India under lockdown, 25.04.2020

12 προτάσεις: Μετασχηματισμός στη κινητικότητα αντί παθητικής αντιμετώπισης και στήριξης της ΙΧ κυκλοφορίας. Διάβασμα σε 1'

Μετασχηματισμός στη κινητικότητα αντί παθητικής αντιμετώπισης και στήριξης της ΙΧ κυκλοφορίας(μετακίνηση και στάθμευση) σε πόλεις.


 
Συνοψίζουμε και συμπληρώνουμε τις θέσεις του Blog μας στο παρελθόν,  για τη μηχανοκίνητη κινητικότητα, με θέσεις της οργάνωσης Attac. (Σε πλάγια γράμματα οι  κοινές θέσεις  του blog μας, που είναι και γενικότερα οι περισσότερο κλιματικά προσιτές και όχι μόνο ανθρωποκεντρικές)

1. Μεταρρύθμιση φορολογικού νόμου αυτοκινήτων: μπόνους για μικρά αυτοκίνητα, ποινή για οχήματα με περισσότερους από 120 ίππους, πάνω από 2.000 κ.εκ. Αυξανόμενος εκθετικά (φόρος πολυτελείας) για μεγαλύτερα, ταχύτερα και βαρύτερα αυτοκίνητα.
2. Οχήματα άνω των 2,5 τόνων συνολικού βάρους να υπόκεινται σε διόδια (μέσα στη πόλη)
3. Εξαλείψτε όλα τα φορολογικά πλεονεκτήματα για τις μηχανοκίνητες IX μετακινήσεις και όλες  τις επιδοτήσεις για αυτοκίνητα - εισιτήρια εργασίας(job tickets) ή ποδήλατα (για κοντινές αποστάσεις) αντί για εταιρικά αυτοκίνητα.
4. Όρια ταχύτητας 30/90/110 - για την προστασία του κλίματος και την πρόληψη σοβαρών ατυχημάτων .
5. Επέκταση πεζοδρομίων και ποδηλατόδρομων και -λωρίδων.
6. Οργάνωση και επέκταση των μέσων μαζικής μεταφοράς - αποκλεισμός εσωτερικών πόλεων για μηχανοκίνητες IX μετακινήσεις, επανεργοποίηση ζωντανών πόλεων και πόλεων με καλούς εμπορικούς πεζόδρομους σε κοντινή απόσταση (πόλη μικρών αποστάσεων) και δημιουργία περιφερειακών με φορολογικά πλεονεκτήματα κέντρων για αποφυγή μετακινήσεων από τη περιφέρεια στο κέντρο και ειδικά σε πόλεις χωρίς εκτεταμένα ΜΜΜ ή τελείως υποβαθμισμένα όπως ο ΟΑΣΘ.
7. Συνεχόμενο ωράριο εργασίας - για όλους.
8. Ίδιοι μισθοί για ισοδύναμη εργασία/συλλογικές συμβάσεις
9. Νέες κατασκευές δρόμων να τερματιστούν – επενδύσεις σε δημόσιες συγκοινωνίες
10. Όχι άλλες επενδύσεις σε κατασκευή χώρων στάθμευσης από το δημόσιο προϋπολογισμό
11. Ανάπτυξη περιφερειακών οικονομικών κύκλων – τοπική οικονομία για την τοπική οικονομία
12. Δημιουργία-σύσταση διαφανών περιφερειακών συμβουλίων μετασχηματισμού από βιομηχανία, συνδικάτα, την περιφέρεια, τις ενώσεις περιβάλλοντος και μεταφορών.

(Attac)

• Stephan Krull, Attac-Kampagne “einfach.umsteigen – klimagerechte Mobilität für alle“
• Achim Heier, Attac-Koordinierungskreis,
• Prof. Dr. Markus Wissen, Hochschule für Wirtschaft und Recht, Berlin

παγκολίνοι no! ανοσία της αγέλης και η φυσική ανωμαλία διαχείρισης του παραγωγικού ζωϊκού κεφαλαίου

«Για πολλούς, είμαι ο κακός που παραλύει την οικονομία». 
Τρία θέματα: παγκολίνοι no! ανοσία της αγέλης δεν ειναι το ζητούμενο, και η φυσική ανωμαλία διαχείρισης του παραγωγικού ζωϊκού κεφαλαίου από τους ανθρώπους.

Όλο και περισσότεροι του επιστημονικού δυναμικού θεωρούν, ότι η διαχείριση του ζωϊκού κεφαλαίου θα μπορούσε να ήταν ο κύριος λόγος εμφάνισης και διάδοσης μιας λοιμώδους ιώσεως εύκολα μεταδοτικής, όπως είπε στην συνέντευξή του στην The Guardian και ο καθηγητής επιδημιολογίας Christian Drosten.

Απόσπασμα από τις απαντήσεις του: Πρώτα το αγγλικό κείμενο και μετά η μετάφρασή του.

Q: What do we know about that intermediate host – is it the “poor pangolin”, as it’s come to be known?I don’t see any reason to assume that the virus passed through pangolins on its way to humans. There is an interesting piece of information from the old Sars literature. That virus was found in civet cats, but also in raccoon dogs – something the media overlooked. Raccoon dogs are a massive industry in China, where they are bred on farms and caught in the wild for their fur. If somebody gave me a few hundred thousand bucks and free access to China to find the source of the virus, I would look in places where raccoon dogs are bred.
Ε: Τι γνωρίζουμε για αυτόν τον ενδιάμεσο ξενιστή - είναι ο «καημένος ο παγκολίνος», όπως είναι γνωστό;
Δεν βλέπω κανένα λόγο να υποθέσω ότι ο ιός πέρασε μέσα από τους παγκολίνους για να μεταδοθεί στον άνθρωπο. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα πληροφορία από την παλιά βιβλιογραφία αναφορικά με τον Sars. Αυτός ο ιός βρέθηκε σε μοσχογαλές, αλλά και νυχτηρευτές - κάτι που τα μέσα ενημέρωσης παραβλέπουν. Οι νυχτηρευτές είναι μια τεράστια βιομηχανία στην Κίνα, όπου εκτρέφονται σε αγροκτήματα και κυνηγούνται στην άγρια φύση για τη γούνα τους. Αν κάποιος θα μου έδινε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια και δωρεάν πρόσβαση στην Κίνα για να βρω την πηγή του ιού, θα κοίταζα σε μέρη όπου εκτρέφονται αυτά τα ζωάκια. 
Σε προηγούμενο άρθρο μας είχαμε αναφερθεί εκτεταμένα στα λεγόμενα spill over effects του παθογόνου γενικότερα.
 

Μοσχογαλή αριστερα, νυχτηρευτής δεξιά.

Q: Are human activities responsible for the spillover of coronaviruses from animals into people?Coronaviruses are prone to switch hosts when there is opportunity, and we create such opportunities through our non-natural use of animals – livestock. Livestock animals are exposed to wildlife, they are kept in large groups that can amplify the virus, and humans have intense contact with them – for example through the consumption of meat – so they certainly represent a possible trajectory of emergence for coronaviruses. Camels count as livestock in the Middle East, and they are the host of the Mers virus as well as human coronavirus 229E – which is one cause of the common cold – while cattle were the original hosts for coronavirus OC43, which is another.
Ε: Πόσο κοντά είμαστε στην επίτευξη της ανοσίας της αγέλης;
Για να επιτύχουμε την ανοσία της αγέλης χρειαζόμαστε το 60-70% του πληθυσμού για να μεταφερθούν αντισώματα στον ιό. Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα των τεστ αντισωμάτων υποδηλώνουν ότι στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, γενικά, είμαστε σε χαμηλούς μονοψήφιους αριθμούς, αλλά και τα τεστ δεν είναι αξιόπιστα - όλα έχουν τα προβλήματά τους με ψευδή θετικά αποτελέσματα- εκτός αυτού η ανοσία της αγέλης δεν είναι επίσης το κεντρικό ζητούμενο.
Υποθέτει την πλήρη ανάμειξη του πληθυσμού, αλλά υπάρχουν λόγοι - εν μέρει σε σχέση με τα κοινωνικά δίκτυα που διαμορφώνονται από τους ανθρώπους - που ολόκληρος ο πληθυσμός μπορεί να μην είναι διαθέσιμος(προσβάσιμος) για λοίμωξη ανά πάσα στιγμή. Τα δίκτυα μετατοπίζονται και νέα άτομα εκτίθενται στον ιό. Τέτοια αποτελέσματα μπορούν να οδηγήσουν σε κύματα μόλυνσης.
Ένας άλλος παράγοντας που θα μπορούσε να επηρεάσει την ανοσία της αγέλης είναι, εάν άλλοι κοροναϊοί - αυτοί που προκαλούν το κοινό κρυολόγημα, για παράδειγμα - προσφέρουν προστασία σε αυτό. Δεν ξέρουμε, αλλά είναι δυνατό.

Q: Are human activities responsible for the spillover of coronaviruses from animals into people?Coronaviruses are prone to switch hosts when there is opportunity, and we create such opportunities through our non-natural use of animals – livestock. Livestock animals are exposed to wildlife, they are kept in large groups that can amplify the virus, and humans have intense contact with them – for example through the consumption of meat – so they certainly represent a possible trajectory of emergence for coronaviruses. Camels count as livestock in the Middle East, and they are the host of the Mers virus as well as human coronavirus 229E – which is one cause of the common cold – while cattle were the original hosts for coronavirus OC43, which is another.
Ε: Είναι οι ανθρώπινες δραστηριότητες υπεύθυνες για τη διαρροή κοροναϊών από ζώα σε ανθρώπους;
Οι κοροναϊοί είναι επιρρεπείς στην εναλλαγή των ξενιστών, όταν τους δίνεται η ευκαιρία και δημιουργούμε εμείς τέτοιες ευκαιρίες μέσω της μη κανονικής διαχείρισης του ζωϊκού κεφαλαίου.
Τα παραγωγικά ζώα εκτίθενται στην άγρια fauna, διατηρούνται σε μεγάλες ομάδες που μπορούν να ενισχύσουν τον ιό και οι άνθρωποι έχουν έντονη επαφή μαζί τους - για παράδειγμα μέσω της κατανάλωσης κρέατος - έτσι αντιπροσωπεύουν σίγουρα μια πιθανή πορεία εμφάνισης για κορωναϊούς.
Οι καμήλες υπολογίζονται ως παραγωγικά ζώα στη Μέση Ανατολή και αποτελούν τον ξενιστή του ιού Mers, καθώς και του ανθρώπινου κοροναϊού 229Ε - που είναι μια αιτία του κοινού κρυολογήματος - ενώ τα βοοειδή ήταν οι αρχικοί ξενιστές για τον κορωναϊό OC43, ο οποίος είναι ένας άλλος ιός κρυολογήματος.

CoVid-19: Φινλανδία, Ισλανδία, Ελλάδα

Ενδιαφέρον ειναι το ποσοστό ανάρρωσης

 THS 20042020

ΙΩΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ για τα στοιχεία της Ισλανδίας. Καθηγητής Παθολογίας και Επιδημιολογίας και Πληθυσμιακής Υγείας του Πανεπιστημίου Stanford.

"Τα καλύτερα δεδομένα που έχουμε μέχρι τώρα από ένα δείγμα του γενικότερου πληθυσμού είναι από την Ισλανδία, όπου ελέγχουν πολίτες μέσω της επιδημιολογικής πλατφόρμας DECODE και η συλλογή πλησιάζει σχεδόν να ισοδυναμεί με τυχαίο δείγμα. Μέχρι σήμερα εξάγεται ότι έχει μολυνθεί το 0.9% του Ισλανδικού πληθυσμού, δηλαδή περίπου 3300 άτομα. Ταυτόχρονα έχει πεθάνει ένας ασθενής και άλλος ένας έχει σοβαρά συμπτώματα. Δηλαδή θνητότητα 1/3300=0,03% ή έστω 2/3300=0,06% – κάτι που είναι μικρότερο από της εποχικής γρίπης (θνητότητα περίπου 0,10%). Βέβαια είναι πιθανό να εκδηλώσουν σοβαρά συμπτώματα και άλλοι που έχουν ήδη μολυνθεί και ίσως κάποιοι να πεθάνουν, άρα η θνητότητα να αυξηθεί. Πάντως πρέπει να είναι πολύ χαμηλότερη από το 3,4% της αρχικής αδρής εκτίμησης από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ή και από το 0,9% που χρησιμοποιήθηκε από την ομάδα του Imperial College για να καθοδηγήσει τη στροφή της βρετανικής πολιτικής σε αυτό το θέμα."

Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να ενημερωθείτε γιατί δεν έχουν σχέση με έκταση και πληθυσμό τα παρακάτω αναφερόμενα αποτελέσματα

 Φινλανδία

Πληθυσμός: 5,5 εκατ. κατοίκους, Έκταση:339.440 km²

CoVid-19 μολύνσεις:3868 θάνατοι:98 αναρρωμένοι:2000

Ποσοστό θνησιμότητας απο μολύνσεις: 2,5%

Ποσοστό αναρρωσης 51,7%

Ελλάδα

Πληθυσμός: 11 εκατ. κατοίκους, Έκταση: 131,957 km²

CoVid-19 μολύνσεις: 2245 θάνατοι: 116 αναρρωμένοι: 577

Ποσοστό θνησιμότητας απο μολύνσεις: 5,16%

Ποσοστό ανάρρωσης 25.7%

Ισλανδία

Πληθυσμός: 364.134 κατοίκους, Έκταση: 103.000 km²

CoVid-19 μολύνσεις: 1773 θάνατοι: 10 αναρρωμένοι: 1362

Ποσοστό θνησιμότητας απο μολύνσεις: 0,56%

Ποσοστό ανάρρωσης 76,81%

Iceland’s testing sheds light on thevirus (ελληνικά)

Iceland’s extensive testing of the general population
could help the global response to the COVID-19 pandemic.

Η μπλέ γραμμή ειναι τα τεστ της δημόσιας υπηρεσίας υγείας της Ισλανδίας για αυτούς με συμπτώματα

Η κόκκινη γραμμή ειναι τα τέστ μιας ιδιωτικής εταιρείας που έδωσε εργολαβία το κράτος για τυχαία τεστ στο πληθυσμό

Bακτηριακό ένζυμο που αποδομεί πλαστικές φιάλες (PET) για ανακύκλωση σε μερικές ώρες. Ξεκινάει βιομηχανικά 2024

Ένα βακτηριακό ένζυμο που διαλύει πλαστικά μπουκάλια για ανακύκλωση σε μερικές ώρες, δημιουργήθηκε.

Οι επιστήμονες δημιουργούν μεταλλαγμένο ένζυμο που ανακυκλώνει πλαστικά μπουκάλια σε μερικές ώρες. Το βακτηριακό ένζυμο που βρέθηκε αρχικά στο κομπόστ μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή ανακυκλωμένης ύλης για κατασκευή νέων φιαλών υψηλής ποιότητας.

 
Damian Carrington Environment editor                                     THS 19042020

Πριν να ξεκινήσουμε στο κείμενο:Μήπως είναι κάτι αντίστοιχο με τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα που αντί να γίνονται λιγότερα γίνονται περισσότερα και μεγαλύτερου κυβισμού. Είναι αυτό που χρειάζεται ο πολιτισμός μας ή η απλή επαρκή χρήση των πρώτων υλών και γήινων πόρων και όχι η υπερβολική, μιας και  δεν χρειάζεται η υπερβολή για να ζήσουμε καλά. 
Ας σκεφτούμε ποια θα είναι η αντίδραση των περισσοτέρων καταναλωτών και των εταιρείων όταν ξέρουν ότι με 2 cent ανά πλαστική φιάλη PET θα εξαφανίζεται το απόβλητό τους σε 10 ώρες. 
 Δε θεωρείται μάλλον βιώσιμη έξυπνη λύση για ένα λεγόμενο -λόγω των τεχνολογιών που διασχίζουν όλο το εύρος του-, έξυπνο πλέον πλανήτη.

Το ένζυμο, που ανακαλύφθηκε αρχικά σε έναν σωρό από τη  κομπόστα φύλλων, επανέφερε τα μπουκάλια στα χημικά δομικά στοιχεία τους, στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή νέων μπουκαλιών υψηλής ποιότητας. Οι υπάρχουσες τεχνολογίες ανακύκλωσης παράγουν συνήθως πλαστικό μόνο αρκετά καλό για ρούχα και χαλιά.
 
Η εταιρεία πίσω από την ανακάλυψη, η Carbios, δήλωσε ότι στοχεύει στην ανακύκλωση βιομηχανικής κλίμακας εντός πέντε ετών. Συνεργάστηκε με μεγάλες εταιρείες, όπως η Pepsi και η L'Oréal, για να επιταχύνουν την ανάπτυξη. Ανεξάρτητοι ειδικοί χαρακτήρισαν το νέο ένζυμο σημαντική πρόοδο.
Δισεκατομμύρια τόνοι πλαστικών απορριμμάτων έχουν μολύνει τον πλανήτη, από την Αρκτική έως τη βαθύτερη τάφρο του ωκεανού, και αποτελούν ιδιαίτερο κίνδυνο για τη θαλάσσια ζωή.
 
Το νέο ένζυμο αποκαλύφθηκε σε έρευνα που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη 07.4.στο περιοδικό Nature. Η έρευνα ξεκίνησε με τον έλεγχο 100.000 μικροοργανισμών για υποσχόμενους υποψήφιους, συμπεριλαμβανομένου του ζωύφιού κομποστοποίησης, το οποίο ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 2012.
«Είχε ξεχαστεί εντελώς, αλλά αποδείχθηκε το καλύτερο», δήλωσε ο καθηγητής Alain Marty στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζης της Γαλλίας, επικεφαλής επιστημονικός διευθυντής του Carbios.
 
Οι επιστήμονες ανέλυσαν το ένζυμο και το τροποποίησαν γενετικά για να βελτιώσουν την ικανότητά του να διασπά το πλαστικό PET από το οποίο κατασκευάζονται μπουκάλια ποτών. Το έκαναν επίσης σταθερό στους 72 C, κοντά στην τέλεια θερμοκρασία για γρήγορη υποβάθμιση.
Η ερευνητική ομάδα χρησιμοποίησε το βελτιστοποιημένο ένζυμο για να διασπάσει έναν τόνο αποβλήτων πλαστικών φιαλών, τα οποία αποδομήθηκαν κατά 90% εντός 10 ωρών. Οι επιστήμονες στη συνέχεια χρησιμοποίησαν το υλικό για να δημιουργήσουν νέα πλαστικά μπουκάλια ποιότητας τροφίμων.
 
Η Carbios έχει μια συμφωνία με την εταιρεία βιοτεχνολογίας Novozymes για την παραγωγή του νέου ενζύμου σε κλίμακα χρησιμοποιώντας μύκητες. Ανέφερε ότι το κόστος του ενζύμου είναι προς το παρόν μόλις 4% του κόστους του παρθένου πλαστικού που παράγεται από λάδι.

Πρόβλημα:Τα μπουκάλια απορριμμάτων πρέπει επίσης να αλεσθούν και να θερμανθούν πριν προστεθεί το ένζυμο, έτσι το ανακυκλωμένο ΡΕΤ θα είναι πιο ακριβό από το παρθένο πλαστικό. Ωστόσο, ο Martin Stephan, αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος της Carbios, δήλωσε ότι οι υπάρχουσες ανακυκλωμένες πλαστικές ύλες χαμηλότερης ποιότητας πωλούνται σε προνομιακή τιμή λόγω έλλειψης προμήθειας.
 
«Είμαστε η πρώτη εταιρεία που θα φέρει αυτήν την τεχνολογία στην αγορά», δήλωσε ο Stephan. «Στόχος μας είναι να λειτουργήσουμε μέχρι το 2024, 2025, σε μεγάλη βιομηχανική κλίμακα».
Το πρόβλημα είναι τα πλαστικά απόβλητα. " Η αύξηση της συλλογής πλαστικών απορριμμάτων ήταν το κλειδί, είπε ο Stephan, με περίπου πάνω από το ήμισυ όλων των πλαστικών να καταλήγουν στο περιβάλλον ή σε χώρους υγειονομικής ταφής 'ή σε αποτέφρωση.
 

Achroia grisella

Ο καθηγητής John McGeehan, διευθυντής του Κέντρου Καινοτομίας Ενζύμου στο Πανεπιστήμιο του Πόρτσμουθ, δήλωσε ότι η Carbios είναι η κορυφαία εταιρεία που τα ένζυμα προσπάθησε να διαλύσει το PET σε μεγάλη κλίμακα και πραγματικά το νέο αυτό έργο ήταν μια σημαντική πρόοδος. 
Κάνει τη δυνατή μια πραγματική βιολογική ανακύκλωση PET σε βιομηχανική κλίμακα. Αυτή είναι μια πολύ μεγάλη πρόοδος όσον αφορά την ταχύτητα, την αποδοτικότητα και την αντοχή στη θερμότητα, δήλωσε ο McGeehan.

Οι επιστήμονες επισημένουν επίσης πρόοδο στην εξεύρεση βιολογικών τρόπων διάσπασης άλλων σημαντικών τύπων πλαστικών. Τον Μάρτιο, Γερμανοί ερευνητές αποκάλυψαν ένα σκαθάρι που τρεφεται από τοξική πολυουρεθάνη, ενώ προηγούμενες εργασίες έδειξαν ότι οι προνύμφες του σκώρου του κεριού (Achroia grisella ) -συνήθως εκτρέφονται ως δόλωμα ψαριού - μπορούν να τρώνε σακούλες από πολυαιθυλένιο.

Ένας ιός μπορεί να μετατρέψει τελείες σε κόμματα. Μπορεί να καταργήσει προτάσεις, μπορεί....

Όταν οι ιοί¹ ακυρώνουν τα σύνορα
ή όταν σε μια ταξική κοινωνία το σύνθημα ήταν «πεινάω» και  τώρα το σύνθημα της ρίσκο κοινωνίας έγινε «φοβάμαι».
“Το μόνο που μένει λοιπόν σε εμάς είναι να κατανοήσουμε τι προκαλεί αυτή η καταστροφή μέσα μας, να δώσουμε προσοχή στην έκρηξη των τόσο πολλών επιπτώσεων που αποκαλύπτονται. Εκεί βρίσκεται η πολυπλοκότητα της κατάστασης, 
και οι σπάνιες υποσχέσεις της για το μέλλον”.–Sabu Kohso

 Shrese

Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, επιστήμονες όπως ο Παστέρ και άλλοι διατύπωσαν τη θεωρία των μικροβίων: ασθένειες θα μπορούσαν να μεταδοθούν από μικροσκοπικά έμβια όντα (εξ ου και το όνομα μικρόβια, μικρά βιοτόπια) αόρατα στο μάτι. Τα βακτήρια, οργανισμοί που είναι φτιαγμένα από και ένα μοναδικό κύτταρο, «ανακαλύφθηκαν».

Οι ιστορίες ιών είναι κυρίως ιστορίες θραύσης επιφάνειας, διέλευσης μεμβρανών, αποφυγή περιορισμών, θραύσης συνόρων, αλλαγής στίξης.

Ένα αντικείμενο, το Pasteur-Chamberland φίλτρο, φτιάχτηκε για να φιλτράρει τα βακτήρια στο νερό. Πρώτα αφιερωμένο στην έρευνα, έγινε τελικά μια βιομηχανικά παραγόμενη συσκευή σε έναν κόσμο τώρα, αλλα και για πάντα, που είναι φοβισμένος για τα μικρόβια και τις λοιμώξεις. Ωστόσο, πράγματα που φαινόταν να είναι μικρότερα από τα βακτήρια, δηλαδή, που θα μπορούσαν να περάσουν από αυτά τα φίλτρα, συνέχισαν να προκαλούν ασθένειες. Οι «ιοί που μπορούν να φιλτραριστούν», αργότερα έγιναν μόνο «ιοί» (από το δηλητήριο στα αρχαία Ελληνικά), έγιναν τότε γνωστοί στους ανθρώπους.

Οι ιοί ήρθαν στον κόσμο μας διαριγνλυοντας μια μεμβράνη μη σμαλτωμένης πορώδους πορσελάνης. Εδώ ξεκινά η αφήγησή τους - και σιγά μη τυχόν και δεν ήταν εκεί. Ο Κέβιν Μπάκλαντ, ένας μυθιστοριογράφος που ζει στη Βαρκελώνη, μας διδάσκει για τον ιό το εξής: «Η δύναμή του είναι απλή: μπορεί να αλλάξει τελείες σε κόμματα. Μπορεί να καταργήσει προτάσεις. Αυτό που είχε σφραγιστεί θεωρώντας λυμένο, αυτό που είχε συσκευαστεί και το είχαμε ήδη αποθηκεύσει κάπου, αυτό που είχε ήδη παρασυρθεί, είναι τώρα και πάλι κάτι ημιτελές, έτοιμο να ξαναγραφεί. "
Τις τελευταίες εβδομάδες, οι μέρες μας έχουν γεμίσει με παρεκβάσεις σχετικά με τους ιούς. Για παράδειγμα: οι ιοί είναι ζωντανοί; Ναι, όχι, εξαρτάται από το πώς ορίζεις το "ζωντανό" ... Και εξαρτάται από το ποιον ρωτάς να σου απατήσει: κάποιον που ζει μέσα από την πανδημία Covid-19 ή το ίδιο άτομο πριν από δύο μήνες.

Αυτή η ερώτηση υπήρχε πάντα, όσο χρονικό διάστημα εισερχόντουσαν οι ιοί στον κόσμο μας. Αφού πέρασαν διέσχισαν για πρώτη φορά το Pasteur-Chamberland φίλτρο , θεωρήθηκαν ότι ήταν υγρές οντότητες. Έπειτα έγιναν στερεά σωματίδια. Αλλά τι ήταν πραγματικά, ήταν απλά τοξίνες; Ήταν μικρόβια;
Σήμερα, λέμε ότι είναι στο περιθώριο της ζωής, και τους αποδίδουμε το δώρο τού ζώντος οργανισμού μόνο όταν έχουν περάσει τις κυτταρικές μας μεμβράνες… 
Η συζήτηση συχνά ακολουθεί ένα συγκεκριμένο σενάριο:

-Οι ιοί δεν μπορούν να δημιουργήσουν μόνα τους το σώμα τους ούτε να αναπαράγουν τον εαυτό τους, επομένως δεν είναι ζωντανοί.
- Δεν είναι όμως πραγματικά;
- Λοιπόν, ναι, αλλά δεν είναι ανεξάρτητοι ούτε αυτόνομοι, δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους, πρέπει να μολύνουν ένα κύτταρο για να το κάνουν.
-Αλλά ορισμένοι οργανισμοί χρειάζονται επίσης άλλους ξενιστές-οργανισμούς για αναπαραγωγή. - Αχ ναι;
-Και εσύ τι νομίζεις ότι είσαι? θα ήσουν τόσο ανεξάρτητος και αυτόνομος αν ήσουν σε έναν κόσμο χωρίς άλλα εμβια όντα;
-…

Πράγματι, ρωτώντας για κάτι αν «είναι ζωντανό;» μας αναγκάζει να σκεφτούμε «τι σημαίνει να λέγεται ότι κάτι/κάποιο είναι ζωντανό;». Ένας άλλος τρόπος για να απαντηθεί ίσως αυτό είναι να βρούμε καταλόγους κριτηρίων, λίστες ελέγχου, ώστε να μπορούμε να σημειώσουμε «ναι» ή «όχι» όταν πρόκειται για ιούς και η συζήτηση δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί με αυτό. Συνολικά, αυτή είναι μια ιστορία καθορισμού ενός φαινομένου «ex crux», το οποίο εστιάζει σε αυτό που αποκλείεται εξ' ορισμού. Αυτή η συζήτηση για την εύρεση των ορίων της σφαίρας της ζωής ακούγεται αφαιρετική, και όμως είναι μια εντυπωσιακή συμβολή από τον ίδιο τον ιό.


Η βιολογική λειτουργία του και η παραβίαση  επιφανειών.

Εάν ρωτήσετε «τι κάνει ένας ιός;», θα σας έλεγε οποιοσδήποτε ενας βιολόγος: πρώτον, προσκολλάται σε ορισμένα στοιχεία στην επιφάνεια των κυττάρων των ζώων ή των φυτών (τα βακτήρια έχουν τη δική τους κατασκευασμένη κατηγορία ιών που ονομάζεται βακτηριοφάγοι). Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας μια γκάμα τακτικών, θα διαπεράσει την επιφανειακή μεμβράνη του κυττάρου. Μόλις βρεθεί μέσα στο κύτταρο, ο παθογόνος τύπος ιών γενικά θα χακάρει αυτό που κάνει το κύτταρο για να ζήσει (να μεγαλώσει και να αναπαραχθεί όπως όλα τα έμβια όντα) για να αναπαραχθεί ο ίδιος σε αρκετή μεγάλη ποσότητα.
Μετά από κάποιους πολλαπλασιασμούς, ο ιός θα έλθει σε επαφή πάλι με την επιφάνεια, με το σύνορο, αυτή τη φορά για να ανατινάξει κυριολεκτικά την μεμβράνη του κυττάρου, σπάζοντας όλη τη δομική της ακεραιότητα απλώνοντας το εσωτερικό του προς τα έξω.Το κύτταρο σε αυτό το στάδιο, μπορεί με μεγάλη σιγουριά να θεωρηθεί «νεκρό». Βλέπετε, όλα σχετίζονται με την παράβαση επιφανειών.
Αυτή είναι η επίσημη εκδοχή. Αλλά υπάρχει κάποια ακόμη ημιτελής αναφορά γι αυτό. Σκεφτόμαστε κυρίως τους ιούς ως παθογόνα που μας μολύνουν, μας κάνουν άρρωστους, μας σκοτώνουν.  Ορίζονται και γίνονται αντιληπτά αποκλειστικά από τη λειτουργία τους ή από τον τρόπο ζωής τους (ένα κομμάτι DNA ή RNA γονιδιώματος ενθυλακωμένο που πρέπει να μολύνει έναν ξενιστή για να κάνει πραγματικά κάτι).
Έχει νόημα να συγκεντρωθούν όλα μαζί με αυτόν τον ενιαίο όρο; Τα γονιδιώματά τους μπορούν να είναι κάθε είδους και σχήματος, οι δομές τους, καθώς και οι κανόνες εμπλοκής τους με τα κύτταρα. Αλλά πάνω απ' όλα, φαίνεται ότι μια σημαντική δραστηριότητά τους είναι να αναμειγνύουν τα πράγματα: εισάγουν τα γονιδιώματά τους στους ξενιστές τους, παίρνουν επίσης κομμάτια, μετακινούν αυτά τα κομμάτια από τον ένα οργανισμό στον άλλο, μπορεί να έχουν συνδεθεί με κύτταρα για να δημιουργήσουν νέο είδος κυττάρων.
Βρισκόμαστε τώρα στον κόσμο της Lynn Margulis² και των ιστοριών της εξελικτικής συμβιογέννεσης - ως μια ημιτελή πέψη: βιολογικές οντότητες που συνδέονται με ή εισέρχονται σε άλλες οντότητες και κολλάνε.
Το πιο διάσημο παράδειγμα είναι τα οργανίδια που βρίσκονται μέσα σε κύτταρα, όπως τα μιτοχόνδρια ή οι χλωροπλάστες, που προέρχονται από βακτήρια που «τρώγονται» από άλλα βακτήρια και έμειναν εκεί. Μερικοί λένε ότι το πρώτο ευκαρυωτικό κύτταρο (ένα κύτταρο με καλά καθορισμένο πυρήνα DNA) προήλθε από έναν πραγματικό ιό που εισήλθε σε ένα κύτταρο.

Θα έπρεπε να έχουμε ακούσει περισσότερο την Lynn Margulis. Πρώτον, προσέφερε μια λύση στο «τι είναι η ζωή;» το δίλημμα: η ζωή δεν είναι κάτι, είναι μια διαδικασία. Πράγματι, τι κάνει ένας οργανισμός; Αυξάνεται. Γιατί; Για να μεγαλώσει περισσότερο.

Και ο Δαρβίνος τα είπε ωραία και καλά, αλλά η ίδια επιμένει ότι το μεταφορικό σχήμα του δένδρου ήταν λίγο έως πολύ τρομακτικό. Η ζωή δεν είναι φτιαγμένη από ανεξάρτητους κλάδους οργανισμών, γενεαλογίες που ακολουθούν τις δικές τους διαδρομές ξεχωριστά από τους άλλους. Ένα πιο κατάλληλο μεταφορικό σχήμα θα ήταν ο ιστός(της αράχνης): όλες αυτές οι «γενεαλογίες» συγκρούονται μεταξύ τους, διασχίζουν η μια την άλλη, δεν σέβονται σύνορα — ούτε αυτά των οργανισμών, ούτε αυτά των ταξινομιστών.

 

Ταξινόμηση.
Αυτή είναι μια άλλη ιστορία περιορισμού και συσκευασίας που γκρεμίστηκε.
Η ταξινομία είναι η επιστήμη της ταξινόμησης: ταξινόμηση των πραγμάτων σε ξεχωριστές κατηγορίες, σύμφωνα με συγκεκριμένα κριτήρια. Ουσιαστικά, η διαίρεση, η αποκόλληση, ο διαχωρισμός, η απομόνωση… Οι ταξινομιστές ως συνοριοφύλακες.

Εδώ, η Debra Benita Shaw και η πλατφόρμα της σχετικά με τα «πολλά υποσχόμενα τέρατα» είναι πολύ εντυπωσιακή. Όταν μας διδάσκει ότι «τα τέρατα είναι το απαραίτητο αντιστάθμισμα της ταξινόμησης, [εμφανίζονται] τόσο εντός των στρωμάτων της ταξινομικής βαθμίδας και πέρα από τα όριά της» και ότι «τα είδη παγιδεύονται σε ένα ταξινομικό πλέγμα, αλλά πάντοτε αγωνίζονται να ξεφύγουν/ να μεταλλαχθούν, είναι σχεδόν σαν να μας λέει ιστορίες για ιούς.
Τα τέρατά της είναι ειναι απαραίτητα  τόσο για την παραγωγή κατηγοριών, ταξινομιών και ιεραρχιών, όπως επίσης και για την υπονόμευσή  και την πρόκλησή τους - τίθενται σε κίνηση για να παράγουν αυτό που είναι αποδεκτό ως κανονικό αλλά παραμένουν και πολλαπλασιάζονται. Είναι ανωμαλίες που αρνούνται να εξαφανιστούν, μας ενοχλούν κάθε τόσο σαν ενα πετραδάκι μέσα σε ένα παπούτσι. Αλλά είναι επίσης και «απροσδόκητοι σχηματισμοί που εμπεριέχουν λανθάνουσες δυνατότητες», αποκλίσεις που κρύβουν μέσα τους τις πιθανότητες μελλοντικών αλλαγών, εξελίξεων και εμφανίσεων νέων μορφών (όπως του concept of saltation³ και κάποιων ελπιδοφόρων τεράτων στην εξελικτική βιολογία).

Είναι εύκολο να σκεφτούμε τι είναι καταστροφικό σχετικά με τους ιούς, ειδικά την Τετάρτη 1 Απριλίου στις 21:04 στη Βαρκελώνη της Ισπανίας. Είμαστε πνιγμένοι στις καμπύλες των νέων περιπτώσεων Covid-19 (είναι ακόμα επίπεδες;), ηλιόλουστες και δελεαστικές άδειες οδούς από τα μπαλκόνια μας, γραφήματα καθημερινών θανάτων, μετανάστες παίρνουν πρόστιμα επειδή βρίσκονται στους δρόμους βοηθώντας άλλους… Και είναι κάτι ιδιαίτερο λέγοντας ότι η απάντηση σε έναν ιό, δεδομένης της ικανότητάς του να οργώνεται δια μέσω των καθιερωμένων πλέον κατηγοριών μας, ήταν να αυξήσουμε τους περιορισμούς μας: lock down, περιορισμοί μετακινήσεων, επιβαλλόμενες αποστάσεις ατόμων και απομόνωση, κλείσιμο συνόρων, τρόποι μεταφοράς. Αλλά ποιο από όλα αυτά θα μπορούσε να ήταν αρκετά υποσχόμενο για μια απάντηση σε αυτό που μας επιφυλάσσεται;

Είναι αλήθεια, αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει έλλειψη ενδιαφερόντων προτάσεων και αναλύσεων που να μας λένε ότι ο κορωναϊός είναι μια ευκαιρία για κοινωνική αλλαγή, ένας δείκτης της αποτυχίας του καπιταλισμού, ένα σημείο αιχμής από το οποίο δεν θα γυρίσουμε πίσω, ένας σωτήρας για τον πλανήτη, η φύση που δαγκώνει πίσω…

Αστεία  είναι, μια ενδιαφέρουσα συνεισφορά που προτάθηκε από τον ίδιο τον ιό, σε ένα μονόλογο.
 Ο ιός κατάφερε ακόμη και να καταργήσει την κατάσταση και να την περιορίσει  σε μια κεντρική διχάλα που μας προσφέρει δυο εναλλακτικές: «η οικονομία ή η ζωή;». 
Και εδώ τον ξανασυναντάμε αναγκάζοντάς μας να σκεφτούμε πάλι για τη ζωή.

Γράφοντας μέσα στη περίοδο της πανδημίας, από τη πλευρά ενός πολύ ιδιαίτερου πλεονεκτικού οπτικού πεδίου(αρκετά προνομιακό: home work, φθηνό ενοίκιο, χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις , με επίσημα ευρωπαϊκά έγγραφα ταυτότητας – άντε πάλι φτάσαμε στα σύνορα), οι ημέρες είναι πλέον νέου τύπου. Συνεχώς στο παρασκήνιο, πάω και έρχομαι, τα σαγόνια μου είναι αγκυλωμένα, οι ώμοι μου πονούν, διαπερνώντας το στήθος μου και κόβοντας την αναπνοή μου, ένα «ααααααααααααααααααααααααααχ!» - άγχος, φόβος και ανησυχία.

Όχι τόσο διαφορετικά σε σχέση με μερικούς αιώνες πριν, οι ιοί είναι αόρατοι στους περισσότερους από εμάς. Ταξιδεύουν με σταγονίδια, αεροζόλ, πλανώνται στις επιφάνειες, ρούχα… όποιος έχει μολυνθεί και κατά την περίοδο επώασης, χωρίς να εμφανίζει συμπτώματα, θα μπορούσε ενδεχομένως να τον μεταδώσει. Ούτε καν έμμεση ένδειξη του κινδύνου. Τόσο πολύ πλύσιμο των χεριών μας! Η σχέση μας με τα χέρια μας έχει αλλάξει εντελώς, είναι οι φορείς της αόρατης απειλής. Τα στόματά μας, τα μάτια μας, οι μύτες μας είναι τα σημεία εισόδου. Φοβισμένοι από τα δικά μας σώματα, ενσωματώνουμε τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη της ζωής που περιγράφεται από τη Silvia Federici «όπου η κυριαρχία της φιλελεύθερης αγοράς στρέφεται ενάντια όχι μόνο στην συλλογική κοινή αλληλεγγύη ομάδων αλλά και στην αλληλεγγύη μέσα μας». Σε μια τέτοια κατάσταση, βρισκόμαστε σε μια συνεχή κατάσταση φόβου για το τι υπάρχει μέσα μας, «εσωτερικεύουμε την πιο βαθιά εμπειρία της αυτοαπομόνωσης, καθώς αντιμετωπίζουμε όχι μόνο ένα μεγάλο θηρίο που δεν υπακούει στις εντολές μας, αλλά και μια σειρά από μικρό-εχθρούς που εμφυτεύονται στο σώμα μας, έτοιμοι να μας επιτεθούν ανά πάσα στιγμή. […] Δεν έχουμε καλή γεύση για τον εαυτό μας. "

Το αόρατο δεν μεταφέρει μόνο τις τρομακτικές οντότητες, τα θηρία. Εδώ είναι επίσης όπου ο καπιταλισμός απελευθερώνει όλα τα απόβλητά του: στον αέρα, τον ωκεανό, το υπέδαφος, «πρώην» αποικίες κλπ… Όλες οι ιστορίες λένε ότι οι ιοί φαίνεται να ταιριάζουν αρκετά στην κοινωνία κινδύνου, στη λεγόμενη risk society. 

Αυτή είναι η ιδέα, ότι η σύγχρονη κοινωνία μας έχει μετατοπιστεί σε ένα ψυχαναγκασμό με ασφάλεια και με την έννοια του ρίσκου και έχει διαμορφώσει δραματικά την οργάνωσή της αντίστοιχα για να απαντήσει μόνο σε αυτούς τους κινδύνους.

Από μια ταξική κοινωνία όπου το σύνθημα ήταν «πεινάω» και όπου οργανώθηκαν κοινωνικοί αγώνες γύρω από αυτό, το σύνθημα της κοινωνίας κινδύνου έγινε «φοβάμαι».

Αυτό δ ημιούργησε ένα διαφορετικό σύνολο απαιτήσεων, κυρίως γύρω απο  την ανάγκη να αισθανόμαστε ασφαλείς. Οι κίνδυνοι είναι ως επί το πλείστον αόρατοι (όπως, ενεργά αόρατοι: πυρηνικές, χημικές τοξίνες, πετρελαιοκηλίδες, τρομοκρατία κ.λπ.). Αυτό που καθίσταται επομένως σημαντικό είναι να αποφασίσουμε από τι συνιστάται ο  κίνδυνος. Επειδή οι επιστήμονες είναι αυτοί που στηρίζονται για να κάνουν αυτήν την αξιολόγηση, η επιστήμη έγινε ένα συγκεκριμένο πεδίο μάχης. Σε αυτό το πλαίσιο, οι κίνδυνοι χωρίζονται σε εξωτερικούς και κατασκευασμένους κινδύνους. Οι πρώτοι είναι «φυσικοί» κίνδυνοι που προκύπτουν από το εξωτερικό (ξηρασία, πλημμύρες, σεισμοί - τι κάνει η «φύση» σε εμάς) και ο δεύτερος συμβαίνει λόγω του τι κάνουν οι άνθρωποι στη «φύση» μέσω των τεχνο-επιστημονικών πρακτικών τους. Ο Rob Wallace μας ζητά να θυμόμαστε ότι οι πληγές είναι κατασκευασμένοι κίνδυνοι. Ο πολλαπλασιασμός των ζωονόσων (μολυσματικές ασθένειες που εξαπλώνονται από ζώα εκτός του ανθρώπου στον άνθρωπο), υποστηρίζει, είναι άμεσο αποτέλεσμα των καπιταλιστικών τρόπων παραγωγής: εντατικές μονοκαλλιέργειες, μείωση της ποικιλομορφίας, καταστροφή οικοτόπων… 

Τι θα μπορούσε να μας δείξει περισσότερους από αυτούς τους αόρατους κατασκευασμένους κινδύνους από ένα πυρηνικό συγκρότημα και τις συναφείς ακτινοβολίες του; Και πώς αυτό μας θυμίζει ιούς. Και οι δύο είναι υπερ-στόχοι, ένας όρος που προτάθηκε από τον φιλόσοφο Timothy Morton για να περιγράψει φαινόμενα που αφορούν πράγματα, χρονικές στιγμές και χωρικές κλίμακες που είναι πέρα από τον άνθρωπο ενώ είναι στενά παρόντα - δυσανάλογα, μνημειακά και αποκαλυπτικά βεβαίως μέσα  από λεπτές αόρατες οντότητες. Επίσης, η αντιμετώπιση αυτών των καταστροφών είναι δύσκολη. Ο αληθινός αποκαλυπτικός χαρακτήρας αυτών των γεγονότων δεν είναι ότι θα φέρουν το τέλος του κόσμου, είναι ακριβώς ότι δεν τελειώνουν ποτέ, ένα χαρακτηριστικό των κοινωνιών ελέγχου. Τα πυρηνικά απόβλητα και οι ιοί φυσικά θα επιβιώσουν αμέτρητες γενιές ανθρώπων. Η μνημειακότητα μιας τέτοιας καταστροφής φαίνεται να απαιτεί μια μνημειακή λύση, που θα ξεκινήσει από μια ανώτερη δύναμη, αποθαρρύνοντας όλες τις εξεγέρσεις. Αλλά πάνω απ 'όλα, είναι η εικονική πραγματικότητα της ραδιενέργειας και των ιών που μας τρομοκρατεί. 
Ανυπόφορη, αόρατη, μετακαθυστερημένη επίδραση… τα νουκλεΐδια και οι ιοί διαχέονται στον κόσμο και τους οργανισμούς μας μέσω ανεξέλεγκτων και αναξιόπιστων κινήσεων μας. Ως υπερ-αντικείμενα, είναι ιξώδη: «κολλάνε» σε όντα που εχουν σχέση με αυτά ». Σε μια πυρηνική έκρηξη ή μια πανδημία, δεν μπορούμε να εμποδίσουμε το σώμα μας να υποδεχθεί τις ακτινοβολίες ή τον ιό. Αλληλεπιδρούν με τα κύτταρά μας - χειραγώγηση, χρήση, τροποποίηση, παρεμπόδιση και απειλή της ακεραιότητάς τους. Ξαφνικά, μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε φτιαγμένοι από κύτταρα, διακυβεύεται η ακεραιότητα του σώματός μας, και ενδεχομένως αυτά των απογόνων μας, ή των κοντινότερων μας…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί συμπολίτες (μου) παραπονιούνται «αυτές τις μέρες, δεν μπορώ να σκεφτώ καν». Δεν μπορώ να εστιάσω σε κάτι. Το μυαλό μας λάσπη, ή από βαμβάκι τρομαγμένο από την απειλή του ιλίγγου που βρίσκεται ο φορέας του, ο άνθρωπος.
Αλλά είναι να ρωτήσουμε πραγματικά. Είναι φόβος αυτός ή η επιθυμία μας για τα ύψη. 

Τώρα έχουμε μείνει ξαφνικά απολιθωμένοι από το τεράστιο εύρος της κατάστασης που δημιούργησε. Αποκλεισμένοι πλέον είμαστε απόλυτα μπερδεμένοι, όταν αντιμετωπίζουμε την ικανοποίηση ενός από τους βαθύτερους και πιο καταπιεσμένους πόθους μας: Stop ένα λεπτό. Πάρτε μια ανάσα και κλείστε το μηχάνημα. Ας σταθούμε ακίνητοι εκεί, τυλιγμένοι σε όλη τη βρωμιά με την οποία ποτέ δε θέλαμε να μείνουμε μαζί σε ένα χώρο, υπενθυμίζοντάς μας τους πολλούς τρόπους που συνεχίσαμε να ασχολούμαστε απλά για να αποφύγουμε να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας. Τελικά, ενδώσαμε στον πειρασμό - που δεν μας άφησε ποτέ από την πρώτη μέρα του σχολείου - να μείνουμε στο κρεβάτι, να υποχωρήσουμε, να παραιτηθούμε και να εγκαταλείψουμε στο τέλος τον ανθρώπινο και όχι τον ανθρωπογενή εαυτό μας.
 
Όπως μας θυμίζει ο Sabu Kohso όταν έγραφε για την καταστροφή της πόλης Φουκουσίμα, “δεν θα σώσουμε τον κόσμο”. Το σημείο εκκίνησής μας θα μπορούσε να ήταν η αποσυναρμολόγηση ενός συνόλου που μας πουλήθηκε ως “Ο Κόσμος” μας, η μετεγκατάσταση των μεμβρανών του και η αλλαγή της στίξης του, η επιθετική ανασύνθεση του, με νέες επίγειες σχέσεις που είναι ήδη λύσεις για να ζήσουμε την καλή ζωή. «Σε αυτό το μείγμα των επιπτώσεων - απόγνωση, χαρά, θυμό - που πολλοί από εμάς μοιραζόμαστε, μετριάζουμε, σβήνουμε και σφυρηλατούμε νέα όπλα, και επεξεργαζόμαστε παράξενα εργαλεία και περίεργα φυλακτά, για να ζήσουμε πραγματικά πολύ εφήμερες και έντονες ζωές πάνω σε αυτήν τη γη." 

All images by Shrese.
Shrese is a carpenter and independent researcher based in Barcelona, Spain.

1Ιός στα αρχαία ελληνικά= 'δηλητήριο' στα νεοελληνικά
2Lynn Margulis was the Eastman Visiting Professor and Fellow of Balliol, 2008-9. Sadly, she died on 22 November 2011. Therefore this debate can never be repeated, and the VOX recording of it is precious for that reason alone. But it is also precious because it reflects the current turmoil in the world of evolutionary biology. In fact, all the major assumptions of neo-Darwinism have been challenged. Jim Shapiro’s book Evolution, a view from the 21st century shows that mutations have been far from random, that sharing and exchange of DNA is ubiquitous and favours Barbara McClintock’s view that the ‘genome is an organ of the cell’ (McClintock won a Nobel prize for discovering ‘jumping genes’). Meanwhile, the great originator of socio-biology, E.O.Wilson has done a highly controversial volte-face in switching from the idea that all altruism originates from selfish genes flourishing through kin-selection to the idea that co-operation is also essential and that selection can occur at higher levels than the gene. The debate is therefore a great contribution to a much wider movement of opinion in biological science.
3Mια ξαφνική ασυνέχεια σε μια γραμμή προέλευσης (περίπου μια mutation).Mια απότομη μεταβολή στην εμφάνιση ενός οργανισμού, είδους, κ.λ.π., που συνήθως προκαλείται από γενετική μετάλλαξη

CoVid-19 και ο αποφασιοκρατισμός ? "H εξουσία καθορίζει το νόμο, όχι η αλήθεια (Hobbes & Κονδύλης), Διάβασμα σε 2,5'

Auctoritas, non veritas facit legem(Thomas Hobbes) - «H εξουσία καθορίζει το νόμο, όχι η αλήθεια»)
Τι συνέβει στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες ξαφνικά -λογω CoVid-19- με την εξαφάνιση ή καλύτερa την κονονιστικότητα των συνταγματικών θεμελιωδών δικαιωμάτων. Μήπως μας τριγυρίζει ένας αποφασιοκρατισμός?
Ποιοι παίζουν το παιχνίδι σήμερα? Τόσο επικοινωνιακά όσο και ουσιαστικά. Επιδημιολόγοι, ιολόγοι, ένας πρωθυπουργός, ο υπουργός εσωτερικών και... η αστυνομία.

Συγκεκριμένα, η βασική ερώτηση που τίθεται είναι κατά πόσον η κυβερνητική εξουσία ή περιφερειακές κυβερνήσεις ΤΑ μπορεί να θέσουν τέτοιους περιορισμούς στα θεμελιώδη δικαιώματα όπως η ελευθερία του συνέρχεσθαι και της θρησκείας ή της ελεύθερης κυκλοφορίας-μετακίνησης. Φυσικά κάποιες αφηρημένες προτάσεις στο σύνταγμα της Ελλάδας επιτρέπουν μια τέτοια άδεια: Άρθρα 5, 6, 11, 13 του συντάγματος της Ελλάδας

Αυτό ισχύει forteriori  σε όλα τα δημοκρατικά ζητήματα αναφορικά με τη νομιμότητα. Οι de facto έκτακτες εξουσίες για τον πρωθυπουργό μπορούν αρχικά να δικαιολογηθούν μόνο, επισημαίνοντας την επικινδυνότητα μιας επικείμενης καταστροφής. Όμως βλέπε πρόσφατα φασιστικοποιημένο ολιγάρχη Orban.

Το θέμα είναι εάν το κράτος προχωρήσει και σε μια νομιμοποίηση των ισχυόντων μέτρων με μια απλή συγκατάθεση των πολιτών που μπορεί να γίνει μέσω ερευνών, πχ. προσωπικών συνεντεύξεων. Και μετά θα θεωρεί ότι έχει τη νομιμοποίηση.

Θα ήταν το ίδιο αν νομιμοποιούσε κάποιος μια σειρά αυταρχικών μορφών διακυβέρνησης, όπως ο Πουτιν, Orban , Χι, Ο Μπολσοναρο με τα δάση του Αμαζονίου που είναι παγκόσμιο αγαθό και ο Trump με τις πολιτείες του. Για να μη πούμε και που και πότε άλλοτε, ίσως πριν 73 χρόνια?
Η πιο απλή δημοκρατική αιτιολόγηση χρίζει μιας διπλής νομιμοποίησης: την πλειοψηφία του πληθυσμού και μια κανονιστική νομιμοποίηση.

Φαντάζομαι ότι έτσι θα είναι η κοινωνία των πολιτών ικανοποιημένη με την απόφαση συλλογικότητας μιας δημόσιας κρατικής εξουσίας. Φυσικά υπό τη προϋπόθεση ότι η κοινωνία αυτή έχει κρατήσει τη ψυχραιμία της και δεν έχει τρομοκρατηθεί από το φόβο της απώλειας της ίδιας της ζωής σύμφωνα με προπαγάνδα που υπόκειται καθημερινά. Και αυτό φυσικά συμβαίνει και μέσα από τα ηλεκτρονικά μίντια, καθώς όποιος έχει πρόσβαση σε διαδίκτυο και ασχοληθεί μπορεί να έχει και πρόσβαση σχεδόν σε οποιαδήποτε πληροφορία απο οποιαδήποτε πηγή πληροφόρησης για τη συγκεκριμένη πανδημία. Και είναι χαρακτηριστικό. Δεν ενδιαφέρει τους περισσότερους πως δουλεύει ο ιός στο σώμα τους ή από που κόλλησαν, ποια ήταν η αιτία όχι η αφορμή. Τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα πάνω τους. Για αυτό και ο πολίτης στη μετά εποχή του κορωναϊου... businsess as usual.Θα δείξει.

Στο σύνταγμα υπάρχει και η λέξη που ονομάζεται αρχή της αναλογικότητας ή δικαίωμα στην αναλογικότητα. Συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει ότι ένας μαζικός περιορισμός κάποιων μερικών ή μεμονωμένων θεμελιωδών δικαιωμάτων πρέπει πληρεί τις προϋποθέσεις του να είναι κατάλληλος, απαραίτητος και αναλογικός για το συγκεκριμένο δικαίωμα. Είναι;

Εάν λάβουμε υπόψη μόνο εκείνους που έχουν μολυνθεί και έχουν πεθάνει στην Ελλάδα, εκτός και εάν δεν είναι σωστές οι πραγματικές στατιστικές που ανακοινώνουν, σίγουρα δεν είναι αναλογικό.
Από το πρώτο παρακάτω διάγραμμα διαφαίνεται, ότι η πολιτική έχει ξεπεράσει τον εαυτό της και είναι και η ίδια ξεπερασμένη, γιατί έπρεπε σύμφωνα με τα διαγράμματα για το κύμα της γρίπης το χειμώνα 2014-2015 , 2016-2017 και 2018-2019 να υπάρχουν ακόμα και σήμερα περιοριστικά μέτρα. Δεν θα αναφερθούμε ότι κάποιος θα πει: μα είδες έχουμε μόνο τόσο λίγα θύματα λόγω των περιορισμών.

Και σε σχέση με αυτό θα δείξουμε άλλη μια στατιστική με μεγάλο ερωτηματικό για τα στοιχεία της Ελλάδας. Από τη δεύτερη εικόνα(διαγράμματα του John Hopkins University) παρατηρεί κάποιος ότι τόσο στις 6.4. όσο και στις 17.4. οι θεραπευμένοι παραμένουν στον ίδιο αριθμό ενώ οι θάνατοι έχουν αυξηθεί από 79 σε 106!! Τι συμβαίνει λοιπόν με τον αυτοκράτορα που έχει όλες τις εκτελεστικές εξουσίες στα χέρια του? Παραποιεί κάποια δεδομένα και για ποιο λόγο? 
Από την άλλη υποκρινόμενος, ασχολείται και με το κατεστραμμένο σύστημα υγείας για το οποίο τόσο προσπάθησε (wow!)  να το απεγκλωβίσει από μια υπερταλαιπωρία και γι αυτό αυτά τα αυστηρά μέτρα.

Οι θεμελιώδεις παρεμβάσεις σήμερα είναι σχετικές μόνο εάν εξεταστούν από την προοπτική μιας επικείμενης χειρότερης περίπτωσης με δεκάδες χιλιάδες θανάτους. Αυτό σίγουρα θα το πουν όχι οι πολιτικοί αλλά οι επιδημιολόγοι. Τα υπάρχοντα μέτρα μπορούν να δικαιολογηθούν μόνο εάν περιμένεις μια τέτοια καταστροφή ή ένα τέτοιο πόλεμο όπως τον ονλομασε σε μια πολεμική μεταφορά ο Μακρόν. „Nous sommes en guerre!“ Και μετά από αυτό το αντέγραψαν όλοι ακόμα και οι Γερμανοί που προσέχουν πολύ τι θα πουν  τώρα και πως θα το πουν, οι οποίοι μετά από ένα μήνα όπως και ο πρόεδρος τους αποφεύγουν να πουν τη λέξη πόλεμος.

Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να αποφασιστεί μόνο από την επιστήμη που λέει συνέχεια ο πρωθυπουργός στα διαγγέλματά του. Αυτό θα ήταν μια πλευρά, η επιστημονική. Η δημοκρατική νομιμοποίηση θα ήταν και μια απόφαση των δημοκρατικά νομιμοποιημένων εκπροσώπων. Το Κοινοβούλιο δεν πρέπει να ενεργοποιηθεί? Ή απλά περνάει κάποιες αποφάσεις.

Εάν αυτό δεν συμβεί, μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία που λειτουργούσε υπό κανόνες και ρυθμίσεις απειλείται να πέσει σε ένα καθαρά αποφασιοκρατισμό.^1,2 Επίσης ο Παναγιώτης Κονδύλης³ χρησιμοποιεί τον όριο περιγραφικό αποφασιοκρατισμό.

Οι δημοκρατίες σπάνια εξαφανίζονται σήμερα με ένοπλο πραξικόπημα. Συνήθως και αυτός είναι ο τρόπος, διαβρώνονται και πεθαίνουν αργά. Η δημοκρατία σε αυτή τη χώρα που ζούμε επίσης δεν είναι απολύτως απρόσβλητη από τέτοιες διαβρώσεις.

1Υποδηλώνει αποφάσεις ή διαδικασίες λήψης αποφάσεων που είναι χαρακτηριστικές για το ότι δεν δικαιολογούνται ή είναι δικαιολογημένες πάνω σε γενικά πρότυπα ορθολογισμού. Αυτό ισχύει για περιστατικά κατάστασης στα οποία, για παράδειγμα, λόγω περιορισμένης πληροφόρησης ή περιορισμένου χρόνου, οι λόγοι ή οι σχέσεις σκοπού-μέσου που σχετίζονται με μια απόφαση δεν μπορούν να διευκρινιστούν επαρκώς.
2Βλέπε Thomas Hobbes, Μαθηματικός, Θεωρητικός του κράτους και Φιλόσοφος. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%82_%CE%A7%CE%BF%CE%BC%CF%80%CF%82
3Ο ελεύθερος, καθαρά επιστημονικός «περιγραφικός αποφασιστισμός» του Παναγιώτη Κονδύλη »λέει ότι στη διαπροσωπική ζωή, χωρίς εξαίρεση, όλες οι ηθικές, ηθικoφιλοσοφικές και νομικοθεωρητικές απαιτήσεις βασίζονται στην απόφαση συγκεκριμένων ανθρώπων υπέρ ή κατά της εγκυρότητάς τους. Δεν υπάρχουν υψηλότερες εξουσίες ή αρχές που μας απαλλάσσουν από το βάρος να πάρουμε μια απόφαση, καθώς και την ελευθερία να μπορούμε να πάρουμε μια απόφαση.

Η πανδημία του κορωναϊού αποκάλυψε τη φύση των εξουσίων

Η πανδημία του κορωναϊού δεν ανέστειλε ποτέ τις πολιτικές - αποκάλυψε τη φύση των διαφορετικών εξουσιών
David Runciman

Στο κατέβασμα των ρολών σε μια κοινωνία, μπορούμε να δούμε ότι η ουσία της πολιτικής εξακολουθεί να είναι αυτό που περιέγραψε ο Χόμπς: μερικοί (λίγοι) άνθρωποι λένε σε άλλους τι να κάνουν.

Συνεχίζουμε να ακούμε ότι πρόκειται για πόλεμο. Είναι πραγματικά ένας πόλεμος; Αυτό που βοηθά να δώσει στην τρέχουσα κρίση την αίσθηση του πολέμου είναι η προφανής απουσία φυσιολογικού πολιτικού επιχειρήματος.

Ο πρωθυπουργός πηγαίνει στην τηλεόραση για να κάνει μια 'μαύρη' δήλωση πρός το έθνος σχετικά με τον περιορισμό των ελευθεριών μας και οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης δεν προσφέρουν τίποτα άλλο παρά υποστήριξη.

Ο πρωθυπουργός πηγαίνει στην τηλεόραση για ένα 'μαύρο και άραχνο' διάγγελμα προς το  έθνος σχετικά με τον περιορισμό των ελευθεριών μας και οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης δεν προσφέρουν τίποτα άλλο παρά τη στήριξή τους.
Το Κοινοβούλιο, στο βαθμό που είναι σε θέση να λειτουργήσει γενικώτερα, φαίνεται ότι περνά απλώς τις προτάσεις. Οι άνθρωποι έχουν κολλήσει στο σπίτι και οι μάχες τους περιορίζονται στην 'εγχώρια' σφαίρα τους. Γίνεται λόγος για κυβέρνηση εθνικής ενότητας κλπ κλπ. Η πολιτική, ως συνήθως έχει χαθεί.

Αλλά αυτό δεν είναι η αναστολή της πολιτικής. Είναι η αφαίρεση ενός στρώματος πολιτικής ζωής για να αποκαλυφθεί κάτι πιο ωμό από κάτω. Σε μια δημοκρατία τείνουμε να θεωρούμε την πολιτική ως ανταγωνισμό μεταξύ διαφορετικών κομμάτων για τη δική μας στήριξή. Επικεντρωνόμαστε στο ποιος και το τι της πολιτικής ζωής: ποιος είναι μετά τις εκλογές μας, τι μας προσφέρουν, ποιος έχει όφελος. Βλέπουμε τις εκλογές ως τον τρόπο επίλυσης αυτών των επιχειρημάτων.  

Αλλά τα μεγαλύτερα ερωτήματα σε οποιαδήποτε δημοκρατία είναι πάντα για το πώς θα υλοποιηθούν αυτά: πώς θα ασκήσουν οι κυβερνήσεις τις εξαιρετικές εξουσίες που τους δίνουμε; Και πώς θα ανταποκριθούμε εμείς όταν το κάνουν αυτό;
Αυτά είναι ερωτήματα που απασχολούσαν πάντα τους πολιτικούς θεωρητικούς. Αλλά τώρα δεν είναι τόσο θεωρητικά τα πράγματα. Όπως δείχνει η τρέχουσα κρίση, το πρωταρχικό γεγονός (fact) που στηρίζει την πολιτική ύπαρξη είναι ότι μερικοί άνθρωποι μπορούν να πουν σε άλλους τι να κάνουν.

Στην καρδιά όλων των σύγχρονων πολιτικών βρίσκεται ένας συμβιβασμός μεταξύ της προσωπικής ελευθερίας και της συλλογικής επιλογής. Αυτή είναι η φαουστική συμφωνία(από το έργο του Φάουστ όπου ο Δρ. Φάουστος, ο διαβόητος  επιστήμονας πούλησε την ψυχή του στον διάβολο με αντάλλαγμα τη γνώση, την απόλαυση και την εξουσία) που προσδιορίστηκε από τον φιλόσοφο Τόμας Χόμπς στα μέσα του 17ου αιώνα, όταν η Μεγάλη Βρετανία διαλύθηκε από έναν πραγματικό εμφύλιο πόλεμο.

Όπως γνώριζε ο Χόμπς, η άσκηση πολιτικών κανόνων είναι το να έχεις την εξουσία ζωής και θανάτου των πολιτών. Ο μόνος λόγος που θα μπορούσαμε ενδεχομένως να δώσουμε σε κάποιον αυτή τη δύναμη είναι επειδή πιστεύουμε ότι είναι το τίμημα που πληρώνουμε για τη συλλογική μας ασφάλεια. Αλλά αυτό σημαίνει επίσης ότι αναθέτουμε αποφάσεις ζωής και θανάτου σε ανθρώπους που τελικά δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Illustration: Ben Jennings/The Guardian. Τοποθετηση γελοιογραφίας προσώπου Κ. Μητσοτάκη στη θέση του Johnson

Ο πρωταρχικός κίνδυνος είναι ότι όσοι βρίσκονται στη πλευρά του παραλήπτη αρνούνται να κάνουν ό,τι τους λένε. Σε αυτό το σημείο, υπάρχουν μόνο δύο επιλογές. Είτε οι άνθρωποι αναγκάζονται να υπακούσουν, χρησιμοποιώντας τις εξαναγκαστικά μέσα και εργαλεία που έχει στη διάθεσή του το κράτος ή η πολιτική καταρρέει εντελώς, κάτι το οποίο υποστήριξε ο Χόμπς που θα ήταν το αποτέλεσμα, και ου πρέπει κυρίως να φοβόμαστε.

Σε μια δημοκρατία, έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε τις επόμενες εκλογές να τιμωρήσουμε τους πολιτικούς ηγέτες για τα λάθη τους. Αλλά αυτό είναι λίγη παρηγοριά, όταν διακυβεύονται θέματα βασικής επιβίωσης. Τελικά όμως και αυτό δεν είναι και πολύ τιμωρία. Μπορεί να χάσουν τη δουλειά τους κάποιοι, αν και λίγοι πολιτικοί καταλήγουν άποροι. Δεν έχουμε ακούσει ή δεν έχουμε διαβάσει κάποιον Έλληνα ‘α’-πολιτικό να γυρέψει δουλειά. Μπορεί να χάσουμε όμως εμείς τη ζωή μας.

Η ωμότητα αυτών των επιλογών συνήθως αποκρύπτεται από τη ύπαρξη της δημοκρατικής επιταγής για της δυνατότητας επίτευξης μιας συναίνεσης. Αυτό δεν έχει εξαφανιστεί. Η κυβέρνηση κάνει ό, τι μπορεί για να βάλει μια κάπα στις αποφάσεις της, αυτή της γλώσσα της κοινής εντολής.

Η κυβέρνηση λέει ότι εξακολουθεί να εμπιστεύεται τους πολίτες ότι θα δείξουν σωστή κρίση και συμπεριφορά. Όμως, όπως δείχνει η εμπειρία άλλων ευρωπαϊκών χωρών, καθώς η κρίση βαθαίνει, οι ολοφάνερες πραγματικότητες γίνονται σαφέστερες.

Απλώς ας δούμε τα πλάνα των Ιταλών δημάρχων που φωνάζουν στους ψηφοφόρους τους για να μείνουν στο σπίτι.  «Ψηφίστε με ή αλλιώς θα έχετε την άλλη πλευρά» είναι η ωμή δημοκρατική πολιτική. Σε αυτό το σημείο δεν φαίνεται τόσο διαφορετική από κάθε άλλους είδους πολιτική.

Αυτή η κρίση αποκάλυψε κάποιες άλλες σκληρές αλήθειες. Οι εθνικές κυβερνήσεις έχουν μεγάλη σημασία, και έχει σημασία κάτω από ποια κυβέρνηση θα βρεθείτε. Αν και η πανδημία είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και αντιμετωπίζεται παρόμοια σε πολλά διαφορετικά μέρη, ο αντίκτυπος της νόσου διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό από αποφάσεις που λαμβάνονται από μεμονωμένες κυβερνήσεις.

Διαφορετικές απόψεις σχετικά με το πότε πρέπει να δράσουμε και πόσο μακριά πρέπει να πάμε, σημαίνει ότι κανένα από τα δύο έθνη δεν έχουν την ίδια εμπειρία.
Σε τελική άποψη, μπορούμε να δούμε ποιος είχε δίκιο και τι ήταν λάθος. Αλλά προς το παρόν, είμαστε στο έλεος των εθνικών ηγετών μας.
Αυτό είναι κάτι που προειδοποιούσε ο Χόμπς: δεν υπάρχει δυνατότητα να αποφύγει ένας πολιτικός το στοιχείο της αυθαιρεσίας. Είναι η αυθαιρεσία της ατομικής πολιτικής κρίσης.

Κάτω από ένα αποκλεισμό(lockdown) σε μια κοινωνία , οι δημοκρατίες αποκαλύπτουν αυτό που έχουν κοινό με άλλα πολιτικά καθεστώτα: εδώ επίσης η πολιτική αφορά τελικά την εξουσία και την τάξη(order). Αλλά βλέπουμε επίσης μερικές από τις θεμελιώδεις διαφορές. Δεν είναι ότι οι δημοκρατίες είναι πιο όμορφες, πιο ευγενικές, είναι πιο ήπιοι χώροι. Μπορεί να προσπαθήσουν να είναι, αλλά στο τέλος δεν διαρκεί και πολύ.

Ωστόσο, οι δημοκρατίες δυσκολεύονται να πάρουν τις πραγματικά δύσκολες επιλογές. Η ανάληψη πρωτοβουλιών - η ικανότητα αντιμετώπισης ενός προβλήματος πριν γίνει οξύ - δεν ήταν ποτέ δημοκρατική ικανότητα. Περιμένουμε μέχρι να μην έχουμε άλλη επιλογή και μετά προσπαθούμε α προσαρμοστούμε. Αυτό σημαίνει ότι οι δημοκρατίες πάντοτε θα ξεκινούν πίσω από την καμπύλη μιας ασθένειας όπως αυτή, αν και μερικές είναι καλύτερες στο παιχνίδι προειδοποίησης από άλλες.

Τα αυταρχικά καθεστώτα όπως η Κίνα δυσκολεύονται επίσης να αντιμετωπίσουν κρίσεις έως ότου έρθει το πρέπει - και, σε αντίθεση με τις δημοκρατίες, μπορούν να πνίξουν τις κακές ειδήσεις για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα εάν τους ταιριάζει. Αλλά όταν η δράση καθίσταται αναπόφευκτη, μπορούν και προχωρούν περαιτέρω. Το Κινέζικο lockdown  κατάφερε να περιορίσει την ασθένεια μέσω μιας αδίστακτης πρωτοβουλίας κινήσεων. Οι δημοκρατίες είναι ικανές να είναι εξίσου αδίστακτες - όπως έδειξαν κατά τη δίωξη των συνολικών πολέμων του 20ού αιώνα.

Αλλά σε έναν πόλεμο, ο εχθρός είναι ακριβώς μπροστά σου. Κατά τη διάρκεια αυτής της πανδημίας, η ασθένεια αποκαλύπτεται όταν έχει φτάσει μόνο στην καθημερινή διαδικασία των λοιμώξεων και των θανάτων. Η δημοκρατική πολιτική γίνεται ένα είδος σκιώδους πυγμαχίας: το κράτος δεν γνωρίζει ποια σώματα είναι τα πραγματικά επικίνδυνα, και το καταφέρνει με το tracking !

Ορισμένες δημοκρατίες κατάφεραν να προσαρμοστούν γρηγορότερα: στη Νότια Κορέα η ασθένεια εξουδετερώνεται από εκτεταμένο εντοπισμό και εκτεταμένη παρακολούθηση πιθανών φορέων. Αλλά σε αυτήν την περίπτωση, το καθεστώς είχε πρόσφατη εμπειρία για να χειριστεί το ξέσπασμα του MERS του 2015, το οποίο διαμόρφωσε επίσης τη συλλογική μνήμη των πολιτών του. Το Ισραήλ μπορεί επίσης να κάνει καλύτερη δουλειά από πολλές ευρωπαϊκές χώρες - αλλά είναι μια κοινωνία που βρίσκεται ήδη σε μόνιμο πόλεμο. Είναι ευκολότερο να προσαρμοστείτε όταν έχετε ήδη πάρει κάποιες πρωτοβουλίες να προσαρμοστείτε σε άλλους τομείς. Είναι πολύ πιο δύσκολο όταν το κάνετε καθώς προχωράτε.

Τα τελευταία χρόνια, μερικές φορές φαίνεται ότι η παγκόσμια πολιτική είναι απλώς μια επιλογή μεταξύ ανταγωνιστικών μορφών τεχνοκρατίας. Στην Κίνα, είναι μια κυβέρνηση μηχανικών που υποστηρίζεται από ένα μονοκομματικό κράτος. Στη Δύση, είναι υπο κανονικές συνθήκες οικονομολόγοι και κεντρικοί τραπεζίτες, που λειτουργούν εντός των υποχρεώσεων ενός δημοκρατικού συστήματος. Αυτό δημιουργεί την εντύπωση ότι οι πραγματικές επιλογές είναι τεχνικές κρίσεις σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας τεράστιων, σύνθετων οικονομικών και κοινωνικών συστημάτων.

Αλλά τις τελευταίες εβδομάδες μια άλλη πραγματικότητα πέρασε. Οι απόλυτες κρίσεις αφορούν τον τρόπο χρήσης καταναγκαστικής πίεσης. Αυτές δεν είναι απλώς τεχνικές ερωτήσεις. Κάποια αυθαιρεσία είναι αναπόφευκτη. Και η αναμέτρηση στην άσκηση αυτής της εξουσίας μεταξύ της δημοκρατικής προσαρμοστικότητας και της αυταρχικής ανηλεότητας θα διαμορφώσει όλα τα μέλλοντά μας.

Είμαστε πολύ μακριά από τον τρομακτικό και βίαιο κόσμο που ο Χόμπς επιδίωξε να δραπετεύσει πριν από σχεδόν 400 χρόνια.Αλλά ο πολιτικός μας κόσμος εξακολουθεί να είναι ένας που θα μπορούσε να αναγνωρίσει ο Χόμπς.

Ο David Runciman είναι καθηγητής πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Cambridge

Ο Trump λέει «Η εξουσία μου είναι απόλυτη»

Ο Trump λέει «Η εξουσία μου είναι απόλυτη». Με πολιτική ανυπακοή απαντούν οι κυβερνήτες.
 William Rivers Pitt

Ο πρόεδρος Trump μιλάει κατά τη διάρκεια ενος καθημερινού briefing στο Λευκό Οίκο στο task force Coronavirus στο James S. Brady Press Briefing Room του Λευκού Οίκου τον 13 Απριλίου, 2020, στην Washington, D.C.

Alex Wong / Getty Images

Πριν απο κάμποσες ημέρες είχαμε αναφερθεί στο ότι ο Trump προετοιμαζει το έδαφος για κάτι ολοκληρωτικό.
 
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ προχθές σε μια ζωντανή εκπομπή τηλεόρασης ξέφυγε τελείως. Ακόμα και για τον ίδιο τον Trump, ο οποίος έχει βάλει τόσο χαμηλά τον πήχη για τη συμπεριφορά του σαν πρόεδρος, που ακόμα και σκουλήκια θα μπορούσαν να τον περάσουν σαν εμπόδιο, ήταν ένα σπάνιο αλλά και τρομακτικό κατόρθωμα.
Ο Trump εκμεταλλεύτηκε τα καθημερινά Coronavirus-Briefings, για να το παίξει υπερήφανος, να θριαμβολογήσει, να πει ψέματα, να επιτεθεί, για να επιδοθεί στις γνωστές του ασυναρτησίες, όπως συνήθως κάνει, στις ανόητες στη κυριολεξία συγκεντρώσεις του.

Υποθέτω δε ότι είναι ένα καθαρτικό γι’ αυτόν, να γαυγίζει αναληθή πράγματα και σαν αντίδραση να λαμβάνει λατρευτικές αποθεώσεις από τους φιλάθλους του. Τώρα μιας και είναι στο πάγο όλες οι συγκεντρώσεις του, έχει κάνει τη συγκεκριμένη συμπεριφορά το κεντρικό σημείο όλων των συζητήσεων αναφορικά με τη πανδημία, η οποία μέχρι τώρα έχει κοστίσει τη ζωή σε τουλάχιστον 25.000 των πολιτών του

Τη περασμένη Δευτέρα ο Trump έπαιξε πολλές φορές ένα βίντεο, το οποίο δημιουργήθηκε με δαπάνες των φορολογουμένων και δείχνει, ότι αυτός έχει πάντα δίκιο και όλοι οι άλλοι άδικο. Ειδικότερα το βίντεο ήταν ένα καπέλωμα στην ιστορία, το οποίο δείχνει ότι η θανατηφόρα ανικανότητα και αδεξιότητα του όσο αφορά την πανδημία πραγματικά ήταν μια λαμπρή σειρά ας πούμε από σκακιστικές κινήσεις που μόνο κάποιοι τρομακτικοί Δημοκρατικοί και τα «Fake news» θα διαφωνούσαν.

Το κοινό δεν ήταν τόσο αποδεκτό ή λατρευτό όσο τα πλήθη στο Red Hat, αλλά το Little Trumpy Poopy Pants δεν του άρεσε πάρα πολύ.
Η Paula Reid του CBS News βγήκε από τα ρούχα της σε ένα σημείο και τον κατηγόρησε. "Το βίντεό σας έχει ένα πλήρες κενό". «Τι έκανε η διοίκησή σας τον Φεβρουάριο με το χρόνο που εξαγοράσατε με τη ταξιδιωτική σας απαγόρευση;» Ο Trum απάντησε: «Πολλά. Πολλά." Η Reid πίεσε, "Το βίντεο σας έχει κενό." Ο Trump χτύπησε πίσω με το γνωστό, «You are fake - είσαι ψεύτικος».

Έτσι ήταν μέχρι που έγινε χειρότερο.
"Εάν κάποιος είναι πρόεδρος των ΗΠΑ, η εξουσία του είναι απόλυτη και θα συνεχίζει να είναι έτσι", είπε ο Trump στους κατάπληκτους συγκεντρωμένους "Είναι το απόλυτο, είναι το απόλυτο. Και οι Κυβερνήτες το γνωρίζουν αυτό. Εάν είναι κάποιος πρόεδρος των ΗΠΑ, η εξουσία του είναι απόλυτη.

Did President Trump Experience Diarrhea on a Golf Course? A widely circulated photograph was a stain on the presidential image.Dan Evon , Published 10 April 2017

Αυτή η έκρηξη της ανοησίας προέρχεται από τον συνεχιζόμενη κόντρα , την οποία φαίρεται  ο Τrump να έχει με διάφορους Κυβερνήτες των κρατών, οι οποίοι έχουν χορτάσει να βλέπουν, πώς πραγματικά η ιατρική περίθαλψή τους εξαφανίζεται με ένα μυστήριο τρόπο, απο την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση.
Μερικοί από αυτούς τους Κυβερνήτες σκέδφτονται το ενδεχόμενο, να καλέσουν την Nationalgarde του κρατιδίου τους για να αποτρέψουν αυτήν την ενοχλητική ομοσπονδιακή δήμευση των εξουσιών τους.

Το μερίδιο του λέοντος στις αυξανόμενες εντάσεις μεταξύ αυτών των κυβερνητών και του Λευκού Οίκου πηγάζει από το γεγονός ότι ο Trump φαίνεται να είναι αποφασισμένος να κηρύξει σαν νικημένη την πανδημία στο τέλος του μήνα, ώστε η οικονομία να μπορέσει να πάρει ξανά μπροστά και να σώσει τις πιθανότητες επανεκλογής του.

Μια τέτοια κίνηση έρχεται αντιμέτωπη με όλες τις ιατρικές και επιστημονικές συμβουλές, συμπεριλαμβανομένης αυτής που προήλθε από τις καθημερινές ενημερώσεις κοραναϊού μεταξύ των  “in between Trump’s bouts of verbal diarrhea”. Φαίνεται να πιστεύει ότι μπορεί να χτυπήσει τα δάχτυλά του όπως ο Θάνος και το έθνος, μαζί με την ιστορία του κοροναϊού, να υπακούσουν. Ορισμένοι κυβερνήτες, καθώς και το Σύνταγμα των ΗΠΑ, έχουν άλλη γνώμη:

Τα κράτη στις ανατολικές και δυτικές ακτές της χώρας διαμορφώνουν τις δικές τους περιφερειακές συμφωνίες για να συνεργαστούν για το πώς να ανοίξουν εκ νέου από τους περιορισμούς διαμονής στο σπίτι που το καθένα έχει εκδώσει για να περιορίσει μια νέα διάδοση του κοροναϊού.

Η πρώτη τέτοια ομάδα που θα ανακοινωθεί ήρθε τη Δευτέρα στην Ανατολική Ακτή. Ο κυβερνήτης της Δημοκρατικής Νέας Υόρκης Andrew Cuomo δήλωσε ότι το κράτος του, το Νιου Τζέρσεϊ, Κονέκτικατ, Πενσυλβάνια, Ντελαγουέρ, Ρόουντ Άιλαντ και Μασαχουσέτη, με κάθε σχέδιο θα ορίζουν αξιωματούχο σε μια δημόσια και οικονομική υπηρεσία ανά περιφερειακή ομάδα εργασίας. Ο αρχηγός της διοίκησης κάθε πολιτείας θα είναι επίσης μέλος της ομάδας, η οποία θα αρχίσει να εργάζεται αμέσως για να σχεδιάσει ένα σχέδιο επαναλειτουργίας της κοινωνίας.

Αργότερα τη Δευτέρα, οι πολιτείες της Δυτικής Ακτής της Καλιφόρνιας, της Ουάσινγκτον και του Όρεγκον ανακοίνωσαν επίσης ότι ενώνονται δυνάμεις σε ένα σχέδιο για να ξεκινήσουν τη σταδιακή απελευθέρωση των περιορισμών διαμονής στο σπίτι. Οι κυβερνήτες των τριών πολιτειών θα συνεργαστούν για την προσέγγισή τους για να επιστρέψουν στις επιχειρήσεις «με ασφαλή, στρατηγικό και υπεύθυνο τρόπο», όπως ανακοίνωσε ο Δημοκρατικός της Καλιφόρνιας Gavin Newsom.

Με άλλα λόγια, ο Ντόνι, πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος : Μόνο τα κράτη θα αποφασίσουν πότε και πώς θα άρουν τις ζωτικές αυστηρές προϋποθέσεις που έχουν τεθεί για να καταπνίξουν την πανδημία. Σε μια αντιστροφή των πολιτικών πολώσεων, οι δημοκρατικοί κυβερνήτες κλίνουν στα δικαιώματα των κρατών, ενώ ένας δεξιός Ρεπουμπλικανός πρόεδρος λατρεύει τις συγκεντρωτικές δυνάμεις του φεντεραλισμού.

Ο Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης Andrew Cuomo, του οποίου τα δικά του COVID briefings ήταν μια ξεκάθαρη τοποθέτηση σχετικά με τον τρόπο ενημέρωσης και προετοιμασίας ενός πληθυσμού, έβαλε και ένα θαυμαστικό στο τέλος.
«Αν μου διατάξει να επαναλειτουργήσω με τρόπο που θα έθετε σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία των πολιτών της πολιτείας μου», είπε ο Cuomo στο CNN, «δεν θα το έκανα».

Φυσικά, δεν είναι προικισμένος κάθε κυβερνήτης με αυτήν την εκπληκτική ανυπακοή. Στη Νότια Ντακότα, η κυβερνήτρια Kristi Noem ήταν τόσο ανυπόμονη που ονόμασε αυτή τη δολοφονική πανδημία μια υπερφυσική φάρσα, αλλα που στο τέλος η βαθιά αγροτική περιφέρειά της είναι πλέον ένα από τα χειρότερα hotspot COVID-19 στη χώρα.

Οι καπιταλιστές θέλουν το μηχάνημα να αρχίσει να λειτουργεί πάλι, και να μην δώσουν προσοχή καθόλου για το πώς αυτό θα επηρεάσει την υγεία των εργαζομένων που παράγουν τον πλούτο τους. Το έχω γράψει πριν, πρόκειται να το γράψω και τώρα, και είμαι θανάσιμα σίγουρος ότι θα πρέπει να το ξαναγράψω: Μην ακούτε τον πρόεδρο.