Ο μεταμοντερνισμός της νεοφιλελεύθερης αριστεράς(I/IΙΙ): Ο μεταμοντερνισμός της ψευτοαριστεράς και σε τι αποσκοπεί με τη βοήθεια του νεοφιλελευθερισμού

Ο μεταμοντερνισμός της ψευτοαριστεράς πλέον διαφαίνεται παντού και δρα ανασταλτικά και άνισα σε πολλούς κοινωνικούς τομείς.

Ας το σκεφτούμε όλοι και ιδιαίτερα οι πολίτες των καλών τεχνών και του πολιτισμού, οι διανοούμενοι,  οι ‘νέοι μεσοαστοί’, αυτοί που κατά λάθος είναι αριστεροί,  ή/και αυτοί που νομίζουν ότι είναι αριστεροί αλλά δεν είναι, αλλά και τα “αναρχοαυτόνομα” θύματα της άμεσης Δημοκρατίας, αφού και αυτό το σχήμα μας το έβαλαν με το κουτάλι στο στόμα, δεν το διεκδικήσαμε. Να το εκμεταλλευτουμε δεν ξέρουμε ακόμα.

THS 24042018 Διάβασμα σε ca. 17’

I.            Εισαγωγή

II.          Η βίαια αποκτήνωση των συνθηκών σαν αυτονόητος τρόπος

Έχουμε απορρυθμιστεί και οι ίδιοι

Οι σημερινές πολιτικές εναλλακτικές λύσεις

Τι συμβαίνει  όταν προειδοποιούμε τους ενήλικες

 III.       Ποια είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά  και φλέγοντα σημεία έκφρασης της μεταμοντέρνας   πολιτικής

Οι εξαιρέσεις καθορίζουν τους κανόνες

Οι διαχειριστές αντικαθιστούν τα θύματα

Οι καλώς εννοούμενες λέξεις εκλαμβάνονται πλέον σαν κακόβουλες

Οι απογοητευμένοι, απογοητεύσαντες

Επιστρατεύεται η άμεση δημοκρατία

Η μια κοινωνική τάξη εκμεταλλεύεται την άλλη προς τα κάτω

Μια μετανεωτερική ψευτοπολιτική αντικαθιστά μια αριστερά πολιτική και φυσικά δυσφημίζεται

IV           Ένας ανορθόδοξος  “μετά”-λόγος

Ι. Εισαγωγή

Αφορμή για το παρακάτω κείμενο έγινε το βιβλίο του Robert Pfaller (2018)_[1] αλλά και ο  αυτονόητος επιβαλλόμενος τρόπος από την πολιτική «εξέλιξη» και οικονομικό απολυταρχισμό από την μια μεριά ενός πρότυπου γλωσσικής, σωματικής και πνευματικής έκφρασης στους χώρους των παραστάσεων δημόσιων και ιδιωτικών χώρων, και από την άλλη η λιτότητα και η φτώχεια, που αμφότερα συντελούνται σχεδόν με μια εμμένεια  βιασμού.

Τι έχουμε διεκδικήσει πάνω σε μια καθημερινή διάσταση ή απλά μας ‘εθελο-βιάζουν’ καθημερινά με μια μεταμοντέρνα πολιτισμική πολιτική με την αναίσχυντη στήριξη του νεοφιλελευθερισμού? Και τέλος στο δεύτερο τμήμα του άρθρου( εν καιρώ), γιατί μιλάμε πλέον για ανοχή αυτών των δύο?

 [Κάποιος, ένας, αυτός... και άλλες παρεμφερείς αόριστες αντωνυμίες], για να μην υπάρξει παρεξήγηση από ‘μετά-χειραφετημένους/ες’_[2], αναφέρονται σε άνθρωπο, για να μη γράφουμε  -ος/-α-/ο σχετίζοντας τον με το φύλο.] Και συνεχίζουμε. 

Είναι τα  συμπτώματα μιας πολιτικής, που τα νοιώθουμε πολλοί τόσο στο πετσί μας όσο και στη διάθεσή μας πάρα πολλές φορές,  και σήμερα προσπαθούμε να εντοπίσουμε μέσα από μια για μένα προσωπικά σημαντική αναζήτηση - για να  μπορέσω πάρω και επι τέλους τις αποστάσεις μου και να μη εθελοτυφλώ και για τη στάση πολλών συμπολιτών μου - , διαφόρων σημαντικών λόγων μιας εκκωφαντικής αποτυχίας του λεγόμενου «ανοικτού δημοκρατικού μπλοκ».  

 

 Ιδιαίτερα δε του κοινωνικό-πολιτικού μπλοκ της διαφαινόμενης πλέον νεοφιλελεύθερης ψευτοαριστεράς των Ευρωπαϊκών  κοινωνιών όσο αφορά την  ισότητα και το   δικαίωμα διαβίωσης αλλά και της ανηλικότητας με την οποία μετανεωτερικά αντιμετωπίζει την ισότητα  και την διαφορετικότητα σε πολλά θέματα, σαν μέσο για το σκοπό του νεοφιλελευθερισμού. 

Και εδώ είναι ένα θέμα για το ποιο υπάρχει αναπόδραστα μια αντιπαράθεση για το πως έχει μετατοπιστεί  η γνωστή σε μας τουλάχιστον γλωσσικά λέξη «ισότητα» εντός και μεταξύ των κοινωνικών ομάδων αλλά και τάξεων.

Σε αυτό το σημείο θέλει ο αρθρογράφος να υπογραμμίσει πόσο ευγνώμων είναι που μπόρεσε και είχε πρόσβαση μέσα και από την βιβλιογραφία του R. Pfaller σε πολλά άγνωστα κείμενα και δοκίμια, που δεν υπάρχουν στην Ελληνική γλώσσα σε σχέση με το αντικείμενο του άρθρου. Ολες οι βιβλιογραφικές πηγές δίονται στις αναφορές  και στο τέλος του κειμένου.

 IΙ.            Η βίαιη αποκτήνωση των συνθηκών επιβίωσης σαν αυτονόητος τρόπος

Έχουμε απορρυθμιστεί και οι ίδιοι σαν πολιτισμικά κοινωνικά όντα, για να δεχόμαστε, να ξεγελιόμαστε, να υποφέρουμε αυτές τις πολιτικές και να γυρίζουμε τη πλάτη, όταν βρεθούμε σε κατάσταση πίεσης, όχι όμως και ανάγκης. Στην ανάγκη που εκεί πρέπει να ενεργοποιηθεί ο ανθρώπινος παράγοντας- το στοιχείο του νοήμονος πολιτισμού μας, του κριτικού ορθολογισμού της διαλεκτικής - , εκεί γυρίζουμε το πρόσωπο προς το κράτος και του ζητάμε να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Βλέπε πρόσφατες κρίσεις.

Η σημερινή ασκούσα πολιτική μας έχει πάρει κάθε ή τουλάχιστον τη βασική επιδεξιότητα που έπρεπε να έχουμε σαν ενήλικα όντα, να διαχειριζόμαστε την καθημερινότητά μας και τα κοινωνικά μας προβλήματα. Περιμένουμε να μας πει η πολιτική πώς θα κάνουμε το επόμενο βήμα. Και όταν το κάνει το κράτος  αντιδρούμε σαν ανηλικα θεωρούντας οτι μας κηδεμονεί. Βλέπε σήμερα τους εναντιωθέντες στην ύπαρξη μιας σχεδόν πανδημικής κρίσης

 

Τουναντίον «η Αριστερά», που παλιότερα ήταν μια πολύ βαρυσήμαντη λέξη. Οι άνθρωποι τότε – οι αριστεροί- είχαν να υπερασπιστούν δικά τους ενδιαφέροντα και συμφέροντα και ήθελαν να κάνουν να ακουστεί η φωνή τους. Δεν περίμεναν να τους λύσει κανείς τα προβλήματά τους.[3] 

 

Έβγαιναν στους δρόμους και διεκδικούσαν. 

 

Εδώ σε αντιστοιχία της Ελληνικής πραγματικότητας από τη μεταπολίτευση και μετά με αποκορύφωμα την τελευταία κυβέρνηση στη χώρα μας που και αυτοαποκαλείται αριστερά, όλοι έχουν παραμείνει με ανοικτό το στόμα σαν έκφραση ενός αδιεξόδου: «Τι να κάνεις», «Λες να είναι ο καιρός», «Αισθάνομαι χωρίς δυνάμεις», «Έχω απογοητευτεί», «δεν ξέρω πως θα μου ξημερώσει», «Δεν τη παλεύω άλλο» κ.α.

Ποια είναι αυτά που θα μπορούσε ή πραγματώνει σήμερα, μια πολιτική και ποια είναι αυτά που μπορούμε εμείς οι πολίτες στα πλαίσια της κοινωνικής διαβίωσης να αναδείξουμε και ίσως και να λύσουμε. Που είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δυο αυτών πυλώνων? 

 

Τι θέλει ένας άνθρωπος? Να μπορεί και να αναγνωρίζει τις δυνατότητες του, να αντέχει ή να ξεπερνά τέτοιες καταστάσεις. 

 

Ποια θα πρέπει να είναι η θέση και η συμπεριφορά ενός έξυπνα σκεπτόμενου πολίτη εάν θέλει να ξεπεράσει τις θέσεις μιας εξωγενούς ψευδοπολιτικής για την ανάληψη των ιδίων, των δικών του ανησυχιών? Μια “Υπεργολαβία” δηλαδή, ή “ ‘the state’ or ‘the instituτions’ as sub contractor of the citizens”.

Εκτός του ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας που δεν είναι μια πραγματικότητα μόνο στη χώρα μας, έχει σπρώξει στη καταστροφή πλούσια σχετικά δυτικά κράτη, και εκατομμύρια άνθρωποι έχουν γκρεμιστεί στην ανεργία και στη φτώχεια, συντελείται τώρα και χρόνια σε όλη των Ευρώπη για να μη πάμε και μακριά: 

Ξαφνικά έχουμε συνέχεια εκτροχιασμούς τραίνων (σε άλλα κράτη και σπάνια σε μας καθώς έχουμε να δείξουμε μόνο μια κύρια γραμμή, στις άλλες γραμμές δεν κυκλοφορεί το τραίνο με πάνω από 40 χιλιόμετρα την ώρα ), τα ασφαλιστικά ταμεία έγιναν στόχος κερδοσκοπίας στα χρηματιστήρια, ιατρική περίθαλψη και παιδεία υπέπεσαν σε μια ανορθόδοξη και μη ορθολογική πίεση εμπορευματοποίησης, πολλές δουλειές και καθημερινές εργασίες μετατράπηκαν σε bullshit-Jobs, πρωτοβουλίες πολιτών έπεσαν θύματα παρακολούθησης μυστικών υπηρεσιών(εθνικών και ξένων), η επιφάνεια εργασίας στον υπολογιστή δεν είναι πλέον ασφαλής, ανθρώπινα βασικά δικαιώματα (όπως η κάλυψη και η διάθεση των αναγκών με νερό) έγινε αντικείμενο επιχειρηματικού διακανονισμού, δημοκρατικές ελευθερίες αυτοδιάθεσης έπεσαν θύματα των διεθνών ελεύθερων εμπορευματικών συμφωνιών, πανεπιστήμια έγιναν (για πολλούς και αλλού για λίγους) αγχωτικά, υπέρ-κανονικοποιημένα (ρυθμισμένα) εκπαιδευτικά ιδρύματα για ανθρώπους που επιτρέπεται να κάνουν μόνο αυτό που τους υπαγορεύουν οι ιεραρχικά προϊστάμενοι.

Με ένα αυτονόητο τρόπο πλέον συντελείται η φτωχοποίηση. 

Βλέπουμε καθημερινά να σπρωχνόμαστε με ένα αυτονόητο τρόπο σε ένα κόσμο φτώχειας και αδιεξόδου. Μήπως μας επέβαλλαν να τον ‘θεωρούμε’ αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και αυτό πλέον?

Σήμερα οι πολιτικές εναλλακτικές λύσεις που ισχυροποιούνται προς το παρόν φαίνεται να είναι δύο, και αυτό διαφάνηκε και μέσα από τις Αμερικάνικες Προεδρικές Εκλογές: 

α) Η συνέχεια μιας φιλελεύθερης αλλά και πολιτικής λιτότητας που σπρώχνει τον ίδιο τον πληθυσμό της χώρας όπως και τον πληθυσμό άλλων χωρών στη φτώχεια και εξαθλίωση αλλά καλυμμένη με μια σειρά δήθεν χειραφετημένων μικροπολιτικών αναφορικά με ευαίσθητα και μειονεκτούντα άτομα στα κοινωνικά στρώματα ή 

β) μια λίγο ή πολύ άκρα δεξιά πολιτική η οποία απολαυστικά και χυδαία δεν τα λαμβάνει υπόψη της όλα αυτά, αλλά αναδεικνύει δραστικά τις πραγματικές ή τις φανταστικά κατασκευασμένες έννοιες και ανησυχίες των ανθρώπων, περιορίζει ίσως λίγο την ελευθερία των διεθνών εμπορικών συναλλαγών αλλά συγχρόνως απορρυθμίζει τις χρηματοπιστωτικές αγορές, που ωφελούν τους υπερπλούσιους όπως και η προηγούμενη πολιτική.

Από την μια με αρχηγό τις ΗΠΑ οι σύμμαχοι βυθίζουν όλο και περισσότερο τον κόσμο σε πολέμους, αμφίβολους πολιτικούς ξεσηκωμούς και εμφυλίους κλπ., από την άλλη σπρώχνουν το υπόλοιπο μέρος του κόσμου που δήθεν ζει ειρηνικά (σε σχέση βεβαίως με τα τρομακτικά που έζησαν στον ΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο) στη λιτότητα και στη φτώχεια. 

Παραδόξως όμως διαφαίνεται τα τελευταία χρόνια πάρα πολύ ξεκάθαρα ότι το σύστημα μας υπογραμμίζει και ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και έκφρασης δια μέσου του λόγου. Βλέπε όμως παράλληλα και τη θέση των ΜΜΕ σε 180 χώρες το 2018 και πως αντιμετωπίζονται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις των κρατών.

“Προοδευτικό νεοφιλελευθερισμό”  ονομάζει η Nancy Fraser_[4] αυτή τη συνοδευτική νέα ιδεολογία .  Αυτός ο νεοφιλελευθερισμός συνδυάζει, ιδιαίτερα στον δήθεν ελεύθερο και ειρηνικό Δυτικό κόσμο, τα παραπάνω με  μια νέα ιδεολογία  ενός λεγόμενου καθαρού- όχι βρώμικου- και υποβαθμισμένου (χονδροειδώς υποτιμημένου) λόγου. Εδώ παρατηρείς μια ας πούμε «συμμαχία φαινομενικά προοδευτικών ζητημάτων/ μελημάτων και θεμάτων περί χειραφέτησης αλλά με μια στοχευμένη αυστηρή και σκληρή παγκόσμια εκμετάλλευση»_[5].

 Τι συμβαίνει όταν προειδοποιούμε τους ενήλικες πριν μιλήσουν για το πως θα το πουν, π.χ. για ποια ενήλικη γλώσσα θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν, για τα τυχών άστοχα αστεία που μπορεί να κάνουν, για αντικειμενική επιχειρηματολογία η οποία θα μπορούσε να κάνει τον απέναντί τους να πληγωθεί, για τυχών διαφωνίες, για το κάπνισμα, για ψηλοτάκουνα γυναικεία παπούτσια, φούστες και μπλούζες, «συνιστάται tenue décontracté και ουδέτερη φύλου πρόχειρη ενδυμασία, φυλετική(φύλο) περιγραφή επαγγελμάτων, γλώσσα σύμφωνα με το φύλο του καθενός μας, ίσως και τρίτη πόρτα τουαλέτας ή ακόμα και τη κατάργηση της δεύτερης, απαγόρευση των parfumes, περιφρονητικές λέξεις, και στοιχειώδεις χειρονομίες της ευγένειας όπως να κρατάς την πόρτα ανοικτή για τον επόμενο».[6]

Πολλές φορές ο υποτιθέμενος εμμαίνων σεξισμός στη συμπεριφορά  μας ὡς ἐπί τό πλεῖστον στη γλωσσική, δείχνει την ανηλικότητά μας και προπάντων αυτών που οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς και προωθούν την ανισότητα. 

Ο νεοφιλελευθερισμός ανακάλυψε ξαφνικά την ευαισθησία που υπάρχει σε άτομα και κοινωνικές ομάδες – και αυτό στη συνέχεια, θα δούμε ότι έχει ανακαλυφτεί σκόπιμα- και άρχισε να επιτίθεται στην καλή διάθεση και στη καλή ζωή – και δεν ομιλούμε εδώ για την καλή ζωή των μεσοαστών ή αστών αμιγώς- αλλά και άμεσα σε αυτούς που βρίσκονται σε αγώνα διαβίωσης μέχρι και επιβίωσης, χαρακτηρίζοντας τους ως κατώτερη τάξη ως κατώτερα ανήμπορα όντα που χρειάζονται βοήθεια από κάποιο υπέρτατο θεσμό. 

Και εδώ η μετανεωτερικότητα ενεργοποιείται σαν ιδεολογικός υποβολέας του νεοφιλελευθερισμού.   

Ενώ η  νεωτερικότητα (modern) στόχευε στην ισότητα η μετανεωτερικότητα (postmodern) διακρίνεται πλέον για τις πολιτικές της αναφορικά μόνο με ανισότητες, τις ταυτότητες και την ετερογένεια αυτών_[7]. 

Αυτό το βλέπουμε και στην πολιτική της λεγόμενης ελεύθερης Δύσης. Ενώ μέχρι τώρα, και εννοούμε μετά  τον ΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο το ενδιαφέρον της Δύσης ήταν είτε δημοκρατικά είτε με την στήριξη χουντικών και απολυταρχικών καθεστώτων να κυριαρχεί με την εθνική και διεθνή πολιτική κρατών επί των χωρών αυτών, τώρα πλέον τη Δύση δεν την ενδιαφέρει αυτό. Κατασκευάζει καταστάσεις και χώρες-κράτη (ναι!!!)  με αφανή κρατική λειτουργούσα υπόσταση, απλά να δώσει έναυσμα στους ιδιώτες να μπορούν να μπουν μέσα και να εκμεταλλευτούν οτιδήποτε μπορούν από αυτές τις χώρες._[8] 

Μήπως είναι και αυτό ενός άλλου είδους, μια μετα-αποικιοκρατία?

Δεν θα μπούμε αναλυτικότερα στις επιδράσεις του νεοφιλελευθερισμού στη κοινωνία των πολιτών. Θα παραμείνουμε όμως σε αυτό με το οποίο πραγματώνεται μέσα από την μετάβαση των πολιτών από μια κανονική well life σε μια περίοδο απόγνωσης και φτώχειας. 

 

Ο R. Pfaller[9] βλέπει τις Bourgeoises της Αγγλίας και της Γαλλίας τον 19ο αιώνα με τις νικήτριες επαναστάσεις τους, να φτιάχνουν ένα κόσμο σύμφωνα με το μοντέλο τους, να εκσυγχρονίζουν τους παραγωγικούς τρόπους αγαθών και υπηρεσιών αλλά θεωρώντας ότι 

 

a) είναι μια ιδιαίτερη κοινωνική τάξη και 

β) ότι είναι η εκπροσωπούμενη τάξη σε μια κοινωνία, αφήνουν ανοικτά σε όλους να δοκιμάσουν να ενσωματωθούν στην κοινωνική τους τάξη, και δεν αποκλείουν κανένα. 

 

«Ήταν ένα φορέας μιας νέας θετικής αντίληψής για την οργάνωση της ζωής και μιας ρωμαλέας νέας κοσμοθεωρίας».[10] Και καταλήγουν σε μια δική τους ηθική, κατασκευάζοντας ένα συγκεκριμένο τρόπο πολιτικής και δημοσιολογικής δημόσιας σφαίρας: ένα φόρουμ όπου οι συλλογικές ανησυχίες συζητιόνται και οι αποφάσεις προετοιμάζονταν αν δεν μπορούσαν να ληφθούν εκείνη τη στιγμή.

 

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε – μια μεγάλη ιστορική και γλωσσική παρεξήγηση- ότι 

 

ο αστός σε Ευρωπαϊκό επίπεδο εν αντιθέσει με αυτόν που θεωρούταν αστός στην Ελλάδα τουλάχιστο γλωσσικά, ήταν για μακρό χρονικό διάστημα ο κύριος αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας.[11] 

 

Και εδώ υπήρξε η αρχή της ισότητας, έστω και σαν όραμα, όταν θεωρούσαν ότι κάθε επιχείρημα στο φόρουμ αυτό θα έπρεπε να υπηρετούσε την αρχή της ισότητας για ολόκληρη τη κοινωνία χωρίς να υπολογίζεται η σπουδαιότητα ή σημαντικότητα των προσώπων. Ήταν σαφέστατο ότι θα άφηναν τα ιδιωτικά θέματά τους και τις προσωπικές τους προτιμήσεις πίσω από αυτά του συνόλου. Έτσι λοιπόν τονίζεται η ανωνυμία αλλά, προσαρμοσμένη με

 

 εκλεπτυσμένους τρόπους συμπεριφοράς και που αυτό οδήγησε στο λεγόμενο «City and Civility», ένα είδος ευγενικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων χωρίς να βρίσκεσαι ο ένας κοντά στον άλλο. 

 

Μήπως πρέπει, ίσως, να το συνειδητοποιήσουμε, ότι μας λείπουν τέτοιες στάλες αυθεντικής συμπεριφοράς(οχι ναρκισσιστικά όπως άρρωστα σήμερα βλέπουμε να πραγματώνεται το αυθεντικό), χωρίς να το θεωρούν κάποια (ουδέτερα όντα) σεξιστικό, ότι και να είναι αυτό, ξένο προς ερωτισμό, σεξ και διάκριση κλπ.? Ίσως να το θεωρήσουμε σαν ένα τρίτο αόρατο πρόσωπο αυτή την ευγένεια. 

 

Η μετανεωτερικότητα δεν μπορούσε να χειριστεί το νεοφιλελεύθερο πολιτικό της δόγμα ευρέως, λόγω των αξιών της ισότητας που αναγκαστικά στα πλαίσια της αυτοδημιουργίας της ακολούθησε, και ανακάλυψε το political correctness (πολιτική ορθότητα) για να διαφοροποιηθεί κατ’ αρχήν γλωσσικά από την νεωτερικότητα, και στο επόμενο στάδιο και κοινωνικά. Γιατί μέχρι πρότινος, δηλαδή μέχρι και τέλη του 80’ έβλεπες στον ορίζοντα τον πήχη της ισότητας και ξαφνικά εξαφανίζεται με το που εγκαταλείπεται ο Κεϋνσιανισμός, αγκυροβολείται το καράβι με τη μετανεωτερική πολιτική με μια αλυσίδα του οικονομικού της φερέφωνου, τον νεοφιλελευθερισμό?

 

 Μια σταυροφορία. Και αλλάζουμε υποκείμενο, η υπόσχεση της γιαγιάς νεωτερικότητας για ισότητα ξεπουλήθηκε από τα εγγόνια της μετανεωτερικότητας καθώς ξεπήδησαν στο παγκόσμιο κοινωνικό γίγνεσθαι ηγεμονίες προπάντων χρηματοπιστωτικές και με ένα «αέναο» επενδυτικό κεφάλαιο και άγνωστους ιππότες τραπεζοσταυροφοριών.

Και αυτό ήταν επόμενο να συμβεί αφού η ψαλίδα των εισοδημάτων όλο και μεγάλωνε. Οι πολιτικές έπρεπε να βρουν με άλλοθι, ένα τρόπο να εγκαταλείψουν αυτή πλέον την σκόπιμα δημιουργούμενη ουτοπία της νεωτερικότητας. Ο στόχος της λεγόμενης ισότητας μετατέθηκε στον τομέα του πολιτισμού με την πλατιά  του έννοια. Well done! What’s up?

Και έτσι αντί για ισότητα φύλλων και κοινωνικών ομάδων όπως και για κατασκευή παιδικών σταθμών και οίκων ευγηρίας , γεννήθηκε η προπαγάνδα του διαφορετικού δικαιώματος για τη διαφορετικότητα που είναι και το τέλος των πολιτικών ισότητας, και αυτό τόσο σε επίπεδο ταυτότητας όσο και επίπεδο γλωσσικό. _[12]

 

ΙΙΙ. Ποια είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά  και φλέγοντα σημεία έκφρασης της μεταμοντέρνας πολιτικής τόσο σε συντηρητικές όσο και σε προοδευτικές και εκσυγχρονιστικές «αριστερές» κυβερνήσεις, με τις ευλογίες του νεοφιλελευθερισμού?

Οι εξαιρέσεις καθορίζουν τους κανόνες.     

Και θα αναφερθούμε σε κάτι πολύ κοντινό μας σαν παράδειγμα για να καταλήξουμε  a priori σε αυτό το συμπέρασμα. Στα πλαίσια της πολιτικής της λιτότητας και των προαπαιτούμενων της ΤΡΟΙΚΑ υπήρχαν διάφοροι νόμοι του υπουργείου οικονομικών για ρύθμιση εκκρεμοτήτων απέναντι σε δημόσιο και τράπεζες για τους ίσως άτυχους ελευθέρους επαγγελματίες και επιχειρηματίες, που σήμερα ακόμα είναι ανασφάλιστοι δεν έχουν δικαίωμα κατοχής λογαριασμού τραπέζης κλπ. κλπ. Υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα πολλοί, πάρα πολλοί. Ποσοστιαία όμως, μόνο οι 5-7 στους 100 μπόρεσαν και εντάχθηκαν σε ρύθμιση. Οι υπόλοιποι είναι πάνω στο σύρμα της καταστροφής πλέον.

Η μεταμοντέρνα νεοφιλελεύθερη κοινωνία, δηλαδή η κοινωνία μας δεν στηρίζει -μεταφορικά- του φτωχούς και φτωχότερους (ασθενείς και ασθενέστερους κοινωνικοοικονομικά)που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αλλά στηρίζει κάποιες εξαιρέσεις για να μπορέσει έτσι άφοβα και χωρίς ενοχές να αφήσει όλους τους άλλους να καταστραφούν. Στις δυτικές κοινωνίες και ιδιαίτερα στις χώρες με ισχυρό κοινωνικό κράτος από τα τέλη του 1990 έχει ξεσπάσει μια φωτιά, 

του λεγόμενου «θυματοανταγωνισμού». Για να μπορείς να ενταχθείς σε πρόγραμμα κοινωνικών παροχών πρέπει να είσαι ο πρώτος φτωχότερος, ούτε καν δεύτερος._[13] 

 

Οι καλώς εννοούμενες λέξεις  εκλαμβάνονται πλέον σαν κακόβουλες.   

Το ίδιο συμβαίνει και στο επίπεδο της γλώσσας. Φανατικά πλέον απαιτείται μία γλώσσα ουδέτερη φύλλου -σαν να είναι αυτό το πρόβλημα της κοινωνίας σήμερα-, αλλά δεν έχει πρόταση το κατεστημένο πως θα ονομάζεται στην Αγγλική μετά  π.χ. ο Ombudsman ή ο Leader ή Physical Therapist , Mobile Developer να μπορεί να προφέρεται και να γράφεται επίσης με κάποιο εύκολο τρόπο. 

Ο Jaqcues Lacan_[14] τόνισε ότι η αντικατάσταση μιας γλωσσολογικής ουσιώδους ερμηνείας μέσω μιας άλλης παράγει πάντα ένα τρίτο όνομα. Το τρίτο όνομα συνήθως χαρακτηρίζει το παλιό όνομα, την πράξη αντικατάστασης αλλά και το μέχρι πρότινος χαρακτηριζόμενο.  Το συνήθως μικρό ομιλητικό διάλειμμα πριν να ξεστομισθεί  η νέα λέξη προδίδει το χαρακτηριστικό αυτής της προσπάθειας κάλυψης_[15], σωτηρίας ή  λεκτικής απόσβεσης ας πούμε.

 

Η ‘μη μου άπτου’, η υπερβολικά υποβαθμισμένη άνευ χαρακτηριστικών συναισθημάτων ομιλία, 

 

είναι  ένα,  ίσως και το πολιτικό σύμπτωμα της αποτυχίας της οικονομικής πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών. Υπάρχουν προβλήματα που θα έπρεπε να είχαν αντιμετωπιστεί στα πλαίσια  της οικονομίας, αλλά τα μετέθεσαν στον  τομέα του πολιτισμού και προσπάθησαν να τα διαχειριστούν εκεί, γιατί εκεί θα μπορέσουν να έχουν το άλλοθι. Και ακούμε σε μικρές κοινωνίες π.χ. από την αντιδήμαρχο Πολιτισμού Θεσσαλονίκης σε ΔΣ: ”Δεν θα κατεβάσουμε την ποιότητα των Δημητρίων για να έρθει περισσότερος κόσμος” (υπάρχει μαγνητοφωνημένη ομιλία της από τον Αύγουστο2017  όποιος τη θέλει μπορώ να του τη διαθέσω).   

Αλλά αν συμβαίνει αυτό, τότε δεν λύνουμε μόνο τα προβλήματα, παράγουμε ακόμη επιπλέον και νέα. Και έτσι οι άνθρωποι  

αποσπώνται  με την προσοχή τους από τα ενδιαφέροντά τους και σπρώχνονται προς την ευαισθησία τους και μόνο. 

Έτσι αδυνατούν να αντιληφθούν τα σημαντικότερα συμφέροντά για αυτούς και να συνδεθούν με άλλους, ανεξάρτητα από την ταυτότητα ή την ευαισθησία τους. Η προπαγάνδα της λεγόμενης ευαισθησίας καταφέρνει το αντίθετο της αλληλεγγύης, διαχωρίζει και πάλι και εξαιρεί άτομα και ομάδες. Αλλά και καταστρέφει τον δημόσιο χώρο. Επειδή, όπου κυριαρχεί, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με άλλους σε σχέση με το άτομο το οποίο δεν παρευρίσκεται. Για παράδειγμα, οι Βρετανοί φοιτητές δεν λένε πια "Διαφωνώ" αλλά απλώς λένε "Αυτό που λέτε με πληγώνει".» [Η αυτό που ακούμε τελευταία: "Δεν είναι ψεύτης. Δεν λέει απλά την αλήθεια". Εδώ σταματάει κάθε λόγος που έχει σχέση  και ακούγεται από ένα  λογικά σκεπτόμενο, και πολιτικά ικανό άτομο.]  «…Αυτό είναι ένα τέλειο και χαρακτηριστικό αποτέλεσμα του νεοφιλελευθερισμού.»

Εάν η εμφάνισή μας είναι ένας στόχος αναφοράς  για την χειραφέτηση εντός της κοινωνίας, π.χ. για την επαγγελματική χειραφέτηση των γυναικών και το πως θα ονομάζονται και γι’ αυτό το οποίο αγωνίζονται, τότε πως θα ονομάζαμε την επιθυμία από «Μαύρες» ή «Αφρικάνες» (ή όπως αλλιώς θέλουν να ονομάζονται) εάν επιθυμούσαν να  είναι «Αόρατες» όσο αφορά αυτό το θέμα? Και εδώ φαίνεται άλλη μια αποτυχία του μεταμοντερνισμού. 

Εάν ο στόχος είναι η ξεκάθαρη ορατότητα του φύλου στην καθημερινότητα μας, τότε ας κάνουμε και μια τρίτη πόρτα τουαλέτας,  ας ονομάσουμε προφεσορίνα αντί κυρία προφέσορα, Δρ.ισα , Prof.in, Prof.x. Από την άλλη εάν θα πρέπει να εξαφανιστούν και οι διακρίσεις φύλων τότε να εξαφανιστεί η δεύτερη πόρτα τουαλέτας, στους παιδικούς σταθμούς σε δημόσιους χώρους να μην αναγράφεται πάνω στη πόρτα “αυτός” , “αυτή” ,“άνδρας”, “γυναίκα” αλλά “αυτό” [βλέπε  Dinsmore. Emily.,http://www.spiked-online.com/newsite/article/the-10-maddest-things-done-by-students-this-year/19141#.Wt2MeojFLIU.[“Earlier this month, Oxford was in the headlines again when it was claimed that students had been told not to utter ‘he’ or ‘she’ when referring to their peers and to opt for the gender-neutral ‘ze’. The Oxford University Students’ Union denied that ‘ze’ was now mandatory, but only because doing so would offend trans students who wanted to be referred to as ‘he’ or ‘she’. The union nevertheless encourages all students, academics and speakers to state their pronouns in class and on campus. Just picture a professor with a beard having to say: ‘Hello, I am male.’” Τελευταία πρόσβαση μου 16/4/2018 ].

Και αν το πάμε παραπέρα. Αναφορικά με το πρόβλημα της ονομασίας “Τσιγγάνοι”, που σε κοιτάζουν λοξά οι του πολιτισμού και της τέχνης - οι αριστεροί φυσικά- όταν πεις τη λέξη, και όχι Sinti και Roma. Προφανώς αυτοί – οι θεωρούντες ότι είναι αριστεροί προοδευτικοί απεγκλωβισμένοι και απελευθερωμένοι-  γνωρίζουν και χρησιμοποιούν διαφοροποιημένα τις δύο αυτές λέξεις κατέχοντας την πληροφορία γεωγραφικής προέλευσης για να τους ονομάσουν Roma ή Sinti. Και ποιος γνωρίζει (και ο συντάξας απόλυτη άγνοια είχε), ότι στη Τσεχία υπάρχουν κάποιες εθνότητες που λένε ότι “εμείς δεν θέλουμε να ονομαζόμαστε ούτε Sinti ούτε Roma αλλά Cikán (Τσιγγάνος)? [https://is.muni.cz/el/1421/jaro2016/ETMB81/?info=1 μεταφρασμένο από R. Pfaller]. Και ποιοι είναι οι Sinti και γιατι όχι Roma . Ούτε και εδώ τελικά καταφέρνουμε κάτι σχετικά με την ισότητα.

Οι διαχειριστές “της άμβλυνσης των  ανισοτήτων” αντικαθιστούν τα θύματα.

40 χρόνια στήριξης και προώθησης της αύξησης των ποσοστών των εργαζόμενων γυναικών στην οικονομία και στην κοινωνία έχουν καταφέρει μόνο τα πολύ υψηλότερα ποσοστά γυναικών μόνο σε τομείς όπως τέχνη, πολιτισμό και ψυχοθεραπευτικά επαγγέλματα, και που σίγουρα απαιτούν λιγότερες ώρες εργασίας από ότι ένας αρχιτέκτονας ή ένας γιατρός, καθώς σίγουρα οι γυναίκες επιβαρύνονται με περισσότερες εργασίες στην καθημερινότητά τους, συνήθως και ανάλογα το εξελικτικό επίπεδο της κοινωνίας. 

 Από την άλλη βλέπεις ένα παράδοξο: Στο επάγγελμα του ιατρού η ποσόστοση γυναικών σε δημόσια νοσοκομεία και δημόσιες θέσεις είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή στην ελεύθερη αγορά! Αυτό φαίνεται προέρχεται από την προσπάθεια να ελαχιστοποιήσουν ένα ρίσκο της καθημερινότητας- ένα λιγότερο- όσο αφορά την επαγγελματική τους καριέρα και ενασχόληση.

Εδώ  η οικονομική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού έχει συμπληρωματική σε μικροεπίπεδο στρατηγική. Εδώ στηρίζει και προωθεί εντός ομάδων κάποιους  συγκεκριμένους, όχι ολόκληρη την ομάδα που θέλει να φέρει σε επίπεδο ισότητας. Δηλαδή στηρίζει κάποιους εκπρόσωπους, αντιπρόσωπους της κοινωνικής  ή επαγγελματικής ομάδας και σιωπά για το υπόλοιπο  μείζον ποσοστό.  Προς τα έξω φαίνεται όμως ότι ασχολείται με την ισότητα των φύλων.

Στο βωμό της υπάρχουσας ανισότητας δημιουργούν μια κάστα αρμοδίων(το παλιό σοβιετικό σύστημα και στην Ελλάδα το νέο που μας έχει κάτσει στο σβέρκο), οι οποίοι στο όνομα των μειονοτήτων, βλέπε Δημόσιες υπηρεσίες Πανεπιστήμια κλπ. κλπ.  εισπράττουν ή εισέπρατταν υπέρ του μέσου όρου μισθούς και το μοναδικό που καταφέρνουν είναι να σταθεροποιήσουν τις υπάρχουσες και να διασφαλίσουν αναπτυσσόμενες ανισότητες.  Και όπως γνωρίζουμε εκεί που διαφοροποιούνται άνισα τα εισοδήματα αυξάνεται η ανισότητα και ενδυναμώνουν οι αγώνες διανομής  εισοδημάτων. Και βέβαια για να λειτουργήσει ένα τέτοιο σύστημα χρειάζεται συνεργάτες που μπορεί να μην έχουν επιδεξιότητες τέτοιες για να έχουν μια τέτοια θέση αλλά «στηρίζουν». 

Ακόμα και στα πανεπιστήμια εκεί που ζητούν γυναίκες ερευνήτριες ασχολούνται κατά κόρον με το θέμα τον γυναικών και αφήνουν τα άλλα θέματα στο περιθώριο. Έτσι καταφέρνουν να διασπαστεί η κοινωνία πολλάκις. Τόσο η αλληλεγγύη -μη συγχέεται με αυτή που έχει διεισδύσει στη κοινωνία μέσω προγραμμάτων από την κυβέρνηση και της λεγόμενης άμεσης δημοκρατίας για να ηρεμήσει τα πνεύματα-  όσο και η συναίνεση μεταξύ τους παρεμποδίζονται.

 Ενα ακραίο παράδειγμα (δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει στα ελληνικά πανεπιστήμια) αφορά τους σταθμούς ψυχικής υγείας και κοινωνικής ισότητας  για του φοιτητές στα πανεπιστήμια.  Σύμφωνα με τον Furedi [2016: βλέπε υποσημείωση 26 σ. 39 και 47] συνηθίζεται πλέον να λειτουργεί το ”σύστημα  ‘self-fulfilling prophecies’ και αντί να μειώνονται τα κρούσματα στους φοιτητές να αυξάνονται.” Ένα είναι ξεκάθαρο: Εάν οι εντεταλμένοι των επιτροπών, που είναι υπεύθυνοι για την κατάργηση συγκεκριμένων καταστάσεων μειονεκτούντων ατόμων ή ομάδων αλλά και κρουσμάτων συγκρούσεων και παθογένειας εντός του πανεπιστημίου, κρατούν τη θέση τους όσο υπάρχουν τέτοια προβλήματα, θα μπορούν να είναι εξύπνοι αρκετά να μη κάνουν ποτέ τις σωστές προστάσεις βελτίωσης (αυτό το πρόβλημα στην αρχαία Κίνα το καταπολεμούσαν διαφορετικά: Οι γιατροί εκεί πληρωνόντουσαν όσο οι ασθενείς γινόντουσαν καλά!).

Οι απογοητευμένοι, οι απογοητεύσαντες.  

Από τις εκλογές των τελευταίων ετών στη χώρα μας και ήταν αν ενθυμούμαι καλώς 2 μέσα σε 3 χρόνια  αλλά και από κομματική ενσωμάτωση του λαού τα τελευταία χρόνια ενός λεγόμενου πανσοσιαλιστικού κινήματος, μπορεί να βγάλει συμπεράσματα για το πως αντιμετώπισε το αριστερό milieu τόσο τα εσωτερικά όσο και τα εξωτερικά προβλήματα, και ιδιαίτερα αργότερα σε μία περίοδο, που απαιτούσε άκρα συλλογικότητα και κοινές αποφάσεις στη πολιτειακή βάση της κοινωνίας. Πολλοί θα προτάξουν – όπως συνήθως όπως του βολεύει- ότι οι πολίτες ήταν και είναι αδιάφοροι. Προφανώς και συνέβει αυτό,

1. εάν δεν χτίσεις μια σχέση εμπιστοσύνης με την πολιτειακή βάση – και είναι αυτό που τονίζουμε συνέχεια, η απουσία  του συνδυασμού μιας  κυβερνησιμότητας  και πολιτικής αγωγής-  και

2. όταν υποσκάπτεις  με κομματικούς μηχανισμούς και μέσα, αλλά και χωρίς πολιτική ιδεολογία όλα τα κινήματα και τις πρωτοβουλίες στην ίδια σου την πολιτειακή βάση(alias αυτοκτονία του δημοκρατικού πολιτεύματος μέσω του κράτους) με την υπόσχεση «ψήφισε μας και εμείς θα σου τα λύσουμε όλα τα θέματα σου με τη δεξιά…»._[16]

Το φάντασμα της Αριστεράς στην Ελλάδα η Δεξιά,- την οποία αποκαλούν λανθασμένα και ιστορικά επιβεβλημένα [Παναγιώτης Κονδύλης],  και αστική τάξη-  όχι η άκρα Δεξιά ούτε η λιτότητα ούτε η εξάρτηση της διαβίωσης του λαού από την παραγωγή άλλων λαών στο εξωτερικό(εισαγωγές), ούτε η υπάρχουσα και επόμενη λανθάνουσα φτώχεια!

 

Τι συμβαίνει και με τις αριστερές κυβερνήσεις μας αλλά και με τις λεγόμενες σοσιαλοδημοκρατικές ?

 
a)      Η εκπληκτική άγνοια κι αδιαφορία (αυτά τα δυο  συνήθως αλληλοσυμπληρώνονται στην έννοια) για το πολύ σοβαρό θέμα της νεοφιλελεύθερης απελευθέρωσης του παγκόσμιου εμπορίου, παρά μόνο μετά που δοθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση το OK π.χ. για την CETA ας μη μιλήσουμε για την σύμβαση  της TTIP.  Και βεβαίως με δυο τρείς ολιγόσειρες προτάσεις σε δελτίο τύπου και αυτό από το Ευρωκοινοβούλιο,  σαν αντίδραση και τίποτε άλλο.  

 
b)     Τα σοβαρά  ελλείμματα  των υποτιθέμενων αριστερών όσο αφορά τη κουλτούρα και τον πολιτισμό στη συνομιλία και στην αντιπαράθεση λόγου, όπου δεν άντεχαν και δεν αντέχουν ακόμα μύγα στο σπαθί τους και απλά χειρίζονται τον όλο πλέον αυτοπροσδιορισμό τους με «ψευτοαριστερή πολιτική συμβόλων». Και εάν τους θίξεις νεοφιλελεύθερες πρακτικές εκσυγχρονιστών, σου λένε : «βεβαίως  και να γίνει έτσι αν είναι να βρει χρήματα» για να δώσει ώθηση στην οικονομία  π.χ. μιας πόλης  από ιδιώτες επενδυτές για διαμόρφωση και εμπλουτισμό του δημόσιου χώρου, χωρίς  να έχουν ξεκαθάρισμα της δομικής λειτουργίας και της φέρουσας ικανότητα του δημόσιου χώρου.
 

c)      Η χρεωκοπημένη πολιτική μειονοτήτων και ταυτοτήτων όλα αυτά τα χρόνια, καθώς εκτός από καταγγελτισμό δεν υπήρξε απολύτως τίποτε, άλλο που να προσφέρει ενναλακτικές για τους μειονεκτούντες. 

 

Όμως προσπάθησαν – και τα κατάφεραν- να καλύψουν θεσμικές υπηρεσιακές θέσεις με αντικείμενο τις μειονότητες με τους ίδιους και αργότερα στις ίδιες θέσεις με δικά τους παιδιά, γιατί τα χρήματα της ΕΕ για συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα ήταν αρκετά! 

 

 

Ανεξάρτητα από αυτά, πολλοί από τους ανήκοντες στις μειονότητες δεν εμπιστεύονται πλέον τις ικανότητες και τη βούληση των νεοφιλελεύθερων αριστερών. Μα δεν υπάρχει και αποκτημένη ισότητα πλέον, γιατί δεν ακολουθούν καμία πολιτική ισότητας. Ergo, αν δεν ακολουθείς πολιτικές εξυγίανσης και ισότητας, οι ανισότητες θα αυξάνονται. Είναι νομοτελειακό. Και η παθητική θέση απέναντι στην ισότητα την αυξάνει καθώς ευνοείται από την υπάρχουσα διαφορετικότητα, και έτσι η αριστερά και γι’ αυτό το λόγο στο μέλλον θα χάσει το παιγνίδι της – το οποίο πολιτικό παιγνίδι κυβέρνησης το μαθαίνει σήμερα στη πλάτη μας- και θα εξαφανιστεί ίσως και από αυτούς, που αδιακρίτως και σκανδαλωδώς βλέπουν στην ανισότητα μια κοινωνική προοπτική, και εννοούμε την άκρα δεξιά.
 

Επιστρατεύεται η άμεση δημοκρατία. 

 
Αναφερόμαστε σύντομα και σε ένα άλλο εργαλείο της μεταμοντέρνας πολιτικής. Σε αρκετές χώρες όπως και στην δική μας, η λεγόμενη άμεση δημοκρατία, επιβεβαιώνει ο Στίβεν Λεβίτσκι[17] , επιστρατεύεται κατά κόρον για την υπονόμευση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και την αποδυνάμωση των θεσμών που εμποδίζουν τον αυταρχικό ηγέτη. Καμία χώρα δεν φαίνεται να είναι ασφαλής και καμία κοινωνία απόλυτα θωρακισμένη, ακόμα και στον σκληρό πυρήνα της Δύσης. Ο Λεβίτσκι υπογραμμίζει τις ευθύνες των πολιτών και την απόλυτη ανάγκη επαγρύπνησής τους για την προστασία της ουσίας, της ποιότητας ακόμη και της υπόστασης της δημοκρατίας.

Όμως από την άλλη σε ημιανεπτυγμένες πολιτικά χώρες χρησιμοποιεί η πολιτική τις π.χ. επιχειρηματικές δραστηριότητες με βάση την άμεση δημοκρατία στις αποφάσεις τους, για να διασπάσει τυχόν κοινωνικό δυναμικό πολιτικής αντίστασης και ανυπακοής.

Βλέπε επίσης τηn κάστα που υποστηρίζει την άμεση δημοκρατία και τις λεγόμενες κοινωνικές επιχειρήσεις με ότι αυτό ιδεολογικά συνεπάγεται και τον τρόπο με τον οποίο πραγματικά λειτουργούν όλες αυτές ή οι περισσότερες από αυτές. Και πόσο κοντά ήταν τα άτομα πριν ξεκινήσουν μια προσπάθεια κοινωνικής επιχείρησης και πόσο κοντά είναι ένα χρόνο μετά το στήσιμο του εγχειρήματος: ή έχουν αποχωρήσει οι περισσότεροι ή έχουν διαρκώς συγκρούσεις ή έχει μείνει ένας μικρός πυρήνας ο οποίος ιδιοτελώς πλέον κατάλαβε τι οικονομικά και μόνο πλεονεκτήματα μπορεί να έχει τώρα που είναι λίγοι. Η ιδεολογία στις περισσότερες περιπτώσεις έχει κάνει φτερά. Ο κοινωνικός διαχωρισμός είναι δεδομένος.  

Εάν θέλουμε να δημιουργήσουμε ή ακόμα και να διατηρήσουμε μια ανοικτή, ισότιμη και δημοκρατική κοινωνία πρέπει να κατανοήσουμε ότι αυτό προϋποθέτει την  ύπαρξη τομέων, που για το καλό της ισοτιμίας της συμμετοχικής φωνής  θα πρέπει να λειτουργούν στη βάση και μιας exklusivity. O Niklas Luhmann(1989) σύμφωνα  με τον R. Pfaller(2018) τονίζει ότι η μοντέρνα υποκειμενικότητα και ατομικότητα υπήρξαν μόνο μετά την άρση παραδοσιακών μορφών κοινωνίας σαν  “exclusion individuality”. [Bλέπε επίσης και : Christiane Kranich, Zur Aktualität der Subjektivität in der Moderne - Zu: Geschichte und Vorgeschichte der modernen, Subjektivität, herausgegeben von R. L. Fetz, R. Hagenbüchle, P. Schulz, Berlin/New York: Walter de Gruyter, 1998. (Σχετικά με τη σημασία της υποκειμενικότητας στη σύγχρονη εποχή).  Ένταξη στη κυριολεξία σημαίνει περιβάλλω κάτι με κάτι άλλο. Κυριολεκτικά είναι το αντίθετο του ανοικτού της ανοικτής κοινωνίας_[30].

Μια ανθρωπιστική κοινωνία αντί να στοχεύει στην ένταξη θα πρέπει να  οραματίζεται σε μια άλλη κατευθυντήρια γραμμή: Όλα τα μέλη της να έχουν ένα ευπρεπή βίο π.χ. μέσω ενός βασικού εισοδήματος που δεν θα σχετίζεται με την εργασία . Για να γίνει αυτό, η κοινωνία θα πρέπει να αποποιηθεί την ένταξη και να γίνει πιο ανοικτή έτσι ώστε χωρίς ένταξη και ενσωμάτωση σε ταυτοποιήσιμες και χαρακτηρισμένες κοινωνικές ομάδες,

A.  να επιτρέψει την πολιτισμική και πολιτική συμμετοχή τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι αλλά και
B.  να μπορούν να απολαμβάνουν και την κοινωνική αλληλεγγύη χωρίς φόβο και τρομοκρατία.[31]

Όσες υπηρεσίες και να λειτουργήσει  και όσα μέτρα να αναπτύξει μια κοινωνία για να κάνει ικανή συνθήκη πρόσβασης πολλών ανθρώπων σε όλους τους τομείς,  πάντα θα υπάρχουν εξαιρέσεις για τους ίδιους και για περιόδους της ζωής τους. 

Ένα παράδειγμα  θα μπορούσε να ήταν η εξέλιξη των κινηματογραφιών ταινιών. Συγκρίνετε τα έργα του ‘60 ‘70 ‘80 με τις ταινίες του ‘90 και ’10 του 21 αιώνα. Θα δείτε ότι με το χρόνια οι ταινίες γυρίζονταν για να συμπεριλαμβάνουν και νεαρούς ανθρώπους τόσο σαν επισκέπτες όσο και σαν πελάτες κάτω των 16. Έτσι  ναι με οι ταινίες πληρούν την αξίωμα της «ένταξης» περισσότερων ατόμων όμως οι ταινίες γίνονται βαρετές και κάποια στιγμή και οι ενήλικες δεν ενδιαφέρονται πλέον ούτε για ταινίες ενηλίκων. Δεύτερο παράδειγμα το πως χειρίζεται ο μεταμοντερνισμός το αξίωμα «ένταξη». ΦΙΦΑ 2017, διαφθορά οικονομικά και θεσμικά λειτουργικά σκάνδαλα κλπ. όπως γνωρίζουμε όλοι. Υπάρχει, λέει,  και μια επιτροπή ηθικής. Όταν η επιτροπή ήταν λίγο πριν βγάλει στην επιφάνεια σκάνδαλα των ηγετών της ΦΙΦΑ αποφάσισαν και άλλαξαν τα 3 μέλη της επιτροπής_[32] λέγοντας ότι “[βρε παιδιά ντροπή… ]  θα πρέπει να συσταθεί μια επιτροπή η οποία να καλύπτεται και σε σχέση με γεωγραφική ισότητα προέλευσης και φυλετική ποικιλομορφία”.  Μόλις κάπου, όπου υπάρχουν λεγόμενες προϋποθέσεις ισότητας οι δυνατοί αισθάνονται ότι κινδυνεύουν, τότε ξαφνικά καλύπτονται πίσω από μια  μεταμοντερνιστική φωνή  για περισσότερη «ποικιλομορφία» και «ένταξη».

Και μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι οι ορισμοί ποικιλομορφία, πλουραλισμός και ένταξη ξεκίνησαν να εμφανίζονται όταν διαφάνηκε ξεκάθαρα ότι υπάρχουν 

α) κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες και τείνουν προς αύξηση, αλλά και 

β)  ότι συντελείται μια εκδούλευση της λεγόμενης νομιμοποιημένης πολιτικής συνοδευόμενη από ανικανότητα λειτουργίας και αυτοελέγχου απέναντι στα επιχειρηματικά ενδιαφέροντα κάποιων ομίλων._[33]

Γιατί δεν έχει ζυμωθεί μέχρι σήμερα ένας κριτικός αντί-κοινωνικός πόλος στα πανεπιστήμια που να προστατεύει τεκμηριωμένα το σύνταγμα και την ελάχιστη καθημερινή ελευθερία των πολιτών που τους έχει απομείνει. Γιατί δίπλα στις ακρίδες του νεοφιλελευθερισμού και τους ολιγάρχες «έχει γεμίσει η πανεπιστημιακή κοινότητα μιμόζες_[34,][35]».   

Η μέχρι σήμερα εμπειρία και το βίωμά μας με τους κοινωνικά  και οικονομικά ασθενείς και μειονεκτούντες, με τις μειονότητες και τους διαφορετικούς είναι οτι η απολυτοποίηση και η παρείσακτη πολιτική ένταξης είναι τόσο αριστερή, όσο αριστερές είναι και οι ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικών και δημόσιων αγαθών, η  απραξία απέναντι στη φοροδιαφυγή μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, η διαφυγή κεφαλαίων, οι δραστικές περικοπές στους τομείς, πρόνοιας, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και παιδείας.

 IV  Ένας ανορθόδοξος  “μετά”-λόγος

Έχουμε την εντύπωση ότι βρισκόμαστε μέσα σε μια παράσταση τραγωδίας, τουλάχιστον όσο αφορά τη χώρα στην οποία ζούμε, ένα κομμάτι Ελληνικού δράματος. Όμως δεν γνωρίζουμε εάν είμαστε οι ηθοποιοί ή οι επισκέπτες της παράστασης. Όμως πάλι, η παράσταση διαρκεί πολύ γιατί πάμε και ξαναπάμε και ξαναπάμε στο ίδιο «έργον», χρόνια τώρα. Δεν μπορεί να είμαστε μόνο επισκέπτες.

Έχουμε μπλέξει την ύπαρξη μας  με την κοινωνική πολιτική πραγματικότητα και δεν νοούμε να τις διαχωρίσουμε? Αδυνατούμε πλέον να διακρίνουμε την αισθητική της αλήθειας, του αληθινού για εμάς και για την συλλογική μας ευθύνη. Η τραγωδία μας γίνεται στο τέλος προς όφελος των πολιτικών ‘μας’, δική τους ραψωδία και έτσι επιβιώνουν και ζουν  από τα λάθη τους. Είναι σαν τα σαρκοφάγα φυτά. Έχουν και αυτά το ρόλο τους στο βασίλειο της βιοποικιλότητας, εδώ της πολυπολιτισμικότητας.

Και τώρα στο πραγματικό χρόνο. Χρόνια τώρα  εθελοτυφλούμε μπροστά στα γεγονότα ή τα αντιμετωπίζουμε με οπορτουνισμό.  «Η ενηλικίωση είναι η μοναδική ευκαιρία της [θεσμικής-πολιτικής] Αριστεράς  να μπορέσει απομακρυνθεί από το μονοπάτι της εξαφάνισης» [36] στο οποίο βρίσκεται. 

Οι αριστεροί πολίτες θα υπάρχουν και χωρίς την αριστερά και θα είναι αυτοί που σκέφτονται και πράττουν ανιδιοτελώς, δίκαια και πάνω στις ράγες ενός μαρξιστικού κριτικού ορθολογικού στοχασμού και θα πρέπει να εντείνουν την κριτική τους από αριστερά. Και φτάνουμε στο σημείο εκείνο που υπέθεσα ότι θα φτάσουμε κάποια στιγμή, στην Ελλάδα ? Δεν το γνωρίζω. Όμως ίσως είναι η μοναδική ευκαιρία για την Ευρωπαϊκή αστική τάξη της Ελλάδας[37] και μόνο αυτή (αν υπάρχει αυτή), και όχι τη γνωστή ελληνική “αστική τάξη” [38], που θεωρείται εχθρός της εργατικής τάξης και που βρίσκονται ακόμα μια φορά σε εμπόλεμη κατάσταση , να κινηθεί με ένα νέο σύνθημα για την Ελλάδα

”L i b e r t é,   É g a l i t é,  F r a t e r n i t é”

ενάντια στην όποια απολυταρχική πολιτική τόσο ψευτοαριστερών και ψευτοεκσυγχρονιστικών κυβερνήσεων όσο και των απλά παρευρισκόμενων δεξιών και με πολλές φορές άνομες κυβερνητικές αντισυνταγματικές πρακτικές, τόσο της κεντρικής εξουσίας όσο και της ΤΑ.

Προς το παρόν :

“Immer radikal, niemals konsequent in den wichtigsten Dingen zu verfahren…” [Walter Benjamin] Το ελληνικό νόημα: “Πάντα ριζοσπαστικά, ποτέ συνεπής(σε κανόνες), στα σημαντικότερα θέματα (της ζωής)…”

Και κλείνουμε με ένα ρατσιστικό Quiz  όπως κάποιοι θα μας πρόσαπταν:

     

[1] Robert Pfaller, Erwachesensprache (Η γλώσσα των ενηλίκων), 2018
 

[2] Έκφραση Ιατρού-φιλόσοφου κατά τη διάρκεια συζήτησης στο Αμβούργο το Νοέμβριο 2003. Προσωπικά θα το μετάφραζα σήμερα με “radical feminism”, παρόλο που και τότε το χρησιμοποίησε σαν κριτική απέναντι σε μια υπερβολική φεμινιστική ευαισθησία κάποιων γυναικών.
 

[3] Eribon. Didier., Rückkehr nach Reims, Ulm 2017, σ.37 [4] Fraser, Nancy., Für eine neue Linke oder: Das Ende des progressiven Neoliberalismus (Για μια νέα Αριστερά ή: Το τέλος του προοδευτικού νεοφιλελευθερισμού) , In: Blätter für Deutsche und Internationale Politik, 2/2017, s. 71-76, εδώ σ. 72 Μετάφραση από την Γερμανική του ιδίου του αρθρογράφου.

[5] Fraser, Nancy., Für eine neue Linke oder: Das Ende des progressiven Neoliberalismus (Για μια νέα Αριστερά ή: Το τέλος του προοδευτικού νεοφιλελευθερισμού) , In: Blätter für Deutsche und Internationale Politik, 2/2017, s. 71-76, εδώ σ. 72 Μετάφραση από την Γερμανική του ιδίου του αρθρογράφου.
[6] Pfaller, Robert., Erwachsenenspache. (Γλώσσα ενηλίκων) Über ihr Verschwinden aus Politik und Kultur. Φεβρουάριος 2018, σ. 20.
[7] Βλέπε Lau, Mariam., Die neuen Sexfronten, Vom Schiksal einer Revolution, (Τα νέα μέτωπα του σεξ , περί της τύχης μιας επανάστασης) Berlin 2000, https://www.buecher.de/shop/buecher/die-neuen-sexfronten-vom-schicksal-einer-revolution-/lau-mariam/products_products/detail/prod_id/08855900/#reviews. Τελευταία πρόσβαση 14/4/2018.
[8] Βλέπε Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
[9] Βλέπε Pfaller, R., σ. 22
[10] Βλέπε υποσημ.11
[11] Βλέπε Κονδύλης, Π., Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας, δ’ έκδοση, Αθήνα 2011, σ. 14

[12] Και τώρα όπως λέει και σοφός λαός τους παγκόσμιου χωριού: «έχει η γριά να γνέψει».

[13] Βλέπε Pfaller, R., Erwachsenensprache,… 2018, σ. 26.

[14] Βλέπε, Lacan, Jacques., Autres écrits, Paris 1966, σ. 514-516 https://www.psychaanalyse.com/pdf/lacan_bibliographie_livre_Autres_Ecrits.pdf, Μετάφραση μου μέσω google από Γαλλικά σε Ελληνικά, τελευταία πρόσβαση μου 17/04/2018. https://archive.org/stream/pdfy-I3ZjI2B47rFvMjBd/Lacan%20ecrits_djvu.txt

[15] Βλέπε Pfaller, R., Erwachsenensprache,… 2018, σ. 30 pp

[16] Ο Λεβίτσκι υπογραμμίζει τις “ευθύνες των πολιτών και την απόλυτη ανάγκη επαγρύπνησής τους για την προστασία της ουσίας, της ποιότητας ακόμη και της υπόστασης της δημοκρατίας”. Steven Levitsky Daniel Ziblatt, Wie Demokratien sterben Und was wir dagegen tun können, Übersetzung: Schmidt, Klaus-Dieter, 2018.

[17] http://www.kathimerini.gr/953139/article/epikairothta/politikh/kamia-xwra-den-einai-asfalhs. Τελευταία πρόσβαση μου 14/4/2018

[18] Βλέπε Pfaller, R., Erwachsenensprache, 2018, σ. 41

[19] Βλέπε επίσης παράγραφο με τίτλο «απογοητευμένοι και απογοητεύσαντες»

[20] Ganser. Daniele., und die Querfront, 05. Juli 2016 von Rudolf Stumberger: Die ganz neue Unübersichtlichkeit - Teil 1 https://www.heise.de/tp/features/Daniele-Ganser-und-die-Querfront-3265822.html. Τελευταία πρόσβασή μου 19/4/2018.

[21] “the process or result of changing from one activity or style to another”. https://dictionary.cambridge.org/dictionary/english/crossover

[22] Βλέπε Slavoj Žižek, stevesanterre.com slavoj-zizek-political-correctness-actually-elected-donald-trump/, 12.11.2016. Τελευταία πρόσβαση μου στις 18/4/2018

[23] Βλέπε Fraser, Nancy., Für eine neue Linke oder: Das Ende des progressiven Neoliberalismus (Για μια νέα Αριστερά ή: Το τέλος του προοδευτικού νεοφιλελευθερισμού) , In: Blätter für Deutsche und Internationale Politik, 2/2017, s. 71-76, Μετάφραση από την Γερμανική του ιδίου του αρθρογράφου.

[24] Pfaller, Robert., Η γλώσσα των ενηλίκων.

[25] Βλέπε Weigel, Moira., Political correctness: how the rιght invented a phantom enemy. In: The Quardian 30.11.2016, https://www.theguardian.com/us-news/2016/nov/30/political-correctness-how-the-right-invented-phantom-enemy-donald-trump, Τελευταία πρόσβαση μου 18/04/2108

[26] Fruedi, Frank., What’s Happened to the University? A sociologigal Exploration of Its Infatilisation (Τι συμβαίνει με το πανεπιστήμιο?, Μια κοινωνιολογική διερεύνηση της ανηλικότητάς(παιδιακίστικο) του), Milton: Taylor & Francis, 2016, σ. 9. https://books.google.no/books?id=2z4lDwAAQBAJ&pg=PA34&lpg=PA34&dq=furedi+F+2016+What%27s+happened+to+the+universities&source=bl&ots=uW59ZfLvz5&sig=cu6AmGd5nbZWeh1jNMOrGtAT3Ns&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwi7grHnicjaAhWKliwKHZnhBzkQ6AEIXDAH#v=onepage&q=furedi%20F%202016%20What's%20happened%20to%20the%20universities&f=false. Τελευταία πρόσβαση μου 19/4/2018

[27] Η ένταξη σημαίνει συμπερίληψη-συμμετοχή, αποκλεισμός - το αντίθετο - εξαίρεση. Συγκεκριμένα, η ένταξη σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι θεωρούνται ως μοναδικότητα ως ίσοι και ίσοι μέλη της κοινωνίας και ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ευπρόσδεκτοι στην ποικιλομορφία και την πολυμορφία τους και μπορούν να διαδραματίσουν το ρόλο τους στην κοινωνία. Ο στόχος της ένταξης είναι να μην εξαιρέσει και να μη περιθωριοποιήσει κανέναν. Αναφερόμαστε λοιπόν σε κοινωνικά μειονεκτούσες ομάδες, όπως άτομα με αναπηρία, μετανάστες, πρόσφυγες, αιτούντες άσυλο, μακροχρόνια άνεργους ή άστεγους. Η βασική υπόθεση της ένταξης είναι ότι η κοινωνία πρέπει να καταργήσει τα εμπόδια και τους φραγμούς, οι άνθρωποι να συμμετέχουν ισότιμα. Το σύνθημα του κινήματος "Αυτοπροσδιορισμένη ζωή" το συνοψίζει πολύ καλά:

"Δεν είμαι ανήμπορος, αυτοί με εμποδίζουν να μπορώ!"

«Η ένταξη επηρεάζει όλους τους τομείς της κοινωνίας - νηπιαγωγεία και σχολεία καθώς και δημόσιες υποδομές, συλλόγους ή πολιτικές οργανώσεις. Σε αντίθεση με την ενσωμάτωση, όπου η κύρια ανησυχία αφορά τη δεσμευτική συμμετοχή διαφορετικών ομάδων, η ένταξη σημαίνει ότι όλες οι εγκαταστάσεις και υπηρεσίες είναι προσαρμοσμένες στους ανθρώπους και στις διαφορετικές ανάγκες τους, έτσι ώστε να δοθεί σε όλους πρόσβαση σε σημαντικούς τομείς, όπως δικαίωμα πρόσβασης στην εκπαίδευση, την αγορά εργασίας, στην ιατρική περίθαλψη, κ.λπ. Η ένταξη λοιπόν είναι η ευρύτερη έννοια και η συνέχιση της ιδέας της ενσωμάτωσης». http://www.politik-lexikon.at/inklusion-exklusion/. Τελευταία πρόσβαση μου 19/04/2018. Μετάφραση Δρ. Νίκος Θεοδοσάκης

[28] Farzin, Sina., Inklusion Exklusion, Entwicklungen und Probleme einer systemtheoretischen Unterscheidung, transcript 2006. Ένταξη Αποκλεισμός, Εξελίξεις και προβλήματα μιας διαφοράς από την πλευρά θεωρίας συστήματος)

https://books.google.fr/books?id=THtLCgAAQBAJ&printsec=frontcover&hl=el&source=gbs_ge_summary_r#v=onepage&q&f=false. Επανειλημμένη πρόσβαση μου από 16/04/2018 μέχρι και 22/042018

[29] Πραγματικά προσωπικά, μετα από την επιστροφή από το εξωτερικό ήθελα οπωσδήποτε να μη κατοικήσω σε πόλη και αποφασίσαμε με την οικογένεια μου (γυναίκα και παιδί) να πάμε σε ένα χωριό εκτός της πόλης. Φύγαμε άρον άρον μετά από 5 χρόνια. Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω τι πιέσεις δεχόμουν στα πλαίσια της αγροτικής αυτής κοινωνίας.

[30] «Εμείς [ζούμε] σε μια κοινωνία [...] που μας δίνει όλη την ελευθερία να την διαμορφώσουμε ανάλογα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, αλλά επίσης μας δίνει την προσωπική ευθύνη να υπερασπιζόμαστε και να προστατεύουμε ενεργά αυτή την κοινωνία όταν δέχεται επίθεση. [...] αυτήν τη στιγμή δέχεται επίθεση τόσο μαζικά όσο ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική ιστορία " Harald Welzer, Wir sind die Mehrheit: Für eine Offene Gesellschaft, (Είμαστε η πλειοψηφία: Για μια ανοικτή κοινωνία) 2017 (σ. 10 ) και https://www.pw-portal.de/rechtspopulismus-und-medien/40323-wir-sind-die-mehrheit-fuer-eine-offene-gesellschaft, Τελευταία πρόσβαση μου στις 20/4/2018

[31] Ένα καλό παράδειγμα δίνει ο K. Marx, αναφερόμενος στον Gustave de Beaumont: Όπως παρατήρησε, η θρησκευτική ελευθερία στην Αμερική έχει αποδοθεί “inclusive”: Μπορεί ο κάθε ένας να αποφασίσει ποια θρησκεία μπορεί να έχει. Δεν είναι όμως εννοιολογικά «ανοικτή»: Είναι δύσκολο να μη θέλεις να ανήκεις σε καμία θρησκεία. Δεν μπορεί ο καθένας να το αρνηθεί αυτό.

[32] https://www.reuters.com/article/us-soccer-fifa-ethics/fifas-chief-ethics-investigator-and-ethics-judge-replaced-idUSKBN185262

[33] Harald Welzer, Wir sind die Mehrheit: Für eine Offene Gesellschaft, (Είμαστε η πλειοψηφία: Για μια ανοικτή κοινωνία) 2017 (σ. 10 ) και https://www.pw-portal.de/rechtspopulismus-und-medien/40323-wir-sind-die-mehrheit-fuer-eine-offene-gesellschaft, Τελευταία πρόσβαση μου στις 20/4/2018

[34] Pfaller, Robert., Η γλώσσα των ενηλίκων, σ. 53

[35] H μιμόζα (Mimosa) είναι γένος που αποτελείται 400 με 500 είδη ποών και θάμνων και ανήκει στη τάξη των ψυχανθών. Το όνομα μιμόζα προέρχεται από την ελληνική λέξη «μίμος». Τα πιο γνωστά είδη του γένους είναι η Μιμόζα η αισχυντηλή, γνωστή και ως μη μου άπτου, και το είδος Mimosa tenuiflora, από τη ρίζα του οποίου προέρχεται το αγιαχουάσκα, το οποίο περιέχει τη ψυχοτρόπο ουσία διμεθυλοτρυπταμίνη.

[36] Interview με τον καθηγητή Φιλοσοφίας Robert Pfaller 27.Μαρτίου 2018 στο http://wiener-online.at. http://wiener-online.at/2018/03/22/gleichheit-schlaegt-gerechtigkeit-philosoph-robert-pfaller-im-interview/. Τελευταία πρόσβαση μου 13.4 2018. Στην συγκεκριμένη συνέντευξη του τέθηκε μια ερώτηση από τον δημοσιογράφο. Αυτή η "πολιτική εκπροσώπηση" των περιθωριοποιημένων ζητημάτων των Πρασίνων μήπως θα πρέπει να νοηθεί ίσως ως παράδειγμα και ίσως και γι’ αυτό να είναι ανήλικοι; Και ίσως γι 'αυτό να είναι καταδικασμένοι να εξαφανιστούν; Η απάντηση του Ρ. Πφάλλερ ήταν: «Νομίζω ότι αυτό είναι που μπορείτε να πείτε με σύντομο τρόπο. Ο κατάλογος προτεραιότητας των κοινωνικών προβλημάτων που [είχαν ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια] ήταν πιθανώς μια αδικαιολόγητη φούσκα. Θα πρέπει να σκάσει αναπόφευκτα όπως τα τοξικά χαρτιά κατά τη διάρκεια της τραπεζικής κρίσης.
[37] Κονδύλης. Παναγιώτης., Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας, 20011, δ’ εκδοση, σ. 13

[38] Νέος ακόμα φοιτητής σε άλλη χώρα εξομολογήθηκα σε κάποιον, τον οποίο συνάντησα πάλι στη Θεσσαλονίκη πριν από 4 χρόνια που ήλθα στη πόλη σας: “Εγώ δεν μπορώ να είμαι κανονικός αριστερός όπως εσύ, δεν το νοιώθω όπως εσύ αλλά δεν είμαι και διαβασμένος όπως εσύ, είμαι fake αριστερός είμαι ένας μικροαστούλης.” Έτσι πίστευα τότε. Τελικά συμπαθών ήμουν, ενεργό μέλος κομουνιστικής νεολαίας έγινα, και σε συνέδρια νεολαίας με έστειλαν(εμένα τον άσχετο, μάλλον επειδή είχα χρήματα να πληρώσω το αεροπλάνο), ο Βούτσης με είχε πιστοποιήσει μια φορά όταν ήλθα από το εξωτερικό. Μια ζωή άεργος ο κερατούλης, ο Βούτσης. Πως γυρίζουν οι καιροί αυτός ο παλιος μου γνωστός Μπουταρίζει έως και Τσιπρατίζει με κανονικότατη νεοφιλελεύθερη έκφραση για την καθημερινότητα και εγώ γυρίζω ακόμα γύρω γύρω να βρω -αν υπάρχει εδώ στην Ελλάδα- την αριστερή μου ταυτότητα, πατώντας στην αξία της ισότητας και του δικαίου.

Street food, Barwoman Barman on the promenade. Ανακαλύψτε τη φέρουσα ικανότητα της νέας παραλίας, ιδιοποιήση και εμπορευματοποίηση.Διαβ. σε 4'

Κανονικοποιήστε ^[1] αειφορικά  τις  μικροεπιχειρηματικές/οικογενειακές δράσεις στους δημόσιους χώρους.                                   Ρυθμίστε την φέρουσα ικανότητα της νέας παραλίας. Μια διαφορετική προσέγγιση της λειτουργίας των μικροεπιχειρηματιών δραστηριοτήτων σε δημόσιους χώρους στα πλαίσια αειφόρου αστικής ανάπτυξης, με παράδειγμα τη νέα παραλία.

THS 10.2017

Διάβασμα σε 4’

«Είμαι Δημοτικός Σύμβουλος… και εσείς  παράνομοι είστε, σας ανέχεται απλά ο Δήμος»,  « … και εν πάση περιπτώσει ο  Δήμος δεν μπορεί να δώσει άδειες,  …  η ελληνική κοινωνία ζει χρόνια τώρα στη παραβατικότητα».  Πετάγεται μία  κυρία δίπλα του: «δεν βλέπετε την ασχήμια της παραλίας, τι αισθητική είναι αυτή?»   
Τι  λόγος! . «Το μικρό δαχτυλάκι της Ολυμπιάδος» Αυτά λόγω ενός van (όπως στη φωτογραφία) που είχε παρκάρει στη νέα παραλία στα πλαίσια μιας έκθεσης φωτογραφίας το καλοκαίρι 2017.

THS28092017 Διάβασμα σε 4 ‘

Ας συντάξουν οι υπηρεσίες του Δήμου - είναι ικανές (?)- ένα κανονισμό λειτουργίας του δημόσιου αυτού χώρου και να τον εφαρμόσουν.  Ας συνεργαστούν με το ΑΠΘ -έχει το επιστημονικό know how- για μια μελέτη φέρουσας ικανότητας για την παραλιακή ζώνη, Όχι απλά απαγορεύσεις. Έτσι θα αισθάνεται ο κάθε ένας πολίτης ότι κάποιος κυβερνά το τόπο του, θα προστατευτεί από υπερεκμετάλλευση η παραλιακή ζώνη και θα μπουν στη σωστή θέση τους  και όλοι αυτοί που θεωρούν την παραλιακή ζώνη "υιοθετημένο παιδί τους". 
Και δεν έχουμε την καλύτερη φήμη σαν γονείς ότι είμαστε οι καλύτεροι γονείς, δηλαδή που αγαπάμε κυρίως τα παιδιά μας και όχι πρώτα τις δικές μας ανάγκες…

Δείτε όμως και την πολυθεματική ηθική πλευρά του δημόσιου χώρου και όχι μόνο  το ανθρωποκεντρικό ήθος και την μεσοαστική αισθητική.  Στηρίξετε την βιωσιμότητα δηλαδή την μακροχρόνια ύπαρξη της ζώνης της παραλίας, σαν ένας φυσικός χώρος και χώρος κοινωνικών παραστάσεων. 

Αναπόσπαστο κομμάτι  για την κανονικοποίηση  της λειτουργίας της ζώνης της νέας παραλίας είναι και  η "υπάρχουσα" περιβαλλοντική μελέτη της νέας παραλίας- που προς το παρόν είναι εξαφανισμένη.  Κανείς δεν μιλάει γι’ αυτή. Που είναι αυτή, που βρίσκεται ? Υπάρχει ή την απέκλεισαν για ευνόητους λόγους? Η παράταξη που τα θέλει όλα αναποδογυρισμένα ας ψάξει να βρει που ειναι και για ποιο λόγο δεν υπάρχει μελέτη περιβαλλοντικών και κοινωνικών επιπτώσεων.

Τελικά δεν υλοποιήθηκε η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων με οδηγία της τότε Νομαρχίας. Υπάρχει απάντηση με υπηρεσιακό σημείωμα (στο τέλος του κειμένου). Για τη φέρουσα ικανότητα του Δημόσιου χώρου έχουν ακούσει κάτι οι Pappas & Co ? 
Είναι η μοναδική φορά που θα μπορεί να μιλήσει το φυσικό και δομημένο της περιβάλλον έστω και μέσα από τα μάτια – δυστυχώς και πάλι- ανθρώπων σαν οντότητα και όχι σαν χαρακτήρες,  αλλά τουλάχιστον κάποιων που δεν αδιαφορούν για τη βιωσιμότητα.  Ας κοιτάξουμε μια φορά με φύσιο-, περιβαλλοκεντρικό ήθος την νέα παραλία, μετά από όλα αυτά που έχουν συμβεί εις βάρος της ήδη σε 3 περίπου χρόνια. Δείξτε ότι μπορείτε να χειριστείτε  μια σύγκρουση στόχων, και αρνηθείτε την κεφαλαιοποίηση και ‘ίδιο’-οικειοποίηση της νέας παραλίας,κυβερνήστε και εάν ναι, τότε ολιστικά και βιώσιμα.

Τα κύρια προβλήματα που συναντιούνται είναι  

a) το θέμα του δημόσιου χώρου, τα κριτήρια του σε σύγκριση με ένα ιδιωτικό χώρο και ο αποκλεισμός ορισμένων κοινωνικών ομάδων, υποκουλτούρων etc. και   

β) η ασκούμενη υπερβολική πίεση επί της νέας παραλίας  σαν δομημένος αλλά και σαν φυσικός χώρος αστικής διαβίωσης και αναψυχής, εν μέρη και μέσα σε ένα πρότυπο φαινόμενο παραβατικότητας που δεν μπορεί -όπως είπε και η ίδια Δημαρχιακή αρχή- να ελεγχθεί.^[2]

Στο προκείμενο θα δοθεί έμφαση στο πρόβλημα της εμπορευματοποίησης μερικών χώρων στη  νέα παραλία. Οι προτάσεις φυσικά ισχύουν υπό την προϋπόθεση ύπαρξης και πλήρους λειτουργίας ενός ελεγκτικού συνεργείου του Δήμου. Θα πρέπει να αναφέρουμε, ότι βγάζουν αρκετοί κάτοικοι της πόλης μεροκάματο! 

Για τη Δημαρχιακή αρχή ισχύει,  ότι γίνεται για την οικονομική ανάπτυξη  μόνο αυτή του άστυ είναι σωστή, στο κέντρο κέντρο. Αλλά θέλει  να ελέγχει και ποιος κερδίζει από το δημόσιο χώρο. Με τι κριτήρια? Και τα δυο συγχρόνως δεν είναι ηθικά για το δημόσιο χώρο και τη δημόσια σφαίρα του.  Και αυτό στα πλαίσια της  οικονομιστικής ^[3] ιδεολογίας της Δημαρχιακή αρχής .  Ξαφνικά όμως  ο Δήμαρχος σε ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι: «Θα βρω τρόπο να τους πε(α)τάξω έξω»^[4] όλους αυτούς … που παρανομούν και ενοχλούν την αισθητική.  Ποιους?
Παντού στο δημόσιο χώρο, η Δημοτική αρχή μπορεί να βάλει τάξη εάν θέλει, αλλά με ποιο τρόπο?  Θα τολμούσα να πω,  ότι παραμένει ανενεργή, φοβούμενη μην ανοίξει άλλο ένα μέτωπο από όπου θα έχει μεν εισοδήματα  χωρίς  όμως να μπορεί να το ελέγξει^[5].


Χωροθέτηση-υποδομές-αισθητική: Χωροθέτηση σημείων  στη νέα παραλία με τροφοδοσία ρεύματος με μετρητές για να μπορεί ο πελάτης να πληρώνει και την κατανάλωση ρεύματος, και διαχωρισμός των στερεών αποβλήτων τους. Επίσης σημαντικό είναι και η παροχή νερού με μετρητή φυσικά, για να μπορεί ο χρήστης να καθαρίζει και το δάπεδο της παραλίας, εάν δεν πληρώνει ενοίκιο που θα είναι μέσα ενσωματωμένος και ο καθαρισμός της παραλίας. Εάν τελικά παραμείνετε στην πρόταση σας για αύξηση περιπτέρων αναψυχής στην νέα παραλία - ας μη μιλήσουμε για την αισθητική των ήδη υπαρχόντων κατασκευών-  «χωρίς να ρωτήσετε τη παραλία την ίδια»^[6], βάλτε τους και δίπλα κοντά στα περίπτερα σας  για να λειτουργεί και ο ανταγωνισμός. Με αυτό τον τρόπο εκτός αυτού έχεις να ελέγξεις χωρικά 5 αντί 50 σημεία.  Φαντάζομαι ότι  ο κύκλος που θα μπορέσει να πληρεί τις παρακάτω προϋποθέσεις δεν θα είναι μεγάλος.

Εδώ δεν απαγορεύεις κάτι, επειδή δεν σου αρέσει αισθητικά ή δεν μπορείς να βλέπεις τα αντιαισθητικά καροτσάκια πώλησης προϊόντων με τους σκουρόχρωμους "γύφτους"^[7] στη παραλία σου, ή τους πλανόδιους ηλεκτρικών gadgets.  Τοποθετείς μέρος του φυσιοκεντρικού, ανθρωποκεντρικού και παθοκεντρικού  ήθους  συνύπαρξης ανθρώπου- φύσης - δομημένου περιβάλλοντος σαν βάση για την ηθική λειτουργία της δημόσιας σφαίρας στη νέα παραλία. Δεν είναι εύκολο αλλά με προσπάθεια και συμμετοχή των ‘συμβαλλόμενων’ τα καταφέρνει μια κοινωνία με βούληση και αποφασιστικότητα.

Χώροι σε μήκος παραλίας από ‘Λευκό Πύργο’  έως και Μέγαρο μουσικής .   
Α) Διαγραμμισμένοι  χώροι επί της νέας παραλίας. Δυο σημεία από την εσωτερική, σύνορα φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος της νέας παραλίας, εμβαδού 40 τμ ανά σημείο  για 2 όμορφα βανάκια ή καντίνες street food  ανά σημείο με υποδομή ηλεκτρικού ρεύματος και μετρητές κατανάλωσης ρεύματος και παροχή νερού. Σύνολο δηλαδή 4 στο σύνολο. Τα βανάκια μπορεί να είναι και χωρίς μηχανή καύσης ή ηλεκτρικά (χαμηλότερη χρώση από την ΔΕΗ όταν συνδέονται στην παροχή ρεύματος) , απλά μεταφερόμενα . 
Β) Διαγραμμισμένοι χώροι επί της νέας παραλίας. Τρία  σημεία από την εσωτερική, σύνορα φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος της νέας παραλίας, εμβαδού 10 τμ για 1 καντίνα  ανά σημείο για καντίνες  ζεστών και  κρύων ροφημάτων και αλκοολούχων ποτών, με ανάρτηση πίνακα «απαγορεύεται η κατανάλωση αλκοολούχων ποτών … ». Το δάπεδο θα πρέπει να προστατεύεται από φθορές καθημερινής  χρήσης, λίπη,  ποτά, ροφήματα κλπ. Τραπεζάκια χαμηλά, θα επιτρέπονται μόνο για ΑΜΕΑ αλλά θα παραμένει πάντα ελεύθερο για τα ΑΜΕΑ.
Μπορεί να υπάρχει πάγκος μπροστά ενσωματωμένος στο βανάκι με σκαμπό ή το πολύ 3 όρθια τραπεζάκια στρογγυλά με 3 σκαμπό το κάθε ένα.  Οι χώροι στάθμευσης των van να βρίσκονται πλησίον των δημόσιων WC που θα λειτουργούν και θα συντηρούνται  πλήρως από το Δήμο. Κάθε άλλη στάθμευση  σε άλλο χώρο θα χρειάζεται ειδική άδεια από το Δήμο.


Πρώτες ύλες & υγιεινή παρασκευή εδεσμάτων: street food ή  junk food/fast food. Όλες οι πρώτες ύλες παρασκευής να είναι νόμιμα αγορασμένες με τιμολόγιο για να γνωρίζουμε σε περίπτωση τροφικής δηλητηρίασης ή γαστρεντερίτιδας ποιος έχει την ευθύνη.

Οι κανόνες στη πώληση στο δρόμο σχετικά με τις εγκαταστάσεις υγιεινής είναι σχετικά ασθενείς. Αυτό δεν εγγυάται πλήρως την συνέχεια της ψυκτικής αλυσίδας, ειδικά σε κλίματα με υψηλές θερμοκρασίες, γι’ αυτό και πρέπει να δωθεί έμφαση στην τροφοδοσία με ρεύμα!!!

Διατροφική αγωγή του Δήμου προς τον πολίτη: Όχι όλες οι Καντίνες σουβλάκι, λουκάνικα κλπ. Ας καθοριστούν γευστικά θέματα του Street food, που πρέπει να είναι  συνήθως υγιεινά.  Δε  θέλουμε fast food-junk food. Καντίνες που προσφέρουν υγιεινότερα εδέσματα  μπορούν να έχουν προτεραιότητα στη χωροθέτηση τους. Η κύρια παρασκευή του φαγητού θα γίνεται  just in time, δεν θα μαγειρεύεται τίποτα εκτός καντίνας. Το 50% των παρασκευασμένων εδεσμάτων θα είναι καθαρά χορτοφαγικά, έπεται λιγότερο κρέας  και  λιγότερο CO₂ (βελτίωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος) αφού το θέλει ο Δήμος να φαίνεται και προς τα έξω προοδευτικός και ουφ… φτάνει πια η λέξη, «βιώσιμος»...

Περιβαλλοντική αγωγή του Δήμου προς τον πολίτη που περιλαμβάνει και κοινωνικό-πολιτικό ήθος: Δεν θα χρησιμοποιείται φοινικέλαιο, λόγω των προβλημάτων που δημιουργεί η καλλιέργεια του συγκεκριμένου φυτού  στην βιοποικιλότητα στις χώρες της νοτιοανατολικής  Ασίας.

Διατροφική αγωγή και αγωγή υγείας του Δήμου προς τον πολίτη: Στο ψήσιμο πρέπει  να αναμένεται παραγωγή ή εμφάνιση υποπροϊόντων της μεταποίησης (ακρυλαμίδιο αρκετά επικίνδυνο για την υγεία, προϊόντα διάσπασης του λίπους)  στο μπιφτέκι, πατάτες  τηγανίτες, κλπ.  του δρομοτσιμπολογήματος με αυξημένο φορτίο.

Καθαριότητα-υγιεινή: Περιβαλλοντική αγωγή  του Δήμου για τον πολίτη και τα παιδιά. Μόνο πιστοποιημένων από αναγνωρισμένο φορέα ελέγχου και πιστοποίησης, βιοδιασπώμενα υλικά, χωρίς επιβαρύνσεις από βαρέα μέταλλα & φυτοφάρμακα,  π.χ  από ζαχαροκάλαμο ή μπαμπού που μπορεί και καλλιεργείται γρήγορα και δεν κόβονται δένδρα .  Με αυτό τον τρόπο μικραίνει κι άλλο ο κύκλος των ενδιαφερομένων αρκετά.  Διάθεση κάδων ανακύκλωσης  και μεικτών αποβλήτων. Τραπεζάκια λόγω υγιεινής, χάρτινα από ανακυκλωμένο χαρτί τραπεζομάντιλα χωρίς τυπωμένη λεζάντα το πολύ ασπρόμαυρο χωρίς χημικά για πολύχρωμα  επάνω ή λαδόκολλες-ρυζόχαρτο.   Τασάκια ξεχωριστά όχι στον πάγκο ή το τραπέζι  φαγητού (Κουλτούρα διαδικασίας φαγητού).


Τάξη: Όσον αφορά την τάξη, ο καθένας πρέπει να συμπεριφέρεται έτσι, ώστε να μη διαταράσσεται η ειρήνη και η τάξη στην περιοχή.  Ειδικότερα,  θα πρέπει να τηρηθούν κάποια standards, που θα υπάρχουν μέσα στη σύμβαση διάθεση ή μίσθωσης του χώρου και να υπογράφεται:
1.   Οι  υπερβολικά ηχορυπογόνες προσφορές  σε αγαθά και προϊόντα από οπουδήποτε και προέρχονται.
2.   Η υπερβολική δυνατή μουσική, η λειτουργία των θορυβωδών jukeboxes, ομιλητές και παρόμοια.
3.   Οι μη εξουσιοδοτημένες αναρτήσεις, όρθια stands ή αποθήκευση  κουτιών, καλαθιών, κλωβών etc. ή άλλα αντικειμένων που  κατανέμονται εκτός περιπτέρου.
4.   Έπιπλα, τραπεζάκια επέκτασης, καρεκλάκια, σκαμπό, αιώρες, μαξιλαράκια, τασάκια (με πρόθεση να προστατέψουμε το περιβάλλον από τις γόπες) κλπ. απαγορεύονται.
5.   Η μη εναρμονισμένη με την άδεια  χρήση ή βλάβη των περιπτέρων και  η μη εξουσιοδοτημένη κατάληψη, απόκτηση, η επέκταση με έπιπλα, ή εναλλαγή ή μεταβίβαση του χώρου σε άλλους πωλητές  της αγοράς. 
6.   Όλοι οι ενδιαφερόμενοι πωλητές-επιχειρήσεις  να έχουν στο περίπτερο τους πάγκο τους όνομα, οικιστική και εμπορική διεύθυνση και να είναι σαφώς ορατά όπως επίσης και την αντίστοιχη άδεια με ημερομηνία   λήξης.
7.   Στα σημεία πώλησης επιτρέπεται  η λειτουργία και άσκηση μόνο των αντίστοιχων δραστηριοτήτων που  έχουν αδειοδοτηθεί.
8.   Οι θέσεις πώλησης και παραμονής πελατών δεν μπορούν να ρυπαίνονται.
9.   Ο πωλητής-επιχείρηση θα πρέπει 30 λεπτά μετά κλείσιμο της βάρδιας  σύμφωνα με την  άδεια να απομακρύνει όλα τα κουτιά, χαρτοκιβώτια και άλλα δοχεία συσκευασιών και όλα τα  απόβλητα. 
10. Οι πωλητές-επιχειρήσεις είναι υποχρεωμένοι να δείχνουν  στους εποπτικούς φορείς  που είναι υπεύθυνοι για την σωστή λειτουργία της αγοράς σωστές πληροφορίες σχετικά με την ποσότητα, αγορά και τιμή πώλησης και τη χώρα προέλευσης των προϊόντων που πωλούν.
11. Αυτή η πληροφορία μπορεί να είναι προφορική  εκείνη την στιγμή ή εγγράφως μέσα σε τρεις ημέρες στην υπηρεσία, αν τους ζητηθεί. 
12. Όλα τα προϊόντα που διατίθενται προς πώληση, είναι σεσημασμένα με τις τιμές ανά μονάδα πώλησης σε έντονο και καλά ορατό μέγεθος και τρόπο. 
13. Τα εμπορεύματα, τα οποία ζυγίζονται μετρώνται εκ των προτέρων σύμφωνα με βάρος ή  μέγεθος και είναι επεξεργασμένα μεταποιημένα,  πρέπει να είναι πάνω τους η μονάδα μέτρησης και ζύγισης ή μέτρησης  σεσημασμένη .  Κατόπιν αιτήματος του πελάτη  είναι υποχρεωμένος ο πωλητής να ζυγίσει ή να μετρήσει με τον συνήθη τρόπο ζύγισης ή μέτρησης στην αγορά.
14. Καθορισμός ελάχιστης  ενδυματολογικής εμφάνισης και προσωπικής καθαριότητας. Κάποιοι το προσπαθούν ήδη.

Κοινωνική-ηθική βιωσιμότητα ή κοινωνική αγωγή του Δήμου προς τους πολίτες:
Η κοινωνική ανθεκτικότητα  και ο fair ανταγωνισμός πρέπει να είναι δεδομένα.  Το street food εξελίχθηκε  από λόγους οικογενειακής επιβίωσης. Οι τιμές στα stand θα είναι ανάλογες του λειτουργικού κόστους των μικροεπαγγελματιών. Επικρατεί μια λογική  της κοινωνικής σου απόσπασης  από τη μάζα, όταν καταναλώνεις street food,  οι επαγγελματίες το έχουν αναγνωρίσει και αναλόγως χτίζουν τις τιμές τους. 
Το street food θα πρέπει να είναι φτηνό, όχι στην παρασκευή του αλλά στην πώλησή του. Ο Δήμος δεν θα ελέγχει αλλά μπορεί να προτείνει τιμολογιακή πολιτική. Εάν θεωρήσουμε τη νέα παραλία δημόσιο χώρο κάτι που πρέπει να είναι με όλα τα χαρακτηριστικά του, οι  εμπορικές δραστηριότητες στο χώρο αυτό θα πρέπει να μπορούν να τις προσεγγίζουν όλοι οι πολίτες που παραμένουν για κάποιο χρονικό διάστημα στο χώρο αυτό. Δηλαδή μη πολωθεί η τάδε καντίνα ή το δείνα van γύρω από κάποιες κοινωνικές ομάδες και τάξεις επειδή θα έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν κάτι παραπάνω από ότι υπό άλλες συνθήκες θα ήταν η τιμή πώλησης τους.

Στόχος είναι να στηριχθούν πρωτοβουλίες νέων, και όχι μόνο, ανθρώπων που ζητούν οικονομική διέξοδο και ένταξη στη κοινωνία από τη μια πλευρά και η κατάργηση της κοινωνικής τμηματοποίησης στην χρήση του δημόσιου χώρου από την άλλη. Μεγάλες εταιρείες  που δεν ανήκουν με κύριο επαγγελματικό κωδικό στις πωλήσεις van και street food  δε θα μπορούν να έχουν πρόσβαση.

Νομικές φορολογικές υποχρεώσεις μικροπλανοδίων: Το αντίστοιχο τμήμα του Δήμου γνωρίζει τι πρέπει να έχει ο πλανόδιος. Οτι βιολογικό προσφέρεται οφείλει να είναι πιστοποιημένο και με παρουσία του πιστοποιητικού του μεταποιητή -παραγωγού.


Ηχορύπανση: Πλανόδιος πωλητής/τρια  με ηλεκτρικά gadgets στα 6 μέτρα περίπου 74  DB,  σε πλανόδιο με καλαμπόκι θόρυβο γεννήτριας δίπλα στο stand πώλησης στα 4 μτρ. 64 db.  Πλανόδιος πωλητής με ροφήματα και αλκοόλ στα 10 μτρ. απόσταση της μουσικής 85 dB και θόρυβος γεννήτριας.  Στέκι με ροφήματα και ποτά με γεννήτρια στα 40-50 μέτρα με καλώδιο αντίστοιχο μέτρων, μακριά από τον τόπο εξυπηρέτησης πελατών  μέσα στο φυσικό περιβάλλον  στα 10 μέτρα απόσταση 45 DB.  Η λογική, μακριά από μας ο θόρυβος, ας ακούν οι περιπατητές σε απόσταση τον θόρυβο, θα πρέπει να καταργηθεί (μόνο παροχή ηλεκτρικού ρεύματος). Μουσικός στα 10 μτρ. πάνω από 100 dB. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό.  
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η μείωση/ αύξηση θορύβου μετρήσιμου σε DB κατά  10 μονάδες π.χ από 68 σε 58 DB  και αντίστροφα , το αυτί το αισθάνεται σαν μισή  την  μείωση ή την αύξηση του θορύβου! 


Ενεργειακή πηγή: Αέριο, φωτοβολταϊκά ή δημοτικές υποδομές, όχι κάρβουνα.


Χωροθέτηση στάθμευσης μικροπλανοδίων: Όχι όπου θέλουν αυτοί για να μην υπάρχει ανταγωνισμός. Ούτε στη μέση της promenade.  Σε τέσσερα (4) σημεία σε όλη την παραλία για 5 τμ. ανά σημείο.  Στο κάθε σημείο ένας/μια πλανόδιος. Σύνολο 4 πλανόδιοι. Και αν δεν γίνεται για όλους όσους θέλουν, να γίνεται rotation μεταξύ τους ιδιαίτερα τους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες .  Τα τροχήλατα δεν θα παρκάρουν στην παραλία τη νύχτα ή εσαεί.

Street Μουσικοί-Καλλιτέχνες-Θεατρίνοι: Όποιος θέλει μπορεί να εκφραστεί στον δημόσιο χώρο, χωρίς να ενοχλεί τους άλλους.
Τέλος, εάν πραγματικά θα καταφέρετε να λειτουργήσουν τα 3 επί πλέον αναψυκτήρια με τραπεζοκαθίσματα, τότε θα πρέπει να φέρετε και κάποιον ειδικό να σας προετοιμάσει για το τι θα γίνει στην Νίκης με τα αυτοκίνητα και το κυκλοφοριακό χάος. Εκεί ένα λόγο πρέπει να έχουν και οι πολίτες που κατοικούν επι της Λεωφόρου Νίκης. Μη τους αγνοήσετε. Και μήπως έχετε μετρήσει πόσα σημεία με τραπεζοκαθίσματα υπάρχουν ήδη στη νέα παραλία, γιατί υπάρχει και η παραλία επί της Νίκης ? Προς το παρόν μαζί με το Caffe  του Μεγάρου μουσικής 4 και εάν κάποτε γίνει και το πρώην μπαρ Maison Crystal κάτι, τότε θα είναι 5, και 2 -μέχρι σήμερα- στα σύνορα οικιστικής γραμμής και νέα παραλίας 7! Θέλετε κι άλλα ?

---

[1] Μια διαδικασία  μέσα από την οποία μια ενέργεια γίνεται περισσότερο κανονική, υπακούοντας σε κάποιους κανόνες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ένα είδος εσωτερικού κανονισμού ενός δημόσιου χώρου ή κανονισμού λειτουργίας της νέας παραλίας.

[2] Συμπληρωματικά ψηφίζονται  μάλλον και επί πλέον 3 περίπτερα  αναψυκτήρια  με τραπεζοκαθίσματα που συμπληρώνουν το πακέτο των ήδη υπαρχόντων σημείων στάθμευσης περιπτέρων  ή/και van .  Δηλαδή ο Δήμος έχει το πλεονέκτημα, ότι του παραχωρεί  ο κρατικός φορέας – δεν είναι καν ιδιοκτησία του Δήμου- κάποια περίπτερα στην παραλία, χωρίς να πληρώνει και αυτός τα βγάζει στο σφυρί εκμισθώνοντάς τα, για να καλύψει – να το γράψουμε απλά-  έξοδα και δαπάνες διαβίωσης του Δήμου.

[3] Βλέπε H. Borennini., Το πλασάρισμα της πόλης από τη Δημοτική Αρχή, parallaxi, July 4, 2017.

[4] Αν ενθυμούμαι σωστά τις λέξεις.

[5] Μήπως σκέφτεται και εδώ εργολαβίες για την τάξη και ασφάλεια της νέας παραλίας, γιατί ο κ Φωτίου το είπε ξεκάθαρα σε μια συνάντηση για την παραλία την άνοιξη: «Ναι είναι αλήθεια έχουμε δυσκολίες να ελέγξουμε την παραβατικότητα στο Δήμο»?

[6] Βλάσση Ελένη., Περιβαλλοντικός σχεδιασμός υπαίθριων χώρων πρασίνου στο αστικό περιβάλλον. Κριτική θεώρηση των παραλιακών πάρκων της Θεσσαλονίκης, Μεταπτυχιακή εργασία, Επιβλέπων καθηγητής: Π. Σαββαΐδης καθηγητής (Τ.Γ.Μ.) Μέλη επιτροπής: Ι. Υφαντής καθηγητής (Τ.Γ.Μ.) Κ. Λακάκης επίκουρος καθηγητής (Τ.Γ.Μ.)Νοέμβριος 2011

[7] Γινόμαστε ωμοί αλλά θέλουμε να βλέπουμε πέρα από το φράχτη. Λίγοι είναι που σιγοψιθυρίζουν για το outfit των ανθρώπων αυτών και τι ασχήμια δίνουν στη παραλία όταν ξέρουν ότι δεν τους ακούν ? "Όταν η ασχήμια συνηθίζεται..."(με ειρωνική χροιά κατανόησης της πρότασης). Το  διαβάσαμε από κάποιο άτομο της τέχνης και του πολιτισμού σε ένα άλλο περιοδικό .