Τα λαχανικά χάνουν τα θρεπτικά συστατικά τους. Μπορεί να αντιστραφεί η πτώση? Τι επιπτώσεις θα έχει στον βιολογικό τρόπο παραγωγής τους?
Άλλη μια υφέρπουσα καταστροφή: Τα υψηλά επίπεδα CO₂ στον αέρα επιτρέπουν την ανάπτυξη μεγαλύτερων φρούτων σε ορισμένα φυτά, αλλά έχουν χαμηλότερη θρεπτική αξία, σε ορισμένες περιπτώσεις 30-40% λιγότερη. Μια διαδικασία που ονομάζεται βιοεμπλουτισμός βάζει θρεπτικά συστατικά απευθείας στους σπόρους και θα μπορούσε να μειώσει την παγκόσμια πείνα, αλλά δεν είναι μαγικό ραβδάικ για όλα τα κακά.
Το 2004, επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο του Τέξας έκαναν μια ανησυχητική ανακάλυψη: 43 τρόφιμα, κυρίως λαχανικά, έδειξαν σημαντική μείωση των θρεπτικών συστατικών μεταξύ των μέσων και των τελών του 20ου αιώνα.
Σύμφωνα με αυτή την έρευνα, το ασβέστιο στα πράσινα φασόλια μειώθηκε από 65 σε 37mg. Τα επίπεδα βιταμίνης Α έπεσαν σχεδόν κατά το ήμισυ στα σπαράγγια. Οι μίσχοι του μπρόκολου είχαν λιγότερο σίδηρο.
Η απώλεια θρεπτικών συστατικών συνεχίστηκε. Πιο πρόσφατες έρευνες έχουν τεκμηριώσει τη μείωση της θρεπτικής αξίας σε ορισμένες βασικές καλλιέργειες λόγω των αυξανόμενων ατμοσφαιρικών επιπέδων διοξειδίου του άνθρακα (CO2).[i] Mια μελέτη του 2018 που εξέτασε το ρύζι διαπίστωσε ότι τα υψηλότερα επίπεδα CO2 μείωσαν την περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες, σίδηρο και ψευδάργυρο[ii].
Η κλιματική κρίση έχει απλώς επιταχύνει τις ανησυχίες σχετικά με τη θρεπτική αξία των καλλιεργειών. Αυτό οδήγησε στην εμφάνιση μιας διαδικασίας που ονομάζεται βιοεμπλουτισμός, μια στρατηγική για την αναπλήρωση των χαμένων θρεπτικών συστατικών.
Το Biofortification περιλαμβάνει πολλαπλές τεχνολογίες. Το ένα περιλαμβάνει τη γενετική τροποποίηση μιας καλλιέργειας για την αύξηση του θρεπτικού περιεχομένου της, γεγονός που επιτρέπει την ταχεία εισαγωγή νέων χαρακτηριστικών. Ένας άλλος, ο αγρονομικός βιοεμπλουτισμός, χρησιμοποιεί πλούσια σε θρεπτικά συστατικά λιπάσματα ή τροποποιήσεις του εδάφους για τη συγκέντρωση συγκεκριμένων ορυκτών στα φυτά. Τέλος, η επιλεκτική αναπαραγωγή φυτών μπορεί να παράγει νέες ποικιλίες, αν και μπορεί να χρειαστεί μια δεκαετία ή περισσότερο για να αποδώσει μία μόνο ποικιλία.
Ο βιολογικός εμπλουτισμός είναι μια εναλλακτική λύση στην οχύρωση, η οποία αποτελεί μέρος του βιομηχανικού συστήματος τροφίμων των ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1920, όταν το έθνος άρχισε να ενισχύει το επιτραπέζιο αλάτι με ιώδιο για να μειώσει τις συνθήκες που σχετίζονται με ανεπάρκεια ορυκτών, όπως η βρογχοκήλη. Ο βιοεμπλουτισμός βάζει θρεπτικά συστατικά απευθείας στον σπόρο, σε αντίθεση με τον εμπλουτισμό, ο οποίος προσθέτει θρεπτικά συστατικά στα τρόφιμα μόλις αναπτυχθούν. Στην παγκόσμια σκηνή, οι διεθνείς ενδιαφερόμενοι φορείς, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) και η Συμβουλευτική Ομάδα για τη Διεθνή Γεωργική Έρευνα (CGIAR), έχουν θεωρήσει την ανάπτυξη βιοενισχυμένων με θρεπτικά συστατικά καλλιεργειών ως έναν από τους κύριους στόχους τους για την επίτευξη επισιτιστικής ασφάλειας.[iii]
Ο Prateek Uniyal, επικεφαλής του προγράμματος στο Διεθνές Ινστιτούτο Έρευνας για την Πολιτική Τροφίμων (IFPRI), εξήγησε ότι «λόγω της κλιματικής αλλαγής, ο σίδηρος και ο ψευδάργυρος έχουν μειωθεί κατά 30-40% λόγω υπερβολικών βροχοπτώσεων, κρύου και φυσικών ζημιών».
Ενώ ο υποσιτισμός καταδεικνύει την επείγουσα ανάγκη αύξησης[iv] της θρεπτικής πυκνότητας των καλλιεργειών παγκοσμίως, ο Benjamin Cohen, καθηγητής περιβαλλοντικών μελετών στο Lafayette College, επισημαίνει τον βιολογικό εμπλουτισμό ως φαρμακευτικό επίδεσμο, παρά ως λύση στο πρόβλημα.
«Η προώθηση του βιολογικού εμπλουτισμού προτείνει την επίλυση ενός προβλήματος που δεν θα έπρεπε να υπάρχει αν δεν υπήρχε γεωργία μεγάλης κλίμακας, εντατικού κεφαλαίου. Είναι πιθανό ότι αυτές οι ίδιες γεωργικές διαδικασίες θα εδραιωθούν περαιτέρω μόνο με τον βιολογικό εμπλουτισμό».[v]
Αλλά υπάρχουν και άλλες ανησυχίες ότι τα θρεπτικά συστατικά χάνονται σε ευρύτερη κλίμακα από ό, τι μπορεί να αντικαταστήσει ο βιοεμπλουτισμός.
Ο Davis -φθίνουσα θρεπτική αξία στις καλλιέργειες-, δήλωσε: «Ένας περιορισμός του βιοεμπλουτισμού είναι ότι επικεντρώνεται σε ένα ή πιθανώς δύο θρεπτικά συστατικά ανά φυτό, ενώ η μείωση των θρεπτικών ουσιών τείνει να επηρεάζει πολλά θρεπτικά συστατικά ταυτόχρονα».
Και μετά υπάρχει το εμπόδιο της προσβασιμότητας[vi].
Ο Cohen επεσήμανε ότι ενώ η ανάγκη μπορεί να είναι μεγαλύτερη στις λιγότερο βιομηχανικές χώρες, αυτές οι χώρες μπορεί να έχουν λιγότερους μηχανισμούς για να αντισταθούν σε πολιτικές που προέρχονται από χώρες με καλύτερους πόρους. Μπορεί να έχουν λιγότερους κανονισμούς σχετικά με τις γενετικά τροποποιημένες, βιοενισχυμένες καλλιέργειες, όπως το αμφιλεγόμενο χρυσό ρύζι, το οποίο τροποποιήθηκε για να παράγει β-καροτένιο και, ως εκ τούτου, βιταμίνη Α. Ενώ το χρυσό ρύζι εκτράφηκε για να βοηθήσει στην ανακούφιση των ελλείψεων βιταμίνης Α, ο Cohen έχει γράψει ότι αυτή η στρατηγική υιοθετεί «τεχνικές διορθώσεις σε προβλήματα που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με τρόπους λιγότερο εξαρτημένους από περιβάλλοντα με μονοκαλλιέργεια». Ουσιαστικά, αν φυτέψουμε διαφοροποιημένες καλλιέργειες που έχουν τις βιταμίνες που λείπει από έναν δεδομένο πληθυσμό, θα μπορούσε να επιτευχθεί το ίδιο διατροφικό αποτέλεσμα.
«Ισχυρά έθνη υπαγόρευσαν τη μορφή των συστημάτων τροφίμων σε άλλες χώρες, τους άφησαν στη θέση του περισσότερου υποσιτισμού και τώρα επειδή αυτές οι χώρες δεν έχουν αρκετή δύναμη για να διαμορφώσουν τις πολιτικές τους σε μια παγκόσμια αγορά, τα ίδια ισχυρά έθνη μπορούν τώρα να επιστρέψουν και να παρέμβουν στα διατροφικά τους συστήματα».
Η Kelly προτείνει να συνδυαστεί ο βιολογικός εμπλουτισμός με άλλες αλλαγές σπόρων - ίσως να είναι πιο ανθεκτικές στην ξηρασία - για να ενθαρρύνει περαιτέρω τους ενδιαφερόμενους να επενδύσουν σε καλλιέργειες που ταιριάζουν καλύτερα στις τοπικές συνθήκες καλλιέργειας.
«Όλη η δουλειά μας αφορά την προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή κατά κάποιο τρόπο», δήλωσε ο Kelly. "Τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα μπορούν να επηρεάσουν τα επίπεδα θρεπτικών ουσιών στα φυτά. Πρέπει να κάνουμε αυτή την αναπαραγωγή φυτών μόνο και μόνο για να συμβαδίσουμε. Η ενίσχυση των φρούτων, των λαχανικών και των φασολιών είναι μια προσέγγιση, αλλά αν αυτή είναι η μόνη προσέγγιση από την άποψη της δημόσιας πολιτικής, είναι κάπως ιδεαλιστική».
[i] https://www.hsph.harvard.edu/news/hsph-in-the-news/crops-nutrients-carbon-dioxide/
[ii] https://www.npr.org/sections/thesalt/2018/06/19/616098095/as-carbon-dioxide-levels-rise-major-crops-are-losing-nutrients
[iv] https://www.international.gc.ca/world-monde/issues_development-enjeux_developpement/global_health-sante_mondiale/nutrition.aspx?lang=eng
[v]Η HarvestPlus βλέπει την αναπαραγωγή φυτών ως τον πιο βιώσιμο τρόπο βιοεμπλουτισμού. βασίζεται σε υπάρχοντα φυτικά γονίδια. Ο οργανισμός εργάζεται αποκλειστικά με βασικές καλλιέργειες και τις αναπτύσσει ώστε να περιέχουν υψηλότερες ποσότητες βιταμίνης Α, σιδήρου και ψευδαργύρου, τρία μικροθρεπτικά συστατικά που προσδιορίζονται από τον ΠΟΥ ως τα πιο ανεπαρκή σε δίαιτες παγκοσμίως. Αυτή η προσέγγιση σημαίνει ότι σε μέρη όπως το Πακιστάν, όπου η διατροφή είναι βαριά στο σιτάρι, η ενίσχυση αυτών των σιτηρών θα μπορούσε να κάνει αλλαγή σε επίπεδο πληθυσμού. Η HarvestPlus έχει ήδη κυκλοφορήσει 400 ποικιλίες βασικών καλλιεργειών. Κανένα από αυτά δεν είναι κατοχυρωμένο με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας.
[vi] Ο Walton σημείωσε ότι δεν υπάρχει ακόμη σταθερή προσφορά βιοενισχυμένων σπόρων. Η HarvestPlus σκοπεύει επίσης οι βιοενισχυμένοι σπόροι της να κοστίζουν λιγότερο από τους παραδοσιακούς σπόρους. Αλλά αυτά τα μειωμένα κόστη είναι αποτέλεσμα κρατικών επιδοτήσεων. Για παράδειγμα, η Ινδία έχει συνεργαστεί με την HarvestPlus για να διαθέσει βιοενισχυμένα τρόφιμα για παιδιά, σε μια χώρα με υψηλό ποσοστό υποσιτισμού που καθυστερεί την ανάπτυξη των νέων.
Το μοντέλο κυβερνητικής εταιρικής σχέσης μπορεί να αποδώσει σε χώρες χαμηλού έως μεσαίου εισοδήματος, όπου ο υποσιτισμός είναι κοινός και οι επιχειρήσεις συνεργάζονται άμεσα με τους μικροκαλλιεργητές που καλλιεργούν βιοενισχυμένες ποικιλίες, παρά σε βιομηχανική κλίμακα, επειδή η προσφορά σπόρων δεν μπορεί ακόμη να φτάσει σε αυτόν τον όγκο.
