Zaungastnic: Βόννη-κλιματική αλλαγή. Η κλιματική αλλαγή συντελείται από το 1946. Οι γνωρίζοντες αυτό συμμετέχουν στις διαβουλεύσεις των συνομιλιών.

COP23 ΒΟΝΝΗ-ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΙΜΑ : Η κλιματική αλλαγή συντελείται από το 1946.

8 Νοεμβρίου 2017 Κλίμα και ενέργεια

 

Οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται σε εξέλιξη στην COP23(23rd session of the Conference of the Parties (COP 23) για το κλίμα των Ηνωμένων Εθνών στη Βόννη της Γερμανίας. Αλλά μια μέρα πριν οι χώρες καθίσουν στο δύσκολο έργο της αντιμετώπισης της αλλαγής του κλίματος, 3000 άνθρωποι πήραν τα πράγματα στα χέρια τους, και κατέλαβαν ένα ανθρακωρυχείο λίγα μίλια μακριά από το συνεδριακό κέντρο.

Παρόλα αυτά, παρά τη σχετικά μικρή φυσική απόσταση, οι δύο ομάδες μπορούν επίσης να χωριστούν σε δυο διαφορετικούς κόσμους. Ενώ οι διαδηλωτές ζητούν τον τερματισμό της εποχής των ορυκτών καυσίμων και θέλουν να σπάσουν το ταμπού της βιομηχανίας κατά τη διαπραγματευτική διαδικασία, οι υπεύθυνοι  της συνάντησης θέλουν να κρατήσουν αυτό το μήνυμα μακριά από τις συνομιλίες.

Στις συνομιλίες για το κλίμα των Ηνωμένων Εθνών, η ΕΕ είναι συνηθισμένη (σε αντίθεση με τις ΗΠΑ) να έχει την ιδιότητα του «αρχηγού του κλίματος». Πολλοί καταδεικνύουν τη μετάβαση της Γερμανίας στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ή το «Εnergiewende», ως ένα βασικό παράδειγμα. Αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς, γιατί μόλις λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω στο δρόμο είναι το μεγαλύτερο ανθρακωρυχείο στην Ευρώπη, και η μεγαλύτερη πηγή ρύπανσης  CO2. Από τότε που ξεκίνησε η ενεργειακή μετάβαση στη Γερμανία, η κατανάλωση και η εξαγωγή λιγνίτη από τη Γερμανία αυξήθηκε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο χιλιάδες άνθρωποι πήραν  την απόφαση να παρανομήσουν και να εισέλθουν στο ορυχείο σαν μια πράξη πολιτικής ανυπακοής. Εάν η Γερμανία και η ΕΕ δεν πρόκειται να αντισταθούν στη βιομηχανία του άνθρακα και να προστατεύσουν το κλίμα, τότε  θα το κάνουν αυτοί.

Εκτός από εκείνους που εισήλθαν στο ορυχείο, περισσότεροι από χίλιοι άνθρωποι στέκονταν στην άκρη με αλληλεγγύη, των Πολεμιστών του Κλίματος του Ειρηνικού «Pacific Climate Warriors», των οποίων τα νησιώτικα σπίτια στον Νότιο Ειρηνικό θα βρεθούν κάτω από τη επιφάνεια της θάλασσας εάν  συνιστεί αλόγιστα και με αυτό τον τρόπο η χρήση των ορυκτών καυσίμων.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα βίντεο από τους Ειρηνικούς Κλιματικούς Πολεμιστές και ακτιβιστές από όλο τον κόσμο χρησιμοποιώντας το σώμα τους, τον πολιτισμό τους και τα πνεύματά τους που ζητούν ένα τέλος στην εποχή των ορυκτών καυσίμων, κοντά στη Βόννη πίσω από  την COP23 εδώ.

Οι πολεμιστές του κλίματος του Ειρηνικού έκανα πρόσφατα δήλωση  declaration για την αλλαγή του κλίματος, της οποίας το μήνυμα προς τους ηγέτες του κόσμου ήταν σαφές: «τέλος της εποχής των ορυκτών καυσίμων και πετάξτε έξω  από τις συνομιλίες για το κλίμα τους μεγάλους ρυπαίνοντες. Το κέρδος δεν πρέπει να μπαίνει πριν από τον άνθρωπο και τον πλανήτη.»

Ωστόσο, πίσω στην COP23 εδώ στη Βόννη, η οποία φιλοξενείται επίσημα από το νησί των Φίτζι του Ειρηνικού, πολλοί  από τους μεγάλους ρυπαίνοντες συγκαταλέγονται μεταξύ των χορηγών: BNP Paribas και η Iberdrola. Η BNP ανακοίνωσε πρόσφατα ότι δεν θα χρηματοδοτήσει πλέον δραστηριότητες παραγωγής fracking ή παραγωγής με  tear sand, κάτι που είναι θετικό, αλλά εξακολουθεί να δεσμεύεται για έργα ορυκτών καυσίμων όπως Liquified Natural Gas (LNG) τα οποία δεν έχουν σχέση κατά κύριο λόγο με fracked  αέριο. Η Iberdrola βρίσκεται επίσης σε μεγάλη PR-επίθεση για να επανέλθει σαν ‘καθαρός’ ενεργειακός γίγαντας, αλλά εξακολουθεί να στοιχηματίζει στό ονομαζόμενο μη φυσικό αέριο - ένα ορυκτό καύσιμο με καταστροφικό κλιματικό αντίκτυπο που δεν έχει θέση σε ένα μέλλον καθαρής ενέργειας, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική μελέτη.

Σχόλιο του συντάξαντος

Εκτός από τη χρηματοδότηση των συνομιλιών, μεγάλοι ρυπαίνοντες που επωφελούνται από την αλλαγή του κλίματος παρακολουθούν στους διαδρόμους. Ωστόσο, ο Πρόεδρος της COP23 των Φίτζι ζήτησε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων μια ειδική συνεδρίαση «ανοιχτού διαλόγου» για να συζητηθεί το ζήτημα των συγκρούσεων συμφερόντων και κατά πόσο όσοι προκαλούν το πρόβλημα πρέπει να έχουν λόγο για τον τρόπο επίλυσής τους ή όχι. Υπάρχει μεγάλη στήριξη  από την ομάδα της κοινωνίας των πολιτών και τις κυβερνήσεις για την αντιμετώπιση του θέματος, αλλά η ΕΕ και οι ΗΠΑ εμποδίζουν την πρόοδο, ασχολούνται περισσότερο με την προστασία των βιομηχανιών τους με ορυκτά καύσιμα παρά με το κλίμα.

Μιλώντας με  Ολλανδό διαπραγματευτή των συνομιλιών την Τρίτη, υποστήριξε ο ίδιος, ότι η εταιρεία πετρελαίου και φυσικού αερίου Shell (ένας από τους μεγαλύτερους ρυπαίνοντες στον κόσμο) πρέπει να είναι μέρος της διαδικασίας και ήταν ενάντια στον αποκλεισμό της (και άλλων βιομηχανιών ορυκτών καυσίμων) . Η Shell έχει φίλους σε πολύ υψηλές θέσεις: σε εθνικό επίπεδο, ο νέος ολλανδός υπουργός Οικονομικών εργάστηκε για εταιρείες πετρελαίου και για το φυσικό αέριο, πριν μπει στη κυβέρνηση από την περιστρεφόμενη πόρτα. Πρόσφατη έρευνα από τον διευθύνοντα σύμβουλο έδειξε πόσο σημαντικός ήταν το λόμπι αερίου στις Βρυξέλλες, με τη Shell ως έναν από τους μεγαλύτερους επενδυτές. Η βιομηχανία στο σύνολό της δαπάνησε περισσότερα από εκατό εκατομμύρια ευρώ το 2016 και απασχολούσε πάνω από χίλιους εκπροσώπους ομάδων ειδικών συμφερόντων με αποτέλεσμα η ΕΕ να φαίνεται να είναι χειροπόδαρα δεμένη  για 40 έως 50 χρόνια για την παραγωγή ορυκτών καυσίμων.

Ο διαπραγματευτής παραδέχθηκε επίσης, ότι η Ολλανδική κυβέρνηση είχε πιστοποιήσει  την Συνομοσπονδία Ολλανδικών Βιομηχανιών και Εργοδοτών (VNO-NCW), ένα εθνικό μέλος της Business Europe, που είναι ένας πασίγνωστος παράγοντας που μπλοκάρει συνέχεια τις συζητήσεις για την κλιματική αλλαγή. Όχι μόνο η VNO-NCW επισκέπτεται τις κεκλεισμένων των θυρών συζητήσεις, αλλά λαμβάνουν και μια καθημερινή ενημέρωση(briefing)  από την κυβέρνηση.

Με τη βιομηχανία ορυκτών καυσίμων που είναι παρούσα στη χάραξη πολιτικής, δεν είναι περίεργο ότι οι συνομιλίες - και η κλιματική δράση - κινούνται με ταχύτητα παγετώνων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να σταματήσουν  να λαμβάνουν μέρος στην πολιτική για το κλίμα και την ενέργεια. Έχουμε ακόμα 2 εβδομάδων  διαπραγματεύσεις, και εάν λάβουν μέρος στις συνομιλίες, θα προσπαθήσουν  ή να μπλοκάρουν τους υποστηριχτές του περιβάλλοντος  ή  μέσα σε ένα ανθρακωρυχείο  που θα κλείσουν τον εκσκαφέα  θα χαράξουν τις νέες πολιτική τους γραμμή όσο αφορά την βιομηχανία ορυκτών καυσίμων: Οι ρυπαίνοντες με τα κέρδη(profit) τους έναντι των ανθρώπων και του  πλανήτη.

Περιβαλλοντικές ορμόνες- Μειώνεται το IQ και αυξάνεται ο αυτισμός στις Δυτικές χώρες

Οι περιβαλλοντικές ορμόνες-Το ΙQ μειώνεται από την γέννησή μας και αυξάνεται ο αυτισμός στις δυτικές χώρες

ARD-Beate Krol 05.10.2017                                                          Μετάφραση από τη Γερμανική Dr. rer. pol. Nicolas Theodosakis

1 στα 68 παιδιά των Αμερικανών έχουν συμπτώματα αυτισμού πλέον-σε 10 χρόνια 600% αύξηση! O Κρετινισμός στο προσκήνιο αλλά σήμερα στην Δυτική Ευρώπη. Οι γονείς να προσέχουν από τι υλικά είναι τα ενδύματα των μωρών και παιδιών, δεν επιτρέπεται να έχουν μέσα πλαστικοποιητές.

Οι επιστήμονες διακρίνουν μεταξύ των ορμονών οργανισμού  μας και των περιβαλλοντικών ορμονών. Οι τελευταίες δεν είναι ορμόνες με την αληθινή έννοια, αλλά μόρια που συμπεριφέρονται σαν ορμόνες. Αυτές οι αποκαλούμενες ξενό-ορμόνες ή ακόμη και ενδοκρινικοί διαταρακτές εμφανίζονται σχεδόν παντού στο περιβάλλον.

Τι είναι οι περιβαλλοντικές ορμόνες;

Βρίσκονται σε φυτοφάρμακα, φάρμακα, καλλυντικά και διάφορα πλαστικά προϊόντα και συσσωρεύονται στον αέρα, στο έδαφος και στο νερό. Επειδή είναι τόσο μικροσκοπικά, φτάνουν στο σώμα των ζώων και των ανθρώπων μέσω της αναπνοής, αλλά και μέσω του δέρματος, και από εκεί εισέρχονται στο ορμονικό σύστημα.

Συνήθως, η ορμονική επίδραση των μορίων μπορεί να αναγνωριστεί μόνο όταν οι διαταραχές είναι πλέον ορατές. Συνέχεια ακούμε για απαγορεύσεις. Επί του παρόντος, η κριτική ορισμένων πλαστικοποιητών σε πλαστικά αυξάνεται. Αυτές περιλαμβάνουν ειδικότερα τη δισφαινόλη Α και φθαλικές ενώσεις. Η δισφαινόλη Α βρίσκεται συχνά στα πλαστικά μπιμπερό

Η χρήση τους έχει περιοριστεί επανειλημμένα από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Από το 2007, ορισμένες φθαλικές ενώσεις δεν επιτρέπεται πλέον να χρησιμοποιούνται στην παραγωγή προϊόντων για μωρά και παιδικά παιχνίδια. Ακόμη και σε λούστρα, χρώματα και καλλυντικά, η χρήση τους περιορίστηκε εν μέρει.

Για τη συσκευασία τροφίμων, τα όρια έχουν μειωθεί. Οι φθαλικές ενώσεις εξακολουθούν να βρίσκονται σε υψηλές συγκεντρώσεις σε ιατρικές συσκευές και φάρμακα, για παράδειγμα σε σάκους αίματος και έγχυσης και κάψουλες φαρμάκων.

Οι στρατηγικές των ορμονών του περιβάλλοντος

Οι περιβαλλοντικές ορμόνες ξεπερνούν το ορμονικό σύστημα με διάφορους τρόπους. Μερικές μιμούνται τις ενδογενείς ορμόνες, οπότε οι ενδοκρινικοί αδένες περιορίζουν την παραγωγή τους. Άλλες ΠΟ απενεργοποιούν τις ορμόνες του σώματος με το μπλοκάρισμα στις θέσεις σύνδεσης στα κύτταρα ή καταλαμβάνουν τα μόρια μεταφοράς, με των οποίων βοήθεια εισέρχεται για παράδειγμα η τεστοστερόνη στον εγκέφαλο.

Επιπλέον, οι περιβαλλοντικές ορμόνες μπορούν να επιτεθούν στα ένζυμα που απαιτούνται για την παραγωγή των ορμονών. Με τον τρόπο αυτό, μερικοί επιβραδύνουν τη διάσπαση των ορμονών, οι οποίες είναι επίσης υπεύθυνες για τα ένζυμα.

Το αποτέλεσμα: Η συγκέντρωση των ορμονών αυξάνεται. Εάν αυτή η ορμόνη είναι οιστρογόνο, μπορεί να οδηγήσει σε Θηλυκότητα. Για να προκληθεί μια διαταραχή του ορμονικού συστήματος, φτάνουν ακόμη και μικροσκοπικές ποσότητες περιβαλλοντικής ορμόνης.

Πώς οι περιβαλλοντικές ορμόνες κάνουν τα ζώα να αρρωσταίνουν

Οι γυρίνοι έμοιαζαν σαν σε μια ταινία φρίκης: Μεγάλοι σαν ποντίκια στο ενυδρείο του Ινστιτούτου του Βερολίνου Leibniz για την οικολογία γλυκών υδάτων και την ηπειρωτική αλιεία. Αντί να εξελίσσονται σε βατράχια, όπως οι γυρίνοι στην διπλανή πισίνα, απλά μεγάλωναν.

Οι ερευνητές προκάλεσαν την αφύσικη ανάπτυξη με τη βοήθεια φυτοφαρμάκων)(15 διαφορετικές χημικές ουσίες), τα οποία είχαν προσθέσει στο νερό σε χαμηλές συγκεντρώσεις. Στους γυρίνους , η μεταμόρφωση καθορίζεται από τις ορμόνες. Προφανώς, οι δραστικές ουσίες των φυτοφαρμάκων είχαν μπλοκάρει αυτό το μηχανισμό.

Το πείραμα στο Charité του Βερολίνου έδειξε για άλλη μια φορά πόσο εύκολα μπορεί να επηρεαστεί από το εξωτερικό το ορμονικό σύστημα των ζώων. Δεν είναι μόνο υπολείμματα φυτοφαρμάκων από την εντατική γεωργία που έχουν επιδράσει εδώ και καιρό στα ζώα.

Οικιακά χημικά και βιομηχανικά απόβλητα διαταράσσουν επίσης την ισορροπία των ορμονών.

Στη πέρκα που ζει στο Ρήνο οι επιστήμονες βρήκαν διευρυμένους όρχεις. Το βούκινο που ζούσε στη θάλασσα έγινε υβρίδιο πιθανώς λόγω μιας πλέον απαγορευμένης ένωσης κασσίτερου ποπυ βρισκόταν σε λακ χρώματος για τις βάρκες και τα πλοία.

Αυτές είναι συνθετικά παραγόμενες ορμόνες, όπως εκείνες που χρησιμοποιούνται στο αντισυλληπτικό χάπι ή σε αντικαταστάσεις ορμονών και θεραπείες καρκίνου. Στην Αγγλία, οι ερευνητές ανακάλυψαν ασυνήθιστα μεγάλα σεξουαλικά κέντρα στους εγκεφάλους αρσενικών πουλιών που ζούσαν κοντά σε μονάδες επεξεργασίας λυμάτων.Οι ερευνητές βρίσκουν ότι τα σαλιγκάρια με υπερβολικά οιστρογόνα κοντά στον βιολογικό καθαρισμό από τα οποία είχαν φάει τα πουλιά είναι η αιτία. Το μεγαλύτερο σεξουαλικό τους κέντρο έκανε τα πουλιά και τιτίβιζαν ποιο ρυθμικά, αλλά πέθαιναν πολύ νωρίτερα.

Ξένο-ορμόνες υπάρχουν σε καλλυντικά

Πώς οι περιβαλλοντικές ορμόνες διαταράσσουν το ανθρώπινο ορμονικό σύστημα

Επειδή οι άνθρωποι εκτίθενται σε πολλές περιβαλλοντικές επιδράσεις, το ζήτημα του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν οι περιβαλλοντικές ορμόνες δεν μπορεί πάντα να απαντηθεί με σαφήνεια. Στις φθαλικές ενώσεις, οι ερευνητές βλέπουν ότι παρεμβαίνουν στον σχηματισμό της ανδρικής σεξουαλικής ορμόνης τεστοστερόνης. Με αποτέλεσμα η ποιότητα του σπέρματος να υποβαθμίζεται. Γι’ αυτό ήδη η Δανία απαγόρευσε τις φθαλικές ενώσεις.

Είναι βέβαιο ότι το αντίδοτο διβρωμοχλωροφαινόλη οδηγεί σε υπογονιμότητα στους άνδρες. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μελετών από εργαζόμενους σε φυτείες στην Κόστα Ρίκα, οι οποίοι είχαν εκτεθεί στο δηλητήριο από το 1970 έως το 1990.  Το σήμερα απαγορευμένο εντομοκτόνο Chlordecon, είναι γνωστό ότι δρα σαν οιστρογόνο και υποβαθμίζει έτσι την ποιότητα του σπέρματος.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι το δραστικό συστατικό διαιθυλοστιλβεστρόλη. Μεταξύ 1940 και 1970 δόθηκε σε έγκυες γυναίκες για να αποτρέψει αποβολή ή πρόωρη γέννηση. Σήμερα είναι γνωστό, ότι αυτό το δραστικό συστατικό κολλά τους υποδοχείς των οιστρογόνων.

Σε μέλλουσες μητέρες που έλαβαν το σκεύασμα πολύ νωρίς, τα σεξουαλικά όργανα των παιδιών δεν αναπτύχθηκαν σωστά. Επίσης, η στειρότητα στην ενηλικίωση και ο καρκίνος του κόλπου αποδίδεται στη διαιθυλοστιλβεστρόλη.

 Η μεταμόρφωση καθορίζεται από τις ορμόνες

Πώς μπορεί κάποιος να προστατευθεί από τις περιβαλλοντικές ορμόνες ?

Δυστυχώς, οι στρατηγικές για την προστασία από τις περιβαλλοντικές ορμόνες είναι πολύ περιορισμένες επειδή τα μόρια ούτε παρατηρούνται, ούτε μυρίζουν. Είναι σημαντικό να προσέχετε την προσθήκη στα προϊόντα "χωρίς PVC" κατά την αγορά πλαστικών προϊόντων. Σε αντίθεση με το PVC, πολλά άλλα πλαστικά πλαστικοποιούνται χωρίς πλαστικοποιητή.

Επιπλέον, ο Ευρωπαϊκός Κανονισμός για τις Χημικές Ουσίες  REACH μας παρέχει τη δυνατότητα και  το δικαίωμα να έχουμε μία πλήρη ενημέρωση σχετικά με τις επιβλαβείς ουσίες. Αυτές περιλαμβάνουν και τις περιβαλλοντικές ορμόνες. Στην αγορά αυτό προϋποθέτει ωστόσο, ότι οι αντιπρόσωποι έχουν τις κατάλληλες πληροφορίες και είναι ενημερωμένοι.

Κάτι θετικό είναι, ότι υπάρχουν τώρα πλέον πλαστικοποιητές που μπορούν να αντικαταστήσουν μερικούς από τους άλλους επιβλαβείς πλαστικοποιητές.

Αποανάπτυξη και/ή πλέον “νεοφιλελεύθερη” αριστερά

Αποανάπτυξη και/ή συρρίκνωση ?
Ας το δούμε με ένα πραγματικό παράδειγμα: Γυναίκα μόνη-μητέρα 2 παιδιών 16 και 19 με την κόρη αριστούχα τόσο σε σχολείο όσο και στις πανελλαδικές με την γιαγιά άρρωστη σε μια μονοκατοικία του ‘ 20  με υγρασία κοντά στο παραλιακό μέτωπο μιας πόλης. Η γυναίκα κερδίζει 500 ευρώ περίπου και από αυτά πρέπει να συντηρήσει το σπίτι, την διαβίωση της ίδιας για να μπορέσει να συνεχίζει να προσφέρει την εργατική της δύναμη, ένας μέρος της διαβίωσης της μητέρας της και του νεαρού έφηβου υιού της μέσα σε  αυτή τη  πόλη και συγχρόνως να μπορεί να συντηρήσει την κόρη σαν σπουδάστρια στην Αθήνα. Πως μπορεί να συμβαίνει αυτό. Η μητέρα αναγκάζεται και κάνει και δεύτερη δουλειά για να κερδίζει επιπλέον 100 ευρώ το πολύ το μήνα και κόρη διαβιώνει με ενοίκιο, κοινόχρηστα, βιβλία, μεταφορά,  φαγητό κλπ κλπ με 350 ευρώ. Πως αντέχεται υπό τέτοιες συνθήκες η οικογένεια και η "δουλεία" συγχρόνως? Διαβάζοντας το βιβλίο του Didier Eribon, Rückkehr nach Reims(Επιστροφή στο Reims), 2016 που στην αρχή  περιγράφει την κατάσταση της δικής του εργατικής οικογένειας και μια γενιά πίσω, την κοινωνική αλλά και την οικονομική της εξαθλίωση τα χρόνια του ‘30, του '50 και αρχές του '60 είδα πάρα πολλές παράλληλες με την σημερινή κατάσταση της συγκεκριμένης οικογένειας.

Σίγουρα οι φοιτητές και όσοι έχουν υψηλότερο εισόδημα από το μέσο όρο μπορούν να έχουν το χρόνο να ασχοληθούν και να συμμετέχουν  στα λεγόμενα Repair-καφέ και  τα αλληλέγγυα projects για έναν κόσμο χωρίς αναπτυξιακούς εξαναγκασμούς και περιβαλλοντική υποβάθμιση. Αλλά πώς μπορεί να  τα βγάλει πέρα μια μονογονεϊκή καθαρίστρια σε ένα κρατικό νοσοκομείο που την προσλαμβάνουν μέσω ΑΣΕΠ  ή μια  πωλήτρια στον ιδιωτικό τομέα;

Μήπως το  υπάρχον κίνημα της από-ανάπτυξη, μήπως είναι τελικά ένα ελίτ κίνημα?  Μήπως - σκέφτομαι- κλείνει τα μάτια μπροστά στα κοινωνικά ζητήματα? Παράλληλα παρατηρούμε την ίδια χρονική περίοδο την άνοδο ενός  δεξιού λαϊκισμού, γιατί? Έχει σχέση με την ανάπτυξη και ο τελευταίος?

Η ερώτηση που τίθεται απλά, στα πλαίσια της από-ανάπτυξης είναι:οικονομική συρρίκνωση?Όχι απολύτως ή όχι ακριβώς. Η από-ανάπτυξη είναι κάτι διαφορετικό από την οικονομική συρρίκνωση ή την ύφεση. Εδώ αμφισβητούνται οι συνήθως χρησιμοποιούμενοι δείκτες ευημερίας. Συγχρόνως όμως δεν είναι αναγκαίο να συρρικνώσεις κάτι άλλο. Απλά κάτι πρέπει επί τέλους να αναπτύσσεται λιγότερο, αυτό αναμφισβήτητα το νοιώθουμε οι περισσότεροι.

Σίγουρα για την επιβίωση και " την διαιώνιση του είδους" θα πρέπει οι κοινωνικές υπηρεσίες και οι υπηρεσίες φροντίδας να συνεχίσουν να αυξάνονται, εκτός και αν παραμείνουμε στη θεωρία του ποσοστιαίου λόγου  «20:80 κοινωνία» οπότε τα αφήνουμε να συρρικνωθούν και αυτά για να φτάσουμε στη συγκεκριμένη ποσοστιαία αναλογία. Από ότι βλέπουμε όμως σε αυτούς τους τομείς εδώ δεν έχουμε πάρα πολλά αλλά πολύ λίγα. Που αλλού π.χ. μπορεί να συρρικνωθεί μια οικονομία? Π.χ. στην παραγωγή ορυκτών πόρων και συμβατικής ενέργειας.

Το σύστημα το σημερινό, το νεοφιλελεύθερο-καπιταλιστικό βασίζεται πάνω στους αναπτυξιακούς εξαναγκασμούς και πιέσεις. Πρέπει συνέχεια να αυξάνεται αλλιώς θα καταρρεύσει σαν σύστημα. Αυτό δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει επ 'αόριστο. Ο πλανήτης έχει περιορισμένους πόρους. Από την άλλη και ο πράσινος λαϊκισμός ότι όλα μπορούν να επικεντρωθούν στην  αποδοτικότητα ενός πράσινου καπιταλισμού είναι εντελώς ουτοπικό.

Άρα το ερώτημα δεν είναι οπωσδήποτε η υπέρβαση του καπιταλισμού.  Π.χ. υπάρχουν συντηρητικοί κριτικοί ανάπτυξης που δεν θέλουν να υπερβούν κάτι, αλλά θέλουν την σε ένα μεγάλο μέρος κατάργηση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας. Η πλειοψηφία, από την άλλη πλευρά, που βρίσκεται ίσως σε ένα ετερογενές "ηθικά δικαιότερο" και όχι κατ ανάγκη αριστερό φάσμα, το θεωρεί ότι είναι θέμα ισότητας και καλύτερης ανακατανομής πόρων και εισοδημάτων.  Αλλά πολλοί από αυτούς συμφωνούν να υλοποιηθεί αυτή η ανακατανομή με το μότο " πλύνε μου τη γούνα αλλά μη με βρέξεις".  Ενώ όσο αφορά τα όρια ανάπτυξης και η οικολογική κρίση είναι σε ένα μεγάλο βαθμό αμφισβητήσιμα, η σημασία του κοινωνικού ζητήματος διαφοροποιείται σημαντικά στο τι σε πιέζει να κάνεις, για να μην αναφέρουμε το ζήτημα του συστήματος.

Όμως η αντιμετώπιση της οικολογικής κρίσης δεν επιτρέπεται να γίνει με εργαλεία και μέτρα εις βάρος του κοινωνικού προβλήματος. Γιατί αν υποθέσουμε ότι στοχεύουμε σε μια δικαιότερη πολιτική αναδιανομής πλούτου και εισοδήματος, όπως της κληρονομιάς, του πλούτου και ενός προοδευτικού φόρου εισοδήματος, ίσως αυτό να οδηγήσει  σε μια πιθανή αύξηση της ζήτησης στις κοινωνικές τάξεις χαμηλότερων εισοδημάτων. Από ότι γνωρίζουμε το ποσοστό κατανάλωσης στα χαμηλότερα εισοδήματα είναι υψηλότερο. Έτσι λοιπόν μια τέτοια δικαιότερη πολιτική οδηγεί ceteris paribus σε μια αναπτυξιακή ώθηση.

Ποια η σχέση μεταξύ ανακατανομής πλούτου και εισοδήματος και ριζικής αναπτυξιακής κριτικής?  Υπάρχει διαφωνία σχετικά με αυτό , αλλά και η αλληλεπίδραση είναι αρκετά σύνθετη, διότι υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι η πολύ ισχυρή ανισότητα εμποδίζει την ανάπτυξη. Ανεξάρτητα από αυτό, κάποια στιγμή θα πρέπει να αποδεχτούμε την ανάπτυξη που δημιουργείται από την αναδιανομή, γιατί μια «κοινωνία ομοειδών» προϋποθέσεων διαβίωσης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια  πολιτισμική κουλτούρα του «λιγότερου». Εάν οι συνθήκες διαβίωσης γίνουν πιο παρόμοιες και συγκρίσιμες, μπορούμε να συζητήσουμε καλύτερα το βαθμό στον οποίο το « λιγότερο» είναι πιθανό και εφικτό για όλους.

Είναι ενδιαφέρον ότι σε κάποιες κοινωνίες που θεωρείς αλλά και είναι οι περισσότερο οικολογικές, συχνά έχουν το μεγαλύτερο οικολογικό αποτύπωμα. Ένας αποδέκτης επιδόματος ανεργίας π.χ. που δεν αντιπροσωπεύει τον οικολογικό συνειδητό τρόπο ζωής, εξακολουθεί να έχει ένα συγκριτικά χαμηλό αποτύπωμα σε σύγκριση με εκείνους μου χρησιμοποιούν  οικολογικά έπιπλα ή έπιπλα fair trade. Έχει αποδειχτεί  ότι πράσινοι ψηφοφόροι  ή εναλλακτικοί προοδευτικοί που βρίσκουν το πιο προβληματικό στη ζωή στον να πετάς με αεροπλάνο έχουν το υψηλότερο ποσοστό πτήσεων σε σύγκριση με τους ψηφοφόρους άλλων κομμάτων.

Το ίδιο συμβαίνει όμως και σε τομείς που έχουν σχέση επιστημονικά με την αειφορία. Ας πάμε στην βιώσιμη κινητικότητα. Πρόσφατα παραβρέθηκα σε workshop για την βιώσιμη κινητικότητα στις πόλεις.  Είχαν έρθει διάφοροι επιστημονικοί υπεύθυνοι του τομέα τους, π.χ ανθεκτικότητα της πόλης, από διάφορες πόλεις της Ελλάδας και μιλούσαν  και προέβαλλαν  σε power point τις προσπάθειες που κάνουν για την βελτίωση της κινητικότητας σε πόλεις και δη σε ένα μελλοντικό αειφορικό πλαίσιο. Ανακαλύψαμε και εμείς εδώ μετά από 30 χρόνια τη λέξη αειφορία, που πλέον αρχίζει και αμφισβητείται σε άλλες κοινωνίες.  Όλοι μιλούσαν για τα projectς, τι  εξαιρετικά  καινοτόμα μέτρα και τι εργαλεία θα εφαρμόσουν. Το τι θα περιμένουν από αυτές τις πολιτικές παρεμβάσεις και ρυθμιστικών αμιγώς τροποποιήσεων  δεν γνώριζαν. Απλά δημιουργούσαν ένα ιστό αράχνης και σκαρφάλωναν  επάνω.  Ήθελα να ρωτήσω όλους αυτούς τους νέους που παλεύουν για την βιώσιμη κινητικότητα στους δρόμους  μιας πόλης. Έχουν πάει ποτέ με το ποδήλατο ή με τα ΜΜΜ στη δουλειά τους?  Έχουν ζητήσει να μάθουν ποιες είναι οι εκπομπές πολυαρωματικών υδρογονανθράκων, μικροσωματιδίων και αέριων χημικών (καυσαέρια) από τα τοπικά ΚΤΕΛ και αν περνούν σύμφωνα με το νόμο τους στόλους τους από τα νόμιμα ΚΤΕΟ και εάν έχουν  πρότυπο Euro 5 ή  euro 6? Φαντάζομαι ένα όχι για τους περισσότερους. Δεν ρώτησα φυσικά στην αίθουσα για να μη πυροδοτήσω μια συζήτηση που δεν θα είχε τέλος και όντως το αντικείμενο τους ήταν τελείως διαφορετικό.

Και για να  εμπλέξουμε και την κοινωνική τάξη που θεωρεί ότι έχει το μονοπώλιο σε κοινωνικούς αγώνες. Ας μη πάμε μακριά και ας κοιτάξουμε πως χρησιμοποιούνται σήμερα εναλλακτικά οι δύο σημαντικότερες υλιστικές βάσεις το χρήμα και ο χρόνος. Ας πάμε στις σημερινές κοινωνικές εταιρίες, κοινωνικούς συνεταιρισμούς, συνεταιρισμούς παραγωγών καταναλωτών κλπ.  Ποιος μπορεί να αντέξει οικονομικά να επενδύσει την εργασία του χωρίς να την πληρωθεί ?  Γνωρίζω σε κοινωνικό συνεταιρισμό πού εργάζονται δυο μέλη του, φυσικά χωρίς ασφάλεια και με ημερομίσθιο, ο ένας 12 ευρώ το 9ωρο και ο άλλος 10 ευρώ το 8ωρο. Εδώ είναι ξεκάθαρη η εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού ακόμα και με την ίδια του τη συμβολή και συμμετοχή ο εργαζόμενος. Αλλά είναι μέτοχος. WOW.  Οι ίδιοι εργαζόμενοι εμπνέονται μετά από προτροπή του ιδίου του κράτους και δημιουργούν ένα νέο κοινωνικό πεδίο απασχόλησης δίπλα  από την αμειβόμενη εργασία, μια παρααπασχόληση. Με την στήριξη του κράτους φυσικά, το οποίο μπορεί και να την ονοματίζει «υπερααπασχόληση». Μία μονογονεϊκή μητέρα που εργάζεται με πλήρες ωράριο στο σούπερ μάρκετ, δεν θα μπορέσει να συμμετάσχει σε ένα τέτοιο Sharing-Projekt  μετά από εργασία.

Γεμάτα δελτία και βιβλία παραγγελιών, οικονομική συγκυρία  ιδανική, η οικονομία αναπτύσσεται: Αυτή η παλιά συνταγή δεν τραβά πλέον. Φωτογραφία: dpa

Repair-Cafes, η ανταλλαγή ρούχων και η αλληλέγγυα κηπουρική δεν είναι λύσεις. Τουλάχιστον όχι για όλα. Αυτά δεν δημιουργούν μια διέξοδο από την έξοδο από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Παρόλα αυτά, είναι σημαντικά, επειδή εδώ θα μπορούσε να σχηματιστεί ένα κίνημα αντίστασης και διαμαρτυρίας ενάντια στην οικονομική νομενκλατούρα και τάξη. Αυτό  θα γίνει ένα πρόβλημα μόνο όταν θεωρηθεί ότι αυτά τα μικρά projects προσθετικά δημιουργούν κάτι μεγαλύτερο σαν μια άριστη εφαρμόσιμη μακροοικονομία  της απο-ανάπτυξης. Αλλά η παραίτηση και η συρρίκνωση δεν είναι και η εναλλακτική λύση. Σίγουρα, είναι εξαιρετικό για την εκμετάλλευση των πόρων όταν οι άνθρωποι μοιράζονται αυτοκίνητα ή επισκευάζουν αντικείμενα, αλλά αυτό δεν σπάει αυτόματα τη λογική συνεχούς ανάπτυξης στον καπιταλισμό. Ακόμα και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα θα χρειαστούν ενέργεια που θα πρέπει να παραχθεί πρώτα.

Φυσικά, μας επηρεάζει όλους, όμως πρώτα από όλα το κοινωνικό ζήτημα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να το επανεξετάσουμε: "Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης των μεταπολεμικών ετών, όταν το πλεόνασμα διανεμόταν από τα πλεονάσματα και η κοινωνική άνοδος ήταν η απάντηση στην ανισότητα, είναι passé.  Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλες οι νοσταλγικές ιδέες για μία  επιστροφή στα πλούσια παλαιού τύπου χρόνια οδηγούν  ad absurdum. Σε μια οικονομία που δεν αναπτύσσεται πλέον ή αναπτύσσεται ελαφρώς – και τελευταία είναι αυτό που πραγματώνεται στις χώρες του παγκοσμιοποιημένου Βορρά - χρειάζεται ριζική ανακατανομή. Το εάν και πώς να το εφαρμόσουμε είναι εντελώς διαφορετικό.

Όμως όπου και να σταθείς, ακούς συζητήσεις αντί της αναδιανομής, συζητήσεις που περιστρέφονται γύρω από την 'dolce vita'."[1]

Για να οδηγήσεις κάποιον με μια υποτιθέμενη υποκειμενικά καλή  ζωή, προς  την νομιμοποίηση μιας λιγότερο υλικής ζωής, είναι ένα πολύ προβληματικό ερέθισμα και αν .  Όλο και περισσότερο οι συζητήσεις  για την από-ανάπτυξη, αφορά τους ευτυχισμένους ανθρώπους στις φτωχότερες χώρες. Εξετάζοντας όμως τις εντυπωσιακές ανισότητες σε αυτές τις χώρες, θα έπρεπε να ρωτήσουμε: Ποια είναι η ελάχιστη ματεριαλιστική  βάση για όλους? Τότε μόνο μπορούμε να μιλήσουμε από κοινού για την "καλή ζωή" πέρα από μια καλή ζωή μόνο με υλικούς πόρους.

Βιώνουμε ήδη,  μια δραστική ανακατανομή υπέρ του κεφαλαίου και εις βάρος του μισθολογικού εισοδήματος. Αυτό συνδέεται με την αλλαγή του πρότυπου του κράτους πρόνοιας, το οποίο στοχεύει πολύ λιγότερο στη δημιουργία ζήτησης μέσω της κοινωνικής ασφάλισης, των εργασιακών προτύπων και της κοινωνικής πολιτικής, και πολύ περισσότερο στην βελτίωση των συνθηκών παραγωγής και τροφοδοσίας των επιχειρήσεων. Η νεοφιλελεύθερη ανασυγκρότηση δεν κατάφερε να αποκαταστήσει τους παλιούς ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά δημιούργησε μια αναδιανομή  των κερδών και εισοδημάτων από κάτω προς τα πάνω, μέσω της δυνατότητας που έδωσε στη κερδοσκοπία στις χρηματοπιστωτικές αγορές και στη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας.

Σίγουρα πολλοί από εμάς φέρνουν σε συσχετισμό τα οικονομικά  αδιέξοδα με την στροφή του πληθυσμού προς τα δεξιά . Εν μέρει μπορεί  να θεωρηθεί, -αλλά σε ελάχιστο βαθμό- ότι έτσι είναι για την ερμηνεία της στροφή των ανθρώπων προς τα δεξιά, ότι  αυτοί που έζησαν την οικονομική τους υποβάθμιση από τον καταιγισμό των νεοφιλελεύθερων εργαλείων και μέτρων τους βλέπουμε και τους ακούμε να φωνάζουν τα συνθήματά τους από τα δεξιά. «Όμως  από την μια πλευρά, υπάρχουν οι ρατσιστικές, σεξιστικές θέσεις που διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο. Αλλά  και ούτε  ο Donald Trump και κάποια ακροδεξιά λαϊκίστικα κόμματα  κριτικάρουν την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού. Και όσον αφορά την ανάπτυξη, οι σημερινοί αυξανόμενοι λαϊκιστές της αγοράς αναπτύσσονται μέσω των τραπεζών. Το "κάνε την Αμερική πάλι μεγάλη" του Trump παίζει με την ιδέα της επιστροφής της χώρας στην αναπτυξιακή έκρηξη του μεταπολεμικού βιομηχανικού καπιταλισμού, με την κεντρική μορφή του λευκού ανδρός, βιομηχανικού εργάτη.

Ιστορικά μπορούμε να δούμε ότι για μεγάλη χρονική περίοδο υπήρξαν άλλοι κοινωνικοί προβληματισμοί  από το ταξικό ζήτημα. Η εκ νέου ανακάλυψη του ταξικού ζητήματος δεν επιτρέπεται όμως να φέρει σε δευτερεύουσα θέση τα προβλήματα του σεξισμού, του ρατσισμού ή του σοβινισμού. .»[2]

Μπορεί η αριστερά και ότι έχει απομείνει από αυτή σε πολιτειακή και πολιτική βάση να προσφέρει κάτι εδώ?  Ο προσανατολισμός της αριστεράς στην Ελλάδα προς μια εξωτερική απομόνωση και μια  εσωτερική  τάχα μου δήθεν αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι το μοντέλο που θα θέλουμε για να βγούμε από τον ατέρμονα του φόβου και της τρομοκρατίας της κατάρρευσης μας σαν ταυτότητα και οικονομική οντότητα. Αυτό είναι επί του παρόντος το πρόβλημα: 

Οι αριστερές δυνάμεις, με τις οποίες κάποιος θα μπορούσε να «συνεταιριστεί»  ας πούμε για ένα επιτυχημένο  από-ανάπτυξη Project, στρέφουν την προσοχή τους  προς   την επανεθνικοποίηση του κοινωνικού ζητήματος και στοιχηματίζουν στην ανάπτυξη ανελέητα. Το αποτέλεσμα θα είναι τόσο μια κοινωνική οπισθοδρόμηση των όποιων εναπομεινάντων κοινωνικών εργατικών και πολιτισμικών κεκτημένων, όσο και μια καταστροφή για το περιβάλλον.[3]

Παράλληλα, τουλάχιστον  από την δική μου πλευρά παρατηρώ, ότι από την μεριά των δυνάμεων της αειφόρου οικονομίας της από-ανάπτυξης κλπ., υπάρχουν εκπληκτικές ιδέες αλλά δεν υπάρχουν πραγματικές δυνάμεις και πραγματικές στρατηγικές για να τις υλοποιήσουν στα πλαίσια του  κοινωνικού τους αγώνα. Θεωρούν ότι οι στρατηγική είναι σύμπτωμα του καπιταλισμού και βρίσκονται συνεχώς σε μια κατάσταση άμυνας απέναντι σε αυτούς που θέλουν να συνδέσουν λίγο τον ρεαλισμό και την περιφερειακότητα τους. Αποσυντίθενται σιγά σιγά εν μέσω χάους  και φυσικά χωρίς στόχους και σκοπούς, απλά και μόνο  για να επανακτήσουν ή να δημιουργήσουν μια νέα κοινωνική ταυτότητα ύπαρξης και προπάντων να διαφοροποιηθούν από τη μάζα τόσο με τον τρόπο παραγωγής της λιγοστής υπεραξίας που μπορούν να παράξουν όσο και με το outfit . Αν δεν δεχτούν να το συζητήσουν  επιτέλους και με άλλους περισσότερο ρεαλιστές και στρατηγικά σκεπτόμενους ανθρώπους, θα παραμείνουν πάντα ένα παράπλευρο ριζίδιο του εσωτερισμού και θα βλέπουν απλά από μακριά  όποιους κοινωνικούς αγώνες μπορούν ακόμα να δουν  χωρίς να μπορούν να είναι μέσα, όσο υπάρχουν ακόμα.

Der Freitag-Σουζάνα Μαύρου:“H αλεπού στο κοτέτσι”.Corporate Accountability, Κλιματική αλλαγή, Προσπάθεια αποδυνάμωσης του λόμπι των Βιομηχανιών ορυκτών καυσίμων

"H Αλεπού στο κοτέτσι"

Συνέντευξη Η βιομηχανία ενέργειας χρησιμοποιεί αμφίβολες μεθόδους για να επηρεάσει την πολιτική για το κλίμα, λέει η Tamar Lawrence-Samuel

Σούζαν Μαύρο | Τεύχος 44/2017 1

Με επίσημη άδεια από το μέσο ενημέρωσης για τη μετάφραση

Dr. rer. pol. Nicolas Theodosakis

Τα καλύτερα επιστρέφουν σε εσάς: ο τυφώνας Harvey επισκέφθηκε συνεργάτες της Exxon

Φωτογραφία: Luke Sharrett / Bloomberg / Getty Images

Σχετικά: Η Tamar Lawrence-Samuel διευθύνει το διεθνές έργο της εκστρατείας εταιρικής ευθύνης (Corporate Accountability)των ΗΠΑ, η οποία ασχολείται με την υπερβολική επιρροή των μεγάλων εταιρειών στις πολιτικές αποφάσεις

 

Όταν γίνονται συζητήσεις  για τη λήψη αποφάσεων σχετικά με την πολιτική για το κλίμα, εμπλέκεται και η βιομηχανία ορυκτών καυσίμων. Η Tamar Lawrence-Samuel θέλει να περιορίσει την επιρροή τους.

Lawrence-Samuel, η Exxon Mobil και η Co. δεν περιλαμβάνονται στον κατάλογο των συμμετεχόντων στην Παγκόσμια Διάσκεψη για το Κλίμα. Πώς μπορούν τότε να επηρεάσουν το γεγονός;

Η Exxon Mobil δεν περιλαμβάνεται στον κατάλογο, αλλά η Διεθνής Ένωση Εμπορίας Εκπομπών αερίων ή το Διεθνές Εμπορικό Επιμελητήριο. Τέτοιες οργανώσεις αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των μελών τους, και σε αυτές περιλαμβάνονται, κατά σύμπτωση, η Exxon Mobil και άλλες εταιρείες.

Δηλαδή, οι επιχειρήσεις αυτές συγκαλύπτουν τον εαυτό τους ως οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών ή ομάδες καινοτόμου προβληματισμού (thinktank);

Ακριβώς. Οι εταιρείες αυτές αντιπροσωπεύουν ιδιωτικά κέρδη. Δεν κερδίζουν τα χρήματά τους άμεσα, αλλά έμμεσα με άνθρακα, πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να εξαιρεθούν από τις συνδιασκέψεις για το κλίμα και την κλιματική αλλαγή.

Οι επιχειρήσεις συχνά επιχειρηματολογούν ότι η προοπτική τους ανήκει στις συνδιασκέψεις επειδή έχουν να αντιμετωπίσουν τους κανονισμούς και τις ρυθμίσεις  που διαπραγματεύονται εκεί.

Θα αφήσετε την αλεπού να φρουρήσει το κοτέτσι; Οι επιχειρήσεις παρουσιάζονται ως μέρος της λύσης, αλλά αποτελούν μέρος του προβλήματος. Πρώτον, τροφοδοτούν την αλλαγή του κλίματος μέσω των επιχειρηματικών τους μοντέλων. Δεύτερον, γνωρίζουμε τώρα ότι η Exxon Mobil, για παράδειγμα, διεξάγει τη δική της κλιματική έρευνα εδώ και δεκαετίες, γνωρίζει τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής - και όχι μόνο κράτησε μυστικά τις ιδέες της, αλλά ξεκίνησε και μια πραγματική καμπάνια παραπληροφόρησης.

Τι πιστεύετε για τους εκπροσώπους ομάδων συμφερόντων (λόπμι) στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στις παγκόσμιες διασκέψεις κορυφής για το κλίμα; Είναι μέρος της λύσης.

Αυτό είναι σωστό. Αλλά ακόμη και αυτοί δεν καθοδηγούνται [ηθικά] από το δημόσιο συμφέρον, αλλά θέλουν το κέρδος φυσικά. [σχολιασμός του Ν Θ: circulus vitiosus). Στις παγκόσμιες συνόδους κορυφής για το κλίμα, διπλωμάτες και πολιτικοί συναντιούνται για να διαπραγματευτούν για το δημόσιο συμφέρον. Ο τομέας των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας δεν είναι υποχρεωμένοι να συμμετέχουν παρόλο που το έργο τους είναι [απαραίτητα συνδεδεμένο με την] προστασία του κλίματος.

Εάν οι εκπρόσωποι ομάδων συμφερόντων εξαιρούνται στην πραγματικότητα, πώς θέλετε να αποτρέψετε περισσότερες πιέσεις σε εθνικό επίπεδο;

Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα: η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (ΠΟΥ) ενέκρινε το 2003 τη σύμβαση-πλαίσιο για τον έλεγχο κατανάλωσης του καπνού. Αυτή αυτή είναι μια παρόμοια κατάσταση: Οι εταιρείες καπνού δεν μπορούν πραγματικά να επιθυμούν να συμμετάσχουν στη διαμόρφωση αυτής της διαδικασίας, επειδή η μείωση της κατανάλωσης καπνού σημαίνει λιγότερα έσοδα γι' αυτές. Το άρθρο 5.3 της Σύμβασης ορίζει ρητώς ότι η βιομηχανία καπνού δεν πρέπει να διαδραματίζει κάποιο ρόλο στη νομοθεσία.

Τι σημαίνει αυτό συγκεκριμένα;

Κανείς δεν μπορεί να συμμετέχει σε πολιτικές αποφάσεις που έχουν χρήματα στο παιχνίδι. Με άλλα λόγια, οι οργανώσεις και φορείς οικονομικών συμφερόντων δεν επιτρέπεται να κάθονται γύρω από το τραπέζι, οι πολιτικοί δεν επιτρέπεται να έχουν οικονομικούς δεσμούς με τις εταιρείες. Εάν διεξάγονται συζητήσεις με εταιρείες, πρέπει να αποδεικνύεται δημόσια ότι αυτό είναι απολύτως απαραίτητο και με  μια τεκμηριωμένη απόφαση. Αυτό εμποδίζει την οικονομία με πολλούς τρόπους  να προσπαθήσει  να επηρεάσει. Το τέχνασμα (Clou): Η συνθήκη έχει επικυρωθεί από 180 χώρες – έτσι αυτό πρέπει επίσης να το τηρήσουν σε εθνικό επίπεδο.

Εκείνη την εποχή επρόκειτο για μια νέα συνθήκη. Μήπως ένας τέτοιος κανονισμός θα ενσωματωθεί νόμιμα ακόμη και στην Παγκόσμια Συμφωνία για το Κλίμα του Παρισιού;

Λοιπόν, ίσως όχι στο πραγματικό κείμενο της συνθήκης - αλλά επί του παρόντος οι διατυπώσεις διαπραγματεύονται τον τρόπο με τον οποίο οι στόχοι της συμφωνίας πρέπει να επιτευχθούν στην πράξη. Και στο σύνολο των κανόνων που προκύπτουν, ο χειρισμός των συγκρούσεων συμφερόντων θα μπορούσε ασφαλώς να καθοριστεί. Κατά την ενδιάμεση διάσκεψη στη Βόννη, τα κράτη διαπραγματεύονται το θέμα επίσημα για πρώτη φορά. Εν πάση περιπτώσει, αυτό το σύνολο κανόνων θα αποφασίσει τελικά αν η Συνθήκη του Παρισιού έχει πραγματικά ιστορική αξία ή όχι.

Γιατί;

Φυσικά, η Συνθήκη του Παρισιού είναι διπλωματικά μια τεράστια επιτυχία. Ήταν μια ιστορική στιγμή το 2015, όταν τόσα πολλά μέρη του κόσμου συμφώνησαν να περιορίσουν την υπερθέρμανση του πλανήτη σε δύο βαθμούς, ή καλύτερα 1,5 βαθμούς, από ό, τι  στη προ-βιομηχανική εποχή. Ο πυρήνας της συμφωνίας, ωστόσο, είναι οι εθελοντικοί κλιματικοί στόχοι των κρατών μελών - και δεν επαρκούν ακόμη. Πώς μπορείτε να φτάσετε εκεί για να αυξήσετε τις φιλοδοξίες σας, αυτό είναι το θέμα της επικείμενης διάσκεψης για το κλίμα στη Βόννη.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ανακοίνωσε ότι θα στείλει τη δική του αντιπροσωπεία στη διάσκεψη αυτή. Μεταξύ άλλων, οι βουλευτές θέλουν να επικεντρωθούν σε συγκρούσεις συμφερόντων. Ελπίζετε σε κάτι θετικό ;

Στο ψήφισμά του, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κάλεσε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να ασχοληθεί περισσότερο με αυτό το θέμα. Είναι τουλάχιστον ένα ισχυρό μήνυμα ότι το άμεσα εκλεγμένο όργανο της ΕΕ είναι σαφώς με την πλευρά του λαού και όχι από την πλευρά των ρυπαινόντων. Διαφορετικά, είναι πάνω απ 'όλα οι κυβερνήσεις του παγκόσμιου Νότου που τάσσονται υπέρ της άσκησης πιέσεων στις συνδιασκέψεις  για τη κλιματική αλλαγή να απουσιάζουν οι λομπίστες

Ο Αμερικανός πρόεδρος Trump ανακοίνωσε το καλοκαίρι ότι ήθελε να βγει από τη Συμφωνία των Παρισίων, αλλά οι ΗΠΑ βρίσκονται ακόμα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων - πώς επηρέασε αυτό τη δουλειά σου ως αμερικανική οργάνωση;

Οι Η.Π.Α. έχουν γίνει μια διαρκής μαριονέτα της ορυκτής βιομηχανίας. Σε εθνικό επίπεδο, το αποτέλεσμα είναι ήδη τεράστιο: Ο Trump έχει καταργήσει περισσότερους από 50 περιβαλλοντικούς κανονισμούς, πρόσφατα το σχέδιο για την καθαρή ενέργεια που ήταν το επίκεντρο της αμερικανικής πολιτικής για το κλίμα στην κυβέρνηση Μπαράκ Ομπάμα. Είναι απόλυτη καταστροφή. Υπάρχουν όμως και καλά νέα: Σε ολόκληρο τον κόσμο έχει διαμορφωθεί ένα ισχυρό κλίμα. Στην εκστρατεία μας έχουν προστεθεί χιλιάδες άνθρωποι.

der Freitag-Sebastian Puschner:Τουλάχιστον είναι παρήγορο η ιδέα ότι… στο Παράδεισο δεν υπάρχει παρακράτηση φόρου εισοδήματος

Το πραγματικά κακό είναι ότι…

Φοροδιαφυγή Τα "Paradise papers" είναι άλλο ένα κεφάλαιο της ιστορίας της δυτικής αποσύνθεσης, πίσω από το οποίο βρίσκεται ο νεοφιλελεύθερος μύθος του κράτους, ως άπληστος ληστρικός αυτοκράτορας

Sebastian Puschner | Ausgabe 45/2017

Με επίσημη άδεια από το μέσο ενημέρωσης για τη μετάφραση

Dr. rer. pol. Nicolas Theodosakis

Τη  πύλη στον παράδεισο θα την φανταζόταν κάποιος κάπως διαφορετικά

Φωτογραφία: Isaac Lawrence / AFP / Getty Images

 

Οι παρακάτω λέξεις «φοροαμαρτωλός» και «φοροαποφυγή» έχουν μεταφραστεί ακριβώς όπως τις εννοεί ο αρθρογράφος, για να μην υπάρξει παρεξήγηση.

Αν θέλετε να αναζητήσετε τα ονόματα των υπόπτων φοροαμαρτωλών στη βάση δεδομένων Paradise Papers της Διεθνούς Κοινοπραξίας Ερευνητικών Δημοσιογράφων, πρέπει πρώτα να κάνετε ένα tick, και να δηλώσετε  ότι έχετε  «διαβάσει και κατανοήσει» τις λεπτομέρειες, όπως αυτό: «Η χρήση των υπεράκτιων εταιρειών μπορεί να είναι νόμιμη,» Όποιος εμφανίζεται στις λίστες των  paradise papers  δεν έχει  κατ' ανάγκη παραβεί το νόμο. Αυτή η δήλωση είναι πολύ πιο ενδεικτική από όλα όσα έχουν επεξεργαστεί  οι δημοσιογράφοι από τα 13,4 εκατομμύρια διαρρεύσαντα αρχεία για "περισσότερους από 120 πολιτικούς από σχεδόν 50 χώρες".

Γιατί η φοροαποφυγή δεν είναι συνήθως παραβίαση των νόμων, αλλά ένας νομιμοποιημένος κανόνας. Νομιμοποιημένη από την νεοφιλελεύθερη συνταγή των άπληστων, σπάταλων κρατών και που τώρα και δεκαετίες έχει  βαθιά διεισδύσει - στις ιδιωτικές ‘αγοραίες’ δημοκρατίες του δυτικού κόσμου. Αυτοί οι ίδιοι συνιστούν στον υπόλοιπο κόσμο το μοντέλο τους σαν μοντέλο απομίμησης. Όμως χρόνο με το χρόνο, terabytes με terabytes μαθαίνουν οι πολίτες της Δύσης, πόσο συνυφασμένη και μπλεγμένη είναι η ελίτ τους με την εξουσία του παγκόσμιου καπιταλισμού: με τους ολιγάρχες σε αυταρχικά καθεστώτα με Κονγκολέζους  πρίγκιπες  ορυκτού πλούτου και πρώτων υλών, με διαχειριστές κεφαλαίων, που ενεργούν από τα μικρά νησιά του κόσμου μας. Η ιστορία της φοροαποφυγής είναι ένα κεφάλαιο στην ιστορία του εκφυλισμού της Δύσης.

Τώρα, εάν ο επικεφαλής του οικονομικού τμήματος του καναλιού “der Welt 24” λέει ότι οι φορολογικοί παράδεισοι είναι ένα ευπρόσδεκτο "διορθωτικό" εργαλείο, τότε πολλοί στα κοινωνικά δίκτυα θα αγανακτήσουν αντιδρώντας. Αλλά ο άνθρωπος εκφράζει μόνο αυτό που εκφράζεται σε όλες τις κρυψίβουλες  ρητορικές και φυσικά και πριν από κάθε προεκλογικό αγώνα: «Όλοι οι υπουργοί Οικονομικών του κόσμου θέλουν να ελαχιστοποιήσουν το τραπεζικό απόρρητο να έχουν όσο το δυνατόν λιγότερα φορολογικά μυστικά (παραθυράκια)  και προτιμούν μια παγκόσμια σύμπραξη(cartell)  με ομοιόμορφους φορολογικούς συντελεστές ή ελάχιστων φορολογικών συντελεστών σε όσο δυνατόν περισσότερα φορολογητέα εισοδήματα από τους οποίους να μη μπορεί να ξεφύγει κανείς ». Η ιστορία του ακόρεστου ιδιωτικού παγκόσμιου κορβανά μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για φόρους εισοδήματος και εισφορές κοινωνικής ασφάλισης μεσαίου και χαμηλού εισοδήματος. Δεν είναι παράξενο,  ότι μεταξύ των εγγράφων του Παναμά και των εγγράφων Paradise, η FDP(Γερμανικό κόμμα των φιλελευθέρων)  επέστρεψε στο  Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο, με τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2017.

Ακόμη και οι ίδιοι που θέλουν να διασαφηνίσουν το πρόβλημα σκέπτονται ότι ίσως είναι κατανοητή η επιθυμία να θέλουν να ξεφύγουν από την κυβερνητική  απληστία που τους βάζει τη θηλεία στο λαιμό: «Τουλάχιστον είναι παρήγορο η ιδέα, ότι μετά τον θάνατο, δηλαδή στο Παράδεισο, δεν υπάρχει παρακράτηση φόρου εισοδήματος », όπως  σχολιάζει  η SZ(Süddeutsche Zeitung) τον  τίτλο των νέων διαρροών δεδομένων. Ακόμη και αλλού, διάφορα σχόλια αυτές τις μέρες μας κάνουν εντύπωση: Στην πραγματικότητα το κακό με τη φοροδιαφυγή είναι ότι δεν είναι ανοικτή σε όλους, αλλά μόνο στους πλούσιους.

Και ποιος υποτίθεται ότι θα εμποδίσει το δρόμο? Θα ακυρώσει ο Jean-Claude Juncker όλες τις συμβάσεις της ΕΕ με τα Isle of Man? ή η  FDP θα αγωνιστεί για το φόρο ακίνητης περιουσίας στην κερδοσκοπία ακινήτων?  Ήταν κατά λάθος η κατάργηση του φόρου των πλουσίων  και η ακύρωση του φόρου επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών από τον σωτήρα της Ευρώπης Εμμανουήλ Μακρόν, ίσως ένα στραβοπάτημα, ή ήταν μια αβλεψία? Τι θα κάνει ο διευθύνων σύμβουλος της Apple, Tim Cook, όταν διαβάσει την "ανοικτή επιστολή" του αρχισυντάκτη της SZ, θα καταστρέψει ένα πυλώνα του επιχειρησιακού μοντέλου της εταιρείας του για να τερματίσει τη φοροδιαφυγή?

Φυσικά και όχι. Όσο η Apple στη Γερμανία πωλεί  iPhones και τα καταχωρεί λογιστικά μέσω της Ολλανδίας, τόσο δεν  θα αλλάξει κάτι. Και όσο οι αριστεροί χρησιμοποιούν συνέχεια μόνο τις λέξεις τους για το κλείσιμο των συνόρων για πρόσφυγες πολέμου και κλιματικής αλλαγής, αντί να συγκεντρωθούν πλήρως σε αυτούς του κεφαλαίου, γίνονται ακόμα χειρότερα τα πράγματα.