να τους ενδιαφέρει μια τέτοια επιφάνεια και επιπολαιότητα. Η ωριμότητα σύμφωνα με τον Pfaller είναι τόσο μια στάση ζωής που ξέρει μεν πώς να την εξηγήσει ψυχαναλυτικά, καθώς όμως και ένας συγκεκριμένος τρόπος ομιλίας, ο οποίος προϋποθέτει ότι έχεις να αντιμετωπίσεις έναν εξίσου ενήλικα απέναντι σου! 

Γλώσσα ενηλίκων: ένας δείκτης για το πως αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως πολιτειακό (αστικό) άτομο και που μπορεί στο τέλος να αντιμετωπίσει και συγκεκριμένες δυσμενείς συνθήκες στη καθημερινότητά του.

Πόσο λίγο σοβαρά παίρνει ο Pfaller τις ταυτότητες-πολιτικές ανησυχίες αποδεικνύεται με την ενασχόληση του με τον όρο «mansplaining» (συντίθεται από τη λέξη man και explaining). Ο όρος ανάγεται στην Αμερικανίδα συγγραφέα Rebecca Solnitt και εννοεί την με ανδρική αυτοπεποίθηση χειρονομία εξουσίας επί μιας γυναίκας, χωρίς να έχει ρωτήσει να της εξηγείται κάτι. Ο Pfaller σε αυτό το θέμα προσάπτει στις φεμινίστριες απώλεια ειρωνείας, εμμονή και σπάσιμο ενός παιγνιδιού που μπορεί να συμβάλλει στην οικειότητα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Κατανοεί τον όρο σαν να υπεράσπιζαν οι φεμινίστριες, ότι οι άνδρες δεν επιτρέπεται ποτέ να εξηγήσου κάτι στις γυναίκες. Σαν να! Εδώ υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη παρανόηση ή μια ευρεία μη βούληση για κατανόηση: σαν να οδηγούσε η κριτική για την επεξήγηση του άνδρα προς την γυναίκα να απαγορεύσει compliments, να βοηθήσει να ανοίξει την πόρτα ή να βοηθήσει μια γυναίκα να μεταφέρει κάτι βαρύ. [χωρίς σχόλιο…]


Την ανδρικότητα αντίθετα την εξηγεί και περιγράφει ο Pfaller σαν μια συγκεκριμένη μορφή ευγένειας. Περιγράφει τις παλιές καλές μέρες όταν οι γυναίκες είχαν το προνόμιο να μην χρειαστεί να ξεκινήσουν μια συζήτηση. Η γυναικεία απαίτηση για την έναρξη μιας συζήτησης από έναν άνδρα και η ευκαιρία να κατευθύνει τη συζήτηση σήμαινε ότι είχε κάποια εξουσία. [αυτό ειναι εξήγηση της αρθρογράφου για το βιβλίο] Όπως η δύναμη της συζύγου που περιγράφεται με τη ‘power of the pillow’, η οποία δεν εμφανίζεται δημόσια ως άτομο. Ο Pfaller φαίνεται (με παιδαριώδη τρόπο ?) να γαντζώνεται σε έναν παλιό, κανονικοποιημένο κόσμο. Γιατί γιατί δεν μπορεί η γυναίκα να είναι Gentelman [σχόλιο του μεταφραστή του blog: γράφει αλλά δεν σκέπτεται η αρθρογράφος ότι μπορεί να γράψει gentel δηλαδή αυτό που θέλει χωρίς το συνθετικό man] σήμερα και να εξηγήσει κάτι στον άνδρα? [σχόλιο του μεταφραστή του blog: Από ότι έχω διαβάσει δεν ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο Pfaller]. Θα ήταν παιχνιδιάρικο να μπορέσουμε να ανταλλάξουμε και τους ρόλους. Η ευγένεια μπορεί επίσης να σημαίνει ότι απευθύνεσαι σε ανθρώπους όπως αυτοί επιθυμούν να την έχουν. [και κατά την διάρκεια της διαδικασίας αναγνώρισης των ατόμων μεταξύ τους τι συμβαίνει ?]



«Εεε εσύ τύπε!» θα ήθελε να του την πει κάποιος: «Ο δρόμος προς τα εμπρός δεν μπορεί να βρίσκεται στο βλέμμα προς τα πίσω». Οι ανησυχίες των διαφόρων περιθωριοποιημένων ομάδων συνδέονται με τα υλιστικά ζητήματα, τα οποία θα πρέπει να τα εξετάσουν όλοι όσοι θέλουν την ανακατανομή, αν αυτοί δεν θέλουν να μείνουν μόνοι τους για να οδηγήσουν τον αγώνα τους. Εάν, για παράδειγμα, η υποτίμηση και το αόρατο της μη καταβληθείσας αναπαραγωγικής εργασίας ερμηνευθούν ως μέρος των καπιταλιστικών εκμεταλλευτικών σχέσεων, το φεμινιστικό ζήτημα δεν μπορεί πλέον να είναι μια παράπλευρη μόνο αντίφαση. Θα ήταν ωραίο να μην πέσουμε στην παγίδα της διαίρεσης – μειονότητες εναντίον πλειοψηφικού λευκού πληθυσμού - αλλά να δούμε την αλληλοεμπλοκή των αθέμιτων και άνισων σχέσεων αλλά και τις δυνατότητές τους για αλληλοσύνδεση.

 

Δυνατό είναι το έργο η γλώσσα των ενηλίκων, ιδιαίτερα  όταν πρόκειται για σφοδρή απόλαυση  και χιούμορ. Ο Pfaller εκτιμά και δείχνει την πολιτική της διάσταση. Η επιθυμία και το χιούμορ είναι απαραίτητες για να συναντήσουν τους άλλους με καλοσύνη και γενναιοδωρία και να δώσουν τη δυνατότητα αλληλεγγύης. Η δεξιοί λαϊκιστές έχουν καταλάβει το πεδίο για τους ίδιους  «δεν θα μου  υπαγορεύσει κανείς πώς πρέπει να μιλήσω και να μπορώ να κάνω αστεία», και αυτή είναι η μάρκα της επιτυχίας τους, γράφει Pfaller. Ο φιλόσοφος σημειώνει μια κατά τα άλλα διαδεδομένη εχθρότητα. Αυτό έχει να κάνει επίσης με το γεγονός ότι στην καπιταλιστική μας κοινωνία η σκέψη της αποτελεσματικότητας τοποθετείται πάνω από όλα. Όμως, επειδή η επιθυμία και η αποτελεσματικότητα αδρανοποιούν το ένα το άλλο, η ευχαρίστηση όλο και περισσότερο θυσιάζεται υπέρ της αποτελεσματικότητας.

 

Ως αποτέλεσμα, ο Pfaller περιγράφει την άνοδο μιας «Με-χωρίς» κοινωνίας  (μπύρα χωρίς αλκοόλ, λουκάνικο χωρίς κρέας, κάπνισμα χωρίς νικοτίνη κ.λπ.). Το βιβλίο είναι επίσης μια έκκληση για διασκέδαση. Η διασκέδαση πάει χέρι με χέρι με την  κοινωνική πρακτική στο ότι η απόλαυση δεν είναι κάτι φρόνιμο. Ταυτόχρονα, ο Pfaller βασίζεται στο επιτυχημένο βιβλίο του, γιατι αξίζει να ζήσεις, το οποίο δημοσιεύθηκε το 2011. Χρησιμοποιεί το ποίημα του Bertolt Brecht  Resolution der Kommunarden (Ψήφισμα των Κομουνιστών) του 1934:

 

Κάτι με και χωρίς τίποτα, παρακαλώ

«Λαμβάνοντας υπόψη ότι μας απειλείτε με τα τουφέκια και τα κανόνια, αποφασίσαμε να φοβόμαστε περισσότερο τη κακή ζωή τώρα από το θάνατο». Αν δεν μπορεί να απαντηθεί το ερώτημα για το τι αξίζει να ζήσει κανείς, έρχεσαι αυτόματα  αντιμέτωπος με μνησικακίες και εχθρότητες: Βλέπω στους άλλους μόνο αυτό, που εγώ ο ίδιος δεν μπορώ  να έχω, την ατελείωτη απόλαυση. Και αυτόν το καιρό συμβαίνει αυτό παντού. Ο Pfaller περιγράφει πώς ακριβώς λειτουργούν  μνησικακίες και οι εχθρότητες. Δεν γνωρίζουν ούτε ντροπή αλλά έχουν και κάτι παρανοϊκό επάνω τους. Για παράδειγμα, μπορεί  η μνησικακία να  περιλαμβάνει και την επιθυμία μας να αισθανόμαστε αυτάρκεις και αβλαβείς για τους άλλους.  Σε μικρή κλίμακα, ωστόσο, θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει: είναι το βιβλίο του Pfaller απαλλαγμένο από κάθε μνησικακία, για παράδειγμα εναντίον εκείνων που περιγράφει ως παιδαριώδεις? Είναι ένα σημάδι καλών θεωριών που θέλουν να εφαρμοστούν άμεσα και να δοκιμαστούν - ενδεχομένως και με πρότυπο την συγκεκριμένη θεωρία.

 

Το μεγάλο ερώτημα του Robert Pfaller είναι: "Γιατί οι άνθρωποι ξαφνικά αγωνίζονται για αναγνώριση και όχι για την ισότητα? "  Αλλά οι γυναίκες και η εργατική τάξη έπρεπε να αγωνιστούν για να αναγνωριστούν ως ώριμοι πολίτες. Ακριβώς όπως ομοφυλόφιλοι, οι trans, ή intersexual. Και αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται σήμερα, σε καμία περίπτωση δεν έχουν ξεπεραστεί. Μερικοί άνθρωποι είναι ακόμα ποιο ισότιμοι  από κάποιους άλλους. Γι 'αυτό είναι απαραίτητη η αναγνώριση. Αυτό δεν μπορεί να είναι ούτε θέμα του «Είναι» ούτε του «Κατέχω», αλλά μάλλον θέμα αμοιβαίας σχέσης.

Βιβλίο: Η γλώσσα των ενηλίκων. Σχετικά με την εξαφάνισή της στην πολιτική και τον πολιτισμό Robert Pfaller, S. Fischer Verlag, Φρανκφούρτη Main 2017