Georg Benjamin, ο γιατρός και κομμουνιστής αδελφός του Walter Benjamin. Διάβασμα σε 2,5'

Ο αδελφός
Ο Bernd-Peter Lange μας υπενθυμίζει τον γιατρό και κομμουνιστή Georg Benjamin, αδελφό του Walter Benjamin

Lutz Herden

 

Ο Benjamin και σαν συγγραφέας δεν είχε κάνει φίλους.
Φωτογραφίες: Hilde Benjaming

Η μεταφορά του Georg Benjamin στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Mauthausen το καλοκαίρι του 1942 ισοδυναμεί με θανατική ποινή. Και ακριβώς αυτό πρέπει να είναι. Η εντολή μεταφοράς της Γκεστάπο δηλώνει ρητά ότι η επιστροφή των "κομμουνιστών και των Εβραίων" είναι "ανεπιθύμητη". Μέχρι τότε, ο Μπέντζαμιν - που καταδικάστηκε για αντίστασιακή δράση στο ναζιστικό καθεστώς - είχε υπηρετήσει έξι χρόνια στη φυλακή Brandenburg-Görden, αλλά δεν α΄φεθηκε ελέυθερος μετά την εκτέλεση της ποινής του, αλλά μετετράπη αυτόματως σε καταναγκαστικά έργα. Η σύζυγός του Χιλντ τον βλέπει από απόσταση για τελευταία φορά, όταν βγαίνει από το Wuhlheide του Βερολίνου με την ομάδα εργασίας των φυλακών. Στην κόλαση του Μαουτχάουζεν πέρασαν ένδεκα μέρες μεταξύ της παράδοσης του στις 15 Αυγούστου 1942 και του θανάτου του Georg Benjamin, ο οποίος πιστεύεται ότι "πυροβολήθηκε ενώ προσπαθούσε να δραπετεύσει" ή οδηγήθηκε από του φρουρούς των σωμάτων SS στο συρματοπλέγματα που ήταν υπό υψηλά βόλτ ρεύμα.

Στο βιβλίο του “Georg Benjamin. Ένας αστικός επαναστάτης στο κόκκινο Wedding του Βερολίνου" προσπάιθησε ο Bernd-Peter Lange (76) , ομότιμος καθηγητής αγγλικής λογοτεχνίας στο Βερολίνο, πρσπάθησε να αφιερωθεί στη ζωή αυτού του μάρτυρα  λεποτομερώς, αλλά με ελάχιστη αίσθηση για επεισοδιακά ζωντανή αφήγηση. Παρ 'όλα αυτά, η πραγματεία του ξεπερνά τα όσα υπάρχουν μέχρι σήμερα για να διαβάσει κάποιος σχετικά με τη βιογραφική εκταση για τον ιατρό και τον κοινωνικό ιατρό(υγεινής), τον κομμουνιστή και τον πολιτικό υπεύθυνο για την υγεία Georg Benjamin.

Ενας πραγματικός ανθρωπιστής

Ο νεώτερος αδελφός του φιλόσοφου και συγγραφέα Βάλτερ Μπέντζαμιν, ο οποίος αυτοκτόνησε το 1940, ενώ δραπέτευε κυνηγημένος απο τους Ναζί στο Πορμπού της Ισπανίας, υπήρξε από καιρό ένα από τα ξεχασμένα, παραγκωνισμένα και συκοφαντιθέντα άτομα, όταν οι άνθρωποι θυμούνται τα ναζιστικά θύματα. Το γεγονός ότι συμβαίνει αυτό συνάινει εξ ναιτίας της συζύγου του Hilde Benjamin (1902 - 1989). Ως υπουργός Δικαιοσύνης της πρώην ΛΔΓ, σε αντίθεση με την πρακτική της Δυτικής Γερμανίας, εκτιμά την σκληρή, αδιάλλακτη νομολογία για τους Ναζί και τους εγκληματίες πολέμου. Από την άλλη πλευρά, όταν ασχολείθεί κάποιος με τον Georg Benjamin, είναι ορατή η παράπλευρη απώλεια της αντι-κομμουνιστικής μανίας, η οποία μπορεί ακόμα και σήμερα να παίζει όπως θέλει παρόλο την αντιφασιστική κληρονομιά της ΛΔΓ. Στη δεκαετία του 1990, τα νοσοκομεία που πήραν το όνομά του έπρεπε να δώσουν το όνομά του πίσω, οι αναμνηστικές πλάκες απομακρύνθηκαν ή βεβηλώθηκαν.

Το 2014, ο πρώην εκπρόσωπος της κυβέρνησης Uwe-Karsten Heye ασχολήθηκε με την τραγική ιστορία μιας γερμανο-εβραϊκής οικογένειας στο βιβλίο The Benjamins στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, αλλά το έργο του επικρίνεται ως κάπως επιφανειακό από τους κριτικούς. Στη Γερμανία, η Hilde Benjamin έγραψε ένα βιογραφικό σκίτσο για τον σύζυγό της για τη σειρά Humanisten der Tat το 1977, το οποίο αφορούσε περισσότερο την πολιτική κληρονομιά απ' ό,τι μια μελέτη της ζωής και του χαρακτήρα του Georg Benjamin. Ακόμη περισσότερο χάρη στον Bernd-Peter Lange ευχαριστίες για ένα έργο που αξίζει να διαβάσει και συνειδητοποίησε την ιστορία, ακόμη και αν η πραγματική στιγμή κυριαρχεί υπερβολικά στην αφήγηση.

Σαν αναγνώστης που συμπάσχει με την ανθρώπινη μορφή στο τίτλο, θα ήθελε περισσότερη ενσυναίσθηση.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο κοινωνικός αποδράστης από την ανώτερη μεσαία τάξη ανησυχούσε περισσότερο από τον ίδιο τον ταξικό αγωνιστή, ο οποίος μπορούσε να γίνει ο ίδιος ταξικός αγωνιστής μόνο εγκαταλείποντας την κοινωνική του τάξη. Και αυτό το κάνει με μια συγκεκριμένη συνειδητή βεβαιότητα: οτι δεν υπάρχει τρόπος να επιστρέψεις εάν η ριζοσπαστική ρήξη συνίσταται στη στροφή προς τον Κομμουνισμό.

Όπως είναι γνωστό, το KPD(κομμουνιστικό κόμμα γερμανίας) δεν χαίρεται και πολύ για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και επιδιώκει να την ξεπεράσει με επαναστατικό τρόπο. Εκ μέρους του κόμματος, ο Benjamin συμμετέχει στο δημοτικό διμέρισμα Wedding στο Βερολίνο που ειναι κοκκινο-κομμουνιστικό, ως αναγνωρισμένος αυτοδιοικητικός πολιτικός, η εντολή του οποίου επιβεβαιώθηκε τον Μάρτιο του 1933 παρά τις καταστολές της δικτατορίας του Χίτλερ που ερχόταν.

Η μετάβαση του Μπενιαμίν από το USPD (ανεξάρτητο σοσιαλοδημοκρατικό κόμμα γερμανίας) στο KPD το 1922 δεν είναι μόνο μια ιδεολογική ομολογία μόνη της, αλλά η συνέπεια της αναζήτησης μιας ταυτότητας μέσω νέων χαρακτηριστικών ταυτότητας στο προλεταριακό περιβάλλον της Reichs-πρωτεύουσας. Το πάθος του Μπέντζαμιν ως σχολ- και παιδίατρος δημιουργήθηκε «κάτω από την πολωτική πίεση των ταξικών σχέσεων», λέει ο Bernd-Peter Lange. Από την άποψη αυτή, είναι ένα από τα πλεονεκτήματα του βιβλίου ότι ο συγγραφέας δεν περιγράφει τον ήρωα του ως περιπλανώμενο ανάμεσα στους κόσμους, αλλά τον συνοδεύει στο δρόμο του από τον έναν κόσμο στον άλλο. Η "αλλαγή της πλευράς" ξεκίνησε αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο Benjamin εγκατέλειψε τη βίλα των γονιών του στο Grunewald και μετακόμισε σε ένα δωμάτιο στην περιοχή που έμεναν οι νταβατζήδες στο σιδηροδρομικό σταθμό της Σιλεσίας, πριν βρεθεί βόρεια στον προλεταριακό βορρά, στο Ledigenheim στο Weddinger Brunnenplatz. Το 1926, ο άνδρας, ο οποίος ήταν παντρεμένος με την δικηγόρο Hilde Lange, ενοικίασε το πρώτο του διαμέρισμα σε ένα νέο κτίριο (αρχιτέκτονας ήταν ο Bruno Taut) στο Schillerpark. Το 1931 μετακομίζει σε ένα κτίριο επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στη λεωφόρο Gesundbrunnen-Boulevard Badstrasse, διότι η Hilde κατάφερε να ιδρύσει ένα δικηγορικό γραφείο εκεί και βοηθούσε πελάτες της λεγόμενης κόκκινης βοήθειας.

Ο Bernd-Peter Lange αποκαλεί τον τόπο της ζωής στο Schillerpark "ένα κοινωνικά περιορισμένο ουτοπικό ειδύλλιο". Γιατί; Διότι αντί να δεχτεί το μποέμιό του περισσότερο ασχολήθηκε με τον πολίτη αστό, και ετσι οι αριστεροί διανοούμενοι όπως οι Μπενιαμίν μπόρεσαν και διατήρησαν έναν πολυτελή τρόπο ζωής και απλά παραμένουν μεταξύ τους σε ghetto;

Κηπόσπιτο όπου έμεναν φτωχές οικογένειες στο Βερολίνο

Όμως, ο Benjamin σαν προληπτικός γιατρός, βιώνει καθημερινά τις επισφαλείς συνθήκες διαβίωσης στις οποίες μεγαλώνουν τα εργαζόμενα παιδιά στα ανατολικά και βόρεια του Βερολίνου. Επιπλέον, το Schillerpark συνορεύει με τη λεγόμενη Gartenkolonie Freudental, συνοικία των κήπων, όπου οι οικογένειες πρέπει να ζήσουν μόνιμα, γιατί ακόμη και το χειμώνα μόνο το μικρό ξύλινο σπιτάκι στους κήπυς τους έμεινε, γιαγτί για να μείνουν σε διαμέρισμα ηταν πολύ ακριβά.

Όσο καλή και να ειναι η τοπογραφία του Βερολίνου της δεκαετίας του 1920 για κοινωνικές και ιστορικές μελέτες, ο Lange - ίσως λόγω ευνοϊκών πηγών - ξοδεύει λίγο παραπάνω απο ότι χρειάζεται χρόνο για τα στάδια ζωής του Benjamin μέχρι τη ιστορική τομή του1933. Αυτό μειώνει τη σημαντικότητα του αγωνιστή αντίστασης, την εξέρευνηση των κινήτρων του και της θέλησης του να μην υποκύψει στο ναζιστικό καθεστώς. Τον Μάρτιο του 1933 ο Μπέντζαμιν κρεμάει μια μεγάλη κόκκινη σημαία από την ιατρείο του στην οδό Badstrasse. Αμέσως ηρθε μια ομάδα SA και την κατέβασε. Μετά την πρώτη του παραμονή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Sonnenburg, όταν απελευθερώθηκε στα τέλη του 1933, έπρεπε να υπογράψει ότι θα απέφευγε πλέον οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα στο μέλλον. Πρέπει να γνωρίζε τι σήμαινε γι 'αυτόν να μην συμορφωθεί με αυτό και μετα το 1935 υποστηρίζει το παράνομο τμήμα ενημέρωσης του κουμμουνιστικό κόμματος γερμανίας (KPD). Αυτό το θεώρησε αμετάκλητο: δεν υπήρξε επιστροφή.

O γερμανοεβαραίος Walter Benjamin ο αδελφός του Georg Benjamin.(15 Ιουλίου 1892 - 26 Σεπτεμβρίου 1940), ήταν Γερμανός μαρξιστής και κριτικός της λογοτεχνίας, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, και φιλόσοφος.