Το Perma frost (αιώνιο παγωμένο έδαφος) αποψύχεται τόσο γρήγορα πλέον... (με 8 απεικονίσεις και για παιδιά)Διάβασμα σε 4'

Το Perma frost (αιώνιο παγωμένο έδαφος) αποψύχεται τόσο γρήγορα πλέον που δημιουργεί τεράστιες κυλότητες κατ' αρχήν στην Αρκτική.

Κανονικά, αυτά τα εδάφη του αιωνίου παγωμένου εδάφους αποψύχονται σταδιακά. Αλλά σε ορισμένα μέρη πλέον γίνεται τόσο απότομα η απόψυξη, που τα τοπία καταρρέουν.

Είναι ίσως το πιο γνωστό και πιο ανησυχητικό πρόβλημα των επιτπώσεων της κλιματικής αλλαγής: καθώς ο πλανήτης θερμένεται η μάλλον υπερθερμένεται, τα αιώνια παγωμένα τοπία με παγωμένα εδάφη και βράχους αρχίζουν να ξεπαγώνουν. Και όταν συμβαίνει αυτό, τα μικρόβια που υπάρχουν αρχίζουν και τρέφονται καταναλώνοντας την οργανική ύλη (τη σαπισμένη ύλη μετά την απόψυξη), απελευθερώνοντας CO2 και μεθάνιο στην ατμόσφαιρα, οδηγώντας σε περισσότερη θέρμανση, περισσότερη απόψυξη και ακόμα περισσότερες εκπομπές διοξείδιο του άνθρακα.

Αλλά εδώ συμβαίνει κάτι που πιθανότατα δεν έχετε ακούσει ποτέ, και είναι κάτι που ακόμη και η Διακυβερνητική Επιτροπή του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή δεν έχει πραγματικά σκεφτεί πως θα το αντιμετωπίσει: thermokarst.

Thermokarst  απο το permafrost στο Quebeck Καναδά

Ένα στρώμα εδάφους πάνω από τον αιώνιο πάγο δεν μένει παγωμένο όλο το χρόνο. Αυτό το στρώμα, που ονομάζεται ενεργό στρώμα, αποψύχεται κατά τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες και παγώνει και πάλι το φθινόπωρο. Σε ψυχρότερες περιοχές, το έδαφος σπάνια ξεχειλίζει με νερό - ακόμα και το καλοκαίρι. Εκεί, το ενεργό στρώμα είναι πολύ λεπτό - μόνο 10 έως 15 εκατοστά. Σε θερμότερες περιοχές, το ενεργό στρώμα μπορεί να είναι πάχους αρκετών μέτρων.

Πως δημιουγείται αυτή η φύση?

Απο τις παραπάνω φωτογραφίες βλέπουμε πως το έδαφος αλλάζει εικόνα. Αυτή είναι η γη που καταστρέφεται κάθε φορά που το παγωμένο έδαφος αποψύχεται γρήγορα. Καθώς ο πάγος που συγκρατεί το χώμα εξαφανίζεται, τα εδάφη καταρρέουν και δημιουργούνται τεράστιοι λάκκοι. Οι επιστήμονες του κλίματος έχουν δουλέψει πάνω σε αυτό με μοντέλα σε περίπτωση σταδιακής απόψυξης που κυμαίνονται μερικά εκατοστόμετρα βαθιά μέσα σε δεκαετίες ή αιώνες. Αλλά η απότομη απόψυξη του αιώνιου παγωμένου εδάφους συμβαίνει μεσα σε κάποους μήνες αντε χρόνια. Αυτό “σοκάρει” το τοπίο, πιθανώς απελυθερώνεται όλο και περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα από ό,τι αν είχε λειώσει με έναν πιο αργό ρυθμό.

Σήμερα, στο περιοδικό Nature Geoscience, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι δεν εχουμε λάβει υπόψη τις απότομες απόψυξεις, και έτσι υποτιμούμε την αρνητική επίδραση του λειωμένου παγωμένου εδάφους κατά 50%. "Η ποσότητα άνθρακα που προέρχεται από αυτή την πολύ μικρή ποσότητα απότομης απόψυξης στο τοπίο, σε μια μικρή περιοχή, εξακολουθεί να είναι αρκετά μεγάλη ώστε να διπλασιάσει τις κλιματικές συνέπειες και την ανατροφοδότηση του διοξειδίου του άνθρακα, λέει ο Merritt Turetsky, του Πανεπιστημίου του Guelph και του Πανεπιστήμιο του Κολοράντο Boulder.

Βεβαιως λιγότερο από το 20% της βόρειας αιώνιας παγωμένης γης είναι επιρρεπής σε αυτό το είδος ταχείας απόψυξης. Ορισμένες περιοχές αίωνιου πάγου αποτελούνται απλά από κατεψυγμένες πέτρες, ή ακόμα και άμμο. Αλλά το είδος για το οποίο ανησυχούμε εδώ περιέχει πολύ νερό. ""Όπου ο αιώνιος πάγος τείνει να είναι ιζήματα λίμνης ή οργανικά εδάφη, το είδος του υλικού γης που μπορεί να κρατήσει πολύ νερό, αυτά είναι σαν τα σφουγγάρια στη φύση ", λέει ο Turetsky. "Όταν ξεπαγώνουν, βλέπουμε πραγματικά δυναμικές και γρήγορες αλλαγές".

Αυτό συμβαίνει επειδή το κατεψυγμένο νερό καταλαμβάνει περισσότερο όγκο από το υγρό νερό. Όταν ο αιώνιος πάγος ξεπαγώνει, χάνει αρκετό όγκο. Σκεφτείτε το σαν να ξεπαγώστε παγάκια από νερό με μούχλα: Αν αποψυχθεί το δισκίο, το πράσινο θα βυθιστεί στο κατώτατο σημείο και θα εγκατασταθεί εκεί. "Αυτό είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει σε αυτά τα οικοσυστήματα όταν το permafrost έχει πολλούς πάγους και ξεπαγώνει ξαφνικά", λέει ο Turetsky. "Ό, τι ήταν στην επιφάνεια βυθίζεται προς τα κάτω. Έτσι δημιουργούντια αυτές τις κοιλότητες στη γη, μερικές φορές πολύ βαθιά. Είναι σαν τις καταβόθρες που δημιουργούνται στα εδάφη".

Ουσιαστικά, παίρνουμε το terra firma και φτιάχνουμε μια terra σούπα, λέει ο Turetsky.

Καθώς η γη γίνεται σούπα, το τοπίο αρχίζει να σουφρώνει και να κάνει μικρές χαράδρες. Η διαδικασία είναι τόσο γρήγορη και τόσο βίαιη, λέει ο Τούρτσεσκι, ότι μερικές φορές όταν επιστρέφει σε μια τοποθεσία την οποία παρακολουθεί για να ελέγξει τους αισθητήρες της θερμοκρασίας και του μεθανίου, βρίσκει ότι εχουν εξαφανιστεί. "Όταν επιστρέφετε, βλέπετε μια λίμνη και υπάρχουν τρία μέτρα νερού στην επιφάνεια. Θα πρέπει να ξεχάσετε το εξοπλισμό σας ", λέει.

Όταν τα εδάφη αυτά ξεπαγώνουν, γινονται ξενιστές, δηλαδή φιλοξενούν μια σειρά διαδικασιών. Καθώς ο πάγος μετατρέπεται σε υγρό νερό, το έδαφος πλημμυρίζει και ξεραίνονται τα δένδρα. Έτσι, περισσότερο φως φτάνει στο έδαφος, επιταχύνοντας περαιτέρω την απόψυξη. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τη σταδιακή απόψυξη, όταν η φυτική μάζα του εδάφους παραμένει σε μεγάλο βαθμό η ίδια με την μάζα απόψυξης του πάγου. Το αποψυχθέν έδαφος στην επιφάνεια γίνεται όλο παχύτερο και παχύτερο, αλλά δεν καταρρέει στη δομή του.

Επιπλέον, όταν σκέφτεστε τις περιφέρειες στα βόρεια με αιώνιο παγωμένο έδαφος, ίσως να σκέφτεστε τις αμέτρητες τούνδρες, αλλά οι περισσότερες αποτελούνται στη πραγματικότητα από δάση. Αυτά τα βόρεια δάση έχουν δει πρόσφατα έναν πρωτοφανή αριθμό πυρκαγιών. "Μεγάλο μέρος του δάσους του βορρά καίγεται ολοένα και πιο συχνά και όταν το οικοσύστημα καίγεται, μπορεί να επιταχυνθεί η απόψυξη της φύσης," λέει ο David Olefeldt από το Πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα, συνυπογράφοντας τη μελέτη. Χωρίς κάλυψη από αυτά τα δέντρα για να σκιάσει τη γή, το έδαφος θερμαίνεται όλο και πιο έντονα.

Illustration 1: Φυσαλίδες μεθανίου σε thermokarst

Αυτό μπορεί να γίνει ιδιαίτερα προβληματικό από την άποψη των εκπομπών εάν η καταρρέουσα γη σχηματίζει μια λίμνη νερού με χαμηλή περιεκτικότητα σε οξυγόνο και με ένα στρώμα πλούσιου διοξειδίου του άνθρακα στον πυθμένα. Τα μικρόβια που ευδοκιμούν σε αυτό το είδος περιβάλλοντος παράγουν μεθάνιο ως υποπροϊόν, ένα πολύ πιο ισχυρό αέριο θερμοκηπίου (10 φορές δραστικότερο)από το CO2.

Εδώ είναι ένα σημαντικό θέμα: Όταν το παγωμένο εδαφος αποψύχεται απότομα, δεν απελευθερώνει απλώς διοξείδιο του άνθρακα και στη συνέχεια, πεθαίνει. Όχι, αυτό το οικοσύστημα μπορεί να επανέλθει και να αρχίσει να απομονώνει ξανά διοξείδιο του άνθρακα. Αν η γη έχει αποψυχθεί, τότε καταρρέεει και κατακλυζεται με νερό, νέα δέντρα δεν μπορούν πλέον να αναπτυχθούν. Αντ 'αυτού, το οικοσύστημα αυτό πιθανότατα θα κυριαρχείται από βρύα και χλοοτάπητα. Επειδή το φυτικό υλικό παραμένει υγρό, η αποσύνθεση επιβραδύνεται, καθώς σχηματίζει στρώματα οργανικής ύλης αρκετα παχιά, τύρφης. Έτσι, αυτή η γρήγορη συσσώρευση τύρφης μετά την απόψυξη, είναι τελικά το πώς ανακτάται μέρος του άνθρακα που χάθηκε, λέει ο ερευνητής γεωλογίας της USGS Miriam Jones. Αλλά ο άνθρακας αυτός είχε συσσωρευτεί για χιλιετίες. Αυτο χάνεται μέσα σε μερικά χρόνια έως και δεκαετίες.

Τα κακά νέα είναι ότι οι εκπομπές αερίών απο το λείωσιμο θα μπορούσαν να ισοδυναμούν με την παραγωγή αερίων θερμοκηπίου μια ολόκληρης βιομηχανικής χώρας.

Τα καλύτερα νέα είναι ότι αυτα τα spot σημεία απελευθέρωσης διοξείδιου του άνθρακα και μεθανίου αργότερα, θα χρειαστούν δεκαετίες για να θερμανθούν αρκετά για να επηρεάσουν σοβαρά το κλιματικό σύστημα. Αλλά αυτό είναι ακόμα κάτι που πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας.

Είμαστε στο έτος 2059. Η Greta Thunberg, ηλικίας 56 ετών, είναι ντροπιασμένη (αλλά ανακουφισμένη, ελπίζω)... Διάβασμα σε 4,5'

Η επιθετικότητα και η ντροπή βρίσκονται πολύ κοντά η μια στην άλλη.Κλιματική αλλαγή, Greta Thunberg, friday for future, μετανάστευση.

Το interview το έκανε η Elsa Koester απο

Ο κοινωνιολόγος Stephan Lessenich για το πώς η οικονομική κρίση, η μετανάστευση και η κλιματική αλλαγή δημιουργούν ανασφάλειες στους ανθρώπους. Τι καταφέρνει η κλιματική αλλαγή με τη κοινωνία μας? Ο κοινωνιολόγος Stephan Lessenich το ερευνά εδώ και οχτώ χρόνια, παρουσιάζοντας τα αποτελέσματά του στο συνέδριο "Great Transformation" στη Jena.

Ο Stephan Lessenich, 54 ετών, διδάσκει πολιτική κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Ludwig Maximilians στο Μόναχο. Μαζί με τους κοινωνιολόγους Klaus Dörre και Hartmut Rosa, ίδρυσε το 2011 το κολλέγιο απο-αναπτυξιακής κοινωνίας στο Πανεπιστήμιο της Jena. Ο Lessenich δημοσίευσε αρκετά βιβλία σχετικά με τα θέματα ανάπτυξης, κοινωνικής ανισότητας και δημοκρατίας, πρόσφατα τον Οκτώβριο του 2019 στις εκδόσεις Reclam Όρια της Δημοκρατίας. Συμμετοχή ως πρόβλημα διανομής. Είναι ο πατέρας δύο παιδιών.

Κύριε Lessenich, ολοκληρώσατε τη διάλεξή σας με ένα απόσπασμα από τον ιστορικό Niall Ferguson: "Είμαστε στο έτος 2059. Η Greta Thunberg, ηλικίας 56 ετών, είναι ντροπιασμένη (αλλά ανακουφισμένη, ελπίζω) επειδή οι μεγάλες προσδοκίες της ότι ο κόσμος θα καταρρεύσει δεν έχουν εκπληρωθεί. Ο Τραμπ δεν έκαψε το πλανήτη. Greta, θα πρέπει να επιστρέψεις στη Νέα Υόρκη για να γιορτάσουμε την επιβίωσή μας. Αλλά αυτή τη φορά πάρε το αεροπλάνο."¹

Ο Niall Ferguson το έγραψε στη Neue Züricher Zeitung. Εδώ μπορείς να διαβάσεις όλα όσα εχει διαβάσει κάποιος ως απάντηση στην κλιματική αλλαγή: επιθετική άμυνα και υποβάθμιση της κατάστασης, εξορθολογισμός του προβλήματος, αδιαφορία κλπ...

Ενα λεπτό, γιατί αδιαφορία;

Ο Niall Ferguson είναι καθηγητής του Χάρβαρντ, παίρνει σίγουρα το αεροπλάνο και δεν ενδιαφέρεται πολύ για τις συνέπειες ...

Δεν ενδιαφέρεται; Ο Ferguson όμως αντιδρά πολύ συναισθηματικά μεσα απο αυτό το κείμενο.

Σίγουρα, μπορείτε να αισθανθείτε την επιθετικότητα εναντίον της Greta Thunberg, μιας αμυντικής αντανακλαστικης συμπεριφοράς. Αλλά τον Ferguson δεν πρέπει να τον νοιάζει τι θα συμβεί τα επόμενα 50 χρόνια, ούτε για τον εαυτό του ούτε για τα παιδιά του. Θεωρεί ότι είναι σε μια θέση από την οποία μπορεί να πιστεύει ότι μπορεί να είναι αδιάφορος. Επομένως, αποφεύγει τις δραματικές τοποθεετήσεις.

Η Greta έχει συγκεντρώσει πολλές κριτικές πάνω της μετά από την οργισμένη ομιλία της στη Νέα Υόρκη ...

... και μίσος. Αλλά ειναι αλήθεια ότι η Greta το παρατράβηξε; Δεδομένων των καταστροφικών επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής, μπορεί να πει κπαποιος ότι αντέδρασε κατάλληλα. Αλλά ακόμη και μερικοί από τους συναδέλφους μου λένε ότι ο προτεσταντικός αυστηρός χαρακτήρας της Γκρέτα τους σπάει τα νεύρα.

Γιατί νομίζετε ότι σε αυτές τις μεμονωμένες αντιδράσεις για την ομιλία της Greta κρύβεται κάτι που μπορεί να δηλώνει κάτι για την κοινωνική ανάπτυξη μας στο σύνολό της;

Νομίζω ότι υπάρχει μια μετεξέλιξη στην υποκειμενικοποίηση που την βιώνουμε τελικά συλλογικά. Η υποκειμενικοποίηση σημαίνει ότι κάποιος τοποθετεί τον εαυτό μου εξατομικευμένα-ομαδικά σε ορισμένες κοινωνικές συνθήκες και πλαίσια στα οποία κάποιος πρέπει να δράσει καθημερινά. Όποια καθημερινότητα λοιπόν: στο σχολείο, στην εργασία, στην πολιτικη. Δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει τις θεσμικές απαιτήσεις, δεν μπορεί να είναι έξω από την κοινωνία.

Δηλαδή θεωρείτε ή πιστεύετε ότι ένας ομοσπονδιακός συνταγματικός δικαστής στην Καρλσρούη και ένας υπεύθυνος φυλακών στο Γόρλιτζ ότι είναι μπροστά σε κοινες κοινωνικές συνθήκες και κοινά πλαίσια που πρέπει να αντιμετωπίσουν;

Φυσικά υπάρχουν διαφορετικές θέσεις σε μια κοινωνία, με διαφορετικούς πόρους και επιλογές δραστηριοποίησης. Αλλά και ο φύλακας της φυλακής και ο δικαστής μοιράζονται ορισμένες απαντήσεις στις ερωτήσεις: από πού προέρχομαστε, πού θέλουμε να πάμε; Έχουν μεγαλώσει σε μια ευνομούμενη κοινωνία και μοιράζονται ιδέες όπως αυτή: εάν θέλετε να πάρετε μια σύνταξη, πρέπει να έχετε εργαστεί όσο το δυνατόν περισσότερο. Εάν έχετε εργαστεί πολύ, έχετε πολλή σύνταξη. Αυτές είναι απλές κοινές κοινωνικές αντιλήψεις.Κάτι σαν αυτονόητο.

Και αυτό το αυτονόητο μεταλάσσεται αυτή τη στιγμή;

Γι 'αυτό πρέπει να πάμε λίγω πίσω στο χρόνο. Στη μεταπολεμική περίοδο, η εικόνα του αυτονόητου ηταν πολύ έντονα χαρακτηρισμένη από την υλική ανάπτυξη, ξαφνικά μπορούμε να πάμε διακοπές με το σκαραβαίο στην Ιταλία στη Ριβιέρα. τότε κάποιοι μπορούσαν να πετάξουν με αεροπλάνο. Μετά από όλα αυτα μπορούμε τώρα όλοι να πετάξουμε. Ταυτόχρονα εχουμε και τη γνώση πώς οι παππούδες και οι γιαγιάδες ζούσαν τότε: ότι η γιαγιά που ζούσε ακόμα σε περιορισμένες συνθήκες έπρεπε να περπατήσει αν ήθελε να πάει στο άλλο άκρο της πόλης.

Η κοινωνία δέχτηκε και μοιράστηκε την εμπειρία της ανάπτυξης.

Το οικονομικό θαύμα δεν έγινε κάπου έξω, εκεί, αφηρημένα, αλλά εισήλθε στην κοινωνικά διαμορφωμένη εικόνα του αυτονόητου του ατόμου.

Η υποκειμενικοποίηση και η ελεύθερη αγορά.

Είναι σαφές ότι ο κάθε ένας πρέπει να δουλέψει για να ζήσει. Το αυτονόητο της ανάπτυξης, επίσης και σαν μια προβολή στο μέλλον: τα παιδιά μου δεν θα είναι χειρότερα από μένα, αλλά φυσικά καλύτερα! Η μεταπολεμική υποκειμενικότητα ήταν μια αναπτυσόμενη υποκειμενικότητα.

Πότε άρχισε να βρίσκεται σε περιδίνηση ;

Στις αρχές της δεκαετίας του '70, η παγκόσμια οικονομική τάξη άλλαξε, το πρώτο σοκ η τιμή πετρελαίου, η ανεργία, The Club of Rome, καθορίζουν τα όρια της ανάπτυξης. Πρακτικά ταυτόχρονα εμφανίζονται τα νέα κοινωνικά κινήματα, ως κινήματα ενάντια στην υπερβολική βιομηχανοποίηση, εναντίον στις στενές γραφειοκρατικές μορφές διαβίωσης.

...και τα οποία ανταλλάχθηκαν με τον ατομικισμό;

Στην αρχή υπήρξε μια αίσθηση του συλλογικού αποτελέσματος, του ανελκυστήρα, όπως το ονόμασε ο Ulrich Beck: η κοινωνία βελτιώνεται συνεχώς και συνολικά. Κάποια στιγμή ο ανελκυστήρας σταμάτησε και οι πόρτες άνοιξαν. Θα μπορούσε να συνεχίσει να πηγαίνει προς τα πάνω, αλλά μεμονωμένα, και αυτό όμως δεν ήταν βέβαιο ότι θα λειτουργούσε.

Γίνε ο δικός σου επιχειρηματίας.

Το διακύβευμα είναι ένα: Εάν επενδύσετε στην εκπαίδευσή σας, προσανατολίστε τον εαυτό σας με λογικό τρόπο, τότε μπορείτε να συνεχίσετε να βρίσκεστε σε μια πορεία ανάπτυξης Και νομίζω ότι τώρα βιώνουμε το επόμενο, τη ΡΗΞΗ.

Πότε ξεκίνησε αυτή η ρήξη;

Τα γεγονότα που οδήγησαν στην αποτυχία είναι εκείνα της κρίσης της χρηματοπιστωτικής αγοράς - δεν ήταν σαφές για σύντομο χρονικό διάστημα αν θα μπορούσατε ακόμα να βγάζατε χρήματα αν πηγαίνατε στο ΑΤΜ.

Ο Frank Schirrmacher ...

...ακριβώς, ξαφνικά αναρωτήθηκε αν η αριστερά είχε δίκιο όλο αυτό το καιρό. Βαθιά αβεβαιότητα, επίσης στη Frankfurter Allgemeine Zeitung! Αλλά πολύ σημαντικότερα για τις υποκειμενικές ρήξεις είναι τα καθημερινά βιώματα. Τι θα συμβεί αν δεν έχω μετρητά; Εάν όλα αυτά καταρρεύσουν; Υπήρχε μια παρόμοια εμπειρία στα πρατήρια βενζίνης στη δεκαετία του '70: δεν υπήρξε πλέον βενζίνη! Κυριακές χωρίς αυτοκίνητα. Και η κρίση της χρηματοπιστωτικής αγοράς έθεσε το ζήτημα πιο έντονα: Μπορούμε πραγματικά να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε όλο και πιο ψηλα αυτή τη μορφή επιχείρησης που εχουμε ξεκινήσει ή εχει και ένα όριο αυτή η πορεία;

Και το 2015;

Τότε έγινε σαφές: όλη την ώρα θεωρούσαμε ότι ειμαστε ένα νησί της ευτυχίας, αλλά δεν είμαστε ένα νησί καθόλου! Μπορούσε κάποιος να επικοινωνήσει μαζί μας, ακόμη και δια της στεριάς. Μια εμπειρία που πηγαίνει πολύ βαθιά.

Υπάρχει εκεί έξω κάτι που δεν είναι εκεί έξω. Αυτό μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή μέσα. Λίγο τρομακτική σκέψη!

Ο θεωρητικός πολιτισμικής εξέλιξης Klaus Theweleit λέει ότι τα εθνικά σύνορα συχνά εξομοιώνονται με τα σωματικά σύνορα. Oι πρόσφυγες λοιπόν μπορούν να έρθουν!

Ξεκάθαρα ακόμα και φυσιολογικά! Δεν χτυπούν μόνο την πόρτα! Αλλά μπάινουν και μέσα πλέον!

Αλλά τι, τι χτυπά εκεί, τι ειναι αυτό που θέλει να μπεί μέσα?

Το Ξένο και το Αλλο. Στην πραγματικότητα, αυτό που μεταφέρει ο κάθε ένας μεσα μας στον εαυτό μας, αλλά δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε. Εξωτερίκευση του κόστους για την ανάπτυξη μας. Αυτοί οι μετανάστες σημαίνουν περισσότερη ελαστικότητα/ευελιξία σε μια αυθεντική-καθαρή κουλτουρα, τη δική μας!

... και ρέουν.

Και μετα έρχεται η αποτροπή: αλλα δεν έρχονται οι φτωχότεροι!

Και τώρα εδω έρχεται η απώλεια ελέγχου.

Ναι, αφήνουν τα πάντα πίσω τους και έρχονται εδω! Αυτή η ευελιξία ενοχλεί τους ανθρώπους τους εκνευρίζει. Τους εκνευρίζει όμως και η ίδια τους η ανασφάλεια, που εχουν μέσα τους, και που προσπαθούν να την καλύψουν, να τη κρύψουν.

Η υποκειμενικότητα χαρακτηρίζεται σήμερα από αβεβαιότητα: οικονομική κρίση, μετανάστευση, κλιματική αλλαγή.

Δεν υπάρχει πλεόν συνεχής αύξηση προς τα πάνω. Υπάρχει καταφανής εξαφάνιση των αξιών, δεν υπάρχει πλέον ασφαλή φούσκα ευημερίας και: η κλιματική αλλαγή, αργή, τεράστια πλέον και δεν υπάρχει κάτι που μπορουμε να κάνουμε ενάντια σε αυτό πλέον. Σχεδόν τίποτα.

Μήπως ξεχάσαμε και οι δυο μια κρίση; Και οι δύο είπαμε: Φυσικά, η πρώτη ρήξη ήρθε το 2007 με τη χρηματοπιστωτική κρίση ... Η έννοια της συνεχιζόμενης υποκειμενικότητας από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα μήπως είναι ένα δυτικογερμαννικό παραμύθι;

Νομίζω ότι υπήρξε επίσης μεγάλη επιθυμία στη Λαικής Δημοκρατίας της Γερμανίας να υποστηριχθεί από ένα κίνημα ανάπτυξης. Με ότι αυτό συνεπάγεται - την επιθυμία π.χ. για κατανάλωση. Αγόρασε ότι θέλεις για τον εαυτό σου! Ολα μπορείς να τα αγοράσεις.

Οι διαδηλωτές πριν την συνέννωση των δύο κρατών το 1989 είχαν διαφορετικές θέσεις και ιδέες ...

Εντάξει, εκτός από ένα μικρό, διαφωνούν περιβάλλον, ίσως. Αυτή η επιθυμία διαλύεται έπειτα από μια τρελή εμπειρία βιογραφικής απώλειας. Ετσι η εστίαση στην ανάπτυξη του υποκειμένουν ήταν ακόμη μεγαλύτερη μετά από αυτή τη ρήξη.

Και τώρα επικρίνεται και πάλι η υποκειμενικότητα, οι Fridays for future λένε: σταματήστε να καταναλώνετε!

Αυτό μπορεί επίσης να εξηγήσει κάποιους πιο ριζοσπαστικούς αμυντικούς μηχανισμούς στην πρώην ανατολική Γερμανία.

Έτσι, το προσβλητικό συναίσθημα για τους ανθρώπους είναι ότι η μετασσοσιαλιστική προσφορά για αναγνώριση - δηλαδή μέσω της ανάπτυξης και της απόδοσης – ξαφνικά καταρρέει;

Κάναμε πολλές συνεντεύξεις εδώ στη Jena με τους ηλικιωμένους που προχώρησαν σε πρώωρη σύνταξη νωρίς, και μόνο ένας είπε: είμαι τεμπέλης. Είμαι αντιπαραγωγικός. Και αυτό είναι καλό, αισθάνομαι άνετα με αυτό. Αυτός ήταν ο τρόπος του να επεξεργαστεί το βίωμα που είχε να τον πετάξουν έξω από την εργασία στα 45 του: αυτοεκτίμηση του δεν κάνω απολύτως τίποτα. Τουλάχιστον ετσι φαινόταν προς τα έξω . Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία είχε ακραία βιώματα: υποβιβασμός, να είσαι αχρείαστος πλέον στη κοινωνία- ή ότι έκανε τα πάντα λάθος, στηρίζοντας κάποιο που ειναι και λάθος.

Τα κατορθώματα της γενιάς των γονέων δεν αναγνωρίζονται και είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τους ανατολικογερμανούς;

Δεν πρόκειται μόνο για θέμα αποδοτικόηττας σε μια κοινωνία στην ανατολική Γερμανία αλλα πρόκειται για την αναγνώριση της λειτουργίας τoυ ατόμου σαν τέτοιο: το ερώτημα είναι εάν αυτό που κάνει κάποιος είναι σημαντικό για την κοινωνία ή δεν εχει νόημα. Ή ακόμα μπορεί να είναι και επιβλαβές.

Η ντροπή και η επιθετικότητα είναι η μια δίπλα στην άλλη, δεν ειναι μακρυά.

Αν αντιμετωπιστεί ενας ανθρωκωρύχος ή ένας οδηγός SUV από τους Gretas τους κόσμου, η αντίδραση μπορεί να μετατραπεί από μια συγκεκριμένη μορφή υπερηφάνειας σε άμυνα. Και μετα ποιός μας πιάνει.

Όταν όμως ένας Markus Söder (υπουργός συγοινωνιών και μεταφορών του Χριστιανοσοσιαλιστικού Κόμματος της Βαυαρίας) κατηγορεί τους πράσινους ότι είναι το πιο βρώμικο περιβάλλον όσον αφορά το CO2, τότε δεν προκαλεί καμία ντροπή. Μήπως η ντροπή πρέπει να έρχεται από πάνω για να επιδράσει;

Αυτό δεν αφορά τους πάνω ή τους κάτω. Αν θέλετε να ντροπιάσετε κάποιον, πρέπει να έχετε καθαρό πρώτα τον εαυτό σας (και αυτός δεν το έχει).

Ως εκ τούτου, γι αυτό και ο σχολαστικός σχολιασμός και υπολογισμός των εκπομπών CO2 από το ταξίδι της Greta στη Νέα Υόρκη και πίσω στη Μαδρίτη.

Και γι 'αυτό οι Friday for future δουλεύουν τόσο καλά: είναι τόσο νέοι που δεν μπορούν να εχουν ενοχικά συναισθήματα. Μερικοί από αυτούς είναι ηλικίας δέκα ή έντεκα ετών. Όταν μου λένε: Καταστρέφετε το μέλλον μου! Αυτό είναι πραγματικά μια αλήθεια.

Αλλά για τους ανθρακωρύχους στο Lausitz, αυτά δεν είναι αθώα παιδιά, αλλά τα Δυτικά Kiddies με ακαδημαϊκό υπόβαθρο γονέων που θέλουν αφ υψηλού να ντροπιάσουον άλλους για τον τρόπο ζωής τους.

Και κρύβει μια αλήθεια αυτό! Τα καλοφροντισμένα kiddies, που ένα ολόκληρο καλοκαίρι αναγκάζουν τους γονείς τους να μην πάνε διακοπές με αεροπλάνο, αλλά "μόνο" με αυτοκίνητο να πάνε στη θάλασσα ... αυτό είναι εκνευριστικό, ειδικά για έναν ανθρακωρύχο με τη δουλεια και τη ζωή που εχει.

Το μετεξελισσόμενο υποκείμενο αισθάνεται πάνω απ' όλα: ανασφαλές και προσβεβλημένο.

Και μάλιστα θεμελιωδώς. Οχι μόνο γι' αυτούς που βιώνουν τη κατάρρευση, τον οικονομικό υποβιβασμό. Η πιο σημαντική εμπειρία υποβιβασμού της κοινωνίας έγκειται στην προβολή του μέλλοντος: από δω και στο εξής, πάμε προς τα κάτω βυθιζόμαστε.

Την ονομάζετε "προ-τραυματική υποκειμενικότητα". Μπορείτε να προβλέψετε ένα τραύμα;

Πρόκειται για τον φόβο του επικείμενου τραυματισμού, τον οποίο έχει ήδη βιώσει με έναν παρόμοιο τρόπο: είτε στον εαυτό του είτε στον μετα-σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, ή μέσω των εμπειριών πολέμου και φτώχειας των προηγούμενων γενεών, είναι ο φόβος ότι αυτές οι συνθήκες θα επιστρέψουν. Ειναι αυτό που θα σε ρίξει προς τα πίσω! Το καλύτερο είναι πίσω μας. Κάθε χρόνο και χειρότερα όπως λέμε εδω στη χώρα μας τώρα και χρόνια.

Είναι πραγματικά όλα αυτα κάτι κανούργιο? Μήπως ξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε τη καθημερινότητα μας με την ίδια ναρκισσιστική συναισθηματική προσβολή που ελοχεύει στη Γερμανία από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά; η απώλεια της αρχηγείας, της πρωτιάς;

Το οικονομικό θαύμα, οι Trümmerfrauen(γυναίκες που σε Αυστρία και Γερμανία μετα το πόλεμο βοηθούσαν στην απλευθέρωση των χαλασμάτων στις πόλεις), η νοοτροπία της συνεχής προόδου, όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά στη Γερμανία χωρίς το μεταπολεμικό τραύμα: να υποβιβαστείς απο έναν υπεροπτικό θρόνο της παγκόσμιας κυριαρχίας σε ένα άθλιο, μίζερο, μικρό ρόλο θιασώτη.

Σε αυτό το προσβλητικό συναίσθημα υπήρξε μια συλλογική προσέγγιση: εγινε ταμπού. Λετε να ξαναδημιουργήσει πρόβλημα ?

Ναι.

Τι άλλο θα έπρεπε να κάνει κανείς;

Δεν υπήρχε εναλλακτική λύση στο ταμπού. Στη συνέχεια ήρθαν οι αντίστοιχοι αγώνες της επόμενης γενιάς ενάντια σε αυτή τη σιωπή και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, ακόμα και σήμερα η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αρνείται να αναγνωρίσει τη γενοκτονία του Herero. Το καπάκι τοποθετήθηκε απλά και σε αυτό επάνω. Τώρα σκάει το καπάκι. Και αυτό που συμβαίνει είναι τραυματισμός, μη επεξεργασμένη εμπειρία ενοχών.

Βοηθάει αν μιλήσει κανείς γι 'αυτό;
Ναι.

Πολλά ρατσιστικά λέγονται στους διάλογους μεταξύ των πολιτών της ανατολικής Γερμανίας. Δεν υπάρχει επομένως περιθώριο για πρόσφυγες, για PoC(people of color), γενικά κανένας δημοκρατικός χώρος ...
Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ίσως να μπορεί να δουλευτεί το πλαίσιο στο οποίο να γίνει ο διάλογος, δηλαδή να πάρουμε ψυχοθεραπευτές σε αυτό το σημείο...

... που στη συνέχεια να γίνει αντιληπτό ως αναμορφωτικό μέτρο!
Είναι σημαντικό να επικεντρωθούμε σε αυτό ακριβώς το θέμα, για να ακούσουμε ποιό είναι το συγκεκριμένο ζητούμενο. Και κάποια μέρα θα έρθει και η επόμενη γενιά.

Μηπως θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι να φύγουν (αυτοί οι ακροδεξιοί);
Πολλά από αυτά περνούν μέσα από τον Εθνοσοσιαλισμό συμπεριλαμβανομένου του σταλινισμού, μέχρι σήμερα. Το AfD(γερμανικό ακροδεξιό κόμμα της Ομοσπονδιακής Βουλής) έχει τα κάστρα του όπου οι Ναζί ήταν ισχυροί. Δεν εξαφανίζεται σε δύο ή τρεις γενιές, είναι βαθιά ριζωμένος στις κοινωνικο-χωρικές νοοτροπίες και επανέρχεται όταν οι καιροί γίνονται ασταθείς. Και αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο, τότε οι άνθρωποι θα πρέπει να παραδεχτουν κάποια πράγματα. Στη συνέχεια, το πεδίο πρέπει να διαφοροποιηθεί πολιτικά.

Αρα λοιπόν δε στενποχωριέστε για τους αριστερούς ψηφοφόρους, οι οποίοι έχουν μετακινηθεί τώρα προς το κόμμα AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία).

Όχι καθόλου. Εάν είχατε προσπαθήσει να τους κρατήσετε αυτούς τους ψηφοφόρους, το θέμα θα είχε απλά εκραγεί αργότερα.

Για λίγο χρονικό διάστημα, η αριστερά συνένωσε δύο χώρους: το αριστερό κομμάτι τou Greta milieu, κοσμοπολίτικο, ακαδημαϊκό-επισφαλή, και τον παραδοσιακό συνδικαλιστικό αριστερό εξειδικευμένο εργασιακό χώρο, ειδικά στα ανατολικά. Γιατί δεν λειτουργεί πλέον;

Ο ένας χώρος είναι άνθρωποι που είναι οι κλασικά κοινωνικά ενταγμένοι σε μια λεγόμενη αναπτυξιακή πορεία, φοβούνται για τη δουλειά τους, αλλά ταυτόχρονα υπερασπίζονται ορισμένα πρότυπα κατανάλωσης. Και το άλλο είναι τα ευέλικτα αλλά επισφαλή υποκείμενα: εξατομικευμένη ανάπτυξη. Και οι δύο έχουν ένα κοινό: ο τρόπος ζωής τους βασίζεται στην εξωτερικευση του. Μεταφέρουν δηλαδή τη κατανάλωση οποιοδήποτε πόρων για επίτευξη του βιοτικού επείπέδου στις κακουχίες άλλων χωρών.

Για τον μικρό, ασφαλή και ιδανικό δικό τους κόσμο, τα πράγματα σε άλλα μέρη του κόσμου μπορουν να πάρουν τη κάτω βόλτα, δεν τους ενδιαφέρει. Εαν συνειδητοποίησουμε το συγκεκριμένο θέμα, θα μπορούσε να ανοίξει ίσως μια πόρτα ...

Δεν βλέπω πώς η αριστερά θα μπορούσε ή όφειλε να ενώσει σε ενα εκλογικό σώμα, έναν ψηφοφόρο εργαζόμενο σε ανθακωρυχεία που ψhφίζει AfD ή έναν δικαστικό επιμελητή με το κίνημα friday fοr future.

Κανένα από τα κόμματα δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτή την πράξη του πολιτικού σπαγγάτου.

Ούτε και θα μπορέσει κάποιο κόμμα να το κάνει αυτό.

Ακριβώς. Δεν υπάρχουν προοδευτικές πλειοψηφίες αυτή τη στιγμή.

Επειδή οι υποκειμενικότητες μετεξελίσσονται; Επειδή διασκορπίζονται;

Επειδή οι αμυντικοί μηχανισμοί τους εναντίον των αλλαγών λόγω της αβεβαιότητας είναι πολύ ισχυροί. Οι πλειοψηφίες για μια προοπτική ενός ριζικά διαφορετικού τρόπου κοινωνικοποίησης - όπως η από-ανάπτυξη - δεν είναι επί του παρόντος διαθέσιμες. Το ερώτημα τώρα είναι περισσότερο: ποιος θα μπορούσε να κινητοποιηθεί σαν μειωνοτικό κίνημα τελικά για να υποστηρίξει από κοινού κάτι που το θεωρεί συγχρόνως σαν το κοινωνικό και οικολογικό ζήτημα της κοινωνίας μας;

Τι γίνεται αν κυριαρχείσει ένα κίνημα της απο-ανάπτυξης; Θα γίνουμε όλοι Προτεστάντες το 2059 που θα εχουν τις επιθυμίες τους υπό έλεγχο και θα παραιτούνται της μέσης μέχρι και υπερβολικής κατανάλωσης;

Αυτή η απέχθεια απέναντι στη παραίτηση και στην απαγόρευση είναι μέρος της αναπτυξιακής μας υποκειμενικότητας.

Χρειάζεται τελικά να παραιτηθείς της κατανάλωσης; Η επιθυμία μπορεί να κατευθυνθεί περισσότερο προς τα εμπρός και προς τα πάνω: η πρόοδος, δεν πρέπει απαραίτητα να συμβαδίζει με "περισσότερη" ανάπτυξη.

Πιστεύω ότι υπάρχει στενή σχέση μεταξύ "εμπρός" και "περισσότερο", της προόδου και της ανάπτυξης. Δυστυχώς ονομάζουμε την προσωπική μας πρόοδο "ανάπτυξη"! "Αναπτυσσόμεθα" με τις προκλήσεις μας. Είναι βαθιά μέσα μας, σχεδόν από τη νηπιακή ηλικία. Αλλά πρέπει να αλλάξουμε το πρωτόκολλο. Πρέπει να υπάρξει μια ριζική αλλαγή στον κόσμο των ιδεών μας, ώστε να μπορούμε να φαντασθούμε μια πρόοδο χωρίς ανάπτυξη.

Ίσως, αλλά εγω δεν θέλω να παραιτηθώ απο τη ανάπτυξη

Ούτε και εγω μπορώ να απελευθερωθώ. Δεν θέλω να εγκαταλείψω το παιγνίδι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλοι είμαστε έτοιμοι να πούμε: Αχ, δεν είναι θέμα παραίτησης υπέρ μιας απο-ανάπτυξης, αλλά μόνο μια επανεξέταση μιας διαφορετικής εικόνας της λεγόμενης καλής ζωής. Λοιπόν, ναι. Εκ των υστέρων, μπορούμε να το δούμε με αυτόν τον τρόπο. Αλλά τώρα, σήμερα, είναι ακριβώς αυτό: παραίτηση! Δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε άδικά. Αυτό ειναι το ζητούμενο σήμερα .

Η κόρη σας, ίσως πει αργότερα, ότι λόγω της δικής μας αλλαγής πλεύσης και της επαναξέτασης των πραγμάτων κέρδισε και δεν έχασε η κοινωνία στην οποιια θα ζήσει.

...ελπίζω σε αυτό το σημείο να μας ακούει προσεκτικά ....

και voilà: ετσι καθοδηγούμε και εκπαιδεύουμε τον επόμενο άνθρωπο ήδη στην υποκειμενικότητα της ανάπτυξης.

1It is 2059. To the embarrassment (but, I hope, relief) of Greta Thunberg, now 56, her great expectations of the end of the world have not been fulfilled. Jair Bolsonaro didn’t torch the Amazon. Trump didn’t incinerate the planet. You should come back to New York to celebrate our survival, Greta. But, this time, fly.

Amsterdam ακυρώνει θέσεις στάθμευσης αυτοκινήτων και δημιουργεί "street trampoline" για παιδιά.

Η πόλη Amsterdam ακυρώνει θέσεις στάθμευσης αυτοκινήτων και δημιουργεί στις θέσεις αυτές "street trampoline" για παιδιά. 
Τι να πούμε σε όλους τους Δημάρχους της Θεσσαλονίκης - τους Illuminati- που εχουν παρελαύσει μέχρι και σήμερα, για το πώς οι νέοι, τα παιδια προσπαθούν να ασχοληθούν π.χ. με τον ολυμπιακό αθλητισμό bmx σε ... δείτε τη πρόσφατη φωτογραφία παρακάτω. Ειναι ανίκανοι για να βάζουν ακόμα και μόνο υποψηφιότητα για τη θέση Δημάρχου σε μία πόλη. Διψούν απλά μόνο για περισσότερη πατριαρχική εξουσία μέσω θεσμών! Γιατι οι θεσμοί τους έβγαλαν στην εξουσία οπότε ειναι για μια 5ετία εξασφαλισμένοι. 

Και ας θυμηθούμε τι έλεγε και πως πώς έθαβε ο 'Νάρκισσος' το 'Χρυσόστομο' [1] στη πόλη της Θεσσαλονικης, πριν τις Δημοτικές εκλογές.

Απάντηση νέου(Lukas & Leo in Youtube), ca.15 ετών σε μια σύντομη συζήτηση που είχαμε όταν είδαμε που προπονούνται ή που περνούν την ώρα τους με τα bmx ποδήλατα τους, σε μαρμάρινο γλυπτό της πόλης."Αντι να μας φέρνουν μακρυά απο τις οθόνες  κάνουν το αντίθετο αφού δεν ασχολούνται με το χώρο που χρειαζόμαστε για τον ελεύθερο χρόνο μας".

Θεσσαλονίκη-Νέοι σε bmx αθλητισμό:  "Και είναι ο κήπoς μας, κήπος μελαγχολίας"

Copenhagen

[1] Αντιστοίχως νύν και πρώην Δήμαρχος, στο πνεύμα του βιβλίου του Hermann Hesse, Νάρκισσος και Χρυσσόστομος. Γιατι όποιος έχει παρατηρήσει και έχει ακούσει τους δυο δημάρχους θα καταλάβει ποιος ο νάρκισσος και ποιος ο χρυσόστομος...

Georg Benjamin, ο γιατρός και κομμουνιστής αδελφός του Walter Benjamin. Διάβασμα σε 2,5'

Ο αδελφός
Ο Bernd-Peter Lange μας υπενθυμίζει τον γιατρό και κομμουνιστή Georg Benjamin, αδελφό του Walter Benjamin

Lutz Herden

 

Ο Benjamin και σαν συγγραφέας δεν είχε κάνει φίλους.
Φωτογραφίες: Hilde Benjaming

Η μεταφορά του Georg Benjamin στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Mauthausen το καλοκαίρι του 1942 ισοδυναμεί με θανατική ποινή. Και ακριβώς αυτό πρέπει να είναι. Η εντολή μεταφοράς της Γκεστάπο δηλώνει ρητά ότι η επιστροφή των "κομμουνιστών και των Εβραίων" είναι "ανεπιθύμητη". Μέχρι τότε, ο Μπέντζαμιν - που καταδικάστηκε για αντίστασιακή δράση στο ναζιστικό καθεστώς - είχε υπηρετήσει έξι χρόνια στη φυλακή Brandenburg-Görden, αλλά δεν α΄φεθηκε ελέυθερος μετά την εκτέλεση της ποινής του, αλλά μετετράπη αυτόματως σε καταναγκαστικά έργα. Η σύζυγός του Χιλντ τον βλέπει από απόσταση για τελευταία φορά, όταν βγαίνει από το Wuhlheide του Βερολίνου με την ομάδα εργασίας των φυλακών. Στην κόλαση του Μαουτχάουζεν πέρασαν ένδεκα μέρες μεταξύ της παράδοσης του στις 15 Αυγούστου 1942 και του θανάτου του Georg Benjamin, ο οποίος πιστεύεται ότι "πυροβολήθηκε ενώ προσπαθούσε να δραπετεύσει" ή οδηγήθηκε από του φρουρούς των σωμάτων SS στο συρματοπλέγματα που ήταν υπό υψηλά βόλτ ρεύμα.

Στο βιβλίο του “Georg Benjamin. Ένας αστικός επαναστάτης στο κόκκινο Wedding του Βερολίνου" προσπάιθησε ο Bernd-Peter Lange (76) , ομότιμος καθηγητής αγγλικής λογοτεχνίας στο Βερολίνο, πρσπάθησε να αφιερωθεί στη ζωή αυτού του μάρτυρα  λεποτομερώς, αλλά με ελάχιστη αίσθηση για επεισοδιακά ζωντανή αφήγηση. Παρ 'όλα αυτά, η πραγματεία του ξεπερνά τα όσα υπάρχουν μέχρι σήμερα για να διαβάσει κάποιος σχετικά με τη βιογραφική εκταση για τον ιατρό και τον κοινωνικό ιατρό(υγεινής), τον κομμουνιστή και τον πολιτικό υπεύθυνο για την υγεία Georg Benjamin.

Ενας πραγματικός ανθρωπιστής

Ο νεώτερος αδελφός του φιλόσοφου και συγγραφέα Βάλτερ Μπέντζαμιν, ο οποίος αυτοκτόνησε το 1940, ενώ δραπέτευε κυνηγημένος απο τους Ναζί στο Πορμπού της Ισπανίας, υπήρξε από καιρό ένα από τα ξεχασμένα, παραγκωνισμένα και συκοφαντιθέντα άτομα, όταν οι άνθρωποι θυμούνται τα ναζιστικά θύματα. Το γεγονός ότι συμβαίνει αυτό συνάινει εξ ναιτίας της συζύγου του Hilde Benjamin (1902 - 1989). Ως υπουργός Δικαιοσύνης της πρώην ΛΔΓ, σε αντίθεση με την πρακτική της Δυτικής Γερμανίας, εκτιμά την σκληρή, αδιάλλακτη νομολογία για τους Ναζί και τους εγκληματίες πολέμου. Από την άλλη πλευρά, όταν ασχολείθεί κάποιος με τον Georg Benjamin, είναι ορατή η παράπλευρη απώλεια της αντι-κομμουνιστικής μανίας, η οποία μπορεί ακόμα και σήμερα να παίζει όπως θέλει παρόλο την αντιφασιστική κληρονομιά της ΛΔΓ. Στη δεκαετία του 1990, τα νοσοκομεία που πήραν το όνομά του έπρεπε να δώσουν το όνομά του πίσω, οι αναμνηστικές πλάκες απομακρύνθηκαν ή βεβηλώθηκαν.

Το 2014, ο πρώην εκπρόσωπος της κυβέρνησης Uwe-Karsten Heye ασχολήθηκε με την τραγική ιστορία μιας γερμανο-εβραϊκής οικογένειας στο βιβλίο The Benjamins στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, αλλά το έργο του επικρίνεται ως κάπως επιφανειακό από τους κριτικούς. Στη Γερμανία, η Hilde Benjamin έγραψε ένα βιογραφικό σκίτσο για τον σύζυγό της για τη σειρά Humanisten der Tat το 1977, το οποίο αφορούσε περισσότερο την πολιτική κληρονομιά απ' ό,τι μια μελέτη της ζωής και του χαρακτήρα του Georg Benjamin. Ακόμη περισσότερο χάρη στον Bernd-Peter Lange ευχαριστίες για ένα έργο που αξίζει να διαβάσει και συνειδητοποίησε την ιστορία, ακόμη και αν η πραγματική στιγμή κυριαρχεί υπερβολικά στην αφήγηση.

Σαν αναγνώστης που συμπάσχει με την ανθρώπινη μορφή στο τίτλο, θα ήθελε περισσότερη ενσυναίσθηση.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο κοινωνικός αποδράστης από την ανώτερη μεσαία τάξη ανησυχούσε περισσότερο από τον ίδιο τον ταξικό αγωνιστή, ο οποίος μπορούσε να γίνει ο ίδιος ταξικός αγωνιστής μόνο εγκαταλείποντας την κοινωνική του τάξη. Και αυτό το κάνει με μια συγκεκριμένη συνειδητή βεβαιότητα: οτι δεν υπάρχει τρόπος να επιστρέψεις εάν η ριζοσπαστική ρήξη συνίσταται στη στροφή προς τον Κομμουνισμό.

Όπως είναι γνωστό, το KPD(κομμουνιστικό κόμμα γερμανίας) δεν χαίρεται και πολύ για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και επιδιώκει να την ξεπεράσει με επαναστατικό τρόπο. Εκ μέρους του κόμματος, ο Benjamin συμμετέχει στο δημοτικό διμέρισμα Wedding στο Βερολίνο που ειναι κοκκινο-κομμουνιστικό, ως αναγνωρισμένος αυτοδιοικητικός πολιτικός, η εντολή του οποίου επιβεβαιώθηκε τον Μάρτιο του 1933 παρά τις καταστολές της δικτατορίας του Χίτλερ που ερχόταν.

Η μετάβαση του Μπενιαμίν από το USPD (ανεξάρτητο σοσιαλοδημοκρατικό κόμμα γερμανίας) στο KPD το 1922 δεν είναι μόνο μια ιδεολογική ομολογία μόνη της, αλλά η συνέπεια της αναζήτησης μιας ταυτότητας μέσω νέων χαρακτηριστικών ταυτότητας στο προλεταριακό περιβάλλον της Reichs-πρωτεύουσας. Το πάθος του Μπέντζαμιν ως σχολ- και παιδίατρος δημιουργήθηκε «κάτω από την πολωτική πίεση των ταξικών σχέσεων», λέει ο Bernd-Peter Lange. Από την άποψη αυτή, είναι ένα από τα πλεονεκτήματα του βιβλίου ότι ο συγγραφέας δεν περιγράφει τον ήρωα του ως περιπλανώμενο ανάμεσα στους κόσμους, αλλά τον συνοδεύει στο δρόμο του από τον έναν κόσμο στον άλλο. Η "αλλαγή της πλευράς" ξεκίνησε αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο Benjamin εγκατέλειψε τη βίλα των γονιών του στο Grunewald και μετακόμισε σε ένα δωμάτιο στην περιοχή που έμεναν οι νταβατζήδες στο σιδηροδρομικό σταθμό της Σιλεσίας, πριν βρεθεί βόρεια στον προλεταριακό βορρά, στο Ledigenheim στο Weddinger Brunnenplatz. Το 1926, ο άνδρας, ο οποίος ήταν παντρεμένος με την δικηγόρο Hilde Lange, ενοικίασε το πρώτο του διαμέρισμα σε ένα νέο κτίριο (αρχιτέκτονας ήταν ο Bruno Taut) στο Schillerpark. Το 1931 μετακομίζει σε ένα κτίριο επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στη λεωφόρο Gesundbrunnen-Boulevard Badstrasse, διότι η Hilde κατάφερε να ιδρύσει ένα δικηγορικό γραφείο εκεί και βοηθούσε πελάτες της λεγόμενης κόκκινης βοήθειας.

Ο Bernd-Peter Lange αποκαλεί τον τόπο της ζωής στο Schillerpark "ένα κοινωνικά περιορισμένο ουτοπικό ειδύλλιο". Γιατί; Διότι αντί να δεχτεί το μποέμιό του περισσότερο ασχολήθηκε με τον πολίτη αστό, και ετσι οι αριστεροί διανοούμενοι όπως οι Μπενιαμίν μπόρεσαν και διατήρησαν έναν πολυτελή τρόπο ζωής και απλά παραμένουν μεταξύ τους σε ghetto;

Κηπόσπιτο όπου έμεναν φτωχές οικογένειες στο Βερολίνο

Όμως, ο Benjamin σαν προληπτικός γιατρός, βιώνει καθημερινά τις επισφαλείς συνθήκες διαβίωσης στις οποίες μεγαλώνουν τα εργαζόμενα παιδιά στα ανατολικά και βόρεια του Βερολίνου. Επιπλέον, το Schillerpark συνορεύει με τη λεγόμενη Gartenkolonie Freudental, συνοικία των κήπων, όπου οι οικογένειες πρέπει να ζήσουν μόνιμα, γιατί ακόμη και το χειμώνα μόνο το μικρό ξύλινο σπιτάκι στους κήπυς τους έμεινε, γιαγτί για να μείνουν σε διαμέρισμα ηταν πολύ ακριβά.

Όσο καλή και να ειναι η τοπογραφία του Βερολίνου της δεκαετίας του 1920 για κοινωνικές και ιστορικές μελέτες, ο Lange - ίσως λόγω ευνοϊκών πηγών - ξοδεύει λίγο παραπάνω απο ότι χρειάζεται χρόνο για τα στάδια ζωής του Benjamin μέχρι τη ιστορική τομή του1933. Αυτό μειώνει τη σημαντικότητα του αγωνιστή αντίστασης, την εξέρευνηση των κινήτρων του και της θέλησης του να μην υποκύψει στο ναζιστικό καθεστώς. Τον Μάρτιο του 1933 ο Μπέντζαμιν κρεμάει μια μεγάλη κόκκινη σημαία από την ιατρείο του στην οδό Badstrasse. Αμέσως ηρθε μια ομάδα SA και την κατέβασε. Μετά την πρώτη του παραμονή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Sonnenburg, όταν απελευθερώθηκε στα τέλη του 1933, έπρεπε να υπογράψει ότι θα απέφευγε πλέον οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα στο μέλλον. Πρέπει να γνωρίζε τι σήμαινε γι 'αυτόν να μην συμορφωθεί με αυτό και μετα το 1935 υποστηρίζει το παράνομο τμήμα ενημέρωσης του κουμμουνιστικό κόμματος γερμανίας (KPD). Αυτό το θεώρησε αμετάκλητο: δεν υπήρξε επιστροφή.

O γερμανοεβαραίος Walter Benjamin ο αδελφός του Georg Benjamin.(15 Ιουλίου 1892 - 26 Σεπτεμβρίου 1940), ήταν Γερμανός μαρξιστής και κριτικός της λογοτεχνίας, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, και φιλόσοφος.

Julian Assange: Εκτός απομόνωσης στις ύψιστες φυλακές Belmarsh, Διάβασμα σε 1'

Julian Assange-Μια μικρή ίσως νίκη?

Εκτός απομόνωσης στις ύψιστες φυλακές Belmarsh

μετα από 9 μήνες 
 Παρασκευή 24.1.2020, AAP

Ο ιδρυτής του Wikileaks Julian Assange, σύμφωνα με την οργάνωσή του, έχει απομακρυνθεί από την απομόνωση σε βρετανική φυλακή μετά από σειρά αναφορών από τη νομική του ομάδα και τους συνανθρώπους του που τον υποστηρίζουν μέσω petitions.

Ο Αυστραλός κρατείται σχεδόν χωρίς επικοινωνία, με αυστηρούς περιορισμούς στη πρόσβαση των επισκεπτών του στη φυλακή Belmarsh κοντά στο Λονδίνο από τον Απρίλιο του 2019, καθώς περιμένει τη δίκη του για την έκδοση τους στις ΗΠΑ, που θα αρχίσει στις 24 Φεβρουαρίου 2020.

Ο πρεσβευτής του Wikileaks, Τζόζεφ Φάρελ, λέει ότι ο 48χρονος μετατέθηκε από την πτέρυγα απομόνωσης με μια ιατρική πτέρυγα με άλλους 40 κρατούμενους τη Παρασκευή. Ο ιδiος ο Φάρελ λέει ότι επετεύχθει αυτή η μικρή βελτίωση συνθηκών κράτησης μετα που η νομική ομάδα και άλλοι συγκρατούμενοι του έκαναν τρεις διαφορετιές αναφορές στον κυβερνήτη της φυλακής ότι η θεραπεία του ήταν άνομη και άδικη. Μετά από συναντήσεις μεταξύ των σωφρονιστικών αρχών και της νομικής ομάδας Assange και των κρατουμένων, μεταφέρθηκε στη νέα πτέρυγα.

"Η κίνηση αποτελεί τεράστια νίκη για τη νομική ομάδα του Assange και για τους αγωνιστές που έχουν επιμείνουν τώρα και εβδομάδες να τερματίσουν οι σωφρονιστικές αρχές τη τιμωρία του Assange", ανέφερε ο κ. Farrell σε δήλωση του προς το ειδησεογραφικό γραφείο AAP.

Ο Assange αναμένεται να βρεθεί προ δικαστικού σώματος τον επόμενο μήνα για να αποφασιστεί εάν θα πρέπει να εκδοθεί στις ΗΠΑ, όπου έχει κατηγορηθεί για 17 περιπτώσεις κατασκοπείας και μια συνειδητοποιημένη παράνομη εισόδου σε κρατικούς υπολογιστές.

Οι κατηγορίες σχετίζονται με ισχυρισμούς ότι ο Assange προσπάθησε να βοηθήσει την αναλύτρια της πρώην αμερικανικής στρατιωτικής μυστικής υπηρεσίας Chelsea Manning να προστατεύσει την ψηφιακή της ταυτότητα, κατα την πρόσβασή της σε διαβαθμισμένα αρχεία του Πενταγώνου για τους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.

Το WikiLeaks βοήθησε στη δημοσίευση χιλιάδων αρχείων, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που αποκάλυψαν εγκλήματα πολέμου των ΗΠΑ και στις δύο χώρες. Η περίπτωσή του θεωρείται ευρέως αντιπροσωπευτική ως νομική περίπτωση για την προστασία των δεδομένων των δημοσιογράφων.

Ο κ. Farrell είπε ότι η μεταφορά του Assange από την απομόνωση μετά από εννέα μήνες είναι μια μικρή νίκη δεδομένου ότι εξακολουθεί να στερείται επαρκούς πρόσβασης στους δικηγόρους του.

Σε πρόσφατο δικηγόρο ακρόασης Gareth Pierce, είχε παραχωρηθεί στη νομική του ομάδα μόνο τρεις ώρες για να συζητήσει με τον Assange την υπόθεση.

"Εξακολουθεί να στερείται επαρκούς πρόσβασης στους δικηγόρους του, καθώς ακόμα και ο δικαστής έπρεπε να αναγνωριστεί πρώτα σε μια ακροαματική διαδικασία στο δικαστήριο Westminster", δήλωσε ο κ. Farrell.

"Και οι αγωνιστές συνεχίζουν να επιμένουν, ότι ο Assange δεν θα πρέπει να είναι στη φυλακή καθόλου, πόσο μάλλον τη φυλακή υψίστης ασφαλείας Belmarsh."

Θεσσαλονίκη: κοινωνικος αυτοματισμος και κοινωνικες δομες σε δυο φωτογραφικές στιγμές